Loxosceles rufescens és una espècie d'aranyes aranéomorphes de la família dels sicàrids (Sicariidae).[2][3] Fou descrita per primera vegada l'any 1820 per L. Dufour.[1]
Aquesta espècie és cosmopolita. És pròpia de la conca mediterrània però com a conseqüència de l'activitat humana ha estat introduïda als Estats Units (també a Hawaii),[4][5] a Mèxic,[6] a Canadà,[7] a Austràlia,[8] al Japó, a Corea, a la Xina, al Laos, en Thaïlande, a Índia, a Sud-àfrica i en Macaronésie.[2]
El mascle descrit per Gertsch i Ennik l'any 1983 fa 7 mm i la femella 7,5 mm.[4] Loxosceles rufescens és de color bru; la majoria d'aquestes aranyes tenen una taca panduriforme sobre la seva closca i una ranura longitudinal. Té sis ulls i pèls clars sobre el cos i les potes.
Com molt sicàrids, construeix teranyines irregulars, en placa. La femella pon entre 30 i 300 ous per cada sac que conserva a la part posterior de la seva teranyina.
El seu verí és relativament tòxic per a l'home i la seva mossegada pot provocar ferida de fins a 10 cm de circumferència La toxicitat del verí és agreujada per les fortes calors i és se sospita que pot arribar provocar greus problemes en la reacció d'algunes persones. Les aranyes d'aquest gènere, com les d'altres espècies de la família Sicariidae, produeixen un verí que conté un agent necrosant de la pell (dermonecròtic); és la esfingomielina D, que només es troba en alguns bacteris patògens.[9][10]
Loxosceles rufescens és una espècie d'aranyes aranéomorphes de la família dels sicàrids (Sicariidae). Fou descrita per primera vegada l'any 1820 per L. Dufour.
Die Braune Violinspinne (Loxosceles rufescens) ist eine Art der Sechsäugigen Sandspinnen (Sicariidae) und lebt im Mittelmeerraum.
Die Art besitzt sechs lichtreflektierende Augen, dabei ist der Abstand der Mittelaugen zu den Seitenaugen über zwei Mal größer als ihr Durchmesser. Männchen werden bis zu 7,5 mm lang, Weibchen bis zu 9 mm. Der Hinterkörper (Opisthosoma) ist grau bis gelbbraun. Die Vulva des Weibchens besitzt eng zusammenliegende Rezeptakeln, die in nach innen zeigenden Loben enden. Der Pedipalpus des Männchens hat eine verdickte Tibia. Der Embolus des Pedipalpus ist gebogen, ungefähr so lang wie die Bulbusbreite.
Ursprünglich verbreitet in Südeuropa und Nordafrika. Eingeschleppt in die USA, nach Asien und Australien.
Die Tiere fertigen unter Steinen ein auf dem Boden aufliegendes, filzartiges Netz an, in dem sich die Beute mit den Füßen verhängt.
Loxosceles-Arten besitzen ein besonders starkes Gift, welches das Gewebe um die Bissstelle zerstört und tiefe, schwer heilende Wunden hinterlässt (Hautläsionen namens Loxoscelismus). Über diese Art gibt es jedoch selten Unfallmeldungen, da sie sehr zurückgezogen in öden Gegenden lebt und wenig bissfreudig ist.[1] Bissverletzungen sind insbesondere bekannt aus Süd- und Mittelitalien, Südfrankreich, Griechenland und der westlichen Türkei. Symptombild eines Bisses ist zumeist eine mehrere Zentimeter große, bis zu 10 Tage langsam anwachsende Nekrose um die Bissstelle, häufig in Kombination mit einer starken Entzündung der betroffenen Körperstelle und leichter Hämolyse. Todesfälle sind sehr selten.[2][3]
Die Braune Violinspinne (Loxosceles rufescens) ist eine Art der Sechsäugigen Sandspinnen (Sicariidae) und lebt im Mittelmeerraum.
The Mediterranean recluse spider (Loxosceles rufescens) is a species of spider that originated in the Mediterranean region as its name implies, but can now be found in many parts of the world and is listed as one of the most invasive spiders world-wide. Usually dwelling in caves, the spiders will also inhabit basements and tunnels. Their webs shelter their egg sacs, which hatch into young that molt as they grow. The spider hunts at night and eats species including silverfish and cockroaches, and they usually target smaller insects.
Similar to other species in their genus, bites from L. rufescens can cause necrosis and, for some individuals, systemic damage due to the enzyme sphingomyelinase D. Pest control may be undertaken with similar strategies as used for the brown recluse spider.
L. rufescens is a cave dwelling arachnid that is nearly indistinguishable in appearance to Loxosceles reclusa, the brown recluse spider. Individuals can be identified as a medium sized spider distinguished by three pairs of two eyes organized in the shape of a triangle (spiders commonly have 8 eyes), with a violin shaped pattern on their cephalothorax.[2] This spider belongs to the genus Loxosceles which contains many of the most dangerous spiders in the world.[2] Both male and females grow to approximately 7-7.5 mm in length.[3]
L. rufescens egg sacs contain approximately 40 eggs that each take a few weeks to hatch, depending on the temperature.[4] The young spiders grow slowly and produce molts during its growing phase. These molts often have a pale ghostly appearance.[4] Mediterranean recluse spiders typically live from one to three years.[4] The webs Mediterranean recluse spiders spin function as a daytime hiding spot and provide seclusion for the egg sacs. The webs are very thin and fragile, formed by strands of silk laid in a disorganized manner.[4]
The Mediterranean recluse is listed as one of the most invasive species in the world.[5] It is native to the Mediterranean area and western Asia, including parts of Europe and Northern Africa, and prefers warm temperatures and generally dry weather. Today, this spider has a global distribution due to increased human travel and the increase of transported goods.[6] This species has been introduced to Madagascar, southeast Asia from India to Japan, Australia, and numerous Atlantic and Pacific islands (including four in the Hawaiian archipelago) and in North America, it has been recorded in over 20 of the United States, widely scattered from California to Florida and north to Michigan, as well as Ontario, Canada.[7] In areas where L. rufescens are non-native, they can be found in semi-arid environments and damp areas such as basements, caves, and tunnels. In these locations individuals are able to find their favorable meal of cockroaches and silverfish.[2] During a routine building pest check in 2021, spiders of this species were found in the basement of the University of Michigan's Shapiro Undergraduate Library, which led to its closure for two days.[8]
L. rufescens differ from many other spider species in their predatory behavior. L. rufescens is an active hunter and will set out at night to capture and kill a variety of arthropods that are susceptible to their venom rather than catching them in a web. They are most active at night and typically target smaller insects because of their vulnerable soft exoskeleton.[9] Males are more prolific hunters than female individuals partly due to their simultaneous search for a potential mate.
Spiders in the genus Loxosceles are well known for their bite, causing skin necrosis and for some people, causing great damage and widespread, systemic effects. This is referred to as "loxoscelism".[3] The necrosis is due to the unique enzyme, sphingomyelinase D (SMase D). This enzyme from the Loxesceles venom alters the structure of the membrane raft, leading to protease activation on the membrane. This ultimately results in proteolytic cleavage of cell surface proteins and necrosis of the cell.[10] Most cases are medically insignificant, but in some cases, from 2 to 8 hours after a bite, there may be penetrating pain followed by a burning sensation. Areas adjacent to the bite often become red and painful due to vasospasm and ischemia. A blister may form which often changes to a dark blue color with a sunken center days following the bite.[11] In rare cases, hemolysis, intravascular coagulation, and thrombocytopenia can occur, leading to renal failure.[10]
Controlling Loxosceles species populations within dwellings can be challenging as they prefer to dwell in small, dark crevices. This is exacerbated by their ability to survive without food and water for extended periods of time. There are no published control or mitigation efforts specifically directed to the Mediterranean recluse spider population, except for the mention of the need for further such efforts in a study conducted in Washington, DC.[7] However, with the indistinguishable features between the brown recluse and Mediterranean recluse spiders,[7] efforts to control the brown recluse spider may be translated into mitigating the Mediterranean recluse population. Many of these efforts may include regular pest control and vacuuming of dead insects, sanitizing, removal of spider webs, the use of glue traps and insecticides.[12]
L. rufescens with prey (moth fly)
The Mediterranean recluse spider (Loxosceles rufescens) is a species of spider that originated in the Mediterranean region as its name implies, but can now be found in many parts of the world and is listed as one of the most invasive spiders world-wide. Usually dwelling in caves, the spiders will also inhabit basements and tunnels. Their webs shelter their egg sacs, which hatch into young that molt as they grow. The spider hunts at night and eats species including silverfish and cockroaches, and they usually target smaller insects.
Similar to other species in their genus, bites from L. rufescens can cause necrosis and, for some individuals, systemic damage due to the enzyme sphingomyelinase D. Pest control may be undertaken with similar strategies as used for the brown recluse spider.
Loxosceles rufescens, la araña violinista o araña reclusa parda mediterránea, es una araña de la familia Sicariidae originaria de la cuenca del Mediterráneo. Es de tamaño pequeño, entre uno y dos centímetros. Es una especie venenosa.
Se reconoce por su dibujo en forma de violín sobre el dorso del cefalotórax (prosoma), que es de pardo a rojizo claro, aunque para tener completa seguridad en el diagnóstico es necesario un estudio de detalle. Es de tamaño medio y de largas y finas patas del mismo color que el prosoma, aunque normalmente algo más oscuro que el opistosoma. Suele presentar una mancha cardiaca grande, aunque en muchos casos el color de la misma destaca poco o nada sobre el abdomen. Presenta seis ojos distribuidos en tres pares del mismo tamaño, uno central y dos laterales.[1]
Esta especie de origen mediterráneo también se ha extendido a regiones de otros continentes como Norteamérica, el Sudeste asiático, Australia, Madagascar y algunas islas del Pacífico y del Atlántico, probablemente por transporte involuntario entre la mercancía.
Se trata de una de las arañas más venenosas de España. Es de hábitos nocturnos. Reduce su movilidad a temperaturas inferiores a 15ºC, mientras que concentra su máxima actividad en los meses de mayo, junio y julio, cuando su población aumenta. Habita en las zonas cálidas de la península (regiones mediterráneas y meridionales). Aunque vive en la naturaleza y suele ocultarse bajo las piedras, en ocasiones se introduce en las viviendas por adaptación al medio urbano donde puede encontrar refugio y alimento con facilidad. Prefiere esconderse en sitios estrechos y oscuros como detrás de los cuadros y muebles o debajo de estos. No es una araña agresiva; sólo ataca si se ve acorralada, lo que puede suceder cuando se introduce la mano donde se esconde sin saber que está allí. Por ejemplo, entre los pliegues de la ropa guardada. Las arañas de la familia Sicariidae tejen telas pegajosas, en paño irregular. La hembra deposita entre 30 y 300 huevos en sacos que conserva en la parte posterior de su tela.
Conviene no confundirla con la araña doméstica de rincón, nombre que agrupa varias especies muy comunes de la familia Pholcidae de color normalmente similar y también de patas largas, pero totalmente inofensiva y que hace telas en los rincones de la casa y en los límites de los techos. Estas arañas domésticas pueden ser beneficiosas porque eliminan gran cantidad de mosquitos y de otros insectos.
Ha sido introducida en Arkansas, Hawái,[2] y los estados del Golfo de los Estados Unidos. En Ohio es poco común, pero se ha citado más veces que la especie autóctona Loxosceles reclusa.[3] También hay registros de Loxosceles rufescens en Canadá.
Considerada la araña más venenosa de Europa,[¿según quién?] la mordedura de esta especie puede provocar un cuadro clínico denominado loxoscelismo o aracnoidismo cutáneo que, en los casos más graves, puede provocar gangrena. El loxoscelismo cutáneo se caracteriza por la aparición de una lesión local que comienza con picor y que se va volviendo progresivamente dolorosa con edema local-regional. En el sitio de la picadura se forma una vesícula o pápula que puede evolucionar a una placa eritematosa, con áreas rojo violáceas alternando con otras pálidas, que a los siete días oscurece formándose una escara que deja una úlcera de lenta cicatrización. En la especie que se describe, la mayoría de los casos los cuadros de loxoscelismo cutáneo que produce son leves. Sólo en el caso de personas alérgicas al veneno o con otros factores que potencien su efecto (además de las características de la víctima, depende del tamaño y vigor del ejemplar, sexo -las hembras inyectan más por su mayor corpulencia-, si expulsa o no contenido gástrico junto a la mordedura, etc.), puede llegar a producir necrosis que afecten a una gran superficie.[4] Debe tenerse en cuenta que otras especies de su género, pero de distribución africana o norteamericana, son las más venenosas del mundo, sólo igualadas por las populares "viudas negras" (género Latrodectus)[cita requerida]. Ante la mordedura de esta araña se recomienda acudir a consulta médica con urgencia llevando si es posible -vivo o muerto- el ejemplar que causó el daño. Es importante mantener la calma y recordar que casi siempre se trata de cuadros leves
En el año 2014 se registró una situación de alarma social en la provincia de Sevilla que se atribuyó más a una psicosis colectiva que al aumento real de la incidencia de mordeduras. Se llegó a publicar en la prensa que se trataba de especies exóticas del mismo género pero más peligrosas, sin que se haya podido verificar ni un solo caso. [5]
En 2019 corrió el rumor sobre un nuevo caso de mordedura de esta araña a un hombre en Elda (Provincia de Alicante), [6] pero fue desmentido por el hospital de Elda. [7]
En el verano de 2021 un joven turista británico sufrió una mordedura en una playa de Ibiza que le necrotizó dos dedos y requirió de ingreso hospitalario. Debido a los efectos adversos de la mordedura, dichos dedos le fueron amputados. [8]
Loxosceles rufescens, la araña violinista o araña reclusa parda mediterránea, es una araña de la familia Sicariidae originaria de la cuenca del Mediterráneo. Es de tamaño pequeño, entre uno y dos centímetros. Es una especie venenosa.
Loxosceles rufescens est une espèce d'araignées aranéomorphes de la famille des Sicariidae[1]. Comme les autres espèces de son genre, elle est surnommée Araignée violoniste en raison d'une tache sur son céphalothorax ressemblant à un violon[2].
Cette espèce est cosmopolite[1]. Elle se rencontrait originellement dans le bassin méditerranéen et a été introduite par l'homme[3] aux États-Unis (y compris à Hawaï), au Mexique[4], au Canada[5], en Australie[6], au Pérou, au Japon, en Corée, en Chine, au Laos, en Thaïlande, en Inde, en Afrique du Sud et en Macaronésie.
Le mâle décrit par Gertsch et Ennik en 1983 mesure 7 mm et la femelle 7,5 mm[3]. Loxosceles rufescens est de couleur brune, la plupart de ces araignées ont une tache panduriforme sur leur carapace et une rainure longitudinale. Elle a six yeux et des poils nets sur le corps et les pattes.
Les Sicariidae tissent des toiles collantes, irrégulière en plaque.
La femelle pond entre 30 et 300 œufs par sacs qu'elle conserve à l'arrière de sa toile.
Son venin est relativement toxique pour l'homme et sa morsure peut provoquer des lésions jusqu'à 10 cm de circonférence. La toxicité du venin est aggravée par les fortes chaleurs et est souvent soupçonnée (les experts se méfient)[7] de provoquer des lésions graves sur des personnes dans la région de Montpellier et Nîmes[2].
Quand sort la recluse, roman policier de Fred Vargas (2017), met en scène la morsure de la Loxosceles rufescens.
Loxosceles rufescens est une espèce d'araignées aranéomorphes de la famille des Sicariidae. Comme les autres espèces de son genre, elle est surnommée Araignée violoniste en raison d'une tache sur son céphalothorax ressemblant à un violon.
Smeđi mediteranski pauk samotnjak (violina pauk, pauk violina, mediteranski račiji pauk, smeđi mediteranski pauk samotnjak[1]; lat. Loxosceles rufescens), relativno je mali i neistraženi pauk koji spada u porodicu smeđih račjih paukova.
Boja tijela je pretežito smeđa, s izraženim znakom na prednjem dijelu tijela koji podsjeća na violinu. Noge su mu duge, tanke i smeđe, prekrivene sitnom dlakom. Ovaj se mali pauk razlikuje od drugih račijih paukova po svojim genitalijama i rasporedom očiju, te veličinom koja je manja od brojnih sličnih vrsta. Mužjaci su nešto manji od ženki, ali su njihove noge duže.
Danas se malo zna o biologiji Primorskog račjeg pauka, ali možemo pretpostaviti da se danju skriva ispod kamenja, lišća ili komada drveta, a tijekom noći postaje aktivan. Živi u području južne Europe. Hranu koja se najvjerojatnije sastoji od malih kukaca napada iz zasjede, budući da ne plete mrežu.
Iako ovaj pauk nije istražen i proučen tako dobro poput svojega sjevernoameričkoga rođaka, treba ga smatrati vrlo otrovnim i potencijalno opasnim, budući da potječe iz iste porodice kao i drugi opasni pauci za koje je znanstveno potvrđeno da su uzrokovali teška oštećenja kože i smrt u ljudi. Profesor Nediljko Landeka kaže: „Violina pauk" je otrovan i njegov ugriz izaziva nekrozu tkiva.[2] Dosad jedini slučaj smrtnog ishoda ugriza ove vrste zabilježen je 2015. godine u Italiji, kod 65-godišnje žene s autoimunom bolešću.[3]
Smeđi mediteranski pauk samotnjak (violina pauk, pauk violina, mediteranski račiji pauk, smeđi mediteranski pauk samotnjak; lat. Loxosceles rufescens), relativno je mali i neistraženi pauk koji spada u porodicu smeđih račjih paukova.
Il ragno violino (Loxosceles rufescens Dufour, 1820) è un ragno appartenente alla famiglia dei Sicaridi[1][2][3].
Si tratta di un ragno piuttosto piccolo, che non supera i 9 mm di corpo e che può raggiungere al massimo i 4–5 cm con le zampe[4]; le femmine hanno il corpo leggermente più grande dei maschi, i quali hanno, per contro, le zampe un po' più lunghe[3][5]. È di aspetto poco appariscente, di colore marrone-giallastro piuttosto uniforme, fatta eccezione per una macchia sul prosoma che ricorda vagamente la sagoma di un violino, col "manico" che si estende verso l'addome, da cui deriva il suo nome comune[4]. Il prosoma è piatto e più largo dell'opistosoma; le zampe sono lunghe, disposte lateralmente come nei Thomisidae[3]. Una peculiarità di questo ragno è inoltre quella di avere sei occhi, anziché otto come la maggioranza dei ragni, disposti in modo caratteristico in tre coppie[4][3].
Si tratta di una specie notturna, che caccia liberamente senza l'ausilio di una ragnatela; tesse solo pochi fili disordinati negli stretti anfratti che usa come rifugi, dai quali comunque non si allontana mai eccessivamente[4]. Tipicamente il maschio esce dalla tana quando è notte per andare in cerca della femmina. Non è un ragno aggressivo e se disturbato tende ad allontanarsi, ma può casualmente rintanarsi fra lenzuola o vestiti, aumentando le probabilità che reagisca tramite il morso in caso si senta minacciato.
In ambiente selvatico, la specie predilige gli habitat caldi e asciutti e dimora generalmente sotto i sassi o nelle crepe fra le rocce; si è però ben adattata agli ambienti antropizzati e la sua presenza nei dintorni o all'interno delle abitazioni umane è frequente[2][4]. Date le sue abitudini notturne, durante il giorno sta generalmente rintanato nelle fessure dei muri, dietro a quadri, infissi, mobili, battiscopa o materiale accumulato in angoli poco frequentati della casa, quindi gli incontri con l'uomo sono rari[4].
Analogamente alle altre specie del genere Loxosceles, il ragno violino è in grado di mordere anche l'uomo[2], però è un ragno molto timido e per nulla aggressivo, che predilige la fuga ove possibile; le morsicature sono più probabili nel caso in cui si rifugiasse all'interno di scarpe o vestiti e venisse successivamente schiacciato[4].
Il morso è indolore nell'immediato e i sintomi compaiono anche diverse ore dopo; in due terzi dei casi il ragno infligge un morso a secco o comunque inietta una bassa quantità di veleno a scopo difensivo, causando solo moderato indolenzimento e arrossamento locale, che passa da solo in poco tempo senza ulteriori complicazioni[2][4][5]. Invece in circa un caso su tre il ragno inietta la sua citotossina che, specialmente in soggetti deboli o debilitati, può causare loxoscelismo, ossia la formazione prima di un edema e poi di un'ulcera necrotica più o meno estesa che può perdurare anche alcuni mesi prima di guarire e che va trattata ricorrendo alla chirurgia plastica per rimpiazzare il tessuto morto con tessuto sano, anche per evitare ulteriori infezioni[2][4][5]; la gravità della situazione dipende comunque dalla localizzazione del morso e dall'estensione della gangrena, oltre che dai relativi rischi indiretti di infezione, che possono andare a sommarsi ad eventuali altre patologie da cui è affetto il soggetto morso.
Per questo motivo il ragno violino è considerato una delle uniche due specie italiane con potenziale rilevanza medica (l'altra è la malmignatta, Latrodectus tredecimguttatus)[4]. È del 2015 il primo caso fatale in Europa attribuibile con certezza a questo aracnide, quello di una donna morsa a un dito della mano, deceduta in seguito alla formazione di coagulazione intravascolare disseminata[6]. Dato che le lesioni causate dal ragno violino sono uguali a quelle provocate da altri artropodi o da altri agenti e dato che spesso non si coglie il ragno "in flagrante" visto che il morso è indolore, è difficile avere un quadro completo dei casi di loxoscelismo causato dal ragno violino[4][5]. Nel complesso la specie è molto meno pericolosa di diverse congeneri che si trovano nelle Americhe, quali L. reclusa, L. laeta e L. intermedia[3][5].
La specie è nativa dell'area mediterranea, in particolare dall'Europa meridionale e dal Nord Africa fino all'Iran[1]; per quanto riguarda l'Europa, la sua presenza è attestata nella penisola iberica, in Francia, Italia, Croazia, Grecia e Turchia[2]. In Italia è segnalata in tutto il territorio nazionale[2].
È stata introdotta negli Stati Uniti continentali[7], in Macaronesia, Sudafrica, India, Cina, Giappone, Corea, Laos, Thailandia, Australia e isole Hawaii[1][2].
Il ragno violino (Loxosceles rufescens Dufour, 1820) è un ragno appartenente alla famiglia dei Sicaridi.
Loxosceles rufescens is een spin uit de familie vioolspinnen (Sicariidae).
Deze spin komt oorspronkelijk voor in het Middellandse Zeegebied, maar is dikwijls ingevoerd in Arkansas, Hawaï en Amerikaanse staten aan de Golf van Mexico. In Nederland is de soort ook teruggevonden.
De soort leeft in huizen in donkere hoeken, waar ze dichte en sterke webben weeft. Het gif heeft necrotische werking op het weefsel. Mensen met een allergie kunnen het zogenaamde loxoscelisme krijgen, wat een zweer veroorzaakt.
Deze soort komt voor in Zuid-Europa, maar is in Australië ingevoerd.
Bronnen, noten en/of referentiesLoxosceles rufescens is een spin uit de familie vioolspinnen (Sicariidae).
Loxosceles rufescens là một loài nhện trong họ|là một loài nhện trong họ Sicariidae.
Loxosceles rufescens là một loài nhện trong họ|là một loài nhện trong họ Sicariidae.
Loxosceles rufescens Dufour, 1820
Loxosceles rufescens (лат.) — вид пауков из семейства Sicariidae. Происходит из средиземноморского региона[1] (например, обитает в Израиле), но в настоящее время распространён по всему миру[2]. Укус опасен для человека (вызывает арахноз локсосцелизм). Тем не менее, сообщалось только об одном смертельном случае в 2016 году, причем даже по поводу этого инцидента сохраняются сомнения, так как паук не был пойман и идентифицирован, а пострадавший человек страдал аутоимунным расстройством (миастения)[3].
Loxosceles rufescens (лат.) — вид пауков из семейства Sicariidae. Происходит из средиземноморского региона (например, обитает в Израиле), но в настоящее время распространён по всему миру. Укус опасен для человека (вызывает арахноз локсосцелизм). Тем не менее, сообщалось только об одном смертельном случае в 2016 году, причем даже по поводу этого инцидента сохраняются сомнения, так как паук не был пойман и идентифицирован, а пострадавший человек страдал аутоимунным расстройством (миастения).
紅頭平甲蛛又名地中海隱遁蛛(學名:Loxosceles rufescens)為刺客蛛科平甲蛛屬的動物,原產地為地中海地區,一般棲息於櫥櫃床下陰暗處以及巖洞石塊下,與棕色遁蛛、智利隱蛛同屬一個家族,都是有劇毒的蜘蛛。[1]