Lophius piscatorius Linnaeus 1758

Dieser Artikel befasst sich mit der Fischart Seeteufel, für andere Bedeutungen siehe Seeteufel (Begriffsklärung).

Der Seeteufel (Lophius piscatorius), auch Anglerfisch oder Lotte genannt, ist ein Fisch aus der Ordnung der Armflosser. Die Bezeichnung Forellenstör ist fehldeutig und daher im Lebensmittelrecht nicht gestattet.^[1] Er lebt im nordöstlichen Atlantik von der Küste Marokkos bis nach Norwegen und der Südküste Islands, aber auch bei den Azoren, im Mittelmeer, in der Adria, der Ägäis und im Schwarzen Meer. Er hält sich in Tiefen von 20 bis 1000 Metern auf.

Merkmale

Seeteufel haben einen abgeflachten, schuppenlosen Körper und einen extrem großen, breiten und abgeflachten Kopf mit einem riesigen, mit kräftigen Zähnen besetzten Maul. Sie können maximal zwei Meter lang und über 50 kg schwer werden, erreichen jedoch nur selten Längen von einem Meter. Sie ähneln dem Schwarzen Seeteufel, Hauptunterschied sind die in der Leibeshöhle helle Bauchhaut – die des Schwarzen Seeteufels ist schwarz – und die elf bis zwölf Flossenstrahlen in der zweiten Rückenflosse. Der Unterkiefer und die Kopf- und Körperseiten sind mit Hautanhängseln gesäumt. Der erste Strahl der Rückenflosse ist als Angel (Illicium) mit anhängendem Köder (Esca) ausgebildet. Das maximale nachgewiesene Alter des Seeteufels beträgt 24 Jahre.

• Flossenformel: Dorsale VIII/11–12, Anale 9–10.

Lebensweise

Frei schwimmender Seeteufel

Ein Seeteufel, frisch vom Fischkutter

Das Kopfpräparat eines Seeteufels

Seeteufel leben auf dem Meeresgrund in Tiefen von 20 bis 1000 Metern. Die Art ernährt sich vor allem von Fischen, die mit dem Illicium angelockt und durch plötzliches Aufreißen des riesigen Mauls eingesaugt werden. Sie schwimmen manchmal auch pelagisch und in ihren Mägen wurden zum Teil Überreste von Seevögeln gefunden.

Fortpflanzung

Die Fische laichen rund um die Britischen Inseln von April bis Juni und geben je bis zu eine Million violette Eier ab, die in einem Laichband zusammenhalten, das 15 bis 45 cm breit und acht bis zehn Meter lang sein kann. Das Laichband treibt frei im Wasser, wird durch Wellengang und Strömungen auseinandergerissen und der Laich so weit verteilt. Die daraus schlüpfenden Larven leben pelagisch und halten sich mit stark verlängerten Flossenstrahlen in der Schwebe. Mit einer Länge von 6 bis 8 cm gehen sie zum Bodenleben über. Männchen erreichen die Geschlechtsreife mit einer Länge von 40 cm, Weibchen mit 70 cm Länge. Sie sind dann etwa 6 Jahre alt.

Nutzung

Seeteufel haben gutes Fleisch, das auch nach der Zubereitung fest und nahezu weiß bleibt. Sie werden als Beifang bei der Langleinenfischerei und mit Schleppnetzen gefischt. Im Lebensmittelhandel findet man meist nur den Seeteufelschwanz und die Seeteufelbäckchen. Dabei wird die Bezeichnung Forellenstör statt des eigentlichen Namens genutzt.

Einzelnachweise

1. ↑ Waldemar Ternes, Alfred Täufel, Lieselotte Tunger, Martin Zobel (Hrsg.): Lebensmittel-Lexikon. 4., umfassend überarbeitete Auflage. Behr, Hamburg 2005, ISBN 3-89947-165-2. , Seite 91

Lophius piscatorius

Crapoe (Lophius piscatorius)

Lophius piscatorius.

Havtaska (frøðiheiti - Lophius piscatorius) er ein fiskur, ið livir á grunnum. Havtaska kann gerast 200 cm long, men er vanliga styttri enn 100 cm. Hon er funnin á 20-1800 metra dýpi í øllum Atlantshavi. Havtaska hevur teinar á høvdinum, sum líkjast agni, sum hon lokkar annan fisk til sín við. Tá ið ein fiskur er nóg nær, letur havtaskan kjaftin upp og gloypir honum. Havtaska verður veidd vinnuliga. Havtaska hevur stórt, breitt og flatt høvd, við stórum og breiðum kjafti. Sporlið er nakað flatt fremst og meira rundligt aftari. Tveir stórir beinnaddar eru aftanvert eyguni. Tríggjar høgar stengur eru á bakinum, tann fremsta er heilt fram móti gronini. Henda stongin hevur ein skræðulepa við ljósgagni á toppinum, og hann verður brúktur at lokka fong til sín. Onnur stongin er beint aftan fyri hesa stongina. Triðja stongin er á nakkanum. Mitt á bakinum millum uggafjaðrarnar er ein lítil fjøður við 3-4 teinum, og hetta alt er fremsta ryggfjøðurin. Aftara ryggfjøðurin er oman á sporlinum, og ein gotfjøður undir. Tær eru umleið eins til støddar. Sterturin er lítil, tykist samanfallin og trevsutur. Hon hevur stórar uggafjaðrar, ið sita frammanvert miðjuna. Búkfjaðrarnar eru smáar og eru tætt saman. Tær sita mitt undir øsinum og venda nakað ímóti síðunum og minna um føtur.

Tenninar eru nógvar, óregluligar, væl atskildar, langar og klænar, spískar og hvassar, afturábendar. Tær eru ójavnar í stødd, og í undirkjaftinum í mest sum tveimum røðum. Hon hevur smá eygu, sum sita nakað tætt saman. Roðsla er eingin. Táknaopini eru smá, eitt hvørjumegin aftan fyri og mest sum undir uggafjaðrunum. Fram við síðunum allan vegin runt kroppin eru smáir, trevsukendir skræðulepar. Hon er nakað broytilig eftir umstøðunum, men vanliga er hon einlitt brún og sprøklut, dimmari ella ljósari, viðhvørt við reydligum farra. Gráhvít er hon undir búkinum. Royggið er gráhvítt.

Kelda

• stamps.fo

Lophius piscatorius, commonly kent as the kethie, is a monkfish in the faimily Lophiidae.

References

Lophius piscatorius

U Rospu (Lophius piscatorius) hè un pesciu di a famiglia di i Lophiidae. Si trova vicinu à i costi di l'Oceanu Atlanticu, di u Maritarraniu è di u Mari Neru.

In Corsica

U Rospu hè prisenti annanti i costi di a Corsica.

Altri noma di u Rospu sò: u pesciu rospu, a piscatrici rossa (o pescatrice rossa), u buticu (o butecu).

Da veda dinò

• i pesci di Corsica

Rifarenzi

• Vucabulariu aiaccinu di a pesca, Matina latina
• BDLC Mari

Η πεσκαντρίτσα (Lophius piscatorius), γνωστή και ως πεσκανδρίτσα, βατραχόψαρο, φλάσκα, φανάρι, σκλεμπού και σκερπελέτσο, είναι ψάρι το οποίο ανήκει στην οικογένεια των Λοφιιείδων. Απαντάται στον βορειοανατολικό Ατλαντικό, τη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα. Ζει σε αμμώδεις και λασπώδεις βυθούς και σπανιότερα σε βραχώδεις σε βάθος από 20 μέχρι 1000 μέτρα. Έχει χαρακτηριστικό σχήμα με μεγάλο, επίπεδο κεφάλι και πλακουτσωτό σώμα. Έχει μήκος περίπου 1 μέτρο και μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 2 μέτρα και μέγιστο βάρος 57 κιλά. Τρέφεται με ψάρια και σπανιότερα με θαλασσοπούλια. Περιμένει μισοθαμμένη στον πυθμένα χρησιμοποιώντας ως δόλωμα μια νηματοειδή απόφυση.

Ονομασία

Στα ιταλικά η πεσκαντρίτσα αναφέρεται ως rana pescatrice (βατραχόψαρο)^[1] και από αυτή τη γλώσσα έχει πάρει το όνομά της στα ελληνικά, αναφερόμενη σπανιότερα και μπεσκαντρίτσα^[2][3]. Στα ιταλικά pescatrice σημαίνει ο θηλυκός ψαράς και πιθανότατα πήρε το όνομά της από την προεξοχή που έχει για στο κεφάλι της και τη χρησιμοποιεί ως δόλωμα για να «ψαρεύει» ψάρια.^[4] Παρόλο που αναφέρεται σε λεξικά ως πεσκαντρίτσα^[5], στον τύπο αναφέρεται συχνά (λανθασμένα^[6]) ως πεσκανδρίτσα^[7]. Στην Ελλάδα είχε το όνομα μπράσκα στο Βόλο^[7], φλάσκα στη Χαλκίδα, σκλεμπού στην Πάτρα, και στην Κέρκυρα φανάρι και σκερπελέτσο^[8].

Περιγραφή

Η πεσκαντρίτσα έχει ασυνήθιστη εμφάνιση. Έχει ένα πολύ μεγάλο κεφάλι το οποίο είναι πλατύ, επίπεδο και πλακουτσωμένο. Το υπόλοιπο σώμα φαίνεται να είναι μια απλή απόφυση. Το πλατύ στόμα καταλαμβάνει όλο το πρόσθιο τμήμα του κεφαλιού. Οι δύο σιαγόνες είναι οπλισμένες με σειρές από μακριά μυτερά δόντια. Αυτά είναι κεκλιμένα προς τα μέσα, και όταν κλείνουν επιτρέπουν σε ένα αντικείμενο να γλιστρήσει προς το στομάχι, αλλά να εμποδίζει την έξοδό του από το στόμα.

Τα θωρακικά και τα κοιλιακά πτερύγια είναι αρθρωτα έτσι ώστε να εκτελεί τις λειτουργίες των ποδιών, έτσι ώστε τα ψάρια να είναι σε θέση να περπατούν κατά μήκος του πυθμένα της θάλασσας, όπου κρύβονται σε γενικές γραμμές στην άμμο ή ανάμεσα σε φύκια. Σε όλο το κεφάλι του, αλλά και κατά μήκος του σώματος φέρει αποφύσεις που μοιάζουν με μικρά φύλλα από φύκια, μια δομή η οποία, σε συνδυασμό με την εξαιρετική ικανότητα να προσαρμόζει το χρώμα του σώματος με το περιβάλλον του, βοηθά αυτό το ψάρι σε μεγάλο βαθμό στο να κρύβεται στους χώρους που επιλέγει με βάση την αφθονία θηραμάτων. Δεν έχει λέπια.

Το ψάρι έχει ογδόντα μακριές ίνες κατά μήκος της μεσότητας του κεφαλιού του, τα οποία είναι, στην πραγματικότητα, αποσπασμένα και τροποποιημένα τα πρώτα τρία αγκάθια του πρόσθιου ραχιαίου πτερυγίου. Η πιο σημαντική από αυτές είναι η πρώτη, η οποία είναι η μεγαλύτερη, έχει ένα διακοσμητικό διπλό πτερύγιο στην άκρη της, και μπορεί να κινείται σε κάθε κατεύθυνση.

Το χρώμα του είναι μεταβλητό σε μεγάλο βαθμό, είτε ομοιόμορφο είτε με στίγματα, φωτεινό έως πολύ σκούρο καφέ στη ράχη και λευκό στην κοιλιά. Η ραχιαία επιφάνεια των θωρακικών πτερυγίων πιο κεντρικά έχει το ίδιο χρώμα με το σώμα, αλλά στην περιφέρεια είναι πιο σκούρα. Η κοιλιακή επιφάνεια είναι λευκή και έχει μια σκούρα καφέ γραμμή κοντά στην άκρη. Τα πυελικά πτερύγια είναι λευκά με σκοτεινή μεμβράνη ανάμεσα στις ακτίνες.

Έχει συνήθως μήκος περίπου 1 μέτρο και μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 2 μέτρα μήκος. Το μέγιστο βάρος που έχει καταγραφεί είναι 57,7 κιλά.

Πηγές

• Lophius piscatorius Fish Base
• Lophius piscatorius (Linnaeus, 1758) Species Fact Sheets, ΦΑΟ

Αναφορές

O Budego (nomme scientifigo Lophius piscatorius) o l'è un pescio da famiggia di Lophiidae.

Distribuçion geografica.

Mâ Mediterraneo, Mâ Neigro, Mâ do Nord e Oçeano Atlantico fin a e coste africann-e.

Dimensciuin

O pö arrivä fin a duxento citti de lunghessa e çinquanta chili.

Aspetto

O budego o l'è de cô maron-negro, o gh'ha unna testa molto grossa, con unna prominensa usâ comme canna da pesca per attirâ i atri pesci.

Abitüdini

O budego o l'è un pescio solitaio, ch'o vive in scio fondo do mâ.

Gastronomia

Ben conosciüo pe a bontæ de sö carni magre e savoïe, o se cuxinn-a co-e tomate in ta poela o in to forno.

Curiositæ

A poula budego o budega a l'è de longo usâ pe dï unna personn-a grassa.

Lophius piscatorius, commonly known as the angler, European angler or common monkfish, is a monkfish in the family Lophiidae. It is found in coastal waters of the northeast Atlantic, from the Barents Sea to the Strait of Gibraltar, the Mediterranean and the Black Sea. Within some of its range, including the Irish Sea, this species comprises a significant commercial fishery.^[2]

Description

The average size of European anglers is 40–60 centimetres (16–24 in), with larger specimens exceeding this range. Precise ranges in body size tend to vary between different localities and populations. Average size also tends to increase with depth; populations living in deeper waters are larger-bodied overall than shallow-water ones.^[3]

It has a very large head which is broad, flat, and depressed; the rest of the body appears to be a mere appendage. The wide mouth extends all the way around the anterior circumference of the head, and both jaws are armed with bands of long, pointed teeth. These are inclined inwards and can be closed so as to offer no impediment to an object gliding towards the stomach, but to prevent its escape from the mouth.^[4]

The pectoral and pelvic fins are articulated as to perform the functions of feet, so the fish is able to walk along the bottom of the sea, where it generally hides in the sand or amongst seaweed. Around its head and also along the body, the skin bears fringed appendages resembling short fronds of seaweed, a structure which, combined with the ability to match the colour of the body to its surroundings, assists this fish in camouflaging itself in the places which it selects on account of the abundance of prey. It has no scales.^[4]

The ovaries of female anglers take the form of two long, ribbon-like lobes connected at their posterior ends. One side consists of an egg-producing layer, while the other produces a gelatinous secretion that fills the ovarian lumen during egg maturation. During the reproductive season, the ovaries swell until they fill the abdominal cavity. Male testes are elongated and bean-shaped in cross-section. Spermatogenesis begins in sac-like cysts and is completed in the lumina.^[5]

Habitat

The European angler inhabits muddy and sandy bottoms up to depths of 1,000 metres (3,300 ft). It is occasionally found on rocky bottoms as well.^[6] They rarely occur below the continental slope.^[7]

Behavior

Feeding

Skeleton at the Muséum de Toulouse

Illustration from 1911

The fish has long filaments along the middle of its head, which are, in fact, the detached and modified three first spines of the anterior dorsal fin. The filament most important to the angler is the first, which is the longest, terminates in a lappet, and is movable in every direction. The angler is believed to attract other fish by means of its lure, and then to seize them with its enormous jaws. While it is considered probable that smaller fish are attracted in this way experiments have shown that the actions of the jaw is automatic and depends on the contact of the prey with the tentacle. Its stomach is expandable and it is not unknown for these fish to swallow prey of their own size.^[4]

Adult anglers feed primarily on fish, while juveniles prey mainly on marine invertebrates.^[7] Norway pout is the most common prey item in Northern European waters, while blue whiting is more common among southern population. Whiting and Norway lobster are among the main prey of adult anglers in the Irish Sea. Lesser sandeel is a seasonally common prey item around the Shetland Islands. Cephalopods are an important food source in the Cantabrian Sea.^[8] In 1940, an angler was discovered with a herring gull in its stomach, and it is known to surface and attempt to capture waterbirds.^[9]

Breeding and lifecycle

The spawn of the angler consists of a thin sheet of transparent gelatinous material 60 to 90 cm (2 to 3 ft) wide and 7.5–9 m (25–30 ft) long drifting freely in the water. The eggs in this sheet are in a single layer, each in its own little cavity. The larvae are free-swimming and their pelvic fins are elongated into filaments.^[4] As many as 300,000 to 2,800,000 eggs may be released in a single spawning.^[7] The egg sheets are buoyant and float near the surface of the water, where the action of wind and surface currents may aid dispersal.^[5]

A male angler matures at the age of four years and grows to be 40 cm (16 in) long; whereas the female angler takes two years longer to mature.^[10]

The primary spawning season is distributed between February and June, peaking in spring. A secondary spawning season occurs in November and December, although with a lower percentage of actively reproducing individuals than observed in the primary season.^[5]

Relationship with humans

Lophius piscatorius has historically been considered valuable bycatch in Atlantic fisheries. Captures increased significantly following the development of improvements in deep-water fishing technology. The species has been an important fishery resource in Iberian waters since the 1980s. The related species Lophius budegassa is often caught alongside it, but L. piscatorius is the more abundant of the two.^[8]

References

• Molecular Phylogenetics and Evolution 38 (2006) 742–754

Lofio (latine Lophius piscatorius) estas mara fiŝo vivanta sur fundoj de maroj. Ĝi estas maksimume 2 metrojn longa.

Lofio en kuirejo

Lardita lofio kun legomoj, parmaŝinkaj ĉipsoj sur krema folibeto kaj kaviaraj terpomoj

Apero

Skeleto de Lofio

Lofioj aperas preskaŭ en ĉiuj maroj de tropika kaj milda klimata zono. Ankaŭ en la Mediteraneo ĝi estas tre abunda. En la Atlantika Oceano ĝi vivas de Okcidenta Afriko ĝis la Manika Markolo, la Britaj insuloj kaj la Balta Maro.

Priskribo

Ĝia korpo estas malalta, sed tre larĝa, ĝi estas kovrita de mola haŭto sen skvamoj. Sur la tuta korpo estas malgrandaj elkreskaĵoj kaj elstaraĵoj, do la surfaco de la korpo estas tre malfajna. La plej larĝa kaj la plej malalta estas la kapo, direkte malantaŭen la korpo plialtiĝas kaj mallarĝiĝas. La kapo estas granda, ĝi okupas proksimume unu trionon de la korpo, la buŝo estas larĝa, duonronda kun karakterize superanta suba makzelo (mandiblo) kaj grandaj fleksaj dentoj. La okuloj estas tre malgrandaj, ili troviĝas sur la supra parto de la kapo.

Uzado

La fiŝo estas uzata en kuirarto, kiel montras unu el la bildoj.

El rape común o rape blanco (Lophius piscatorius) es una especie de pez lofiforme de la familia Lophiidae distribuido por el noreste del océano Atlántico, el mar Mediterráneo y el mar Negro.^[1]​

Anatomía

Lophius piscatorius

Es una especie de gran tamaño, con una longitud máxima normal de unos 100 cm, aunque se ha descrito un ejemplar de 200 cm,^[1]​ además de que pueden alcanzar una elevada edad de hasta 24 años.^[2]​ Tiene 8 espinas muy largas en la aleta dorsal, con una cabeza y cuerpo muy deprimidos, de forma que al posarse en el fondo apenas sobresale; la boca es muy amplia y cavernosa; piel delgada y aflojada, sin escamas.^[1]​

Hábitat y forma de vida

Vive en aguas profundas posado directamente sobre el fondo marino, en un rango de profundidad entre 200 y 1000 metros.^[3]​ Prefiere los suelos arenosos y fangosos próximos a la costa —aunque también se le puede encontrar en fondos rocosos—,^[4]​ en los que permanece semienterrado y quieto esperando a su presa, que es atraída por el fino filamento pescador sobre su boca.^[5]​ Se alimenta principalmente de peces, aunque también puede capturar aves marinas.^[1]​

El macho es de mucho menor tamaño que la hembra. En el apareamiento el macho muerde a la hembra en su zona ventral, disuelve su piel en la zona del mordisco y mediante enzimas, queda soldado a su cuerpo de por vida. De esta forma el macho se alimenta de los nutrientes de la hembra y se convierte en un reservorio de esperma fertilizador de huevos.

Pesca

Es una especie muy pescada y comercializada, tanto fresco como congelado. Es muy tradicional en gastronomía y existen múltiples formas de cocinarlo;^[6]​ su precio en el mercado es muy alto.^[7]​ No se suele usar en acuariología debido al enorme tamaño que alcanza.^[4]​

Referencias

• Sistema Integrado de Información Taxonómica. «Lophius piscatorius (TSN 164501)» (en inglés).
• "Lophius piscatorius". En FishBase (Rainer Froese y Daniel Pauly, eds.). Consultada en septiembre de 2009. N.p.: FishBase, 2009.
• Este artículo incorpora texto de una publicación sin restricciones conocidas de derecho de autor: Varios autores (1910-1911). «Encyclopædia Britannica». En Chisholm, Hugh, ed. Encyclopædia Britannica. A Dictionary of Arts, Sciences, Literature, and General information (en inglés) (11.ª edición). Encyclopædia Britannica, Inc.; actualmente en dominio público.

Lophius piscatorius

La baudroie commune (Lophius piscatorius), nommée aussi lotte ou baudroie, est un poisson marin qui vit le long des côtes d'Europe. On la trouve fréquemment sur les côtes de Provence.

La dénomination commerciale de la lotte est ambiguë, car elle désigne par ailleurs un poisson d'eau douce, la lotte de rivière.

Noms vernaculaires

Acceptions anciennes

D'après Émile Littré, l'auteur du Dictionnaire de la Langue Française, la baudroie est définie ainsi ^[1]:

« Un des noms vulgaires de la lophie pêcheuse, poisson des côtes de France. Nom donné aussi par quelques auteurs au genre lophie ».

Dans un texte cité par Du Cange, au mot baudroy, on trouve : « poisson nommé par les Italiens martin-pêcheur, diable de mer, par les Marseillais baudroy, à cause de la grande ouverture de sa bouche, semblable à une bourse dite dans le pays baudrier. Baudroy et par corruption baudroie est donc l'ancien français baudrei ou baudroi, signifiant baudrier. »

Acceptions actuelles

Systématique

L'espèce Lophius piscatorius a été décrite par le naturaliste suédois Carl Von Linné en 1758^[4].

Description

Sa tête énorme la fait ressembler à un crapaud. Sa peau est totalement lisse et ne possède pas d'écaille. Son corps est oblong et presque cylindrique. Le dos est brun-jaune ou vert avec des marbrures sombres. Les flancs sont clairs et le ventre est blanc. À vingt ans, elle peut atteindre 2 mètres pour un poids de 45 kg^[5]. Cependant les spécimens de plus de 50 à 60 cm sont rares.

La tête

Sur la tête de la baudroie commune aux dimensions disproportionnées par rapport au reste du corps, les yeux sont situés haut et très en arrière de l’articulation du filament pêcheur et du second rayon libre de la première nageoire dorsale. Comme tous les poissons, la baudroie commune a des yeux sans paupières. Ses arcades orbitaires sont hypertrophiées. De la tête de la baudroie commune sont extraites les joues à des fins culinaires.

La gueule et la denture

La gueule de la baudroie commune est impressionnante, du fait de sa denture : les dents de la baudroie, des canines, sont pointues et aigües comme des stylets. Elles sont orientées vers l’arrière de la bouche afin d’interdire toute fuite de la proie happée (souvent des petits poissons) et de déglutir. De chaque côté de la mâchoire inférieure, on distingue un seul rang de dents sur une certaine longueur. Puis on observe une seconde rangée de dents plus longues et très pointues. La mâchoire supérieure comprend trois rangs de dents aigües. Les baudroies âgées ont certaines dents usées ou cassées. La denture de la baudroie sert uniquement à retenir les proies. Les dents ne sont pas utilisées pour broyer. La baudroie possède également des dents au fond de sa cavité buccale. Elles sont moins longues mais tout aussi pointues. La mâchoire inférieure est fixe. C’est la mâchoire supérieure qui s’ouvre vers le haut. Une fois morte, la gueule de certaines baudroies s’ouvre totalement et c’est dans cette position que la baudroie (commune) apparaît la plus impressionnante.

• Tête

• Denture

• 
• 
• Double rangée de dents - UPMC

• Squelette Muséum de Toulouse

Les nageoires

• Nageoires pelviennes - UPMC

• Nageoires pectorales - UPMC

Nageoires pectorales

Ses nageoires pectorales sont longues, larges, horizontales et musclées. Elles lui servent pour se mouvoir sur les fonds et pour s’enfoncer dans la vase ou le sable mais pas pour nager avec aisance. La baudroie n’est pas bonne nageuse; elle se déplace peu. Vu la largeur importante et disproportionnée de sa tête et malgré la longueur des nageoires pectorales, ces dernières donnent l’impression d’être deux pattes trapues et palmées.

Nageoires dorsales

Une fois camouflée dans le sable ou la vase, la baudroie commune chasse à l’affut d’une façon bien particulière à l’aide d’un filament pêcheur. La première nageoire dorsale est très modifiée. Elle est constituée par six rayons épineux dont les trois premiers sont entièrement libres. Le premier rayon de cette première nageoire dorsale est donc une longue épine libre, mais aussi très mobile et pourvue à son extrémité d’un lambeau de peau faisant office d’appât pour attirer les proies. C’est ce rayon muni d’un leurre charnu qu'on appelle « filament pêcheur ».

• Nageoire pectorale

• Première nageoire dorsale de la baudroie commune avec filament pêcheur

Distribution, habitat

L'espèce est présente^[6] dans l'est de l'Atlantique, du sud-ouest de la mer de Barents jusqu'au détroit de Gibraltar, en mer Méditerranée et en mer Noire. Elle est également observée sur les côtes islandaises et au large de la Mauritanie. Les spécimens de l'Atlantique Nord sont généralement plus grands que ceux pêchés au large de l'Afrique et sont présents à des profondeurs plus importantes.

La baudroie peuple les fonds de sable, de graviers ou de vase, de 20 à 1 000 m de profondeur^[6].

Mode de vie

C’est un poisson de fond surtout nocturne qui est essentiellement piscivore. Il s'enfouit dans le sable ou la vase et attend ses proies plutôt que de les chasser. La baudroie commune agite un appendice luminescent juste au-dessus de sa bouche pour capturer ses proies. Dès qu'un poisson s'en approche, il est aspiré avant que la bouche, tapissée de nombreuses dents pointues , ne se referme comme un piège.

La baudroie n'atteint sa maturité sexuelle qu'à 6 ou 7 ans pour les mâles, mesurant alors 60 cm et 9 ou 11 ans pour les femelles^[7]. Elles pondraient jusqu’à 3 millions d’œufs sous forme d’un ruban muqueux^[8].

La Baudroie commune et l'Homme

Pêche

La baudroie est un poisson statique qui vit sur le fond. Une fois confondue au sol, elle utilise ce « filament pêcheur » (situé au-dessus de sa gigantesque gueule) en lui faisant effectuer des mouvements d'avant en arrière et vice versa. Les poissonnets attirés par cet étrange appendice qui dépasse du fond marin et s'agite s'en approchent. La baudroie ouvre alors la gueule, et l'aspiration d'eau créée suffit à attirer les poissons droit dans la gueule béante. Il suffit d'un appât ou d'un leurre, qui passe au-dessus de la baudroie, pour qu'elle l'attrape et qu'elle se fasse elle-même pêcher.

Sa densité de peuplement est insuffisante pour la rechercher spécifiquement. Sa capture demeure occasionnelle.

La baudroie se pêche généralement au chalut ou à la ligne. Toutes espèces confondues, environ 60 000 tonnes de baudroies sont capturées annuellement par la flotte européenne depuis les années 1980, essentiellement par le Royaume-Uni, la France et l'Espagne^[7].

La réglementation européenne impose un poids minimum de prise de 500 g par poisson entier, ce qui correspondrait à une queue de lotte inférieure à 30 cm.

Espèce menacée

Greenpeace a placé la baudroie sur sa liste rouge et recommande d'en cesser la consommation jusqu'à ce que sa survie soit assurée. En effet il s'agit d'une espèce à la croissance lente et parvenant tardivement à l’âge adulte, vulnérable face à la surexploitation^[9],[10]. Les méthodes de pêche utilisées sont dans le collimateur des écologistes, surtout le chalut de fond, qui dévaste le plancher océanique et entraîne tout un cortège de prises involontaires. Autre problème : le poisson, très prisé des gourmets, n'est pas soumis à des tailles minimales de capture et de nombreuses baudroies, parfois de la taille de la main, sont décimées. Seuls des filets à grandes mailles permettent une meilleure sélection.

Gastronomie

La baudroie est un poisson prisé pour sa chair très fine. Son foie, ses joues et sa queue sont des mets particulièrement recherchés. Sur les étals des poissonniers, l'animal est rarement présenté entier car la tête de baudroie n'est pas esthétique et peut faire peur. On ne présente que sa queue peau enlevée sous la dénomination de lotte. Sa chair, quasiment sans arêtes, est souvent comparée à celle de la langouste et reste ferme à la cuisson.

La bourride de baudroie dite aussi baudroie en bourride ou baudroie à la sétoise est un plat incontournable de la gastronomie de la ville de Sète. On la prépare dans toutes les familles de gourmets et elle est proposée dans les bons restaurants de la région de l'étang de Thau^[11].

Références

Voir aussi

Références taxonomiques

• (fr+en) Référence FishBase :
• (fr+en) Référence ITIS : Lophius piscatorius Linnaeus, 1758
• (en) Référence Catalogue of Life : Lophius piscatorius Linnaeus, 1758 (consulté le 15 décembre 2020)
• (en) Référence Animal Diversity Web : Lophius piscatorius
• (en) Référence NCBI : Lophius piscatorius (taxons inclus)
• (en) Référence uBio : Lophius piscatorius Linné 1758
• (en) Référence World Register of Marine Species : espèce Lophius piscatorius Linnaeus, 1758
• (fr) Référence DORIS : espèce Lophius piscatorius
• (fr) Référence INPN : Lophius piscatorius Linnaeus, 1758

Peixe sapo

O peixe sapo é un peixe do xénero Lophius moi apreciado en gastronomía.

Polo seu contido en graxa é un peixe dos denominados brancos, xa que para chamarse azuis deberán posuír máis dun 5% de materia graxa na súa composición e o peixe sapo, incluíndo a súa pel, ten un 4,5%, o que o situaría en semi-branco e sen ela, non chega ao 2%.

Variedades

Existen dúas variedades de peixe sapo: o branco ou Lophius piscatorius e o negro ou Lophius budegassa (Spinola, 1807). A diferenza entre ambas as especies estriba na cor da membrana que cobre a cavidade abdominal de ambos os animais, chamada peritoneo. Esta vinza ou pel é branca no primeiro e negra no segundo, o cal determina o seu nome.

O Lophius piscatorius, de peritoneo branco, é tamén chamado xuliana, é moi insípido e ten unha carne correúda ^{[Cómpre referencia]}. O Luphius budegassa é tamén chamado rabada e peixe tamboril.

Galería de imaxes

• Peixe sapo á galega

• Museo da Salga, O Grove

Skötuselur (fræðiheiti: Lophius piscatorius) er botnfiskur sem lifir í austanverðu Atlantshafi við Ísland til Múrmansk og allt suður til Gíneuflóa. Hann finnst hvorki við Grænland né við austurströnd Norður-Ameríku. Skötuselur hefur fundist allt í kringum Ísland, en er algengari sunnan og vestan landsins.

Skötuselur er gríðarlega hausstór og kjaftvíður. Neðri kjálkinn nær fram fyrir þann efri. Munnurinn er breiður og nær yfir allt höfuðið og í báðum kjálkum eru hvassar tennur sem allar vísa aftur. Engin bráð sleppur ef skötuselur nær að læsa skoltunum utan um hana.

Skötuselur getur notað ugga á kviðnum sem eins konar fætur og gengið eftir sjávarbotninum en þar felur hann sig í sandi og þangi. Fiskurinn fellur afar vel inn í botngróður og tekur breytingum eftir botngróðri og líkist sjálfur þangi og getur því falið sig þar sem mest er um æti. Kvenfiskar geta orðið meira en 2 metra langir. Stærsti skötuselur sem hefur veiðst við Ísland var 134 sm langur.

Lophius piscatorius

Fiskurinn hefur þrjá langa fálmara ofan á höfðinu sem hann notar sem tálbeitu til að lokka til sín bráð. Magi skötuselsins getur þanist afar mikið út og geta skötuselir étið bráð sem er stærri og þyngri en þeir sjálfir.

Lífshlaup

Hrogn skötuselsins svífa um í þunnu einföldu lagi af glæru slímkenndu efni sem er 60-90 sm breitt og 8 til 9 metra langt. Skötuselur vex um 15-20 cm fyrsta árið og á þriðja ári er hann orðinn 50 cm langur. Hann verður kynþroska þegar hann hefur náð 75-80 cm lengd.

Heimildir

• Fyrirmynd greinarinnar var „Lophius piscatorius“ á ensku útgáfu Wikipedia. Sótt 25. júlí 2006.
• Vísindavefurinn: „Hvað er skötuselur með stórar tennur?“

Wikimedia Commons er með margmiðlunarefni sem tengist

Skötuselnum

Il rospo o rana pescatrice^[2] (Lophius piscatorius) (Regolamento (CE) N. 1637/2001 e Regolamento (CE) N. 1638/2001 e Regolamento (CE) N. 1581/2004 e Regolamento (CE) N. 216/2009 e Regolamento (CE) N. 218/2009 e Decisione di Esecuzione (UE) 2016/1251), conosciuto anche come coda di rospo, è un pesce appartenente alla famiglia Lophiidae.

Denominazioni dialettali italiane

Il rospo o rana pescatrice è conosciuta, in varie aree italiane, con diversi nomi, a seconda dei differenti dialetti e delle lingue minoritarie:^[3]

Descrizione

Scheletro

Il rospo o rana pescatrice presenta una testa massiccia ricoperta di creste ossee e spine, appiattita e allargata, di forma ovale, così come la parte anteriore del corpo; il corpo è conico e la pelle è priva di scaglie. La bocca è molto grande e rivolta verso l'alto, con numerosi denti acuti: la mascella inferiore è prominente rispetto a quella superiore. Nella mandibola e lungo il corpo sono presenti delle appendici cutanee a forma di frange. La colorazione è bruno-olivastra o violacea sul dorso e bianca nel ventre; le pinne sono orlate di scuro. Il primo raggio della pinna dorsale è estremamente sviluppato e dotato in punta di una piccola escrescenza carnosa. Quest'appendice, utilizzata per cacciare, è chiamata illicio. La livrea è tendenzialmente bruna.
Può raggiungere dimensioni ragguardevoli: sono stati pescati esemplari di 200 cm di lunghezza per 57 kg di peso. La femmina raggiunge la maturità sessuale attorno ai 14 anni, per dimensioni di circa 90 centimetri, il maschio intorno ai 6, per circa 50 centimetri^[4].
Specie affine è Lophius budegassa, che presenta frange cutanee meno sviluppate, peritoneo di colore scuro, ciuffo dell'illicio non lobato, colorazione del dorso più rossiccia e, in genere, dimensioni inferiori (fino a 70 cm).

Alimentazione e comportamento

Bocca e illicio di una rana pescatrice

È una specie dalle abitudini solitarie, che passa la maggior parte del tempo infossata sul fondo, in attesa delle prede. Durante il giorno rimane quasi invisibile: con le pinne pettorali scava un avvallamento per rimanere nascosta nella sabbia, e adagiata sul fondo, può iniziare la caccia: usa il primo raggio della pinna dorsale (illicio), dotato di un ciuffetto lobato, luminoso grazie alla presenza di batteri bioluminescenti in simbiosi con i suoi tessuti, come se fosse una canna da pesca: quando una preda incuriosita dai movimenti dell'illicio si avvicina per ingoiare la finta esca, la rana pescatrice porta prima l'appendice un po' all'indietro, poi ingoia l'animale che si è avvicinato. È in grado di ingoiare prede molto grosse ad una velocità sorprendente. Si tratta di un animale estremamente vorace, benché sia un predatore dalla vita prettamente sedentaria, può spostarsi per cercare qualsiasi cosa possa entrare nella sua bocca; nello stomaco di un esemplare sono stati trovati pesci più lunghi della rana pescatrice stessa avvolti a spirale e resti di uccelli tuffatori. ^[5]

Riproduzione

È un pesce solitario, si riproduce da gennaio a giugno^[4]. Nonostante molte specie dei Lophiiformes siano caratterizzati da parassitismo sessuale^[6][7][8], a volte obbligato, questo non è il caso del L. piscatorius.
Le uova vengono rilasciate in aggregati gelatinosi che si schiuderanno in larve, molto diverse dall'individuo adulto, che condurranno vita pelagica^[9].

Distribuzione e habitat

Il rospo o rana pescatrice è diffusa dal Mare del Nord (compreso il Mar Baltico) all'Atlantico (fino alle coste nordoccidentali africane) comprese le coste islandesi. È inoltre presente nel Mediterraneo (più diffuso nella parte occidentale) e nel Mar Nero. Abita le acque di fondale sabbiose e sassose comprese tra i 20 e 1000 metri di profondità, anche se talvolta in acque ancora più profonde.

Cucina

Rana pescatrice in un ristorante a Castellammare del Golfo (Trapani)

La coda di rospo o rana pescatrice è un pesce prelibato dalle carni magre. Viene commercializzata fresca, congelata o surgelata. Il suo sapore è diverso a seconda della provenienza: quelle pescate in Adriatico hanno carni sode ed un gusto delicato, quelle pescate in Sicilia, per la diversa alimentazione, a volte hanno carni con un sapore più intenso.

A volte viene mangiata solamente la sua coda, di solito la più diffusa ed esposta in pescherie e ristoranti.

Il fegato della rana pescatrice è inoltre ingrediente principale del Ankimo, un piatto tipico della cucina nipponica.

Note

Bibliografia

• John R. Paxton e William N. Eschmeyer Pesci Caratteristiche Ambiente Comportamento, Milano, ISBN 88-374-1351-3, 1994, Giorgio Mondadori.

Breiflabb eller tradisjonelt marulk (Lophius piscatorius) er ein botnfisk i breiflabbfamilien. Han kan veksa seg opptil 200 cm lang og med ein masse opp til 40 kg. Breidda på hovudet svarer til heile 2/3 av lengda.

Breiflabb i akvarium.

Skjelettet til ein breiflabb

Breiflabben er ein botnfisk som lever langs heile norskekysten ned til 2000 meter. Han har ein følar under hovudet som han bruker til leita seg fram med langs den mørke havbotnen og til å finna føde. Den fremste uggestrålen i rygguggen er omdanna til noko som liknar ein liten kjøtbit; med dette agnet lokkar han til seg småfisk, og sluker dei.

Mann med breiflabb.

I Noreg har breiflabbfiske vore eit slags bifiske, og dei fleste fiskarar har endåtil kasta han uti att som ufisk. Somme var so redde fisken at dei ikkje eingong ville ta han om bord i båten. I dei seinare åra har folk fått opp augo for den gode matfisken, og det blir drive breiflabbfiske med garn og lina. Breiflabben er omtykt mellom dykkarar, som gjerne stikk han med kniv.

Før fisken skal steikast eller kokast, må hovudet, flabbane og slimlaget (feitt og slikt) under skinnet av. Det einaste som er eteleg er ryggen/halen.

Insulin vart fyrste gong isolert frå bukspyttkjertelen til ein breiflabb.

Bakgrunnsstoff

• Dette er et sjeldent og sensasjonelt syn i fiskeverden - Vanligvis skjer det på 2000 meters dyp. Nå har det skjedd i en akvarietank. Hvordan breiflabben gyter er fortsatt et ubesvart spørsmål hos akvarister og forskere.
  Denne biologiartikkelen er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han.

Lophius piscatorius é uma espécie de tamboril da família Lophiidae da ordem Lophiiformes, com distribuição natural nas águas costeiras profundas da plataforma continental e do talude continental do nordeste do Oceano Atlântico, desde o Mar de Barents ao Estreito de Gibraltar, no Mediterrâneo e no Mar Negro. A espécie é objecto de importante pescaria comercial no noroeste da Península Ibérica e no Mar da Irlanda.^[2]

Descrição

Possui cabeça muito grande, larga, achatada e abatida; o resto do corpo parece ser um mero apêndice. A boca larga estende-se por toda a circunferência anterior da cabeça, e ambas as mandíbulas são armadas com faixas de dentes longos e pontiagudos, inclinados para dentro e que podem ser rebatidos de modo a não oferecer nenhum impedimento a um objeto que deslize em direção ao estômago, mas capazes de impedir que a presa escape pela boca.^[3]

As barbatanas peitorais e pélvicas são articuladas de forma a desempenhar as funções de pés, de modo que o peixe é capaz de caminhar ao longo do fundo do mar, onde geralmente se esconde na areia ou entre algas. Ao redor da cabeça e ao longo do corpo, a pele apresenta apêndices franjados que lembram pequenas algas marinhas, estrutura que combinada com a extraordinária faculdade de assimilar a cor do corpo ao seu entorno, auxilia muito este peixe na camuflagem nos locais que seleciona devido à abundância de presas. Não tem escamas.^[3]

A desova destes peixes consiste na libertação dos ovos agregados numa tira fina de material gelatinoso transparente com 2–3 cm de largura e até 7,5 m de comprimento flutuando livremente na água. Os ovos nesta folha estão em uma única camada, cada um em sua pequena cavidade. As larvas nadam livremente e suas barbatanas pélvicas são alongadas em filamentos.^[3] Um tamboril macho amadurece aos 4 anos de idade e chega a ter 40 cm de comprimento, enquanto as fêmeas levam 2 anos a mais para amadurecer.^[4]

O peixe tem longos filamentos ao longo da região mediana da cabeça, que são, na verdade, os três primeiros espinhos destacados e modificados da barbatana dorsal anterior. O filamento mais diferenciado é o primeiro, que é o mais longo e termina numa massa bolbosa carnuda (a esca), e pode ser movido em todas as direções. Acredita-se que este peixes atraem outros por meio de sua isca, que depois predam com suas enormes mandíbulas. Embora seja considerado provável que peixes menores sejam atraídos dessa forma, experiências mostraram que as ações da mandíbula são automáticas e dependem do contato da presa com o ilício. O estômago destes peixes é expansível e não é incomum que engulam presas do seu próprio tamanho.^[3]

Referências

• Molecular Phylogenetics and Evolution 38 (2006) 742–754

Galeria

• Vista dorsal de Lophius piscatorius.

• Cabeça

• Dentição

• 
• 
• Dupla linha de dentes - UPMC

• Esqueleto (Muséum de Toulouse - MHNT).

• Barbatana pélvica - UPMC

• Barbatana peitoral - UPMC

Morska žaba (znanstveno ime Lophius piscatorius) je morska riba iz družine morskih spak (Lophiidae).

Opis

Ime te ribe izvira iz njenega videza, saj je na prvi pogled podobna krastači. Njeno telo je sploščeno, riba pa ima nenavadno veliko glavo, ki zavzema večji del telesa. Na glavi so velika usta, na vrhu pa ima dvoje oči. Glava nakje na polovici telesa prehaja v trup, ki se proti repu klinasto oža. Prsne plavuti se nahajajo na bokih, tik za glavo in so nameščene na posebnih izrastkih. Riba je različnih barv, od rdeče do rjavo sive barve in je nekoliko pegasta. Zraste lahko do dolžine enega metra.

Habitat in razširjenost

Večino časa ta riba preživi zakopana v blato ali peščeno morsko dno, kjer preži na svoj plen, ki ga privablja s pomočjo posebnih izrastkov na glavi. Ko se plen približa tem izrastkom, ga morska žaba dobesedno posrka vase. Ta ribja vrsta živi v večjih globinah, tudi več kot 100 metrov pod morjem, razširjena pa je v Atlantskem oceanu in Sredozemlju z vsemi morji. Tako je ta riba pogosta tudi v Jadranskem morju, kjer jo lovijo vse leto z mrežami vlečnicami in parangali.

Morska žaba velja za izjemno okusno ribo, ki ima mehko, belo meso. Največ jo pripravljajo v brodetu, izjemno priljubljena pa je tudi pečena na žaru.

Viri

• Zei, Miroslav; Morski ribji trg, Ljubljana 1983