الأسماء في صفحات التنقل
Čmelák luční (Bombus pratorum) je hojný zástupce čeledi včelovitých. V České republice náleží mezi zákonem chráněné druhy.
Patří do druhové skupiny pollen storres, tzn. že dělnice ukládají pyl a med do zvláštních voskových nádob. Z uskladněných zásob později dělnice krmí larvy podobně, jak to vidíme u včel.[1]
Královna dorůstá 15 - 17 mm, dělnice 9 - 14 mm a trubci 11 - 13 mm. Podobně jako ostatní čmeláci má silné, hustě porostlé tělo s výrazným sosáčkem. Čmelák luční je celý černý se žlutým zbarvením na temeni hlavy a na hrudi, hnědošedým na křídlech a oranžovým až rezavým na spodní části zadečku. Samec je většinou žlutěji vybarven než samice.
Ve volné přírodě se objevuje mezi dubnem a červencem, a to až ve dvou generacích. Žije v menších koloniích čítajících několik desítek jedinců. Podobně jako včely se živí rostlinným nektarem. Hnízda si staví nejčastěji na povrchu půdy, v mělkých brlozích hrabošů pod mechem, v křovinách, občas také pod zemí. Žije lesnatých spíše chladnějších polohách, ale i v parcích téměř po celé Evropě.
Obrázky, zvuky či videa k tématu čmelák luční ve Wikimedia Commons
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Early Bumblebee na anglické Wikipedii.
Galerie čmelák luční ve Wikimedia CommonsČmelák luční (Bombus pratorum) je hojný zástupce čeledi včelovitých. V České republice náleží mezi zákonem chráněné druhy.
Die Wiesenhummel (Bombus pratorum) gehört zur Gattung der Hummeln.
Die Wiesenhummeln gehören zu den kleineren Hummelarten. Die Arbeiterinnen und Drohnen werden nicht größer als 14 mm und die Königinnen 15 bis 17 mm. Ihr Kragen und das zweite Hinterleibssegment sind gelb, die Oberseite des hinteren Segments (Tergit) ist orange. Körper und Kragen sind struppig behaart, wie bei Hummeln üblich. Farbvariationen sind möglich. Die ersten Arbeiterinnen können sehr klein sein. Ihr Kopf ist kurz bis mittellang mit einem Rüssel von 8 bis 14 mm Länge. Man kann die Art auch mit der Glockenblumen-Hummel (Bombus soroeensis) verwechseln.[1]
Wiesenhummeln kommen in ganz Europa, außer auf der Iberischen Halbinsel, vor. Hoch im Norden bilden sie allerdings keine Staaten. Man findet sie in lichten Wäldern, auf Wiesen, in Parks und Gärten. Man zählt sie zu den Hemerophilen und Ubiquisten.
Ihre Nahrung besteht aus dem Nektar und den Pollen verschiedener Pflanzen. Bis jetzt sind mehr als 130 Pflanzenarten als Nahrungsquelle nachgewiesen. Dazu gehören Akelei, Gemeiner Ziest, Herzgespann, Johannisbeere, Kastanien, Lupine, Rotklee, Schöllkraut, Schwarznessel, Stachelbeere, Taubnessel.
Wiesenhummelköniginnen überwintern an einem geschützten Platz in der Erde und fliegen früh im Jahr, meist schon im März, auf der Suche nach einem geeigneten Nistplatz. Den finden sie in der Regel oberirdisch im Gebüsch, in Hecken oder in Mauerspalten. Allerdings kann auch manchmal ein verlassenes Mäusenest als Unterschlupf dienen. Sie bauen ihre ersten Waben selbst, bestücken sie mit einem Gemisch aus Nektar und Pollen und legen ihre ersten Eier. Daraus schlüpfen die Larven, die sich nach 5 bis 10 Tagen verpuppen (Holometabole Insekten). Nach der Metamorphose übernehmen die ersten Arbeiterinnen sofort die weitere Brutpflege und Nahrungsbeschaffung. Je nach Nahrungsangebot und Gesundheit hat ein Wiesenhummelvolk eine Größe von 50 bis 120 Tieren.
Auf dem Höhepunkt des Lebenszyklus des Hummelvolkes produziert die Königin die Drohnen aus unbefruchteten Eiern (Parthenogenese) und die Jungköniginnen. Nach deren Hochzeitsflug sterben die Drohnen in der Regel ab, und die Jungköniginnen verkriechen sich meist schon im August, um im folgenden Jahr einen neuen Staat zu gründen. In guten Jahren ist eine zweite Generation möglich. Auf jeden Fall stirbt die alte Königin im Herbst mit ihrem Volk.
Wald-Kuckuckshummel, Bombus (Psithyrus) sylvestris
Norwegische Kuckuckshummel, Bombus (Psithyrus) norvegicus. Der Hauptwirt dieser Kuckuckshummelart ist die Baumhummel, nur gelegentlich werden Wiesenhummelvölker parasitiert.
Feld-Kuckuckshummel, Bombus (Psithyrus) campestris. Hauptwirt der Feld-Schmarotzerhummel ist die Ackerhummel und als Nebenwirt wird die Wiesenhummel genannt.
The early bumblebee or early-nesting bumblebee (Bombus pratorum) is a small bumblebee with a wide distribution in most of Europe and parts of Asia. It is very commonly found in the UK and emerges to begin its colony cycle as soon as February which is earlier than most other species, hence its common name.[1] There is even some evidence that the early bumblebee may be able to go through two colony cycles in a year.[2] Like other bumblebees, Bombus pratorum lives in colonies with queen and worker castes. Bombus pratorum queens use aggressive behavior rather than pheromones to maintain dominance over the workers.[3]
The queen is black with a yellow collar (the band around the front of the thorax), another yellow band on the first tergite (abdominal segment), and red colouration on the tail (terga 5 and 6). The male has a wider yellow collar, yellow colouration on both terga 1 and 2, and a red tail, also. The workers are similar to the queen, but often with less yellow colouration; usually the abdominal, yellow band is more or less missing. The head of the bumblebee is rounded, and the proboscis is short.[4] The bumblebee is quite small; the queen has a body length of 15–17 mm (0.59–0.67 in), the worker 10–14 mm (0.39–0.55 in), and the male 11–13 mm (0.43–0.51 in).[5]
Shortly after their emergence, workers can be distinguished by a silvery color before quickly changing to the normal colors of the foraging bees (a similar appearance to the queen with the middle yellow band missing).[3]
The early bumblebee belongs to the genus Bombus and subgenus Pyrobombus. It shares many characteristics with other bees in the Bombus family, including its monandrous mating and pollen collecting.[6][7] Also included in the Bombus family is Psithyrus, which had formerly been removed because of its parasitic nature but is now included.[8] They are most closely related to stingless bees and are distinguished from other species by characteristics of male genitalia. B. pratorum are also classified as short-tongued bumblebees which differ in behaviour from long-tongued bumblebees.[9] In particular, their short tongues may allow them to participate in nectar robbing.[10]
B. pratorum is found in most of Europe, from the Arctic to the Mediterranean. It is, however, uncommon in the south of the Iberian Peninsula, Italy, and the Balkans. On the steppes of southern Russia and Ukraine, it is totally absent. In Asia, it is found in the mountains of northern Turkey, northern Iran, and uncommonly in Siberia west of the Yenisei River.[11]
It is common in most of the mainland United Kingdom, but less so in north-west of Scotland. It is absent from most Scottish islands, Orkney, and Shetland.[4]
Its preferred habitat is very wide-ranging, including fields, parks, scrubland, and sparse forest.[7] B. pratorum build nests above ground, and especially in the UK, are known to utilize bird nests or abandoned rodent nests for their own nesting sites.[1][3]
B. pratorum flies early (hence its name), usually from March to July, but in milder climates, as parts of southern England, it can appear as early as February.[4] However, the large earth bumblebee is normally even earlier.[12]
The early bumblebee has a yearly life cycle; however, some early bumblebees are able to go through two cycles in a year if young queens skip hibernation and start a colony sooner. Generally, queens emerge from hibernation in early spring having been fertilized in late summer and they find a site to begin their nest. Colonies for early bumblebees tend to be on the smaller side and reach their maximum numbers earlier in the year than other species.[3]
Queens are responsible for starting the new colony and finding a nest site. In bumblebees, queens are the only ones capable of producing more queens. They have a large store of food at the start of the colony cycle until workers and foragers are able to retrieve food and the queen can stay in the nest and continue to lay eggs. In the end, the queen does not survive but the young queens, who would emerge about a week after males emerge, continue the cycle for the next spring.[3] These young queens leave the nest, only returning for shelter after they forage. They do not contribute to the nest and when they are ready to mate, the queen will fly to a site where a male has deposited a chemical attractant and waits to mate with them.[2]
Some workers develop foraging abilities just days after they emerge which allows the queen to focus on laying her eggs. Some workers do not leave the nest to forage, however, and perform duties within the colony. These are generally the smaller of the bees and are usually characterized by weaker legs and wings because they rarely fly. They also have less worn coats. Workers cannot produce queens or produce other workers, but they can lay eggs that will develop into males.[3]
Emerging males can serve as an indicator that the cycle is coming to an end because they are not produced until late in the season, once stores in the nest have become sufficient. At first, they spend a short amount of time in the nest, during which time they do not work. They then consume the stores of food in the nest and then leave to go mate, never replenishing the stores and allowing them to be depleted. Because of this, workers die out and the already aged queen who has probably lost influence over her workers eventually dies out as well. Males do not return to the nest and instead can be seen seeking shelter or protection by staying underneath flowers.[3]
While workers cannot produce other workers or queens, the unfertilized eggs that they lay can become males. At around the same time that the queen begins to lay eggs that will develop into males, the workers' ovaries, those "house bees" who stay in the nest, begin to develop. As workers try to lay eggs of their own, there is increased aggression among workers and among workers and queens. These workers may even try to eat the eggs laid by the queen and if they are persistent enough, will be successful in laying eggs of their own.[3]
Queens do not use pheromones to control their workers. Instead, they exhibit aggressive behaviour such as opening her mandibles to headbutt the most dominant of the worker bees in order to maintain her dominance and have control of the colony.[3]
B. pratorum mate infrequently and do not exhibit polyandry. It was hypothesized that because Bombus bees are parasitized they may have developed polyandry, but this is not the case. Instead they mate singly with a low mating frequency. B. pratorum do not appear to require multiple matings to produce enough sperm to fertilize eggs because as it is, only a couple hundred of the workers contribute sperm anyway. At the end of the colony cycle there is not much reduction in sperm left over in the queen's spermatheca, suggesting that she has enough.[13]
Since bumblebees have an annual colony cycle, only the young queens survive and go on to start a new colony after the other members of the nest have died out. The young queens that are produced go into hibernation before the next cycle. Since early bumblebees produce queens so early, they enter hibernation earlier than other species. Before hibernation, queens store up fat deposits and sugar. Usually the queens are fertilized as well, but this does not necessarily have to be the case. Queens also fill their crop with honey before entering hibernation.
B. pratorum tend to hibernate just below the soil near trees and emerge early in the spring. At such shallow depths, they may be more susceptible to temperature changes which could be related to their early emergence in the spring.[14]
B. Pratorum are good pollinators of flowers and fruits.[10] It feeds on flowering plants with short corollae, as white clover, thistles, sage, lavender, Asteraceae, cotoneaster, and Allium.[5] B. pratorum are a bit more selective in the flowers that they pollinate in comparison with other bumblebees, visiting fabaceae plants almost exclusively. This may be due to the fact that, although they emerge early, they have a short colony cycle and in this limited time they need to be able to provide high quality food. Early bumblebees are less selective when it comes to nectar collection.[15]
Many bees of the Bombus species, including B. pratorum, are parasitized by bees of the Psithyrus species. Bombus sylvestris[16] in particular are cuckoo parasites who tend to not show much aggression at the start of the colony cycle until competition begins. In fact, during this phase they will not be aggressive if not attacked. Mauling is not an important behaviour to usurping the nest, but these bees do exhibit a head rubbing behaviour in which they follow bees throughout the comb. It is unclear the exact purpose of this behaviour, but it is suspected to be a way of communicating via pheromones. While both Bombus and Psithyrus species can have success in a colony, there is still aggressive behaviour displayed by Psithyrus. Eggs that are laid before the parasites are introduced to the colony are reared. After some time, however, Psithyrus bees do begin destroying egg batches, eating eggs, and destroying larvae.[16]
_queen_(13043911623).jpg)
The early bumblebee or early-nesting bumblebee (Bombus pratorum) is a small bumblebee with a wide distribution in most of Europe and parts of Asia. It is very commonly found in the UK and emerges to begin its colony cycle as soon as February which is earlier than most other species, hence its common name. There is even some evidence that the early bumblebee may be able to go through two colony cycles in a year. Like other bumblebees, Bombus pratorum lives in colonies with queen and worker castes. Bombus pratorum queens use aggressive behavior rather than pheromones to maintain dominance over the workers.
Niidukimalane (Bombus pratorum) on mesilaslaste sugukonda kuuluv putukas.
Ta on Eestis arvatud III kaitsekategooriasse.[1]
Niidukimalane (Bombus pratorum) on mesilaslaste sugukonda kuuluv putukas.
Ta on Eestis arvatud III kaitsekategooriasse.
Pensaskimalainen (Bombus pratorum) on kimalaisten sukuun kuuluva, Suomessa hyvin yleinen mesipistiäislaji.
Pensaskimalainen on yleisväriltään musta, mutta sen keskiruumiin etuosa on leveälti kirkkaan keltainen ja takaruumiin kärki oranssi. Joskus myös takaruumiin tyviosassa saattaa olla keltaista karvoitusta. Koirailla myös naama on keltainen. Laji on melko pieni, mutta pitkäkarvainen. Työläisten ja koiraiden ruumiin pituus on vain 6–14 mm. Kuningattaret ovat näitä suurempia pituudeltaan 15–17 mm.[2]
Levinneisyydeltään pensaskimalainen on läntisen palearktisen alueen laajimmin levinneitä ja Euroopan yleisimpiä kimalaislajeja. Vain Välimeren ympäristössä siitä tulee selvästi harvinaisempi ja paikoittainen vuoristojen asukki. Idässä pensaskimalaisen levinneisyys ulottuu Keski-Siperiaan.[3] Myös Suomessa se esiintyy yleisenä koko maassa.[2]
Pensaskimalainen esiintyy yhtälailla metsissä kuin kulttuuriympäristöissäkin. Lyhyen imukärsänsä takia se suosii meden keruussa lyhyttorvisia kukkia. Puutarhoissa se onkin marjapensaiden kuten vadelman ja herukoiden tärkeä pölyttäjä. Pesä on maan alla tai puunkolossa, usein vanhassa jyrsijän pesäkolossa.[4]
Pensaskimalainen (Bombus pratorum) on kimalaisten sukuun kuuluva, Suomessa hyvin yleinen mesipistiäislaji.
Bourdon des prés
Bombus pratorum, le bourdon des prés, est une espèce d'insectes hyménoptères de la famille des Apidae (de Apis: abeille), du genre Bombus et du sous-genre Pyrobombus. C'est un petit bourdon précoce, à collier jaune et extrémité abdominale orange.
L'épithète spécifique pratorum est la forme génitive du latin pratum « pré ».
Le bourdon des prés est une espèce à coloration très variable. Les individus femelles typiques possèdent une bande jaune à l'avant du thorax, derrière la tête (appelée collare) ainsi qu'une bande jaune sur le second tergite (segment de l'abdomen), à la base de celui-ci. Ces bandes jaunes sont susceptibles d'être absentes, ou bien réduites à quelques poils éparses. La pilosité rouge des derniers tergites (4 à 6) est par contre quasiment immuable. Les mâles sont colorés de manière similaire, mais le jaune peut envahir bien plus largement l'abdomen et le thorax (dessus comme dessous) ou bien au contraire, être très réduit. Le collare jaune semble toutefois moins sujet à variation. Le dessus de la tête présente presque systématiquement un toupet de poils jaunes pouvant envahir l'entièreté de la tête ou se restreindre à l'arrière de cette dernière. Ce toupet ne semble jamais former un "carré jaune" entre les yeux, caractéristique des mâles de bourdon des pierres (Bombus lapidarius) avec lequel il est souvent confondu.
Espèce à langue plutôt courte.
Mars à juillet.
Terrains dégagés, prairies, jardins, parcs et lisières[1].
Commune dans toute l'Europe.
Le pollen est stocké dans des pots de cire ou des cellules vides et non dans des poches accolées aux cellules de couvain.
Les colonies ne dépassent pas 120 individus[réf. nécessaire].
.jpg)
_(5722021637).jpg)
_-_Knautia_arvensis_-_Keila.jpg)
Bourdon des prés
Bombus pratorum, le bourdon des prés, est une espèce d'insectes hyménoptères de la famille des Apidae (de Apis: abeille), du genre Bombus et du sous-genre Pyrobombus. C'est un petit bourdon précoce, à collier jaune et extrémité abdominale orange.
L'épithète spécifique pratorum est la forme génitive du latin pratum « pré ».
De weidehommel (Bombus pratorum) is een kleine soort hommel, die veel in Nederland voorkomt. De habitat bestaat uit weidegebieden, lichte bossen, tuinen en parken. Weidehommels hebben net als de aardhommel twee gele banden maar met een rood/oranje achterstuk in plaats van wit. Ook kunnen deze gele banden minder duidelijk zijn of zelfs geheel ontbreken. Mannetjes van de weidehommels zijn duidelijk meer geel behaard (kop, achterrand van het borststuk en grote delen van het achterlijf) dan de werksters. De grashommel lijkt op de weidehommel, maar heeft roestbruine in plaats van zwarte korfharen op de poten. De weidehommel heeft een korte tong. De volgroeide kolonie van de weidehommel bestaat uit 50 tot 200 werksters. Het nest zit bovengronds in composthopen en vogelnesten, maar ook onder stenen. De jonge koninginnen zoeken al in augustus hun winterverblijfplaats op.
Deze soort komt op vele planten voor, maar zit vroeg in het jaar op wilgen, bolgewassen, longkruid en later in het jaar op kruisbessen, braam, framboos en wilgenroosje. De koningin is 15-18, de werkster 9-14 en het mannetje 11-13 mm lang. De spanwijdte van de koningin is 32 mm. De nestzoekende koninginnen zijn te zien van eind februari tot midden mei, de werksters van begin april tot eind juni en de jonge koninginnen en mannetjes van eind juni tot begin augustus.
Weidehommel op braam
.jpg)
Weidehommel koningin op Ribes sanguineum
_-_Knautia_arvensis_-_Keila.jpg)
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Bombus pratorum op Wikimedia Commons. De weidehommel (Bombus pratorum) is een kleine soort hommel, die veel in Nederland voorkomt. De habitat bestaat uit weidegebieden, lichte bossen, tuinen en parken. Weidehommels hebben net als de aardhommel twee gele banden maar met een rood/oranje achterstuk in plaats van wit. Ook kunnen deze gele banden minder duidelijk zijn of zelfs geheel ontbreken. Mannetjes van de weidehommels zijn duidelijk meer geel behaard (kop, achterrand van het borststuk en grote delen van het achterlijf) dan de werksters. De grashommel lijkt op de weidehommel, maar heeft roestbruine in plaats van zwarte korfharen op de poten. De weidehommel heeft een korte tong. De volgroeide kolonie van de weidehommel bestaat uit 50 tot 200 werksters. Het nest zit bovengronds in composthopen en vogelnesten, maar ook onder stenen. De jonge koninginnen zoeken al in augustus hun winterverblijfplaats op.
Deze soort komt op vele planten voor, maar zit vroeg in het jaar op wilgen, bolgewassen, longkruid en later in het jaar op kruisbessen, braam, framboos en wilgenroosje. De koningin is 15-18, de werkster 9-14 en het mannetje 11-13 mm lang. De spanwijdte van de koningin is 32 mm. De nestzoekende koninginnen zijn te zien van eind februari tot midden mei, de werksters van begin april tot eind juni en de jonge koninginnen en mannetjes van eind juni tot begin augustus.
Markhumle Bombus pratorum er en vanlig humleart over det meste av landet. Den er liten og har kort tunge.
Markhumla sort med gulbrun på ryggsiden av brystet og gjerne på de første leddene på bakkroppen. Hannene har gul pels på hodet, oppå hodet og foran i ansiktet, noe hunnene ikke har. Både hunner og hanner kan variere mye i utseende, og da i sær hannene som finnes i svært mange fargevarianter.
Målene kan variere, og særlig lengden er unøyaktig da bakkroppen kan trekkes sammen eller strekkes ut.
Dronninger: Lengde 15–17 mm, Vingespenn: 28–32 mm
Arbeidere: Lengde 9–14 mm, Vingespenn: 18–26 mm
Hanner: Lengde 11–13 mm, Vingespenn: 23–26 mm
Markhumla kan bygge sine bol på veldig mange steder. Det ligger ofte i moselaget i et gammelt musebol like under overflaten. Men det kan også plasseres i en fuglekasse, i en husvegg og mange andre egnede steder. Bolene er små og har kort syklus. Derfor forekommer det en sjelden gang at de har to generasjoner med bol løpet av en sommer da noen få av årets dronninger kan etablere et nytt bol i stedet for å gå i dvale og starte overvintringa.
Vi finner markhumla over hele Norge.
Markhumle Bombus pratorum er en vanlig humleart over det meste av landet. Den er liten og har kort tunge.
Multimedia w Wikimedia Commons Trzmiel łąkowy, trzmiel leśny[1][a] (Bombus pratorum) – gatunek z rodziny pszczołowatych. Zaliczany do pszczół właściwych, rodzaju Bombus. Występuje w Europie Środkowej i Północnej, dość licznie nawet w wyżej położonych regionach[2]. W Polsce, tak jak pozostałe trzmiele, objęty częściową ochroną gatunkową[3].
Długość ciała: robotnice 11–12 mm, królowa 15–17 mm.
Wygląd: przeważa kolor czarny, żółte pasy znajdują się za głową i za skrzydłami, koniec odwłoka jest natomiast czerwony.
Środowisko: występuje w szerokim spektrum zbiorowisk roślinnych, zarówno w parkach jak i na łąkach, polach i w ogrodach. Niespotykany jedynie w głębi lasów.
Samice trzmiela łąkowego wylatują z zimowych kryjówek wczesną wiosną wyszukując kwitnących wierzb. Zakładają gniazda w ukrytych miejscach: ptasich gniazdach, mysich norach, pod próchniejącymi pniami lub w starych budynkach (opuszczone stodoły lub inne budynki gospodarcze)[2].
Trzmiel łąkowy, trzmiel leśny (Bombus pratorum) – gatunek z rodziny pszczołowatych. Zaliczany do pszczół właściwych, rodzaju Bombus. Występuje w Europie Środkowej i Północnej, dość licznie nawet w wyżej położonych regionach. W Polsce, tak jak pozostałe trzmiele, objęty częściową ochroną gatunkową.
Długość ciała: robotnice 11–12 mm, królowa 15–17 mm.
Wygląd: przeważa kolor czarny, żółte pasy znajdują się za głową i za skrzydłami, koniec odwłoka jest natomiast czerwony.
Środowisko: występuje w szerokim spektrum zbiorowisk roślinnych, zarówno w parkach jak i na łąkach, polach i w ogrodach. Niespotykany jedynie w głębi lasów.
Samice trzmiela łąkowego wylatują z zimowych kryjówek wczesną wiosną wyszukując kwitnących wierzb. Zakładają gniazda w ukrytych miejscach: ptasich gniazdach, mysich norach, pod próchniejącymi pniami lub w starych budynkach (opuszczone stodoły lub inne budynki gospodarcze).
Ängshumla (Bombus pratorum) är en insekt i överfamiljen bin (Apoidea).
Ängshumlan är en mycket liten och korttungad art. Drottningarna blir 15 - 17 millimeter långa, arbetarna 9 - 14 millimeter, hanarna 11 - 13 millimeter[2]. Den är svart med en bred gul halskrage och röd bakkroppsspets. Hanens halskrage är ofta väldigt bred och kan täcka det mesta av mellankroppen. Arbetarna är vanligen betydligt mindre än drottningen.[3]
Ängshumlan förekommer i skogar och skogsbryn, ängar och trädgårdar[4]. Humlan är tidig; hanarna, som normalt utvecklas sent, visar sig ofta redan i slutet på maj[3].
Boet, som är litet och normalt innehåller mindre än 100 individer, kan placeras litet varstans, både ovan och under jord; i övergivna smågnagarbon, under hustak, i gamla fågelbon, träd, häckar och buskage.[5]
Humlan besöker ett flertal näringsväxter som vinbär, krusbär, blåbär, fruktträd, mjölkört, kråkvicker, johannesört, sälg, ljung, lingon, hallon, björnbär, midsommarblomster, kovall, rallarros, ängsvädd, åkervädd, gullris och oxtunga[3][4].
Som många andra humlehanar är ängshumlans hanar patrullerare, det vill säga de flyger längs en fast, ganska låg bana (i höjd med de nedersta trädgrenarna) i terrängen för att söka efter parningsvilliga dotterdrottningar. Flera hanar brukar samsas om samma bana. I Storbritannien är det inte ovanligt att humlan hinner med en andra generation under året, ofta etablerad i redan existerande bon på nedåtgående, som främst producerar könsdjur.[5]
Arten förekommer i hela Europa där den är vanlig utom längst i syd, där den främst är en bergsart. Vidare förekommer den i de nordturkiska och nordiranska bergen. Den förekommer inte på de ukrainska eller sydryska stäpperna, men väl på Krim och öster om Uralbergen fläckvis i Altaj och Sibirien till Jenisejfloden.[6] I Sverige förekommer den allmänt från Skåne till skogsgränsen i norra Norrlands fjälltrakter.[3]. I Finland är biet väletablerat och finns i hela landet, med tonvikt på den södra delen.[7]
Wikispecies har information om Bombus pratorum.
Bombus pratorum là một loài ong trong họ Apidae. Loài này được Linnaeus miêu tả khoa học đầu tiên năm 1761.[1]
Bài viết phân họ Ong mật này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Bombus pratorum là một loài ong trong họ Apidae. Loài này được Linnaeus miêu tả khoa học đầu tiên năm 1761.
Луговой шмель[1] (лат. Bombus pratorum) — вид шмелей.
Самки 15—17 мм, рабочие 9—14 мм и самцы 11—13 мм. Грудка сверху в чёрных волосках, с крупным полем из желтоватых (изредка красноватых) волосков в передней части. Первые три тергита и передняя часть 4-го тергита брюшка в черных волосках, передняя часть 2-го тергита обычно с перевязью из жёлтых волосков, 5-й (реже и 4-й) тергит покрыт красноватыми волосками.
Европа, Кавказ, Закавказье, Урал, Сибирь (к востоку до Приленского плато и Прибайкалья), горы Восточного Казахстана.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_Knautia_arvensis_-_Keila.jpg)
