الأسماء في صفحات التنقل
Nocturnal bat. Insectivorous, feeding on moths, beetles and flies. Lives in groups of around 20+ individuals on walls or ceilings and mixed with other species. Mehely’s horseshoe bat uses echolocation (at a constant-frequency calls of 106 to112 kHz) to detect prey by emitting ultrasound from nose-leaf. Little information available on the breeding biology of Mehely’s horseshoe bat except that the breeding season takes place in January and female gives birth to a litter of two young once a year.
Mehely’s horseshoe bat is a medium-sized bat. Fur on the upperparts of the body varies in color from grey-brown to brown, pale on the underparts. In adults, clear boundary between upperparts and underparts coloration. Eyes small. Ears short, broad and lack a tragus. Broad wing, wider than long with rounded ends. Hind edge of nose-leaf tapered, concave at base. Lower edge of sella rounded and broad. Lower lip has three mental grooves. Tails short.
Localized (northern part of Western desert, Sakkara).
Mehely’s horseshoe bat prefer to live in desert humid caves with moderate temperatures (<32° C) and roosts in worm caves.
Body length 81–86 mm, forearm length 46.5 – 54.8 mm, 5th digit 57–67 mm, 3rd digit 71–83 mm, phalange 4.1 = 6.5–9.3 mm, phalange 4.2 = 17.4–21.5 mm.
Native, resident.
Meheli nalburunu və ya Rumıniya nalburunu (lat. Rhinolophus mehelyi) — Nalburunkimilər fəsiləsinə aid növ. Növ tanınmış macar alımı Loyaş Mehelinin şərəfinə adlandırılıb.
Növün özünə məxsus xüsisiyyəti göz ətrafında parlaq-boz eynəyinin olmasıdır. Bu növ rəng və kütləsinə görə Böyük nalburun və Kiçik nalburun növlərinə oxşardır. Bədənin uzunluğu 4,9-6,4 sm, quyruğun uzunluğu isə 2,1-3,2 sm olur. Qanadlar arasında məsafə isə 31 sm-dir. Çəkisi 10-23 qram təşkil edir. Bədən rəngləri mavi çalara malik parlaq-boz rəngdədir.
Cənubi Avropada, Şimali Afrikada, Yaxın Şərqdə, Dağıstanda və Zaqafqaziyada yayılmışdır. Azərbaycanda Hirkandan başqa bütün təbii vilayətlərdə aşkar edilsə də,yalnız Kiçik Qafqazda çoxsaylıdır. Qış dövründə 5, yayda 9 məntəqədə tapılmışdır. Bütün iri yığınlar başlıca olaraq 1800 m-ə qədər hündürlükdə dağüstü kserofitlər qurşağına düşür. Qalan rayonlarda və landşaftlarda bu növ nadirdir.
Əsasən yüksək rütbəli müxtəlif yeraltı sığınacaqlarda (mağaralar, tunellər, kəhrizlər) məskunlaşır. Burada onların sayı bir neçədən bir necə yüzə qədər çatır [1]. Bu nalburunların ən böyük yığını onların daim yaşadığı Dağlıq Qarabağın Azıx mağarasında qeydə alınmışdır. Son onilliklərdə koloniyaların sayı kəskin şəkildə azalmışdır. 1966-1969-cu illərdə burada 2000-ə yaxın, 1988-ci ilin fevralında isə cəmi 300 heyvan olmuşdur. Onların sayının bu cür azalması hər şeydən əvvəl aparılan arxeoloji işlər və mağaraya tez-tez girib – çıxanların törətdiyi narahatlıq nəticəsində baş vermişdir. Qış yuxusu dövründə (noyabrdan martın ortalarına qədər) meheli nalburunları Azıx mağarasının tağlarında və ucqar bölmələrin divarlarında 3.5-5 m hündürlükdə sıx kütlə şəklində olurlar. Burada temperatur 10.2-15.00 C səviyyəsində olur. Martda onlar tədricən mağaranın mərkəzi, daha isti hissəsinə keçirlər. Burada onlara qışlama yerlərindən uçub gəlmiş itiqulaq şəbpərələr və adi uzunqanadlılar qoşulur. Apreldən oktyabra qədər nalburunlar başlıca olaraq mərkəzi kamerada yarasaların qarışıq koloniyasının çoxsaylı (15 minə yaxın) tərkibində olurlar. Burada onlar sayca üstün olan uzunqanadlı və şəbpərələr arasında ayrıca adalar əmələ gətirirlər. Balaların böyüməsi və tük dəyişmənin başlanması ilə heyvanların bir hissəsi (200-ə qədər) mağara üzərində yerləşmiş quyuya köçür. Burada onlar quyunun ən isti bölməsi olan üst taxçada yerləşirlər (16-200 C). Mağaranın mərkəzi kamerasında 5 m hündürlükdə yayda temperatur 13.3-15,40 C olur.
Meheli nalburunu və ya Rumıniya nalburunu (lat. Rhinolophus mehelyi) — Nalburunkimilər fəsiləsinə aid növ. Növ tanınmış macar alımı Loyaş Mehelinin şərəfinə adlandırılıb.
Frigribell Mehely (Rhinolophus mehelyi) a zo un askell-groc'hen eus Eurazia hag Afrika.
El ratpenat de ferradura mitjà (Rhinolophus mehelyi) és una espècie de ratpenat que es troba a l'Afganistan, Algèria, Armènia, l'Azerbaidjan, Bòsnia i Hercegovina, Bulgària, Croàcia, França, Geòrgia, Grècia, l'Iran, l'Iraq, Israel, Itàlia, Líbia, la República de Macedònia, el Marroc, Portugal, Romania, Rússia, Sèrbia, Montenegro, Eslovènia, Espanya, Tunísia i Turquia.
Es veu amenaçat per la pèrdua del seu hàbitat natural.
És molt semblant a la resta de ratpenats de ferradura: té unes ales curtes i amples i l'uropatagi de forma quadrada.
Pelatge marró grisós pel dors i gairebé blanc pel ventre, amb una línia de separació ben marcada entre les dues coloracions. Al voltant dels ulls, hi té una màscara que pot ser molt conspícua. Les orelles i el patagi són del mateix color que el dors, de vegades en un to morat.
Dimensions corporals: cap + cos (49 - 64 mm), cua (21 - 32 mm), avantbraç (47 - 54 mm) i envergadura alar (330 -340 mm).
Pes: 10 - 18 g.
Màquies i alzinars litorals, on s'amaga en coves i altres cavitats subterrànies, rarament en edificacions humanes.
Ix en fer-se fosc i caça arran de terra o per sobre les capçades dels arbres i arbustos, amb un vol lent a base de planatges curts. És una espècie gregària que pot formar colònies d'uns quants centenars d'individus, de vegades barrejats amb altres ratpenats del mateix gènere o d'un altre.
La manera més pràctica de diferenciar-la de la resta de ratpenats de ferradura és comparar la morfologia de les excrescències nasals.
La màscara negra del voltant dels ulls pot ajudar a determinar-ne l'espècie, però aquest caràcter no sempre és evident.
El ratpenat de ferradura mitjà (Rhinolophus mehelyi) és una espècie de ratpenat que es troba a l'Afganistan, Algèria, Armènia, l'Azerbaidjan, Bòsnia i Hercegovina, Bulgària, Croàcia, França, Geòrgia, Grècia, l'Iran, l'Iraq, Israel, Itàlia, Líbia, la República de Macedònia, el Marroc, Portugal, Romania, Rússia, Sèrbia, Montenegro, Eslovènia, Espanya, Tunísia i Turquia.
Es veu amenaçat per la pèrdua del seu hàbitat natural.
Die Meheley-Hufeisennase (Rhinolophus mehelyi) auch Mehely-Hufeisennase genannt, ist eine Fledermaus aus der Familie der Hufeisennasen. Die IUCN stuft die Art als „gefährdet“ ein (vulnerable).
Die Mehely-Hufeisennase ist eine mittelgroße Fledermaus mit einer Spannweite von etwa 33 bis 34 Zentimetern und einem Gewicht von etwa 10 bis 18 Gramm. Die Hufeisennase und die Lippen sind fleischfarben-blass. Das Tier hat ein dichtes Fell, das an der Oberseite graubraun und an der Unterseite fast weiß ist. Die Grenze zwischen beiden Farben ist relativ scharf. Sie ähnelt damit in der Größe und Färbung der Mittelmeer-Hufeisennase und der Blasius-Hufeisennase. Das besondere Kennzeichen dieser Art ist aber eine auffällige, graubraune „Brille“ um die Augen.
Die Mehely-Hufeisennase findet man nur im Mittelmeergebiet, sehr weit südlich in Spanien, Portugal, Südfrankreich, Sizilien und dem südlichen Balkan bis in die Türkei.
Ihre Nahrung sind Nachtfalter und andere kleine Insekten, die vermutlich auch vom Boden aufgenommen werden, da die Art leicht und ohne Mühe vom Boden auffliegen kann. Sie lebt in Karstgebieten mit Wasser in der Nähe. Der Ausflug beginnt in früher Dämmerung. Die Art jagt niedrig über dem Boden an Berghängen und zwischen Sträuchern und Bäumen. Sie fliegt langsam, wendig, sehr geschickt und kann auch kurze Strecken gleiten.
Die Mehely-Hufeisennase ist eine gesellige Höhlenfledermaus und wahrscheinlich ortstreu. Die Art bezieht das Quartier auch mit anderen Hufeisennasen, Kleinen Mausohren und Langflügelfledermäusen. Die Tiere hängen in ihrer Höhle einzeln frei an der Decke, wobei sie nur teilweise in ihre Flughäute gehüllt sind. Erst wenn die Temperatur im Sommerquartier absinkt, hängen sich die Tiere dicht gedrängt nebeneinander.
Durch Störung und Verlust der Höhlen ist die Art selten geworden und die Größe der Population nimmt rasch ab. Das Erhalten und Sichern von Höhlen und die Verringerung der Anwendung von Insektiziden ist zum Schutz der Art erforderlich.
Die Meheley-Hufeisennase wird von der Europäischen Union in den Anhängen II und IV der FFH-Richtlinie geführt und gilt somit als streng zu schützende Art von gemeinschaftlichem Interesse, für deren Erhalt besondere Schutzgebiete ausgewiesen werden müssen.
Die Meheley-Hufeisennase (Rhinolophus mehelyi) auch Mehely-Hufeisennase genannt, ist eine Fledermaus aus der Familie der Hufeisennasen. Die IUCN stuft die Art als „gefährdet“ ein (vulnerable).
Rhinolophus mehelyi is ne Oard fon Fläddermuus. N Bäiden fon disse Fläddermuus wäd eenpeld bädden. Dät kon in dän twäiden Juni-Haaldeel fljooge un ätter 2 bit 3 Jiere sälwen Bäidene kriege. Disse Oard kon säilden bit tou 12 Jiere oold wäide, man in n Truchsleek bloot 2,5 bit 3 Jiere. Dät rakt disse Fläddermuusoard in fuul Gegende uum dät Middelmeer.
Rhinolophus mehelyi is ne Oard fon Fläddermuus. N Bäiden fon disse Fläddermuus wäd eenpeld bädden. Dät kon in dän twäiden Juni-Haaldeel fljooge un ätter 2 bit 3 Jiere sälwen Bäidene kriege. Disse Oard kon säilden bit tou 12 Jiere oold wäide, man in n Truchsleek bloot 2,5 bit 3 Jiere. Dät rakt disse Fläddermuusoard in fuul Gegende uum dät Middelmeer.
Mehely's horseshoe bat (Rhinolophus mehelyi) is a species of insectivorous bat in the family Rhinolophidae found in Southern Europe and parts of the Middle East. It is distributed in a narrow band around the Mediterranean Sea from North-Western Africa across Portugal, Spain, the Balearics, southern France, Sardinia, Sicily and the Balkan Peninsula to Asia Minor.[2]
The bat is medium-sized for a member of the genus Rhinolophus, with pale lips and grey-brown ears and flight membranes. The fur is relatively thick, with the base of hairs grey-white. Ventral fur is almost white, while dorsal fur is grey-brown; the line between the dorsal and ventral sides is relatively sharp.
The bat is cave-dwelling, preferring areas of limestone with nearby water. It has been known to roost in caves with other horseshoe bats such as Rhinolophus hipposideros, as well as Myotis myotis and Miniopterus schreibersi. It prefers to roost in warmer cave cavities, such as those found in the Cova de Sa Guitarreta (Mallorca), while hanging free on the cave roof.[3]
The bat emerges at dusk, hunting low over the ground on warm hillsides and also among bushes and trees, preying on moths and other insects.
The constant frequency sound is between 105 and 112 kHz, with a short drop in frequency at the end of the signal, which normally lasts between 20 and 30 milliseconds. There is some frequency overlap with the lesser horseshoe bat and the Mediterranean horseshoe bat.
A behavioral study conducted by Puechmaille et al. (2014) revealed that the peak frequencies of echolocation calls emitted by male and female Rhinolophus mehelyi accurately reflect their body size and condition. In the experiment, larger males proved to have higher call frequencies that attracted females twice as often as males with lower call frequencies. In contrast, males appeared to choose females at random. This distinction suggests that females choose males based on their call frequency for the indirect benefits of having healthier and fitter offspring. The mating system is therefore comparable to a lek, making female mate choice a selection factor in the evolution of call frequency in males that may counter other selection pressures imposed by their ecological niche.[4]
Mehely's horseshoe bat (Rhinolophus mehelyi) is a species of insectivorous bat in the family Rhinolophidae found in Southern Europe and parts of the Middle East. It is distributed in a narrow band around the Mediterranean Sea from North-Western Africa across Portugal, Spain, the Balearics, southern France, Sardinia, Sicily and the Balkan Peninsula to Asia Minor.
El murciélago mediano de herradura, Rhinolophus mehelyi (que recibe su nombre científico en honor al zoólogo húngaro Lajos Méhely) es un quiróptero perteneciente a la familia Rhinolophidae. Es un rinólopo de tamaño mediano, con el cuerpo de entre 47 y 54 mm y entre 10 y 18 gramos de peso. Presenta un pelaje dorsal gris parduzco que contrasta con el ventral casi blanco; antifaz oscuro en los ojos. Similar a Rhinolophus euryale, se le distingue por su mayor tamaño y por las excrecencias nasales. Su fórmula dentaria es 1.1.2.3 2.1.3.3 {displaystyle {frac {1.1.2.3}{2.1.3.3}}} 
Es una especie circunmediterránea que se extiende hacia el este por Próximo Oriente hasta Irán. En Europa, está presente de forma discontinua en los países mediterráneos y en algunas de las islas mayores. En España está presente al sur del Sistema Central y en la costa mediterránea oriental.
Especie gregaria y troglófila estricta, que habita cuevas y minas y que posee una marcada termofilia, ocupa refugios cálidos y húmedos, situándose dentro de éstos en los techos de temperatura más elevada, utiliza como hábitat de caza medios arbolados diversos, prefiriendo la disposición adehesada de la cubierta vegetal. Aunque existen referencias sobre él en la península ibérica hasta los 1200 metros de altitud, habitualmente no supera los 500 msnm.
La alteración de sus refugios y de sus hábitats de alimentación son las principales causas de su regresión. El uso de plaguicidas le afecta negativamente, al igual que a otros murciélagos insectívoros, por la reducción en la disponibilidad de presas y por la intoxicación debida a su ingesta.
En España, en las áreas orientales de la Península, donde parece haber sufrido una regresión más acentuada, coinciden con los espacios más transformados (intensificación y transformación agrícola, urbanización creciente, incendios forestales, etc). Parece que la pérdida del hábitat de alimentación es la causa más importante de su regresión.
El murciélago mediano de herradura, Rhinolophus mehelyi (que recibe su nombre científico en honor al zoólogo húngaro Lajos Méhely) es un quiróptero perteneciente a la familia Rhinolophidae. Es un rinólopo de tamaño mediano, con el cuerpo de entre 47 y 54 mm y entre 10 y 18 gramos de peso. Presenta un pelaje dorsal gris parduzco que contrasta con el ventral casi blanco; antifaz oscuro en los ojos. Similar a Rhinolophus euryale, se le distingue por su mayor tamaño y por las excrecencias nasales. Su fórmula dentaria es 1.1.2.3 2.1.3.3 {displaystyle {frac {1.1.2.3}{2.1.3.3}}}
Ferra-saguzar ertaina (Rhinolophus mehelyi) Rhinolophus generoko animalia da. Chiropteraren barruko Rhinolophidae familian sailkatuta dago.
Bi azpiespezie ditu:
Ferra-saguzar ertaina (Rhinolophus mehelyi) Rhinolophus generoko animalia da. Chiropteraren barruko Rhinolophidae familian sailkatuta dago.
Bi azpiespezie ditu:
R. m. subsp mehelyi, Matschie, (1901). R. m. subsp tuneti, Delevil y Labbe, (1956).Le Rhinolophe de Mehely[1] (Rhinolophus mehelyi) est une espèce de chauve-souris de la famille des Rhinolophidae.
Le Rhinolophe de Méhely a un "Fer à cheval" et des lèvres de couleurs chair pâle. Les "lunettes" sont typiques composées de poils brun grisé autour des yeux.
Il est de taille moyenne. Le "fer à cheval", les oreilles et les membranes alaires sont de couleurs brun grisé. Son pelage est épais, et son dos brun grisé également. Le ventre est presque blanc avec des contours nets.
Répandu dans le bassin méditerranéen, mais son aire ne va pas aussi loin vers le nord que celle du Rhinolophe euryale.
Les individus s'envolent au crépuscule. Il hiberne en hiver mais s'active très tôt au printemps. Ses quartiers d'été et d'hiver sont dans des grottes de la régions karstiques. En hibernation il se retrouve souvent en mixité avec d'autres espèces, tels que d'autres Rhinolophes, des Petits murins et des Minioptères de Schreibers. Il se pend isolément et librement à des voûtes. Lors de la reproduction, des colonies de 20 à 200 individus se forment en mixité avec les espèces citées précédemment. La maturité sexuelle est atteinte vers 2-3 ans. La femelle met bas d'un jeune entre juin et juillet. Dès la seconde moitié de juillet, les jeunes sont indépendants.
Il chasse des papillons de nuit et d'autres insectes (Lépidoptères nocturnes, des Hannetons de la Saint-Jean, des Tipules du chou et d'autres Diptères, Libellules, Cicadelles...) en volant au ras du sol (vol lent et précis). Mais il peut aussi capturer des proies au sol.
Il apprécie les climats chauds et essentiellement les basses altitudes (moins de 700 m). Il se retrouve souvent près des côtes ou des milieux humides, dans les zones semi-steppiques ou faiblement montagneuses à végétation xérophile. Cavernicole en estivage et en hibernation, l'espèce choisit essentiellement des grottes, des ruines, des caves, des mines dont elle colonise les zones les plus confinées.
Le Rhinolophe de Mehely (Rhinolophus mehelyi) est une espèce de chauve-souris de la famille des Rhinolophidae.
Il ferro di cavallo di Mehely (Rhinolophus mehelyi Matschie, 1901) è un pipistrello della famiglia dei Rinolofidi diffuso nell'Ecozona paleartica.[1][2]
Pipistrello di medie dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 42 e 64 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 47 e 56 mm, la lunghezza della coda tra 16,2 e 37 mm, la lunghezza del piede tra 9 e 12 mm, la lunghezza delle orecchie tra 18 e 23 mm e un peso fino a 23 g.[3]
La pelliccia è lunga, soffice, densa e vellutata. Le parti dorsali sono bruno-grigiastre con la base dei peli più chiara, il muso è più chiaro con una maschera intorno agli occhi più scura, mentre le parti ventrali bianche. Le orecchie sono relativamente corte. La foglia nasale presenta una lancetta affusolata con i bordi quasi paralleli e l'estremità smussata, un processo connettivo triangolare e una sella priva di peli, con i bordi paralleli, l'estremità larga, arrotondata e piegata in avanti. La porzione anteriore è stretta e con un incavo centrale alla base superficiale. Le membrane alari sono bruno-grigiastre, la prima falange del quarto dito è relativamente corta. La coda è lunga ed inclusa completamente nell'ampio uropatagio. Il primo premolare superiore è situato al di fuori della linea alveolare. Il cariotipo è 2n=58 FNa=60, 64 nella popolazione della Romania e dell'Azerbaigian.
Emette ultrasuoni ad alto ciclo di lavoro con impulsi di lunga durata a frequenza costante di 105–112 kHz.
Si rifugia all'interno di grotte e fessure rocciose dove forma grandi colonie fino a 5.000 individui, spesso insieme al ferro di cavallo maggiore, il vespertilio maghrebino e il miniottero comune. Entra in ibernazione in inverno durante il quale si sposta nei ricoveri verso le entrate, mentre in estate le femmine formano vivai. Emette vocalizzazioni udibili dall'uomo. L'attività predatoria inizia la sera. Il volo è lento ed altamente manovrato, caratterizzato da brevi planate. È una specie sedentaria.
Si nutre di lepidotteri e in misura minore di coleotteri e ditteri catturati nella vegetazione od occasionalmente anche al suolo.
Danno alla luce un piccolo alla volta a maggio o giugno. Le femmine raggiungono la maturità sessuale a tre anni, i maschi a due. L'aspettativa di vita è fino a 12 anni.
Questa specie è diffusa in maniera frammentata nella Penisola iberica, Europa sud-orientale, Africa settentrionale dal Marocco al delta del Nilo in Egitto e nel Medio oriente fino all'Afghanistan. In Italia è presente soltanto in Sardegna e nella parte orientale della Sicilia.
Vive nella vegetazione mediterranea, boschi e foreste montane, radure e boscaglie semi-desertiche fino a 2.000 metri di altitudine.
Sono state riconosciute due sottospecie:
La IUCN Red List, considerato il declino della popolazione stimato del 10% negli ultimi 10 anni a causa dell'interferenza umana nei rifugi, classifica R.mehelyi come specie vulnerabile (VU).[1]
Il ferro di cavallo di Mehely (Rhinolophus mehelyi Matschie, 1901) è un pipistrello della famiglia dei Rinolofidi diffuso nell'Ecozona paleartica.
Mehely's hoefijzerneus (Rhinolophus mehelyi) is een vleermuis uit het geslacht der hoefijzerneuzen (Rhinolophus). Hij heeft een grijsbruine vacht, met een witte buik. Er loopt een duidelijk scheidslijn tussen de boven- en onderzijde. Een masker van donkere grijsbruine haren loopt om zijn ogen. De oren en brede vleugels zijn grijsbruin. Hij heeft een spanwijdte van 330 tot 340 millimeter, een kop-romplengte van 55 tot 64 millimeter, een staartlengte van 24-29 millimeter en een gewicht van 10 tot 28 gram.
Er is weinig over deze soort bekend. Mehely's hoefijzerneus is een grotbewoner, die leeft in karstgebieden, nabij water. Hij komt tot 500 meter hoogte voor, maar is in Spanje een enkele keer op 1200 meter hoogte aangetroffen. In Europa komt hij vooral voor in Spanje en Portugal, maar hij wordt ook aangetroffen in Zuid-Frankrijk, de Mediterrane kust van Marokko tot Libië, Sardinië, Corsica, Sicilië, Zuid-Italië, de Balkan en Turkije. Zuidwaarts komt hij voor tot Israël, en oostwaarts tot Afghanistan.
In grotten leeft het dier met zo'n 2000 dieren. Soms deelt hij een verblijf met andere hoefijzerneuzen, kleine vale vleermuizen en langvleugelvleermuizen. Als hij aan het plafond van de grot hangt, wordt het lichaam niet volledig omhuld door de vleugels. 's Avonds komt hij tevoorschijn. Hij jaagt laag bij de grond op nachtvlinders als nachtuiltjes en andere insecten. Vaak jaagt hij over hellingen, maar soms ook bij struiken en bomen, en waarschijnlijk ook op de grond. De hoefijzerneus krijgt maar één jong per worp. Eind juli kunnen de jongen vliegen. De hoefijzerneuzen zijn geslachtsrijp als ze een jaar of twee, drie zijn. Gemiddeld worden de dieren niet veel ouder, een jaar of 2½, 3, maar de soort kan 12 jaar oud worden.
Bronnen, noten en/of referentiesEsta espécie relativamente sedentária de morcego da família Rhinolophidae passa durante as horas de luz nos seus refúgios diurnos a descançar de cabeça para baixo de uma maneira característica onde todo o corpo está envolvido pelas asas (Figura). Após o pôr-do-sol, tal como muitas outras espécies de morcegos abandona o seu abrigo em busca de alimento.
Predefinição:Rhinolophus Species: Rhinolophus mehelyi
A nível global é considerada uma espécie vulnerável (VU; The IUCN Red List of Threatened Species), em Portugal é considerada uma espécie criticamente em perigo (CR).
Decreto-Lei nº 140/99, de 24 de Abril, Anexo B-II e B-IV, transposição da Directiva Habitats (92/43/CEE), de 21 de Maio de 1992.
Decreto nº 103/80, de 11 de Outubro, transposição da Convenção de Bona, Anexo II.
Decreto-Lei nº 31/95, de 18 de Agosto (aprovação do Acordo sobre a Conservação dos Morcegos na Europa).
Decreto-Lei nº 316/89, de 22 de Setembro, transposição da Convenção de Berna, Anexo II.
Os morcegos surgiram há cerca de 50 milhões de anos. São conhecidos por serem os únicos mamíferos com a capacidade de voar. Dividem-se em cerca de mil espécies, com uma diversidade enorme de morfologias diferentes. Os morcegos evoluíram a partir de ancestrais quadrúpedes, da Ordem Insectívora. Iniciam a sua especialização das asas ainda no estado embrionário, quando uma determinada proteína activa o crescimento acentuado dos dígitos do embrião. A membrana alar dos morcegos irá ser, portanto, sustentada pelos seus enormes dígitos. Como a sua evolução dá-se principalmente no sentido das asas, os seus membros inferiores foram atrofiando ao longo dos anos, fazendo com que os morcegos não se possam apoiar neles.
Trata-se de um morcego de tamanho médio, com um comprimento entre os 55 e os 64 mm. A sua envergadura (de uma ponta da asa até à outra) é aproximadamente 340 mm. A sua cauda tem um comprimento entre os 24 e 29 mm e o seu antebraço pode chegar aos 55 mm. O seu peso varia entre 10 e 18 gramas. Como membro da família Rhynolopolidae possui as características expansões membranosas em volta das narinas que utiliza durante a emissão dos ultra sons. Possui pelagem comprida, sendo o ventre branco-acastanhado e o dorso castanho-acinzentado, embora alguns indivíduos apresentem uma tonalidade geral alaranjada. Em volta dos olhos apresenta pequenos pelos escurecidos. As membranas são geralmente bastante claras. Possui asas estreitas e curtas, propícias para um grande tipo de manobras complexas.
Durante as horas de luz, habita os seus refúgios diurnos, onde passa a maior parte do seu tempo. Lá descansa (a forma como repousa de cabeça para baixo e característica da sua espécie, pois envolve todo o corpo com as suas asas) e interage com os da sua espécie. Após o ocaso (pôr-do-sol), o morcego-de-ferradura mourisco abandona o seu abrigo, e parte em busca de alimento. Durante este período de actividade, surgem os refúgios nocturnos, usados para fazer pausas entre os voos ou para ingerir um alimento obtido. É considerado uma espécie hibernante, embora por vezes se encontrem indivíduos em actividade durante o Inverno, não havendo portanto dados concretos para estabelecer um período de hibernação. As suas colónias são formadas por dezenas ou centenas de indivíduos durante todo o ano e durante o Verão, é frequente acontecer mistura com outras colónias de morcegos.
Espécie insectívora, que captura invertebrados, onde o mais comum é a borboleta nocturna. Prefere caçar em áreas de matos mediterrâneos e zonas húmidas com vegetação ribeirinhas bem estruturada, locais propícios para a captura de insectos. Durante os primeiros períodos de vida são totalmente dependentes da mãe no que toca a alimentação. Normalmente mamam por períodos que variam entre 2 a 4 semanas.
O tempo de gestação dos morcegos insectívoros é cerca de 2 a 3 meses. A grande maioria das fêmeas tem um descendente por ninhada, que se agarra ao corpo da mãe através de dois falso mamilos, fazendo com que a cria nunca permaneça de cabeça para baixo. Quando estão prontas para parir, juntam-se no mesmo grupo até que os seus filhos nasçam e estejam prontos para procurar o seu próprio alimento (normalmente as crias permanecem agarradas ao corpo da mãe cerca de três semanas e a maturidade sexual ocorre no primeiro ou segundo ano de vida). Por norma, a maioria dos nascimentos ocorre no mês de Julho.
Enquanto voam, os morcegos podem emitir sons para além do sonar (sons do sistema de ecolocação). Neste caso, o som dos morcegos insectívoros é curto, repetitivo e agudo. Estudos demonstram também que estando os morcegos divididos em inúmeras espécies diferentes, cada uma delas tem uma frequência própria que pode ser modificada de forma a não surgir conflitos com outras espécies de morcegos diferentes. Desta forma cada espécie determina uma frequência de ultra sons, com que comunica, não havendo risco durante o acasalamento, de se cruzarem com outra espécie e originarem híbridos estéreis.
Todos os morcegos possuem um sistema de ultra-sons (pulsações sonoras de altíssima frequência, milhares de ciclos acima do limite da capacidade auditiva humana), denominado ecolocação. Este sistema está particularmente desenvolvido nos morcegos insectívoros. Com ele conseguem evitar os obstáculos e localizar as mais pequenas presas em pleno voo. Emitem os ultra sons através da boca ou das narinas. O som bate no potencial alimento ou obstáculo e ecoa de volta para o morcego que o ouve, trazendo consigo informação perfeita sobre o tamanho, o formato, a deslocação e a direcção do objecto. Este processo é extremamente rápido que permite ao morcego fazer alterações e ajustes no seu voo em fracções de segundo. A forma mais prática de identificar as várias espécies de morcegos é através de detectores electrónicos apropriados, que captam as frequências electrónicas respectivas de cada espécie.
Os morcegos de Ferradura Mourisco podem ser por vezes as presas de alguns predadores ocasionais tais como: Peneireiro-vulgar (Falco tinnunculus), Coruja-das-torres (Tyto alba), Mocho-galego (Athene noctua) e Geneta (Genetta genetta). A capacidade de voo dos morcegos e a sua actividade nocturna reduz o impacto exercido pelos competidores e predadores. Entre os morcegos, as diferentes estratégias de caça e de alimentação resultam numa redução extrema de competitividade com as outras espécies que utilizam os mesmos locais para a respectiva alimentação.
Geralmente habita zonas de paisagem tipicamente mediterrânica, com matagais, montados e proximo de zonas com vegetação ripícola. Os abrigos são geralmente grutas e minas de grandes e médias dimensões, não habitando geralmente em edifícios.
Surge em regiões do Norte de África e Sul da Europa (regiões de clima mediterrâneo). Também se verifica a sua existência ao longo Ásia Menor até à Transcaucásia e Irão Ocidental. Em Portugal surge em grutas e minas do centro e do sul do país, não havendo registo desta espécie no norte. É relativamente sedentário, permanecendo todo o ano no mesmo refúgio. Em Portugal, a deslocação máxima registada foi de 90 km.
Esta espécie relativamente sedentária de morcego da família Rhinolophidae passa durante as horas de luz nos seus refúgios diurnos a descançar de cabeça para baixo de uma maneira característica onde todo o corpo está envolvido pelas asas (Figura). Após o pôr-do-sol, tal como muitas outras espécies de morcegos abandona o seu abrigo em busca de alimento.
Kusthästskonäsa[3], tidigare även Mehelys hästskonäsa (Rhinolophus mehelyi) är en fladdermusart i familjen hästskonäsor[4]
Kusthästskonäsa är mycket lik mellanhästskonäsan, men är något större med en kroppslängd mellan 5 och 6,5 cm[4]. Vikten når upp till 20 g. Den är dessutom något ljusare på undersidan.[5]
Näsbihanget är likt det hos mellanhästskonäsan, men den spets som sidledes går upp från det mellersta av dessa utskott, sadeln, är inte lika spetsig som hos förväxlingsarten, och framsidan är rak, inte konkav.[4]
Den söker sitt byte i macchia, skogar och på steppmark, där den livnär sig på insekter, främst nattflygande fjärilar. Daglega söker den i varma grottor, medan den söker upp kyligare, underjordiska grottor och andra naturliga håligheter för vintersömnen. Den undviker konstgjorda utrymmen.[1]
Kusthästskonäsa finns främst i Medelhavsområdet, där den förekommer från Iberiska halvön och delar av Sydvästfrankrike, några lokaler i Italien, Balkan och sydvästra Ryssland, österut via Israel, Palestina, Syrien, Jordanien och Irak till Iran samt söderut till Nordafrika (Marocko, Syrien och Tunisien).[1]
Arten är globalt sårbar ("VU"), och minskar i hela sitt utbredningsområde. Orsakerna är inte fullständigt utredda, men en faktor torde vara dess ovilja att använda sig av konstgjorda boutrymmen.[1]
Kusthästskonäsa, tidigare även Mehelys hästskonäsa (Rhinolophus mehelyi) är en fladdermusart i familjen hästskonäsor
Підковик Мегея (Rhinolophus mehelyi) — вид кажана, один з видів роду підковиків (Rhinolophus), який входить у число найбільших за обсягом родів ссавців і обіймає близько 100 видів. Вид названо на честь відомого угорського зоолога Лайоша Мегея (Lajos Méhely), автора «Монографії кажанів Угорщини» (інколи помилково називають як «підковик Мегелі»).
За морфологічними ознаками є проміжним між поширеними в Україні підковиком малим (Rhinolophus hipposideros) і підковиком великим (R. ferrumequinum). За відсутності досвіду особини цього виду можуть бути сплутані з молодими особинами R. ferrumequinum.
Передпліччя 48.3—54.8 мм, вага 12—17 гр. Хутро відносно густе.
Вид має загалом південне поширення, і на сьогодні добре відомий у суміжних з Україною країнах (Румунія, Угорщина, країни Кавказу). В Україні відомий за лише однією нещодавньою знахідкою в Криму, зробленою відомим в Україні теріологом Альфредом Дулицьким (Дулицкий та ін., 2001), проте дотепер ні підтвердженою, ні спростованою іншими дослідниками. З огляду на поширення виду на суміжних теренах та загальними (глобальними) змінами клімату й фауни можна припустити широку експансію виду в південні печерні регіони України, у т.ч. в Криму й Закарпатті.
Підковик Мегея (Rhinolophus mehelyi) — вид кажана, один з видів роду підковиків (Rhinolophus), який входить у число найбільших за обсягом родів ссавців і обіймає близько 100 видів. Вид названо на честь відомого угорського зоолога Лайоша Мегея (Lajos Méhely), автора «Монографії кажанів Угорщини» (інколи помилково називають як «підковик Мегелі»).
Rhinolophus mehelyi là một loài động vật có vú trong họ Dơi lá mũi, bộ Dơi. Loài này được Matschie mô tả năm 1901.[1]
Rhinolophus mehelyi là một loài động vật có vú trong họ Dơi lá mũi, bộ Dơi. Loài này được Matschie mô tả năm 1901.
Rhinolophus mehelyi (Matschie, 1910)
Ареал
Подковонос Мегели[1], или румынский подковонос[1] (лат. Rhinolophus mehelyi) — вид летучих мышей семейства подковоносых. Вид назван в честь известного венгерского зоолога Лайоша Мехели (Lajos Méhelÿ 1861—1953), автора «Монографии летучих мышей Венгрии»[2].
По размеру и окраске является промежуточным видом между малым (Rhinolophus hipposideros) и большим подковоносом (R. ferrumequinum). Особи этого вида можно спутать с молодыми особями большого подковоноса. Характерным признаком вида являются заметные, серо-бурые «очки» вокруг глаз.
Длина тела от 4,9 до 6,4 см, длина хвоста 2,1—3,2 см, размах крыльев до 31 см, масса 12—17 г. Мех относительно густой, на спине серо-бурого, на брюхе почти белого цвета.
Ареал охватывает части Южной Европы, Северной Африки и Юго-Западной Азии. Обитает в карстовых пещерах вблизи водоёмов.
Образует большие колонии из нескольких тысяч особей. Могут совместно проживать с другими видами летучих мышей. Вылет на охоту начинается с наступлением сумерек. Питается в основном ночными мотыльками и другими мелкими насекомыми.
Подковонос Мегели, или румынский подковонос (лат. Rhinolophus mehelyi) — вид летучих мышей семейства подковоносых. Вид назван в честь известного венгерского зоолога Лайоша Мехели (Lajos Méhelÿ 1861—1953), автора «Монографии летучих мышей Венгрии».
По размеру и окраске является промежуточным видом между малым (Rhinolophus hipposideros) и большим подковоносом (R. ferrumequinum). Особи этого вида можно спутать с молодыми особями большого подковоноса. Характерным признаком вида являются заметные, серо-бурые «очки» вокруг глаз.
Длина тела от 4,9 до 6,4 см, длина хвоста 2,1—3,2 см, размах крыльев до 31 см, масса 12—17 г. Мех относительно густой, на спине серо-бурого, на брюхе почти белого цвета.
Ареал охватывает части Южной Европы, Северной Африки и Юго-Западной Азии. Обитает в карстовых пещерах вблизи водоёмов.
Образует большие колонии из нескольких тысяч особей. Могут совместно проживать с другими видами летучих мышей. Вылет на охоту начинается с наступлением сумерек. Питается в основном ночными мотыльками и другими мелкими насекомыми.
미헤이관박쥐(Rhinolophus mehelyi)는 관박쥐과에 속하는 박쥐의 일종이다. 유럽 동부와 중동 일부 지역에서 발견된다.[1]
관박쥐류 중에서 중간 크기의 박쥐로 입술은 연한 색을 띠고, 귀와 비막은 회색과 갈색이다. 회색-흰색 바탕에 비교적 굵은 털이 나 있다. 복부 쪽 털은 거의 흰색을 띠는 반면에 등 쪽은 회색-갈색이다. 등과 복부 사이의 선이 비교적 날카롭다.
미헤이관박쥐는 동굴에서 서식하며, 물 근처의 석회암 지대를 좋아한다. 다른 관박쥐류와 함께 동굴 천장에 거꾸로 매달려 사는 것으로 알려져 있다.
미헤이박쥐는 해질녘에 밖으로 나와서 따뜻한 산허리 땅 위 낮게 날며 사냥을 하고, 덤불과 나무들 사이에도 사냥을 하며 나방과 기타 곤충을 잡아 먹는다.
고정 주파수 소리는 105kHz와 112kHz 사이이고 신호 끝에서 주파수가 짧게 떨어지며 보통 20밀리초와 30밀리초 사이 동안 지속된다. 작은관박쥐와 지중해관박쥐의 주파수 범위와 일부 겹치기도 한다.
.jpg){kind=small}
