الأسماء في صفحات التنقل
The mainly tropical spider family Scytodidae (spitting spiders) includes 229 described species (Platnick 2014), just seven of which occur in North America north of Mexico (Ubick 2005). In the Nearctic, with the exception of Scytodes thoracica (a synanthrope with a worldwide distribution that includes eastern North America north to southeastern Canada), all species are strictly southern. Two of these, Scytodes fusca and Scytodes longipes, are pantropical and probably synanthropic. Another synanthrope, Scytodes globula, may be established in Florida (Guarisco 2003). The remaining three Nearctic scytodids, most of which have been recorded from Texas (Vogel 1970 cited in Ubick 2005), are probably Nearctic endemics (i.e., found only in this region).
Scytodids are six-eyed spiders (lacking the anterior median eyes), with three pairs of eyes forming a strongly recurved row (i.e., the lateral eyes are positioned farther back than the median eyes). Their legs are long and lack heavy spines.
Scytodids are unique among spiders in that at least some species capture prey by spitting strands of glue from their fangs. The glue is produced in an enlarged posterior (rear) lobe of the venom gland that occupies much of the cephalothorax (accounting for the convex shape of the carapace, the top of the cephalothorax).
A potential prey item is approached with a distinctive slow-walking behavior. When within range (a few centimeters), the spider raises its fangs and sprays its victim--extremely rapidly--with fine strands of glue, binding it to the substrate and immobilizing it. The fangs vibrate during spitting, resulting in a stream of glue that forms two zigzag lines covering a broad area (see Suter and Stratton 2009 for a biomechanical analysis of this process, including photographs). After spraying, the spider cautiously approaches and bites its prey, then retreats and waits, eventually returning to feed. Feeding occurs through one or several bite holes. (Bradley 2013)Bradley (2013) notes that finding small prey glued to a wall or ceiling by sticky silk lines is a clue that there are scytodids in the area. Although it is often asserted that scytodid glue is mixed with venom, this has been challenged by Clements and Li, who found no evidence of spray toxicity in experiments using Scytodes pallida and various prey types (Clements and Li 2005; Suter and Stratton 2009).
Many scytodids are synanthropic, occurring in and around human habitation. Some scytodids are wandering hunters, living on the ground, under rocks, and in leaf litter. Others build loose pholcid-like space-filling webs and may be communal (e.g., Miller 2006). Females lack cylindrical spigots on the spinnerets and thus do not construct a typical egg sac, instead binding the eggs with a few strands of silk and carrying them beneath the body. (Ubick 2005)
Ubick (2005) provides key taxonomic references for the Nearctic fauna and refers to several known undescribed scytodid species in this region.
(Ubick 2005; Bradley 2013)
Els escitòdids (Scytodidae) són una família d'aranyes araneomorfes descrita per J. Blackwall el 1864.[1] Són aranyes haplogines amb 6 ulls que estan disposats en tres parelles. És una família amb una ampla distribució per arreu del món.[2]
El seu tret més característic és que cacen escopint un fluid que llencen a les seves preses, les quals queden immobilitzades per una massa enganxosa i verinosa que se solidifica. Posteriorment és habitual observar com es balancegen d'un costat a l'altre per cobrir la presa tot fent un dibuix en "Z". En anglès les anomenen spitting spiders, és a dir, "aranyes escopidores".
Segons el World Spider Catalog amb data de 6 de gener de 2019, aquesta família té reconeguts 5 gèneres i 248 espècies de les quals 228 són del gènere Scytodes.[2] El creixement dels darrers anys és destacable ja que el 28 d'octubre de 2006 es reconeixien els mateixos 5 gèneres però amb 169 espècies. Els 5 gèneres són:[2]
Els escitòdids havien format part de la superfamília dels escitodoïdeus (Scytodoidea), al costat de drimúsids, periegòpids i sicàrids. Les aranyes, tradicionalment, havien estat classificades en famílies que van ser agrupades en superfamílies. Quan es van aplicar anàlisis més rigorosos, com la cladística, es va fer evident que la major part de les principals agrupacions utilitzades durant el segle XX no eren compatibles amb les noves dades. Actualment, els llistats d'aranyes, com ara el World Spider Catalog, ja ignoren la classificació de superfamílies.[3][4]
Els escitòdids (Scytodidae) són una família d'aranyes araneomorfes descrita per J. Blackwall el 1864. Són aranyes haplogines amb 6 ulls que estan disposats en tres parelles. És una família amb una ampla distribució per arreu del món.
El seu tret més característic és que cacen escopint un fluid que llencen a les seves preses, les quals queden immobilitzades per una massa enganxosa i verinosa que se solidifica. Posteriorment és habitual observar com es balancegen d'un costat a l'altre per cobrir la presa tot fent un dibuix en "Z". En anglès les anomenen spitting spiders, és a dir, "aranyes escopidores".
Lepovkovití (Scytodidae) je čeleď pavouků. Jejich poznávacím znakem je široká kopulovitá hlavohruď a skvrnité vzory na hlavohrudi i zadečku. Mají pouze 6 očí uspořádaných do tří dvojic.
Název čeledi je odvozen od charakteristického způsobu lovu: lepovky svou kořist znehybňují směsí jedu a silně lepkavých vláken, kterou "plivou" ze vzdálenosti 1-2 cm. Poté následuje ještě kousnutí chelicerami a kořist je před konzumací obalena obvyklými vlákny ze snovacích bradavek.
Žlázy produkující lepivou hmotu, které jsou umístěny v hlavohrudi a ústí na chelicerách, jsou unikátním jevem - u ostatních pavouků se snovací žlázy s podobnou funkcí nacházejí pouze v zadečku.
Do čeledi lepovkovití je řazeno přibližně 230 druhů v pěti rodech[1], její zástupci se vyskytují po celém světě. V ČR byl nalezen jediný druh, lepovka jižní (Scytodes thoracica). Měří obvykle méně než 6 mm a preferuje teplé a suché prostředí. Aktivní je v noci, přes den se ukrývá v pavučinovém zámotku pod kameny.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu lepovkovití ve Wikimedia Commons
Lepovkovití (Scytodidae) je čeleď pavouků. Jejich poznávacím znakem je široká kopulovitá hlavohruď a skvrnité vzory na hlavohrudi i zadečku. Mají pouze 6 očí uspořádaných do tří dvojic.
Název čeledi je odvozen od charakteristického způsobu lovu: lepovky svou kořist znehybňují směsí jedu a silně lepkavých vláken, kterou "plivou" ze vzdálenosti 1-2 cm. Poté následuje ještě kousnutí chelicerami a kořist je před konzumací obalena obvyklými vlákny ze snovacích bradavek.
Žlázy produkující lepivou hmotu, které jsou umístěny v hlavohrudi a ústí na chelicerách, jsou unikátním jevem - u ostatních pavouků se snovací žlázy s podobnou funkcí nacházejí pouze v zadečku.
Do čeledi lepovkovití je řazeno přibližně 230 druhů v pěti rodech, její zástupci se vyskytují po celém světě. V ČR byl nalezen jediný druh, lepovka jižní (Scytodes thoracica). Měří obvykle méně než 6 mm a preferuje teplé a suché prostředí. Aktivní je v noci, přes den se ukrývá v pavučinovém zámotku pod kameny.
Speispinnen (Scytodidae), auch Leimschleuderspinnen, sind eine Familie haplogyner, echter Webspinnen (Araneomorphae). Die Familie umfasst aktuell 5 Gattungen und 232 Arten, wobei die Gattung Scytodes mit 221 Arten die artenreichste ist.[1] (Stand: April 2016). Sie jagen ihre Beute durch aus den Kieferklauen (Cheliceren) ausgeschleuderte Leimfäden. Nicht mit ihnen zu verwechseln ist die manchmal ebenfalls „Speispinnen“ genannte Familie Sicariidae.
Die einzige in Mitteleuropa heimische Art dieser Familie, die drei bis sechs Millimeter große Speispinne (Scytodes thoracica), bewohnt in Mitteleuropa ausschließlich Gebäude.
Angehörige der Speispinnen sind die einzigen Webspinnen, die ihre Beute aus der Distanz überwältigen. Ihre Beute lokalisieren sie mit Becherhaaren (Trichobothrien) am vorderen Beinpaar. Sie spucken aus umgewandelten Giftdrüsen durch vergrößerte Chelicerenöffnungen ein Gemisch aus Gift und Leim bis zu 20 Millimeter weit auf ihre Beutetiere. Die umgewandelten Giftdrüsen besitzen eine Vorratskammer im Vorderkörper der Spinne, die durch Muskelkontraktion entleert wird. Die Beutetiere werden in 140 ms durch den sowohl horizontal wie vertikal, etwa 20 mal zick-zack-förmig und exakt gespuckten Leim am Untergrund festgeklebt und durch das Gift betäubt, um verspeist zu werden. Zuweilen oszillieren die Cheliceren nur horizontal oder nur vertikal. Warum das so ist, ist noch unklar. Leim und Gift wirken sofort. Die Beute wird nach Größe und Schnelligkeit der Bewegungen ausgesucht.
Die Spinnwarzen sind trotzdem vorhanden. Die Männchen stellen vor der Kopulation einen Faden her, der dann vom dritten Beinpaar gehalten und über die Geschlechtsöffnung gestreift wird, um das Sperma aufzunehmen. Das Sperma wird dann von Verdickung der Pedipalpen (Kiefertaster) in die Bulben aufgenommen. Die Bulben schließlich werden in die Geschlechtsöffnung (ohne Epigyne) des Weibchens eingeführt. Das Weibchen spinnt einen Eisack, den sie mit den Cheliceren festhält und unter dem Sternum – an der Brust – mit sich herumträgt.
Der World Spider Catalog listet für die Speispinnen aktuell 5 Gattungen und 232 Arten, von denen allein 221 Arten zur Gattung Scytodes gehören.[1] (Stand: April 2016)
Fossile Speispinnen sind äußerst selten. Aus eozänem baltischen Bernstein und dem überwiegend etwas jüngeren dominikanischen Bernstein wurden einige Exemplare geborgen, die alle der Gattung Scytodes angehören.[2]
Speispinnen (Scytodidae), auch Leimschleuderspinnen, sind eine Familie haplogyner, echter Webspinnen (Araneomorphae). Die Familie umfasst aktuell 5 Gattungen und 232 Arten, wobei die Gattung Scytodes mit 221 Arten die artenreichste ist. (Stand: April 2016). Sie jagen ihre Beute durch aus den Kieferklauen (Cheliceren) ausgeschleuderte Leimfäden. Nicht mit ihnen zu verwechseln ist die manchmal ebenfalls „Speispinnen“ genannte Familie Sicariidae.
Die einzige in Mitteleuropa heimische Art dieser Familie, die drei bis sechs Millimeter große Speispinne (Scytodes thoracica), bewohnt in Mitteleuropa ausschließlich Gebäude.
Spitting spiders (Scytodidae) is a family of araneomorph spiders first described by John Blackwall in 1864.[1] It contains over 250 species in five genera,[2] of which Scytodes is the best-known.
Like recluse spiders and coneweb spiders, they have six eyes arranged in three pairs and are haplogyne, meaning they have less complex female genitalia. They differ from these families in having a dome-shaped carapace and in their characteristic flecked pattern of spots.
Scytodidae catch their prey by spitting a fluid that congeals on contact into a venomous and sticky mass. The fluid contains both venom and spider silk in liquid form, though it is produced in venom glands in the chelicerae. The venom-laced silk both immobilizes and envenoms prey such as silverfish. In high-speed footage the spiders can be observed swaying from side to side as they "spit", catching the prey in a criss-crossed "Z" pattern; it is criss-crossed because each of the chelicerae emits half of the pattern. The spider usually strikes from a distance of 10 to 20 millimetres (0.39 to 0.79 in) and the entire attack sequence only lasts 1/700th of a second.[3] After making the capture, the spider typically bites the prey with venomous effect, and wraps it in the normal spider fashion with silk from the spinnerets.[4]
Some species exhibit presocial behaviour, in which mature spiders live together and assist the young with food.[5]
As of April 2019, the World Spider Catalog accepts the following genera:[2]
Spitting spiders (Scytodidae) is a family of araneomorph spiders first described by John Blackwall in 1864. It contains over 250 species in five genera, of which Scytodes is the best-known.
Los escitódidos (Scytodidae) son una familia de arañas araneomorfas. Poseen cinco géneros y sobre 150 especies alrededor del mundo. Atrapan su presa lanzando un fluido que inmoviliza al contacto. Pueden ser observados moviéndose de lado a lado, para cubrir su alimento formando un patrón entrecruzado con forma de "Z"; uno de dos poros en los quelíceros emite la mitad del patrón.
Tal como las arañas Sicariidae y Diguetidae estas arañas son haploginas (carecen de órganos genitales femeninos endurecidos) y tienen seis ojos, que están ordenados en tres pares. Se diferencian de estos en tener un prosoma en forma de cúpula y un patrón característico de puntos, que a menudo se asemeja a la escritura árabe o china.
Los escitódidos (Scytodidae) son una familia de arañas araneomorfas. Poseen cinco géneros y sobre 150 especies alrededor del mundo. Atrapan su presa lanzando un fluido que inmoviliza al contacto. Pueden ser observados moviéndose de lado a lado, para cubrir su alimento formando un patrón entrecruzado con forma de "Z"; uno de dos poros en los quelíceros emite la mitad del patrón.
Tal como las arañas Sicariidae y Diguetidae estas arañas son haploginas (carecen de órganos genitales femeninos endurecidos) y tienen seis ojos, que están ordenados en tres pares. Se diferencian de estos en tener un prosoma en forma de cúpula y un patrón característico de puntos, que a menudo se asemeja a la escritura árabe o china.
Sylkijähämähäkit (Scytodidae) on pihtileukahämähäkkeihin kuuluva hämähäkkien heimo.
Nämä 6-silmäiset hämähäkit ovat saaneet nimensä ainutlaatuisen saalistustapansa mukaan. Ne ruiskauttavat saaliinsa päälle lähietäisyydeltä kahtena siksak-kuviona lentävää purskausta tahmeaa, liimamaista ainetta ja heiluttamalla leukaraajojaan nopeasti sivulta toiselle. Sylkyhämähäkit ovat 4-12 mm:n pituisia ja väritykseltään kermanvaaleita tai keltaruskeita. Värityksessä voi olla mustia kuvioita. Naaraat kantavat munakoteloita vartalonsa alla kuoriutumiseen saakka.
Sylkijähämähäkit (Scytodidae) on pihtileukahämähäkkeihin kuuluva hämähäkkien heimo.
Nämä 6-silmäiset hämähäkit ovat saaneet nimensä ainutlaatuisen saalistustapansa mukaan. Ne ruiskauttavat saaliinsa päälle lähietäisyydeltä kahtena siksak-kuviona lentävää purskausta tahmeaa, liimamaista ainetta ja heiluttamalla leukaraajojaan nopeasti sivulta toiselle. Sylkyhämähäkit ovat 4-12 mm:n pituisia ja väritykseltään kermanvaaleita tai keltaruskeita. Värityksessä voi olla mustia kuvioita. Naaraat kantavat munakoteloita vartalonsa alla kuoriutumiseen saakka.
Les Scytodidae sont une famille d'araignées aranéomorphes[1].
Elles sont appelées araignées cracheuses car elles peuvent projeter des fils de soie, terminés par une boule de glu, à plus de 100 km/h[2].
Les espèces de cette famille se rencontrent sur toutes les terres sauf dans les zones polaires[1].
Ce sont des araignées qui pratiquent la chasse à distance, par projection d'un venin gluant[3]. Les trichobothries de l'extrémité des métatarses fournissent probablement des informations sur la proie, telle la direction, la distance ou la taille.
Elles possèdent trois groupes de deux yeux, tous nocturnes, et un céphalothorax fortement bombé.
Cette famille est connue depuis le Crétacé[4].
Selon World Spider Catalog (version 23.0, 28/02/2022)[5] :
Cette famille a été décrite par Blackwall en 1864.
Cette famille rassemble 241 espèces dans quatre genres[1].
Les Scytodidae sont une famille d'araignées aranéomorphes.
Elles sont appelées araignées cracheuses car elles peuvent projeter des fils de soie, terminés par une boule de glu, à plus de 100 km/h.
Scytodidae Blackwall, 1864 è una famiglia di ragni appartenente all'infraordine Araneomorphae.
Il nome deriva dal greco σκυτὼδης, skytòdes cioè simile al cuoio, per la colorazione del corpo di questo colore, ed il suffisso -idae, che designa l'appartenenza ad una famiglia.
Sono detti anche ragni sputatori, in quanto colpiscono le loro prede sputando un fluido che al contatto diventa una massa velenosa e appiccicaticcia. Ciascuno dei due fori dei cheliceri può emettere questa sostanza, anche contemporaneamente. La grandezza varia dai tre ai sei millimetri, zampe incluse.
Hanno sei occhi sistemati su tre paia e sono aplogini, cioè le femmine sono mancanti di organi genitali evidenti, al pari dei Sicariidae e dei Diguetidae. Ne differiscono nell'avere un carapace sagomato a cupola e chiazzato con ghirigori che a noi occidentali sembrano ricordare caratteri arabi o cinesi.
Sono ragnetti di abitudini notturne e vanno verso la preda con un ondeggiante zig-zag, percorrendo sul terreno una sorta di Z all'avvicinarsi ad essa.
Sono pressoché cosmopoliti, ad eccezione delle regioni settentrionali del Canada e della Russia.
Attualmente, a luglio 2017, si compone di cinque generi e 245 specie:[1]:
Scytodidae Blackwall, 1864 è una famiglia di ragni appartenente all'infraordine Araneomorphae.
De lijmspuiters (Scytodidae) zijn een familie van spinnen. Ze danken hun naam aan de lijmachtige vloeistof die gericht wordt gespoten om hun prooi te vangen in plaats van met een web. In andere talen worden deze spinnen wel lijmspugers genoemd.
Deze 6-ogige spinnen zijn roomwit tot geelbruin met een zwarte tekening. De lichaamslengte varieert van 3 tot 6mm.
Deze spinnen spuiten van korte afstand met snelle, zijdelingse bewegingen van hun cheliferen een dubbele, zigzaggende straal lijm over hun prooi, zodat deze zich niet meer kan bewegen.
Deze familie komt wereldwijd voor onder stenen en in gebouwen, uitgezonderd in Australië en Nieuw-Zeeland.
Er komen twee soorten in Nederland voor:
De lijmspuiters (Scytodidae) zijn een familie van spinnen. Ze danken hun naam aan de lijmachtige vloeistof die gericht wordt gespoten om hun prooi te vangen in plaats van met een web. In andere talen worden deze spinnen wel lijmspugers genoemd.
Scytodidae er en gruppe (familie) av edderkopper som tilhører undergruppen Haplogynae i gruppen Araneomorphae. Disse edderkoppene er særlig kjent for at de fanger bytte ved å sprøyte en blanding av klister og gift over det.
Middelsstore, langbeinte, lyse edderkopper med svarte tegninger. Forkroppen er høyt hvelvet, nesten sirkelrund sett ovenfra, de seks øynene er ordnet i tre par, det bakerste ganske langt tilbake på forkroppen. Øynene i det fremste paret er litt utstående. Bakkroppen er nesten kulerund og nokså liten.
Disse edderkoppene har en unik jaktatferd. Den sterkt hvelvede forkroppen inneholder svære kjertler som produserer en blanding av klister og gift. Edderkoppen sniker seg innpå et passende bytte (fortrinnsvis et insekt) og sprøyter denne blandingen over det, slik at byttet dels blir sittende fast i klisteret, dels blir bedøvet av giften. Edderkoppen kan så drepe og spise byttet i ro og mak. Angrepet er lynraskt, videoopptak har vist at det hele tar bare ca. 1/700 sekund. Rekkevidden er ca. 2 centimeter. Hunnen bærer med seg eggene sine i chelicerene inntil de klekker.
Familien er utbredt over hele Jorda, unntatt lengst i nord. I Europa forekommer den vanlige arten Scytodes thoracica vidt utbredt nord til Danmark, dessuten finnes det seks arter i Sør-Europa og tre arter på Kanariøyene.
Scytodidae er en gruppe (familie) av edderkopper som tilhører undergruppen Haplogynae i gruppen Araneomorphae. Disse edderkoppene er særlig kjent for at de fanger bytte ved å sprøyte en blanding av klister og gift over det.
Multimedia w Wikimedia Commons Rozsnuwaczowate (Scytodidae) – rodzina pająków z podrzędu Opisthothela. W Polsce występuje jeden gatunek - rozsnuwacz plujący (Scytodes thoracica)[1].
Do rozsnuwaczowatych należy kilka rodzajów, z czego rodzaj Scytodes, występujący na całym świecie jest najbardziej znany. Dotychczas opisano na świecie ok. 169 gatunków[2].
Rozsnuwaczowate łapią swoje ofiary poprzez plucie trującą, lepką, jedwabistą cieczą, która zastyga w kontakcie z ofiarą. Co ciekawe, mimo że jest produkowana w gruczołach jadowych umieszczonych w szczękoczułkach, ciecz zawiera zarówno jad, jak i pajęczy jedwab w ciekłej postaci. Nasycony jadem jedwab nie tylko unieruchamia ofiary, takie jak rybik cukrowy poprzez skrępowanie, ale ma także działanie trujące. W obrazach o wysokiej prędkości, można zaobserwować pająki kołyszące się z boku na bok "plując", łapią zdobycz krzyżując ją w kształt litery "Z"; krzyżują ofiarę, bo każda ze szczękoczułek tworzy połowę wzoru. Pająk uderza zwykle z odległości 10-20 mm a cały atak trwa mniej niż 1/700-ną sekundy[3]. Po schwytaniu, pająk zazwyczaj gryzie ofiarę wstrzykując jad i owinąć ją w typowy dla pająków sposób przędzą z gruczoły przędnych[4].
Podobnie jak Sicariidae i Diguetidae pająki te należą do kladu Haplogynae (brak stwardniałych genitaliów u samic) i mają sześć oczu, które są rozmieszczone w trzech parach. Scytodidae różni od Sicariidae i Diguetidae karapaks w kształcie kopuły oraz charakterystyczny nakrapiany wzór plam.
Gdy dwa osobniki walczą ze sobą, większy zwykle jest wystarczająco silny, aby wyrwać się z sieci mniejszego, a tym samym - wygrać; jednakże, przynajmniej niektóre gatunki wykazują zachowania prospołeczne, w których starsze osobniki żyją razem i pomagają młodym zdobywać pożywienie[5].
Rozsnuwaczowate (Scytodidae) – rodzina pająków z podrzędu Opisthothela. W Polsce występuje jeden gatunek - rozsnuwacz plujący (Scytodes thoracica).
Do rozsnuwaczowatych należy kilka rodzajów, z czego rodzaj Scytodes, występujący na całym świecie jest najbardziej znany. Dotychczas opisano na świecie ok. 169 gatunków.
Rozsnuwaczowate łapią swoje ofiary poprzez plucie trującą, lepką, jedwabistą cieczą, która zastyga w kontakcie z ofiarą. Co ciekawe, mimo że jest produkowana w gruczołach jadowych umieszczonych w szczękoczułkach, ciecz zawiera zarówno jad, jak i pajęczy jedwab w ciekłej postaci. Nasycony jadem jedwab nie tylko unieruchamia ofiary, takie jak rybik cukrowy poprzez skrępowanie, ale ma także działanie trujące. W obrazach o wysokiej prędkości, można zaobserwować pająki kołyszące się z boku na bok "plując", łapią zdobycz krzyżując ją w kształt litery "Z"; krzyżują ofiarę, bo każda ze szczękoczułek tworzy połowę wzoru. Pająk uderza zwykle z odległości 10-20 mm a cały atak trwa mniej niż 1/700-ną sekundy. Po schwytaniu, pająk zazwyczaj gryzie ofiarę wstrzykując jad i owinąć ją w typowy dla pająków sposób przędzą z gruczoły przędnych.
Podobnie jak Sicariidae i Diguetidae pająki te należą do kladu Haplogynae (brak stwardniałych genitaliów u samic) i mają sześć oczu, które są rozmieszczone w trzech parach. Scytodidae różni od Sicariidae i Diguetidae karapaks w kształcie kopuły oraz charakterystyczny nakrapiany wzór plam.
Gdy dwa osobniki walczą ze sobą, większy zwykle jest wystarczająco silny, aby wyrwać się z sieci mniejszego, a tym samym - wygrać; jednakże, przynajmniej niektóre gatunki wykazują zachowania prospołeczne, w których starsze osobniki żyją razem i pomagają młodym zdobywać pożywienie.
Scytodidae é uma família de aranhas araneomorfas haploginas (desprovidas de órgãos genitais femininos endurecidos), com seis olhos agrupados em três pares. Diferencia-se das restantes espécies da superfamília Scytodoidea por apresentarem um prossoma em forma de cúpula e um padrão característico de pontos, que se assemelha à escrita árabe. Inclui cinco géneros e mais de 150 espécies.[1]
A família Scytodidae inclui os seguintes géneros:
Scytodidae é uma família de aranhas araneomorfas haploginas (desprovidas de órgãos genitais femininos endurecidos), com seis olhos agrupados em três pares. Diferencia-se das restantes espécies da superfamília Scytodoidea por apresentarem um prossoma em forma de cúpula e um padrão característico de pontos, que se assemelha à escrita árabe. Inclui cinco géneros e mais de 150 espécies.
Scytodidae este o familie de păianjeni araneomorfi. La nivel mondial s-au descris peste 150 de specii grupate în 5 genuri.
Lungimea corpului păianjenilor din această familie este de circa 11 mm. Spre deosebire de alți păianjeni, aceștia au o prosomă voluminoasă în raport cu opistosoma. Atât prosoma, cât și opistosoma sunt rotunde. Regiunea cefalică a prosomei este îngustată. Picioarele sunt, relativ, lungi și foarte subțiri. Posedă 6 ochi, fapt rar întâlnit între păianjeni, repartizați în 3 perechi. Ca și păianjenii din familiile Sicariidae și Diguetidae, orificiul genital femel nu este acoperit de epigin.
Păianjenii din această familie au un mod de vânătoare foarte deosebit. Ei se apropie de viitoarea hrană la o distanță de circa câțiva milimetri. Apoi, scuipă prada cu lichid lipicios din chelicere. În contact cu aerul, el se întărește imobilizând victima. Lichidul unor specii are proprietăți veninoase. În timpul scuipării, păianjneul se execută mișcări, astfel, încât lichidul nimerește pe pradă în zig-zag, acoperind-o cât mai eficient. De obicei, sunt specii nocturne.
Împerecherea poate avea loc pe parcursul întregului an. Femel depune ouăle într-un cocon. Ea îl anexează de partea ventrală a corpului, fiind menținut de mătasea (alipită de organele filiere) și chelicere.
Speciile familie Scytodidae sunt răspândite pe toate continentele, cu excepția zonelor polare. În regiunile tropicale se găsește pretitindeni. Însă, în zonele temperate, cu temperaturi joase, poate fi întâlnit în locuințele umane.
Scytodidae este o familie de păianjeni araneomorfi. La nivel mondial s-au descris peste 150 de specii grupate în 5 genuri.
Pljuvači (znanstveno ime Scytodidae) so družina pajkov, ki združuje pet rodov, razširjenih predvsem v Evraziji in Severni Ameriki.
So majhni pajki, ki v povprečju merijo 6 mm v dolžino. Telo je rumeno rjave barve s temnimi pegami. Glavoprsje je kroglaste oblike in razmeroma veliko v primerjavi z ostalimi pajki, zadek je prav tako kroglast. Razlog velikega glavoprsja so velike žleze, ki izločajo strupeno in lepljivo snov bistvenega pomena pri lovu.
Prebivajo v naravnih skrivališčih, kot so drevesne luknje, jame in skalni pregibi, vse pogostejši pa so tudi v človeških bivališčih. Vidijo slabo, tako da lahko praktično razlikujejo le med svetlobo in temo. V zameno za to so čutilne dlačice na površini telesa zelo dobro razvite, saj lahko z njimi zaznajo že najmanjše spremembe v zračnem pritisku, nastalih npr. zaradi mirujoče žuželke, ki premika krila ali se krtači.
Pajek se tako orientira glede na spremembe pritiska in počasi izmeri razdaljo do plena z iztegovanjem ene od nog. Ko prileze do razdalje 1–2 cm, se začne premikati bočno ter pljuvati strupeni in lepljivi izloček na žrtev. Izloček torej vsebuje strup, ki ohromi žrtev, hkrati pa jo prilepi na tla. Celotna akcija pljuvanja je zelo hitra, saj se zgodi v 1/700 sekunde. Po tem pajek prileze do žrtve in jo ubije s strupenim ugrizom.
Pljuvači (znanstveno ime Scytodidae) so družina pajkov, ki združuje pet rodov, razširjenih predvsem v Evraziji in Severni Ameriki.
Spottspindlar (Scytodidae) är en familj av spindlar med omkring 160 arter över hela världen, uppdelade på fem olika släkten.
Spottspindlar har en kroppslängd på omkring 4 till 12 millimeter. Kroppen är krämfärgad eller gulbrun och på den finns svarta mönster. De har sex ögon. Spindlarna har en speciell jaktteknik, de snärjer sitt byte genom att "spotta" klippiga trådar i ett zickzackliknande mönster över det. Trådarna består av ett sekret och gift som bildas i körtlar i framkroppen. Det som spindel reagerar på vid jakt är främst bytets storlek och rörelsehastighet.
Wikimedia Commons har media som rör spottspindlar.
Denna Spindeldjurs-relaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Spottspindlar (Scytodidae) är en familj av spindlar med omkring 160 arter över hela världen, uppdelade på fem olika släkten.
Scytodidae, 5 cins ve 150 tür ile temsil edilen örümcek familyası.
Altı göze sahip olup haplojin örümcekler (Haplogynae) grubunda yer alır. Bu grup örümceklerde karapaks, yandan bakıldığında arka tarafta önden daha yüksek olup bir kubbeyi andırmaktadır. Torasik yarık pek belirgin değildir. Sternum arkada kesiktir. 4. Coxa’lar birbirinden uzaklaşmıştır. Tarsi üç tırnaklıdır. Trakeal delik örü memelerinden, memeler ile epigastrik yarık arasındaki mesafenin ¼ ü kadar uzaktır.
Familya teşhis anahtarı (Türkiye için): 6 gözlü. Gözler üç grup halinde her birinde iki adet göz bulunur, chelicera zayıf ve aşağıya doğru uzamış, sternum yanlarda düz. Prosoma kubbe şeklinde; opisthosoma sarımsı kahverengi desenli.[1]
Barınak içlerinde yaşarlar.
Esas olarak Asya'da yayılım gösterir. Scytodes cinsi kozmopolit olup dünya çapında yayılmıştır.
Türkiye'de tek cinste (Scytodes) toplanmış 2 türü (Scytodes thoracica ile Scytodes velutina) bulunur.[2]
Scytodidae, 5 cins ve 150 tür ile temsil edilen örümcek familyası.
Scytodidae là một họ nhện. Họ này có hơn 150 loài phân bố trên toàn thế giới.
Scytodidae là một họ nhện. Họ này có hơn 150 loài phân bố trên toàn thế giới.
Пауки-плеваки[1] (лат. Scytodidae) — небольшое семейство пауков, насчитывающее всего 150 видов из пяти родов.
Пауки-плеваки распространены повсеместно.
Они имеют шесть глаз, которые располагаются по паре в три ряда.
Ловят добычу, выпрыскивая на неё жидкость, которая обезвреживает её застывая при контакте в ядовитую и липкую массу. Можно наблюдать у пауков привычку качаться из стороны в сторону. Они делают это для того, чтобы обернуть добычу.
Наряду с Sicariidae и Diguetidae шипящие пауки относятся к серии Haplogynae.
Пауки-плеваки (лат. Scytodidae) — небольшое семейство пауков, насчитывающее всего 150 видов из пяти родов.
.jpg)
ヤマシログモ科（山城蜘蛛）は、クモ目の分類群の一つ。クモ目中唯一、口から糸を吐くクモを含んでいる。
丸っこい頭胸部と腹部に、やや長くて細い足を持つクモ。白から褐色で、黒い斑紋を持つ例が多い。単性域類で、篩板はなく、眼は6個、爪は3つだが、下爪が不明瞭になっている。
頭胸部は楕円形などで、中央が丸く盛り上がり、頭部と区別する溝などはない。6個の眼は左右に2個ずつ、中央に2個が互いに接近して並ぶ。顎は短く、外顆は無い。牙はごく小さい。歩脚はいずれも細くて華奢で、棘を持たない。
腹部は楕円形など、特に目立つところはない。腹面では書肺が1対、気管気門は左右融合した1個が糸疣の前にある。糸疣の前疣の間にはっきりした間疣がある。糸疣はいずれも長くない。
雄の触肢器官は簡単で、杯葉が発達し、附節の基部に貯精嚢がつく。雌の生殖器には交尾嚢が無く、受精嚢は複数。
夜行性のものが多い[1]。家屋性のものは、床下や物陰などで見つかる。屋外性のものは石や倒木の下、落葉層などに生息し、洞穴や樹上から見つかるものもある。まばらに糸を引いた不規則網を張るものや管状の巣を作るものもあるが、網を張らない徘徊性のものが多い。
このクモの特徴は、「糸を吐く」点にある。英名もSpitting spiderと、これにちなんでいる。通常のクモは腹部末端にある糸疣から糸を出し、その点ではこのクモも同様で、網を張る場合の糸はこれである。だが、獲物を捕らえる際に、このクモは口から粘液のついた糸の固まりを吐く。これはジグザグ状の形で対象に張り付き、獲物の動きを止める。網を張る種でも、獲物を捕らえるのはこの粘液である。クモはこの状態で獲物に噛みつき、獲物が動かなくなると、糸をはずして食べる。なお、この糸は毒腺の変化した部分から作られ、このクモの膨らんだ頭胸部には、大きな毒腺が含まれる。
雌は数十個程度の卵を薄く糸でまとめた卵嚢を作り、口の下に抱えて守る。卵嚢は触肢で挟んで固定し、さらに糸疣からの糸で係留している。クロヤマシログモでは、孵化した幼生を雌親が守り、給餌も行う。
家屋性のユカタヤマシログモは世界的に分布するが、これは人為分布と考えられる。それ以外のものは、熱帯から亜熱帯に多く、特に近年は南アメリカから多くの種が発見されている。
古くはイトグモ科をこの科にまとめたが、現在ではそれぞれに独立科とされる。しかし両者は今も近縁なものと考えられており、顎に外顆が無く、牙が小さいこと、下唇が胸板と癒合すること、間突起があることなどが共通の特徴とされる[2]。
現在では4属190種ほどが記録されており、そのほとんどがヤマシログモ属の元に記載されている。ただしこの群は多系統と考えられ、今後の検討を要する。
日本には以下の2属3種が知られる。それ以外の種についてはヤマシログモ科の属種の項を参照されたい。
ヤマシログモ科（山城蜘蛛）は、クモ目の分類群の一つ。クモ目中唯一、口から糸を吐くクモを含んでいる。
