الأسماء في صفحات التنقل
Guidance for identification (German text)
Der Zinnoberrote Pustelpilz oder Rot-Pustelpilz (Nectria cinnabarina) ist ein Schlauchpilz aus der Ordnung der Krustenkugelpilzartige (Hypocreales).
Der Zinnoberrote Pustelpilz ist ein kleiner, aber leicht kenntlicher Pilz. Seine Fruchtkörper erinnern an kleine Himbeeren. Sie bestehen aus mehreren zusammenstehenden, etwa 0,2–0,3 mm breiten Perithecien – der gesamte Fruchtkörper misst etwa 2 mm. Die Farbe variiert von zinnoberrot (Name!) bis dunkelrot. Oft bildet die Art auch eine Nebenfruchtform, die als rosa bis orange-rote, unförmige Pusteln erkennbar ist, sogenannte Sporodochien. Beide Formen können gleichzeitig auftreten.
Die zylindrisch-keuligen Schläuche messen 65–80 × 8–10 Mikrometer. Darin entwickeln sich farblose, glatte und einfach septierte Sporen. Sie sind leicht eingeschnürt und ähneln in der Form einer Sohle. Die Maße betragen in der Länge zwischen 15 und 25 und in der Breite zwischen 5 und 9 Mikrometer. Die Konidien der Nebenfruchtform haben eine schmal elliptische bis zylindrische Form, sind gerade oder leicht gekrümmt sowie unseptiert. Sie werden 5,2–7 × 1,9–2,7 Mikrometer groß.[1]
Der Zinnoberrote Pustelpilz wächst meist auf toten, noch berindeten Ästen. Er besitzt ein breites Wirtsspektrum und besiedelt vor allem Ahorne, Hainbuchen und Linden, aber auch auf Buchen, Felsenbirnen, Johannisbeeren, Robinien und Rosskastanien.[2] Die Art wird als vorwiegend saprob angesehen, doch kann sie manchmal krebsartige Wucherungen an lebenden Bäumen und Sträuchern auslösen.[1] Da Fungizide kaum Wirkung zeigen, werden nach Schnitten Wundverschlussmittel empfohlen.[2]
Er ist das ganze Jahr über anzutreffen, die Hauptfruchtform besonders im Frühjahr.
Die Art ist weit verbreitet und kommt in Europa und Nordamerika vor.[1]
Der Zinnoberrote Pustelpilz wurde 1791 von Tode als Sphaeria cinnabarina erstbeschrieben. Fries stellte ihn 1849 als Typusart in die neue Gattung Nectria.[1] Die Nebenfruchtform wurde von Tode als eigene Art unter dem Namen Tubercularia vulgaris beschrieben. Erst Fries erkannte, dass es sich bei beiden um ein und dieselbe Art handelt.[3] Über 20 verschiedene Varietäten und Formen wurden neben mehreren Synonymen beschrieben unter anderem Nectria ribis auf Johannisbeere.[1] Neueste molekularbiologische Studien haben die Aufteilung der Sammelart in vier Arten nahegelegt: Nach der neuen Einteilung zählen zu Nectria cinnabarina Exemplare mit lang gestielten Spordochien. Nectria asiatica wächst in Asien und die Sporodochien sind nur kurz gestielt. Nectria dematiosa besitzt nur ein ungestieltes Sporodochium oder bildet gar keine Nebenfruchtform aus. Nectria nigrescens hat schließlich bis zu dreifach septierten Ascosporen.[1]
Der Zinnoberrote Pustelpilz oder Rot-Pustelpilz (Nectria cinnabarina) ist ein Schlauchpilz aus der Ordnung der Krustenkugelpilzartige (Hypocreales).
Nectria cinnabarina, also known as coral spot, is a plant pathogen that causes cankers on broadleaf trees. This disease is polycyclic and infects trees in the cool temperate regions of the Northern Hemisphere.[1] N. cinnabarina is typically saprophytic, but will act as a weak parasite if presented with an opportunity via wounds in the tree or other stressors that weaken the tree's defense to the disease.[2] A study published in 2011 showed[3] that this complex consists of at least 4 distinct species. There are only a few ways to manage this disease with techniques such as sanitation and pruning away branches that have the cankers.[4] N. cinnabarina is not as significant a problem as other Nectria spp., some of which are the most important pathogens to infect hardwood trees.[5]
Nectria cinnabarina, also known as coral spot, is a weak pathogen of broadleaf trees. While beech is the main host, the parasite can also affect Sycamore, Horse Chestnut, and Hornbeam. This pathogen usually affects trees that have already been weakened as a result of stressful factors, such as drought or fungal infestation. Physical damage can also make the tree susceptible to the pathogen. The pathogen forms pink fungal blobs (indicative of its sexual stage) on the outside of dead wood which turn a reddish-brown color and become quite hard. The blobs are usually 1 to 4 mm in length. Other symptoms include small twigs and branches dying back and branch necrosis. The bark that is infected becomes weak and tends to snap off in windy weather.[1] The pathogen thrives in dead wood and airborne spores infect living trees and shrubs through wounds. Since it is caused by a weak fungus, isolation of the pathogen from diseased tissue and an analysis for fungal properties, such as induced sporulation or microscopically seeing cross-walls in hyphae, can aid in diagnosis.[6] Furthermore, many fungi studies in media involve the formation of concentric hyphal zonations or rings of sporulation as the colony develops. This zonation is usually attributed to environmental changes. The sporulation rhythm of N. cinnabarina is conveyed by concentric rings or spirals and is dependent on temperature.[7]
Typically, N. cinnabarina grows as a saprophyte on dead wood. If a plant is wounded, the pathogen becomes an opportunistic weak parasite and infects susceptible plants.[8] The complex life cycle of the N. cinnabarina would be characterized as polycyclic because it is capable of several infection cycles. During spring or early summer, coral pink or light purplish red spore-producing structures form. These age to tan or brown. This is the sexual stage and is distinguished by the aforementioned pink structures, which are tough perithecia that produce sexual spores.[1] Because N. cinnabarina has sporodochial anamorphs, the perithecia form within the sporodochium. In summer and autumn, orange-red fruiting structures are produced; eventually these structures mature to dark red and can survive through the winter. This is the asexual stage and it is characterized by spongy conidia which can be distinguished by the hard, dark red blobs on the bark. Both of these structures release spores that can be dispersed by water and invade susceptible tissue.[2]
Nectria cinnabarina is common in the cool, temperate regions of the Northern Hemisphere.[1] It is widespread throughout the UK and parts of mainland Europe, typically wherever there are hosts for the pathogen. The fungus enters the plant by wounds caused by improper pruning, storm damage, and other types of mechanical damage. Infection typically occurs in these wounds when there is a surplus of water, and the temperature is above freezing. Infection is most common in the spring and fall.[8]
There are only a few ways to manage disease caused by N. cinnabarina. One way to control the spread of this fungus is pruning branches of trees that have cankers. N. cinnabarina is a saprophyte and mainly resides in and on dead tissue, but as the fungus progresses, it invades living tissue and causes further disease. Trimming the areas so that no dead tissue remains is important because this removes the areas where the fungus is spreading from dead tissue to living tissue.
Another important control measure is to make sure all pruning tools are sanitized. This will prevent the spread of the fungus from infected branches to healthy branches. Pruning should be done during dry periods to prevent the possibility of creating a wound in the tree while the fungus is sporulating. N. cinnabarina is an opportunistic weak parasite that will mainly affect trees that are stressed. Choosing tree species that grow well in the environmental conditions of the area is a good way to keep them from being stressed.
Drought stress, root pruning, and transplantation of trees are all stressors that may cause susceptibility to infection by this fungus and these processes should generally be avoided if the fungus is suspected to be present.[4] Keeping trees from being stressed is important because the natural defense of trees is to form cankers around infected areas, which contain the fungus and prevent it from spreading. However, stressed trees have a slower canker response, which allows the fungus to proliferate and spread to other areas of the tree and may eventually lead to death of the tree.[9]
The pathogen was first described in 1791 when the German mycologist and theologian Heinrich Julius Tode described this fungus under the scientific name, Sphaeria cinnabarina. This name was changed when Swedish mycologist Elias Magnus Fries transferred the species to the Nectria genus in 1849. The currently adopted scientific name, Nectria cinnabarina, was then born.[1] According to the article “The Range and Importance of Nectaria Canker on hardwoods in the NorthEast” by D.S. Welch, one of the most important pathogens to affect hardwood trees is the Nectria genus, or Nectria canker caused by Nectria spp. The Nectria Canker is a fungal infection of the cortex and cambium that spreads slowly over the years. N. cinnabarina is not as significant a problem as other Nectria spp., some of which are the most important to infect hardwoods.[5]
Nectria cinnabarina is typically saprophytic but will act as a weak parasite if presented with an opportunity via wounds in the tree or other stressors that weaken the tree's defense to the disease.[2] When a tree is stressed it has a slower response to infection by N. cinnabarina, which allows the fungus to continue spreading throughout the tree and cause further infection.[9] N. cinnabarina typically invades dead tissue first and then spreads to living tissue via hyphae that grow through the xylem.[10] This causes dieback and allows further colonization of the fungus. It is also possible for the spores of the pathogen to infect living tissue through the lenticels, but this typically only occurs in stressed plants.[11]
Nectria cinnabarina, also known as coral spot, is a plant pathogen that causes cankers on broadleaf trees. This disease is polycyclic and infects trees in the cool temperate regions of the Northern Hemisphere. N. cinnabarina is typically saprophytic, but will act as a weak parasite if presented with an opportunity via wounds in the tree or other stressors that weaken the tree's defense to the disease. A study published in 2011 showed that this complex consists of at least 4 distinct species. There are only a few ways to manage this disease with techniques such as sanitation and pruning away branches that have the cankers. N. cinnabarina is not as significant a problem as other Nectria spp., some of which are the most important pathogens to infect hardwood trees.
Harilik komuseen (Nectria cinnabarina) on kottseente hulka kuuluv seeneliik.
Seent on leitud ka Eestist.[1]
Harilik komuseen (Nectria cinnabarina) on kottseente hulka kuuluv seeneliik.
Seent on leitud ka Eestist.
Punapahkasieni eli punanäppysieni (Nectria cinnabarina) esiintyy lehtipuiden ja pensaiden kuolleissa oksissa ja muodostaa niiden pintaan punaisia kuromapahkoja, joissa pullomaiset itiöemät sijaitsevat. Se tunkeutuu myös elävään puuhun kuoren vioittumisen kautta ja saattaa tappaa isäntäkasvinsa tai sen oksan.
Punapahkasieni eli punanäppysieni (Nectria cinnabarina) esiintyy lehtipuiden ja pensaiden kuolleissa oksissa ja muodostaa niiden pintaan punaisia kuromapahkoja, joissa pullomaiset itiöemät sijaitsevat. Se tunkeutuu myös elävään puuhun kuoren vioittumisen kautta ja saattaa tappaa isäntäkasvinsa tai sen oksan.
Nectria cinnabarina, la Nectrie couleur de cinabre[1], est une espèce de champignons ascomycètes de l'ordre des Hypocreales et de la famille des Nectriaceae. C'est l'espèce type du genre Nectria. Le stade anamorphe est Tubercularia vulgaris[2].
Ce champignon phytopathogène est responsable du dépérissement nectrien, maladie cryptogamique qui affecte le pommier et d'autres espèces d'arbres ou arbustes (pêcher, groseillier, framboisier).
Nectria cinnabarina se caractérise par des périthèces rouges, globuleuses, charnues, verruqueuses, qui deviennent souvent cupulées en séchant, les ascospores sont cloisonnées (1 à 3 cloisons)[2].
L'aire de répartition de Nectria cinnabarina comprend l'ensemble des régions tempérées de l'hémisphère nord[2].
Selon Catalogue of Life (27 septembre 2014)[3] :
Le dépérissement nectrien, ou maladie des taches coralliennes ou encore maladie du corail, est une maladie cryptogamique provoquée par un champignon ascomycète de la famille des Nectriaceae, Nectria cinnabarina.
Cette maladie affecte les arbres et arbustes ligneux de nombreuses espèces, en particulier les pommiers, pêchers, framboisiers et groseilliers, mais aussi souvent les érables et quelques autres espèces telles que les ormes, les chênes ou les albizia.
Elle attaque généralement les branches mortes, mais peut aussi se développer sur des rameaux affaiblis par diverses causes, grêle, gel ou blessures d'insectes.
Elle se manifeste par l'apparition sur le bois des rameaux de fructifications sous forme de petits coussinets beiges, orange ou rouge vif d'un à deux millimètres de diamètre. La couleur varie selon l'espèce attaquée. L'infection de la plante se fait à l'occasion de blessures et se conserve sous forme de mycélium dans les tissus infectés.
Il ne faut pas confondre la maladie du corail avec les fructifications beaucoup plus grosses de lycogale arboricole (Lycogala epidendrum) qui s'attaque au bois mort.
Supprimer les parties atteintes et bien mastiquer avec un mastic associé à un fongicide.
Nectria cinnabarina, la Nectrie couleur de cinabre, est une espèce de champignons ascomycètes de l'ordre des Hypocreales et de la famille des Nectriaceae. C'est l'espèce type du genre Nectria. Le stade anamorphe est Tubercularia vulgaris.
Ce champignon phytopathogène est responsable du dépérissement nectrien, maladie cryptogamique qui affecte le pommier et d'autres espèces d'arbres ou arbustes (pêcher, groseillier, framboisier).
Ribsblóðvarta (fræðiheiti: Nectria cinnabarina o.fl.) er asksveppur sem leggst á gamlan við. Nafn hennar á íslensku er dregið af því að hún leggst einkum á dauðar rifs- og reyniviðargreinar.
Binomas Nectria cinnabarinaPaprastasis raudonspuogis (lot. Nectria cinnabarina) – aukšliagrybių klasės grybų rūšis.
Vaisiakūniai apvalūs, jų dydis 0,2-2 cm, iš pradžių rožinės, vėliau raudonos spalvos. Auga grupėmis, tankiai suaugę, ant ką tik nukirstų, kartais ant stovinčių lapuočių medžių. Plačiai paplitęs visoje Europoje.
Paprastasis raudonspuogis (lot. Nectria cinnabarina) – aukšliagrybių klasės grybų rūšis.
Vaisiakūniai apvalūs, jų dydis 0,2-2 cm, iš pradžių rožinės, vėliau raudonos spalvos. Auga grupėmis, tankiai suaugę, ant ką tik nukirstų, kartais ant stovinčių lapuočių medžių. Plačiai paplitęs visoje Europoje.
Het gewoon meniezwammetje (Nectria cinnabarina) is een lid van de klasse der Sordariomycetes dat opvalt als kleine stipjes op dode takken. De zwam komt voor in een zich seksueel voortplantende vorm en in een aseksuele vorm. De laatste staat ook bekend onder de naam Tubercularia vulgaris.
Er zijn twee duidelijke stadia bij deze schimmel. Eerst manifesteert het zich in de vorm van lichtroze vlekjes op hout. Er worden talloze ongeslachtelijke sporen gevormd. Deze heten conidia. Het tweede stadium bestaat uit donkerrode wratjes, die de sporenzakjes dragen.
De seksuele vorm van het gewoon meniezwammetje is maximaal 1,5 mm breed. Het is een bolletje, vermiljoenrood van kleur, dat aan de bovenkant voorzien is van een klein wratje waardoor de één voor één rijpende sporen worden weggeschoten.
De aseksuele vorm is wat groter, tot 2 mm breed en lichtroze gekleurd.
Vruchtlichamen van de seksuele variant. Rijpe sporen worden stuk voor stuk door een opening aan de bovenkant weggeschoten.
Rode Meniezwam
Het gewoon meniezwammetje verschijnt, vaak massaal, op de schors van beschadigde boomtakken. Het zwammetje groeit op stervend weefsel waarin nog veel suikers aanwezig zijn. Het is een zeer algemene zwamsoort die het gehele jaar voorkomt, maar de sporenzakjes komen alleen voor in de herfst. De seksuele en aseksuele vormen worden vaak bij elkaar aangetroffen.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Meniezwammetje op Wikimedia Commons. Het gewoon meniezwammetje (Nectria cinnabarina) is een lid van de klasse der Sordariomycetes dat opvalt als kleine stipjes op dode takken. De zwam komt voor in een zich seksueel voortplantende vorm en in een aseksuele vorm. De laatste staat ook bekend onder de naam Tubercularia vulgaris.
Er zijn twee duidelijke stadia bij deze schimmel. Eerst manifesteert het zich in de vorm van lichtroze vlekjes op hout. Er worden talloze ongeslachtelijke sporen gevormd. Deze heten conidia. Het tweede stadium bestaat uit donkerrode wratjes, die de sporenzakjes dragen.
Pissacan gregari, da 1 a 1,5 mm, an cit partìe, ross viv, con n'ostiòli un pòch sporzent.
A chërs generalment associà a n'àutr pissacan, Tubercularia vulgaris, na sòrt ëd cussin reusa ciàir.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.
Nectria cinnabarina (Tode : Fr.) Fries
Pissacan gregari, da 1 a 1,5 mm, an cit partìe, ross viv, con n'ostiòli un pòch sporzent.
AmbientA chërs generalment associà a n'àutr pissacan, Tubercularia vulgaris, na sòrt ëd cussin reusa ciàir.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.
Gruzełek cynobrowy (Nectria cinnabarina (Tode) Fr.) – gatunek grzybów należący do rodziny gruzełkowatych (Nectriaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Nectriaceae, Hypocreales, Hypocreomycetidae, Sordariomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1791 r. Ch.J. Tode nadając mu nazwę Sphaeria cinnabarina. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1849 r. Elias Fries, przenosząc go do rodzaju Nectria[1].
Synonimów naukowych jest ok. 60. Niektóre z nich[2]:
Nazwa polska występuje np. w opracowaniu B. Gumińskiej i W. Wojewody[3].
Na obumierających pędach grzyb tworzy liczne, jaskrawopomarańczowe brodawki o średnicy 2-3 mm. Są to sporodochia, w których bezpłciowo powstają zarodniki konidialne. Później obok sporodochiów tworzą się karminowoczerwone perytecja o średnicy 3,5-5 mm. Powstają w nich na drodze płciowej askospory[4].
Konidia są jednokomórkowe, bezbarwne, o kształcie cylindryczno-eliptycznym i rozmiarach 5-7 × 2-3 μm. Askospory mają rozmiar 12–20 × 4,5–6,5 μm[4].
Zimują sporodochia, grzybnia i perytecja. Wiosną konidia i askospory dokonują infekcji pierwotnej. W okresie wegetacyjnym infekcji wtórnej dokonują tylko konidia. Roznoszone są przez wiatr i deszcz[4].
Poza Antarktydą występuje na wszystkich kontynentach, a także na wielu wyspach[5]. W Europie Środkowej jest bardzo pospolity[6].
Występuje przez cały rok na drzewach liściastych różnych gatunków. Pokrywa często duże powierzchnie świeżo powalonych pni, opadłych gałęzi. Nie ma szczególnych wymagań siedliskowych[6]. Występuje w lasach, zaroślach, parkach, sadach[3].
Jest saprotrofem i pasożytem okolicznościowym drzew i krzewów liściastych. Rozwija się na gałęziach i konarach zasychających, osłabionych przez mróz lub wcześniej zaatakowanych przez inne pasożyty. Przy ciepłej i deszczowej pogodzie może atakować także zdrowe drzewa i krzewy[4]. Infekuje głównie przez rany. Czasami może wniknąć do rośliny przez korzenie. Jest to możliwe wtedy, gdy korzeń drzewa styka się ze znajdującym się w glebie i opanowanym przez patogena drewnem liściastym. Mogą to być np. stare korzenie, części przerośniętych przez patogena gałęzi. jego grzybnia przenika z nich do żywego drzewa i jego wiązkami przewodzącymi dostaje się do pnia[7]
U roślin sadowniczych powoduje obumarcie pędów. Kora w miejscu jego występowania brunatnieje, zapada się i pojawiają się na niej nekrotyczne plamy. W plamach tych patogen przerasta do drewna, co powoduje jego brunatnienie i sinienie[4].
Zapobieganie polega na usuwaniu i paleniu obumierających gałęzi oraz zabezpieczaniu ran drzew za pomocą specjalnych maści sadowniczych lub farby emulsyjnej z dodatkiem fungicydów o działaniu układowym[4].
Jest wiele podobnych gatunków gruzełków. Odróżnienie niektórych gatunków gruzełka jest niemożliwe bez mikroskopu[6]. Gruzełek leszczynowy (Nectria coryli) występuje głównie na leszczynie, rzadziej na topolach i wierzbach i ma poduszeczki ciemnoczerwone, później czarne. Gruzełek sosnowy (Nectria pinea) występuje na drzewach iglastych, gruzełek krwisty (Nectria sanguinea) występuje najczęściej na buku, rzadziej na innych drzewach liściastych i ma poduszeczki karminowoczerwone lub szkarłatne[3].
Gruzełek cynobrowy (Nectria cinnabarina (Tode) Fr.) – gatunek grzybów należący do rodziny gruzełkowatych (Nectriaceae).
Cinobrasta bradivička (znanstveno ime Nectria cinnabarina), tudi cinobrasta izpuščajka,[1] je neužitna zaprtotrosna mikrogliva iz reda Hypocreales, ki v naravi opravlja vlogo razkrojevalca in drugotnega zajedavca. Prizadane ok. 50 vrst listavcev (gozdne, sadne, okrasne), ne glede na starost drevesa; okuži jih prek ranjenih vej ali skorje ter suhih vejic. Prepoznavna je po rdečkastih mehurčkastih oz. bradavičastih tvorbah, zlasti na suhih vejah. Po najnovejših raziskavah naj bi šlo za soživno skupnost 4 vrst.[2]
Cinobrasta bradavička je majhna gliva, ki se pojavlja v spolni in nespolni obliki. Anamorf se na drevju pojavi konec zime ali pa tudi že prej kot množica posameznih mehurčkov rožnate do oranžnkasto rdeče barve s premerom 1,5 mm,[1] teleomorf pa spomladi v obliki bradavicam podobnih skupkov oz. kroglic cinobraste ali temno rdeče barve. Premer takšne "bradavice" je ok. 2 mm, posejana pa je z več periteciji premera 0,2-0,3 mm. Le-te sestavljajo drobne, lahko rahlo razširjene cevčice (65-80 × 8-10 μm), v katerih se razvijejo preproste, brezbarvne, gladke septirane spore; so rahlo zožene in podobne podplatu. Dolge so 15-25 in široke 5-9 μm. Konidiji anamorfa so valjasto, lahko tudi pakrožno sploščeni, ravni ali rahlo ukrivljeni ter neseptirani, merijo pa 5,2–7 × 1,9–2,7 μm.[2]
Obe obliki lahko na drevesu obstajata hkrati, vendar askospore v teleomorfu dozorijo šele jeseni. Dotlej gliva tudi izgubi živahno barvo in postane bledo rjavkasta.
Glivo spremlja značilna sušica poganjkov in skorje, zaradi glivnih izločkov se spremeni tudi barva lesa.
Cinobrasta bradavička je razširjena po vsej Evropi in Severni Ameriki. V srednjeevropskih gozdovih je pogosta kot saprofitna gliva, pri šibkih drevesih pa lahko prerase v zajedavca. Je nezahtevna in pogosta tudi na sveže podrtem drevju. Pojavlja se zlasti na javorju, brestu, lipi, gabru, bukvi, robiniji, divjem kostanju in ribezu. Okuži že odmrle vejice, ki pa so še vedno prekrite s skorjo.[3]
Glivo je prvi opisal Tode, in sicer je leta 1790 opisal njeno nespolno obliko in jo poimenoval Tubercularia vulgaris. Leta 1791 je določil še spolno obliko, a jo je imel za drugo vrsto, od tod poimenovanje Sphaeria cinnabarina. Šele Elias Magnus Fries je 1849 ugotovil, da gre pravzaprav za isto vrsto,[4] ki jo je uvrstil v rod Nectaria. Poznamo več različkov in oblik, za katere se je nekoč domnevalo, da so samostojne vrste, molekularne raziskave pa so pokazale, da gre pri vseh za isto vrsto, Nectria cinnabarina. Glede na razvitost sporodohijev ločimo še nekaj vrst: Nectria asiatica nahajamo v Aziji in jo prepoznamo po kratkopecljatih sporodohijih, Nectria dematiosa ima nepecljate ali pa jih sploh nima, Nectria nigrescens pa ima trojno septirane askospore.[2]
Ker je ločevanje vrst znotraj rodu Nectria zelo zahtevno in pogosto mogoče le pod mikroskopom, obstaja več deset znanstvenih sinonimov, npr.
Še vedno pa velja, da so samostojne vrste rdeča in kasneje črna Nectria coryli, ki navadno raste na leski, redkeje topolu in vrbah, Nectria pinea, ki se pojavlja na iglavcih, in škrlatna do krvava Nectria sanguinea, ki je najpogostejša na brezah.[20]
Wollenweber (1926, 1930) ločuje tri različke: Nectria cinnabarina var. minor ima manjše askospore in konidije, Nectria cinnabarina var. dendroidea pa dolge, pecljate sporodohije; o obstoju tretjega različka Nectria cinnabarina var. ribis (= N. ribis), za katerega naj bi bili značilni večji askospore in konidiji, je dvomil Jøgensen, ki je o tem leta 1952 napisal razpravo.[2]
Cinobrasta bradivička (znanstveno ime Nectria cinnabarina), tudi cinobrasta izpuščajka, je neužitna zaprtotrosna mikrogliva iz reda Hypocreales, ki v naravi opravlja vlogo razkrojevalca in drugotnega zajedavca. Prizadane ok. 50 vrst listavcev (gozdne, sadne, okrasne), ne glede na starost drevesa; okuži jih prek ranjenih vej ali skorje ter suhih vejic. Prepoznavna je po rdečkastih mehurčkastih oz. bradavičastih tvorbah, zlasti na suhih vejah. Po najnovejših raziskavah naj bi šlo za soživno skupnost 4 vrst.
Nectria cinnabarina (Tode) Fr., 1849
Не́ктрия кинова́рно-кра́сная (лат. Néctria cinnabárina) — вид грибов-аскомицетов, относящийся к роду Нектрия (Nectria) семейства Нектриевые (Nectriaceae). Ранее это название использовалось только по отношению к телеоморфной стадии гриба, а анаморфа именовалась туберкуля́рия обыкнове́нная (Tuberculária vulgáris).
Nectria cinnabarina (Tode) Fr., Summa Veg. Scand. 2: 388 (1849). — Sphaeria cinnabarina Tode, Fungi Mecklenb. Sel. 2: 9 (1791) : Fr., Syst. Mycol. 3: 464 (1832).
Не́ктрия кинова́рно-кра́сная (лат. Néctria cinnabárina) — вид грибов-аскомицетов, относящийся к роду Нектрия (Nectria) семейства Нектриевые (Nectriaceae). Ранее это название использовалось только по отношению к телеоморфной стадии гриба, а анаморфа именовалась туберкуля́рия обыкнове́нная (Tuberculária vulgáris).
_Fr_601306_2016-02-20.jpg)
