Ocyphaps lophotes (Temminck 1822)

Ocyphaps lophotes^{[2] [3]} ye una especie d'ave columbiforme de la familia Columbidae atopada en tola parte continental d'Australia sacante les zones tropicales más septentrionales. Ye'l únicu miembru del xéneru Ocyphaps.

Referencies

1. ↑ BirdLife International (2012). «Ocyphaps lophotes» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2014.2. Consultáu'l 11 de febreru de 2015.
2. ↑ Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J. «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Cuarta parte: Pterocliformes, Columbiformes, Psittaciformes y Cuculiformes)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 45 (1): pp. 87-96. ISSN 0570-7358. http://www.seo.org/wp-content/uploads/tmp/docs/vol_45_4_cuarto1.pdf. Consultáu el .
3. ↑ «Paloma-bronce Crestuda (Ocyphaps lophotes) (Temminck, 1822)». en Avibase. Consultáu'l 11 de febreru de 2015.

Bibliografía

• Pizzey and Knight, "Field Guide to the Birds of Australia", Angus & Robertson, ISBN 0-207-19691-5
• Trounsen and Trounsen, "Australian Birds: A Concise Photographic Field Guide, Cameron House. ISBN 1-875999-47-7.

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Ocyphaps lophotes.

• Birds in Backyards

Ocyphaps lophotes^[1] a zo ur spesad evned eus kerentiad ar c'hColumbidae.

Anvet e voe Columba lophotes da gentañ-penn (e 1822) gant al loenoniour izelvroat Coenraad Jacob Temminck (1778-1858) : ar spesad nemetañ er genad Ocyphaps^[2] an hini eo.

Doareoù pennañ

Boued

Annez hag isspesadoù

██ Tiriad Ocyphaps lophotes.

Ar spesad a gaver an daou isspesad anezhañ^[3] :

• Ocyphaps lophotes lophotes, e kreiz ha reter Aostralia,
• Ocyphaps lophotes whitlocki, e koadegi ha kompezennoù krin kornôg Aostralia.

Liammoù diavaez

• Ocyphaps lophotes war al lec'hienn BirdLife International.
• Ocyphaps lophotes war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Muioc'h a restroù diwar-benn

Ocyphaps lophotes

a vo kavet e Wikimedia Commons.

Notennoù ha daveennoù

El colom bronzat crestat (Ocyphaps lophotes) és un ocell de la família dels colúmbids (Columbidae) i única espècie del gènere Ocyphaps (Gray, GR, 1842). Habita planures obertes i zones esguitades d'arbres, relativament prop de l'aigua a la major part d'Austràlia.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Colomen gribog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: colomennod cribog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ocyphaps lophotes; yr enw Saesneg arno yw Crested pigeon. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn O. lophotes, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Awstralia.

Teulu

Mae'r colomen gribog yn perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Die Spitzschopftaube (Ocyphaps lophotes), auch Australische Schopftaube genannt, ist eine in Australien beheimatete Taubenart. Es werden zwei Unterarten unterschieden, O. l. whitlocki (Mathews, 1912) und O. l. lophotes (Temminck, 1822).

Erscheinung

Die Spitzschopftaube erreicht eine Größe von 31 bis 36 Zentimeter und wiegt 150 bis 250 Gramm. Das augenfälligste Merkmal ist der aufrichtbare grau-schwarze Federschopf, der für die Art namengebend ist. Hinterkopf, Hals, Nacken und Bürzel sind größtenteils von bräunlich grauer Farbe, die an den Seiten des Halses in ein blasses Rosa übergeht. Der Kopf und die Vorderseite des Halses sind hellgrau. Die Oberschwanzdecken sind schwarzbraun, schwach grün und purpur schillernd, mit fast weißen Spitzen. Die Armschwingen sind grau mit deutlicher, schwarzer und blassrosa bis gelbbrauner Zeichnung. Die meisten größeren und die inneren Armschwingen schillern grün, bronze oder rosa und enden in weißen Spitzen. An der Unterseite herrscht ein helles Grau vor, Blassrosa an den Seiten der Brust und den Flanken. Der Schnabel ist grau-schwarz, Beine und Füße sind rosarot. Die Augen sind von einem breiten, roten Ring umgeben. Die Geschlechter sehen sich sehr ähnlich und sind äußerlich kaum zu unterscheiden.

Die Unterart O. l. whitlocki ist etwas kleiner als O. l. lophotes und die weißen Spitzen ihrer Schwanzfedern sind etwas schmaler.

Flug

Bei fliegenden Schopftauben wechseln sich kurzzeitig schnelle Flügelschläge mit ausgedehnten Gleitphasen ab. Während der Phase der schnellen Flügelschläge wird ein pfeifendes Geräusch als Instrumentallaut erzeugt. Es entsteht auf Grund der ungewöhnlich schmalen Form der dritten Schwungfedern. Dieses Geräusch während des schnellen Flügelschlagens warnt Artgenossen vor Gefahren.^[1] Während des Fluges wird der Schopf angelegt. Landende Schopftauben richten im Moment des Boden- oder Astkontakts den Schwanz steif auf.^[2]

Verbreitung

Verbreitung der Spitzschopftaube

Ein Männchen balzt um ein Weibchen

Spitzschopftaube

Ursprünglich beschränkte sich das Verbreitungsgebiet der Spitzschopftaube auf dünn bewaldete Gebiete in den trockenen und halbtrockenen Gebieten Australiens. Durch menschliche Aktivitäten, wie das Ausdünnen dichter Küstenwälder und die Schaffung einer beständigen Wasserversorgung für landwirtschaftliche Zwecke, konnte sich die Art über nahezu den gesamten Kontinent ausbreiten und fehlt lediglich in den trockensten und baumlosen Wüsten sowie in besonders dichten Wäldern.

Verhalten

Gut 90 % der aufgenommenen Nahrungsmenge machen Samen und Blätter aus, Insekten und kleine Wirbellose werden nur in geringen Mengen gefressen. Die Nahrungsaufnahme erfolgt meist auf dem Boden in Gruppen von fünf bis sechs Tieren. Größere Schwärme sind selten.

Fortpflanzung

Spitzschopftauben nisten das ganze Jahr über, zwischen April und Juli beginnen allerdings nur wenige Paare eine neue Brut. Die Balz besteht überwiegend aus einem hastigen Verbeugungsritual. Das Männchen fächert dabei den Schwanz weit auf und spreizt die Flügel seitlich ab. Dabei lässt das Männchen wuu-Rufe hören.

Ein Paar kann innerhalb eines Jahres fünf bis sechs Gelege erbrüten. Das Nest ist nur eine einfache, flache Plattform aus Zweigen. Es befindet sich üblicherweise in höchstens 5 Metern Höhe in einem Busch oder einem dichten Baum. Ein Gelege enthält zwei glänzende, weiße Eier, die 18–20 Tage bebrütet werden. Etwa 2 Wochen nach dem Schlupf sind die Jungen voll befiedert. Ihr Aussehen entspricht zu diesem Zeitpunkt bereits weitgehend dem der Eltern, lediglich die Federn des Schopfes sind noch nicht so stark zugespitzt, und die Jungtiere wirken insgesamt etwas dunkler.

Haltung in menschlicher Obhut

Spitzschopftauben werden verhältnismäßig häufig in Volieren gehalten. Die geschlechtsreifen Männchen gelten jedoch als aggressiv, so dass die Zusammenstellung eines passenden Paares als schwierig gilt. Sie benötigen eine große Volieren mit viel Sonneneinstrahlung und können mit anderen Taubenvögeln nicht vergesellschaftet werden. Am Max-Planck-Institut für Verhaltensphysiologie in Seewiesen sind Spitzschopftauben bereits während des Sommers erfolgreich in einer Freiflughaltung gepflegt worden. Allerdings musste das Experiment letztlich beendet werden, da die dort zahlreich vorkommenden Waldkäuze die Schopftauben erfolgreich schlugen.^[3] Da die Schopftauben kälteempfindlich sind, müssen sie allerdings in einem frostfreien Raum überwintert werden.

Belege

Einzelnachweise

1. ↑ Alarm per Flügelschlag, wissenschaft-aktuell.de vom 10. November 2017, abgerufen am 13. November 2017
2. ↑ Münst, S. 48
3. ↑ Münst, S. 49

Literatur

• J. del Hoyo, A. Elliott & J. Sargatal, eds.: Handbook of the Birds of the World. Vol. 4. Sandgrouse to Cuckoos. Lynx Edicions, 1997 Barcelona.
• David Gibbs, Eustace Barnes und John Cox: Pigeons and Doves. A Guide to the Pigeons and Doves of the World. Pica Press, Sussex 2001, ISBN 90-74345-26-3.
• Alois Münst und Josef Wolters: Tauben – Die Arten der Wildtauben. 2. erweiterte und überarbeitete Auflage, Verlag Karin Wolters, Bottrop 1999, ISBN 3-9801504-9-6.
• Gerhard Rösler: Die Wildtauben der Erde – Freileben, Haltung und Zucht. Verlag M. & H. Schaper, Alfeld-Hannover 1996, ISBN 3-7944-0184-0.

Weblinks

– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien

• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Ocyphaps lophotes in der Internet Bird Collection
• Ocyphaps lophotes in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2013.1. Eingestellt von: BirdLife International, 2012. Abgerufen am 23. September 2013.

The crested pigeon (Ocyphaps lophotes) is a bird found widely throughout mainland Australia except for the far northern tropical areas. Only two Australian pigeon species possess an erect crest, the crested pigeon and the spinifex pigeon. The crested pigeon is the larger of the two species. The crested pigeon is sometimes referred to as a topknot pigeon, a common name shared with the reddish crested Lopholaimus antarcticus of Eastern Australia.

Taxonomy

The species was described in 1822 by Temminck; it is the only species in the genus Ocyphaps, established by G.R. Gray in 1842. Two subspecies are recognized: O. l. lophotes, the nominate subspecies, occurring across the south of the continent; and O. l. whitlocki, occurring in regions of the centre and north of Western Australia. The taxon was named for F. Lawson Whitlock, who made important collections of bird specimens in those areas.

The species has also been placed as Geophaps, perhaps allied with Geophaps plumifera.^[2] Common names for the species, aside from crested or topknot pigeon, characterise them as a bronzewing or dove that is likewise distinguished by the crest.^[3]

Description

The length of the crested pigeon varies from 30 to 34 cm (12 to 13.6 in). Colouration is grey with tinges of brown and green. It has a feathered but slender, black spike on top of the head. It runs with the crest erect. The periorbital skin is bright orange. Wings have black stripes and are bronzed, while the primary feathers have colourful areas of brown, purple, blue, and green. Immature birds have duller colours with no bronzing on the wings. The birds can be normally seen in two sizes, they can be thin or plumped. It is almost impossible to tell if a crested pigeon is male or female, because they have the same plumage.

If startled, the crested pigeon takes to the air with a distinctive whistling 'call', the source of the noise can be attributed to the way the air rushes over a modified primary feather found on the wings.^[4][5]

Distribution and habitat

The crested pigeon is found in lightly wooded grasslands in both rural and urban areas, but they can also be seen at watercourses, homestead gardens, pastoral areas, sports grounds, and golf courses. Their habitat has expanded rapidly since settlement has produced pastoral lands (previously they were only found in inland and Western Australia).^[6] Foraging for grains, they have adapted to grain farming areas, often feeding on the noxious weed of Echium plantagineum.

Behaviour

Their most distinctive behaviour is the beating and whistling sound their wings make when they take off. This is most likely to draw the attention of predators to birds on the wing, and away from any birds remaining on the ground, and as an alarm call to other pigeons.^[7] When the birds land, their tails tilt upwards and the flight patterns are similar to those of the spotted turtle dove. They can be highly social and tend to be seen in flocks of varying sizes. They are highly gregarious birds when in contact with humans.

Breeding

Mating display

While they breed throughout the year, it is more common in the warmer months. Males approach females and begin an elaborate mating dance; they bob their bodies up and down, while opening and closing their wings like a fan with each bob. This is accompanied by a soft hooting which is timed with the bobbing. If the female is interested, she remains generally stationary as the male approaches, until copulation is attempted. Nesting usually occurs in shrubs or trees. Nests usually consist of a platform of twigs. They lay two oval, white, glossy eggs. The eggs usually hatch 3 weeks after they were laid. Both parents incubate the eggs.

References

• Pizzey and Knight, "Field Guide to the Birds of Australia", Angus & Robertson, ISBN 0-207-19691-5
• Trounsen and Trounsen, "Australian Birds: A Concise Photographic Field Guide, Cameron House. ISBN 1-875999-47-7.

Wikimedia Commons has media related to Ocyphaps lophotes.

Wikispecies has information related to Ocyphaps lophotes.

La Kresta kolombo aŭ Krestokolombo (Ocyphaps lophotes) estas specio de birdo de la familio de Kolombedoj kiu estas loĝanto kaj disvastigata reproduktanto en Aŭstralio.

Aspekto

Estas nur du kolomboj en Aŭstralio kiuj posedas erektan pintoforman kreston, nome la Kresta kolombo kaj la Spinifeksa kolombo. La Krestokolombo estas la plej granda de la du specioj.

La longeco de la Krestokolombo varias el 30 ĝis 34 centimetroj. Koloro estas griza kun brunaj nuancoj. Ĝi havas maldikan pluman pinton surkape. Ili kuras kun kresto erekta. Estas briloranĝa ringo ĉirkaŭ la okulo. La flugiloj havas nigrajn striojn kaj estas bronzbrunaj, dum la unuaj flugilplumoj havas kolorajn areojn de bruno, purpuro, bluo kaj verdo. Nematuruloj havas pli senkoloran plumaron sen bronza koloro en flugiloj.

Masklo de Krestokolombo

La voĉo estas ripetita "vuup"! ,sed ununure se oni alarmas ĝin.

Disvastiĝo kaj medio

Ĝi estas endemismo de la tutaj kontinentaj partoj de Aŭstralio escepta la nordajn tropikajn areojn. Ties medio estas herbejoj, arbustejoj kaj arbaraj areoj sed ili povas esti vidataj ankaŭ ĉe akvofluejoj, ĝardenoj, bestobredejoj, sportejoj kaj golfejoj. Ties medio ampleksiĝis ekde kiam homa setliĝo pliigis bestobredejojn (antaŭe ili troviĝis nur interne kaj ĉe Okcidenta Aŭstralio). Serĉante grenojn, tiu ĉi specio adaptiĝis je manĝo ĉe farmaj areoj, ofte por serĉi nocan herbon Echium plantagineum.

Kutimaro

La plej diferenciga kutimo estas la flugilfrapado kaj flugilfajfado kiam ili ekflugas. Tiele ili klopodas forfuĝi el la eventualaj predantoj kaj averti aliajn birdojn kiuj povus resti surgrunde. Kiam tiuj ĉ birdoj surteriĝas, ties vosto balanciĝas supren kaj ties flugo estas simila al tiu de la Punktita turto. Ili estas ĝenerale nemigrantaj. Kvankam ili povas esti vidataj en paroj, ili estas tre sociaj kaj formas arojn. Krome ili estas tre gregemaj en kontakto kun homoj.

Reproduktado

Kvankam ili reproduktiĝas la tutan jaron, tio okazas plej ofte dum la varmaj monatoj. Konstruo de nestoj kutime okazas en arbustoj aŭ arboj. Nestoj plej ofte konsistas el strukturo de bastonetoj. La ino demetas du brilblankajn ovojn.

Referencoj

• BirdLife International (2004). Ocyphaps lophotes. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 12 May 2006. Ne minacata
• Pizzey kaj Knight, "Field Guide to the Birds of Australia", Angus & Robertson, ISBN 0-207-19691-5
• Trounsen kaj Trounsen, "Australian Birds: A Concise Photographic Field Guide, Cameron House. ISBN 1-875999-47-7.

La paloma bronce crestada (Ocyphaps lophotes)^[2]​ ^[3]​ es una especie de ave columbiforme de la familia Columbidae encontrada en toda la parte continental de Australia a excepción de las zonas tropicales más septentrionales. Es el único miembro del género Ocyphaps.

Referencias

1. ↑ BirdLife International (2012). «Ocyphaps lophotes». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2014.2 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 11 de febrero de 2015.
2. ↑ Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (1998). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Cuarta parte: Pterocliformes, Columbiformes, Psittaciformes y Cuculiformes)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 45 (1): 87-96. ISSN 0570-7358. Consultado el 11 de febrero de 2015.
3. ↑ «Paloma-bronce Crestuda (Ocyphaps lophotes) (Temminck, 1822)». en Avibase. Consultado el 11 de febrero de 2015.

Bibliografía

• Pizzey and Knight, "Field Guide to the Birds of Australia", Angus & Robertson, ISBN 0-207-19691-5
• Trounsen and Trounsen, "Australian Birds: A Concise Photographic Field Guide, Cameron House. ISBN 1-875999-47-7.

Ocyphaps lophotes Ocyphaps generoko animalia da. Hegaztien barruko Columbidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Ocyphaps
• Columbidae

Ocyphaps lophotes

La Colombine longup ou Colombe lophote (Ocyphaps lophotes ou Geophaps lophotes) est un pigeon largement répandu sur le continent australien, à l'exception des zones tropicales du nord. Il y a seulement deux espèces de pigeons australiens qui possèdent une huppe : la Colombine longup et la Colombine plumifère. La première est la plus grande des deux.

Description

Elle mesure 30 à 36 centimètres de longueur pour une masse de 145 à 250 g. Son plumage est gris avec des taches brunes. Elle a une huppe de plumes, noire, en pointe, sur le sommet de la tête qu'elle garde érigée en vol. Les iris sont orange avec des cercles oculaires rouges. Les ailes portent des bandes noires et sont couleur bronze tandis que les plumes primaires sont un mélange de brun, de violet, de bleu et de vert.

Distribution et habitat

Elle habite les prairies, les régions broussailleuses, les bois mais aussi les jardins, les champs, les terrains de sport, etc. Elle a augmenté son habitat avec la mise en culture de nouvelles régions (alors qu'on ne la trouvait qu'à l'intérieur du continent et en Australie occidentale).

Alimentation

Se nourrissant de graines, elle est à son aise dans les zones céréalières, se nourrissant de graines d'Echium plantagineum.

Reproduction

Cet oiseau se reproduit toute l'année mais surtout en saison chaude (août à mars). La femelle pond deux œufs dans un nid situé généralement au sommet d'un arbre, mais parfois dans un buisson et quelquefois sur le sol.

Voir aussi

Il piccione crestato (Ocyphaps lophotes (Temminck,1822)) è un uccello della famiglia dei Columbidi, unica specie del genere Ocyphaps, endemico dell'Australia.^[2]

Distribuzione e habitat

Il piccione crestato è una specie endemica dell'Australia dove è diffuso nella maggior parte dell'isola, inclusa l'isola dei Canguri; mentre è assente nella penisola di Capo York, nelle zone settentrionali del Territorio del Nord e in Tasmania.^[3] Il piccione crestato vive in genere in habitat secchi come le praterie, le savane e le zone arbustive, ma si può trovare anche in aree coltivate, nei parchi e nelle aree urbane. Si trova spesso vicino a corsi d'acqua, perché ha bisogno di bere ogni giorno.^[1][3]

Descrizione

Dimensioni

La sua lunghezza è di 32-35 centimetri. Il peso è variabile dai 120 ai 230 grammi.^[3]

Aspetto

Il piccione crestato e il piccione dello spinifex sono le uniche specie di piccioni australiani a possedere una cresta eretta

Il piccione crestato ha una lunga cresta nera, di solito eretta, che lo rende facilmente riconoscibile. La maggior parte del corpo è grigio chiaro, con i lati del collo e il petto rosei. Le ali sono contrassegnate da barre nere che hanno delle chiazze luminose e metalliche di colore viola e verde, con frange bianche sulle piume. Il piccione crestato ha una lunga coda di colore marrone-nero che ha una leggera lucentezza verdastra sopra e una larga fascia bianca sulla punta. Il sottoala è grigio-argenteo, con le copritrici inferiori alari bianche. Il becco è nerastro, mentre i suoi occhi sono di colore arancione-giallo o arancione-rosso e sono circondati da un anello di pelle rosso-rosato. I tarsi e le zampe di questa specie sono rosso-rosato. Il maschio e la femmina di piccione crestato sono simili. Gli esemplari giovani hanno una colorazione più opaca, il piumaggio marrone, una cresta più corta e un'iridescenza minore sulle ali. Può anche essere riconosciuto dai suoi occhi blu-verdi, dall'anello di pelle intorno a ciascun occhio di colore grigio-bluastro e dai tarsi e dalle zampe di colore grigiastro-rosa. Sono riconosciute 2 sottospecie. La sottospecie Ocyphaps lophotes whitlocki, a differenza della sottospecie nominale, ha la punta della coda più stretta e una maggiore iridescenza blu e viola sulla parte superiore della coda.^[3] Il piccione crestato è una delle due specie di piccioni australiani a possedere una cresta eretta;l'altra specie, più piccola, è il piccione dello spinifex.

Biologia

Comportamento

È una specie socievole: è visto in piccoli o in grandi stormi che a volte raggiungono diverse centinaia di individui. Il volo è caratterizzato da rapidi battiti d'ala intervallati da planate. In caso di pericolo vola via producendo un sibilo caratteristico, che è prodotto dall'aria che passa sulle penne primarie modificate, che serve anche ad avvertire lo stormo.^[3]

Alimentazione

Si nutre di una grande varietà di semi, piante ed erbacce. Si nutre anche di foglie, di germogli verdi, di bulbi e di insetti. L'alimentazione avviene a terra. Di solito di mattina o di sera i piccioni crestati si riuniscono in stormi per bere da pozze d'acqua.^[3]

Riproduzione

Caratteristica danza di accoppiamento del piccione crestato

La stagione riproduttiva del piccione crestato è molto variabile ma generalmente la nidificazione ha un picco tra agosto e marzo. In questo periodo il maschio comincia il suo corteggiamento avvicinandosi alla femmina ed eseguendo un'elaborata danza di accoppiamento; essi fanno degli inchini aprendo e chiudendo le ali, e sollevando la coda a ogni inchino sfoggiando così le chiazze iridescenti delle ali e la ruota della coda. Il nido del piccione crestato è costituito da una fragile piattaforma di rami, posta in un albero o in un arbusto denso. La femmina depone 2 uova bianche, che vengono covate da entrambi i sessi per 17-20 giorni. Gli esemplari giovanili sono curati da entrambi i genitori e a 14-19 giorni hanno già un piumaggio molto simile a quello adulto. Quando le condizioni meteorologiche sono favorevoli, il piccione crestato può supportare diverse nidiate in una singola stagione.^[3]

Conservazione

La specie è abbondante nel suo areale e la popolazione è in aumento. Il piccione crestato è classificato quindi dalla IUCN come specie a rischio minimo di estinzione (Least Concern).^[1]

Tassonomia

Sono note 2 sottospecie:^[2]

• O. l. whitlocki Mathews, 1912
• O. l. lophotes Temminck, 1822

Note

Merbuk Jambul (Ocyphaps lophotes) adalah sejenis burung yang banyak didapati di seluruh tanah besar Australia kecuali di kawasan tropika jauh di utara. Ia merupakan satu-satunya anggota dalam genus Ocyphaps. Terdapat dua spesies tekukur berjambul Australia yang memiliki jambul tegak iaitu Tekukur Jambul dan Tekukur Spinifex. Tekukur Jambul memiliki saiz yang lebih besar dari Spinifex.

Rujukan

• Pizzey and Knight, "Field Guide to the Birds of Australia", Angus & Robertson, ISBN 0-207-19691-5
• Trounsen and Trounsen, "Australian Birds: A Concise Photographic Field Guide, Cameron House. ISBN 1-875999-47-7.

Pautan luar

• Indigenous Australian Legend About Why The Crested Pigeon Is Found In Packs
• Birds in Backyards
• Crested Pigeons - Honolulu Zoo

De spitskuifduif of Australische kuifduif (Ocyphaps lophotes) is een zeer algemeen voorkomende duivensoort in Australië.

Kenmerken

Er zijn geen opmerkelijke verschillen tussen de geslachten, al lijken de vrouwtjes wat doffer van kleur. Een volwassen spitskuifduif meet in totaal ongeveer 32 centimeter. De vogel heeft een bruinachtige rug, terwijl de buik, borst en kop grijs zijn met een rode glans. Op de kop prijkt een zwarte kuif. De grijsrode vleugels bevatten witte en groene slagpennen. De ogen zijn bruingeel met een rode rand, de snavel is zwart en de poten dieprood.

Leefwijze

Spitskuifduiven voeden zich in hoofdzaak met zaden en hebben een voorkeur voor de zaden van een acaciaboom. Daarnaast eten ze ook besjes, vruchten en zachte kruidenachtige delen van planten.

Voortplanting

Ze leggen 2 eitjes, die in ongeveer 18 dagen door het vrouwtje worden uitgebroed. Als de jongen 3 weken oud zijn vliegen ze uit, maar ze worden dan nog een poosje door de ouders gevoerd en begeleid.

Verspreiding en leefgebied

De soort is endemisch in Australië en telt 2 ondersoorten:

• O. l. whitlocki: noordwestelijk Australië.
• O. l. lophotes: noordoostelijk, centraal, zuidelijk en oostelijk Australië.

Hij leeft altijd paarsgewijs en komt voor in zowel bebouwde gebieden als in streken die ver van menselijke nederzettingen verwijderd zijn. Ze houden zich bij voorkeur op op droge terreinen, meestal in de buurt van water.

Gołąbek długoczuby^[3], aborygenek długoczuby (Ocyphaps lophotes) – gatunek ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Ocyphaps zaliczanego do podrodziny treronów (Raphinae). Zamieszkuje endemicznie Australię, gdzie jest ptakiem pospolitym. Nie występuje tylko na porośniętych dżunglą krańcach północnych kontynentu oraz na całkowicie pozbawionych wody obszarach pustynnych środkowej i południowej Australii. W Europie hodowany jako ptak ozdobny.

Cechy gatunku

Samiec i samica mają jednakowe ubarwienie: popielate gardło, pierś i brzuch, głowa i wierzch ciała sinoszary, boki u nasady szyi z fioletowym nalotem. Charakterystyczny długi, ciemny i wąski czub na głowie. Wokół oka gruba, czerwona obwórdka. Skrzydła szarobrązowawe, jasne, w wyraźne czarne prążki. Na każdym skrzydle turkusowe "lustro" i sąsiadujący z nim fioletowy rząd piórek. Ogon ciemny, prawie czarny z białymi krawędziami sterówek. Charakterystyczne, krótkie skoki kontrastują z długimi, silnymi palcami nóg^[4].

Samiec (po lewej) tokujący przed samicą.

Wymiary średnie

Długość ciała 31-35 cm^[4]

Biotop

Preferuje głównie przestrzenie otwarte: łąki, pola uprawne i rzadsze lasy. Występuje często w pobliżu siedzib ludzkich, także na polach golfowych, w parkach.

Pożywienie

Przede wszystkim znajdowane na ziemi nasiona i młode pędy roślin. Zjada wiele nasion szkodliwych chwastów.

Zachowanie

Ptak osiadły, przebywa parami lub w niewielkich grupach. Żeruje na ziemi, skąd zrywając się głośno uderza skrzydłami wydając metaliczne dźwięki, wyraźnie też słychać świst poruszanych skrzydeł. Służy to zarówno za sygnał ostrzegawczy dla pozostałych ptaków jak i odwrócenie uwagi drapieżnika od osobników, które są jeszcze na ziemi.

Rozmnażanie

Podczas zalotów samiec wydaje przytłumione, niskie dźwięki brzmiące jak "wump" "wump". Rozpościera też skrzydła i ogon i wykonuje skłony głową^[4]. Para buduje płytkie gniazdo wśród wysokich krzewów lub na drzewie, nie wyżej niż 3 metry nad ziemią. Samica składa 2 błyszczące jaja. Wysiaduje je sama, choć czasem zdarza się, że bierze w tym udział również samiec. Pisklęta wylęgają się po 18 dniach i pozostają w gnieździe 3 tygodnie. Po jego opuszczeniu są dokarmiane przez rodziców jeszcze około 15 dni^[4].

Przypisy

A Rola-de-crista (Ocyphaps lophotes) é uma ave de porte pequeno, da família das Columbidae, que habita a maior parte do continente australiano (excepto as áreas tropicais do norte).^[1] A Rola-de-Crista é uma das duas únicas espécies de rolas, em toda a Austrália, que apresenta na cabeça aquela peculiar característica anatómica; a outra é a Rola de Spinifex, que se distingue da primeira pelo seu tamanho consideravelmente inferior.

Referências

Casal de Rolas de Crista.

Tofsduva^[2] (Ocyphaps lophotes) är en australisk fågel i familjen duvor inom ordningen duvfåglar.^[3]

Utbredning och systematik

Tofsduvan placeras som enda art i släktet Ocyphaps. Den delas in i två underarter:^[3]

• Ocyphaps lophotes whitlocki – förekommer i torra skogar och slätter i västra Australien
• Ocyphaps lophotes lophotes – förekommer i centrala och östra Australien

Status

IUCN kategoriserar arten som livskraftig.^[1]

Bilder

Noter

1. ^ [a b] Birdlife International 2012 Ocyphaps lophotes Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2018) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2018-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör tofsduva.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Ocyphaps lophotes.
  Artförteckning

Tepeli güvercin (Ocyphaps lophotes), güvercingiller (Columbidae) familyasında sınıflanan Ocyphaps cinsinin içerdiği yegane türdür.

Taksonomiyle ilgili internet kaynaklarında, tepeli güvercinin şu iki alt türü olduğu gösterilir:^[1][2][3][4]

• Ocyphaps lophotes lophotes
• Ocyphaps lophotes whitlocki

Bu kaynaklardan ITIS ve Wikispecies'de, tepeli güvercinin bilimsel adı Ocyphaps lophotes'in eş anlamlısının Geophaps lophotes olduğu belirtilmektedir ama bu adın günümüzde geçerliliği yoktur.^[5] Geophaps lophotes bilimsel adı bu türün Geophaps cinsinde sınıflanmasına neden olur ki, bir başka internet kaynağı olan Taxonomicon'da tepeli güvercini bu şekilde sınıflamıştır.^[6]

Kaynakça

• 1 Поширення
• 2 Поведінка
• 3 Відтворення
• 4 Морфологія
• 5 Джерела

Bồ câu mào

Bồ câu mào (danh pháp khoa học: Ocyphaps lophotes) là một loài chim phân bố rộng khắp lục địa Australia ngoại trừ khu vực nhiệt đới viễn bắc. Nó là loài duy nhất trong chi Ocyphaps. Chỉ có hai loài bồ câu Úc có mào dựng đứng là bồ câu mào và bồ câu Spinifex, trong đó bồ câu mào là loài lớn hơn. Con trưởng thành có thân dài từ 30–34 cm.

Tham khảo

• Pizzey and Knight, "Field Guide to the Birds of Australia", Angus & Robertson, ISBN 0-207-19691-5
• Trounsen and Trounsen, "Australian Birds: A Concise Photographic Field Guide, Cameron House. ISBN 1-875999-47-7.

Liên kết ngoài

• Indigenous Australian Legend About Why The Crested Pigeon Is Found In Packs
• Birds in Backyards
• Crested Pigeons - Honolulu Zoo

Bài viết Bộ Bồ câu này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

鳳頭鳩（学名：Ocyphaps lophotes）是凤头鸠属的唯一物种，属于鸽形目鸠鸽科，是一种生活在澳洲大陆的鸟。除澳大利亚北部靠赤道地区外它在整个澳大利亚生活，长30至34厘米。

分布

这种鸟栖息在草地、灌木丛和林地中海，但在河边、园子、牧场、运动场和高尔夫球场上也可以看到它。由于人的活动，在澳大利亚建立牧场等，使得它的栖息地变广（一开始它只生活在澳大利亚西部）。由于这种鸟食草籽，它们尤其喜欢生活在粮田附近。

形态

鳳頭鳩的羽毛总体来说是带有棕色的灰色。它的头顶上有一簇黑色的羽冠。在鳳頭鳩奔跑时这簇羽冠直立。眼睛周围有一圈鲜艳的、橙色的环。翅膀上是青铜色，带有黑色的条纹。鳳頭鳩的少数羽毛带有鲜艳的棕色、紫色、蓝色和绿色。幼鸟的羽毛颜色比较暗淡，翅膀上没有青铜色。

鳳頭鳩會发重复的“whoop”的叫声，假如单声的话是警报声。

习性

鳳頭鳩最特殊的是在它们起飞时的拍打和啸声。这个声音可以用来将敌人引向起飞的鸟，而让还在地上的鸟有足够的时间逃脱。降落时它们的尾巴翘起，与髻鸠（英语：Topknot pigeon）类似。鳳頭鳩一般成群活動，偶尔只有两只成对出现。与人有接触的鳳頭鳩不怕人。

繁殖

鳳頭鳩可以全年孵卵，不过一般更喜欢在温暖的月份里孵卵。巢一般筑在灌木或树上，一般是由树枝造成。每次产两只椭圆体的、白色的、光泽的蛋。

参考文献