الأسماء في صفحات التنقل
Atelerix frontalis was on Appendix II of CITES and was designated as rare in South Africa. However, the species is no longer listed on CITES. Major threats to populations of these animals are their popularity in the pet trade, desireability as food, and loss of their habitat due to the increase of agriculture.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
South African hedgehogs are predominately a solitary species so there is not a lot of social communication. Hedgehogs snort and growl in excitement and make a weak twittering sound when uneasy or in strange surroundings. Spitting and hissing is a reaction of a strange animal in the territory. A male will chatter and snort while courting a female or fighting with another male. A female will snort when courted. Hedgehogs have a very high-pitched alarm call similar to a scream. Vision is poor with limited color, but they have extremely good sense of hearing and smell.
Communication Channels: acoustic ; chemical
Other Communication Modes: scent marks
Perception Channels: tactile ; acoustic ; chemical
It is unlikely that this species has any negative effects on humans.
South African hedgehogs may actually be benefiting from the increase of urban gardening and in turn may benefit humans by eating garden pests. African natives harvest this hedgehog to use as food and in traditional rituals; it is believed that smoke from burning spines and dried meat will keep evil spirits away, and also that the fat will cure earaches in children. This species is popular as a pet.
Positive Impacts: pet trade ; food ; source of medicine or drug
Not a lot of information was available detailing the role of A. frontalis in its ecosystem. These hedgehogs provide a source of food to those animals that do eat them, although, given their sharp spines, hedgehogs are not a main souce of food for any particular animal. Hedgehogs compete with other large insectivores for resources, which may force one of the two to leave an area. This competition may influence the distribution of hedgehogs. Also, through their foraging behavior, these animals may affect populations of invertebrates and small vertebrates.
Hedgehogs will eat just about anything but they are primarily insectivores. They feed on a wide variety of foods such as beetles, termites, grasshoppers, moths, earthworms, centipedes, and millipedes. They will also consume carrion, vegetable matter, fungi, frogs, lizards, bird eggs and chicks, and small mice when available. A hedgehog can consume up to 30% of its own body weight in one night.
Animal Foods: birds; mammals; amphibians; reptiles; eggs; carrion ; insects; terrestrial non-insect arthropods; terrestrial worms
Plant Foods: leaves; roots and tubers; fruit
Other Foods: fungus
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
Atelerix frontalis, one of four African species of hedgehogs, occurs in two geographically separated populations within Africa. One population occurs in western Zimbabwe and eastern Botswana to the Cape Province in South Africa. The other population exists between south-western Angola and northern Namibia.
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
South African hedgehogs are found in a wide variety of habitats. They can be found in grasslands, scrub, rocky areas, savannah, and suburban gardens. They rarely occur in deserts or in very wet areas. One requirement for good habitat is that there must be dry cover available. Hedgehogs use this cover to rest and rear their young. Also, the dry cover should be close to available food. South African hedgehogs are also found frequently in suburban gardens.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; scrub forest
Other Habitat Features: suburban
In the wild, the life span is approximately three years and hedgehogs can live up to seven years in captivity. The shorter life span in the wild is due to pesticide spraying by farmers, predation by humans and other natural predators, being a popular species for the exotic pet trade, and vehicle hazards.
Average lifespan
Status: wild: 3 years.
Range lifespan
Status: captivity: 7 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 6 years.
Average lifespan
Status: wild: 3 years.
Average lifespan
Status: captivity: 7 years.
South African hedgehogs have a body covered with small spines, except for their belly, face and ears, which have a fine fur covering them. The unmistakable identifying mark on this hedgehog is a white band across the forehead which can extend over the shoulders or behind the arms to the throat and breast. Head spines are not parted. The spines are mainly white at the base and have a central dark brown to black band around the tip. The band varies in width, which can give the animal a darker or lighter appearance. The face, limbs, and tail are covered with dark brown or grayish brown hair, and the underside can vary in color from white to black. The ears and tail are fairly short, and the snout is pointed. These animals have five toes on each front and hind paw. The legs are fairly long. The average length of the body, including the head, is 20 centimeters, and the tail is approximately two-centimeters. Weight can range from 150 to 555 grams. Females have two pairs of nipples on the chest and one pair of nipples on the abdomen, with some reports of females having more than 6 nipples.
Range mass: 150 to 555 g.
Range length: 15 to 20 cm.
Sexual Dimorphism: sexes alike
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Details on predation in this species are lacking. Many carnivores and birds of prey are able to kill and eat hedgehogs. Domestic dogs also kill hedgehogs. Hedgehogs can protect themselves by rolling up into a spiny ball.
Known Predators:
South African hedgehogs are monogamous.
Mating System: monogamous
Courtship in hedgehogs can last for days. Males court a female by walking circles around her. She will continuously reject him for days until she is ready to mate. After mating, the male releases a gum-like paste into the vagina. This paste acts like a copulatory plug, and it ensures that his sperm will fertilize the female's eggs, thus ensuring that his genes will be passed to future generations.
Gestation lasts for approximately 35 days. Litters are born in October through March. The number of young can vary from 1 to 10, although litter sizes of four and five are more typical. The young will suckle the mother until they are able to eat solid food.
The weight of the newborn is about 10 g. At birth, these hedgehogs are blind and naked, with tiny spines just underneath the skin. These spines will be replaced within four to six weeks. The young open their eyes after 14 days, and within one month the babies resemble small adults. They then are weaned and begin foraging with the mother at about 6 weeks of age.
After about 6 weeks, the mother starts to drive the young from the nest and encourages them to disperse. The young will breed the following year. These hedgehogs reach sexual maturity in about 61 to 68 days after birth. Adult female hedgehogs can reproduce several times oer year.
Breeding interval: These animals can breed once to several times per year.
Breeding season: The bulk of breeding occurs from August to February.
Range number of offspring: 1 to 10.
Average number of offspring: 4.
Range gestation period: 30 to 40 days.
Range weaning age: 35 to 48 days.
Average weaning age: 40 days.
Range time to independence: 45 to 60 days.
Average time to independence: 55 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Average birth mass: 10.49 g.
Average number of offspring: 5.4.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 365 days.
Males do not participate in any parental care. Females nurse the young and protect them until they are able to fend for themselves. Hedgehogs are helpless at birth, but develop quickly.
Parental Investment: no parental involvement; altricial ; pre-fertilization (Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Protecting: Female)
Die krimpvarkie (Atelerix frontalis), ook bekend as die Suid-Afrikaanse krimpvarkie, kom voor in dele van Suid-Afrika en Namibië.
Die hele lyf is bedek met swart en dofgeel pennetjies - vanaf die voorkop, oor die rug tot onder die sye. Die gesig is omraam met 'n strook wit hare wat strek van onder die ore tot bo-op die voorkop, bo-oor die oë. Die res van die gesig is swart of donkerbruin. Die soogdier het 'n spits snoetjie. Die bene en stert is bedek met grysbruin hare. Hulle massa is ongeveer van 236 - 480 gram en hulle word ongeveer 15 tot 20 cm lank. Daar is geen uiterlike verskille tussen die geslagte nie.
Hulle kom in 'n verskeidenheid habitattipes voor, genoeg insekte en 'n droë skuilplek is 'n vereiste. Hulle eet kewers, termiete, motte, duisendpote, sprinkane, erdwurms en voëlkuikens terwyl hulle natuurlike vyande die leeu, luiperd en rooikat is. Een tot nege kleintjies word na 'n dratyd van ±5 weke gebore tussen Oktober en April. Hulle word tot 3 jaar oud.
Die diertjie loop meestal snags rond maar loop veral na reënbuie in die dag rond. Hulle het swak sig maar kan wurms en ander voedsel onder die grond ruik en uitgrawe.
Die Europese spesie gaan in 'n tipe winterslaap (hiberneer) gedurende die winter, weens die winterkoue. Dit duur tot in Maart of April, wanneer die Noordelike lente aanbreek en die diertjie sy gewone lewe hervat.
In die herfs eet die krimpvarkie besonders baie en berg 'n groot hoeveelheid liggaamsvet op. Daarna maak hy vir hom 'n nes van blare en gras in 'n holte of in 'n hol boomstam en gaan dan in sy winterslaap.
Die Suid-Afrikaanse spesie kom nog buite bewaringsgebiede voor. As hy aangeval word rol hy homself in 'n stewige stekelrige bal op.
Die Wes-Europese krimpvarkie (Erinaceus europaeus) is waarskynlik die bekendste verteenwoordiger van die krimpvarkies met penne. Die Suider-Afrikaanse spesie (Erinaceus frontalis), wat van Oos-Kaap noordwaarts tot in Angola en Malawi voorkom, verskil nie veel van die Europese soort nie, behalwe dat hy geen winterslaap deurmaak nie. Die opvallendste kenmerk van die gewone krimpvarkie is die sowat 16 000 penne van 20 tot 30 mm lank wat die rug en die bokant van die kop bedek.
Die penne kan met behulp van die rugspiere opgelig word. Dit word gewoonlik gedoen wanneer die dier hom gedeeltelik of heeltemal oprol. Dit bied goeie beskerming teen natuurlike vyande en feitlik net groot roofvoëls kan krimpvarkies met hul kloue bykom. Die onderkant van die plomp liggaam is nie met penne nie, maar met 'n bruingrys pels bedek. Krimpvarkies se voorste paar pote is goed ontwikkel sodat hulle daarmee kan grawe.
Die kop word gekenmerk deur 'n spits, beweeglike neus en klein, ronde ore wat in die pels skaars gesien kan word. Die 36 tande van 'n krimpvarkie is baie skerp sodat die voedsel uitmekaar geskeur eerder as gekou word. Krimpvarkies word oral waar hulle kos en 'n droë skuilplek kan vind, aangetref. Die skuilplekke wissel van hol boomstamme, gate onder verlate plaashuise tot plekkies onder heinings (vandaar die Engelse naam "hedgehog"). Soms grawe hulle self 'n gat of vergroot 'n bestaande een.
Die nes word met blare of gras uitgevoer en deur slegs een dier bewoon. Mannetjies en wyfies vorm net ter wille van voortplanting tydelik pare. Krimpvarkies is hoofsaaklik nagdiere maar in gevangenskap is hulle ook bedags aktief. Die Europese krimpvarkie maak van Oktober tot Maart of April sy winterslaap deur. As voorbereiding eet die diere soveel meer dat hul gewig met sowat die helfte toeneem. Die winterslaap begin sodra die temperatuur, in die nes benede 16°C daal, en wanneer dit benede 14,5 °C is, slaap die krimpvarkie al vas.
Sy liggaamstemperatuur neem af, maar daal nooit laer as die van die nes nie en ook nie benede 6 °C nie. Wanneer die nestemperatuur laer as 6°C daal, word die krimpvarkie wakker en sy liggaamstemperatuur styg weer tot die normale 35°C. Afgesien van hierdie verskynsel word krimpvarkies andersins ook tydens die winterslaap wakker, en soms verander hulle dan selfs hul slaapposisie. Kort na die winterslaap begin die paartyd. Die penne is geen hindernis tydens paring nie. Die draagtyd duur 5 tot 7 weke. By die Suider-Afrikaanse spesie word gewoonlik 2 en soms 4 kleintjies gebore, maar die Europese spesie kan tot 10 kleintjies baar.
Pasgebore kleintjies is sowat 60 mm lank en pienkerig van kleur. Hul penne is net sowat 3 mm lank en baie sag. Die wyfie maak die kleintjies alleen groot, en na 'n week kan hulle al hul penne laat rys. Die oë gaan na sowat 2 weke oop en op 6 weke lyk die kleintjies reeds soos hul ouers. Na ʼn jaar is hulle geslagsryp. 'n Mannetjie kan tot 30 cm lank word en 1 kg weeg. Krimpvarkies word gewoonlik tussen 3 en 5 jaar oud, hoewel dit bekend is dat sommige selfs al 10 jaar oud geword het. Van die sintuie is veral die gehoor en die reukvermoë goed ontwikkel, terwyl die gesigsvermoë beperk is. Die neus is die belangrikste orgaan waarmee voedsel gesoek word en waarskynlik speel die gevoelige snorhare ook hierby 'n rol.
Krimpvarkies eet hoofsaaklik insekte, plantdele en eiers, maar vul hul dieet dikwels ook met paddas, akkedisse of muise aan. Dit is bekend dat hulle soms slange - selfs die giftige adder - aanval, want die reptiele het geen verweer teen die penne nie. As die slang dood is, eet die krimpvarkie hom stuksgewys van agter op. Krimpvarkies is bestand teen gif wat vir ander soogdiere dodelik is, maar ly besonder onder parasiete omdat hulle nie hul penne kan skoon hou nie.
'n Eienaardige gedragspatroon by krimpvarkies is dat hulle soms hul penne met speeksel besmeer. Wanneer hulle op skerp ruikende voorwerpe soos byvoorbeeld sigaretstompies, seep of bepaalde blomme afkom, kou hulle dit tot hul bekke vol skuim is. Die skuim word dan op die penne gesmeer. Die doel hiervan is nog nie duidelik nie, maar dit is moontlik dat dit 'n vermommingstaktiek kan wees om hul eie reuk te verbloem. Krimpvarkiegetalle neem oor die hele verspreidingsgebied af.
Een rede hiervoor is dat hulle nooit vlug wanneer gevaar dreig nie, maar hulle oprol en dus makliker as ander diere op paaie doodgery word. Hoewel hulle nutsdiere vir die mens is omdat hulle skadelike insekte eet, word hulle dikwels gejag omdat hulle ook eiers vreet. Daar word ook in sommige gebiede op hulle jag gemaak omdat hulle bale maklik bek-en-klouseer opdoen en dit kan versprei. Krimpvarkies word ook as troeteldiere aangehou, maar dit word deesdae in verskeie Europese lande verbied. Aangesien hulle in Suid-Afrika beskermde wild is, word ʼn permit vir die aanhouding daarvan vereis.
Buiten die genus Erinaceus, waaronder die spesies van die gewone krimpvarkies geklassifiseer word, is daar nog 4 ander genera in die subfamilie van die krimpvarkies met penne. Die meeste van hulle lewe op steppes en in woestyne en min is oor hul le bekend. 'n Opvallende kenmerk is egter dat hulle groter ore as gewone krimpvarkies het, wat veral besonder lank is by verteenwoordigers van die genus Hemiechinus (langoorkrimpvarkies). Die subfamilie Echinosoracinae se verteenwoordigers staan algemeen as haarkrimpvarkies bekend.
Pleks van penne het hulle digte pelse en lang, kaal sterte wat hulle meer na rotte as na krimpvarkies laat lyk. Die verwantskap berus uitsluitlik op inwendige bou. Die bekendste spesie is die groot haarkrimpvarkie (Echinosorex gymnurus), wat 45 cm lank kan word. Hy leef in die bosse van Indo-Maleisië, Birma en Thailand en eet buiten insekte ook slakke en visse. Die ander spesies haarkrimpvarkies is ook tot Asië beperk, waar hulle dikwels in gebiede hoog bokant seespieël aangetref word.
Opgekrul in 'n bal.
'n Krimpvarkie van links.
'n Krimpvarkie van die regterkant.
Die krimpvarkie (Atelerix frontalis), ook bekend as die Suid-Afrikaanse krimpvarkie, kom voor in dele van Suid-Afrika en Namibië.
L'eriçó sud-africà (Atelerix frontalis) és una espècie d'eriçó del gènere Atelerix. Viu a Angola, Botswana, Lesotho, Namíbia, Sud-àfrica i Zimbabwe.[2]
L'eriçó sud-africà (Atelerix frontalis) és una espècie d'eriçó del gènere Atelerix. Viu a Angola, Botswana, Lesotho, Namíbia, Sud-àfrica i Zimbabwe.
Ježek jihoafrický (Atelerix frontalis) je druh hmyzožravce náležícího do čeledi ježkovití (Erinaceidae) a rodu Atelerix, historicky však patřil do rodu Erinaceus. Druh, který se rozrůznil na dva poddruhy (nejisté), popsal Andrew Smith v roce 1831.[2][3]
Ježek jihoafrický je zvířetem afrotropické (etiopské) oblasti, obývá jižní části Afriky. Osídlil Angolu, Botswanu, Namibii, Jihoafrickou republiku a Zimbabwe, možná se vyskytuje i ve státě Lesotho. V tomto areálu rozšíření vytvořil dvě populace, z toho jedna obývá oblast mezi Angolou (jihozápad) a Namibií (sever), druhá populace osídlila oblasti od Zimbabwe (západ) přes Botswanu (východ) a dostala se až do Kapska.
Co se týče biotopu, tak ježek jihoafrický se přizpůsobí mnoha různým prostředím, obývají například savany nebo skalnaté oblasti, vyskytují se také na zahradách, avšak například pouštím se tento druh vyhýbá. V oblasti, kde se vyskytuje, činí ročně úhrn srážek asi 300 až 800 mm. Další podmínkou pro existenci ježků v oblasti jsou suchá místa, kde se mohou ukrýt.[2][4][3]
Ježek jihoafrický je středně velký ježek s dvoucentimetrovým ocasem a malýma ušima, které mají zaoblený tvar. Dosahuje velikosti 15 až 20 cm a hmotnost se pohybuje mezi 150 až 555 g. U druhu se nevyvinul výrazný pohlavní dimorfismus, samec i samice jsou si tedy podobní. Na těle ježkům vyrůstají bodliny malé velikosti, jejichž zbarvení je bílotmavé. Na břiše, mající odstín od bílé po plně tmavou, trny ježkům nerostou. Při obraně se ježek stočí do klubíčka, čímž tuto svou slabinu skryje, a pomocí bodlin se potom dokáže ubránit i před lvem (například pozorování v NP Hwange).[3] Zbarvení končetin se pohybuje mezi šedohnědou až tmavohnědou, obličej má potom barvu tmavou. Na čele mají ježci jihoafričtí pruh bílého zbarvení, jedná se o typický znak pro tento druh. Může se však podobat ježkovi bělobřichému (Atelerix albiventris).[4][3]
Ježek jihoafrický dokáže vyvinout rychlost mezi 6 až 7 km/h.[4]
Ježek jihoafrický je noční druh, přes den se obvykle ukrývá, avšak někdy může být aktivní i v tuto dobu. Aktivní je hlavně za svítání a soumraku. Většinou žije samotářsky (pokud se ježci setkají, reagují zvuky připomínajícími šňupání nebo vrčení a střet může skončit i bitkou), například při shánění potravy však mohou tvořit páry. Chladné období (červen až srpen) ježci tráví se stavu strnulosti a během toho využívají své tukové zásoby. Pokles jejich hmotnosti pak může činit až 19 %. Tento druh náleží mezi všežravce. Živí se například termity či hlemýždi, konzumovat může ale také jiné druhy savců, vejce nebo i houby. Potravu vyhledává po čichu.[4][3]
U ježka jihoafrického se vyvinul monogamní způsob života, rozmnožování probíhá v teplých měsících a během roku se může několikrát opakovat. Samec se samici dvoří i několik dní, ta jej i několikrát odmítne. Před samotnou kopulací dojde u samice ke složení bodlin, zároveň také natahuje zadní nohy, aby odhalila své genitálie. Díky tomuto manévru se samec při páření neporaní. Za zhruba 5 až 6 týdnů samička (samci se o mláďata nestarají) porodí průměrně čtyři mláďata vážící 10 g. Jako hnízdo jí slouží například sutiny, ale přivést mláďata na svět může třeba i v termitištích. Již během první až třetí hodiny života se mláďatům začnou vytvářet bodliny. K otevření očí dojde za deset dnů. Do jednoho měsíce již vypadají jako dospělci a za 61 až 68 dní jsou schopni rozmnožovat se. Věk dožití činí ve volné přírodě okolo tří let, v zajetí je vyšší.[4][3]
Predátorem je například výr bělavý (Bubo lacteus).[3]
Vzhledem ke stabilní populaci čítající pravděpodobně velké množství jedinců, velkého areálu rozšíření zahrnujícího i chráněné oblasti a schopnosti přizpůsobit se různým habitatům je podle Mezinárodního svazu ochrany přírody ježek jihoafrický malá dotčeným druhem. Velké hrozby, které by tohoto ježka ohrožovaly, nejsou známy.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu ježek jihoafrický ve Wikimedia Commons
Ježek jihoafrický (Atelerix frontalis) je druh hmyzožravce náležícího do čeledi ježkovití (Erinaceidae) a rodu Atelerix, historicky však patřil do rodu Erinaceus. Druh, který se rozrůznil na dva poddruhy (nejisté), popsal Andrew Smith v roce 1831.
Der Kapigel (Atelerix frontalis) ist eine im südlichen Afrika lebende Art der Afrikanischen Igel. Die beiden Unterarten des Kapigels kommen dort in zwei deutlich voneinander getrennten Regionen vor.
Der Kapigel ist ein mittelgroßer Igel, erreicht eine Kopf-Rumpf-Länge von 17 bis 19 cm (Weibchen) bzw. 18,5 bis 21 cm (Männchen) und hat einen kurzen, 2 bis 3 cm langen Schwanz. Die Hinterfußlänge liegt zwischen 3,1 und 3,6 cm. Die Stacheln sind glatt, schwarz oder dunkelbraun und haben eine weißliche Basis und weißliche Spitzen. Das Bauchfell ist dunkelbraun, grau oder schwarz. Der Kopf ist hell, die Region zwischen Augen und Nase schwarz oder dunkelbraun. Die Ohren sind klein, rund und kürzer als die sie umgebenden Stacheln. Die Ohrlänge liegt etwa bei 76 % der Hinterfußlänge. Die Beine sind kurz und von graubrauner oder dunkelbrauner Farbe. Der Hinterfuß hat fünf Zehen. Mit einer Länge von 15 % der Kopf-Rumpf-Länge ist der Schwanz relativ kurz.
Der Kapigel ist mit zwei Unterarten in einem disjunkten Verbreitungsgebiet im südlichen Afrika verbreitet. Die Nominatform Atelerix frontalis frontalis kommt im Osten von Botswana, im Zentrum und Südwesten von Simbabwe und in Südafrika in einem Gebiet nördlich des Oranje und westlich von 31° Ost vor. In einem schmalen Streifen westlich von Lesotho reicht das Verbreitungsgebiet über den Oranje bis Makhanda. Atelerix frontalis angolae kommt im Südwesten Angolas und im Nordwesten und Zentrum Namibias vor.
Der Kapigel kommt in semiariden Gebieten mit einer jährlichen Regenmenge von 300 bis 800 mm vor. In Wüsten fehlt er. Er ist relativ selten, häufiger aber in Vorstadtgärten, wo ausreichende Deckung und Nahrung vorhanden ist. Die Tiere sind vor allem nachtaktiv und verbringen den Tag meist eingerollt und in der Vegetation versteckt. Hat es geregnet, werden sie aber auch in der Dämmerung aktiv, wahrscheinlich um Regenwürmer zu fressen. Im südafrikanischen Winter, der mit der Trockenzeit zusammenfällt, halten die Kapigel einen Winterschlaf. Sie ernähren sich vor allem von Schnecken, daneben werden Würmer, Insekten, kleine Wirbeltiere, wie Mäuse, Echsen, Frösche, die Jungen bodenbrütender Vögel, sowie Eier und Früchte verzehrt. Auf offene Wasservorkommen zum Trinken scheinen sie nicht angewiesen zu sein. Die Fortpflanzungszeit liegt im Sommer (Oktober bis April). Die Tragzeit beträgt fünf bis sechs Wochen. Pro Wurf werden ein bis neun Junge geboren, in den meisten Fällen sind es vier. Als Wurfplatz dient ein Laubnest oder eine Höhlung z. B. in einem Termitenhügel. Die Jungen bleiben für vier bis sechs Wochen im oder in der Nähe des Nestes, danach werden sie noch für einige Zeit bei der Nahrungssuche vom Weibchen begleitet. Männliche Kapigel beteiligen sich nicht an der Aufzucht der Jungen. Zu den Fressfeinden des Kapigels zählt der Milchuhu (Bubo lacteus).
Die IUCN listet den Kapigel als nicht gefährdet (Least Concern).
Der Kapigel (Atelerix frontalis) ist eine im südlichen Afrika lebende Art der Afrikanischen Igel. Die beiden Unterarten des Kapigels kommen dort in zwei deutlich voneinander getrennten Regionen vor.
The Southern African hedgehog (Atelerix frontalis) is a species of mammal in the family Erinaceidae. It is found in Angola, Botswana, Lesotho, Namibia, South Africa, Tanzania and Zimbabwe.
Their bodies are covered by sharp spines. The average mass of a fully grown male is 350g. The main color is brown but there are other colors too. A Southern African hedgehog is covered with spines all over its body except for its face, belly and ears, and these spines are made of keratin protein with a hollow shaft and a muscle for each spine.[2] These unprotected body parts are covered with fur. They are dark brown and their spines are typically white at the base and dark brown at the tip. They have pointed snouts and typically have either a white or brown belly. The average length of the hedgehog is approximately 20 cm.[3] The main characteristic of this type of hedgehog is that they have a white stripe across their forehead, typically, traveling from one leg to the other.
The Southern African hedgehog is said to be a slow mover; however, when threatened, it can move surprisingly fast at 6 to 7 kilometers/hour.[3] During the day, they typically stay where they live, which is an area that is covered with vegetation or in a hole in the ground. When the hedgehog rests, it curls up into a ball. Night time is when the hedgehog forages for food, making it nocturnal.[4] The Southern African hedgehog hibernates during the winter and studies show that heterothermy helps keep the energy balance for this species during winter.[5]
The gestation period is one month with a litter of between one and nine newborns. Mating season for the Southern African hedgehog is typically in the summer. With a gestation period of around 35 days, the babies are mainly born during the months of October through March. The size of the litters range from 1 to 11 babies with an average of four young. A newborn hedgehog typically weighs around 10g. The young are naked and blind when they are born and are born with infant spines, which are typically shed by the young when they are a month old.[2] The next set of spines that are grown are their adult spines. The amount of time it takes until a baby begins to forage with its mother is about 6 weeks and they will open their eyes about 2 weeks after birth. Hedgehogs can breed multiple times in one year and the baby hedgehogs reach sexual maturity 61–68 weeks of age. Males take no part in the raising of the young.[3]
The Southern African hedgehog is insectivorous, with a wild specimen's diet consisting mainly of earthworms and crickets. However, the South African hedgehog has evolved to become mostly omnivorous due to habitat loss and trash from human civilization being readily available. The Southern African hedgehog is an omnivore and its diet typically consists of invertebrates, including beetles, grasshoppers, and slugs. They also eat small vertebrates including frogs and lizards. Since the hedgehog is known to frequent gardens, dog food has become another staple to their diet. Due to the fact that water is so scarce in the regions that the hedgehog lives, these hedgehogs are not reliant on free water and instead obtain most of their water through the food that they eat.[4] Additionally, in one night of foraging, the hedgehog can eat about 30% of its bodyweight.[6] Also, because hedgehogs go into hibernation, they must weigh at least 500g in order to survive.[2] The Southern African hedgehog is a host of the Acanthocephalan intestinal parasite Moniliformis kalahariensis.[7]
Southern African hedgehogs are nocturnal. Although these hedgehogs can be found in most environments, they prefer grass and Bushveld that is not too damp and with a good covering of leaves and other debris. They will spend most of the day underneath this cover of leaves or under bushes and in holes; only coming out at night to feed. Sleeping places are changed daily with only some wintering and breeding nests being semi-permanent.
The Southern African hedgehog is found throughout southern Africa, specifically in Botswana, Malawi, Namibia, South Africa and Zimbabwe.[2] There are two specific ranges of this hedgehog, a western range including Angola and Namibia and an eastern range, including South Africa, Mozambique, Lesotho, Zimbabwe and Botswana.[8] The hedgehog as an individual, typically has a home range of 200–300 meters from the area it is living in which commonly is a hole in the ground. The resting places for hedgehogs changes almost daily. These hedgehogs typically live by themselves, except in the case of females rearing their young, for them, residency is more permanent for a period of time.[4]
The Southern African hedgehog is not a threat to humans; however, humans are a threat to the Southern African hedgehog, especially because a lot of these hedgehogs are killed by vehicles.[2] In addition, people believe in some southern African cultures that smoke created from burning their spines and dried meat can keep spirits away. A possible medicinal purpose of the Southern African hedgehog's fat is that it is believed to cure earaches in children.[3] The hedgehog is also hunted by humans as a source of food.[8]
Living hedgehogs are useful to humans and many human practices are beneficial to hedgehogs. Many of these hedgehogs live in suburban gardens in areas of southern Africa where they are beneficial to humans through eating some of the pests that can hurt crops in peoples gardens.[3]
Additionally, another way to conserve hedgehogs is for conservation organizations to raise and breed them in captivity because they live up to 7 years old, 4 years longer than their lifespan of 3 years in the wild.[3] In captivity, they are able to be treated for both pneumonia and ringworm, which are two medical problems that Southern African hedgehogs typically face. In South Africa, it is illegal to keep indigenous hedgehogs without a permit.[2]
The Southern African hedgehog (Atelerix frontalis) is a species of mammal in the family Erinaceidae. It is found in Angola, Botswana, Lesotho, Namibia, South Africa, Tanzania and Zimbabwe.
El erizo sudafricano (Atelerix frontalis) es una especie de mamífero erinaceomorfo de la familia Erinaceidae.[1] Es un erizo originario de los países de Angola, Botsuana, Lesoto, Malaui, Namibia, Sudáfrica, Zambia y Zimbabue. Pesa entre 260 y 600 gramos y tiene cinco dedos en cada pata. Sus púas son blancas con bandas marrones. El hocico es de color marrón oscuro y tiene una franja blanca en la frente.
El erizo sudafricano (Atelerix frontalis) es una especie de mamífero erinaceomorfo de la familia Erinaceidae. Es un erizo originario de los países de Angola, Botsuana, Lesoto, Malaui, Namibia, Sudáfrica, Zambia y Zimbabue. Pesa entre 260 y 600 gramos y tiene cinco dedos en cada pata. Sus púas son blancas con bandas marrones. El hocico es de color marrón oscuro y tiene una franja blanca en la frente.
Atelerix frontalis Atelerix generoko animalia da. Erinaceomorpharen barruko Erinaceinae azpifamilia eta Erinaceidae familian sailkatuta dago.
Atelerix frontalis Atelerix generoko animalia da. Erinaceomorpharen barruko Erinaceinae azpifamilia eta Erinaceidae familian sailkatuta dago.
Le Hérisson d'Afrique du Sud (Atelerix frontalis), appelé aussi Hérisson sud-africain, Hérisson d'Afrique australe ou encore Hérisson du Cap, est une espèce de hérissons de la famille des Erinaceidae.
Selon MSW :
Le Hérisson d'Afrique du Sud (Atelerix frontalis), appelé aussi Hérisson sud-africain, Hérisson d'Afrique australe ou encore Hérisson du Cap, est une espèce de hérissons de la famille des Erinaceidae.
De Zuid-Afrikaanse egel (Atelerix frontalis) is een zoogdier uit de familie van de egels (Erinaceidae). Het is de enige egelsoort in zuidelijk Afrika.
De Zuid-Afrikaanse egel is een kleine egelsoort. Net als bij andere egels lopen er korte, scherpe stekels over de kruin, rug en flanken tot aan de romp. De stekels van de Zuid-Afrikaanse egel zijn donkerbruin en zwart met een witte basis en witte tot vaalgele punten. Geheel witte stekels kunnen in brede banden langs de rug lopen. Het gezicht, de keel, buikzijde, poten en staart hebben geen stekels, maar zijn bedekt met een dichte vacht. het gezicht, de poten en staart zijn donker- tot grijsbruin, terwijl de vacht op de buik wit tot zwart van kleur is. Een duidelijk contrasterende band, gebroken wit van kleur, loopt over het voorhoofd via de slapen en de oren naar de zijden van de hals.
De Zuid-Afrikaanse egel heeft een puntige snuit, kleine oortjes en een korte staart. De poten zijn vrij lang. Iedere voet bevat vijf tenen.
Het vrouwtje heeft minstens drie paar tepels: twee op de borst en een of meer op de buik.
De Zuid-Afrikaanse egel heeft een kop-romplengte van 18 cm, een staartlengte van 2 cm en een lichaamsgewicht van 300 tot 700 g.[2]
De reukzin is sterk ontwikkeld. Ook het gehoor is scherp. Het zichtvermogen is echter vrij zwak ontwikkeld.
De uitwerpselen van de Zuid-Afrikaanse egel zijn maximaal 5 cm lang en 1 cm dik. Ze zijn cilindervormig met afgeronde punten en goed herkenbaar door de aanwezigheid van keverschilden en andere insectendelen.[2]
De Zuid-Afrikaanse egel komt voor in zuidelijk Afrika in twee van elkaar gescheiden populaties. Één loopt van Zuidwest-Angola tot Namibië, de ander van Oost-Botswana en West-Zimbabwe zuidwaarts tot de Oost-Kaap, Zuid-Afrika. De egel heeft een voorkeur voor halfdroge tot gematigde streken, met een jaarlijkse neerslag van 300 tot 800 mm per jaar.[2] Woestijnen en gebieden met hoge neerslag worden gemeden. Hij komt voor in een grote verscheidenheid aan leefgebieden, waaronder graslanden, struikgebieden, parken en tuinen.
De Zuid-Afrikaanse egel is een nachtdier, die zich ook geregeld in de schemering laat zien. Enkel na zware regenbuien, zoals aan het begin van het regenseizoen, of bij koeler weer laat hij zich ook overdag zien. Overdag houdt hij zich schuil in holen, gegraven door andere dieren, of droge bladernesten onder dicht struikgewas of boomstronken. Enkel vrouwtjes met jongen en dieren in torpor maken gebruik van vaste schuilplaatsen.[3]
Het is een voornamelijk solitaire soort: groepen egels zijn vrouwtjes met jongen. Bij ontmoetingen met andere egels schudt het dier met zijn kop, wat gepaard gaat met luid gesnuffel en en gesnuif.
De Zuid-Afrikaanse egel loopt over het algemeen langzaam over de grond. Rennend bereikt hij snelheden van 6 tot 7 km/u.[2]
Ook deze soort rolt zich bij gevaar op tot een stekelige bal. De stekels beschermen het tegen vele roofdieren, waaronder zelfs leeuwen.[2] De belangrijkste natuurlijke vijand is de Verreaux-oehoe, die dankzij zijn lange, geschubde klauwen weinig problemen heeft met de stekelvacht.[4] De alarmschreeuw van de Zuid-Afrikaanse egel is een hoge kreet.
De Zuid-Afrikaanse egel heeft een voornamelijk insectivoor dieet: insecten, miljoenpoten en aardwormen vormen het belangrijkste onderdeel van zijn voedsel. Daarnaast eet hij kikkers, hagedissen, muizen, vogeleieren en jonge vogels, aas, paddenstoelen en verscheidene vruchten. Per nacht eet hij ongeveer 30% van zijn lichaamsgewicht.[3] Tijdens het foerageren loopt de egel vrij langzaam. Dankzij zijn sterk ontwikkelde reukzin vindt hij zijn prooi tussen afgevallen bladeren en onder stenen.
De Zuid-Afrikaanse egel kent mogelijk geen echte winterslaap. Wel worden de egels minder actief in de winter (mei tot juli of augustus), wanneer het voedsel schaarser is. Zodra de temperatuur onder de 15°C duikt, de daglengte korter is dan tien uur en het voedsel schaarser wordt, geraakt de egel in torpor, een minder actieve staat waarin de egel langzamer ademhaalt, de lichaamshouding meer ontspannen is en de lichaamstemperatuur kan dalen tot wel 1°C. Op deze manier houdt de egel het zuurstofverbruik laag. Dit zorgt er ook voor dat de coördinatie minder sterk is. Als de kou en voedselschaarste lang aanhoudt, leidt dat tot langere perioden van torpor en kan het lichaamsgewicht drastisch dalen. In het oosten van Vrijstaat, waar de torpor kan duren van juni tot augustus, verliezen de dieren soms wel tot 19% van hun lichaamsgewicht. Egels die minder dan 200 g wegen, overleven vaak een dergelijke winter niet.[2]
De voortplantingstijd van de Zuid-Afrikaanse egel loopt van oktober tot april. Ontmoetingen tussen mannetjes en vrouwtjes zijn luidruchtig. Met veel gesnuif en gesnuffel draaien de twee voor lange tijd om elkaar heen. Tijdens de paring legt het vrouwtje de stekels op haar romp plat, terwijl het mannetje zichzelf vastbijt in de stekels op haar schouders, zodat hij zichzelf goed kan positioneren.
Na een draagtijd van ongeveer 35 dagen worden de jongen geboren. De worp bestaat uit gemiddeld vier (één tot negen) jongen.[3] De pasgeboren egels zijn blind, kaal en wegen slechts 9 tot 11 g.[3] Een tot drie uur na de geboorte ontwikkelen zich de eerste stekels. Na vier tot zes weken worden deze stekels vervangen door hardere, lichaamsbedekkende stekels. Rond deze tijd gaan de jongen voor het eerst mee foerageren met de moeder. Na vijf weken worden de jongen gespeend en na vijf tot zeven weken zijn ze zelfstandig.
De Zuid-Afrikaanse egel wordt in sommige gebieden gevangen om zijn vlees. Bovendien worden de stekels en huid door traditionele genezers gebruikt. Ook wordt de Zuid-Afrikaanse egel geregeld als huisdier gehouden. Net als de West-Europese egel worden Zuid-Afrikaanse egels vaak overreden door auto's.
De soort is niet bedreigd, maar in sommige gebieden gaan hun aantallen achteruit om verscheidene redenen, waaronder verkeer, jacht, vangst voor de handel, nadelige landbouwpraktijken en lange droogten.[3]
Bronnen, noten en/of referentiesDe Zuid-Afrikaanse egel (Atelerix frontalis) is een zoogdier uit de familie van de egels (Erinaceidae). Het is de enige egelsoort in zuidelijk Afrika.
Multimedia w Wikimedia Commons Afrojeż buszmeński (Atelerix frontalis) – gatunek ssaka z rodziny Jeżowatych (Erinaceidae). Zamieszkuje Angolę, Botswanę, Lesotho, Namibię, Południową Afrykę, Tanzanie i Zimbabwe.
Średnia masa dorosłego samca wynosi około 350 g. Długość ciała wynosi średnio 20 cm[3].
Występują głównie w kolorze brązowym. Ich ciała z wyjątkiem pyska, uszu i strony brzusznej pokryte są ostrymi, keratynowymi kolcami z pustym trzonkiem. Każdy kolec połączony jest z odpowiednim mięśniem[4]. Części ciała niechronione kolcami pokryte są ciemnobrązowym futrem, natomiast kolce są białe na końcówce i brązowe u nasady. Mają spiczasty pysk i białą lub brązową część brzuszną. Cechą charakterystyczną tego gatunku jest biała pręga idąca przez czoło od jednej nogi do drugiej.
Afrojeż buszmeński jest powolnym, spokojnym ssakiem, ale w chwili zagrożenia potrafi poruszać się zdumiewająco szybko z prędkością 6–7 km/h[3]. W dzień śpią, pozostając w swych norach lub obszarach pokrytych roślinnością, zwinięte w charakterystyczną kulkę. Nocą wychodzą w poszukiwaniu pożywienia[5]. Na zimę wchodzą w stan hibernacji. Badania wykazały, że heterotermia pomaga im utrzymać energię niezbędną do przetrwania zimy[6].
Afrojeż buszmeński prowadzi nocny tryb życia. Chociaż jeże można znaleźć w większości środowisk, ten preferuje trawę oraz step pokryty liśćmi oraz niezbyt wilgotny. Większą część dnia spędza pod pokrywą liści lub w dziurach, żeruje w nocy. Miejsce do spania jest codziennie zmieniane.
Afrojeż buszmeński dawniej owadożerny, z powodu utraty większości siedlisk oraz dostępu do śmieci pozostawianych przez ludzi, stał się wszystkożernym ssakiem. Jego dieta obejmuje bezkręgowce, głównie żuki, pasikoniki oraz ślimaki. Może zjeść także drobne kręgowce, takie jak żaby czy jaszczurki. Odkąd stał się bywalcem ogrodów, psia karma również stanowi dla niego źródło pokarmu. Woda występuje w niewielkich ilościach na terenach zamieszkiwanych przez ten gatunek, dlatego pozyskuje ją z zjadanego pożywienia[5]. W jedną noc żerowania jeż może zjeść około 30% swojej masy ciała[3]. Muszą ważyć co najmniej 500 gram by przetrwać w stanie hibernacji, w który przechodzą na zimę[4].
Okres ciąży trwa około 35 dni. Liczebność miotu wynosi między jedno a dziewięć osobników. Okres godowy przypada na porę letnią, zatem młode rodzą się między marcem a październikiem, a ich masa wynosi około 10g. Rodzą się nagie i ślepe z tymczasowymi igłami zrzucanymi zazwyczaj po pierwszym miesiącu życia, oczy otwierają po 2 tygodniach[4]. Następnie wytwarzają igły charakterystyczne dla osobnika dorosłego. Po około 6 tygodniach od urodzenia młode zaczynają zdobywać pokarm razem z matką, gdyż samce nie biorą udziału w ich wychowaniu[3]. Dojrzałość płciową osiągają w 61–68 tygodniu życia i mogą rozmnażać się kilka razy do roku.
Ich mechanizm obronny stanowi zwijanie się w kulkę, by chronić miękką jamę brzucha. Nie stanowi to jednak wystarczającej obrony przed mocnymi szczękami i silnymi nogami ptaków drapieżnych, takich jak sowy.
Afrojeż buszmeński występuje w południowej Afryce, w szczególności w Botswanie, Malawi, Namibii, RPA i Zimbabwe[4]. Istnieją dwa główne zasięgi występowania tego jeża: zasięg zachodni obejmujący Angolę i Namibię oraz zasięg wschodni, w tym RPA, Mozambique, Lesotho, Zimbabwe i Botswana[7]. Zasięg występowania pojedynczego osobnika obejmuje 200-300 metrów od obszaru, w którym żyje, czyli gdzie zazwyczaj znajduje się jego dziura. Miejsca odpoczynku zmieniane się niemal codziennie. Jeże są zazwyczaj samotnikami. Wyjątek stanowią samice z młodymi. One również przemieszczają się, choć rzadziej niż pozostałe osobniki[5].
Afrojeż buszmeński nie stanowi zagrożenia dla ludzi, ale ludzie są zagrożeniem dla niego. Wiele z nich ginie pod kołami pojazdów[4]. Dodatkowo, niektórzy mieszkańcy południowej Afryki wierzą, że dym powstały ze spalenia kolców i suszonego mięsa afrojeża może zatrzymać złe duchy. Uważa się także, że jego tłuszcz jest lekarstwem na ból ucha u dzieci[3]. Afrojeż buszmeński jest także zabijany przez ludzi podczas polowań, gdyż stanowi źródło pożywienia[7].
Żywe jeże również są użyteczne dla ludzi, a ludzkie siedliska są korzystne dla nich. Wiele z nich żyje w podmiejskich ogrodach, gdzie przysługują się ludziom, zjadając szkodniki niszczące rośliny. Dodatkowo prowadzona jest ich ochrona poprzez rozmnażanie i karmienie ich w niewoli, dzięki czemu dożywają do lat 7 (w naturalnych warunkach do 3). W niewoli mogą być leczone z zapalenia płuc oraz grzybicy, dwóch zdrowotnych problemów, z jakimi afrojeże borykają się na wolności. W Republice Południowej Afryki nielegalne jest trzymanie jeży bez odpowiedniego zezwolenia[3].
Afrojeż buszmeński (Atelerix frontalis) – gatunek ssaka z rodziny Jeżowatych (Erinaceidae). Zamieszkuje Angolę, Botswanę, Lesotho, Namibię, Południową Afrykę, Tanzanie i Zimbabwe.
Atelerix frontalis é uma espécie de insetívoro da família Erinaceidae. Pode ser encontrado em Angola, Namíbia, Botsuana, Zimbábue e África do Sul.[1]
Atelerix frontalis é uma espécie de insetívoro da família Erinaceidae. Pode ser encontrado em Angola, Namíbia, Botsuana, Zimbábue e África do Sul.
Atelerix frontalis[2][3][4][5] är en däggdjursart som först beskrevs av Andrew Smith 1831. Atelerix frontalis ingår i släktet Atelerix och familjen igelkottdjur.[6][7]
Arten når en kroppslängd (huvud och bål) av cirka 8 cm, en svanslängd av ungefär 2 cm och en vikt av 240 till 400 g. Liksom hos flera andra igelkottdjur är ovansidan täckt av många taggar. De är vita vid roten, mörkbruna eller svarta i mitten och åter vita vid spetsen. Det finns även helt vita taggar som kan bilda strimmor. Alla andra kroppsdelar är täckt av päls som i ansiktet är gråbrun. Kring ansiktets ovansida löper en vit remsa. Annars kännetecknas huvudet av en spetsig nos och korta öron. Händer och fötter är utrustade med fem fingrar respektive tår. Hos honor förekommer fyra spenar på bröstet och minst två spenar längre bak på undersidan.[8] Förutom de trefärgade taggarna finns helt vita taggar. De kan vara glest fördelade eller de bildar längsgående linjer eller strimmor.[9]
Denna igelkott förekommer i södra Afrika i två från varandra skilda populationer. Den första mellan södra Angola och centrala Namibia och den andra från centrala Zimbabwe till centrala Sydafrika. Arten hittas bland annat i buskskogar, på gräsmarker och i trädgårdar.[1] Atelerix frontalis vistas i halvtorra områden med en årlig nederbörd mellan 300 och 800mm. Öknar och våta regioner undvikas.[9]
Atelerix frontalis äter huvudsakligen ryggradslösa djur som kompletteras med grodor, ödlor, småfåglar inklusive kycklingsungar, ägg, mindre gnagare, kadaver och svampar. Den hittar sina byten främst med luktsinnet. Individerna är aktiva mellan skymningen och gryningen. På dagen vilar de gömda i den täta växtligheten. Arten rör sig oftast långsam men den kan nå hastigheter upp till 7 km/h vid fara. Annars rullar den ihop sig som andra igelkottar. Trots denna försvarsåtgärd faller igelkotten ibland offer för mjölkuven (Bubo lacteus).[8] Arten kan täcka hela sitt vätskebehov med födan.[9]
Denna igelkott är främst nattaktiv men efter regnfall kan den leta på dagen efter föda. Före den kalla årstiden skapas ett fettskikt som reserv.[9]
Under den kalla årstiden intar Atelerix frontalis tidvis ett stelt tillstånd (torpor) men den håller ingen vinterdvala. Individerna kan tappa upp till 19 % av kroppsvikten fram till våren. När honor inte är brunstig lever varje exemplar ensam. Under våren eller sommaren (oktober till april på södra halvklotet) har honor en kull med upp till nio ungar, vanligen fyra ungar. Dräktigheten varar 5 till 6 veckor och ungarna föds blinda och nakna. De får sina första taggar efter några timmar och efter 4 till 6 veckor byts taggarna ut mot nya. Ungarna diar sin mor cirka 5 veckor och en till två veckor senare blir de självständiga.[8] När ungarna föds är de cirka 9 g tunga och blinda. Ögonen öppnas efter ungefär 10 dagar. Boet är ett gömställe med torr bråte eller en jordhåla som fodras med torrt löv.[9]
Denna igelkott fångas av regionens befolkning för köttets skull och taggarna används i den traditionella medicinen.[8] Dessa hot är av mindre betydelse. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1]
Arten delas in i följande underarter:[6][4]
Wikimedia Commons har media som rör Atelerix frontalis.
Wikispecies har information om Atelerix frontalis.
Atelerix frontalis är en däggdjursart som först beskrevs av Andrew Smith 1831. Atelerix frontalis ingår i släktet Atelerix och familjen igelkottdjur.
Atelerix frontalis là một loài động vật có vú trong họ Erinaceidae, bộ Erinaceomorpha. Loài này được A. Smith mô tả năm 1831.[1]
Phương tiện liên quan tới Atelerix frontalis tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Atelerix frontalis là một loài động vật có vú trong họ Erinaceidae, bộ Erinaceomorpha. Loài này được A. Smith mô tả năm 1831.
Южноафриканский ёж[1] (лат. Atelerix frontalis) — млекопитающее рода африканских ежей. Распространён в Анголе, Ботсване, Лесото, Намибии, Зимбабве и ЮАР.
Длина тела — 20 сантиметров. Масса — 300—700 грамм.
Иголки окрашены полосами в коричнево-шоколадный и чёрный цвет. На лбу чётко видна полоса белого меха.
Южноафриканский ёж (лат. Atelerix frontalis) — млекопитающее рода африканских ежей. Распространён в Анголе, Ботсване, Лесото, Намибии, Зимбабве и ЮАР.
Длина тела — 20 сантиметров. Масса — 300—700 грамм.
Иголки окрашены полосами в коричнево-шоколадный и чёрный цвет. На лбу чётко видна полоса белого меха.
남아프리카고슴도치(Atelerix frontalis)는 고슴도치과에 속하는 포유류의 일종이다.[2][3] 앙골라와 보츠와나, 레소토, 나미비아, 남아프리카공화국 그리고 짐바브웨에서 발견된다.
