الأسماء في صفحات التنقل
Wood lemmings have numerous predators including owls and buzzards (Niethammer, 1990).
Known Predators:
The Wood lemming is ash-gray with a cinnamon-colored saddle. Due to its similarity in molar pattern to the Norway lemming, systematists have often assigned the Wood lemmings to the genus Lemmus. However, the Wood lemming has distinctively less hair on the soles of its feet and a wide thumb claw that distinguishes it from the Norway lemming (Niethammer, 1990).
Wood lemmings have a soft pelage, dense and slaty black above with a definite reddish brown area on the contour of the back extending from the shoulders to within 15mm of the base of the tail (Nowak, 1999). The rest of the coat is slightly paler on the ventral surface. The peculiar metallic luster on the upper parts is produced by silvery tips on the shorter hairs, with an indistinct showing of black guard hairs. The tail is heavily furred. The palms are naked. The hind feet are densely haired behind the pads but are naked in front of the pads, like the palms of the forefeet (Nowak, 1999). There is no substantial difference in the coloration of the sexes, nor is there much seasonal variation in color. The winter coat is slightly longer than the summer pelage (Nowak, 1999).
Wood lemmings are stout rodents with small ears that project little beyond the fur but which are well developed, rounded and well haired. Valves in the ears regulate the size of the ear openings (Nowak, 1999). The thumb of the hand is small but bears a large, flattened nail with parallel sides and a notch at the end. In this respect Wood lemmings somewhat resemble Lemmus, but are smaller (Nowak, 1999).
Range mass: 20 to 45 g.
Range length: 8 to 11.5 cm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average basal metabolic rate: 0.522 W.
(Niethammer, 1990)
Average lifespan
Status: wild: 1 years.
Average lifespan
Status: wild: 1.0 years.
M. schisticolor lives in the moss layer on the floor of wet nordic coniferous woodlands (Niethammer, 1990). It may sometimes also be found living under the roots of trees and beneath fallen tree trunks (Nowak, 1999). In general, it is restricted to the forests (Fredga et. al., 1998).
Range elevation: 600 to 2,450 m.
Habitat Regions: temperate
Terrestrial Biomes: taiga ; forest
Myopus schisticolor populates the taiga (Niethammer, 1990). It also occupies areas of the coniferous forest zone from Norway to eastern Siberia, as well as areas of northern Mongolia (Nowak 1999). It is especially abundant in many areas of central Sweden (Fredga et. al., 1998), Finland (Eskelinen, 1997) and Russia (Amori, 2001).
Biogeographic Regions: palearctic (Native )
M. schisticolor gnaw tunnels in moss cushions, feeding mainly on these mosses (Niethammer, 1990). In autumn, they collect and store many moss piles in the spruce forests they occupy in various parts of Finland. They hide their stores under stones, tree trunks and other areas where it is sheltered from the rain. Sometimes stores are kept in open places, such as under growing trees, but this is rare. The areas where they collected mosses are clearly distinguishable from feeding areas. In feeding areas only the tips of the mosses were taken, while in collecting patches the mosses were taken whole. The stores are generally eaten during that following winter. Stores are thought to be especially important during the early winter; 50% of them are consumed completely (Sulkava et. al., 1996).
Wood lemmings have a high metabolic rate, typical of rodents living in high latitudes (Saarela et. al., 1993).
Foods eaten include: mosses, rushes, grasses, sedges (Niethammer, 1990). Specifically, stems of red wortleberry, and the bark of juniper (Nowak, 1999).
Plant Foods: leaves; wood, bark, or stems; bryophytes
Foraging Behavior: stores or caches food
Primary Diet: herbivore (Folivore )
Myopus is likely to be seen only in years when its populations become unusually large (Nowak, 1999). Because it is dependent on a relatively narrow set of ecological conditions that are easily disrupted by human activities, it is designated on the "red list" as Lower Risk - near threatened by the IUCN (Nowak, 1999).
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Perception Channels: tactile ; chemical
Much of the studies done on Wood lemmings have focused on their sex chromosomes. Sex determination in the Siberian Wood lemming has shown there exists an female-biased sex ratio among the lemmings. This sex-bias is the result of a high concentration of the X-chromosome. The X-chromosome in this case induces, in excess, the development of XY females (Gileva et. al., 1991). Their populations have only 20% males, both in captivity and in the wild. Some females have one X-chromosome and one Y-chromosome in each of their body cells, like males of other species. To further this sex bias among Wood lemmings, the XY females develop egg cells with XX-chromosomes in their ovaries. The X-chromosome of the females also differs from the X-chromosome found in the males; there is a female-determining and a male-determining X-chromosome. Possibly this is the means by which the Wood lemming increases its birth rate. Because one male can mate with several females the propagation of these animals may be most successfully accomplished by increasing the number of females in the population (Niethammer, 1990).
Range number of offspring: 2 to 8.
Average gestation period: 21 days.
Average weaning age: 20 days.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 1.25 (low) months.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 3 (low) months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average birth mass: 3.2 g.
Average gestation period: 22 days.
Average number of offspring: 4.6.
Parental Investment: altricial
El lemming escuru o de monte (Myopus schisticolor) ye una especie de rucador miomorfu de la familia Cricetidae. Ye la única especie de la so xéneru. Ye un royedor paleárticu d'amplia distribución, dende Escandinavia, al traviés del centru y norte de Rusia, hasta la mariña del océanu Pacíficu y la Islla de Sakhalin.[1]
El lemming escuru o de monte (Myopus schisticolor) ye una especie de rucador miomorfu de la familia Cricetidae. Ye la única especie de la so xéneru. Ye un royedor paleárticu d'amplia distribución, dende Escandinavia, al traviés del centru y norte de Rusia, hasta la mariña del océanu Pacíficu y la Islla de Sakhalin.
Lemming ar c'hoadeier (Myopus schisticolor) zo ur c'hrigner eus Eurazia (Norvegia, Sveden, Finland, Rusia, Sina ha Mongolia). Ar spesad nemetañ eo er genad Myopus.
Myopus schisticolor és una espècie de rosegador de la família dels cricètids, l'única del gènere Myopus. Té una distribució àmplia a la zona paleàrtica, des de Noruega fins a l'Extrem Orient Rus, passant per Suècia, Finlàndia, la Xina i Mongòlia. A l'hivern s'alimenta de molsa. Els seus hàbitats naturals són els boscos de pícees antics i els boscos de taigà. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.[2] El seu nom específic, schisticolor, significa 'de color d'esquist' en llatí.[3]
Myopus schisticolor és una espècie de rosegador de la família dels cricètids, l'única del gènere Myopus. Té una distribució àmplia a la zona paleàrtica, des de Noruega fins a l'Extrem Orient Rus, passant per Suècia, Finlàndia, la Xina i Mongòlia. A l'hivern s'alimenta de molsa. Els seus hàbitats naturals són els boscos de pícees antics i els boscos de taigà. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie. El seu nom específic, schisticolor, significa 'de color d'esquist' en llatí.
Der Waldlemming (Myopus schisticolor) ist ein Säugetier aus der Unterfamilie der Wühlmäuse (Arvicolinae). Die Gattung Myopus ist monotypisch mit dem Waldlemming als einziger Art. Das große Verbreitungsgebiet des Waldlemmings umfasst die gesamte Taiga Eurasiens von Norwegen nach Osten bis Kamtschatka und Sachalin am Pazifik. Die Tiere bevorzugen alte Fichtenwälder mit einer sehr dicken, bodendeckenden Moosschicht. Die Art gilt als ungefährdet.
Der Waldlemming zählt zu den kleinen Vertretern der Tribus Lemmini, Schwanz und Ohren sind sehr kurz. Die Kopf-Rumpf-Länge beträgt 80–125 mm, die Schwanzlänge 12–20 mm, die Länge der Hinterfüße 15–17 mm und die Ohrlänge 8–12 mm. Die Tiere wiegen 20–45 g. Die Tiere sind fast einfarbig schiefergrau, ausgewachsene Individuen haben einen rostfarbenen Bereich auf dem hinteren Rücken. Die Sohlen der Hinterfüße sind unbehaart. Waldlemminge können die Öffnung des Gehörgangs mit einer kleinen Klappe verändern.
Das große Verbreitungsgebiet der Art umfasst die gesamte Taiga Eurasiens von Norwegen nach Osten bis Kamtschatka und Sachalin am Pazifik. In Europa reicht das Areal in Nord-Süd-Richtung vom Norden Finnlands bis in das zentrale westliche Russland etwa 300 km westlich von Moskau.[1] Die Tiere bevorzugen alte Fichtenwälder mit einer sehr mächtigen, bodendeckenden Moosschicht aus Arten der Gattungen Hylocomium, Pleurozium, Dicranum und Ptilium. Im Sommer bewohnt der Waldlemming eher feuchtere Waldbereiche bis hin zu kieferbestandenen Mooren mit ausgeprägter Zwergstrauchvegetation und Moosbülten.
Waldlemminge sind nachtaktiv. Das Gangsystem und der Bau wird in den Moospolstern angelegt. Die wohl ausschließlich pflanzliche Nahrung besteht vor allem aus den Spitzen von Moosen, bevorzugt von Dicranum spp. Ebenfalls häufig gefressen werden die Moose Polytrichum spp., Ptilium crista-castrensis und Pleurozium ssp., während Hylocomium ssp., und Sphagnum ssp. weitestgehend gemieden werden. Außerdem fressen die Tiere auch Gräser wie Deschampsia ssp. und die Blätter und Stämmchen von Heidelbeeren (Vaccinium). Im Herbst lagern Waldlemminge als Winternahrung bis zu 3 Liter Moose unter Totholz oder Steinen ein.
Die Fortpflanzung beginnt häufig bereits im Winter. Weibchen werfen im Normalfall zweimal im Jahr, selten dreimal. Die Würfe umfassen 3–7 Junge; die Wurfgröße ist bei Weibchen, die überwintert haben, am größten. Die Weibchen sind mit 22 bis 40 Tagen geschlechtsreif, Männchen deutlich später mit mindestens 44 Tagen. Die Geschlechtsreife wird erst bei einem Gewicht von 20 g erreicht; Tiere, die dieses Gewicht während des Sommers im Jahr der Geburt nicht erreichen, stellen das Wachstum über den Winter ein und werden erst im folgenden Frühjahr geschlechtsreif. Die Lebensdauer beträgt selten mehr als 12 Monate.
Die Art ist für das stark vom Verhältnis 1:1 abweichende Geschlechterverhältnis der Jungtiere bekannt, 75 % der Jungtiere sind Weibchen. Dieser Weibchenüberschuss ist auf eine Mutation des X-Chromosoms (im Folgenden als "X*" bezeichnet) zurückzuführen, durch die es Weibchen mit drei verschiedenen Geschlechtschromosomkombinationen gibt: XX, X*X und X*Y. Weibchen mit der letzten Kombination produzieren nur Weibchen und haben eine höhere Reproduktion als Weibchen der anderen beiden Typen.[2]
Waldlemminge zeigen ebenso wie andere Wühlmäuse zyklische Bestandsschwankungen, Gradationen treten jedoch nur sehr unregelmäßig und selten auf; in den meisten Jahren ist die Siedlungsdichte sehr niedrig. In Gradationsjahren kommt es zu kleinräumigen Abwanderungen aus sehr dicht besiedelten Bereichen in weniger dicht besiedelte.
In Finnland und Skandinavien sind die Bestände aufgrund der verbreiteten Rodung der alten Fichtenwälder rückläufig. Insgesamt stuft die IUCN die Art jedoch als ungefährdet („least concern“) ein.
Der Waldlemming (Myopus schisticolor) ist ein Säugetier aus der Unterfamilie der Wühlmäuse (Arvicolinae). Die Gattung Myopus ist monotypisch mit dem Waldlemming als einziger Art. Das große Verbreitungsgebiet des Waldlemmings umfasst die gesamte Taiga Eurasiens von Norwegen nach Osten bis Kamtschatka und Sachalin am Pazifik. Die Tiere bevorzugen alte Fichtenwälder mit einer sehr dicken, bodendeckenden Moosschicht. Die Art gilt als ungefährdet.
The wood lemming (Myopus schisticolor) is a species of rodent in the family Cricetidae. It belongs to the rodent subfamily Arvicolinae, so is a relative of the voles, lemmings, and muskrats. It is found in the taiga biome of China, Estonia, Finland, Mongolia, Norway, Russia, and Sweden.[1]
Wood lemmings produce about three times as many female as male offspring. This is due to an unusual genetic system where they have two different types of X chromosomes, the normal X and a mutated X*. Females with that mutation on their X*-chromosome inhibit the male determining effect of the Y chromosome. This leads to three genetic types of females: XX, X*X and X*Y and one genetic type of males XY. The X*Y females are fertile, but only produce X* ova, which means they only produce female offspring. It is not fully known the extent to which nature balances out the differences in the adult population, but sampling studies seem to suggest males do make up as little as 25% of the population at equilibrium. Females with abnormal genotype (XO, XXY, X*YY) occur regularly. The high female sex ratio may be an adaptation against local mate competition and inbreeding during population low points.[2][3]
The population density of lemmings shows extreme peaks interspersed by years of very low densities. In peak years, wood lemmings migrate from overpopulated areas to areas of low population density. The migration usually begins around the end of July and ends in early October. The migratory distances are typically quite short, ranging a few kilometers at most, with no specific direction.[4] If geographical features do not allow the animals to disperse evenly during their migration, then thousands of lemmings can be seen on their migration. This migratory behavior was exaggerated in popular stories about lemmings; innumerable numbers dash down the hillsides and fall down over rocks into the sea, only to drown. However, such stories of mass suicides in lemmings are mere legends.[5] The size of home ranges between male and female wood lemmings varies greatly. Male home ranges (>2000 m2) are five to seven times larger than those of females.[4]
The diet of the wood lemming consists mostly of moss.[6] The most commonly consumed species of moss are Dicranum, Polytrichum, Ptilium, and Pleurozium, with Dicranum being the moss of choice. In Northern Finland, Dicranum spp. made up the majority of the lemmings' winter food supply.[4] These mosses are thought to be preferred because of their usability and relatively high nitrogen content.[4] Lemmings will also eat some grass species, such as Deschampsia, as well as the leaves and stems of Vaccinium spp.[4]
Wood lemmings can be found in areas from southern Norway to Kamchatka (taiga area of Eurasia).[4] Their ideal habitat is a spruce forest with thick, copious moss cover.[6] Lemmings gravitate towards areas with abundant cover from predators, i.e., holes provided by decomposed trees, stumps, and mossy rock. In the winter, wood lemmings seek out drier areas than summer.[6]
The wood lemming is well adapted to live in cold climates due to its high thermogenic capacity, thermal insulation, and nonshivering thermogenesis.[7] Compared to other voles, lemmings drink greater amounts of water, which may be why they seek moister areas in the spring and summer.[4] On average, males travel four to 12 times farther than females.[8]
Breeding and reproduction usually happen in the winter months. Females reach sexual maturity at the age of 22–40 days, while males reach sexual maturity beginning around 44 days old and not before they reach a body weight of 20 grams. Females are able to have two or three litters per year. Litter sizes usually range from three to seven young. The approximate life expectancy of a wood lemming is less than one year.[4]
The wood lemming (Myopus schisticolor) is a species of rodent in the family Cricetidae. It belongs to the rodent subfamily Arvicolinae, so is a relative of the voles, lemmings, and muskrats. It is found in the taiga biome of China, Estonia, Finland, Mongolia, Norway, Russia, and Sweden.
El lemming oscuro o de bosque (Myopus schisticolor) es una especie de roedor miomorfo de la familia Cricetidae. Es la única especie de su género. Es un roedor paleártico de amplia distribución, desde Escandinavia, a través del centro y norte de Rusia, hasta la costa del océano Pacífico y la isla de Sajalín.[1]
El lemming oscuro o de bosque (Myopus schisticolor) es una especie de roedor miomorfo de la familia Cricetidae. Es la única especie de su género. Es un roedor paleártico de amplia distribución, desde Escandinavia, a través del centro y norte de Rusia, hasta la costa del océano Pacífico y la isla de Sajalín.
Leming arbelkara (Myopus schisticolor) Myopus generoko animalia da. Karraskarien barruko Arvicolinae azpifamilia eta Cricetidae familian sailkatuta dago.
Leming arbelkara (Myopus schisticolor) Myopus generoko animalia da. Karraskarien barruko Arvicolinae azpifamilia eta Cricetidae familian sailkatuta dago.
Metsäsopuli (Myopus schisticolor) on toinen Suomessa tavattava sopulilaji, tunturisopulin ohella.
Metsäsopulia esiintyy suunnilleen siellä missä kuusimetsiäkin: Norjasta Itä-Siperiaan. Suomessa sitä on harvalukuisena Itä- ja Pohjois-Suomen kuusikoissa, minkä lisäksi hajaesiintymiä tunnetaan myös Keski-Suomesta ja Hämeestä. Metsäsopuli löydettiin ensimmäisen kerran vuonna 1843 Norjasta. 1840-luvulla lajia löydettiin myös Suomesta ja Ruotsista ja 1880-luvulla myös Venäjältä.[2]
Metsäsopuli on tummanharmaa pieni myyrä, jolla on ruskea laikku takaselässä ja lyhyt, suora häntä. Se on vähän pienempi kuin tunturisopuli.
Metsäsopuli suosii sammaleisia ja lievästi soistuneita ikikuusikoita. Talvisin laji viihtyy mieluiten runsassammaleisissa kuusikoissa, mutta kesäksi osa kannasta siirtyy kosteampiin ympäristöihin: korpiin tai rämeille.
Vuodessa syntyy neljä poikuetta, jokaisessa 2-8 poikasta.
Metsäsopulin jälkeläistön sukupuolijakauma ei aina ole nisäkkäille tyypillinen 1:1. Jotkin naaraat nimittäin synnyttävät naaras- ja urospoikasia lukusuhteissa 3:1. On myös naaraita, jotka synnyttävät pelkkiä naaraspoikasia. Syynä tähän on metsäsopulilla tavattava X-kromosomin mutaatio. Mutatoitunutta X-kromosomia merkitään tässä X*.
X*-kromosomi ehkäisee Y-kromosomin vaikutukset yksilön ilmiasuun. Jos yksilön sukupuolikromosomit ovat X*Y, yksilö on ilmiasultaan naaras, vaikka sen tulisi olla uros. Tällainen naaras ei myöskään tuota kuin X*-kromosomin sisältäviä munasoluja, koska mutaatio aiheuttaa lisäksi Y-kromosomin syrjäytymisen sukusolujen synnyssä. Niinpä kaikki tällaisen naaraan jälkeläiset ovat naaraita.
Osa X*Y-naaraiden jälkeläisistä on sukupuolikromosomeiltaan emonsa kaltaisia, osa taas X*X-naaraita, joiden toinen (isältä saatu) X-kromosomi on tavallinen. Tällaisten naaraiden munasoluista puolet sisältävät X*-kromosomin, puolet X-kromosomin. X-kromosomilliset munasolut tuottavat naaras- ja urospoikasia lukusuhteessa 1:1, X*-kromosomilliset pelkkiä naaraspoikasia. Niinpä X*X-naaraan kaikkien jälkeläisten sukupuolijakauma on 3:1.
Toki metsäsopuleilla on myös täysin tavallisia XX-naaraita, joiden jälkeläisistä puolet on naaraita ja puolet uroksia. Kun kaikkien erityyppisten naaraiden jälkeläistuotannot lasketaan yhteen, metsäsopulien sukupuolijakauma on 3:1.[3]
Metsäsopuli on kasvinsyöjä, ja sen ruokavalio koostuu melkein yksinomaan sammalista. Kesäisin se voi myös syödä jonkin verran heinäkasveja. Talvivarastoihin se kerää proteiinipitoista kynsisammalta.
Metsäsopuli on Myopus-suvun ainoa laji.[4] Tunturisopulin tapaan metsäsopulille ovat tyypillisiä ajoittaiset joukkoesiintymiset ja vaellukset. Metsäsopuli on rauhoitettu.
Metsäsopuli (Myopus schisticolor) on toinen Suomessa tavattava sopulilaji, tunturisopulin ohella.
Le Lemming des bois[1] (Myopus schisticolor) ou Lemming des forêts[2], est la seule espèce de lemmings du genre Myopus.
On le trouve en Norvège, en Suède, en Finlande, en Russie, en Mongolie et en Chine. Il vit dans les forêts d'épicéas et dans la taïga. La reproduction se fait dans des endroits avec beaucoup de mousses, notamment des genres Pleurozium, Dicranum et Hylocomium, qui sont une bonne source de nourriture en hiver[3].
Le Lemming des bois (Myopus schisticolor) ou Lemming des forêts, est la seule espèce de lemmings du genre Myopus.
Il lemming dei boschi (Myopus schisticolor Lilljeborg, 1844) è un roditore della famiglia dei Cricetidi diffuso nell'Ecozona paleartica.[1][2]
Roditore di piccole dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 75 e 100 mm, la lunghezza della coda tra 14 e 15 mm, la lunghezza del piede tra 16 e 17 mm, la lunghezza delle orecchie tra 11 e 14 mm.[3]
Il corpo è tozzo. La pelliccia è soffice e densa, più lunga in inverno. Le parti dorsali sono grigie scure con una zona bruno-rossiccia ben definita sulla schiena che si estende dalle spalle fino alla groppa, mentre le parti ventrali sono leggermente più chiare. Le parti superiori hanno un peculiare riflesso metallico dovuto alle punte argentate dei peli. Gli occhi sono piccoli. Le orecchie sono piccole, arrotondate, ricoperte di peli e fuoriescono parzialmente dalla pelliccia circostante. Una valvola regola l'apertura del meato uditivo. Il pollice è piccolo ma è munito di un grande unghia appiattita con i bordi paralleli e un incavo all'estremità. I piedi sono neri, i palmi delle zampe anteriori sono privi di peli, mentre le piante dei piedi sono densamente ricoperti di peli posteriormente dietro ai cuscinetti e privi di peli anteriormente. La coda è corta e pelosa, bruna-grigiastra sopra e grigio chiara sotto. No vi è dimorfismo sessuale accentuato. Le femmine hanno quattro paia di mammelle. Il cariotipo è 2n=32.
È una specie terricola e notturna. Costruisce le tane e i percorsi nel muschio. L'area d'azione nelle femmine è di 300 m², mentre nei maschi è di 3.000 m². È presente un meccanismo genetico unico il cui risultato è il concepimento di molte più femmine che maschi. Molte madri producono soltanto figlie e il 70-80% di una determinata popolazione può consistere solo di femmine. L'esatta spiegazione di questo fenomeno non è nota ma potrebbe essere associata alla superiore capacità delle femmine nel mantenere i propri cromosomi.
Si nutre di muschio, in particolare del genere Dicranium, steli di mirtillo e corteccia di ginepro.
Danno alla luce 1-7 piccoli alla volta fino a 11 volte all'anno, con picchi a cominciare dalla primavera fino a metà estate. Le femmine possono accoppiarsi soltanto dopo un mese di vita.
Questa specie è diffusa dalla Norvegia fino alla Siberia orientale, l'isola di Sakhalin, la Mongolia e la Cina nord-orientale.
Vive nella taiga e nelle foreste di conifere tra 600 e 2450 metri di altitudine.
Sono state riconosciute 5 sottospecie:
Il lemming dei boschi (Myopus schisticolor Lilljeborg, 1844) è un roditore della famiglia dei Cricetidi diffuso nell'Ecozona paleartica.
De boslemming (Myopus schisticolor) is een soort lemming uit de naaldbossen in het noorden van Europa en Azië. Het is de enige soort uit het geslacht Myopus.
De boslemming heeft een donker leigrijze vacht. Volwassen dieren hebben een roestbruine vlek op de achterzijde, die ontbreekt bij jongere dieren. 's Winters is de vacht lichter van kleur. De staart is vrij kort. De boslemming is kleiner dan de bekendere berglemming (Lemmus lemmus). Hij wordt 80 tot 115 millimeter lang en 20 tot 45 gram zwaar. De staart is 10 tot 20 millimeter lang.
De boslemming is 's nachts actief. Hij graaft gangen en legt vluchtroutes aan in het mos. Mos vormt ook zijn belangrijkste voedselbron. 's Winters graaft hij gangen onder de sneeuw. Hier legt hij ook zijn nesten aan. Bij dooi komen deze gangen en nesten bloot te liggen.
De voortplantingstijd valt in Oost-Finland van mei tot augustus. In Zuid-Noorwegen plant hij zich ook 's winters nog voort. Een vrouwtje krijgt één tot zes jongen per worp. De jongen zijn na een maand geslachtsrijp. Tussen worpen zit gemiddeld zo'n vijfentwintig dagen. De boslemming kent een populatiecyclus van zo'n vier jaar. Anders dan de berglemming groeit het aantal dieren in een succesvol jaar nooit tot zulke proporties dat over een plaag kan worden gesproken. Opvallend genoeg is de geslachtsverhouding zeer scheef: slechts 25% van alle dieren is mannelijk.[2][3] Sommige vrouwtjes krijgen enkel vrouwelijke nakomelingen door een mutatie in de geslachtschromosomen.
Hij komt voor in de Euraziatische boreale zone van Noorwegen en Zweden tot aan Sachalin en Kamtsjatka. In het oostelijke deel van het verspreidingsgebied ligt de zuidgrens in het noorden van Mongolië en het noordoosten van China. De boslemming heeft een voorkeur voor vochtige naaldwouden, die een rijke moslaag hebben.[1][3] Wordt gevonden op hoogten tussen 600 en 2.450 meter boven zeeniveau.[1]
De boslemming (Myopus schisticolor) is een soort lemming uit de naaldbossen in het noorden van Europa en Azië. Het is de enige soort uit het geslacht Myopus.
Skoglemen, Myopus schisticolor, er eit pattedyr i hamsterfamilien. Det er det einaste dyret i slekta Myopus. Utbreiingsområdet til arten strekkjer seg frå Skandinavia austover til den russiske stillehavskysten og sør til Mongolia og Kina.[1] I Noreg finst skoglemenet hovudsakleg på Austlandet frå Nordmarka og nordover, dels i Trøndelag og Varanger.[2] Det lever helst i granskog og taiga med mykje mose. Det lever ikkje over tregrensa.
Skoglemen, Myopus schisticolor, er eit pattedyr i hamsterfamilien. Det er det einaste dyret i slekta Myopus. Utbreiingsområdet til arten strekkjer seg frå Skandinavia austover til den russiske stillehavskysten og sør til Mongolia og Kina. I Noreg finst skoglemenet hovudsakleg på Austlandet frå Nordmarka og nordover, dels i Trøndelag og Varanger. Det lever helst i granskog og taiga med mykje mose. Det lever ikkje over tregrensa.
Skoglemen (Myopus schisticolor) er mye mindre enn sin slektning vanlig lemen, målt i vekt er den sistnevnte omtrent tre ganger så stor. Skoglemenet har et utseende som gjør at den ikke kan forveksles med noen annen norsk smågnager: Skifergrå, nesten blågrå om sommeren og litt lysere om vinteren. Voksne dyr og små unger har en rustbrun flekk på bakryggen, mens ikke kjønnsmodne ungdyr mangler denne flekken. Halen er bare en liten stump, og ørene ganske små. I mange skogsbygder kalles den «blåmus».
I Norge finnes skoglemen på østre del av Østlandet fra Østfold til Hedmark, i grensetraktene i Trøndelag og i Pasvik i Finnmark. Den har først og fremst tilhold i moserike granskoger. Om sommeren foretrekker den fuktigere skoger enn om vinteren.
Føden består hovedsakelig av mose. Dette er svært uvanlig hos pattedyr, da mose er næringsfattig kost. Om sommeren spiser den også noe gress og starr.
Skoglemen får to til fire kull i året. Vanlig kullstørrelse er fire til ti unger. Det er påvist at arten kan yngle om vinteren. Et svært spesielt forhold hos skoglemen er at bestanden normalt består av bare 20-30 prosent hanner. Dette skyldes at det finnes to ulike X-kromosomer, et «vanlig» og et «uvanlig» som har oppstått ved mutasjon. Dette medfører at man får tre typer hunner. Den ene typen får omtrent like mange døtre som sønner, den andre typen får omtrent tre ganger så mange døtre som sønner, mens den tredje typen bare får døtre.
Arten lever svært skjult, og det er derfor sjelden man får se den. Det sier sitt at den ble beskrevet av vitenskapen så sent som i 1843, da ble to dyr funnet ved Lillehammer. Den oppholder seg mye i ganger som den lager nede i mosen. Som mange andre smågnagere har den en bestandstopp hvert tredje eller fjerde år, og da kan mange dyr legge ut på vandring. Vandringen foregår om høsten, helst om natten, og har ikke like stort omfang som hos vanlig lemen. Derfor legger man ikke like mye merke til skoglemenets vandringer. Det hender likevel at man i forbindelse vandringene kan finne en god del døde dyr, både i skogen, på veier, dyrket mark osv. Skoglemenet viser aldri aggresjon på samme måte som vanlig lemen.
Skoglemen (Myopus schisticolor) er mye mindre enn sin slektning vanlig lemen, målt i vekt er den sistnevnte omtrent tre ganger så stor. Skoglemenet har et utseende som gjør at den ikke kan forveksles med noen annen norsk smågnager: Skifergrå, nesten blågrå om sommeren og litt lysere om vinteren. Voksne dyr og små unger har en rustbrun flekk på bakryggen, mens ikke kjønnsmodne ungdyr mangler denne flekken. Halen er bare en liten stump, og ørene ganske små. I mange skogsbygder kalles den «blåmus».
I Norge finnes skoglemen på østre del av Østlandet fra Østfold til Hedmark, i grensetraktene i Trøndelag og i Pasvik i Finnmark. Den har først og fremst tilhold i moserike granskoger. Om sommeren foretrekker den fuktigere skoger enn om vinteren.
Føden består hovedsakelig av mose. Dette er svært uvanlig hos pattedyr, da mose er næringsfattig kost. Om sommeren spiser den også noe gress og starr.
Skoglemen får to til fire kull i året. Vanlig kullstørrelse er fire til ti unger. Det er påvist at arten kan yngle om vinteren. Et svært spesielt forhold hos skoglemen er at bestanden normalt består av bare 20-30 prosent hanner. Dette skyldes at det finnes to ulike X-kromosomer, et «vanlig» og et «uvanlig» som har oppstått ved mutasjon. Dette medfører at man får tre typer hunner. Den ene typen får omtrent like mange døtre som sønner, den andre typen får omtrent tre ganger så mange døtre som sønner, mens den tredje typen bare får døtre.
Arten lever svært skjult, og det er derfor sjelden man får se den. Det sier sitt at den ble beskrevet av vitenskapen så sent som i 1843, da ble to dyr funnet ved Lillehammer. Den oppholder seg mye i ganger som den lager nede i mosen. Som mange andre smågnagere har den en bestandstopp hvert tredje eller fjerde år, og da kan mange dyr legge ut på vandring. Vandringen foregår om høsten, helst om natten, og har ikke like stort omfang som hos vanlig lemen. Derfor legger man ikke like mye merke til skoglemenets vandringer. Det hender likevel at man i forbindelse vandringene kan finne en god del døde dyr, både i skogen, på veier, dyrket mark osv. Skoglemenet viser aldri aggresjon på samme måte som vanlig lemen.
Multimedia w Wikimedia Commons Lemingowiec leśny[3], dawniej także: leming leśny[4] (Myopus schisticolor) – gatunek gryzonia z podrodziny karczowników występujący w północnej części strefy lasów Palearktyki, Skandynawii, Syberii aż po Kamczatkę[5][2].
Od leminga norweskiego różni się przede wszystkim wielkością i kolorem futra. Długość ciała 9-13 cm, ogon krótszy niż 2 cm, masa od 20 do 45 g.
Roślinożerca, żywi się mchami.
Samica rodzi 4-5 młodych, w sezonie może mieć nawet 4-5 miotów.
Lemingowiec leśny, dawniej także: leming leśny (Myopus schisticolor) – gatunek gryzonia z podrodziny karczowników występujący w północnej części strefy lasów Palearktyki, Skandynawii, Syberii aż po Kamczatkę.
WyglądOd leminga norweskiego różni się przede wszystkim wielkością i kolorem futra. Długość ciała 9-13 cm, ogon krótszy niż 2 cm, masa od 20 do 45 g.
PożywienieRoślinożerca, żywi się mchami.
RozmnażanieSamica rodzi 4-5 młodych, w sezonie może mieć nawet 4-5 miotów.
Myopus schisticolor é uma espécie de roedor da família Cricetidae. É a única espécie do género Myopus.
Pode ser encontrada nos seguintes países: China, Finlândia, Mongólia, Noruega, Rússia e Suécia.
Myopus schisticolor é uma espécie de roedor da família Cricetidae. É a única espécie do género Myopus.
Pode ser encontrada nos seguintes países: China, Finlândia, Mongólia, Noruega, Rússia e Suécia.
Skogslämmel (Myopus schisticolor) är en lämmel i underfamiljen sorkar, som beskrevs första gången 1844 av William Lilljeborg.
Skogslämmel är omkring 8–11,5 centimeter lång och väger mellan 20 och 40 gram. Den korta svansen är omkring 1 till 2 centimeter lång och syns, i likhet med de små öronen, knappt utanför pälsen. Pälsen är mörkt blågrå med något ljusare undersida, och har på bakre delen av ryggen en rödbrun fläck som misstänks vara säte för en doftkörtel. Honan har 4 spenar, men skiljer sig inte storleksmässigt från hanen.
Skogslämmeln lever huvudsakligen i norra Asien. Utbredningsområdet sträcker sig från Norge i väst till Kamtjatka i öst. Den förekommer i större delen av Finland utom väst- och sydkusten. I Sverige förekommer den i Norrland utom den nordvästligaste delen och i Norge från Oslo och norrut till Østerdalen.[1]
Lämlarna bebor fuktiga granskogar med mycket mossa. År med rik tillgång på skogslämlar kan man även finna den i andra, mossrika biotoper. Under sommaren hittar man dessa djur även vid myrar. Skogslämmeln är aktiv under natten och skapar långa öppna gångar i mossa. Boet är klotformigt och placeras i mossa eller annan undervegetation. Mossor är den dominerande födan, och den skapar karakteristiska, kalätna fläckar i mosstäcket. Den äter även annan föda, som gräs, fräkenväxter och blad av lingon, annat bärris och vide.
Skogslämmeln fortplantar sig åtminstone under maj till augusti, men denna tid kan utsträckas och fortplantning kan även ske under vintern. Honan föder efter en dräktighetstid på 21 till 28 dygn 2 till 9 (vanligtvis 3 till 5) ungar. Efter 3 veckor är ett ungdjur självständigt. En hona kan få ungar upp till 4 gånger per år (årshonor dock högst 2).
Förutom honor som föder ungar med en jämn könsfördelning, finns det vissa som bara föder feminin avkomma, och andra som föder ungar med en övervikt av honor, vilket leder till förekomsten av år med upp till 70% feminina ungdjur.
I Skandinavien minskar populationen av skoglämmel på grund av förstörelsen av artens levnadsområde.
Skogslämmel (Myopus schisticolor) är en lämmel i underfamiljen sorkar, som beskrevs första gången 1844 av William Lilljeborg.
Країни поширення: Китай, Фінляндія, Монголія, Норвегія, Російська Федерація, Швеція. Проживає на висотах від 600 до 2450 м.
Мешкає у старих ялинових лісах і тайзі, де розмноження має тенденцію відбуватися в районах з рясними мохами, які забезпечують критичне джерело їжі взимку. Влітку використовуються болотисті місцевості в лісах і соснові болота з високим чагарником; у роки високої щільності населення використовує для проживання сухі ліси і навіть суцільні рубки. Травоїдна тварина, харчується мохом. Веде нічний спосіб життя.
Довжина тіла 80-125 мм, хвіст 12-20 мм, довжина задньої ступні 15-17 мм, довжини вуха 8-12 мм, вага від 20 до 45 гр. Тварина майже монохромно сіра, дорослі мають іржаву зону на задній частині спини. Підошви задніх лап голі.
Відтворення часто починається вже взимку. Самиці народжують зазвичай два рази на рік, іноді три рази по 3-7 дитинчат. Самиці стають статевозрілими за час від 22 до 40 днів, самці значно пізніше, принаймні за 44 днів. Тривалість життя рідко перевищує 12 місяців.
Немає серйозних загроз для цього виду. Зустрічається в природоохоронних територіях.
Myopus schisticolor là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Lilljeborg mô tả năm 1844.[2]
Bài viết liên quan đến họ gặm nhấm Cricetidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Myopus schisticolor là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Lilljeborg mô tả năm 1844.
Myopus schisticolor (Liljeborg, 1844)
Охранный статус
Лесной лемминг[1] (Myopus schisticolor) — единственный вид рода лесных леммингов подсемейства полёвковых.
Мелкий грызун: длина тела до 8-13 см. Внешне лесной лемминг сильно напоминает лесных полёвок, отличаясь меньшими размерами тела и очень коротким хвостом (12-19,7 мм). Вес взрослых самцов — 20-38 г, самок 20-45 г. От настоящих леммингов отличается окраской: на сером или черновато-сером фоне спины имеется пятно ржаво-коричневого меха. У некоторых особей в северном Зауралье и Сибири это пятно распространяется до верхней части спины и даже затылка. Мех на брюхе слегка светлее спины. Волосяной покров на спине имеет характерный металлический отлив. Сосков 4 пары. Сезонный и половой диморфизм выражены довольно слабо.
В кариотипе лесного лемминга 32-34 хромосомы; часть самок имеет самцовый набор половых хромосом XY. Эти самки несут в X-хромосоме мутацию, которая индуцирует развитие особей с мужским кариотипом по женскому пути. В популяциях лесного лемминга обычно всего 20 % самцов. Поскольку один самец может спариться с несколькими самками, увеличение плодовитости у этих грызунов идёт за счёт увеличения числа самок.
Распространён в таёжной зоне Евразии от Норвегии до низовьев Колымы. Северная граница ареала по предгорьям Скандинавских гор идёт до Лапландии, оз. Имандра, Кандалакшской губы и по побережью Белого моря до Архангельска; затем поворачивает на юг к верховьям рр. Северная Двина и Печора, идёт до низовий Енисея, через верховья р. Анабар выходит к северной части Верхоянского хребта; проходит по низовьям рр. Яна, Индигирка, Колыма. Восточная граница ареала неясна; изолированно водится на Камчатке. Южная граница ареала начинается севернее Осло, проходит через Южную Финляндию до северо-восточного побережья Онежского озера, через Вологодскую, Костромскую, центр Пермской, север Свердловской областей, устье Иртыша, север Новосибирской области до Алтая, Восточного Танну-Ола (Тува), Саян, затем по р. Джида уходит в Монголию и следует через хребты Большой и Малый Хинган на Корейский полуостров. Изолированные популяции имеются в горах Южного Урала, на Сахалине, в Приморье, в Северной Японии. Отдельные находки лесного лемминга случались в Псковской, Новгородской, Тверской, Нижегородской областях, а также в северной части Кировской области.
Лесной лемминг — стенобионт; он обитает только в лесах с обильным моховым покровом, причём остальные факторы (сомкнутость и состав древостоя, освещённость, наличие подлеска и т. п.) не имеют для него существенного значения. Населяет еловые, пихтовые, кедровые, лиственничные и смешанные хвойные леса. Северная граница его ареала совпадает с границей распространения лесов; по речным долинам проникает в кустарничковую тундру (бассейн Колымы). На юге ограничен распространением хвойных лесов. В Западной Сибири и Забайкалье проникает в лесостепь, встречаясь по берёзовым колкам и «островам» ельника-зеленомошника. В горах поднимается до горной тундры и гольцовой зоны (Алтай). На Дальнем Востоке обычен во всех типах лиственничных лесов с хорошо развитым моховым или брусничным покровом, на севере проникая в подзону кустарничковой тундры, на юге — в подзону кедрово-широколиственных лесов Сихотэ-Алиня.
Лесной лемминг — специализированный бриофаг. Основную часть его рациона составляют печёночные, бриевые и сфагновые мхи. В меньшей степени в кормовой рацион входят лишайники, хвощи; травянистые растения почти не ест. Как приспособление к малокалорийному корму у лесного лемминга сильно развит толстый отдел кишечника и увеличена относительная длина кишечника. Лемминг кормится как на поверхности мохового покрова, так и под ним. Обычно питается неподалёку от гнезда в одном и том же месте; в результате полностью выгрызает верхние слои моховой подстилки на площадках в 1-1,5 м2, создавая характерные «плешины». Воду пьёт редко, 1-2 раза в сутки. Ежесуточное потребление мхов одним леммингом составляет 5-6 г сухого веса. В Финляндии лемминги по осени складывают под камнями, упавшими деревьями и в других защищённых от непогоды местах кучки мха, которые поедают зимой.
Активность лесного лемминга многофазная с преобладанием ночной: в течение суток насчитывается 5-6 фаз активности по 90-120 мин каждая. Днём лемминг преимущественно кормится, двигательная активность минимальна. В подушках зелёного мха лемминги прокладывают сети ходов, продолжающихся на поверхности характерными тропинками, которые ведут к местам кормёжек. Ходы проходят в толще мха на глубине 10-20 см, распространяясь от гнезда на 5-10 м. Гнёзда устраиваются под корнями деревьев или кустарников, в трухлявых пнях, в моховых кочках или среди замшелых камней. Материалом для гнезда служит сухая трава, мох, хвощи. Несмотря на хорошо развитую систему ходов, лемминги часто появляются на поверхности. Личный участок занимает: у самок 285 м2, у самцов — до 2144 м2 (южная Норвегия). Лесные лемминги одиночны и не образуют семейных пар, однако не агрессивны.
Самка приносит 2-3 помёта в год. Сезон размножения продолжается с начала мая по август-сентябрь. Известны случаи подснежного размножения (Скандинавия). Беременность длится 20-22 дней; в выводке 2-9 детёнышей. Новорожденные слепые, весят около 1,9-2,3 г. Прозревают на 11-12 день, начинают выходить из гнезда в возрасте 12-14 дней, к самостоятельной жизни переходят на 20 день. Самки становятся половозрелыми на 22-60 день, самцы — после 60 дня. Часть прибылых зверьков ранних выводков (15-20 %) уже в конце июля может участвовать в размножении; однако большинство размножается лишь весной следующего года. Самки снова спариваются через 3-4 дня после родов.
Широко распространённый, но малочисленный и местами очень редкий вид. Характерны резкие асинхронные вспышки, когда численность леммингов увеличивается в десятки раз. В европейской части ареала периодичность вспышек составляет порядка 10-11 лет, на севере Якутии — 4-5 лет. В Европейской части России подъёмы численности отмечались в 1952, 1956, 1984 гг. В годы подъёма происходят массовые переселения леммингов, переходящие в миграции; лемминги появляются практически во всех биотопах, включая населённые пункты, становятся основным источником пищи для хищников. Начало миграции леммингов приходится на середину июля. Последующие депрессии численности более глубокие и длительные, чем у сибирского лемминга.
Лесной лемминг — природный носитель возбудителя туляремии и, вероятно, весенне-летнего клещевого энцефалита. Продолжительность жизни в природе 1-1,5 года. В неволе живут до 2 лет.
Лесной лемминг (Myopus schisticolor) — единственный вид рода лесных леммингов подсемейства полёвковых.
黑足旅鼠（学名：Myopus schisticolor）为仓鼠科黑足旅鼠属的动物，分布于中国、芬兰、蒙古国、挪威、俄罗斯和瑞典。在中国大陆，分布于黑龙江等地，常见于亚寒带针叶林。该物种的模式产地在挪威。[1]
这是一篇與哺乳动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 黑足旅鼠（学名：Myopus schisticolor）为仓鼠科黑足旅鼠属的动物，分布于中国、芬兰、蒙古国、挪威、俄罗斯和瑞典。在中国大陆，分布于黑龙江等地，常见于亚寒带针叶林。该物种的模式产地在挪威。
숲레밍(Myopus schisticolor)은 비단털쥐과에 속하는 설치류의 일종이다. 숲레밍속(Myopus)의 유일종이다. 대륙밭쥐류와 레밍류, 사향쥐와 같은 설치류를 포함하고 있는 물밭쥐아과에 속한다. 중국과 핀란드, 몽골, 노르웨이, 러시아, 스웨덴의 타이가 생물 군계에서 발견된다.[2]
