الأسماء في صفحات التنقل
There is no information available regarding average lifespan of Caucasian squirrels. Eurasian red squirrels live up to seven years in the wild and ten years in captivity. Since Caucasian squirrels inhabit some arid areas, water scarcity during the summer season can lower survival rates (Amr et al., 2006; Frentinos, 1972; Lurz, Gurnell, and Magris, 2005).
Little is known about the negative economic effects of Caucasian squirrels on humans. However, one study reports that they forage at residential gardens so they may have negative impacts on gardens (Albayrak and Arslan, 2006).
Not much information of positive economic importance for humans is found, but some studies mention that people keep Caucasian squirrels, as a companion pet (Khazraiinia et al., 2008; Tootian et al., 2012; Masseti, 2010).
Positive Impacts: pet trade
There little information regarding ecosystem roles of Caucasian squirrels. However, they eat seeds and fruits and therefore, likely have an important influence on the forest ecosystem as seed dispersers. Additionally, food remains are found in several ground burrows further supporting this hypothesis (Miyaki, 1987).
Ecosystem Impact: disperses seeds
Caucasian squirrels are herbivorous. They mostly eat pine acorns, other seeds and fruits. They sometimes forage in residential areas, and some are observed scavenging food from garbage dumpsters. Their close relative Eurasian red squirrels, have similar diets to Caucasian squirrels, but it also eats berries and fungi. When food abundance is low, the diet of Eurasian red squirrels become varied, including birds’ eggs, tree bark, flowers, and invertebrates (Amr et al., 2006; Sadeghinezhad et al., 2012).
Plant Foods: seeds, grains, and nuts; fruit
Primary Diet: herbivore (Frugivore , Granivore )
Caucasian squirrels are considered to be in the least concern conservation status. However, population decline is reported in some areas of their distribution, such as in Turkey mainly due to fragmentation and loss of habitat. Illegal hunting also harms Caucasian squirrl populations (Amr et al., 2006; Yigit et al., 2012).
No detailed information is available regarding communication of Caucasian squirrels. They do call, so they may communicate with sounds (e.g. warning calls) like other tree squirrels. During breeding seasons, the closely related species, Eurasian red squirrels, communicate with body posture and sounds including chucking calls and teeth chattering. Eurasian red squirrel females in estrus also give off a scent that males can detect during mating season (Amr et al., 2006; Lurz, Gurnell, and Magris, 2005).
Communication Channels: acoustic ; chemical
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Caucasian squirrels are native to Greece, Turkey, Armenia, Georgia, Azerbaijan, Iran, Iraq, Palestine, Jordan, Lebanon and Syria. The southernmost recorded range of their distribution is the forest covered mountains of Jarash and Ajlum in Jordan (Amr et al. 2006).
Biogeographic Regions: palearctic (Native )
Caucasian squirrels inhabit coniferous and temperate mixed forests. Their nest are usually found in the tree hollows, and they seem to prefer pine trees (such as oak, walnut, and willow) to deciduous trees. Their nests are also found under rocks, inside heaps of stones, and in residential areas, such as graveyards and abandoned cattle sheds (Amr et al. 2006).
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest
Other Habitat Features: suburban ; agricultural
Caucasian squirrels have a dental formula of incisors 1/1, canines 0/0, premolars 1/1, and molars 3/3, totaling 20. They have four fingered fore feet and five fingered hind feet. Sex differences in body length or mass are not evident (Amr et al., 2006; Hayssen, 2008).
Their ventral fur usually has a reddish color and fur color changes in winter. Adult dorsal fur color in winter ranges from pale-blackish-grey to pale-reddish-buff. The dorsal fur color in summer varies from very light-reddish-grey to pale-blackish-grey. The ventral fur color in winter ranges from light-yellowish-buff to light-reddish-buff. The ventral color in summer varies from reddish-yellow to rich orange. Some individuals have ear tufts in winter, but these disappear in summer through autumn. (Albayrak and Arslan, 2006; Amr et al., 2006; Hayssen, 2008; Pamukoglu and Albayrak, 1996; Wauters and Dhondt, 1992)
Average mass: 335.3 g.
Average length: 200.0 mm.
Other Physical Features: endothermic ; heterothermic ; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Little is known of predators of Caucasian squirrls. One study reports predation by large birds such as golden eagles or eagle owls. Many tree squirrels are eaten by many predators; Eurasian red squirrel are consumed by pine martens, wild cats, some owls, and raptors (De Cupere et al., 2009; Lurz, Gurnell, and Magris, 2005).
Known Predators:
The mating system of Caucasian squirrels is currently unknown. However, a closely related species, Eurasian red squirrels, are well-studied. Eurasian red squirrel females in estrus give off a scent that males can detect during mating season. Males follow her for one or more hours, but males give up pursuit when she leaves their home range. Male’s home range size depends on their rank in dominance hierarchy, with dominant males holding larger ranges resulting in more chances to mate (Lurz, Gurnell, and Magris, 2005).
Mating System: polygynous ; polygynandrous (promiscuous)
There is no information available regarding general reproductive behavior of Caucasian squirrels, but their close relative, Eurasian red squirrels are well studied. Both males and females are sexually mature at 9 to 19 months old. Breeding season of Eurasian red squirrels is prolonged from December to January and August to September. Females are polyestrus and in season for only one day per breeding cycle. Mating peaks occur in winter and spring. The average gestation period in temperate tree squirrels ranges from 39 to 44 days, so it is assumed that gestation periods for Caucasian squirrels may fall within that range. Their close relative Eurasian red squirrels usually have two to five offspring per litter. Offspring have been weaned at eight to ten weeks (Lurz et al., 2005; Emmons, 1979; Mari et al., 2008).
Breeding interval: Caucasian squirrels breed twice yearly from December to January and August to September.
Breeding season: Caucasian squirrels mate in the winter and spring.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
No information on the parental investment of Caucasian squireels was found. However, Eurasian red squirrels males do not provide parental care. Females nurse and protect offspring in their nests. Maternal care may extend after the young are weaned (Lurz, Gurnell, and Magris, 2005).
Parental Investment: altricial ; female parental care ; pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female)
La esguil persa o esguil caucásicu (Sciurus anomalus) ye una especie de royedor de la familia Sciuridae. Alcuéntrase n'Armenia, Azerbaixán, Xeorxa, Grecia, Irán, Iraq, Israel, Xordania, El Líbanu, Siria y Turquía. El so hábitat natural son los montes templaos.
S. anomalus ye un mamíferu diploide con un conteníu xenético 2n=40 (FN 76). El so cariotipo consiste en 18 pares de cromosomes metacéntricos y submetacéntricos, un par subtelocéntrico según otru par submetracéntrico de pequeñu tamañu que se cree que podría corresponder a los cromosomes sexuales.[2]
Conocense trés subespecies de Sciurus anomalus.[3]
La esguil persa o esguil caucásicu (Sciurus anomalus) ye una especie de royedor de la familia Sciuridae. Alcuéntrase n'Armenia, Azerbaixán, Xeorxa, Grecia, Irán, Iraq, Israel, Xordania, El Líbanu, Siria y Turquía. El so hábitat natural son los montes templaos.
S. anomalus ye un mamíferu diploide con un conteníu xenético 2n=40 (FN 76). El so cariotipo consiste en 18 pares de cromosomes metacéntricos y submetacéntricos, un par subtelocéntrico según otru par submetracéntrico de pequeñu tamañu que se cree que podría corresponder a los cromosomes sexuales.
İran sincabı və ya Qafqaz sincabı (lat. Sciurus anomalus) - Gəmiricilər dəstəsinin sincab cinsinə aid heyvan növüdür.
Bədənin uzunluğu 215 – 255 mm, quyruğun uzunluğu 130 – 180 mm, pəncənin uzunluğu 50 – 60 mm, qulağın hündürlüyü isə 23 – 31 mm-dir. Xarici görünüşünə görə İran sincabı adidən fərqlənir. Bədənin üst tərəfinin ümumi rəngi qonur-boz, qaramtıl-qonur çilli, alt tərəfi isə paslı sarımtıl-qəhvəyidir. Quyruğu tünd şabalıdıdır. Qulaqları nisbətən gödək olub, uclarında adi sincablarda olduğu kimi fırçaları yoxdur. Pəncələrində 5 döyənək olur. Adi sincabların arxa ətrafları adətən ön ətraflardan 2 dəfə uzun olur. İran növündə isə bu fərq bir qədər azdır. Diş aparatının quruluşunda da fərqlər vardır. İran sincabının kəsici dişləri bir qədər qısa və zəif olub, üst çənələrində cəmi 1 yalançı kök diş var, adi sincabda onların sayı bir qayda olaraq hər tərəfdə iki ədəddir. Əmziklərinin sayına görə də fərqlənirlər. Adi sincabda 8, İran sincabında 10 əmzik olur [1].
Iran sincabı geniş areala malikdir. Bu növ iran, Suriya, Fələstin və Qafqaz ərazisində yayılmışdır.
Həyat tərzinə görə sincab gündüz heyvanlarına aiddir. K.A.Satuninin (1920) doğru olaraq qeyd etdiyinə görə məməlilərin əksəriyyəti kifayət dərəcədə gizli həyat tərzi keçirdirlər. Sincab bu ümumi qaydadan kəskin istisna təşkil edir və bütün günü fəal olur. Sincablar sığınacaqlarını koğuşlarda düçəldirlər. Koğuş olmadıqda gövdə haçalarında yarpaqlardan və budaqlardan sığınacaq qururlar. Toxum, qoz, fındıq, şabalıd, müxtəlif meyvələr, giləmeyvələr, meşə ağacları və kolların cavan pöhrələri ilə qidalanırlar [2]. İl ərzində üç dəfər çoxalır: yanvarın sonu- fevralın əvvəllərində, aprelin sonunda və iyulun ortalarından avqustun sonuna qədər. Bir nəsildə 2-4 bala olur. Xəzinə görə az miqdarda ovlansa da xəzin keyfiyəti aşağıdır və yüksək qiyməyləndirilmir.
İran sincabı və ya Qafqaz sincabı (lat. Sciurus anomalus) - Gəmiricilər dəstəsinin sincab cinsinə aid heyvan növüdür.
L'esquirol persa (Sciurus anomalus) és una espècie de rosegador de la família Sciuridae. Viu a Armènia, l'Azerbaidjan, Geòrgia, Grècia, l'Iran, l'Iraq, Israel, Jordània, el Líban, Síria i Turquia. El seu hàbitat natural són els boscos temperats, on viu predominantment a boscos mixtos i caducifolis, tot i que també se'l troba a boscos de coníferes i afloraments rocosos. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.[1]
L'esquirol persa (Sciurus anomalus) és una espècie de rosegador de la família Sciuridae. Viu a Armènia, l'Azerbaidjan, Geòrgia, Grècia, l'Iran, l'Iraq, Israel, Jordània, el Líban, Síria i Turquia. El seu hàbitat natural són els boscos temperats, on viu predominantment a boscos mixtos i caducifolis, tot i que també se'l troba a boscos de coníferes i afloraments rocosos. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.
Veverka krátkouchá (Sciurus anomalus) je druh hlodavce z čeledi veverkovití (Sciuridae) a rodu Sciurus. Její délka je asi 48 cm, hmotnost 200 gramů. Bývá aktivní ve dne. Živí se oříšky a semínky
Vyskytuje se v pásu od Íránu přes Irák, Sýrii, Turecko, Kavkaz až do Řecka.
Obrázky, zvuky či videa k tématu veverka krátkouchá ve Wikimedia Commons
Veverka krátkouchá (Sciurus anomalus) je druh hlodavce z čeledi veverkovití (Sciuridae) a rodu Sciurus. Její délka je asi 48 cm, hmotnost 200 gramů. Bývá aktivní ve dne. Živí se oříšky a semínky
Das Kaukasische Eichhörnchen (Sciurus anomalus) ist eine Nagetierart aus der Gattung der Eichhörnchen (Sciurus).
Die Art erreicht eine Kopf-Rumpf-Länge von 190 bis 255 Millimeter. Die Hinterfußlänge beträgt 46 bis 65 Millimeter, die Ohrlänge 23 bis 36 Millimeter und die Condylobasallänge 42 bis 51 Millimeter. Der Schwanz hat eine Länge von 120 bis 180 Millimeter, was 50 bis 85 Prozent der Kopf-Rumpf-Länge entspricht. Die Art erreicht ein Gewicht von 330 bis 430 Gramm. An den Ohren befinden sich über das ganze Jahr hinweg keine Haarbüschel. Das Fell ist auf der Oberseite grau, auf der hinteren Körperhälfte ist es deutlich dunkler. Entlang der Flanken verläuft ein mehr oder weniger deutliches rötliches Band. Auf der Körperunterseite ist das Fell hell gelbbraun. Die Vorderfüße sind lang und schlank. An den Hinterfüßen ist ein hinterer Sohlenballen vorhanden. Die Art besitzt 20 Zähne, ihr fehlt der P³.
Das Kaukasische Eichhörnchen kommt im äußersten Südosten Europas sowie Südwestasien vor. Die Art verbreitet sich von der Türkei entlang der Küstenregionen des Mittelmeeres bis Syrien, sowie des Schwarzen Meeres bis zum Kaukasus. Sein Verbreitungsgebiet erstreckt sich zudem über den Irak und den Iran. Auch auf der griechischen Insel Lesbos konnte die Art nachgewiesen werden.
Lebensraum des Kaukasischen Eichhörnchens sind Laubwälder mit Eichen, Nadelwälder mit Kiefern oder Wacholder sowie Mischbestände aus Olivenbäumen, Kiefern und verschiedenen Sträuchern. In seinem Verbreitungsgebiet beträgt der jährliche Niederschlag mehr als 500 Millimeter. In der Türkei ist die Art bis in 2000 Meter Höhe nachgewiesen.
Die tagaktive Art hat jeweils am Morgen sowie am späten Nachmittag ein Aktivitätsmaximum. Häufig ist sie am Boden sowie in felsigem Gelände zu finden. Schutz sucht das Kaukasische Eichhörnchen bevorzugt in Baumkronen, seltener auch in Felsspalten. Das Nest wird 3 bis 5 Meter über dem Boden in einer Baumhöhle angelegt. Die Art ernährt sich von Eicheln, Nüssen, den Samen von Nadelbäumen, Knospen, Beeren und Pilzen. Sie legt Vorräte an.
Der Gesamtbestand wird von der IUCN als nicht bedenklich eingestuft. Speziell in Israel ist der Bestand durch Jagd und Wilderei zuletzt gesunken.
Das Kaukasische Eichhörnchen (Sciurus anomalus) ist eine Nagetierart aus der Gattung der Eichhörnchen (Sciurus).
It Kaukasusiikhoarntsje (Latynske namme: Sciurus anomalus) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), it ûnderskift fan 'e iikhoarntsjes en sliepmûzen (Sciuromorpha), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae), de ûnderfamylje fan 'e echte iikhoarntsjes (Sciurinae), de tûke fan 'e echte beamiikhoarntsjes (Sciurini), it skaai fan 'e beamiikhoarntsjes (Sciurus) en it lyknammige, monotypyske (út ien soarte besteande) ûnderskaai fan 'e Kaukasusiikhoarntsjes (Tenes). Dizze soarte komt foar yn 'e Kaukasus en it Midden-Easten, dêr't er benammen yn boskgebieten libbet.
It Kaukasusiikhoarntsje is yn 'e Kaukasus lânseigen yn 'e noardlike helte fan Georgje, dielen fan Kaukazysk Ruslân, it noarden en westen fan Azerbeidzjan, en noardlik en sintraal Armeenje. Bûten de Kaukasus komt er ek foar yn dielen fan Iraan, Irak, Syrje, Libanon, Israel, Palestina, Jordaanje en Lyts-Aazje. Yn Jeropa libbet er inkeld op it Grykske eilân Lesbos en it Turkske eilân Imbros (Gökçeada), beide yn 'e Egeyske See. It Kaukasusiikhoarntsje is ien fan twa iikhoarntsjesoarten dy't foarkomme op Mediterrane eilannen. Syn ideäle natuerlike biotoop wurdt foarme troch leafwâld yn tuskenbeiden klimaatsônes en troch mingd wâld, al komt er ek wol foar yn nullewâld. Yn 'e bergen is er oantroffen oant op in hichte fan 2.000 m.
It Kaukasusiikhoarntsje hat trochinoar in kop-romplingte fan 20-30 sm, mei in sturtlingte fan 13-17 sm en in gewicht fan 200 g oant 1 kg. De pels is griisbrún op 'e rêch en gielbrún op 'e bealch. Kaukasusiikhoarntsjes libje yn 'e beammen, dêr't se har nêsten bouwe. Se frette fral nuten, sieden, beamleaten en beamknoppen.
It Kaukasusiikhoarntsje waard foar it earst wittenskiplik beskreaun yn 1778, troch de soölooch Johann Friedrich Gmelin, al is it mooglik dat de namme Sciurus anomalus betocht is troch Johann Anton Güldenstadt. Dizze soarte hat de IUCN-status fan "net bedrige", om't er, benammen yn it Aziatyske diel fan Turkije, noch rûnom foarkomt. Yn 'e Levant liket dizze soarte lykwols efterút te buorkjen, en yn Israel wied er yn 1993 al hast útstoarn. De wichtichste bedrigings foar it Kaukasusiikhoarntsje komme fan 'e minske, en nimme de foarm oan fan streuperij en ûntbosking.
Der binne trije erkende ûndersoarten fan it Kaukasusiikhoarntsje:
It Kaukasusiikhoarntsje (Latynske namme: Sciurus anomalus) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), it ûnderskift fan 'e iikhoarntsjes en sliepmûzen (Sciuromorpha), de famylje fan 'e iikhoarntsjes (Sciuridae), de ûnderfamylje fan 'e echte iikhoarntsjes (Sciurinae), de tûke fan 'e echte beamiikhoarntsjes (Sciurini), it skaai fan 'e beamiikhoarntsjes (Sciurus) en it lyknammige, monotypyske (út ien soarte besteande) ûnderskaai fan 'e Kaukasusiikhoarntsjes (Tenes). Dizze soarte komt foar yn 'e Kaukasus en it Midden-Easten, dêr't er benammen yn boskgebieten libbet.
Sciurus anomalus ye una especie de radedor d'a familia sciuridae propia de selvas templadas d'a Mediterrania Oriental y Orient Meyo.
Se troba distribuito a lo sud d'o Caucas en Armenia, Azerbaichán, Cheorchia, en os países que bordeyan a Mar Echea: Grecia y Turquía, arribando enta l'este dica Irak y Irán y enta o sud dica Siria, Liban, Israel y Chordania. Por a suya distribución en as luengas occidentals ye conoixito como "esquiruelo caucasián" u "esquiruelo persán".
S.anomalus presenta un conteniu chenetico 2n=40 (FN 76). O suyo cariotipo consiste en 18 pars de cromosomas metacentricos y submetacentricos, un par de subtelocentricos asinas como un atro par de submetracentricos de grandaria chicota que se creye que podria corresponder a os cromosomas sexuals.
Sciurus anomalus ye una especie de radedor d'a familia sciuridae propia de selvas templadas d'a Mediterrania Oriental y Orient Meyo.
Sivorî, sivore, sincabê farîsî, simorek yan simor (Sciurus anomalus), cureyekî sihoran (Sciuridae)e.
Sivorî li parzemînên Ewropa, Asya û Amerîkayê bakur. Sivorî li Kurdistanê tê dîtin. Sivorî li ser daran li daristanan dijî.
Rengên sivorî reş, mor, gewr û sor hene.
|chapterurl= missing title (help). In Wilson, D.E.; Reeder, D.M (eds.). Mammal Species of the World: a taxonomic and geographic reference (3rd ed.). The Johns Hopkins University Press. pp. 754–818. ISBN 0-8018-8221-4. OCLC 26158608. Text "Sciurus (Tenes) anomalus" ignored (help) Sivorî, sivore, sincabê farîsî, simorek yan simor (Sciurus anomalus), cureyekî sihoran (Sciuridae)e.
The Caucasian squirrel (Sciurus anomalus) or Persian squirrel, is a tree squirrel in the genus Sciurus found in temperate broadleaf and mixed forests in south-western Asia.[1]
The species is usually said to have first been described in 1778 by Johann Friedrich Gmelin in the 13th edition of Systema Naturae,[2] and named Sciurus anomalus.[1] However, some authors argue that this work was actually published in 1788,[3] and that the true first description was made by Johann Anton Güldenstädt in 1785.[4][5]
Caucasian squirrels are small tree squirrels, with a total length of 32 to 36 cm (13 to 14 in), including the 13 to 18 cm (5.1 to 7.1 in) tail, and weighing 250 to 410 g (8.8 to 14.5 oz). The color of the upper body fur ranges from greyish brown to pale grey, depending on the subspecies, while that of the underparts is rusty brown to yellowish, and that of the tail, yellow brown to deep red. The claws are relatively short, compared with those of other tree squirrels, and females have either eight or ten teats.[5]
Samuel Griswold Goodrich described the Caucasian squirrel in 1885 as "Its color is grayish-brown above, and yellowish-brown below".[6]
Caucasian squirrels are native to south-western Asia, where they are found from Turkey, and the islands of Gökçeada and Lesbos in the west, Iran in the southeast, and as far as Israel and Jordan in the south.[1] It is one of only two species of the genus Sciurus to be found on Mediterranean islands,[4] and, although Eurasian red squirrels have been recently introduced to some areas, is the only species of Sciurus native to the wider region.[5]
The species mainly lives in forested areas dominated by oak,[7] pine, and pistachio,[5] up to altitudes of 2,000 metres (6,600 ft).[1]
Three subspecies are recognised:
The squirrels are diurnal, and solitary, although temporary groups may forage where food is plentiful. Their diet includes nuts, seeds, tree shoots, and buds,[8] with the seeds of oak[7] and pine[9] being particularly favored. Like many other squirrels, they cache their food within tree cavities or loose soil, with some larders containing up to 6 kg (13 lb) of seeds.[5]
They live in trees, where they make their dens, but frequently forage on the ground, and are considered less arboreal than Eurasian red squirrels. They commonly nest in tree hollows lined with moss and leaves, and located 5 to 14 m (16 to 46 ft) above the ground, but nests are also sometimes found under rocks or tree roots. Their alarm call is high-pitched, and said to resemble the call of the European green woodpecker, and they mark their territories with urine and dung.[5]
Breeding occurs throughout the year, but is more common in spring or autumn. Litters range from two to seven, with three or four being typical, and the young are fully mature by five or six months of age.[5]
A survey in 2008 found that the species remained abundant within Turkey, however declines are noted in population within the Levant region. The guides for a survey in 1993 in Israel stated that they considered the species to be nearly extinct within the area studied. Whilst the Caucasian squirrel is threatened by poaching and deforestation, the declines recorded are not sufficient to qualify them as anything other than "Least Concern" by the International Union for Conservation of Nature.[1] Hunting of the species is banned by the Central Hunting Commission, and the Caucasian squirrel is protected by the Bern Convention and the EU Habitats Directive.[8]
{{cite journal}}: CS1 maint: DOI inactive as of December 2022 (link) The Caucasian squirrel (Sciurus anomalus) or Persian squirrel, is a tree squirrel in the genus Sciurus found in temperate broadleaf and mixed forests in south-western Asia.
The species is usually said to have first been described in 1778 by Johann Friedrich Gmelin in the 13th edition of Systema Naturae, and named Sciurus anomalus. However, some authors argue that this work was actually published in 1788, and that the true first description was made by Johann Anton Güldenstädt in 1785.
La ardilla persa o ardilla caucásica (Sciurus anomalus) es una especie de roedor de la familia Sciuridae. Se encuentra en Armenia, Azerbaiyán, Georgia, Grecia, Irán, Irak, Israel, Jordania, Líbano, Siria y Turquía. Su hábitat natural son los bosques templados.
S. anomalus es un mamífero diploide con un contenido genético 2n=40 (FN 76). Su cariotipo consiste en 18 pares de cromosomas metacéntricos y submetacéntricos, un par subtelocéntrico así como otro par submetracéntrico de pequeño tamaño que se cree que podría corresponder a los cromosomas sexuales.[2]
Se conocen tres subespecies de Sciurus anomalus.[3]
La ardilla persa o ardilla caucásica (Sciurus anomalus) es una especie de roedor de la familia Sciuridae. Se encuentra en Armenia, Azerbaiyán, Georgia, Grecia, Irán, Irak, Israel, Jordania, Líbano, Siria y Turquía. Su hábitat natural son los bosques templados.
S. anomalus es un mamífero diploide con un contenido genético 2n=40 (FN 76). Su cariotipo consiste en 18 pares de cromosomas metacéntricos y submetacéntricos, un par subtelocéntrico así como otro par submetracéntrico de pequeño tamaño que se cree que podría corresponder a los cromosomas sexuales.
Sciurus anomalus Sciurus generoko animalia da. Karraskarien barruko Sciurinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
Sciurus anomalus Sciurus generoko animalia da. Karraskarien barruko Sciurinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
Persianorava (Sciurus anomalus) on oravien heimoon kuuluva laji. Sen levinneisyysalue ulottuu Kreikasta Iraniin. Se muistuttaa oravaa, mutta on sitä vähän pienempi. Se on noin 20 cm pitkä ja häntä on noin 13-17 cm pitkä.[3] Turkin värisävy on talvella selkäpuolelta mustanharmaasta haaleanpunertavaan vaihteleva ja vatsapuolelta vaaleankeltaisen ja vaaleanpunaisen välillä vaihteleva. Turkin kesäasun väri vaihtelee selkäpuolelta vaaleasta punertavanharmaasta mustanharmaaseen ja vatsapuolelta keltaisesta oranssiin. Korvissa saattaa olla talvella tupsut, jotka katoavat kesällä. Persianorava syö hedelmiä ja siemeniä, erityisesti männyn siemeniä.[4]
Persianorava (Sciurus anomalus) on oravien heimoon kuuluva laji. Sen levinneisyysalue ulottuu Kreikasta Iraniin. Se muistuttaa oravaa, mutta on sitä vähän pienempi. Se on noin 20 cm pitkä ja häntä on noin 13-17 cm pitkä. Turkin värisävy on talvella selkäpuolelta mustanharmaasta haaleanpunertavaan vaihteleva ja vatsapuolelta vaaleankeltaisen ja vaaleanpunaisen välillä vaihteleva. Turkin kesäasun väri vaihtelee selkäpuolelta vaaleasta punertavanharmaasta mustanharmaaseen ja vatsapuolelta keltaisesta oranssiin. Korvissa saattaa olla talvella tupsut, jotka katoavat kesällä. Persianorava syö hedelmiä ja siemeniä, erityisesti männyn siemeniä.
L’écureuil de Perse ou du Caucase (Sciurus anomalus) est une espèce de rongeurs dans la famille Sciuridae. On le trouve dans les pays suivants : Arménie, Azerbaïdjan, Géorgie, Grèce, Iran, Irak, Israël, Jordanie, Liban, Syrie et Turquie. Son habitat naturel est les forêts tempérées.
L’écureuil de Perse a un régime omnivore, se nourrissant principalement de végétaux et champignons, additionné de petit animaux comme des fourmis, limaces, ou - plus rarement - de lézards[réf. souhaitée].
L’écureuil de Perse ou du Caucase (Sciurus anomalus) est une espèce de rongeurs dans la famille Sciuridae. On le trouve dans les pays suivants : Arménie, Azerbaïdjan, Géorgie, Grèce, Iran, Irak, Israël, Jordanie, Liban, Syrie et Turquie. Son habitat naturel est les forêts tempérées.
Lo scoiattolo del Caucaso (Sciurus anomalus Gmelin, 1778) è una specie di scoiattolo arboricolo del genere Sciurus originario del Medio Oriente.
Attualmente, gli studiosi riconoscono tre sottospecie di scoiattolo del Caucaso[1]:
Lo scoiattolo del Caucaso presenta una lunghezza testa-corpo di 19-25,5 cm e una coda di 12-18 cm; pesa 330-430 g. Le orecchie superano la sommità del capo, ma sono prive di ciuffetti auricolari. La pelliccia è di colore grigio sulla regione superiore, ma diviene molto più scura sulla regione posteriore. Lungo i fianchi corre una fascia rossastra più o meno evidente. La regione ventrale è di colore marrone-giallastro chiaro. La coda è rossastra. Le zampe anteriori sono lunghe e sottili. Possiede 20 denti, e manca del terzo premolare.
Lo scoiattolo del Caucaso vive nell'estremità sud-orientale dell'Europa e nell'Asia sud-occidentale. Nella regione mediterranea si incontra in Turchia (dove è stato introdotto nell'area attorno a Istanbul nel 1964), sulle isole di Lesbo (Grecia) e Gökçeada (Turchia), Siria, Libano, Israele, Palestina e Giordania. È presente anche nella Transcaucasia (Armenia, Azerbaigian e Georgia), nelle regioni settentrionali e occidentali dell'Iran e nell'Iraq. La maggior parte della popolazione, tuttavia, occupa la porzione asiatica della Turchia. Si incontra dal livello del mare fino a 2000 m di quota.
Vive nei boschi di querce caducifoglie, nelle foreste di pini e ginepri e nelle associazioni miste di olivi, pini e arbusti vari; in linea di massima, è presente nelle aree in cui le precipitazioni annue superano i 500 mm.
Lo scoiattolo del Caucaso è diurno ed è maggiormente attivo la mattina e nel tardo pomeriggio. Spesso si può incontrare sul terreno, preferibilmente su suoli rocciosi. Tuttavia, quando si sente minacciato, cerca protezione rifugiandosi sugli alberi, e solo raramente infilandosi tra le fessure della roccia. Il nido viene costruito nella cavità di un albero a 3-5 m dal suolo. Si nutre di ghiande, noci, pinoli, germogli, bacche e funghi. Immagazzina scorte alimentari per l'inverno.
Seppur minacciato in alcune zone dalla deforestazione e dalla caccia, lo scoiattolo del Caucaso è ancora molto diffuso e la IUCN lo inserisce tra le specie a rischio minimo.
Lo scoiattolo del Caucaso (Sciurus anomalus Gmelin, 1778) è una specie di scoiattolo arboricolo del genere Sciurus originario del Medio Oriente.
Kaukazinė voverė (lot. Sciurus anomalus, angl. Caucasian squirrel, vok. Kaukasisches Eichhörnchen) – voverinių (Sciuridae) šeimos graužikas. Randamas Armėnijoje, Azerbaidžane, Gruzijoje, Graikijoje (tik Lesbo saloje), Irane, Irake, Izraelyje, Jordanijoje, Libane, Sirijoje ir Turkijoje.
Šis straipsnis apie zoologiją yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį.
De Kaukasuseekhoorn (Sciurus anomalus) is een soort eekhoorn.
Hij lijkt op de bekende rode eekhoorn (Sciurus vulgaris), waar hij van verschilt door de gelige buik en het ontbreken van de oorpluimen. De Kaukasuseekhoorn heeft een kop-romplengte van twintig centimeter, de staart is 13 tot 17 centimeter lang.
De Kaukasuseekhoorn komt voor in de Kaukasus, Anatolië, en van Klein-Azië tot Noord- & West-Iran, Syrië, Libanon en Israël. Ook komt hij voor op het Griekse eiland Lesbos. De Kaukasuseekhoorn leeft voornamelijk in beuken- en hazelnootbossen. Hij leeft voornamelijk in bomen, waar hij ook zijn nest bouwt, maar ook op de grond zal hij naar voedsel zoeken.
Bronnen, noten en/of referentiesDe Kaukasuseekhoorn (Sciurus anomalus) is een soort eekhoorn.
Veverica krátkouchá (Sciurus anomalus) je veverica z rodu Sciurus.
Jej prirodzeným biotopom je zmiešaný les. Obýva oblasti juhovýchodnej Európy a juhozápadnej Ázie s ročným úhrnom zrážok do 500 mm. V Turecku bol zistený je výskyt až do 2 000 m n. m. Je aktívna najmä cez deň. Je možné ju nájsť aj v skalnatom teréne, kde si zriedka robí v skalných štrbinách hniezdo.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Veverica krátkouchá
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Veverica krátkouchá
Veverica krátkouchá (Sciurus anomalus) je veverica z rodu Sciurus.
Jej prirodzeným biotopom je zmiešaný les. Obýva oblasti juhovýchodnej Európy a juhozápadnej Ázie s ročným úhrnom zrážok do 500 mm. V Turecku bol zistený je výskyt až do 2 000 m n. m. Je aktívna najmä cez deň. Je možné ju nájsť aj v skalnatom teréne, kde si zriedka robí v skalných štrbinách hniezdo.
Kavkaška veverica, (znanstveno ime Sciurus anomalus) je vrsta pravih veveric, ki je razširjena po mešanih gozdovih jugozahodne Azije. [1]
Vrsto naj bi leta 1778 prvi opisal Johann Friedrich Gmelin v 13. izdaji Systema Naturae,[2] in jo poimenoval Sciurus anomalus.[1] Nekateri avtorji temu oporekajo in opis vrste umeščajo v leto 1788,[3] in kot avtorja navajajo Johanna Antona Güldenstädta , ki naj bi vrsto opisal leta 1785.[4][5]
Kavkaška veverica doseže dolžino med 32 in 36 cm, vključno s 13 do 18 cm dolgim repom. Običajno tehta med 250 in 410 grami. Barva kožuha na zgornji strani telesa variira med sivkasto rjavo in bledo sivo, odvisno od podvrste, spodnja stran telesa je rjavkasta do rumenkasta, rep pa je rumeno rjave do rdeče barve. Kremplji so za veverice relativno kratki. Samice imajo osem ali deset seskov.[5]
Priznane so tri podvrste kavkaške veverice:
Kavkaška veverica, (znanstveno ime Sciurus anomalus) je vrsta pravih veveric, ki je razširjena po mešanih gozdovih jugozahodne Azije.
Vrsto naj bi leta 1778 prvi opisal Johann Friedrich Gmelin v 13. izdaji Systema Naturae, in jo poimenoval Sciurus anomalus. Nekateri avtorji temu oporekajo in opis vrste umeščajo v leto 1788, in kot avtorja navajajo Johanna Antona Güldenstädta , ki naj bi vrsto opisal leta 1785.
Persisk ekorre (Sciurus anomalus) är en art i släktet trädekorrar. Wilson & Reeder (2005) listar tre underarter.[2]
Persisk ekorre har en sommar- och en vinterpäls. Ovansidan är på sommaren rödgrå till svartgrå och under vintern mörkare. Undersidan är ljusgrå till vitaktig med röda och gula skuggor. Kroppslängden ligger mellan 19 och 25 cm och därtill kommer en 12 till 16 cm yvig svans. Vikten ligger mellan 250 och 410 gram, honor är i genomsnitt obetydlig större. Till skillnad från den röda ekorren har persisk ekorre ganska sällan tofsar på öronen.[3]
Arten har fyra helt utbildade tår vid framfötterna och en rudimentär tumme, antalet tår vid bakfötterna är fem.[3]
Arten förekommer huvudsakligen i västra Asien i två från varandra skilda populationer. Utbredningsområdet för den första sträcker sig från norra Israel längs kustlinjerna av östra Medelhavet och södra Svarta havet till Kaukasus. Den andra populationen sträcker sig i en bredare strimma från centrala Turkiet över norra Irak till västra Iran. Små isolerade populationer finns dessutom i Jordanien, Turkiets europeiska del och på grekiska öar.[1]
Habitatet utgörs av blandskog upp till 2 000 meter över havet.[1]
Persisk ekorre är aktiv på dagen, främst på morgonen och kort före skymningen. Individerna lever utanför parningstiden ensam och de markerar sitt revir med urin och avföring. Fortplantningssättet är inte utrett men det antas att persisk ekorre liknar den vanliga ekorren i denna aspekt.[4]
Liksom vanlig ekorre äter arten frön från kottar av barrträd, andra frön och frukter. Under tider med matbrist ingår även fågelägg, ryggradslösa djur, bark och blommor i födan. Däremot äter persisk ekorre inga svampar eller bär.[4]
Naturliga fiender är kungsörn (Aquila chrysaetos) och berguv (Bubo bubo). Troligen jagas ekorren av rovdjur som kan klättra i träd.[4]
Persisk ekorre hotas främst av skogsavverkningar och faller ibland offer för sportjägare. Beståndet minskar men arten listas trots allt som livskraftig (least concern).[1]
Wikimedia Commons har media som rör Persisk ekorre.
Persisk ekorre (Sciurus anomalus) är en art i släktet trädekorrar. Wilson & Reeder (2005) listar tre underarter.
Anadolu Sincabı, Kafkas Sincabı veya İran Sincabı, Sincapgiller familyasından ağaçlarda ve eski yırtıcı yuvalarında yaşayan bir kemirici türü.
Yakın akrabası Kızıl Sincap'tan biraz daha iridir. Geniş yapraklı ormanlarda yaşar. Çam kozalaklarından çıkardığı tohumlarla birlikte, mantar, meyve, yumurta, yulaf, ayçiçeği ve kuş yavrularıyla da beslenir. Eski ağaçkakan yuvalarında yaşarlar. Tilki, kedi, kakım, baykuş ve şahin onun doğal düşmanlarıdır. Dünya çapında tehlikede olmasa da Türkiye'de post için avlanıldıklarından nesilleri tehlikededir.
Güne erken saatlerde başlarlar ve çok sıcak günlerde öğle uykusuna yatabilirler. Kış aylarında çok hareket etmezler. Kozalak ve tohumları kışın yemek için toprağa gömerler. Gömdükleri yeri unutup ağaçların yayılmasına bilmeden de olsa yardımcı olurlar.
Anadolu Sincabı, Kafkas Sincabı veya İran Sincabı, Sincapgiller familyasından ağaçlarda ve eski yırtıcı yuvalarında yaşayan bir kemirici türü.
Yakın akrabası Kızıl Sincap'tan biraz daha iridir. Geniş yapraklı ormanlarda yaşar. Çam kozalaklarından çıkardığı tohumlarla birlikte, mantar, meyve, yumurta, yulaf, ayçiçeği ve kuş yavrularıyla da beslenir. Eski ağaçkakan yuvalarında yaşarlar. Tilki, kedi, kakım, baykuş ve şahin onun doğal düşmanlarıdır. Dünya çapında tehlikede olmasa da Türkiye'de post için avlanıldıklarından nesilleri tehlikededir.
Güne erken saatlerde başlarlar ve çok sıcak günlerde öğle uykusuna yatabilirler. Kış aylarında çok hareket etmezler. Kozalak ve tohumları kışın yemek için toprağa gömerler. Gömdükleri yeri unutup ağaçların yayılmasına bilmeden de olsa yardımcı olurlar.
Країни поширення: Вірменія, Азербайджан, Грузія, Греція, Іран, Ірак, Ізраїль, Йорданія, Ліван, Сирійська Арабська Республіка, Туреччина. Висота проживання: від рівня моря до 2000 м. Цей вид живе переважно в змішаних і листяних лісах, хоча також зустрічається в хвойних лісах (наприклад, на південному узбережжі Туреччини), а також на скельних виходах.
На відміну від ще одного мешканця Палеарктики, вивірки звичайної вивірка кавказька має 4, а не 6 подушечок на задніх ступнях і хутро на нижніх частинах тіла варіює від насиченого іржавого до бурувато-жовтого кольору.
Самиці мають середню довжину тіла, 228 мм, довжину хвоста, 149 мм, масу тіла, 310 гр; самці мають середню довжину тіла, 215 мм, довжину хвоста, 153 мм, масу тіла, 345 гр.
У деяких частинах ареалу, вирубка лісу і полювання / браконьєрство є загрозами. Зустрічається в охоронних районах.
Sóc Kavkaz, tên khoa học Sciurus anomalus, là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Gmelin mô tả năm 1778.[2]
.jpg)
.jpg)
Sóc Kavkaz, tên khoa học Sciurus anomalus, là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Gmelin mô tả năm 1778.
Sciurus anomalus (Gmelin, 1778)
Охранный статус
Кавка́зская бе́лка, или перси́дская бе́лка[1] (Sciurus anomalus) — родич обыкновенной белки. Водится в лесных районах Закавказья. Её латинское название, «ненормальная белка», дано из-за отсутствия у неё малого предкоренного зуба.
Это зверёк типично беличьего облика, небольшой, с длинным пушистым хвостом. Персидская белка мельче обыкновенной, и шерсть у неё короче. Длина её тела — 20—25,5 см, хвоста — 13—17 см; весит она 332—432 г. Уши короткие (23—31 мм), без кисточек. Окраска яркая, сравнительно однородная. Верхняя сторона тела буровато-серая; на боках мех каштаново-бурый; по всей спине заметна лёгкая чёрновато-бурая или серебристо-серая рябь. Брюхо и грудь — от ярко-ржавчатых до почти белых. Хвост от каштаново-ржавого до светло-коричневого. Зимой окраска практически не меняется, становясь лишь более тёмной на спине и бледной на брюхе. Линяет персидская белка дважды в год: в конце марта — апреле и с августа по октябрь.
Персидская белка — эндемик Ближнего Востока и Кавказского перешейка. Обитает в Закавказье, Малой и Передней Азии и в Иране, а также на о-вах Лесбос и Гёкчеада (Эгейское море). Из-за вырубки широколиственных лесов и иссушения климата её ареал в историческое время оказался разорван на четыре изолированные популяции, которые не связаны друг с другом:
Обитает в лесном поясе гор до верхней его границы. Населяет дубово-буковые, ореховые и каштановые леса. Часто встречается в садах. Избегает субальпийских лесов с высоким травяным покровом, мертвопокровных, высокоствольных буковых лесов. В годы неурожая основных кормов переходит в смешанные леса. Однако отсюда персидскую белку вытесняет её конкурентка — обыкновенная белка, завезённая на Кавказ в 30-50-х годах XX в. В лиственных лесах конкуренция слабее, так как обыкновенная белка предпочитает держаться хвойных лесов.
Живут персидские белки поодиночке и парами. Активны днём, пики активности приходятся на раннее утро и предвечерние часы. В лесу легко различить её голос, похожий на металлическое «чит-чит-чит». Образ жизни древесный, хотя она довольно часто (чаще обыкновенной белки) спускается на землю. Перелетая с ветки на ветку, совершает прыжки длиной 3—5 м. При опасности скрывается в кроне дерева или замирает, прижавшись к стволу. Хорошо плавает, но в воду идёт неохотно. Массовых миграций, видимо, не совершает; перемещения носят местный характер — по мере созревания орехов и плодов белки поднимаются вверх по склону. В зимнюю спячку не впадают.
На персидских белок охотятся лесная и каменная куницы, новорожденных бельчат в большом количестве уничтожает ласка. Неволю персидская белка переносит плохо даже в молодом возрасте.
Поселяется в дуплах, расположенных в 5—14 м над землёй или на земле, в прикорневых пустотах. Гайну из веточек и листьев делает редко. Селиться предпочитает на вязах, липах, клёнах и дубах, выбирая отдельно стоящие деревьях среди густого подлеска. Выстилка гнезда в дупле трёхслойная: первый, наружный слой состоит из сухой трухи, второй — из измельчённых листьев, третий, внутренний — из целых листьев и мха.
Питается семенами деревьев, орехами, каштанами, желудями, фруктами, ягодами, грибами, почками и побегами лесных деревьев и кустарников. В Закавказье предпочитает грецкие орехи и лещину. В Ливане и Израиле питается преимущественно семенами кедра, сосен и желудями. За одно кормление белка способна съесть до 30 г ореховых ядер. Животную пищу (беспозвоночных, яйца птиц, ящериц) потребляет редко.
В питании наблюдается сезонная зависимость. С осени до весны основу рациона составляют семена деревьев. Весной и летом возрастает роль зелёных кормов и увеличивается доля животной пищи. На зиму белка делает запасы из орехов, каштанов, желудей, грибов, пряча их в разнообразные укрытия, часто в прикорневых пустотах стареющих деревьев; её запасами пользуются и другие грызуны.
Биология её размножения изучена гораздо хуже, чем у обыкновенной белки. В Закавказье персидская белка размножается круглый год, с тремя пиками: в конце января — начале февраля, в конце апреля и с середины июля до конца августа. Помётов в течение года 2, у части самок — 3. Беременность до 30 дней; в помёте 2—4 голых, слепых детёныша. Вскармливание продолжается до 6 недель. Половозрелости молодые белки достигают в возрасте 5—6 месяцев.
Численность персидской белки невысока и подвержена значительным колебаниям в зависимости от биотопа. Наиболее обычна она в перестойных лесах, богатых дуплами, и в ореховых рощах. В Грузии, в связи с интродукцией обыкновенной белки, вытеснившей персидскую белку из смешанных лесов, её численность и ареал сократились на 20%. Наибольший ущерб её популяции наносит сведение лесных массивов человеком, что приводит к исчезновению её естественной среды обитания и фрагментации ареала на изолированные субпопуляции.
Персидская белка не имеет промыслового значения из-за своей малочисленности и грубости меха. Наносит некоторый ущерб, поедая грецкие орехи.
Кавка́зская бе́лка, или перси́дская бе́лка (Sciurus anomalus) — родич обыкновенной белки. Водится в лесных районах Закавказья. Её латинское название, «ненормальная белка», дано из-за отсутствия у неё малого предкоренного зуба.
캅카스청서 또는 페르시아청서(학명 : Sciurus anomalus)는 다람쥐과 청서속에 속하는 설치류의 일종이다. 몸길이는 32~36cm, 꼬리 길이는 13~18cm, 몸무게는 250~410g 정도이다. 이란·아제르바이잔·터키·그리스·그루지야 등 서남아시아·동유럽의 활엽수림에서 흔히 서식하며, 남쪽으로는 요르단·이스라엘 등지까지도 서식한다.[1]
캅카스청서 또는 페르시아청서(학명 : Sciurus anomalus)는 다람쥐과 청서속에 속하는 설치류의 일종이다. 몸길이는 32~36cm, 꼬리 길이는 13~18cm, 몸무게는 250~410g 정도이다. 이란·아제르바이잔·터키·그리스·그루지야 등 서남아시아·동유럽의 활엽수림에서 흔히 서식하며, 남쪽으로는 요르단·이스라엘 등지까지도 서식한다.
.jpg)
