الأسماء في صفحات التنقل
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Drudwen Ponapé (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: drudwy Ponapé) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Aplonis pelzelni; yr enw Saesneg arno yw Ponapé starling. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Drudwy (Lladin: Sturnidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. pelzelni, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r drudwen Ponapé yn perthyn i deulu'r Adar Drudwy (Lladin: Sturnidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Drudwen benllwyd Sturnia malabarica Drudwen benwen Sturnia erythropygia_May_2013_Neil_Island_Andaman.jpg)
_(6017305832).jpg){kind=small}
.jpg)
_(14732355166).jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Drudwen Ponapé (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: drudwy Ponapé) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Aplonis pelzelni; yr enw Saesneg arno yw Ponapé starling. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Drudwy (Lladin: Sturnidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. pelzelni, sef enw'r rhywogaeth.
Der Pelzelnstar (Aplonis pelzelni), auch als Pohnpei-Singstar bezeichnet, ist ein extrem seltener oder bereits ausgestorbener Vogel aus der Familie der Stare. Er ist (oder war) endemisch auf der Insel Pohnpei (Föderierte Staaten von Mikronesien) im Pazifik, wo er von den Insulanern "sie" genannt wurde. Benannt wurde er nach dem österreichischen Ornithologen August von Pelzeln (1825–1891).
Der Pelzelnstar erreichte eine Größe von 19 Zentimeter. Er war allgemein dunkel mit einer rußig braunen Oberseite. Der Kopf war dunkler und wies eine schwarze Stirn und schwarze Zügel auf. Die Flügel, der Bürzel, die Oberschwanzdecken und der Schwanz waren heller und zeigten eine stärkere Braunfärbung als der Kopf. Die Unterseite war olivbraun verwaschen. Der Schnabel und die Füße waren schwarz. Die Iris war braun. Die Jungvögel ähnelten den Elterntieren, ihr Gefieder zeigte jedoch insbesondere an der Unterseite ein helleres Braun. Sein Ruf bestand aus einem glockenhellen, schrillen see-ay.
Der Pelzelnstar kam in dunklen feuchten Bergwäldern oberhalb von 425 Meter über NN vor, jedoch wurde er auch in Plantagen und in niedrigeren Höhenlagen beobachtet. Das letzte Exemplar wurde in einer Höhe von 750 Meter über NN erlegt.
Er war ein Standvogel und verteidigte meist paarweise ein Revier. Er ging tagsüber auf Nahrungssuche. Seine Nahrung bestand aus den Blüten, Beeren und Samen von immergrünen Sträuchern und Bäumen sowie aus Insekten und Maden. Berichte, dass er sein Nest in Baumhöhlen gebaut hat, sind nie bestätigt worden.
Der Pelzelnstar wurde vom polnischen Ethnologen Johann Stanislaus Kubary (1846–1896) entdeckt und 1876 vom deutschen Ornithologen Otto Finsch beschrieben. Der Holotypus, der einige Zeit im Museum Godeffroy in Hamburg aufbewahrt wurde, befindet sich heute im Museum Naturalis in Leiden. Anfang der 1930er Jahre scheint dieser Vogel noch ziemlich häufig gewesen zu sein. 60 Exemplare wurden während der Whitney South Sea Expedition unter der Leitung von William Coultas in den Jahren 1930 und 1931 auf Pohnpei geschossen und befinden sich heute im American Museum of Natural History. 1948 erlegte der Ornithologe Lawrence P. Richards ein weiteres Exemplar und übersandte es dem Bishop Museum in Honolulu, Hawaii. 1956 war der Ornithologe Joe T. Marshall der vorerst letzte westliche Wissenschaftler, der diesen Vogel fangen konnte. Marshall fand zwei Exemplare und übersandte die Bälge dem Smithsonian Institution in Washington, D. C. Danach war diese Art verschollen. 1973 oder 1974 wurde angeblich ein Paar am Nantolemal Point beobachtet und nachdem in den 1970er Jahren immer wieder unbestätigte Berichte von den Inselbewohnern auftauchten, gab es 1976, 1977 und 1983 Suchexpeditionen, die allerdings keinen Erfolg brachten. 1990 wurde er von der IUCN als ausgestorben eingestuft, bis der Ornithologe William T. Buden am 4. Juli 1995 ein Weibchen erwarb, das 1994 von einem einheimischen Führer während einer herpetologischen Expedition geschossen wurde. Dies ist bis heute der letzte Nachweis der Art.
Die Gründe für ihr Verschwinden sind unbekannt. Konkurrenz mit anderen Vogelarten und die Vogeljagd haben sicherlich eine wichtige Rolle gespielt und wie bei vielen anderen Inselarten gab es auch auf Pohnpei starke Nestplünderungen durch Ratten. Auch wenn zwischen 1975 und 1995 37 % des Hochlandwaldes gerodet wurden, so ist doch ein großer Teil ihres Lebensraumes unberührt geblieben.
Der Pelzelnstar (Aplonis pelzelni), auch als Pohnpei-Singstar bezeichnet, ist ein extrem seltener oder bereits ausgestorbener Vogel aus der Familie der Stare. Er ist (oder war) endemisch auf der Insel Pohnpei (Föderierte Staaten von Mikronesien) im Pazifik, wo er von den Insulanern "sie" genannt wurde. Benannt wurde er nach dem österreichischen Ornithologen August von Pelzeln (1825–1891).
The Pohnpei starling (Aplonis pelzelni), also known as Pohnpei mountain starling or Ponape mountain starling, is an extremely rare or possibly extinct bird from the family of starlings (Sturnidae). It is (or was) endemic to the island of Pohnpei (Federated States of Micronesia) in the Pacific Ocean. It was called "sie" (pronounced see-ah) by the Pohnpei islanders. It was named after the Austrian ornithologist August von Pelzeln (1825–1891).
The Pohnpei starling reached a size of 19 cm. It was generally dark with sooty brown upperparts. The head was darker and exhibit a black forehead and black lores. The wings, rump, uppertail coverts and tail were paler and showed a stronger brown coloring at the head. The underparts were washed olive brown. The bill and the feet were black. The iris was brown. The juveniles were similar to the adults except the upperparts of their plumage exhibited a paler brown. Its call consists of a bell-like shrill "see-ay".
The Pohnpei starling was native to dark, damp mountain forests in altitudes above 425 m, but it was also observed at lower altitudes. The last specimen was shot in 1994 at an altitude of 750 m above the sea level.
It was a non-migratory bird and defended its territory in pairs. It foraged diurnally and its diet consisted of flowers, berries and seeds of evergreen bushes and trees as well as insects and maggots. Reports that it has built its nest in tree holes are unconfirmed.
The Pohnpei starling was discovered by the Polish ethnographer John Stanislaw Kubary (1846–1896) and first described by German ornithologist Otto Finsch in 1876. The holotype which was deposited at the Godeffroy Museum in Hamburg, Germany for a while is now at the Museum Naturalis in Leiden, Netherlands. It seems that this bird was rather common at the beginning of the 1930s. Sixty specimens were obtained during the Whitney South Seas Expedition led by William Coultas in 1930 and 1931. One specimen was shot by Lawrence P. Richards in 1948 who sent the skin to the Bishop Museum in Honolulu, Hawaii. In 1956, ornithologist Joe T. Marshall was the last western scientist who saw this bird alive. Marshall shot two specimens and sent the skins to the Smithsonian Institution in Washington, D.C. Afterwards this bird was lost. In 1973 or 1974 it was apparently sighted at the Nantolemal Point but this unconfirmed. After several unconfirmed reports by Pohnpei islanders there were surveys in 1976, 1977, and 1983 which unfortunately failed. In 1990 it was classified as extinct by the IUCN, but on 4 July 1995 ornithologist Donald W. Buden obtained a dead female that was shot by a native guide at a herpetological expedition during 1994.[2] Therefore, the IUCN has reclassified it as critically endangered in 2000. In 2008, surveys produced 3 records, although these have not been fully documented. A seven-day expedition in 2010 failed to produce any sightings.[3] The reasons for its vanishing remained unknown. Competition with other bird species and the bird hunting have played certainly an important role and as with many bird species on islands the clutches were plundered by rats. Habitat loss might have played a minor role because even if 37% of the highland forests were cleared between 1975 and 1995, a large part of its habitat still remains.
The Pohnpei starling (Aplonis pelzelni), also known as Pohnpei mountain starling or Ponape mountain starling, is an extremely rare or possibly extinct bird from the family of starlings (Sturnidae). It is (or was) endemic to the island of Pohnpei (Federated States of Micronesia) in the Pacific Ocean. It was called "sie" (pronounced see-ah) by the Pohnpei islanders. It was named after the Austrian ornithologist August von Pelzeln (1825–1891).
La Ponapea sturno (Aplonis pelzelni), estis tre rara kaj eble formortinta birdo de la familio de sturnedoj kaj genro de Pacifikaj sturnoj aŭ Aplonis. Ĝi estis indiĝena endemio de la insulo de Ponapeo (oriente de Federacio de Mikronezio) en la Pacifika Oceano. La latina scienca nomo omaĝas la aŭstrian ornitologon August von Pelzeln (1825–1891).
La Ponapea sturno atingis grandon de 19 cm. Ĝi estis ĝenerale malhela kun nigrecbrunaj supraj partoj. La kapo estis malhela kaj montras nigrajn frunton kaj brisojn. Flugiloj, pugo, supraj vostokovriloj kaj vosto estis palaj kaj montris tre brunan koloron kape. Subaj partoj estis iom eluzitaj olivecbrunaj. La beko kaj la piedoj estis nigraj. La iriso estis brunaj. Junuloj aspektis simile al plenkreskuloj escepte pro la supraj partoj de la plumaro kiu estis palbrunaj. La alvoko konsistis el sonorileca akra krio.
La Ponapea sturno estis indiĝena de marĉaj montarbaroj en altitudoj super 425 m, sed ĝi estis observata ankaŭ en plantejoj kaj pli malaltaj altitudoj. La lasta specimeno estis mortpafita en altitudo de 750 m super marnivelo.
Ĝi estis nemigranta birdo kaj defendis sian teritorion fare de paroj. Ili manĝis dumtage kaj ties dieto konsistis el floroj, beroj kaj semoj de ĉiamverdaj arbustoj kaj arboj same kiel de insektoj kaj vermoj. Ili konstruis sian neston en arbotruoj sed pri tio oni ne certas.
La Ponapea sturno estis malkovrita de pola etnografo John Stanislaw Kubary (1846–1896) kaj unuafoje priskribata de germana ornitologo Otto Finsch en 1876. La holotipo kiu estis deponita en la Muzeo Godeffroy de Hamburgo, Germanio provizore estas nuntempe en la Museum Naturalis de Leiden, Nederlando. Ŝajne tiu birdo estis komuna komence de la 1930-aj jaroj. Oni akiris 60 specimenojn dum la Ekspedicio Whitney al Sudaj Maroj estrata de William Coultas en 1930 kaj 1931. Mortpafis specimenon Lawrence P. Richards en 1948 kiu sendis la haŭton al Muzeo Bishop en Honolulu, Havajo. En 1956 ornitologo Joe T. Marshall estis la lasta okcidenta sciencisto kiu vidis tiun birdon ankoraŭ vivantan. Marshall mortpafis du specimenojn kaj sendis la haŭtaĵojn al la Smithsonian Institution en Vaŝingtono. Poste oni perdis tiun birdospecion. En 1973 aŭ 1974 ĝi estis ŝajne vidata ĉe Nantolemal, sed tion oni ne konfirmis. Post kelkaj nekonfirmataj vidaĵoj fare de ponapeaj insulanoj okazis priserĉadoj en 1976, 1977 kaj 1983 kiuj bedaŭrinde malsukcesis. En 1990 ĝi estis klasita kiel formortinta fare de la IUCN ĝis kiam ornitologo Donald W. Buden akiris mortintan inon la 4an de julio 1995 kiu estis mortpafita de indiĝena gvidisto dum herpetologia ekspedicio dum 1994. Sekve la IUCN reklasigis la specion kiel draste endanĝerigita en 2000. Tamen tio estis la lastaj fidindaj informoj pri tiu specio. Oni supozas ke povus esti ĉiukaze malpli da 50 individuoj kaj en teritorio de nur 60 km.
La kialojn de la subita malapero oni ne konas ankoraŭ. Konkuremo kun aliaj birdospecioj kaj birdoĉasado certe ludis gravan rolon kiel ĉe multaj birdospecioj en aliaj tiuareaj insuloj kie ovodemetado estis krome vorataj de ratoj. Habitatoperdo povis ludi malgravan rolon, kvankam 37 % de la altateraj arbaroj estis klarigitaj inter 1975 kaj 1995, ĉar granda parto de ties habitato restis netuŝita.
La Ponapea sturno (Aplonis pelzelni), estis tre rara kaj eble formortinta birdo de la familio de sturnedoj kaj genro de Pacifikaj sturnoj aŭ Aplonis. Ĝi estis indiĝena endemio de la insulo de Ponapeo (oriente de Federacio de Mikronezio) en la Pacifika Oceano. La latina scienca nomo omaĝas la aŭstrian ornitologon August von Pelzeln (1825–1891).
El estornino de Ponapé (Aplonis pelzelni)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Sturnidae endémica de la isla de Ponapé, en los Estados Federados de Micronesia. Es un pájaro extremadamente escaso y posiblemente se haya extinguido. Su nombre científico conmemora al ornitólogo austriaco. August von Pelzeln (1825–1891).
El estornino de Ponapé mide unos 19 cm. El plumaje de sus partes superiores es principalmente pardo oscuro. Su cabeza es más oscura y tiene la frente y el lorum negros. Sus alas, obispillo y cola son algo más claros y de tonos más castaños. Sus partes inferiores tienen tonos pardo oliváceos. Su pico y patas son negros, y el iris de sus ojos es castaño. Los juveniles son similares a los adultos salvo en las partes superiores que son de tonos más claros. Su llamada suena como "sii-ay".
El estornino de Ponapé habita en los bosques húmedos de las montañas por encima de los 425 msnm, aunque también se le ha observado en altitudes más bajas. El último ejemplar cazado, en 1994, estaba a una altitud de 750 msnm.
Es un ave sedentaria que defiende su territorio por parejas. Busca alimento por el día y su dieta se compone de flores, bayas y semillas, además de insectos y gusanos. Existen informes sin confirmar de que anidan en el interior de los huecos de los árboles.
El estornino de Ponapé fue descubierto por el etnógrafo polaco John Stanislaw Kubary (1846–1896) y descrito por el ornitólogo alemán Otto Finsch en 1876. El holotipo que estuvo depositado en el Museo Godeffroy de Hamburgo durante un tiempo actualmente se encuentra en el Museum Naturalis de Leiden, Países Bajos. Al parecer este pájaro era bastante común a principios de la década de 1930s. Se recolectaron seis especímenes durante la expedición de Whitney por los mares del sur liderada por William Coultas en 1930 y 1931. Lawrence P. Richards cazó un espécimen en 1948 y mandó su piel al Museo Bishop de Honolulu (Hawái). En 1956 el ornitólogo Joe T. Marshall fue el último científico occidental que vio a esta ave viva. Marshall cazó dos especímenes y mandó sus pieles al Instituto Smithsoniano de Washington. A partir de entonces se ha perdido la pista de esta ave. En 1973 o 1974 fue avistada en Nantolemal Point pero sin confirmación. Tras varios informes sin confirmar de los habitantes de Ponapé se realizaron censos en 1976, 1977 y 1983 sin éxito. En 1990 estaba clasificado como extinto por la UICN, pero el 4 de julio de 1995 el ornitólogo Donald W. Buden consiguió una hembra muerta que había sido disparada por un guía nativo durante una expedición herpetológica de 1994.[3] Por ello la UICN lo recalificó como en estado crítico de extinción en 2000. Los censos realizados en 2008, registraron tres avistamientos, aunque no fueron completamente documentados. Una expedición de siete días realizada en 2010 no consiguió ningún avistamiento.[4] Las razones de su desaparición no se conocen. La competencia de otras especies de aves y la caza seguramente ha desempeñado un papel importante, y como muchas puestas de otras aves isleñas pueden haber sido pasto de las ratas. La pérdida de hábitat parece haber sido una causa menos importante, porque aunque el 37% de los bosques de montaña se talaron entre 1975 y 1995, queda la mayor parte de su hábitat.
El estornino de Ponapé (Aplonis pelzelni) es una especie de ave paseriforme de la familia Sturnidae endémica de la isla de Ponapé, en los Estados Federados de Micronesia. Es un pájaro extremadamente escaso y posiblemente se haya extinguido. Su nombre científico conmemora al ornitólogo austriaco. August von Pelzeln (1825–1891).
Aplonis pelzelni Aplonis generoko animalia da. Hegaztien barruko Sturnidae familian sailkatua dago.
Pohnpeinkottarainen tai aikaisemmalta nimeltään ponapénkottarainen (Aplonis pelzelni) on äärimmäisen uhanalainen varpuslintu. Se on endeeminen laji Pohnpein saarella Mikronesiassa. Lajista on viimeisten 50 vuoden ajalta ainoa varma havainto vuodelta 1995. Ennen 1930-lukua laji oli yleinen, mutta elinympäristön hävitys on saattanut koitua sen tuhoksi. Lajia ei ole julistettu sukupuuttoon, koska vahvistamattomia havaintoja on useita.[1]
Pohnpeinkottarainen syö hedelmiä ja hyönteisiä. Se kasvaa 18 senttimetriä pitkäksi, ja on väriltään tasavärisen tumma.[2]
Pohnpeinkottarainen tai aikaisemmalta nimeltään ponapénkottarainen (Aplonis pelzelni) on äärimmäisen uhanalainen varpuslintu. Se on endeeminen laji Pohnpein saarella Mikronesiassa. Lajista on viimeisten 50 vuoden ajalta ainoa varma havainto vuodelta 1995. Ennen 1930-lukua laji oli yleinen, mutta elinympäristön hävitys on saattanut koitua sen tuhoksi. Lajia ei ole julistettu sukupuuttoon, koska vahvistamattomia havaintoja on useita.
Pohnpeinkottarainen syö hedelmiä ja hyönteisiä. Se kasvaa 18 senttimetriä pitkäksi, ja on väriltään tasavärisen tumma.
De ponapépurperspreeuw (Aplonis pelzelni) is een zeer zeldzame en mogelijk reeds uitgestorven spreeuwensoort. die vroeger een gewone vogel was op een eiland van de de Federale Staten van Micronesia.
De vogel is gemiddeld 16 cm lang. Het is een onopvallend soort spreeuw. De vogel is overwegend roetkleurig zwartbruin. De stuit en bovenstaartdekveren zijn wat bleker bruin gekleurd. De vogel heeft geen metaalglans in het verenkleed zoals veel andere soorten uit dit geslacht. Het oog is klein en de iris is bruin de poten en snavel zijn zwart.[2]
De ponapépurperspreeuw is endemisch op Pohnpei (330 km²), een eiland in Micronesië dat vóór 1990 Ponapé heette. Het leefgebied van deze vogel is of was donker regenwoud op berghellingen boven de 425 m boven de zeespiegel.
Rond 1930 moet het geen zeldzame vogel zijn geweest, want onderzoekers verzamelden toen binnen drie maanden 60 exemplaren. In 1983 werd de vogel tijdens een onderzoek niet meer aangetroffen. Na meldingen van plaatselijke bewoners werd in juli 1995 een ponapépurperspreeuw verzameld. In 2008 waren er onbevestigde waarnemingen, maar speciale onderzoekteams konden in 2010 en 2012 geen bewijs vinden dat deze vogelsoort nog bestond.[1]
De oorzaken van de verdwijning van deze soort purperspreeuw zijn niet duidelijk. Tussen 1975 en 1995 verdween op dit eiland 60% van het leefgebied (vochtig heuvellandbos). Veel bos is veranderd in landbouwgebied en het overgebleven natuurlijke bos is versnipperd. Verder wordt er veel op vogels gejaagd en zijn er ratten ingevoerd die de eieren en jongen van deze holenbroeders plunderen. Omdat nooit 100% zekerheid bestaat dat de soort echt is uitgestorven, staat de ponapépurperspreeuw als ernstig bedreigd (kritiek) op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe ponapépurperspreeuw (Aplonis pelzelni) is een zeer zeldzame en mogelijk reeds uitgestorven spreeuwensoort. die vroeger een gewone vogel was op een eiland van de de Federale Staten van Micronesia.
Skworczyk karoliński[3] (Aplonis pelzelni) — gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny szpakowatych (Sturnidae). Endemiczny dla wyspy Pohnpei (Mikronezja). Prawdopodobnie wymarły.
Długość ciała wynosi około 16,5 cm, w tym ogon ok. 6 cm i dziób 2,1 cm[4]. Upierzenie jednolicie smolistobrązowe, z jaśniejszymi skrzydłami i ogonem.
Gatunek endemiczny dla wyspy Pohnpei w Mikronezji, gdzie zasiedlał teren około 60 km 2. Środowisko życia stanowiły ciemne, wilgotne górskie lasy, na wysokości co najmniej 425 m n.p.m. Obserwacje zgłoszone jako dotyczące skworczyka karolińskiego mówiły o osobnikach na drzewach Campnosperma brevipetiolata, charakterystycznych dla Mikronezji[5].
Według IUCN gatunek klasyfikowany jako krytycznie zagrożony wyginięciem (CR - Critical Endangered). Ostatnia obserwacja miała miejsce 4 lipca 1995 roku - poprzednia 7 marca 1956 r., kiedy to zebrano dwa okazy. Osobnik napotkany w roku 1995 został zestrzelony, odkryto go w trakcie wyprawy herpetologicznej[6]. Nie są znane dokładne przyczyny niskiej liczebności gatunku. Nagłe zmniejszenie się populacji nastąpiło w latach '30 XX wieku, gdy przez 3 miesiące zebrano około 60 osobników. W 2010 roku w trakcie siedmiodniowej eksploracji wyspy nie odnaleziono żadnych osobników tego gatunku. Za prawdopodobne przyczyny potencjalnego wymarcia podaje się niszczenie środowiska, nielegalne polowania na ptaki (rozpowszechnione na Pohnpei) oraz drapieżnictwo ze strony szczurów (Rattus ssp.)[5].
Skworczyk karoliński (Aplonis pelzelni) — gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny szpakowatych (Sturnidae). Endemiczny dla wyspy Pohnpei (Mikronezja). Prawdopodobnie wymarły.
MorfologiaDługość ciała wynosi około 16,5 cm, w tym ogon ok. 6 cm i dziób 2,1 cm. Upierzenie jednolicie smolistobrązowe, z jaśniejszymi skrzydłami i ogonem.
Zasięg występowaniaGatunek endemiczny dla wyspy Pohnpei w Mikronezji, gdzie zasiedlał teren około 60 km 2. Środowisko życia stanowiły ciemne, wilgotne górskie lasy, na wysokości co najmniej 425 m n.p.m. Obserwacje zgłoszone jako dotyczące skworczyka karolińskiego mówiły o osobnikach na drzewach Campnosperma brevipetiolata, charakterystycznych dla Mikronezji.
Status, zagrożeniaWedług IUCN gatunek klasyfikowany jako krytycznie zagrożony wyginięciem (CR - Critical Endangered). Ostatnia obserwacja miała miejsce 4 lipca 1995 roku - poprzednia 7 marca 1956 r., kiedy to zebrano dwa okazy. Osobnik napotkany w roku 1995 został zestrzelony, odkryto go w trakcie wyprawy herpetologicznej. Nie są znane dokładne przyczyny niskiej liczebności gatunku. Nagłe zmniejszenie się populacji nastąpiło w latach '30 XX wieku, gdy przez 3 miesiące zebrano około 60 osobników. W 2010 roku w trakcie siedmiodniowej eksploracji wyspy nie odnaleziono żadnych osobników tego gatunku. Za prawdopodobne przyczyny potencjalnego wymarcia podaje się niszczenie środowiska, nielegalne polowania na ptaki (rozpowszechnione na Pohnpei) oraz drapieżnictwo ze strony szczurów (Rattus ssp.).
Pohnpeistare[2] (Aplonis pelzelni) är en fågel i familjen starar inom ordningen tättingar.[3] Fågeln återupptäcktes 1995 i bergen på Pohnpei efter 50 års frånvaro.[3] IUCN kategoriserar arten som akut hotad.[1]
Wikispecies har information om Aplonis pelzelni.
Denna artikel behöver bilder. Har du en passande fri bild får du gärna ladda upp den.
Pohnpeistare (Aplonis pelzelni) är en fågel i familjen starar inom ordningen tättingar. Fågeln återupptäcktes 1995 i bergen på Pohnpei efter 50 års frånvaro. IUCN kategoriserar arten som akut hotad.
Aplonis pelzelni là một loài chim trong họ Sturnidae.[2]
暗色輝椋鳥（Aplonis pelzelni）是一種極稀少或已滅絕的椋鳥。牠們是太平洋波納佩的特有種。
暗色輝椋鳥長約19厘米。牠們一般呈深色，下身呈橄欖褐色。頭部較為深褐色，前額呈黑色。翼、臀部及尾巴呈較淡色。喙及腳都呈黑色。雛鳥上身呈淡褐色，其他則像成鳥般。牠們的叫聲像鐘聲。
暗色輝椋鳥喜歡生活在海拔425米的山區森林內，但在低地及園林亦曾見過牠們的蹤影。最後的標本是在海拔750米的地方採集的。
暗色輝椋鳥是留鳥，成對的生活及保有自己的領地。牠們在日間覓食，主要吃花朵、草莓及種子，也會吃昆蟲及蛆。有指牠們是在樹穴中築巢。
暗色輝椋鳥的完模標本存放在萊頓的國家自然科學博物館。於1930年代初，牠們似乎很普遍。於1930年及1931年的研究隊就採集了達60個標本。存放在夏威夷檀香山比夏博物館的標本是於1948年採集的。1956年是最後有學者見到暗色輝椋鳥的時間，當時採集的兩個標本存放在華盛頓的史密森尼學會，後來卻遺失了。1973年或1974年有未確認的觀察報告，但於1976年、1977年及1983年的研究卻未能發現牠們的蹤影。於1990年，世界自然保護聯盟將牠們列為已經滅絕。但因於1995年發現雌鳥屍體，於2000年牠們被改列為極危物種。
暗色輝椋鳥的衰弱原因不明。與其他鳥類爭奪食物及被獵殺都有一定的影響，失去棲息地及被大家鼠所掠食亦都是原因之一。
