عنكبوت الحديقة الأوروبي

Araneus diadematus, anvet ivez kevnidenn al liorzhoù ^[1] a zo ur spesad kevnid a gaver stank en Europa hag e Norzhamerika. Renket e vez er genad Araneus e kerentiad an Araneidae

Liammoù diavaez

Muioc'h a restroù diwar-benn

Araneus diadematus

a vo kavet e Wikimedia Commons.

Notennoù ha daveennoù

Captura d'una presa

Aparellament

Exemplars immadurs d'1 mm de llargària

Vista superior

Araneus diadematus^[2] és una espècie d'aranya de la família dels aranèids.^[3]

Descripció

• La seua coloració és variable i va des del groc pàl·lid al marró negrós,^[4] amb marques clares a l'abdomen que, sovint, prenen la forma d'una creu.^[5] Les cries acabades de néixer tenen l'abdomen de color groc amb una taca fosca.^[5]
• Les femelles són més grosses que els mascles:^[4] 10-13 mm de longitud contra 4-8, respectivament.^[4]
• 4 parells de potes:^[6] el parell primer és llarg i és emprat per detectar vibracions a la teranyina.^[7] Davant de les potes utilitzades per a caminar hi ha també un parell de palps (semblants a potes), el qual és utilitzat per a l'emmagatzematge d'esperma en els mascles i inserir-lo en el cos de la femella per a la transferència d'aquell fluid orgànic.^[8]
• A l'extrem de l'abdomen hi ha tres parells de glàndules que secreten seda.^[7]

Subespècies

• Araneus diadematus islandicus (Strand, 1906)
• Araneus diadematus nemorosus (Simon, 1929)
• Araneus diadematus soror (Simon, 1874)
• Araneus diadematus stellatus (C. L. Koch, 1836)^[9]

Reproducció

Els mascles s'acosten a les femelles amb precaució per tal d'evitar ésser menjats. Durant la copulació, els mascles abracen l'abdomen de la femella i l'esperma es transfereix mitjançant la inserció d'un dels palps del mascle. El mascle se'n va després de la copulació i la femella roman diversos dies a la seua teranyina. Passat un temps, ella comença a teixir un sac d'ous o capoll per a protegir els ous. A continuació, la femella es queda a prop del capoll durant un cert nombre de dies abans de morir.^[6] Les aranyes joves emergeixen del capoll a la primavera.,^[6] s'agrupen densament fins després de llur primera muda^[5] i es dispersen transportades pel vent en un fil de seda.^{[6][10][11][12]}

Hàbitat

Viu en una gran varietat d'hàbitats, incloent-hi jardins, prats, clarianes de boscos i bardisses.^[13]

Distribució geogràfica

Es troba a l'Europa del Nord (incloent-hi la Gran Bretanya) i fou introduïda a Nord-amèrica^[14] (des de Nova Anglaterra i zones adjacents del Canadà fins a Washington, Oregon i la Colúmbia Britànica).^[15][6][16]

Biologia

Teixeix una teranyina de gran complexitat, la qual mesura fins a 40 cm de diàmetre i és emprada per a capturar insectes.^[5] Els individus d'aquesta espècie passen força temps al seu centre i detecten les vibracions de les seues preses a través de la seda mitjançant llurs potes. Abans de consumir-les, les embolica en seda.^[6] Quan se sent amenaçada, ràpidament sacseja la teranyina i a si mateixa i pot caure a terra sobre un fil de seda.^[5] La teranyina pot ésser reconstruïda cada dia (la teranyina vella és consumida per l'aranya, de manera que les proteïnes usades en la seua construcció són reutilitzades).^[17][6] La teranyina, normalment, té entre 25 i 30 fils radials, els quals formen angles regulars de 12 a 15 graus. Les teranyines dels exemplars immadurs, sovint, tenen força més radis que les dels adults.^[11]

Referències

Bibliografia

• Comstock, J., 1980. The Spider Book. La Gran Bretanya: Cornell University Press Ltd.
• Jones D., 1985. Guía de campo de los arácnidos de España y de Europa.- Omega, Barcelona. 368 pàgines.
• Parsons, A., 1990. Amazing Spiders. Nova York: Alfred A. Knopf, Inc.
• Sterry, P., 1997. Complete British Wildlife photo guide. Harper Collins Publishers, Londres.
• Wise, D., 1993. Spiders in Ecological Webs. Nova York: Cambridge University Press.

Enllaços externs

• Encyclopedia of Life (anglès)
• BioLib (anglès)
• ION (anglès)
• ITIS (anglès)
• ZipCodeZoo (anglès)
• NCBI (anglès)
• AnimalBase (anglès)
• Naturdata.com 2009-2013 (portuguès)
• YouTube
• CalPhotos (anglès)

asd ersg calphotos

Křižák obecný (Araneus diadematus) z čeledi křižákovití je nejznámějším a velmi hojným pavoukem v Česku, vyskytuje se kromě Evropy rovněž v Severní Americe (části USA a Kanady). Obývá zvláště lesy a zahrady, lze se s ním setkat i v otevřených krajinách, pokud nejsou zcela odlesněné.

Popis

Zbarvení křižáků je velmi variabilní, od černohnědého po tmavohnědé, světlehnědé, červenohnědé, oranžovohnědé a zlatohnědé. Vždy je zřetelná charakteristická křížová kresba na hřbetní straně zadečku, kterou tvoří pět bílých skvrn, které mohou různými způsoby splývat, nebo mohou být částečně redukované. Tvar zadečku, který bývá zpravidla mnohem větší než hlavohruď, je nápadný – je nejširší v první třetině, odkud se pozvolna zužuje. Samec odpovídá zbarvením samici, ale zadeček má podstatně menší. Samice mají před nakladením vajec téměř kulovitý zadeček. Zatímco samci dorůstají jen 5–10 mm, samice můžou mít 12–17 mm.

Způsob života

Křižáci tkají charakteristické kolové pavučiny velmi pravidelných tvarů, nejčastěji ve větvích stromů a keřů, ale i mezi vysokými bylinami a na budovách. Celá síť je většinou zavěšena na jednom velmi silném nosném vlákně a mívá obvykle kolem třiceti paprsků. Při stavění pavučiny nejdříve upřede dvě vlákna ve tvaru Y. Pak následují další paprsky a pak udělá hustou spirálu, kterou opatří lepem, aby se kořist pevně chytila. Opotřebenou pavučinu sní a utká novou. Křižák se během dne zdržuje uprostřed své sítě nebo v úkrytu v její blízkosti a čeká na potenciální kořist, kterou bývá poletující hmyz. Když se něco chytí, pavouk bleskurychle vyběhne a kořist usmrtí jedem z klepítek. Pak ji obalí pavučinovými vlákny. Když se kořist stále hýbe, je ještě jednou kousnuta. Poté si ji zavěsí na snovací bradavky a odnese do úkrytu nebo do středu pavučiny, kde ji sní. Křižák se průměrně dožívá tří let. Křižák obecný je nepříjemně jedovatý.

Rozmnožování

Dospělý samec si už nepřede síť, neloví, veškerý čas tráví vyhledáváním partnerky. Když se mu podaří objevit síť dospělé samice, upřede k jejímu okraji vlastní vlákno, které mu poslouží jako komunikační prostředek – brnká na ni jako na strunu a přenáší zvukové vibrace na partnerčinu síť. Pokud je dostatečně „zručný“, podaří se mu partnerku přesvědčit, aby se přiblížila k jeho vláknu. Posléze dochází k páření, které se obvykle několikrát opakuje. Samec má na konci makadel pouzdra, do kterých ukládá sperma. Tato pouzdra strká do pohlavního otvoru samice. Námluvy velmi často končí zabitím a sežráním samce. Mláďata se líhnou na jaře z vajíček, která nakladla samice na podzim. Dospívají až další rok na jaře. Samice hynou po nakladení vajec, pokud se v okolí náhodně neobjeví hmyz.

Literatura

• Zoologická encyklopedie - pavoukovci a jiní bezobratlí, Knižní klub, Praha 2003

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu křižák obecný ve Wikimedia Commons
• Galerie křižák obecný ve Wikimedia Commons
• Taxon Araneus diadematus ve Wikidruzích

Korsedderkoppen (Araneus diadematus) er en 10-12 millimeter stor edderkop i familien hjulspindere. Den har et lyst mønster på oversiden, der ligner et kors. Korsedderkoppen er en af Danmarks største edderkopper og er almindelig i haver, parker og skove, hvor den anlægger sit fangnet i lave træer, buske og kraftig urteagtig vegetation.

Spind og bytte

Korsedderkop-hun med gedehams. Bemærk at det er sjældent at gedehamse når at blive indfanget af edderkoppen, da gedehamsen normalt hurtigt får bidt sig fri af spindet før edderkoppen når at vikle den mere ind.

Korsedderkoppen hører til hjulspinderne, der spinder hjul-formede net, som de fanger deres bytte i. Nettet kan være helt op til 50 cm højt og 40 cm bredt. Nettet består af et centrum af tørre tråde (forstærkningsspiralen), herom omkring 30 spiralsnoede, klæbrige tråde og yderst rammetrådene, der danner en 4- eller 5-kantet ramme. Desuden findes i gennemsnit omkring 35 radier, der forbinder de øvrige tråde. Fra netcentret trækkes en kraftig tråd, signaltråden, til edderkoppens opholdssted, retræteposten, der normalt er under et blad eller to sammenspundne blade.

Hvis et insekt kommer i nettet kan vibrationerne mærkes gennem signaltråden, hvorefter edderkoppen straks bevæger sig ind til centret. Fra centret kan edderkoppen afgøre, hvor insektet befinder sig. Byttet lammes ved et bid med giftkrogene og i de fleste tilfælde spindes det ind i silke. Byttet bæres herefter til netcentret og undertiden videre til retræten. Udsugningen af insektet foregår et af disse steder.

Parring

Parringen foregår hen på sommeren. Hannen lokaliserer med sin føle- og lugtesans et net, der tilhører en hun. Herefter spindes en sikringstråd fra et punkt i en vis afstand af nettet og hen til en rammetråd. Herfra udsender hannen nogle vibrationer i nettet. Hvis hunnen er parringsvillig, reagerer hun helt anderledes på disse vibrationer end på et byttes vibrationer. Hvis hun ikke er parringsvillig nærmer hun sig hannen ligesom på vej til et bytte. Dette registreres imidlertid af hannen, som lader sig falde i sin sikringstråd, for at komme væk.

Som hos de fleste hjulspindere er hunnen meget større end hannen og der foregår jævnligt kannibalisme i forbindelse med parringen. Studier af edderkoppers parring er dog foretaget i lys, og da edderkoppers parringer oftest foregår i mørket, kan det tænkes, at forekomsten af kannibalisme er overvurderet.

Æglægning og unger

De 300-800 æg lægges i september eller oktober i et passende skjulested, f.eks. under løs bark eller i en sprække i et plankeværk. Ægspindet har form af en halvkugle og er spundet af grove gule tråde. Hunnen bliver ved ægspindet, indtil hun dør nogen tid senere. Ungerne kommer frem året efter sidst i maj. De holder sammen i den første tid i en kugleformet klump, men skilles nogle dage senere. De spinder nu hver deres lille hjulspind, der er opbygget på samme måde som de voksnes. I løbet af den første sommer vokser de stærkt, men bliver ikke kønsmodne. De overvintrer og bliver fuldvoksne og kønsmodne hen på sommeren det følgende år.

Kilder og eksterne henvisninger

• Hans Hvass (red.) Danmarks Dyreverden, bind 1, Hvirvelløse dyr, side 260-268. 2. udgave, Rosenkilde og Bagger 1978. ISBN 87-423-0076-2.

Die Gartenkreuzspinne (Araneus diadematus) ist die in Mitteleuropa häufigste Vertreterin der Gattung der Kreuzspinnen. Die Gartenkreuzspinne war Spinne des Jahres 2010.

Merkmale

Unteransicht

Die Gartenkreuzspinne ist leicht an den hellen, zu einem Kreuz zusammengesetzten Flecken zu erkennen. Die Flecken befinden sich auf der oberen Seite des Hinterleibs und setzen sich aus vier länglichen und einem kleinen, kreisförmigen Fleck in der Mitte zusammen. Die Grundfarbe der Spinne ist sehr variabel. Sie kann ihre Färbung an die Helligkeit ihrer Umgebung anpassen.^[1]

Sie gehört zu den größten einheimischen Spinnen. Die Körperlänge der Weibchen kann bis zu 18 mm betragen, die der Männchen etwa 10 mm.

Verbreitung und Lebensraum

Die Gartenkreuzspinne kommt in ganz Mitteleuropa vor. In der freien Landschaft ist sie häufig und stetig in Streuobstwiesen zu finden; in Kiefernwäldern, Hochmooren und Buchen-Tannen-Wäldern, Waldrändern und Hecken ist sie etwas seltener, ansonsten stetig, aber selten in Wiesen, Äckern und Gärten. Im Flachland ist sie in diesen Biotopen in den Straten Strauch- und Kronenschicht anzutreffen. Ihre Verbreitung in der Holarktis nimmt mit zunehmender Höhe rasch ab.

Beutefang und Ernährung

Eine Gartenkreuzspinne umwickelt die Beute mit einem Sekretband aus ihren Spinndrüsen

Kreuzspinnen ernähren sich von allen Insekten, die sie in ihren Netzen fangen können. Auch größere Insekten wie Wespen, Hummeln, Bienen, Fliegen, Schmetterlinge und auch Hornissen sind potentielle Beutetiere. Die im Netz gefangene Beute wird von der Spinne gebissen und mit einem Sekretband variierender Breite aus den Spinndrüsen umwickelt. Sie dreht die Beute dabei schnell mit ihren Beinen. Beim Biss abgegebene Verdauungsenzyme zersetzen das Innere der Beute. Wenn die Spinne satt ist, spinnt sie ihre Beute erst ein und hängt sie als Vorrat in ihr Netz.

Fortpflanzung

Im August beginnt die Paarungszeit; die Männchen werden dabei häufig von den größeren Weibchen gefressen. Die Männchen spinnen an das Netz des Weibchens einen Bewerbungsfaden und zupfen daran. Das Weibchen erkennt das Männchen am Zupfen. Ist das Weibchen paarungswillig, verlässt es die Netzmitte und begibt sich zu dem Männchen. Die Paarung dauert nur wenige Sekunden und wird meist mehrfach wiederholt. In gelblichen Kokons aus besonders fein gesponnenen Fäden legt das Weibchen im Herbst dann die Eier ab und stirbt. Die Eier überwintern im Kokon, die Jungen schlüpfen im April/Mai, die geschlüpften Tiere überwintern erneut und werden erst im darauf folgenden Jahr geschlechtsreif.

Gefährdung

Die Art zählt zu den häufigsten Radnetzspinnen und ist in Europa nicht gefährdet.

Toxizität

Kreuzspinnen können mit ihrem Biss die menschliche Haut nur an ihren dünnsten Stellen durchdringen. Der Biss ist nur unangenehm und medizinisch ohne langfristige Folgen, er kann jedoch deutlich wahrnehmbare Symptome hervorrufen.^[2]

Verwendung

In der Homöopathie bekannt als Aranea diadema, findet die Gartenkreuzspinne im Ganzen verarbeitet Verwendung in homöopathischen Mitteln. Eine medizinische Wirkung ist dabei nicht nachweisbar.

Natürliche Feinde

Die Schlupfwespe Tromatobia ovivora parasitiert u. a. die Gartenkreuzspinne.^[3] Die weiblichen Schlupfwespen legen ihre Eier in die Kokons der Gartenkreuzspinnen. Die geschlüpften Schlupfwespen-Larven ernähren sich von den Eiern des Spinnengeleges.^[3]

Galerie

• Unterseite einer Garten­kreuz­spin­ne in ihrem Netz.

• Jungtiere

• Männchen

• Garten­kreuz­spin­ne mit Wespe

• Eine Garten­kreuz­spin­ne verflüssigt ihre Beute.

• Garten­kreuz­spin­ne im Versteck

• Garten­kreuz­spin­ne im Netz

• Gartenkreuzspinne beim Einwickeln eines Weberknechts

Einzelnachweise

1. ↑ R. Blanke und F. Merklinger: Die Variabilität von Zeichnungsmuster und Helligkeit des Abdomens bei Araneus diadematus Clerck und Araneus marmoreus Clerck (Arachnida: Araneae). Journal of Zoological Systematics and Evolutionary Research 20, 1983, S. 63–75.
2. ↑ (vgl. Hencke, AHZ 55 (1858) 166).
3. ↑ ^{a b} Peter Sacher: Zur Arealerweiterung von Argiope bruennichi (Araneae: Araneidae) in Deutschland – wie genau sind unsere frühen Daten? In: Arachnol. Mitt. Nr. 22. Basel Oktober 2001, S. 29–36 (arages.de [PDF; 661 kB; abgerufen am 23. Oktober 2020]).

L' araegne di djårdén, c' est ene araegne ki dmeure voltî dins les cortis.

No d' l' indje e sincieus latén : Araneus diadematus

Discrijhaedje

Les pates-grawes sont-st ahesseyes di sacwants havets ki polnut stitchî do velin.

Si coir et ses pates sont poyous.

Elle a ût-z ouys.

Come totes les araegnes, li måye est pus ptit ki l’ frumele.

Li vinte da l’ fumele est pus gros ki l’ ci då måle.

Vicaedje

L’ araegne atrape si-t amagnî so s’-t arincrin. Ele sititche do velin dins l’ coir des insekes k’ ele vout magnî. Pu ele glumeye po fé do filé d’ soye. I sieve a rafårduler l’ moxhe, li påwion, li wesse, les mochetes, li cok d' awousse, li damjhele, les picrons k’ ont tcheyou dins s' rijhea.

Come ele ni sait tni des bokets e s’ vinte, ele ratind ene miete ki ses prijhnîs toûnnuxhe a aiwe.^[1]

Sourdant

1. ↑ Joëlle Spierkel, Schandeye, livret scolrece p. 30.

Fotografia d'una femèla.

Araneus diadematus es una espècia d'aranha de la familha deis Araneidae. S'identifica gràcias au motiu caracteristic present sus son abdomèn que sembla a una crotz blanca. Presenta un dimorfisme sexuau marcat que lei mascles mesuran entre 4 e 11 mm e lei femèlas de 10 a 22,5 mm. Es una aranha orbitela qu'es frequenta dins lei jardins. Son airau de reparticion se situa en Euròpa e en America dau Nòrd.

Liames intèrnes

• Aranha.

Bibliografia

Nòtas e referéncias

De Goornkrüüzspinne (Araneus diadematus) is de Aart mank de Krüüzspinnen, de in Middeleuropa an’n meisten vorkamen deit. 2010 weer se Spinne vun dat Johr.

Kennteken

Vun unnen bekeken

De Goornkrüüzspinne is eenfack to erkennen an de hellen Plackens up dat Achterlief, de to en Krüüz tohopensett sünd. De Grundfarv vun de Spinne kann ganz verscheden ween. Se kann ehr Farv an dat Umto anpassen, je nadem, wie hell dat dor is.^[1] Se höört to de gröttsten Spinnen, de dat bi us geven deit. Dat Lief vun de Seken kann bit hen to 18 mm lang weern, bi de Heken sünd dat bi 10 mm.

Wo se vorkamen un leven deit

De Goornkrüüzspinne is in ganz Middeleuropa tohuse. Up’n Lanne is se faken antodrepen un jummers finnt se sik in ole Aaftwischen. In Föhrenwolden, Hoochmoor, Bökenwoold, an’n Wooldsuum un in Hegen un Knicken is se wat roorer, sunst gifft ehr dat allerwegens, man roor is se up Wischen un Ackers. In dat Siedland is se in de Struuk- un Kronenschicht to finnen. Je höger dat na’n Pol hengeiht, um so roorer kummt se in de Holarktis vor.

Wat se fangen un freten deit

En Goornkrüüzspinne tüdelt en Sekretband ut ehre Spinndrüsen um de Büte to

Krüüzspinnen freet all Insekten, de se in ehre Netten fangen könnt. Ok gröttere Insekten, as Wöpsen, Mossimmen, Immen, Flegen, Bottervagels un ok Hoornimmen versmaht se nich. De Büte, de in’t Nett gahn is, warrt beten. Achternah tüdelt de Spinnen dor en Sekretband ut de Spinndrüsen umto, wat unnerscheedlich breed is. Dor dreiht se de Büte gau bi mit’e Been. De Enzyme, de bi’n Bieten afgeven wurrn sünd, lööst dat Binnerste vun de Büte up un verdaut ehr. Wenn de Spinne keen Hunger hett, spinnt se ehre Büte eerst mool in un hangt de as Vörraat in’t Nett.

Wie se sik vermehrt

In’n Augustmaand geiht dat los, un de Spinnen fangt an, sik to paaren. Faken kummt dat vor, datt dor de lüttjeren Heken vun de grötteren Seken bi upfreten weert. De Heken spinnt dor en Bruutfaden bi an dat Nett vun dat Seken un tuust dor an. Dat Seken weet vunwegen dat Tusen, datt dor en Heken an sitt. Hett se Lust, sik to paaren, geiht se na dat Heken hen. De Paaren duert man bloß en paar Sekunnen un warrt meist fökener unnernahmen. In’n Harvst leggt dat Seken denn siene Eier in en Kokon ut sunnerlich fiene Fadens. Düsse Kokon is wat geel. Achternah geiht dat Seken doot. De Eier overwintert in’n Kokon un de Jungen kruupt ut in’n April/Maimaand. De Jungen overwintert denn nochmol un sünd eerst in dat neegste Johr sowiet, datt se sik vermehren könnt.

Gefohr

De Aart höört to de Aarden mank de Echten Radnettspinnen, de an’n meisten vorkamen doot. In Europa is se nich in Gefohr.

Gift

Krüüzspinnen kaamt dör de minschliche Huud man bloß an de ehre dünnsten Stellen dör. De Beet deit en beten weh un hett keen grode Folgen. Kann avers angahn, datt he düütlich to spören is.^[2]

Wie se bruukt warrt

In de Homöopathie bekannt as Aranea diadema, warrt de Goornkrüüzspinne as Warkstoff insett. Dor warrt de ganze Spinne bi homöopaatsche Middels insett un verarbeit‘.

Galerie

• Goornkrüüzspinne vun unnen, in't Nett

• Jungdeerter

• Heken

• Goornkrüüzspinne mit Wöpse

• En Goornkrüüzspinne lööst dat Binnerste vun ehre Büte up.

• Goornkrüüzspinne hett sik versteken

• Goornkrüüzspinne in't Nett

Literatur

• Ambros Hännggi, Edi Stöckli, Wolfgang Nentwig: Lebensräume mitteleuropäischer Spinnen, Miscallanea faunistica Helvetiae, Centre suisse de cartographie de la faune, CH-2000 Neuchâtel 1995. ISBN 2-88414-008-5
• Heiko Bellmann: Kosmos Atlas der Spinnentiere, Franckh-Kosmos Verlag, 3. Uplage 2006, Stuttgart, ISBN 978-3-440-10746-1

Weblenken

. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.

Belege

1. ↑ R. Blanke und F. Merklinger: Die Variabilität von Zeichnungsmuster und Helligkeit des Abdomens bei Araneus diadematus Clerck und Araneus marmoreus Clerck (Arachnida: Araneae). Journal of Zoological Systematics and Evolutionary Research 20, 1983: S. 63–75.
2. ↑ (vgl. Hencke, AHZ 55 (1858) 166).

Krziżëwi pajk

Krziżëwi pajk (Araneus diadematus) – to je ôrt pajka z rodzëznë Araneidae. Òn żëje m.jin. na Kaszëbach.

Крыжавік, эўрапейскі садовы павук (па-лацінску: Araneus diadematus) — распаўсюджаны ў Эўропе і Паўночнай Амэрыцы від павукоў-колапрадаў. Пражывае ў лясох і садох, а таксама ў адкрытых мясьцінах, калі яны ня цалкам абязьлесеныя.

Апісаньне

Крыжавік у цемры

Сваю назву атрымаў за плямістыя пазнакі на сьпіне, якія складаюцца зь пяці ці болей кропак, што ўтвараюць крыж. Белыя кропкі ўтвараюцца з каморак, запоўненых гуанінам, староньнім прадуктам пратэінавага мэтабалізму^[1]. Колер астатняга цела можа вар’явацца ад жаўтавата-карычневага да амаль чорнага.

Цела складаецца з двух аддзелаў: галавагрудзяў і бруха. На верхнім баку галавы знаходзяцца восем простых вочак, а на ніжнім, вакол роту, дзьве пары сківіцаў.

Дарослыя саміцы маюць даўжыню ад 6,5 да 20 мм, самцы — 5,5—13 мм^[2].

Жыцьцядзейнасьць

Саміца з кроплямі расы

Крыжавікі звычайна жывуць да 3 гадоў.

Павуціну сплятаюць у асноўным на галінах дрэваў і хмызьнякоў. Яна характэрнай вельмі правільнай круглявай формы, моцна напятая і, як правіла, мае каля трыццаці прамянёў. Дыямэтар павуціньня можа дасягаць 45 см. На ім павукі зазвычай разьмяшчаюцца галавой долу, чакаючы сваёй здабычы. Пасьля таго, як ахвяра трапіла ў сетку, павук забівае яе сваёй атрутай і выдзяляе ў яе цела стрававальныя сокі. Здабыча абгортваецца павуціньнем і пакідаецца на пэўны час, за які ўнутраныя органы ахвяры пераварваюцца. Уночы крыжавікі зьядаюць свой «улоў» разам з павуціньнем. Па назіраньнях, усё гэта адбываецца цягам некалькіх хвілінаў. Зранку сплятаеццца новае павуціньне^[3].

Размнажэньне

Дарослыя самцы не плятуць павуціньне, увесь свой час праводзячы ў пошуку партнэркі для спарваньня. Знаходзячы павуціньне падыходзячай саміцы, чапляюць да яго сваю ўласную нітку, якая служыць сродкам зносінаў: напінаючы яе, бы струну, самец перадае гукавыя ваганьні саміцавай павуціне.

Так цягнецца да тае пары, пакуль ён не пераканае саміцу наблізіцца да ягонае ніці. Тады пачынаецца полавы акт, які звычайна паўтараецца некалькі разоў. Найчасьцей саміца пасьля гэтага забівае самца.

Яйкі крыжавікі адкладаюць увосень, хаваючы іх у сплецены з павуціньня капшук. Саміца замацоўвае яго пад карой, камянямі, у шчылінах і некалькі тыдняў вартуе яго, пасьля чаго памірае. Увесну з капшуку выходзяць маладыя павучкі. У двухтыднёвым узросьце яны ўжо пачынаюць будуваць уласнае павуціньне, а полавай сьпеласьці дасягаюць напрыканцы лета.

Таксічнасьць

Крыжавік даволі спакойны, і яго цяжка справакаваць на атаку.

Атрута павука таксічная для бесхрыбетных і хрыбетных жывёлаў. Тэрмалабільны гемалізін, які ўваходзіць у яе склад, дзейнічае на эрытрацыты труса, пацука, мышы, чалавека, у той час як эрытрацыты марской сьвінкі, каня, авечкі і сабакі да яго ўстойлівыя. Аднак для чалавека ўкус павука-крыжавіка ледзь адчувальны і абсалютна бясшкодны^[3]. У скрайнім выпадку на далікатных участках скуры можа адбыцца амярцьвеньне тканак у выглядзе двух маленькіх кропак і прыпухласьць^[4].

Поўны паралюш нэрвова-цяглічнай перадачы ў саранчы разьвіваецца праз 35 хвілін, а ў жабы — праз 15 хвілін пасьля дадаваньня ў амывальную рошчыну гамагенату атрутных залозаў павука ў канцавой канцэнтрацыі залозы ў 2 мл. На сынапсісы хрыбетных атрута дзейнічае зваротна, у адрозьненьне ад незваротнага эфэкту на сынаптычны апарат бесхрыбетных.

Крыніцы і заўвагі

Вонкавыя спасылкі

Araneus diadematus — таксанамічная інфармацыя

— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў

• European orb weavers^(анг.) на бачыне «Spiders of NW-Europe»
• Сьвет вусякоў^(рас.)

Пајакот-крстач, наречен и европски градинарски пајак или дијадемски пајак (лат. Araneus diadematus) — мошне распространет кругоплет пајак во западна и источна Европа. Живее и во делови од Северна Америка, од Нова Англија и југоисточните американски држави, па сѐ до северозападните држави и јужните предели на Канада.

Бојата им варира од многу светла жолта, па до многу темна сива, но сите се прошарани по грбот со пет или повеќе големи бели точки кои обликуваат крст. Белите точки се разултат на присуството на клетки кои содржат гуанин, кој е нуспродукт на протеински метаболизам.^[1]

Третипт пар нозе се специјализирани за потпомагање при плетењето на кружни мрежи. Ги користат и за одење по мрежата без да се заплеткаат. Овие нозе се употребливи само во мрежата; кога пајакот е на земја, овие нозе се пасивни, бидејќи не се прилагодени за одење по цврста површина.

Пајаците-крстачи знаат и да цврчат кога се во опасност.

Овој пајак е прилично крупен, и затоа не е лесно да се испровоцира за да касне - но дури и ако касне, ова е само малку непријатно, и сосема безопасно за луѓето.

Мрежите ги плетат женките, кои се поголеми, и кои во нив седат главечки, како на сликата, и чекаат пленот да се заплетка во мрежата. Потоа тиа набрзина го грабнуваат и го обвиткуваат со свила, па го јадат. Забележано е дека пајаците-крстачи си ја ајдат мрежата заедно со фатениот плен, и сето тоа трае пар минути. Потоа изутрина плетат друга мрежа.

Мажјакот, кој е многу помал, ѝ приоѓа внимателно на женката при парење. Доколку не е внимателен, може да се случи таа да го изеде.

Поврзано

• Пајак
• Кеугоплет пајак

Наводи

1. ↑ Foelix, R.F. (1992). Biologie der Spinnen. Thieme (германски)

Әвернәле́ үрмәкү́ч (Araneus diadematus) - аранеидлар гаиләлегеннән үрмәкүч. Ана затларының озынлыгы 20-25 мм, ата затларының - 10-11 мм. Төсе тонык көрәннән алып кара көрәнгә кадәр. Башкүкрәкнең уртасында һәм кырыенда кара сызыклары бар. Аяклары аксыл, кара төстәге боҗралы. Корсагы озын, өске өлешендәге ак таплар әвернә сурәте хасил итә (исеме шуннан). Урман төре. Татарстанның барлык территориясендә дә очрый. Лишайниклы һәм мүкле, нарат җиләкле наратлыкларда, чыршылыкларда яши. Ерткыч. Агач һәм куак ботаклары, кайвакыт биек үлән сабаклары арасына тәгәрмәчсыман вертикаль җәтмә үрә, аңа эләккән бөҗәкләр (гадәттә чебеннәр) әвернәле үрмәкүчкә азык булып торалар. Аталану һәрвакыт ана зат җәтмәсендә «туй биюләре» белән уза. Ана әвернәле үрмәкүч 5-6 кузы сала, аларның һәркайсында 15 тән алып 1 меңгә кадәр йомырка була. Ешрак йомыркалар яки кузыдагы нимфалар, сирәгрәк - җенси җитлекмәгән үрмәкүч кышлый. Язын яшь үрмәкүчләр кузыдан чыга, башта төркемләп яшиләр, ә аннары, таралып, ау җәтмәләре үрә башлыйлар.

Чыганаклар

• ТР Фәннәр академиясенең Татар энциклопедиясе институты
• Татар энциклопедиясе. Казан, 2008.

Әүернәле үрмәксе^[1] (Araneus diadematus, Обыкновенный крестовик ) — бөтә Европала осрай, түңәрәк итер ау ҡора торған үрмәксе^[2]; аранеидтар ғаиләһенән үрмәксе.

Инә заттарының оҙонлоғо 20-25 мм, ата заттарының — 10-11 мм. Төҫө тоноҡ көрәндән алып ҡара көрәнгә ҡәҙәр. Башкүкрәктең уртаһында һәм ҡырыйында ҡара һыҙыҡтары бар. Аяҡтары аҡһыл, ҡара төҫтәге божралы. ҡорһағы оҙон, өҫкө өлөшөндәге аҡ таптар әүернә һүрәте хасил итә (исеме шуан). Урман төрө. Лишайниклы һәм мүкле, еләкле ҡарағайлыҡтарҙа, шыршылыҡтарҙа йәшәй. Йыртҡыс. Ағас һәм ҡыуаҡ ботаҡтарына, ҡайһы ваҡыт бейек үлән һабаҡтары араһына тәгәрмәс һымаҡ вертикаль ау үрә, уға эләккән бөжәктәр (ғәҙәттә себендәр) әүернәле үрмәкескә аҙыҡ булып торалар. Аталану һәр ваҡыт инә зат йәтмәһендә «туй бейеүҙәре» менән уҙа. Инә әүернәле үрмәкес 5-6 ҡуҙы һала, уларҙың һәр береһендә 15 тән алып 1 меңгә ҡәҙәр йомортҡа була. Йышыраҡ йомортҡалар йәки ҡуҙылағы нимфалар, һирәгерәк — енси етлекмәгән үрмәксе ҡышлай. Яҙын йәш үрмәкселәр ҡуҙынан сыға, башта төркөмләр йәшәйҙәр, ә һуңынан, таралып, ау йәтмәләре үрә башлайҙар.

Иҫкәрмәләр

Сығанаҡ

• Татар энциклопедияһы. Ҡазан, 2008 (тат.)

The spider species Araneus diadematus is commonly called the European garden spider, cross orbweaver, diadem spider, orangie, cross spider, and crowned orb weaver. It is sometimes called the pumpkin spider,^[2] although this name is also used for a different species, Araneus marmoreus.^[3] It is an orb-weaver spider found in Europe, where it is native, and North America, where it was introduced.

Range

A. diadematus has a holarctic distribution throughout Europe and across North America, from southern Canada to Mexico, and from British Columbia to Newfoundland.^[4][5]

Size and markings

Female, orange-brown colour variant

Individual spiders' colourings can range from extremely light yellow to very dark grey, but all A. diadematus spiders have mottled white markings across the dorsal abdomen, with four or more segments forming a cross. The markings are formed in cells filled with guanine, which is a byproduct of protein metabolism.^[6]

Adult females range in length from 6.5 to 20 mm (0.26 to 0.79 in), while males range from 5.5 to 13 mm (0.22 to 0.51 in).^[7] Occasionally, the female will eat the male directly after mating. (See video below.)

Specialization

The legs of orb-weaver spiders are specialized for spinning orb webs. The webs are built by the larger females, which hang head down in the center of the web or remain hidden in nearby foliage, with one claw hooked to a signal line connected to the main orb, waiting for a disturbance to signal the arrival of prey. Prey is then quickly bitten and wrapped in silk to be stored for later consumption. The initial bite serves to paralyze the prey and minimize the danger of the spider herself being stung or bitten, and the enzymes thus injected serve to begin liquefaction of the prey's internal structures.

Alongside the use of the web to capture other prey, the spiders are also cannibals and prey on each other, but this only happens just before, during, or just after sexual activity. They attack based on their size, sexual experience, and hunger levels.

A. diadematus is a reclusive creature and only bites humans if cornered or otherwise provoked. It responds to a disturbance by vibrating rapidly in its web until it becomes a blur, a reaction that is assumed to confuse potential predators.^[8]

Gallery

• 

  On its web, showing the markings on its abdomen

• 

  Spiderlings in an orb web

• 

  Spiderling cluster

• 

  Ventral view, female

• 

  Facial Detail, Female

• 

  European garden spider on banana plant

• 

  European garden spiders were the first spiders in space, aboard Skylab 3

• Courting male is consumed by the female (video, 1m 38s)

References

Wikispecies has information related to Araneus diadematus.

Wikimedia Commons has media related to Araneus diadematus.

La granda aranereto de Araneus diadematus (Eŭropa ĝardena araneo).

La aranespecio Araneus diadematus estas ofte nomata Eŭropa ĝardena araneo, diademaraneo, krucaraneo, aŭ kronaraneo. Ĝi estas araneo kiu konstruas rondoformajn retojn kiu troviĝas en Eŭropo kaj Nordameriko.

Teritorio

A. diadematus troviĝas tra Eŭropo kaj tra Nordameriko, el suda Kanado al Meksiko, kaj el Brita Kolumbio al Novtero.^[1][2]

Grando kaj markoj

Ventra vido.

La koloro de la individuaj araneoj povas gami el tre hela flava al tre malhela griza, sed ĉiuj A. diadematus havas blankecajn makuletojn tra la dorsa abdomeno, kun kvar aŭ pliaj segmentoj formanta krucon, kio estas tialo por alternativa komuna nomo. Tiuj markoj estas formataj de ĉeloj plenigitaj per guanino, kiu estas kromprodukto de proteina metabolo.^[3]

Inaj plenkreskuloj gamas laŭ longo el 6.5 al 20 mm, dum maskloj gamas el 5.5 al 13 mm.^[4] Foje la ino manĝas la masklon tuj post la pariĝado (Vidu filmeton dekstre.)

Referencoj

1. ↑ Cross Orbweaver; at BugGuide online; [1] Alirita la 5an de Aprilo 2017.
2. ↑ Cross Spider, Washington NatureMapping Project [2] Alirita la 5an de Aprilo 2017.
3. ↑ Rainer F. Foelix (1992). Biologie der Spinnen [Biology of the Spiders] (in German). Stuttgart: Thieme. ISBN 3-13-575802-8.
4. ↑ Cross Orbweaver, Penn State Entomology [3] Alirita la 5an de Aprilo 2017.

La araña de jardín europea o araña de la cruz (Araneus diadematus) es una especie de araña araneomorfa de la familia Araneidae, caracterizada por unas manchas claras en su parte dorsal.

Es muy común y sus telarañas espirales bien conocidas en Europa occidental. También vive en algunas zonas de América del Norte, en una región que se extiende desde Nueva Inglaterra hasta el sudeste de Estados Unidos y partes adyacentes de Canadá. Se alimenta de pequeños animales que caza con sus telarañas.

Descripción

La coloración de cada individuo puede oscilar entre amarillo a gris muy oscuro, pero todos los individuos tienen marcas moteadas en el dorso con cinco o más puntos blancos grandes formando una cruz. Los puntos blancos son producidos por células que están rellenas de guanina, que es un subproducto del metabolismo de las proteínas.^[1]​

Las patas de esta especie (como muchas de las especies de arañas constructoras de telas orbiculares) están altamente especializadas para la vida en la telaraña. Un buen ejemplo de ello es la reducción del tercer par de patas altamente implicado en la construcción de la tela y en envolver en seda a las presas así como en el desplazamiento por la telaraña.

Los machos miden entre 5 y 10 mm, a diferencia de las hembras, que llegan a medir de 12 a 17 mm.^[2]​

Comportamiento

Cuando se les molesta las arañas de jardín estridulan o chirrían (es el acto de producir un sonido frotando entre sí ciertas partes del cuerpo^{[cita requerida]}), además de agitarse con violencia en su tela.

Es difícil provocar a una araña de jardín para que muerda; si lo hace, la picadura es ligeramente desagradable, aunque absolutamente inocua para el ser humano.

Las hembras construyen grandes redes y se las puede ver cabeza abajo en sus telas, frecuentemente en el centro de éstas, esperando que una presa se enrede en ella. Es entonces cuándo la capturan y envuelven en seda antes de devorarlas. Cada noche comen su red junto a muchos de los insectos pequeños que han quedado atrapados en ella, un proceso que tarda unos minutos y que es seguido por la confección de una nueva tela la mañana siguiente.

Reproducción

El macho construye una telaraña de reclamo al borde de la tela de captura de la hembra, a la que esta se dirige una vez esté dispuesta para el apareamiento.^[2]​ El acoplamiento tiene una duración de entre 10 y 20 segundos.^[2]​ A finales de verano la hembra pone en áreas protegidas varios capullos con huevos y muere poco después.^[2]​

Especies parecidas

En la Europa mediterránea se encuentra otra especie de araña idéntica a A. diadematus: Araneus pallidus. La única forma de diferenciarlas es mirando el epigino de la hembra adulta.^[3]​

Galería

• Punto de vista inferior de una araña mientras está hilando su tela

• Tela de araña de araña de jardín

• Araña de jardín europea devorando a su presa

• Vista ventral de una hembra

• Macho y hembra antes del acoplamiento

• Nidada de araña de jardín

Referencias

Harilik ristämblik (Araneus diadematus) ämblikulaadsete klassi kuuluv loomaliik.^[1]

Looma tagakehal on valge rist.^[1]

Loom on Eestis sage.^[1]

Viited

Välislingid

• Harilik ristämblik andmebaasis eElurikkus

Baratze-armiarma (Araneus diadematus) araneidoen familiako armiarma da, mendebaldeko Europan eta Ipar Amerikan bizi dena. Kiribil itxurako armiarma-sareak egiten ditu.^[2]

Erreferentziak

Ristihämähäkki eli aitoristihämähäkki (Araneus diadematus) on ristihämähäkkien (Araneidae) heimon tunnetuin laji. Se on saanut nimensä selässään olevasta valkoisesta ristikuviosta. Lajin väritys vaihtelee yksilöittäin oljenvärisestä oranssiin ja tummanruskeaan. Ristihämähäkin kansanomainen nimitys ristilukki on harhaanjohtava, sillä laji ei kuulu lukkeihin eikä ole niille läheistä sukua. Ristihämähäkin koko on 7–18 mm. Naaras on koirasta huomattavasti suurempi.

Ristihämähäkki on yleinen Länsi-Euroopassa, ja Suomessakin sitä tavataan lähes koko maassa. Sitä esiintyy myös osissa Pohjois-Amerikkaa. Ristihämähäkki saalistaa pyyntiverkolla, jonka keskellä tai välittömässä läheisyydessä se odottaa saalista, joskus vuorokaudenkin kerrallaan. Kun saalis tarttuu verkkoon, hämähäkki tunnistaa pyristelyn tuntolankaa pitkin ja rientää heti sen kimppuun. Joskus ristihämähäkki paketoi saaliin seittiin ja raahaa sen takajaloillaan sivuun kiinnittäen sen yhteen tukilangoista odottamaan suurempaa nälkää.

Ristihämähäkit parittelevat loppukesästä. Naaras munii 200–300 munaa kotelossa esimerkiksi kaarnanrakoseen. Kuoriutuneet poikaset ovat keltaisia ja niillä on takaruumiissa musta täplä.

Lähteet

Aiheesta muualla

• Ristihämähäkki: Eurooppalainen vuoden hämähäkki 2010

Araneus diadematus

Araneus diadematus, l'Épeire diadème, est une espèce d'araignées aranéomorphes de la famille des Araneidae^[1].

Très commune en Europe et Amérique du Nord, elle est parfois appelée Araignée des jardins ou Araignée porte-croix.

Étymologie

Épeire dérive des mots grecs επι (epi, « au-dessus ») et de ειρω (eiro, « fil, tissage »), ce qui donne littéralement « sur la toile ». Ce nom fait référence aux capacités de cette araignée de tisser les toiles classiques verticales en spirale avec rayons^[2].

Le diadème est une allusion à la croix que l'on voit sur l'abdomen de cette araignée^[3].

Description

Elle présente, au niveau du dos de l'abdomen, un folium (dessin qui affecte la forme d'une feuille ornementale) caractéristique utilisé pour sa diagnose. Ce dessin présente un ensemble de taches blanches formant une croix et une partie médiane brune se terminant en pointe, bordée d'une ligne blanche en dents de scie. Ce dessin est d'ailleurs caractéristique d'un groupe d'épeires (Araneus marmoreus, Araneus pallidus)^[4].

Ces taches blanches proviennent de l'accumulation de guanine, molécule jouant le rôle d'un pigment blanc synthétisé dans les guanocytes à la périphérie de diverticules intestinaux^[5].

Le céphalothorax est très velu tandis que les pattes sont très épineuses.

Les deux sexes de l'espèce ont un aspect assez différent, principalement au niveau de la taille (dimorphisme sexuel). Ainsi, les individus mâles font moins d'un centimètre alors que les femelles peuvent atteindre deux centimètres et ont un abdomen plus volumineux, de forme arrondie.

Les mâles mesurent de 4 à 11 mm et les femelles de 10 à 22,5 mm^[6].

Une autre de ses particularités est la création de toiles très grandes par rapport à sa propre taille, puisqu'elles peuvent atteindre exceptionnellement un mètre, avec des fils particulièrement solides qui craquent sèchement (bruit de « perle ») lorsqu'ils rompent. La toile est refaite tous les jours : l'épeire ne répare pas sa toile et la recommence tous les matins (Jean-Henri Fabre^{[réf. nécessaire]}).

• Épeire diadème sur sa toile.

• Femelle vue dorsale

• Femelle vue ventrale

• Mâle

• Jeunes épeires diadèmes.

• 
• 
• Une femelle.

• Une femelle et sa proie

Biologie

L'Épeire diadème a une durée de vie d'un an.

La toile pèse un demi milligramme en moyenne (0,000 5 g). La première toile d'une jeune épeire mesure à peine 3 cm d'envergure^[7].

Reproduction

Du fait de sa taille réduite, le mâle doit faire extrêmement attention lorsqu'il souhaite approcher la femelle car elle risque de l'attaquer et de le dévorer comme n'importe quelle autre proie. C'est pourquoi le mâle apporte parfois un repas pour l'approcher. La femelle est réceptive trois ou quatre jours dans sa vie. Jusqu'à soixante mâles différents peuvent défiler, jour après jour sur une même toile^[8]. Elle se reproduit en fin d'été^[9].

Une fois fécondée, la femelle dépose ses œufs dans un cocon protecteur avant de se laisser tomber pour mourir d'épuisement. À l'éclosion de l'œuf, la jeune épeire a déjà toutes les caractéristiques d'un adulte, en dehors de la taille et des organes génitaux.

Toxicité

L'épeire diadème est très peu agressive. Si elle se sent en danger, elle peut occasionnellement mordre la peau humaine aux endroits où celle-ci est fine, mais son venin n'est guère différent d'une piqûre de moustique. La morsure est peu douloureuse, mais il peut y avoir apparition d'un œdème inflammatoire douloureux autour d'une tache cyanotique^[10].

Distribution et habitats

Épeire diadème femelle.

Distribution

Cette espèce se rencontre en zone holarctique^[1].

Habitats

Elle est abondante dans les jardins, sur les barrières et les haies, elle se cache souvent sous une feuille à proximité de sa toile^[11]. Il y a généralement un arbre à proximité de la toile^[12].

Systématique et taxinomie

L'espèce a été décrite par le naturaliste suédois Carl Alexander Clerck en 1757 ^[13].

Cette espèce admet de nombreux synonymes :

Les sous-espèces Araneus diadematus nemorosus^[14] et Araneus diadematus soror^[15] ont été placées en synonymie avec Araneus diadematus par Breitling, Bauer, Schäfer, Morano, Barrientos et Blick en 2016^[16].

L'Épeire diadème et l'Homme

Culture populaire

Dans un album de Tintin, L'Étoile mystérieuse, Tintin regarde dans la lunette d'un télescope et pense voir une énorme araignée mais découvre assez vite qu'il ne s'agissait que d'une Épeire diadème qui se promenait sur l'objectif (pages 4 et 5).

Publication originale

• Clerck, 1757 : Svenska spindlar, uti sina hufvud-slågter indelte samt under några och sextio särskildte arter beskrefne och med illuminerade figurer uplyste. Stockholmiae, p. 1-154. (lire sur Wikimedia)

Voir aussi

Article connexe

• Épeire

Notes et références

1. ↑ ^{a et b} WSC, consulté lors d'une mise à jour du lien externe
2. ↑ (en) Octavius Pickard-Cambridge, The Spiders of Dorset, L.H. Ruegg, 1879, p. 588.
3. ↑ Alain Rey, Dictionnaire Historique de la langue française, Nathan, 2011, p. 173.
4. ↑ Alain Canard et Christine Rollard, À la découverte des Araignées : Un guide de terrain pour comprendre la nature, Dunod, 2015, p. 107.
5. ↑ (en) Andreas Schmidt-Rhaesa, The evolution of organ systems, Oxford University Press, 2007, p. 183.
6. ↑ (en) « Araneus diadematus Clerck, 1757 », Araneae (Spiders of Europe), juin 2014, document archivé sur Internet Archive.
7. ↑ Pierre Déom, La Hulotte : n°73, Le petit guide des Araignées à toiles géométriques, 1^re partie, Charleville-Mézières, Editions Passerage, second semestre 1996, 35 p. (ISSN ), p. 12.
8. ↑ Pierre Déom, Op. Cit. p.13.
9. ↑ Michel Lodewijck, Araignée du mois (3) : Araneus diadematus, 7 décembre 2011.
10. ↑ Dictionnaire médical de l'Académie de médecine, « morsure d'araignée », 2018.
11. ↑ Michael Chinery, Insectes de France et d'Europe occidentale (sic), Flammarion, mai 2005, 320 p. (ISBN 978-2-08-201375-8), p. 303
12. ↑ Pierre Déom, Op. Cit. p.12
13. ↑ (sv) Clerck, 1757 : Svenska spindlar, uti sina hufvud-slågter indelte samt under några och sextio särskildte arter beskrefne och med illuminerade figurer uplyste. Stockholmiae, p. 1-154
14. ↑ Simon, 1929 : Les arachnides de France. Synopsis générale et catalogue des espèces françaises de l'ordre des Araneae ; 3^e partie. Paris, vol. 6, p. 533-772.
15. ↑ Simon, 1874 : Les arachnides de France. Paris, vol. 1, p. 1-272.
16. ↑ (en) Breitling, Bauer, Schäfer, Morano, Barrientos & Blick, 2016 : Phantom spiders 2: More notes on dubious spider species from Europe. Arachnologische Mitteilungen/Arachnology Letters, vol. 52, p. 50-77.

Is araicnid é an damhán garraí. Is ball d'ord na n-Araneae é.

A araña de xardín (Araneus diadematus) é unha especie moi coñecida de araña en todo o occidente de Europa e en boa parte de Norteamérica. Tamén está presente en Galicia.

Descrición

Os individuos de araña de xardín presentan unha ampla variedade cromática, dende o amarelo claro ao gris moi escuro, pero todas elas teñen unhas características manchas brancas na parte exterior do abdome. Estas manchas dispóñense en liña ao longo da parte máis elevada do abdome, e van decrecendo de tamaño conforme se achegan ao extremo da araña. Estas manchas brancas, que dividen o abdome en cinco segmentos e que adquiren o aspecto dunha cruz, son depósitos de guanina.

Comportamento

A araña de xardín e boa tecelá e aliméntase de insectos voadores. A súa trabada non é perigosa para os seres humanos. Cando se sente ameazada, a araña de xardín recolle os seus membros ata formar unha pequena unidade compacta.

Galería de imaxes

• Detalle do abdome da araña de xardín

• Vista inferior da araña no momento de tecer a arañeira.

• Vista lateral

• Araña de xardín encartada en posición de defensa

Notas

Véxase tamén

Araneus diadematus adalah spesies laba-laba yang tergolong famili Araneidae. Spesies ini juga merupakan bagian dari genus Araneus dan ordo Araneae. Nama ilmiah dari spesies ini pertama kali diterbitkan pada tahun 1757 oleh Clerck.

Laba-laba ini biasanya banyak ditemui di Holarktik.

Referensi

• Platnick, Norman I. (2010): The world spider catalog, versi 10.5. American Museum of Natural History.

(Araneomorphae)

Krosskönguló^[1] eða evrópsk garðkönguló (fræðiheiti: Araneus diadematus) er tegund köngulóar af ætt hjólaköngulóa, en þær eru merkilegar að því leyti að silkiþráður þeirra er sá allra flóknasti í dýraríkinu.

Útbreiðsla

Þær finnast um nánast alla Evrópu og í Kanada, Bandaríkjunum og Mexíkó. Þær eru algengustu köngulærnar á Íslandi.

Lifnaðarhættir

Krossköngulær geta lifað í um tvö ár og lifa því af veturna. Þær lifa aðallega á flugum, fiðrildum og nánast öllu því sem festist í vef þeirra. Helsti óvinur krossköngulóa er hrossaflugan en hún hefur lítið að gera í stærstu krosskóngulærnar. Hættan steðjar að ungum og eggjum. Krossköngulær afla sér fæðu með því að leggja einna best heppnuðu gildrur sem þekkjast í heimi hryggleysingja og þó víðar væri leitað.

Krossköngulær skipta stundum um liti þegar þær skipta um ham en þær þekkjast þó á krossinum sem myndast úr litlum ljósum blettum á miðjum afturbolnum.

Silkiþráður krossköngulóa

Krosskönguló að spinna vef.

Ein tegund silkiþráðar krossköngulóarinnar er einn allra flóknasti kóngulóaþráðurinn sem til er, en krosskóngulær geta spunnið að minnsta kosti sex mismunandi tegundir þráða. Þræðir köngulóa verða til í þar til gerðum kirtlum sem eru aftast á afturbol kóngulóarinnar, rétt við lungun sem eru fyrir aftan magann. Þegar krosskóngulóin byrjar að spinna vefi sína þá kastar hún eða spýtir einni tegund þráðar út í loftið þar sem vindurinn feykir honum til dæmis að næstu trjágrein eða þakskeggi sem verður hald fyrir vefinn. Síðan spinnur hún niður úr fyrsta þræðinum þannig að stoðþræðirnir líta út eins og Y. Miðjan á Y'inu verður miðja köngulóarvefsins. Síðan étur hún fyrsta þráðinn og setur nýjan og sterkari þráð í staðinn, en sá þráður er mjög sterkur og lítið teygjanlegur því vefurinn má ekki flökta mikið í vindi. Þessi þráður verður aðalstoðin en síðan gerir hún það sama við hina stoðþræðina. Þessu heldur hún áfram allt að 80 sinnum því að þeim mun fleiri sem stoðþræðirnir eru þess auðveldara er að spinna ystu hringi vefsins. Kóngulóin spinnur svo í hringi umhverfis miðju stoðþráðanna og framleiðir límkenndan þráð sem talinn er vera einhver sá flóknasti sem til er, en hann er í raun gerður úr tveimur þráðum. Ástæða þessa er að þessir þræðir þurfa að vera teygjanlegir, límkenndir og gríðarlega sterkir til að þola mikið högg. Þeir mega samt ekki vera of teygjanlegir því þá gætu þeir fest hver við annan og gildran þar með eyðilagst. Þessa kosti hefur þráður krosskóngulóarinnar og því er hann talinn með flóknari vefjum sem kóngulær spinna.

Setið fyrir bráð

Kóngulóin skilur eftir eða étur lítið gat í miðju vefsins svo hún komist báðum megin við hann. Þar bíður hún eftir bráð sinni. Þegar fórnarlamb festist í vefnum þá staðsetur kóngulóin það á örskotsstundu með því að nema titringinn í vefnum. Hún veit þá upp á hár hvar það er. Því næst flýtir hún sér að fórnarlambinu og bítur það. Bit krosskóngulóa er eitrað og þótt það sé einungis óþægilegt fyrir manneskju vankar það auðveldlega flugur og drepur jafnvel smærri bráð. Því næst vefur hún vankaða eða dauða bráðina þétt inn í silkiþráð og sýgur síðan úr henni innvolsið þegar hana svengir.

• Krosskönguló að spinna vef.

• Krosskónguló sem bíður eftir að bráð festist í vef hennar

• Krosskónguló með flugu í vef sínum. Kóngulóin spinnur fluguna þétt inn í silki og sýgur síðan úr henni allt innvolsið.

• Krosskónguló hefur verið þekkt fyrir að geta ráðið niðurlögum svo stórrar bráðar sem geitungs.

Mökun

Þegar karldýr krosskóngulóar er tilbúið til mökunar þá lætur það lítinn sæðisdropa drjúpa á þéttan vefbút sem það hefur spunnið. Síðan sýgur karlinn sæðisdropann upp í lítinn belg á þreifurunum, en æxlunarfæri karlanna eru ekki samtengd. Því næst leitar hann að vef einhvers kvendýrs. Þegar hann hefur fundið hana spinnur hann lítinn silkiþráð yfir á vef kvendýrsins og hefur biðilsleik.

Biðilsleikurinn fer þannig fram að karldýrið byrjar að leika taktfast á þennan þráð líkt og bassaleikari á streng með broddum sem eru á fremsta fótaparinu. Karldýrið tjáir þannig fyrirætlan sína og kvendýrið tjáir sig á móti með titringi. Ef karldýrið hefur minnsta grun um að kvendýrið sé þegar búið að maka sig þá forðar það sér samstundis. Að öðrum kosti mjakar hann sér ofurvarlega yfir á vef kvendýrsins og þau staðsetja hvort annað. Þegar karldýrið er komið nógu nálægt kvendýrinu stingur hann þreifaranum inn í kynop hennar og þaðan fer sæðið í þar til gert geymsluhólf. Kvenkóngulóin notar síðan sæðið þegar hún er tilbúin að verpa. Sæðið sem komið er í geymsluhólfið dugir oft mjög lengi, jafnvel ævilangt. Eftir mökun reynir karlinn að koma sér sem skjótast í burtu til þess að forðast að vera étinn, en karldýrin eru mun minni en kvendýrin. Ástæða þess að kvendýrið étur karlinn er talin vera sú, að í karlinum sé mikið af efnum sem eru mikilvæg fyrir þroska eggjanna. Krosskóngulær eru ein af fáum tegundum kóngulóa sem éta karlana eftir mökun.

Varp

Þegar kvenkönguló er tilbúin til að verpa spinnur hún poka úr sérstökum silkiþræði sem aðeins kvenköngulær geta spunnið. Sá vefnaður líkist helst bómull þar sem hann inniheldur meira loft en aðrir þræðir kóngulóa. Pokinn er yfirleitt hafður í miðju kóngulóarvefsins hjá tilvonandi móður. Þegar pokinn er tilbúinn verpir hún í hann og sprautar síðan örlitlu af sæðinu sem hún fékk hjá karlinum yfir á eggin og frjóvgar þau. Síðan lokar hún pokanum. Pokar þessir eru á stærð við smásteina. Fyrst eftir að eggin hafa klakist út eru ungarnir hvítir og líkjast helst höfuðlús með átta fætur. Ungarnir hafa síðan hamskipti á meðan þeir eru enn í pokanum, en eftir það verða þeir nákvæmar eftirmyndir foreldranna og stækka smátt og smátt.

Tilvísanir

Heimildir

• David Attenborough (2005). Heimur hryggleysingjanna. Bókaforlagið Iðunn.
• Vísindavefurinn: „Er það rétt að til sé köngulóartegund á Íslandi sem getur bitið í gegnum skinn á manni?“
• Vísindavefurinn: „Hvers vegna éta kvenkyns köngulær karldýrin eftir mökun?“

Wikimedia Commons er með margmiðlunarefni sem tengist

Krosskönguló

Wikilífverur eru með efni sem tengist

Krosskönguló

Þessi líffræðigrein er stubbur. Þú getur hjálpað til með því að bæta við greinina.

Araneus diadematus Clerck, 1757, noto comunemente con la denominazione di ragno crociato, è un ragno della famiglia Araneidae.

Descrizione

Le dimensioni del maschio vanno dai 5,5 mm ai 13 mm, mentre la femmina va dai 6,5 mm ai 20 mm. La colorazione va dal rosa al marrone, chiaro o scuro. Il suo nome deriva dal disegno a croce formato da macchie bianche visibile sul dorso, di colore biancastro, dovuto alla presenza di cellule riempite di guanina come sottoprodotto del metabolismo delle proteine.^[1]

Biologia

Può essere preda di uccelli, anfibi o lucertole. I ragni crociati hanno una durata di vita di 1-2 anni, le femmine muoiono poco dopo aver deposto le uova.^[2]

Comportamento

Come gran parte dei membri della famiglia Araneidae (di cui è l'esponente più comune) trascorre il proprio tempo al centro o ai bordi di una struttura di seta orbicolare appesa ai fusti delle piante, che, oltre a rappresentare la "dimora" del ragno, costituisce un vero e proprio campo di battaglia nel caso in cui una qualsiasi preda di opportune dimensioni vi rimanesse impigliata. Se disturbato tende di solito a darsi alla fuga piuttosto che reagire in modo aggressivo; il morso non ha assolutamente conseguenze gravi per l'uomo e provoca solo un leggerissimo pizzicore.^[2]

Alimentazione

Si nutre di insetti volanti di medie dimensioni, come api, mosche, vespe e farfalle.

Riproduzione

Raggiungono la maturità sessuale a 4 mesi. Durante il corteggiamento, il maschio approccia la femmina, ben più grande di lui, con cautela, pena il rischio di venire divorato da essa. La femmina depone alla fine dell'estate 500 uova in un bozzolo, che si schiuderanno dopo 9 mesi.^[2]

Distribuzione e habitat

La specie è stata rinvenuta in diversi giardini e boschi con alberi radi della regione olartica.^[2][3]

Tassonomia

Non sono stati esaminati esemplari di questa specie dal 2009.^[3]

Attualmente, a dicembre 2013, sono note quattro sottospecie:^[3]

• Araneus diadematus islandicus (Strand, 1906) — Islanda
• Araneus diadematus nemorosus Simon, 1929 — Francia
• Araneus diadematus soror (Simon, 1874) — Corsica
• Araneus diadematus stellatus (C. L. Koch, 1836) — Europa

Galleria d'immagini

Note

Bibliografia

• Clerck, C., 1757 - Svenska spindlar, uti sina hufvud-slågter indelte samt under några och sextio särskildte arter beskrefne och med illuminerade figurer uplyste. Stockholmiae, 154 pp. (pag. 25)
• Linnaeus, C., 1758 - Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species cum characteribus differentiis, synonymis, locis. Editio decima, reformata. Holmiae, 821 pp. (Araneae, pp. 619–624). (Aranea diadema, pag. 619)
• De Geer, C., 1778 - Mémoires pour servir à l'histoire des insectes. Stockholm, vol.7 (3-4), pp. 176–324. (Aranea cruciger, pag. 218)
• Hahn, C.W., 1834 - Die Arachniden. Nürnberg, Zweite Band, pp. 17–56. (Epeira diademata, pag. 22)
• Simon, E., 1874a - Les arachnides de France. Paris, vol.1, pp. 1–272. (Epeira pyrenaea, pag. 75)
• McCook, H.C., 1894 - American spiders and their spinningwork. Philadelphia, vol.3, pp. 1–285. (Epeira diademata, pag. 188)
• Bösenberg, W., 1901 - Die Spinnen Deutschlands. I. Zoologica (Stuttgart) vol.14(1), pp. 1–96. (Epeira diademata, pag. 22)
• Simon, E., 1929 - Les arachnides de France. Synopsis générale et catalogue des espèces françaises de l'ordre des Araneae; 3e partie. Paris, vol.6, pp. 533–772. (pag. 680 e 757)
• Locket, G.H. & A.F. Millidge, 1953 - British spiders. Ray Society, London, vol.2, pp. 1–449. (pag. 127)
• Roberts, M.J., 1985 - The spiders of Great Britain and Ireland, Volume 1: Atypidae to Theridiosomatidae. Harley Books, Colchester, England. (pag. 208)
• Coddington, J.A., 1990 - Ontogeny and homology in the male palpus of orb-weaving spiders and their relatives, with comments on phylogeny (Araneoclada: Araneoidea, Deinopoidea). Smithson. Contrib. Zool. vol.496, pp. 1–52. (pag. 14)
• Levi, H.W., 2002 - Keys to the genera of araneid orbweavers (Araneae, Araneidae) of the Americas. J. Arachnol. vol.30, pp. 527–562. (pag. 549)
• Trotta, Alessio, 2005 - Introduzione ai ragni italiani (Arachnida Araneae), Memorie della Società Entomologica italiana, vol.83, p. 3-178 (pag. 163)
• Heiko Bellmann, Guida ai ragni d'Europa, Roma, Franco Muzzio Editore, 2011, pp. 130-131, ISBN 978-88-7413-239-3.

De kruisspin (Araneus diadematus) is een middelgrote spin die behoort tot de familie wielwebspinnen (Araneidae).

De kruisspin is in tegenstelling tot veel andere spinnen geen schuwe soort, maar eentje die vaak midden in het web zit en moeilijk over het hoofd is te zien. De vrouwelijke kruisspin wordt ook relatief groot, tot zo'n 17 millimeter. De naam is te danken aan de op een kruis gelijkend patroon op het achterlijf dat bestaat uit een groepje lichtere tot witte vlekjes die afsteken tegen de donkerbruine tot gele achtergrondkleur. De kruisspin is in Europa een van de meer algemene soorten en de spin komt ook in België en Nederland voor. Omdat de kruisspin in beschaduwde, van de wind afgeschermde hogere planten leeft duikt de spin vaak op in tuinen en hierdoor is het een van de bekendste Europese spinnen. De spin wordt in Nederland daarom soms tuinspin genoemd.

De kruisspin bouwt het verticaal hangende web op enige hoogte en vangt voornamelijk vliegende insecten. De spin wordt zelf gegeten door insecteneters zoals vogels. De levenscyclus is tweejarig; de paring vindt plaats in de herfst en de eitjes overwinteren. In de lente komen ze uit en pas het volgende jaar worden de spinnen volwassen.

De kruisspin is door de Europese Arachnologische Vereniging uitgeroepen tot spin van het jaar 2010.^[1]

Verspreiding

De kruisspin komt voor in zowel Noord-Amerika als in grote delen van Europa. In Noord-Amerika heeft de spin een groot verspreidingsgebied in het noorden, op de grens tussen de Verenigde Staten en Canada. De spin komt voor van het oosten in New England tot in het westen in Brits-Columbia, Washington en Oregon.^[2]

In Europa komt de kruisspin voor van noordelijk Scandinavië tot in landen aan de Middellandse Zee.^[3] In Groot-Brittannië komt de spin overal voor op enkele locaties in noordelijk Schotland na.^[4] Op het eiland Ierland is de spin echter zeer zeldzaam en is hij alleen bekend van enkele verspreide populaties in het noorden.^[5]

In België en Nederland komt de soort overal algemeen voor.^[6] In Nederland is de spin ook aangetroffen op de Waddeneilanden.^[7]

Kenmerken

Lichaamsdelen van een kruisspin:

A = poten
B = achterlijf
C = kopborststuk

D = ogen
E = kaak
F = palp

De kruisspin is erg variabel in kleur (van zeer bleek geelbruin tot bruinrood en bijna zwart) en intensiteit van het patroon. Op het achterlijf is vrijwel altijd een wit kruis te zien.

De kruisspin kent net als veel andere spinnen een sterke seksuele dimorfie; dit wil zeggen dat de mannetjes en de vrouwtjes er totaal anders uitzien.^[8] Als de spinnen net uit het ei komen is het geslacht niet vast te stellen maar bij de volwassen exemplaren zijn de vrouwtjes veel groter dan de mannetjes. De vrouwtjes bereiken een lichaamslengte van 12 tot 17 millimeter, exclusief poten, terwijl de mannetjes ongeveer 5 tot 10 millimeter lang worden.^[6] Als de spinnen nog jong zijn, verschillen de mannetjes en wijfjes niet veel van elkaar. Na verloop van tijd groeien de wijfjes harder dan de mannetjes. In de zomer van hun tweede levensjaar, als de wijfjes volwassen worden, groeien ze zeer snel. Mannetjes hebben naar verhouding langere poten maar een beduidend kleiner achterlijf dan een vrouwtje. Vooral vrouwtjes die eieren dragen hebben een opvallend dik achterlijf.

Wat direct opvalt aan de spin zijn de vier paar lange poten (A). De poten dragen een stekelige beharing, de haartjes hebben een tastzintuiglijke functie. De kleur van de poten is bruin met afwisselende lichte banden. De poten bestaan net als bij andere spinnen uit zeven segmenten,^[a] waarvan de uiteinden de tarsen worden genoemd. Deze dragen kleine klauwtjes waarmee de spin zich aan de ondergrond hecht. Het voorste paar poten is het langst en wordt gebruikt om de omgeving af te tasten.^[2]

Het lichaam van de spin is verdeeld in twee zichtbare delen, de achterzijde wordt het achterlijf of abdomen genoemd (B) en de voorzijde bestaat uit de met het borststuk gefuseerde kop, het kopborststuk of cephalothorax (C). Het kopborststuk is lichter gekleurd dan het achterlijf en ongevlekt. Aan de voorzijde van het kopborststuk zijn de ogen gelegen, (D) de kruisspin heeft er acht in totaal. Aan de voorzijde zijn vier oogjes gelegen die iets van elkaar staan, aan weerszijden van de kop zijn steeds twee oogjes aanwezig die dichter tegen elkaar liggen. De ogen zijn donker van kleur en glanzend, ze doen kraalachtig aan. De ogen bestaan uit een enkele structuur met ieder een eigen lens, de ogen worden bij spinnen wel puntoogjes of ommatidiën genoemd. Aan de onderzijde van de kop bevinden zich twee paar kaken, (E) de bovenkaken zijn voorzien van klauw-achtige structuren en bevatten een gifkanaal, de gifklieren zijn gelegen in het kopborststuk. De spin neemt voedsel op door eerst verteringssappen in de prooi te brengen en deze vervolgens weer op te zuigen. Hierbij wordt de prooi al deels buiten het lichaam van de spin verteerd. De palpen (F) hebben een zintuiglijke functie en worden door de mannetjes van veel soorten gebruikt als spermacapsule.

Achterlijf

Vlekpatroon van een kruisspin in het web, dus met de voorzijde onder.

Het achterlijf is driehoekig van vorm, aan de achterzijde zijn zowel bij mannetjes als vrouwtjes altijd drie paar spintepels aanwezig. Dit zijn de uitscheidingsorganen waarmee het spinnenweb wordt gebouwd, maar ook prooien en eicocons worden omwikkeld. De spintepels kunnen verschillende soorten draden produceren; stevige en niet-kleverige draden om het frame van het web te maken en de eitjes te voorzien van een beschermende laag spinsel en kleverige vangdraden om prooien in het web te vangen.

De kruisspin is te herkennen aan de lichte vlekken op de bovenzijde van het achterlijf. Vrijwel alle exemplaren hebben een duidelijk kruisvormige groepering van de vlekken, slechts bij sommige exemplaren ontbreekt het kruis. Op de afbeelding is het vlekpatroon van een willekeurig exemplaar weergegeven in rustpositie; dus met de kop naar beneden. Het kruis wordt gevormd door een groep lichtere tot witte vlekken, die bestaan uit twee verticaal langwerpige vlekken aan de boven- en onderzijde (1 en 3) en twee horizontaal langwerpige vlekken aan weerszijden (2 en 4). Daar waar de vlekken samenkomen is een vlek in het midden aanwezig (5). Aan weerszijden van de kleine vlek zijn twee vlekken aanwezig, waarbij de linkervlek (6) vaak kleiner is dan die aan de rechterzijde (7). Boven de groep vlekken die het kruis vormen, wordt het kruismotief herhaald door kleinere ronde vlekjes (8).

De lichtere vlekken worden niet veroorzaakt door pigmenten maar door onder de huid gelegen cellen die gevuld zijn met guaninekristallen. De cellen die de kristallen bevatten worden wel guanocyten genoemd. Guanine ontstaat als afvalstof van de spijsvertering en wordt omgezet in kristallen en opgeslagen in de guanocieten. De kristallen weerkaatsen alle licht waardoor ze wit aandoen, de bovengelegen huidlaag is doorzichtig zodat ze goed opvallen.^[9]

Onderscheid met andere soorten

De kruisspin lijkt enigszins op de eikenbladspin (Aculepeira ceropegia). Deze soort heeft echter een iets ander patroon op de rug, dat doet denken aan een vlampatroon. De eikenbladspin blijft kleiner en overwintert als jonge spin en niet als ei. Ook de viervlekwielwebspin (Araneus quadratus) lijkt door de vier lichtere vlekken op de kruisspin maar heeft een duidelijk boller achterlijf. Andere wielwebspinnen lijken niet op de kruisspin doordat ze bijvoorbeeld uitsteeksels hebben op het achterlijf, zoals de schouderkruisspin (Araneus angulatus) of een afwijkende lichaamsvorm hebben, zoals de platte wielwebspin (Nuctenea umbratica). Sommige wielwebspinnen zijn door hun andere kleuren gemakkelijk te onderscheiden, zoals de geelgestreepte wespspin.

Levenswijze

Vervellingshuid van de kruisspin, iets linksonder van het midden is de huid van de cheliceren te zien.

De kruisspin moet net als alle geleedpotigen regelmatig vervellen om te kunnen groeien, hiertoe wordt het harde exoskelet vervangen door een nieuwe laag die de eerste tijd nog rekbaar is zodat het lichaam groter kan worden. Het exoskelet wordt in één keer afgeworpen tijdens de vervelling waarbij de nieuwe huid nog zacht is en dit geldt ook voor de poten en de kaken. De kruisspin is hierdoor erg kwetsbaar voor aanvallen van vijanden en trekt zich enige tijd voor de vervelling terug op een beschutte plaats en komt pas tevoorschijn als het lichaam is uitgehard.

De kruisspin is een groot deel van het leven bezig met het bouwen van een web. Het web is vergelijkbaar met dat van andere wielwebspinnen, deze familie van spinnen bouwt een vierkant frame met een spiraalvormige vangdraad in het midden die ondersteund wordt door een aantal draden die van het frame naar het midden van het web lopen en doen denken aan spaken. Het web in zijn geheel lijkt hierdoor op een fietswiel waaraan de naam van de spinnen te danken is. Het web raakt gemakkelijk beschadigd en snel vervuild, bovendien drogen de spinseldraden snel uit zodat het web iedere dag vervangen moet worden. Ook na iedere vangst moet het web gerepareerd worden omdat een spartelend prooidier het web beschadigt.

Bij het bouwen van het web wordt eerst een verticale draad gespannen die de brugdraad wordt genoemd. Vervolgens worden aan de onder- en bovenzijde twee horizontale draden gesponnen waarbij deze weer worden verbonden door een verticale draad aan de andere zijde. Zo is een vierkant ontstaan, waarbij een draad in het midden van boven naar beneden wordt gemaakt. Vervolgens maakt de spin draden van het midden van het web naar de randen van het vierkant, die lijken op spaken. Deze worden ten slotte verbonden door een spiraalvormige, kleverige vangdraad.

Voortplanting

Vlak voor de paring, mannetje links

Jonge spinnetjes blijven bij elkaar maar bij verstoring rennen ze alle kanten op.

Aan het einde van de zomer is de kruisspin volwassen. Eenmaal volwassen maken de spinnen veel grotere webben dan jonge spinnen, waardoor ze goed opvallen. De vrouwtjes blijven in hun web terwijl mannetjes naar een vrouwtje op zoek gaan. De paring is voor een mannetje een hachelijke zaak; hij moet omzichtig te werk gaan om niet als prooi gezien te worden. Het mannetje is aanmerkelijk kleiner dan het vrouwtje en moet haar laten weten dat hij geen prooi is. De paring van spinnen is uitwendig, het mannetje heeft aan de monddelen of pedipalpen een ballonnetje wat de bulbus wordt genoemd. Deze heeft een pipet-achtige werking zodat sperma kan worden opgezogen en later in het vrouwelijke geslachtsorgaan of epigine kan worden afgegeven. Zowel de palp van het mannetje als de epigyne van het vrouwtje hebben bij de kruisspin een precies in elkaar passende vorm, zodat met de palp van een mannelijke kruisspin alleen in de epigine van een vrouwelijke kruisspin kan worden gebracht. Dit wordt nog versterkt door de stekels en haken die de palp draagt. Als de palp is gevuld wordt het als een spermapakketje of spermatofoor ingebracht.

Tijdens de paring probeert het mannetje het vrouwtje zo snel mogelijk te bevruchten, dan loopt hij de minste kans om te worden opgegeten. Als het mannetje weet te ontsnappen kan hij nog een tweede keer paren, de mannetjes worden niet altijd opgegeten.^[10]

Na de bevruchting wordt het sperma opgeslagen in een speciaal kamertje, de spermatheek. Het vrouwtje heeft een gepaarde eileider waar de eicellen worden bevrucht en de eieren worden gevormd. Hierbij zwelt het achterlichaam enorm op. De eitjes worden afgezet in een cocon, die bestaat uit een ronde schijf van spinsel waarvan de zijkant wordt voorzien van een opstaande rand. Nu ontstaat een kamertje waarin de eitjes worden afgezet. De grootte van de cocon correleert met de grootte van de spin; een klein exemplaar zal een kleinere cocon bouwen.^[2] Dit geldt echter niet voor het aantal eitjes, dat varieert van enige tientallen tot honderden eitjes.^[11] Als de cocon af is, wordt deze voorzien van pluizige spinseldraden ter bescherming. De cocon wordt de eerste tijd bewaakt door het vrouwtje waarbij eventuele beschadigingen worden gerepareerd. De eicocons worden in de herfst afgezet op verborgen plekken in planten en zien eruit als een pluk watten met in het midden de gelige eitjes. Het vrouwtje stopt met jagen en sterft vaak korte tijd nadat haar eiercocon is afgezet.^[2]

De eieren overwinteren; in de lente komen de jonge spinnetjes tevoorschijn, ze hebben een kenmerkende gele lichaamskleur en houden zich de eerste dagen op in een van spinsel gemaakt nest. Het groepje jonge kruisspinnen verspreidt zich als het nest wordt verstoord om enige tijd later weer samen te komen. De jonge kruisspinnen of spiderlings leven de eerste tijd van het voedsel in hun dooier; hier doen ze ongeveer 7 tot 10 dagen mee. Daarna klimmen ze zo hoog mogelijk in een plant en laten ze uit hun achterlijf een lange draad de lucht in zweven. Deze draad wordt door de wind opgepakt en neemt de jonge spin mee de lucht in. Zo verspreiden de kleine spinnetjes zich -terwijl ze niet kunnen vliegen- door de lucht en kunnen honderden meters verder terechtkomen. De jonge spinnen maken een web dat al direct lijkt op dat van volwassen exemplaren, al het is het nog veel kleiner.

• Afbeeldingen: voortplanting
• Mannetjes zijn kleiner dan vrouwtjes.

• Epigyne van het vrouwtje.

• Paring van de kruisspin.

• Eicocon, deze is aangetast door larven van de sluipwesp Eoferreola rhombica.

Ecologie

De kruisspin bouwt zijn web op open plekken tussen lage boomtakken of in struiken, die echter van de wind zijn afgeschermd. Het web wordt gemakkelijk door regen en wind vernietigd waardoor de spin alleen voorkomt op beschutte plaatsen. Tuinen van mensen zijn voor de kruisspin ideaal, omdat deze vaak hogere begroeiing bevatten en relatief goed zijn afgeschermd van felle zon en van wind door het naastgelegen huis.

De kruisspin heeft een vochtige leefomgeving nodig en kan slecht tegen droogte en komt vooral voor in laaglanden. Een andere weersomstandigheid waar de spin onder lijdt is hevige regenval.

Voedsel

Een kruisspin met een buitgemaakte wesp.

De sluipwesp Eoferreola rhombica parasiteert op de eieren.

Met het web, waarin de spin gewoonlijk ondersteboven in het centrum zit te wachten, wordt het voedsel gevangen. Het web wordt dagelijks opnieuw gesponnen, dit duurt ongeveer 20 minuten. Het is een wielvormig web waarbij het centrum zich iets boven het midden bevindt met een grote mate van symmetrie.

Het web wordt gemaakt op enige hoogte en bevindt zich vaak tussen twee takken. Sommige spinnen jagen op bodembewonende prooien en maken geen web, een voorbeeld is de wolfspin. Andere soorten hebben zich gespecialiseerd in het vangen van springende insecten die zich bij de bodem bevinden en jagen op bijvoorbeeld sprinkhanen zoals de wespspin. De kruisspin bezet een andere niche en bouwt het web op enige hoogte boven de bodem in struiken en lagere takken van bomen. Het web van de kruisspin is geschikt om vliegende insecten te vangen, zowel kleine als wat grotere vliegende insecten. Bekende prooien zijn vliegen en muggen, wespen en bijen maar ook grotere insecten zoals vlinders worden gegeten. Heel kleine prooien die in het web geraken, zoals bladluizen, worden genegeerd.

Zodra een prooi het web invliegt wordt de spin gealarmeerd door de trillingen van de draden van het web. Deze draden dienen speciaal om te spin te alarmeren en worden de signaaldraden genoemd. De spin snelt zich naar de prooi en wikkelt deze snel in spinsel. Pas daarna wordt een beet toegediend die de prooi verlamt.

In de zomer van hun tweede levensjaar zijn de wijfjes zo groot dat ze een web van ongeveer 60 cm doorsnede maken. De spinnenwebben zijn voornamelijk tegen het eind van de zomer goed zichtbaar; de spinnen zaten er reeds lange tijd maar hun webben zijn nu veel groter geworden. Vooral bij vochtige weersomstandigheden zijn de webben duidelijk te zien doordat ze bedekt zijn met dauwdruppels waardoor ze een zilverachtige glans krijgen. Het grootste deel van de volwassen spinnen overleeft de eerste nachtvorst niet.

Vijanden

De voornaamste vijanden van de kruisspin zijn verschillende insectenetende vogels, die de spin uit het web plukken. Ook verschillende andere spinnen zijn vijand, voornamelijk de spinneneters. Dit zijn spinnen die exclusief op andere spinnen jagen en in hun eigen web aanvallen, zoals de soorten uit het geslacht Ero. Daarnaast zijn kruispinnen kannibalistisch en eten kleinere soortgenoten op. Niet alleen mannetjes die met een vrouwtje willen paren moeten uitkijken, ook als twee vrouwtjes elkaar tegenkomen vallen ze elkaar aan en proberen elkaar in te spinnen.

Bij verstoring begint de spin hevig verticaal heen- en weer te schudden in het web door spiercontracties van de poten. Bij ernstige verstoring laat de spin zich loodrecht vallen waarbij het lichaam met een spindraad wordt geankerd. De spin houdt zich op de bodem een tijdje schijndood waarbij de poten worden ingetrokken. Na enige tijd klimt de spin weer naar boven waarbij de ankerdraad wordt gebruikt.
Kruisspinnen hebben gifkaken maar gebruiken deze alleen om op prooien te jagen en niet om vijanden af te weren. Alleen als een spin tussen de vingers wordt vastgeklemd zal deze in het uiterste geval bijten wat pijnlijk is maar niet gevaarlijk.

De grootste vijand van de spinnen is het klimaat; ze lijden vooral onder droogte en zware regenval. Ook de mens is een belangrijke vijand omdat deze spinnen doodt en webben vernielt. De spinnen moeten ook opletten voor sommige sluipwespen zoals de spinnendoders, die de spin verlammen en naar het nest brengen, meestal een holletje onder de grond. In de verlamde spin wordt vervolgens een ei afgezet, als de larve van de sluipwesp uit het ei kruipt wordt de kruisspin levend en van binnenuit opgegeten.

Naamgeving en taxonomie

Tekening van de kruisspin door Ernst Haeckel uit het boek Kunstformen der Natur uit 1904.

De kruisspin werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1757 door Carl Alexander Clerck als Araneus diadematus. De soort werd later beschreven door Linnaeus als Aranea diadema maar omdat de eerste naam telt is deze laatste naam vervallen. Ook werd de soort vroeger tot het geslacht Epeira gerekend, maar dit is achterhaald. De wetenschappelijke naam Araneus diadematus betekent vrij vertaald spin (Araneus) met een kroontje (diadematus) wat slaat op de karakteristieke vlekkentekening op het achterlijf. Ook de Nederlandse naam is te danken aan het witte 'kruis' op de bovenzijde van het achterlijf, dat is opgebouwd uit verschillende vlekken. In andere talen zoals het Zweeds (Korsspindel) wordt ook verwezen naar het kruis. In veel talen wordt de spin 'tuinspin' genoemd, een verwijzing naar het voorkomen van de soort in tuinen, zoals in het Engels (European garden spider).

De kruisspin behoort tot de familie wielwebspinnen of Araneidae, dit is een bekende groep van spinnen omdat ze allemaal een web maken dat lijkt op een wiel. Er zijn ongeveer 50 Europese soorten wielwebspinnen waarvan er ongeveer 25 voorkomen in Nederland.^[1] Het geslacht Araneus waartoe de spin behoort wordt in Nederland vertegenwoordigd door zes andere soorten.^[12]

Ondersoorten

De kruisspin wordt verdeeld in vier verschillende ondersoorten, die voornamelijk verschillen in verspreidingsgebied;

• Araneus diadematus islandicus - IJsland
• Araneus diadematus nemorosus - Frankrijk
• Araneus diadematus soror - Corsica
• Araneus diadematus stellatus - De rest van Europa

Externe links

• School TV - Kruisspinnen - Website met Nederlandstalige informatie en beelden.
• Eurospiders - Araneus diadematus Website met veel gedetailleerde macrofoto's.

Zie de categorie Araneus diadematus van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Bronvermelding

Noten

Referenties

Bronnen

• Animal Diversity Web - Araneus diadematus - Website
• European Society of Arachnology - De Kruisspin – Araneus diadematus Clerck, 1757 - Website
• Arkive - Garden spider (Araneus diadematus) - Website
• European Society of Arachnology - De Kruisspin – Araneus diadematus Clerck, 1757 - Website
• Waterwereld - De kruisspin - Website
• Beesies - Kruisspin - Website

Araneus diadematus.

Foto: Michael Gäbler

Korsedderkopp er en av de mest kjente av edderkoppene i gruppen hjulspinnere (Araneidae).

Utbredelse

Den er vanlig i Vest-Europa og Nord-Amerika. I Norge er den vanlig og finnes i hele landet.

Den kan være ganske fargevariabel, her er korsmerket nesten usynlig.

Foto: Thomas Bresson, Frankrike

Utseende

Korsedderkopp er en ganske stor og kraftig bygd edderkopp, opptil 20 mm lang (kroppens lengde). Kroppen er todelt, en bakkropp (abdomen) og en forkropp (prosoma eller cephalothorax). Forkroppen er bred, med fine, nedliggende hår. Bakkroppen hos hunnen er stor og kuleformet, med et karakteristiske mønster. Fargen kan variere fra veldig lys gul til veldig mørk grå, men alle har fem eller flere hvite prikker på ryggen, som danner et kors, herav kommer det norske artsnavnet. De hvite prikkene er forårsaket av celler fylt med guanin, et biprodukt av proteinstoffskifte. Den er noe fargevariabel og enkelte har et mindre kontrastrikt mønster. Hodet har åtte øyne, fire forholdsvis store øyne i midten, som mer eller mindre danner et kvadrat, og et par ganske små øyne som sitter tett sammen på hver side. Chelicerene er korte, kraftige, med tenner på innsiden.

Beina er middels lange og ganske kraftige, med lyse og mørke ringer. Det tredje beinparet hos korsedderkoppen er spesialisert for å hjelpe til med å spinne hjulnett. De brukes også til å forflytte seg rundt på nettet uten å bli sittende fast. Disse beina er bare nyttig på nettet, på bakken er de av lite verdi.

Den kan forveksles med Araneus marmoreus og muligens Araneus quadratus. Bakkroppens form kan være nyttig for å skille den fra A. marmoreus, som har en bakkropp som er tjukkest på midten. Korsedderkoppens bakkropp er alltid bredest lengst framme.

Byttet pakkes inn i silkespinn. Dette er en av stikkevepsene. Legg merke til korset som har gitt den navnet.

Foto: Jürgen Howaldt

Levevis

Denne arten er vanlig i hager og nær hus, men kan finnes i mange andre miljøer også, bare det finnes vegetasjon som den kan feste nettet sitt til. Korsedderkopper lager lyd når de føler seg truet. Da dette vanligvis er et passivt dyr, er det vanskelig å provosere den til å bite. Hvis den biter, er bittet bare litt ubehagelig og helt harmløst for mennesker.

Nettet spinnes av de større hunnene som vanligvis henger på nettet med hodet ned, mens de venter på at et bytte skal sette seg fast. Byttet blir da hurtig fanget og pakket i silkespinn før det etes. Korsedderkopper eter nettet sitt hver natt sammen med mange av de små insektene som blir fanget i det. Dette kan de gjøre på få minutter. Neste morgen spinner de et nytt nett.

Den mye mindre hannen tilnærmer seg hunnen forsiktig for å parre seg. Hvis han ikke er forsiktig nok, kan han bli spist av henne.

Eksterne lenker

• (sv) Korsedderkopp hos Dyntaxa
• (en) Korsedderkopp i Encyclopedia of Life
• (en) Korsedderkopp i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Korsedderkopp hos Fauna Europaea
• (en) Korsedderkopp hos NCBI
• (en) Korsedderkopp hos ITIS
• (en) Kategori:Araneus diadematus – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Araneus diadematus – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Araneus diadematus – detaljert informasjon på Wikispecies

Krzyżak ogrodowy – samica

Krzyżak ogrodowy – samiec

Krzyżak ogrodowy (Araneus diadematus) – gatunek pająka z rodziny krzyżakowatych (Araneidae). Nazwa pochodzi od charakterystycznego białego krzyża na odwłoku.

Występowanie: Europa (w Polsce na terenie całego kraju) i Ameryka Północna.

Morfologia

Ubarwienie od żółto-brązowego do ciemnobrunatnego. Samica ma 10–18 mm długości, a samiec 6–7 mm. Rekordowo wielkie samice mogą przekraczać 20 mm, a rekordowo wielkie samce osiągać 8 mm.^[2] Krzyżaki budują koliste sieci o regularnym, promienistym układzie nici. Ich średnica wynosi do 45 cm.

Pająk ten zamieszkuje wszystkie typy lasów, łąki, ogrody i parki, także gospodarstwa wiejskie, a nawet budynki w miastach. Na zdobycz czai się, siedząc w pobliskiej kryjówce lub w środku sieci. Swoje ofiary poraża jadowitym ukłuciem i wysysa ich zawartość (jad rozpuszcza wnętrzności). Podczas okresu rozmnażania samiec, mniejszy od samicy, wyczuwając po drganiach sieci jej godowy nastrój, zbliża się ostrożnie do swojej partnerki i po kopulacji szybko ucieka, żeby ratować się przed pożarciem. Samica składa na jesień (w Europie Środkowej we wrześniu lub październiku) około 100 jaj koloru jasnożółtego i otacza je złocistym oprzędem. Po złożeniu jaj z reguły ginie od mrozu na początku zimy. Na wiosnę – na ogół w maju – wykluwają się młode pająki. Jesienią osiągają wielkość ok. 4 mm i zimują wśród zeschłych liści, pod korą drzew itp. Dojrzałość osiągają w sierpniu następnego roku^[2].

Krzyżak ogrodowy jest niegroźny dla człowieka. W przypadku ukąszenia w skrajnych przypadkach może na ciele wystąpić niewielka opuchlizna i lokalna martwica tkanek w postaci dwóch małych punktów.

Przypisy

Araneus diadematus

Araneus diadematus (sau păianjenul cu cruce) este un foarte frecvent și binecunoscut păianjen araneid din Europa.

Descriere

Culoarea păianjenului poate varia de la galben deschis până la un de gri foarte închis. Dorsal, opistosoma prezintă cinci sau mai multe puncte, relativ mari, de culoare albă, care formează o cruce. Punctele albe apar datorită celulelor ce conțin guanină, un produs secundar al metabolismului proteic. Lungimea corpului femelei este de 20 - 25 mm, iar a masculului de 10 - 11 mm.

Servindu-și masa

Modul de viață

Tarsul picioarelor păianjenului cu cruce prezintă două gheare pectinate cu ajutorul cărora este țesută pânza. La baza lor se află o a treia gheară, mai mică, ce poate forma un clește împreună cu doi țepi situați ceva mai în spate. Cu ajutorul acestei formațiuni păianjenul se poate fixa de pânză și sta acolo fără să depună efort. Totodată aceasta permite păianjenului să nu să se lipească de pânză. El țese o pânză rotundă verticală, însă sunt și excepții. Poziția ei verticală este cea mai bună, deoarece insecta este prinsă în zbor. În acest fel, păianjenul nu trebuie să aștepte când ceva va cădea în plasă. Ziua, aceștia sunt rar observați, dar noaptea pot fi văzuți atârnând în centrul plasei. De la plasă pleacă un fir de semnalizare, iar păianjenul stă ascuns în vizuina sa. Când victima este prinsă în pânză, firul oscilează, informând păianjenul. De aceea, receptorii tactili sunt foarte sensibili. Imediat, păianjenul se repede spre pradă și o acoperă cu un strat de mătase și îi injectează veninul și fermenții. Apoi, își ia masa. După aceasta el aruncă resturile (exp. cuticulă) fostei insecte, menținându-și pânză în curățenie. Ei trăiesc pretutindeni, în grădini și în tufișuri, unde își construiesc pânza

Juvenilii

Principala hrană o constituie muștele și țânțarii. Dacă în plasă nimerește ceva necomestibil, păianjenul va rupe firele pentru a elibera obiectul. Păianjenul cu cruce se comportă cu prada prinsă diferit. Dacă este foarte flămând, atunci o mănâncă imediat. În alte cazuri, o ascunde pentru momentul potrivit.

Pentru om acest păianjen este inofensiv.

Reproducerea

Femela este mai mare decât masculul. Masculul, apropiindu-se de femelă, trebuie să fie foarte atent, deoarece poate să devină o nouă victimă. După acuplare masculul moare. Femela depune ouăle toamna, într-un cocon. Mătasea coconului este densă, ferind ouăle de posibile pericole. Coconul este purtat un timp anumit anexat de opistosomă, apoi este ascuns în locuri dosite. Primăvara juvenilii eclozează, devin maturi la sfârșitul verii.

Răspândire

Araneus diadematus este răspândit în Europa și America de Nord. În România este una dintre cele mai mari specii de păianjeni țesători. Este găsit în toate ecosistemele terestre, inclusiv în localități, rar în munții înalți.

Legături externe

• Informații despre Păianjenul cu cruce

Wikispecies conține informații legate de Araneus diadematus

Wikimedia Commons conține materiale multimedia legate de Araneus diadematus

Križiak obyčajný

Križiak obyčajný (Araneus diadematus) je druh pavúka z čeľade križiakovitéj. Je to najznámejší a veľmi rozšírený pavúk na Slovensku. Okrem Európy sa vyskytuje aj v Severnej Amerike (časti USA a Kanady). Obýva najmä lesy a záhrady, možno sa s ním stretnúť i v otvorených krajinách, ak nie sú úplne odlesnené. Živí sa hmyzom.

Opis

Skladá sa z bruška a hlavohrude.Samec meria 5 – 9 mm, samička 10 – 20 mm. Vyskytuje sa vo farebných variáciách od sivej po čiernu. Holarktický druh je jeden z najobyčajnejších pavúkov. Mláďatá sa liahnu z kokónov v máji. Spočiatku žijú spolu, neskôr sa rozptýlia a tkajú malé, 25 mm siete. Prezimujú ako pavúky veľké 3 – 5 mm a dospievajú v auguste budúceho roku. Križiak si robí okrúhle siete na kríkoch, stromoch a medzi vyššími bylinami.

Literatúra

• Zoologická encyklopedie - pavoukovci a jiní bezobratlí, Knižní klub, Praha 2003

Iné projekty

• Commons ponúka multimediálne súbory na tému Križiak obyčajný
• Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Križiak obyčajný

Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš.

Navadni križevec (znanstveno ime Araneus diadematus) je ena najpogostejših in najbolj znanih vrst pajkov v Evropi in Sloveniji.

Opis

Ime je vrsta dobila po značilnem vzorcu v obliki belega križa na hrbtni strani zadka. Vzorec se tvori v celicah, ki so napolnjene z gvaninom, stranskim produktom presnove beljakovin.^[3] Barva telesa navadnega križevca pa je zelo raznolika; od bledo rumene, živo oranžne, pa tudi nevpadljivo rjave ali skoraj črne.^[4] Odrasel navadni križevec je relativno velik pajek, saj samice dosežejo v dolžino od 6,5 do 20 mm, njihovo telo pa je v času, ko je polno zrelih jajčec skoraj okroglo. Samec je občutno manjši, njegovo telo je dolgo od 5,5 do 13 mm.^[5]

Ta vrsta lovi s pomočjo kolesaste mreže, ki jo odrasle samice razpnejo med dvema rastlinama. Odrasla samica splete okoli 30 cm široko mrežo, ki vsebuje kakšnih 40 lovilnih niti. Običajno na plen prežijo sredi mreže z glavo navzdol, ob hudi sončni pripeki pa se rada umakne v skrivališče na robu mreže, od koder preko signalne niti, ki jo drži s sprednjo nogo, spremlja dogajanje v mreži. Manjši plen pajek nemudoma ugrizne in mu vbrizka prebavne encime, večje žuželke pa najprej ovije z nitjo in jih šele nato ugrizne.

Samica spolno dozori v toplih poletnih ali jesenskih dneh. Takrat samci začnejo iskati godno samico. Ko samec najde primerno samico, na njeno mrežo pripne posebno nit, ki jo nato trese. Samica nagonsko sledi vibracijam ter se na ta način približa samcu. Ta počaka na primeren trenutek in poskusi samico oploditi. Pri tem je izbira časa izjemno pomembna. Samica je namreč na parjenje pripravljena le nekaj dni po tem, ko spolno dozori, kasneje pa samca, na katerega naleti, ubije in požre.

Razširjenost

Navadni križevec je holarktična vrsta, ki je razširjena po skoraj celi Evropi in Severni Ameriki, kjer se njegov habitat razprostira od južne Kanade do Mehike in od Britanske Kolumbije do Nove Fundlandije.^[6][7]

Reference

Korsspindel (Araneus diadematus) är en spindelart i familjen hjulspindlar.

Kännetecken

Honorna, som är större än hanarna, kan bli upp till 18 mm långa och bakkroppens bredd brukar vara drygt hälften av kroppslängden. Dess grundfärg varierar kraftigt mellan olika individer, från ljust gul eller brunröd till mörkgrå. Korsspindlarna har dock alltid flera vita prickar på bakkroppen som formar ett kors, därav namnet. Den saknar luktsinne och har dålig hörsel.

Utbredning

Korsspindeln är mycket vanlig i Europa och delar av Nordamerika.

Levnadssätt

Korsspindelnät

Korsspindlarna är kända som skickliga nätbyggare och honorna kan spinna upp till en halv meter stora nät, ofta i trädgårdar eller ute i skogen. I nätet fastnar insekter och korsspindeln förlamar sina byten med gift när de sitter fast i nätet.

Parningsritualen är lång och invecklad, för att hannen ska kunna närma sig honan utan att hon misstar honom för ett byte. Det händer att hannen inte överlever parningen, utan blir dödad och uppäten av honan. Anmärkningsvärt är att honans äggantal ökas efter att hon har ätit upp hanen. Parningen sker oftast i augusti - september. Efter att honan lagt sina ägg dör hon. Äggen kläcks nästföljande vår.

Det är en vanlig missuppfattning att korsspindeln är den enda giftiga spindeln i Sverige, men många andra spindlar använder också gift som vapen. Korsspindeln har ett svagare gift än en geting. Den är inte giftig för människan. Ett bett ger en lätt klåda och en svullnad som ett myggstick. Besvären går över inom en timme. Den biter nästan aldrig människor. Nästan alltid är det andra småkryp eller andra orsaker som gör att folk tror att de blivit bitna av spindlar.

Externa länkar

• Korsspindel Araneus diadematus
• Wikimedia Commons har media som rör Korsspindel.
  Bilder & media

Araneus diadematus, Araneidae familyasından Holarktik bölgede çok yaygın zararsız bir örümcek türü. Almanya'da 2010 Yılın Örümceği olarak seçilmiştir.

Tarihçe

İlk kez 1758 yılında İsveçli entomolog ve araknolog Carl Alexander Clerck (1709-1765) tarafından Araneus diadematus adıyla tanımlanan tür geçerli revizyon geçirmeden ilk verilen adıyla günmüzde de kullanılmaktadır.

Teşhis anahtarı

Tür teşhis karakteri (Türkiye için) : Opisthosoma (karın, abdomen) dorsalinde beyaz, uzun çubuklar ile oluşmus bir haç işareti var; epijin arka kenarı dışbükey, scopula boğaz kısmında dardır^[1].

Morfoloji

Dişi 13–18 mm, erkek 5.5–12 mm boyundadır. Prosoma (cephalothorax) beyaz tüyler ile örtülü, sık, beyaz tüyler ayrıca bir medyan şerit oluşturur. Bacaklar kahverengi ile halkalanmış, beyaz dikenler ile donatılmıştır. Opisthosoma dorsalinde beyaz renkteki uzun çubuklar ile oluşan bir haç işareti mevcuttur. Aslında bu işaret arkaya doğru beyaz lekeler ile arkaya doğru devam eder ve kenarları koyu kahve ve beyaz olan kahverengi bir folium üzerinde yer almıştır. Epijin arka kenarı dışbükey, scopula boğaz kısmında dardır^[1].

Habitat

Bahçe ve ormanlarda ağaç ve çalılar üzerinde veya komşu iki ağacın dalları arasına tekerlek şeklinde büyük, dikey ağ örer^[1]. İngiltere'de her iki cinsiyetten erginleri yaz sonunda ve sonbaharda görülür. Dişileri sonbahar sonuna kadar sağ kalır^[2].

Yayılımı

Holarktik bölgede çok yaygındır. Kuzey Amerika, Avrupa, Kuzey Afrika ve Asya’da yayılım gösterir.

Cinsinin Türkiye'deki 10 türünden biridir^[3]. Birçok bölgeden kaydedilmiştir^[1].

Kaynakça

Dış bağlantılar

• Kazım Çapacı'dan Araneus diadematus fotoğrafları

Araneus diadematus (tên tiếng Anh: Nhện vườn châu Âu), nhện vương miện, nhện thánh giá là loài nhện rất phổ biến và nổi tiếng ở châu Âu và một số khu vực của Bắc Mỹ, trong phạm vi mở rộng từ New England và Đông Nam đến California và Tây Bắc Hoa Kỳ và các bộ phận lân cận ở miền nam Canada.

Màu nhện cá nhân có thể nằm trong khoảng từ cực kỳ vàng sáng đến vàng xám rất tối, nhưng tất cả nhện vườn châu Âu có dấu hiệu đốm trên lưng, với năm đốm hoặc nhiều hơn, chấm lớn màu trắng tạo thành một chữ thập. Các dấu chấm màu trắng kết quả từ các tế bào chứa đầy guanine, mà là một sản phẩm phụ của quá trình chuyển hóa protein. Con cái trưởng thành có chiều dài từ 6,5 đến 20 mm, trong khi con cái dài khoảng từ 5,5 đến 13 mm (0,22 để 0,51 trong).

Phân loài

Loài này có các phân loài sau:

• Araneus diadematus islandicus
• Araneus diadematus nemorosus
• Araneus diadematus soror
• Araneus diadematus stellatus

Hình ảnh

Tham khảo

• Animal Diversity Web - Araneus diadematus - Website
• European Society of Arachnology - De Kruisspin – Araneus diadematus Clerck, 1757 - Website
• Arkive - Garden spider (Araneus diadematus) - Website
• European Society of Arachnology - De Kruisspin – Araneus diadematus Clerck, 1757 - Website
• Waterwereld - De kruisspin - Website
• Beesies - Kruisspin - Website
• Phương tiện liên quan tới Araneus diadematus tại Wikimedia Commons

Bài viết về tông nhện Araneini này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

Araneus diadematus Clerck, 1757

Обыкновенный крестовик^[1] (лат. Araneus diadematus) — вид аранеоморфных пауков из семейства пауков-кругопрядов.

Описание

Длина тела самок составляет 20—25 мм, самцов — 10—11 мм. Брюшко самцов узкое. Окрас тела варьируется в зависимости от окружающего освещения. На спинной поверхности брюшка у паука рисунок в виде креста. Тело покрыто слоем воскообразного вещества, которое предотвращает испарение воды. Головогрудь покрыта толстым и прочным головогрудным щитом, в передней части которого расположены восемь простых глаз.

Распространение

Вид распространён по всей Европе и в некоторых регионах Северной Америки. Он обитает в сосновых и елово-буковых лесах, на верховых болотах, опушках леса и в живых изгородях, реже на лугах, пашнях и в садах.

Питание

Пауки питаются всеми насекомыми, которых они могут поймать в свои сети, такими как осы, шмели, пчёлы, мухи и бабочки. Пойманную в сеть добычу паук кусает и обматывает нитями паутины и переваривает с помощью пищеварительных ферментов. Когда паук сыт, он только опутывает свою добычу паутиной и оставляет её висеть на сети про запас.

Строительство паутины

Паук ловит добычу с помощью паутины. Прядильный аппарат пауков состоит из внешних образований — паутинных бородавок, и из внутренних органов — паутинных желез. Три пары паутинных бородавок расположены у заднего конца брюшка. Каждая такая бородавка пронизана на конце сотней мелких отверстий. Из каждого отверстия следует капелька клейкой жидкости, которая при движении паука вытягивается в тончайшую нить. Эти ниточки сливаются, в одну и быстро сгущаются на воздухе. В результате образуется тонкая, но прочная нить. Такая клейкая жидкость выделяется многочисленными паутинными железами, расположенными в задней части брюшка. Протоки открываются на их паутинных бородавках.

Чтобы создать свою ловчую сеть, паук сначала прикрепляет нить в нескольких удобных местах, образуя рамку для сети в виде неправильного многоугольника. Затем передвигается до середины верхней нити и, спускаясь оттуда вниз, проводит прочную вертикальную нить. Далее с середины этой нити, как из центра, паук проводит нити в стороны, в виде спиц колеса. Это основа всей паутинный сети. Затем паук начинает с центра проводить круговые нити, прикрепляя их к каждой радиальной нити каплей клея. Посередине сети, где потом сидит сам паук, круговые нити сухие. Остальные нити покрыты капельками очень клейкой жидкости и поэтому всегда клейки. В одной сети бывает более 100 000 таких капелек-узелков. К ним прилипают крыльями и лапками насекомые, налетевшие на сеть. Сам паук или висит головой вниз в центре паутины сети, или прячется в стороне под листом. В этом случае он тянет к себе из центра паутины прочную сигнальную нить.

Размножение

В августе у представителей вида начинается период размножения. При этом крупные самки часто поедают самцов. Самцы прикрепляют к сети самки сигнальную нить и дёргают за неё. Самка узнает самца по этим движениям. Когда она готова к спариванию, она покидает середину сети и приближается к самцу. Спаривание продолжается всего несколько секунд и часто неоднократно повторяется. Осенью самка откладывает яйца в желтоватые коконы из особенно спрядённых нитей и погибает. Яйца зимуют в коконе, паучата появляются в апреле—мае. Они снова зимуют и только в следующем году становятся половозрелыми.

Токсичность

Укус обыкновенного крестовика сравним с комариным укусом и с медицинской точки зрения является незначительным.

Примечания

十字園蛛（學名：Araneus diadematus），又名園圃蜘蛛、花園十字蛛或園蛛，是一種在西歐很普遍的鬼蛛屬。牠們亦分佈在北美洲，由新英格蘭及美國東南部至西北部及毗鄰的加拿大。

特徵

十字園蛛的體色可以由極淺黃色至深灰色不等，但所有的背上都有五個或以上的白色斑點，形成一個十字。這些白點是一些細胞充滿了鳥嘌呤，鳥嘌呤是分解蛋白質時的副產物。^[1]

十字園蛛的第三對腳專門用來織蜘蛛網，並以此在網上行走。這對腳在網上才有功用，若在地上則不怎麼會用到。

行為

十字園蛛受到威脅時會摩擦發聲。牠們較為被動，很少會因刺激而咬人。但就算咬人，只會造成一陣不舒服的感覺，且對人沒有害。

十字園蛛的蜘蛛網是由一隻較大的雌蛛所織成，牠們往往頭向下垂，在網上等待獵物的來到。十字園蛛每晚會將自己的網連同很多細小的昆蟲一同吃下。牠們可以在幾分鐘內吃下，第二天早上織成另一個新的網。

細小的雄蛛交配時會很小心的走近雌蛛。若不小心，就會被雌蛛吃下。

參考

外部連結

• 十字園蛛的近鏡相片
• Nick's Spiders of Britain and Europe
• The Garden Safari^{[永久失效連結]}
• Spiders of NW-Europe
• World Spider Catalog
• 十字園蛛攝食時的相片