الأسماء في صفحات التنقل
El mure leonado (Apodemus flavicollis) ye un micromamífero del orde de los royedores que ye bien abondosu na so área de distribución, entendíu ente Europa y l'este d'Asia.
Ye de mayor tamañu que'l mure de campu (Apodemus sylvaticus). Tienen una coloración pardu acoloratada, clara y brillante nel envés y blanca na zona ventral.
Xeneralmente centroeuropea, dende Francia hasta los Urales y dende Escandinavia hasta la Península Itálica y los Balcanes. Tien poblaciones aisllaes nel sur d'Inglaterra y Gales, y estiéndese hasta'l Cáucasu y Palestina. N'España ta acutada al terciu norte, dende onde enfusa bien pocu al sur, la so distribución ye bastante homoxénea pola Cornisa Cantábrica, dende onde enfusa escontra'l norte de Lleón, Burgos, La Rioxa y Soria. En Cataluña habiten les poblaciones más meridionales, nel Montseny y nes sierres mariniegues.
La reproducción tien llugar dende febreru a payares nel norte y centru d'Europa y na España atlántica, na rexón mediterránea puede reproducise mientres tol añu; el periodu reproductor ta influyíu pol clima y la disponibilidá d'alimentu.
Consume frutos y granes arbóreas, de gran valor enerxéticu, la facilidá pa engatar déxa-y recoyer los frutos enantes de maurecer. En dómines de bayura almacenen la comida en galeríes soterrañes, facilitando la so guañada y la dispersión de árboles y parrotals.
Especie con requerimientos forestales estrictos, salvo esceiciones, prefier los montes húmedos de caducifolios, formaciones de galería de riberes y regueros, de normal acompañáu por A. sylvaticus. La pluviometría paez ser el factor que llenda la so distribución, quedando acutada a llugares de más de 1.000 mm de precipitación añal, la so penetración n'ambientes mediterráneos na Península Ibérica nun ye importante, anque si tien llugar n'Italia. La especie ye bien rara n'espacios abiertos, como gorbizales, praos y cultivos. Alcuéntrase-y dende'l nivel del mar hasta los 1.500 metros d'altitú.
Ye presa habitual de carnívoros de medianu y pequeñu tamañu, lo mesmo que de rapazos diurnes y nocherniegues.
Destaca Taenia parva como l'elementu regulador de poblaciones, pos los animales parasitaos son más fáciles de ser depredaos.
El mure leonado (Apodemus flavicollis) ye un micromamífero del orde de los royedores que ye bien abondosu na so área de distribución, entendíu ente Europa y l'este d'Asia.
Ar vorzigell voc'h velen (Apodemus flavicollis) a zo ur c'hrigner bihan hag a vev en Europa.
Apodemus flavicollis o ratolí de coll groc és una espècie de ratolí (micromamífer) de l'ordre dels rosegadors que és molt abundant dins del seu àmbit de distribució, comprès entre Europa i l'est d'Àsia. És més gran que el ratolí de bosc (Apodemus sylvaticus). Té el dors de color marró vermellós, clar i brillant i el ventre blanc i té una franja de pèl groguenc al coll.
Myšice lesní (Apodemus flavicollis) – dříve též myšice žlutohrdlá – je středně velký hlodavec z čeledi myšovitých (Muridae). Obývá převážně lesy celého Česka i Slovenska.
V Evropě žije od východní Francie, Itálie a jižní Skandinávie (kde u pobřeží proniká až k 64. stupni severní šířky)[2] až po Ural, Kavkaz, Malou Asii a Blízký východ,[3] ostrůvkovitě se vyskytuje v jižní Anglii, Pyrenejích a na mnoha ostrovech.
Tato statnější myšice je dlouhá 90–123 mm, ocas má stejně dlouhý jako tělo. Váží 18–45 g. Zaujmou na ní výrazně velké oči – připadá na ně 0,52 % váhy celého těla (u myši domácí jen 0,13 %).[4]
Je dvoubarevná, hřbet má rezavě hnědý, břicho bělavé.[5] Často mívá výrazně žlutou skvrnu na hrdle.
Domovem myšice lesní jsou lesy všeho druhu.[6] Obývá převážně vzrostlé listnaté nebo smíšené lesy, ale vyskytuje se i v jehličnatých lesích, horských porostech i mladých lesích.[2] Lze ji nalézt i v křovinách navazujících na les. Vyhýbá se obdělávaným půdám.
Na většině území, kde se vyskytuje, je velmi hojná – její populační hustota přesahuje 100 jedinců na hektar.[2] Nebyly u ní zaznamenány žádné populační exploze – tedy roky, kdy by se počet zvířat výrazně zvýšil.
Jako všechny ostatní myšice je velmi aktivní. Rychle běhá a dobře šplhá po stromech a keřích i ve výšce několika metrů.[5] Zde také hledá potravu – žere žaludy, bukvice, ořechy a další semena stromů (nejraději olejnatá).[4] Nedělá ji větší problém poradit si s tvrdou skořápkou. Především na jaře si přilepšuje i hmyzem nebo jinými bezobratlými lesními živočichy.[2][3] Nebylo zjištěno, že by se – oproti myšici temnopásé a myšici malooké – živila zelenými částmi rostlin.[4]
Hodně potravy si také shromáždí ve svém hnízdě před zimou. To si staví v kořenech stromů nebo mezi kameny,[5] ale i v dutinách stromů, metrech dřeva nebo ptačích budkách.[7] V něm často žije i víc jedinců pohromadě. V zimě však – stejně jako ostatní myšovití – neupadá do zimního spánku.
Je aktivní především v noci (jak nazačují i její velké oči).[4] Z hnízda vychází většinou hodinu po setmění a potravu shání i několik stovek metrů od něj.
Myšice lesní má za rok až 4 vrhy mláďat.[7] Začíná se rozmnožovat poměrně brzy už v únoru až březnu; poslední vrhy jsou v září.[3] Nejčastěji mívá 5–6 mláďat (pozorované rozmezí je 2–9), která kojí dva týdny. Mláďatům se oči otevírají v 12 dnech,[7] osamostatňují se ve třech týdnech a v 6–8 týdnech pohlavně dospívají. Pokud se myšice lesní nestane kořistí kuny, sovy nebo zdivočelé, příp. divoké kočky, může se v přírodě dožít 2, v zajetí výjimečně až 3 roky.
Myšice je přenašečem některých patogenů,[2] mj. i jednoho z hantavirů – viru Dobrava, objeveného ve Slovinsku.[8]
Obrázky, zvuky či videa k tématu myšice lesní ve Wikimedia Commons
Myšice lesní (Apodemus flavicollis) – dříve též myšice žlutohrdlá – je středně velký hlodavec z čeledi myšovitých (Muridae). Obývá převážně lesy celého Česka i Slovenska.
Halsbåndmusen (Apodemus flavicollis) er en mus. [1] [2] Den er nært beslægtet med skovmusen, og blev først anerkendt som en selvstændig art i 1894. Forskellen er et bånd af brun pels hen over det hvide bryst, lidt større ører og de er generelt større – 10 cm i længden.
Halsbåndmusen (Apodemus flavicollis) er en mus. Den er nært beslægtet med skovmusen, og blev først anerkendt som en selvstændig art i 1894. Forskellen er et bånd af brun pels hen over det hvide bryst, lidt større ører og de er generelt større – 10 cm i længden.
Die Gelbhalsmaus (Apodemus flavicollis) ist eine Säugetierart aus der Familie der Langschwanzmäuse (Muridae). Diese mittelgroße Langschwanzmaus besiedelt große Teile der westlichen Paläarktis und bewohnt Wälder und andere baumreiche Lebensräume. Die Gelbhalsmaus zählt zu den häufigsten Säugerarten Europas und ist laut IUCN ungefährdet.
Die Gelbhalsmaus gehört zu den mittelgroßen Arten der Gattung Apodemus. Die Ohren sind relativ groß, die Augen groß und hervorstehend. Die Kopf-Rumpf-Länge beträgt 88–130 mm, die Schwanzlänge 90–135 mm, die Länge der Hinterfüße 22–27 mm und die Ohrlänge 15–20 mm. Die Tiere wiegen 16–56 g, meist 26–36 g. Das Fell ist oberseits warm rot- oder gelbbraun. Die Unterseite ist fast rein weiß; die Abgrenzung zur Oberseitenfärbung ist sehr deutlich. Eine Brustzeichnung ist in Europa meist als durchgehendes gelblichbraunes Halsband ausgebildet, nur in Südeuropa, Kleinasien und im Kaukasus ist sie nur als längsovaler Fleck vorhanden. Die Hinterfüße sind oberseits weiß behaart.
Das Verbreitungsgebiet der Gelbhalsmaus umfasst große Teile der westlichen Paläarktis. In West-Ost-Richtung reicht das Areal von Wales, England und dem Nordwesten Spaniens bis zum südlichen Ural, im Südosten über die Türkei bis in den Norden des Irans. Obwohl der Süden Großbritanniens besiedelt ist, fehlt die Art im atlantiknahen Westen Kontinentaleuropas. In Nord-Süd-Richtung erstreckt sich die Verbreitung vom mittleren Schweden und dem südlichen Finnland bis zur Südspitze Italiens, bis in den Süden von Griechenland und weiter östlich bis Israel und Nordiran.[1]
Gelbhalsmäuse sind weitgehend an Wald gebunden. Als optimale Lebensräume gelten ältere, von Buchen und Eichen dominierte Laubwälder. Daneben werden auch baumreiche Hecken und Gärten bewohnt.[2] Im Herbst dringen Gelbhalsmäuse häufig in Gebäude ein. Die Höhenverbreitung reicht von Meereshöhe bis etwa 2100 m in den Alpen, im Kaukasus noch höher.
Gelbhalsmäuse sind nachtaktiv und klettern sehr gut, zum Teil bis in den Kronenbereich von Bäumen. Die Nester befinden sich meist in Erdbauen zwischen Baumwurzeln oder unter Felsblöcken, seltener in Holzstößen oder in Eichhörnchenkobeln und Nistkästen bis in 8 m Höhe. Die Erdbaue übernehmen sie meist von Maulwürfen oder Wühlmäusen, selten graben sie selber welche. Die Gelbhalsmaus ist ein Allesfresser. Die Nahrung besteht aus Samen und Früchten wie Eicheln, Bucheckern und Haselnüssen, Knospen sowie Insekten und anderen Wirbellosen; gelegentlich werden auch kleine Wirbeltiere und Vogeleier gefressen. Der Anteil tierischer Nahrung beträgt etwa 10 %. Für den Winter werden Nahrungsdepots mit Eicheln, Haselnüssen oder Bucheckern angelegt. Die Fortpflanzung findet im Norden des Areals von Januar bis Oktober statt und entspricht im Übrigen weitgehend der der Waldmaus.
Die Gelbhalsmaus zeigt deutliche, jedoch nicht zyklische Bestandsschwankungen in Abhängigkeit vom Nahrungsangebot. In Wäldern Osteuropas kann die Siedlungsdichte in Mastjahren bis auf über 100 Individuen/Hektar steigen.
Die Gelbhalsmaus ist auf dem Balkan als Überträger des Dobrava-Virus identifiziert, das zu den Hantaviren gehört.[3]
Auf der Suche nach dem Ursprung des Rötelnvirus wurden im Jahr 2020 von Andrew J. Bennet und Kollegen erstmals zwei eng verwandte Viren bei mehreren Tierarten nachgewiesen.[4] Eines der Viren wurde bei Gelbhalsmäusen nachgewiesen. In einer Erläuterung des Friedrich-Loeffler-Instituts (FLI) hieß es: „Beide Viren zeigen große strukturelle Ähnlichkeiten mit dem Rötelnvirus und weisen drauf hin, dass dessen Ursprung im Tierreich zu suchen ist.“[5] Bei drei verendeten Zootieren und in Gelbhalsmäusen war in Deutschland vom Friedrich-Loeffler-Institut ein bis dahin unbekannter, nach dem Fundort am Strelasund (Mecklenburg-Vorpommern) als „Rustrela-Virus“ bezeichneter Erreger nachgewiesen worden. Auslöser war der Tod eines Esels, eines Baumkängurus und eines Wasserschweins in einem norddeutschen Zoo, die nach Anzeichen einer Enzephalitis verstorben waren. Danach wurde das Virus auch bei den örtlich freilebenden Mäusen nachgewiesen, die vermutlich ein Reservoir für das Virus darstellen, aber selber nicht erkranken.[6]
In Großbritannien hat sich das besiedelte Areal in historischer Zeit durch die Umwandlung von Wäldern in Ackerland deutlich verkleinert. Die Gelbhalsmaus zählt insgesamt jedoch zu den häufigsten Säugerarten Europas; der Bestand ist offenbar weitgehend stabil. Die Art ist laut IUCN weltweit ungefährdet.
Die Gelbhalsmaus (Apodemus flavicollis) ist eine Säugetierart aus der Familie der Langschwanzmäuse (Muridae). Diese mittelgroße Langschwanzmaus besiedelt große Teile der westlichen Paläarktis und bewohnt Wälder und andere baumreiche Lebensräume. Die Gelbhalsmaus zählt zu den häufigsten Säugerarten Europas und ist laut IUCN ungefährdet.
D''Gielhalsmaus' (Apodemus flavicollis), och Halsbandmaus genannt, ass eng Aart aus der Ënnerfamill vun den Alweltmais, déi 1834 vum Hans Böchmann Melchior fir d'éischt beschriwwe gouf.
De grutte boskmûs of gielhalsboskmûs (Latynske namme: Apodemus flavicollis) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e mûseftigen (Muridae) en it skaai fan 'e boskmûzen (Apodemus), dat yn hast hiel Jeropa foarkomt, en teffens yn dielen fan westlik Aazje. Yn Nederlân hat er in bedrige status en libbet er mar op in pear plakken; yn Fryslân komt er hielendal net foar. De grutte boskmûs is nau besibbe oan 'e (mar justjes lytsere) boskmûs (Apodemus sylvaticus), dêr't er lang mei betize waard. Pas yn 1894 waard er erkend as in aparte soarte.
De grutte boskmûs is lânseigen yn it grutste part fan Jeropa, útsein noardlik Ruslân, noardlik Finlân, noardlik en westlik Skandinaavje, Iislân, Ierlân, Skotlân en noardlik Ingelân, Portegal, sintraal en súdlik Spanje, westlik Galysje, Kataloanje, westlik Frankryk, it grutste part fan Flaanderen, hast hiele Nederlân, Apúlje (de hakke fan 'e Lears fan Itaalje) en hast alle eilannen yn 'e Middellânske See behalven Korfû. Yn it easten komt er yn Ruslân oant foarby de Oeral yn westlik Sibearje foar, mar net 'e Koeban. Yn it Heine Easten libbet er yn 'e súdwestlike Kaukasus en by de kusten fan Lyts-Aazje lâns oant yn 'e Levant. Yn it Sagrosberchtme fan Iraan en yn súdlik Ingelân en Wales besteane grutte populaasjes dy't isolearre binne fan 'e rest fan it ferspriedingsgebiet. It wurdt wierskynlik achte dat de Pontyske boskmûs (Apodemus ponticus), út 'e Kaukasus en de Koeban, eins in ûndersoarte fan (of mooglik sels synonym mei) de grutte boskmûs is (de grins tusken de beide soarten is it eardere Izerne Gerdyn, dat ferliking fan eksimplaren lange tiid ûnmooglik makke).
Yn Nederlân komt de grutte boskmûs inkeld algemien foar yn 'e Vijlener bosken fan Súd-Limburch en yn 'e eastpunt fan 'e Achterhoeke. Mar sûnt likernôch 2005 liket er in opmars begûn te wêzen út Dútslân wei nei it westen ta, wêrby't er almar faker oantroffen wurdt yn it Grinslânske Westerwâlde en yn eastlik en súdeastlik Drinte. Fierders hawwe der isolearre (mar befêstige) waarnimmings west op 'e noardlike Feluwe, yn Twinte en yn Midden-Limburch. Yn Fryslân komt de grutte boskmûs (noch) net foar. Om't syn fersprieding yn Nederlân sa krap is, stiet er op 'e Nederlânske Reade List foar bedrige bistesoarten.
De grutte boskmûs hat trochinoar in kop-romplingte fan 8½-12½ sm, mei in sturtlingte fan 9-13 sm en in gewicht fan 20-50 g. Hy liket tige op 'e bosk- of heidemûs (Apodemus sylvaticus), mar hat in wat langere sturt, in justjes grutte postuer en gruttere earen en eagen. Boppedat weagje grutte boskmûzen trochinoar hast oardel kear safolle as boskmûzen. It hier is by de grutte boskmûs op 'e rêch gielbrún oant readich brún en op 'e búk is it frij helder wyt. Der rint in skerpe demarkaasjeline tusken dy beide kleuren oer de fangen. Om 'e hals hinne hawwe grutte boskmûzen almeast in ûnûnderbrutsen bân fan gielich hier, dy't har oan har alternative namme fan gielhalsboskmûs holpen hat.
Ut ûndersyk hat bliken dien dat de grutte boskmûs de troch tiken feroarsake Frühsommer-meningoensefalitis oan 'e minske oerbringe kin, wylst er sels ymmún is foar dy sykte. Ek kinne grutte boskmûzen dragers wêze fan it Dobrava-firus, in foarm fan it hanta-firus.
Grutte boskmûzen libje foar it meastepart yn wâlden, wêrby't se faak yn it bysûnder oan 'e wâldsiggen te finen binne. Yn bercheftige kontreien is dat minder it gefal en bewenje se alle dielen fan in wâld yn gelikense mjitte. Fierders libje se ek gauris yn gebieten mei in protte strewelleguod, hagen, wyngerds en/of plantaazjes. Hy jout de foarkar oan streken mei grutte nutedragende beamsoarten as de iik en de hazzenutebeam. Hy kin him ek mank minsklike bewenning ophâlde, yn parken en grutte tunen. De grutte boskmûs weaget him minder as de boskmûs op iepen terrein. Yn 'e Alpen komt er oant boppe de beamgrins foar. Yn útsûnderlik strange winters wol er wol ris beskûl sykje yn huzen.
De grutte boskmûs is it hiele jier troch aktyf en hâldt gjin wintersliep, al jouwe soms in stikmannich eksimplaren har winterdeis op in protsje del om warmte te sparjen. Grutte boskmûzen binne nachtdieren dy't noch better klimme en springe kinne as de boskmûs, en fan gefolgen wurde se faak yn nêstkasten oantroffen. As er oppakt wurdt, kin de grutte boskmûs in stik lûdroftiger protestearje en agressiver fan him ôfbite as de boskmûs, hoewol't er foar soartgenoaten oer krekt in stik minder agressyf is.
It territoarium fan 'e grutte boskmûs is trochstrings grutter as dat fan 'e boskmûs. Mantsjes hawwe in territoarium dat oprinne kin fan 5.000 m² oant soms wol 5 ha. Loslitten eksimplaren kearden fan in ôfstân fan 1 km sûnder swierrichheden werom nei it plak dêr't se fongen wiene. Hoewol't se goed grave kinne en dat ek gauris dogge (bgl. om itensfoarrieden oan te lizzen), dolle grutte boskmûzen mar komselden har eigen hoalen. Ynstee meitsje se gebrûk fan hoalen dy't makke binne troch mollen, wylde kninen, wrotmûzen of sels dassen. Ek brûke se wol besteande hoekjes en herntsjes yn it lânskip, lykas rotsspjalten en loaze romten ûnder beamwoartels en rotsen. Ek nêstkasten dy't bedoeld binne foar fûgels wurde faak troch grutte boskmûzen kreake.
De sosjale struktuer is noch net alhiel dúdlik, mar it tinken is dat grutte boskmûzen polygaam binne. De peartiid begjint in pear wike earder as by de boskmûs, en rint fan maart oant oktober. Nei in draachtiid fan likernôch 3½ wike wurde dan 2-3 kear jiers 3-8 jongen smiten, dy't 18 dagen lang by de mem drinke. Grutte boskmûzen plantsje har yn ferhâlding ta oare mûzen frij stadich fuort; inkeld de jongen dy't yn 'e maityd smiten wurde, kinne har datselde jiers noch fuortplantsje – de oaren wurde pas oan it begjin fan 'e folgjende maityd geslachtsryp. De populaasjetichtheid is ferlykber mei dy fan 'e boskmûs, en berint trochinoar 1-100 de ha. Grutte boskmûzen hawwe yn it wyld in trochsneed libbensferwachting fan 4 moannen, mei in maksimum fan oardel jier. Yn finzenskip kinne se 5 jier âld wurde. De wichtichste rôfdieren dêr't de grutte boskmûs foar oppasse moat, binne ferskate soarten ûlen, de foks, martereftigen lykas de harmeling, de wezeling en de beamotter, en, as er him te deunby minsklike bewenning weaget, de hûskat.
Grutte boskmûzen frette yn haadsaak alderhanne soarten sied (benammen fan gerssoarten) en nuten, fral fan beammen as de iik, hazzenutebeam, bûk, esk, linebeam, hagedoarn en eskdoarn. Dêrnjonken meie se ek wol fruchten en beien, blomknoppen, poddestuollen en moas. Fierders steane ek ynsekten, tûzenpoaten, spinnen, reinwjirms en slakken op it menu. Grutte boskmûzen lizze faak grutte itensfoarrieden oan; sa is yn Ruslân ris in foarrie ûntdutsen dy't 4 kg ikels, 4 kg hazzenuten en ¼kg sied omfette.
De grutte boskmûs hat de IUCN-status fan "net bedrige", mei't er yn it grutste part fan syn ferspriedingsgebiet noch rûnom foarkomt en de populaasje yn 'e measte lannen stabyl is. Fanwegen syn krappe foarkommen yn Nederlân stiet er hjir lykwols op 'e Nederlânske Reade List foar bedrige bistesoarten. De namme Apodemus arianus is in synonym foar de grutte boskmûs.
De grutte boskmûs of gielhalsboskmûs (Latynske namme: Apodemus flavicollis) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e mûseftigen (Muridae) en it skaai fan 'e boskmûzen (Apodemus), dat yn hast hiel Jeropa foarkomt, en teffens yn dielen fan westlik Aazje. Yn Nederlân hat er in bedrige status en libbet er mar op in pear plakken; yn Fryslân komt er hielendal net foar. De grutte boskmûs is nau besibbe oan 'e (mar justjes lytsere) boskmûs (Apodemus sylvaticus), dêr't er lang mei betize waard. Pas yn 1894 waard er erkend as in aparte soarte.
Lasowô mësz (Apodemus flavicollis) - to je grëzôk z rodzëznë mëszowatëch. M. jin. na Kaszëbach òna biwô w lasach, a mòże téż bëc w chëczach òb zëmã.
Lasowô mësz (Apodemus flavicollis) - to je grëzôk z rodzëznë mëszowatëch. M. jin. na Kaszëbach òna biwô w lasach, a mòże téż bëc w chëczach òb zëmã.
Li rate blanc-colé u rate å blanc colé, c' est ene sôre di rate avou ene blanke taetche sol dizo do hatrea, et pacô (mins nén todi) on blanc colé.
Ele vike dins les bwès et les les cortis, mins pout moussî dins les måjhons e l' ivier.
Ele rishonne foirt al
No e sincieus latén : Apodemus flavicollis (davance : Apodemus tauricus)
Les rates ont des grandès orayes et des gros ouys.
Ele si rmetèt voltî dins les topets, si on fwait do four dins on tchamp, et planter des åbes dins on cwåré retouré d' pås, ele dimanèt la, et s' elle ont fwin, rawer les raecinêyes des åbes, ki n' rivnèt nén.
Ele profitèt des galreyes des fougnants. Ele polèt magnî des raecinêyes.
I fåt ratinde å bontins po lzî mete des grinnes epweznêyes, cwand il ont spoujhî leus porvuzions d' ivier.
Li rate blanc-colé u rate å blanc colé, c' est ene sôre di rate avou ene blanke taetche sol dizo do hatrea, et pacô (mins nén todi) on blanc colé.
Ele vike dins les bwès et les les cortis, mins pout moussî dins les måjhons e l' ivier.
Ele rishonne foirt al
No e sincieus latén : Apodemus flavicollis (davance : Apodemus tauricus)
The yellow-necked mouse (Apodemus flavicollis), also called yellow-necked field mouse, yellow-necked wood mouse, and South China field mouse,[2] is closely related to the wood mouse, with which it was long confused. It was only recognised as a separate species in 1894. It differs in its band of yellow fur around the neck and in having slightly larger ears and usually being slightly larger overall. Around 100 mm in length, it can climb trees and sometimes overwinters in houses. It is found mostly in mountainous areas of southern Europe, but extends north into parts of Scandinavia and Britain. It facilitates the spread of tick-borne encephalitis to humans and is a reservoir species for the Dobrava virus, a hantavirus that is responsible for causing haemorrhagic fever with renal syndrome.
Apodemus ponticus is probably a synonym of Apodemus flavicollis. The former is found in the former Soviet Union with the boundary between the two being the political boundary between Russia and Western Europe. For many years direct comparison of the two species was not possible because of political tensions but it is now accepted that they are in reality the same species.[3]
The yellow-necked mouse is very similar to the wood mouse but differs in having a slightly longer tail and larger ears, and a complete band of yellow fur across the neck area.[4] The adult head and body length is 3.5 to 5.25 inches (89–133 mm) with a tail about as long again, and the weight varies between 1 and 1.5 ounces (28–43 g). The upperparts are brownish-grey, a rather more brown shade than the wood mouse. The underparts are white and there is a sharp demarcation line between the two colours. This mouse gets its common name from the ochre-coloured patch of fur between its forelegs but this is often inconspicuous. The upperside of juveniles is a rather paler shade of greyish-brown than the adults.[5]
The yellow-necked mouse is native to Europe and western Asia.[6] Its range includes the more mountainous parts of Western Europe with the exception of northern Scandinavia, southern Spain and western France. This mouse occurs in Great Britain but not in Ireland, and it is also absent from a number of Mediterranean islands. In Asia, its range extends eastward to the Ural Mountains and it is also found in Turkey, Armenia, Iran, Syria, Lebanon and Israel. It is mostly a woodland species, often living near the forest verge, but in mountainous regions, it occupies any part of the forest. It is usually found in mature deciduous woodland is also found in scrubby areas, hedgerows, orchards and plantations. It favours areas where there are large, nut-bearing trees such as the oak and the hazel.[3] It is also found in parks and gardens and beside alder-fringed streams.[5]
The yellow-necked mouse is active all year round and does not hibernate. Sometimes several mice will huddle together during the winter to preserve heat.[7] It is an excellent climber and scrambles around in trees and bushes. It lives in crevices, burrows at the base of trees, holes in tree trunks, hollow logs and bird nesting boxes and sometimes enters buildings. The burrows are often extensive with many entrances and complex layouts. It makes extensive stores of food such as acorns and beechmast in storage chambers and uses other chambers for nesting, bringing in dry plant material for this purpose. There are often mounds of earth outside the entrances to the burrow. It also makes larders of food in holes in trees away from the burrow.[5][8] The shade is very dense under a beech tree in summer and it has been found that beech nuts hidden in caches by the yellow-necked mouse, and not subsequently eaten, can later germinate and help with dispersal of the parent tree.[9]
The yellow-necked mouse is nocturnal. It is active on the ground and in the tree canopy and has a home range rather smaller than half a hectare. Besides nuts, it feeds on buds, shoots, fruit, seedling plants and sometimes small invertebrates. Breeding takes place at any time between February and October with successive pregnancies occurring at short intervals. The gestation period is about twenty six days and females can remate while still feeding the previous litter. A litter of young is born in a nesting chamber lined with dry plant material and consists of two to eleven (usually five) altricial young born naked, blind and helpless. The eyes of the young open after about a fortnight and their yellow collars are visible by then as grey patches. They are weaned at about eighteen days old. If they are born early in the year, they may start breeding in the same year, but late-born young become sexually mature in the following spring.[7][8]
The yellow-necked mouse is preyed on by owls, foxes, weasels and other predators. It can leap to evade attackers and the skin of its tail is readily detachable and slides off if grasped by a predator.[7]
It has been found that the yellow-necked mouse can transmit the virus causing tick-borne encephalitis while being immune to the virus itself.[10] It has also been found that the yellow-necked mouse together with the striped field mouse (Apodemus agrarius) are the natural reservoir for an Orthohantavirus, the Dobrava virus, which causes a severe form of haemorrhagic fever with renal syndrome in humans.[11][12]
The yellow-necked mouse has a very wide range and is common in suitable habitat within that range. In Eastern Europe, densities of up to a hundred individuals per hectare have been recorded. The population is stable and this species faces no specific threats so the IUCN has listed it as being of "Least Concern" in its Red List of Threatened Species.[3]
The yellow-necked mouse (Apodemus flavicollis), also called yellow-necked field mouse, yellow-necked wood mouse, and South China field mouse, is closely related to the wood mouse, with which it was long confused. It was only recognised as a separate species in 1894. It differs in its band of yellow fur around the neck and in having slightly larger ears and usually being slightly larger overall. Around 100 mm in length, it can climb trees and sometimes overwinters in houses. It is found mostly in mountainous areas of southern Europe, but extends north into parts of Scandinavia and Britain. It facilitates the spread of tick-borne encephalitis to humans and is a reservoir species for the Dobrava virus, a hantavirus that is responsible for causing haemorrhagic fever with renal syndrome.
El ratón leonado (Apodemus flavicollis) es un micromamífero del orden de los roedores que es muy abundante en su área de distribución, comprendido entre Europa y el este de Asia.
Es de mayor tamaño que el ratón de campo (Apodemus sylvaticus). Tienen una coloración pardo rojiza, clara y brillante en el dorso y blanca en la zona ventral.
Generalmente centroeuropea, desde Francia hasta los Urales y desde Escandinavia hasta la Península Itálica y los Balcanes. Tiene poblaciones aisladas en el sur de Inglaterra y Gales, y se extiende hasta el Cáucaso y Palestina. En España está restringida al tercio norte, desde donde penetra muy poco al sur, su distribución es bastante homogénea por la Cornisa Cantábrica, desde donde penetra hacia el norte de León, Burgos, La Rioja y Soria. En Cataluña habitan las poblaciones más meridionales, en el Montseny y en las sierras litorales.
La reproducción tiene lugar desde febrero a noviembre en el norte y centro de Europa y en la España atlántica, en la región mediterránea puede reproducirse durante todo el año; el periodo reproductor está influido por el clima y la disponibilidad de alimento.
Consume frutos y semillas arbóreas, de gran valor energético, la facilidad para trepar le permite recoger los frutos antes de madurar. En épocas de abundancia almacenan la comida en galerías subterráneas, facilitando su germinación y la dispersión de árboles y arbustos.
Especie con requerimientos forestales estrictos, salvo excepciones, prefiere los bosques húmedos de caducifolios, formaciones de galería de riberas y arroyos, normalmente acompañado por A. sylvaticus. La pluviometría parece ser el factor que limita su distribución, quedando restringida a lugares de más de 1000 mm de precipitación anual, su penetración en ambientes mediterráneos en la península ibérica no es importante, aunque si tiene lugar en Italia. La especie es muy rara en espacios abiertos, como brezales, prados y cultivos. Se le encuentra desde el nivel del mar hasta los 1.500 metros de altitud.
Es presa habitual de carnívoros de mediano y pequeño tamaño, así como de rapaces diurnas y nocturnas.
Destaca el parásito Taenia (Taenia parva) como el elemento regulador de poblaciones, pues los animales parasitados son más fáciles de ser depredados.
El ratón leonado (Apodemus flavicollis) es un micromamífero del orden de los roedores que es muy abundante en su área de distribución, comprendido entre Europa y el este de Asia.
Kaelushiir (Apodemus flavicollis) on näriliste seltsi kuuluv pisiimetaja.
Eestis sage.
Kaelushiir (Apodemus flavicollis) on näriliste seltsi kuuluv pisiimetaja.
Eestis sage.
Sagu lepahoria (Apodemus flavicollis) muridae familiako karraskaria da, basasaguarekin lotura estua duena[1]. Hegoaldeko Europako eskualde menditsuetan, Eskandinavian eta Bretainia Handian bizi da.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Sagu lepahoria (Apodemus flavicollis) muridae familiako karraskaria da, basasaguarekin lotura estua duena. Hegoaldeko Europako eskualde menditsuetan, Eskandinavian eta Bretainia Handian bizi da.
Metsähiiri eli isometsähiiri[3] (Apodemus flavicollis) on eurooppalainen hiirilaji.
Metsähiiren ruumiin pituus on 9–13 senttimetriä ja hännän pituus 9–13,5 senttimetriä. Metsähiiri painaa 10–45 grammaa.[4]
Metsähiirellä on kellertävän- tai ruosteenruskea selkä, valkea vatsa ja kellertävä ”vyö” kaulan yllä.[5] Metsähiirellä on poikkeuksellisen suuret silmät sekä korvat. Ensisilmäys otuksen pitkään siimahäntään paljastaa, ettei kyseessä voi olla rotta.
Metsähiirtä tavataan suuressa osassa Eurooppaa, Britanniasta Uralille saakka. Sitä ei kuitenkaan ole Pyreneiden niemimaan eteläosissa, Ranskan länsiosissa, Fennoskandian keski- ja pohjoisosissa eikä suurimmalla osalla saarista. Euroopan ulkopuolella sitä esiintyy myös Aasiassa Turkista Armenian länsiosiin, Iranin Zagrosvuorille sekä Syyriaan, Libanoniin ja Israeliin.[1] Suomessa metsähiirtä tavataan maan etelä- ja keskiosissa.[4]
Elinympäristöä on kangasmetsät, lehtomaiset sekametsät ja pensaikkoiset niityt. Syksyisin ne voivat ilmestyä rakennuksiin ja kesämökkeihin tehden tuhoa lämmöneristeisiin.
Metsähiirelle kelpaavat ravinnoksi niin kasvi- kuin eläinkunnankin tuotteet. Hiiri aiheuttaa usein tuhoja ruokavarastoissa ja viljalaareissa. Juureksista metsähiiret eivät juuri välitä, ja omenoistakin ne haluavat syödä ensisijaisesti siemenet. Myös luonnossa metsähiiret suosivat siemenravintoa, kuten käpyjen siemeniä, tammenterhoja ja pähkinöitä.[5]
Metsähiiren mieluisinta elinympäristöä ovat rehevät kangasmetsät, lehdot ja pensaikot. Laji viihtyy myös niittyjen ja peltojen laiteilla sekä puutarhoissa. Laajoilta viljelylakeuksilta sitä tavataan harvoin. Kesäkauden metsähiiret viettävät ulkosalla, mutta syksyllä ne hakeutuvat ihmisasumusten tuntumaan; joskus tapahtuu suoranainen ryntäys sekä ulko- että asuinrakennuksiin. Metsähiiri on talvella aktiivinen eikä siis nuku talviunta tai vaivu horrokseen. Ketterästi kiipeilevä metsähiiri tunkeutuu näppärästi myös toiseen ja kolmanteenkin kerrokseen. Syksyllä autioituviin kesähuviloihin hiiret hiipivät juuri ennen talven tuloa.
Metsähiirelle tyypillistä on ruokavaraston hankkiminen johonkin tiettyyn paikkaan sekä pehmikkeiden kasaaminen pesäksi. Tämä on yöaktiivinen laji. Juoksijana metsähiiri on loistava ja voi tukeutua kengurumaiseen häntäänsä hypätessään jopa metrin pituisia loikkia. Elinikä lajilla on 1–1,5 vuotta, voi olla että metsähiiri elää vanhemmaksikin.
Metsähiirien lisääntymisaika on pitkä, ja se alkaa helmi- ja maaliskuussa. Naaras synnyttää lisääntymiskauden aikana jopa kolme poikuetta. Niissä on 1–8 poikasta, keskimäärin poikasia on 5. Lisääntymiskauden ensimmäiset poikaset voivat itsekin lisääntyä vielä saman kauden aikana 2–3 kuukauden ikäisinä.[6]
Poikaset joutuvat selviytymään omillaan heti kolmen viikon jälkeen. Useimmiten poikiminen tapahtuu maan kamaralle mättään, juurakon tai risuläjän suojiin. Toisinaan metsähiirinaaras kuitenkin synnyttää jälkeläisensä ylhäällä huojuvaan puunonteloon. Luonnossa lisääntymistä tapahtuu vain kesäkaudella huhtikuusta syyskuuhun, mutta ihmisten ympäristöönsä viemän ravinnon turvin metsähiiret voivat synnyttää poikasia sydäntalvellakin.
Metsähiiri eli isometsähiiri (Apodemus flavicollis) on eurooppalainen hiirilaji.
Mulot à collier, Mulot à collier roux, Mulot fauve
Apodemus flavicollis est une espèce de rongeurs de la famille des muridés. Il est appelé Mulot à collier[1], Mulot à collier roux ou Mulot fauve[2]. C'est un petit mammifère sylvestre, nocturne et volontiers arboricole. Il se distingue des autres mulots par une tache jaune sous et parfois autour du cou.
Le mulot à collier est strictement nocturne. Il est très agile, se déplace très souvent par grands bonds et est en partie arboricole : il peut grimper jusqu'à 20 mètres de haut dans les arbres[3].
De même que chez certains rongeurs, la peau de la queue a la propriété de se rompre facilement pour permettre à l'animal de s'enfuir s'il est saisi par un prédateur. C'est ce qu'on appelle l'autotomie[4]. L'autotomie caudale chez cette espèce se fait au niveau des 21-22ème vertèbres[5].
Il est largement représenté dans toutes ou presque toutes les zones boisées d'Europe (sauf localement en Grande-Bretagne où son statut n'est pas encore clair)[6], l'espèce n'y ayant pas fait l'objet d'étude précise de répartition.
On estime que l'habitat qui lui convient le mieux est la forêt mature, mais il est dans certaines régions (en Angleterre notamment) devenu un visiteur régulier des maisons. Sa répartition nationale peut aussi être limitée par l'altitude et les grands froids, et il semble avoir une aversion pour les lieux les plus humides.
Cette espèce commune mais discrète est rarement en contact direct avec l'Homme, sauf dans les rares cas où des mulots entrent dans les habitations, ce qui peut se produire en milieu rural périforestier ou dans des maisons construites en forêt. Dans ces cas l'espèce peut comme la souris domestique provoquer d'importants dégâts (alimentation gâtée, câblage électrique rongé...), mais elle est peu susceptible de causer des dommages significatifs aux cultures de plein champ en raison de sa dépendance au milieu forestier.
Ses yeux noirs sur-développés lui confèrent une excellente vision nocturne, mais il communique aussi par cris quand il se déplace dans les arbres, jusque dans la canopée. Ses grandes oreilles lui assurent probablement aussi une très bonne audition.
C'est un animal territorial. Son territoire (0,5 ha environ, mais exploré dans les 3 dimensions, jusqu'à la canopée) est légèrement plus grand que celui du mulot sylvestre, ce qui est logique, puisque le mulot à col jaune est un peu plus grand que ce dernier. Ceux des mâles et des femelles se chevauchent. La surface de leur territoire diminue en hiver et augmente au printemps pour le mâle.
Ce rongeur semble doué de capacité mémorielle et d'orientation importante. Une étude[7] publiée en 1898 a porté sur les déplacements de mulots à cou jaune capturés puis relâchés dans leur environnement naturel, une partie du lot ayant été privée de la vision ou de l'olfaction. À la surprise des scientifiques, les mulots aveuglés ou privés d'olfaction ont été en mesure de s'orienter dans leurs territoires antérieurs, presque aussi efficacement que les animaux "normaux". Les mouvements d'animaux aveugles ou sans odorat étaient simplement plus concentrés dans leurs endroits antérieurement familiers.
Ces rongeurs se nourrissent essentiellement de graines produites par les arbres (ils sélectionnent peut-être celles qui sont le plus énergétiques), de fruits, de certaines plantes, mais aussi d'invertébrés. C'est un régime alimentaire très similaire à celui de leur proche parent, le mulot sylvestre. Ils peuvent stocker des graines dans leurs réseaux complexes de terriers, souvent construits entre les racines. Ils y construisent des nids faits avec du matériel végétal. Le réseau de tunnels peut être étendu, couvrant un large domaine et disposant de plusieurs entrées. Certains nids sont aussi construits au-dessus du sol dans les creux ou cavités d'arbres voire dans les maisons.
La femelle peut assumer des grossesses successives dès février et jusqu'en octobre.
Chaque portée comportant de 2 à 11 jeunes.
Les reproducteurs mâles deviennent actifs au printemps et les premières portées sont plus précoces (2 à 8 semaines) que pour le mulot des bois là où les deux espèces cohabitent.
Les petits naissent nus et aveugles, avec un poids d'environ 2.8 g. Leurs yeux s'ouvrent après 13-16 jours, époque à laquelle leur caractère distinctif (col jaune) devient perceptible.
Les animaux nés au printemps atteignent la maturité sexuelle à 2-3 mois, alors que ceux nés plus tard se développent plus lentement et ne se reproduiront que l'année suivante.
Les années de grande abondance en semences d'arbres, la saison de reproduction peut se prolonger jusqu'en hiver. Mais ce rongeur a de nombreux prédateurs, et la promiscuité des individus lors des pics démographiques les expose à divers pathogènes qui diminuent leur espérance de vie. Peu de ces mulots survivent plus d'un an et l'espérance moyenne de vie des petits n'est que de 3-4 mois. Les pics automnaux de population sont suivis d'un déclin l'hiver et au printemps, avant d'augmenter à nouveau de l'été à l'automne.
Il est considéré comme étant probablement la principale espèce réservoir du sous-type viral européen responsable de l'encéphalite à tiques (zoonose qui est en forte augmentation en Europe du Nord et de l'Ouest et qui est le plus souvent transmise à l'Homme par la piqûre d'adultes ou de nymphes de 2 tiques (Ixodes ricinus et Ixodes persulcatus) qui se sont préalablement infectées à l'état de larves lors de leur premier repas sur le Mulot à collier[8],[9],[10]).
Cette augmentation pourrait être due à une combinaison de facteurs associant réchauffement climatique hivernal, modifications de la structure forestière, et modes de gestion du gibier (agrainage qui nourrit les rongeurs qui peuvent d'autant mieux pulluler que l'on chasse ou piège ses prédateurs) (voir article sur les tiques pour plus de détails). La régression locale de ses prédateurs (rapaces nocturnes ; chouette et hiboux en particulier qui sont proportionnellement plus souvent victimes de collision avec les véhicules que les rapaces diurnes) pourraient aussi contribuer à leur pullulation et à une meilleure diffusion d'autres maladies virales ou bactériennes dont ils peuvent aussi être l'un des « réservoirs » (maladie de Lyme en particulier).
À titre d'exemple, Une étude italienne a porté sur 367 A. flavicollis piégés en 2002 dans 6 domaines d'étude. 238 d'entre eux étaient infectés par 1 à 3 agents pathogènes ; 3,3 % de ceux-ci étaient porteurs du virus TBE, 11,7 % de A. phagocytophila et 16,6 % d'une borrélie responsable de la maladie de Lyme. L'autre réservoir est le Campagnol roussâtre (Clethrionomys glareolus) dont pour 108 individus capturés, 6,5 % portaient A. phagocytophila et de 12,7 % une ou plusieurs borrélies (mais aucun n'était infecté par le virus TBE)[réf. nécessaire].
Très prolifique, sa démographie est normalement contrôlée par de nombreux prédateurs.
Ce sont surtout des rapaces nocturnes, mais aussi des mammifères carnivores tels que renard, mustélidés, glouton (en Europe du nord), chat sauvage, lynx ou loup (là où ils n'ont pas disparu ou là où ils sont de retour) ou encore des reptiles (couleuvres, vipères).
Ses Nom vernaculaires sont :
Mulot à collier, Mulot à collier roux, Mulot fauve
Apodemus flavicollis est une espèce de rongeurs de la famille des muridés. Il est appelé Mulot à collier, Mulot à collier roux ou Mulot fauve. C'est un petit mammifère sylvestre, nocturne et volontiers arboricole. Il se distingue des autres mulots par une tache jaune sous et parfois autour du cou.
O rato da fraga (Apodemus flavicollis)[2] é unha especie de rato estreitamente emparentada co rato de campo, co cal foi moito tempo confundido, pero foi recoñecido como unha especie distinta en 1894. Diferénciase del pola súa banda de pelo amarelo arredor do pescozo e por ter orellas lixeiramente máis longas e un tamaño corporal tamén algo maior. Mide uns 100 mm de lonxitude media, pode gabear ás árbores e ás veces pasa o inverno nas casas. Atópase fundamentalmente en áreas montañosas do sur de Europa (incluíndo Galicia), pero esténdese ao norte ata partes de Escandinavia e Gran Bretaña. Pode contaxiar aos humanos un tipo de encefalite e unha febre hemorráxica causadas por virus dos que é reservorio natural.
Apodemus ponticus é probablemente un sinónimo de Apodemus flavicollis. O primeiro atópase en Rusia e a fronteira entre as áreas das dúas "especies" case coinciden coas fronteiras políticas entre Rusia e o resto de Europa. Actualmente acéptase que ambas son a esma especie.[3]
É moi similar ao rato de campo, pero diferénciase por ter un rabo e orellas algo menores e unha banda completa amarela na zona do pescozo.[4] A lonxitude do adulto de cabeza e corpo é de 89 a 133 mm cun rabo igual de longo, e o seu peso varía entre 28 e 43 g. A parte superior do animal é gris amarronada algo máis marrón que no rato de campo. As partes inferiores son brancas e hai unha liña de separación nítida entre as dúas zonas de cor. A parte superior dos individuos novos é máis clara que nos adultos pero tamén gris amarronada.[5]
O rato da fraga é nativo de Europa e oeste de Asia.[6] Vive nas partes máis montañosas de Europa occidental coa excepción do norte de Escandinavia, sur da Península Ibérica e oeste de Francia. Está incluído na Lista dos mamíferos de Galicia. Vive tamén en Gran Bretaña, mais non en Irlanda e está ausente tamén de moitas illas mediterráneas. En Asia, a súa área esténdese un pouco ao leste ata os Montes Urais e tamén se encontra en Turquía, Armenia, Irán, Siria, Líbano e Israel. É principalmente unha especie de bosque (de aí o seu nome), e a miúdo vive preto do límite do bosque, pero en rexións montañosas ocupa calquera parte do bosque. Encóntrase habitualmente en bosques de folla caduca maduros e en áreas arbustivas, setos, hortas e plantacións. Prefire áreas onde haxa grandes árbores con froitos que poida comer como carballos e abeleiras.[3] Tamén se atopa en parques e xardíns e ao lado de regatos beireados de amieiros.[5]
É activo todo o ano e non hiberna. Ás veces varios ratos apíñanse xuntos durante o inverno para conservar mellor a calor.[7] É excelente gabeando e movéndose en árbores e arbustos. Vive en gretas, toqueiras na base das árbores, buratos en troncos, troncos caídos ocos e caixas para a nidación de paxaros e ás veces entran en edificios. As toqueiras que fai son a miúdo extensas con moitas entradas e complexos deseños. Almacena grandes cantidades de alimentos como landras e froitos das faias en cámaras de almacenamento e usa outras cámaras para a cría, traendo material vexetal seco para forralas. Hai a miúdo moreas de terra fóra das entradas da toqueira. Tamén prepara despensas de alimentos en ocos de árbores lonxe da toqueira.[5][8] A sombra é moi densa baixo unha faia en verán e atopouse que os froitos desta árbore están agochados en escondedoiros feitos por este rato, e ás veces non son comidos máis tarde, polo que chegan a xerminar e isto axuda á dispersión da planta.[9]
É un animal nocturno. É activo no chan e na copa das árbores e ten un territorio de menos de media hectárea. Ademais de froitos secos, como xemas, brotes, outros froitos e plantas nacentes e ás veces pequenos invertebrados. A reprodución ten lugar entre febreiro e outubro con sucesivas preñeces en curtos intervalos. O período de xestación é duns vinte días e as femias poden volver a aparearse mentres aínda están alimentando a camada anterior. As camadas de crías nacen en cámaras de nidación forradas con plantas secas e constan de dous a once crías (normalmente cinco) altriciais que nacen espidas, cegas e indefensas. Os ollos das crías abren en dúas semanas e os seus colares amarelos son visibles nese momento como manchas grises. Son destetados aos dezaoito días de idade. Se nacen a principios do ano, poden empezar a reproducirse no mesmo ano, pero os que nacen máis tarde só chegan a estar sexualmente maduros na seguinte primavera.[7][8]
Son depredados por bufos, raposos, denosiñas e outros predadores. Poden choutar para evadirse dos atacantes e a pel do rabo depréndese doadamente se son agarrados po alí por un predador.[7]
Atopouse que o rato da fraga pode transmitir o flavivirus que causa a encefalite transmitida por carrachas, pero eles son inmunes a ese virus.[10] Tamén se observou que o rato da fraga xunto con Apodemus agrarius son o resevorio natural do virus Dobrava (un hantavirus), que causa unha forma grave de febre hemorráxica por hantavirus con síndrome renal en humanos.[11][12]
Ten unha ampla área de distribución e é común en hábitats axeitados para el. En Europa oriental, rexistráronse densidades de ata cen individuos por hectárea. A poboación é estable e non se enfronta a ameazas específicas, polo que a IUCN incluíuno na lista de especies "pouco preocupantes" da súa Lista vermella de especies ameazadas.[3]
O rato da fraga (Apodemus flavicollis) é unha especie de rato estreitamente emparentada co rato de campo, co cal foi moito tempo confundido, pero foi recoñecido como unha especie distinta en 1894. Diferénciase del pola súa banda de pelo amarelo arredor do pescozo e por ter orellas lixeiramente máis longas e un tamaño corporal tamén algo maior. Mide uns 100 mm de lonxitude media, pode gabear ás árbores e ás veces pasa o inverno nas casas. Atópase fundamentalmente en áreas montañosas do sur de Europa (incluíndo Galicia), pero esténdese ao norte ata partes de Escandinavia e Gran Bretaña. Pode contaxiar aos humanos un tipo de encefalite e unha febre hemorráxica causadas por virus dos que é reservorio natural.
Il topo selvatico dal collo giallo o topo selvatico a collo giallo o semplicemente topo selvatico collo giallo (Apodemus flavicollis Melchior, 1834) è un mammifero roditore della famiglia dei Muridi.
Con cinque sottospecie accertate (Apodemus flavicollis argyropuli, Apodemus flavicollis flavicollis, Apodemus flavicollis geminae, Apodemus flavicollis wintoni) la specie è diffusa in tutta l'Europa continentale, dalla Spagna agli Urali, oltre che in Inghilterra e Galles: secondo alcuni, una popolazione isolata della specie vivrebbe anche in Siria ed Israele[3]. In Italia sono presenti la sottospecie nominale, diffusa in gran parte del territorio peninsulare (pur risultando quasi del tutto assente nella pianura padana e nelle aree costiere e maggiormente antropizzate) e la sottospecie geminae , endemica del promontorio del Gargano: è del tutto assente invece dalle isole, tant'è vero che tutti gli esemplari scoperti in Sicilia e classificati come Apodemus flavicollis (secondo alcuni addirittura come una sottospecie a sé stante, Apodemus flavicollis sicilianus) vengono attualmente considerati come facenti parte dell'affine Apodemus sylvaticus.
Pare prediligere le aree boscose collinari con sottobosco ben sviluppato, evitando quelle con sottobosco ridotto od assente.
Misura una decina di centimetri di lunghezza, ai quali se ne sommano almeno altrettanti che spettano alla coda.
Il pelo è bruno-arancio su dorso e fianchi, mentre la parte ventrale è biancastra: caratteristica della specie è una macchia giallastra presente sul collo, che a seconda della sottospecie presa in considerazione è più o meno estesa e può estendersi a mo' di collare.
Morfologicamente, questi animali sono assai simili al topo selvatico comune ed al topo selvatico alpino, coi quali vivono in simpatria in gran parte del loro areale, ma rispetto ai quali presentano differenze a livello cranico e dentale e, più in generale, dimensioni maggiori dovute alla maggiore lunghezza della coda rispetto al corpo.
Si tratta di animali terricoli di abitudini crepuscolari, che vivono solitamente da soli: si muovono silenziosamente nel denso sottobosco per sfuggire ai numerosi potenziali predatori e si nutrono perlopiù di materiale vegetale, come germogli, frutti, bacche, ghiande e semi. In vista dell'inverno questi animali tendono a sotterrare in vari punti delle provviste di ghiande, nocciole ed altri semi in modo tale da poter disporre di una fonte costante di approvvigionamento nei periodi di magra: tuttavia essi non fanno ricorso a tali riserve qualora riescano a procacciarsi il cibo necessario, oppure non le consumano completamente, od ancora dimenticano di visitare alcuni siti in cui hanno nascosto del cibo, dando così la possibilità ai semi sotterrati di germogliare e perciò contribuendo involontariamente, ma grandemente, all'espansione del manto forestale.
Il topo selvatico dal collo giallo o topo selvatico a collo giallo o semplicemente topo selvatico collo giallo (Apodemus flavicollis Melchior, 1834) è un mammifero roditore della famiglia dei Muridi.
Geltonkaklė pelė (lot. Apodemus flavicollis, angl. Yellow necked mouse, vok. Gelbhalsmaus) – pelinių (Muridae) šeimos graužikas. Nugara pilkai ruda, aiškiai atsiskiria nuo balto pilvo. Ant krūtinės yra aiški įvairaus dydžio ir formos gelsva dėmė, kartais – skersinė juostelė. Uodega truputį trumpesnė už kūną, su 180-220 žvynų žiedų. Jaunikliai tamsesni už suaugusius, panašūs į miškines peles.
Lietuvoje dažna. Gausesnė lapuočių ir mišriuose miškuose, krūmais apaugusiuose paupiuose. Gyvena giliuose (iki 1,5 m) urvuose, po kelmais, medžių šaknimis, kartais uoksuose, paukščių inkiluose. Gerai laipioja medžiais, sienomis. Vikiteka
Geltonkaklė pelė (lot. Apodemus flavicollis, angl. Yellow necked mouse, vok. Gelbhalsmaus) – pelinių (Muridae) šeimos graužikas. Nugara pilkai ruda, aiškiai atsiskiria nuo balto pilvo. Ant krūtinės yra aiški įvairaus dydžio ir formos gelsva dėmė, kartais – skersinė juostelė. Uodega truputį trumpesnė už kūną, su 180-220 žvynų žiedų. Jaunikliai tamsesni už suaugusius, panašūs į miškines peles.
Lietuvoje dažna. Gausesnė lapuočių ir mišriuose miškuose, krūmais apaugusiuose paupiuose. Gyvena giliuose (iki 1,5 m) urvuose, po kelmais, medžių šaknimis, kartais uoksuose, paukščių inkiluose. Gerai laipioja medžiais, sienomis. Vikiteka
De grote bosmuis (Apodemus flavicollis), vroeger ook geelhalsbosmuis genoemd, is een knaagdier uit het geslacht der bosmuizen (Apodemus) dat voorkomt in Europa en West-Azië. Deze soort staat op de Nederlandse Rode Lijst voor bedreigde diersoorten.
Aan de bovenzijde is de grote bosmuis roest- tot kastanjebruin, aan de onderzijde wit. De twee zijden zijn goed van elkaar gescheiden. Hij heeft een gele borstvlek, die groter is dan die van de gewone bosmuis en als een brede halsband over de hals naar de rugzijde uitstrekt. Ook is de rugzijde donkerder bruin van kleur en de onderzijde veel witter van kleur dan bij de gewone bosmuis.
Een volwassen dier kan 88 tot 130 millimeter lang worden en 10 tot 45 gram wegen, waarbij mannetjes iets zwaarder worden dan vrouwtjes. De staart wordt iets langer dan de rest van het lichaam, 90 tot 135 millimeter lang. De staart heeft 165 tot 235 ringen.
De grote bosmuis is een goede klimmer en kan soms hoog in een boom worden aangetroffen, tot in het bladerdak. Hij is ook een goede springer. Hij is enkel 's nachts actief.
Het voedselpatroon en leefwijze van de grote bosmuis is vrijwel identiek aan die van de gewone bosmuis. Hij leeft van plantaardig voedsel (granen, noten, vruchten, kiemplantjes, knoppen) en dierlijk voedsel (insecten, larven, poppen, wormen, slakken). Ongewervelde dieren vormen zo'n tien procent van het dieet. De grote bosmuis sleept vaak zijn voedsel naar een andere plek, alvorens het op te eten. Ook legt het dier voedselvoorraden aan voor de winter.
Onder een boomstronk, in het hol van een woelmuis of een mol of in een boomholte legt het dier een nest aan. Een enkele keer graaft hij zelf een nest. Het nest bestaat uit bladeren en versnipperde stukken gras.
De grote bosmuis heeft een groter woongebied dan de gewone bosmuis. De woongebieden van verschillende individuen overlappen waarschijnlijk. Een grote bosmuis wordt maximaal twee jaar oud. De meeste dieren sterven in de winter.
De voortplantingstijd loopt van april tot oktober. Bij hoge uitzondering kunnen echter ook in sommige gebieden het gehele jaar door pasgeboren jongen worden aangetroffen. Een vrouwtje kan drie worpen per jaar krijgen. Per worp krijgt een vrouwtje één tot acht (gemiddeld vijf) jongen. De jongen worden kaal geboren, maar zullen al snel een grijze vacht ontwikkelen. Als de jongen ongeveer twee weken oud zijn, wordt de gele halsband zichtbaar. Jonge muizen maken geluiden van 56 tot 60 kHz, die behalve de moeder ook andere volwassen vrouwtjes aantrekken. Jonge vrouwtjes die vroeg in het jaar geboren zijn, kunnen hetzelfde jaar al een nestje krijgen.
Zoals de naam doet vermoeden, leeft de grote bosmuis voornamelijk in een bosrijke omgeving en in boomgaarden. Ook is hij vaak in bossen nabij landbouwgebieden en aan de bosrand te vinden. Soms komen ze ook in tuinen voor (mits deze rijk zijn aan bomen), met name in Midden-Europa. Hij waagt zich minder dan de gewone bosmuis in meer open gebied.
De soort komt voor in Zuid-Engeland en Wales, op het Europese continent van Noord-Spanje, Zuid-Italië en Griekenland via Oost-Frankrijk tot Zuid-Zweden en -Finland, oostwaarts tot de Oeral, West-Armenië en West-Iran en zuidwaarts tot Centraal-Israël en Libanon. In de Middellandse Zee komt hij voor op Korfu en op eilandjes in de Egeïsche en de Adriatische Zee. In Nederland komt het dier voor in Midden- en Zuid-Limburg, in het oosten van de Achterhoek en Twente, in Drenthe en in Oost-Groningen.[2] In België komt hij voor in Wallonië en, zeldzaam, in de Voerstreek.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Apodemus flavicollis op Wikimedia Commons. De grote bosmuis (Apodemus flavicollis), vroeger ook geelhalsbosmuis genoemd, is een knaagdier uit het geslacht der bosmuizen (Apodemus) dat voorkomt in Europa en West-Azië. Deze soort staat op de Nederlandse Rode Lijst voor bedreigde diersoorten.
Storskogmus, Apodemus flavicollis, er eit pattedyr i musefamilien. Musa lever over det meste av Europa, frå England og Spania i vest til Uralfjella og Midtausten.[1] Ho lever helst i utkanten av skogområde. I Noreg finst storskogmusa på Austlandet. Ho er nært i slekt med småskogmus.
Storskogmus, Apodemus flavicollis, er eit pattedyr i musefamilien. Musa lever over det meste av Europa, frå England og Spania i vest til Uralfjella og Midtausten. Ho lever helst i utkanten av skogområde. I Noreg finst storskogmusa på Austlandet. Ho er nært i slekt med småskogmus.
Storskogmus eller stor skogmus (Apodemus flavicollis) er en art i musefamilien. Den har rødbrun pels, hvit buk og gul halsflekk. Den har lang hale, og store øyne. Den kan bli 10-12 cm lang, i tillegg til den 10-13 cm lange halen, og veier ca. 50 gram. Forskjellen på storskogmus og småskogmus er bare størrelsen, halelengden, og en lys halsflekk.
Arten er utbredt i Europa fra Nord-Spania, Frankrike, England og Wales nord til Skandinavia, og øst til Uralfjellene. Den lever også i Italia, på Balkan og i Tyrkia, Israel, Libanon og Syria. I Norge finnes storskogmus nord til Trøndelag.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Storskogmus eller stor skogmus (Apodemus flavicollis) er en art i musefamilien. Den har rødbrun pels, hvit buk og gul halsflekk. Den har lang hale, og store øyne. Den kan bli 10-12 cm lang, i tillegg til den 10-13 cm lange halen, og veier ca. 50 gram. Forskjellen på storskogmus og småskogmus er bare størrelsen, halelengden, og en lys halsflekk.
Arten er utbredt i Europa fra Nord-Spania, Frankrike, England og Wales nord til Skandinavia, og øst til Uralfjellene. Den lever også i Italia, på Balkan og i Tyrkia, Israel, Libanon og Syria. I Norge finnes storskogmus nord til Trøndelag.
Multimedia w Wikimedia Commons Myszarka leśna[4], znana również jako mysz leśna[5][6] (Apodemus flavicollis) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych[3].
W polskiej literaturze zoologicznej dla określenia gatunku Apodemus flavicollis używana jest również nazwa zwyczajowa „mysz leśna”[5]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” rodzajowi Apodemus nadano nazwę myszarka, zaś "myszy leśnej" myszarka leśna. Nazwa rodzajowa „mysz” została w publikacji PAN zarezerwowana dla rodzaju Mus[4].
Występuje od Wielkiej Brytanii poprzez większą część kontynentalnej Europy aż do Uralu w Rosji oraz od wschodniej Turcji do zachodniej Armenii, w Iranie i na południe od Syrii, Libanu i Izraela[2].
Środowisko jej występowania to przede wszystkim zarośla lasów mieszanych i liściastych[6], parki i ogrody. Zimą przenosi się do domostw. W górach występuje do 1850 m n.p.m.[2]
Potrafi sprawnie wspinać się na drzewa, osiągając dużą wysokość (powyżej 20 m)[7].
Gryzoń o długości ciała 8–13 cm, ogona 9–12 cm i masie ciała 20–60 g[6]. Charakteryzuje się żółtawobrązowym ubarwieniem z białym brzuchem, na szyi jest jaśniejsza, posiada ochrową obrożę. Ma duże oczy i uszy.
Myszarka ta aktywna jest o zmierzchu i w nocy. Jest ssakiem promiskuitycznym. Samce zajmują duże areały (zazw. 1-5 ha), które nakładają się z areałami innych osobników obu płci. Areały samic są mniejsze (zazw. 0.4-2 ha), a ich centralne części nie są dzielone z innymi samicami[8].
Jest wszystkożerna. W jej pokarmie dominują nasiona drzew, ale zjada również owoce, grzyby, pąki i pędy roślin oraz owady[9]. W razie potrzeby potrafi zjeść nawet pisklęta ptaków i padlinę[7]. W związku z pojawieniem się obfitego pokarmu, liczebność myszy leśnej gwałtownie wzrasta po latach nasiennych drzew, np. buka[10].
Okres rozrodczy przypada od lutego do października. W ciągu jednego roku mysz leśna może wyprowadzić 2 do 4 miotów po 3 do 8 młodych. Ciąża trwa 23–26 dni. Po urodzeniu małe są ślepe, otwierają oczy po 13 dniach. Pozostają z matką przez trzy tygodnie. W wieku ośmiu tygodni są już dojrzałe płciowo[11].
Anna Stradiotto, Francesca Cagnacci, Richard Delahay, Silvia Tioli, Luis Nieder, Annapaola Rizzoli. Spatial organization of the yellow-necked mouse: effects of density and resource availability. „Journal of Mammalogy”. 90 (3), s. 704-714, 2009. DOI: 10.1644/08-MAMM-A-120R1.1. Andrzej Drożdż. Food habits and food supply of rodents in the beech forest. „Acta Theriologica”. 11 (15), s. 363-384, 1966. [dostęp 2017-03-04]. Myszarka leśna, znana również jako mysz leśna (Apodemus flavicollis) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych.
Apodemus flavicollis é uma espécie de roedor da família Muridae.
Ryšavka žltohrdlá[2] (Apodemus flavicollis) je menší hlodavec z čeľade myšovité. Obýva západnú palearktídu a Blízky východ. Žije na celom Slovensku od nížin pod kosodrevinu, výskyt bol doložený na 82,6 % územia.[2]
Ryšavka žltohrdlá žije v celej Európe od severného Španielska až po Ural.[2]
Zo 429 mapovacích kvadrátov DFS sa celkovo vyskytol v 356 (82,6 % rozlohy Slovenska)[2] v nadmorských výškach 97 (alúvium Bodrogu – 2 016 m n. m. (Téryho chata, Vysoké Tatry), nad horný okraj pásma lesa ide len zriedkavo.[2]
.jpg)
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Ryšavka žltohrdlá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Ryšavka žltohrdlá
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Ryšavka žltohrdlá (Apodemus flavicollis) je menší hlodavec z čeľade myšovité. Obýva západnú palearktídu a Blízky východ. Žije na celom Slovensku od nížin pod kosodrevinu, výskyt bol doložený na 82,6 % územia.
Apodemus arianus
Rumenogrla miš (znanstveno ime Apodemus flavicollis) je glodavec iz družine Muridae, ki živi tudi v Sloveniji.
Rumenogrla miš je bila kot samostojna vrsta priznana šele leta 1894. Do takrat je taksonomsko spadala v vrsto gozdna miš, od katere pa se loči po značilni rumeni barvi dlake na grlu ter po nekoliko večjih ušesih. Tudi sicer je rumenogrla miš nekoliko večja od gozdne, saj v dolžino meri do 100 mm. Rumenogrla miš je dober plezalec, pogosto pa prezimi v stavbah. Razširjena je v višje ležečih predelih južne Evrope, njen areal pa na sever sega vse do Skandinavije in Velike Britanije.
Rumenogrla miš (znanstveno ime Apodemus flavicollis) je glodavec iz družine Muridae, ki živi tudi v Sloveniji.
Rumenogrla miš je bila kot samostojna vrsta priznana šele leta 1894. Do takrat je taksonomsko spadala v vrsto gozdna miš, od katere pa se loči po značilni rumeni barvi dlake na grlu ter po nekoliko večjih ušesih. Tudi sicer je rumenogrla miš nekoliko večja od gozdne, saj v dolžino meri do 100 mm. Rumenogrla miš je dober plezalec, pogosto pa prezimi v stavbah. Razširjena je v višje ležečih predelih južne Evrope, njen areal pa na sever sega vse do Skandinavije in Velike Britanije.
Större skogsmus (Apodemus flavicollis) är en art i familjen råttdjur, mycket svår att skilja från mindre skogsmusen, som förekommer i Europa och i västligaste Asien.
Större skogsmusen har gulbrun översida och rent vit undersida. På bröstet har vuxna djur ett gulbrunt band. Vuxna djur väger 25-50 gram. Kroppen är 9–13 cm lång, exklusive den 9,5-13,5 cm långa svansen.[2] Den ger ifrån sig pipande ljud, vanligtvis med för hög tonhöjd för att vara hörbara för människan, men även hörbara pipanden.[2]
Större skogsmusen finns i östra halvan av Europa, utom de nordligaste delarna, och österut till Kaukasus. Den förekommer även i sydligaste England samt lokalt i Frankrike och nordligaste Spanien.[3] I Asien förekommer den från Turkiet till västra Armenien, delar av Iran, Syrien, Libanon och Israel.[1] I Skandinavien förekommer den i Sverige, så långt norrut som till södra Norrland, i södra Finland, så långt norrut som Vasa, i hela Danmark, förutom på några mindre öar, samt i södra Norges kustland, så långt norrut som till Trondheim. Den saknas på Island.[2]
Större skogsmus är framför allt nattaktiv. Den hoppar och klättrar skickligt, och återfinns ofta uppe i träd. Den kan, som mindre skogsmus gräva gångar i marken, där också bona är belägna, men kan också utnyttja befintliga håligheter som tomma djurbon, holkar och liknande. Vintertid kan den uppträda i byggnader. Den lever i en mångfald olika habitat, inte minst skog.[3] I bergsområden kan den förekommer upp till åtminstone 1 850 meter över havet.[1]
Större skogsmusen är allätare med tonvikt på vegetabilier. Stapelfödan är frön från träd, men den äter även örter, blad, rötter, frukt, insekter och andra leddjur, maskar, snäckor och ibland as.[3]
Fortplantningstiden sträcker sig från april till september, men kan pågå under längre perioder under gynnsamma år. Milda vintrar med god tillgång på föda kan den, precis som sin mindre släkting, även få ungar under vintern.[3] Honan föder 2-4 kullar, om 3-6 ungar per år. Hon är dräktig mellan 23 och 26 dagar.[2]
Större skogsmus (Apodemus flavicollis) är en art i familjen råttdjur, mycket svår att skilja från mindre skogsmusen, som förekommer i Europa och i västligaste Asien.
Жовтогорла миша більша за лісову. Довжина тіла 11-13,5 см, хвоста 10-13 см, ступні 23-28 мм. Тіло покрите густим підпушком і більш рідкими остьовими волосками. Хутро зверху рудувато-сіре, знизу зовсім біле. У самки вісім сосочків. Майже голий хвіст, довжина якого сягає довжини тіла або трохи більша за неї. Біля основи волоски сірі. На грудях між передніми лапами є широка вохриста пляма різної величини і форми, за яку цей мишак одержав свою назву.
Рано навесні, жовтогорла миша приступає до розмноження. Розмножуються миші до 5 разів на рік, вагітність триває 20-25 днів, зазвичай кожна самка приносить по 5-6 мишенят. Наприкінці літа починають приносити потомство миші, народжені в той же рік.
Лісові миші відмінно лазять по деревах і чагарниках, особливо жовтогорла миша. Активні зазвичай вночі, взимку всього годину-три в добу. Дуже рухливі тварини, можуть проходити до півтора кілометрів за добу, йти за сотні метрів від нори, проробляючи ходи і натоптуючи стежки в листі і лісовій підстилці. Іноді, втім, годуються на відстані всього декількох метрів. Також риє прості нори під колодами, серед коріння дерев або під купами хмизу, інколи поселяється в дуплах.
Ареал цього виду повністю збігається з ареалом лісової миші, але менший за територією. Жовтогорла миша населяє велику частину Західної Європи і значну частину європейської території Росії. У середній і північній частинах ареалу жовтогорлі і лісові миші розрізняються дуже легко як за розмірами, так і за охристою плямою на грудях. Складніше положення з лісовими мишами Кавказу і Закавказзі. Там є особини як з плямами на грудях, так і без плям. Населяє висостовбурні діброви і букові ліси, віддає перевагу захаращеним ділянкам з густим підліском. Найчастіше жовтогорла миша селиться в дуплах, іноді риє нескладні нори, з багатьма виходами та гніздовою камерою наприкінці, що встеляє.
У деяких місцях жовтогорлі й лісові миші живуть разом: у яру, саду, парку. Але чисельність їх однаковою не буває. Де багато жовтогорлих мишей, лісових мало або зовсім немає, і навпаки. Місця, чомусь не вподобані жовтогорлим мишам, густо заселяються лісовими. Якщо в клітку до жовтогорлої миші підсадити лісову мишу (будь-якої статі і віку), перша загризе другу. Чисельність дрібного виду залежить від чисельності більшого.
Раніше деякі зоологи вважали, що всі особини з охристою плямою на грудях — жовтогорлі миші, а всі без плями — лісові. Але таке рішення неправильне. Охриста пляма на грудях — це лише специфічна фенотипічна ознака. Її не можна робити основоположним при визначенні видів, між якими неодмінно повинні бути якісні відмінності, зокрема генетична (фізіологічна, репродуктивна) несумісність.
Розтягуючи і закопуючи насіння деревних порід, миші часто сприяють відновленню лісу. Іноді пошкоджують зернові і технічні культури. Можуть бути носіями геморагічної гарячки з нирковим синдромом (гострого інфекційного захворювання, що передається від гризунів людині з пилом) і лептоспірозу.
Apodemus flavicollis là một loài động vật có vú trong họ Chuột, bộ Gặm nhấm. Loài này được Melchior mô tả năm 1834.[2]
.jpg)
Apodemus flavicollis là một loài động vật có vú trong họ Chuột, bộ Gặm nhấm. Loài này được Melchior mô tả năm 1834.
Apodemus flavicollis (Melchior, 1834)
Ареал
Желтогорлая мышь[1] (лат. Apodemus flavicollis) — вид грызунов семейства мышиных (Muridae).
Желтогорлая мышь похожа на европейскую мышь (Apodemus sylvaticus), с которой её долго путали. Была признана отдельным видом в 1894 году. Она отличается полосой жёлтого меха вокруг шеи, у неё уши большей величины и сама она, как правило, немного крупнее. Достигает в длину 10 см.Питается как и все грызуны.
Может забираться на деревья и иногда зимует в домах. Встречается преимущественно в южной части Европы, но иногда попадается на севере, в частности она обитает в Скандинавии и Великобритании.
Вид занесен в Красную книгу Московской области (2008)[2]. Исключена из Красной книги Московской области в 2018 году. http://mep.mosreg.ru/download/document/26500
Желтогорлая мышь является разносчиком различных заболеваний. Среди наиболее опасных можно выделить клещевой энцефалит[3]. Кроме того, в 1992 году было обнаружено, что мышь является естественным резервуаром для хантавируса Dobrava-Belgrade virus, который вызывает геморрагическую лихорадку с почечным синдромом[4].
Желтогорлая мышь (лат. Apodemus flavicollis) — вид грызунов семейства мышиных (Muridae).
Желтогорлая мышь похожа на европейскую мышь (Apodemus sylvaticus), с которой её долго путали. Была признана отдельным видом в 1894 году. Она отличается полосой жёлтого меха вокруг шеи, у неё уши большей величины и сама она, как правило, немного крупнее. Достигает в длину 10 см.Питается как и все грызуны.
Может забираться на деревья и иногда зимует в домах. Встречается преимущественно в южной части Европы, но иногда попадается на севере, в частности она обитает в Скандинавии и Великобритании.
Вид занесен в Красную книгу Московской области (2008). Исключена из Красной книги Московской области в 2018 году. http://mep.mosreg.ru/download/document/26500
Желтогорлая мышь является разносчиком различных заболеваний. Среди наиболее опасных можно выделить клещевой энцефалит. Кроме того, в 1992 году было обнаружено, что мышь является естественным резервуаром для хантавируса Dobrava-Belgrade virus, который вызывает геморрагическую лихорадку с почечным синдромом.
노란목들쥐(학명: Apodemus flavicollis)는 붉은쥐의 일종이다. 근연종 북숲쥐와 오랫동안 혼동을 일으켰다. 1894년에 겨우 별도의 종으로 인식되었다. 목 둘레에 노란 털의 줄무늬가 있으며, 귀가 약간 크고 몸도 전체적으로 약간 크다. 몸길이가 약 100mm이고, 나무 위에 오를 수 있고 집에서 겨울을 나기도 한다. 유럽 남부의 산악 지대에서 주로 발견되지만, 북쪽으로 스칸디나비아와 영국 일부 지역까지 분포한다. 사람에게 진드기매개뇌염의 확산을 촉진시키며, 유행성 출혈열을 일으키는 데 책임이 있는 한타바이러스의 일종인 도브라바 바이러스의 자연 숙주의 역할을 한다.
.jpg)
