الأسماء في صفحات التنقل
Els cérvols andins (Hippocamelus) són un gènere de cérvols. Inclou dues espècies amenaçades andines. Els cérvols andins tenen un cos robust i gruixut, amb potes curtes. Aquests mamífers viuen a grans altituds a l'estiu, baixen de les muntanyes a la tardor i passen l'hivern en valls protegides amb boscos. Prefereixen àrees amb aigua dolça. Els cérvols andins són herbívors que s'alimenten principalment de plantes herbàcies i arbustos, així com ciperàcies, líquens i herbes que troben entre les roques als pics elevats.
Die Andenhirsche (Hippocamelus) sind eine in den südamerikanischen Anden lebende Gattung der Hirsche (Cervidae). Sie werden auch Gabelhirsche oder Huemuls (Einzahl Huemul) genannt. Man unterscheidet zwei Arten:
Beide Arten sind gleich groß und einander sehr ähnlich. Ihre Kopfrumpflänge beträgt 1,4 bis 1,65 Meter, ihre Schulterhöhe 78 bis 90 Zentimeter und das Gewicht etwa 45 bis 65 Kilogramm. Das Fell ist beigebraun gefärbt. Die Geweihstangen des Männchens sind kurz und bilden eine einfache Gabel. Kurze Beine und ein relativ plumper Körperbau sind wahrscheinlich eine Anpassung an unwegsames Hochgebirgsterrain.
Die Arten leben in sich nicht überschneidenden Verbreitungsgebieten, so dass eine Unterscheidung anhand des Beobachtungsortes sicher ist. Davon abgesehen hat der Südandenhirsch eine etwas hellere Unterseite und vor allem eine dunkle Schwanzunterseite; diese ist beim Nordandenhirsch weiß.
Huemuls sind Tiere des Hochgebirges. Vor allem der Nordandenhirsch, der im Sommer auf Höhen über 5000 Metern steigt, kann in höheren Lagen leben als die meisten anderen Säugetiere. Im Winter zieht er in tiefere Lagen um 2500 Meter. Die südliche Art dagegen lebt ganzjährig in Höhen zwischen 1300 und 1700 Meter. Oft findet man Huemuls an zerklüfteten Berghängen, aber auch auf Bergwiesen oder in Wäldern.
Nordandenhirsche sind tagaktiv. Sie durchwandern ihr Habitat in Gruppen von durchschnittlich acht Tieren. Diese Gruppen scheinen einen lockeren Zusammenhalt zu haben. Junge und alte Tiere beiderlei Geschlechts schließen sich ihnen an und verlassen sie wieder. Dagegen zeigt die südliche Art ein hirschtypischeres Verhalten. Hier gibt es viele einzelgängerisch lebende Tiere. Männchen versuchen, eine Gruppe von Weibchen um sich zu sammeln, die sie aggressiv gegen andere Männchen verteidigen.
Beide Arten gelten als bedroht und sind im Anhang I des CITES-Abkommens gelistet. Die IUCN führt den Nordandenhirsch als gefährdet (vulnerable) und den Südandenhirsch als stark gefährdet (endangered). Der Nordandenhirsch ist zwar noch relativ weit verbreitet, aber nirgendwo häufig. Durch die Jagd gehen seine Bestandszahlen weiter zurück.
Der Südandenhirsch ist vor allem durch die Konkurrenz des von Menschen in Chile eingeführten Rothirsches bedroht. Außerdem werden Jungtiere von verwilderten Hunden getötet und die spärlichen Gräser von Hausschafen abgeweidet. Die Gesamtpopulation wird auf 1300 Tiere geschätzt.
Ein Huemul ist im chilenischen Staatswappen abgebildet, wo er eine Krone trägt. Der Südandenhirsch ist neben dem Kondor ein nationales Symbol Chiles.
In Unkenntnis seiner Zugehörigkeit zu den Hirschen wurde der Huemul zuerst als ein Mischwesen aus Pferd und Kamel beschrieben. Von dieser Fehleinschätzung stammt heute noch der wissenschaftliche Name Hippocamelus, da ein einmal vergebener Name nach den ICZN-Regeln nicht mehr geändert werden darf.
Die Andenhirsche (Hippocamelus) sind eine in den südamerikanischen Anden lebende Gattung der Hirsche (Cervidae). Sie werden auch Gabelhirsche oder Huemuls (Einzahl Huemul) genannt. Man unterscheidet zwei Arten:
Der Nordandenhirsch (Hippocamelus antisensis (d’Orbigny, 1834)) lebt in Peru, Westbolivien und Nordchile. Der Südandenhirsch (Hippocamelus bisulcus (Molina, 1782)) ist in den zentralen und südlichen Regionen Chiles und Argentiniens beheimatet.
Hippocamelus is a genus of Cervidae, the deer family. It comprises two extant Andean and two fossil species. The living members are commonly known as the huemul (from the Mapuche language), and the taruca, also known as northern huemul.
Both species have a stocky, thick, and short-legged body. They live at high altitudes in the summer. Though Taruca spends their whole life cycle at these high altitudes, especially as populations get nearer the Ecuator line, Southern Huemul, moves down the mountains in the fall and spend the winter in sheltered forested valleys.
Areas with fresh water are preferred. They are herbivores that feed primarily on herbaceous plants and shrubs as well as sedges, lichens, and grasses found between the rocks on high peaks. They are active during daytime and have a lifespan of about ten years.
The huemul (Hippocamelus bisulcus), also known as the South Andean deer, is found in Chile and Argentina. Huemuls live in groups of varying size, typically of two or three individuals, but sometimes as many as eleven. In the past, groups of over a hundred deer were reported. Groups are made up of a female and her young, while males are often alone.
Huemul occur in several national parks in Chile and neighbouring parts of Argentina and have been on the Endangered list since 1996. They are endangered primarily due to human impacts such as deforestation, habitat fragmentation by roads, introduction of non-native mammals such as farm animals, and poaching. They are in a classic "extinction spiral" marked by increasingly small, isolated populations.
The huemul is, along with the condor, the national animal of Chile.
The taruca (Hippocamelus antisensis), also called Northern Huemul, is mainly found in Peru. Scattered potpulations are also found in high mountain regions of Bolivia, and in a less extent in northern Chile and Argentina, inhabiting treeless Puna grasslands. They live at high altitudes ranging from 3,500 to 5,200 meters above sea level.
Social habits include grazing in flexible groups of up to thirty animals consisting of one or two males and several females.[1]
In 2008, a genetic study indicated that the huemul and taruca may not be closely related, and that the taruca should therefore be placed in a separate genus.[2] This has been contradicted by more recent studies.[3]
Fossils belonging to the now extinct species Hippocamelus sulcatus have been identified from Brazil, Uruguay, and Argentina. This species inhabited lowland plains habitats, rather than mountains, and lived between 1.5 and 0.5 million years ago, during the mid to late Pleistocene. Its exact relationship to the living species is unclear. A second fossil species, Hippocamelus percultus, is known from the Bolivian Andes, and lived around 40,000 to 20,000 years ago; it may be a direct ancestor of the living taruca.[4]
Both species are threatened according to the IUCN. The Southern Hueamul is endangered and the taruca is listed as vulnerable.
Hippocamelus is a genus of Cervidae, the deer family. It comprises two extant Andean and two fossil species. The living members are commonly known as the huemul (from the Mapuche language), and the taruca, also known as northern huemul.
Both species have a stocky, thick, and short-legged body. They live at high altitudes in the summer. Though Taruca spends their whole life cycle at these high altitudes, especially as populations get nearer the Ecuator line, Southern Huemul, moves down the mountains in the fall and spend the winter in sheltered forested valleys.
Areas with fresh water are preferred. They are herbivores that feed primarily on herbaceous plants and shrubs as well as sedges, lichens, and grasses found between the rocks on high peaks. They are active during daytime and have a lifespan of about ten years.
Hippocamelus, llamados vulgarmente huemul,[2] es un género de mamíferos rumiantes de tamaño mediano de la familia Cervidae;[1] habitan la cordillera de los Andes (Sudamérica). Con una altura en la cruz de entre 80 y 100 cm y un peso que va de 40 a 100 kg, estos ciervos se caracterizan por tener un cuerpo relativamente robusto, y en los machos, un par de astas con dos puntas cada uno.
El género de los huemules abarca 4 especies.
El aspecto externo del huemul recuerda al de un íbice, tal como el último es un típico animal de alta montaña. La altura en la cruz es de 70-80 cm. El pelaje se compone de unas líneas largas y quebradizas que le dan un áspero aspecto. El colorido en ambas especies es pardo grisáceo. La taruca tiene una raya negra sobre el dorso del hocico que más adelante se bifurca en dirección a los ojos. La corta cola de esta especie es totalmente blanca, mientras que el huemul o ciervo andino solo es de este color la cara inferior.
La cornamenta de los huemules forma una horquilla, con ramificaciones desiguales a veces. La cuerna del taruca se ramifica encima de los pedúnculos, mientras que en el huemul esta ramificación se produce sobre un asta corta.
Tanto los machos como las hembras tienen los caninos del maxilar superior en forma de colmillos.
Molina fue el primero en describir a un huemul; solo había visto a una hembra y creyó que se trataba de una especie de caballo. Por esta razón, cuando fue incorporado al escudo chileno junto con el cóndor, aparecía como si fuera un caballo con pies de rumiante. Posteriormente se le consideró como una especie de llama o bien de camello lo cual explica el porqué de que su nombre científico sea Hippocamelus, que quiere decir caballo - camello.
Ambas especies de huemules viven fuera de las zonas arbóreas. La especie septentrional, el taruca habita en las regiones situadas por encima del límite de la vegetación arbórea, mientras que la especie meridional, el huemul, también puede habitar en las frías pampas más meridionales del continente, las que están desprovistas de árboles y son azotadas por los vientos. El huemul del norte en el Perú vive a altitudes por encima de los 3000 msnm y escala las montañas hasta llegar a los ventisqueros. Durante el invierno, los huemules van desplazándose hacia los valles, empujados por el descenso del límite de las nieves; en esta época llegan a ocupar las regiones forestales superiores, sobre todo de ciertas especies de hayas australes (Nothofagus).
Se reúnen en pequeñas manadas compuestas por un ciervo adulto, varias hembras y algunos animales jóvenes, que se trasladan de un lugar a otro con enorme seguridad, incluso en los terrenos más escarpados. La taruca, mientras huye, procura siempre ascender por la montaña. El huemul intenta salvarse de sus perseguidores lanzándose a algún lago dando un gran salto; los nativos aprovechan el tiempo en que los ciervos están en el agua para cazarlos y abatirlos. Se afirma que si el huemul es acosado por unos perros, se finge muerto. No se trata, posiblemente, de una reacción instintiva, sino de una paralización producida por el pánico.
Las hembras paren un cervatillo, cuyo pelaje posee un colorido idéntico al de sus padres.
Los huemules consumen hierba, vegetales y follaje de toda clase. Entre otras plantas les agrada comer la azucena incaica (Alstroemeria).
Ambas especies están amenazadas de extinción. Es muy probable que el huemul del norte o taruca exista ya solo en el parque Nacional de Manu; el huemul ha desaparecido ya del parque Nacional Nahuel Huapi de Argentina: los esfuerzos realizados por conseguir que volviera a aclimatarse han resultado infructuosos. Cabe la posibilidad de que el huemul viva aún en algunos lugares del sur de Argentina y del sur de Chile. El retroceso que han experimentado las poblaciones de huemules se debe a que se han introducido en sus territorios otras especies de ciervos - como el chital, el gamo y el ciervo común -, todas ellas procedentes de otros continentes.
Los huemules del sur vivieron en el parque zoológico de Berlín de 1931 a 1940, e incluso se reprodujeron allí. De todas formas escasean en los zoológicos. Tarucas se mantienen en cautiverio en algunos zoológicos del Perú.
Hippocamelus, llamados vulgarmente huemul, es un género de mamíferos rumiantes de tamaño mediano de la familia Cervidae; habitan la cordillera de los Andes (Sudamérica). Con una altura en la cruz de entre 80 y 100 cm y un peso que va de 40 a 100 kg, estos ciervos se caracterizan por tener un cuerpo relativamente robusto, y en los machos, un par de astas con dos puntas cada uno.
Andienhirvet[1] (Hippocamelus) on hirvieläinten heimoon kuuluva sorkkaeläinsuku. Niitä tavataan vain Etelä-Amerikassa, ja sukuun kuuluu vain kaksi nykyisin elävää lajia, andienhirvi eli guemuli (Hippocamelus antisensis) ja chilenhirvi (H. bisulcus). Niillä on tukevahko vartalo ja verrattain lyhyet jalat. Ne elävät kesällä korkealla vuoristossa, mutta laskeutuvat syksyisin alemmas ja viettävät talvet suojaisissa metsäisissä laaksoissa. Tavallisesti ne laiduntavat pienissä, 3–14 yksilön ryhmissä. Andienhirvi esiintyy Perussa ja Boliviassa, chilenhirvi taas Chilessä ja Argentiinassa. Märehtijöinä ne ovat kasvinsyöjiä, joiden ravinto koostuu pääosin ruohovartisista kasveista ja pensaiden lehdistä, silmuista ja versoista sekä jäkälästä.
Andienhirvi luetaan nykyisin uhanalaisuusluokituksessa vaarantuneeksi ja chilenhirvi erittäin uhanalaiseksi.[2]
Nisäkäsnimistötoimikunnan ehdotus suvun uudeksi suomenkieliseksi nimeksi oli ”hemulit”[3] (esp. huemul), mutta suomen kielen lautakunnan mielestä tällainen sana muistuttaa lempi- tai jopa pilkkanimeä eikä herätä mielikuvaa nisäkkäännimestä.[4]
Andienhirvet (Hippocamelus) on hirvieläinten heimoon kuuluva sorkkaeläinsuku. Niitä tavataan vain Etelä-Amerikassa, ja sukuun kuuluu vain kaksi nykyisin elävää lajia, andienhirvi eli guemuli (Hippocamelus antisensis) ja chilenhirvi (H. bisulcus). Niillä on tukevahko vartalo ja verrattain lyhyet jalat. Ne elävät kesällä korkealla vuoristossa, mutta laskeutuvat syksyisin alemmas ja viettävät talvet suojaisissa metsäisissä laaksoissa. Tavallisesti ne laiduntavat pienissä, 3–14 yksilön ryhmissä. Andienhirvi esiintyy Perussa ja Boliviassa, chilenhirvi taas Chilessä ja Argentiinassa. Märehtijöinä ne ovat kasvinsyöjiä, joiden ravinto koostuu pääosin ruohovartisista kasveista ja pensaiden lehdistä, silmuista ja versoista sekä jäkälästä.
Andienhirvi luetaan nykyisin uhanalaisuusluokituksessa vaarantuneeksi ja chilenhirvi erittäin uhanalaiseksi.
Nisäkäsnimistötoimikunnan ehdotus suvun uudeksi suomenkieliseksi nimeksi oli ”hemulit” (esp. huemul), mutta suomen kielen lautakunnan mielestä tällainen sana muistuttaa lempi- tai jopa pilkkanimeä eikä herätä mielikuvaa nisäkkäännimestä.
Hippocamelus est un genre de mammifères de la famille des Cervidés.
Ce genre se compose de deux espèces : Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (16 mars 2011)[1], NCBI (16 mars 2011)[2] et ITIS (16 mars 2011)[3] :
Hippocamelus est un genre de mammifères de la famille des Cervidés.
Hippocamelus Leuckart, 1816 è un genere della famiglia dei Cervidi; comprende due sole specie, note comunemente come huemul o cervi delle Ande, originarie delle regioni andine del Sudamerica:
I primi esploratori del Sudamerica descrissero lo huemul come un ibrido generato dall'accoppiamento tra un cavallo e un cammello: questa strana genesi è all'origine del nome generico Hippocamelus.
Entrambe le specie hanno le stesse dimensioni e sono molto simili. Misurano 140–165 cm di lunghezza, sono alte al garrese 78–90 cm e pesano 45–65 kg. Il mantello è di colore beige. I palchi, presenti solamente nei maschi, sono brevi e a forma di forchetta. Hanno zampe relativamente brevi e costituzione tozza, probabilmente come adattamento agli accidentati terreni di montagna.
Gli areali delle due specie non si sovrappongono, quindi l'appartenenza a una determinata specie viene effettuata semplicemente a partire dalla località. Comunque, lo huemul del sud è un po' più piccolo e, soprattutto, ha la parte inferiore della coda scura, che nello huemul del nord è bianca.
Gli huemul sono animali di alta montagna. In particolare, la specie del nord è facile incontrarla, in estate, a oltre 5000 metri di quota, ad altitudini, quindi, più elevate rispetto alla maggior parte degli altri mammiferi. In inverno, comunque, si sposta a quote più basse, a circa 2500 m. La specie del sud, invece, vive tutto l'anno a 1300–1700 m d'altitudine. Entrambe le specie prediligono gli aspri pendii montani, ma vivono anche in prati alpini o foreste.
Lo huemul del nord è una specie diurna. Si sposta attraverso il proprio territorio in gruppi composti mediamente da otto esemplari[2]. Questi gruppi sembrano essere piuttosto aperti: esemplari giovani e meno giovani di ambo i sessi possono tranquillamente entrare a far parte di un gruppo e lasciarlo poco dopo. Al contrario, lo huemul del sud ha uno stile di comportamento più simile a quello degli altri cervi. La maggior parte degli esemplari è solitaria e i maschi cercano di radunare attorno a sé le varie femmine presenti nei dintorni, difendendole aggressivamente contro gli altri maschi.
Entrambe le specie sono considerate minacciate e compaiono nell'Appendice I della CITES. La IUCN inserisce lo huemul del nord tra le specie vulnerabili e quello del sud tra quelle in pericolo. Lo huemul del nord è ancora relativamente diffuso, ma non è particolarmente numeroso in nessun luogo. Da quando ne è stata vietata la caccia, il numero di esemplari sta nuovamente aumentando.
Lo huemul del sud, invece, è particolarmente minacciato dalla concorrenza con i cervi nobili, introdotti in Cile dall'uomo, e con le pecore domestiche. Gli esemplari giovani, inoltre, cadono vittima dei cani randagi. La popolazione totale è stimata sui 1300 capi.
Uno huemul che indossa una corona è raffigurato sullo stemma nazionale del Cile, in compagnia di un condor, simbolo nazionale del Paese.
Hippocamelus Leuckart, 1816 è un genere della famiglia dei Cervidi; comprende due sole specie, note comunemente come huemul o cervi delle Ande, originarie delle regioni andine del Sudamerica:
Hippocamelus antisensis (d'Orbigny, 1834) - huemul del nord o taruca, diffuso in Perù, Bolivia occidentale e Cile settentrionale; Hippocamelus bisulcus Molina, 1782 - huemul del sud o guemal, diffuso nelle regioni centrali e meridionali di Cile e Argentina.I primi esploratori del Sudamerica descrissero lo huemul come un ibrido generato dall'accoppiamento tra un cavallo e un cammello: questa strana genesi è all'origine del nome generico Hippocamelus.
Andiniai elniai (lot. Hippocamelus) – elninių (Cervidae) šeimos žinduolių gentis, paplitusi Pietų Amerikoje, Andų kalnuose.
Sudaro dvi rūšys:
Gyvena aukštikalnėse, tarpukalnių slėniuose. Maitinasi žole, viksvomis, samanomis, krūmų, medžių lapais.
Hippocamelus is een geslacht van zoogdieren uit de familie van de hertachtigen (Cervidae).
Hippocamelus is een geslacht van zoogdieren uit de familie van de hertachtigen (Cervidae).
Andeshjorter (Hippocamelus) er ei lita slekt i hjortdyrfamilien (Cervidae) som består av kun to arter, som begge er nært knyttet til Andesfjellene i Sør-Amerika. Slekten tilhører gruppen med andre hjortedyr (Capreolinae).
Andeshjortene lever høyt til fjells om sommeren, men trekker ned i lavere høyder i dalene om høsten og vinteren. De foretrekker områder med god tilgang på friskt vann. Til hjortedyr å være er de relativt kortbeite og kraftig bygget. Dyra ferdes gjerne i mindre, sosiale grupper på 3–14 dyr, som regel bestående av 1–2 hanner og flere hunner.[1]
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Andeshjorter (Hippocamelus) er ei lita slekt i hjortdyrfamilien (Cervidae) som består av kun to arter, som begge er nært knyttet til Andesfjellene i Sør-Amerika. Slekten tilhører gruppen med andre hjortedyr (Capreolinae).
Andeshjortene lever høyt til fjells om sommeren, men trekker ned i lavere høyder i dalene om høsten og vinteren. De foretrekker områder med god tilgang på friskt vann. Til hjortedyr å være er de relativt kortbeite og kraftig bygget. Dyra ferdes gjerne i mindre, sosiale grupper på 3–14 dyr, som regel bestående av 1–2 hanner og flere hunner.
Multimedia w Wikimedia Commons Huemal[3] (Hippocamelus) – rodzaj ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych (Cervidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Ameryce Południowej[4][5].
Długość ciała 140–195 cm, wysokość w kłębie samców 75–90 cm, samic 70–85 cm, długość ogona 12–15 cm; masa ciała samców 55–75 kg, samic 45–70 kg[4]. Huemale wyróżniają się krótkimi kończynami i bardzo długimi uszami. Ich poroża są słabo rozgałęzione.
Hippocamelus: gr. ίππος íppos – koń; καμήλος kamēlos – wielbłąd[6].
Do rodzaju należą następujące gatunki[3][5][4]:
Huemal (Hippocamelus) – rodzaj ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych (Cervidae).
Hippocamelus é um gênero da família Cervidae. Compreende duas espécies que ocorrem nos Andes, e estão ameaçadas de extinção. Esses animais vivem em altitudes elevadas no verão, mas migram para altitudes mais baixas durante o inverno, em vales florestados. Áreas com água fresca são preferidas pelas espécies do gênero. São herbívoros se alimentando principalmente de plantas herbáceas.
Hippocamelus é um gênero da família Cervidae. Compreende duas espécies que ocorrem nos Andes, e estão ameaçadas de extinção. Esses animais vivem em altitudes elevadas no verão, mas migram para altitudes mais baixas durante o inverno, em vales florestados. Áreas com água fresca são preferidas pelas espécies do gênero. São herbívoros se alimentando principalmente de plantas herbáceas.
Huemuler eller gaffelhjortar[1] (Hippocamelus) är ett släkte i familjen hjortdjur (Cervidae) som förekommer i de sydamerikanska Anderna. Släktet består av två arter.[2]
Hippocamelus antisensis listas av IUCN som sårbar (VU) och Hippocamelus bisulcus klassificeras som starkt hotad (EN).[3]
Bägge arter är ungefär lika stora och har liknande utseende. De har en kroppslängd (huvud och bål) mellan 1,40 och 1,65 meter, en mankhöjd mellan 78 och 90 centimeter, en svanslängd av 11,5 till 13 centimeter och en vikt mellan 45 och 65 kilogram.[4] Pälsens färg är gulbrun. Hanarnas horn är korta och delade i två grenar. Korta extremiteter och klumpig kroppsbyggnad är troligtvis en anpassning till svårtillgängliga bergsregioner. Liksom hos vattenrådjur och myskhjortar har hannar och honor hörntänder men de är inte synliga utanför munnen.[4]
Arterna lever i regioner som är skilda från varandra så att de alltid kan bestämmas korrekt. Dessutom har Hippocamelus bisulcus en något ljusare undersida och en svansundersida som är mörk. Hos Hippocamelus antisenis är svansens undersida vit.[4]
Dessa djur lever i höga bergsområden. Särskilt arten Hippocamelus antisenis förekommer under sommaren i områden 5200 meter över havet. Den övervintrar i områden 2500 meter över havet. Den andra arten lever hela året i områden mellan 1300 och 1700 meter över havet. Ofta hittas huemuler i klippiga regioner men även på ängar och i skogar med buskar som undervegetation.[4]
Huemuler är i motsats till äldre uppgifter från 1970-talet aktiva på dagen. Hippocamelus antisenis lever i grupper med genomsnittligt åtta individer (lite fler vuxna honor än hannar). Dessa grupper är troligtvis inte särskilt utpräglade. Unga och vuxna individer av bägge kön ansluter sig till gruppen eller lämnar den. Däremot visar den andra arten ett beteende som är typiskt för hjortdjur. Det förekommer många individer som lever ensamma. Hanar provar att få kontroll över en grupp honor som försvaras mot konkurrenter. Ibland utgörs flocken av ett enda par och deras ungar.[4]
Fortplantningssättet är främst känt för Hippocamelus antisenis. Parningen sker mellan juni och augusti och efter cirka 240 dagar dräktighet föds ungen mellan februari och april.[4]
Bägge arter listas i Washingtonkonventionen (CITES) i appendix I. Däremot listar IUCN bara arten Hippocamelus bisulcus som hotad (endangered) och Hippocamelus antisenis med data saknas (data deficient). Beståndet minskar huvudsakligen på grund av jakt.
Hippocamelus bisulcus hotas huvudsakligen till följd av införande av kronhjort och får som äter samma föda i artens levnadsområde. Dessutom dödas unga individer av förvildade tamhundar. Hela populationen uppskattas till 1300 exemplar.
En huemul visas i Chiles statsvapen med en krona kring hornen. Hippocamelus bisulcus är bredvid kondor en nationell symbol för Chile.
Vid djurens upptäckt var det inte känt att de tillhör hjortdjuren och därför beskrevs de som en blandning mellan häst och kamel. Denna felbedömning visar sig idag i djurens vetenskapliga namn, Hippocamelus, som enligt reglerna hos den internationella kommissionen för artnamn (ICZN) inte får ändras.
Wikimedia Commons har media som rör Huemuler.
Huemuler eller gaffelhjortar (Hippocamelus) är ett släkte i familjen hjortdjur (Cervidae) som förekommer i de sydamerikanska Anderna. Släktet består av två arter.
Hippocamelus antisensis, lever i Peru, västra Bolivia och norra Chile. Hippocamelus bisulcus, förekommer i centrala och södra delar av Chile och Argentina.Hippocamelus antisensis listas av IUCN som sårbar (VU) och Hippocamelus bisulcus klassificeras som starkt hotad (EN).
And geyiği (Hippocamelus) , geyikgiller (Cervidae) familyasının Güney Amerika'da Andlar'da yaşayan bir cinsidir. Huemuls (tekil: Huemul) olarak da bilinir. İki alt türü vardır.
Her iki türde aynı büyüklüktedir ve birbirlerine çok benzer. Vücut uzunlukları 1,4 ile 1,65 metre kadar tutar. Omuz yüksekliği 78 ile 90 cm, ağırlığı 45 ile 65 kilogramdır. Post bej-kahverengidir. Erkeğin boynuzları kısadır ve basit bir çatal oluşturur. Kısa bacaklar ve görece tombul olan vücut yapısı muhtemelen engebeli yüksek dağlara uyumunu sağlar.
Türler kendi içinde yaşar, birbirlerinin dağılım bölgeleri kesişmez.. Böylelikle ayrım yapmak, bölgesellik vasıtasıyla garanti edilir. Tabii ki Güney And geyiğinin biraz daha açık renk alt kısmı ve koyu renk kuyruk altı sayılmazsa. Burası Kuzey And geyiğinde beyazdır.
Huemuls yüksek dağların hayvanlarıdırlar. En başta Kuzey And geyiği yazın 5000 metrenin üstüne çıkar. Yüksek konumda diğer birçok memeli hayvandan daha uzun yaşayabilir. Kışın 2500 metrenin altına, düşük seviyeye çekilir. Buna karşın güney türü, yıl boyunca 1300 ile 1700 metre aralığında yaşar. Geyiklere, sıklıkla uçurumlu dağ yamaçlarında rastlanır. Ayrıca dağ çayırlarında ve ormanlarda da görülür.
Kuzey And geyikleri gündüz faaldir. Ortalama 8 ferdi olan gruplar halinde habitatlarında gezerler. Bu gruplar rahat bir beraberlik gösterirler. Her iki cinsden de genç ve yaşlı hayvanlar bir araya gelerek grup kurarlar ve tekrar ayrılırlar. Buna karşın güney türü tipik geyik davranışları gösterir. Burada, birçok yalnız dolaşarak yaşayan hayvan mevcuttur. Erkekler çevrelerinde dişilerden kurulu bir grup toplamaya çalışırlar ve diğer erkeklere karşı onları agresif bir şekilde savunurlar.
Her iki türde tehdit altında olup CITES Sözleşmesi Ek. I'de listelenmiştir. IUCN Güney And geyiğini tehdit altında (Endangered) olarak belirtirken, Kuzey And geyiğini yetersiz veri (Data deficient) statüsüne yerleştirir. Kuzey And geyiği görece geniş dağılım gösterse de hiçbir yerde sık rastlanmaz. Avlar yüzünden mevcut rakamları gerilemeye devam eder.
Güney And geyiği en başta, Şili'de insanlar tarafından doğaya sürülen kızıl geyiğin rekabeti yüzünden tehdit altındadır. Bunun dışında genç hayvanlar vahşileştirilmiş köpekler tarafından öldürülür ve az sayıda ot, evcil koyunlar tarafından mera olarak kullanılır.
Bir huemul Şili Devlet Arması'nda resmedilmiştir. Şuphesiz burada bir boynuz yerine taç bulunur. Güney And geyiği, And kondoru'nun yanında Şili'nin ulusal sembolüdür.
Huemulun geyiklere olan aidiyeti bilinmezken önceleri bu hayvan at ve devenin karışımı olarak tarif edilmiştir. Bu hatalı tahminden kalarak bugün hala bilimsel adı Hippocamelus 'dur, zira ICZN kuralına göre verilen bir ad bir daha değiştirilemez.
And geyiği (Hippocamelus) , geyikgiller (Cervidae) familyasının Güney Amerika'da Andlar'da yaşayan bir cinsidir. Huemuls (tekil: Huemul) olarak da bilinir. İki alt türü vardır.
Kuzey And geyiği, Peru Huemul geyiği (Hippocamelus antisensis), Peru, Batı Bolivya ve Kuzey Şili'de yaşar Güney And geyiği, Şili Huemul geyiği (Hippocamelus bisulcus) Şili'nin orta ve güney bölgeleri ile Arjantin ana vatanıdır.Гемали - ендеміки Анд.
Гемали мають коренасте товсте тіло і короткі ноги.
Ці ссавці живуть на великій висоті влітку, а зиму зустрічають у вкритих лісом долинах. Перевага віддається районам з джерелами прісної води. Це рослинноїдні тварини, харчуються травою, листям та лишайниками, які знаходять між скелями.
Гемали були складовою андійської кухні — кухні Андійського регіону, що походить з доколумбових часів. Перуанці полювали на гаемалів (окрім того, ними були одомашнені лами і альпаки).
Раніше розглядали у складі роду Odocoileus, є систринським родом до рангіферів, або карибу (Rangifer). Розрізняють два види цього роду:
Hippocamelus là một chi động vật có vú trong họ Hươu nai, bộ Guốc chẵn. Chi này được Leuckart miêu tả năm 1816.[1] Loài điển hình của chi này là Hippocamelus dubius Leuckart, 1816 (= Equus bisulcus Molina, 1792).
Chi này gồm các loài:
.png){kind=small}
Bài viết về chủ đề Bộ Guốc chẵn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Hippocamelus là một chi động vật có vú trong họ Hươu nai, bộ Guốc chẵn. Chi này được Leuckart miêu tả năm 1816. Loài điển hình của chi này là Hippocamelus dubius Leuckart, 1816 (= Equus bisulcus Molina, 1792).
Hippocamelus Leuckart, 1816
Андские олени (лат. Hippocamelus) — род млекопитающих семейства оленевых. Эндемики Анд.
Олени имеют коренастое толстое тело и короткие ноги.
Эти млекопитающие живут на большой высоте летом, а зиму встречают в покрытых лесом долинах. Предпочтение отдаётся районам с источниками пресной воды. Это растительноядные животные, питаются травой, листьями и лишайниками, которые находят между скалами.
Андские олени составляют основу кухни андского региона с доколумбовых времен. Перуанцы охотились на оленей.
Ранее рассматривали в составе рода Odocoileus, является сестринским родом к северным оленям (Rangifer). Различают два вида этого рода:
馬駝鹿（学名：Hippocamelus），又稱駱鹿，是鹿科下的一屬動物。其下有兩個瀕危的物種：智利馬駝鹿及秘魯馬駝鹿。牠們的身體粗壯，四肢短小。夏天時，牠們會棲息在高海拔的地方，隨著冬天的來臨而逐步下移至森林河谷。牠們是草食性的，主要吃草本植物、莎草科及地衣等。
智利馬駝鹿分佈在智利及阿根廷。牠們是群居的，群落數量視乎情況而定，一般為2-3頭，有時多達11頭，但以往可以超過100頭。群落主要為雌鹿及幼鹿，雄鹿是獨居的。
秘魯馬駝鹿分佈在秘魯及玻利維亞的高地雲林及沒有樹的高山荒原。牠們棲息在海拔2500-5200米的地方。牠們的群落組織較鬆散，成員約有3-14頭，當中1-2頭雄鹿及幾頭雌鹿。[1]牠們在日間活動，一般壽命為10年。牠們現正處於易危。[2]
馬駝鹿自1976年就已處於瀕危，其主因是砍林、棲息地分散、入侵物種及被獵殺。
馬駝鹿與安地斯神鷹是智利的國家動物。
馬駝鹿（学名：Hippocamelus），又稱駱鹿，是鹿科下的一屬動物。其下有兩個瀕危的物種：智利馬駝鹿及秘魯馬駝鹿。牠們的身體粗壯，四肢短小。夏天時，牠們會棲息在高海拔的地方，隨著冬天的來臨而逐步下移至森林河谷。牠們是草食性的，主要吃草本植物、莎草科及地衣等。
智利馬駝鹿分佈在智利及阿根廷。牠們是群居的，群落數量視乎情況而定，一般為2-3頭，有時多達11頭，但以往可以超過100頭。群落主要為雌鹿及幼鹿，雄鹿是獨居的。
秘魯馬駝鹿分佈在秘魯及玻利維亞的高地雲林及沒有樹的高山荒原。牠們棲息在海拔2500-5200米的地方。牠們的群落組織較鬆散，成員約有3-14頭，當中1-2頭雄鹿及幾頭雌鹿。牠們在日間活動，一般壽命為10年。牠們現正處於易危。
馬駝鹿自1976年就已處於瀕危，其主因是砍林、棲息地分散、入侵物種及被獵殺。
馬駝鹿與安地斯神鷹是智利的國家動物。
안데스사슴속(Hippocamelus)은 사슴과에 속하는 포유류 속의 하나이다. 우에물(huemul, 마푸체어)과 타루카(taruca)로 알려져 있는 2종의 안데스 사슴으로 이루어져 있다.
다음은 2012년 핫사닌(Hassanin) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.[1]
사슴과 노루아과 말코손바닥사슴족 노루족 흰꼬리사슴족 사슴아과 문착족 사슴족
