الأسماء في صفحات التنقل
Una caparina Morpho pue ser una de les más de 80 especies del xéneru Morpho. Son caparines neotropicales atopaes principalmente n'América del Sur, según en Méxicu y América Central.[1] El so valumbu varia ente los 7.5 cm (3 pulgaes) de la M. rhodopteron y los pimpanos 20 cm (8 pulgaes) de la M. hecuba. El nome Morpho, que significa camudáu o modificáu, ye tamién un epítetu de Afrodita y Venus.
Les caparines Morpho son habitantes de montes, pero aventurase a les escamplaes soleyeres pa temperarse. Xeneralmente viven soles, escluyendo la temporada de apareamiento onde pueden vese delles d'estes caparines (Lo que ye un eventu formosu). Los machos son territoriales y escuerren a los sos rivales. La xente a lo llargo del Ríu Negru en Brasil dalguna vegada aprovechase de los vezos territoriales de la M. menelaus atrayéndoles a les escamplaes con señuelos azul brillante. Les caparines colectadas yeren usaes como adornu pa mázcares ceremoniales.
El ciclu de vida completu d'una caparina Morpho, dende'l güevu hasta la muerte, ye aprosimao 137 díes. Solo viven aprosimao 1 mes en forma de caparina.
Les canesbes guararense en huevos color verde maciu con forma de gota de rosada. Éstes tienen el cuerpu café acoloratao con llurdios verde llima brillosa o marielles nel so parte dorsal. Los sos pelos son irritantes pa la piel humano, y cuando son fadiaes secretan un fluyíu que güel a mantequilla rancia. Alimentense d'una variedá de lleguminoses.[2]
Les canesbes camuden ente cuatro y seis veces antes d'entrar al estáu de pupa. Les crisálida ye verde jade y emite un repulsivo ultrasoníu cuando ye tocada.[3]
Los adultos viven alredor de dos a tres semanas. Aliméntense de los fluyíos de frutes lleldaes, animales descompuestos, cazumbre d'árboles y hongos.[4] Son venenoses pa los depredadores gracies a les toxines qu'adquieren de les plantes que s'alimenten n'estáu larvariu.
Les Morphos azules más comunes son criaes masivamente en programes de reproducción. Les nales iridiscentes son usaes na manufactura de xoyería y como incrustaciones n'ebanistería. Especímenes envueltos en papel son vendíos ensin el so abdome pa prevenir que l'aceite que contienen enllordie les sos nales. Cantidaes significantes de especímenes vivos son esportaos n'estáu de pupa dende munchos países neotropicales pa la so exhibición en mariposarios. Desafortunadamente, por cuenta del so patrón irregular de vuelu y al so tamañu, les sos nales son frecuentemente estropiaes en cautiverio, tamién son estropiaes por engarradielles ente caparines.
Los adultos de la morfo azul pasen la mayor parte del tiempu nel suelu del monte y nos parrotales baxos y árboles del sotobosque coles sos nales plegaes.[1] Sicasí cuando tán en busca de compañeru, la morfo azul vuela al traviés de toles capes de la selva, ya inclusive nes copes de los árboles, pero mayormente vuelen debaxo yá que nun son un tipu de caparina que-yos guste andar nel sol.
Imáxenes de distintes especies de caparines Morpho.
Morpho deidamia , espécime de muséu
Morpho didius, espécime de muséu
Morpho marcus, espécime de muséu
Morpho hecuba, espécime de muséu
Morpho polyphemus
Morpho rhetenor, espécime de muséu
Una caparina Morpho pue ser una de les más de 80 especies del xéneru Morpho. Son caparines neotropicales atopaes principalmente n'América del Sur, según en Méxicu y América Central. El so valumbu varia ente los 7.5 cm (3 pulgaes) de la M. rhodopteron y los pimpanos 20 cm (8 pulgaes) de la M. hecuba. El nome Morpho, que significa camudáu o modificáu, ye tamién un epítetu de Afrodita y Venus.
Mātlālpāpalōtl ītōcā in tlālāyōlcatl.
The morpho butterflies comprise many species of Neotropical butterfly under the genus Morpho. This genus includes more than 29 accepted species and 147 accepted subspecies, found mostly in South America, Mexico, and Central America.[1] Morpho wingspans range from 7.5 cm (3.0 in) for M. rhodopteron to 20 cm (7.9 in) for M. hecuba, the imposing sunset morpho. The name morpho, meaning "changed" or "modified", is also an epithet. Blue morphos are severely threatened by the deforestation of tropical forests and habitat fragmentation. Humans provide a direct threat to this spectacular creature because their beauty attracts artists and collectors from all over the globe who wish to capture and display them. Aside from humans, birds like the jacamar and flycatcher are the adult butterfly’s natural predators.[2]
Many names attach to the genus Morpho. The genus has also been divided into subgenera. Hundreds of form, variety, and aberration names are used among Morpho species and subspecies. One lepidopterist[3] includes all such species within a single genus, and synonymized many names in a limited number of species. Two other lepidopterists[4] use a phylogenetic analysis with different nomenclature. Other authorities accept many more species.[5]
The genus name Morpho comes from an Ancient Greek epithet μορφώ, roughly "the shapely one", for Aphrodite, goddess of love and beauty.
This list is arranged alphabetically within species groups.[6]
Subgenus Iphimedeia
Subgenus Iphixibia
Subgenus Cytheritis
Subgenus Balachowskyna
Subgenus Cypritis
Subgenus Pessonia
Subgenus Crasseia
Subgenus Morpho
Ungrouped:
Many morpho butterflies are colored in metallic, shimmering shades of blues and greens. These colors are not a result of pigmentation, but are an example of iridescence through structural coloration. Specifically, the microscopic scales covering the morpho's wings reflect incident light repeatedly at successive layers, leading to interference effects that depend on both wavelength and angle of incidence/observance.[8] Thus, the colors appear to vary with viewing angle, but they are surprisingly uniform, perhaps due to the tetrahedral (diamond-like) structural arrangement of the scales or diffraction from overlying cell layers. The wide-angle blue reflection property can be explained by exploring the nanostructures in the scales of the morpho butterfly wings.[9] These optically active structures integrate three design principles leading to the wide-angle reflection: Christmas tree-like shaped ridges, alternating lamellae layers (or "branches"), and a small height offset between neighboring ridges. The reflection spectrum is found to be broad (about 90 nm) for alternating layers and can be controlled by varying the design pattern. The Christmas tree-like pattern helps to reduce the directionality of the reflectance by creating an impedance matching for blue wavelengths. In addition, the height offset between neighboring ridges increases the intensity of reflection for a wide range of angles. This structure may be likened to a photonic crystal. The lamellate structure of their wing scales has been studied as a model in the development of biomimetic fabrics, dye-free paints, and anticounterfeit technology used in currency.
The iridescent lamellae are only present on the dorsal sides of their wings, leaving the ventral sides brown.
The ventral side is decorated with ocelli (eyespots). In some species, such as M. godarti, the dorsal lamellae are so thin that ventral ocelli can peek through. While not all morphos have iridescent coloration, they all have ocelli. In most species, only the males are colorful, supporting the theory that the coloration is used for intrasexual communication between males. The lamellae reflect up to 70% of light falling on them, including any ultraviolet. The eyes of morpho butterflies are thought to be highly sensitive to UV light, so the males are able to see each other from great distances. Some South American species are reportedly visible to the human eye up to one kilometer away.
Also, a number of other species exist which are tawny orange or dark brown (for instance M. hecuba and M. telemachus). Some species are white, principal among these being M. catenarius and M. laertes. An unusual species, fundamentally white in coloration, but which exhibits a stunning pearlescent purple and teal iridescence when viewed at certain angles, is the rare M. sulkowskyi. Some Andean species are small and delicate (M. lympharis). Among the metallic blue Morpho species, M. rhetenor stands out as the most iridescent of all, with M. cypris a close second. Indeed, M. cypris is notable in that specimens mounted in entomological collections exhibit color differences across the wings if they are not 'set' perfectly flat. Many species, like M. cypris and M. rhetenor helena have a white stripe pattern on their colored blue wings as well.[10]
Celebrated author and lepidopterist Vladimir Nabokov described their appearance as "shimmering light-blue mirrors".[11]
The blue morpho species exhibit sexual dimorphism. In some species (for instance M.adonis, M. eugenia, M. aega, M. cypris, and M. rhetenor), only the males are iridescent blue; the females are disruptively colored brown and yellow. In other species (for instance M. anaxibia, M. godarti, M. didius, M. amathonte, and M. deidamia), the females are partially iridescent, but less blue than the males.
Morpho butterflies inhabit the primary forests of the Amazon and Atlantic. They also adapted to breed in a wide variety of other forested habitats – for instance, the dry deciduous woodlands of Nicaragua and secondary forests. Morphos are found at altitudes between sea level and about 1,400 m (4,600 ft).
Morphos have a very distinctive, slow, bouncy flight pattern due to the wing area being enormous relative to the body size.
The entire life cycle of the morpho butterfly, from egg to death, is about 115 days.
The larvae hatch from pale-green, dewdrop-like eggs. The caterpillars have reddish-brown bodies with bright lime-green or yellow patches on their backs. Its hairs are irritating to human skin, and when disturbed it secretes a fluid that smells like rancid butter from eversible glands on the thorax. The strong odor is a defense against predators. They feed on a variety of plants. The caterpillar molts five times before entering the pupal stage. The bulbous chrysalis is pale green or jade green and emits a repulsive, ultrasonic sound when touched.[16] It is suspended from a stem or leaf of the food plant.[17]
The adults live for about two to three weeks. They feed on the fluids of fermenting fruit, decomposing animals, tree sap, fungi, and nutrient-rich mud.[18] They are poisonous to predators due to toxins they sequestered from plants on which they fed as caterpillars.
The more common blue morphos are reared en masse in commercial breeding programs. The iridescent wings are used in the manufacture of jewelry and as inlay in woodworking. Papered specimens are sold with the abdomen removed to prevent its oily contents from staining the wings. Significant numbers of live specimens are exported as pupae from several Neotropical countries for exhibition in butterfly houses. Unfortunately, due to their irregular flight pattern and size, their wings are frequently damaged when in captivity.
Morpho larvae, variously according to species and region, feed on Leguminosae, Gramineae, Canellaceae, Guttiferae, Erythroxylaceae, Myrtaceae, Moraceae, Lauraceae, Sapindaceae, Rhamnaceae, Euphorbiaceae, Musaceae, Palmae, Menispermaceae, Tiliaceae, Bignoniaceae, and Menispermaceae.
According to Penz and DeVries[4] the ancestral diet of larval Satyrinae is Poaceae or other monocots. Many morphos have switched to dicots on several occasions during their evolutionary history, but basal species have retained the monocot diets.
Morpho butterflies, often very expensive, have always been prized by extremely wealthy collectors. Famous collections include those of the London jeweler Dru Drury and the Dutch merchant Pieter Teyler van der Hulst, the Paris diplomat Georges Rousseau-Decelle, the financier Walter Rothschild, the Romanov Grand Duke Nicholas Mikhailovich of Russia and the, English and German respectively, businessmen James John Joicey and Curt Eisner. In earlier years, Morphos graced cabinets of curiosities "Kunstkamera" and royal cabinets of natural history notably those of Tsar of Russia Peter the Great, the Austrian empress Maria Theresa and Ulrika Eleonora, Queen of Sweden. More famous is Maria Sibylla Merian, who was not wealthy.
The people along the Rio Negro in Brazil once exploited the territorial habits of the blue morpho (M. menelaus) by luring them into clearings with bright blue decoys. The collected butterfly wings were used as embellishment for ceremonial masks. Adult morpho butterflies feed on the juices of fermenting fruit with which they may also be lured. The butterflies wobble in flight and are easy to catch.
M. didius – ventral side: Predatory birds aim their attack at the most prominent feature, the ocelli, missing the body entirely.
M. peleides, note the symmetric notches left by a bird beak
M. polyphemus, one of several "white morpho" species
M. rhetenor – this museum specimen is used for education, but thousands are killed for domestic displays, sold to tourists or in gift shops.
M. richardus sunning itself for warmth
M. hecuba, the largest morpho, with a wingspan of up to 20 cm (7.9 in)
M. hecuba size comparison with M. thamyris (M. portis)
The closed wings of this morpho butterfly are damaged, allowing some of the blue to show.
Maria Sibylla Merian Metamorphosis Insectorum Surinamensium 1705
Pieter Cramer and Caspar Stoll De Uitlandsche Kapellen 1775–1782
Pieter Cramer and Caspar Stoll De Uitlandsche Kapellen 1775–1782
George Shaw and Frederick Polydore NodderThe Naturalist's Miscellany 1789–1813
![Hübner Sammlung exotischer Schmetterlinge Augsburg [1806-1841]](http://en.wikipedia.org/wiki/File:Hubner1821SammlExotSchmett2Plate73.jpg)
Hübner Sammlung exotischer Schmetterlinge Augsburg [1806-1841]
Hippolyte Lucas Histoire Naturelle des Lepidopteres Exotiques Paris,1835.
Cajetan and Rudolf Felder Reise der Österreichischen Fregatte Novara um die Erde in den Jahren 1857, 1858, 1859
Frederick DuCane Godman and Osbert Salvin Biologia Centrali-Americana 1879–1915
Adalbert Seitz Die Gross-Schmetterlinge der Erde 1860–1938
The morpho butterflies comprise many species of Neotropical butterfly under the genus Morpho. This genus includes more than 29 accepted species and 147 accepted subspecies, found mostly in South America, Mexico, and Central America. Morpho wingspans range from 7.5 cm (3.0 in) for M. rhodopteron to 20 cm (7.9 in) for M. hecuba, the imposing sunset morpho. The name morpho, meaning "changed" or "modified", is also an epithet. Blue morphos are severely threatened by the deforestation of tropical forests and habitat fragmentation. Humans provide a direct threat to this spectacular creature because their beauty attracts artists and collectors from all over the globe who wish to capture and display them. Aside from humans, birds like the jacamar and flycatcher are the adult butterfly’s natural predators.
Una mariposa morpho puede ser una de las más de 65 especies del género Morpho. Son mariposas neotropicales encontradas principalmente en América del Sur, así como en México y América Central.[1] Su envergadura varía entre los 7.5 cm (3 pulgadas) de la M. rhodopteron y los imponentes 20 cm (8 pulgadas) de la M. hecuba. El nombre Morpho, que significa cambiado o modificado, es también un epíteto de Afrodita y Venus.
Las mariposas morpho se caracterizan por su gran tamaño y su llamativo color azul, pero en realidad no son azules. Es el reflejo de la luz en escalas microscópicas sobre las diminutas escamas de las alas, fenómeno conocido con el nombre de coloración estructural.
Las mariposas morpho son habitantes de bosques, pero se aventuran a los claros soleados para calentarse. Generalmente viven solas, excluyendo la temporada de apareamiento donde se pueden ver varias de estas mariposas. Los machos son territoriales y persiguen a sus rivales. La gente a lo largo del Río Negro en Brasil alguna vez se aprovechó de los hábitos territoriales de M. menelaus atrayéndolas a los claros con señuelos azul brillante. Las mariposas colectadas eran usadas como adorno para máscaras ceremoniales. Viven principalmente en América del Sur, así como en México y América Central.
El ciclo de vida completo de una mariposa morpho, desde el huevo hasta la muerte, es aproximadamente 137 días. Los adultos viven aproximadamente un mes.
Las larvas emergen de huevos color verde pálido con forma de una pequeña gota de rocío. Tienen el cuerpo café rojizo con manchas verde lima brillante o amarillas en el dorso. Sus pelos son irritantes para la piel humana, y cuando son molestadas secretan un fluido que huele a mantequilla rancia. Se alimentan de una variedad de Leguminosae, Gramineae, Canellaceae, Guttiferae, Erythroxylaceae, Myrtaceae, Moraceae, Lauraceae, Sapindaceae, Rhamnaceae, Euphorbiaceae, Musaceae, Palmae, Menispermaceae, Tiliaceae, Bignoniaceae y Menispermaceae.[2]
Las larvas mudan entre cuatro y seis veces antes de entrar al estadio de pupa. Las crisálida es verde jade y emite un repulsivo ultrasonido cuando es tocada.[3] Las larvas de algunas especies tienden a ser canibalísticas.[4]
Los adultos viven alrededor de dos a tres semanas. Se alimentan de los fluidos de frutas fermentadas, animales descompuestos, savia de árboles y hongos.[5] Son venenosas para los depredadores gracias a las toxinas que adquieren de las plantas de que se alimentan en estado larvario.
Los adultos de la morfo azul pasan la mayor parte del tiempo en el suelo del bosque y en los arbustos bajos y árboles del sotobosque con sus alas plegadas. Sin embargo cuando están en búsqueda de compañero, la morfo azul vuela a través de todas las capas de la selva, e incluso en las copas de los árboles, pero mayormente vuelan debajo ya que no son un tipo de mariposa que les guste andar en el sol.
Las morphos azules más comunes son criadas masivamente en programas de reproducción. Las alas iridiscentes son usadas en la manufactura de joyería y como incrustaciones en ebanistería. Especímenes envueltos en papel son vendidos sin su abdomen para prevenir que el aceite que contienen manche sus alas. Cantidades significantes de especímenes vivos son exportados en estado de pupa desde muchos países neotropicales para su exhibición en mariposarios. Desafortunadamente, debido a su patrón irregular de vuelo y a su tamaño, sus alas son frecuentemente dañadas en cautiverio, también son dañadas por peleas entre mariposas.
Por estas razones es que esta especie se puede considerar en peligro de extinción.
Varias especies de mariposas morpho.
Morpho deidamia , espécimen de museo
Morpho didius, espécimen de museo
Morpho marcus, espécimen de museo
Morpho hecuba, espécimen de museo
Morpho rhetenor, espécimen de museo
Una mariposa morpho puede ser una de las más de 65 especies del género Morpho. Son mariposas neotropicales encontradas principalmente en América del Sur, así como en México y América Central. Su envergadura varía entre los 7.5 cm (3 pulgadas) de la M. rhodopteron y los imponentes 20 cm (8 pulgadas) de la M. hecuba. El nombre Morpho, que significa cambiado o modificado, es también un epíteto de Afrodita y Venus.
Taivaansiivet (Morpho) on täpläperhosiin kuuluva perhossuku. Sen noin 70 lajia[1] ovat neotrooppisia ja niitä tavataan Meksikosta Etelä-Amerikkaan.
Suvun perhoset ovat suurikokoisia siipivälin vaihdellessa vuoritaivaansiiven (Morpho rhodopteron) noin 75mm:sta jättitaivaansiiven (Morpho hecuba) yli 150 mm:iin. Lajeilla esiintyy sukupuolidimorfismia ja naaraat ovat väritykseltään koiraita vaatimattomampia, usein ruskeankirjavia. Useimpien lajien koirasyksilöiden siivet ovat sinisen tai vihreän metallinkiiltoisia. Väri ei synny väriaineiden vaikutuksesta vaan heijastusten ja interferenssin vaikutuksesta siipisuomujen valoa taittavissa kerroksissa. On arvioitu, että siipien yläpinnasta heijastuu jopa 75 % siihen osuvasta sinisestä valosta. Muutamat lajit ovat valkoisia, harmaita tai punertavia. Siipien alapinnat ovat ruskeankirjavia ja niissä on tavallisesti laajoja, saalistajaa harhauttavia silmätäpliä.[2][3][4]
Kirkkaan värityksen ja suuren kokonsa vuoksi taivaansiivet ovat suosittuja keräilykohteita ja kuuluvat monien perhospuutarhojen valikoimaan. Aikuiset perhoset ruokailevat kukkien medellä ja käyneillä hedelmillä.
Toukat ovat yleensä punaruskeita ja poltinkarvojen peittämiä.
Koirasperhoset lentävät metsien latvustoissa tai joskus aukkopaikoilla lähempänä maan pintaa ja vartioivat reviiriään tunkeilevia lajikumppaneitaan vastaan.
Taivaansiivet (Morpho) on täpläperhosiin kuuluva perhossuku. Sen noin 70 lajia ovat neotrooppisia ja niitä tavataan Meksikosta Etelä-Amerikkaan.
Suvun perhoset ovat suurikokoisia siipivälin vaihdellessa vuoritaivaansiiven (Morpho rhodopteron) noin 75mm:sta jättitaivaansiiven (Morpho hecuba) yli 150 mm:iin. Lajeilla esiintyy sukupuolidimorfismia ja naaraat ovat väritykseltään koiraita vaatimattomampia, usein ruskeankirjavia. Useimpien lajien koirasyksilöiden siivet ovat sinisen tai vihreän metallinkiiltoisia. Väri ei synny väriaineiden vaikutuksesta vaan heijastusten ja interferenssin vaikutuksesta siipisuomujen valoa taittavissa kerroksissa. On arvioitu, että siipien yläpinnasta heijastuu jopa 75 % siihen osuvasta sinisestä valosta. Muutamat lajit ovat valkoisia, harmaita tai punertavia. Siipien alapinnat ovat ruskeankirjavia ja niissä on tavallisesti laajoja, saalistajaa harhauttavia silmätäpliä.
Kirkkaan värityksen ja suuren kokonsa vuoksi taivaansiivet ovat suosittuja keräilykohteita ja kuuluvat monien perhospuutarhojen valikoimaan. Aikuiset perhoset ruokailevat kukkien medellä ja käyneillä hedelmillä.
Toukat ovat yleensä punaruskeita ja poltinkarvojen peittämiä.
Koirasperhoset lentävät metsien latvustoissa tai joskus aukkopaikoilla lähempänä maan pintaa ja vartioivat reviiriään tunkeilevia lajikumppaneitaan vastaan.
Morpho est un genre de lépidoptère, de la famille des Nymphalidae et de la sous-famille des Morphinae.
Le nom vernaculaire morpho ou morpho bleu peut désigner plusieurs espèces de papillons bleu iridescent du genre Morpho, qui vivent dans les forêts tropicales d'Amérique centrale et d'Amérique du Sud : Brésil, Costa Rica, Équateur, Guyanes (Suriname, Guyana et Guyane française) et Venezuela. Ce papillon étonne par les couleurs métalliques de ses ailes. Le revers plus discret est doté d'ocelles, présumément destinés à effrayer les prédateurs en imitant les yeux de rapaces. La chenille, quant à elle, dégage une odeur assez repoussante. L'adulte peut vivre jusqu'à deux mois, et se nourrit principalement de jus de fruits mûrs. Il survole les cours d'eau où il a la place de voler librement et où il évite au maximum les prédateurs. C'est l'un des plus grands papillons existants avec 12 à 20 cm d'envergure.
Il existe neuf sous-genres[6],[7].
Morpho est un genre de lépidoptère, de la famille des Nymphalidae et de la sous-famille des Morphinae.
Le nom vernaculaire morpho ou morpho bleu peut désigner plusieurs espèces de papillons bleu iridescent du genre Morpho, qui vivent dans les forêts tropicales d'Amérique centrale et d'Amérique du Sud : Brésil, Costa Rica, Équateur, Guyanes (Suriname, Guyana et Guyane française) et Venezuela. Ce papillon étonne par les couleurs métalliques de ses ailes. Le revers plus discret est doté d'ocelles, présumément destinés à effrayer les prédateurs en imitant les yeux de rapaces. La chenille, quant à elle, dégage une odeur assez repoussante. L'adulte peut vivre jusqu'à deux mois, et se nourrit principalement de jus de fruits mûrs. Il survole les cours d'eau où il a la place de voler librement et où il évite au maximum les prédateurs. C'est l'un des plus grands papillons existants avec 12 à 20 cm d'envergure.
Morpho (ex Graeco μορφώ 'formosa') est quaelibet ex plus octoginta speciebus lepidopterorum generis Morphus, cui sunt papiliones neotropici, plerumque in America Australi, Mexico, et Media America inventi.[1] Papilionibus Morphoicis est latitudo alarum a 7.5 cm Morphus rhodopteri ad 20 cm Morphus hecubae. Aphrodite apud Lacedaemones Morpho appellabatur.
Ordine alphabetico digestae.
Multis papilionibus Morphoicis sunt radiantes colores metallici, praecipue caerulei et virides. Hi colores non pigmento efficiuntur, sed papiliones iricolores sunt: lamellae microscopicae alas tegentes micantem repercutiunt lucem iterum atque iterum gradibus continuis coruscantem, sic ad effectus interferentiae? ducens, qui in longitudine undarum et angulo micationis vel observantiae consistunt.[2] Ergo, colores producti secundum angulum intuentis variant. Haec structura cum crystallo photonico comparari potest. Imbricata eorum lamellarum alarum structura investigata est ut exemplar evolutionis textilium, pigmentorum fuco carentium, et technologiae anti-counterfeit? in moneta adhibita.
Lamellae iricolores solum in dorsali alarum latere adsunt; latus autem ventrale est fuscus. Lamellae ad 70% lucis micantis repercutiunt, luce ultraviolet? (UV) non exclusa. Ocelli putantur lucis UV sensilissimi esse, itaque mares se invicem ex longinquo videre possunt. Fama est nonnullas Americae Australis species oculo humano ad 1 km procul videri posse.
Sunt etiam albae Morphus species, inter quas principales sunt M. catenarius et M. laertes. Praeterea, M. rhetenor, species cyaneo colore, maxime iricolor est, M. cypris proxima.
Papiliones Morphoici silvicolae sunt, sed apricandi causa in apertum prodire audent. Praeter prolem propagandam plerumque solitarii vivunt. Mares fines suos defendunt aemulosque venantur. Homines Fluminis Nigri in Brasilia olim his moribus Morphus menelaus usi sunt, quos in apertum inlicibus caeruleis claris seducebant conlectisque papilionum alis utebantur ad larvas caerimoniales exornandas.
Papiliones Morphoici adulti sucis fructuum ferventium vescuntur.
Omnis Morphonis vita, ab ovo ad mortem, est circa 115 dies. Larvae se ex ovis viridibus pallescentibus excludunt. Erucis sunt corpora testacea cum maculis flavovirentibus claris vel flavis in dorso. Variis Fabaceis vescuntur.[3]
Eruca plumas ponit antequam stationem pupalem intrat. Chrysalis est viridi-grisea, et tacta sonum ultrasonicum et odiosum emittit.[4]
Adulti bina vel terna hebdomada vivunt. Liquoribus fructuum ferventium, animaliumque putrescentium, suco arborum, et fungis vescuntur.[5] Praedatoribus sunt venenosi propter toxina? ex plantis erucae comederunt.
Imagines variarum morphonum varietatum.
Morpho didius, latus ventrale.
Morpho marcus.
Morpho (ex Graeco μορφώ 'formosa') est quaelibet ex plus octoginta speciebus lepidopterorum generis Morphus, cui sunt papiliones neotropici, plerumque in America Australi, Mexico, et Media America inventi. Papilionibus Morphoicis est latitudo alarum a 7.5 cm Morphus rhodopteri ad 20 cm Morphus hecubae. Aphrodite apud Lacedaemones Morpho appellabatur.
Morpho is een geslacht van vlinder uit de familie Nymphalidae.
Morpho is een geslacht van vlinder uit de familie Nymphalidae.
Morpho er en slekt av sommerfugler som tilhører gruppen morfosommerfugler (Morphini), som sannsynligvis bør regnes til underfamilien ringvinger (Satyrinae) i den store familien flikvinger (Nymphalidae). De ble tidligere gjerne regnet som en egen familie, Morphidae. Gruppen inneholder en del meget store og spektakulære arter, som bare finnes i den Neotropiske region (Sør- og Mellom-Amerika). Mange, men ikke alle, artene er skinnende blå på oversiden av vingene. Denne blåfargen skyldes ikke pigmenter, men er en såkalt strukturfarge som skyldes mikroskopiske riller på vingeskjellene som virker som små speil og skaper iriscens.
Slekten Morpho inneholder store til meget store sommerfugler (vingespenn på 75–200 mm) med store, brede vinger, men påfallende liten kropp. Hannene er som oftest metallskinnende blå eller hvite, mens hunnene gjerne er mønstret i gult og svart. På undersiden av vingene er de brune med flere markerte øyeflekker. Disse skinner noen ganger gjennom slik at de er synlige fra oversiden også. Hodet er forholdsvis lite og har korte labialpalper. Sugesnabelen er velutviklet. Antennene er slankt klubbeformede og omtrent 1/3 så lange som forvingene. Vingene er store og brede, spissen av forvingen noen ganger trukket litt ut til en krum spiss. Hos hannene er spissen av forvingen og ofte ytterkanten av begge vingepar mørk, resten vanligvis ensfarget metallblå eller hvit. Fargen varierer med vinkelen man ser dem fra og hvordan lyset faller inn, slik at sommerfuglen virker blinkende blå (blåfargen skrur seg av og på) når den flyr. De kan da være synlige på lang avstand. Fra noen vinkler ser de bare gråbrune ut. Innerkanten av bakvingene mangler iridescerende skjell og ser brun ut. Hos noen arter er også hunnene metallblå, men med større innslag av mørk farge enn hos hannene. Oftere er de farget i gult og svart. Bakkroppen er påfallende liten og når høyst halvveis til spissen av bakvingene. Som hos andre flikvinger er frambeina reduserte. Larvene er hårete og vanligvis ganske fargerike – fargene signaliserer at de er uspiselige.
Morfosommerfuglene er knyttet til tropisk regnskog. De kommer gjerne ut i lysåpninger for å sole seg. Hannene er territorielle og reagerer på refleksjonene fra vingene til andre hanner. Noen arters hanner kan lokkes med blanke gjenstander i en passende blåfarge, som de tolker som rivaliserende hanner. Man kan slik fange dem, noe som ellers er vanskelig da de stort sett holder seg høyt over bakken. De kan også lokkes til gjærende frukt eller til slakteavfall, som de suger til seg væske fra. Larvene kan finnes på mange ulike planter, særlig i erteblomstfamilien (Fabaceae). De lagrer giftstoffer fra vertsplantene, som de bruker til sitt eget forsvar. Om de blir forstyrret, skiller de ut illeluktende kjemikalier som kan avskrekke eventuelle rovdyr. De voksne sommerfuglene beholder noe av disse stoffene og er trolig usmakelige.
Disse store, oppsiktsvekkende sommerfuglene har tiltrukket seg mye oppmerksomhet. Hos noen stammer i Amazonas har den skinnende blåfargen blitt tolket som en flik av himmelen, og sommerfuglene har blitt respektert som mystiske åndevesener. Hos andre har de derimot blitt fanget og vingene har blitt brukt til smykker og dekorasjoner. De store vingene har gjort at disse sommerfuglene har vært svært ettertraktet, både av samlere og til produksjon av suvenirer og andre prydgjenstander, og de har vært samlet inn i store mengder. I dag avles flere av de store, blå artene fram i kultur i stor skala. I tillegg til vinger til prydgjenstander selges det store mengder pupper til sommerfuglhus rundt om i verden, der disse sommerfuglene er populære innslag.
Morpho er en slekt av sommerfugler som tilhører gruppen morfosommerfugler (Morphini), som sannsynligvis bør regnes til underfamilien ringvinger (Satyrinae) i den store familien flikvinger (Nymphalidae). De ble tidligere gjerne regnet som en egen familie, Morphidae. Gruppen inneholder en del meget store og spektakulære arter, som bare finnes i den Neotropiske region (Sør- og Mellom-Amerika). Mange, men ikke alle, artene er skinnende blå på oversiden av vingene. Denne blåfargen skyldes ikke pigmenter, men er en såkalt strukturfarge som skyldes mikroskopiske riller på vingeskjellene som virker som små speil og skaper iriscens.
Morpho é um gênero de borboletas predominantemente azuis, classificadas na família Nymphalidae, que vivem nas florestas tropicais da América central e da América do Sul: Brasil, Costa Rica, Guiana e Venezuela mas também no México. A aparência distinta das borboletas torna-as, em certa parte, facilmente reconhecíveis devido ao conspícuo e iridescente azul-metálico originado não por pigmentação mas sim pela reflexão da luz de um modo particular visto em várias espécies. As borboletas morpha podem ir de uma envergadura de pouco mais de 7 cm até a uns impressionantes 20 cm.
Subgénero Iphimedeia
Subgénero Iphixibia Le Moult & Réal 1962
Subgénero Cytheritis Le Moult & Réal 1962
Subgénero Balakowskiana
Subgénero Cypritis Le Moult & Réal 1962
Subgénero Pessonia Le Moult & Réal 1962
Subgénero Grasseia Le Moult & Réal 1962
Subgénero Morpho Fabricius, 1807
Muitas das borboletas morpho apresentam azuis e verdes de um brilhante tom metálico. Estas cores não se formam por pigmentação mas sim por iridescência através de coloração estrutural: as microscópicas escamas que compõem as suas asas reflectem repetidamente a luz incidente em várias camadas sucessivas, criando efeitos de interferência que dependem em ambos o comprimento de onda e ângulo de incidência/observação.[1] Deste modo, as cores produzidas variam com o ponto de observação, contudo, são consideravelmente uniformes, talvez porque as suas escamas estão estruturadas como tetraedros, ou talvez devido a difracção nas camadas celulares inferiores. A estrutura lamelar das asas destas borboletas foi estudada como modelo para desenvolvimento de tecido bio-mimético, tintas sem corantes e tecnologia anti-falsificação para uso em notas.
As lamelas iridescentes estão presentes apenas na parte superior das asas, deixando a parte inferior predominantemente castanha. Essa mesma parte está decorada com regiões circulares maioritariamente escuras (estas sim pigmentadas como outras espécies da família) denominadas de ocelli. Em alguns membros do género, como M. godarti, as lamelas dorsais são tão finas que os ocelli podem ser vistos através delas. Embora nem todas as borboletas morpho exibam cores iridescentes, todas elas têm ocelli. Na maioria das espécies apenas os machos são fortemente coloridos, o que corrobora a teoria que a coloração é usada para comunicação intra-sexual entre eles. As lamelas reflectem até 70% da luz incidente, incluindo UV. Pensa-se que os olhos destas borboletas possuem alta sensibilidade à luz ultravioleta e que deste modo os machos conseguem ver-se uns aos outros a longas distâncias. Algumas espécies sul-americanas foram reportadas como visíveis até extensões de um quilómetro.
Contudo, nem todos estes insectos são azuis, existem um número de outras espécies dotadas de laranjas-torrados, fulvos ou castanhos-escuros (M. hecuba, M. telemachus). Certas espécies são principalmente brancas, entre elas M. catenarius e M. laertes. Uma invulgar borboleta morpho que é fundamentalmente branca, mas que exibe um esplêndido purpura de pérola juntamente com um verde iridescente é a rara M. sulkowskyi. Algumas espécies dos Andes são pequenas e delicadas (M. lympharis). Entre as que possuem azuis metálicos, M. rhetenor destaca-se como a mais brilhante, com M. cypris relativamente semelhante. Esta última é notável pois os espécimenes que são montados em colecções exibem diferentes cores nas suas asas quando não são colocados numa posição completamente plana.
As morpho antigamente eram muito comuns nas cidades grandes (exemplo: Rio de Janeiro), porém elas eram mortas e as colocavam em uma bandeja (a borboleta azul de bandeja), por este motivo, hoje nas cidades grandes elas não existem, existem apenas em reservas naturais ou áreas bem arborizadas em cidades pequenas (como em MG, Caxambu, no Parque das Águas).
As larvas eclodem de ovos parcialmente verdes. Estas podem ter, dependendo da espécie, corpos castanho-avermelhados com manchas ou marcas, na parte superior, de um verde vivo ou amarelo. As pequenas estruturas semelhantes a pêlos que possuem causam irritação na pele, e quando perturbadas libertam um forte odor proveniente de glândulas na tórax (possuindo contudo outras para outros efeitos). As lagartas, alimentando-se de diferentes plantas dependendo da espécie, tal como outras borboletas, passam por cinco estágios larvais, tornando-se de seguida uma crisálida: esta, de coloração predominantemente verde, emite um repulsivo som ultra-sónico quando perturbada, passando todo o seu tempo, até eclosão, pendurada de um ramo ou outra estrutura da planta. No total, o ciclo ronda os 115 dias, de ovo até adulto.[6][7][8]
Imagens de diferentes tipos de borboletas morpho.
Morpho didius – Parte inferior - espécimen de museu. As aves investem ataques aos ocelli, não afectando o corpo da borboleta.
Morpho peleides Uma das mais comuns na América Central.
Morpho polyphemus Uma das borboletas morpho predominantemente brancas.
Morpho rhetenor – Espécimen de museu.
Morpho richardius Ao sol.
Morpho hecuba A maior das borboletas morpho, atinge 20cm de envergadura.
Morpho hecuba comparada com Morpho thamyris (Morpho portis)
Morpho é um gênero de borboletas predominantemente azuis, classificadas na família Nymphalidae, que vivem nas florestas tropicais da América central e da América do Sul: Brasil, Costa Rica, Guiana e Venezuela mas também no México. A aparência distinta das borboletas torna-as, em certa parte, facilmente reconhecíveis devido ao conspícuo e iridescente azul-metálico originado não por pigmentação mas sim pela reflexão da luz de um modo particular visto em várias espécies. As borboletas morpha podem ir de uma envergadura de pouco mais de 7 cm até a uns impressionantes 20 cm.
Представників морфо відрізняють великі розміри: розмах крил навіть найдрібніших особин становить приблизно 5 см, а найбільшого — морфо Гекуба — 21 см. Вже одне це робить їх виразними в природному середовищі існування.
Але головним секретом краси метеликів морфо є особлива будова лусочок, кожна з яких має форму лінзи. Характерно, що верхня поверхня кожної лусочки прозора і вільно пропускає світло, а нижня, завдяки пігменту меланіну, затемнена, тому відбиває світло подібно до дзеркала. На зворотному шляху світло заломлюється під різними кутами і «розщеплюється» (у фізиці це явище називають інтерференцією, а у побуті ми звемо веселкою). Через такі світлові ефекти крила метелика мають металевий блиск, який то посилюється, то гасне, в залежності від кута, під яким видно комаху.
У забарвленні морфо переважають сапфірово-сині, блакитні і фіолетові тони, які є найбільш характерними для цього роду метеликів. А ось натуральний колір крил, не пов'язаний з оптичними ефектами, найчастіше коричневий. У самців ним забарвлена нижня сторона крил, а у самок коричневою може бути і верхня поверхня крила.
У морфо самці відрізняються від самок: самки багатьох видів забарвлені у відтінки жовтого кольору з сіро-коричневим плямами. Самці більш активні, часто літають; самки ж воліють триматися в верхівках дерев.
Рід поширений у Центральній і Південній Америці. Зустрічається від Мексики до південних регіонів Бразилії і Північної Аргентини.
Морфо живуть у вологих тропічних лісах, деякі види зустрічаються в горах, на висоті 2,7 км. Метелики люблять літати в кронах дерев, але віддають перевагу відкритому простору, наприклад, берегам річок.
Морфо — досить малоактивні: самки більшу частину часу спокійно сидять на гілках, а самці приділяють активному льоту не більше двох годин на добу. Цікаво, що у різних видів період активності припадає на різний час доби, тому різні види метеликів не конкурують один з одним. Зате під час польоту вони поводяться дуже жваво, з лишком компенсуючи ледачий відпочинок.
Помічено, що морфо мають територіальну поведінку: самці можуть активно переслідувати інших метеликів, в тому числі і білянок, що схожі на них.
У період розмноження самка морфо відкладає білуваті напівпрозорі яйця на листя бобових. Гусениці, що вилупилися з них, мають коричнево-червоне забарвлення з жовтими або білими цятками. Їхнє тіло густо вкрите пучками довгих волосків, які дратівливо впливають на людську шкіру. Для птахів зовнішній вигляд і волосатість гусениць теж слугує сигналом про отруйність. Якщо ця попереджувальна ознака не допомагає, то гусениця виділяє рідину, яка за запахом нагадує згірклу олію.
Згодом гусениця оляльковується. Кокон формою і кольором схожий на плоди тих трав, ліан або дерев, на яких годуються імаго. Лялечки морфо видають ультразвук, якщо до них доторкнутися.
Дорослі метелики харчуються соковитими плодами і соком рослин, причому в місцях його скупчення нерідко можна спостерігати великі скупчення морфо.
Господарського значення ці метелики не мають, але їхній яскравий зовнішній вигляд робить морфо дуже популярними серед колекціонерів. Зображення цих комах можна побачити на фото, елементах дизайну, а самих морфо нерідко містять в спеціальних інсектаріях.
У Мексиці крилами метеликів цього роду прикрашають маски, застосовують в ювелірній справі. Крім того, морфо розводять для святкових заходів і живих подарунків.
Тривалість життя дорослої метелики в кімнатних умовах становить від в 1,5-3 місяців, а в природі вона може проіснувати близько 4-4,5 місяців.
Всі види роду прийнято поділяти на кілька підгруп[1]
Підрід Iphimedeia
Підрід Iphixibia
Підрід Cytheritis
Підрід Balachowskyna
Підрід Cypritis
Підрід Bessonia
Підрід Crasseia
Підрід Morpho
Без групи:
Morpho là một loại bướm ở một trong hơn 29 loài và 147 phân loài thuộc chi Morpho.
Morphos là loài bướm Neotropical được tìm thấy chủ yếu ở Nam Mỹ, México và Trung Mỹ[1].Morphos có độ phân tán từ 7,5 cm (3 inch) Mrhodopteron đến Sunset Morpho, M. hecuba 20 cm (8 inch).
Rất nhiều loài bướm Morpho được nhuộm màu xanh lam và xanh lá cây. Những màu này không phải do sắc tố.Chúng là một ví dụ về ánh trăng: ánh sáng phản chiếu bao phủ cánh của Morpho.[2]
Các loài bướm Morpho màu xanh có hình thái lưỡng tính.Ở một số loài chỉ có những con đực xanh lợt, những con cái được ngụy trang màu nâu vàng. Ở các loài khác, các con cái có màu sẫm nhưng ít màu xanh hơn con đực.[3]
Môi trường sống của chúng là rừng nguyên sinh ở Amazon và Đại Tây Dương.Chúng có thể sinh sống trong các môi trường sống khác,ví dụ rừng khô của Nicaragua và rừng thứ sinh.
Toàn bộ vòng đời của bướm Morpho,từ trứng đến chết, là khoảng 115 ngày.
Mặc dù người lớn có thể ăn được, ấu trùng sống. Các sợi lông của chúng rất khó chịu, và khi bị quấy rầy, chúng sẽ tiết ra chất độc hại có mùi hôi bốc.Mùi hôi là một sự phòng vệ chống lại loài săn mồi.[4]
Phương tiện liên quan tới Morpho tại Wikimedia Commons
Dữ liệu liên quan tới Morpho tại Wikispecies
Bài viết về chủ đề sinh học này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Morpho là một loại bướm ở một trong hơn 29 loài và 147 phân loài thuộc chi Morpho.
Morphos là loài bướm Neotropical được tìm thấy chủ yếu ở Nam Mỹ, México và Trung Mỹ.Morphos có độ phân tán từ 7,5 cm (3 inch) Mrhodopteron đến Sunset Morpho, M. hecuba 20 cm (8 inch).
Центральная и Южная Америка. От Мексики до южных регионов Бразилии и Северной Аргентины. Некоторые виды, как Морфо Сульковского (Morpho sulkowskyi) в местах обитания поднимаются в горы на высоты до 2700 метров над уровнем моря. Большинство видов обитает в густых тропических лесах.
Самцы более активны, часто летают; самки же предпочитают держаться в верхушках деревьев, крайне редко спускаются к земле. Бабочек привлекают забродившие фрукты и сок деревьев. Морфо каждого вида летают в определенное время дня, а продолжительность ежедневной активности не превышает двух часов.
Яйца в форме полусферы зеленоватого цвета, откладываются на листья растений. Гусеницы кормятся на бобовых, от травянистых - до деревьев, например мукуна жгучая. Куколка гладкая, блестящая, зелёного цвета, внешним видом напоминает плоды растений.
Все виды рода принято разделять на несколько подгрупп[1]
Подрод Iphimedeia
Подрод Iphixibia
Подрод Cytheritis
Подрод Balachowskyna
ПодродCypritis
Подрод Bessonia
Подрод Crasseia
Подрод Morpho
Без группы:
Центральная и Южная Америка. От Мексики до южных регионов Бразилии и Северной Аргентины. Некоторые виды, как Морфо Сульковского (Morpho sulkowskyi) в местах обитания поднимаются в горы на высоты до 2700 метров над уровнем моря. Большинство видов обитает в густых тропических лесах.
共8個亞屬：
共30種歸入各亞屬，詳閱正文。
閃蝶屬（學名：Morpho）是蛺蝶科眼蝶亞科閃蝶族中的一個屬。閃蝶又名摩爾福蝶、摩爾浮蝶、燦蝶、大藍蝶等。共有30個物種，以翅面華麗的閃藍色著名，飛行時閃爍的藍色奪目非常，因此受到蝴蝶收藏家珍視。
閃蝶分佈於新熱帶界，即南北美洲內的熱帶地區。主要在南美洲，少數物種向北分佈至墨西哥及美國南部。
閃蝶普遍為大型蝶類，展翅可寬達20厘米[2]。觸角細長，約為前翅長度的三分之一。眼上無毛。腹部短，雄前足跗節上長毛。
外型上出現兩性異形。雄蝶翅膀背面常反射出華麗耀眼的金屬藍色，前翅頂角黑色或白色；雌蝶則以黃色和黑色為主。兩性後翅中室皆為開式。翅膀腹面褐色，常有大大小小的眼斑，這外觀也乎合眼蝶科的特徵。
卵半球狀。幼蟲細長，呈圓柱形，中部稍大，有毛，飾有明亮的紅褐、黃褐、黑褐斑紋，警告色用作阻嚇天敵。蛹為懸蛹，頭部和翅部有許多突起。
白閃蝶幼蟲帶有警告色
(M. e. catenaria)
成蟲於日間活動，在熱帶雨林出沒，如亞馬遜原始森林，也適應如尼加拉瓜乾燥落葉林和次生林林地。飛行迅速而敏捷。雄性特別活躍，具領域性，在明媚的陽光下經常相互追逐，翅膀反射出的藍光是要都其他雄蝶表示其領域範圍。不好訪花，卻會吸食墜落果實，糞便等汁液。
幼蟲的寄主植物為雙子葉植物中的豆科植物，會從寄主中吸取毒素。如果他們受到干擾，便會釋出臭的化學物質，可以阻嚇捕食者。
閃蝶曾視作獨立一科，又曾歸入環蝶的一類，視今閃蝶是眼蝶科中的一屬。與眼蝶科其他物種不同的是，牠們幼蟲時期的寄主為雙子葉植物而不是單子葉植物[3]。
以下列出閃蝶屬中8個亞屬的演化關係：
閃蝶屬枯閃蝶亞屬 Deyrollia － 2 種
闊閃蝶亞屬 Iphimedeia － 5 種
Laurschwartzia － 2 種
(= Schwartzia)
美神閃蝶亞屬 Iphixibia － 1 種
美閃蝶亞屬 Megamede － 2 種
閃蝶亞屬 Morpho － 7 種
(= 白閃蝶亞屬 Pessonia)
藍閃蝶亞屬 Grasseia － 3 種
亮閃蝶亞屬 Cytheritis － 8 種
(= 黎明閃蝶亞屬 Balachowskyna)
雙列閃蝶
Morpho achilles
小藍閃蝶
Morpho aega
美神閃蝶
Morpho anaxibia
黎明閃蝶
Morpho aurora
月神閃蝶
Morpho cisseis
塞浦路斯閃蝶
Morpho cypris
夢幻閃蝶指名亞種
M. d. deidamia
白閃蝶
M. e. catenaria
Morpho epistrophus
太陽閃蝶
Morpho hecuba
尖翅藍閃蝶 (海倫娜閃蝶)
M. r. helena
海倫閃蝶指名亞種
M. h. helenor
海闊閃蝶
Morpho hercules
銀白閃蝶
M. e. epistrophus
水閃蝶 (愛侶閃蝶)
M. l. eros
枯閃蝶指名亞種
M. m. marcus
枯閃蝶 (阿東尼斯閃蝶)
M. m. marcus
大藍閃蝶
Morpho menelaus
三眼砂閃蝶
Morpho amathonte
大藍閃蝶 (歡樂女神閃蝶)
M. m. didius
優哉閃蝶
Morpho eugenia
多音白閃蝶
Morpho polyphemus
尖翅藍閃蝶指名亞種
M. r. rhetenor
夜光閃蝶
Morpho sulkowskyi
黑太陽閃蝶指名亞種
M. t. telemachus
門亮閃蝶 (歌神閃蝶)
M. p. thamyris
西風閃蝶
Morpho zephyritis
在精靈寶可夢系列中，一種寶可夢摩魯蛾的日文名稱（モルフォン Morufon ?）是取自此屬之學名。
多数（本文参照）
モルフォチョウ（モルフォ蝶・学名Morpho）は、北アメリカ南部から南アメリカにかけて80種ほどが生息する大型のチョウの仲間。"Morpho"は、ギリシャ語で「形態」・「美しい」を意味し、アプロディーテーおよびウェヌスの形容語句でもある。
分類上はタテハチョウ科・モルフォチョウ亜科・モルフォチョウ族・モルフォチョウ属に分類される。モルフォチョウ亜科はモルフォチョウ科（Morphidae）という独立した科で扱われることもある。
体にくらべて非常に大きな翅をもち、さらに翅の表側に金属光沢をもつのが特徴である。この光沢はほとんどの種類で青に発色する。これは翅の表面にある櫛形の鱗粉で光の干渉が起きるため、光沢のある青みが現れる。このような現象を構造色という。また、不規則な軌跡を描いて速く飛ぶのも特徴である。鮮やかな翅の色を持つのは雄で、ほとんどの雌は雄よりも地味な茶色か青みが少ないことが多い。
翅の裏側には褐色や灰色のまだら模様がある。また、翅の裏には目玉模様（眼状紋）がある種類がほとんどで、分類上はジャノメチョウに近縁とされている。翅の表裏の色の変化で天敵を驚かせると考えられている。翅を閉じていると目立たない。
森林に生息する。幼虫はマメ科の植物を食べる。成虫の寿命は約1ヶ月で、毒があるため捕食者はあまりいない。成虫は花の蜜よりも腐った果実、動物の死骸、キノコなどを好む。雄は川沿いなどをパトロール飛行する習性がある。
生息地ではしばしば蝶園で養殖され、標本は土産物などにされている。モルフォチョウの標本は、体液が染み出て翅の構造色を損なうのを防ぐために腹部が除去されているものが多い。
モルフォ蝶の採集方法は果実採集と青い銀紙による採集がある。
果実採集のために準備するものは、腐った果実とサトウキビである。バケツにサトウキビの絞り汁を入れてその中に果実を浸し、木の枝の上などに置いておくというもので、これはカブトムシなどの甲虫等も採集することができる。
銀紙による採集は、モルフォチョウの雄が青く反射するものを全て同種の雄と勘違いして追い払うために近づいてくる性質を利用したもので、銀紙の反射によってモルフォ蝶をおびき寄せ、網で捕まえる。この採集方法は当時南アメリカで役人を務めていたフランス人のウジェーヌ・ル・ムールトが考え出したものである。
モルフォチョウの多くにはギリシャ神話の登場人物の名が付けられている。
モルフォチョウ（モルフォ蝶・学名Morpho）は、北アメリカ南部から南アメリカにかけて80種ほどが生息する大型のチョウの仲間。"Morpho"は、ギリシャ語で「形態」・「美しい」を意味し、アプロディーテーおよびウェヌスの形容語句でもある。
分類上はタテハチョウ科・モルフォチョウ亜科・モルフォチョウ族・モルフォチョウ属に分類される。モルフォチョウ亜科はモルフォチョウ科（Morphidae）という独立した科で扱われることもある。
体にくらべて非常に大きな翅をもち、さらに翅の表側に金属光沢をもつのが特徴である。この光沢はほとんどの種類で青に発色する。これは翅の表面にある櫛形の鱗粉で光の干渉が起きるため、光沢のある青みが現れる。このような現象を構造色という。また、不規則な軌跡を描いて速く飛ぶのも特徴である。鮮やかな翅の色を持つのは雄で、ほとんどの雌は雄よりも地味な茶色か青みが少ないことが多い。
翅の裏側には褐色や灰色のまだら模様がある。また、翅の裏には目玉模様（眼状紋）がある種類がほとんどで、分類上はジャノメチョウに近縁とされている。翅の表裏の色の変化で天敵を驚かせると考えられている。翅を閉じていると目立たない。
森林に生息する。幼虫はマメ科の植物を食べる。成虫の寿命は約1ヶ月で、毒があるため捕食者はあまりいない。成虫は花の蜜よりも腐った果実、動物の死骸、キノコなどを好む。雄は川沿いなどをパトロール飛行する習性がある。
生息地ではしばしば蝶園で養殖され、標本は土産物などにされている。モルフォチョウの標本は、体液が染み出て翅の構造色を損なうのを防ぐために腹部が除去されているものが多い。
모르포나비(Morpho butterfly)는 나비목 네발나비과 모르포나비속(Morpho)에 속하는 나비류의 총칭이다. 대부분 남아메리카와 중앙아메리카 그리고 멕시코에서 발견된다. 'Morpho'는 '변한다', '바뀐다'는 뜻으로, 나비의 날개색이 각도에 따라 현란하게 바뀌는 현상에서 유래한다.
모르포나비(Morpho butterfly)는 나비목 네발나비과 모르포나비속(Morpho)에 속하는 나비류의 총칭이다. 대부분 남아메리카와 중앙아메리카 그리고 멕시코에서 발견된다. 'Morpho'는 '변한다', '바뀐다'는 뜻으로, 나비의 날개색이 각도에 따라 현란하게 바뀌는 현상에서 유래한다.
..JPG)
.jpg)
.jpg)
_KL.jpg)
_(6775813631).jpg)
.jpg)
_KL.jpg)
