الأسماء في صفحات التنقل
Communication in these monkeys is not well described. However, we may assume that they are like other primates, and use various means of communication. Included in these are visual signals, such as facial expressions and body postures, vocalizations, and tactile communication, including grooming, playing, and aggression.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Although this species is not of special conservation concern, all primates are listed as CITES appendix II because they are vulnerable to habitat loss.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: appendix ii
IUCN Red List of Threatened Species: near threatened
Procolobus verus is the most accomplished leaper in the Tai Forest, where it commonly lives. This capability of P. verus allows it to avoid predators that share this habitat. It also frequently groups with Diana monkeys to avoid predation. Procolobus verus is hunted by humans for its meat and skin.
(Noe and Bshary)
Known Predators:
Procolobus verus is the smallest and the most drab colored of all African colobus monkeys, bearing olive colored hair with a tinge of brown on top and grayish underparts. Weights range from 2 to 4.5 kg, and body lengths of 90 to 430 mm are reported. Procolobus verus has a similar body structure to black and white colobus monkeys, but olive colobus monkeys have a small crest on top of the head and the most reduced thumb and largest feet of any colobine. Males are equal in size to females with relatively larger canines than females.
Procolobus verus possesses six cusps on the lower third molars.
(Burton and Pearson, 1988; Nowak, 1997)
Range mass: 2.2 to 4.5 kg.
Range length: 90 to 430 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
The lifespan of these animals has not been reported, but other leaf eating monkeys rarely live in excess of 30 years in captivity. It is likely that P. verus is similar.
Average lifespan
Status: wild: 20 years.
Average lifespan
Status: captivity: 29 years.
Olive colobus monkeys are arboreal and are restricted to rainforest habitat. They prefer the dense understory of the forest, often near water. Procolobus verus sometimes travels into the middle canopy to sleep, but never ventures to the upper stratum.
(Burton and Pearson, 1988; Flannery, 2000; Nowak, 1997)
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: rainforest
Procolobus verus is found on the western coast of Africa, from Sierra Leone to Tongo. There is also an isolated population in eastern Nigeria.
(Burton and Pearson, 1988; Oates and Whitesides, 1990; Flannery, 2000; Nowak, 1997)
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
Procolobus verus forage in understory and middle canopy of the forest, feeding mainly on young leaves. These monkeys are highly selective feeder, but seasonally they will also eat seeds, flowers, and petioles. When young foliage is available, they ignore mature leaves. Procolobus verus has a sacculated stomach to assist in the breakdown of cellulose in its primarily folivorous diet.
(Flannery, 2000; Oates, 1988)
Plant Foods: leaves; seeds, grains, and nuts; flowers
Primary Diet: herbivore (Folivore )
There are no known adverse effects of P. verus on humans. However, as primates, they may carry some of the same disease organisms which affect people.
Procoloby verus is hunted by humans for food.
Positive Impacts: food
The ecosystem role of these animals is not well understood. We may assume that to the extent that other animals prey upon these monkeys, they serve as a control on predator populations. They may also help to disperse seeds.
These colobines are reported to be polygynous.
Mating System: polygynous
Olive colobus monkeys have a gestation period of 5 to 6 months, with no specific breeding season. Females reproduce about every two years and usually bear only one young at a time. Females reach sexual maturity around 3 to 4 years old, males around 5 to 6 years old. Female P. verus have perineal organs that swell during estrus.
Breeding interval: Females can produce young once every 2 years.
Breeding season: Breeding in this species occurs throughout the year.
Average number of offspring: 1.
Range gestation period: 5 to 6 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 3 to 4 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 5 to 6 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Female P. verus carry their young around in their mouths for a few weeks after birth, a behavior not observed in Colobus species. As the young matures, it is carried on the abdomen of the mother. Mothers provide milk, grooming and protection for the young. The role of males in care of infants has not been reported.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female); extended period of juvenile learning
The Niger Coastal Delta is an enormous classic distributary system located in West Africa, which stretches more than 300 kilometres wide and serves to capture most of the heavy silt load carried by the Niger River. The peak discharge at the mouth is around 21,800 cubic metres per second in mid-October. The Niger Delta coastal region is arguably the wettest place in Africa with an annual rainfall of over 4000 millimetres. Vertebrate species richness is relatively high in the Niger Delta, although vertebrate endemism is quite low. The Niger Delta swamp forests occupy the entire upper coastal delta. Historically the most important timber species of the inner delta was the Abura (Fleroya ledermannii), a Vulnerable swamp-loving West African tree, which has been reduced below populations viable for timber harvesting in the Niger Delta due to recent over-harvesting of this species as well as general habitat destruction of the delta due to the expanding human population here. Other plants prominent in the inner delta flood forest are: the Azobe tree (Lophira alata), the Okhuen tree (Ricinodendron heudelotii ), the Bitter Bark Tree (Sacoglottis gabonensis), the Rough-barked Flat-top Tree (Albizia adianthifolia), and Pycnanthus angolensis. Also present in its native range is the African Oil Palm (Elaeis guineensis)
There are a number of notable mammals present in the inner coastal delta, including the Near Threatened Olive Colobus (Procolobus verus) that is restricted to coastal forests of West Africa and is found here in the inner coastal Niger Delta. Also found here is the restricted distribution Mona Monkey (Cercopithecus mona), a primate often associated with rivers. Also occurring here is the limited range Black Duiker (Cephalophus niger), a near-endemic to the Niger River Basin. In addition, the Endangered Chimpanzee (Pan troglodytes) is found in the Niger Delta. The near-endemic White-cheeked Guenon (Cercopithecus erythrogaster, VU) is found in the inner delta. The Critically Endangered Niger Delta Red Colubus (Procolobus pennantii ssp. epieni), which primate is endemic to the Niger Delta is also found in the inner delta.
Some of the reptiles found in the upper coastal Niger Delta are the African Banded Snake (Chamaelycus fasciatus); the West African Dwarf Crocodile (Osteolaemus tetraspis, VU); the African Slender-snouted Crocodile (Mecistops cataphractus); the Benin Agama (Agama gracilimembris); the Owen's Chameleon (Chamaeleo oweni); the limited range Marsh Snake (Natriciteres fuliginoides); the rather widely distributed Black-line Green Snake (Hapsidophrys lineatus); Cross's Beaked Snake (Rhinotyphlops crossii), an endemic to the Niger Basin as a whole; Morquard's File Snake (Mehelya guirali); the Dull Purple-glossed Snake (Amblyodipsas unicolor); the Rhinoceros Viper (Bitis nasicornis). In addition several of the reptiles found in the outer delta are found within this inner delta area.
Five threatened marine turtle species are found in the mangroves of the lower coastal delta: Leatherback Sea Turtle (Dermochelys coriacea, EN), Loggerhead Sea Turtle (Caretta caretta, EN), Olive Ridley Turtle (Lepidochelys olivacea, EN), Hawksbill Sea Turtle (Eretmochelys imbricata, CR), and Green Turtle (Chelonia mydas, EN).
Other reptiles found in the outer NIger Delta are the Nile Crocodile (Crocodylus niloticus), African Softshell Turtle (Trionyx triunguis), African Rock Python (Python sebae), Boomslang Snake (Dispholidus typus), Cabinda Lidless Skink (Panaspis cabindae), Neon Blue Tailed Tree Lizard (Holaspis guentheri), Fischer's Dwarf Gecko (Lygodactylus fischeri), Richardson's Leaf-Toed Gecko (Hemidactylus richardsonii), Spotted Night Adder (Causus maculatus), Tholloni's African Water Snake (Grayia tholloni), Smith's African Water Snake (Grayia smythii), Small-eyed File Snake (Mehelya stenophthalmus), Western Forest File Snake (Mehelya poensis), Western Crowned Snake (Meizodon coronatus), Western Green Snake (Philothamnus irregularis), Variable Green Snake (Philothamnus heterodermus), Slender Burrowing Asp (Atractaspis aterrima), Forest Cobra (Naja melanoleuca), Rough-scaled Bush Viper (Atheris squamigera), and Nile Monitor (Varanus niloticus).
There are a limited number of amphibians in the inner coastal delta including the Marble-legged Frog (Hylarana galamensis). At the extreme eastern edge of the upper delta is a part of the lower Niger and Cross River watersheds that drains the Cross-Sanaka Bioko coastal forests, where the near endemic anuran Cameroon Slippery Frog (Conraua robusta) occurs.
Kolobouz Van Beneden (Procolobus verus) a zo ur marmouz hag a vev e kornôg Afrika.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Kolobouz Van Beneden (Procolobus verus) a zo ur marmouz hag a vev e kornôg Afrika.
El còlob verd (Procolobus verus) és una espècie de primat de la família dels cercopitècids. Viu a la Costa d'Ivori, Ghana, Guinea, Libèria, Nigèria, Sierra Leone, Togo i possiblement Benín. El seu hàbitat natural són els boscos subtropicals o tropicals secs i els aiguamolls subtropicals o tropicals. Està amenaçat per la pèrdua d'hàbitat.
Segons alguns científices, el còlob verd és l'única espècie del gènere Procolobus. Segons aquest punt de vista, totes les altres espècies anteriorment classificades en aquest gènere haurien d'anar al gènere Piliocolobus.
El còlob verd (Procolobus verus) és una espècie de primat de la família dels cercopitècids. Viu a la Costa d'Ivori, Ghana, Guinea, Libèria, Nigèria, Sierra Leone, Togo i possiblement Benín. El seu hàbitat natural són els boscos subtropicals o tropicals secs i els aiguamolls subtropicals o tropicals. Està amenaçat per la pèrdua d'hàbitat.
Segons alguns científices, el còlob verd és l'única espècie del gènere Procolobus. Segons aquest punt de vista, totes les altres espècies anteriorment classificades en aquest gènere haurien d'anar al gènere Piliocolobus.
Gueréza zelená (Procolobus verus) je primát z čeledi kočkodanovitých, který žije v tropických deštných lesích v Sierra Leone, Togu a Nigérii. Má olivově hnědé zbarvení. Vyskytuje se v bažinatých místech a pohybuje se v nižších částech lesa. Živí se převážně listy, květy, pupeny a ovocem.
Samice jsou březí zpravidla 150-180 dnů a po narození své mládě několik týdnů nosí. Pohybuje se v tlupách o asi 10 - 15 (i 20) jedincích, skupina však může mít i méně než 5 členů. Ve skupině jsou zpravidla 1-2 samci. Guarézy zelené se ozývají takřka nezaměnitelným chrochtavým zpěvem, na který téměř vždy reaguje alespoň jedna tlupa stejným způsobem. Tlupa se může vyskytovat ve společnosti některých druhů kočkodanů. Váha samic se pohybuje okolo 4 kilogramů a délka těla nepřesáhne 50 cm, ocas měří mezi 50 – 60 cm. Samci mohou mít až 6 kg, délku těla a ocasu jsou obdobné jako u samic (délka těla nepatrně delší).
Obrázky, zvuky či videa k tématu gueréza zelená ve Wikimedia Commons
Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.Gueréza zelená (Procolobus verus) je primát z čeledi kočkodanovitých, který žije v tropických deštných lesích v Sierra Leone, Togu a Nigérii. Má olivově hnědé zbarvení. Vyskytuje se v bažinatých místech a pohybuje se v nižších částech lesa. Živí se převážně listy, květy, pupeny a ovocem.
Samice jsou březí zpravidla 150-180 dnů a po narození své mládě několik týdnů nosí. Pohybuje se v tlupách o asi 10 - 15 (i 20) jedincích, skupina však může mít i méně než 5 členů. Ve skupině jsou zpravidla 1-2 samci. Guarézy zelené se ozývají takřka nezaměnitelným chrochtavým zpěvem, na který téměř vždy reaguje alespoň jedna tlupa stejným způsobem. Tlupa se může vyskytovat ve společnosti některých druhů kočkodanů. Váha samic se pohybuje okolo 4 kilogramů a délka těla nepřesáhne 50 cm, ocas měří mezi 50 – 60 cm. Samci mohou mít až 6 kg, délku těla a ocasu jsou obdobné jako u samic (délka těla nepatrně delší).
Der Grüne Stummelaffe (Procolobus verus) ist eine Primatenart aus der Gruppe der Stummelaffen innerhalb der Familie der Meerkatzenverwandten (Cercopithecidae).
Grüne Stummelaffen sind die kleinsten und am unauffälligsten gefärbten Vertreter der Stummelaffen. Ihr Fell ist an der Oberseite olivgrün oder braun gefärbt, die Unterseite ist grau. Wie bei allen Stummelaffen sind ihre Daumen rückgebildet, und die Füße sind relativ groß. Die Tiere erreichen eine Kopfrumpflänge von 43 bis 49 Zentimetern, eine Schwanzlänge von 57 bis 64 Zentimetern und ein Gewicht von 2,9 bis 4,4 Kilogramm.
Grüne Stummelaffen sind im westlichen Afrika beheimatet, ihr Verbreitungsgebiet reicht von Sierra Leone bis Benin, eine kleine isolierte Population findet sich am Apoi Creek im westlichen Nigerdelta in Nigeria. Ihr Lebensraum sind Wälder, sowohl Sumpf- als auch Sekundärwälder.
Diese Tiere sind tagaktive Baumbewohner, die sich meist in Höhen von über 10 Metern in den Bäumen aufhalten. Sie leben in Gruppen aus 5 bis 20 (meist 10 bis 15) Tieren, die sich aus einem Männchen, mehreren Weibchen sowie dem dazugehörigen Nachwuchs zusammensetzen. Sie vergesellschaften sich oft mit Meerkatzen und sind für Primaten ausgesprochen leise Tiere, was in Verbindung mit ihrer Tarnfarbe dem Schutz vor Fressfeinden dient.
Die Nahrung der Tiere besteht aus jungen Blättern, Knospen und Blüten.
Nach rund fünf- bis sechsmonatiger Tragzeit bringt das Weibchen meist ein einzelnes Jungtier zur Welt. Grüne Stummelaffen sind die einzigen Trockennasenaffen, die die Jungtiere im Maul herumtragen, ein Verhalten, das bei Feuchtnasenaffen öfter zu sehen ist. Nach drei bis sechs Jahren werden die Tiere geschlechtsreif.
Obwohl sie durch die Bejagung und die Vernichtung ihres Lebensraumes bedroht werden, sind Grüne Stummelaffen noch häufiger als andere Stummelaffenarten. Die IUCN führt sie als gering gefährdet, was aber veraltet ist.
Der Grüne Stummelaffe wird heute meist als einziger Vertreter der Gattung Procolobus geführt. Die Roten Stummelaffen, die früher ebenfalls in dieser Gattung eingeordnet wurden, werden heute als eigene Gattung, Piliocolobus, betrachtet.
Der Grüne Stummelaffe (Procolobus verus) ist eine Primatenart aus der Gruppe der Stummelaffen innerhalb der Familie der Meerkatzenverwandten (Cercopithecidae).
பசும் கொலோபசு சற்று பாசிப் பச்சை நிறத்தில் உள்ள கொலோபசு வகைக் குரங்கு. வளர்ந்த குரங்கின் முதுகு சற்று பழுப்பு நிறத்திலும் இருக்கும். இதனை வான் பெனிடெனின் கொலோபசுக் குரங்கு (Van Beneden's Colobus) என்றும் புரோகொலோபசு வெரசு (Procolobus verus) என்றும் கூறுவர். இக் குரங்கின் அறிவிய இனப்பெயர் முதலுருகொலோபசு அல்லது புரோகொலோபசு (Procolobus). இது முதனிகள் வகுப்பில், வால் குரங்கு அல்லது செர்க்கோபித்தேசிடீ என்னும் குடும்பத்தில் உள்ள ஓர் இனம். இது ஐவரி கோசிட்டு, கானா, கினி, லைபீரியா, நைஞ்சீரியா, சியரா லியோன், டோகோஆகிய நாடுகளில் உள்ள காடுகளில் இயற்கையில் காணப்படுகின்றது. இதன் வாழிடம் வெப்பமண்டலக் காடுகள் அல்லது நடுவெப்பமண்டலக் காடுகள் ஆகும். காடுகளின் அழிவால் இவ்வினத்தின் தொடர்ச்சி அழியும் தருவாயில் உள்ளது.[2]புரோகொலோபசு என்னும் பேரினத்தில் இக் குரங்கு இனம் ஒன்றுதான் உள்ளது. இதற்கு இனமான மற்ற கொலோபசு இனங்கள் எல்லாம் பிலியோகொலோபசு (Piliocolobus) என்னும் பிறிதொரு பேரினத்தில் அடங்கும் குரங்கு இனங்களாகும்.
இது இலைதழைகளையே உண்டு வாழும் கொலோபசுக் குரங்கு. பூக்களையும், பழங்களையும் கொட்டைகளையும் உண்ணும். துளிர் இலைகளை விரும்பி உண்கின்றன. இதன் உடலமைப்பு இலைகளை செவ்வனே செரிக்கும் சிறப்புத் தன்மைகள் கொண்டது. கொலோபசுக் குரங்குகளிலேயே இதுதான் மிகச் சிறியது. இதன் முகத்தைச் சுற்றி வெள்ளையான முடி உண்டு; முகத்தில் முடி இருக்காது. பசும் கொலோபசுக்கள் சிறு குழுக்களாக வாழ்கின்றன. குழுவில் 5 முதல் 20 விலங்குகள் இருக்கும். ஒரு குழுவில் ஒன்றோ இரண்டோ தான் கடுவன்களாக (ஆண் குரங்குகளாக) இருக்கும். மற்றவை மந்திகளாக (பெண் குரங்குகளாக)வோ, இளம் குரங்குகளாகவோ இருக்கும். பிறந்த குட்டிகளை முதல் மாதத்தில் இக் குரங்குகள் தம் வாயில் கவ்வி எடுத்து செல்கின்றன[3]
பசும் கொலோபசு சற்று பாசிப் பச்சை நிறத்தில் உள்ள கொலோபசு வகைக் குரங்கு. வளர்ந்த குரங்கின் முதுகு சற்று பழுப்பு நிறத்திலும் இருக்கும். இதனை வான் பெனிடெனின் கொலோபசுக் குரங்கு (Van Beneden's Colobus) என்றும் புரோகொலோபசு வெரசு (Procolobus verus) என்றும் கூறுவர். இக் குரங்கின் அறிவிய இனப்பெயர் முதலுருகொலோபசு அல்லது புரோகொலோபசு (Procolobus). இது முதனிகள் வகுப்பில், வால் குரங்கு அல்லது செர்க்கோபித்தேசிடீ என்னும் குடும்பத்தில் உள்ள ஓர் இனம். இது ஐவரி கோசிட்டு, கானா, கினி, லைபீரியா, நைஞ்சீரியா, சியரா லியோன், டோகோஆகிய நாடுகளில் உள்ள காடுகளில் இயற்கையில் காணப்படுகின்றது. இதன் வாழிடம் வெப்பமண்டலக் காடுகள் அல்லது நடுவெப்பமண்டலக் காடுகள் ஆகும். காடுகளின் அழிவால் இவ்வினத்தின் தொடர்ச்சி அழியும் தருவாயில் உள்ளது.புரோகொலோபசு என்னும் பேரினத்தில் இக் குரங்கு இனம் ஒன்றுதான் உள்ளது. இதற்கு இனமான மற்ற கொலோபசு இனங்கள் எல்லாம் பிலியோகொலோபசு (Piliocolobus) என்னும் பிறிதொரு பேரினத்தில் அடங்கும் குரங்கு இனங்களாகும்.
இது இலைதழைகளையே உண்டு வாழும் கொலோபசுக் குரங்கு. பூக்களையும், பழங்களையும் கொட்டைகளையும் உண்ணும். துளிர் இலைகளை விரும்பி உண்கின்றன. இதன் உடலமைப்பு இலைகளை செவ்வனே செரிக்கும் சிறப்புத் தன்மைகள் கொண்டது. கொலோபசுக் குரங்குகளிலேயே இதுதான் மிகச் சிறியது. இதன் முகத்தைச் சுற்றி வெள்ளையான முடி உண்டு; முகத்தில் முடி இருக்காது. பசும் கொலோபசுக்கள் சிறு குழுக்களாக வாழ்கின்றன. குழுவில் 5 முதல் 20 விலங்குகள் இருக்கும். ஒரு குழுவில் ஒன்றோ இரண்டோ தான் கடுவன்களாக (ஆண் குரங்குகளாக) இருக்கும். மற்றவை மந்திகளாக (பெண் குரங்குகளாக)வோ, இளம் குரங்குகளாகவோ இருக்கும். பிறந்த குட்டிகளை முதல் மாதத்தில் இக் குரங்குகள் தம் வாயில் கவ்வி எடுத்து செல்கின்றன
The olive colobus monkey (Procolobus verus), also known as the green colobus or Van Beneden's colobus, is a species of primate in the family Cercopithecidae. Its English name refers to its dull olive upperparts.[3] It is the smallest example of all colobine monkeys and is rarely observed in its natural habitat because of its cryptic coloration and secretive nature.[4] It is found in the rain forests of West Africa, ranging from southern Sierra Leone to Nigeria.[2] The IUCN Red List classifies the olive colobus as vulnerable[2] (previously near threatened), with the cause of its decline attributed to habitat loss and hunting.[2] Though much of the land within the range of the olive colobus has been affected by human activities, it retains its ability to thrive in small degraded forest fragments.[2]
Procolobus verus is a small-bodied mammal with an average body weight of 4.6 kilograms for males and 4.1 kilograms for females.[4] The olive colobus are greenish-brown in color with the hairs transitioning from greenish-yellow at the root, and becoming darker towards the tip.[5] The under side of the olive colobus is lighter in color and the hairs found on the face are stiff and dark.[5] Their coloration allows them to stay camouflaged within the trees reducing the risk of predation. Like all colobine monkeys,[6] olive colobuses have a unique feature in that their thumb is severely reduced on their forefeet, while the hind feet retain five digits.[5] The feet of the olive colobus are also abnormally large compared to other African colobine species.[7]
The natural habitat of the olive colobus includes second growth within tall forests, palm forests and swamps, where they feed in the lower and middle vegetation strata.[2] The olive colobus is mainly folivorous, although it may consume fruits and seeds when available.[8] The diet consists primarily of young leaves, and they tend to avoid mature leaf parts altogether. This is related to the fact that it is a forestomach fermenter with a small body size, which requires it to obtain a very high quality diet.[8] The fact that olive colobus monkeys utilize this type of fermentation also relates to their lack of fruit consumption, because fruits that contain high levels of acid can overly lower the pH of the stomach, causing negative and sometimes lethal effects on microorganisms living within it.[8]
The olive colobus monkey is a very cryptic and shy animal, which can make the observation and understanding of its behavior difficult. What is known about interactions between olive colobus monkeys and other related species shows that their social structure is very complex. Olive colobus monkeys are found in small groups containing multiple breeding males, several females, and their infants.[9] Though found in groups of only a few individuals, olive colobus monkeys are almost always seen in association with other monkeys, particularly the Diana monkey, Cercopithecus diana.[9] There have been many suggestions as to how this relationship benefits the olive colobus, such as reducing the risk of predation.[9] A piece of evidence that gives support to this idea is the willingness of the olive colobus to travel to higher altitudes in the tree tops to feed when other species are nearby.[2]
In addition to serving as a means of predator avoidance, the close association with Diana monkeys is a mechanism used by male olive colobus monkeys to obtain new female mates. The olive colobus mating system is unique in that unlike many species living in small groups, there is no evidence of male monopolization over females. It has been proposed that females use aspects of their reproductive biology(long receptive periods, promiscuous mating, and mating overlap among females) along with mating behaviors to limit the monopolization of males in a group. Benefits to the avoidance of male monopolization include direct or indirect female mate choice, decreasing the risk of infanticide, and increased paternal care for offspring.[9]
The olive colobus monkey is very susceptible to habitat loss due to increased encroachment of hunters and farmers on both protected and unprotected lands. In order to ensure that this threatened species is protected, the olive colobus has been listed under Appendix II of CITES (the Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora) and as a Class A species under the African Convention on the Conservation of Nature and Natural Resources, which monitor the international trade of species and their status in the environment.[2] The olive colobus is also covered in many protected areas including Taï National Park on the Ivory Coast of West Africa, which was declared a Forest and Wildlife Refuge in 1926 and accepted as a biosphere reserve in 1982.[10] The park has a total area of 330,000 hectares, plus a 20,000-hectare buffer zone, where new plantations and settlement are prohibited.[11]
Though efforts have been established in order to protect the olive colobus monkey and its habitat, illegal farming and hunting are still a fundamental threat to this species' survival. To ensure that the olive colobus will thrive in the future, stricter enforcement of laws and regulations should be implemented, as well as the development of educational and public awareness plans. The olive colobus will also benefit from further study and observation.[11]
The olive colobus monkey (Procolobus verus), also known as the green colobus or Van Beneden's colobus, is a species of primate in the family Cercopithecidae. Its English name refers to its dull olive upperparts. It is the smallest example of all colobine monkeys and is rarely observed in its natural habitat because of its cryptic coloration and secretive nature. It is found in the rain forests of West Africa, ranging from southern Sierra Leone to Nigeria. The IUCN Red List classifies the olive colobus as vulnerable (previously near threatened), with the cause of its decline attributed to habitat loss and hunting. Though much of the land within the range of the olive colobus has been affected by human activities, it retains its ability to thrive in small degraded forest fragments.
El colobo oliva o colobo verde (Procolobus verus) es una especie de primate catarrino de la familia Cercopithecidae.[2] Se encuentra en Costa de Marfil, Ghana, Guinea, Liberia, Nigeria, Sierra Leona, y posiblemente Benín y Togo. Su hábitat natural el bosque seco tropical o subtropical, y el pantano tropical o subtropical. Está amenazado por pérdida de hábitat y por el comercio ilegal.
El Colobo oliva es monotípico en el género Procolobus; todas las demás especies que había antes en este género están ahora en el género Piliocolobus.
Datos: Q777869
Multimedia:
Especies: Procolobus verus
El colobo oliva o colobo verde (Procolobus verus) es una especie de primate catarrino de la familia Cercopithecidae. Se encuentra en Costa de Marfil, Ghana, Guinea, Liberia, Nigeria, Sierra Leona, y posiblemente Benín y Togo. Su hábitat natural el bosque seco tropical o subtropical, y el pantano tropical o subtropical. Está amenazado por pérdida de hábitat y por el comercio ilegal.
El Colobo oliva es monotípico en el género Procolobus; todas las demás especies que había antes en este género están ahora en el género Piliocolobus.
Procolobus verus Procolobus generoko animalia da. Primateen barruko Colobinae azpifamilia eta Cercopithecidae familian sailkatuta dago
Procolobus verus Procolobus generoko animalia da. Primateen barruko Colobinae azpifamilia eta Cercopithecidae familian sailkatuta dago
Oliiviruostegueretsa eli vihergueretsa (Procolobus verus) on läntisessä Afrikassa elävä lehtiapinalaji.[3] Se luokitellaan nykyisin ruostegueretsojen (Procolobus) suvun ainoaksi lajiksi.[2][4] Sukuun on aiemmin luettu myös muita lajeja, jotka nykyisin sijoitetaan Piliocolobus-sukuun.[5]
Oliiviruostegueretsa elää metsissä ja soiden sekä viljelysmaiden laitamilla. Se on elintavoiltaan piilotteleva ja sitä on vaikea päästä näkemään luonnossa.[1]
Oliiviruostegueretsan ruumiin pituus on 43–49 cm, hännän pituus on 57–64 cm ja eläin painaa 2,9–5,7 kg.[3]
Oliiviruostegueretsa eli vihergueretsa (Procolobus verus) on läntisessä Afrikassa elävä lehtiapinalaji. Se luokitellaan nykyisin ruostegueretsojen (Procolobus) suvun ainoaksi lajiksi. Sukuun on aiemmin luettu myös muita lajeja, jotka nykyisin sijoitetaan Piliocolobus-sukuun.
Oliiviruostegueretsa elää metsissä ja soiden sekä viljelysmaiden laitamilla. Se on elintavoiltaan piilotteleva ja sitä on vaikea päästä näkemään luonnossa.
Oliiviruostegueretsan ruumiin pituus on 43–49 cm, hännän pituus on 57–64 cm ja eläin painaa 2,9–5,7 kg.
Procolobus verus, colobe vert ou colobe de Van Beneden est une espèce qui fait partie des mammifères Primates. C’est un singe de la famille des Cercopithecidae.
Ce colobe est appelé en français de nombreux noms, notamment Colobe vert ou Colobe vrai[1].
Autres noms vernaculaires en français : Colobe de Van Beneden ou Colobe vert olive[1].
Le colobe de Van Beneden mesure, tête et corps, de 46,5 à 48 cm. Sa queue est de 56-57 cm. Il pèse de 4,2 à 4,7 kg.
Son pelage, olive grisé, lui assure un excellent camouflage dans les arbres et les lianes face à ses principaux prédateurs : chimpanzés, léopards et rapaces.
Il vit en groupe d'une dizaine d'individus constitué de mâles et de femelles. Il est presque exclusivement arboricole et extrêmement discret.
C'est le seul singe de l'ancien monde à transporter son petit dans la gueule[2].
Le colobe vert est présent dans les forêts d'Afrique de l'Ouest, au Bénin, Côte d'Ivoire, Ghana, Guinée, Liberia, Nigeria, Sierra Leone et Togo[3]. Il se retrouve dans la végétation secondaire dans les forêts denses et hautes et également en bordure de zones forestières, ainsi que dans les forêts marécageuses et palmeraies.
Procolobus verus, colobe vert ou colobe de Van Beneden est une espèce qui fait partie des mammifères Primates. C’est un singe de la famille des Cercopithecidae.
Il colobo verde o colobo di Van Beneden (Procolobus verus (Van Beneden, 1838)) è una specie di primate della famiglia dei Cercopitecidi.
Attualmente la specie è l'unica ascritta al genere Procolobus; tutte le altre che vi appartenevano un tempo, infatti, sono state trasferite nel nuovo genere Piliocolobus[1].
La specie occupa un areale che va dalla Liberia al Benin, con una piccola popolazione isolata che vive in Nigeria orientale. Il suo habitat naturale è costituito da foreste e paludi subtropicali o tropicali.
Misura in totale meno di un metro di lunghezza, di cui più della metà spetta alla coda, per un peso di 3–4 kg: questi valori ne fanno il più piccolo rappresentante dei Colobinae.
Il pelo è di colore bruno-olivaceo (da cui il nome comune) nella zona dorsale, mentre il ventre è grigiastro. Le mani la faccia è nerastra, così come le mani: queste ultime, di dimensioni piuttosto grandi rispetto al corpo, presentano pollici quasi del tutto atrofizzati, e ridotti ad un misero mozzicone.
Si tratta di animali diurni ed arboricoli, che vivono in gruppi di una decina d'individui, composti da un unico maschio dominante e numerose femmine e cuccioli. È una specie insolitamente silenziosa per essere un primate, inoltre tende spesso a formare gruppi con altre specie di cercopitecidi, probabilmente allo scopo di difendersi meglio da eventuali predatori.
Si tratta di animali erbivori, che si nutrono di foglie giovani, germogli e fiori.
Il maschio si accoppia con tutte le femmine del proprio gruppo durante il loro estro: la gestazione dura circa sei mesi, al termine dei quali la femmina mette al mondo un unico cucciolo. I colobi verdi sono l'unica specie di catarrine che è stata osservata portare in giro i piccoli tenendoli in bocca, comportamento tipico, in genere delle scimmie del Nuovo Mondo o di altri mammiferi sprovvisti di braccia con mani.
I cuccioli raggiungono la maturità sessuale fra i tre ed i sei anni: a questo punto, tendono spontaneamente ad allontanarsi dal gruppo natio, per entrare a far parte di un nuovo gruppo o tentare di crearsene uno proprio.
Il colobo verde o colobo di Van Beneden (Procolobus verus (Van Beneden, 1838)) è una specie di primate della famiglia dei Cercopitecidi.
Attualmente la specie è l'unica ascritta al genere Procolobus; tutte le altre che vi appartenevano un tempo, infatti, sono state trasferite nel nuovo genere Piliocolobus.
De groene franjeaap (Procolobus verus) is een aap uit de familie van de apen van de Oude Wereld (Cercopithecidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1838 als Colobus verus gepubliceerd door Pierre-Joseph van Beneden.
De soort komt voor in bossen in West-Afrika, van het zuiden van Sierra Leone tot het zuidoosten van Nigeria, maar het verspreidingsgebied is niet aaneengesloten.
Bronnen, noten en/of referenties
De groene franjeaap (Procolobus verus) is een aap uit de familie van de apen van de Oude Wereld (Cercopithecidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1838 als Colobus verus gepubliceerd door Pierre-Joseph van Beneden.
Procolobus verus (grønnkolobusape eller olivenkolobusape) er en monotypisk art av bladaper (Colobinae) og tilhører den monotypiske slekten Procolobus i familien av dyreaper (Cercopithecidae). Arten er endemisk for landene som grenser mot Guineabukta i Vest-Afrika, fra Sierra Leone til Benin. Et par mindre isolerte populasjoner befinner seg også i det sørlige Nigeria.
P. verus blir i snitt omkring 4,1–4,6 kg tung, avhengig av kjønn. Hannen er noe større enn hunnen. Pelsen er grønnaktig brun i det ytre laget og blir mørkere mot tuppene, mens det indre hårlaget skifter til grønnaktig gult mot roten av behåringen. Den skiller seg fra andre afrikanske bladaper gjennom sine betydelig større føtter i forhold til resten av kroppen. Tomlene er dessuten betydelig reduserte på hendene, mens de på bakføttene er normalt utviklet og fem i tallet.
Arten er trelevende og habitatet består av tropisk regnskog, der den trives i det lavere og midtre sjiktet. Kosten består for det meste av nye, friske blader og skudd, men den eter også noe frukt og frø. Arten er svært sky og den sosiale strukturen kompleks innad i gruppene. Gruppene består nemlig av flere hanner som alle parer seg med flere hunner, samt deres avkom.[1]
Inndelingen under følger i hovedsak Mammal Species of the World og er i henhold til Groves (2005).[2] Norske navn og beskrivelser i parentes er nødvendigvis ikke offisielle navn og beskriveler.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Procolobus verus (grønnkolobusape eller olivenkolobusape) er en monotypisk art av bladaper (Colobinae) og tilhører den monotypiske slekten Procolobus i familien av dyreaper (Cercopithecidae). Arten er endemisk for landene som grenser mot Guineabukta i Vest-Afrika, fra Sierra Leone til Benin. Et par mindre isolerte populasjoner befinner seg også i det sørlige Nigeria.
P. verus blir i snitt omkring 4,1–4,6 kg tung, avhengig av kjønn. Hannen er noe større enn hunnen. Pelsen er grønnaktig brun i det ytre laget og blir mørkere mot tuppene, mens det indre hårlaget skifter til grønnaktig gult mot roten av behåringen. Den skiller seg fra andre afrikanske bladaper gjennom sine betydelig større føtter i forhold til resten av kroppen. Tomlene er dessuten betydelig reduserte på hendene, mens de på bakføttene er normalt utviklet og fem i tallet.
Arten er trelevende og habitatet består av tropisk regnskog, der den trives i det lavere og midtre sjiktet. Kosten består for det meste av nye, friske blader og skudd, men den eter også noe frukt og frø. Arten er svært sky og den sosiale strukturen kompleks innad i gruppene. Gruppene består nemlig av flere hanner som alle parer seg med flere hunner, samt deres avkom.
Multimedia w Wikimedia Commons Pragereza oliwkowa[3], gereza oliwkowa[4] (Procolobus verus) – gatunek ssaka z rodziny koczkodanowatych (Cercopithecidae).
Wilgotny las równikowy na zachodnim wybrzeżu Afryki, od Sierra Leone do Togo.
Gatunek po raz pierwszy opisany przez P. J. van Benedena w 1838 roku pod nazwą Colobus verus[5]. Jako miejsce typowe autor wskazał Afrykę[5]. Jedyny przedstawiciel rodzaju Procolobus – pragereza[3], utworzonego przez A. T. de Rochebrune'a w 1887 roku[6].
Gatunek typowy: Colobus verus Van Beneden, 1838
Nazwa rodzajowa jest połączeniem greckiego słowa πρό pro – „przed, blisko” oraz nazwy rodzaju Colobus Illiger, 1811[7]. Epitet gatunkowy pochodzi od łacińskiego słowa verus – „prawdziwy”[8].
Prgereza oliwkowa jest najmniejszą z gerez. Ma małą głowę z nieowłosioną lub słabo owłosioną częścią twarzową. Ubarwienie grzbietu oliwkowobrązowe, spód ciała biało-szary. Masa ciała 2–4,5 kg, długość ciała bez ogona 9–43 cm. Rozmiary samców są zbliżone do rozmiarów samic.
Gatunek ten prowadzi dzienny, nadrzewny tryb życia. Żyje w grupach liczących od 10 do 15 osobników. Grupy gerez oliwkowych często łączą się w stada z innymi gatunkami małp. Dieta gerez oliwkowych składa się głównie z młodych liści.
Samice osiągają dojrzałość płciową pomiędzy 3 i 4 a samce pomiędzy 4 i 5 rokiem życia. Okres ciąży trwa 5–6 miesięcy. Najczęściej rodzi się jedno młode. W przeciwieństwie do innych gerez samice pragerezy oliwkowej noszą młode w pysku.
Pragerezy oliwkowe są poławiane przez ludzi dla mięsa i skór. Dodatkowym zagrożeniem jest utrata siedlisk spowodowana wyrębem lasów.
Pragereza oliwkowa, gereza oliwkowa (Procolobus verus) – gatunek ssaka z rodziny koczkodanowatych (Cercopithecidae).
O Procolobus (Procolobus verus) é uma espécie de primata da família Cercopithecidae. É encontrado na Costa do Marfim, Gana, Guiné, Libéria, Nigéria, Serra Leoa, Togo e possivelmente Benim. Seus habitats naturais são florestas subtropicais ou florestas tropicais secas e pântanos subtropicais ou tropicais. É ameaçado pela perda do habitat.
O gênero Procolubus só possui um exemplar de espécie, todas as outras foram removidas para o novo gênero Piliocolobus.
O Procolobus (Procolobus verus) é uma espécie de primata da família Cercopithecidae. É encontrado na Costa do Marfim, Gana, Guiné, Libéria, Nigéria, Serra Leoa, Togo e possivelmente Benim. Seus habitats naturais são florestas subtropicais ou florestas tropicais secas e pântanos subtropicais ou tropicais. É ameaçado pela perda do habitat.
O gênero Procolubus só possui um exemplar de espécie, todas as outras foram removidas para o novo gênero Piliocolobus.
Grön guereza eller olivguereza[2] (Procolobus verus) är en primat i familjen markattartade apor och den enda arten i släktet Procolobus. Arten förekommer i västra Afrika och vistas där i träd. Individerna bildar flockar och livnär sig av växtdelar. Grön guereza hotas bland annat av människans jakt och listas av IUCN som nära hotad (NT).
Arten är den minsta i tribus Colobini. Pälsen på ryggen och sidorna är olivgrön eller brun. Buken är grå.[3] Håren är vanligen gröngula vid roten och blir mörkare vid spetsen.[4] Tummen finns bara rudimentärt och fötterna är jämförelsevis stora.[4] Djuret når en kroppslängd mellan 43 och 49 centimeter och därtill kommer en 57 till 64 centimeter lång svans. Vikten varierar mellan 2,9 och 4,5 kilogram.[5] Hannarna är lika stora som honorna men har något större hörntänder.[6]
Innan ungarna av båda könen blir könsmogna har de en mellangård (perineum) som liknar de vuxna honornas genitalregion när den är svullen. Troligen får de på så sätt skydd av äldre hannar som annars inte hjälper andra hannar. Djurens mage är uppdelad i flera säckliknande fikor som hjälper vid nedbrytningen av cellulosan.[7]
Grön guereza förekommer i västra Afrika. Utbredningsområdet sträcker sig från Sierra Leone till Benin. En mindre isolerad population lever i östra Nigeria. Habitatet utgörs av olika slags skogar, ibland med träskområden.[1]
Individerna är aktiva på dagen och vistas i träd, vanligen 10 till 15 meter över marken.[7] De lever i grupper av 5 till 20 individer (oftast 10 till 15) som bildas av en hanne, flera honor och deras ungdjur. Andra flockar bildas av flera vuxna hannar och honor.[3] De bildar ofta större grupper tillsammans med markattor eller andra markattartade apor[3] och är ganska lugna, jämfört med andra primater. När en fiende närmar sig flyr de till täta vegetationsansamlingar och sitter där utan att röra sig.[3] Tillsammans med andra markattartade apor känner sig gröna guerezor säkrare och vid dessa tillfällen når de även trädens topp.[1]
Födan utgörs av unga blad, knopp, frukter och blommor.[1] Vissa studier påpekar att andelen frukter är mycket liten, då giftiga ämnen i frukterna kan skada mikroorganismerna i magsäcken som hjälper till vid nedbrytningen av cellulosa.[8]
Till skillnad från de flesta andra apor som lever i flock finns för gröna guerezor inga bevis för en hierarki med en dominant hanne. På så sätt är det främst honorna som kan välja partner och samtidig minskas risken för barnamord. Samtidigt är hannarna mera delaktiga i ungarnas uppfostran.[9]
Efter dräktigheten, som varar i 5 till 6 månader, föder honan vanligen en enda unge.[5] Grön guereza är den enda arten i underordningen Haplorrhini som bär sina ungar i munnen.[3] Denna vana är egentligen typisk för underordningen Strepsirrhini. När ungarna blir större sitter de på moderns skuldra eller klamrar sig fast i pälsen.[3] Efter 3 till 4 (honor) respektive 5 till 6 år (hannar) är ungarna könsmogna.[6]
Arten hotas av jakt och förstöring av levnadsområdet. Trots detta är populationen ganska stor. IUCN uppskattar att beståndet minskade med 20 procent under de senaste 27 åren (tre generationer) och listar grön guereza som nära hotad (NT).[1]
Tidigare räknades även de röda guerezorna till släktet Procolobus men idag listas de i ett eget släkte, Piliocolobus.[5][10]
Wikimedia Commons har media som rör Grön guereza.
Grön guereza eller olivguereza (Procolobus verus) är en primat i familjen markattartade apor och den enda arten i släktet Procolobus. Arten förekommer i västra Afrika och vistas där i träd. Individerna bildar flockar och livnär sig av växtdelar. Grön guereza hotas bland annat av människans jakt och listas av IUCN som nära hotad (NT).
Тварини досягають довжини тіла 43-49 см, довжини хвоста 57-64 см і ваги від 2,9 до 4,4 кг. Їх хутро оливково-зеленого або коричневого кольору зверху, знизу тьмяно-сірого. Невелика, округла голова має короткий, сірий гребінь з вихором сивого волосся на кожній стороні чола.
Країни проживання: Бенін; Кот-д'Івуар; Гана; Гвінея; Ліберія; Нігерія; Сьєрра-Леоне; Того. Їх місцем існування є ліси, як болотні так і вторинні.
Раціон в основному складається з молодих листків, бутонів і квітів (70%), а також тільки 10% зрілого листя. Цей вид денний, майже виключно деревний і дуже сором'язливий. Вони живуть в групах від 5 до 20 (зазвичай від 10 до 15) тварин, які складаються з одного самця, кількох самиць і потомства. Відомі хижаки: Stephaboaetus coronatus, Panthera pardus, Homo sapiens.
Після приблизно 5-6 місяців вагітності, самиця народжує зазвичай одне дитинча. Це єдині сухоносі мавпи, які носять молодь в роті, поведінка, яку можна побачити частіше в мокроносових мавп. Після 3—6 років тварини стають статевозрілими.
Чисельність, ймовірно, знижується через втрати лісових місць проживання і полювання, особливо в далекосхідній частині ареалу. Вид включений до класу А Африканської конвенції і Додатку II СІТЕС. Зустрічається в ряді охоронних територій.
Procolobus verus là một loài động vật có vú trong họ Cercopithecidae, bộ Linh trưởng. Loài này được Van Beneden mô tả năm 1838.[2]
Bài viết liên quan đến Bộ Linh trưởng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Procolobus verus là một loài động vật có vú trong họ Cercopithecidae, bộ Linh trưởng. Loài này được Van Beneden mô tả năm 1838.
Procolobus verus (van Beneden, 1838)
Ареал
Зелёный колобус, или зелёный оливковый колобус, или зелёная гвереца, или бенеденов толстотел, или зелёный толстотел (лат. Procolobus verus) — вид обезьян семейства мартышковых отряда приматов. Это самый мелкий из всех колобусов, его трудно наблюдать в дикой природе из-за маскировочной окраски и скрытного образа жизни.[1] Зелёные колобусы обитают в дождевых лесах Западной Африки от юга Сьерра-Леоне до Нигерии.[2] Популяция может быть уязвима ввиду разрушения среды обитания и охоты.[2] Несмотря на то, что большая часть ареала этих животных затронута деятельностью человека, они способны выживать в небольших фрагментированных участках леса.[2]
Небольшие приматы со средним весом 4,6 кг для самцов и 4,1 кг для самок.[1] Шерсть коричневато-зелёная, волоски жёлто-зелёные у корней и становятся темнее к кончикам.[3] Брюхо более светлое, шерсть на морде жёсткая и тёмная.[3] Их расцветка позволяет им оставаться незамеченными среди листвы. Большой палец на передних конечностях практически полностью редуцирован, на задних конечностях присутствует.[3] Пальцы длинные.[4]
Встречаются в подлеске, пальмовых лесах и у воды.[2] В рационе в основном листья, хотя также едят фрукты и семена.[5] Предпочитают молодые листья и ростки.[5]
Очень скрытное животное. Образует группы со сложной социальной структурой. В группе несколько взрослых самцов и самок, а также их потомство.[6] Хотя их группы небольшие, их часто можно встретить вместе с другими мартышковыми, особенно вместе с мартышкой диана.[6] Было высказано предположение, что при помощи такого соседства зелёные колобусы защищаются от хищников.[6]
Зелёные колобусы очень чувствительны к разрушению среды обитания.[2] Во многих африканских странах приняты меры по защите этих приматов.[7][8] Однако, несмотря на эти меры, зелёные колобусы всё ещё становятся жертвами нелегальной охоты.[8]
Зелёный колобус, или зелёный оливковый колобус, или зелёная гвереца, или бенеденов толстотел, или зелёный толстотел (лат. Procolobus verus) — вид обезьян семейства мартышковых отряда приматов. Это самый мелкий из всех колобусов, его трудно наблюдать в дикой природе из-за маскировочной окраски и скрытного образа жизни. Зелёные колобусы обитают в дождевых лесах Западной Африки от юга Сьерра-Леоне до Нигерии. Популяция может быть уязвима ввиду разрушения среды обитания и охоты. Несмотря на то, что большая часть ареала этих животных затронута деятельностью человека, они способны выживать в небольших фрагментированных участках леса.
綠疣猴（學名Procolobus verus）是靈長目猴科綠疣猴屬的一種。分布於西非的科特迪瓦、加納、幾內亞、利比裡亞、尼日利亞、塞拉利昂、多哥等國，棲息於亞熱帶和熱帶干燥森林和沼澤地區。目前受到棲息地減少的威脅。
这是一篇與哺乳动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 綠疣猴（學名Procolobus verus）是靈長目猴科綠疣猴屬的一種。分布於西非的科特迪瓦、加納、幾內亞、利比裡亞、尼日利亞、塞拉利昂、多哥等國，棲息於亞熱帶和熱帶干燥森林和沼澤地區。目前受到棲息地減少的威脅。
올리브콜로부스 또는 반베네덴콜로부스(Procolobus verus)는 긴꼬리원숭이과에 속하는 영장류이다. 코트디부아르, 가나, 기니, 나이지리아, 시에라리온, 토고 혹은 베냉에서 발견된다. 이들은 아열대 또는 열대 검조 숲과 아열대 또는 열대 습지에 사는 습성이 있다. 서식지 파괴에 따라 멸종 위협에 노출되고 있다.[2]
올리브콜로부스는 현재, 올리브콜로부스속(Procolobus)에 속하는 유일 종이다. 현존하는 다른 종들은 새로운 속인 붉은콜로부스속(Piliocolobus)으로 옮겨져 분류되고 있다.[1]
