Zyzomys pedunculatus (Waite 1896)

Zyzomys pedunculatus és una espècie de rosegador pertanyent a la família dels múrids.^[2] Fa entre 108 i 140 mm de llargària total. Pesa entre 70 i 120 g. Els exemplars adults són robusts i amb un pelatge espès de color marró groguenc a la part superior del cos, i de color crema o blanc a la inferior. La cua, gruixuda i peluda, fa la mateixa longitud que el cap i la resta del cos junts.^[3][4][5] La mitjana d'una ventrada d'exemplars criats en captivitat és de dos (tot i que, també, n'hi ha informes de quatre) i les femelles són capaces de produir-ne una cada 37-44 dies. Els individus en estat salvatge sembla que crien al juny.^[6][7][8] L'alimentació consisteix principalment en llavors d'arbusts, herbes, fulles, esporangis de falgueres i, també, petites quantitats d'insectes.^{[3][5][9][10]} Fa servir una àmplia varietat d'hàbitats des de pastures fins a boscos oberts situats a cims, barrancs, turons i valls, i amb presència de Callitris glaucophylla, Acacia macdonnellensis, Triodia brizoides i Triodia spicata.^[3] És un endemisme de la porció àrida del sud del Territori del Nord (Austràlia).^{[3][11][12][13][14][15]} Es creu que és de costums nocturns.^[3]

Estat de conservació

Es pensà que s'havia extingit entre 1970 i 1995, però fou redescobert el 1996. I, una altra vegada, es cregué que havia entrat a la llista d'espècies extintes després de la sequera i els greus incendis forestals esdevinguts al seu hàbitat l'any 2002, però quatre exemplars vius foren trobats l'any 2010 al West MacDonnell National Park. Avui dia, hom sap que és present a 14 indrets de la Serralada MacDonnell, a l'oest d'Alice Springs. Tot i així, la seva supervivència es veu amenaçada pel canvi climàtic, la seva baixa densitat, la fragmentació de les seves poblacions, l'expansió de plantes exòtiques, la depredació per part de raboses i dingos, la degradació del seu hàbitat a causa del pasturatge dels herbívors salvatges (com ara, cavalls) i l'aparició de noves malalties. ^{[16][3] [17][18][19][20]}

Referències

Bibliografia

• Burton & Pearson, 1987, Rare Mammals of the World. Stephen Greene Press, Lexington, MA, Estats Units.
• Groombridge, B. (ed.), 1994 IUCN Red List of Threatened Animals. Unió Internacional per a la Conservació de la Natura, Gland, Suïssa.
• IUCN Conservation Monitoring Centre, 1986. 1986 IUCN Red List of Threatened Animals. UICN, Gland, Suïssa i Cambridge, la Gran Bretanya.
• UICN, 1990 IUCN Red List of Threatened Animals. UICN, Gland, Suïssa i Cambridge, la Gran Bretanya.
• Lidicker, W.Z. Jr., Ed., 1989. Rodents - A World Survey of Species of Conservation Concern. IUCN/SSC, Gland, Suïssa.
• Nowak, R.M. (ed.), 1999. Walkers Mammals of the World. Sisena edició. The Johns Hopkins University Press, Baltimore i Londres.
• Oryx, 1997. Rock rats trapped. Oryx 31:108.
• Richard Weigl, (2005). Longevity of Mammals in Captivity; from the Living Collections of the World. Kleine Senckenberg-Reihe 48: Stuttgart.
• Thornback, J. i Jenkins, M., 1982. The IUCN Mammal Red Data Book. Part 1: Threatened mammalian taxa of the Americas and the Australasian zoogeographic region (excluding Cetacea). UICN, Gland, Suïssa.
• Wilson, Don E. i DeeAnn M. Reeder, eds., 1993. Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference. 2a edició. Smithsonian Institution Press. Washington DC. xviii + 1207. ISBN 1-56098-217-9.
• Wurst, D., (1995). Search for the central rock-rat. Australian Natural History, Autumn 1995. 24(12): 38-45.

Enllaços externs

• BioLib (anglès)
• ITIS (anglès)
• UNEP-WCMC Species Database (anglès)
• Animal Diversity Web (anglès)
• ZipCodeZoo (anglès)
• GBIF (anglès)
• Mammal Species of the World (anglès)
• NCBI (anglès)
• NLBIF (anglès)
• Catalogue of Life (anglès)
• ARKive (anglès)
• Discover Life (anglès)
• CITES (anglès)
• Department of the Environment, Water, Heritage and the Arts - Australian Government (anglès)
• Threatened Species of the Northern Territory (anglès)

Ang Zyzomys pedunculatus, (kilala rin sa tawag sa Ingles: Central Rock Rat,Central Thick-tailed Rock-rat,Macdonnell Range Rock-rat na literal na maisalin sa wikang Tagalog bilang Gitnang Batong Daga) ay isang uri ng hayop na rodentia mula sa pamilya ng Muridae. Ito ay matatagpuan lamang sa Australya.

Ito ay pinaniniwalaang napabilang sa mga hayop na nasa ekstinsiyon noong 2002 matapos ang malaking sunog sa tahanan nito, ngunit apat na halimbawa ang natagpuan noong 2010 sa Pambansang Liwasan ng Kanlurang MacDonnell.^[1] Noong 2013 muli itong natuklasan sa pamamagitan ng motion-sensor cameras sa Hilagang Teritoryo ng Haasts Bluff sa Pinagkatiwalang Katutubong Lupa, sa Kanluran ng Batis ng Alice.^[2]

Mga sanggunian

Mga panlabas na link

• Baillie, J. 1996. Zyzomys pedunculatus. 2011 IUCN Red List of Threatened Species. Downloaded on 23 September 2011.

The central rock rat (Zyzomys pedunculatus), also known as the central thick-tailed rock-rat, Macdonnell Range rock-rat, and Australian native mouse,^[3] is a Critically Endangered species of rodent in the family Muridae endemic to Australia.

Description

The central rock-rat is one of five rock-rat species native to Australia. It is a nocturnal species that specifically forages for food in the nighttime.^[4][5][6] They can range from 10.6 to 14.9 cm long for the head and body, and around 30 cm from head to tail.^[3] They weigh between 50 and 120 g.^[7] Their fur is a light mustard above with a pale underbelly. The lightly furred tail is the most noticeable feature of the central rock-rat. The tail base is thick and bulky. The thickness of the tail has been reported to be a fat storage adaptation. This is an effect of scarce food distribution.^[8][9] Rock-rats are known to lose their tails, fur and skin very easily and are, therefore, known to be difficult to handle.^[7] As for their birthrate, captive animals have bred and have had litters of various sizes, ranging from one to four young.^[5]

Distribution and habitat

The rats have been found in rocky outcrops and on mountainsides with loose stones, as well as hilly grasslands and low open shrubland or woodland.^[1] Historically, the central rock rat is only known to be found in a 77 km length of the West MacDonnell Ranges, Northern Territory. The species has previously been recorded from living animals or cave deposits in Northern Territory at Uluru-Kata Tjuta National Park, Illamurta (James Range), Haasts Bluff (West MacDonnell Ranges), Mount Liebig, Napperby Station, Devils Marbles, The Granites (Tanami Desert), and the Davenport Range National Park.^[10] It is known from cave deposits in the Cape Range National Park.^[1]

Believed extinction

The species was believed to have been extinct in both 1990 and 1994 due to population decline.^[1] In 2001 individuals were trapped from fourteen locations, but in 2002 drought and wildfire struck the area and the species was not recorded after that. It has been classed as Critically Endangered by the IUCN Red List.^[1][10][11] In 2013 they were also discovered by motion-sensor cameras on the Haasts Bluff Aboriginal Land Trust, west of Alice Springs.^[12]

Ecology

The diet of the central rock rat consists of four major food groups that can be found across all seasons. Seed makes up 72% of the species food intake. The rest of its diet consist of plant leaves (21%), plant stems (3%), and insects (4%).^[13] They can be found near rocky habitats for burrow sites and local seed availability. This helps to explain why the central rock rat is found in such scarce numbers, since they rely on constant food supply and a steady and supportive habitat. This makes locating the central rock rat difficult to find in the Central Australian range.^[13][14] They play an essential role in seed dispersal as well as food resource for other animals in the wild.^[15] The species likely has a pattern of recovery and expansion during wet periods,^[1] probably due to increased food supply.

Conservation

Threats

Habitat degradation is an obstacle to Central rock rat conservation. Fires limit the available habitat, and the spread of Buffalo grass kills off native grasses that central the rock rat feeds on and helps contribute to the spread of fire. They face predators such as dingos, and grazing from feral herbivores hurts their food supply.^[1] Despite all this, the species is believed to be making strides, which is supported by the sightings near the Haasts Bluff Aboriginal land trust west of Alice Springs, in Australia. The rat's predators can also give insight on how the species is recovering. The excrement of feral cats near the location site often includes the fur and bone skeletons of the central rock rat.^[16] Until the 1996 capture, the central rock-rat had not been seen since 1960. Between 1970 and 1995, there were no recorded sightings of the species and it was declared that this species was indeed extinct. It wasn't until it was rediscovered in 1996 in the MacDonnell Ranges that this was proven false.^[17] On September 3, 1996, members of the Conservation Volunteers Australia trapped an animal which was later identified from photographs as the central rock-rat. Since that time sub-populations have been found at 15 other sites over a small area of the West MacDonnell Ranges. The full range of the current distribution of the species is unknown.^[7]

Legislation and plans

The Central rock rat has a national recovery plan through the Australian government, its overall objective being to stabilize the species and prevent population decreases. Specific objectives include: clarifying distribution, population size, and habitat; to create and employ management strategies of the sub-populations; maintaining captive populations; investigating the biology of captive individuals; and to increase awareness in the community. Recovery actions include establishing the sizes of sub-populations and monitoring changes in them, creating a fire strategy for known population locations, and capturing animals to add to the captive breeding program. The recovery plan also has a provision for habitat protection which would help other native species such as the common brushtail possum and the black-flanked rock-wallaby.^[7] Beginning in 1996, after the re-discovery of the central rock-rat, a captive breeding program was set up at Alice Springs Desert Park and at the Perth Zoo. After initially introducing 14 individuals from the wild, the first generation bred successfully but the subsequent one had significant trouble, eventually leading to the death of the last male in 2011.^[18] The National Recovery Plan for the Central Rock-rat in 2017 suggested to attempt another breeding program during a natural irruption phase of the wild population, for example after the heavy rainfall in the winter of 2016, so as to limit the effects on the wild numbers of the species.^[19] A limited number of Central rock rats from Alice Springs Desert Park have been used for haematology study to promote easy health assessment tools for Central rock rats.^[20]

References

La rata coligorda (Zyzomys pedunculatus) es una especie de roedor en la familia de los múridos.

Peso y tamaño

Es un roedor de tamaño medio que pesa de 70 a 120 gramos. La medida de su cabeza y cuerpo rondan de los 108 mm a 140mm.

Hábitat

La rata coligorda vive en la zona árida del centro de Australia.

Dieta

Es principalmente granívora.

Referencias

• Animal Info - Central Rock Rat
• Musser, G. G. and M. D. Carleton. 2005. Superfamily Muroidea. Pp. 894-1531 in Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference. D. E. Wilson and D. M. Reeder eds. Johns Hopkins University Press, Baltimore.

Zyzomys pedunculatus Zyzomys generoko animalia da. Karraskarien barruko Murinae azpifamilia eta Muridae familian sailkatuta dago.

Erreferentziak

Kanpo estekak

• Zyzomys pedunculatusri buruzko informazioa Mammals of The World datubasean

Ikus, gainera

• Zyzomys
• Muridae

Le Rat à grosse queue^[1] (Zyzomys pedunculatus) est un petit rongeur australien de la famille des Muridae en danger critique d'extinction.

Syn. latin : Laomys pedunculatus ^[2].

Ce rat des rochers (« central rock rat » pour les anglophones, à ne pas confondre avec les représentants du genre Aconaemys) semblait une espèce éteinte depuis des décennies quand il fut redécouvert en 1996 dans les West MacDonnell Ranges. Il a depuis lors été vu en petit nombre dans plusieurs sites des West MacDonnells. Le Alice Springs Desert Park, au centre de l'Australie, maintient pour plus de sûreté une petite population en captivité en prenant soin de respecter les contraintes démographiques et génétiques recommandées par les spécialistes internationaux^[3].

Répartition

Aire de répartition de l'espèce

Ce rongeur est endémique du Territoire du Nord en Australie.

Notes et références

Ainmhí is ea an francach carraige láir.

Il ratto delle rocce dell'Australia centrale (Zyzomys pedunculatus Waite, 1896) è un roditore della famiglia dei Muridi endemico dell'Australia.^[1][2]

Descrizione

Dimensioni

Roditore di piccole dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 108 e 123,8 mm, la lunghezza della coda tra 116 e 127,7 mm, la lunghezza del piede tra 25,5 e 27,8 mm, la lunghezza delle orecchie tra 19,5 e 22,7 mm.^[3]

Aspetto

La pelliccia è soffice, con pochi peli spinosi. Il colore delle parti superiori è grigio-brunastro, mentre le parti ventrali sono bianche con la base dei peli grigia. Le orecchie sono piccole e rotonde. La coda è più lunga della testa e del corpo.

Biologia

Alimentazione

Si nutre di semi degli alberi della foresta pluviale e di steli d'erba.

Riproduzione

Le nascite avvengono durante tutto l'anno.

Distribuzione e habitat

Questa specie è conosciuta soltanto in due località distanti tra loro circa 77 km, sui monti MacDonnell occidentali, nel Territorio del Nord. In passato l'areale si estendeva in gran parte del Territorio del Nord e nell'Australia Occidentale.

Vive in affioramenti rocciosi, praterie, boscaglie e savane alberate.

Stato di conservazione

La IUCN Red List, considerato che la popolazione è diminuita di più dell'80% negli ultimi 10 anni a causa del degrado della qualità del proprio habitat, classifica Z.pedunculatus come specie in grave pericolo (CR).^[1]
La CITES ha inserito questa specie nell'appendice I^[4].

Note

Bibliografia

• Peter Menkhorst & Frank Knight, A Field Guide to the Mammals of Australia, Oxford University Press, USA, 2001, ISBN 9780195508703.

De Australische rotsrat (Zyzomys pedunculatus) is een knaagdier uit het geslacht Zyzomys dat voorkomt in Australië. Hij leeft alleen in de MacDonnell Ranges in het zuiden van het Noordelijk Territorium. Er werd gedacht dat deze soort uitgestorven was, tot hij in 1996 herontdekt werd.

De rug is geelbruin, geleidelijk overgaand in de crèmekleurige of licht geelbruine onderkant. De lichtbruine staart is dik en behaard, met een pluim aan de punt. De vacht is dik en hard. De kop-romplengte bedraagt 110 tot 124 mm, de staartlengte 116 tot 128 mm, de achtervoetlengte 25 tot 28 mm, de oorlengte 20 tot 23 mm en het gewicht 50 tot 80 gram. Vrouwtjes hebben 0+2=4 mammae.

Literatuur

• Menkhorst, P. & Knight, F. 2001. A Field Guide to the Mammals of Australia. South Melbourne: Oxford University Press.

Skałoskakun gruboogonowy^[3] (Zyzomys pedunculatus) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący wyłącznie w środkowej części Australii^[2][4].

Klasyfikacja

Gatunek ten został opisany naukowo w 1896 roku przez E.R. Waite’a^[5][4]. Jako miejsce typowe podane jest Alice Springs na Terytorium Północnym w Australii, ale występowanie gatunku w tym miejscu jest poddawane w wątpliwość^[4].

Nazewnictwo

W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi nadano nazwę skałoskakun gruboogonowy^[3]. W Australii zwierzę nosi angielską nazwę central rock-rat, oraz aborygeńską nazwę Antina^[6].

Występowanie

Skałoskakun gruboogonowy jest australijskim endemitem. Współcześnie zamieszkuje wyłącznie kilka odosobnionych lokalizacji w zachodnich górach Macdonella i odosobnioną górę Mt Edward. Dawniej żywe osobniki stwierdzono na terenie rezerwatu Illamurta, Haasts Bluff, Mount Liebig, Napperby Station, Karlu Karlu i The Granites na pustyni Tanami, oraz Davenport Range. Kości tych gryzoni znaleziono w osadach jaskiniowych w Parku Narodowym Uluru-Kata Tjuta, a także w Cape Range w Australii Zachodniej, co wskazuje, że w przeszłości jego zasięg sięgał przez góry Hamersley aż do wybrzeża Oceanu Indyjskiego^[4][2][7].

Wygląd

Skałoskakun gruboogonowy jest dość niewielkim gryzoniem, ma masę od 70 do 120 g. Jest krępej budowy, z charakterystycznie wysklepionym pyszczkiem. Wierzch ciała jest żółtobrązowy, spód jest kremowy. Ogon gryzonia jest gruby, owłosiony i tej samej długości co reszta ciała^[8]. Można odróżnić go od innych gatunków skałoskakunów (Zyzomys) po owłosieniu ogona i dłuższych uszach^[9].

Tryb życia

Skałoskakun gruboogonowy prowadzi naziemny, nocny tryb życia. Żywi się głównie nasionami, choć zjada też łodygi roślin (szczególnie w suchszych warunkach) i w niewielkiej proporcji bezkręgowce. Większość roślin, którymi się żywi, to gatunki pospolite, dla których pożary nie są dużym zagrożeniem. Kiedy populacja ma małą liczebność, skałoskakun gruboogonowy trzyma się kwarcytowych grzbietów i urwisk, które porastają trawy lub krzewy, ewentualnie także rozproszone drzewa. Kiedy liczebność wzrasta (ze względu na naturalny cykl), gryzoń obejmuje bardziej różnorodne siedliska, takie jak osypiska, wzgórza i doliny zbudowane z granitów, wapieni, kwarcytów i piaskowców, porośnięte przez tussock, niskie zarośla i otwarte lasy. Prawdopodobnie wilgotne obszary, chronione przed pożarami, stanowią istotne schronienie dla tych gryzoni w czasie, gdy opady są niskie^[2].

Niewiele wiadomo o rozrodzie tego gatunku. Samice rodziły w niewoli od 1 do 4 młodych. W naturze młode widywano w marcu, kwietniu, lipcu i listopadzie, co wskazuje, że jeśli tylko warunki temu sprzyjają, gryzoń ten może rozmnażać się przez cały rok. Przedstawiciele innych gatunków skałoskakunów osiągają dojrzałość płciową mając 5–6 miesięcy i żyją 2–3 lata; ocenia się, że jest tak także w przypadku skałoskakuna gruboogonowego^[2].

Gruby ogon tego gryzonia prawdopodobnie służy do magazynowania substancji odżywczych, ponadto jest wyposażony w mechanizm obronny. Jeżeli drapieżnik (np. waran) pochwyci skałoskakuna za ogon, jego skóra może łatwo zostać zerwana, co umożliwia gryzoniowi ucieczkę. Jeżeli uchwyt jest mocniejszy, skałoskakun może stracić cały ogon, zachowując życie^[10].

Populacja i zagrożenia

Skałoskakun gruboogonowy ma bardzo ograniczony zasięg występowania, a jego liczebność w jedynym stale monitorowanym miejscu znacząco zmalała od 1999 roku (o ponad 80%). Za najważniejsze zagrożenia uznawane są drapieżnictwo i niewłaściwe obchodzenie się z ogniem, które prowadzi do występowania pożarów i degradacji środowiska. Na gryzonie te polują zdziczałe koty, prawdopodobnie też dzikie psy i introdukowane do Australii lisy rude^[2].

Od 1960 do 1996 roku nie zaobserwowano ani jednego osobnika tego gatunku i był on uznawany za wymarły. W latach 1996–2001 stwierdzono jego występowanie w 14 lokalizacjach, jednak w następnych latach zniknął z większości z nich. Wielkość subpopulacji które przetrwały nie jest znana, ale prawdopodobnie bardzo mała; w 2014 roku oceniano, że łącznie żyje mniej niż tysiąc dorosłych osobników^[2]. Tereny, na których żyje gatunek, w większości obejmuje Park Narodowy West MacDonnell^[2][8]. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody obecnie uznaje skałoskakuna gruboogonowego za gatunek krytycznie zagrożony. Amerykańska ustawa o zagrożonych gatunkach uznaje go za gatunek zagrożony. Konwencja waszyngtońska (CITES) wymienia ten gatunek w załączniku I^[2][4].

Dla ochrony tego zwierzęcia potrzebne jest efektywne kontrolowanie zagrożeń i reintrodukcja^[2]. W rezerwacie Alice Springs Desert Park badane są możliwości rozmnażania skałoskakunów gruboogonowych w niewoli; dotychczasowe przypadki są sporadyczne^[8][7]. Rząd australijski, dla ochrony między innymi tego gatunku, zamierza monitorować i tępić zdziczałe koty w górach Macdonnella, oraz ogrodzić teren Newhaven Wildlife Sanctuary o powierzchni 1000 kilometrów kwadratowych, uniemożliwiając dostęp kotom i lisom^[6].

Przypisy

Zyzomys pedunculatus é uma espécie de roedor da família Muridae.

Apenas pode ser encontrada na Austrália.

Referências

• (em inglês) Baillie, J. 1996. Zyzomys pedunculatus. 2006 IUCN Red List of Threatened Species. Dados de 9 de Julho de 2007.

Zyzomys pedunculatus^[2][3] är en däggdjursart som först beskrevs av Edgar Ravenswood Waite 1896. Zyzomys pedunculatus ingår i släktet Zyzomys och familjen råttdjur.^[4][5] Inga underarter finns listade.^[4] De svenska trivialnamnen Macdonnellstenmus och Cape York stenmus förekommer för arten.^[6]

Hos arten är huvudet och bålen lika lång som svansen. På ovansidan förekommer gulbrun päls och undersidan är täckt av krämfärgad päls. Även den tjocka svansen är tät täckt med hår. Individerna når en vikt av 70 till 120 g.^[7] Pälsen på ovansidan är ganska styv. Liksom andra släktmedlemmar kan arten lätt tappa delar av pälsen och av svansen.^[8]

Denna gnagare förekommer i centrala Australien i södra delen av delstaten Northern Territory. Arten hittades hittills i klippiga områden som var täckta av gräs, buskar eller glest fördelade träd men habitatet kan variera mer. Individerna äter frön och gröna växtdelar. I fångenskap hade honor tre eller fyra ungar per kull.^[1]

Zyzomys pedunculatus är aktiv på natten och den föredrar frön från växtsläktena Sida, Solanum och Glyceine.^[7] En infångad individ blev i fångenskap 7 eller 8 år gammal.^[9]

Mellan 1960 och 1995 hittades inga exemplar och därför antogs att arten var utdöd. Året 1996 blev den åter upptäckt. Det största hot mot Zyzomys pedunculatus är frigående katter. Kanske faller den ibland offer för rävar eller hundar. Dessutom kan bränder påverka beståndets storlek. IUCN kategoriserar arten globalt som akut hotad.^[1]

Källor

1. ^ [a b c] 2008 Zyzomys pedunculatus Från: IUCN 2012. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2012.2 <www.iucnredlist.org>. Läst 2012-10-24.
2. ^ Wilson, Don E., and DeeAnn M. Reeder, eds. (1992) , Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference, 2nd ed., 3rd printing
3. ^ (2005) , website Zyzomys pedunculatus, Mammal Species of the World
4. ^ [a b] Bisby F.A., Roskov Y.R., Orrell T.M., Nicolson D., Paglinawan L.E., Bailly N., Kirk P.M., Bourgoin T., Baillargeon G., Ouvrard D. (red.) (27 april 2011). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2011 Annual Checklist.”. Species 2000: Reading, UK. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2011/search/all/key/zyzomys+pedunculatus/match/1. Läst 24 september 2012.
5. ^ ITIS: The Integrated Taxonomic Information System. Orrell T. (custodian), 2011-04-26
6. ^ Europeiska unionens förordning (EG) nr 318/2008 om skyddet av arter genom kontroll av handel, sid. L95/21, läst 24 augusti 2014.
7. ^ [a b] Gary Fry (9 december 2002). ”Central rock-rat”. ARKive. Arkiverad från originalet den 29 oktober 2013. https://web.archive.org/web/20131029195213/http://www.arkive.org/central-rock-rat/zyzomys-pedunculatus/. Läst 18 mars 2018.
8. ^ National recovery plan for the Central Rock-rat, Australian Government, 1999, läst 2018-03-18
9. ^ Zyzomys pedunculatus, Database of Animal Ageing and Longevity

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör Zyzomys pedunculatus.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Zyzomys pedunculatus.
  Artförteckning

Zyzomys pedunculatus là một loài động vật có vú trong họ Chuột, bộ Gặm nhấm. Loài này được Waite mô tả năm 1896.^[2]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Zyzomys pedunculatus tại Wikispecies
• Phương tiện liên quan tới Zyzomys pedunculatus tại Wikimedia Commons

Bài viết liên quan đến phân họ chuột Murinae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

中澳粗尾鼠（Zyzomys pedunculatus），又名中澳白尾鼠，是一種鼠。牠們只分佈在澳洲。

參考

• Musser, G. G. and M. D. Carleton. 2005. Superfamily Muroidea. Pp. 894-1531 in Mammal Species of the World a Taxonomic and Geographic Reference. D. E. Wilson and D. M. Reeder eds. Johns Hopkins University Press, Baltimore.

중부바위쥐(Zyzomys pedunculatus)는 쥐과에 속하는 설치류의 일종이다.^[2] 오스트레일리아에서만 발견된다. 바위가 드문드문 지상에 노출되어 있는 산악 경사면 지역과 구릉 초원, 앞이 트인 낮은 관목 지대 또는 삼림 지대에서 발견된다.^[1] 역사적으로 중부바위쥐는 노던준주 맥도넬산맥 서부 77km 지역에서만 발견되었다.

각주