الأسماء في صفحات التنقل
Clasificación científica Reinu:Plantaee División:Magnoliophyta Clas:Liliopsida Orde:Poales Familia:Poaceae Xéneru:Stipa Stipa o Achnatherum és un gènere de plantes de la família de les poàcies, ordre de les poals, subclasse de les commelínides, classe de les liliòpsides, divisió dels magnoliofitins. Consta d'uns tres centenars espècies de plantes perennes. Habiten en prats i estepes[1] o en la sabana. Algunes associacions de plantes estan dominades per plantes del gènere Stipa.[2] Moltes espècies són plantes farratgeres importants. Algunes són plantes ornamentals: Stipa brachytricha, S. arundinacea, S. splendens, S. calamagrostis, S. gigantea i S. pulchra. L'espart és l'espècie Stipa tenacissima.
Llista no exhaustiva.
Stipa o Achnatherum és un gènere de plantes de la família de les poàcies, ordre de les poals, subclasse de les commelínides, classe de les liliòpsides, divisió dels magnoliofitins. Consta d'uns tres centenars espècies de plantes perennes. Habiten en prats i estepes o en la sabana. Algunes associacions de plantes estan dominades per plantes del gènere Stipa. Moltes espècies són plantes farratgeres importants. Algunes són plantes ornamentals: Stipa brachytricha, S. arundinacea, S. splendens, S. calamagrostis, S. gigantea i S. pulchra. L'espart és l'espècie Stipa tenacissima.
Kavyl (Stipa) je rod trav, tedy z čeledi lipnicovitých (Poaceae). Jedná se o vytrvalé byliny. Jsou trsnaté. Stébla dorůstají výšek zpravidla 10-90 cm. Čepele listů jsou ploché, skládané svinuté nebo i štětinovité, 0,3-4 mm široké, na vnější straně listu se při bázi čepele nachází jazýček, 0,1-8 (vzácně až 15) mm dlouhý. Květy jsou v kláscích, které tvoří poměrně chudou latu, která je zpravidla volná, vzácněji stažená. Klásky zboku smáčklé či nikoliv, jednokvěté. Na bázi klásku jsou dvě plevy, které jsou nestejné nebo přibližně stejné, ze špičky krátce osinaté, vzácněji bez osin. Pluchy jsou osinaté, kraji dovnitř svinuté, chlupy na kraji pluchy tak tvoří jednolitou břišní čáru (důležitá při určování druhů). Osina je extrémně dlouhá, zpravidla 10-30 cm, vzácněji i přes 50 cm, v dolní části je zkroucená, výše potom lysá a drsná nebo péřitě chlupatá. Plušky jsou bez kýlu. Plodem je obilka, která je okoralá. Osina vytrvává na obilce i za zralosti. Celkově je známo asi 50 druhů, které najdeme hlavně v Evropě včetně Středomoří, Asii a severní Africe.
Tento článek pojednává o rodu Stipa L. v užším slova smyslu (s. str.). Někteří autoři řadí do rodu Stipa v širším slova smyslu (s.l.) ještě druhy z dalších rodů: Achnatherum P. Beauv. p.p., Aristella Bertol., Austrostipa S.W.L. Jacobs and J. Everett, Hesperostipa (Elias) Barkworth, Jarava Ruiz & Pavon, Lasiagrostis, Macrochloa Kunth, Orthoraphium Nees, Patis Ohwi, Ptilagrostis Griseb., Sparteum P. Beauv, Timouria Roshev., Trichosantha Steud. Všechny druhy rostoucí v ČR patří do rodu Stipa s. str.
V České republice roste 9 druhů z rodu kavyl (Stipa). Jedná se o stepní trávy, čili v ČR je najdeme jen v nejteplejších a nejsušších územích Čech i Moravy, tedy tam, kde se ostrůvkovitě udrželo bezlesí (ať už za pomoci člověka či bez ní) po celý holocén dodnes. Snadno poznatelným druhem je kavyl vláskovitý (Stipa capillata), protože jako jediný v ČR rostoucí druh nemá péřité osiny. Roste v suchých oblastech Čech i Moravy. Kavyl tenkolistý (Stipa tirsa) je nápadný svými niťovitými listy protaženými v osinatou špičku. Je to silně ohrožený druh (C2), roste v Čechách i na Moravě. Nejznámějším druhem je kavyl Ivanův (Stipa pennata, syn: Stipa joanis Čelak.), roste v Čechách i na Moravě. Podobné je to s dalšími druhy: kavyl chlupatý (Stipa dasyphylla) - silně ohrožený druh (C2), kavyl Smirnovův (Stipa smirnovii) - kriticky ohrožený druh (C1). Hojnější je kavyl sličný (Stipa pulcherrima). Kavyl olysalý (Stipa zalesskii) je kriticky ohrožený druh (C1) a roste jen v Čechách, na Moravě chybí. Naopak kavyl skalní (Stipa eriocaulis) byl teprve nedávno potvrzen z Moravy (Svatý kopeček u Mikulova) a chybí v Čechách. Kavyl písečný (Stipa borysthenica) je v ČR druhem písků jihovýchodní Moravy, v Čechách chybí a patří mezi kriticky ohrožené druhy (C1).
Kavyl (Stipa) je rod trav, tedy z čeledi lipnicovitých (Poaceae). Jedná se o vytrvalé byliny. Jsou trsnaté. Stébla dorůstají výšek zpravidla 10-90 cm. Čepele listů jsou ploché, skládané svinuté nebo i štětinovité, 0,3-4 mm široké, na vnější straně listu se při bázi čepele nachází jazýček, 0,1-8 (vzácně až 15) mm dlouhý. Květy jsou v kláscích, které tvoří poměrně chudou latu, která je zpravidla volná, vzácněji stažená. Klásky zboku smáčklé či nikoliv, jednokvěté. Na bázi klásku jsou dvě plevy, které jsou nestejné nebo přibližně stejné, ze špičky krátce osinaté, vzácněji bez osin. Pluchy jsou osinaté, kraji dovnitř svinuté, chlupy na kraji pluchy tak tvoří jednolitou břišní čáru (důležitá při určování druhů). Osina je extrémně dlouhá, zpravidla 10-30 cm, vzácněji i přes 50 cm, v dolní části je zkroucená, výše potom lysá a drsná nebo péřitě chlupatá. Plušky jsou bez kýlu. Plodem je obilka, která je okoralá. Osina vytrvává na obilce i za zralosti. Celkově je známo asi 50 druhů, které najdeme hlavně v Evropě včetně Středomoří, Asii a severní Africe.
Fjergræs-slægten (Stipa) er en slægt med henved 300 arter, som er udbredt over hele verden. Arterne har en tueformet vækst, og de er mest stauder, men enårige arter findes også. De tuedannende blade er oftest indrullede, så de virker børsteagtige. Bladets overside er stærkt ribbet. Stænglerne er oprette og hos nogle arter også forgrenede. De har mellem 1 og 8 knæ. Blomsterne er reducerede og mangler bæger- og kronblade. Avnerne er 3-5-ribbede og ofte trukket ud i lange spidser, sådan at de er betydeligt længere end selve frøet. Stakken er op til 50 cm lang. Blomsterstanden er et endestillet, mere eller mindre tæt aks[1]
Beskrevne arter
Die Federgräser und Pfriemengräser (Stipa) sind eine Pflanzengattung in der Familie der Süßgräser (Poaceae). Die etwa 100 bis 388 Arten sind weltweit verbreitet.
Die Arten sind vorwiegend ausdauernde, horstbildende Gräser, seltener wachsen sie als einjährige Pflanzen. Sie besitzen meist viele nichtblühende Triebe, die außerhalb der Blattscheiden hochwachsen. Die Stängel stehen aufrecht, sind einfach oder unten verzweigt. Die Stängel haben 2 bis 4 (selten 1 bis 8) Knoten. Die Blattscheiden sind bis zum Grund offen. Das Blatthäutchen ist ein häutiger Saum. Die Blattspreiten sind gefaltet oder zusammengerollt, borstlich. An der Oberseite sind sie stark gerippt. In der Knospenlage sind die Blätter gefaltet.
In einem ausgebreiteten bis zusammengezogenen, dichten bis lockeren, rispige Gesamtblütenstand stehen viele Blüten zusammen. Die Ährchen sind einblütig und seitlich zusammengedrückt, ein Achsenfortsatz über dem Blütchen fehlt. Zur Reife fallen die Blütchen aus den Hüllspelzen, die stehen bleiben, aus. Die Hüllspelzen sind drei- bis fünfnervig, selten einnervig, gleich oder ungleich. Häufig sind sie in eine Spitze ausgezogen und wesentlich länger als die Blüte ohne Granne. Sie sind häutig bis durchscheinend dünnhäutig. Die Deckspelze ist fünfnervig, derbhäutig, behaart und begrannt. Die Granne ist bis zu 50 cm lang, ein- bis zweifach gekniet und mit gedrehter, kahler bis behaarter Untergranne. Die Obergranne ist rau bis dicht federig (von daher der deutsche Name). Die Vorspelze ist annähernd so lang wie die Deckspelze, dünnhäutig bis lederig. Es gibt drei, selten zwei Staubblätter. Der Fruchtknoten ist kahl und trägt zwei, selten drei endständige Griffel mit dicht federigen Narben.
Die Karyopse ist eng von Deck- und Vorspelze umgeben und bildet zusammen mit der an der Deckspelze sitzenden Bohrspitze die Ausbreitungseinheit (Diaspore). Die Bohrspitze oder Kallus sitzt am unteren Ende der Deckspelze und ist morphologisch ein Teil der Ährchenachse.[1] Sie ist dicht behaart, spitz bis stechend, nur selten abgerundet. Der Embryo ist ein Sechstel bis ein Drittel so lang wie die Frucht. Der Nabel ist strichförmig und erstreckt sich fast über die ganze Länge der Frucht.
In der Gattung kommen häufig kleistogame Blüten vor.
Die Früchte sind Bohrfrüchte: Die Untergranne ist trocken gedreht, bei Feuchtigkeit dreht sie sich auf. Dadurch richtet sich die ganze Ausbreitungseinheit durch den Knick in der Granne auf und bohrt sich so ins Erdreich. Die Haare des Kallus dienen als Widerlager.
Die Ausbreitung erfolgt bei den Arten mit behaarter Granne durch den Wind (Anemochorie), bei denen mit rauen Grannen durch Tiere (Epizoochorie).
Die Gattung Stipa wurde 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, 1, S. 78–79 aufgestellt. Als Lectotypusart wurde 1925 Stipa pennata L. durch Albert Spear Hitchcock in Contributions from the United States National Herbarium. Smithsonian Institution, Volume 24, Issue 7, S. 216 festgelegt.[2] Synonyme für Stipa L. sind: Orthoraphium Nees, Stupa Asch. orth. var.[3] Der Gattungsname Stipa leitet sich vom lateinischen stipa, stippa ab, dem Stab, der zum Abstützen von Amphoren dient; hierfür wurden unter anderem die Halme des Halfagrases (Stipa tenacissima) verwendet.
Die Gattung Stipa gehört zur Tribus Stipeae in der Unterfamilie Pooideae innerhalb der Familie Poaceae.[3] Auch die Arten der Gattung Achnatherum P.Beauv., Celtica F.M.Vazquez & Barkworth, Macrochloa Kunth, Ptilagrostis Griseb. und Trikeraia Bor werden manchmal in die Gattung Stipa s. l. gestellt.[3]
Die Gattung Stipa umfasst 100[4] bis 388[1] Arten, je nach der Auffassung ob Achnatherum, Celtica, Macrochloa, Ptilagrostis und Trikeraia enthalten sind oder nicht.[5]
Die in Mitteleuropa vorkommenden Arten sind:[6]
Weitere Arten der Gattung Stipa sind (Auswahl):
Nicht mehr in die Gattung Stipa werden gestellt:[7]
In vielen Steppengebieten spielen die Federgräser als Futterpflanzen eine wichtige Rolle. Einige Arten werden als Zierpflanzen gezogen.
Die Federgräser und Pfriemengräser (Stipa) sind eine Pflanzengattung in der Familie der Süßgräser (Poaceae). Die etwa 100 bis 388 Arten sind weltweit verbreitet.
Chalov (Stipa) — gʻalladoshlarga mansub koʻp yillik, baʼzan bir yillik oʻtsimon oʻsimliklar turkumi. Moʻʼtadil va subtropik mintaqalarda, qisman tropik togʻlarda 300 ga yaqin turi maʼlum. Oʻzbekiston togʻlarida va togʻ yonbagʻirlarida 13 turi, jumladan, tukli Ch. (S. capillata), kavkaz Ch.i (S. caucasia Schmalh.), sovich Ch.i (S. szovitsiana Trin. ex Hohena.) va boshqa uchraydi. Koʻpchilik turlari choʻl, dasht, preriyalar oʻt oʻsimliklar qoplamining asosiy kismini tashkil etadi. Shagʻalli va toshloq yerlarda ham oʻsadi. Barglari kambar, uzun, chiziqsimon, qiltiqli. Boshoqlari bir gulli. Hamma turining xashagi sifati oʻrtacha. Chorva mollari ularni bahorda (maisa holatida) xush koʻrib eydi. Baʼzi turlari qogʻoz sanoati uchun xom ashyo.
Кăлкан (лат. Stipa) — Пĕрчĕллисен çемьине кĕрекен нумай çул ӳсекен курăк ăрачĕ.
400 яхăн тĕс.
•
Кăлкан (лат. Stipa) — Пĕрчĕллисен çемьине кĕрекен нумай çул ӳсекен курăк ăрачĕ.
Тулаң (лат. Stipa, L. 1753) – дан өсүмдүктөр тукумуна кирүүчү көп жылдык чөп. Жер шарында 300дөй (КМШда 57; Кыргызстанда 22 ден ашык) түрү белгилүү. Сабагы тик өсөт, ичке жалбырактуу, топ гүлдүү, сейрек машакчалуу, даны узун кылкандуу. Кара топурактуу жерлерге жакшы өсөт. Т-ды тоют катары вегетация мезгилинин алгачкы фазаларында пайдаланган жакшы. Май айынан баштап катый баштайт. Тулаңды жылкы жакшы жейт, ал эми кой менен уй көп жебейт. Т-дуу жайытка анын даны бышканда мал жаюуга болбойт, анткени анын кылканы жүнгө жабышып, териге сайылат да андан денеге өтүп малды жабыркатат.
Европада, Кавказда, Батыш Сибирде жана Борбордук Азияда Лессинг тулаңы кеңири таралган. Бийикт. 40-70 см, Лессинг тулаңы көп өскөн талаада ар га-дан 10-15 ц көк чөп чабылат. Талаалар чарбачылыкта интенсивдүү колдонулгандыктан көпчүлүк түрүнүн саны жана таралуусу кыскарып келет.
Тулаң (лат. Stipa, L. 1753) – дан өсүмдүктөр тукумуна кирүүчү көп жылдык чөп. Жер шарында 300дөй (КМШда 57; Кыргызстанда 22 ден ашык) түрү белгилүү. Сабагы тик өсөт, ичке жалбырактуу, топ гүлдүү, сейрек машакчалуу, даны узун кылкандуу. Кара топурактуу жерлерге жакшы өсөт. Т-ды тоют катары вегетация мезгилинин алгачкы фазаларында пайдаланган жакшы. Май айынан баштап катый баштайт. Тулаңды жылкы жакшы жейт, ал эми кой менен уй көп жебейт. Т-дуу жайытка анын даны бышканда мал жаюуга болбойт, анткени анын кылканы жүнгө жабышып, териге сайылат да андан денеге өтүп малды жабыркатат.
Европада, Кавказда, Батыш Сибирде жана Борбордук Азияда Лессинг тулаңы кеңири таралган. Бийикт. 40-70 см, Лессинг тулаңы көп өскөн талаада ар га-дан 10-15 ц көк чөп чабылат. Талаалар чарбачылыкта интенсивдүү колдонулгандыктан көпчүлүк түрүнүн саны жана таралуусу кыскарып келет.
Хæмыцырихи (лат. Stipa, уырыс. Ковыль) у бирæазон кæрдæджы мыггаг, зайы тыгъдбыдырты æмæ зонæты ромыл бæстыхъæдимæ.
Stipa pennata
Stipa borysthenica
Stipa tenuifolia
Stipa tenacissima
Stipa is a genus of around 300 large perennial hermaphroditic grasses collectively known as feather grass, needle grass, and spear grass. They are placed in the subfamily Pooideae and the tribe Stipeae, which also contains many species formerly assigned to Stipa, which have since been reclassified into new genera.
Many species are important forage crops. Several species such as Stipa brachytricha, S. arundinacea, S. splendens, S. calamagrostis, S. gigantea and S. pulchra are used as ornamental plants. One former species, esparto grass (Macrochloa tenacissima), is used for crafts and extensively in paper making.
It is a coarse grass with inrolled leaves and a panicle patterned inflorescence.[2]
Species of the genus Stipa can occur in grasslands[3] or in savanna habitats. Certain specific prairie plant associations are dominated by grasses of the genus Stipa, which genus often lends its name to the terminology of some prairie types.[4] In some areas of the western United States grasses of the genus Stipa form a significant part of the understory of Blue Oak savannas, and were even a more important element prehistorically before the invasion of many European grasses.[5]
Stipa is a genus of around 300 large perennial hermaphroditic grasses collectively known as feather grass, needle grass, and spear grass. They are placed in the subfamily Pooideae and the tribe Stipeae, which also contains many species formerly assigned to Stipa, which have since been reclassified into new genera.
Many species are important forage crops. Several species such as Stipa brachytricha, S. arundinacea, S. splendens, S. calamagrostis, S. gigantea and S. pulchra are used as ornamental plants. One former species, esparto grass (Macrochloa tenacissima), is used for crafts and extensively in paper making.
It is a coarse grass with inrolled leaves and a panicle patterned inflorescence.
Por samtitola artikolo vidu la paĝon Stipo (fungoscienco). Stipo (latine Stipa) estas genro de plurjaraj herboj el poacoj kun pli ol 250 specioj.
Stipoj kreskas sur herbejoj, stepoj de la tropiko, subtropiko, kontinenta zono. Ilin karakterizas la ofte 30 cm longaj, hirtaj aristoj.
Jen kelkaj specioj de la genro Stipo.
Kelkaj specioj de stipo estas ĝardene kulturataj kiel ornamaj herboj. Unu specio, alfo, havas signifon por paperfabrikado.
Stipa es un género de gramíneas (Poaceae), perennes y cespitosas, que comprende aproximadamente 250 especies distribuidas por todo el globo.[1]
En las regiones esteparias de América, el género Stipa es con frecuencia dominante. Forma la Pampa seca, las antiguas Grandes Praderas de Norteamérica, las sabanas de África y Sudamérica y las estepas euroasiáticas, mediterráneas y africanas. Sus especies tienen a veces valor forrajero, o bien son perjudiciales debido a las perforaciones que sus frutos producen en los cueros de los animales. Una especie del sur de Europa y norte de África, Stipa tenacissima L., es el "esparto" utilizado en la fabricación de papel y cordelería.
Muchas especies están adaptadas a suelos áridos, semidesiertos y estepas, a las que les dan nombre, caracterizan y se emplean para evitar la erosión de los suelos y la desertización. En zonas apropiadas forman praderas densas solas o en compañía de otros grupos. Aunque en agricultura suelen ser consideradas malezas, algunas especies se emplean por la resistencia de sus fibras para realizar cuerdas, cestos y otras urdimbres. Por su gran capacidad de regeneración y su resistencia a desaparecer son un alimento importante para muchos herbívoros y caracterizan muchas praderas salvajes en zonas secas de todo el planeta. Aunque hay excepciones, conforme las zonas son más frescas y húmedas, se desarrolla otro tipo de vegetación que sustituyen poco a poco a las especies del género stipa.
Stipa incluye pastos perennes, cespitosos, de unos 30 cm pero en ocasiones de hasta dos metros y medio, frecuentemente con hojas de lámina convoluta. Las espiguillas se hallan dispuestas en panojas generalmente laxas. Todas las Stipa se reconocen por tener unas aristas muy largas, que cuando son maduras en algunos se enrollan entre ellas quedando completamente enmarañadas.
Las espiguillas son unifloras, articuladas por encima de las glumas, con articulación oblicua que deja un callus puntiagudo e hirsuto unido al flósculo. Las glumas son membranosas, frecuentemente hialinas, agudas o acuminadas en el ápice, iguales o ligeramente desiguales. La lema es estrecha, notablemente convoluta, obovoidea, fusiforme o lineal, endurecida a la madurez y persistente sobre el cariopse, terminada superiormente en una arista generalmente persistente, enroscada y geniculada (doblada) una o dos veces. La pálea es plana, lanceolada, no carenada, frecuentemente reducida, rodeada por la lema. El androceo está compuesto por 3 estambres, las anteras son amarillas o violáceas, frecuentemente con un mechoncito de pelos en el ápice. El cariopse es fusiforme u obovado, con hilo linear.
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 78–79. 1753.[2] La especie tipo es: Stipa pennata L.
Stipa: nombre genérico que deriva del griego stupe (estopa) o stuppeion (fibra), aludiendo a las aristas plumosas de las especies euroasiáticas, o (más probablemente) a la fibra obtenida de pastos de esparto.[1]
Tiene un número de cromosomas de: x = 9, 10, 11, 12, y 22. 2n = 22, 28, 40, 44, 48, 68, y 96. 2, 4, y 8 ploidias.[1]
Stipa tenacissima, Stipa gigantea, Stipa parviflora, Stipa barbata, Stipa lagascae, Stipa pennata, Stipa offneri, Stipa caudata...
Stipa papposa recibe en Argentina el nombre común de aibé.[5]
Stipa es un género de gramíneas (Poaceae), perennes y cespitosas, que comprende aproximadamente 250 especies distribuidas por todo el globo.
Höyhenheinät (Stipa) on laaja monivuotisten, kaksineuvoisten heinäkasvien suku. Näitä kasvaa villeinä yleensä aroilla.
Espartohöyhenheinä eli espartoheinä (eli alfaheinä, halfaheinä)[1] (Stipa tenacissima) on monikäyttöinen. Se kasvaa Välimeren maissa, varsinkin Espanjan ja Algerian aroilla, ja sen lehtiä käytetään punontatöihin ja paperin valmistukseen.[2]
Monia Stipa-suvun kasveja käytetään puutarhoissa koristekasveina, esimerkiksi hentohöyhenheinää (Stipa tenuissima 'Pony Tails').[3]
Höyhenheinät (Stipa) on laaja monivuotisten, kaksineuvoisten heinäkasvien suku. Näitä kasvaa villeinä yleensä aroilla.
Espartohöyhenheinä eli espartoheinä (eli alfaheinä, halfaheinä) (Stipa tenacissima) on monikäyttöinen. Se kasvaa Välimeren maissa, varsinkin Espanjan ja Algerian aroilla, ja sen lehtiä käytetään punontatöihin ja paperin valmistukseen.
Monia Stipa-suvun kasveja käytetään puutarhoissa koristekasveina, esimerkiksi hentohöyhenheinää (Stipa tenuissima 'Pony Tails').
Stipa est un genre de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae. Ce sont les stipes véritables.
De nombreuses espèces de Stipa sont cultivées comme plantes fourragères. D'autres, telles que Stipa brachytricha, Stipa arundinacea, Stipa splendens, Stipa calamagrostis, Stipa gigantea et Stipa pulchra, sont utilisées comme plantes ornementales. Une espèce, l'alfa (Stipa tenacissima), est utilisée pour la fabrication d'objets de sparterie et de papier.
Selon World Checklist of Selected Plant Families (WCSP) (9 juillet 2016)[1] :
Stipa est un genre de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae. Ce sont les stipes véritables.
De nombreuses espèces de Stipa sont cultivées comme plantes fourragères. D'autres, telles que Stipa brachytricha, Stipa arundinacea, Stipa splendens, Stipa calamagrostis, Stipa gigantea et Stipa pulchra, sont utilisées comme plantes ornementales. Une espèce, l'alfa (Stipa tenacissima), est utilisée pour la fabrication d'objets de sparterie et de papier.
Kovilje (lat. Stipa), veliki biljni rod iz porodice trava (travovki), kojemu pripada preko 200 vrsta[1] trajnica i grmova. U Hrvatskoj raste nekoliko vrsta, to su: vlasasto kovilje, ili babina kosa Stipa capillata, perasto kovilje (Stipa pennata) i još neke.
Kratkobodljasto kovilje ne pripada u taj rod, nego u hrapavice (Achnatherum bromoides)[2]
Kovilje (lat. Stipa), veliki biljni rod iz porodice trava (travovki), kojemu pripada preko 200 vrsta trajnica i grmova. U Hrvatskoj raste nekoliko vrsta, to su: vlasasto kovilje, ili babina kosa Stipa capillata, perasto kovilje (Stipa pennata) i još neke.
Kratkobodljasto kovilje ne pripada u taj rod, nego u hrapavice (Achnatherum bromoides)
Kowjel[1] (Stipa) je ród ze swójby słódkich trawow (Poaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Jeli sy jedyn z mjenowanych njedostatkow skorigował(a), wotstroń prošu potrjecheny parameter předłohi {{Předźěłuj}}. Podrobnosće namakaš w dokumentaciji.
Kowjel (Stipa) je ród ze swójby słódkich trawow (Poaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
kosmičkata kowjel (Stipa dasyphylla) něžna kowjel (Stipa eriocaulis) pěskowa kowjel (Stipa borysthenica) pjerkojta kowjel (Stipa pennata) włosojta kowjel (Stipa capillata) wopuškojta kowjel (Stipa tirsa) wulka kowjel (Stipa pulcherrima)Stipa L., 1753 (nome comune: lino delle fate) è un genere di piante spermatofita monocotiledone appartenente alla famiglia Poaceae (ex. Graminacee).[1]
Il nome del genere deriva da una parola greca il cui significato è "stoppa, lino, fibra, cordame" in riferimento alle infiorescenze piumose o plumose di alcune specie di questo genere.[2]
Il nome scientifico del genere è stato definito da Linneo (1707 – 1778), conosciuto anche come Carl von Linné, biologo e scrittore svedese considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione "Species Plantarum" (Sp. Pl. 1: 78)[3] del 1753.[1]
Le piante di questo genere arrivano più o meno ad una altezza massima di un metro e mezzo. La forma biologica prevalente è emicriptofita cespitosa (H caesp), sono piante erbacee densamente cespugliose, perenni, con gemme svernanti al livello del suolo e protette dalla lettiera o dalla neve e presentano ciuffi fitti di foglie che si dipartono dal suolo. Per le specie a ciclo biologico annuo la forma biologica è terofita scaposa (T scap), ossia in generale sono piante erbacee che differiscono dalle altre forme biologiche poiché, essendo annuali, superano la stagione avversa sotto forma di seme e sono munite di asse fiorale eretto e spesso privo di foglie.[4][5][6][7][8][9][10][11]
Le radici sono secondarie e fascicolate da rizoma.
La parte aerea del fusto è eretta (spesso incurvata all'apice), rigida. Alla base è avvolta da fibre biancastre. I culmi in genere hanno 5 nodi.
Le foglie lungo il culmo sono disposte in modo alterno, sono distiche e si originano dai vari nodi. Sono composte da una guaina, una ligula e una lamina. Le venature sono parallelinervie. Non sono presenti i pseudopiccioli e, nell'epidermide delle foglia, le papille.
Infiorescenza principale (sinfiorescenza o semplicemente spiga): le infiorescenze, formate da alcune spighette (9 - 12) solitarie o sparse e ermafrodite, hanno la forma di una pannocchia lineare, breve e stretta (la pannocchia può essere peduncolata). La fillotassi dell'inflorescenza inizialmente è a due livelli, anche se le successive ramificazioni la fa apparire a spirale.
Infiorescenza secondaria (o spighetta): le spighette, con forme lanceolate e affusolate, sottese da due brattee distiche e strettamente sovrapposte chiamate glume (inferiore e superiore), sono formate da un fiore. Possono essere presenti dei fiori sterili; in questo caso sono in posizione distale rispetto a quelli fertili. Alla base di ogni fiore sono presenti due brattee: la palea e il lemma. La disarticolazione avviene con la rottura della rachilla sotto il fiore fertile.
I fiori fertili sono attinomorfi formati da 3 verticilli: perianzio ridotto, androceo e gineceo.
I frutti sono del tipo cariosside, ossia sono dei piccoli chicchi indeiscenti, con forme ovoidali, nei quali il pericarpo è formato da una sottile parete che circonda il singolo seme. In particolare il pericarpo è fuso al seme ed è aderente. L'endocarpo non è indurito e l'ilo è lungo e lineare. L'embrione è piccolo e provvisto di epiblasto ha un solo cotiledone altamente modificato (scutello senza fessura) in posizione laterale. I margini embrionali della foglia non si sovrappongono.
Come gran parte delle Poaceae, le specie di questo genere si riproducono per impollinazione anemogama. Gli stigmi più o meno piumosi sono una caratteristica importante per catturare meglio il polline aereo. La dispersione dei semi avviene inizialmente a opera del vento (dispersione anemocora) e una volta giunti a terra grazie all'azione di insetti come le formiche (mirmecoria). Da alcuni studi sembra che alcune specie di questo genere siano state facilmente trasportate nella pelliccia di pecore e capre (in Mongolia).[12]
La distribuzione delle specie del genere Stipa è relativa alle regioni temperate di tutto il mondo.[4]
Della ventina di specie presenti nella flora spontanea italiana, cinque vivono sull'arco alpino. La tabella seguente mette in evidenza alcuni dati relativi all'habitat, al substrato e alla distribuzione delle specie alpine[13].
La famiglia di appartenenza di questo genere (Poaceae) comprende circa 650 generi e 9.700 specie (secondo altri Autori 670 generi e 9.500[8]). Con una distribuzione cosmopolita è una delle famiglie più numerose e più importanti del gruppo delle monocotiledoni e di grande interesse economico: tre quarti delle terre coltivate del mondo produce cereali (più del 50% delle calorie umane proviene dalle graminacee). La famiglia è suddivisa in 11 sottofamiglie, il genere Stipa è descritto all'interno della sottofamiglia Pooideae e raccoglie un centinaio di specie distribuite nelle zone temperate in tutto il mondo (soprattutto Asia e Europa).[4][5]
Il genere Stipa è compreso nella supertribù Stipodae L. Liu, 1980. La supertribù Stipodae è il quarto nodo della sottofamiglia Pooideae ad essersi evoluto (gli altri tre sono la tribù Brachyelytreae, e le supertribù Nardodae e Melicodae).[14] Stipa è descritto all'interno della tribù Stipeae Dumort., e in questa tribù fa parte del Clade I Eurasiatico (nome provvisorio per una sottotribù). Nel clade occupa una posizione "basale" e forma un "gruppo fratello" con il resto del clade formato dai generi (per lo più monospecifici): Neotrinia, Orthoraphium, Oryzopsis, Psammochloa, Ptilagrostis (stricto sensu) e Trikeraia.[4]
Ultimamente questo genere è stato ridimensionato, ma rimane ugualmente di grandi dimensioni. Dalle analisi filogenetiche Stipa s.s. è monofiletico.[15] ma le suddivisioni all'interno del genere non sono coerentemente supportate dai dati molecolari disponibili. Tradizionalmente il genere è suddiviso nelle seguenti sezioni: Barbatae, Leiostipa, Pseudoptilagrostis, Regelia, Stipa e Smirnowia.[4] Il numero totale delle specie di questo genere non è ancora ben definito; varia da un centinaio a oltre 300 secondo le varie checklist.[4][10][11][16]
Il subclade Eurasiatico delle Stipeae (e quindi questo genere) è individuato dai seguenti caratteri:[4]
Nelle ricerche paleobotaniche alcune specie di Stipa (o parenti stretti) sono state trovate nel Nord America datate a circa 34 milioni di anni fa (Eocene superiore).[17]
Per meglio comprendere ed individuare le varie specie del genere (solamente per le specie spontanee della flora italiana) l’elenco seguente utilizza in parte il sistema delle chiavi analitiche (vengono cioè indicate solamente quelle caratteristiche utili a distingue una specie dall'altra).[6].
Ai due gruppi elencati sopra si devono aggiungere le seguenti specie presenti sul territorio italiano e non trattate nella "Flora d'Italia":[18][19]
Le seguenti specie storicamente descritte all'interno del genere Stipa, in base a recenti studi, sono state assegnate a generi diversi:
.JPG)
url (aiuto). URL consultato il 17 luglio 2019. url (aiuto). URL consultato il 17 luglio 2019. url (aiuto). URL consultato il 17 luglio 2019. Stipa L., 1753 (nome comune: lino delle fate) è un genere di piante spermatofita monocotiledone appartenente alla famiglia Poaceae (ex. Graminacee).
Ašuotė (Stipa) – miglinių (Poaceae) šeimos žolinių augalų gentis. Auga pasaulio prerijose, stepėse, savanose.
Ašuotė – daugiametė žolė trumpais šakniastiebiais ir ilgais, pavėjui banguojančiais lapais. Žiedynai taip pat ilgi, primenantys plunksnas.
Tai svarbi pašarinė žolė. Kelios rūšys (Stipa brachytricha, S. arundinacea, S. splendens, S. calamagrostis, S. gigantea ir S. pulchra) auginamos kaip dekoratyviniai augalai.
Pasaulyje auga ~300 ašuočių rūšių.
Ašuotė (Stipa) – miglinių (Poaceae) šeimos žolinių augalų gentis. Auga pasaulio prerijose, stepėse, savanose.
Ašuotė – daugiametė žolė trumpais šakniastiebiais ir ilgais, pavėjui banguojančiais lapais. Žiedynai taip pat ilgi, primenantys plunksnas.
Tai svarbi pašarinė žolė. Kelios rūšys (Stipa brachytricha, S. arundinacea, S. splendens, S. calamagrostis, S. gigantea ir S. pulchra) auginamos kaip dekoratyviniai augalai.
Stipa (synoniem: Anemanthele) is een geslacht uit de grassenfamilie (Poaceae). De ongeveer 300 soorten van dit geslacht komen voor in delen van de hele wereld.[1]
De volgende soorten worden hier beschreven:
Stipa (synoniem: Anemanthele) is een geslacht uit de grassenfamilie (Poaceae). De ongeveer 300 soorten van dit geslacht komen voor in delen van de hele wereld.
Ostnica (Stipa L.) – rodzaj roślin należący do rodziny wiechlinowatych (Poaceae). W zależności od ujęcia systematycznego liczy od ok. 100[2] do blisko 400 gatunków[3], z których w Polsce dziko rosną cztery. Wszystkie gatunki są kserofitami występującymi na suchych siedliskach w formacjach trawiastych, w strefach klimatu umiarkowanego i zwrotnikowego obu półkul. W strefie klimatu podzwrotnikowego i równikowego trawy te występują w wyższych partiach gór. Gatunkiem typowym jest ostnica piórkowata S. pennata L.[4]
Rośliny rosnące w zbitych, zwartych kępach, bez rozłogów. Liście szczeciniaste, z otwartymi pochwami liściowymi. Kwiatostan typu wiechy z kłoskami jednokwiatowymi.
Rodzaj należący do rodziny wiechlinowatych (Poaceae), rzędu wiechlinowców (Poales)[1]. W obrębie rodziny należy do podrodziny wiechlinowych (Pooideae), plemienia Stipeae[5].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa jednoliścienne (Liliopsida Brongn.), podklasa komelinowe (Commelinidae Takht.), nadrząd Juncanae Takht., rząd wiechlinowce (Poales Small), rodzina wiechlinowate (Poaceae (R. Br.) Barnh.), podrodzina ostnicowe (Stipoideae Burmeist.), plemię Stipeae Dumort., podplemię Stipinae Griseb., rodzaj ostnica (Stipa L.)[6].
Wszystkie cztery gatunki z rodzaju ostnica występujące dziko w Polsce objęte są na stanowiskach naturalnych ochroną gatunkową.
Są to trawy o niskiej wartości pokarmowej. Skarmiane mogą być ewentualnie tylko za młodu. Niektóre gatunki wykorzystywane są w niektórych krajach do produkcji papieru i wykorzystywane są do celów dekoracyjnych.
Ostnica (Stipa L.) – rodzaj roślin należący do rodziny wiechlinowatych (Poaceae). W zależności od ujęcia systematycznego liczy od ok. 100 do blisko 400 gatunków, z których w Polsce dziko rosną cztery. Wszystkie gatunki są kserofitami występującymi na suchych siedliskach w formacjach trawiastych, w strefach klimatu umiarkowanego i zwrotnikowego obu półkul. W strefie klimatu podzwrotnikowego i równikowego trawy te występują w wyższych partiach gór. Gatunkiem typowym jest ostnica piórkowata S. pennata L.
Stipa L. é um género botânico pertencente à família Poaceae.[1]
Na classificação taxonômica de Jussieu (1789), Stipa é o nome de um gênero botânico, ordem Gramineae, classe Monocotyledones com estames hipogínicos.
Cabrera, A. 1970. Stipa. En: Flora de la Provincia de Buenos Aires. Tomo IV, Parte II. Instituto Nacional de Tecnología Agropecuaria, Colección Científica. Buenos Aires, Argentina.
Stipa L. é um género botânico pertencente à família Poaceae.
Na classificação taxonômica de Jussieu (1789), Stipa é o nome de um gênero botânico, ordem Gramineae, classe Monocotyledones com estames hipogínicos.
Stipa este un gen constituit din aproximativ 300 de ierburi perene hermafrodite mari, colectiv cunoscut sub numele de iarba pană, iarbă ac și iarbă suliță. Ele sunt plasate în subfamilia Pooideae și tribul Stipeae.
Multe specii din acest gen sunt importante culturi furajere. Mai multe specii, cum ar fi Stipa brachytricha, S. arundinacea, S. splendens, S. Calamagrostis, S. gigantea și S. pulchra sunt folosite ca plante ornamentale. O specie (Stipa tenacissima), este folosită pentru meserii și pe scară largă în procesul de fabricare a hârtiei.
Stipa este un gen constituit din aproximativ 300 de ierburi perene hermafrodite mari, colectiv cunoscut sub numele de iarba pană, iarbă ac și iarbă suliță. Ele sunt plasate în subfamilia Pooideae și tribul Stipeae.
Multe specii din acest gen sunt importante culturi furajere. Mai multe specii, cum ar fi Stipa brachytricha, S. arundinacea, S. splendens, S. Calamagrostis, S. gigantea și S. pulchra sunt folosite ca plante ornamentale. O specie (Stipa tenacissima), este folosită pentru meserii și pe scară largă în procesul de fabricare a hârtiei.
Fjädergrässläktet (Stipa) är ett grässläkte. Ungefär 300 arter är kända, varav en, fjädergräs (S. pennata), växer vilt i Sverige.
Fjädergräsen är medelhöga eller höga och har ofta hoprullade blad. Småaxen sitter oftast i en utbredd vippa. Skärmfjällen är olika stora, hinnaktiga, spetsade och har långa, nakna eller håriga borst.
Wikimedia Commons har media som rör Fjädergrässläktet.
Fjädergrässläktet (Stipa) är ett grässläkte. Ungefär 300 arter är kända, varav en, fjädergräs (S. pennata), växer vilt i Sverige.
Fjädergräsen är medelhöga eller höga och har ofta hoprullade blad. Småaxen sitter oftast i en utbredd vippa. Skärmfjällen är olika stora, hinnaktiga, spetsade och har långa, nakna eller håriga borst.
Sorguç otu, buğdaygiller (Poaceae) familyasından Stipa cinsini oluşturan yaklaşık 300 türü bulunan çok yıllık bitki türünün ortak adı.
Sorguç otu, buğdaygiller (Poaceae) familyasından Stipa cinsini oluşturan yaklaşık 300 türü bulunan çok yıllık bitki türünün ortak adı.
Більшість видів ковили багаторічні, декілька видів — однорічні. Ці трави мають коротке кореневище, що іноді випускає дуже великий пучок жорсткого листя, згорнутого часто в трубку і схожого на дріт. Суцвіття волотисте, колоски містять по одній квітці, криючих лусок 2, зовнішня квіткова переходить в довгий, здебільшого перегнутий коліном і біля основи скручений остюк, який щільно охоплює плід (зернівка) до її достигання. Як ксерофіт ковила оселяється на степових луках, на сухих відкритих горбах, на скелях і кам'янистих розсипах.
Такі види як ковила пірчаста, довгий остюк якої вкритий м'якими волосками, і тирса або волосиста ковила, остюк якої голий, розповсюджені на залишках степових ділянок Південної Європи, включно з Україною. Загалом на території України зустрічаються 27 видів роду Ковила:
Це незавершена стаття про Тонконогові.
Stipa là một chi thực vật có hoa trong họ Hòa thảo (Poaceae).[1]
Chi Stipa gồm các loài:
Stipa là một chi thực vật có hoa trong họ Hòa thảo (Poaceae).
Stipa L., 1753
Синонимы
Ковы́ль (лат. Stipa) — род многолетних однодольных травянистых растений из семейства Злаки, или Мятликовые (Poaceae).
Многолетние травы с коротким корневищем, выпускающим иногда очень большой пучок жёстких листьев, свёрнутых часто в трубку и похожих на проволоку.
Соцветие метельчатое, колоски содержат по одному цветку, кроющих чешуй 2, наружная цветочная переходит в длинную, по большей части, перегнутую коленом и при основании скрученную ость, и плотно обхватывает плод (зерно) до его созревания, после чего ость отваливается.
Род составляет более 300 видов[3], включая до 100 сухолюбивых трав, произрастающих между тропиками. Будучи сухолюбами, ковыли селятся на степных лугах, на сухих открытых холмах, на скалах и каменистых россыпях.
Самые известные в России виды:
Нередко к ковылю относят виды рода Чий (Achnatherum).
Ковыль перистый и ковыль-волосатик растут обильно в Венгрии и попадаются на сухих местах всей Западной Европы. Поэтому считать эти растения чернозёмными нельзя. Обе эти травы покрывают нетронутые ещё целинные степи южной России и Сибири пучками своих жёстких листьев. Тут же растут менее распространённые виды: Ковыль Лессинга (Stipa lessingiana Trin. & Rupr.) и Ковыль узколистный (Stipa tirsa Steven), мало отличающиеся от Тырсы (Stipa capillata). Единственными девственными территориями произрастания ковыля в Европе является заповедная степь в Аскании-Нова (Херсонская область) и в заповедной Хомутовской степи (Донецкая область) на Украине.
В азово-каспийских странах, в степи Гоби растёт Stipa splendens Trin., или Achnatherum splendens (Trin.) Nevski (пуховник, или Чий киргизов, или Чий блестящий), образуя большие и высокие пучки длинных и жёстких, как проволока, листьев. Там называют эту характерную траву «дырису».
Подобная ей трава, называемая Эспарто (Stipa tenacissima Loefl. ex L., или Macrochloa tenacissima (Loefl. ex L.) Kunth) обильно произрастает в Алжире, Марокко и в Испании, образуя обширные заросли.
Ковыль гигантский (Stipa gigantea) распространён в центральной и южной частях Пиренейского полуострова и Северной Африке.
Ковыль, распространенный на территории России и СНГ, не относится к ценным кормовым растениям и поэтому в местностях с преобладанием луговой растительности считается сорняком. Но поскольку его корневая система достаточно слабая — распространяться на лугах с хорошей многолетней дерниной он не может. Однако, в связи с тем, что ковыль более устойчив к засухе по сравнению с другими многолетними травами, он может начать доминировать в растительном покрове в тех местностях, которые хоть и не относятся к сухим степям, но в течение нескольких лет подвергались засухе и луговая дернина ослаблена. Этот процесс негативно сказывается на экосистеме, так как ковыль, во-первых, не образует чернозёма, а во-вторых, в его корневищах после окончания вегетации (которая заканчивается достаточно рано) начинают развиваться грибы, выделяющие в почву кислые ферменты. Эти факторы затрудняют восстановление ценных луговых трав после засухи. Такой процесс, приводящий к деградации растительного покрова, в ряде источников называется остепнением или заковыливанием лугов. В СССР, в местностях, прилегающих к ковыльным степям (Поволжье, Урал, Юг Западной Сибири), луга которых подвержены опасности остепнения, велась борьба с этим явлением, которая заключалась в периодических посевах ценных многолетних трав (особенно после засушливых лет), а также обводнение наиболее сухих участков. Участки лугов, пострадавших от сильных палов травы (особенно поздних) также сначала зарастают преимущественно ковылём и сорными однолетними травами (бурьяном).
Кроме того, семена ковыля вонзаются в кожу сельскохозяйственных животных, вызывая локальные воспаления (ковыльная болезнь). Наиболее эффективным средством борьбы с ковылём и его вредным влиянием является скашивание ковыля в фазе, предшествующей цветению. Стебли растений в этот период ещё не грубые и могут быть использованы (в смеси с другими травами) в качестве корма для лошадей и овец. Крупным рогатым скотом ковыль не поедается.
Некоторые виды ковыля ценятся как кормовые растения, в частности как пастбищный корм для скота. Тем не менее, его пищевая ценность существенно ниже, чем у других многолетних трав. Выпас скота на заковыленных пастбищах во второй половине лета приводит к ковыльной болезни — ости ковыля впиваются в кожу животных и вызывают её воспаление.
Эспарто служит сырьём для плетения тканей (например, искусственного шёлка), а также для изготовления бумаги.
Ковы́ль (лат. Stipa) — род многолетних однодольных травянистых растений из семейства Злаки, или Мятликовые (Poaceae).
针茅属（学名：Stipa）是禾本科下的一个属，为多年生草本植物。该属共有约百余种，分布于温带和热带地区。[1]
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
나래새속(---屬, 학명: Stipa 스티파[*])은 벼과의 속이다.[1] 여러해살이 초본식물 300여 종으로 이루어진 큰 속이며, 여러 종이 여물로 쓰인다. 한국에서 자생하는 4종은 나래새, 가는나래새, 참나래새 및 수염풀이다.
