الأسماء في صفحات التنقل
Der Schwarze Trauerfalter (Neptis rivularis) ist ein Schmetterling (Tagfalter) aus der Familie der Edelfalter (Nymphalidae).
Die Falter erreichen eine Flügelspannweite von 45 bis 55 Millimetern. Die Flügeloberseite der Vorderflügel ist schwarz oder schwarzbraun gefärbt mit einer Binde aus weißen Flecken. Ein oder mehrere kleinere weiße Flecken finden sich außerdem zwischen der Binde und der Flügelwurzel. Der äußerste Flügelsaum ist schmal und von weißer Farbe. Die Unterseite ist rostbraun und zeigt ansonsten die gleichen weißen Zeichnungen wie die Oberseite. Die Flügeloberseite der Hinterflügel ist ebenfalls schwarz oder schwarzbraun gefärbt, außen weiß gesäumt mit einer halbkreisförmigen, breiten, weißen Binde, die nur durch die dunklen Adern durchbrochen wird. Die Unterseite ist rostbraun und zeigt wiederum die weiße Zeichnung der Oberseite, wobei die weiße Binde schwarz umrandet ist.
Die Eier des Schwarzen Trauerfalters haben ein fingerhutförmiges Aussehen.[1]
Die Raupe ist bräunlich gefärbt, hat eine undeutliche helle Rückenlinie und mehrere Höcker. An den Seiten befinden sich dunkelbraune Schrägstriche, die hell gerändert sind, sowie ein gelblicher Längsstrich.[1]
Die Puppe ist meist hellbraun gefärbt, gedrungen, seitlich ausladend, wobei sich die späteren Flügel deutlich abzeichnen. Am vorderen Ende befinden sich zwei kleine Spitzen.
Der Schwarze Trauerfalter kommt in Mitteleuropa in den Ostalpen, Teilen der Südschweiz, in Österreich und weiter südöstlich vor, wo das Verbreitungsgebiet ausgedehnter wird, so zum Beispiel in Rumänien und Ungarn, was auch zu dem englischen Namen Hungarian Glider führte. Die weitere Verbreitung erstreckt sich über Russland und China bis nach Japan. Die Art lebt bevorzugt in lichten Laubwäldern und Bachschluchten, aber auch in Park- und Gartengebieten kommt sie vor.[2]
Die Falter saugen selten an Blüten, sondern in erster Linie an feuchten Bodenstellen und Exkrementen. Sie fliegen langsam und schwebend.[1] Die Weibchen legen die Eier einzeln auf den Blättern der Futterpflanzen ab. Die jungen Raupen fressen die Blätter von der Blattspitze her. Während der Ruhephasen versteckt sich die Raupe während des Sommers zum Schutz in einem zusammengerollten Blatt. Zur Überwinterung wird ein festeres Hibernarium – ein Gehäuse aus verwelkten Blättern und Spinnfäden – angelegt. Die Puppe hängt als Stürzpuppe an Zweigen der Futterpflanze.
Die Raupen ernähren sich vor allem von den Blättern von Wald-Geißbart (Aruncus dioicus), Echtem Mädesüß (Filipendula ulmaria) und verschiedenen Spiersträucher-Arten (Spiraea).
Die Falter fliegen in einer Generation überwiegend im Juni und Juli. Die Raupen findet man ab August und nach der Überwinterung bis zum Mai des folgenden Jahres.
Die Art wird in der Roten Liste gefährdeter Tiere Österreichs in Kategorie 3 (gefährdet) geführt.[3]
Der Schwarze Trauerfalter (Neptis rivularis) ist ein Schmetterling (Tagfalter) aus der Familie der Edelfalter (Nymphalidae).
Neptis rivularis, the Hungarian glider, is a species of butterfly in the family Nymphalidae.[1]
It lives in Central and Eastern Europe, Russia, central Asia and the Far East as far as Japan. The breadth of its wings is 25–27 mm. It prefers forest habitats, and its caterpillars feed on Spiraea.
Neptis rivularis, the Hungarian glider, is a species of butterfly in the family Nymphalidae.
It lives in Central and Eastern Europe, Russia, central Asia and the Far East as far as Japan. The breadth of its wings is 25–27 mm. It prefers forest habitats, and its caterpillars feed on Spiraea.
Neptis rivularis
Le Sylvain des spirées ou Sylvain cénobite (Neptis rivularis) est une espèce d'insectes lépidoptères (papillons) qui appartient à la famille des Nymphalidae, à la sous-famille des Limenitidinae et au genre Neptis.
Neptis rivularis est le nom donné par Giovanni Antonio Scopoli en 1763[1].
Le Sylvain des spirées se nomme Hungarian Glider en anglais et Schwarzer Trauerflter en allemand.
C'est un papillon de taille moyenne, à l'envergure de 25 à 27 mm, marron orné de blanc sous forme aux antérieures de deux demi-bandes et aux postérieures d'une bande transversale.
Le revers des antérieures et des postérieures plus clair, roux, est orné des mêmes bandes blanches.
Il hiverne au stade de chenille, parfois dans un tube formé des restes de la feuille de la plante hôte[2],[3].
Il vole en une génération de fin mai à début août, deux dans le sud de sa zone de résidence[2],[3].
Les plantes hôtes de sa chenille sont des Spiraea, Spiraea aquilegifolia, Spiraea crenata, Spiraea chamaedryfolia, Spiraea hypericifolia, Spiraea salicifolia et Filipendula ulmaria [1],[2].
Le Sylvain des spirées est présent depuis le centre de l’Europe, la Turquie, la Russie, le sud de la Sibérie, et le centre de l'Asie jusqu'à Taïwan et au Japon[1]. En Europe il se rencontre dans le sud-est de la Suisse, le nord de l'Italie, la Slovénie, l'est de l'Autriche, la Slovaquie, la Hongrie, l'ouest de la Croatie, le centre de la Serbie, l'est de la Roumanie et sous forme très localisée dans le nord de la Grèce, en Macédoine et Bulgarie[2].
Il réside dans les forêts de feuillus.
Espèce disparue de France métropolitaine[4].
Neptis rivularis
Le Sylvain des spirées ou Sylvain cénobite (Neptis rivularis) est une espèce d'insectes lépidoptères (papillons) qui appartient à la famille des Nymphalidae, à la sous-famille des Limenitidinae et au genre Neptis.
De spireazwever (Neptis rivularis) is een vlinder uit de onderfamilie Limenitidinae van de familie Nymphalidae, de vossen, parelmoervlinders en weerschijnvlinders. De voorvleugellengte bedraagt 25 tot 27 millimeter. De soort komt van Centraal- en Oost-Europa tot het Verre Oosten en Japan voor. In Nederland en België komt de soort niet voor. De soort vliegt in juni en juli. De vlinder vliegt op hoogtes van 500 tot 1600 meter boven zeeniveau. De habitat van de soort is open bos, zowel loofbos als gemengd bos. De soort wordt makkelijk verward met de kleine ijsvogelvlinder die in dezelfde habitat gevonden wordt.
De waardplanten van de spireazwever zijn geitenbaard, moerasspirea en verschillende soorten Spirea. De rupsen overwinteren.
De spireazwever (Neptis rivularis) is een vlinder uit de onderfamilie Limenitidinae van de familie Nymphalidae, de vossen, parelmoervlinders en weerschijnvlinders. De voorvleugellengte bedraagt 25 tot 27 millimeter. De soort komt van Centraal- en Oost-Europa tot het Verre Oosten en Japan voor. In Nederland en België komt de soort niet voor. De soort vliegt in juni en juli. De vlinder vliegt op hoogtes van 500 tot 1600 meter boven zeeniveau. De habitat van de soort is open bos, zowel loofbos als gemengd bos. De soort wordt makkelijk verward met de kleine ijsvogelvlinder die in dezelfde habitat gevonden wordt.
La ruva a viv an dzora a Spiraea. Na generassion a l'ann, la farfala a vola da giugn a luj.
DistribussionA viv an sj'Alp, localisà.
Sinònim Neptis lucillaPasyn lucylla (znany też pod polskimi synonimami: pokłonnik lucylla[1][2][3][4] pasyn wołowiczek[2][3][4]) (Neptis rivularis) – owad z rzędu motyli, z rodziny rusałkowatych (Nymphalidae). W Polsce objęty jest częściową ochroną gatunkową[5][6].
Pasyn lucylla to gatunek eurosyberyjski[7][8]. Rozciąga się od Alp południowej Europy do południowo-wschodniej Europy, następnie do Turcji i Kaukazu dalej ciągnie się przez południowe części Azji, m.in. zamieszkuje południową Syberię, Mongolię, północne Chiny, Tajwan, Koreę i sięga aż po Japonię[9].
W Europie występuje w południowo-wschodniej Szwajcarii[10], w północno-zachodnich[11] i północno-wschodnich Włoszech[10] (znany z Tyrolu[2]), Słowenii, zachodniej Chorwacji (na Wybrzeżu Dalmatyńskim), w centralnej Serbii, Bośni i Hercegowinie, we wschodniej Austrii[9], w Czechach[10] (na Morawach w pobliżu rzek: Oslava i Jihlava[12]), w południowo-wschodniej Polsce[13], w północnych i zachodnich Węgrzech i na Słowacji[10] (szczególnie w pasie Krasu Słowacko-Węgierskiego[2] tj Zádielska dolinia[14], Zádiel[12], Turna nad Badvou[12], natomiast po stronie węgierskiej w Parku Narodowym Aggtelek[14]), również w Rumunii [9][10]. Lokalnie spotykany na południu Bałkanów oraz w Macedonii (Galicica Pl., Dolina Treska), a także w południowo-zachodniej Bułgarii i północnej Grecji (Rodopy)[9].
W Polsce pasyn lucylla to gatunek wyspowy[15]. Znany jest z pojedynczych znalezisk z południowo-wschodnich dzielnic[13]. Wykazywany z południowej części Podkarpacia[15]. (m.in. do 1995 roku był notowany w Magurskim Parku Narodowym[13], w późniejszych badaniach nie znaleziony[16]), Kotliny Sandomierskiej, Puszczy Solskiej[13] i Roztocza[13]. Najdalej na północ stwierdzony jest na Wyżynie Kieleckiej koło Starachowic[17][18][19].
Wierzchnia strona skrzydeł motyla jest czarnobrunatna z białym rysunkiem[20]. Przy zewnętrznym brzegu skrzydeł niekiedy widać białe zewnętrzne kreski[20]. Biały rysunek to przeważająca biała smuga (zwana przepaską środkową[21]) ciągnąca się wzdłuż tylnego i do połowy przedniego skrzydła, oddzielona w rzędzie od siebie dużymi białymi plamkami[20]. Przy brzegu skrzydła widoczny jest niekompletny rząd białych plamek[15]. Na przednich skrzydłach w komórce środkowej występują niewielkie białe plamki[21]. Spód skrzydeł jasnobrunatny z białym rysunkiem, którego elementy są jak gdyby odbiciem rysunku z wierzchniej strony skrzydeł[20][15]. Rozpiętość skrzydeł waha się pomiędzy 44-54 mm[21][20].
Jajo jest sferyczne, nieco wydłużone i szarozielonkawe[20], jest nieco podobne do krajowego pokłonnika kamilli[8]. Chorion jaja charakteryzuje się jamkami o kanciastych brzegach oraz niewielkimi szczecinkami w miejscach stykania się jamek[20].
Gąsienica ma zmienne ubarwienie od szarawego przez brązowoczerwonawe[3][8] do brunatnego[20][8], jest na stronie grzbietowej jaśniejsza z ukośnymi ciemniejszymi plamkami[20]. Na śród i zatułowiu oraz na drugim i ósmym segmencie odwłoka gąsienicy znajdują się pary krótkich, oszczecinionych wyrostków[20].
Stosunkowo krótka[3] poczwarka o perłowym połysku[8] z siateczkowym deseniem i charakterystyczną plamą w środkowej części pokryw skrzydeł[20] jest białobeżowa, pomarańczowa lub ciemnobrunatna[8]. Pokrywy skrzydeł mocno odstają, zaś wzdłuż grzbietu ciała poczwarki przebiega ostry grzebień z ciemnym obrzeżem[20]. Odwłok poczwarki po bokach pokryty jest podłużnymi paskami oraz cienkimi, ukośnymi białymi kreskami[20][8].
Stadium jaja w przyrodzie zwykle trwa tydzień[8] i spotkać go można przez cały okres aktywności dorosłych motyli. Stadium gąsienicy trwa od lipca do końca maja w kolejnym roku[22]. Stadium poczwarki trwa około 3 tygodni w okresie między końcem maja a początkiem lipca[8]. Okres lotu Imagines (dorosłych motyli) odbywa się w jednym pokoleniu od połowy czerwca do sierpnia[20] (w innych krajach motyl pojawia się już od końca maja[12][9]).
W okresie pojawu imagines zapłodniona przez samca – samica składa jaja zarówno na wierzchu jak i spodzie liścia rośliny pokaramowej[20]. Generalnie jest to brzeg liścia, najczęściej na ich końcu przy żyłce medialnej[9]. Po około tygodnia z jaja wylęga się młoda gąsienica, która nagryza liść z każdej strony od brzegu blaszki do żyłki środkowej, następnie sprzędza ze sobą brzegi jedwabną nitką, tworząc w ten sposób rurkowate schronienie, w którym przebywa[20][9]. Schronienie to jest przymocowane przędzą do gałązki i spełnia rolę hibernakulum, w środku którego zimuje (hibernuje) larwa motyla[20]. Przygotowanie do hibernacji z reguły odbywa się po trzecim stadium wzrostowym[20]. Na wiosnę w roku następnym, gąsienica budzi się z hibernacji, następnie żywi się liśćmi[20] do końca maja[22], po czym przeobraża się w poczwarkę[20]. Poczwarka (zwieszona za kremaster) przypomina liść przytwierdzony do łodygi[9]. Mniej więcej w połowie czerwca z poczwarki wylęga się dorosły motyl[22]. Motyle nie są płochliwe[4], daleko szybują, rzadko poruszają skrzydłami[8]. Spotyka się je w większych skupiskach w podszycie drzew[8] Siadają też na ziemi w pobliżu potoków, źródeł i na krzakach[4]. Zapylają kwiaty groszku wiosennego Lathyrus vernus, tawuły Spiraea sp., robinii akacjowej Robinia pseudoacacia, jeżyny Rubus oraz różne kwiaty roślin baldaszkowatych Apiacae[20].
W Polsce znaną rośliną żywicielską tego motyla jest tawuła bawolistna Spiraea salicifolia[20][15]. Podawane są jeszcze inne gatunki tawuły[3] na których żeruje larwa pasyna lucylla, a mianowicie Spiraea media[12], Spiraea chamaedryfolia[9], a także wiązówka błotna Filipendula ulmaria[12][9] i parzydło leśne Aruncus dioecus[9]. Gąsienice hodowane w niewoli akceptują również tawułę Spiraea bumata[9].
Motyl preferuje (raczej wiekowe [4]) lasy liściaste[9][20] i mieszane[20] na nizinach i pogórzach[4] ich skraje[3], leśne drogi[15], polany i zręby[20][15], wilgotne łąki[15], a także nasłonecznione zbocza porośnięte tawułą. Spośród lasów liściastych, w których występuje pasyn lucylla są różne zespoły lasów łęgowych[23] rosnących nad ciekami wodnymi, tj. Salicetum albo-fragilis, Populetum albae, Alnenion, Ficario-Ulmetum, Querco-Ulmetum minoris, Fraxino-Alnetum (Circaeo-Alnetum)[19][18][24].
Pasyn lucylla (znany też pod polskimi synonimami: pokłonnik lucylla pasyn wołowiczek) (Neptis rivularis) – owad z rzędu motyli, z rodziny rusałkowatych (Nymphalidae). W Polsce objęty jest częściową ochroną gatunkową.
Долины рек и ручьев, заросли кустарников, опушки и поляны среди разреженных лиственных лесов. В горы поднимается до высоты 1300—1500 м над уровнем моря.
В зависимости от сезона и широты развивается в одном или в двух поколениях. Первое поколение появляется в конце мая и летает до начала июля. Второе поколение летает в конце июля и в августе. Самцы проявляют территориальное поведение, охраняя выбранный участок от других самцов. Бабочки редко посещают цветы, в основном встречаются на влажной земле у ручьев или экскрементах. Молодые гусеницы, потомки второго поколения, для зимовки сооружают из листьев кокон, и окукливаются в начале мая.
Таволга — Filipendula sp. (Mill.), в особенности таволга вязолистная — Filipendula ulmaria (Maxim.), жимолость — Lonicera sp. (L.), волжанка обыкновенная — Aruncus dioicus (Fernald), спирея — Spiraea sp. (Mill.), в особенности спирея дубравколистная — Spiraea chamaedryfolia и спирея иволистная — Spiraea salicifolia.
Включен в Красную книгу Польши в 2001 году, охраняется в Словакии[3].
Долины рек и ручьев, заросли кустарников, опушки и поляны среди разреженных лиственных лесов. В горы поднимается до высоты 1300—1500 м над уровнем моря.
Время лётаВ зависимости от сезона и широты развивается в одном или в двух поколениях. Первое поколение появляется в конце мая и летает до начала июля. Второе поколение летает в конце июля и в августе. Самцы проявляют территориальное поведение, охраняя выбранный участок от других самцов. Бабочки редко посещают цветы, в основном встречаются на влажной земле у ручьев или экскрементах. Молодые гусеницы, потомки второго поколения, для зимовки сооружают из листьев кокон, и окукливаются в начале мая.
Кормовые растения гусеницТаволга — Filipendula sp. (Mill.), в особенности таволга вязолистная — Filipendula ulmaria (Maxim.), жимолость — Lonicera sp. (L.), волжанка обыкновенная — Aruncus dioicus (Fernald), спирея — Spiraea sp. (Mill.), в особенности спирея дубравколистная — Spiraea chamaedryfolia и спирея иволистная — Spiraea salicifolia.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 節足動物門 Arthropoda 綱 : 昆虫綱 Insecta 目 : チョウ目（鱗翅目） Lepidoptera 上科 : アゲハチョウ上科 Papilionoidea 科 : タテハチョウ科 Nymphalidae 亜科 : イチモンジチョウ亜科 Limenitidinae 族 : ミスジチョウ族 Neptini 属 : ミスジチョウ属 Neptis 種 : フタスジチョウ N. rivularis 学名 Neptis rivularisフタスジチョウ（二筋蝶 Neptis rivularis）は、チョウ目（鱗翅目）タテハチョウ科に属するチョウの一種。
ミスジチョウの仲間であるが、本種は前翅に一条・後翅に一条。ただし生息地が分断されているため帯の幅や形は地理的変異が著しい。とくに只見地区の亜種は白帯がつぶれ、趣味者に「黒いフタスジ」などと呼ばれる。山地草原や林縁を滑空し、オカトラノオやクガイソウなどの花によく集まる。雄は吸水にも訪れる。
越冬態は幼虫（3齢）。幼虫の食草はバラ科のユキヤナギ、シモツケ、イワシモツケ、ホザキシモツケなど。卵は葉の表に1つずつ産卵される。年一化性で、成虫は6月～7月末ごろまで見られる。
日本国外ではユーラシア大陸北部。国内では北海道全土、岩手県・関東地方北部・中部地方の山地。
以下の県でレッドデータに記載されている。
