الأسماء في صفحات التنقل
Plasmodiophora brassicae is a soilborne organism that is best known for its high economic impact on Brassica oil and vegetable crops.[1] It infects 30 different cruciferous plants, which consists of up to 16 crop species, 9 ornamentals, and 5 weeds.[2] The fungus on those plants causes a disease referred to as Club Root Disease.
Plasmodiophora brassicae was once referred to as a slime mold but was then transferred to the Phytomyxea group.
Plasmodiophora brassicae exhibits two main forms within its life cycle. It is either a spore that is ready to infect roots or it becomes a persistent spore in the soil. That, or the fungus can become a somewhat mobile zoospore, which is a spindle shaped biflagellate cell.[3]
Plasmodiophora brassicae life cycle consists of two main phases. Phase one is a sporangial stage which will lead to a short-lived zoospore. Stage two leads to a sporogenic phase which creates persistent resting spores.[4] Within the two phases P. brassicae has three distinct stages within its lifecycle. Starting with survival within the soil, from there it will find a host and infect the root hairs of the plant, and finally it will start the cortical infection.[3]
It was first discovered in Europe in the 13th century[5] and has since traveled across the globe. It has been reported in over sixty different countries.[6] including countries such as China, United States, and most other major countries.[2] It survives in the soil around its target host while also being found in particular waterways, which most likely came from runoff of fields and soil that has already been infected with club root.[7]
As P. brassicae can infect more than just crops such as ornamental flowers and other ornamentals and even some weeds, the focus will be on crops as that has the most detrimental effect to humans and other species. It has been found to infect many crops that we use as a main food source. Crops like cabbage, brussels sprouts, turnips, broccoli, mustard, and radishes.[8]
Symptoms of P. brassica are the swelling of the roots which cause “clubs”. These clubs can be found on primary roots, secondary roots, tap roots, and even the area of the stalk just under ground level. Larger clubs are formed on larger roots especially just under the surface of the soil.[9]
Controlling P. brassica can be quite difficult. There are two main ways to help control these fungi. The first way would be cultural control and the other is chemical control. Within cultural control the objective is to keep the fungi under control so that it does not affect the farmers’ bottom dollar. Do this by removing the fungus’ favorable conditions which are excessive moisture in the soil, temperatures ranging from 18-25 degrees Celsius, and low pH in the soil.[10] Good draining soil while also raising the pH of the soil by adding lime powder are good non-chemical ways to control P. brassica. Within chemicals there are soil sterilants and fungicides that can be sprayed into the fields of effected soils.[7]
.png)
Life cycle of P. brassicae Plasmodiophora brassicae is a soilborne organism that is best known for its high economic impact on Brassica oil and vegetable crops. It infects 30 different cruciferous plants, which consists of up to 16 crop species, 9 ornamentals, and 5 weeds. The fungus on those plants causes a disease referred to as Club Root Disease.
Brasika hernio (damaĝanto: Plasmodiophora brassicae) estas nomo de planta malsano.
La protisto Plasmodiophora brassicae kaŭzas malsaniĝon (ŝveliĝon, tumoriĝon, herniiĝon) de radiko de la plej multaj kruciferacoj (brasiko, kolzo, sinapo, rafano kaj aliaj), multon da fiherboj kaj ĝardenaj ornamplantoj el la familio de kruciferacoj.
Pro la nekontrolita plimultiĝo de ĉeloj en la radika areo kaj la per tio kunligita detruo (perturbo) de la - por nutraĵ- kaj akvoprizorgo - necesaj liverfaskojn kaŭzas la malfortiĝon de la plantoj, ke tiu je efiko de stresfakroj kiel grava elvaporiĝo ĉe alta temperaturoj kaj la tiel kunligita akvomanko kondukas ofte al formorto de la planto.
Ĉar la sporoj de damaĝanto povas travivi multajn jarojn en la fundo (6 jarojn, la realigebla 'batalstrategio' estas en la agrikulturo la longdaŭra plantoŝanĝo, bona agroprilaboro por eviti la senaerecon de agro aŭ kultivado de specoj kun granda persisteco.
.jpg)
Brasika hernio (damaĝanto: Plasmodiophora brassicae) estas nomo de planta malsano.
La protisto Plasmodiophora brassicae kaŭzas malsaniĝon (ŝveliĝon, tumoriĝon, herniiĝon) de radiko de la plej multaj kruciferacoj (brasiko, kolzo, sinapo, rafano kaj aliaj), multon da fiherboj kaj ĝardenaj ornamplantoj el la familio de kruciferacoj.
Pro la nekontrolita plimultiĝo de ĉeloj en la radika areo kaj la per tio kunligita detruo (perturbo) de la - por nutraĵ- kaj akvoprizorgo - necesaj liverfaskojn kaŭzas la malfortiĝon de la plantoj, ke tiu je efiko de stresfakroj kiel grava elvaporiĝo ĉe alta temperaturoj kaj la tiel kunligita akvomanko kondukas ofte al formorto de la planto.
Ĉar la sporoj de damaĝanto povas travivi multajn jarojn en la fundo (6 jarojn, la realigebla 'batalstrategio' estas en la agrikulturo la longdaŭra plantoŝanĝo, bona agroprilaboro por eviti la senaerecon de agro aŭ kultivado de specoj kun granda persisteco.
Möhöjuuri on ristikukkaisilla kasveilla, kuten kaalilla, rypsillä ja rapsilla tavattava kasvitauti. Sen aiheuttaa Plasmodiophora brassicae -möhösieni. Eläessään isäntäkasvissa tämä möhösieni aiheuttaa kasvin juuriin suuria muodottomia äkämiä, mistä kasvitauti on saanut nimensä. Juuriin muodostuvat äkämät lahoavat mätäneväksi massaksi.
Mikäli tauti iskee kasvin pääjuureen, seurauksena on kasvin lakastuminen. Sivujuureen muodostuvat tautiäkämät eivät välttämättä haittaa kasvua. Pahimmillaan seurauksena on sadon tuhoutuminen, jolloin taloudelliset vahingot voivat olla mittavia.
Tauti on vaikeasti torjuttava. Möhöjuuren muodostamat lepoitiöt voivat säilyä maassa jopa 10-20 vuotta, minkä vuoksi taudin torjuminen edellyttää sitä, että saastuneilla mailla ristikukkaisten viljelyä on vältettävä ainakin viisi vuotta. Kasvualustan korkealla pH:lla (yli 7,2) on tautia torjuva vaikutus.
Möhösienet eivät ole nimestään huolimatta sieniä, vaan ne luetaan nykyään Rhizaria-nimiseen kuntaan. Niiden asema eliökunnan luokittelussa oli pitkään hyvin epäselvä, ja tarkemman tutkimustiedon puuttuessa niitä pidettiin jonkinlaisina alkeellisina sieninä, alkueliöinä tai niiden välimuotoina aina 1900-luvun lopulle saakka.
Möhöjuurella kasvullinen vaihe on infektoituneen isäntäsolun sisälle muodostuva monitumainen haploidi limakko eli plasmodi. Tämä limakko muodostuu juurikarvan soluun, kun lepoitiöstä itänyt parveiluitiö on infektoinut sen. Limakosta muodostuu uintisiimallisia parveiluitiöitä eli sekundaarisia tsoosporeja, jotka infektoivat uusia juurikarvasoluja. Juurikarvasoluista infektio leviää juuren kuoreen, jonka soluissa muodostuu uusia niin sanottuja sekundaarisia limakkoja, ja ilmeisesti tässä vaiheessa limakoiden tumissa tapahtuu karyogamia eli haploidien tumien yhtyminen diploideiksi. Tässä vaiheessa isäntäkasvin juureen syntyy äkämiä. Sekundaarisissa limakoissa tapahtuu meioosi, jonka tuloksena vapautuu haploideja lepoitiöitä. Äkämän lahotessa nämä vapautuvat maaperään.
Möhöjuuri on ristikukkaisilla kasveilla, kuten kaalilla, rypsillä ja rapsilla tavattava kasvitauti. Sen aiheuttaa Plasmodiophora brassicae -möhösieni. Eläessään isäntäkasvissa tämä möhösieni aiheuttaa kasvin juuriin suuria muodottomia äkämiä, mistä kasvitauti on saanut nimensä. Juuriin muodostuvat äkämät lahoavat mätäneväksi massaksi.
Plasmodiophora brassicae est une espèce de champignons protozoaires myxomycètes. Ce parasite intracellulaire est responsable de la hernie du chou, il induit des excroissances appelées galles ou « clubs »[2],[3]. Ce parasite est transmis par le sol et s’attaque aux racines et hypocotyles des végétaux[2],[4] , il entraîne des symptômes aériens comme un retard de croissance, un jaunissement ou encore une sénescence prématurée. Il limite également l’absorption d’eau et de nutriments par la plante. Cela a pour conséquence une perte des rendements de 10 à 15%[5].
Plasmodiophora brassicae possède un cycle de vie complexe[6].
L’infection va causer l’hyperplasie de la plante, une augmentation anormale du nombre de cellules dans les tissus, ce qui peut alors entraîner l'hypertrophie des organes de la plante.
Pour éviter l’infection, les agriculteurs tendent à cultiver des brassicaceae résistants aux parasites afin de contrôler la maladie[7],[8].
Plasmodiophora brassicae est une espèce de champignons protozoaires myxomycètes. Ce parasite intracellulaire est responsable de la hernie du chou, il induit des excroissances appelées galles ou « clubs »,. Ce parasite est transmis par le sol et s’attaque aux racines et hypocotyles des végétaux, , il entraîne des symptômes aériens comme un retard de croissance, un jaunissement ou encore une sénescence prématurée. Il limite également l’absorption d’eau et de nutriments par la plante. Cela a pour conséquence une perte des rendements de 10 à 15%.
Galar plandaí i gclann an chabáiste (Brassicaceae), cabáiste, cabáiste dearg, ráib, cóilis ghlas is a lán eile. Cuireann sí tús le borrthaí, cosúil le gáil, ar na fréamhacha is mílíthiú na nduilleog. Múscán ramallach seadánach is bun leis.
Knolvoet (Plasmodiophora brassicae) is een van de belangrijkste ziekten bij kool.
De ziekte werd voor het eerst in Europa genoemd in de 13e eeuw. In de tweede helft van de 19e eeuw ging in Sint-Petersburg door knolvoetaantasting een groot deel van de kooloogst verloren. In 1875 ontdekte de Russische wetenschapper Mikhail Woronin de oorzaak van knolvoet en noemde het een "plasmodiophorous organism" en gaf het de wetenschappelijke naam Plasmodiophora brassicae.
Aan de wortels ontstaan onregelmatige zwellingen en het blad krijgt een loodachtige kleur. In een later stadium gaat de plant slap hangen. Knolvoet is chemisch niet te bestrijden. Ter voorkoming van besmetting moet een zeer ruime vruchtwisseling van 4 tot 7 jaar worden aangehouden en moeten ook de kruisbloemige onkruiden, zoals herderstasje, in andere gewassen goed bestreden worden. Ook kan op kleigrond knolvoet tegengegaan worden door de pH te verhogen, bijvoorbeeld door het toevoegen van kalk. De vroege teelten hebben minder last van knolvoet, omdat de grondtemperatuur dan nog relatief laag is. Knolvoet kan bij temperaturen tussen 10 en 35°C groeien, maar ontwikkelt zich pas goed bij een grondtemperatuur van boven 15°C. De optimale temperatuur voor knolvoet is tussen 20 en 25°C.
Verder houdt deze ziekte van een natte grond en een lage pH. Op grond met een pH van 7,2 of hoger komt geen knolvoet voor, omdat er dan geen secundaire zoösporen gevormd worden. Eenmaal besmette grond wordt nooit meer knolvoetvrij, omdat de rustsporen nooit hun kiemkracht verliezen.
Knolvoet vormt:
De knolvoet kan zich alleen op levend plantenweefsel vermeerderen en leeft tussen de wortelcellen (intracellulair).
Knolvoet overwintert met de rustsporen. Onder voor knolvoet gunstige omstandigheden kiemen de rustsporen en vormen primaire zoösporen, die de wortelharen van de plant infecteren. In de wortelhaar wordt een primair plasmodium gevormd, dat meerdere kernen van zoösporen bevat. In het plasmodium ontwikkelen zich sporangia. De sporangia vormen 4 tot 8 secundaire zoösporen, die naar buiten zwemmen naar de buitenkant van de wortelharen. Buiten de plant vindt een bevruchting plaats tussen twee zoösporen (plasmogamie), waardoor een amoebe met twee celkernen ontstaat. Deze amoebe dringt dan weer een wortelhaar binnen. Een aantal van zulke amoeben vormt een secundair plasmodium met wederom meerdere kerncellen, waarin sporangia worden gevormd. In de sporangia worden via meiose rustsporen (oösporen) gevormd, die na het afsterven van de plant in de grond terechtkomen. Onder gunstige omstandigheden ontwikkelen zich daaruit weer nieuwe primaire zoösporen.[1]
Er zijn ten minste negen fysio's of pathotypen van knolvoet bekend. Nederland, Duitsland, Canada en de Verenigde Staten maken melding van fysio's. De fysio's kunnen met behulp van verschillende soorten kruisbloemigen van elkaar onderscheiden worden.
Zie de categorie Plasmodiophora brassicae van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. Knolvoet (Plasmodiophora brassicae) is een van de belangrijkste ziekten bij kool.
De ziekte werd voor het eerst in Europa genoemd in de 13e eeuw. In de tweede helft van de 19e eeuw ging in Sint-Petersburg door knolvoetaantasting een groot deel van de kooloogst verloren. In 1875 ontdekte de Russische wetenschapper Mikhail Woronin de oorzaak van knolvoet en noemde het een "plasmodiophorous organism" en gaf het de wetenschappelijke naam Plasmodiophora brassicae.
Aan de wortels ontstaan onregelmatige zwellingen en het blad krijgt een loodachtige kleur. In een later stadium gaat de plant slap hangen. Knolvoet is chemisch niet te bestrijden. Ter voorkoming van besmetting moet een zeer ruime vruchtwisseling van 4 tot 7 jaar worden aangehouden en moeten ook de kruisbloemige onkruiden, zoals herderstasje, in andere gewassen goed bestreden worden. Ook kan op kleigrond knolvoet tegengegaan worden door de pH te verhogen, bijvoorbeeld door het toevoegen van kalk. De vroege teelten hebben minder last van knolvoet, omdat de grondtemperatuur dan nog relatief laag is. Knolvoet kan bij temperaturen tussen 10 en 35°C groeien, maar ontwikkelt zich pas goed bij een grondtemperatuur van boven 15°C. De optimale temperatuur voor knolvoet is tussen 20 en 25°C.
Verder houdt deze ziekte van een natte grond en een lage pH. Op grond met een pH van 7,2 of hoger komt geen knolvoet voor, omdat er dan geen secundaire zoösporen gevormd worden. Eenmaal besmette grond wordt nooit meer knolvoetvrij, omdat de rustsporen nooit hun kiemkracht verliezen.
Kiła kapusty – choroba roślin należących do rodziny kapustowatych (Brassicaceae). Jest powodowana przez Plasmodiophora brassicae[1], który według Index Fungorum należy do pierwotniaków (Protozoa)[2].
Choroba objawia się występowaniem na plantacji skupisk porażonych roślin. Patogen atakuje części podziemne, doprowadzając do zamierania włośników i powstawania narośli. Na nadziemnych częściach porażonych roślin skutkuje to zahamowaniem wzrostu, więdnięciem, chlorozą i ich zamieraniem. Gdy zaatakowane są młode rośliny, narośle na korzeniu są kuliste, zaś na korzeniach starszych roślin - palczaste lub wrzecionowate. Początkowo narośle są jasnożółte, później ciemne i popękane. Przez pęknięcia wnikają do narośli bakterie i grzyby, powodując ich gnicie i rozpad. Dzięki temu, z narośli do gleby wydostają się przetrwalniki patogenu, atakujące sąsiednie rośliny[1].
Pasożyt bezwzględny atakujący ponad 200 różnych gatunków roślin. Może się rozwijać tylko w żywych komórkach gospodarza. Wśród roślin uprawnych atakuje rośliny kapustne (kapusta, kalafior, brokuł, kalarepa i inne), brukiew i rzepę. Rzepak jest atakowany rzadko, na chrzanie w Polsce nie występuje. Choroba powoduje obniżenie plonu, które w skrajnych przypadkach może wynieść nawet 100%[1].
W Europie pierwsze historyczne wzmianki o kile kapuścianej sięgają XIII wieku. Pod koniec XIX wieku epidemia kiły kapuścianej zniszczyła ogromne uprawy kapusty w Petersburgu. W 1875 roku rosyjski naukowiec Michaił Woronin ostatecznie zidentyfikował przyczynę choroby jako "organizm plasmodiophorous" i nadał jej nazwę Plasmodiophora brassicae[3].
Bardzo ważną rolę w zapobieganiu chorobie odgrywa produkcja rozsady na podłożu wolnym od zarodników patogenu, a w przypadku roślin wysiewanych wprost na pole – to, by pole to było wolne od patogenu. Można to osiągnąć przez stosowanie kilkuletnich przerw w uprawie roślin kapustowatych na tym samym polu oraz przez zwalczanie chwastów, na których patogen ten także może się rozwijać. Jeśli nie ma pewności czy podłoże jest wolne od patogenu, zaleca się jego termiczną lub chemiczną dezynfekcję. Stosuje się do tego celu preparaty zawierające dazomet, metam sodu lub tiuram. Należy to zrobić nie później niż 3-5 tygodni przed siewem lub tydzień w przypadku tiuramu. Ponieważ są to preparaty silnie toksyczne, należy wysiać rzeżuchę, by sprawdzić, czy w glebie nie ma jeszcze ich pozostałości. Można też bezpośrednio przed siewem czy sadzeniem rozsady zdezynfekować glebę fluazynamem i przemieszać ją do głębokości 10 cm. Do podlewania rozsady stosuje się dodatek tiofanatu metylowego[1].
Aby wyeliminować niepotrzebną i drogą dezynfekcję gleby, zaleca się wykonanie analizy próbek gleby z pól przeznaczonych pod rozsadniki lub uprawę warzyw kapustnych na obecność kiły. W Polsce analizy takie wykonuje Instytut Warzywnictwa w Skierniewicach[4].
Istnieją też biologiczne metody zwalczania patogenu polegające na uprawie roślin pułapkowych takich jak: por, ogórek i pomidor. Łatwo można zmniejszyć możliwość zakażenia przez wapnowanie pól w roku poprzedzającym uprawę roślin kapustnych – jest to jednak właściwe tylko na glebach kwaśnych[1]. Zaleca się także dokładne usuwanie z pól i niszczenie korzeni roślin wraz z naroślami[4].
Zabiegi chemiczne zwalczające Plasmodiophora brassicae bywają na różnych obszarach zakazane ze względu na regulacje środowiskowe lub ekonomicznie są nieopłacalne. W takich przypadkach najlepszym rozwiązaniem jest uprawa odmian odpornych na ten patogen[4].
Kiła kapusty – choroba roślin należących do rodziny kapustowatych (Brassicaceae). Jest powodowana przez Plasmodiophora brassicae, który według Index Fungorum należy do pierwotniaków (Protozoa).
.jpg)
.jpg)
