الأسماء في صفحات التنقل
Guidance for identification (German text)
Inonotus dryadeus (syn. Pseudoinonotus dryadaeus), commonly known as oak bracket, warted oak polypore, weeping polypore or weeping conk, is an inedible species of fungus belonging to the genus Inonotus, which consists of bracket fungi with fibrous flesh. Most often found growing at the base of oak trees, it causes white rot and decay of the trunks. It secretes an amber liquid which weeps from tubes in its upper surface.
The thick fruiting body of Inonotus dryadeus varies in size from 5 to 30 centimetres (2.0 to 11.8 in) in width,[2] although specimens up to 75 centimetres (30 in) have been found.[3] Its velvety upper surface is cream to rusty brown with a yellower margin, and is pitted with tubes up to 3 cm deep which ooze an orange-brown liquid when the fruit body is young,[1][4] hence the name "weeping conk".[3]
On the buff underside there are 4 to 6 fine pores per millimetre. These are initially greyish-white but mature to yellow or ochre.[5]
The flesh is soft and fibrous, yellow-brown in colour and has an unpleasant odour.[4]
The spores are white, smooth and globose, with dimensions in the range of 6.5–8×7–8 μm.[2]
I. cuticularis grows on beech, sycamore and elm.
Inonotus dryadeus is a parasitic saprobic fungus,[1] with spores entering wounds on broadleaf trees (predominantly oak, although sometimes maple, elm and chestnut).[4] The fungus is primarily a root decay fungus, rotting the below−ground parts of roots. Detection is often difficult if the conks have not developed. The fruiting conks appear close to the ground on the trunk, thickly attached, and either singly or in groups.
It has been observed in North America and temperate northern Europe, where it is described as widespread but locally common.[4] Fruiting occurs in summer and autumn, but fruit bodies may overwinter and persist for several years, eventually turning black and cracked. Presence of a fruit body may indicate that the mycelium has penetrated and weakened the root crown of the tree.[3]
Inonotus dryadeus (syn. Pseudoinonotus dryadaeus), commonly known as oak bracket, warted oak polypore, weeping polypore or weeping conk, is an inedible species of fungus belonging to the genus Inonotus, which consists of bracket fungi with fibrous flesh. Most often found growing at the base of oak trees, it causes white rot and decay of the trunks. It secretes an amber liquid which weeps from tubes in its upper surface.
Pseudoinonotus dryadeus es una especie de hongo de la familia Hymenochaetaceae.
Inonotus dryadeus (Pers.) Murrill2
Basidioma anual, pileado-sésil, dimitado en forma de repisa, solitario a imbricado, de consistencia esponjosa en fresco, de 50-230 x 50-130 x 40-55 mm. Píleo de color café oscuro hacia el centro y amarillo pálido ocre hacia el borde, tomentoso a zonado, con tubérculos en toda la superficie ya que en fresco el basidioma secreta gotas de líquido color ámbar, cubierto por una costra café oscura en ejemplares maduros. Margen estéril y redondeado. Himenio con poros angulares de color café claro a café, de 5-6 poros por mm, en ejemplares maduros crece frecuentemente sobre ellos una capa de micelio blanquecina. Tubos hasta 10 mm de largo, quebradizos, de color café oscuro. Contexto hasta 40 mm de grosor, zonado, el cual se desmenuza fácilmente, de color café cocoa, con una línea café oscura hacia la superficie del píleo. Esporas hialinas, subglobosas, dextrinoides, de 6.5-8 × 7-8 µm.[1]
Esta especie se desarrolla en México, en los estados de Baja California, Durango, estado de México, Guerrero, Morelos, Nuevo León, Querétaro, Veracruz y la Ciudad de México. También se encuentra en Estados Unidos, Uruguay, Canadá, Europa y Asia.[1][2]
Crece sobre el tronco de encinos (Quercus) spp., causando pudrición y afectando las raíces.[1]
Se conoce muy poco de la biología y hábitos de los hongos, por eso la mayoría de ellos no se han evaluado para conocer su estatus de riesgo (Norma Oficial Mexicana 059).
Pseudoinonotus dryadeus es una especie de hongo de la familia Hymenochaetaceae.
Inonotus dryadeus
Inonotus dryadeus, de son nom vernaculaire, le polypore du chêne ou polypore larmoyant est un champignon agaricomycète du genre Inonotus et de la famille des Hymenochaetaceae.
Binomas Inonotus dryadeusKamštinis skylenis (lot. Inonotus dryadeus) – šiurkšteninių (Hymenochaetaceae) šeimos grybas. Paplitęs Šiaurės Afrikoje, Azijoje, Šiaurės Amerikoje. Europoje daugiausia sutinkamas pietinėje ir centrinėje dalyje.
Vienmetis parazitinis saprotrofinis grybas, sukeliantis baltąjį gyvų medžių šaknų ir šaknies kaklelio puvinį. Vaisiakūniai išauga vasarą ir rudenį, gali kelis kartus peržiemoti, ilgainiui pajuosdami ir suaižėdami. Jie stambūs, pasitaiko iki 40 cm pločio, 15 cm storio, jauni viršutiniame paviršiuje išskiria gelsvos spalvos lašelius. Trama pluoštinė, minkšta, geltonos-rudos spalvos, skleidžia nemalonų kvapą. Sporos baltos, lygios ir gaubliškas, jų dydis 6,5-8 × 7-8 μm.
Skyleniai išauga pavieniui ar grupėmis ant senų stambių ąžuolų kamienų, prie žemės, kartais ant šaknų. Dažniausiai pasitaiko ant derlinguose dirvožemiuose ir atvirose vietose augančių ąžuolų, kartais ir ant klevų, guobų ir kaštonų.
1992 m. kamštinis skylenis įrašytas į Lietuvos raudonąją knygą.[2]
Žinomos 2 radavietės: Verkių apylinkėse (Vilniuje) rastas 1980 m. Platelių ežero Pilies saloje (Plungės rajone) rastas 1 vaisiakūnis buvo menkai išsivystęs.[3]
Kamštinis skylenis (lot. Inonotus dryadeus) – šiurkšteninių (Hymenochaetaceae) šeimos grybas. Paplitęs Šiaurės Afrikoje, Azijoje, Šiaurės Amerikoje. Europoje daugiausia sutinkamas pietinėje ir centrinėje dalyje.
Tårekjuke (Inonotus dryadeus) er en soppart av typen kjuke som fortrinnsvis snylter på røttene av gamle eiketrær, og forårsaker hvitråte hos vertstreet. Den vokser helt nederst ved rotfestet på treet.
Fruktlegemet, som er ettårig, varierer i størrelse fra 5 til 30 cm, men eksemplarer på opp til 75cm er funnet. Den buede overflaten har lys brun til kremgul farve, og under vekst har den opp til 3 cm store poreåpninger som utskiller en lys brun væske (derav det norske navnet). Fruktkjøttet, som har en ubehagelig lukt, er mykt og gulbrunt. På undersiden har den 4-6 porer pr. mm. Disse er først gråhvite, senere gule til oker. Sporepulveret er hvitt, og sporene er 6.5–8×7–8 μm store.
Tårekjuke finnes i de tempererte nordlige delene av Europa og i Nord-Amerika. Det er bare gjort to funn i Norge.
Tårekjuke (Inonotus dryadeus) er en soppart av typen kjuke som fortrinnsvis snylter på røttene av gamle eiketrær, og forårsaker hvitråte hos vertstreet. Den vokser helt nederst ved rotfestet på treet.
Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.
A chërs al pé o an dzora a reis ëd rol, pì da ràir ëd sapin.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Inonotus dryadeus (Pers.) Murril
Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.
AmbientA chërs al pé o an dzora a reis ëd rol, pì da ràir ëd sapin.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Błyskoporek płaczący (Pseudoinonotus dryadeus (Pers.) Murrill) – gatunek grzybów z rodziny szczeciniakowatych (Hymenochaetaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Pseudoinonotus, Hymenochaetaceae, Hymenochaetales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1800 r. Persoon, nadając mu nazwę Boletus dryadeus. Później zaliczany był do różnych innych rodzajów. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1908 r. W.A. Murrill, przenosząc go do rodzaju Pseudoinonotus[1].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 1999 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako huba drewna, żagiew dębowa i włóknouszek płaczący[3]. Wszystkie te nazwy są niespójne z nazwą naukową.
Jednoroczna huba, wyrastająca pojedynczo, lub dachówkowato w grupach po kilka sztuk. Ma półkulisty, konsolowaty lub półeczkowaty kształt i szerokość 10-25 cm. Brzeg tępy i przeważnie równy. Do podłoża przyrasta bokiem. Górna powierzchnia aksamitna lub szorstka, nierówna, jamkowata lub gruzełkowata, początkowo o barwie kremowej, potem pomarańczowobrunatnej, ochrowej, rdzawej lub tabaczkowej. Charakterystyczną cecha jest występowanie na powierzchni licznych kropel czerwonobrązowego płynu. Po wyschnięciu pozostają po nich brunatne wklęśnięcia. Miąższ u młodych owocników wodnisty i gąbczasty, u starszych suchy, włóknisty i korkowaty. Ma barwę od płowej do rdzawoczerwonej i jest niewyraźnie strefowany[4].
Hymenofor na dolnej powierzchni, rurkowaty, początkowo białoszary, potem żółtobrunatny. Rurki tworzą jedną warstwę. Mają okrągłe, białe, oszronione pory o długości 5-20 mm. Na 1 mm mieści się ich 2-5[4]. U starszych owocników często zarastają białożółtawą warstwą grzybni[5].
Owocnik posiada dość silny i nieprzyjemny zapach. W smaku jest łagodny, nieco kwaśny[4].
System strzępkowy monomityczny. Strzępki w warstwie zewnętrznej cienkościenne lub grubościenne, rzadko rozgałęziające się. W KOH barwią się na jasnobrązowo lub ciemnobrązowo. Mają średnicę 10-14 μm i w niektórych miejscach są inkrustowane gumowatą substancją. Strzępki w tramie o średnicy 5-9 μm, jednolicie bladobrązowe, umiarkowanie grubościenne z rzadkimi rozgałęzieniami. W hymenium występują krótkie, grubościenne, nabrzmiałe i zazwyczaj haczykowate szczecinki o brunatnej barwie, długości 25-34 μm i średnicy 9-11 μm. Podstawki jajowate, 4- sterygmowe, o wymiarach 10-30 × 9-11 μm. Zarodniki szerokoelipsoidalne do prawie kulistych, hialinowe, grubościenne, amyloidalne[6].
Występuje na całej półkuli północnej, głównie w strefie klimatu umiarkowanego[6]. Notowany jest także na Hawajach, w Afryce Południowej i Australii[7]. W Polsce jest rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status V – gatunek narażony na wymarcie[8]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Danii, Holandii, Niemczech, Litwie, Szwecji[3].
Występuje w lasach i parkach na żywych drzewach. W Europie i Azji występuje na dębach, ale w Meksyku i Kalifornii głównie na jodłach. W Kalifornii notowano jego występowanie także na cedrach i sosnach[6]. W Polsce występuje na dębach, zwłaszcza na dębie szypułkowym i d. bezszypułkowym. Owocniki rozwijają się od czerwca do listopada[3].
Pasożyt wnikający do drzewa przez rany i atakujący zdrowe, w pełni żywotne drzewa. Zarodniki wnikają głównie przez skaleczone korzenie lub mechaniczne uszkodzenia podstawy pnia. Owocniki pojawiają się głównie na korzeniach i odziomkowej części pnia. Rozwijająca się w drewnie grzybnia powoduje bardzo silną białą zgniliznę drewna. Na porażonym drzewie owocniki tworzą się nieregularnie – nie w każdym roku. Zapobiega się porażeniu przez wygładzanie ran i zabezpieczanie ich fungicydami[4].
Częstszy jest błyskoporek dębowy (Inocutis dryophila). Odróżnia się mniejszymi, kopytkowatymi owocnikami, które w środkowej części kapelusza mają twardą, ciemniejszą, żółto żyłkowaną i ziarnistą wkładkę[5].
Błyskoporek płaczący (Pseudoinonotus dryadeus (Pers.) Murrill) – gatunek grzybów z rodziny szczeciniakowatych (Hymenochaetaceae).
.jpg)
.jpg)
