الأسماء في صفحات التنقل
Guidance for identification (German text)
L'alzinoia o alzinall (Pleurotus dryinus) és un bolet de capell blanc amb esquames grises. Té un peu gruixat, làmines decurrents i es fa sobre troncs d'arbres planifolis.[1]
No s'ha de confondre amb el Leccinum lepidum que, a segons quins llocs, també s'anomena alzinall o alzinoia.[2]
L'alzinoia o alzinall (Pleurotus dryinus) és un bolet de capell blanc amb esquames grises. Té un peu gruixat, làmines decurrents i es fa sobre troncs d'arbres planifolis.
No s'ha de confondre amb el Leccinum lepidum que, a segons quins llocs, també s'anomena alzinall o alzinoia.
Hlíva dubová (Pleurotus dryinus (Pers.) P. Kumm.) je dřevokazná jedlá stopkovýtrusná houba z čeledi hlívovité (Pleurotaceae), rostoucí na kmenech listnatých i jehličnatých stromů.
Plodnice rostou z živých i mrtvých kmenů a pařezů stromů a jsou tvořeny kloboukem a spíše krátkým třeněm.
Klobouk má v mládí téměř polokulovitý, vzhůru vyklenutý tvar a mírně vzhůru vypouklý tvar si zachovává i posléze. Jeho průměr činí až 15 cm. Horní strana klobouku je plstnatá, pokrytá plochými, políčkovitými, vatovitými šupinami. Horní strana včetně šupinek je zbarvena bělavě, našedle až světle hnědošedě. Okraje bývají podvinuté. Na spodní straně klobouku se nachází lupenitý hymenofor, tvořený bělavými, u starších plodnic nažloutlými lupeny, někdy rozvětvenými. Lupeny výrazně sbíhají na třeň, kde někdy vytvářejí krátkou síťku.[1] V mládí je celý hymenofor zakryt závojem (velem), které se upíná na třeň a okraj klobouku, kde později zůstávají jeho blanité zbytky.[2][3]
Třeň je připojen ke klobouku excentricky[4] a často bývá zahnutý, neboť vyrůstá kolmo ke kmeni stromu. Bývá asi 2-5 cm dlouhý a až 4 cm tlustý; je válcovitého, někdy až soudkovitého tvaru. Na povrchu je třeň šupinkatý, zbarvený podobně bělavě až šedavě jako klobouk.
Dužnina je poměrně tuhá, bíle zbarvená, po poranění však poněkud žloutne. Vyznačuje se příjemnou chutí i vůní.[5][2]
Hladké elispoidní výtrusy jsou 9-15 x 3-5 µm velké, výtrusný prach má bílou barvu.[6] Též se může nepohlavně rozmnožovat pomocí konidií.[5][1]
Hlíva dubová se vyskytuje poměrně hojně v létě a na podzim, a to jednotlivě, nebo v malých skupinách.[2][1] Roste na kmenech a pařezech stromů, hlavně dubů, buků a jiných listnáčů, a navzdory svému jménu často také na smrcích.[7][5][4][8] Často vyrůstá z poškozených míst kmene.[2]
Tento druh je rozšířen v Evropě, Asii i Severní Americe. [9]
Hlíva dubová je chutný jedlý druh, zvláště v případě mladých plodnice, starší jsou příliš tuhé.[10][2][4]
Obrázky, zvuky či videa k tématu hlíva dubová ve Wikimedia Commons
Hlíva dubová (Pleurotus dryinus (Pers.) P. Kumm.) je dřevokazná jedlá stopkovýtrusná houba z čeledi hlívovité (Pleurotaceae), rostoucí na kmenech listnatých i jehličnatých stromů.
Der Berindete Seitling (Pleurotus dryinus), auch Beringter oder Eichen-Seitling genannt,[1] ist eine Pilzart aus der Familie der Seitlingsverwandten (Pleurotaceae). Er wird zusammen mit dem Beschleierten Pappel-Seitling (P. calyptratus) zur Untergattung Lentidiopsis gezählt, die durch ein zartes Velum bei jungen Fruchtkörpern gekennzeichnet ist. Das Artepitheton dryinus kommt vom griechischen Wort δρύϊνος und bezeichnet "von Eichen".
Die Fruchtkörper des Berindeten Seitlings stehen meist einzeln, der Rand junger Exemplare ist lange eingerollt und mit zartem Velum behangen. Die Fruchtkörper sind weißlich gefärbt, später gelblich, überzogen von einem bräunlich-grauen, im Alter aufbrechendem Hyphenfilz, der eine relativ derbe Rinde bildet (Name!). Die Pilze gilben beim Trocknen und auf Druck etwas. Die entfernt stehenden, weit am Stiel herablaufenden Lamellen sind weiß, teilweise gegabelt and bilden teilweise Querverbindungen. Der weißlich-cremefarbene Stiel steht meist exzentrisch, ist kurz (20–60 mm lang und 10–40 mm breit) und mit einem weißen Filz überzogen.
In Nordafrika wird die auf Stümpfen der Atlas-Zeder wachsende Varietät uteosaturatus mit leuchtend gelb gefärbtem Stiel, Lamellen und Fleisch beschrieben (Krieglsteiner zitiert nach Malencion).
Nahe verwandt ist der seltene Beschleierte Pappel-Seitling (P. calyptratus), der sich durch größere Sporen vom Berindeten Seitling unterscheidet und ausschließlich auf Pappeln wächst.
Der Berindete Seitling ist ein Schwächeparasit an Laub- und Nadelbäumen, der eine intensive Weißfäule erzeugt und seinen Wirt langsam zum Absterben bringt, und nach dem Absterben des Wirtes noch einige Zeit als Saprobiont weiterleben kann. Er kommt in unterschiedlichen Waldtypen vor, besonders an Waldrändern und Waldwegen. Krieglsteiner weist besonders auf das häufige Vorkommen in Parks, an Straßen und Bächen und in Obstwiesen hin.
Der Berindete Seitling kommt in der Holarktis sowie in den nördlichen Subtropen in Europa, Nordafrika, Asien, Mittel- und Nordamerika vor. In Deutschland ist er in unterschiedlicher Dichte im ganzen Gebiet verbreitet.
Der Berindete Seitling ist kein Speisepilz; als Baum- und Holzschädling ist er eher unbedeutend.
Der Berindete Seitling (Pleurotus dryinus), auch Beringter oder Eichen-Seitling genannt, ist eine Pilzart aus der Familie der Seitlingsverwandten (Pleurotaceae). Er wird zusammen mit dem Beschleierten Pappel-Seitling (P. calyptratus) zur Untergattung Lentidiopsis gezählt, die durch ein zartes Velum bei jungen Fruchtkörpern gekennzeichnet ist. Das Artepitheton dryinus kommt vom griechischen Wort δρύϊνος und bezeichnet "von Eichen".
Pleurotus dryinus is a species of fungus in the family Pleurotaceae. It grows on dead wood and is also a weak pathogen; infecting especially broad-leaved trees.
The species name is a Latinised version of the Greek word "dryinos" (δρύῐνος), meaning "related to oak", which refers to one of its main hosts.[1]
The original definition of this fungus as Agaricus dryinus was made by Persoon in 1800.[2] In 1871 in his "Führer in die Pilzkunde" ("Guide to mycology"), Paul Kummer introduced Pleurotus as a genus and defined three similar ringed species: Pleurotus corticatus, Pleurotus Albertini and P. dryinus. They were distinguished because only P. corticatus has intertwined ("anastomosing") gills on the stem and P. Albertini is bigger and grows on conifer wood rather than oak. However, nowadays all three are considered to be forms of the same species.[3] The name dryinus takes precedence because it is the oldest.[4]
Also, in 1874 Fries defined a species Pleurotus tephrotrichus, having a deeper grey colour, which again has been incorporated into P. dryinus but may be distinguished as the variety P. dryinus var. tephrotrichus.[5]
The English name "Veiled Oyster Mushroom" has been given to this species.[6]
The following sections use the given references throughout.[7][8][9][10]
This mushroom is saprobic on dead wood and can also be a weak parasite of trees. It occurs especially on oak (from which it derives its name), but also on beech, other broad-leaved trees, and occasionally on conifers. It is often solitary or may grow in small groups.
Appearing from summer to autumn, it is distributed throughout Europe, where it varies locally between common and rare.[8] It is also found in North America.[12]
In the following table, Species Fungorum is a general reference for the names.[4]
Designation, author & date of related mushroom Relationship & status Characteristics Hypsizygus ulmarius (Bull.) Gray (1821) This mushroom, which has been classified as a Pleurotus, is reportedly easy to mistake for P. dryinus.[13] The gills are only slightly decurrent, no ring. Lentinus levis (Berk. & M.A. Curtis) Murrill (1915) This American mushroom, which has been classified as a Pleurotus, is reportedly easy to mistake for P. dryinus.[13] It has no cap scales and no ring or veil remnants, and the felty surface is different.[14] Pleurotus albertinii [Fr.) Sacc. (1887) Once defined as a separate species, now part of P. dryinus. Larger than var. dryinus and grows on conifer wood rather than deciduous. Pleurotus calyptratus (Lindblad ex Fr.) Sacc. (1887) A similar but currently valid species, also with prominent veil remnants. Smells of flour,[11] little or no stipe, cap smooth, only grows on poplar.[9] Pleurotus corticatus (Fr.) P. Kumm. (1871) Once defined as a separate species, now part of P. dryinus, may be considered a variety. Has intertwined ("anastomosing") gills on the stem. Pleurotus dryinus var. dryinus P. Kumm (1871) This name may be used to distinguish normal P. dryinus from proposed varieties. Pleurotus dryinus var. tephrotrichus (Fr.) Damblon & Lambinon (1959) Once defined as a separate species, now part of P. dryinus, may be considered a variety. Greyer than var. dryinus.This mushroom is edible, though it is tough when older and inferior to the better-known Pleurotus species.[15][8][6]
It is a mild parasite of broad-leaved trees (a "white rot").[9]
Like some other Pleurotus species, P. dryinus attacks nematodes and may provide a control method for these parasites when they infect cats and dogs.
Pleurotus dryinus is a species of fungus in the family Pleurotaceae. It grows on dead wood and is also a weak pathogen; infecting especially broad-leaved trees.
Loorservik (Pleurotus dryinus) on kandseente hulka kuuluv seeneliik.
Seent on leitud ka Eestist.
Seen on mittesöödav.[1]
Loorservik (Pleurotus dryinus) on kandseente hulka kuuluv seeneliik.
Seent on leitud ka Eestist.
Seen on mittesöödav.
Pleurotus dryinus, de son nom vernaculaire, le Pleurote voilé, est un champignon basidiomycète du genre Pleurotus dans la famille des Pleurotaceae à pied excentré et cespiteux, se développant en touffes serrées.
Chapeau charnu, blanc puis beige à orangé, jusqu'à 12 cm. Restes du voile annuliforme visibles.
Sur troncs d'arbres dépérissants.
Commun à rare. En Europe et Afrique du Nord[1].
Pleurotus dryinus, de son nom vernaculaire, le Pleurote voilé, est un champignon basidiomycète du genre Pleurotus dans la famille des Pleurotaceae à pied excentré et cespiteux, se développant en touffes serrées.
Ąžuolinė kreivabudė (lot. Pleurotus dryinus) – šalmabudinių (Mycenaceae) šeimos, kreivabudžių (Pleurotus) genties grybų rūšis.
Parkai, pakelės, gyvų lapuočių sužalotoje vietoje.
Vasara, ruduo.
Kepurėlė mėsinga, kieta, paviršius šiurkštus, plaušuotai žvynuotas.
Vaisiakūniai dideli. Kepurėlė 5–15 (20) cm skersmens, jauna – pusiau apvali, plačiai vėduokliška, vėliau – paplokščia, šiek tiek įdubusi, plaušuota, žvynuota, pakraščiai užsilenkę žemyn, su plėvelinio apvalkalo liekanomis, balta, pilka, gelsva. Lakšteliai balti, kreminiai, gelsvi, nuaugtiniai, pakraščiai nedantyti. Kotas 2–6×1–4 cm, ekscentrinis, šoninis, plaukuotas, baltas, gelsvas. Trama kieta, balta, malonaus, pikantiško kvapo, riešutų skonio. Sporos 9–13×3–4 μm.
Būdingi požymiai: vaisiakūniai plačiai vėduokliški, baltai pilkšvi, trama mėsinga, pikantiško kvapo.
Auga pavieniui ant lapuočių, retai ant spygliuočių medžių (pažeistoje vietoje) arba ant negyvos medienos. Nevalgoma, nereta.
Lietuvos grybų atlasas, Vincentas Urbonas, Kaunas, Lututė, 2007, ISBN 978-9955-692-59-1, 197 psl.
Ąžuolinė kreivabudė (lot. Pleurotus dryinus) – šalmabudinių (Mycenaceae) šeimos, kreivabudžių (Pleurotus) genties grybų rūšis.
Augimo vietaParkai, pakelės, gyvų lapuočių sužalotoje vietoje.
Augimo laikasVasara, ruduo.
Pagrindiniai požymiaiKepurėlė mėsinga, kieta, paviršius šiurkštus, plaušuotai žvynuotas.
Vaisiakūniai dideli. Kepurėlė 5–15 (20) cm skersmens, jauna – pusiau apvali, plačiai vėduokliška, vėliau – paplokščia, šiek tiek įdubusi, plaušuota, žvynuota, pakraščiai užsilenkę žemyn, su plėvelinio apvalkalo liekanomis, balta, pilka, gelsva. Lakšteliai balti, kreminiai, gelsvi, nuaugtiniai, pakraščiai nedantyti. Kotas 2–6×1–4 cm, ekscentrinis, šoninis, plaukuotas, baltas, gelsvas. Trama kieta, balta, malonaus, pikantiško kvapo, riešutų skonio. Sporos 9–13×3–4 μm.
Būdingi požymiai: vaisiakūniai plačiai vėduokliški, baltai pilkšvi, trama mėsinga, pikantiško kvapo.
Auga pavieniui ant lapuočių, retai ant spygliuočių medžių (pažeistoje vietoje) arba ant negyvos medienos. Nevalgoma, nereta.
Capel fin-a a 12 cm., carnos, da biancastr a bes, lanos e peui a scaje, con ël bòrd apendiculà. Lamele smòrte, decorente. Gamba svilupà, dës-centrà, bianca, con dle reste dl'anel. Carn spëssa che a peul tiré an sël giàun.
A chërs dzora al bòsch.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa antëresse alimentar.
Capel fin-a a 12 cm., carnos, da biancastr a bes, lanos e peui a scaje, con ël bòrd apendiculà. Lamele smòrte, decorente. Gamba svilupà, dës-centrà, bianca, con dle reste dl'anel. Carn spëssa che a peul tiré an sël giàun.
AmbientA chërs dzora al bòsch.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa antëresse alimentar.
Boczniak białożółty (Pleurotus dryinus (Pers.) P. Kumm.) – gatunek grzybów z rodziny boczniakowatych (Pleurotaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Pleurotus, Pleurotaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1800 r. Persoon nadając mu nazwę Agaricus dryinus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1871 r. P. Kumm., przenosząc go do rodzaju Pleurotus[1].
Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 1999 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako bedłka drewna, boczniak dębowy, boczniak korowaty[2].
U młodych okazów wypukły, szybko jednak rozpostarty[4]. Średnica 6-10 cm, barwy białej lub bladoszarej, filcowato-włóknisty lub łuseczkowaty, z błoniastymi szczątkami osłony na brzegu (zwłaszcza u młodych owocników)[5].
Rzadkie, przy trzonie rozwidlone, zbiegające na trzon. Początkowo są arwy białawe, potem żółknące[5][4].
Wysokość 1-3 cm, grubość 1 cm, przeważnie umiejscowiony ekscentrycznie względem kapelusza. Jest białawy i aksamitnie filcowaty, początkowo również z błoniastymi szczątkami osłony. Posiada nietrwały pierścień[5][4].
Białawy, żółknący, łykowaty[4].
Biały. Zarodniki o średnicy 9-13 x 3-4 µm[5].
Występuje w Ameryce Północnej i Środkowej, Europie i Azji[6]. W Polsce dość częsty, w pismiennictwie naukowym opisano liczne jego stanowiska na obszarze całego kraju[2].
Rośnie w różnego typu lasach, parkach, przy drogach i na samotnych drzewach, zarówno na wsiach, jak i w miastach. Rozwija się zarówno na martwych, jak i żywych drzewach (głównie na uszkodzonych). Zasiedla pniaki i pnie drzew liściastych, rzadziej iglastych (w szczególności jodłę). Jednoroczne owocniki wytwarza od lipca do października[2]. Najczęściej spotykany jest na bukach i dębach[4].
Saprotrof i pasożyt[2], Gatunek uznawany za niejadalny[5].
Boczniak białożółty (Pleurotus dryinus (Pers.) P. Kumm.) – gatunek grzybów z rodziny boczniakowatych (Pleurotaceae).
Pleurotus dryinus (Pers.) P.Kumm., 1871
Вёшенка дубо́вая (лат. Pleurotus dryinus) — вид грибов, включённый в род Вёшенка (Pleurotus) семейства Вёшенковые (Pleurotaceae).
Шляпка 4—10 см в диаметре, сначала выпуклая, затем уплощённая, белая, кремовая или желтоватая, в центре, в особенности у старых грибов, хлопьевидно-чешуйчатая, по краю нередко с остатками частного покрывала.
Пластинки обычно довольно частые или сравнительно редкие, нисходящие на ножку, белые, затем кремовые.
Ножка 4—10 см длиной, цилиндрическая или немного утолщающаяся книзу, центральная, эксцентрическая или вовсе боковая, бархатистая, беловатая, с плёнчатым или хлопчатым кольцом, обычно исчезающим к старости гриба.
Мякоть беловатая, жестковатая, с приятным сладковатым или кисловатым запахом.
Споровый порошок белый. Споры 9—12×3,5—5,5 мкм, эллиптические, гладкие, неамилоидные.
Вёшенка дубовая, как и другие виды вёшенок, съедобна.
Вёшенка предпочитает широколиственные леса, произрастает обычно одиночно или небольшими группами.
Вёшенка дубо́вая (лат. Pleurotus dryinus) — вид грибов, включённый в род Вёшенка (Pleurotus) семейства Вёшенковые (Pleurotaceae).
櫟生側耳（學名：Pleurotus dryinus），又稱櫟北風菌、櫟平菰，是一種植物的病源體。在中國屬於可食用真菌。
櫟生側耳（學名：Pleurotus dryinus），又稱櫟北風菌、櫟平菰，是一種植物的病源體。在中國屬於可食用真菌。
_Kum_179068.jpg)
