الأسماء في صفحات التنقل
Szczur tajwański[3] (Rattus losea) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący w Azji Południowo-Wschodniej i Wschodniej[2][4].
Gatunek ten został opisany naukowo w 1817 roku przez R. Swinhoe’a, na podstawie okazu z Tajwanu; należy do grupy gatunków spokrewnionych ze szczurem śniadym (Rattus rattus). Morfologicznie i prawdopodobnie filogenetycznie jest najbliższy szczurowi wietnamskiemu (Rattus osgoodi)[4]. W Chinach wyróżnione zostały trzy podgatunki: Rattus losea exiguus w części kontynentalnej, R. l. losea z Tajwanu i R. l. sakeratensis z Hajnanu[2], aczkolwiek inne źródła podają te nazwy jako synonimy[1][4].
Szczur tajwański występuje w południowo-wschodnich Chinach, na Tajwanie, w Laosie, Wietnamie, Kambodży i Tajlandii i Malezji. Żyje na terenach trawiastych, krzewiastych, w lasach namorzynowych i na terenach uprawnych od poziomu morza do około 1000 m n.p.m. Prowadzi naziemny tryb życia[2].
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje szczura tajwańskiego za gatunek najmniejszej troski. Nie są znane zagrożenia dla gatunku, jest on szeroko rozpowszechniony i pospolity. Ocenia się że jego liczebność rośnie; w Wietnamie stwierdzono, że wielkość populacji może zmieniać się wraz z wielkością plonów[2].
Szczur tajwański (Rattus losea) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący w Azji Południowo-Wschodniej i Wschodniej.
