La esguil d'Indochina (Callosciurus finlaysonii) ye una especie de royedor sciuromorfo de la familia Sciuridae mesma del Sureste Asiáticu.
Tien la pelame de color pardu o leonáu con tonos negros nel envés y de color crema nel banduyu y lladrales.[2] Ye de tamañu similar al esguil coloráu (Sciurus vulgaris), midiendo ente 21 y 22 centímetros de llargor cabeza-cola, más de 22,5 a 24 de la cola y pesando de 220 a 250 gramos.[2]
Ta llargamente estendida en Indochina, alcontrándose en Myanmar, Tailandia, Laos, Camboya, nel delta del Mekong (Vietnam) y en Singapur,[1] según en delles amenorgaes zones d'Italia, onde foi introducida.[3]
Ye arborícola y alcuéntrase nes selves, cocotales y montes abiertos.[1]
Ye de vezos diurnos.[2] La so dieta componse de frutos y granes, y cuando estos arralecen de cazumbre y albura que llogra escorteyando coníferes y caducifolios causando importantes daños a los árboles.[2]
Describiéronse les siguientes subespecies:[4]
La esguil d'Indochina (Callosciurus finlaysonii) ye una especie de royedor sciuromorfo de la familia Sciuridae mesma del Sureste Asiáticu.
L'esquirol de Finlayson (Callosciurus finlaysonii) és una espècie de rosegador de la família dels esciúrids. Viu a Cambodja, Laos, Myanmar, Tailàndia i el Vietnam, així com Singapur, on ha sigut introduït. Es tracta d'un animal arborícola. Els seus hàbitats naturals són els boscos oberts, les plantacions de cocoters i els boscos densos. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.[1]
L'espècie fou anomenada en honor del zoòleg escocès George Finlayson.[2]
L'esquirol de Finlayson (Callosciurus finlaysonii) és una espècie de rosegador de la família dels esciúrids. Viu a Cambodja, Laos, Myanmar, Tailàndia i el Vietnam, així com Singapur, on ha sigut introduït. Es tracta d'un animal arborícola. Els seus hàbitats naturals són els boscos oberts, les plantacions de cocoters i els boscos densos. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.
L'espècie fou anomenada en honor del zoòleg escocès George Finlayson.
Das Finlayson-Hörnchen (Callosciurus finlaysonii) ist eine Hörnchenart aus der Gattung der Echten Schönhörnchen (Callosciurus). Es kommt in Südostasien in Myanmar, Thailand, Kambodscha, Laos und Vietnam vor, zudem wurde es in Singapur und auch in Europa, nämlich in Italien, eingebürgert.
Das Finlayson-Hörnchen erreicht eine Kopf-Rumpf-Länge von 19 bis 22 Zentimetern und ein Gewicht von etwa 280 Gramm. Der Schwanz erreicht eine Länge von etwa 17 bis 22 Zentimetern und ist damit etwa ebenso lang wie der Restkörper. Die Färbung der Tiere ist sehr variabel und kann sich sowohl innerhalb wie auch zwischen den Unterarten individuell sehr stark unterscheiden. Das Spektrum reicht von ganz weißen über rote bis zu ganz schwarzen Tieren sowie zu verschiedenen Kombinationen dieser und weiterer Farben im Rücken- und Bauchfell.[1]
Das Finlayson-Hörnchen kommt in Südostasien in Teilen von Myanmar, Thailand, Kambodscha und Laos bis zum Mekong-Delta in Vietnam vor. Darüber hinaus wurde es in Singapur[2] und auch in Europa, in Italien, eingebürgert.
In Italien wurde die Art 1981 eingeführt, wobei die Populationen von einem 1981 in einem Park freigelassenen Paar in Acqui Terme im Nordwesten Italiens ausgehen. 1998 wurde die Gesamtzahl der Tiere in dem Park auf 40 bis 50 geschätzt, weitere Tiere befanden sich in umliegenden Gärten und Baumbeständen.[3]
Das Finlayson-Hörnchen ist wie alle anderen Arten der Gattung primär baumlebend (arboricol), kommt jedoch selten auch auf den Boden.[1] Es kommt in zahlreichen Waldlebensräumen vor, von offenen Wäldern über Kokosnussplantagen bis zu dichten Waldbeständen.[1] Dabei ist es auch sehr anpassungsbereit gegenüber Lebensraumveränderungen und -umwandlungen.[2]
Aktivität und Lebensweise des Finlayson-Hörnchens wurden vor allem an der in Italien eingeführten Population untersucht, während aus den natürlichen Verbreitungsgebieten nur vergleichsweise wenige Daten vorliegen.[3] Die Art ist tagaktiv und ernährt sich überwiegend von Pflanzen, vor allem Früchten, Samen, Blüten und Knospen. Hauptsächlich im Winter frisst sie auch Rinden und Baumharz. Seltener ernährt sie sich auch von Insekten, hier meist Ameisen. Für die Nahrungssuche wird der größte Teil der Aktivitätszeit aufgewendet, im Sommer nimmt dieser Anteil aufgrund der Nahrungsverfügbarkeit deutlich ab.[1][3]
Das Finlayson-Hörnchen wird als eigenständige Art innerhalb der Gattung der Echten Schönhörnchen (Callosciurus) eingeordnet, die aus 15 Arten besteht.[4] Die wissenschaftliche Erstbeschreibung stammt von Thomas Walker Horsfield aus dem Jahr 1823; er beschrieb die Art von der thailändischen Insel Sichang im Golf von Thailand.[4] Es wurde nach dem schottischen Naturalisten und Reisenden George Finlayson benannt.[5]
Innerhalb der Art werden einschließlich der Nominatform je nach Autor mindestens 15 Unterarten unterschieden:[1][4]
Inselformen:
Festlandformen:
Das Finlayson-Hörnchen wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) aufgrund des großen Verbreitungsgebietes, seiner sehr guten Anpassungsfähigkeit an Lebensraumveränderungen, seines Vorkommens in Schutzgebieten und der wahrscheinlich relativ stabilen Bestände als nicht gefährdet (Least Concern) eingeordnet.[2] Konkrete Risiken für die Bestände sind nicht bekannt.[2]
Als eingeführte Art und potenzielle invasive Art wird das Finlayson-Hörnchen vor allem in Italien betrachtet und beobachtet.[3]
Das Finlayson-Hörnchen (Callosciurus finlaysonii) ist eine Hörnchenart aus der Gattung der Echten Schönhörnchen (Callosciurus). Es kommt in Südostasien in Myanmar, Thailand, Kambodscha, Laos und Vietnam vor, zudem wurde es in Singapur und auch in Europa, nämlich in Italien, eingebürgert.
It finlaysoniikhoarntsje, Finlaysons iikhoarntsje, finlaysonklapperiikhoarntsje of Finlaysons klapperiikhoarntsje (Latynske namme: Callosciurus finlaysonii, soms misstavere as C. finlaysoni) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae) en it skaai fan 'e pronkiikhoarntsjes (Callosciurus), dat foarkomt yn Súdeast-Aazje.
Finlaysoniikhoarntsjes binne lânseigen yn eastlik, sintraal en noardwestlik Tailân, yn 'e westlike grinsstripe fan Laos, yn hiel Kambodja bewesten de rivier de Mekong, yn it uterste súdlike puntsje fan Fjetnam en yn in grut diel fan súdwestlik Birma. De ûndersoarte Callosciurus finlaysonii floweri, dy't him oanpast hat oan it libjen yn 'e stedsparken en tunen yn 'e Taiske haadstêd Bangkok, is troch de minske yntrodusearre yn Singapoer, in hiel ein bûten syn natuerlike ferspriedingsgebiet, dêr't er no as eksoat foarkomt.
Der wurde fan it finlaysoniikhoarntsje mear as 15 ûndersoarten erkend, dy't kwa kleurpatroan tige útinoar rinne. Ien fan dizze ûndersoarten, Callosciurus finlaysonii ferrugineus, wurdt soms ek wol beskôge as in selsstannige soarte (Callosciurus ferrugineus). De ûndersoarte Callosciurus finlaysonii boonsongi is ferneamd nei en ta eare fan 'e Taiske soölooch en natoerbeskermer Boonsong Lekagul. Hjirûnder in opsomming fan alle ûndersoarten:
● C. f. finlaysonii
● C. f. albivexilli
● C. f. annellatus
● C. f. bocourti
● C. f. boonsongi
● C. f. cinnamomeus
● C. f. ferrugineus
● C. f. folletti
● C. f. frandseni
● C. f. germaini
● C. f. harmandi
● C. f. trotteri
● C. f. menamicus
● C. f. nox
● C. f. sinistralis
● C. f. williamsoni
It finlaysoniikhoarntsje, Finlaysons iikhoarntsje, finlaysonklapperiikhoarntsje of Finlaysons klapperiikhoarntsje (Latynske namme: Callosciurus finlaysonii, soms misstavere as C. finlaysoni) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae) en it skaai fan 'e pronkiikhoarntsjes (Callosciurus), dat foarkomt yn Súdeast-Aazje.
It ferspriedingsgebiet fan it finlaysoniikhoarntsje.
Finlayson's squirrel or the variable squirrel (Callosciurus finlaysonii, sometimes misspelled C. finlaysoni) is a species of rodent in the family Sciuridae. It is found in Cambodia, Laos, Myanmar, Thailand, and Vietnam. The species occurs in a wide range of wooded habitats, including gardens and parks in cities like Bangkok.[3][4] It was named in honour of the Scottish naturalist and traveller George Finlayson.
It has numerous subspecies that vary greatly in appearance. One of these, C. f. bocourti (syn. C. f. floweri[2]), has been introduced to Singapore and two regions in Italy, probably a result of the species' popularity in the pet trade.[5] It is possible that some of the Callosciurus squirrels introduced into Japan are also Finlayson's squirrels.[6]
Finlayson’s squirrel has also been introduced in the Philippines, particularly in the Greater Manila area where it is considered as an invasive species.[7]
The Finlayson's squirrel has a head-and-body length of about 21–22 cm (8.3–8.7 in) and its tail is about 22–24 cm (8.7–9.4 in) long.[3]
There are currently 16 recognised subspecies.[2] Additional subspecies are sometimes recognised. For example, some authorities recognise C. f. floweri,[3][8] while others consider it a synonym of C. f. bocourti (as done in the following colour description).[2] The subspecific name of C. f. boonsongi commemorates Thai zoologist and conservationist Boonsong Lekagul.[9]
The pelage colour in this species is extremely variable and the subspecies are often defined by this feature. For example, C. f. finlaysonii (nominate) is overall whitish, C. f. albivexilli, C. f. boonsongi, C. f. germaini and C. f. nox are overall blackish (first with white tail-tip, second occasionally with white underside, face and feet), C. f. annellatus is overall rufous with a light band at the base of the tail, C. f. bocourti is whitish below with highly variable colour of the upperparts (whitish, grey, blackish, olive-brownish or reddish), C. f. cinnamomeus is overall reddish with a dark mid-back, C. f. ferrugineus is reddish-brown, C. f. harmandi has brownish upperparts, orange-red underparts and light grey tail, C. f. menamicus is reddish or orangish, often has greyish legs and flanks, and sometimes a white belly, and C. f. sinistralis has grizzled upperparts, reddish underparts and reddish tail with a pale band at the base.[3][8] Unnamed populations also remain (for example, a population in central Laos is shiny black with red tail and shoulder/chest region) and even within described subspecies there are often some individual variations.[1][3]
As currently defined, Finlayson's squirrel may comprise more than one species.[1] C. f. ferrugineus has been treated as a separate species.[2] A genetic study of the 12 subspecies in Thailand, including 7 from the mainland and 5 from islands, found that they belonged in six clades, which often were separated by water (large rivers in the mainland and the sea for the islands). The study also revealed that the mitochondrial DNA of this species compared to the closely related Pallas's squirrel is not monophyletic.[8]
Like other squirrels of its genus (the "beautiful squirrels", Callosciurus), Finlayson's squirrel is normally a canopy-dweller, feeding mainly on fruit.[10] Field evidence suggests that it has the usual form of dichromatic mammalian color vision, which may enable it to discriminate ripe from unripe fruits.[11]
Finlayson's squirrel or the variable squirrel (Callosciurus finlaysonii, sometimes misspelled C. finlaysoni) is a species of rodent in the family Sciuridae. It is found in Cambodia, Laos, Myanmar, Thailand, and Vietnam. The species occurs in a wide range of wooded habitats, including gardens and parks in cities like Bangkok. It was named in honour of the Scottish naturalist and traveller George Finlayson.
It has numerous subspecies that vary greatly in appearance. One of these, C. f. bocourti (syn. C. f. floweri), has been introduced to Singapore and two regions in Italy, probably a result of the species' popularity in the pet trade. It is possible that some of the Callosciurus squirrels introduced into Japan are also Finlayson's squirrels.
Finlayson’s squirrel has also been introduced in the Philippines, particularly in the Greater Manila area where it is considered as an invasive species.
La ardilla de Indochina (Callosciurus finlaysonii) es una especie de roedor sciuromorfo de la familia Sciuridae propia del Sureste Asiático.
Tiene el pelaje de color pardo o leonado con tonos negros en el dorso y de color crema en el vientre y flancos.[2] Es de tamaño similar a la ardilla roja (Sciurus vulgaris), midiendo entre 21 y 22 centímetros de longitud cabeza-cola, más de 22,5 a 24 de la cola y pesando de 220 a 250 gramos.[2]
Está ampliamente extendida en Indochina, encontrándose en Birmania, Tailandia, Laos, Camboya, en el delta del Mekong (Vietnam), así como en Singapur y en algunas reducidas zonas de Italia, donde ha sido introducida.[1][3]
Es arborícola y habita en selvas, cocotales y bosques abiertos.[1]
Es de hábitos diurnos.[2] Su dieta se compone de frutos y semillas, y cuando estos escasean de savia y albura que obtiene descortezando coníferas y caducifolios causando importantes daños a los árboles.[2]
Se reconocen las siguientes subespecies:[4]
La ardilla de Indochina (Callosciurus finlaysonii) es una especie de roedor sciuromorfo de la familia Sciuridae propia del Sureste Asiático.
Callosciurus finlaysonii Callosciurus generoko animalia da. Karraskarien barruko Callosciurinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
Callosciurus finlaysonii Callosciurus generoko animalia da. Karraskarien barruko Callosciurinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
L'Écureuil de Finlayson[1] (Callosciurus finlaysonii) est une espèce de rongeur asiatique. C'est un écureuil de la famille des Sciuridés.
L’aire de répartition de l'écureuil de Finlayson comprend la Birmanie, la Thaïlande, le Cambodge et le Viêt Nam[2].
L'espèce a été introduite à Singapour, au Japon et en Italie[3]. Deux couples introduits au nord-ouest de l'Italie vers 1980 ont prospéré pour former un groupe d'une cinquantaine d'individus 20 ans après.
Cette espèce d'écureuil a des couleurs de pelage très variables : il peut être entièrement blanc, entièrement noir, entièrement roux ou avoir un mélange de ces couleurs.
Écureuil de Finlayson à Bangkok en 2018
Écureuil de Finlayson à Ayutthaya en 2019
Écureuil de Finlayson à Chiang Mai en 2019
Les écureuils du parc national de Khao Yai ont habituellement le dos noir ou gris et le ventre et la tête blancs.
Il mesure 21,2-21,8 cm de long (corps et tête) et a une queue de 22,5-24 cm.
Sa masse est de 0,3 kg (300 g)[4].
L'alimentation de l'écureuil de Finlayson varie en fonction des régions et des saisons.
Il se nourrit d'écorces et de bourgeons en hiver, de fleurs au printemps, de fruits, de graines et d'insectes en été[3].
Selon Catalogue of Life (24 juin 2018)[5] :
L'Écureuil de Finlayson (Callosciurus finlaysonii) est une espèce de rongeur asiatique. C'est un écureuil de la famille des Sciuridés.
Lo scoiattolo variabile (Callosciurus finlaysonii Horsfield, 1823) è un piccolo roditore della famiglia degli Sciuridi, originario del sud est asiatico[1]. Come specie alloctona è presente anche in alcune località d'Italia, dove è stata introdotta accidentalmente.
Il corpo è lungo circa 21 cm, con una folta coda di 22-24 cm.
Il nome comune di scoiattolo variabile si deve alla grande variabilità di colorazione della sua pelliccia che va dal nero al rosso, dal bianco al grigio, e può presentare anche combinazioni diverse di tutti questi colori.
Questa specie è originaria del sud est asiatico (Birmania, Thailandia, Laos, Cambogia e Vietnam del Sud).[2]
È stato introdotto dall'uomo in numerosi altri paesi tra cui il Giappone, Singapore, la Gran Bretagna e l'Italia.
In Italia è stata introdotta all'inizio degli anni ottanta in due località: ad Acqui Terme, in Piemonte, e a Maratea, in Basilicata.
La popolazione di Acqui Terme comprende poche decine di esemplari, discendenti di due coppie introdotte nel locale parco cittadino, confinati all'interno di un'area di circa due ettari. L'unico problema creato da questa piccola popolazione, la cui dieta in inverno è costituita per oltre un terzo da corteccia, è rappresentato da danni di modesta entità agli alberi del parco[3].
La situazione nell'area di Maratea è invece più preoccupante: i primi esemplari, rilasciati in natura negli anni ottanta, si pensa da un parco privato, hanno esteso il loro areale alla vicina Campania meridionale, nei comuni di Sapri e Vibonati, arrivando ad occupare un territorio che nel 2004 è stato stimato in 26 km quadrati.[4]
È una specie prevalentemente arboricola, con abitudini diurne.
Condivide il suo habitat naturale con un'altra specie di scoiattolo, Menetes berdmorei, che però ha abitudini terricole, ed anche con la Tupaia belangeri, che pur occupando la stessa nicchia ecologica, ha però abitudini più crepuscolari.
La sua dieta si basa prevalentemente su semi, fiori e frutti; quando questi, nel periodo invernale, scarseggiano, oltre il 30% della dieta è rappresentato da linfa e corteccia[5].
Le femmine raggiungono la maturità sessuale intorno al secondo anno di vita e danno alla luce in media un piccolo all'anno[6]. L'aspettativa di vita media, considerata l'alta mortalità nel primo anno di vita, è di circa 4 anni, anche se sono riportati casi di sopravvivenza in cattività per oltre 12 anni[7]
Ne sono note 16 sottospecie[1]:
Per il suo ampio areale, la sua adattabilità alle modificazioni dell'habitat e la numerosità della popolazione Callosciurus finlaysonii è classificato dalla IUCN come specie a basso rischio[2].
Lo scoiattolo variabile (Callosciurus finlaysonii Horsfield, 1823) è un piccolo roditore della famiglia degli Sciuridi, originario del sud est asiatico. Come specie alloctona è presente anche in alcune località d'Italia, dove è stata introdotta accidentalmente.
De finlaysonklappereekhoorn (Callosciurus finlaysonii) is een zoogdier uit de familie van de eekhoorns (Sciuridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Horsfield in 1823.
De soort komt voor in Cambodja, Laos, Myanmar, Thailand en Vietnam.
Bronnen, noten en/of referentiesDe finlaysonklappereekhoorn (Callosciurus finlaysonii) is een zoogdier uit de familie van de eekhoorns (Sciuridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Horsfield in 1823.
Wiewiórczak zmienny[4], dawniej: wiewiórka biała[5] (Callosciurus finlaysonii) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae)[2], zamieszkujący tereny Kambodży, Laosu, Mjanmy, Tajlandii, Wietnamu[3] oraz Singapuru[6]. W 1981 w północno-zachodnich Włoszech podjęto udaną próbę introdukcji gatunku[7]. Wiewiórczak zmienny charakteryzuje się skrajnie dużą różnorodnością ubarwienia futra[8].
Naukowcy rozróżniają 16 podgatunków wiewiórki białej[2]:
Wiewiórczak zmienny jest gryzoniem o średniej wielkości. Długość tułowia (wraz z głową) wynosi 21 cm[7]. Masa ciała dorosłego osobnika to ok. 250 g[9]. Ogon jest puszysty i ma długość zbliżoną do długości tułowia: 22–24 cm. Ubarwienie futra jest zróżnicowane u poszczególnych podgatunków, ale ogromna zmienność odnotowywana jest także w ich obrębie[10]. Wiewiórczak zmienny może mieć futro białe, ale także między innymi: czarne, szare lub rude[11]. Ubarwienie może być także różne dla grzbietowej i brzusznej części ciała. W części grzbietowej futro może być np. barwy szaro-popielatej, a na przodzie tułowia białe lub biało-kremowe[7]. Przy ubarwieniu dwukolorowym, część grzbietowa jest zwykle ciemniejsza[9]. Wiewiórczak zmienny jest zaliczany do wiewiórek nadrzewnych. Lubi lasy gęsto zadrzewione, ale mieszka także na plantacjach orzechów kokosowych. Żywi się owocami, nasionami oraz kwiatami i częściami zielonymi roślin. Osobniki introdukowane we Włoszech jedzą lokalne owoce i zielone części roślin. Obgryzają także korę drzew w parku[7]. Wiewiórczak zmienny prowadzi dzienny tryb życia[6]. Maksymalną długość życia w niewoli określono na 12,8 lat[12].
Gatunek występuje w Azji południowo-wschodniej: w Kambodży, Laosie, Mjanmie, Tajlandii i Wietnamie[3]. Od niedawna jego obecność odnotowywana jest także w Singapurze[6].
W 1981 w miejskim parku piemonckim w mieście Acqui Terme w północno-zachodnich Włoszech rozpoczęto introdukcję gatunku. Na terenie parku o powierzchni 2 ha wypuszczono dwie pary wiewiórczaków zmiennych[13]. Introdukcja powiodła się i w 1998 roku naliczono tam już około 40–50 osobników[7]. W miejscowości Maratea (region Basilicata) położonej na południu Włoch odnotowano występowanie odrębnej populacji wiewiórczaka zmiennego. Jej pochodzenie i źródło introdukcji nie jest znane. Do introdukcji prawdopodobnie doszło w latach 80–tych XX wieku. W 2004 roku odnotowano, że populacja zdobywa nowe tereny. Zasięg jej występowania rozszerzył się o ponad 20 km wzdłuż wybrzeża Morza Tyrreńskiego[10]. Postulowane jest podjęcie działań ograniczających inwazyjne rozprzestrzenianie się tego gatunku we Włoszech[13].
Wiewiórczak zmienny, dawniej: wiewiórka biała (Callosciurus finlaysonii) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae), zamieszkujący tereny Kambodży, Laosu, Mjanmy, Tajlandii, Wietnamu oraz Singapuru. W 1981 w północno-zachodnich Włoszech podjęto udaną próbę introdukcji gatunku. Wiewiórczak zmienny charakteryzuje się skrajnie dużą różnorodnością ubarwienia futra.
Finlaysons ekorre (Callosciurus finlaysonii[2][3][4]) är en däggdjursart som först beskrevs av Thomas Horsfield 1824. Callosciurus finlaysonii ingår i släktet praktekorrar och familjen ekorrar.[5][6] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1]
Inga underarter finns listade i Catalogue of Life,[5] medan Wilson & Reeder skiljer mellan 16 underarter:[3]
Pälsfärgen varierar kraftigt, både mellan underarter och mellan individer i en och samma underart. Den kan vara alltifrån helt vit, helt röd, och helt svart.[7] Blandade färger, som brunaktig ovansida och krämfärgad undersida förekommer också.[8] Honan har fyra spenar. Kroppslängden varierar mellan 19 och 21 cm.[7] Till detta kommer den mycket långa svansen, som kan bli mellan 22,5 och 24 cm lång. Vikten är från 220 till 250 g.[8]
Habitaten utgörs av både täta och glesare skogar. Arten kan även anpassa sig till odlade områden som kokosodlingar. Arten lever främst i träden, och rör sig sällan på marken. I fångenskap kan arten bli upp till 12 år och 10 månader.[7]
Födovalet är beroende av årstiden: Under vintern lever arten främst av bark och skott, under våren tar den blommor, under sommaren och hösten frön och frukt; under sommaren dessutom insekter. Arten lägger dessutom upp förråd.[7] Den kan även avbarka träd för att komma åt saven.[8]
I den italienska populationen är framför allt katter en betydande predator. Skator och kråkor kan ta ungar.[7]
Arten är polygynandrisk, båda könen kan ha flera partners. Finlaysons ekorre har tre fortplantningsperioder per år: I april, juli till augusti, och november till december. Varje gång får honan en till två ungar som hon föder upp i ett bo tillverkat av växtdelar. Ungarna blir könsmogna under andra levnadsåret.[7]
Denna praktekorre förekommer i Sydostasien från Burma över Thailand, Laos och Kambodja till södra Vietnam. Arten introducerades av människan i Singapore.[1] I Italien introducerades arten olagligt i början på 1980-talet när 5 till 6 par infördes, troligen från Thailand, till Acqui Terme i norra delen av landet och Maratea i södra.[8] Introduktion har även skett i trakterna av Hamamatsu och Shizuoka i Japan.[7]
Finlaysons ekorre (Callosciurus finlaysonii) är en däggdjursart som först beskrevs av Thomas Horsfield 1824. Callosciurus finlaysonii ingår i släktet praktekorrar och familjen ekorrar. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.
Sóc mun, còn gọi là sóc Finlayson, tên khoa học Callosciurus finlaysonii, là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Horsfield mô tả năm 1823.[2] Chúng được tìm thấy ở Campuchia, Lào, Myanma, Thái Lan và Việt Nam.
Các phân loài:[3]
Sóc mun, còn gọi là sóc Finlayson, tên khoa học Callosciurus finlaysonii, là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Horsfield mô tả năm 1823. Chúng được tìm thấy ở Campuchia, Lào, Myanma, Thái Lan và Việt Nam.
白背松鼠(学名:Callosciurus finlaysoni)为松鼠科丽松鼠属的动物。分布于老挝,缅甸,泰国,越南以及中国大陆云南等地,一般栖息于热带森林。该物种的模式产地在泰国。[2]
白背松鼠包括以下亚种[3]
フィンレイソンリスは、ネズミ目リス科ハイガシラリス属に属する哺乳類。カンボジア、ラオス、ミャンマー、タイ、ベトナムなどの東南アジアに分布する。
頭胴長が約20cm、尾長が約20cm、体重が250-350gになる。毛色は変異に富み、ベージュ、黒、白、茶、グレーが存在する。variable Squirrel(変色種)とも言われ17種の毛色の違う物が確認されている。 なぜ亜種に変色種が出てくるかは解明されていない。頬袋はなく、アリクイ目のような長い舌をしている。これは蜜やココナッツに穴を開けて汁を吸うために使う。
特徴として、性格は好奇心がある反面警戒心が異常に強い。クールな性格の個体が多い。人に寄ってくる個体もあるが臆病なので体を触らせることはない。希に手乗りになっている個体もあるようだ。
寿命は野生で7年、飼育下では12年ほどになる。野鳥などと比べて飼育下においてリスは長生きをする。栄養ある食べ物を常時摂取でき、危険がないからであろう。飼育下では、栄養バランスがいいせいか美しい毛並みになる個体が多い。
日本ではペットとしてわずかに飼われていた事があったが、齧歯類の輸入が規制された事により新しく飼うことは難しくなっている。また日本での業者による繁殖販売も行われていないため、繁殖に成功した個人から譲り受けることになる。
飼う場合は、縦長の大きなケージと木箱の巣が必要である。スペースがないとケージの中で後方転回をして運動するようになる。餌などを食べるための行動はほとんど朝と夕方に限られ昼間は休んでいる。夜行性ではない。適温は30度前後。10度以下では生存できない。
埼玉県こども動物自然公園で飼育されている。
また、シンガポールの街中に現れていたり、南イタリアでペットが逃げて外来種として現地で野生化したものがある。タイのアユタヤ日本人町の跡地にできた公園に餌付けされた野生を朝や夕方に観察できる。
なお、日本では2013年に外来生物法により特定外来生物に指定されている。
핀레이슨다람쥐(Callosciurus finlaysonii)는 다람쥐과에 속하는 설치류의 일종이다.[2] 캄보디아와 라오스, 미얀마, 태국, 베트남에서 발견된다.[1] 방콕 주변의 도시 공원과 정원에 적응한 아종 "플라워"(C. f. floweri)는 싱가포르 세랑군 지역에 유입되어 서식하고 있다. 이탈리아에도 2개 개체군이 도입되어 있으며, 애완동물 거래로 인기를 끌고 있기 때문에 유입된 결과로 추정한다. 2개 개체군은 아종 "보코트"(C. f. bocourti)로 간주한다.[3] 일본에 유입된 칼로스키우루스속 다람쥐도 핀레이슨다람쥐의 아종일 가능성이 높다.[4]
아종의 털 색은 아주 다양하다. 현재 별도의 아종으로 간주되는 "녹빛다람쥐"(C. f. ferrugineus)를 포함하여 16종의 아종이 알려져 있다.[5] 아종 "분송"(C. f. boonsongi)의 이름은 태국 동물학자 겸 환경보호론자 분송 레카굴(Boonsong Lekagul) 박사의 이름을 기리기 위해 명명했다. 칼로스키우루스속(Callosciurus, "아름다운 다람쥐"라는 의미)의 다른 종처럼, 핀레이슨다람쥐는 보통 나무 위에서 생활하며, 주로 과일을 먹는다.[6] 현지 조사에 의하면, 일반적인 이색형 색각을 가진 포유류로 익은 과일과 그렇지 않은 과일을 구별할 수 있는 것으로 추정하고 있다.[7]
16종의 아종이 알려져 있다.[5]
핀레이슨다람쥐(Callosciurus finlaysonii)는 다람쥐과에 속하는 설치류의 일종이다. 캄보디아와 라오스, 미얀마, 태국, 베트남에서 발견된다. 방콕 주변의 도시 공원과 정원에 적응한 아종 "플라워"(C. f. floweri)는 싱가포르 세랑군 지역에 유입되어 서식하고 있다. 이탈리아에도 2개 개체군이 도입되어 있으며, 애완동물 거래로 인기를 끌고 있기 때문에 유입된 결과로 추정한다. 2개 개체군은 아종 "보코트"(C. f. bocourti)로 간주한다. 일본에 유입된 칼로스키우루스속 다람쥐도 핀레이슨다람쥐의 아종일 가능성이 높다.
아종의 털 색은 아주 다양하다. 현재 별도의 아종으로 간주되는 "녹빛다람쥐"(C. f. ferrugineus)를 포함하여 16종의 아종이 알려져 있다. 아종 "분송"(C. f. boonsongi)의 이름은 태국 동물학자 겸 환경보호론자 분송 레카굴(Boonsong Lekagul) 박사의 이름을 기리기 위해 명명했다. 칼로스키우루스속(Callosciurus, "아름다운 다람쥐"라는 의미)의 다른 종처럼, 핀레이슨다람쥐는 보통 나무 위에서 생활하며, 주로 과일을 먹는다. 현지 조사에 의하면, 일반적인 이색형 색각을 가진 포유류로 익은 과일과 그렇지 않은 과일을 구별할 수 있는 것으로 추정하고 있다.