الأسماء في صفحات التنقل
Dunay qızılbalığı (lat. Hucho hucho) — Qızılbalıqlar fəsiləsindən balıq növü.
El salmó del Danubi (Hucho hucho) és una espècie de peix de la família dels salmònids i de l'ordre dels salmoniformes.[4]
Els individus joves mengen principalment invertebrats i els adults preferentment peixos, tot i que també s'alimenten d'amfibis, rèptils, mamífers petits i aus aquàtiques.[8][9]
Viu a zones d'aigües dolces temperades (50°N-44°N, 8°E-21°E) entre 6 °C-18 °C de temperatura.[7][10]
Es troba a Europa: rius de la conca del riu Danubi. Ha estat introduït en altres rius europeus quan el seu nombre va començar a davallar a causa de canvis ecològics al Danubi.[7]
Pot arribar a viure 15 anys.[11]
Es troba amenaçat d'extinció a causa de la sobrepesca, la contaminació industrial i la construcció de preses.[7]
El salmó del Danubi (Hucho hucho) és una espècie de peix de la família dels salmònids i de l'ordre dels salmoniformes.
Hlavatka obecná (Hucho hucho), též hlavatka podunajská, je největší evropská lososovitá ryba, obývající řeky v povodí Dunaje. Jako jedna z mála lososovitých ryb je typický dravec. Nejbližším příbuzným hlavatky je tajmen.
Hlavatka obývá širší podhorské řeky v povodí Dunaje a Tisy. Její areál zahrnuje většinu území Slovenska, zasahuje do Maďarska, Rakouska, Rumunska, na Ukrajinu a okrajově také do České republiky, na východní Moravu. V současné době je místy vysazována i mimo původní areál rozšíření, např. v povodí Vltavy, ale i v Německu, Francii a jinde.
Hlavatka je velká dravá ryba, která ze živí především drobnými rybami, mihulemi, většími druhy bezobratlých, ojediněle i drobnými savci nebo žábami. Je přísně teritoriální a své stanoviště si hájí před jinými příslušníky svého druhu. Hlavatky pohlavně dospívají ve věku 3-4 let, kdy se poprvé vytírají. Tření probíhá v dubnu a samice při něm ocasem vytlouká do dna řeky miskovitou prohlubeň, kam ukládá jikry. Oválná prohlubeň měří na délku až 200 cm, je hluboká až 100 cm a široká asi 60 cm, při jejím hloubení pár přemístí až 1000 kg štěrku a písku. Jikry poté zahrne tenkou vrstvou štěrku. Může se dožít až 30 let.
Hlavatka je statná, ale štíhlá ryba s velkou hlavou. Její tělo má na průřezu přibližně kruhový tvar. Na hřbetě zaujme nápadně velká tuková ploutvička. Dorůstá délky až 150 cm, ale běžně dorůstá kolem 70-110 cm. Největší hlavatka chycená v ČR měřila 115 cm. Zbarvení těla je leskle červenohnědé, měďavé, s tmavými tečkami, břicho je bělavé až nažloutlé.
Trofej hlavatky je snem snad každého sportovního rybáře. Chytá se nejčastěji přívlačí na umělé nástrahy nebo mrtvé rybky, tradiční nástrahou býval svazek mihulí potočních, tzv. mihulový cop. V minulosti byla chytána i do vrší nebo nabodávána pomocí osti (trojzubé vidlice).
Obrázky, zvuky či videa k tématu hlavatka obecná ve Wikimedia Commons
Galerie hlavatka obecná ve Wikimedia CommonsHlavatka obecná (Hucho hucho), též hlavatka podunajská, je největší evropská lososovitá ryba, obývající řeky v povodí Dunaje. Jako jedna z mála lososovitých ryb je typický dravec. Nejbližším příbuzným hlavatky je tajmen.
Der Huchen (Hucho hucho), auch Donaulachs oder Rotfisch, aber auch ‚Donausalm‘ genannt, besiedelt die Äschen- und Barbenregion von Flüssen der oberen und mittleren Donau und vieler ihrer rechtsseitigen (u. a. von Drau, Drina, Enns, Inn, Isar, Lech, Melk, Mur, Pielach und der unteren Gail) aber auch linksseitigen Nebenflüsse, wie zum Beispiel Regen und Ilz (Bayern), Waag (Slowakei) sowie die rumänischen und ukrainischen Wildflüsse Theiß, Sereth, Pruth und Tscheremosch, die die noch wilden Waldkarpaten entwässern.[1]
Der Huchen ist auch ein Speisefisch, allerdings ist er selten und stark vom Aussterben bedroht. In Österreich wurde er zum Fisch des Jahres 2012 ernannt, in Deutschland zum Fisch des Jahres 2015.
Im Durchschnitt wird dieser Fisch zwischen 60 und 120 cm lang, bei einer Maximallänge von 150 cm. Der Körper ist langgestreckt, spindelförmig und im Querschnitt fast rund. Der Kopf ist abgeflacht und erreicht eine Länge von 22 bis 24 % der Standardlänge. Das große Maul reicht bis weit hinter die Augen.
Huchen sind auf dem Rücken bräunlich- bis grünlichgrau gefärbt, die Seiten sind rötlich oder schimmern kupferfarben und sind mit unregelmäßig angeordneten kleinen, dunklen Punkten besetzt. Der Bauch ist weißlich. Die für viele in Europa vorkommende Lachsfische typischen roten Flecken fehlen.
Die Schuppen der Huchen sind sehr klein, 180 bis 200 zählt man entlang der Seitenlinie, 23 bis 27 zwischen Seitenlinie und der relativ großen Fettflosse (inklusive Seitenlinienschuppen). Die Anzahl der Wirbel liegt bei 66 bis 72, die der Kiemenrechen auf dem ersten Kiemenbogen bei 13 bis 19. Das Pflugscharbein hat an seinem Hinterrand 4 bis 8 kräftige, hakenförmige Zähne. Die Schwanzflosse ist eingekerbt. Die Flossenformel ist Dorsale iii–v/8–14, Anale iii–v/7–14.
Der Huchen lebt im Unterschied zu vielen anderen Lachsfischen ständig im Süßwasser, meist in tieferen Abschnitten von schnell fließenden, sauerstoffreichen Flüssen. Er ist ein standorttreuer, territorialer Einzelgänger. Junge Huchen ernähren sich von Wirbellosen aller Art, Erwachsene sind Raubfische und jagen vor allem Fische, aber auch andere kleine Wirbeltiere wie Amphibien, im Wasser schwimmende Mäuse oder Entenküken. Zur Laichzeit im März oder April wandern Huchen ein kleines Stück flussaufwärts. Gelaicht wird in flachen Gruben, die das Weibchen vorher mit dem Schwanz schlägt. Ein Weibchen legt pro Kilogramm Körpergewicht etwa 1000 Eier, die einen Durchmesser von 5 mm haben. Bei einer Wassertemperatur von 8 bis 10 °C schlüpfen die Larven etwa nach 35 Tagen. Die schnellwüchsigen Jungfische erreichen die Geschlechtsreife nach drei bis vier Jahren.
Der Huchen wurde schon 1758 von Carl von Linné, dem Begründer des Klassifizierungssystems durch die binominale Nomenklatur, als Salmo hucho beschrieben und 1866 durch den deutschen Zoologen Albert Günther der Untergattung Hucho zugeordnet, die später in den Gattungsrang erhoben wurde. Neben dem Huchen gehören noch drei weitere Arten zur Gattung Hucho: Hucho bleekeri, Hucho ishikawae und der Taimen (Hucho taimen).[2] Diese drei Arten kommen in China, Korea und Russland vor.
Innerhalb der Lachsfische gehört die Gattung Hucho zur Unterfamilie Salmoninae und innerhalb dieser Unterfamilie bildet sie zusammen mit ihrer rein ostasiatischen Schwestergattung Brachymystax eine systematische Einheit (Klade), die den anderen Salmoninae-Gattungen (Oncorhynchus, Parahucho, Salmo, Salvelinus, Salvethymus) gegenübersteht.[3][4]
Bei den Huchen hat die Zucht eine große Bedeutung, da nur noch in sehr wenigen Gewässern die natürliche Vermehrung für das Überleben der Art ausreichend ist. Dazu werden die Elterntiere kurz vor dem Laichen eingefangen, oder man hält sie in speziellen Becken. Wenn die Brut eine Größe von 4–10 cm erreicht hat, wird sie an geeigneten Stellen ausgesetzt.[5]
Die Weltnaturschutzunion IUCN stellt den Huchen in die Roten Liste gefährdeter Arten und bewertet ihn als stark gefährdet (Endangered).[6] Ursachen hierfür sind Uferverbauungen und -begradigungen, zunehmende Wasserverschmutzung, Staue, die die Laichplätze und Jungfischlebensräume zerstören, und Wehranlagen ohne Fischtreppen, welche dem Huchen den Weg zu seinen Laichplätzen versperren. Auch die Zerstörung der Laichplätze durch Kiesabbau in den Flussbetten setzt den Beständen arg zu.
Natürliche Populationen des Huchens werden von der Europäischen Union im Anhang II der FFH-Richtlinie geführt; damit gilt er als Art von gemeinschaftlichem Interesse, für deren Erhaltung von den Mitgliedsstaaten besondere Schutzgebiete ausgewiesen werden müssen.
Dem genannten Trend entgegengesetzt wurde in München die Isar von 2000 bis 2011 renaturiert. 2018 wurden Laichplätze von acht Huchen-Brutpaaren im Stadtgebiet ausgemacht und geschützt. Jedoch muss der Verlust von Jungfischen durch Fressfeinde noch durch jährlichen Besatz mit Exemplaren entsprechender Größe ausgeglichen werden.[7]
In der Auseinandersetzung um den Bau des Murkraftwerks Graz-Puntigam spielte die Sorge um das Aussterben der hier autochthonen Art eine Rolle. Bei Demonstrationen wurde ein mehr als 1 m langes Modell des Fisches mitgetragen. Der Zoologe Steven Weiss von der Universität Graz hat im Auftrag der steirischen Umweltanwaltschaft die Population in Graz 2010 untersucht und schätzt, dass die Population mit dem Bau des Kraftwerks „mit ziemlicher Sicherheit aussterben“ wird.[8] 2007 erklärte Bürgermeister Siegfried Nagl vor Fischern „Der Lebensraum dieses wunderschönen Fisches muss in Graz erhalten bleiben!“ und entschied sich einige Jahre später doch für den Bau des Kraftwerks.[9] Die Arbeiterfischer und der Naturschutzbund unterstützten die Plattform „Rettet die Mur“, stellten sich gegen den Kraftwerksbau und forderten eine Bürgerbefragung in Graz. Eine solche Volksbefragung wurde nicht durchgeführt, das Kraftwerk wurde ab etwa 2017 gebaut und ging 2019 in Betrieb.
Der Huchen war 2012 „Fisch des Jahres“ in Österreich[10], in Deutschland war er „Fisch des Jahres 2015“[11].
Der Huchen (Hucho hucho), auch Donaulachs oder Rotfisch, aber auch ‚Donausalm‘ genannt, besiedelt die Äschen- und Barbenregion von Flüssen der oberen und mittleren Donau und vieler ihrer rechtsseitigen (u. a. von Drau, Drina, Enns, Inn, Isar, Lech, Melk, Mur, Pielach und der unteren Gail) aber auch linksseitigen Nebenflüsse, wie zum Beispiel Regen und Ilz (Bayern), Waag (Slowakei) sowie die rumänischen und ukrainischen Wildflüsse Theiß, Sereth, Pruth und Tscheremosch, die die noch wilden Waldkarpaten entwässern.
Der Huchen ist auch ein Speisefisch, allerdings ist er selten und stark vom Aussterben bedroht. In Österreich wurde er zum Fisch des Jahres 2012 ernannt, in Deutschland zum Fisch des Jahres 2015.
The huchen (Hucho hucho) (/ˈhuːxən/, from German), also known as Danube salmon or redfish (German: Rotfisch), is a large species of freshwater fish in the salmon family of order Salmoniformes. It is the type species of its genus Hucho.[2][3]
The huchen is endemic to the Danube basin in Europe where the remaining population is threatened primarily by river damming, resulting in habitat fragmentation and loss through river impoundment and disruption of the longitudinal continuity of rivers, cutting away fish from its spawning grounds, with overfishing and fisheries mismanagement as an additional issue in many areas. Damming and all these other problems are especially visible in the Balkans.[4][1]
The upper reaches of the Danube basin, rivers and tributaries contain almost all of the recent population. This includes:
In the Balkans huchen still appears in following river systems:
Some of these habitats, especially in the Balkans, are endangered with planned, or already implemented plans for construction of new dams and hydroelectric power plants, such as on the Lim in Serbia, or like in case of the river Piva in Montenegro and Bosnia and Herzegovina, whose respective populations were completely wiped out since mid 20th century.[3]
In some cases rehabilitation of parts of the habitat is attempted, through restoration of the river course. Such positive example is the part of the course of the river Inn, with some 30 km (19 mi)-long stretch around the Bavarian town of Mühldorf was rebuilt and renaturalized and the huchen has returned in recent years.[5]
It has been introduced to other major river basins elsewhere on the continent and even North Africa, to rivers in Morocco, but these populations are not self-sustaining.[1] Some evidence suggest that in historic times the huchen has also been found in the neighboring Dniester basin. Huchen sometimes successfully establish in accessible natural lakes, like glacial Lake Plav which is the source of the Lim river in Montenegro, one of the major huchen habitats in the Balkans. However, the species sometimes survives even when cut off from the rest of the population in big dam reservoirs on mountain rivers, such as reservoirs on the Drina in Bosnia, or Lake Czorsztyn in Poland, as long as competitive and/or allochthonous predator species are not introduced into the newly created lakes.[6]
The huchen reaches about 1.5 m (4 ft 11 in) in length and more than 50 kg (110 lb) in weight.[7] The average length is between 60 and 120 centimetres (24 and 47 in). The huchen has a slender body that is nearly round in cross-section. On the reddish brown back are several dark patches in an X or crescent shape, but most distinctive feature is it's head, which is larger than in other salmonides (longer and wider), with large elongated mouth. Smaller fish feed on the larvae of water insects or on insects dropped into the water; the larger individuals are predators of other species of fish and other small vertebrates.
There is no international convention nor single agreed body concerned with verification of records and mandated with the task, however there are many modern and historical records for the largest huchen caught. Among these recorded is fish weighing 34.8 kg (77 lb), caught in February 1985 in Spittal an der Drau in Austria,;[8] also one weighing 39.4 kg (87 lb), which is stuffed and was probably grown on fish-farm in Austria for breeding.[9] Other storied examples of recorded specimens with existing photographs and media reports include 58 kg (128 lb), caught in January 1938 by Bosnian railway worker and angler Halil Sofradžija at the Dragojevića Rapids on the Drina river, near the town of Ustikolina in Bosnia and Herzegovina. This case was recorded on photograph and reportage was later published in prime Serbian daily Politika on 23 February 1938.[10][11] Dževat Šarkinović, angler from Plav, caught Danube salmon weighting 41.3 kg (91 lb), 145 cm (57 in) long, in late spring of 1985 in lake Plav,[12] and gave it to Hotel "Plavsko jezero" who presented it at International Fair of Hunting and Fishing in Novi Sad where it was noted as a "world record". Today, this specimen stands as stuffed exhibit at the wall of hotel's foyer in Plav.[10][13][14] Another recorded trophy from the Drina include huchen caught by angler Remzija Krkalić from Foča in 1940, weighing 36 kg (79 lb).[15][10]
This permanent freshwater salmonid spawns in April, once water reaches a temperature of 6 to 9 °C (43 to 48 °F). For spawning, the huchen migrates up the river and enters small and shallow affluents, where females excavate depressions in the gravel into which they deposit their eggs, then a male releases a cloud of sperm and the female then covers the eggs with sand.[16] Larvae hatch 30 to 35 days after fertilization.
There is a considerable effort to produce huchen fry commercially and to reintroduce the species into the wild with moderate to good success. This requires catching the adults just before spawning and keeping them in special tanks. Fry are released in appropriate places once they have reached 4 to 10 cm (1.6 to 3.9 in).[17]
The huchen (Hucho hucho) (/ˈhuːxən/, from German), also known as Danube salmon or redfish (German: Rotfisch), is a large species of freshwater fish in the salmon family of order Salmoniformes. It is the type species of its genus Hucho.
El salmón del Danubio o hucho (Hucho hucho) es una especie de pez salmoniforme de la familia Salmonidae. Se distribuye por el río Danubio y otros ríos de su cuenca hidrográfica, por buena parte del centro de Europa.[2]
La longitud máxima descrita fue de 150 cm,[3] aunque la longitud máxima normal es de unos 70 cm.[4] Presenta de 3 a 5 espinas tanto en la aleta dorsal como en la aleta anal, además de los radios blandos.[2]
Es una especie potádroma, que migra a lo largo de los cauces fluviales pero nunca sale al mar, por lo que es totalmente de agua dulce al contrario que otras especies emparentadas.[5] Prefiere temperaturas entre 6 °C y 18 °C.[6] Su hábitat era toda la cuenca del Danubio, aunque recientemente han sido introducido para repoblar otros ríos, como medida para preservar la especie cuyo número en aquel río está disminuyendo por cambios ecológicos.[2]
Normalmente de hábitos solitarios, vive en las zonas más profundas de las corrientes fluviales ricas en oxígeno, siendo los adultos muy territoriales aunque no solitarios.[7] Es carnívoro, alimentándose los alevines preferentemente de invertebrados mientras que los adultos se suelen alimentar de peces, pero también depredan anfibios, reptiles, pequeños mamíferos y aves acuáticas.[7] A pesar de ser territoriales, hacen migraciones de corta distancia río arriba para desovar.[8]
Es una importante especie en pesca deportiva, con un tamaño mínimo para capturarla de 70 cm.[2] Las repoblaciones que con este fin se han hecho de alevines criados en cautividad no siempre han tenido éxito; la pérdida de hábitat por contaminación industrial, redirecciones de aguas y la sobreexplotación están haciendo disminuir sus poblaciones.[2] Sin embargo, se está empleando esta especie con éxito en acuicultura, siendo una carne apreciada en el mercado.
La especie se ha introducido con éxito en el siglo XX con fines de pesca deportiva en algunos cauces de la península ibérica (Castilla y León).
El salmón del Danubio o hucho (Hucho hucho) es una especie de pez salmoniforme de la familia Salmonidae. Se distribuye por el río Danubio y otros ríos de su cuenca hidrográfica, por buena parte del centro de Europa.
Hucho hucho Hucho generoko animalia da. Arrainen barruko Salmonidae familian sailkatzen da.
Hucho hucho Hucho generoko animalia da. Arrainen barruko Salmonidae familian sailkatzen da.
Saumon du Danube de l'allemand Donaulachs
Le Huchon (Hucho hucho) est un salmonidé d’eau douce du bassin du Danube, également appelé « saumon du Danube » ou « poisson rouge » en Allemagne et Autriche (Donaulachs, Rotfisch), « truite du Danube » en Bulgarie (Дунавска пъстърва) et « lostrisse » en Roumanie (lostritsa)[1]. On le trouve dans les biotopes des cours d’eau où vivent les ombres et les barbeaux, notamment dans le Danube et dans ses nombreux affluents[2].
Le huchon a le corps long, de section est presque circulaire. Sur le dos rouge-brun se trouvent un grand nombre de taches sombres de la forme d’un X ou d’un quartier de lune. En moyenne ce poisson atteint 80 à 100 cm de long, pour un poids de 5 à 10 kg. Le plus gros huchon homologué fut pêché à Kellerberg en Autriche, au barrage de la Drave, affluent du Danube. Il pesait 52 kg et mesurait 1,6 m : c’était un record. La prise fut faite avec un appât artificiel appelé Huchenzopf : une brochette de lamproies fluviatiles Eudontomyzon danfordi.
Ce gros poisson qui vit uniquement en eau douce, fraie au mois d’avril, lorsque la température de l’eau est autour de 6 °C à 9 °C. Avant de frayer il doit faire un long chemin contre le courant du fleuve pour retrouver sa frayère. Dans un fond de gravier, la femelle fait une fosse dans laquelle elle dépose ses œufs. Le nombre d’œufs dépend du poids du poisson et est de l’ordre de 1 000 œufs par kg. Trente à trente-cinq jours après la fécondation par le mâle, les alevins sortent de l’œuf. Les jeunes huchons se nourrissent de larves et d’insectes qui vivent sur le fond ou tombent dans l’eau. Les huchons adultes chassent avant tout les autres poissons, mais aussi de petits vertébrés comme les souris lorsqu’elles nagent ou les jeunes canetons. Les huchons affectionnent les profonds trous d’eau[3].
L’élevage artificiel du huchon a une très grande importance du fait que la reproduction naturelle de ce poisson comestible apprécié ne reste possible que dans quelques eaux courantes. En effet, l’espèce est en voie de disparition en raison de la « régularisation » des rives, de l’extraction du gravier de ses frayères, de la pollution de l’eau et de la construction de barrages sans passages pour les huchons. Le remplacement des populations n’est plus suffisant pour conserver l’espèce. Pour l’élevage, peu de temps avant le frai, les huchons sont pêchés et placés dans des bassins spéciaux. Lorsque les alevins atteignent 4 à 10 cm ils sont lâchés dans leur élément. En raison de la rareté de ce poisson en Europe et de ses qualités gustatives, le Service Autrichien de la Protection de la Nature (Österreichischen Naturschutzbund) a nommé le huchon « poisson de l’année 2012 ». En Allemagne le huchon, uniquement présent dans les eaux du Danube et de son système fluvial, est protégé de début février à fin mars[4].
Il existe d’autres espèces de huchons en Asie centrale et en Extrême-Orient, en particulier le huchon de Bleeker (Hucho bleekeri), le huchon d’Ishikawa (Hucho ishikawae), le huchon de Perry (Parahucho perryi ou Hucho perryi) et le taïmen (Hucho taimen).
Saumon du Danube de l'allemand Donaulachs
Le Huchon (Hucho hucho) est un salmonidé d’eau douce du bassin du Danube, également appelé « saumon du Danube » ou « poisson rouge » en Allemagne et Autriche (Donaulachs, Rotfisch), « truite du Danube » en Bulgarie (Дунавска пъстърва) et « lostrisse » en Roumanie (lostritsa). On le trouve dans les biotopes des cours d’eau où vivent les ombres et les barbeaux, notamment dans le Danube et dans ses nombreux affluents.
Il salmone del Danubio (Hucho hucho) è un pesce d'acqua dolce appartenente alla famiglia Salmonidae ed all'ordine Salmoniformes.
Originariamente endemico del Danubio e dei suoi affluenti, questo salmonide è stato introdotto in altri fiumi d'Europa, ma sembra essersi acclimatato solo in Spagna nei fiumi Ebro e Douro ed in alcuni fiumi marocchini. Vive esclusivamente in acqua dolce e non discende mai in mare, frequenta zone di calma nei pressi di correnti forti, con acque profonde, pulite e ben ossigenate, lo si può trovare in profonde buche sotto i ponti ed ambienti similari.
Il corpo è fusiforme e slanciato, molto simile a quello del salmone atlantico e della trota ma la bocca, che è armata di forti denti, è molto più grande ed arriva a superare l'occhio. L'osso mascellare è molto robusto e si nota molto bene anche a bocca chiusa. La sezione del corpo è rotonda (negli altri salmonidi è appiattita lateralmente). È comunque assolutamente inconfondibile poiché non esiste, negli stessi ambienti, alcuna specie di salmonide di queste dimensioni.
La colorazione è verdastra sul dorso ed ha riflessi color rame o rosati sui lati. I fianchi sono cosparsi di macchiette nere, di cui alcune a forma di X.
Raggiunge (o meglio raggiungeva in passato) la lunghezza di 150 cm per circa 50 kg di peso.
Avviene in corrispondenza dello scioglimento delle nevi, i riproduttori vanno in cerca degli ambienti adatti, con fondi di ghiaietta, scavano una buchetta e, dopo la deposizione, la ricoprono, dopo di che tornano ai loro luoghi di residenza abituale. Gli avannotti, dopo l'assorbimento del sacco vitellino si nutrono di piccoli invertebrati fino a che sono abbastanza grandi da passare ad una dieta ittiofaga che non abbandoneranno più.
Il salmone del Danubio è un predatore solitario, dotato di grande forza, che caccia preferibilmente nelle prime ore del mattino ed in quelle serali. La sua preda preferita è il naso ma caccia anche altri ciprinidi come barbi o gobioni ed, occasionalmente, altri pesci. Non disdegna neanche le rane e, pare, i pulcini degli uccelli acquatici.
Veniva pescato solo dai pescatori sportivi ma adesso la specie è ovunque soggetta a stringenti misure di protezione.
Questo splendido pesce sta diventando raro. La causa sta nella sovrapesca che ha subito negli anni passati ma soprattutto nell'inquinamento (verso il quale non ha alcuna tolleranza) del fiume Danubio e negli sbarramenti del suo corso che non consentono migrazioni riproduttive. Si ricorda che si tratta di una specie di difficilissimo allevamento che si riproduce a stento in cattività. Nei fiumi della Romania negli ultimi 20 anni questa specie ha subito una drastica diminuzione per colpa della segatura buttata in abbondanza nel fiume dalle numerose segherie industriali del Paese.
Il salmone del Danubio (Hucho hucho) è un pesce d'acqua dolce appartenente alla famiglia Salmonidae ed all'ordine Salmoniformes.
Dunojinė lašiša (Hucho hucho) – stambių lašišinių šeimos žuvų rūšis. Tai vertingos Dunojaus baseino upių, ištekančių iš Karpatų, žuvys. Pvz., aptinkamos Ukrainos Užkarpatės srities rytuose, Teresvos ir Tereblios upių vidurupiuose ir žemupiuose, Tisoje, Pruto ir Čeremošo baseinuose.
Rūšis laikoma reliktine forma upinių lašišų, kurios anksčiau buvo plačiai paplitusios Eurazijos vandens telkiniuose. Rūšies arealas Dunojaus baseine yra labai suskaldytas, daugelis populiacijų priklauso nuo dirbtinio veisimo, o natūralus jų dauginimasis yra pažeistas buveinių keitimo ir vandens nuotėkio režimų kitimo. Pagrindinės grėsmės rūšiai yra
veikiantys tiek šios rūšies, tiek jų grobio buveines.
Dokumentuotų save išlaikančių populiacijų yra labai nedaug.
Natūralus arealas tik Dunojaus baseine. Rūšis introdukuota kai kuriose Europos vietose (Odra ir Vysla Lenkijoje, Bodeno ežeras Vokietijoje, Tachas Ispanijoje, Rona Prancūzijoje), nors, manoma, ten populiacijos išsilaiko dėl dirbtinio veisimo.
Dunojinė lašiša – viena stambiausių kalnų upių žuvų, jų ilgis gali siekti iki 180 cm, o masė – iki 60 kg. Kūnas lieknas. Beveik pusę didelės galvos užima plačios žiotys, žandikauliai nusėti daugybės dantų. Iškilos akys aukštai ant kaktos.
Šios plėšrios žuvys aktyviai medžioja plačiose upių sietuvose. Nugarinis, analinis ir pilviniai pelekai paslinkti link uodegos, uodegos skiautės labai plačios, visa tai užtikrina greitas žaibiškas atakas. Maskuotę užtikrina spalva, atitinkanti kalnų upių dugną – žalsva pilka, dažnai pereinanti į rudai raudoną. Šonai šviesesni, pilvas baltas. Nugara ir šonai su juodomis dėmėmis. Gyvena ties slenksčiais, tiltais, pakriaušiais, įgriuvusiais medžiais. Ieškodamos maisto šios lašišos klaidžioja savo teritorijoje iš vienos slėptuvės prie kitos. Išgąsdintos staigiai pabėga.
Tinkamiausia vandens temperatūra yra 15–20 °С, kai deguonies pakanka (yra virš 8-9 mg/l) atlaiko temperatūrą iki 22 °C. Žiemoti pasitraukia į upių žiotis ir duobes, kur tėkmė ramesnė. Neršti kyla prieš srovę, įveikia iki 1,2 m aukščio slenksčius. Patinai pradeda daugintis būdami 3-4 m. amžiaus ir sverdami 1-2 kg, o patelės – 4-5 metais ir sverdamos 2-3 kg. Nerštas vyksta kovo-gegužės mėn., kai vandens temperatūra 6-10 °C.
Dunojinių lašišų nerštavietės būna kalnų upeliai, kurių gylis 0,3–1,2 m, vandens greitis 0,6–1 m/s, dugnas – švarus žvyras. Neršia kiekvienus metus, anksti pavasarį, paprastai kovo-balandžio mėnesiais, kai vandens temperatūra pasiekia 6-10 °C. Paprastai migruoja į gyvenamų upių intakų aukštupius. Į nerštavietes patinai atvyksta pirmi. Jie saugo pateles nuo kitų patinų. Patinai ir patelės neršimui iškasa ovalias apie 1,2-3,0 m skersmens bei 10-20 cm gylio duobutes. Neršia poromis, pora saugo teritoriją apie lizdą nuo kitų savo rūšies atstovų. Dėl to atstumas tarp lašišų lizdų būna daugiau kaip 70 m. Neršia 2-5 paras, nedidelėmis porcijomis. Išnerštus ikrelius užpila gruntu. Paprastai patinai ir patelės gina savo lizdą apie 2 savaites. Lervutės paprastai išsirita po 25-40 dienų. Lervutės lieka žvirgžde 8-14 dienų, kol sunaudoja maistą iš trynio maišelių.
Patelių vaisingumas didėja kartu su jų amžiumi, ilgiu ir mase. Pvz., 4 metų patelėje, 59 cm ilgio, virš 3 kg masės, aptikta apie 7600 ikrelių (kurių skersmuo 2 mm), o 8 metų amžiaus ir 84 cm ilgio bei 5,7 kg masės lašišoje – 11,4 tūkst. ikrelių (skersmuo 5 mm). Kuo vyresnė patelė, tuo ikreliai didesni.
Dunojinių lašišų jaunikliai gyvena srauniuose vandenyse ir maitinasi bestuburiais, o vėliau, po 1-3 metų, – žuvimis. Intensyviausiai maitinasi rudenį ir žiemą. Vasarą maitinimasis lėtėja ir net sustoja dėl aukštėjančios vandens temperatūros. Lašišų jaunikliai minta daugiausia menkavertėmis žuvimis (rainėmis; pūgžliais, strepečiais r kt.) ir sparčiai auga. Šešiamečių dunojinių lašišų skrandžiuose randami šapalai, skersasnukiai, kiršliai, upėtakiai.
Vienerių metų dunojinės lašišos būna iki 15 cm ilgio, kartais ir ilgesnės. Sekančius 2-3 metus metinis prieaugis būna panašus. Paskui augimas ilgyn ima lėtėti, tačiau padidėja masės prieaugis. 1-4 metais metinis masės prieaugis būna nuo 70 ik 760 g, 5-8 metais – nuo 1,3 iki 2,2 kg.
Gali išgyventi virš 20 metų.
Dunojinės lašišos pageidautinos telkiniuose, apgyvendintuose menkaverčių žuvų. Šių lašišų skaičius upėse mažėja dėl upių taršos ir tėkmės reguliavimo. Dunojinių lašišų gaudymas uždraustas. Lašišų gausą gama padidinti jas griežta saugant ir dirbtinai jas dauginant.
Dunojinė lašiša (Hucho hucho) – stambių lašišinių šeimos žuvų rūšis. Tai vertingos Dunojaus baseino upių, ištekančių iš Karpatų, žuvys. Pvz., aptinkamos Ukrainos Užkarpatės srities rytuose, Teresvos ir Tereblios upių vidurupiuose ir žemupiuose, Tisoje, Pruto ir Čeremošo baseinuose.
De Donauzalm (Hucho hucho) is een straalvinnige uit het geslacht Hucho.
De Donauzalm heeft een slank postuur en een bijna rolrond lichaam. De rug is roodachtig bruin gekleurd met donkere vlekken die de vorm van een kruis of een halve maan hebben. Evenals de andere zalmen uit de geslacht, kan de Donauzalm zeer groot worden (in ongestoorde wateren). De grootst gemeten Donauzalm was 1,65 m en woog 60 kg.
Jonge vissen leven van waterinsecten, de grote Donauzalmen zijn uitgesproken roofvissen die zelfs kleine gewervelde dieren opslokken, waaronder muizen en waterratten.
De Donauzalm blijft altijd in zoet water; zij paaien hoger stroomopwaarts op de grindbeddingen van berglandbeken. De mannetjes paaien als zij 3 tot 4 jaar oud zijn en ongeveer 1 kg wegen, vrouwtjes gemiddeld een jaar later als zij 2 tot 3 kg wegen.
De Donauzalm komt oorspronkelijk voor in het stroomgebied van de Donau. Deze zalm is ook geïntroduceerd in Poolse rivieren, het Bodenmeer, de Taag en de Rhône, want deze vis is een geliefd object voor vliegvissers.
De Donauzalm is een bedreigde diersoort en staat zo op de internationale Rode Lijst van de IUCN. De voornaamste bedreiging vormt de aanleg van stuwdammen en waterkrachtcentrales in de Donau en de zijrivieren. In Kroatië en Bosnië speelt watervervuiling ook een rol en in het verleden was vooral overbevissing een belangrijke oorzaak van de achteruitgang.[2][3]
De Donauzalm (Hucho hucho) is een straalvinnige uit het geslacht Hucho.
Głowacica[3] (Hucho hucho) – gatunek słodkowodnej ryby z rodziny łososiowatych (Salmonidae) należąca do rzędu łososiokształtnych (Salmoniformes).
Ze względu na swoje pierwotne występowanie w dorzeczu środkowego i dolnego Dunaju zwana jest łososiem Dunaju lub głowacicą dunajską[4]. W czasach historycznych występowała także w dorzeczu Dniestru. Obecnie występuje również w Renie i jego dorzeczu. Zaaklimatyzowała się także w rzekach gór Atlasu w Maroku, gdzie temperatura wody dochodzi do 26 stopni C. Jednak tam nie może rozmnażać się naturalnie.
W Polsce występuje w Czarnej Orawie dopływie Wagu oraz w rzekach zarybianych tym gatunkiem. Są to Poprad, Dunajec, San, Raba, Skawa, Soła, Nysa Kłodzka, Bóbr, Gwda oraz w czorsztyńskim zbiorniku zaporowym. Liczebność polskiej głowacicy szacuje się na 1500–2000 dorosłych osobników.
Potrzebuje wód zimnych dobrze natlenionych, szybko płynących o kamienistym dnie. Najliczniej występuje w rzekach ze żwirowym lub kamienistym dnem. Żyje samotnie. Jest rybą stanowiskową, zażarcie broniącą swego ściśle określonego terytorium przed wszelkimi konkurentami. Najchętniej przebywa w głębszych partiach wód o silnym nurcie. Odznacza się tolerancją ekologiczną, może żyć nawet w lekko zanieczyszczonych wodach.
Przeciętnie głowacica osiąga 80 do 100 cm długości, ważąc przy tym 5–10 kg. Piętnastoletnie osobniki mogą mierzyć 150 cm i osiągać masę 52 kg. Największy złowiony osobnik mierzył 183 cm i ważył 60 kg. Największy osobnik złowiony w Polsce na wędkę mierzył 120 cm przy masie ciała 20,30 kg[5]. Ciało wydłużone, wrzecionowate, okrągłe w przekroju. Głowa duża, lekko spłaszczona, z szeroko wyciętym otworem gębowym sięgającym poza krawędź oka. Pysk uzbrojony jest w 4–8 hakowate zęby umieszczone w jednym rzędzie. Pierwsze łuki skrzelowe zaopatrzone są w 16–18 wyrostków filtracyjnych. Głowacica ma względnie dużą płetwę tłuszczową, natomiast pozostałe płetwy są dość małe. Płetwa ogonowa jest wyraźnie karbowana. Łuski bardzo drobne. Grzbiet brązowawy lub zielonkawoszary, boki jaśniejsze z miedzianym połyskiem, brzuch biały. Na bokach liczne, nieregularnie rozmieszczone, małe, ciemne plamki. Jest największą rybą łososiowatą i jedną z większych słodkowodnych.
Głównym pokarmem głowacicy są ryby takie jak płoć, jaź, jelec, kiełb, kleń oraz łososiowate. Zjada również owady, bezkręgowce, żaby, małe ssaki i ptaki wodne. Wielkość ryb jakie jest w stanie połknąć stanowi około 35% jej długości.
Samice osiągają dojrzałość płciową w wieku 3–4 lat, a samce w wieku 4-5 lat. Przed tarłem ubarwienie samców ciemnieje, a boki stają się ciemnoczerwone. Samice nie przybierają barw godowych. Tarło odbywa się wiosną – w marcu i kwietniu, gdy temperatura wody osiąga 8–10 stopni. U samców tworzy się tak zwany hak tarłowy, czyli szczęka dolna o haczykowatym, kształcie. Grubieje im jednocześnie skóra – cecha niezbędna podczas gwałtownych walk z rywalami na tarliskach. W poszukiwaniu odpowiednich warunków do odbycia godów ryby wędrują w górę rzek lub w niewielkie pobliskie strumienie, gdzie w płytkich, ale bogatych w tlen miejscach wykopują w żwirowym dnie jamy. Samica uderzeniami ogona w żwirowe kamieniste dno robi wgłębienie, gdzie składa ikrę. Przyjmuje się, że na 1 kg masy samicy przypada 1000 jaj. Ikra o średnicy 4–6 mm ma barwę pomarańczową. Ze względu na stosunkowo późną porę tarła larwy głowacicy rozwijają się znacznie szybciej niż innych łososiowatych, bowiem woda jest już cieplejsza. Okres wylęgania w temperaturze 7–9 stopni Celsjusza trwa około 38 dni. Larwy wykluwają się najczęściej pod koniec maja bądź na początku czerwca. Po zużyciu zapasów woreczka żółtkowego (około 2 tygodnie) odżywiają się bezkręgowcami i skorupiakami, później małymi rybkami. Najczęściej są to strzeble potokowe, świnka i inne ryby karpiowate. Młode rosną bardzo szybko, po roku osiągają długość 16 cm. Przez okres młodociany (3 lata) mają brązowe ubarwienie z kilkunastoma stalowoszarymi poprzecznymi pasami.
Okres ochronny: 1 marca – 31 maja. Wymiar ochronny: 70 cm. Tygodniowy limit: 1 sztuka.
Głowacica (Hucho hucho) – gatunek słodkowodnej ryby z rodziny łososiowatych (Salmonidae) należąca do rzędu łososiokształtnych (Salmoniformes).
O salmão-do-danúbio, truta-hucho ou simplesmente hucho (Hucho hucho) é um salmão do gênero Hucho.[1] Esta espécie é um dos maiores peixes de água doce do mundo. Os adultos predadores e territoriais, devoram outros peixes, bem como rãs, répteis, aves, e pequenos mamíferos. Possui uma cabeça lateralmente comprimida, escamas muito pequenas. A sua popularidade entre os pescadores desportivos, a poluição e a construção de barragens em cursos de água rápidos contribuíram para que a espécie esteja classificada como em perigo.
O salmão-do-danúbio, truta-hucho ou simplesmente hucho (Hucho hucho) é um salmão do gênero Hucho. Esta espécie é um dos maiores peixes de água doce do mundo. Os adultos predadores e territoriais, devoram outros peixes, bem como rãs, répteis, aves, e pequenos mamíferos. Possui uma cabeça lateralmente comprimida, escamas muito pequenas. A sua popularidade entre os pescadores desportivos, a poluição e a construção de barragens em cursos de água rápidos contribuíram para que a espécie esteja classificada como em perigo.
Lostrița (Hucho hucho) este un pește răpitor dulcicol, din familia salmonide (Salmonidae), din apele mari curgătoare de munte cu fund pietros din bazinul hidrografic al Dunării. Este o specie endemică în bazinul dunărean. În România este pe cale de dispariție, din cauză pescuitului, pentru care motiv lostrița este pusă sub protecția legii și se pescuiește numai cu autorizație specială. Are o valoare economică ridicată.
Lostrița este cel mai mare salmonid din apele României, ajungând la 1-2 m lungime și 10-52 kg greutate. Totuși exemplarele cele mai des întâlnite n-au decât 2-3 kg greutate. Lostrița este pește răpitor și lacom, ce face mare pagubă între pești. Are un corp alungit, cilindric și acoperit cu solzi relativ mari. Capul este mare, cu bot conic, gura largă cu dinți puternici, dispusă terminal. Înotătoarea dorsală este așezată înaintea înotătoarelor ventrale, iar înotătoarea anală mult în urma înotătoarei dorsale. Există o înotătoare adipoasă. Coloritul corpului este cenușiu-brun pe spate, iar pe laturi și abdomen argintiu. Lostrița depune icrele pe funduri pietroase, în martie-aprilie. Se practică și reproducerea artificială.
Hucho, latinizarea numelui german Huch, dat lostriței.
Lostriță, puică (pe Cerna), lostoză, lostocă, lostiță, lostruță, lostucă.
Este cel mai mare salmonid al apelor noastre: ajunge până la 1,2-1,5 m lungime și 10-20 kg greutate (greutatea maximă înregistrată 52 kg); exemplarele obișnuite au 2-3 kg greutate și 50-70 cm lungime. Poate trăi 15-20 ani.[necesită citare]
Corpul este alungit și gros, slab comprimat lateral, aproape cilindric în secțiune, acoperit cu solzi relativ mari. Înălțimea maximă a corpului este egală cu 15,09-20,0% din lungimea corpului la peștii adulți și 14,9-15,7% la cei tineri.[necesită citare]
Capul mare și lung, lățit dorsoventral, ca la știucă. Lungimea capului depășește mult înălțimea maximă. La peștii adulți, capul reprezintă 22,7-24,9% din lungimea corpului; la tineri, 27,6-27,9%. Botul este conic și ascuțit.[necesită citare]
Gura foarte mare și largă este dispusă terminal, ajunge sub partea anterioară sau sub mijlocul ochiului și este prevăzută cu dinți puternici și numeroși pentru a prinde prada vie. Marginea maxilarului și inserția mandibulei sunt situate puțin în urma marginii posterioare a ochiului. Vomerul (prevomerul), în formă de barcă, este mai masiv și mai scurt decât la celelalte salmonide; pe marginea lui anterioară sunt 4-8 dinți puternici încovoiați, dispuși într-un singur rând transversal; la exemplarele bătrâne, majoritatea acestor dinți cade. Dinții de pe vomer se continuă, fără întrerupere, cu cei de pe palatine. Pe manubriu vomerului, dinții lipsesc. Manubriul vomerului este scurt și lat; iar la exemplarele bătrâne el e concrescut cu parasfenoidul. Pe marginea limbii, câte un rând de 6-8 dinți. Falca inferioară este prevăzută cu 18-20 de dinți ascuțiți și încovoiați, iar cea superioară cu 13-15 dinți.[necesită citare]
Ochii sunt, relativ, mici; cu un diametru care reprezintă 12,1-16,4% din lungimea capului la peștii adulți și 20,5-27,0% la tineri. Spațiul interorbitar este convex.[necesită citare]
Au o înotătoare adipoasă foarte dezvoltată, care se inserează deasupra părții posterioare a înotătoarei anale. Înotătoarele ventralele se inserează sub partea terminală a înotătoarei dorsale. Înotătoarea anală se inserează mult în urma înotătoarei dorsale și a înotătoarelor ventrale. Înotătoarea codală este evident excavată, iar pedunculul caudal scund.[necesită citare]
Înotătoarea dorsală cu III-V radii simple, neramificate urmate de 8-11 radii ramificate. Înotătoarea anală cu III-V radii simple, neramificate și 7-9 radii ramificate. Înotătoare ventrală cu I-II radii simple, neramificate și 8-9 radii ramificate. Înotătoare pectorală cu I radie simplă, neramificate și 14-17 radii ramificate.[necesită citare]
Linia laterală aproape rectilinie cu 180-200 solzi. Deasupra liniei laterale, până la începutul dorsalei, sunt 18-20 solzi, iar sub linia laterală, până la începutul ventralei, sunt dela 20-24 solzi.[necesită citare]
Spini branhiali pe primul arc în număr de 15-19. Au în jur de 200 de apendice pilorice. Vertebre în număr de 66.[necesită citare]
Numărul de cromozomi: 2n = 82.[necesită citare]
Colorația pe spate, este închisă, brun-verzuie, brună, vânătă sau cenușie; flancurile sunt argintii; abdomenul alb-argintiu sau alb-cenușiu. La unele exemplare mari, mai ales la cele bătrâne, flancurile bat în roșcat. Capul, deasupra, este închis la culoare; laturile lui sunt de un verde închis, cu reflexe metalice.
Pe cap, piesele operculare, partea anterioară a spatelui și, în parte, pe flancuri, sunt mici pete negre, rotunjite sau în formă de X, relativ distanțate, ocupând 1 sau 2 solzi. Spre partea posterioară și pe flancuri aceste puncte capătă o formă semilunară.
Înotătoarele sunt închise la culoare, cenușii sau roșcate, cu reflexe verzui sau gălbui. Înotătoarea dorsală și caudală cu puține pete negre; celelalte înotătoare sunt lipsite de pete. Înotătoarea adipoasă cu pete negre, rotunjite.
Dimorfismul sexual este slab pronunțat: la masculi, botul este mai ascuțit, iar colorația, mai ales cea de pe abdomen, e mai închisă.
În timpul perioadei depunerii icrelor masculi maturi au fălci în formă de cârlig și pielea mai groasă, sub formă de crusta întărită ("butonii de dragoste") pe cap și spinare, iar femelele capătă o tonalitate vie a culorilor.
Este o specie endemică bazinului dunărean. Este răspândită în apele curgătoare de munte din bazinul superior al Dunării. Are o distribuție geografică fragmentată în bazinului dunărean.
Când a intrat în declin din cauza schimbărilor ecologice de pe Dunăre a fost introdusă în bazinele altor râuri din Europa: porțiunile superioare a fluviilor Odra, Vistula (Polonia), Tagus (Spania), Rhône (Franța), Lacul Constance (Germania).
Lostrița a fost identificată în următoarele țări: Austria, Bosnia și Herțegovina, Croația, Republica Cehă, Germania, Ungaria, Muntenegru, Polonia, România, Serbia, Slovacia, Slovenia și Ucraina.
Din cauza pescuitului abuziv, ilegal (braconaj), poluării și al altori factori, lostrița este azi pe cale de dispariție. Odinioară (între sfârșitul secolului al XIX-lea și începutul secolului al XX-lea) lostrița se găsea în mai multe râuri din România: în Mureș (până la Alba-Iulia), Cerna din Banat (până la vărsare), Dunăre (în zona cataractelor), Olt (în Transilvania, Oltenia și Muntenia), Jiu (în Transilvania și Oltenia), Lotru, Argeș, Râul Târgului, probabil și în Crișuri (Crișul Negru, Crișul Alb, Crișul Repede), Strei, Timiș, Râul Doamnei, Buzău, Siret, Moldova, Suceava.
Astăzi mai trăiește numai în afluenții de munte ai Dunării: în Tisa (în porțiunea de frontieră de la Sighet), în Vișeu (de la Vișeul de Jos până la vărsarea în Tisa), Vaser (afluent al Vișeului, pe o porțiune de circa 24 km de la Cozla până la confluența cu Vișeul), pe o porțiune foarte scurtă pe Novăț (afluent al Vaserului), Ruscova (afluent al Vișeului), Bistrița Moldovenească (de la haitul Iacobeni până în lacul de baraj Bicaz) și Dorna (afluent al Bistriței, de la Poiana Stampei până la vărsare). Se mai găsește ocazional în Suceava (afluent al Siretului, la Rădăuți) și Moldova (afluent al Siretului, la Câmpulung și Fălticeni), exemplare probabil antrenate de viiturile ocazionale ale râului Bistrița în Siret, de unde au urcat ulterior în Suceava și Moldova. În Cerna a dispărut, localnicii păstrându-i doar amintirea sub numele de "puică".
În România au fost repopulate cu lostriță după anii 60 râurile Lotru (în 1971), Mureș (în 1972), Someșul Cald (în 1972 și 1975), Crișul Repede (în 1974), lacurile și lacurile de acumulare: Vidra (în 1973-1974), Izvorul Muntelui (Bicaz), Pecineagu, Vidraru și Brădișor.
În râurile noastre de munte nu urcă niciodată la izvoare, iar în afluenții de munte ai Dunării nu coboară prea jos.
Lostrița este o specie dulcicolă, bentopelagică, răpitoare.
Trăiește în râuri mari și late de munte (zona lipanului și moioagei) cu apă adâncă și curent puternic și fund pietros. Preferă apele bine oxigenate și reci (6°C-18°C). De obicei, trăiește în ape adânci umbrite de vegetația riverană abundentă, de multe ori în vecinătatea unor structuri artificiale, cum ar fi ecluze și poduri. Lostrița nu trăiește în ape stagnante, în lacuri este foarte rară, și este întâlnit numai în apropiere de afluenții tributari.
Ascunzișurile lostriței sunt de obicei reprezentate de gropile adânci din părțile laterale ale curentul principal, sub pietre mari, sub steiuri de stâncă, sub rădăcini scufundate, printre bolovanii de la fundul șipotelor, sub maluri râpoase, sub umbrele cascadelor sau în bulboane, cotloane. Posturile de pândă sunt steiurile de stâncă și alte ascunzișuri, de unde se aruncă fulgerător asupra prăzii. Peștii tineri trăiesc în apele mai mici, pentru ca pe măsură ce înaintează în vârstă să-și caute ape mai largi, spre zona de mijloc a râului. Ziua sta ascunsă în gropile adânci ale fundului, noaptea iese la vânat.
Are un comportament teritorial, mai evident la masculii bătrâni care se stabilesc în porțiuni de râu de unde alungă fiecare rival posibil, apărându-și teritoriul. Este un pește de obicei solitar, însă peștii adulți nu sunt solitari.
Face doar migrații scurte în timpul perioadei de depunere a icrelor, când se urcă în râuri pentru a se reproduce în afluenți.
Este o specie foarte sensibilă la alterarea mediului și la poluare, aceștia fiind factori de primă importanță care au dus la dispariția speciei din diverse locuri.
Este un pește răpitor foarte lacom și hrăpăreț. Hrana constă aproape exclusiv din pești. Vânează, în special, noaptea. Este un adevărat "tigru" al apelor de munte. Posturile de pândă sunt steiurile de stâncă, de unde se aruncă fulgerător asupra prăzii.
Peștii adulți, mănâncă, mai ales, alți pești, ocazional mamifere acvatice mici (șoareci de baltă, șobolani de apă și alte rozătoare de apă etc), păsări de apă mici (făcând salturi acrobatice după ele), amfibieni (broaște), reptile, rar nevertebrate. Peștii consumați sunt în special ciprinide: scobarul (Chondrostoma nasus), mreana vânătă (Barbus petenyi), cleanul (Leuciscus cephalus), beldița (Alburnoides bipunctatus), boișteanul (Phoxinus phoxinus), porcușorii (Gobio), grindelul (Barbatula barbatula) etc., apoi zglăvoaca (Cottus gobio), lipanul (Thymallus thymallus), păstrăvul de munte (Salmo trutta fario), oblețul (Alburnus alburnus), mihalțul (Lota lota) ș.a. Îi sclipesc ochii după orice pradă vie și tratează cu desconsiderare mortăciunile. Cu cât înaintează în vârstă, cu atât devine mai răpitor, atacând tâlhărește, în special în cursul nopții. După atâta hrană, crește repede, dacă compoziția și temperatura apei îi sunt pe plac.
Alevinii se hrănesc cu plancton și microinvertebrate. Deja puii de câteva luni încep să consume puiet de pește, îndeosebi de scobar (Chondrostoma nasus), dar și din propria specie (de altfel cel mai accentuat canibalism dintre toți peștii îl găsim la lostriță) și doar în lipsa puietului consumă insecte, larve de insecte și diferite specii de nevertebrate bentonice. Pentru a prinde insectele și larvele de insecte cutreiere lungul apei uneori kilometri întregi, iar dacă găsește pui de scobar nu se deplasează departe.
Lostrița este susceptibilă la boli bacteriene, cum ar fi boala enterică a gurii roșii (Yersinia ruckeri), ciuma lostrițelor (Bacillus salmonis) și la infecțiile virale și este gazdă a diverși paraziți. Ciupercile Saprolegnia și Achlya atacă lostrița numai în crescătorii.
Se cunosc paraziți pe branhii (Basanistes huchonis) și mai mulți paraziți helmintici (Diphyllobothrium și Echinorhynchus).
Peștii imaturi și adulții mai mici cad pradă în principal somnului, știucii, șalăului și bibanului.
Acești pești intră, de asemenea, în hrana păsărilor piscivore, cum ar fi cormoranul mare, stârcii, acvila și vulturul pescar.
Maturitatea sexuală este atinsă de masculi la 3-4 ani, când exemplarele cântăresc aproximativ un kilogram, în timp ce femelele ating maturitatea sexuală la 4-5 ani, atunci când ajung la 2-3 kg în greutate.
Reproducerea are loc primăvara, la sfârșitul lunii martie sau în aprilie, dar se poate prelugi până la jumătatea lui mai. Perioada de depunere a icrelor coincide cu topirea gheții, îndată după scurgerea sloiurilor și a apelor provenite din topirea zăpezii, la temperaturi ale apei între 5 și 10°C.
Locurile de reproducere sunt situate în zona lipanului, pe râurile mari sau la gura afluenților acestora, pe fund de pietriș. Reproducătorii se urcă în susul apei pe râurile mari sau pe afluenții râurilor principale, fără ca piedicile de 1,5 m înălțime să le oprească în drumul lor, în căutare de apă de mică adâncime, cu curent puternic și foarte oxigenate, cu funduri formate din pietriș curat. Masculii ajung primii în locurile de depunere a icrelor.
În timpul boiștii (bătăii) femela e urmărită de 3-4 masculi, care se luptă între ei. Dintre victorioși, fiecare femelă își alege un singur mascul. După cucerirea unei femele masculul o apăra de eventualii pretendenți.
Ambii reproducătorii (părinți) participă la construcția cuibului, scormonind prundișul fundului cu botul și cu coada și fac o gropiță semicirculară, în formă de strachină, adâncă de 10-30 cm, acolo unde curentul este repede, cu un diametru de 60 cm (chiar până la 1,2–3,0 m) și perechea se luptă cu alte cupluri pentru a-și menține posesia. Amenajarea cuibului durează mai multe zile. După fecundația icrelor, ele sunt acoperite cu pietrișul substratului. După împerechere, ambii părinți apară cuibul aproximativ două săptămâni.
Reproducătorii se împerecheze în fiecare an, la atingerea maturității sexuale. Numărul icrelor depuse depind de greutatea corpului. În fiecare sezon femela depune aproximativ 1600-2000 icre de fiecare kilogram al corpului. Astfel exemplarele de 4-5 kg depun 3000-4000 icre, cele de 6-8 kg depun 5000-6000, cele de 10-12 kg 8000-12000 icre. Depunerea icrelor durează 2-3 zile. Icrele sunt de culoare galben-portocalie și au un diametru de 4,8-6 mm.
La temperaturi ale apei între 8 și 10°C, dezvoltarea embrionară durează aproximativ 25-40 zile, după care din ele ies larvele. Larvele se află în fisurile dintre pietriș până la resorbția sacului vitelin (8-14 zile).
După apariția puilor, lostrița își reia traiul solitar și recapătă pofta de mâncare și se așază din nou pe trai zbuciumat în fundul adânc al apei.
Timpul minim de dublare a populației este scăzut: 4,5-14 ani (tmin = 5; tmax = 15). Specia are o creștere rapidă. Ritmul de creștere diferă de la râu la râu.
Vârsta Lungime Greutate Larvele (sub un an) 12-15 cm 100-140 g după un an 30-37 cm 200-400 g după 2 ani peste 40 cm 800/900 g după 3 ani 50-60 cm peste 1 kg după 4 ani aproximativ 60 cm 1,5-2 kg la 5 ani 70-75 cm 2-4 kg după 6 ani 70-80 cm 4-5 kg 15,5 ani 1,5 m 21 kgLostrița prezintă un mare interes în pescuitul sportiv, mai ales la pescuitul cu musca. Este cel mai apreciat pește din România. Fiind un pește rar și foarte căutat, există mari restricții în pescuitul său. Importanța sa în pescuitul sportiv o depășește pe cea alimentară. Are carnea foarte bună; la noi se vinde (exclusiv la sursă) numai afumată. Raritatea lostriței, frumusețea și gustul delicios al cărnii au transformat-o într-un "trofeu" al undițarilor. Tot aceste însușiri au dus la statutul de specie pe cale de dispariție.
În multe țări, și în ultimii ani și în România s-a recurs la reproducerea artificială a acestei specii valoroase: fecundația artificială și creșterea puietului obținut timp de câteva luni se face în bazine special amenajate, după care indivizii sunt transferați în mediul natural. Se urmărește repopularea râurilor de munte în care a trăit dar de unde a dispărut, precum și în lacurile de baraj. Pentru obținerea de reproducători în vederea fecundației artificiale se folosesc diverse plase, îndeosebi sacul și undița.
Aria de răspândire originară a lostriței este foarte fragmentată, fiind limitată numai la bazinul Dunării.
Supraviețuirea majorității populației este dependentă de introducerea regulată de material provenit din acvacultură. Reproducerea naturală se produce rar, ca urmare a alterării ambientale și a consecințelor fluctuațiilor debitului de apă al râurilor. Populațiile care sunt capabile să se susțină autonom sunt foarte puține, trei au fost identificate în Austria (în Pielach, Melk și Drava), pe o suprafață totală populată de pește mai mică de 500 km² (bazată pe locurile de reproducere).
În trecut pescuitul excesiv, poluarea și construcția de baraje au dus la declinul speciei.
Actualmente principala amenințare pentru specie este reprezentată de regularizarea cursurilor apelor, efectuate de numeroase centrale hidroelectrice prezente în bazinul Dunării. Centralele contribuie, de asemenea, la fragmentarea arealului, întrerupând continuitatea râului și împiedicând urcarea în susul apei a lostriței spre locurile de reproducere. Rarefierea lostriței este, de asemenea, legată de scăderea constantă a prăzii obișnuite (scobarul etc) și a diverselor forme de poluare (mai ales în Bosnia și Croația) și a nivelului scăzut a cursurilor de apă în timpul secetei.
În România, din cauza factorilor menționați mai sus, lostrița este azi pe cale de dispariție sau chiar a dispărut din mai multe râuri în care trăia odinioară (vezi Distribuția geografică în România).
Specia este protejată de legile naționale și europene care stabilesc dimensiunea minimă și perioada de prohibiție pentru pescuit. Printre măsurile de protecție se numără: repopularea râurilor cu lostriță și reglementarea pescuitului.
Lungimea minimă legală admisă la pescuit ar trebui să fie crescută până la aproximativ 70 cm (în locul lungimii minime actuale de 50-55 cm în unele țări). Lungimea minimă admisă la pescuit în România este de 65 cm.
Se fac încercări de a restabili populațiile naturale prin incubație și creștere, dar ele nu au avut rezultate deosebit de apreciabile. Aproape toate încercările de aclimatizare experimentale în alte râuri decât cele origine nu s-au încununate de succes, cu excepția unor râuri din Spania.
În România a fost desemnate câteva situri pentru conservare: Bistrița Aurie, Călimani-Gurghiu, Munții Maramureșului, Pietrosul Broștenilor-Cheile Zugrenilor, Tisa Superioară.
Lostrița este citată printre speciile pe cale de dispariție în protocolul Convenției de la Berna privind conservarea speciilor sălbatice și habitatelor naturale (Anexa III). Pe Lista Roșie a IUCN (Uniunea Internațională pentru Conservarea Naturii și a Resurselor Naturale) lostrița este listată ca specii în pericol de dispariție (EN).
Lostrița (Hucho hucho) este un pește răpitor dulcicol, din familia salmonide (Salmonidae), din apele mari curgătoare de munte cu fund pietros din bazinul hidrografic al Dunării. Este o specie endemică în bazinul dunărean. În România este pe cale de dispariție, din cauză pescuitului, pentru care motiv lostrița este pusă sub protecția legii și se pescuiește numai cu autorizație specială. Are o valoare economică ridicată.
Lostrița este cel mai mare salmonid din apele României, ajungând la 1-2 m lungime și 10-52 kg greutate. Totuși exemplarele cele mai des întâlnite n-au decât 2-3 kg greutate. Lostrița este pește răpitor și lacom, ce face mare pagubă între pești. Are un corp alungit, cilindric și acoperit cu solzi relativ mari. Capul este mare, cu bot conic, gura largă cu dinți puternici, dispusă terminal. Înotătoarea dorsală este așezată înaintea înotătoarelor ventrale, iar înotătoarea anală mult în urma înotătoarei dorsale. Există o înotătoare adipoasă. Coloritul corpului este cenușiu-brun pe spate, iar pe laturi și abdomen argintiu. Lostrița depune icrele pe funduri pietroase, în martie-aprilie. Se practică și reproducerea artificială.
Sulec (znanstveno ime Hucho hucho) je sladkovodna riba donavskega porečja iz družine postrvi.
Sulec je največja vrsta postrvi, ki živijo tudi v Sloveniji. Trup te ribe je vretenast, riba pa ima izraziro veliko glavo z velikimi usti in številnimi zobmi, kar izkazuje plenilsko naravo sulca. Po hrbtu je sivo zelene do sivo rjave barve, boki pa so svetlejši in imajo bakren pridih ter temnejše pege, razporejene predvsem nad pobočnico. Plavuti so svetlejših odtenkov, trebuh ribe pa je svetlejše sive ali skoraj povsem bele barve.
Odrasel sulec lahko zraste do 135 cm in lahko tehta do 35 kg. Ujeli so celo rekorden primerek, ki je tehtal okoli 50 kg[1]. Te ribe spolno dozorijo v četrtem ali petem letu starosti, pri velikosti med 65 in 70 cm, drstijo pa se od oktobra do sredine februarja, ko temperatura vode doseže med 6 in 9 °C. V času drsti se zatečejo v manjše pritoke, kjer se drstijo v parih. Ikre odlagajo v posebne jamice, ki jih v prodnatem dnu z repom skopljejo samice. Ikre se razvijejo po 30 do 35 dneh.
Osnovna hrana odraslih sulcev so ribe, mlajše ribe pa se prehranjujejo z raznimi vodnimi nevretenčarji in z ribjim zarodom.
Sulec je riba srednje hitrih vodotokov in v Sloveniji poseljuje spodnji del postrvjega pasu in celotni pas lipana. Mlade ribe sprva živijo v manjših pritokih, kasneje pa se preselijo v večje vodotoke. Naselitveno območje sulca je donavsko porečje, čeprav so ga od tam bolj ali manj uspešno razselili po celem svetu, celo na Japonsko[2].
V Sloveniji poseljuje Savo Bohinjko, Savo, Savinjo, Ljubljanico s pritoki, Soro, Mirno, Dravo, Krko, Kolpo in njihove pritoke, v preteklosti pa je poseljeval tudi Muro, od koder je v zadnjih desetletjih povsem izginil. Poseljuje tudi vse čistejše reke na Balkanskem polotoku.
Danes sulca najbolj ogroža onesnaženje voda, pa tudi regulacija toka rek. Ponekod ga ogroža tudi pretiran izlov, saj velja sulec za eno najbolj zanimivih rib za športni ribolov. V zadnjih desetletjih poteka intenzivna vzreja mladic sulca v ribogojnicah, v Sloveniji pa je sulec tudi ena izmed najbolj zavarovanih ribjih vrst. Med varovalne ukrepe sodi lovopust, ki traja od začetka marca do konca septembra, najmanjša lovna mera ter omejitev števila ulovljenih rib. Zakonsko so opredeljeni tudi načini ribolova na sulca. Poleg teh ukrepov se izvaja tudi zavarovanje delov rek, kjer živi sulec in zavarovanje njegovih drstišč. Zadnje čase se je povečalo tudi vlaganje mladic v zanje primerno okolje.
Sulec (znanstveno ime Hucho hucho) je sladkovodna riba donavskega porečja iz družine postrvi.
Donaulax (Hucho hucho) uppstod ursprungligen i Donaus avrinningsområde i Europa men har införts på andra håll på kontinenten. Fisken är numera utrotningshotad i nästan alla vatten på grund av överfiske i århundraden, vattenföroreningar och flodregleringar (vattenkraft).[2] Idag lever den i Tyskland, Österrike, Ungern, Slovakien, Tjeckien, Polen, Rumänien, Ukraina, Kroatien, Slovenien, Montenegro och Bosnien-Hercegovina.[1]
Donaulaxens kropp är betydligt längre än hos andra laxfiskar.[3] Huvudet är också långt, i sidled tillplattat, men munnen är stor och har starka tänder[2]. Fenorna är relativt små, men fettfenan är litet större än hos de flesta laxfiskar.[3] På den grönaktiga till rödbruna ryggen finns flera mörka fläckar. Sidorna är mera kopparfärgade, och buken är silvervit. Donaulaxen blir normalt upp till 70 cm lång, men kan nå upp till 1,5 m och väga över 50 kg (som alla fiskar växer den hela sitt liv).[4]
Donaulaxen är en flodfisk som föredrar kallt, syrerikt vatten; den är därför mycket känslig för vattenföroreningar.[5]
De unga fiskarna livnär sig på olika små vattenlevande djur, som insektslarver. Större fiskar tar större byten, som andra fiskar, reptiler, groddjur, vattenlevande smådäggdjur och vattenfåglar.[4] Arten kan bli över 20 år gammal.[1]
Donaulaxen blir könsmogen inom 3–4 år för hanar, 4–5 för honor. Den leker på våren, från mars till april, ibland även maj.[1] honorna lägger mellan 5 000 och 15 000 romkorn (med en storlek på 4 till 5 mm[6]) på grusbottnar i strömmande vattendrag[3] som kläcks efter 25-40 dagar. Båda föräldrarna vaktar äggen den första tiden.[1]
Ett inplanteringsförsök gjordes 1964 i Jämtland och Hälsingland i Sverige. Året innan importerades rom från Jugoslavien, och de resulterande, ettåriga donaulaxarna inplanterades i maj nästa år i Hammarforsens magasin i Indalsälven i Jämtland, och i Rexforsån vid övre delen av Harmångersåns övre lopp i Hälsingland.[3] Försöket misslyckades dock.[7]
Världsrekordet på donaulax är 58 kg. Fisken fångades 1938 av Halil Sofradžija i Drina, Dragojeviča buk i Bosnien-Hercegovina.[8]
Donaulax (Hucho hucho) uppstod ursprungligen i Donaus avrinningsområde i Europa men har införts på andra håll på kontinenten. Fisken är numera utrotningshotad i nästan alla vatten på grund av överfiske i århundraden, vattenföroreningar och flodregleringar (vattenkraft). Idag lever den i Tyskland, Österrike, Ungern, Slovakien, Tjeckien, Polen, Rumänien, Ukraina, Kroatien, Slovenien, Montenegro och Bosnien-Hercegovina.
Тримається поблизу перекатів, мостів, навислих берегів, повалених дерев. У пошуках їжі лосось переходить від схованки до схованки в межах обраної ділянки. Під час небезпеки блискавично зникає. Найсприятливішою для нього є температура води +15…+20 С, але при достатньому насиченні її киснем (до 8—9 мг/л) може витримувати температуру до 22 °C. На зимівлю спускається до гирл річок та ям, де спокійніша течія, а в період нересту піднімається проти течії, долаючи перешкоди заввишки до 1,2 м.
Самці вперше починають розмножуватись у три-чотирирічному віці, досягаючи маси 1—2 кг, самки — на четвертому-п'ятому році життя при масі 2-3 кг. Це риби завдовжки 50—60 см. Нерест відбувається в березні-травні при температурі води +6…+ 10 °C. Нерестовищами є гірські потоки завглибшки 0,3—1,2 м. Тут, на чистому гальковому дні, де швидкість течії досягає 0,6-1 м/с, самиці викопують гнізда — овальні ями. Нерест парний, плідники охороняють територію навколо гнізда, тому вони знаходяться один від одного на відстані понад 70 м. Відкладають ікру вночі, невеликими порціями протягом двох — п'яти діб. Плодючість самок зростає із збільшенням їх довжини, маси та віку. Наприклад, у чотирирічної самиці завдовжки 59 см і масою понад З кг виявлено 7,6 тис. ікринок діаметром 2 мм, у восьмирічної, завдовжки 84 см і масою 5,7 кг-11,4 тис. ікринок діаметром 5 мм. Діаметр і маса ікринок зростають із збільшенням віку самок. Період інкубації ікринок триває понад місяць.
Личинки довго живуть за рахунок жовткового міхура. Молодь живиться безхребетними, а згодом переходить на споживання риб. Найбільша інтенсивність живлення восени та взимку. Улітку вона знижується і припиняється внаслідок значного підвищення температури води. Споживаючи переважно малоцінну рибу, молодь добре росте, і на третьому році життя її маса підвищується більш як втричі.
Лосось поїдає таких риб, як мересниця, пічкур, ялець-андруга, ялець. У шлунках шестирічних особин виявляють головня, підуста, харіуса, пструга струмкового.
На першому році життя довжина лосося дунайського досягає близько 15 см, іноді і більше. Майже такі самі прирости у довжину спостерігаються і в наступні два-три роки життя. Потім темп росту уповільнюється, проте збільшуються прирости маси. На першому — четвертому році вони становлять від 70 до 760 г, на п'ятому — восьмому — від 1,3 до 2,2 кг. У зв'язку з такими особливостями росту недоцільно виловлювати молодих риб, бо це зменшує відтворювальні можливості цього виду. Лосось особливо бажаний у водоймах, заселених малоцінною рибою.
Причиною зменшення чисельності лосося дунайського є зарегулювання й забруднення річок. Найсуворіша охорона і штучне розведення лосося сприятиме збільшенню його чисельності. Вилов лосося дунайського заборонений.
Тримається поблизу перекатів, мостів, навислих берегів, повалених дерев. У пошуках їжі лосось переходить від схованки до схованки в межах обраної ділянки. Під час небезпеки блискавично зникає. Найсприятливішою для нього є температура води +15…+20 С, але при достатньому насиченні її киснем (до 8—9 мг/л) може витримувати температуру до 22 °C. На зимівлю спускається до гирл річок та ям, де спокійніша течія, а в період нересту піднімається проти течії, долаючи перешкоди заввишки до 1,2 м.
Самці вперше починають розмножуватись у три-чотирирічному віці, досягаючи маси 1—2 кг, самки — на четвертому-п'ятому році життя при масі 2-3 кг. Це риби завдовжки 50—60 см. Нерест відбувається в березні-травні при температурі води +6…+ 10 °C. Нерестовищами є гірські потоки завглибшки 0,3—1,2 м. Тут, на чистому гальковому дні, де швидкість течії досягає 0,6-1 м/с, самиці викопують гнізда — овальні ями. Нерест парний, плідники охороняють територію навколо гнізда, тому вони знаходяться один від одного на відстані понад 70 м. Відкладають ікру вночі, невеликими порціями протягом двох — п'яти діб. Плодючість самок зростає із збільшенням їх довжини, маси та віку. Наприклад, у чотирирічної самиці завдовжки 59 см і масою понад З кг виявлено 7,6 тис. ікринок діаметром 2 мм, у восьмирічної, завдовжки 84 см і масою 5,7 кг-11,4 тис. ікринок діаметром 5 мм. Діаметр і маса ікринок зростають із збільшенням віку самок. Період інкубації ікринок триває понад місяць.
Личинки довго живуть за рахунок жовткового міхура. Молодь живиться безхребетними, а згодом переходить на споживання риб. Найбільша інтенсивність живлення восени та взимку. Улітку вона знижується і припиняється внаслідок значного підвищення температури води. Споживаючи переважно малоцінну рибу, молодь добре росте, і на третьому році життя її маса підвищується більш як втричі.
Лосось поїдає таких риб, як мересниця, пічкур, ялець-андруга, ялець. У шлунках шестирічних особин виявляють головня, підуста, харіуса, пструга струмкового.
На першому році життя довжина лосося дунайського досягає близько 15 см, іноді і більше. Майже такі самі прирости у довжину спостерігаються і в наступні два-три роки життя. Потім темп росту уповільнюється, проте збільшуються прирости маси. На першому — четвертому році вони становлять від 70 до 760 г, на п'ятому — восьмому — від 1,3 до 2,2 кг. У зв'язку з такими особливостями росту недоцільно виловлювати молодих риб, бо це зменшує відтворювальні можливості цього виду. Лосось особливо бажаний у водоймах, заселених малоцінною рибою.
Причиною зменшення чисельності лосося дунайського є зарегулювання й забруднення річок. Найсуворіша охорона і штучне розведення лосося сприятиме збільшенню його чисельності. Вилов лосося дунайського заборонений.
Cá hồi Danube hay huchen (danh pháp khoa học: Hucho hucho), là loại cá thuộc họ Cá hồi, thuộc dòng cá hồi lớn nhất sống thường trực tại vùng nước ngọt. Cá hồi huchen là loài đặc trưng của chi hucho. Là loài có nguồn gốc vùng sinh thái Cổ bắc giới, huchen ban đầu hiện diện trong lưu vực sông Danube ở châu Âu nhưng đã được du nhập đến những nơi khác trên lục địa và ở Maroc, nơi huchen không tái tạo bởi vì nhiệt độ nước cao. Trong lịch sử xảy ra trong lưu vực Dniestr. Đôi khi nó sống trong các hồ đập lớn trên sông núi như hồ Czorsztyn ở Ba Lan[2]. Loài cá thực phẩm này đang bị đe dọa tuyệt chủng. Một số tác giả xem taimen là một phân loài của huchen. Con cá hồi Dabube lớn kỷ lục thế giới nặng 58 kg (130 lb), do người câu cá Bosnia tên là Halil Sofradžija bắt ở thác nước Dragojevića trên sông Drina, gần thị trấn Ustikolina ở Bosnia và Herzegovina trong tháng 1 năm 1938. Ông đã sử dụng cây câu cuộn[3].
Huchen có một cơ thể mảnh mai đó là gần tròn ở mặt cắt ngang. Trên lưng màu nâu đỏ có những mảng tối hình dạng chữ X hoặc lưỡi liềm. Cá nhỏ hơn ăn ấu trùng của côn trùng thủy sinh hoặc về côn trùng rơi xuống nước, các cá thể lớn hơn là loài săn mồi của các loài cá và động vật có xương sống nhỏ khác, chẳng hạn như những con chuột vượt sông.
Loài cá hồi chỉ sống trong nước ngọt lớn nhất này sinh sản trong tháng tư, một khi nước đạt đến một nhiệt độ từ 6 đến 9 °C (43-48 °F). Để sinh sản, huchen di chuyển lên sông, nơi mà con cái đào những chỗ lõm trong sỏi để đẻ trứng. Ấu trùng nở 30 để 35 ngày sau khi thụ tinh.
Cios, Stanislaw (2007), "Ryby w życiu Polaków od X do XIX w.". Olsztyn.
Cá hồi Danube hay huchen (danh pháp khoa học: Hucho hucho), là loại cá thuộc họ Cá hồi, thuộc dòng cá hồi lớn nhất sống thường trực tại vùng nước ngọt. Cá hồi huchen là loài đặc trưng của chi hucho. Là loài có nguồn gốc vùng sinh thái Cổ bắc giới, huchen ban đầu hiện diện trong lưu vực sông Danube ở châu Âu nhưng đã được du nhập đến những nơi khác trên lục địa và ở Maroc, nơi huchen không tái tạo bởi vì nhiệt độ nước cao. Trong lịch sử xảy ra trong lưu vực Dniestr. Đôi khi nó sống trong các hồ đập lớn trên sông núi như hồ Czorsztyn ở Ba Lan. Loài cá thực phẩm này đang bị đe dọa tuyệt chủng. Một số tác giả xem taimen là một phân loài của huchen. Con cá hồi Dabube lớn kỷ lục thế giới nặng 58 kg (130 lb), do người câu cá Bosnia tên là Halil Sofradžija bắt ở thác nước Dragojevića trên sông Drina, gần thị trấn Ustikolina ở Bosnia và Herzegovina trong tháng 1 năm 1938. Ông đã sử dụng cây câu cuộn.
Дуна́йский лосо́сь[1] (лат. Hucho hucho) — вид крупных лососёвых рыб. Ценная рыба рек бассейна Дуная, вытекающих из Карпат, представитель лососевых, известный также под названием младица. Он встречается на востоке Закарпатской области в среднем и нижнем течениях рек Тересвы и Теребли, в Тисе, в Прикарпатье — бассейнах Прута и Черемоша.
Дунайский лосось — одна из крупнейших рыб горных рек, длина которой достигает более 180 см, масса — 60 кг. Вид считается реликтовой формой тайменя, ранее широко распространённого в водоёмах Евразии. Тело стройное, брусковатое. Почти половину большой головы занимает широкая пасть, челюсти усеяны множеством зубов. Выпуклые, чётко выраженные глаза посажены высоко на лбу. Это хищник, который активно охотится на широких плёсах. Быстрым, молниеносным движениям способствует характерное размещение спинного, анального и брюшных плавников — они смещены ближе к хвосту, лопасти которого очень широкие. Маскироваться рыбе помогает окраска, вроде цвета дна горной реки. Она серая с зеленоватым оттенком, часто переходит в коричнево-красный. Бока светлее, брюхо белое. На спине и боках чёрные пятна. Держится вблизи перекатов, мостов, нависших берегов, поваленных деревьев. В поисках пищи лосось переходит от тайника к тайнику в пределах выбранного участка. При опасности мгновенно исчезает.
Наиболее благоприятной для него является температура воды 15—20 °С, но при достаточном насыщении её кислородом (до 8-9 мг/л) может выдерживать температуру до 22 °C. На зимовку спускается к устьям рек и ям, где течение спокойнее, а в период нереста поднимается против течения, преодолевая препятствия высотой до 1,2 м. Самцы впервые начинают размножаться в три—четыре года, достигая массы 1—2 кг, самки — на четвертом—пятом году жизни при массе 2—3 кг. Это рыбы длиной 50—60 см. Нерест происходит в марте-мае при температуре воды 6—10 °C.
Нерестилищами являются горные потоки глубиной 0,3—1,2 м. Здесь, на чистом галечном дне, где скорость течения достигает 0,6—1 м/с, самки выкапывают гнёзда — овальные ямы. Нерест парный, производители охраняют территорию вокруг гнезда, поэтому они находятся друг от друга на расстоянии более 70 м. Откладывают икру ночью, небольшими порциями в течение двух — пяти суток. Плодовитость самок возрастает с увеличением их длины, массы и возраста. Например, в четырёхлетней самке длиной 59 см и массой свыше 3 кг обнаружено 7,6 тыс. икринок диаметром 2 мм, в восьмилетней, длиной 84 см и массой 5,7 кг — 11, 4 тыс. икринок диаметром 5 мм. Диаметр и масса икринок возрастают с увеличением возраста самок. Период инкубации икринок длится более месяца. Личинки долго живут за счет желточного пузыря.
Молодь питается беспозвоночными, а впоследствии переходит на потребление рыбы. Наибольшая интенсивность питания осенью и зимой. Летом она снижается и прекращается вследствие повышения температуры воды. Потребляя преимущественно малоценное рыбу, молодежь хорошо растет и на третьем году жизни её масса повышается более чем втрое. Лосось поедает таких рыб, как гольян, пескарь, елец-андруга, елец. В желудках шестилетних особей были обнаружены голавль, подуст, хариус, форель родниковая. На первом году жизни длина дунайского лосося достигает около 15 см, иногда и больше. Почти такие же приросты в длину наблюдаются и в следующие два-три года жизни. Затем темп роста замедляется, однако увеличиваются привесы массы.
На первом — четвертом году они составляют от 70 до 760 г, на пятом — восьмом — от 1,3 до 2,2 кг. В связи с такими особенностями роста нецелесообразно вылавливать молодых рыб, так как это уменьшает воспроизводственные возможности этого вида.
Лосось особенно желателен в водоёмах, заселённых малоценной рыбой. Причиной уменьшения численности дунайского лосося является зарегулирования и загрязнения рек. Строжайшая охрана и искусственное разведение лосося может способствовать увеличению его численности. Вылов дунайского лосося запрещён.
Дуна́йский лосо́сь (лат. Hucho hucho) — вид крупных лососёвых рыб. Ценная рыба рек бассейна Дуная, вытекающих из Карпат, представитель лососевых, известный также под названием младица. Он встречается на востоке Закарпатской области в среднем и нижнем течениях рек Тересвы и Теребли, в Тисе, в Прикарпатье — бассейнах Прута и Черемоша.
多瑙哲羅魚，爲輻鰭魚綱鮭形目鮭科的其中一種。被IUCN列為瀕危動物。
本魚分布於多瑙河流域。
體延長，微側扁，背腹部不隆起。頭大，細長而尖，呈均勻的曲線型。口大，斜位而側裂；上頜略長於下頜。上頜骨細長，伸向眼的後緣。吻寬而尖。眼較大，側端較上位和較前位。前上頜骨、上頜骨、黎骨和舌骨均有牙。鰓孔寬，與頰部游離。背鰭起點至尾鰭距離略近於吻端距離；脂鰭稍近於尾鰭基部；胸鰭尖，腹鰭位於背鰭基部後緣之下方，尾鰭深凹型。鱗小，矩形，腹鰭基腋鱗3枚。側線完全，平直。體褐色，並密布許多小黑點，腹部銀白色，各鰭為灰色，尾鰭凹入，體長可達150公分。
本魚通常為獨居性的，棲息於迅急流動的溪流且含氧量高的水域。成魚是具有領域性，屬肉食性。稚魚主要捕食無脊椎動物而成魚主要捕食魚類、兩棲動物、爬蟲類，小的哺乳動物與水鳥等為食。
為高經濟價值的食用魚及養殖魚類，也是著名的遊釣魚。
这是一篇與鮭形目相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 .jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 条鰭綱 Actinopterygii 目 : サケ目 Salmoniformes 科 : サケ科 Salmonidae 亜科 : サケ亜科 Salmoninae 属 : Hucho 種 : ドナウイトウ H. hucho 学名 Hucho huchoドナウイトウ（学名 Hucho hucho）はサケ科に属する淡水魚。Hucho 属のタイプ種である。英名はDanube Salmon, Huchenなど[1]。
ドナウ川流域固有種で、乱獲と生息地の破壊により個体数は減少している。他のヨーロッパの河川にも移入されているが、自然繁殖はしていない[1]。
全長70cm程度[2]。
水温15℃を超えない、山間の澄んだ河川に生息する。餌は魚類・小型の哺乳類など。縄張りを持つ[1]。
繁殖期は春で、水温が6-10℃を超えた時である。繁殖は支流に移動して行われる。雄は3-4歳、雌は4-5歳で性成熟する。寿命は20年を越える[1]。
.jpg)
.jpg)
|date= (help)CS1 maint: Uses authors parameter
この項目は、魚類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然/プロジェクト:生物）。 