الأسماء في صفحات التنقل
No negative interactions with humans have been reported in the literature.
See Reproduction.
Population densities of 4-16 per hectare have been found in southeastern Idaho. Demographic patterns of Lemmiscus are different when compared to vole species that experience annual or multiannual population fluctuations. Much of the original range of sagebrush voles has been altered as a result of agriculture and overgrazing. (Brylski and Harris, 2001; Mullican and Keller, 1986; Nowak, 1999)
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Predators include owls, hawks, snakes, coyotes, bobcats, and badgers. (Brylski and Harris, 2001)
Sagebrush voles may evade predators by burrowing, restricting activity to locations under vegetation, remaining cryptic, and by living in colonies or extended families.
Known Predators:
Pelage is pale gray and buff dorsally, with silver, white, and buff ventrally. Their fur is dense and is usually longer and softer than that of Microtus. Head and body length is usually 90 to130 mm, and tail length ranges from 16 to30 mm. Body weight is between 17 to 38 grams. Their body appears to be stocky. Adaptations for burrowing in loose soil are haired palms and soles, short tail, stout claws, and small ears. (Nowak, 1999)
Range mass: 17 to 38 g.
Range length: 106 to 160 mm.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Information on lifespan in L. curtatus is not available. However, other voles are known to live an average of less than one month (Microtus pennsylvanicus) to a maximum in captivity of nearly four years (M. guentheri). (Nowak, 1999)
Sagebrush voles inhabit areas largely dominated by bunch grasses and sagebrush. Semi-arid prairies, brushy canyons, and rolling hills with loose soil are preferred habitats. (Nowak, 1999)
Habitat Regions: temperate
Terrestrial Biomes: chaparral ; scrub forest
Perception Channels: tactile ; chemical
This species is not known to directly benefit humans. However, as a prey species, sagebrush voles provide food for charismatic megafauna.
Lemmiscus curtatus is found in the western United States and Canada, primarily in the Great Basin and Great Plains regions. Its range extends from southern Saskatchewan and Alberta to northern Colorado, to the west coast of the United States. (Nowak, 1999)
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Sagebrush voles are herbivores, and feed upon the flowers and fleshy parts of vegetation, but not the seeds. Newly harvested vegetation may be piled before it is consumed, and it is often brought into burrows. There is no evidence of food caching in this species. They often forage under shrub canopy and grass cover, and may climb in to shrubs to feed. They are also known to steal from other individual’s food piles. (Brylski and Harris, 2001; Mullican and Keller, 1986; Nowak, 1999)
Primary Diet: herbivore (Folivore )
Sagebrush voles are important food for a variety of predatory species.
Reports regarding the mating system of this species are variable. The weight of evidence seems to support the conclusion that sagebrush voles are monogamous.
Mullican and Keller (1986) reported that these animals live in male-female pairs in the wild, indicating a monogamous existence. One captive study confirmed that males and females share a single nest during the post-partum period, as is common for monogamous microtine rodents (Hofmann, et al., 1989). In species known to be polygynandrous, males inhabit separate nests. Also, in their breeding colony, pups often continued to inhabit the parental nest when another litter was born. This supports the notion that local concentrations of animals seen in the wild represent extended families, living in a somewhat colonial fashion.
However, not all of the data collected by Hofmann, et al (1989) were consistent with a monogamous breeding system. They also showed that males and females did not coordinate their activity to ensure that at least one parent was always with the pups, as has been reported for monogamous species. Further, males spent very little time caring for the pups, which is uncommon for monogamous species, and is very common in polygynous species. Further research is needed to clarify the mating system of this rodent.
Mating System: monogamous
Sagebrush voles breed year round, although in the northern portion of their range they generally breed only from March to early December. The estrous cycle of sagebrush voles is approximately 20 days, and within 24 hours after giving birth, a postpartum estrus occurs. A litter of 5 is average, with a range from 1 to 13. Gestation usually lasts between 24 to 25 days. Captive members of this species have been known to produce 14 litters in one year, but in the wild average 2 to 3 litters per year. Females in the wild may live together while raising young, or males and females may nest together.
Young are born naked and blind in an underground nest chamber composed of leaves, shredded sagebrush bark, and grass stems. At birth, young weigh approximately 1.5 grams. They open their eyes at 11 days, and by 21 days they are usually self-sufficient. (Brylski and Harris, 2001; Nowak, 1999)
Males may be aggressive, particularly during breeding. Sexual maturity for females is reached around 60 days, and for males between 60 and 75 days. (Brylski and Harris 2001; Hofmann et al. 1989; Nowak, 1999)
Breeding season: Lemmiscus curtatus breeds throughout the year, although in the northern part of its range, breeding may be confined to the period between March and December.
Range number of offspring: 1 to 13.
Average number of offspring: 5.
Range gestation period: 24 to 25 days.
Average weaning age: 21 days.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 60 to 75 days.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 60 to 75 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
The young are altricial. In captivity, both male and female care for the young. Because males and females have been reported to nest together in the wild (Mullican and Keller, 1986), this probably occurs in wild populations also. Hofmann, et al. (1989) showed that females generally spent more time alone in th nest than did males. They also groomed pups more frequently than did males. Frequency of grooming the pups decreased as the pups aged.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female)
Lemmiscus curtatus és una espècie de rosegador de la família dels cricètids. Viu al Canadà i els Estats Units. La majoria d'espècies menen una vida preferentment subterrània: fan el niu sota el sòl i deixen a la superfície uns munts de terra semblants als dels talps. Per això reben el nom de talpons. Hi ha espècies solitàries, d'altres que constitueixen grups familiars i unes darreres que viuen en colònies i cap no hiberna. Tots són herbívors i, en general, menjadors d'herba, si bé, a més de plantes verdes, consumeixen arrels i alguna espècie també captura petits invertebrats. Per a diferenciar-les, els zoòlegs es basen en la morfologia dentària i en les mesures del crani.[2] El seu nom específic, curtatus, significa 'escurçat' en llatí.[3]
Lemmiscus curtatus és una espècie de rosegador de la família dels cricètids. Viu al Canadà i els Estats Units. La majoria d'espècies menen una vida preferentment subterrània: fan el niu sota el sòl i deixen a la superfície uns munts de terra semblants als dels talps. Per això reben el nom de talpons. Hi ha espècies solitàries, d'altres que constitueixen grups familiars i unes darreres que viuen en colònies i cap no hiberna. Tots són herbívors i, en general, menjadors d'herba, si bé, a més de plantes verdes, consumeixen arrels i alguna espècie també captura petits invertebrats. Per a diferenciar-les, els zoòlegs es basen en la morfologia dentària i en les mesures del crani. El seu nom específic, curtatus, significa 'escurçat' en llatí.
Die Salbeiwühlmaus (Lemmiscus curtatus) ist eine kleine Wühlmaus des westlichen Nordamerikas und zählt zu den häufigsten Säugetieren der Prärie. In der Gestalt ähnelt sie durch den plumpen Körper, die kurzen Beine und Ohren und den Stummelschwanz einem Lemming. Ihr nächster Verwandter ist der eurasische Steppenlemming (Lagurus lagurus), der aber genauso wenig ein echter Lemming ist wie die Salbeiwühlmaus.
Die Kopfrumpflänge beträgt 9 bis 13 Zentimeter, hinzu kommt ein nur 2 bis 3 Zentimeter langer Schwanz. Das Fell ist oberseits aschgrau und unterseits silbrigweiß gefärbt. Vom Steppenlemming ist diese Art durch einen etwas längeren Schwanz, etwas größere Ohren, das Fehlen eines Aalstrichs und bestimmte Merkmale des Gebisses unterschieden.
In der Prärie findet man die Baue der Salbeiwühlmäuse meistens dicht beieinander. Obwohl sie in großen Gruppen zusammen leben, konnte man aber keine Anzeichen einer irgendwie gearteten sozialen Organisation feststellen. Jeder Bau hat acht bis dreißig Eingänge, von denen zahlreiche Tunnel zu einer zentralen Nestkammer führen, die etwa 25 Zentimeter Durchmesser hat und in bis zu 45 Zentimetern Tiefe liegt. Sie wird mit Blättern und Gräsern ausgepolstert. Die Baue werden meistens selbst angelegt, oft werden aber auch verlassene Baue von Taschenratten dem System angegliedert.
Die Hauptaktivität der Salbeiwühlmäuse fällt in die Dämmerungsstunden, man kann sie aber zu jeder Tages- und Nachtzeit aktiv antreffen. Die Nahrung sind grüne Pflanzenteile.
Da Salbeiwühlmäuse die Nähe des Menschen meiden, sind sie nicht als Schädlinge bekannt geworden. Durch die Ausbreitung der Landwirtschaft wurde auch der Lebensraum dieser Tiere kleiner. In der Prärie gehören sie zu den bevorzugten Beutetieren zahlreicher Kleintierjäger, zum Beispiel für Eulen, Greifvögel, Schlangen, Kojoten, Rotluchse und Silberdachse.
Die Salbeiwühlmaus (Lemmiscus curtatus) ist eine kleine Wühlmaus des westlichen Nordamerikas und zählt zu den häufigsten Säugetieren der Prärie. In der Gestalt ähnelt sie durch den plumpen Körper, die kurzen Beine und Ohren und den Stummelschwanz einem Lemming. Ihr nächster Verwandter ist der eurasische Steppenlemming (Lagurus lagurus), der aber genauso wenig ein echter Lemming ist wie die Salbeiwühlmaus.
Die Kopfrumpflänge beträgt 9 bis 13 Zentimeter, hinzu kommt ein nur 2 bis 3 Zentimeter langer Schwanz. Das Fell ist oberseits aschgrau und unterseits silbrigweiß gefärbt. Vom Steppenlemming ist diese Art durch einen etwas längeren Schwanz, etwas größere Ohren, das Fehlen eines Aalstrichs und bestimmte Merkmale des Gebisses unterschieden.
In der Prärie findet man die Baue der Salbeiwühlmäuse meistens dicht beieinander. Obwohl sie in großen Gruppen zusammen leben, konnte man aber keine Anzeichen einer irgendwie gearteten sozialen Organisation feststellen. Jeder Bau hat acht bis dreißig Eingänge, von denen zahlreiche Tunnel zu einer zentralen Nestkammer führen, die etwa 25 Zentimeter Durchmesser hat und in bis zu 45 Zentimetern Tiefe liegt. Sie wird mit Blättern und Gräsern ausgepolstert. Die Baue werden meistens selbst angelegt, oft werden aber auch verlassene Baue von Taschenratten dem System angegliedert.
Die Hauptaktivität der Salbeiwühlmäuse fällt in die Dämmerungsstunden, man kann sie aber zu jeder Tages- und Nachtzeit aktiv antreffen. Die Nahrung sind grüne Pflanzenteile.
Da Salbeiwühlmäuse die Nähe des Menschen meiden, sind sie nicht als Schädlinge bekannt geworden. Durch die Ausbreitung der Landwirtschaft wurde auch der Lebensraum dieser Tiere kleiner. In der Prärie gehören sie zu den bevorzugten Beutetieren zahlreicher Kleintierjäger, zum Beispiel für Eulen, Greifvögel, Schlangen, Kojoten, Rotluchse und Silberdachse.
The sagebrush vole (Lemmiscus curtatus) is a tiny vole found in western North America. This is the only member of genus Lemmiscus.
They are somewhat similar in appearance to lemmings. They have chunky bodies with short legs and a very short tail which is covered in fur and lighter below. They have fluffy dull grey fur with lighter underparts. They range from 11–14 cm in length with a tail length of around 1.8-2.7 cm and a mass of around 21-39 g.[2]
These animals are found in dry open brushy areas in the western United States and southern parts of western Canada. They feed on grasses and leaves in summer and sagebrush, bark and twigs in winter. Predators include owls, coyotes, bobcats and weasels.
Female voles have 5 or more litters of 4 to 6 young in a year. The young are born in a nest in a burrow.
They are active year-round, day and night, but are usually more active near sunrise and sunset. They make trails through the surface vegetation and also dig burrows with many entrances. They burrow under the snow in winter. These animals are often found in colonies.
The sagebrush vole (Lemmiscus curtatus) is a tiny vole found in western North America. This is the only member of genus Lemmiscus.
They are somewhat similar in appearance to lemmings. They have chunky bodies with short legs and a very short tail which is covered in fur and lighter below. They have fluffy dull grey fur with lighter underparts. They range from 11–14 cm in length with a tail length of around 1.8-2.7 cm and a mass of around 21-39 g.
These animals are found in dry open brushy areas in the western United States and southern parts of western Canada. They feed on grasses and leaves in summer and sagebrush, bark and twigs in winter. Predators include owls, coyotes, bobcats and weasels.
Female voles have 5 or more litters of 4 to 6 young in a year. The young are born in a nest in a burrow.
They are active year-round, day and night, but are usually more active near sunrise and sunset. They make trails through the surface vegetation and also dig burrows with many entrances. They burrow under the snow in winter. These animals are often found in colonies.
Lemmiscus curtatus Lemmiscus generoko animalia da. Karraskarien barruko Arvicolinae azpifamilia eta Cricetidae familian sailkatuta dago.
Lemmiscus curtatus Lemmiscus generoko animalia da. Karraskarien barruko Arvicolinae azpifamilia eta Cricetidae familian sailkatuta dago.
Campagnol des armoises
Le Campagnol des armoises ou Campagnol des sauges (Lemmiscus curtatus)[1] est une espèce de rongeurs de la famille des Cricétidés. Il s'agit de la seule espèce du genre Lemmiscus. Ce campagnol vit au Canada et aux États-Unis.
Il se nourrit de plantes, notamment de Bromus, des fleurs et des tiges de Eriogonum et des feuilles de Artemisia[2].
Campagnol des armoises
Le Campagnol des armoises ou Campagnol des sauges (Lemmiscus curtatus) est une espèce de rongeurs de la famille des Cricétidés. Il s'agit de la seule espèce du genre Lemmiscus. Ce campagnol vit au Canada et aux États-Unis.
Lemmiscus curtatus (Cope, 1868) è un roditore della famiglia dei Cricetidi, unica specie del genere Lemmiscus (Thomas, 1912), diffuso nell'America settentrionale.[1][2]
Roditore di piccole dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 82 e 113 mm, la lunghezza della coda tra 17 e 32 mm, la lunghezza del piede tra 15 e 19 mm, la lunghezza delle orecchie tra 7 e 12 mm e un peso fino a 35 g.[3]
Il cranio è appiattito dorsalmente, le bolle timpaniche sono grandi. I molari sono a crescita continua.
Sono caratterizzati dalla seguente formula dentaria:
3 0 0 1 1 0 0 3 3 0 0 1 1 0 0 3 Totale: 16 1.Incisivi; 2.Canini; 3.Premolari; 4.Molari;Il corpo è simile a quello di un lemming. La pelliccia è lunga, densa e lucida. Produce due mute annuali, il pelo estivo è leggermente più scuro di quello invernale. Le parti dorsali variano dal grigio-giallastro chiaro al grigio cenere, i fianchi sono più chiari mentre le parti inferiori variano dal biancastro al giallo-brunastro. Le orecchie sono corte e rivestite di piccoli peli grigio chiari. La coda è corta, circa quanto il piede ed è indistintamente scura sopra e più chiara sotto. Le piante sono densamente ricoperte di peli e provviste di 5 cuscinetti. Le femmine hanno 4 paia di mammelle. Il cariotipo è 2n=54 FN=58.
È una specie terricola, essenzialmente attiva tutto il giorno, in ogni periodo dell'anno. Le attività principali si concentrano da 2-3 ore prima dell'alba fino a 2-3 dopo il buio totale. Costruisce sistemi di cunicoli e tane con 8-30 entrate, situati normalmente sotto i cespugli.
Si nutre di parti vegetali.
Si riproduce in qualsiasi periodo dell'anno, eccetto settembre, fino a sei volte. Danno alla luce 2-13 piccoli alla volta dopo una gestazione di 25 giorni.
Questa specie è diffusa negli Stati Uniti d'America occidentali e nei territori adiacenti del Canada.
Vive in zone con vegetazione di Artemisia da 305 a 3.780 di altitudine.
Sono state riconosciute 6 sottospecie:
Lemmiscus curtatus (Cope, 1868) è un roditore della famiglia dei Cricetidi, unica specie del genere Lemmiscus (Thomas, 1912), diffuso nell'America settentrionale.
Lemmiscus curtatus is een zoogdier uit de familie van de Cricetidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Cope in 1868.
De soort komt voor in de Verenigde Staten en Canada.
Bronnen, noten en/of referentiesLemmiscus curtatus is een zoogdier uit de familie van de Cricetidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Cope in 1868.
Bylicornik amerykański[4] (Lemmiscus curtatus) – gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych (Cricetidae), zamieszkujący tereny zachodniej części Ameryki Północnej[5][2][6].
Lemmiscus początkowo został utworzony jako podrodzaj Lagurus i wciąż bywa tak traktowany, np. przez Halla. Został zakwalifikowany jako osobny rodzaj bliżej spokrewniony z Microtus niż Lagurus przez Calretona i Mussera (1984). Tak samo podają prace Corbeta i Hilla (1991), Jonesa et al. (1992) oraz Mussera i Carletona (w Wilson i Reeder 1993)[7].
Bylicornik amerykański jest małym gryzoniem o gęstym, miękkim i stosunkowo długim futerku wybarwionym w części grzbietowej na kolor płowoszary, a na brzuchu na srebrnoszary. Uszy i nos są płowe, a łapy jasnoszare. Włosy u podstawy są ciemnoszare. Silnie owłosiony ogon w górnej części jest ciemnoszary, a w dolnej biały. Bylicornik amerykański wymienia futro dwa razy w roku. Ubarwienie zimowe jest nieco jaśniejsze od letniego. Długość ciała od 100 do 142 mm, krótkiego ogona – nie przekracza 30 mm. Masa ciała dorosłego osobnika wynosi od 17 do 38 g. Ucho jest krótkie – od 9 do 16 mm[8][6][2].
Największą aktywność bylicornika amerykańskiego wykazuje wieczorem. Zimą nie zapada w sen zimowy. Na wolności samica może rodzić we wszystkich porach roku. Możliwe są nawet 3–4 mioty w ciągu roku. Po trwającej około 25 dni ciąży na świat przychodzi średnio 4–6 młodych, ślepych i pozbawionych sierści. Po 21 dniach młode się usamodzielniają, a po upływie około 2 miesięcy osiągają dojrzałość płciową[6][2].
Większość autorów określało gatunek jako stadny, ale badania przeprowadzone w południowej części stanu Idaho w 1984 roku[9] sugerują, że (przynajmniej w okresie letnim) zwierzęta prowadzą życie samotnicze lub w parach. Naukowcy nie znaleźli bowiem potwierdzenia dla tezy o kolonijnej strukturze społecznej bylicornik amerykański – nie napotkali wspólnych systemów nor, ani wspólnego gromadzenia żywności[6].
Bylicornik amerykański zasiedla obszary zachodniej części Ameryki Północnej, gdzie dominuje bylica Artemisia tridentata – roślina wykorzystywana jako podstawa wyżywienia. Siedliska L. curtatus są wyraźniej bardziej suche od typowych dla innych karczowników[6][2].
Kopalne ślady występowania gatunku w środkowym plejstocenie odkryto w Porcupine Cave Pit w Kolorado[8], ale także w Nowym Meksyku, czyli daleko poza obecnym zakresem występowania[6]. W południowym Idaho odkryto skamieniałe szczątki przodków L. curtatus datowane na okres pliocenu[10]. W plejstocenie z Europy przeniknęły na kontynent amerykański przeniknął Mimomys hordijki, gatunek blisko spokrewniony L. curtatus. Naukowcy nie określają, czy był to bezpośredni przodek obecnych L. curtatus[11].
Bylicornik amerykański jest roślinożercą. Żywi się bylicami Artemisia tridentata, kwiatostanami, liśćmi i łodygami traw (ale bez ich nasion), Krascheninnikovia z rodziny szarłatowatych, gorczycą i roślinami strączkowymi[6]. Prawdopodobnie Artemisia tridentata odgrywa większą rolę w żywieniu w sezonie zimowym[9].
Bylicornik amerykański prowadzi życie podziemne. Buduje dość płytki system nor – na głębokości około 12,5 ± 2,6 cm. Tunele są wypłaszczone na dole i zwykle dość niskie. Większość badanych nor miało prostą, liniową budowę z 3–5 wyjść. Komora gniazdowa była wysłana korą bylicy Artemisia tridentata[9] oraz trawami[6].
Część badaczy jest przekonana, że występowanie L. curtatus jest ściśle związane z siedliskami Artemisia tridentata[6]. Struktura nor w siedlisku badanym w 1984 roku w Idaho sugerowała, że zwierzęta zajmowały je pojedynczo lub w parach, ale nie w kolonii[9].
Wymiary norBylicornik amerykański czasami wykorzystują opuszczone nory innych gryzoni, na przykład gofferów czy Chaetodipus penicillatus z rodziny szczuroskoczkowatych[6].
Bylicornik amerykański (Lemmiscus curtatus) – gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych (Cricetidae), zamieszkujący tereny zachodniej części Ameryki Północnej.
Amerikansk grålämmel (Lemmiscus curtatus) är en liten gnagare i underfamiljen sorkar som förekommer i västra Nordamerika. Med sin runda kropp, de korta extremiteterna, de små öron och den korta svansen påminner arten om lämlar men den räknas inte till tribus Lemmini. Djurets närmaste släkting är stäpplämmeln (Lagurus lagurus) som förekommer i Eurasien, även den listas inte bland Lemmini.
Kroppslängden ligger mellan 9 och 13 centimeter och därtill kommer en 2 till 3 centimeter lång svans. Pälsen är på ovansidan grå och på undersidan silvervit. Djuret skiljer sig från stäpplämmeln genom en något längre svans, lite större öron, avsaknaden av en längsgående strimma på ryggen och differenser i tändernas konstruktion.
I prärien hittas ofta flera bon tät intill varandra. De förekommer i stora grupper men bland individerna finns nästan inget socialt beteende. Varje bo har 8 till 30 ingångar och flera tunnlar som träffar ihop vid den centrala kammaren. Kammaren har en diameter omkring 25 centimeter och ligger vanligen 45 centimeter under marken. Den polstras med löv och gräs. Bon skapas ofta självständig men ibland använder de bon av kindpåsråttor.
Individerna är främst aktiva vid skymningen och gryningen men de kan vara vaken vid andra dagtider. Födan utgörs av gröna växtdelar.
Amerikansk grålämmel undviker människans närhet och betraktas därför inte som skadedjur. Arten hotas av levnadsområdets omvandling till jordbruksmark. I prärien har djuret ett stort antal naturliga fiender som ugglor, rovfåglar, ormar, prärievarg, rödlo och nordamerikansk grävling.
Amerikansk grålämmel (Lemmiscus curtatus) är en liten gnagare i underfamiljen sorkar som förekommer i västra Nordamerika. Med sin runda kropp, de korta extremiteterna, de små öron och den korta svansen påminner arten om lämlar men den räknas inte till tribus Lemmini. Djurets närmaste släkting är stäpplämmeln (Lagurus lagurus) som förekommer i Eurasien, även den listas inte bland Lemmini.
Kroppslängden ligger mellan 9 och 13 centimeter och därtill kommer en 2 till 3 centimeter lång svans. Pälsen är på ovansidan grå och på undersidan silvervit. Djuret skiljer sig från stäpplämmeln genom en något längre svans, lite större öron, avsaknaden av en längsgående strimma på ryggen och differenser i tändernas konstruktion.
I prärien hittas ofta flera bon tät intill varandra. De förekommer i stora grupper men bland individerna finns nästan inget socialt beteende. Varje bo har 8 till 30 ingångar och flera tunnlar som träffar ihop vid den centrala kammaren. Kammaren har en diameter omkring 25 centimeter och ligger vanligen 45 centimeter under marken. Den polstras med löv och gräs. Bon skapas ofta självständig men ibland använder de bon av kindpåsråttor.
Individerna är främst aktiva vid skymningen och gryningen men de kan vara vaken vid andra dagtider. Födan utgörs av gröna växtdelar.
Amerikansk grålämmel undviker människans närhet och betraktas därför inte som skadedjur. Arten hotas av levnadsområdets omvandling till jordbruksmark. I prärien har djuret ett stort antal naturliga fiender som ugglor, rovfåglar, ormar, prärievarg, rödlo och nordamerikansk grävling.
Країни проживання: Канада (Альберта, Саскачеван), США (Каліфорнія, Колорадо, Айдахо, Монтана, Невада, Північна Дакота, Орегон, Південна Дакота, Юта, Вашингтон, Вайомінг). Живе в напівпосушливих преріях, пагорбах, каньйонах, з пухким, добре дренованим ґрунтом (може бути скелястим).
Вони мають кремезне тіло з короткими ногами і дуже коротким хвостом, який світліший знизу. Вони мають пухнасте хутро тьмяно-сірого кольору з світлим низом. Довжина 12 см, хвіст 2 см, вага близько 27 гр.
Вони їдять практично будь-яку зелену масу рослин. Хижаки: сови, койоти, рисі і ласки. Активні по суті протягом доби, цілий рік, але основний період активності 2—3 години до сходу сонця й 2—3 години після сходу сонця. Вони роблять стежки через рослинність, а також копають підземні нори з багатьма входами. Риють нори під снігом взимку. Часто зустрічаються в колоніях.
Вони гніздяться в норах під землею і, здається, розмножуються цілий рік, але, можливо, не взимку на півночі ареалу. Існує зниження розмноження у літній період. Самиці можуть мати до трьох приплодів на сезон. Вагітність: 25 днів. Народжується в середньому 4—6 дитинчат.
Lemmiscus curtatus là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Cope mô tả năm 1868.[2]
Bài viết liên quan đến họ gặm nhấm Cricetidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Lemmiscus curtatus là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Cope mô tả năm 1868.
灌叢田鼠屬（Lemmiscus curtatus），哺乳綱、囓齒目、倉鼠科的一屬，而與灌叢田鼠屬（灌叢田鼠）同科的動物尚有旅鼠屬（澤河旅鼠）、田鼠屬（黑田鼠）、松田鼠屬（橙色松田鼠）、兔尾鼠屬（草原兔尾鼠）等之數種哺乳動物。
灌叢田鼠屬（Lemmiscus curtatus），哺乳綱、囓齒目、倉鼠科的一屬，而與灌叢田鼠屬（灌叢田鼠）同科的動物尚有旅鼠屬（澤河旅鼠）、田鼠屬（黑田鼠）、松田鼠屬（橙色松田鼠）、兔尾鼠屬（草原兔尾鼠）等之數種哺乳動物。
산쑥밭쥐(Lemmiscus curtatus)는 비단털쥐과에 속하는 설치류의 일종이다. 북아메리카 서부 지역에서 발견된다. 산쑥밭쥐속(Lemmiscus)의 유일종이다. 겉모습이 레밍과 다소 유사하다. 털로 덮인 짧은 다리와 아주 짧은 꼬리를 가진 땅딸막한 몸을 갖고 있으며, 하체는 연한 색을 띤다. 연한 색의 하체에 솜털로 된 흐릿한 회색 털이 덮여 있다. 몸길이는 12cm이고 꼬리 길이는 2cm, 몸무게는 약 27g이다.
산쑥밭쥐(Lemmiscus curtatus)는 비단털쥐과에 속하는 설치류의 일종이다. 북아메리카 서부 지역에서 발견된다. 산쑥밭쥐속(Lemmiscus)의 유일종이다. 겉모습이 레밍과 다소 유사하다. 털로 덮인 짧은 다리와 아주 짧은 꼬리를 가진 땅딸막한 몸을 갖고 있으며, 하체는 연한 색을 띤다. 연한 색의 하체에 솜털로 된 흐릿한 회색 털이 덮여 있다. 몸길이는 12cm이고 꼬리 길이는 2cm, 몸무게는 약 27g이다.
