الأسماء في صفحات التنقل
Kozlíček smrkový (Monochamus sutor Linnaeus, 1758) je brouk patřící mezi tesaříkovité. Žije na celém území Čech od června do srpna ve smrkových lesích na rostoucích a čerstvě padlých kmenech.
Kozlíček je brouk 15–24 mm dlouhý, černé barvy, válcovitého tvaru, se světlými skvrnami. Tykadla má dlouhá, černobíle pruhovaná. U samců jsou až dvakrát delší než jejich tělo. Štít je po stranách se zašpičatělým kuželovitým hrbolem. Štítek je rozdělen jemnou podélnou rýhou a krovky nejsou za štítem sedlovitě promáčklé.
Larvy se vyvíjejí na smrku. Larva, která se líhne má poté přímý přístup k lýku a později i k běli, kde vykusuje nejprve nepravidelné lokální chodby pod borkou, později s příčnými oválnými chodbami ve dřevě. Kuklí se blízko povrchu kmene. Mladí jedinci vytváří kulaté výletové otvory. Larva přezimuje ve dřevě a k tomu si vykusuje do dřeva do hloubky okolo 4 cm chodbu, kterou zalepí pilinami. Vývoj kozlíčka je závislý na teplotních podmínkách a někdy bývá dvouletý. Dospělci jsou aktivní zpravidla ve dne nebo za soumraku, kdy vyhledávají potravu. Jsou to býložravci.
Obrázky, zvuky či videa k tématu kozlíček smrkový ve Wikimedia Commons
Galerie kozlíček smrkový ve Wikimedia Commons
Kozlíček smrkový (Monochamus sutor Linnaeus, 1758) je brouk patřící mezi tesaříkovité. Žije na celém území Čech od června do srpna ve smrkových lesích na rostoucích a čerstvě padlých kmenech.
Der Einfarbige Langhornbock, Schusterbock oder Einfarbiger Fichtenbock (Monochamus sutor) ist ein Käfer aus der Familie der Bockkäfer (Cerambycidae).
Die Käfer erreichen eine Länge von 15 bis 24 Millimetern, ihre langen und kräftigen Beine weisen sie als gute Kletterer aus. Ihre Körperfarbe ist dunkel bis schwarz, Teile des Halsschildes und die Fühler können leicht rötlich gefärbt sein. Auf den Deckflügeln gibt es je drei Bereiche, auf denen mehrere helle, feine Flecken erkennbar sind, die durch die Behaarung bedingt sind. Die Zeichnung ist jedoch so variabel, dass sie keine sichere Abgrenzung zum Bäckerbock (Monochamus galloprovincialis) und zum Schneiderbock (Monochamus sartor) zulässt. Eine sichere Unterscheidung bietet nur die Behaarung des Schildchens (Scutellum), das zwischen der Basis der beiden Flügeldecken liegt. Es ist beim Schusterbock bis auf eine kahle Mittellinie dicht hell behaart. Bei Vergrößerung des Bildes rechts ist dies deutlich zu sehen.
Wie alle Arten der Unterfamilie Lamiinae hat der Schusterbock eine Furche auf der Innenseite der Vorderschiene, das Endglied des Kieferntasters ist zugespitzt und der Kopf fällt vorn senkrecht ab, so dass die Mundwerkzeuge nach unten zeigen. Der Halsschild trägt auf jeder Seite einen deutlichen spitzen Höcker, der bei Monochamus vor der Mitte des Halsschildes liegt. Das kräftige erste Fühlerglied ist am Ende abgestutzt. Es ist deutlich kürzer als das dritte. Wie bei allen Monochamusarten erscheinen nur die Fühler der Weibchen durch eine helle Behaarung der Basis der Fühlerglieder geringelt. Sie sind etwas mehr als körperlang, beim Männchen etwa doppelt so lang.
Der Schusterbock kommt in Mitteleuropa (Südareal der Verbreitung) hauptsächlich im Bergland vor, weiter in Skandinavien (Nordareal der europäischen Vorkommen), Sibirien, Mongolei, Mandschurei, Korea und Japan. Funde aus der Ebene sind vermutlich durch Holztransport eingeschleppt. Man findet den Käfer von Juli bis September an frisch gefällten Stämmen und dicken Ästen von Nadelholz, bevorzugt Fichten und Tannen.
Die Käfer benagen die Rinde junger Zweige. Die Weibchen legen ihre Eier ab. Sie nagen dazu einen Trichter in die Rinde. Die Bäume dürfen nicht entrindet sein, da die Larven anfangs auf das nährstoffreiche Kambium der Bastschicht angewiesen sind. Sie fressen zunächst nur knapp unter der Rinde, mit zunehmendem Alter dringen sie aber tiefer in das Holz ein und können so schädlich werden. Die Entwicklung dauert meist drei Jahre. Laut Horion gilt die Art als gefürchteter Schädling an Bauholz aus Fichte.
Der Einfarbige Langhornbock, Schusterbock oder Einfarbiger Fichtenbock (Monochamus sutor) ist ein Käfer aus der Familie der Bockkäfer (Cerambycidae).
Monochamus sutor (düütsk: Schusterbock, Einfarbiger Langhornbock, Einfarbiger Fichtenbock) is n Rust uut juu Familie Cerambycidae un is in Noud un Middel-Europa juuso as in Asien in Näddelwoolde ap Bierige tou fienden. Hie is een fon fjauer middeleuropäiske Monochamus-Oarde, man deerfon ap maaste tou sjoon.
Monochamus sutor is n swotten Rust mäd ne Loangte fon 15 - 24 Millimetere. Hie häd, as alle Ruste uut dän Sleek Monochamus, besunners loange Taastere. Mongs häd hie ljoachte Fläkke. Dät litje Skild twiske doo Basen fon doo Juuken is ljoacht behierd.
Sien Moaden äntwikkelje sik in Näddelboome, foarallen in Kjuusdannen, oaber uk in dannene Boome un Fjuurenboome. An sukke Boome moaket n Wiefken ne litje Dobbe in dän Boark un lait dan n Oai roane. Deer sluupje doo Moaden un dan lieuwje se an n Ounfang unnern Boark wier joo uut Bast un Spint Stukke wächfrätte, bit joo sik leeter djapper int Holt boorje un noch moor fernäile. Wan doo Moaden ne Loangte fon fjauer Zentimetere hääbe, is Raue, dan moakje se hiere Metamorphose un boorje sik deerätter truch n rund Gat wier uut dän Boom hääruut. Sukke Imagines (uutwoaksene Ruste) kon me fon Juli bit September an doo Boome sjo.
Monochamus sutor (düütsk: Schusterbock, Einfarbiger Langhornbock, Einfarbiger Fichtenbock) is n Rust uut juu Familie Cerambycidae un is in Noud un Middel-Europa juuso as in Asien in Näddelwoolde ap Bierige tou fienden. Hie is een fon fjauer middeleuropäiske Monochamus-Oarde, man deerfon ap maaste tou sjoon.
Monochamus sutor is a species of beetle in the family Cerambycidae. It was described by Carl Linnaeus in 1758, originally under the genus Cerambyx. It has a wide, natural distribution throughout Europe, and has also been introduced into Belgium and the Netherlands. Adults measure between 15 and 24 mm (0.59 and 0.94 in), and larvae measure up to 45 mm (1.8 in).[1]
Monochamus sutor is a species of beetle in the family Cerambycidae. It was described by Carl Linnaeus in 1758, originally under the genus Cerambyx. It has a wide, natural distribution throughout Europe, and has also been introduced into Belgium and the Netherlands. Adults measure between 15 and 24 mm (0.59 and 0.94 in), and larvae measure up to 45 mm (1.8 in).
Monochamus sutor es una especie de escarabajo longicornio del género Monochamus, familia Cerambycidae. Fue descrita científicamente por Linné en 1758.[1]
Esta especie se encuentra en varios países de Europa.[1]
Los adultos miden entre 15 y 24 mm (0,59 a 0,94 pulgadas) y las larvas miden hasta 45 mm (1,8 pulgadas).
Monochamus sutor es una especie de escarabajo longicornio del género Monochamus, familia Cerambycidae. Fue descrita científicamente por Linné en 1758.
Esta especie se encuentra en varios países de Europa.
Los adultos miden entre 15 y 24 mm (0,59 a 0,94 pulgadas) y las larvas miden hasta 45 mm (1,8 pulgadas).
Kuuse-puidusikk (Monochamus sutor) on siklaste sugukonda kuuluv mardikas.
Mardikat on ka Eestis.[1]
Suutari (Monochamus sutor) on kookas, mustansävyinen sarvijäärälaji. Lajin toukat voivat vahingoittaa kuorimatonta puutavaraa[1].
Suutari on melko kookas, pikimusta kovakuoriainen, jolla on erittäin pitkät tuntosarvet. Kuoriaisen ruumiin pituus on 16–24 mm, mutta koiraan tuntosarvet ovat yli kaksi kertaa ruumiin pituiset ja naaraallakin jokin verran ruumista pidemmät. Peitinsiivet ovat mustat ja etenkin naaraalla niissä on kellertävien karvatupsujen muodostamaa kuviointia, koiraalla kuviointi on heikompaa tai voi puuttua kokonaan. Etuselän sivuilla on suuri, teräväkärkinen hammas. Peitinsiipien tyvellä keskellä selkää olevassa pienessä kilvekkeessä on karvaton keskijuova, joka ulottuu koko kilvekkeen poikki. Koiraan etummaisen raajaparin nilkkojen jaokkeet ovat leveät ja niissä on pitkiä karvoja. Takimmaisen raajaparin nilkkojen tyvijaoke on kapea.[2][1]
Huomattavan samannäköisiä lajeja ovat ranskanräätäli (Monochamus galloprovincialis) sekä idänräätäli (Monochamus urussovii) ja lajien luotettava erottaminen toisistaan vaatii yleensä yksityiskohtien tarkastelua.[2]
Suutarin levinneisyys ulottuu Pohjois-Euroopasta ja Keski-Euroopan vuoristoista Siperian poikki Japaniin asti. Suomessa sitä tavataan melko yleisenä koko maassa Ahvenanmaalta ja etelärannikolta pohjoisimpaan Lappiin saakka. Kuitenkin Uudellamaalla ja Varsinais-Suomessa se on taantunut.[2]
Suutarin elinympäristöjä ovat aurinkoiset paikat, joilla on kuolleita tai vioittuneita puita, erityisesti metsien myrskytuhoalueet, metsäpalojen ja kulotusten synnyttämät aukeat sekä hakkuuaukeiden reunukset. Laji lisääntyy myös aurinkoiselle paikalle jätetyssä kuorellisessa puutavarassa. Aikuiset kuoriaiset ovat liikkeellä kesäkuun puolivälistä elokuun lopulle. Ne ovat päiväaktiivisia ja liikkuvat etenkin aurinkoisella säällä, jolloin koiraat voivat kamppailla naaraista. Kuoriaiset syövät puiden nilaa.[2]
Naaras munii vastikään kuolleisiin kuusiin ja mäntyihin, joiden kuoreen se nakertaa suppilomaisen kuopan, jonka pohjalla on vaakasuora uurre. Munintapaikaksi kelpaavat myös kannot ja kuorellinen puutavara. Kuhunkin munintasuppiloon naaras laskee kaksi munaa[1]. Toukka elää aluksi kuoren alla, mutta kaivertaa talveksi käytävän syvälle puun sisään. Toukkakäytävään kuuluu puun pinnalla oleva laaja, laakea allas, joka täyttyy toukan tuottamasta puupurusta, jota saattaa pursottua puun pinnalle saakka. Toukat syövät myös toisiaan. Toukkavaihe kestää yleensä kaksi vuotta, joskus vain vuoden, ja täysikasvuinen toukka koteloituu puun sisään kaivertamaansa U-kirjaimen muotoiseen käytävään lähelle puun pintaa. Toukat kykenevät tuottamaan kuorta leuoillaan raapien jopa kymmenen metrin päähän kuuluvan äänen.[2]
Suutarin toukkien asuttama puutavara ei toukkakäytävien vuoksi kelpaa sahatavaraksi. Vahinkoja voidaan kuitenkin torjua keräämällä puutavara nopeasti pois maastosta tai kuorimalla varastoitavat rungot.[1]
Suutari (Monochamus sutor) on kookas, mustansävyinen sarvijäärälaji. Lajin toukat voivat vahingoittaa kuorimatonta puutavaraa.
Ce monochame (Monochamus sutor) est une assez grosse espèce d'insectes coléoptères xylophages longicornes, qui vit dans les forêts de conifères et dont la larve vit dans le bois mort.
À ne pas confondre avec d'autres espèces européennes proches :
... ou avec un longicorne nord-américain
Les œufs sont pondus sur le bois mort, surtout d'épicéa (Picea abies).
La larve après être sortie de l'œuf creuse une galerie sous l'écorce puis s'enfonce dans le bois qu'elle consomme, jusqu'à 10 cm sous la surface, à l'abri du gel. C'est là qu'elle nymphosera avant d'émerger par un trou bien circulaire, après 12 mois environ.
L'adulte apparaît en été.
Cet insecte n'est pas « nuisible », il ne consomme que le bois mort et joue un rôle écologique important en accélérant la transformation du bois en humus forestier.
L'espèce semble en forte régression et en voie de disparition ou éteint dans de nombreuses régions depuis plusieurs décennies, probablement à cause de la raréfaction des gros bois morts et de la pollution générale de l'environnement par les insecticides (pluies, rosées).
Ce monochame (Monochamus sutor) est une assez grosse espèce d'insectes coléoptères xylophages longicornes, qui vit dans les forêts de conifères et dont la larve vit dans le bois mort.
Monochamus sutor adalah spesies kumbang tanduk panjang yang tergolong famili Cerambycidae. Spesies ini juga merupakan bagian dari genus Monochamus, ordo Coleoptera, kelas Insecta, filum Arthropoda, dan kingdom Animalia.
Larva kumbang ini biasanya mengebor ke dalam kayu dan dapat menyebabkan kerusakan pada batang kayu hidup atau kayu yang telah ditebang.
Monochamus sutor adalah spesies kumbang tanduk panjang yang tergolong famili Cerambycidae. Spesies ini juga merupakan bagian dari genus Monochamus, ordo Coleoptera, kelas Insecta, filum Arthropoda, dan kingdom Animalia.
Larva kumbang ini biasanya mengebor ke dalam kayu dan dapat menyebabkan kerusakan pada batang kayu hidup atau kayu yang telah ditebang.
Mažasis ožiaragis (lot. Monochamus sutor) – ūsuočių (Cerambycidae) šeimos vabalas. Kūnas 16-24 mm ilgio, tamsiai rudas, beveik juodas, blizgantis. Priešnugarėlės vidurinėje dalyje dvi plaukuotos dėmelės. Skydelis apaugęs tankiais gelsvais plaukeliais, per vidurį su išilginiu pliku ruoželiu.
Vabalai skraido birželio – rugpjūčio mėn. Lervos įsigraužia 3 – 4 cm į eglių (rečiau pušų) medieną. Vystymosi ciklas trunka vienerius metus.
Mažasis ožiaragis (lot. Monochamus sutor) – ūsuočių (Cerambycidae) šeimos vabalas. Kūnas 16-24 mm ilgio, tamsiai rudas, beveik juodas, blizgantis. Priešnugarėlės vidurinėje dalyje dvi plaukuotos dėmelės. Skydelis apaugęs tankiais gelsvais plaukeliais, per vidurį su išilginiu pliku ruoželiu.
Vabalai skraido birželio – rugpjūčio mėn. Lervos įsigraužia 3 – 4 cm į eglių (rečiau pušų) medieną. Vystymosi ciklas trunka vienerius metus.
Tallbock adolah kumbang tanduak panjang dari famili Cerambycidae. Spesies ko juo marupokan bagian dari ordo Coleoptera, kalas Insecta, filum Arthropoda, dan kingdom Animalia.
Larva kumbang iko, nan biaso disabuik panggerek kapalo bunda, manggerek ka dalam kayu, dima inyo dapek manyebabkan karusakan nan laweh untuak batang kayu hiduik ataupun kayu nan lah ditabang.
Tallbock adolah kumbang tanduak panjang dari famili Cerambycidae. Spesies ko juo marupokan bagian dari ordo Coleoptera, kalas Insecta, filum Arthropoda, dan kingdom Animalia.
Larva kumbang iko, nan biaso disabuik panggerek kapalo bunda, manggerek ka dalam kayu, dima inyo dapek manyebabkan karusakan nan laweh untuak batang kayu hiduik ataupun kayu nan lah ditabang.
De sparrenboktor (Monochamus sutor) is een keversoort uit de familie van de boktorren (Cerambycidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd in 1758 door Linnaeus.[1]
Bronnen, noten en/of referenties
Furubukk (Monochamus sutor) er en bille som tilhører familien trebukker (Cerambycidae). Denne arten er utbredt over hele Norge der det vokser bartrær.
En ganske stor (15-25 mm), slank, svart trebukk med lange antenner og bein. Selv om den er den minste av de nordiske Monochamus-artene er den et ganske imponerende insekt. Den ligner mye på de andre to nordiske artene i slekten, et godt kjennetegn kan være at scutellum har en svart stripe i midten. Antennene er omtrent dobbelt så lange som kroppen hos hannen, litt lengre enn kroppen hos hunnen. Hodet er kort og bredt, grovt punktert. Pronotum er bredere enn langt med kraftige, trekantede pigger midt på siden. Dekkvingene er grovt, rynket punkterte og ganske blanke. Hannen har bare noen få, spredte gule flekker på dekkvingene, hunnen er ganske flekkete. Beina er lange og kraftige.
Larvene lever under barken på nylig død furu og gran, også på innplantede, eksotiske arter. Brannskadede trær ser ut til å være spesielt attraktive. Som de andre Monochamus-artene, gnager hunnen en traktformet grop i barken på et egnet tre og legger et egg i bunnen av denne. Larven gnager en gang inn i veden, men denne brukes bare som bosted, næringen henter den fra sevjelaget. Som de andre artene i slekten skyver larven gnagesponene ut, slik at det dannes en haug under utgangshullet. Larveutviklingen tar ett eller to år. De voksne billene flyr i juni-august, gjerne i solskinn, og spiser på bark og bar. Arten kan lage en tydelig gnisselyd.
Arten har en litt østlig utbredelse i Europa, i vest finnes den bare i fjellområder. Videre forekommer den like øst til Japan. I Norge er den utbredt over praktisk talt hele landet, men mangler gjerne ytterst ved kysten der det er lite barskog.
Furubukk (Monochamus sutor) er en bille som tilhører familien trebukker (Cerambycidae). Denne arten er utbredt over hele Norge der det vokser bartrær.
Multimedia w Wikimedia Commons Żerdzianka szewc (Monochamus sutor) – gatunek chrząszcza z rodziny kózkowatych. Żyje w lasach iglastych w Europie i Azji.
Żerdzianka szewc (Monochamus sutor) – gatunek chrząszcza z rodziny kózkowatych. Żyje w lasach iglastych w Europie i Azji.
Tallbock (Monochamus sutor) är en skalbagge i familjen långhorningar. Den är 15 till 25 millimeter lång.
Fotografi av Tallbock, taget i Dalarna.
Nationalnyckeln till Sveriges flora och fauna. Skalbaggar: Långhorningar Coleoptera:Cerambycidae. 2007. ArtDatabanken, SLU, Uppsala, ISBN 978-91-88506-62-7
Wikimedia Commons har media som rör Tallbock.
Tallbock (Monochamus sutor) är en skalbagge i familjen långhorningar. Den är 15 till 25 millimeter lång.
Fotografi av Tallbock, taget i Dalarna.
Хорологічно M. sutor — це бореально-альпійський вид, що належить до європейсько-сибірського зооґеографічного комплексу. Ареал охоплює Європу, Кавказ та Росію. В Карпатському Єврорегіоні України є звичайним, іноді масовим видом, зустрічається переважно в гірських районах.
Прив'язаний до місцезростань смереки європейської, а також в околицях деревопереробних комбінатів, куди завозиться з деревиною. Трапляється на зрубах та вітровалах у великих кількостях, де спарюється і відкладає яйця, а також живиться хвоєю та лубом дерев. Літ триває з червня по вересень. Личинка розвивається в деревині смереки, дуже рідко ялиці, а в Північній Європі ще й сосни.
Надкрила характеризуються циліндричною формою без чітко виражених звужень до вершини, тіло — валькувате. Надкрила вкриті дуже дрібними округлими волосяними плямками, особливо у самок. Щиток цілком розділений голою смугою навпіл. Вусики самця у 2,5, а самок — у 1,5 рази довші за тіло. Довжина тіла коливається в межах 14-28 мм.
У личинки з кожної сторони голови по 1 вічку. Вусики 3-членикові. Ментум відокремлений від субментуму. Основна частина пронотуму покрита мікроскопічними шипиками. Черевні мозолі в ґранулах, розташованих на дорзальній стороні в 4, а на вентральній — в 2 ряди. Анальний отвір трьохпроменевий, з укороченим нижнім променем.
Розвиток триває 2 роки.
Monochamus sutor là một loài bọ cánh cứng trong họ Cerambycidae.[1]
Bài viết liên quan tông xén tóc Monochamini này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Monochamus sutor là một loài bọ cánh cứng trong họ Cerambycidae.
Monochamus sutor (Linnaeus, 1758)
Синонимы
Еловый малый чёрный усач[1] (лат. Monochamus sutor) — вид жуков подсемейства ламиин (Lamiinae) из семейства усачей (Cerambycidae). Вредитель древесины.
Длина тела составляет от 14 до 28 мм. Надкрылья имеют цилиндрическую форму без чётко выраженных сужений до вершины, тело — уплощённое. Надкрылья покрыты очень мелкими округлыми волосяными опушениями, особенно у самок. Щиток полностью разделён гладкой узкой бороздой. Усики самца в 2,5, а самок — в 1,5 раза длиннее тела.
Развитие жука занимает 2 года, в неблагоприятных условиях может затянуться на 3. Первые усачи появляются в мае, но основной лет приходится на июнь. Перед откладыванием яиц им требуется дополнительное питание на молодых веточках и хвое. Оплодотворенная самка делает надсечки в коре, в которые вкладывает белые продолговатые яйца. Молодые личинки начинают сооружение ходов в коре. К осени они углубляются в ствол дерева. Личинка белая, безногая, передвигается с помощью бородавок на 7 первых сегментах брюшка. В специальной выемке, устланной опилками, личинка окукливается. Молодой жук выбирается из ствола через отверстие в коре.
Ареал охватывает Европу, Кавказ, Россию, Северный Казахстан, север Монголии и Китая, Корею, Японию. Бореально-альпийский вид.
Обитает в местах произрастания ели европейской, а также в окрестностях деревообрабатывающих комбинатов, куда завозится с древесиной. Встречается в больших количествах на вырубках и ветровалах, где спаривается и откладывает яйца, а также питается хвоей и лубом деревьев. Лёт длится с июня по сентябрь. Личинка развивается в древесине ели, очень редко пихты, а в Северной Европе ещё и сосны.
Самец
Еловый малый чёрный усач (лат. Monochamus sutor) — вид жуков подсемейства ламиин (Lamiinae) из семейства усачей (Cerambycidae). Вредитель древесины.
