dcsimg

Lifespan, longevity, and ageing

المقدمة من AnAge articles
Maximum longevity: 13.3 years (captivity)
ترخيص
cc-by-3.0
حقوق النشر
Joao Pedro de Magalhaes
محرر
de Magalhaes, J. P.
موقع الشريك
AnAge articles

Livan gürzəsi ( الأذرية )

المقدمة من wikipedia AZ

Gürzə və ya Livan gürzəsi (lat. Macrovipera lebetina) — Nəhəng gürzə cinsinə aid ilan növü.

Görünüşü

Gürzələr fəsiləsinin ən iri nümayəndəsidir. Onun quyruğu ilə birlikdə uzunluğu 2 metr, çəkisi isə 3 kq təşkil edir. Gözləri iri və genişdir. Başı yumrudur. Yuxarı hissəsi boz-qəhvəyi tondadır. Bəziləri vardır ki, bütünlüklə qara və qəhvəyi rəngdə olur.

Yayılması

Gürzə Şimal-Qərbi Afrika, Aralıq dənizi sahili ərazilər, qərbi, oerta və cənubi Asiya ərzilərində yayılmışlar. İordan çayının qərb sahillərində, İsrail, İran, İraq, Türkiyə, Əfqanıstan, Azərbaycan, Dağıstan və nadir hallarda isə Qazaxıstan rast gəlinir. Azərbaycanda əsasən Abşeron yarımadasında rast gəlinir.

Həyat təzi

Gürzələrə əsasən dağ çölləri, səhralar, yarımsəhralar, çay dərələrərində rast gəlinir. Pamirdə 2500 metr yüksəkliklədə, Türkmənistanda 2000 metrdə belə yaşaya bilir. Qışlamadan mart-aprelin əvvələrində qayıdır. Onların fəallığı üçün +10° lazımdır. Qışlamaya gedərkən qruplar halında 12 baş olmaqla birliklər təşkil edirlər. Gürzələr üzümlüklərdə belə görünürlər. Burada onlar insanlar ziyan vuran qarğaları ovlayırlar. Onlar yumurta qoymaqla çoxalırlar. Yumuta qoyma iyunun sonu, avqustun əvvəlırinə tsadüf edir. Gürzələr 8-25 olmaqla yumurta qoyur. Sentyabrda yumurtadan balalar çıxır. Onların uzunluğu 276 mm, çəkiləri 11 q təşkil edir. Zəfəri çox təhlükəlidir. Adamı öldürməyə yetərlidir. Əvvələr Zirədə ilan zəhərini toplayan müəsisə fəaliyyət göstərirdi.

Klassifisiya

Əvvələr gürzələr Əsl gürzələr cinsinə aid edilirdi. Hazırda isə Nəhəng gürzə aid edilir. Ümumilikdə 6 yarımnövü vardır:

  • Macrovipera lebetina lebetinaKipr adasında.
  • Macrovipera lebetina cernovi
  • Macrovipera lebetina obtusaCənubi Qafqaz gürzəsi[1] Dağıstan, Azərbaycan, Gürcüstan, Türkiyə, İran, İraqSuriya
  • Macrovipera lebetina peilei — Tam dəqiqləşdirilməmiş yarımnöv
  • Macrovipera lebetina transmediterranea
  • Macrovipera lebetina turanicaOrta Asiya gürzəsi - Qazaxıstan, Tacikistan, Pakistan və Əfqanıstan və Hindistan.

Mənbə

  • Систематический список позвоночных животных в зоологических коллекциях на 01.01.2012 // Андреева Т. Ф., Вершинина Т. А., Горецкая М. Я., Карпов Н. В., Кузьмина Л. В., Остапенко В. А., Шевелёва В. П. Информационный сборник Евроазиатской региональной ассоциации зоопарков и аквариумов. Выпуск № 31. Том II. Межвед. сбор. науч. и науч.-метод. тр. / Под ред. В. В. Спицина. — М.: Московский зоопарк, 2012. — С. 299. — 570 с. ISBN 978-5-904012-37-3 PDF
  • ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Vikipediya müəllifləri və redaktorları
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia AZ

    Livan gürzəsi: Brief Summary ( الأذرية )

    المقدمة من wikipedia AZ

    Gürzə və ya Livan gürzəsi (lat. Macrovipera lebetina) — Nəhəng gürzə cinsinə aid ilan növü.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Vikipediya müəllifləri və redaktorları
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia AZ

    Zmije levantská ( التشيكية )

    المقدمة من wikipedia CZ
    ikona
    Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.
    Jste-li s popisovaným předmětem seznámeni, pomozte doložit uvedená tvrzení doplněním referencí na věrohodné zdroje.

    Zmije levantská (Macrovipera lebetina) je druh jedovatého hada, který se vyskytuje v mnoha asijských státech. Je jedním ze čtyř zástupců rodu Macrovipera. Druh je často řazen do rodů Daboia a nebo Vipera. Samotná zmije levantská má pět poddruhů (viz Taxonomie).

    Rozšíření

    Druh se vyskytuje v oblasti od Turecka až po Indii, obývá Kavkaz, dosahuje Ferganské kotliny, vyskytuje se na Kypru a prakticky celém Blízkém východě. Oddělené populace žijí v Tunisku a Alžírsku. Podrobnější popis rozšíření je u jednotlivých poddruhů.

    Vzhled

    Jde o mohutného a silného hada. Je to jedna z největších zmijí. Nejdelší jedinec z Arménie dosahoval 218 centimetrů. Obvykle se však dorůstá mnohem méně. Délka je velmi závislá na poddruhu, obvykle však činí kolem 130 centimetrů. Má silné tělo, ocas je asi šestinový k délce těla. Samci jsou v dospělosti až o třetinu delší než samice.

    Má krátkou hlavu výrazně oddělenou od krku s množstvím šupin. Oční zřítelnici má svislou a štěrbinovou. Čenich je kulatý a tupý, protože nasální a nasorostrální štítky bývají spojené v jeden, ačkoliv některé populace to tak nemají. Nadočnicový štítek bývá rozdělený, počet nadočnicových štítků je jeden z rozlišovacích znaků mezi poddruhy. Supralabialní (horní retní) štítky jsou v počtu 10 až 11. Mezi nimi a okem jsou ještě dva nebo tři menší. Sublabiálních (spodní retní) štítků je 12 až 14. Dorzální (hřbetní) štítky jsou výrazně kýlnaté. Kolem těla je 23 až 25 řad těchto štítků, záleží ovšem na poddruhu, někdy jich je i více. Břišních štítků bývá 146 až 163, opět je to ale velmi různorodé podle poddruhů. Tento počet břišních štítků platí pro poddruh Macrovipera lebetina lebetina. Podocasních štítků bývá 42 až 49. Anální štítek je jeden.

    Zbarvení bývá velmi různorodé. Většinou různé odstíny šedé, s přechody do hnědých barev až po vyloženě hnědé. Zmije mívají množství pravidelných i nepravidelných příčných skvrn po těle, většinou tmavších, někdy zbarvených až do oranžova nebo oranžovohněda. Hlava je většinou zbarvena stejně u všech poddruhů, často se vyskytuje tmavá skvrna ve tvaru obráceného V.

    Způsob života a rozmnožování

    Jde o nočního živočicha, který se však nevyhýbá ani denní aktivitě. Obývá suché a kamenité oblasti s malým množstvím srážek, některé populace však žijí i v relativně vlhkých oblastech. Většinou se však vyloženě vlhkým místům vyhýbá, stejně jako pouštím. Poddruh Macrovipera lebetina obtusa žije například v horách a obývá poměrně lesnatá a vlhká údolí na Kavkaze. Vyskytuje se v oblastech od hladiny moře po 1500 metrů nad mořem. Ve východních krajinách svého výskytu však vystupuje až do 2500 metrů nad mořem. Občas se vyskytuje v blízkosti toků nebo umělých kanálů, do vody však vstupuje nerada. Obývá i hustě zalidněné oblasti, což zapříčiňuje častá uštknutí touto zmijí.

    Žere hlodavce, ptáky a především mláďata i ještěry.

    Páření probíhá na jaře, samice rodí živá mláďata, mnohé populace však kladou vejce. Živorodé zmije žijí většinou v horských oblastech, není to však pravidlo. Mívají 5 až 35 mláďat, často však spíše méně. Pokud samice rodí živá mláďata, tak březost trvá kolem 60 až 70 dní. Pokud klade vejce, tak trvá 50 až 60 dní, než je naklade, a inkubace vajec trvá 40 až 50 dní. Hadí novorozenci měří 20 až 30 centimetrů.

    Jedovatost a obrana

    Jde o velmi nebezpečného hada, jed zmije levantské má protisrážlivé účinky a rozkládá krevní destičky. Uštknutí je velmi bolestivé a často končí smrtí. Díky noční aktivitě k němu dochází často ve spánku, kdy člověk zmiji přilehne, nebo se po ní ožene. I přes aplikaci séra je někdy nutná amputace uštknutého prstu nebo dokonce i postižené končetiny. Zmije sice kouše nerada, jedem šetří, ale je poměrně agresivní. V ohrožení hlasitě a dlouze syčí, někdy i šustí ocasem.

    Taxonomie

    Zmiji levantské bývají přiznávány tyto poddruhy:

    1. Macrovipera lebetina lebetina z Kypru. Někteří autoři však k nominotypickému poddruhu řadí i hady z jižního Turecka, další dokonce všechny hady z oblasti od Turecka až po severní Irák a severozápadní Sýrii.

    2. Macrovipera lebetina cernovi (někdy též Macrovipera lebetina chernovi) ze severovýchodního Íránu, jižního Turkmenistánu, částí severního Afghánistánu a pákistánské části Kašmíru. Tento poddruh má pravidelně rozdělené nadočnicové štítky na hlavě na několik částí.

    3. Macrovipera lebetina obtusa z Turecka, Sýrie, Libanonu, Iráku, severního Jordánska, Íránu, jižního Afghánistánu, Pákistánu, severní Indie (z Kašmíru) a z oblasti celého Kavkazu (včetně Arménie, Ázerbájdžánu a Dagestánu). Východní hranicí výskytu je Ferganská kotlina. Nejsevernější jedinci bývají nalézáni v Arménii v údolí Aras. Odlišuje se větším počtem břišních šupin, kterých bývá u tohoto poddruhu 168 až 176, a větším počtem řad šupin kolem těla, kterých bývá 25 až 27. Poddruh bývá tmavší a je největší ze všech poddruhů. Běžně dosahuje až 150 centimetrů, nejdelší kus z Arménie měřil 218 centimetrů. Tento poddruh rovněž žije v odlišných místech než ostatní. Obývá spíše lesy, než vyprahlé a kamenité polopouště. Známé synonymum pro tento poddruh je Macrovipera lebetina euphratica.

    4. Macrovipera lebetina transmediterranea z Alžírska a Tuniska. Vyskytuje se především v pobřežních horách těchto států. Jedinci z lokality Djebel Murdjaro blízko města Oran v Alžírsku bývají někdy řazeni k druhům Macrovipera deserti nebo k Macrovipera mauritanica. Jde o nejmenší poddruh, nikdy nepřesahuje délku jednoho metru. Má 25 řad šupin kolem těla, 150 až 164 břišních štítků a větší počet štítků na hlavě. Kromě toho se odlišuje světle šedou barvou s 34 až 41 příčnými tmavými mřížkami, které pokaždé pokrývají 2 až 3 šupiny. Tento poddruh byl objeven až v roce 1988.

    5. Macrovipera lebetina turanica z východního Turkmenistánu, Uzbekistánu, Tádžikistánu, jihovýchodního Kazachstánu, části severního Afghánistánu a západního Pákistánu. Zbarvení je světlé s tmavými vzorci a oranžovými skvrnami. Nadočnicový štítek je rozdělen na dvě poloviny.

    V současnosti neuznávaným poddruhem je Macrovipera lebetina peilei. Vyskytuje se v Pákistánu, Indii a Afghánistánu a má nadočnicový štítek rozdělený na dvě části. Poddruh se však přiřazuje k dalším poddruhům žijícím v oblasti a jde pouze o odchylku v počtu šupin.

    Externí odkazy

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia autoři a editory
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia CZ

    Zmije levantská: Brief Summary ( التشيكية )

    المقدمة من wikipedia CZ
    ikona Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.
    Jste-li s popisovaným předmětem seznámeni, pomozte doložit uvedená tvrzení doplněním referencí na věrohodné zdroje.

    Zmije levantská (Macrovipera lebetina) je druh jedovatého hada, který se vyskytuje v mnoha asijských státech. Je jedním ze čtyř zástupců rodu Macrovipera. Druh je často řazen do rodů Daboia a nebo Vipera. Samotná zmije levantská má pět poddruhů (viz Taxonomie).

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia autoři a editory
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia CZ

    Levanteotter ( الألمانية )

    المقدمة من wikipedia DE

    Die Levanteotter (Macrovipera lebetina) ist eine Schlangenart aus der Familie der Vipern (Viperidae). Sie ist die größte Viper Europas, kommt hier allerdings nur in Dagestan und damit am äußersten östlichen Rand des Kontinents vor. Das gesamte Verbreitungsgebiet reicht von Zypern über die Türkei, den Irak und Iran bis nach Afghanistan und Pakistan, isolierte Vorkommen gibt es außerdem in Nordafrika. Es werden fünf Unterarten anerkannt. Die Levanteotter ist wie alle Vipern giftig; der Biss ist für Menschen jedoch nur in Ausnahmefällen tödlich.

    Beschreibung

    Die Levanteotter wird durchschnittlich 80 bis 100 Zentimeter lang, kann regional aber auch Längen von 160 Zentimetern (nachgewiesen für Turkmenistan) bei einem Maximalgewicht von etwa 2,7 Kilogramm erreichen. Die Weibchen werden in der Regel etwas größer als die Männchen.

    Der Körperbau der Schlange ist kräftig. Die Grundfarbe ist meistens hellgrau, kann aber regional auch graugrün, beige, gelb oder rotbraun sein. Die Körperschuppen weisen einen deutlichen Kiel auf. Die einzelnen Unterarten lassen sich vor allem anhand der Anzahl der Rücken- (Dorsalia) und Bauchschuppenreihen (Ventralia) sowie am Verhältnis der Schwanzlänge zur Gesamtlänge voneinander unterscheiden. In der Färbung sind alle Unterarten variabel, wobei regional verschiedene Farbmorphen häufiger sein können.

    Die Rückenzeichnung besteht aus zwei Reihen versetzt stehender Querbänder, die dunkler als der Körper und manchmal auch zu einem Wellenband verbunden sind. Bei einigen Farbvarianten ist diese Zeichnung nur sehr undeutlich ausgebildet und vor allem bei der Unterart M. l. obtusa kaum zu erkennen. An den Körperseiten weist die Levanteotter außerdem eine Reihe von dunkleren Flecken auf, die als Barrenflecken bezeichnet werden. Zu diesen Zeichnungen kommt eine unregelmäßige Fleckung mit sehr kleinen gelben bis ockerfarbenen Farbtupfen. Die Bauchseite ist hellgrau bis graubraun oder rosafarben gefärbt und zeigt eine dunklere Sprenkelung. Die Schwanzspitze kann rosa- bis orangefarben oder gelblich sein. Jungtiere sind meist grau bis erdfarben und haben keine Fleckung.

    Der deutlich vom Körper abgesetzte Kopf hat eine dreieckig abgerundete Form. Er ist mit vielen kleinen und gekielten Schuppen bedeckt, wobei auch die Überaugenschilde (Supraocularia) in zwei oder drei Einzelschuppen aufgeteilt sind. Die Pupille der sehr großen Augen ist senkrecht geschlitzt. Zwischen dem Augenrand und den Oberlippenschilden befinden sich zwei, seltener drei, Reihen von Unteraugenschilden (Subocularia). Die Kopfoberseite ist ungezeichnet, allerdings zieht sich ein dunkles Band von den Augen zum Mundwinkel (Schläfenband).

    Verbreitung

    Die Levanteotter lebt in mehreren Unterarten vor allem im östlichen Mittelmeerraum und in Südwestasien.

    Die Nominatform M. l. lebetina findet sich auf Zypern und an den Küsten der Türkei. M. l. obtusa ist von Israel über die Osttürkei und Transkaukasien bis nach Afghanistan und Westpakistan verbreitet. M. l. turanica und M. l. cernovi finden sich von Kasachstan bis in den Nordiran, im Norden von Afghanistan, in Nordwestpakistan sowie im westlichen Kaschmir. Endemisch von den anderen Unterarten getrennt ist die in Nordafrika in Tunesien und Algerien vorkommende M. l. transmediterranea. Weitere, nicht anerkannte Unterarten sind M. l. euphratica aus der Türkei sowie M. l. peilei aus Südafghanistan und Nordpakistan.

    Unterart[1] Erstbeschreiber[1] Verbreitung[2] M. l. cernovi (Chikin & Ščerbak, 1992) Nordöstlicher Iran, Südturkmenistan, Nordafghanistan und Pakistan (Kaschmir). M. l. lebetina (Linnaeus, 1758) Zypern, Türkei M. l. obtusa (Dwigubsky, 1832) Türkei, Syrien, Libanon, Irak, Nordjordanien, Kaukasus (inkl. Armenien), Aserbaidschan, Dagestan, Iran, südliches Afghanistan, Pakistan, Nordindien (Kaschmir) M. l. transmediterranea (Nilson & Andrén, 1988) Algerien, Tunesien M. l. turanica (Cernov, 1940) Ostturkmenistan, Usbekistan, Tadschikistan, Südwest-Kasachstan, Nordafghanistan und Westpakistan

    Lebensraum

    Die Levanteotter bevorzugt warme und trockene Gebiete mit spärlicher Vegetation, etwa Steppen, Berghänge oder Geröllflächen. Sehr häufig findet man sie an Hängen, welche sich zu Gewässern hinziehen. Weinstöcke und warme Gemüsegärten werden ebenfalls ziemlich häufig von der Schlange aufgesucht, ansonsten kommt sie in menschlichen Behausungen selten und dann nur in ruhigen, wenig genutzten Gebäuden vor.

    Im Gebirge ist sie bis 1500 Meter regelmäßig anzutreffen, die höchsten Funde lagen bei etwa 2000 bis 2500 Metern im Kopet Dagh sowie im Pamir.

    Lebensweise

    Die Levanteotter lebt vornehmlich am Boden, sie ist jedoch auch in der Lage, in Gebüsche und kleinere Bäume zu klettern. Morgens hält sie sich auf Flächen mit direkter Sonnenbestrahlung auf, um den Körper zu erwärmen. Ihre Aktivitätszeiten sind sehr stark von den Außentemperaturen abhängig. So ist sie im Frühjahr und Herbst vor allem tagsüber aktiv, im Hochsommer vornehmlich in der kühleren Dämmerungszeit sowie nachts. Dies spiegelt sich auch regional wider, im Norden ihres Areals ist sie entsprechend eher tag-, im Süden eher nachtaktiv. Bei Populationen in den Bergen wurden saisonale Wanderungen festgestellt, so halten sich die Tiere im Sommer im Bereich von Bächen und im Winter in den kargeren Felsregionen auf. Im Winter hält sie für zwei bis sechs Monate eine Winterruhe. Die Überwinterung erfolgt in Erdspalten oder verlassenen Säugerbauten in Individuenzahlen von einer bis zu etwa 20 Schlangen. Die geschlechtsreifen Tiere häuten sich im Regelfall drei Mal im Jahr: ein erstes Mal nach der Winterruhe, ein weiteres Mal im Hochsommer und schließlich im Herbst. Jungschlangen häuten sich dagegen häufiger.

    Ernährung

    Die Levanteotter ist bei ihrer Nahrungswahl wenig spezialisiert. Die Ernährung besteht vor allem aus Kleinsäugern wie Ratten, kleinen Kaninchen und Mäusen. Außerdem erbeutet sie Vögel, Frösche, Eidechsen und kleinere Schlangen sowie große Insekten und Spinnentiere wie etwa Walzenspinnen (Solifugae). Die Zusammensetzung der Beute variiert dabei regional sehr stark, meistens machen jedoch Säuger und Vögel den Hauptanteil aus. Für das Nuratau-Gebirge wird beschrieben, dass sich die Schlangen hier darauf spezialisiert haben, Singvögeln an der Vogeltränke aufzulauern. Die Beute wird mit einem Biss getötet, festgehalten und wie bei allen Schlangen vollständig verschlungen.

    Bei Untersuchungen in einem großen Serpentarium in Taschkent konnte festgestellt werden, dass die Schlangen während der Monate Mai bis Juni die größten Nahrungsmengen zu sich nahmen und im Juli die Nahrungsaufnahme auf ein Minimum reduzierten. Ab August nahm die Menge dann wieder bis zum Jahresende zu, um dann in den ersten Monaten des Jahres wieder abzunehmen. Pro Mahlzeit kann eine Schlange mit rund 80 Zentimetern Länge bis zu fünf Hühnerküken und damit eine Masse von etwa 200 bis 250 Gramm aufnehmen. Die Verdauung dauert im Sommer drei bis fünf, im Winter fünf bis sieben Tage.

    Feinde

    Obwohl die Levanteotter über ein sehr potentes Gift verfügt und zudem relativ groß wird, sind vor allem die Jungschlangen durch eine Reihe von Fressfeinden bedroht. Dazu gehören vor allem andere Schlangen wie etwa die Sandrasselotter (Echis carinatus) und die Mittelasiatische Kobra (Naja oxiana), der Wüstenwaran (Varanus griseus) sowie Greifvögel wie der Schwarzmilan (Milvus migrans) oder der Adlerbussard (Buteo rufinus). Auch bei Magenanalysen von Rotfüchsen (Vulpes vulpes) konnte man Überreste der Levanteotter finden. Auf Störungen reagiert die Schlange meist mit Flucht. Fehlt ihr die Fluchtmöglichkeit, schnappt sie sehr schnell und heftig zu.

    Fortpflanzung und Entwicklung

    Die Geschlechtsreife tritt bei der Levanteotter nach 44 bis 46 Monaten und einer Gesamtlänge von etwa 70 Zentimetern ein. Die Paarung erfolgt, regional unterschiedlich, von April bis Mai, in manchen Regionen zusätzlich noch im September bis Oktober. Die Weibchen paaren sich in dieser Zeit mehrfach, jede Kopulation kann dabei von etwa 15 Minuten bis mehrere Stunden dauern. Die befruchteten Embryonen können in ihrer Entwicklung eine Pause, die so genannte Diapause, einlegen.

    Die Weibchen der Levanteotter legen ihre Eier (Oviparie) abhängig von der Unterart und Region von Mitte Mai bis Ende Juni oder sogar erst Ende Juli bis August. In der Regel besteht ein Gelege aus 14 bis 20 Eiern, die Spanne reicht dabei von 6 bis über 40 Eier. Nach etwa ein bis zwei Monaten schlüpfen die Jungschlangen mit einer Gesamtlänge von etwa 15 bis 20 Zentimetern. Für die Levanteottern in Aserbaidschan konnte neben dem Einfluss der abiotischen Umweltbedingungen auch ein Einfluss der verfügbaren Nahrungsmenge auf die Fruchtbarkeit festgestellt werden: Bei einer abnehmenden Kleinsäugerdichte nahm das Potential der Population, Nachwuchs zu produzieren, ebenfalls deutlich ab.

    Systematik

    Die Levanteotter wurde lange Zeit in die Gattung der Echten Ottern (Vipera) eingeordnet, gemeinsam mit den meisten anderen europäischen Vipern. 1992 erfolgte eine Revision der Gattung, bei der die Levanteotter auf der Basis von biochemischen Merkmalen gemeinsam mit drei weiteren Arten in die Gattung Macrovipera eingeordnet wurde.[3] Die bis dahin als Unterart der Levanteotter angesehene Kykladenviper (Macrovipera schweizeri) wurde zudem als eigene Art anerkannt und als Schwesterart der Levanteotter beschrieben. Sie lebt als Inselbewohner im Milos-Archipel und wahrscheinlich auch auf der Insel Kythnos in der Ägäis. Die beiden nordafrikanischen Arten Saharaotter und Atlasotter komplettierten die Gattung.

    Durch Lenk et al. 2001 wurde diese Zusammenstellung allerdings angezweifelt.[4] Auf molekularbiologischer Basis lässt sich zwar das Schwestergruppenverhältnis von Levanteotter und Kykladenviper halten, die afrikanischen Arten werden dagegen in die nähere Verwandtschaft der Kettenviper (Daboia russelii) und der Palästinaviper (Daboia palaestinae) gestellt, daher wurde die Zuordnung der afrikanischen Macrovipera sowie der Palästinaviper zur Gattung Daboia vorgeschlagen. Demnach gehören zur Gattung Macrovipera nur noch die Levanteotter und die Kykladenviper.



    Andere Gattungen


    N.N. N.N.

    Echte Ottern (Vipera)


    N.N. N.N.

    Echte Ottern, Untergattung Montivipera


    Macrovipera lebetina und Macrovipera schweizeri



    Daboia incl. D. deserti + D. mauretanica






    Vorlage:Klade/Wartung/Style

    Diese Ansicht wird bestätigt durch Garrigues et al. 2004, indem die Vipern eine europäische Sektion aus verschiedenen Vipera-Arten sowie eine orientalische Sektion aus den benannten Gattungen Daboia und Macrovipera sowie den Montivipera-Arten bilden. Wie bei Lenk et al. 2001 ist die Gattung der Großvipern in der aktuellen Zusammenstellung paraphyletisch, die Kettenviper (Daboia russeli) bildet ein Taxon mit der Palästinaviper und der Atlasotter (die Saharaotter und die Kykladenviper waren nicht Teil der Untersuchung).[5] Mallow et al. 2003 ordneten entsprechend die Palästinaotter in die Gattung ein[6] die Atlasotter wurde 2008 von Wüster et al. auf Basis der Ergebnisse von Lenk et al. zu Daboia gestellt.[7]

    Gift

    Giftwirkung

    Wie bei allen Schlangenbissen hängt auch die Wirkung des Bisses einer Levanteotter von vielen Faktoren ab: Größe der Schlange, letzte Nahrungsaufnahme der Schlange, Jahreszeit und Tagestemperatur im Moment des Bisses, Konstitution und Bissregion des Bissopfers.

    Ein Biss erfordert umgehend ärztliche Hilfe sowie die Gabe eines Antiserums. Auf keinen Fall darf die Bisswunde abgebunden, ausgesaugt, aufgeschnitten oder ausgebrannt werden. Ist die Vergiftung nur lokal, treten lebensbedrohliche Symptome eher selten auf. Es wird jedoch auch von schweren Bissverläufen berichtet. Das Gift induziert eine starke Schwellung der Bissregion, die sich ausbreitet. Es kommt zur Ödembildung bis zur Nekrotisierung des Gewebes. Gerinnungsstörungen und Nierenfunktionsstörungen können auftreten. Zu den allgemeineren Symptomen zählen Übelkeit mit Erbrechen, eine erhöhte Herzschlagfrequenz, Krämpfe sowie motorische Störungen wie Schwindelgefühle und Taubheit der Extremitäten.

    Durch Levanteottern verursachte Todesfälle sind sehr selten und kommen nur bei fehlender Behandlung vor, ebenfalls seltene Folgen sind ausgedehnte Nekrosen mit dadurch notwendigen Amputationen der betroffenen Gliedmaßen.

    Zusammensetzung

    Das Gift der Levanteotter ist eine sehr dickflüssige und bernsteinfarbene Flüssigkeit. Es handelt sich um ein sehr wirksames Hämotoxin und hat eine zytotoxische Wirkung. Es zerstört die Gefäßwände und führt zu inneren Blutungen, zugleich kommt es zu pathologischen Gerinnungen und damit Thrombosen.

    Die einzelnen Bestandteile des Giftes sind noch nicht vollständig erforscht und wie viele andere Schlangengifte enthält es neben häufig in Schlangengiften vorkommenden Substanzen auch artspezifische Proteine wie etwa die 2001 entdeckten Proteine Lebecetin[8] und Lebetin,[9] das 2004 entdeckte Lebectin[10] und das 2005 entdeckte Lebestatin.[11] Die meisten Bestandteile finden eine breite Verwendung in der Medizin als Blutgerinner und -verflüssiger sowie in der Krebsmedizin.

    Bedrohung und Schutz

    Der Einfluss des Menschen auf die Populationen der Levanteotter ist hoch. Dabei stirbt ein großer Teil im Straßenverkehr oder wird getötet, wenn die Tiere zu nah an Siedlungen gefunden werden. Ihr Lebensraum wird häufig von Schafherden be- und überweidet und damit zerstört.

    Nach der Berner Konvention ist die Levanteotter im Appendix II aufgenommen und entsprechend streng geschützt.[12] Auch nach dem Washingtoner Artenschutz-Übereinkommen (CITES) und entsprechend dem Bundesnaturschutzgesetz (BNatSchG) gilt die Levanteotter als streng geschützt und ist im Anhang I gelistet,[13] der Handel mit den Tieren ist entsprechend verboten.

    In Asien ist der Fang zur Gewinnung von Schlangengift allerdings erlaubt, sodass sie in großen Serpentarien gehalten werden. Dabei werden häufig tausende von Schlangen gefangen. In Taschkent waren es beispielsweise im Jahr 1972 5530 Ottern. Besonders der Natur entnommene Tiere ab etwa einem Meter Körperlänge verweigern das Futter in der Gefangenschaft und sterben relativ schnell.

    Quellen

    Literatur

    • Nikolay Ščerbak, Wolfgang Böhme: Macrovipera lebetina (Linnaeus, 1758) – Levante-Otter. In: Ulrich Joger, Nikolai Stümpel: Schlangen (Serpentes) 3. Viperidae. Aula, Wiebelsheim 2005, ISBN 3-89104-617-0 (Handbuch der Reptilien und Amphibien Europas; Band 3/2B), Seiten 25–42.
    • Ulrich Gruber: Die Schlangen Europas. Franckh, Stuttgart 1989, ISBN 3-440-05753-4, Seiten 205–207.
    • David Mallow, David Ludwig, Göran Nilson: True Vipers. Natural History and Toxinology of Old World Vipers. Krieger, Malabar 2003, ISBN 0-89464-877-2, Seiten 193–204.

    Zitierte Quellen

    Die Informationen dieses Artikels entstammen zum größten Teil den unter Literatur angegebenen Quellen, darüber hinaus werden folgende Quellen zitiert:

    1. a b Macrovipera lebetina (TSN 634977) im Integrated Taxonomic Information System (ITIS).
    2. Ludwig D. Mallow, G. Nilson: True Vipers: Natural History and Toxinology of Old World Vipers. Krieger, Malabar 2003, ISBN 0-89464-877-2.
    3. H.-W. Herrmann, U. Joger, G. Nilson: Phylogeny and systematics of viperine snakes. III: resurrection of the genus Macrovipera (Reuss, 1927) as suggested by biochemical evidence. In: Amphibia-Reptilia. 13, 1992, S. 375–392.
    4. P. Lenk, S. Kalayabina, M. Wink, U. Joger: Evolutionary relationships among the true vipers (Reptilia: Viperidae) inferred from mitochondrial DNA sequences (PDF; 139 kB). In: Molecular Phylogenetics and Evolution 19, 2001, S. 94–104 (englisch).
    5. Thomas Garrigues, Catherine Dauga, Elisabeth Ferquel, Valérie Choumet, Anna-Bella Failloux: Molecular phylogeny of Vipera Laurenti, 1768 and the related genera Macrovipera (Reuss, 1927) and Daboia (Gray, 1842), with comments about neurotoxic Vipera aspis aspis populations. In: Molecular Phylogenetics and Evolution 35 (1), 2005, S. 35–47.
    6. David Mallow, David Ludwig, Göran Nilson: True Vipers. Natural History and Toxinology of Old World Vipers. Krieger Publishing Company Malabar, Florida, 2003; Seiten 141–159, ISBN 0-89464-877-2.
    7. Wolfgang Wüster, Lindsay Peppin, Catharine E. Pook, Daniel E. Walker: A nesting of vipers: Phylogeny and historical biogeography of the Viperidae (Squamata: Serpentes). In: Molecular Phylogenetics and Evolution 49, 2008, S. 445–459 (englisch).
    8. Saray u. a.: Lebecetin, a C-lectin protein from the venom of Macrovipera lebetina that inhibits platelet aggregation and adhesion of cancerous cells. In: Haemostasis. 31, 3–6, 2001, Seiten 173–176, PMID 11910182
    9. N. Marrakchi u. a.: Lebetin peptides: potent platelet aggregation inhibitors. In: Haemostasis. 31, 3–6, 2001, Seiten 207–210, PMID 11910186
    10. Saray u. a.: Lebectin, a novel C-type lectin from Macrovipera lebetina venom, inhibits integrin-mediated adhesion, migration and invasion of human tumour cells. In: Laboratory Investigation. 84, 5, 2004, Seiten 573–581, PMID 15048137
    11. K. Z. Olfa u. a.: Lebestatin, a disintegrin from Macrovipera venom, inhibits integrin-mediated cell adhesion, migration and angiogenesis. In: Laboratory Investigation. 85, 12, 2005, Seiten 1507–1516, PMID 16200076
    12. Übereinkommen über die Erhaltung der europäischen wildlebenden Pflanzen und Tiere und ihrer natürlichen Lebensräume, Appendix II auf Council of Europe (englisch)
    13. Listung nach CITES und BNatSchG@1@2Vorlage:Toter Link/www.wisia.de (Seite nicht mehr abrufbar, Suche in Webarchiven)  src= Info: Der Link wurde automatisch als defekt markiert. Bitte prüfe den Link gemäß Anleitung und entferne dann diesen Hinweis.

    Weblinks

     src=
    – Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien
    Qsicon lesenswert.svg
    Dieser Artikel wurde am 1. Januar 2007 in dieser Version in die Liste der lesenswerten Artikel aufgenommen.
     title=
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autoren und Herausgeber von Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia DE

    Levanteotter: Brief Summary ( الألمانية )

    المقدمة من wikipedia DE

    Die Levanteotter (Macrovipera lebetina) ist eine Schlangenart aus der Familie der Vipern (Viperidae). Sie ist die größte Viper Europas, kommt hier allerdings nur in Dagestan und damit am äußersten östlichen Rand des Kontinents vor. Das gesamte Verbreitungsgebiet reicht von Zypern über die Türkei, den Irak und Iran bis nach Afghanistan und Pakistan, isolierte Vorkommen gibt es außerdem in Nordafrika. Es werden fünf Unterarten anerkannt. Die Levanteotter ist wie alle Vipern giftig; der Biss ist für Menschen jedoch nur in Ausnahmefällen tödlich.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autoren und Herausgeber von Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia DE

    Koʻlborilon ( الأوزبكية )

    المقدمة من wikipedia emerging languages

    Koʻlborilon, koʻlvorilon (Vipera lebetina), gyurza — qora ilonlar oilasiga mansub zaharli ilon. Oʻz. 1,6 m gacha. Tanasining usti sargʻish yoki qizgʻishmalla rangda boʻlib, koʻpincha kulrang yoki qizgʻish kundalang dogʻlar bilan qoplangan. Afrikaning shim.-gʻarbidan va Oʻrta dengizdagi ayrim orollardan to Pokiston va Shim.-Gʻarbiy Hindistongacha boʻlgan hududlarda, Kavkazning sharqiy qismida, Qozogʻiston jan.da va Oʻrta Osiyoda tarqalgan. Oʻzbekistonda Xovos atrofida, Samarqand va Surxondaryo viloyatlarida uchraydi. Mayda qushlar, sut emizuvchilar va sudralib yuruvchilar bilan oziqlanadi. Tunda faol. 3 yoshida voyaga yetadi. Zahari tibbiyotda ishlatiladi.[1]

    Manbalar

    1. OʻzME. Birinchi jild. Toshkent, 2000-yil

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Vikipediya mualliflari va muharrirlari
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia emerging languages

    Koʻlborilon: Brief Summary ( الأوزبكية )

    المقدمة من wikipedia emerging languages

    Koʻlborilon, koʻlvorilon (Vipera lebetina), gyurza — qora ilonlar oilasiga mansub zaharli ilon. Oʻz. 1,6 m gacha. Tanasining usti sargʻish yoki qizgʻishmalla rangda boʻlib, koʻpincha kulrang yoki qizgʻish kundalang dogʻlar bilan qoplangan. Afrikaning shim.-gʻarbidan va Oʻrta dengizdagi ayrim orollardan to Pokiston va Shim.-Gʻarbiy Hindistongacha boʻlgan hududlarda, Kavkazning sharqiy qismida, Qozogʻiston jan.da va Oʻrta Osiyoda tarqalgan. Oʻzbekistonda Xovos atrofida, Samarqand va Surxondaryo viloyatlarida uchraydi. Mayda qushlar, sut emizuvchilar va sudralib yuruvchilar bilan oziqlanadi. Tunda faol. 3 yoshida voyaga yetadi. Zahari tibbiyotda ishlatiladi.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Vikipediya mualliflari va muharrirlari
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia emerging languages

    Serşûnik ( الكردية )

    المقدمة من wikipedia emerging languages

    Marê serşûnik (latînî: Macrovipera lebetina), marekî bi jehr ku qama wî di navbera 100-180 cm diguhere. Ji ber ku serê wî weke şûnik pahn e ev nav lêhatiye danîn. Li Rojhilata Navîn, Başûrê Afrîkayê û Rojavayê Asyayê dijî. Li ciyên kevirokî, tahtokî, li nav zeviyan, rez û baxçeyan dihê dîtin. Bi guhandarên weke mişkan xwedî dibe. Weke gişên marên jehrdar ew jî nêçîra xwe bi granî bi şevê dike.

    Marekî ovovivipar e, yanî çêlikên xwe bi rêya zayînê ji hêkên nava xwe bi zindî derdixe.

    Çavkanî

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Nivîskar û edîtorên Wikipedia-ê
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia emerging languages

    Serşûnik: Brief Summary ( الكردية )

    المقدمة من wikipedia emerging languages

    Marê serşûnik (latînî: Macrovipera lebetina), marekî bi jehr ku qama wî di navbera 100-180 cm diguhere. Ji ber ku serê wî weke şûnik pahn e ev nav lêhatiye danîn. Li Rojhilata Navîn, Başûrê Afrîkayê û Rojavayê Asyayê dijî. Li ciyên kevirokî, tahtokî, li nav zeviyan, rez û baxçeyan dihê dîtin. Bi guhandarên weke mişkan xwedî dibe. Weke gişên marên jehrdar ew jî nêçîra xwe bi granî bi şevê dike.

    Marekî ovovivipar e, yanî çêlikên xwe bi rêya zayînê ji hêkên nava xwe bi zindî derdixe.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Nivîskar û edîtorên Wikipedia-ê
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia emerging languages

    Гюрза ( القيرغستانية )

    المقدمة من wikipedia emerging languages
     src=
    Гюрза.

    Гюрза (лат. Vipera lebetina) — уулуу жыландардын бир түрү.

    Колдонулган адабияттар

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia жазуучу жана редактор
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia emerging languages

    Macrovipera lebetinus ( الإنجليزية )

    المقدمة من wikipedia EN

    Macrovipera lebetinus, known as the blunt-nosed viper, Lebetine viper, Levant viper,[3] and by other common names, is a viper species found in North Africa, much of the Middle East, and as far east as Kashmir. Like all other vipers, it is venomous. Five subspecies are currently recognized, including the nominate race described here.[4]

    Common names

    Common names for this viper include: blunt-nosed viper, Lebetine viper, Levant viper,[3] Levantine viper,[5] Levantine adder,[6] kufi or kufi viper (from Arabic), gjurza (from Persian),[3] coffin snake, Levante viper, mountain viper,[7] gunas (from Kashmiri), fina or kontonoura (the second comes from the translation of Greek Cypriot dialect for "short-tailed").

    Taxonomy

    This species is currently subject to review. It is likely that certain subspecies will soon be elevated to valid species status. The nominate subspecies was restricted to Cyprus in 1928 by Mertens and Müller and so does not actually occur in the Levant region.[3]

    The populations found in southern Afghanistan and northern India are sometimes referred to as a separate subspecies: M. l. peilei. These normally have semidivided supraoculars.[3]

    Vipera Euphratica was originally used to refer to the populations that occur in the Euphrates river basin of Turkey, Syria and Iraq. It was synonymized with M. l. obtusa in several publications, including Joger (1984).[3] However, Golay et al. (1993) include it in the synonymy of M. l. lebetina.[2]

    Obst (1983) suggested inclusion of the species in the genus Daboia instead of Macrovipera.

    Subspecies

    Subspecies[4] Taxon author[4] Common name[8] Geographic range[3] M. l. cernovi (Chikin & Szczerbak, 1992) Northeast Iran, southern Turkmenistan, parts of northern Afghanistan and Pakistan (Kashmir). M. l. lebetinus (Linnaeus, 1758) Cypriot blunt-nosed viper Cyprus M. l. obtusa (Dwigubsky, 1832) Levant blunt-nosed viper Turkey, Syria, Lebanon, Iraq, north Jordan, Caucasus (incl. Armenia), Azerbaijan, Dagestan, Iran, southern Afghanistan, Pakistan, and north India (Kashmir, Ladakh,Himachal). M. l. schweizeri (F. Werner, 1935) Cyclades Archipelago M. l. transmediterranea (Nilson & Andrén, 1988) Algeria, Tunisia M. l. turanica (Chernov, 1940) Turan blunt-nosed viper Eastern Turkmenistan, Uzbekistan, Tajikistan, southwestern Kazakhstan, parts of northern Afghanistan and western Pakistan

    Description

    Macrovipera lebetina

    This is a large snake, with females reaching 150 cm (59.1 in) in total length (body + tail) and males a little less. Sizes vary among different populations, with M. l. lebetina being somewhat smaller.[3]

    The head is broad, triangular, and distinct from the neck. The snout is rounded and blunt when viewed from above, which is why it is also called the blunt-nosed viper. The nasal and nasorostral scales are almost completely fused into a single plate, although some variation occurs.[3]

    The dorsal scales are strongly keeled, except for those bordering the ventrals. M. l. lebetina usually has 146-163 ventral scales. The anal scale is single.[3]

    The color pattern is less varied than one might expect from a species that is so widely distributed. The head is normally uniformly colored, although it can occasionally be marked with a dark V-shape. Dorsally, the ground color of the body can be gray, brown, beige, pinkish, olive, or khaki. The pattern, if present, is darker. It can be gray, bluish, rust, or brown in color, and may consist of a middorsal row or double row of large spots. When two rows are present, the spots may alternate or oppose, which can produce anything from a saddled to a continuous zigzag pattern. The spots are usually brown, dark gray, or black, but are sometimes red, brick, yellow, or olive in color.[3] Males are usually 3 and a half feet (1.1 m) in total length, while females may attain a total length of 5 feet (1.5 m).

    Habitat

    It may be found under short trees with thick shade if the outside temperature is greater than 45° Celsius.

    Geographic range

    The blunt-nosed viper can be found in Algeria, Tunisia, Cyprus, Turkey, Syria, Jordan, Israel, Lebanon, Iraq, Iran, Russian Caucasia, Armenia, Georgia, Azerbaijan, Turkmenistan, Uzbekistan, Kazakhstan, Tajikistan, Afghanistan, Pakistan, and Kashmir, India.

    Scortecci (1929) also reported this species from Yemen.

    The type locality originally given was "Oriente". Mertens and L. Müller (1928) suggested restricting the range to "Cypern" (= Cyprus).[2]

    Conservation status

    Lebetine vipers are endangered. The species is listed as strictly protected (Appendix II) under the Berne Convention.[9]

    References

    1. ^ Aghasyan, A.; Ananjeva, N.B.; Böhme, W.; Cogălniceanu, D.; Hraoui-Bloquet, S.; Lymberakis, P.; Orlov, N.L.; Sadek, R.; Sevinç, M.; Tok, C.V.; Tuniyev, B.; Ugurtas, I.H.; Werner, Y.L.; Wilkinson, J.; Borkin, L.; Milto, K.; Golynsky, E.; Rustamov, A; Nuridjanov, D.; Munkhbayar, K.; Giri, V. (2021). "Macrovipera lebetina". IUCN Red List of Threatened Species. 2021: e.T157295A750117. doi:10.2305/IUCN.UK.2021-3.RLTS.T157295A750117.en. Retrieved 21 February 2022.
    2. ^ a b c McDiarmid RW, Campbell JA, Touré T. 1999. Snake Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference, Volume 1. Washington: District of Columbia: Herpetologists' League. 511 pp. ISBN 1-893777-00-6 (series). ISBN 1-893777-01-4 (volume).
    3. ^ a b c d e f g h i j k Mallow D, Ludwig D, Nilson G. 2003. True Vipers: Natural History and Toxinology of Old World Vipers. Malabar, Florida: Krieger Publishing Company. 359 pp. ISBN 0-89464-877-2.
    4. ^ a b c "Macrovipera lebetina". Integrated Taxonomic Information System. Retrieved 9 August 2006.
    5. ^ Macrovipera lebetinus at the Reptarium.cz Reptile Database. Accessed 9 January 2020.
    6. ^ Brown JH. 1973. Toxicology and Pharmacology of Venoms from Poisonous Snakes. Springfield, Illinois: Charles C. Thomas. 184 pp. LCCCN 73-229. ISBN 0-398-02808-7.
    7. ^ U.S. Navy. 1991. Poisonous Snakes of the World. United States Government. New York: Dover Publications Inc. 203 pp. ISBN 0-486-26629-X.
    8. ^ Mehrtens JM. 1987. Living Snakes of the World in Color. New York: Sterling Publishers. 480 pp. ISBN 0-8069-6460-X.
    9. ^ Convention on the Conservation of European Wildlife and Natural Habitats, Appendix II at Council of Europe. Accessed 9 October 2006.
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EN

    Macrovipera lebetinus: Brief Summary ( الإنجليزية )

    المقدمة من wikipedia EN

    Macrovipera lebetinus, known as the blunt-nosed viper, Lebetine viper, Levant viper, and by other , is a viper species found in North Africa, much of the Middle East, and as far east as Kashmir. Like all other vipers, it is venomous. Five subspecies are currently recognized, including the nominate race described here.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia authors and editors
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EN

    Gürsa ( الإستونية )

    المقدمة من wikipedia ET

    Gürsa (Macrovipera lebetina) on maoliik.[1]

    Klassifikatsioon

    Gürsal klassifitseeritakse roomajate andmebaasis järgmised alamliigid[2]:

    Levila

    Nad on levinud Küprosel, Araabias, Aserbaidžaanis, Gruusias,Indias, Iraagis, Iraanis, Iisraelis, Jordaanias, Kasahstanis, Liibanonis, Dagestanis, Pakistanis, Süürias, Tadžikistanis, Türkmenistanis, Türgis ja Armeenias.

    Levila hulka Armeenias arvatakse järgmised haldusüksused[3]: Širak, Armavir, Aragatsotn, Jerevan, Kotajkh, Ararat, Vajotsh Dzori, Sjunikh, Tavuš.

    Mürgisus inimeste suhtes

    Gürsad liigitatakse inimese suhtes mürkmadudeks, kuna nende hammustus võib inimestel koguni raskema astme mürgistusseisundeid esile kutsuda ja vastumürgi manustamiseta võib suremus olla kuni 10% hammustusjuhtudest.[4]

    Gürsa kasvandused

    Gürsadelt maokasvandustes (1985 – Taškendis, Frunzes, Termezis) lüpstud ja töödeldud mürki kasutatakse gürsamürgi antiseerumi valmistamiseks.

    Viited

    1. Loomade elu, 5:318.
    2. Peter Uetz & Jakob Hallermann, Macrovipera lebetina Roomajate andmebaas veebiversioon (vaadatud 18.12.2013) (inglise keeles)
    3. TADEVOSYAN'S HERPETOLOGICAL RESOURCES (THR), Veebiversioon (vaadatud 18.12.2013) (inglise keeles)
    4. Loomade elu 5:320.

    Välislingid

    Saadused



    Selles artiklis on kasutatud prantsuskeelset artiklit fr:Macrovipera lebetina seisuga 18.12.2013.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Vikipeedia autorid ja toimetajad
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia ET

    Gürsa: Brief Summary ( الإستونية )

    المقدمة من wikipedia ET

    Gürsa (Macrovipera lebetina) on maoliik.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Vikipeedia autorid ja toimetajad
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia ET

    Ekialdeko sugegorri ( الباسكية )

    المقدمة من wikipedia EU

    Ekialdeko sugegorria (Macrovipera lebetina) Macrovipera generoko animalia da. Narrastien barruko Viperidae familian sailkatuta dago.

    Erreferentziak

    Kanpo estekak

    Ikus, gainera

    (RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipediako egileak eta editoreak
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EU

    Ekialdeko sugegorri: Brief Summary ( الباسكية )

    المقدمة من wikipedia EU

    Ekialdeko sugegorria (Macrovipera lebetina) Macrovipera generoko animalia da. Narrastien barruko Viperidae familian sailkatuta dago.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipediako egileak eta editoreak
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia EU

    Macrovipera lebetina ( الفرنسية )

    المقدمة من wikipedia FR

    Macrovipera lebetina, la Vipère lébétine, est une espèce de serpents de la famille des Viperidae[1].

    Répartition

    Cette espèce se rencontre[1] :

    Les populations des Cyclades en Grèce sont classées par certains auteurs dans une espèce à part entière : Macrovipera schweizeri. Mais selon des travaux récents il s'agirait plutôt d'une sous-espèce qui se nomme alors Macrovipera lebetina schweizeri[2].

    Les populations de vipères autrefois classées dans cette espèce présentes au Maroc, en Algérie, en Tunisie et en Libye constituent aujourd'hui deux autres espèces au sein d'un autre genre : Daboia mauritanica et Daboia deserti. Cependant, quelque spécimens provenant du nord de l'Algérie et de Tunisie qui sont conservés depuis longtemps dans des muséums ont bien été rattachés à cette espèce, constituant une sous-espèce particulière du nom de Macrovipera lebetina transmediterranea, remarquable par son isolement géographique vis à vis du cœur de l'aire de répartition de l'espèce. Mais les nombreuses recherches menées sur le terrain par les herpétologues n'ont pas permis de la retrouver.

    Description

     src=
    Macrovipera lebetina obtusa
     src=
    Le camouflage de la vipère lébétine est remarquable. Elle ressemble à un paquet de pierres.

    C'est une très grosse vipère, trapue avec un corps assez large et aplati. La tête est triangulaire et très distincte du cou. Elle mesure généralement entre 90 et 130 cm à l'âge adulte. Elle peut atteindre 150 cm et même exceptionnellement dépasser les 2 m. Les records connus sont de 214 cm pour la sous-espèce obtusa et 230 cm pour le sous-espèce nominale. Sa taille varie géographiquement. Ainsi le record connu à Chypre, qui est peuplée par la sous-espèce nominale, n'est que de 153 cm, tandis que la sous-espèce schweizeri, endémique des Cyclades, mesure en moyenne 65-75 cm pour un maximum connu de 107 cm[3].

    La coloration est très variable mais elle est généralement assez claire et terne, le plus souvent grisâtre comme la pierre, mais aussi beige, sable, jaunâtre, olivâtre ou gris bleuté. Sur cette couleur de fond il y a généralement une ornementation faiblement contrastée, brune ou rose-orangée, constituée d'une double rangé de taches dorsales reliées ou non par une ligne dorsale fine, le tout formant parfois un vague zigzag dorsal, auxquelles s'ajoutent des rangés de taches latérales sur les flancs. Ces dessins peuvent être à peine visibles ou absents, notamment chez la sous-espèce obtusa qui est souvent uniforme. Chez la plupart des sous-espèces certains individus sont uniformément brun-rouge ou brique. Le dessus de la tête n'a généralement pas de dessin, sinon ils sont très estompés[3].

    Venimosité

    C'est un serpent venimeux à dentition solénoglyphe. Son venin, cytotoxique et hémotoxique, est très actif et ses glandes à venin en contiennent en grande quantité. L'envenimation est grave pour l'homme et peut être mortelle sans traitement. Elle nécessite une prise en charge médicale d'urgence. Le venin cause des nécroses importantes qui rendent parfois nécessaire l'amputation du membre mordu[3].

    C'est une espèce craintive qui fuit généralement l'homme, avec une certaine rapidité malgré sa taille. Menacée, elle souffle et peut aplatir son cou (un peu comme un cobra, mais de façon moins marquée). Elle est très réactive et mord en projetant la moitié de son corps en avant si l’intrus est très proche.

    Liste des sous-espèces

    Selon Reptarium Reptile Database (27 janvier 2014)[4] :

    • Macrovipera lebetina lebetina (Linnaeus, 1758)
    • Macrovipera lebetina cernovi (Chikin & Szczerbak, 1992)
    • Macrovipera lebetina obtusa (Dwigubsky, 1832)
    • Macrovipera lebetina peilei (Murray, 1892)
    • Macrovipera lebetina transmediterranea (Nilson & Andrén, 1988)
    • Macrovipera lebetina turanica (Cernov, 1940)

    Publications originales

    • Chikin & Szczerbak, 1992 : New subspecies of Vipera lebetina chernovi ssp. nov.. (Reptilia, Viperidae) from Middle Asia [in Russian]. Vestnik Zoologii, Kiev, vol. 1992, no 6, p. 45-49.
    • Dwigubsky, 1832 : Herpeozoa, or animals reptilious. Natural History of Animals of Russian Empire, Moscou.
    • Linnaeus, 1758 : Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis, ed. 10 (texte intégral).
    • Murray, 1892 : The zoology of Beloochistan and southern Afghanistan. (Reptiles and Batrachia). Bombay, p. 66—73.
    • Nilson & Andrén, 1988 : Vipera lebetina transmediterranea, a new subspecies of viper from North Africa, with remarks on the taxonomy of V. lebetina and V. mauritanica (Reptilia: Viperidae). Bonner Zoologische Beiträge, vol. 39, no 6, p. 371-379 (texte intégral).
    • Terentiev & Cernov, 1940 : Synopsis des Reptiles et des Amphibiens d'URSS. 2nd ed., p. 1-183.

    Notes et références

    1. a et b Reptarium Reptile Database, consulté lors d'une mise à jour du lien externe
    2. J. Speybroeck, W. Beukema, B. Bok, J. van Voort, I. Velikov, Guide Delachaux des amphibiens et reptiles de France et d'Europe, éditions delachaux et niestlé, édition française de 2018 (édition originale de 2016), (ISBN 978-2-603-02534-5).
    3. a b et c Philippe Geniez, Guide Delachaux des serpents d'Europe, d'Afrique du Nord et du Moyen-Orient, éditions delachaux et niestlé, 2015, (ISBN 978-2-603-01955-9).
    4. Reptarium Reptile Database, consulté le 27 janvier 2014
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Auteurs et éditeurs de Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia FR

    Macrovipera lebetina: Brief Summary ( الفرنسية )

    المقدمة من wikipedia FR

    Macrovipera lebetina, la Vipère lébétine, est une espèce de serpents de la famille des Viperidae.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Auteurs et éditeurs de Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia FR

    Macrovipera lebetina ( الإيطالية )

    المقدمة من wikipedia IT

    La Macrovipera lebetina è una specie di vipera velenosa che si trova nel Nord Africa, in gran parte del Medio Oriente e nell'estremo Oriente come il Kashmir. Attualmente sono riconosciute cinque sottospecie.[2]

    Sottospecie

    Sottospecie[2] Autore[2] Areale[2] M. l. cernovi (Chikin & Szczerbak, 1992) Iran nordorientale, Turkmenistan meridionale, parti dell'Afghanistan e del Pakistan settentrionali (Kashmir). M. l. lebetina (Linnaeus, 1758) Cipro M. l. obtusa (Dwigubsky, 1832) Turchia, Siria, Libano, Iraq, nord della Giordania, Caucaso (incl. Armenia), Azerbaigian, Dagestan, Iran, Afghanistan meridionale, Pakistan (Kashmir), e nord dell'India M. l. transmediterranea (Nilson & Andrén, 1988) Algeria, Tunisia M. l. turanica (Cernov, 1940) Turkmenistan orientale, Uzbekistan, Tagikistan, southwestern Kazakistan, parti dell'Afghanistan settentrionale e del Pakistan occidentale

    Note

    1. ^ McDiarmid RW, Campbell JA, Touré T. 1999. Snake Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference, vol. 1. Herpetologists' League. 511 pp. ISBN 1-893777-00-6 (series). ISBN 1-893777-01-4 (volume).
    2. ^ a b c d Mallow D, Ludwig D, Nilson G. 2003. True Vipers: Natural History and Toxinology of Old World Vipers. Krieger Publishing Company, Malabar, Florida. 359 pp. ISBN 0-89464-877-2.

     title=
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autori e redattori di Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia IT

    Macrovipera lebetina: Brief Summary ( الإيطالية )

    المقدمة من wikipedia IT

    La Macrovipera lebetina è una specie di vipera velenosa che si trova nel Nord Africa, in gran parte del Medio Oriente e nell'estremo Oriente come il Kashmir. Attualmente sono riconosciute cinque sottospecie.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Autori e redattori di Wikipedia
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia IT

    Koca engerek ( التركية )

    المقدمة من wikipedia TR

    Koca engerek (Vipera lebetina), engerekgiller (Viperidae) familyasından bir engerek türü.

    Genel özellikleri

    Sırt bölgesinin rengi genel olarak grimsi kahverengi ve bu rengin tonlarında olur. Sırtta bazı yerlerde birleşik koyumsu benekler (bazen belirsiz) bulunur. Bunların yanında (sırtın ortalarında) kenarları koyu renkli, iç kısımları tuğla kırmızısı ya da sarı renkte benekler de bulunur. Başın üst kısmında bazen küçük siyah benekler bulunabilir. Kuyruk ucu sarımsı, beyazımsı ya da pembemsi olan karın bölgesinde nokta halinde siyah benekler bulunur.

    Yaşam şekli

    Genel olarak fare gibi küçük kemiriciler, kertenkeleler, kuşlar, yılanlar ve çeşitli omurgasız hayvanlarla beslenirler. Kemiricilerle beslendikleri için yararlıdırlar. Avlarını sabahın erken saatlerinde ya da geceleyin avlarlar. Yemeden önce zehirleyerek öldürürler. Hareketleri oldukça ağır olan bu hayvanlar gündüzlerini daha çok dinlenerek geçirirler. Genel olarak canlı doğururlar (5-7 kadar). Bazı bölgelerde de yumurtlarlar (4-7 kadar). Yumurta 1 ay içinde açılır. Boyları 150 cm kadar olabilir. Bir engerek rekor kırıp 3 m 8 cm'ye ulaştı(İskenderun).

    Yaşam alanı

    Ovalarda, taşlık yerlerde, terk edilmiş evlerde, harabelerde, bahçelerde ve tarlalarda yaşarlar. Yüksekliği 1500 metreye kadar olan yerlerde bulunabilirler.

    Dağılımı

    Doğu ve Güneydoğu Anadolu'da, Doğu Akdeniz bölgesinde habitatın uygun olduğu alanlarda dağılım gösterirler ve Türkiye'nin zehri en ölümcül yılanları olarak bilinirler.

    Alt türler

    • Vipera lebetina lebetina
    • Vipera lebetina cernovi
    • Vipera lebetina obtusa
    • Vipera lebetina peilei
    • Vipera lebetina transmediterranea
    • Vipera lebetina turanica

    Dış bağlantılar

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia yazarları ve editörleri
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia TR

    Koca engerek: Brief Summary ( التركية )

    المقدمة من wikipedia TR

    Koca engerek (Vipera lebetina), engerekgiller (Viperidae) familyasından bir engerek türü.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia yazarları ve editörleri
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia TR

    Macrovipera lebetina ( الفيتنامية )

    المقدمة من wikipedia VI

    Macrovipera lebetina là một loài rắn trong họ Rắn lục. Loài này được Linnaeus mô tả khoa học đầu tiên năm 1758.[2]

    Loài rắn này có nhiều tên khác nhau như rắn đầu cùn, rắn Lebetine, rắn Levant[3], rắn Levantine[4], rắn lục Levantine[5], rắn Kufi (tiếng Ả Rập), rắn Gjurza (tiếng Nga)[3], rắn quan tài, rắn núi[6], rắn Gunas (tiếng Kashmir), rắn Fina, rắn Kontonoura (tiếng Síp), rắn đuôi ngắn.

    Hình ảnh

    Chú thích

    1. ^ McDiarmid RW, Campbell JA, Touré T. 1999. Snake Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference, Volume 1. Washington: District of Columbia: Herpetologists' League. 511 pp. ISBN 1-893777-00-6 (series). ISBN 1-893777-01-4 (volume).
    2. ^ Macrovipera lebetina. The Reptile Database. Truy cập ngày 29 tháng 5 năm 2013.
    3. ^ a ă Mallow D, Ludwig D, Nilson G. 2003. True Vipers: Natural History and Toxinology of Old World Vipers. Krieger Publishing Company, Malabar, Florida. 359 pp. ISBN 0-89464-877-2.
    4. ^ Macrovipera lebetina tại Reptarium.cz Cơ sở dữ liệu lớp Bò sát. Truy cập 9 August 2007.
    5. ^ Brown JH. 1973. Toxicology and Pharmacology of Venoms from Poisonous Snakes. Springfield, Illinois: Charles C. Thomas. 184 pp. LCCCN 73-229. ISBN 0-398-02808-7.
    6. ^ U.S. Navy. 1991. Poisonous Snakes of the World. US Govt. New York: Dover Publications Inc. 203 pp. ISBN 0-486-26629-X.

    Tham khảo

    • Al-Oran R, Rostum S, Joger U, Amr Z. 1998. First record of the Levantine Viper, Macrovipera lebetina, from Jordan. Zoology in the Middle East. Heidelberg 16: 65-70.
    • Boulenger GA. 1887. List of reptiles and batrachians from Cyprus. Ann. Mag. Nat. Hist. (5) 20: 344-345.
    • Boulenger GA. 1890. The Fauna of British India, Including Ceylon and Burma. Reptilia and Batrachia. Taylor & Francis, London, xviii, 541 pp.
    • Golay P, Smith HM, Broadley DG, Dixon JR, McCarthy. Golray P, Schatti J-C, Toriba M. 1993. Endoglyphs and Other Major Venomous Snakes of the World: A Checklist. New York: Springer-Verlag. 393 pp.
    • Herrmann HW, Joger U, Lenk P, Wink M. 1999. Morphological and molecular phylogenies of viperines: conflicting evidence? Kaupia (Darmstadt) (8): 21-30.
    • Chikin & Szczerbak, 1992: New subspecies of Vipera lebetina chernovi ssp. nov.. (Reptilia, Viperidae) from Middle Asia [in Russian]. Vestnik Zoologii, Kiev, vol. 1992, n. 6, tr. 45-49.
    • Linnaeus, 1758: Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis, ed. 10 (texte intégral).
    • Nilson & Andrén, 1988: Vipera lebetina transmediterranea, a new subspecies of viper from North Africa, with remarks on the taxonomy of V. lebetina and V. mauritanica (Reptilia: Viperidae). Bonner Zoologische Beiträge, vol. 39, n. 6, tr. 371-379.

    Liên kết ngoài

     src= Wikimedia Commons có thêm hình ảnh và phương tiện truyền tải về Macrovipera lebetina  src= Wikispecies có thông tin sinh học về Macrovipera lebetina


    Hình tượng sơ khai Bài viết về họ Rắn lục này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia tác giả và biên tập viên
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia VI

    Macrovipera lebetina: Brief Summary ( الفيتنامية )

    المقدمة من wikipedia VI

    Macrovipera lebetina là một loài rắn trong họ Rắn lục. Loài này được Linnaeus mô tả khoa học đầu tiên năm 1758.

    Loài rắn này có nhiều tên khác nhau như rắn đầu cùn, rắn Lebetine, rắn Levant, rắn Levantine, rắn lục Levantine, rắn Kufi (tiếng Ả Rập), rắn Gjurza (tiếng Nga), rắn quan tài, rắn núi, rắn Gunas (tiếng Kashmir), rắn Fina, rắn Kontonoura (tiếng Síp), rắn đuôi ngắn.

    ترخيص
    cc-by-sa-3.0
    حقوق النشر
    Wikipedia tác giả và biên tập viên
    النص الأصلي
    زيارة المصدر
    موقع الشريك
    wikipedia VI