nomes no trilho de navegação
The genus Tapirus is the sole genus in the family Tapiridae. The Tapiridae (tapirs), Equidae (horses), and Rhinocerotidae (rhinoceroses) together make up the order Perissodactyla (the odd-toed ungulates).
The genus Tapirus includes four species:
1. Lowland Tapir (Tapirus terrestris), with a geographic range encompassing much of approximately the northern half of South America. This is the only ungulate (hoofed mammal) that regularly disperses seeds in the Amazon, spitting them out or defecating them. Lowland Tapir home ranges are estimated to be between 2.5 and 5 square km.
2. Central American Tapir (Tapirus bairdii, sometimes placed in a separate genus, Tapirella), with a geographic range from southeastern Mexico to northwestern Colombia (and, at least formerly, western Ecuador west to the Gulf of Guayaquil). At 250 to 350 kg, this is the largest of the three New World tapirs, but the mean home range size for this species has been estimated to be only 1.25 square km.
3. Mountain Tapir (Tapirus pinchaque), found in the Andean areas of Colombia, Ecuador, and northern Peru and formerly in western Venezuela. This is the smallest of the tapirs and the only one covered with thick fur (explaining the alternate common name "Wooly Tapir"). The mean home range size for the Mountain Tapir has been estimated to be around 2.5 square km.
4. Malayan Tapir (Tapirus indicus, sometimes placed in a separate genus, Acrocordia), found in peninsular Malaysia, Thailand, and Burma as well as in southern and central Sumatra in the Indonesian Archipelago. This is the largest of the tapir species, weighing in between 280 and 400 kg. Although they prefer undisturbed primary forest, Malayan Tapirs have been recorded within 5 km of major cities in peninsular Malaysia. They are sometimes found in rubber plantations, where they may be regarded as pests for stripping the bark off rubber trees. Malayan Tapirs have home ranges of more than 10 square km.
Prehistoric tapirs inhabited Southeast Asia, Europe, and North America. With the formation of the Isthmus of Panama during the Pliocene (7 to 2 million years ago), tapirs moved south to Central and South America.
Female tapirs are generally larger than males. Tapirs are typically around 3 to 7 kg at birth. Young of all tapir species are dark with yellow or white stripes and spots. These begin to fade around three months and are virtually or completely gone at five to six months.
The proboscis of the tapir is derived from the snout and upper lip. It consists almost entirely of connective tissue and muscle, lacking the bone or cartilage found in the snouts of most mammals.
Tapirs have poor eyesight but good hearing and an acute sense of smell. They are generally closely associated with riparian forests, marshes, lakes, and streams. Tapirs are exclusively herbivorous. Although they are mainly browsers, they eat fruit readily when it is available. For at least some tapir species, palm forests provide a critical food resource (in the form of palm fruits).
Tapirs are mainly nocturnal and crepuscular, spending the hot days in the shade of dense vegetation. They can move quickly on land, even through thick underbrush, but are also excellent swimmers.Their main predators are Jaguars (Panthera onca) and Pumas (Puma concolor) in Central and South America and tigers (Panthera tigris) in Southeast Asia.
Tapir population densities tend to be low. Estimates have ranged from 0.3 per square km to 1.6 per square km. Tapirs are primarily solitary, usually traveling and feeding alone, with the exception of a mother and her young or a courting pair. The tapir calf stays with its mother for 12 to 18 months.
All four tapir species are known to raid crops and this often leads to their deaths at the hands of farmers. They are also hunted for sport and for meat, as well as for their skins –and their feet, for traditional medicinal uses. Cattle ranching drives away tapirs and may expose them to new infectious diseases. All but the Lowland Tapir are currently considered endangered and the Lowland Tapir is certainly endangered over parts of its range.
(Medici 2011 and references therein)
Die tapir (familie Tapiridae) is ’n taamlik groot, digbehaarde hoefdier met 'n kort, beweeglike slurp aan die punt van die snoet. Teenswoordig kom tapirs net in Amerika en Asië voor, maar etlike miljoene jare gelede het hulle ook in Europa geleef. Die bekendste van die vier spesies is die laaglandtapir (Tapirus terrestris) omdat hy in die meeste dieretuine aangehou word.
Tapirs (familie Tapiridae) word saam met renosters en perde onder die orde van die onewetonige hoefdiere (Perissodactyla) geklassifiseer, ondanks die feit dat die voorpote 'n ewe getal (vier) tone dra; die agterpote dra drie tone. Die opvallendste kenmerk van tapirs is die kort, beweeglike slurp wat deur die neus en die bolip gevorm word.
Die kop word, soos by perde, deur 'n sterk, breë nekband met die werwelkolom verbind. In al vier kaakhelftes kom droe snytande en 'n klein hoektand voor, terwyl die bokaak ook sewe en die onderkaak ses maaltande dra. 'n Besondere kenmerk van die mannetjies is dat die teelballe (testes) binne die liggaam geleë is. Die verskynsel word selde by soogdiere aangetref.
Teenswoordig is daar nog net vier spesies oor van die eens talryke familie, wat moontlik tydens die Eoseen (sowat 54 miljoen jaar gelede) in Noord-Amerika ontstaan het en later oor Europa en Asië versprei het. In die Pleistoseen (sowat 2,4 miljoen jaar gelede) het die tapirs in Europa uitgesterf. Die bestaande spesies het oor die laaste 7 miljoen jaar uiterlik nouliks verander. Tans word hul voortbestaan bedreig omdat die mens hul natuurlike habitat vernietig.
Tapirs, wat hoofsaaklik nagdiere is, leef in digte, vogtige oerwoude of bergwoude, waar hulle gewoonlik naby groot riviere aangetref word aangesien hulle 'n deel van die dag deurbring deur in die water te lê. Hulle kan ook uitstekend swem. Hulle word saans aktief en beweeg dan in die woud langs tonnelagtige paadjies. Die voedsel bestaan uit blare, lote en kruide en die diere kan deur middel van die slurp hoë takke bykom. In teenstelling met renosters en perde verloop die bronstyd van tapirs rustig.
Die mannetjie jaag wel die wyfie soms voor hom uit voordat paring plaasvind; ook ander paringsrituele is by diere in gevangenskap opgemerk. Na 'n dratyd van sowat 400 dae word een kleintjie gebore, wat geel en wit gevlek en gestreep is en effens soos 'n klein wildevark lyk. Na sowat ses maande vervaag die kleurpatroon.
Tapirs is vreedsame en betreklik weerlose diere wat veral deur hul verborge leefwyse en die dik huid beskerm word. Die huid kan by die nek tot 2,5 cm dik wees. Buiten die mens is die tier en die luiperd in Asië en die jaguar in Suid-Amerika hul vernaamste vyande. In Suid-Amerika jag die inheemse bevolking tapirs ter wille van hul huid en vleis, maar in Asië beskou die Moslems hulle as 'n soort vark en dus as onrein.
Die Indiese tapir of sjabratapir (Tapirus indicus) kom op Soematra, Malakka en Mianmar en in Thailand voor. As gevolg van die grootskaalse ontbossing van die oerwoud en die guerrillastryd in sy verspreidingsgebied, word die spesie se voortbestaan ernstig bedreig. Om te verhoed dat dit uitsterf, is spesiale reservate op Sumatra ingerig. Die laaglandtapir (Tapirus terrestris) is die talrykste verteenwoordiger en het ook die grootste verspreidingsgebied. Hy kom oor die hele laagland van Suid-Amerika voor.
Die spesie word ook dikwels in dieretuine aangetref, onder meer omdat hulle daar goed voortplant. Die bergtapir (Tapirus pinchaque) leef in die Andesberge van Colombia, Ecuador, Noord-Peru en Wes-Venezuela en wel in die dele van die gebergte wat met digte oerbos bedek is. Net soos die laaglandtapir word sy voortbestaan tot dusver nog nie bedreig nie. Dit is egter nie die geval met die Sentraal-Amerikaanse tapir (Tapirus bairdi) nie omdat hy kwaai gejag en sy leefgebied al hoe kleiner word. Dit is 'n donkerbruin dier met wit vlekke op die ore, wange, keel en bors.
Hy kom teenswoordig nog van Veracruz in Meksiko oor die hele landengte van Panama tot in Ecuador en Colombia wes van die Andes en die Rio Cauca voor. Die spesie verskil van die ander daarin dat dit 'n afwykende skedelvorm het wat eerder op 'n noue verwantskap met die uitgestorwe tapirs van Europa en Asië dui.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Tapir
Die tapir (familie Tapiridae) is ’n taamlik groot, digbehaarde hoefdier met 'n kort, beweeglike slurp aan die punt van die snoet. Teenswoordig kom tapirs net in Amerika en Asië voor, maar etlike miljoene jare gelede het hulle ook in Europa geleef. Die bekendste van die vier spesies is die laaglandtapir (Tapirus terrestris) omdat hy in die meeste dieretuine aangehou word.
Tapirus ye un xéneru de mamíferos perisodáctilos de la familia Tapiridae, conocíos vulgarmente como tapires. Ye l'únicu xéneru actual de la familia, que inclúi otros nueve xéneros estinguíus. Pertenez al mesmu orde que los caballos, colos que tán lejanamente emparentaos, y los rinocerontes, que son los sos parientes vivos más cercanos.
En dellos llugares recibe nomes como mboreví (vocablu guaraní), alce, danta, pinchaque y machu de monte. N'avientu de 2013 foi anunciáu'l descubrimientu d'una nueva especie nomada Tapirus kabomani.[1]
Son animales de tamañu medianu, con un llargor que varia dende'l 1,3 m hasta los 2,5 m, con una cola de 5 a 10 cm de llargu, y un altor na cruz de 70 cm a 1,2 m y un pesu de 110 a 300 kg.
Especie[2][3][4] Llargor (cm) Altor (cm) Pesu (kg) Color T. bairdii 210 115 240 gris escuru a marrón T. pinchaque 180 80 150 coritu T. kabomani 130 90 110 coritu a pardu escuru T. terrestris 210 108 200 castañal a marrón T. indicus 220 100 300 negru alantre/blancu trasSicasí, la principal carauterística del tapir ye'l so allargáu focico en forma de pequeña probóscide, qu'usa principalmente p'arrincar les fueyes, yerbes y raigaños que constitúin el so alimentu. Esta trompa resulta especialmente útil pa recoyer plantes acuátiques nos banzaos onde suel pasar bona parte del día. Tamién lu sirve pa tomar agua y, cuando son machos, pa enfrentase a los sos rivales na dómina de apareamiento.
El cuerpu ye compactu y la cabeza y pescuezu robustos, col fin de facilita-yos meyor el pasu al traviés del trupu apareamiento tropical. La pelame suel ser bien curtiu y escuru, anque les críes presenten una pelame parda con llurdios crípticos, similares a les de los xabatos mozos, que se difuminan cola edá.
Tratar d'animales bastante primitivos, los primeres representantes fósiles de la familia atópense yá nel Eocenu d'Eurasia, fai unos 55 millones d'años, onde se reparen delles carauterístiques que taben presentes tamién nos antiguos ancestros (Hyracotherium), de los sos parientes actuales. Los pies presenten cuatro dedos nes pates delanteres y trés nes traseres.
Los tapires habiten en rexones selváticas húmedes y, nel casu del tapir de monte, los pandoriales andinos.
Los depredadores más comunes de los tapires son los grandes felíns (el tigre n'Asia y el xaguar n'América), de quien trata de llibrase llanzándose a l'agua o corriendo a toa velocidá al traviés de la xungla. Los golpes de les cañes que l'asaltante recibe nesti últimu casu, si enferronóse a la so víctima, pueden lleva-y a soltala. Sicasí, la so principal amenaza ye l'acción humana, manifestada al traviés de la caza escesiva y la destrucción del so hábitat. Anguaño, toles especies del xéneru Tapirus clasificar nos estado de caltenimientu "vulnerable" o "amenaciáu".
El xéneru estender mientres el Miocenu por Eurasia y América del Norte, onde tuvo a puntu d'escastase nel Pliocenu por cuenta del amenorgamientu paulatín de masa forestal. Por suerte pa los tapires, Suramérica xunir a Norteamérica fai 3 millones d'años, otorgándo-yos una vía d'escape escontra les grandes selves del sur. Nun dexa de ser irónicu que na actualidá, 3 de les 4 especies supervivientes sían precisamente americanes: este ye'l casu del tapir norteño, centroamericanu o de Baird (Tapirus bairdii), el del pandorial (Tapirus pinchaque) y la sachavaca, tapir amazónicu, brasileño o d'enllanada (Tapirus terrestris), que se parten en diverses árees d'América Central y del Sur. El tapir amazónicu ye'l más común; estender por casi toa partir norte de Suramérica. El tapir norteño, distribuyíu dende Tehuantepec hasta les mariñes d'Ecuador, tamién habitó mientres el Pleistocenu nel norte de Méxicu y el sur d'Estaos Xuníos (dende California a Florida), onde s'escastó fai unos 10.000 años.
Pela so parte, los tapires de Eurasia sufrieron un fuerte amenorgamientu a partir de la primer metá del Pleistocenu, sumiendo d'Europa y gran parte d'Asia debíu a la meyora de les glaciaciones. Na actualidá sobrevive una única especie, el tapir malayu (Tapirus indicus), amenorgada a unes poques zones de Sumatra y el sur d'Indochina. La so distribución orixinal yera muncho más amplia, tomando tamién la islla de Java y llegando pel norte a Birmania, India ya inclusive China, d'onde sumió por culpa de la caza escesiva. Esta especie estremar pola trompa más llarga que la de los tapires americanos y porque nos adultos el color del mantu ye negru na cabeza, el pescuezu y les pates, ente que'l restu del cuerpu ye blancu.
El xéneru Tapirus inclúi les siguientes especies:[5]
.
Tapirus ye un xéneru de mamíferos perisodáctilos de la familia Tapiridae, conocíos vulgarmente como tapires. Ye l'únicu xéneru actual de la familia, que inclúi otros nueve xéneros estinguíus. Pertenez al mesmu orde que los caballos, colos que tán lejanamente emparentaos, y los rinocerontes, que son los sos parientes vivos más cercanos.
En dellos llugares recibe nomes como mboreví (vocablu guaraní), alce, danta, pinchaque y machu de monte. N'avientu de 2013 foi anunciáu'l descubrimientu d'una nueva especie nomada Tapirus kabomani.
Tapir (lat. Tapirus) — təkdırnaqlılar dəstəsindən otyeyən heyvan cinsi. Formasına görə donuzu xatırlatsa da, tutmağa qabil olan qısa xortuma malikdir.
Tapir (lat. Tapirus) — təkdırnaqlılar dəstəsindən otyeyən heyvan cinsi. Formasına görə donuzu xatırlatsa da, tutmağa qabil olan qısa xortuma malikdir.
An tapired eo ar bronneged a ya d'ober ar genad Tapirus hag ar c'herentiad Tapiridae. Tapout a reont krog en o boued gant o zrompilh verr.
4 spesad tapired zo hiriv an deiz, an holl anezho en arvar bras pe vrasoc'h da vont da get :
Els tapirs (Tapirus) són grans mamífers herbívors amb una trompa (probòscide) prènsil.
Habiten la jungla i zones boscoses de Sud-amèrica, Centreamèrica i el sud-est d'Àsia. La seva trompa és molt versàtil i dóna als tapirs una estructura del crani diferent dels altres perissodàctils. Són animals de visió deficient, més aviat crepusculars o nocturns.
Són animals de grandària mitjana, amb una longitud que varia des d'1,8 m fins als 2,5 m, amb una cua de 5 a 10 cm de llarg, i una altura de 70 cm a 1 m i un pes de 220 a 300 kg. No obstant això, la principal característica del tapir és el seu allargat musell en forma de petita probòscide, que usa principalment per arrencar les fulles, herbes i arrels que constitueixen el seu aliment. Aquesta trompa resulta especialment útil per recol·lectar plantes aquàtiques en els pantans on sol passar bona part del dia. També li serveix per agafar aigua i, els mascles, per enfrontar-se als seus rivals en l'època d'aparellament.
Tenen el cos compacte i el cap i coll robusts, amb la finalitat de facilitar-los millor el pas a través del dens fullatge tropical. El pelatge sol ser molt curt i fosc, encara que les cries presenten un pelatge marró amb taques críptiques, similars a les dels senglars joves, que es difuminen amb l'edat.
Es tracta d'animals bastant primitius, els primers representants fòssils de la família es troben en l'Eocè d'Euràsia, fa uns 55 milions d'anys, on s'observen algunes característiques que estaven presents també en els antics ancestres (Hyracotherium), dels seus parents actuals. Els peus presenten quatre dits en les potes davanteres i tres en les posteriors.
Els tapirs habiten en regions de selva humides i, en el cas del tapir de muntanya, els erms andins.
Els depredadors més comuns dels tapirs són els grans felins (el tigre a l'Àsia i el jaguar a l'Amèrica), que tracta de lliurar-se llançant-se a l'aigua o corrent a tota velocitat a través de la jungla. Els cops de les branques que l'assaltant rep en aquest últim cas, si s'ha aferrat a la seva víctima, poden comportar a deixar-la anar. No obstant això, la seva principal amenaça és l'acció humana, manifestada a través de la caça excessiva i la destrucció del seu hàbitat. Avui dia, totes les espècies del gènere Tapirus es classifiquen en els estats de conservació "vulnerable" o "amenaçat".
El gènere s'estengué durant el Miocè per Euràsia i Nord-amèrica, on estigué a punt d'extingir-se en el Pliocè a causa de la reducció gradual de massa forestal. Per sort pels tapirs, Sud-amèrica s'uní a Nord-amèrica fa 3 milions d'anys, atorgant-los una via de fuita cap a les grans selves del sud. No deixa de ser irònic que en l'actualitat, 3 de les 4 espècies supervivents siguin precisament americanes: aquest és el cas del tapir del nord, centroamericà o de Baird (Tapirus bairdii), el de l'erm (Tapirus pinchaque) i la satxavaca, tapir amazònic, brasiler o de plana (Tapirus terrestris), que es reparteixen en diverses àrees d'Amèrica Central i del Sud. El tapir amazònic és el més comú; s'estén per gairebé tota la part nord de Sud-amèrica. El tapir del nord, distribuït des de Tehuantepec fins a les costes de l'Equador, també visqué durant el Plistocè en el nord de Mèxic i el sud dels Estats Units (des de Califòrnia a Florida), on s'extingí fa uns 10.000 anys.
Per la seva banda, els tapirs d'Euràsia sofriren una forta reducció a partir de la primera meitat del Plistocè, desapareixent d'Europa i gran part d'Àsia a causa de l'avanç de les glaciacions. En l'actualitat sobreviu una única espècie, el tapir malai (T. indicus), reduïda a unes poques zones de Sumatra i el sud de la Indoxina. La seva distribució original era molt més àmplia, abastant també l'illa de Java i arribant pel nord a Myanmar (Birmània), Índia i fins i tot la Xina, d'on desaparegué per culpa de la caça excessiva. Aquesta espècie es distingeix per la trompa més llarga que la dels tapirs americans i perquè en els adults el color del mantell és negre en el cap, el coll i les potes, mentre que la resta del cos és blanc.
N'hi ha cinc. Quatre espècies de tapir són considerades com espècies en perill o vulnerables:
Un Tapir de Baird a Belize
Els tapirs (Tapirus) són grans mamífers herbívors amb una trompa (probòscide) prènsil.
Habiten la jungla i zones boscoses de Sud-amèrica, Centreamèrica i el sud-est d'Àsia. La seva trompa és molt versàtil i dóna als tapirs una estructura del crani diferent dels altres perissodàctils. Són animals de visió deficient, més aviat crepusculars o nocturns.
Tapírovití (Tapiridae) je čeleď lichokopytníků zahrnující jen jeden žijící rod, tapír (Tapirus), a asi 14 vymřelých rodů. V tomto rodě je 5 žijících druhů býložravých zvířat, žijící v tropických oblastech Asie a Jižní Ameriky. V třetihorách byli daleko více rozšíření a žili i ve střední Evropě.[1]
Tapíři jsou velcí asi jako osli, tělo je uzpůsobeno k rychlému pohybu hustým podrostem. Jihoameričtí tapíři jsou tmavě hnědí nebo šedí, asijský druh, tapír čabrakový, je černo-bílý. Společným znakem všech tapírů je horní pysk protažený v pohyblivý chobůtek, tapíři však nejsou příbuzní se slony. Mají krátké, nepříliš pohyblivé uši a krátký ocas. Chrup se podobá dentici koně, skládá se v každé polovině čelisti ze tří řezáků, jednoho špičáku a tří stoliček. V horní čelisti mají 4 třeňáky a v dolní jen 3.
Na předních nohách mají 4 prsty. Největší je třetí prst, obdoba prostředníčku, 2. a 4. prst jsou slabší a 5. prst má kratší záprstní kost a tím je posunut výš. Tapír na něj našlapuje, jen pokud se pohybuje v měkké půdě. Zadní nohy mají 3 prsty. Prostřední 3. prst je nejvíce vyvinut. Na nohách mají pružný polštářek, jaký mají sloni a nosorožci. Všechny prsty jsou chráněny kopýtky.
Tapíři jsou velmi plachá, samotářská zvířata, která obývají hustý podrost tropických lesů. Samice rodí jedno mládě. Ta se rodí pruhovaná, podobně jako selata.
Mezi jeho hlavní potravu patří listí stromů, keřů, různé plody a rostlinstvo v okolí vod.
Březost u tapíra jihoamerického trvá asi 400 dní. Samice rodí jedno mládě vážící čtyři až sedm kilogramů. Do věku šesti až osmi měsíců jsou mláďata tmavě hnědá s bílými podélnými přerušovanými pruhy po celém těle. Toto pruhování má ochrannou funkci. Mládě zůstává s matkou nejméně rok. Tapíří dospívají ve věku tří až čtyř let.
Čeleď tapírovití obsahuje jen jeden rod, tapír (Tapirus). Ten zahrnuje druhy:
V evropských zoo jsou chovány tři druhy tapírů: tapír jihoamerický, tapír čabrakový a tapír středoamerický. Nejvíce je zastoupen tapír jihoamerický, kterého lze vidět ve více než 150 evropských zoo. Tapír čabrakový je k vidění v přibližně dvou desítkách evropských zoo. Tapíra středoamerického chovají jen ve třech německých zoo. V Česku se lze setkat s tapírem jihoamerickým a rovněž tapírem čabrakovým. Chov dvou druhů v jednom zařízení je přitom poměrně vzácnou záležitostí – lze nalézt pouze v 13 zoo. Mezi ně patří také české Zoo Praha a Zoo Zlín.[2]
Historicky byl v Evropě chován i tapír horský.[2]
Obrázky, zvuky či videa k tématu tapírovití ve Wikimedia Commons
Tapírovití (Tapiridae) je čeleď lichokopytníků zahrnující jen jeden žijící rod, tapír (Tapirus), a asi 14 vymřelých rodů. V tomto rodě je 5 žijících druhů býložravých zvířat, žijící v tropických oblastech Asie a Jižní Ameriky. V třetihorách byli daleko více rozšíření a žili i ve střední Evropě.
Tapirfamilien Tapiridae er en familie af uparrettåede hovdyr, der rummer én slægt, Tapirus, med fem arter:
Tapirerne lever i Latinamerika, bortset fra skaberaktapiren, der lever på Malayahalvøen og Sumatra.
Lavlandstapir
Bjergtapir
Bairds tapir
Skaberaktapir
Tapirfamilien Tapiridae er en familie af uparrettåede hovdyr, der rummer én slægt, Tapirus, med fem arter:
Tapirus terrestris (Lavlandstapir) Tapirus pinchaque (Bjergtapir) Tapirus bairdii (Bairds tapir) Tapirus indicus (Skaberaktapir) Tapirus kabomani (Dværgtapir)Tapirerne lever i Latinamerika, bortset fra skaberaktapiren, der lever på Malayahalvøen og Sumatra.
Die Tapire (Tapirus) sind die einzige rezente Gattung der im Deutschen gleichnamigen Säugetierfamilie (Tapiridae) aus der Ordnung der Unpaarhufer (Perissodactyla). Die Gattung war einst sehr vielfältig und umfasst heute noch fünf lebende Arten. Es handelt sich um Tiere mit einem kräftigen Körperbau und einem charakteristischen kurzen Rüssel, die hauptsächlich in geschlossenen tropischen Wäldern leben und sich von zumeist weicher Pflanzenkost ernähren. Sie stellen eine recht alte Gattung dar und sind schon für das Mittlere Miozän vor 14 Millionen Jahren nachgewiesen. Heute sind die Tapire mit dem Flachland- und dem Berg- sowie dem Kabomani-Tapir in Südamerika, mit dem Mittelamerikanischen Tapir in Mittelamerika und dem Schabrackentapir in Südostasien verbreitet.
Tapire sind entfernt schweineähnliche Tiere; ihre nächsten Verwandten sind allerdings Pferde und Nashörner. Die Tiere erreichen eine Kopf-Rumpf-Länge von über 100 bis 250 cm, der Schwanz ist ein kurzer Stummel von 5 bis 13 cm Länge, die Schulterhöhe beträgt 73 bis 120 cm. Ausgewachsene Tiere erreichen ein Gewicht von 110 bis 320 kg – der größte rezente Vertreter ist der Schabrackentapir (Tapirus indicus).[1][2] Fossil trat mit Tapirus augustus, auch Megatapirus genannt, eine noch wesentlich größere Art auf, die den Schabrackentapir in allen Messmerkmalen um 25 % übertraf.[3] Sehr kleine ausgestorbene Arten wie Tapirus polkensis erreichten gleichfalls ein Gewicht von nur 110 bis 140 kg.[4]
Der plumpe, schwerfällig wirkende Körper dieser Tiere ist an der Vorderseite zugespitzt und an der Hinterseite abgerundet, wodurch das Vorwärtskommen in dichten Wäldern erleichtert wird. Das Fell ist bei den amerikanischen Arten bräunlich-grau gefärbt, der südostasiatische Schabrackentapir ist hingegen durch eine auffällige, schwarz-weiße Färbung gekennzeichnet. Der Kopf wirkt im Vergleich zum Körper relativ klein. Die Augen sind klein, die Ohren oval und aufgerichtet sowie sehr beweglich. Bei einigen Arten sind die Spitzen weiß gefärbt. Charakteristisch ist der aus der Oberlippe und Nase gebildete Rüssel. Die Beine sind vergleichsweise kurz und schlank, wie bei allen Unpaarhufern verläuft die Hauptachse durch die dritte Zehe, die auch die größte ist. An den Vorderbeinen sind jeweils vier Zehen ausgebildet, wobei die drei nach vorn Zeigenden am stärksten entwickelt sind, der jeweils äußere in seiner Länge dagegen reduziert ist, die Hinterfüße tragen drei Zehen.
Der Schädel der Tapire ist meist langgestreckt und flach. Charakteristisch bei den südamerikanischen Arten ist der Scheitelkamm auf der Mitte des Schädeldaches, der von den inneren Enden der Scheitelbeine gebildet wird. Der Mittelamerikanische Tapir (Tapirus bairdii) und der Schabrackentapir haben keine ausgebildeten Scheitelkämme. Bei ihnen finden sich etwa in der Höhe der Gehirnkammer seitlich auf den Scheitelbeinen je eine knöcherne Erhebung (parasagittaler Rücken), zwischen denen eine schmale flache Ebene ausgebildet ist.[5] Das Hinterhauptsbein ist eher kurz und rechtwinklig gestaltet. Das Nasenbein besitzt nur eine schwache Ausprägung und ist recht kurz. Typisch für Tapire liegt es weit hinter und über dem Mittelkieferknochen und ist mit diesem nicht verbunden, so dass ein sehr großer Naseninnenraum entsteht.[6] Der gesamte vordere Gesichtsbereich ist stark reduziert. Dies war notwendig, um Platz für die aufwendige Muskulatur des Rüssels zu schaffen.[7]
Das Gebiss der Tapire ist kaum reduziert und ähnelt dem der frühen Säugetiere. Erwachsene Tiere weisen folgende Zahnformel auf: 3.1.4.3 3.1.3 ( 4 ) .3 {displaystyle {frac {3.1.4.3}{3.1.3(4).3}}} 
Nase und Oberlippe sind zu einem kleinen Greifrüssel verwachsen, mit dem die Tiere ihre Blätternahrung aufspüren und -nehmen. Den längsten Rüssel hat der Schabrackentapir, den kürzesten der Flachlandtapir (Tapirus terrestris). Da auch die fossilen Tapire einen ähnlichen Schädelaufbau besitzen, ist diese Rüsselbildung als typisch für die Gattung anzusehen. Wie bei den Elefanten ist der Rüssel ein komplett aus Muskeln bestehender Schlauch mit zwei durchgehenden Nasenlöchern, allerdings deutlich kürzer als bei den Rüsseltieren. Er besitzt keinerlei knöchernen Unterbau, der Ansatz am Gesichtsschädel ist durch Reduktionen der Gesichtsknochen evolutiv neu strukturiert worden und weicht von anderen Unpaarhufern deutlich ab. Die hohe Beweglichkeit des Rüssels wird durch drei Hauptmuskelgruppen garantiert, die längs- und quergerichtet bzw. schraubenartig verlaufen. Vor allem erfuhren mehrere große Gesichtsmuskeln, so der Musculus levator labii superioris und der Musculus levator nasolabialis, deutliche Veränderungen, um die hohe Beweglichkeit des Rüssels zu ermöglichen.[7] Anders als bei den Elefanten kam es aber nicht zu einem weiteren Umbau des Schädels oder des Gebisses. Der kurze Rüssel der Tapire lässt auch nicht die vielseitige Verwendbarkeit des Elefantenrüssels zu, ebenso wie die Größe der benutzbaren Objekte bei den Tapiren dadurch begrenzt ist. Da aber Tapire, wie auch die Elefanten, den Rüssel zum Nahrungserwerb einsetzen und damit Pflanzen in das Maul schieben sowie ihn zudem zum Riechen, Schnorcheln und ähnlichem verwenden, kann er abweichend von den rüsselartigen Bildungen bei anderen Säugetieren wie Schweinen, Rüsselspringern oder Dikdiks als funktional echter Rüssel (Proboscis) angesehen werden.[10]
Wie alle Unpaarhufer sind Tapire Enddarmfermentierer, da der größte Teil der Verdauung, unter Beteiligung zahlreicher Mikroorganismen, im hinteren Darmbereich stattfindet. Der Magen ist einhöhlig gebaut und relativ klein, der gesamte Darmtrakt erreicht bis zu 11 m Länge, aber mit einem für Unpaarhufer relativ kleinen Blinddarm.[11][12] Die Nieren enthalten rund drei Millionen Nierenkörperchen und wiegen bis zu 390 g, was bei zwei Nieren nur maximal 0,5 % der Körpermasse ausmacht.[13]
Tapire haben heute ein zweigeteiltes Verbreitungsgebiet: Vier Arten leben in Mittel- und Südamerika, wo sie vom südlichen Mexiko bis in das südliche Brasilien und das nördliche Argentinien verbreitet sind. Die fünfte Art, der Schabrackentapir, lebt in Südostasien, von Myanmar bis zur Malaiischen Halbinsel und auf Sumatra. Diese Zweiteilung des Verbreitungsgebietes ist ein Relikt der ursprünglich wesentlich weiteren Verbreitung. Im Miozän und Pliozän kamen Tapire im gesamten eurasischen Raum mit Ausnahme des Indischen Subkontinents und zusätzlich noch in weiten Teilen Nordamerikas vor, Südamerika wurde erst im mittleren Pliozän mit der Schließung des Isthmus von Panama und im Zuge des daraufhin einsetzenden Großen Amerikanischen Faunenaustausches erreicht. Infolge von Klimaänderungen zu kühleren Temperaturen und stärkerer Saisonalisierung des Jahres – verbunden mit der Ausbreitung offener Landschaften im Mio- und Pliozän bis hin zum Pleistozän – verschwanden die Tapire wieder aus Europa, Nordasien und Nordamerika.[14]
Der Lebensraum der Tapire sind Wälder, in erster Linie tropische Regenwälder, aber auch Bergnebelwälder. Sie sind auf die Nähe von Wasser angewiesen und kommen von Meeresniveau bis in Höhen von 4500 m vor. Da Tapire eine konservative Gattung mit nur geringen körperlichen Änderungen über die Zeit darstellen, wird dies auch für die fossilen Arten angenommen.[15]
Tapire sind territoriale Einzelgänger; begegnen Artgenossen einander, verhalten sie sich häufig sehr aggressiv. Nur während der Paarungszeit kommen Männchen und Weibchen für kurze Zeit zusammen. Die Territorien sind zwischen 1 und 8 km² groß, wobei weibliche Tiere manchmal größere Reviere halten, und bestehen üblicherweise aus mehreren Schlaf-, Fress- und Suhlstellen. Die Grenzen und viel begangenen Wege werden mit Kot und Urin markiert. Die Tiere sind nachtaktiv, tagsüber ziehen sie sich ins dichte Unterholz zurück. Nachts gehen sie auf Nahrungssuche. Dabei bewegen sie sich, den Rüssel am Boden haltend, vorwärts. Häufig halten sie sich in der Nähe von Gewässern auf. Sie können gut schwimmen und tauchen, auch Schlammbäder sind häufig zu beobachten. Generell sind Tapire sehr scheu und vorsichtig, im Bedrohungsfall fliehen sie ins Wasser oder ergreifen die Flucht; wenn notwendig, verteidigen sie sich mit Bissen. Gehör und Geruchssinn sind gut entwickelt.[14]
Tapire sind Pflanzenfresser, die vorwiegend weiche Nahrung zu sich nehmen. Neben Blättern verzehren sie auch Wasserpflanzen, Knospen, Zweige und Früchte. Mit ihren langen, muskulösen und beweglichen Zungen gelangen sie auch an Blätter von dornenbewehrten Pflanzen. Dabei sind mehrere hundert Pflanzenarten bekannt, die als Nahrungsgrundlage der einzelnen Tapirarten dienen. Durch ihre Ausscheidungen verbreiten die Tiere auch die Samen von Pflanzen auf ihren Wanderungen und stellen somit einen wichtigen ökologischen Faktor in den Tropenwäldern dar.[16] Zur Neutralisierung der teilweise über die Pflanzennahrung aufgenommenen Gifte und zur Aufrechterhaltung des Stoffkreislaufes nutzen einige Tapirarten regelmäßig Mineral- und Salzlecken.[17] Bekannt ist auch die hohe Abhängigkeit von Wasser bei den Tapiren, die ihr Trinkverhalten den örtlichen Gegebenheiten anpassen und so in trockenen Regionen deutlich mehr Wasser zu sich nehmen.[18]
Die Tragzeit dauert 13 bis 14 Monate (rund 390 bis 410 Tage). Es kommt in der Regel ein einziges Jungtier zur Welt, selten sind es zwei. Neugeborene sehen bei allen Tapirarten gleich aus: Sie sind dunkelbraun und tragen hellbraune bis weiße Längsstreifen, die zu Flecken und Strichen aufgelöst sein können. Das Junge verbringt seine erste Lebenswoche in einem geschützten Lager, danach beginnt es, seiner Mutter zu folgen, die es vor eventuellen Gefahren schützt und im Bedarfsfall verteidigt.[1][11][12]
Nach einigen Wochen beginnt das Fellmuster der Jungtiere allmählich zu verschwinden, was etwa mit einem halben Jahr abgeschlossen ist. Ab dem ersten Lebensjahr sieht der junge Tapir in der Färbung aus wie ein adultes Tier. Ungefähr zur gleichen Zeit wird er entwöhnt und von seiner Mutter vertrieben. Die Geschlechtsreife tritt mit rund drei bis vier Jahren ein. In freier Wildbahn werden Tapire etwa 30 Jahre alt; das höchste bekannte Lebensalter eines in Gefangenschaft lebenden Tapirs betrug 35 Jahre.[11][12]
Zu den natürlichen Feinden zählen große Katzen wie beispielsweise Puma, Jaguar und Tiger, aber auch Bären und Krokodile. Oft flüchten Tapire, können sich aber auch gut mit ihren großen Eckzähnen verteidigen. Die größte Bedrohung der Tapire stellt aber der Mensch dar. Übergriffe seitens des Tapirs auf den Menschen finden nur äußerst selten statt und erfolgen bei Bedrängung.[14]
Die Gattung Tapirus stellt einen Zweig innerhalb der Familie der Tapiridae dar und ist eng mit den ausgestorbenen Gattungen Tapiravus und Tapiriscus verwandt. Diese traten etwa zeitgleich auf, waren im Durchschnitt aber meist kleiner als die Tapire; sie sind allerdings aufgrund weniger Fossilfunde kaum erforscht.[14][15] Die nächsten lebenden Verwandten der Familie Tapiridae sind die Nashörner. Beide Entwicklungslinien trennten sich im mittleren Eozän vor rund 47 Mio. Jahren. Dabei werden die Tapiridae als Teil der Überfamilie Tapiroidea angesehen. Gemeinsam mit der Nashornüberfamilie Rhinocerotoidea bilden sie die Gruppe der Ceratomorpha, welche innerhalb der Ordnung der Unpaarhufer (Perissodactyla) den Hippomorpha mit den Pferden gegenübersteht. Die Pferde hatten sich bereits vor 56 Millionen Jahren von der Linie der Tapire abgespalten. Allgemein werden die Unpaarhufer der Überordnung der Laurasiatheria zugeordnet.[19][6]
Heute leben mit dem Flachlandtapir (Tapirus terrestris), dem Bergtapir (Tapirus pinchaque) und dem Kabomani-Tapir (Tapirus kabomani) in Südamerika sowie mit dem Mittelamerikanischen Tapir (Tapirus bairdii) in Mittelamerika und dem Schabrackentapir (Tapirus indicus) in Südostasien fünf Tapirarten auf der Erde. Molekulargenetischen Untersuchungen zufolge trennte sich zuerst der asiatische Schabrackentapir vor 21 bis 23 Millionen Jahren von der Linie der Tapire ab, der Mittelamerikanische Tapir folgte kurz darauf vor 19 bis 20 Millionen Jahren. Die Trennung der Linie der südamerikanischen Tapirarten vom Mittelamerikanischen Tapir erfolgte vor rund 3,1 bis 3,5 Millionen Jahren. Möglicherweise geschah dies auf dem südamerikanischen Kontinent, den die Stammform dieser drei heutigen Tapirarten nach der Schließung des Isthmus von Panama und der Schaffung einer Landbrücke erreichte.[21][22] Die Ausdifferenzierung in die drei heutigen Tapirvertreter Südamerikas – den Flachland- und den Bergtapir sowie den Kabomani-Tapir – vollzog sich aber erst im Mittleren Pleistozän vor 288.000 bis 652.000 Jahren. Zusammen mit den fossilen Tapirvertretern Südamerikas bilden sie eine engere verwandtschaftliche Einheit und heben sich von den Tapirarten Nord- und Mittelamerikas ab. Das Verwandtschaftsverhältnis der eurasischen Tapire ist nur ungenügend geklärt.[2]
Neben den fünf rezenten wurden zahlreiche fossile Tapirarten beschrieben, von denen heute folgende gültig sind:[8][9][14][15][23][24]
Weiterhin wurden vier der fünf heutigen Tapirarten einer eigenen Untergattung zugewiesen, zusätzlich existieren noch zwei fossile Untergattungen. Die Gliederung in die einzelnen Untergattungen ist aber nicht unumstritten, da sie nach Meinung einiger Experten die Taxonomie der Gattung komplizierter mache:[9][14]
Stammesgeschichtlich sind die Tapire im Vergleich zu anderen Säugern eine durchaus alte Familie. Ein früher Vorläufer tapirartiger Tiere könnte sich in der Gattung Hyrachyus aus dem Frühen und Mittleren Eozän finden. Vor allem in der Grube Messel ist ein vollständiges Skelett aus der Zeit von vor rund 44 Millionen Jahren überliefert, Fossilreste wurden aber sowohl in Europa als auch in Nordamerika gefunden. Aufgrund der sehr ursprünglichen Gestaltung des Skelettbaus wird die Gattung von einigen Experten je nach Auffassung an die Basis einerseits der Überfamilie der Tapiroidea, andererseits der Überfamilie der Rhinocerotoidea gestellt.[25] Dem gegenüber sind einige Gruppen wie die Deperetellidae mit Formen wie Deperetella, Teleolophus und Irenolophus beziehungsweise die Helaletidae, denen unter anderem Heptodon, Helaletes und Colodon zugewiesen werden, als basale Mitglieder der Tapiroidea zu werten.[26][27] Einige Experten sehen in dem aus dem Oberen Eozän stammenden Colodon aber auch schon einen Vertreter der Familie der Tapire, auch Thuliadanta, im Jahr 2005 anhand von Funden aus dem nördlichen Kanada erstmals beschrieben, könnte dieser schon angehört haben.[28] Die ältesten Fossilien, die eindeutig zur Familie der Tapire (Tapiridae) gerechnet werden, stammen aus dem frühen Oligozän Europas und sind über 30 Millionen Jahren alt. Sie werden in der Regel der Gattung Protapirus zugerechnet und erschienen im Zusammenhang mit dem Grande-Coupure-Ereignis, einer durch Klimaverschlechterung bewirkten Aussterbephase, welche einen großen Faunentausch hervorrief. Protapirus zeichnete sich dabei, wie andere frühe eurasische Formen, etwa Paratapirus und Eotapirus, durch kaum molarisierte Prämolaren und wesentlich schlankere Gliedmaßen aus und besaß möglicherweise schon einen kurzen Rüssel. In Nordamerika sind unzweifelhafte Vertreter der Familie Tapiridae erstmals im späten Oligozän nachweisbar und werden ebenfalls Protapirus zugewiesen. Hier entwickelten sich unter anderem mit Miotapirus und Nexuotapirus eigene frühe Tapirlinien.[14][26]
Die Gattung Tapirus tauchte erstmals im mittleren Miozän vor 14 Millionen Jahren in Europa auf. Der direkte Vorfahre ist unbekannt, möglicherweise stellt ihn Protapirus dar. Allerdings sind Funde aus dem frühen Miozän im westlichen Eurasien nicht bekannt, so dass die Gattung offensichtlich aus Asien eingewandert ist. Das Fehlen von Fossilien dieser Tiergruppe wird als Tapir-Vakuum bezeichnet und umfasst eine klimatisch günstige Phase vor 18 bis 14 Millionen Jahren. Schon aus dem Oligozän berichtete, ältere Funde von Tapirus sind äußerst fraglich. In Europa bildeten sich mehrere Formen aus, die älteste ist T. telleri, weitere bedeutende umfassen T. antiquus und T. priscus. Im späten Miozän vor sieben Millionen Jahren trat noch die mittelgroße Form T. arvernensis hinzu. Diese Tapirart stellt einen regelmäßigen, wenn auch zahlenmäßig seltenen Vertreter in europäischen Faunengemeinschaften dar, ein vollständiges Skelett ist aus Camp dels Ninots in Spanien überliefert, welches aber aus dem Pliozän stammt. Im späten Miozän und im Übergang zum Pliozän starben alle kleinförmigen Tapirarten im westlichen Eurasien aus und wurden durch mittelgroße bis große Formen ersetzt. Schon vorher waren einige Arten während der Mittel-Valesium-Krise, eines Kälteeinbruchs, bei dem es zu einer deutlichen Saisonalisierung des Klimas kam, verschwunden.[14][15][26]
In Ost- und Südostasien ist die Gattung Tapirus erst im Obermiozän vor 9,5 Millionen Jahren nachweisbar und weitgehend im Pliozän und Pleistozän präsent. Der älteste Vertreter wird als T. yunnanensis bezeichnet. Allerdings wird der Ursprung der Gattung in dieser Region vermutet, da während des Tapir-Vakuums hier unter anderem die Gattung Plesiotapirus auftrat, die teilweise auch nur als Seitenzweig angesehen wird.[14] In Nordamerika erscheint Tapirus ähnlich wie in Europa im Mittleren Miozän vor 11 Millionen Jahren, ebenfalls nach dem Tapir-Vakuum. Zu den frühesten Arten gehört T. johnsoni. Vertreter dieser Tapirform sind fossil aus der Ash-Hollow-Formation in den Großen Ebenen von Nebraska hervorragend überliefert, sie kamen bei einem katastrophalen Vulkanausbruch ums Leben. Der hauptsächliche Verbreitungsschwerpunkt war aber der südliche Teil des Kontinentes, von Kalifornien bis Florida. Bedeutende Arten sind hier weiterhin T. webbi und T. simpsoni. Am Ende des Miozäns trat die besonders kleinwüchsige Art T. polkensis auf.[8][9][29]
Die Tapire Europas verschwanden am Ende des Pliozän vor 2,7 Millionen Jahren wieder, was als Folge der Abkühlung und stärkeren jahreszeitlichen Schwankungen des Klimas und damit verbundener Ausbreitung offener Landschaften angesehen wird.[14] In Ost- und Südostasien lebten die Tiere jedoch weiter, die Frühform aus dem Miozän, T. yunannensis, spaltete sich hier in mehrere Linien auf. So entwickelte sich T. peii über T. sinensis zu T. augustus, auch unter der Bezeichnung Megatapirus bekannt, ein pferdegroßes Tier, das der größte Tapir aller Zeiten war. Diese Linie steht der Entwicklungsabfolge von T. sanyuanensis zu T. indicus (Schabrackentapir) gegenüber. Während die meisten Arten auf das Früh- und Mittelpleistozän beschränkt bleiben, kommt, abgesehen vom Schabrackentapir, T. augustus auch bis zum Spätpleistozän vor und war möglicherweise noch im frühen Holozän anzutreffen.[3]
In Nordamerika ist im Pliozän noch das kleinwüchsige T. polkensis überliefert. Im Frühpleistozän dominieren weitgehend T. haysii und T. lundaliusi, beide wurden dann durch T. veroensis abgelöst. Diese Tapirart war höchstwahrscheinlich noch bis zum Auftauchen der ersten Menschen in Nordamerika anzutreffen, starb kurz danach aber aus.[30][31] Nach Südamerika, dem Schwerpunkt ihres heutigen Verbreitungsgebiets, gelangten die Tapire erst relativ spät im Zuge des Großen Amerikanischen Faunenaustausches nach der Entstehung einer Landbrücke durch die Schließung des Isthmus von Panama, die ältesten Nachweise hier sind rund 2,5 Millionen Jahre alt. Zu den fossilen südamerikanischen Vertretern der Tapire zählen T. rondoniensis, T. rioplatensis, T. oliverasi, T. tarijensis, T. cristatellus und T. mesopotamicus. Alle diese Formen sind monophyletisch verwandt und gehen so auf eine Stammform zurück. Sie stehen dadurch dem Flachland- und dem Bergtapir wesentlich näher als dem Mittelamerikanischen Tapir.[23][30][29]
Tapire waren und sind typischerweise Bewohner von dichten Wäldern. Deshalb war die Ausbreitung großer Graslandschaften im Neogen nicht günstig für sie. So haben von der einst artenreichen Familie auch nur die fünf heutigen Arten überlebt, das letzte große Aussterbeereignis, dem auch einige Tapirformen zum Opfer fielen, war die Quartäre Aussterbewelle.[14][26]
Das Wort Tapir entstammt der Sprache der Tupí aus Brasilien, welche die Tiere mit Tapira-caaivara bezeichneten, was übersetzt einerseits so viel wie „Buschochse“ bedeutet, andererseits sich aber auch auf die versteckte Lebensweise der Tiere bezieht. Der vor allem in Südamerika häufig gebrauchte Begriff danta oder anta ist eine Entlehnung aus der spanischen Sprache und bezeichnete ursprünglich den Elch. In Südostasien wird der Tapir badak im Malaiischen und som-set im Thailändischen genannt.[12][32]
Linnaeus verwies den Tapir 1758 in seinem Werk Systema Naturae aufgrund seines Körperbaus zu den Flusspferden und benannte den Flachlandtapir, die einzige damals in Europa bekannte Tapirart, als Hippopotamus terrestris.[12] Der französische Naturforscher Mathurin-Jacques Brisson führte im Jahr 1762 die Bezeichnung Tapir in französischer Sprache in seinem Werk Regnum animale erstmals ein (le tapir). Den heute gültigen Gattungsnamen Tapirus benutzte jedoch der dänische Zoologe Morten Thrane Brünnich zum ersten Mal; er wurde lange Zeit als Erstbeschreiber der Gattung geführt. Brünnich verwendete den Begriff, den er aus Brissons Bezeichnung le tapir herleitete, erstmals 1772. Der britische Paläontologe Arthur Tindell Hopwood schlug 1947 Brisson als ursprünglichen Beschreiber vor, was daraufhin zu zahlreicher Diskussion in der Fachwelt führte, da damals mehrheitlich Brünnich bevorzugt wurde.[33] Im Jahr 1998 wurde in einer Plenarversammlung der ICZN allerdings beschlossen, Brisson als Erstbeschreiber der Gattung festzulegen, was heute weitgehend akzeptiert wird.[11]
In manchen Regionen werden die Tapire wegen ihres Fleisches und ihrer Häute bejagt, es gibt aber auch indigene Stämme, die aus religiösen Gründen keine Tapire jagen. Heute ist weniger die Jagd als die Zerstörung ihres Lebensraumes der Grund für den Rückgang der Bestandszahlen bei vier von der IUCN geführten Tapirarten – vor allem der rapide Verlust tropischer Wälder durch Fällung und Brandrodung. Hinzu kommt die zunehmende Konkurrenz mit landwirtschaftlich genutzten Großtieren.
Die IUCN listet drei der fünf Arten, den Bergtapir, den Mittelamerikanischen Tapir und Schabrackentapir, als stark gefährdet (endangered) und den Flachlandtapir als gefährdet (vulnerable). Die Größe der Population des Flachlandtapirs ist unbekannt, der Bestand des Bergtapirs umfasst rund 2500 Individuen und der des Mittelamerikanischen Tapirs etwa 5500 Tiere. Kritisch steht es um den Schabrackentapir, von dem nur 1500 bis 2000 Tiere angenommen werden.[34][35][36][37] Es gibt zahlreiche Schutzprojekte, welche von der Tapir Specialist Group der IUCN koordiniert werden. Ziel ist neben Beobachtungen der Tiere in Nationalparks und anderen Schutzgebieten, teilweise mit Hilfe von Kamerafallen, auch die Umsiedlung gefährdeter Populationen.[38]
Tapire, meist Flachlandtapire, werden häufig in zoologischen Einrichtungen gehalten. In einigen Regionen Südamerikas dienen Tapire auch als Haustiere.[11][12]
Die Tapire (Tapirus) sind die einzige rezente Gattung der im Deutschen gleichnamigen Säugetierfamilie (Tapiridae) aus der Ordnung der Unpaarhufer (Perissodactyla). Die Gattung war einst sehr vielfältig und umfasst heute noch fünf lebende Arten. Es handelt sich um Tiere mit einem kräftigen Körperbau und einem charakteristischen kurzen Rüssel, die hauptsächlich in geschlossenen tropischen Wäldern leben und sich von zumeist weicher Pflanzenkost ernähren. Sie stellen eine recht alte Gattung dar und sind schon für das Mittlere Miozän vor 14 Millionen Jahren nachgewiesen. Heute sind die Tapire mit dem Flachland- und dem Berg- sowie dem Kabomani-Tapir in Südamerika, mit dem Mittelamerikanischen Tapir in Mittelamerika und dem Schabrackentapir in Südostasien verbreitet.
Sach'awaka icha Sachawaka,[1] kichwapi Sachawakra[2][3][4] (genus Tapirus, familia Tapiridae) nisqaqa huk ch'ulla ruk'anayuq ñuñuq uywakunam, yura mikhuq, Abya Yalapi Asyapipas sach'a-sach'akunapi kawsaq.
Kaymi huk rikch'aqninkuna:
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Sach'awaka.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Sach'awaka
Sach'awaka icha Sachawaka, kichwapi Sachawakra (genus Tapirus, familia Tapiridae) nisqaqa huk ch'ulla ruk'anayuq ñuñuq uywakunam, yura mikhuq, Abya Yalapi Asyapipas sach'a-sach'akunapi kawsaq.
A tapir is a lairge brousin mammal, seemilar in shape tae a pig, wi a short, prehensile snout. Tapirs inhabit jungle an forest regions o Sooth Americae, Central Americae, an Sootheast Asie. The five species o tapirs are the Brazilian tapir, the Malayan tapir, Baird's tapir, Kabomani tapir, an the muntain tapir. Fower are clessifee'd as endangered or vulnerable. Thair closest relatives are the ither odd-toed ungulates, includin horse an rhinoceroses.
Tapir (/[unsupported input][unsupported input]ˈteɪpər/ utawa /təˈpɪər/ ta-pier) iku sajinis mamalia sing wanguné mèmper babi, kanthi congor cendhak. Tapir urip ing alas Amérika Kidul, Amérika Tengah, lan Asia Kidul-wétan. Ana patang spésies Tapir, ya iku: Tapir Brasil, Tapir Malaya, Tapir Baird lan Tapir Gunung. Kabèh jinis tapir mau kagolomg kéwan sing kaancam cures utawa mutawatiri bakal cures. Kulawarga paling cedhak saka Tapir ya iku kéwan kuku ganjil liyané kaya jaran lan warak.
Ana papat jinis tapir sing ditepungi, sanadyan sawatara ahli mratélakaké punjul iku, lan sawatara spésies wis cures:
Spesies tapir duwé gunggung kromosom:
Eht tapir (Tapirus) es un genre de mamifèrs perissodactils de la familha Tapiridae. Es l'unic genre actual de la familha, era quau inclutz d'autres nòu genres extints. Aperten al meteis òrdre que los cavals, que son amb el lejanament emparentats, e los rinocèros, que son los sieus parents viues mai prèps.
Son d'animals de tamanho mièg, amb una longitud que vària dempuèi 1,8 m a 2,5 m, amb sol 5-10 cm de coa, e una nautor en la crotz de 70 cm a 1 m e un pes de 220 a 300 kg.
Aquesta trompa resulta mai que mai utila per recolectar de plantas aquaticas en los pantans a on sòl passar bona part del jorn. Li servís a tanben prene d'aiga e per s'afrontar a d'autres mascles en epòca d'apareamient.
Lo còs es compacte e la cap e còth robusts, amb la fin de lor facilitar lo pas a travèrs del dens follaje tropical. Lo pelaje sòl èsser fòrça cuert e escur, e mai se las creaturas presentan un pelaje parde amb de desonors criptiques, similars a las dels singlars joves, que se difuminan amb l'edat.
Se tracta d'animals pro primitius, los primièrs representants de fossils de la familha se tròban ja en l'Eocèn d'Eurasia, fa unes 55 de milions d'ans, a on s'obsèrvan qualques caracteristicas qu'èran de presents tanben dins los ancians ancestros Hyracotherium, de los sieus parents actuals. Los pès presentan quatre dits en las anedas davantièras e tres en las traseras.
Familha dels tapirids, Tapiridae : tapirs, 4 espècias en un genre
Tapir je najprimitivnija vrsta kopitara. Smatra se autentičnim živim fosilom, zato što izgled nije mijenjao u posljednjih 35-40 miliona godina. Živi u šumi koja mu je uslovila izgled. Izgledom podsjeća na divlju svinju. Njuška mu je izdužena u pokretljivu surlu koju može uvući. Pomoću nje njuši i hrani se. Odličan je plivač. Kreće se uvijek istim putem.
Un tapir es un mamal grande, de forma simil a un porco, con un beco corta cual es capas de teni.
Tapires abita junglas e forestas de America Sude, America Sentral, e Asia sude-ueste. Los es clasida como perilida o riscada.
Sua relatadas la plu prosima es la otra perisodatilos, incluinte cavalos e rinoseros.
Ang mga tapir[1] ay malalaking mga mamalyang nanginginain ng damo sa mga pastulan, kawangis ng mga baboy sa hugis na may maiksi at napapagalaw na mga nguso. Namumuhay sila sa mga kagubatan ng Timog Amerika, Gitnang Amerika, at Timog-Silangang Asya. Ibinibilang ang lahat ng apat na uri ng mga tapir sa mga nanganganib na mga hayop. Pinakamalapit nilang kamag-anak ang iba pang mga ungguladong mamalyang may mga di-pantay na bilang ng mga daliri sa paa, katulad ng kabayo at rinosero.
Naglalagi ang mga ito sa mga kagubatan na may anyo ng tubig na dumadaloy. Sapagkat, mahiyain, malimit na gumagala lamang sila pagsabit ng gabi para manginain ng mga prutas, dahon, at iba pang mga bahagi ng mga halaman.[1]
Nagluluwal lamang ng isang anak ang mga tapir sa panahon ng kanilang siklo ng reproduksiyon. Kaiba ang anyo ng balahibo ng isang sanggol na tapir kapag inihambing sa ina nito. Mas maraming mga guhit at tuldok ang sa batang tapir na may madilim na balahibo.[1]
May apat na uri ng mga tapir:
Tapir je najprimitivnija vrsta kopitara. Smatra se autentičnim živim fosilom, zato što izgled nije mijenjao u posljednjih 35-40 miliona godina. Živi u šumi koja mu je uslovila izgled. Izgledom podsjeća na divlju svinju. Njuška mu je izdužena u pokretljivu surlu koju može uvući. Pomoću nje njuši i hrani se. Odličan je plivač. Kreće se uvijek istim putem.
Eht tapir (Tapirus) es un genre de mamifèrs perissodactils de la familha Tapiridae. Es l'unic genre actual de la familha, era quau inclutz d'autres nòu genres extints. Aperten al meteis òrdre que los cavals, que son amb el lejanament emparentats, e los rinocèros, que son los sieus parents viues mai prèps.
Ang mga tapir ay malalaking mga mamalyang nanginginain ng damo sa mga pastulan, kawangis ng mga baboy sa hugis na may maiksi at napapagalaw na mga nguso. Namumuhay sila sa mga kagubatan ng Timog Amerika, Gitnang Amerika, at Timog-Silangang Asya. Ibinibilang ang lahat ng apat na uri ng mga tapir sa mga nanganganib na mga hayop. Pinakamalapit nilang kamag-anak ang iba pang mga ungguladong mamalyang may mga di-pantay na bilang ng mga daliri sa paa, katulad ng kabayo at rinosero.
Tapir (/[unsupported input][unsupported input]ˈteɪpər/ utawa /təˈpɪər/ ta-pier) iku sajinis mamalia sing wanguné mèmper babi, kanthi congor cendhak. Tapir urip ing alas Amérika Kidul, Amérika Tengah, lan Asia Kidul-wétan. Ana patang spésies Tapir, ya iku: Tapir Brasil, Tapir Malaya, Tapir Baird lan Tapir Gunung. Kabèh jinis tapir mau kagolomg kéwan sing kaancam cures utawa mutawatiri bakal cures. Kulawarga paling cedhak saka Tapir ya iku kéwan kuku ganjil liyané kaya jaran lan warak.
Tapiro esas mez staturo (til 2 m e 200 kg) neparo-hufaro noktala herbivora kun movebla rostro.
Tapirs zien oonevehovege zoogdiere oet 't geslach Tapirus en de femilie Tapiridae. Hun ingste levende verwante zien dus de peerd en de neushores. Ze zien mèt veer soorte, die leve in de trope vaan Azië en Amerika. Ze höbbe 'n uterlek wat deit dinke aon e groet verke, mèt es opvallendste kinmerk de lange snuit. De bieste zien amfibisch: ze leve zoewel väöl in 't water wie ouch op 't land.
De veer levende soorte zien:
Fossiel tapirs zien bekind binne 't geslach Tapirus, meh ouch in aander (verdwene) geslachte vaan de femilie Tapiridae. Awwer tapirechtege fossiele weure neet tot dees femilie gerekend, meh valle wel in de superfemilie Tapiroida. Leie vaan dit taxon zien bekind vaan begin Eoceen.
Tapirs (Tapiridae) binne in famylje fan ûnevenhoevigen dy't tsjintwurdich allinnich noch mar foarkomt yn Súdeast-Aazje en Súd- en Midden-Amearika. Der binne lykwols fossilen bekend fan oer de hiele wrâld.
De famylje hat fjouwer libbene soarten:
De hjoeddeiske Tapirs binne plante-iters dy't mei harren koarte slurf linich blêden en twigen fan beammen en strewellen ritse kinne. Allinnich yn de fuortplantingstiid sykje Tapirs kontakt mei soartgenoaten. Yn finzenskip kinne se sûnder problemen mei meardere bisten by elkoar hâlden wurde, mar fan sosjaal gedrach is gjin sprake. Jonge tapirs binne streke; pas op lettere leeftyd kleurje se donkerbrún, wylst de Yndyske soarte in wite efterhân krijt.
Tapirs zien oonevehovege zoogdiere oet 't geslach Tapirus en de femilie Tapiridae. Hun ingste levende verwante zien dus de peerd en de neushores. Ze zien mèt veer soorte, die leve in de trope vaan Azië en Amerika. Ze höbbe 'n uterlek wat deit dinke aon e groet verke, mèt es opvallendste kinmerk de lange snuit. De bieste zien amfibisch: ze leve zoewel väöl in 't water wie ouch op 't land.
Tapîr yan tapir (Tapiridae), famîleyekî yeksiman Perissodactyla e (bi îngilîzî odd-toed ungulate) [1].
Tapîr dirûvê berazan,lê bi bêhvilek wek xortûmek e kurt e dikanê tiştan hilgire.
Tapîr e xwecihî parzemîna Amerîka yê Başûr û Navîn, lê li başûr rojhilatî Asyayê dijî.
Tapîr yan tapir (Tapiridae), famîleyekî yeksiman Perissodactyla e (bi îngilîzî odd-toed ungulate) .
Tlācaxōlōtl (caxtiltlahtolcopa: Tapir)
Φυτοφάγο μεγαλόσωμο παχύδερμο θηλαστικό με προβοσκίδα, της οικογένειας των ταπιριδών (Tapiridae) και της τάξης των περισσοδακτύλων (Perissodactyla).
Ο τάπιρος έχει οπλές και είναι πολύ ογκώδης. Το μήκος του είναι 2 περίπου μέτρα, το ύψος του (στο ακρώμιο) έως 1 μέτρο, και το βάρος του φτάνει τα 300 κιλά. Έχει κωνικό κεφάλι, μάτια μικρά και καστανά, και αυτιά επίσης μικρά και όρθια. Η προβοσκίδα του είναι κινητή αλλά μικρή, και στην άκρη της βρίσκονται τα ρουθούνια του. Στα πίσω πόδια έχει τρία δάχτυλα, αλλά στα μπροστινά τρία κύρια δάχτυλα κι ένα τέταρτο, που χρησιμοποιείται όταν βαδίζει σε μαλακό έδαφος. Μερικοί λένε ότι στην όψη μοιάζει με γουρούνι.
Υπάρχουν 4 είδη ταπίρων. Το πρώτο ζει στην Ασία και τα άλλα τρία στην αμερικανική ήπειρο. Το ασιατικό είδος διαθέτει λιγότερα χρωμοσώματα.
Ο τάπιρος ζει συνήθως σε δάση κοντά σε νερό. Η διάρκεια ζωής του είναι 25-30 χρόνια. Ωριμάζει σεξουαλικά στα 3-5 χρόνια, ενώ τα θηλυκά ωριμάζουν λίγο νωρίτερα και βρίσκονται σε περίοδο οργασμού κάθε δυο-τρεις μήνες. Γεννούν συνήθως ένα μικρό κάθε δύο χρόνια, μετά από κύηση 13 μηνών. Υπάρχουν ενδείξεις ότι πρόκειται για μονογαμικά ζώα, πάντως ζουν ζωή μάλλον μοναχική και τα ζευγάρια δεν συναντιούνται ιδιαίτερα εκτός των περιόδων ζευγαρώματος. Αγαπούν το μπάνιο σε νερό. Είναι ζώα φιλήσυχα και ντροπαλά, που συνήθως δεν επιτίθενται σε ανθρώπους.
Οι τάπιροι τρέφονται κυρίως με ρίζες, φύλλα και φρούτα.
Εχθροί του ταπίρου είναι τα τζάγκουαρ, οι κροκόδειλοι και τα ανακόντα. Απέναντι σ' αυτά τα ζώα μπορεί να αμυνθεί με το παχύ δέρμα του και την μεγάλη ταχύτητά του στο τρέξιμο. Ο χειρότερος εχθρός του όμως είναι ο άνθρωπος, που τον κυνηγά για το νόστιμο κρέας του, με αποτέλεσμα ο τάπιρος να απειλείται με εξαφάνιση.
Φυτοφάγο μεγαλόσωμο παχύδερμο θηλαστικό με προβοσκίδα, της οικογένειας των ταπιριδών (Tapiridae) και της τάξης των περισσοδακτύλων (Perissodactyla).
தும்பிக்கை பன்றி அல்லது தும்பிப்பன்றி (tapir) தாவர உண்ணியான இப்பாலூட்டிகள் பன்றியைப் போன்று குட்டையாகவும், நீண்டும் காணப்படும். இதன் மூக்குப் பகுதி நீண்டும், எதையும் எளிதில் பற்றிக்கொள்ளும் ஆற்றல் வாய்ந்த தும்பிக்கைப் போன்று காணப்படும்.[1]
தும்பிப்பன்றிகள் தென் அமெரிக்கா, மத்திய அமெரிக்கா மற்றும் தென் கிழக்கு ஆசியாவின் அடர்ந்த காடுகளில் காடுகளில் காணப்படுகிறது. தும்பிக்கைப் பன்றி இனங்களில் பிரேசில் தும்பிப்பன்றி, மலாய் தும்பிப்பன்றி, மெக்சிகோ தும்பிப்பன்றி, அமேசான் தும்பிப்பன்றி, கபோமணி தும்பிப்பன்றி[1] மலைத்தும்பிப்பன்றி என ஐந்து வகைகள் உண்டு.
தும்பிப்பன்றிகள் அருகிய அல்லது அழியும் வாய்ப்பில் உள்ள விலங்காக அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
தும்பிப்பன்றிகள் குதிரை, குரங்கு, வரிக்குதிரை, மூக்குக் கொம்பன் போன்ற விலங்குகுகளுடன் சேர்ந்து உணவு தேடும்.
தும்பிப்பன்றிகளின் சராசரி உடல் நீளம் அதிக பட்சமாக 6.6 அடியாகவும் (2 மீட்டர்), உயரம் 3 அடியாகவும் (1 மீ), எடை 150 முதல் 300 கிலோ கொண்டதாக உள்ளது. இவைகள் வென்னிறம், கருநிறம் வெளிர் நிறம், செம்மண்ணிறம், சாம்பல் நிறங்களில் காணப்படுகிறது. பெண் தும்பிப்பன்றிகளுக்கு ஒரு ஜோடி முலைக்காம்புகள் மட்டும் உள்ளது.[2] ஆண் தும்பிப்பன்றிகளின் உடல் நீளத்தைப் பொறுத்து ஆண் குறிகளின் நீளம் அமைந்துள்ளது.[3][4][5][6][7]
மலாய் தும்பிப்பன்றிகளின் முன்னங்கால்களில் நான்கு குளம்பிகளும்; பின்னங்கால்களில் மூன்று குளம்பிகளும் கொண்டுள்ளது.
தும்பிப்பன்றிகள் 42 முதல் 44 பற்கள் வரை கொண்டது.[8][9]
ஆண் தும்பிப்பன்றிகள் பிறந்த மூன்று முதல் ஐந்தாண்டுகளில் இனச்சேர்க்கைக்கு தயாராகிவிடும். பெண் தும்பிப்பன்றிகள், ஆண் பன்றிகளை விட வெகு விரைவில் இனச்சேர்க்கைக்கு முன்னிற்கும்.[10] பெண் தும்பிப்பன்றிகள், இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறை, ஒரு குட்டி ஈனும். பிறந்த குட்டி பதின்மூன்று மாதங்கள் தாயிடம் வளர்ந்த பின்னர் தனியாகச் சென்று உணவு தேடும்.[11] தும்பிப் பன்றிகள் காட்டிலும், உயரியல் பூங்காக்களிலும் 25 முதல் 30 ஆண்டுகள் வாழத்தக்கது.[12]
மலாய் தும்பிப்பன்றியின் மண்டையோடு
மெக்சிகோ தும்பிப்பன்றியின் மண்டையோடு
பிரேசிலியன் தும்பிப்பன்றியின் மண்டையோடு
மலைத்தும்பிப்பன்றியின் மண்டையோடு
தும்பிக்கை பன்றி அல்லது தும்பிப்பன்றி (tapir) தாவர உண்ணியான இப்பாலூட்டிகள் பன்றியைப் போன்று குட்டையாகவும், நீண்டும் காணப்படும். இதன் மூக்குப் பகுதி நீண்டும், எதையும் எளிதில் பற்றிக்கொள்ளும் ஆற்றல் வாய்ந்த தும்பிக்கைப் போன்று காணப்படும்.
தும்பிப்பன்றிகள் தென் அமெரிக்கா, மத்திய அமெரிக்கா மற்றும் தென் கிழக்கு ஆசியாவின் அடர்ந்த காடுகளில் காடுகளில் காணப்படுகிறது. தும்பிக்கைப் பன்றி இனங்களில் பிரேசில் தும்பிப்பன்றி, மலாய் தும்பிப்பன்றி, மெக்சிகோ தும்பிப்பன்றி, அமேசான் தும்பிப்பன்றி, கபோமணி தும்பிப்பன்றி மலைத்தும்பிப்பன்றி என ஐந்து வகைகள் உண்டு.
தும்பிப்பன்றிகள் அருகிய அல்லது அழியும் வாய்ப்பில் உள்ள விலங்காக அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
தும்பிப்பன்றிகள் குதிரை, குரங்கு, வரிக்குதிரை, மூக்குக் கொம்பன் போன்ற விலங்குகுகளுடன் சேர்ந்து உணவு தேடும்.
Tapirus is a genus of tapir which contains the living tapir species. The Malayan tapir is usually included in Tapirus as well, although some authorities have moved it into its own genus, Acrocodia.[2]
The Kabomani tapir was at one point recognized as another living member of the genus, but is now considered to be nested within T. terrestris.[4][5]
Tapirus first appeared in the Late Miocene in North America, with Tapirus webbi perhaps the oldest known fossil species.
Tapirus spread into South America and Eurasia during the Pliocene. It has been suggested that the tapirs that inhabited North America during the Late Pleistocene may be derived from a South American species that remigrated north, perhaps Tapirus cristatellus.[6]
Tapirs suffered large-scale extinctions at the end of the Pleistocene, and went completely extinct north of southern Mexico.
Tapirus is a genus of tapir which contains the living tapir species. The Malayan tapir is usually included in Tapirus as well, although some authorities have moved it into its own genus, Acrocodia.
La tapiro (Tapirus) estas besto kun mallongaj kruroj kaj dika korpo. (Ĝi aspektas iom kiel porko kun nekutime longa rostro). La familio Tapiredoj enhavas nur unu genron—tiun de la tapiro. La tapiro loĝas en la tropikaj arbaroj el la orientaliso kaj la neotropiso.
En Brazilo la tapiro estas simbolo de stulteco.
Ĝiaj ulno kaj fibulo estas apartaj ostoj. Ĝi havas sur la antaŭaj kruroj 4 fingrojn, kaj sur la malantaŭaj nur 3. La dentoformulo de la tapiro estas 3143/3143, la molaroj estas malaltaj, kun longa radiko (brachiodonte). La nazo kaj la supra lipo kune formas tenpovan rostron.
La tapiro (Tapirus) estas besto kun mallongaj kruroj kaj dika korpo. (Ĝi aspektas iom kiel porko kun nekutime longa rostro). La familio Tapiredoj enhavas nur unu genron—tiun de la tapiro. La tapiro loĝas en la tropikaj arbaroj el la orientaliso kaj la neotropiso.
En Brazilo la tapiro estas simbolo de stulteco.
Los tapires (Tapirus) son un género de mamíferos perisodáctilos de la familia Tapiridae. Es el único género actual de la familia, que incluye otros nueve géneros extintos. Pertenece al orden de los perisodáctilos, que incluye también a los caballos, con los que están lejanamente emparentados, y a los rinocerontes, que son sus parientes vivos más cercanos.
En algunos lugares recibe nombres como mboreví (vocablo guaraní), anta, danta, anteburro, pinchaque, sachavaca, danto y macho de monte. En diciembre de 2013 fue anunciado el descubrimiento de una nueva especie nombrada Tapirus kabomani.[2]
Son animales de tamaño mediano, con una longitud que varía desde el 1,3 m hasta los 2,5 m, con una cola de 5 a 10 cm de largo, y una altura en la cruz de 70 cm a 1,2 m y un peso de 110 a 300 kg.
Sin embargo, la principal característica del tapir es su alargado hocico en forma de pequeña probóscide, que usa principalmente para arrancar las hojas, hierbas y raíces que constituyen su alimento. Esta trompa resulta especialmente útil para recolectar plantas acuáticas en los pantanos donde suele pasar buena parte del día. También le sirve para tomar agua y, cuando son machos, para enfrentarse a sus rivales en la época de apareamiento.
El cuerpo es compacto y la cabeza y cuello robustos, con el fin de facilitarles mejor el paso a través del denso follaje tropical. El pelaje suele ser muy corto y oscuro, aunque las crías presentan un pelaje pardo con manchas crípticas, similares a las de los jabatos jóvenes, que se difuminan con la edad.
Se trata de animales bastante primitivos, los primeros representantes fósiles de la familia se encuentran ya en el Eoceno de Eurasia, hace unos 55 millones de años, donde se observan algunas características que estaban presentes también en los antiguos ancestros (Hyracotherium), de sus parientes actuales. Los pies presentan cuatro dedos en las patas delanteras y tres en las traseras.
Los tapires habitan en regiones selváticas húmedas y, en el caso del tapir de montaña, los páramos andinos.
Los depredadores más comunes de los tapires son los grandes felinos (el tigre en Asia y el jaguar en América), de quienes trata de librarse lanzándose al agua o corriendo a toda velocidad a través de la jungla. Los golpes de las ramas que el asaltante recibe en este último caso, si se ha aferrado a su víctima, pueden llevarle a soltarla. No obstante, su principal amenaza es la acción humana, manifestada a través de la caza excesiva y la destrucción de su hábitat. Hoy en día, todas las especies del género Tapirus se clasifican en los estados de conservación "vulnerable" o "amenazado".
Los primeros tapíridos, como Heptodon, aparecieron a principios del Eoceno en Norteamérica hace 50 millones de años, siendo muy similares a las formas actuales, pero tenían aproximadamente la mitad del tamaño y carecían de trompa.[3] Los primeros tapires verdaderos aparecieron en el Oligoceno.
El género se extendió durante el Mioceno por Eurasia y América del Norte, donde estuvo a punto de extinguirse en el Plioceno debido a la reducción paulatina de masa forestal. Por suerte para los tapires, Suramérica se unió a Norteamérica hace 3 millones de años, otorgándoles una vía de escape hacia las grandes selvas del sur. No deja de ser irónico que en la actualidad, 4 de las 5 especies supervivientes sean precisamente americanas: este es el caso del tapir norteño, centroamericano o de Baird (Tapirus bairdii), el del páramo (Tapirus pinchaque), el de selva (Tapirus kabomani) y la sachavaca, tapir amazónico, brasileño o de llanura (Tapirus terrestris), que se reparten en diversas áreas de América Central y del Sur. El tapir amazónico es el más común; se extiende por casi toda la parte norte de Suramérica. El tapir norteño, distribuido desde Tehuantepec hasta las costas de Ecuador, también habitó durante el Pleistoceno en el norte de México y el sur de Estados Unidos (desde California a Florida), donde se extinguió hace unos 10 000 años.
Por su parte, los tapires de Eurasia sufrieron una fuerte reducción a partir de la primera mitad del Pleistoceno, desapareciendo de Europa y gran parte de Asia debido al avance de las glaciaciones. En la actualidad sobrevive una única especie, el tapir malayo (Tapirus indicus), reducida a unas pocas zonas de Sumatra y el sur de Indochina. Su distribución original era mucho más amplia, abarcando también la isla de Java y llegando por el norte a Birmania, India e incluso China, de donde desapareció por culpa de la caza excesiva. Esta especie se distingue por la trompa más larga que la de los tapires americanos y porque en los adultos el color del manto es negro en la cabeza, el cuello y las patas, mientras que el resto del cuerpo es blanco.
Carlos Linneo se refirió al tapir en 1758 en su trabajo Systema Naturae y nombró al tapir amazónico, el único tipo de tapir conocido en Europa en ese momento, como Hippopotamus terrestris, debido a su estructura corporal similar a la de los hipopótamos.[4] El naturalista francés Mathurin-Jacques Brisson introdujo por primera vez el término tapir en francés en su obra Regnum animale ('le tapir') en 1762 y propuso el nombre Tapirus para el género.[5]
El género Tapirus incluye las siguientes especies:[6]
Los tapires (Tapirus) son un género de mamíferos perisodáctilos de la familia Tapiridae. Es el único género actual de la familia, que incluye otros nueve géneros extintos. Pertenece al orden de los perisodáctilos, que incluye también a los caballos, con los que están lejanamente emparentados, y a los rinocerontes, que son sus parientes vivos más cercanos.
En algunos lugares recibe nombres como mboreví (vocablo guaraní), anta, danta, anteburro, pinchaque, sachavaca, danto y macho de monte. En diciembre de 2013 fue anunciado el descubrimiento de una nueva especie nombrada Tapirus kabomani.
Tapirus ugaztun perisodaktilo genero bat da, Tapiridae familiako genero bakarra gaur egun. Tapir edo danta izena ematen zaie. Bere familian beste 9 genero ziren, baina guztiak desagertu dira. Zaldi eta errinozeroen ordena berekoa da, azken hauengandik gertuago daudelarik.
Tapiirit (Tapiridae) on kavioeläimiin kuuluva nisäkäsheimo, johon kuuluu yksi suku (Tapirus) ja siinä viisi lajia.[1][2] Näistä yksi elää Kaakkois-Aasiassa ja muut Keski- ja Etelä-Amerikassa. Heimon historia ulottuu yli 50 miljoonan vuoden päähän. Tapiirit ovat sukua sarvikuonoille, vaikka muistuttavatkin enemmän sikaa ja norsua. Niiden koko vaihtelee lajeittain, mutta ne ovat yleensä noin kaksi metriä pitkiä, metrin korkuisia ja painavat 150–300 kilogrammaa. Tapiirit elävät luonnonolosuhteissa noin 30-vuotiaaksi.
Tapiirit ovat varsin arkoja ja viettävät piilottelevaa elämää. Ne liikkuvat enimmäkseen öisin.
Tapiireilla on lyhyt kärsämäinen kuono. Tapiirit muistuttavat käyttäytymiseltään lähinnä sarvikuonoja. Niiden ainoa puolustuskeino vaaran uhatessa on juokseminen metsän suojiin. Sarvikuonojen tapaan tapiirin haju- ja kuuloaisti ovat hyvät, mutta näkökyky on varsin heikko.
Viides tapiirilaji, Tapirus kabomani, kuvattiin tieteelleselvennä uutena loppuvuodesta 2013.[3]
Tapiirit (Tapiridae) on kavioeläimiin kuuluva nisäkäsheimo, johon kuuluu yksi suku (Tapirus) ja siinä viisi lajia. Näistä yksi elää Kaakkois-Aasiassa ja muut Keski- ja Etelä-Amerikassa. Heimon historia ulottuu yli 50 miljoonan vuoden päähän. Tapiirit ovat sukua sarvikuonoille, vaikka muistuttavatkin enemmän sikaa ja norsua. Niiden koko vaihtelee lajeittain, mutta ne ovat yleensä noin kaksi metriä pitkiä, metrin korkuisia ja painavat 150–300 kilogrammaa. Tapiirit elävät luonnonolosuhteissa noin 30-vuotiaaksi.
Tapiirit ovat varsin arkoja ja viettävät piilottelevaa elämää. Ne liikkuvat enimmäkseen öisin.
Tapiireilla on lyhyt kärsämäinen kuono. Tapiirit muistuttavat käyttäytymiseltään lähinnä sarvikuonoja. Niiden ainoa puolustuskeino vaaran uhatessa on juokseminen metsän suojiin. Sarvikuonojen tapaan tapiirin haju- ja kuuloaisti ovat hyvät, mutta näkökyky on varsin heikko.
Viides tapiirilaji, Tapirus kabomani, kuvattiin tieteelleselvennä uutena loppuvuodesta 2013.
Tapirus
Les tapirs (Tapirus) sont un genre de mammifères ongulés, dont une espèce est originaire d'Asie alors que quatre sont d'Amérique centrale et d'Amérique du Sud. C'est le seul genre de la famille des Tapiridés (Tapiridae). Cette famille est très proche de celles des chevaux (Equidae) et des rhinocéros (Rhinocerotidae), classés également dans les Perissodactyla en raison d'un nombre de doigts impair.
Son corps est massif et est recouvert d'une peau très épaisse (il est d'ailleurs chassé pour son cuir). Il a une courte trompe, qui lui sert à attraper sa nourriture. D'une espèce à l'autre, les tailles peuvent varier, mais la plupart mesurent environ 2 mètres pour une hauteur pouvant aller jusqu'à approximativement 1 mètre, pour une masse allant de 150 à 300 kg.
Il possède une ouïe et un odorat excellents, mais une vue peu développée. Dans la nature, un tapir vit approximativement 30 ans.
C'est un animal vivant principalement la nuit, méfiant et solitaire (le couple ne se forme que pour l'accouplement) et résidant en forêt.
Le tapir a un régime alimentaire strictement herbivore. Très sélectif, il se nourrit de plantules, de fruits et de graines qu’il collecte à l’aide de sa courte trompe préhensile. Il possède de larges dents, parfaitement adaptées pour couper les branches et briser les graines. Le tapir joue ainsi un rôle clé dans la régénération de la forêt en disséminant avec ses déjections les graines de certaines espèces consommées.[réf. nécessaire] L’alimentation du tapir est étudiée par examen des restes végétaux dans les excréments (graines des fruits et analyse des codes génétiques des feuilles) et l’identification des plantes broutées directement sur le terrain. Ces études permettent de connaître les préférences alimentaires et les besoins de l’espèce.
La gestation du tapir est d'environ 13 mois, une femelle met au monde un petit (parfois deux), d'une masse d'environ 7 kg. Le petit est allaité pendant presque un an.
Dans la nature, il est chassé par des félins.
Mais son principal prédateur reste l'Homme, qui le tue pour différentes raisons (son cuir très épais, sa viande mais aussi comme « remèdes pharmaceutiques » ...). Selon la Liste rouge de l'UICN, le tapir est soit vulnérable (Tapir de Malaisie (Tapirus indicus) et Tapir du Brésil (Tapirus terrestris), soit en danger (Tapirus pinchaque, Tapirus kabomani et Tapir de Baird (Tapirus bairdii).
Quelques tribus d'Amérique du Sud telles que les Panoan capturent les progénitures des tapirs pour les apprivoiser, ensuite ces animaux sont engraissés et ils sont utilisés pour leur cuir et leur viande.
Il existe aujourd'hui cinq espèces de tapir, quatre vivant en Amérique latine et du sud :
une en Asie :
T. bairdii (Tapir de Baird)
T. terrestris (Tapir du Brésil)
T. pinchaque (Tapir des montagnes)
T. indicus (Tapir de Malaisie)
Vers 1968, des tapirs hybrides (entre un tapir de Baird et un tapir du Brésil) ont vu le jour au zoo de San Francisco et ont donné naissance à deux générations vers 1970[réf. souhaitée].
Dans la culture asiatique, le tapir chasse les mauvais rêves, les cauchemars, et peut même les transformer en chance. Ainsi, le baku, une créature fantastique du folklore japonais, apparaît souvent sous les traits d'un tapir.
Dans le jargon de l'École normale supérieure, le « tapir » désigne un élève à qui un normalien donne des cours particuliers. Son étymologie reste incertaine[2].
Tapirus
Les tapirs (Tapirus) sont un genre de mammifères ongulés, dont une espèce est originaire d'Asie alors que quatre sont d'Amérique centrale et d'Amérique du Sud. C'est le seul genre de la famille des Tapiridés (Tapiridae). Cette famille est très proche de celles des chevaux (Equidae) et des rhinocéros (Rhinocerotidae), classés également dans les Perissodactyla en raison d'un nombre de doigts impair.
O tapir[1] (tapirus) é un xénero de mamíferos perisodáctilos da familia Tapiridae, coñecidos vulgarmente como tapires. É o único xénero actual da familia, a cal inclúe outros nove xéneros extintos. Pertence á mesma orde que os cabalos, cos que están lonxanamente emparentados, e os rinocerontes, que son os seus parentes vivos máis próximos.
O tapir (tapirus) é un xénero de mamíferos perisodáctilos da familia Tapiridae, coñecidos vulgarmente como tapires. É o único xénero actual da familia, a cal inclúe outros nove xéneros extintos. Pertence á mesma orde que os cabalos, cos que están lonxanamente emparentados, e os rinocerontes, que son os seus parentes vivos máis próximos.
Tapiri su neparnoprstaši (Perissodactyla), biljojedi koji žive u džunglama Južne Amerike i Azije. Pripadaju porodici tapira koju čine 4 vrste Tapirus bairdii, Tapirus indicus, Tapirus pinchaque i Tapirus terrestris. Izgledom podsjećaju na svinje. Imaju zašiljenu njušku koja završava surloma i kratak rep. Na prednjim nogama imaju po 4 a na stražnjim po tri prsta. Teški su preko 150kg. Danju spavaju, a noću kreću u potrazi za hranom, vodeno i šumsko bije, kao i lišće i voće.
Tapir se smatra jednom od najstarijih životinja na planetu. Danas je ugrožen uništavanjem staništa i lovom. Koža i meso su na cijeni; a Indijanci njegovo meso smatraju delicijom. Životni vijek mu je 30 godina, ali skotnost traje jako dugo, oko 14 mjeseci[1].
Tapir se brani vrlo rijetko kad je napadnut. Najčešće nastoji pobjeći do najbliže vode i tamo naći utočište. Vrlo je dobar plivač i može dugo izdržati a da nijednom ne udahne zrak. Voli se kupati, a kupanje mu služi za oslobađanje od nametnika.
Južnoamerički nizinski tapir-Zoološki vrt grada Zagreba.
Tapiri su neparnoprstaši (Perissodactyla), biljojedi koji žive u džunglama Južne Amerike i Azije. Pripadaju porodici tapira koju čine 4 vrste Tapirus bairdii, Tapirus indicus, Tapirus pinchaque i Tapirus terrestris. Izgledom podsjećaju na svinje. Imaju zašiljenu njušku koja završava surloma i kratak rep. Na prednjim nogama imaju po 4 a na stražnjim po tri prsta. Teški su preko 150kg. Danju spavaju, a noću kreću u potrazi za hranom, vodeno i šumsko bije, kao i lišće i voće.
Tapir se smatra jednom od najstarijih životinja na planetu. Danas je ugrožen uništavanjem staništa i lovom. Koža i meso su na cijeni; a Indijanci njegovo meso smatraju delicijom. Životni vijek mu je 30 godina, ali skotnost traje jako dugo, oko 14 mjeseci.
Tapir se brani vrlo rijetko kad je napadnut. Najčešće nastoji pobjeći do najbliže vode i tamo naći utočište. Vrlo je dobar plivač i može dugo izdržati a da nijednom ne udahne zrak. Voli se kupati, a kupanje mu služi za oslobađanje od nametnika.
Tapir adalah binatang herbivora yang memakan dedaunan muda di sepanjang hutan atau pinggiran sungai. Tapir memiliki bentuk tubuh seperti babi, telinga yang mirip badak dan moncongnya yang panjang mirip trenggiling, sementara lenguhannya lebih mirip suara burung daripada binatang mamalia.[1] Tapir merupakan hewan yang soliter, kecuali pada musim kawinnya. Aktivitasnya lebih banyak pada malam hari (nokturnal). Aktivitas makan biasanya dilakukan sambil tetap terus berpindah dalam jalur yang berpindah-pindah. Jangkauan jelajah tapir sangat luas karena mereka cenderung berjalan jauh untuk menemukan lokasi yang kaya garam mineral.[2]
Secara taksonomi, tapir dikelompokkan ke dalam ordo Perisodactyla dan famili Tapiridae. Ada empat jenis tapir yang masih eksis sampai saat ini. Tiga di antaranya bisa dijumpai di Amerika Selatan (Tapirus bairdii, Tapirus pinchaque dan Tapirus terrestris) dan hanya satu yang tersebar di Asia Tenggara (Tapirus indicus). Karena itu keberadaan tapir sering digunakan sebagai salah satu bukti teori pemisahan benua.
Sebaran tapir di Asia Tenggara meliputi bagian selatan Burma, Thailand bagian selatan, Semenanjung Malaysia dan Indonesia. Bukti-bukti paleontologis menunjukkan bahwa dahulunya sebaran tapir meliputi Pulau Jawa dan Sumatra. Namun saat ini di Indonesia, tapir hanya bisa dijumpai di Sumatra, itupun hanya pada bagian selatan Danau Toba sampai ke Lampung. Hanya ada satu catatan keberadaan tapir di bagian utara Danau Toba yaitu di Pangkalan Berandan. Tapir umumnya dijumpai pada hutan dataran rendah, tetapi beberapa catatan menunjukkan kehadirannya pada daerah sampai ketinggian 2000 m, seperti di Gunung Tujuh (Taman Nasional Kerinci Seblat). Tapir bisa dijumpai di hutan primer, sekunder, campuran, kebun karet. Beberapa catatan menunjukkan kehadirannya di kebun sawit dan melintasi pemukiman penduduk ataupun kamp petugas di PHPA.
Tapir dewasa bisa mempunyai panjang tubuh sampai 225 cm. Bentuk tubuh lainnya yang menjadi ciri khas tapir adalah hidungnya yang memanjang menyerupai belalai pendek. Hidung ini selalu didekatkan ke tanah pada saat berjalan. Tapir lebih mengandalkan penciuman dan pendengaran dalam menjalani kehidupannya. Beberapa ahli menyatakan bahwa hewan ini mempunyai penglihatan yang lemah. Selain memiliki keunikan pada warna tubuh, tapir mempunyai keunikan tersendiri pada jumlah jemari kaki. Pada kaki depan tapir memiliki empat jari sedangkan pada kaki belakang hanya tiga.[3]
Makanan utama tapir adalah dedaunan muda yang direnggut dengan lidah secara selektif. Sebagian besar berasal tumbuhan semak atau pohon kecil, seperti dari famili Rubiaceae dan Euphorbiaceae. Selain itu tapir juga memakan buah-buahan yang berserakan di lantai hutan seperti nangka, semangka, dan durian. Karena itu, tapir sangat berperan dalam proses regenerasi hutan, pemencaran, ataupun meningkatkan dinamika dan stratifikasi pada lapisan bawah hutan.
Tapir adalah binatang herbivora yang memakan dedaunan muda di sepanjang hutan atau pinggiran sungai. Tapir memiliki bentuk tubuh seperti babi, telinga yang mirip badak dan moncongnya yang panjang mirip trenggiling, sementara lenguhannya lebih mirip suara burung daripada binatang mamalia. Tapir merupakan hewan yang soliter, kecuali pada musim kawinnya. Aktivitasnya lebih banyak pada malam hari (nokturnal). Aktivitas makan biasanya dilakukan sambil tetap terus berpindah dalam jalur yang berpindah-pindah. Jangkauan jelajah tapir sangat luas karena mereka cenderung berjalan jauh untuk menemukan lokasi yang kaya garam mineral.
Tapirus J. E. Gray, 1821 è l'unico genere oggi esistente dell'omonima famiglia di mammiferi (i Tapiridi) appartenente all'ordine dei Perissodattili (gli ungulati a dita dispari). Comprende solamente quattro specie, ma in passato esso era molto più vario di quanto non sia oggi. I tapiri sono animali caratterizzati dalla corporatura robusta e da una corta proboscide che vivono principalmente nel fitto delle foreste tropicali, nutrendosi di sostanze vegetali per lo più morbide. Appartengono ad un genere molto antico ed erano già presenti nel Miocene medio, 14 milioni di anni fa. Oggi sono diffusi in America meridionale (tapiro sudamericano e dei monti), in America centrale (tapiro di Baird) e nel Sud-est asiatico (tapiro dalla gualdrappa).
Anche se nell'aspetto ricordano lontanamente i maiali, i tapiri hanno come parenti più stretti i cavalli e i rinoceronti. A seconda della specie, la lunghezza testa-tronco varia da 180 a 250 cm, la coda, costituita da un breve moncone, misura da 5 a 10 cm e l'altezza al garrese da 75 a 120 cm. Gli esemplari adulti pesano da 225 a oltre 300 kg. Oggi la specie di maggiori dimensioni è il tapiro dalla gualdrappa (Tapirus indicus)[1][2], ma una specie fossile, Tapirus augustus, talvolta classificato nel genere a parte Megatapirus, era più grande del 25% rispetto a quest'ultimo[3]. D'altra parte, esistevano anche specie molto piccole, come Tapirus polkensis, che pesava solamente 110-140 kg[4].
Il corpo tondeggiante e tozzo di questi animali è affusolato nella parte anteriore e arrotondato in quella posteriore, il che rende loro più facile muoversi attraverso le fitte foreste. Le specie americane hanno un manto di colore grigio-brunastro, mentre il tapiro dalla gualdrappa del Sud-est asiatico è caratterizzato da una vistosa colorazione bianca e nera. La testa sembra relativamente piccola rispetto al corpo. Gli occhi sono piccoli, le orecchie ovali ed erette sono molto mobili e in alcune specie sono bianche all'estremità. La caratteristica principale di questi animali, però, è la proboscide, formata dall'unione tra il labbro superiore e il naso. Le zampe sono relativamente corte e snelle; le anteriori mancano del primo dito, mentre il terzo è particolarmente robusto e sostiene il peso di tutto il corpo; il secondo e il quarto dito sono più deboli, il quinto è molto corto. Le zampe posteriori sono prive del primo e quinto dito, e il terzo è quello più lungo e robusto.
Il cranio dei tapiri è solitamente allungato e piatto. Caratteristica delle specie sudamericane è la cresta sagittale sulla sommità del cranio, formata dalle estremità interne delle ossa parietali. Tale particolarità è invece assente nel tapiro di Baird (Tapirus bairdii) e nel tapiro dalla gualdrappa, che invece presentano delle elevazioni ossee (creste parasagittali) su ciascun lato delle ossa parietali, più o meno a livello della scatola cranica, tra le quali si forma una stretta superficie piatta[5]. L'osso occipitale è piuttosto corto e di forma rettangolare. L'osso nasale presenta un'inclinazione debole ed è piuttosto corto. Nei tapiri si trova in posizione molto arretrata, sopra la parte mediana dell'osso mascellare, ma non è collegato ad esso, in modo da creare uno spazio interno molto ampio[6]. L'intera parte anteriore del muso è notevolmente ridotta: ciò è necessario per fare spazio all'elaborata muscolatura della proboscide[7].
I denti dei tapiri sono piccoli e simili a quelli dei primi mammiferi. Gli esemplari adulti hanno la formula dentaria seguente: 3.1.4.3 3.1.3 ( 4 ) .3 {displaystyle {frac {3.1.4.3}{3.1.3(4).3}}}
Il naso e il labbro superiore crescono insieme a formare una piccola proboscide che questi animali usano per localizzare e afferrare le foglie di cui si nutrono. Il tapiro dalla gualdrappa ha la proboscide più lunga, il tapiro sudamericano (Tapirus terrestris) la più corta. Dal momento che i tapiri fossili hanno una struttura cranica simile, è probabile che anch'essi fossero dotati di questa caratteristica. Come negli elefanti, la proboscide è un tubo composto interamente da muscoli con due narici continue, ma è significativamente più corta rispetto alla loro. Essa non ha un'impalcatura ossea, ma il punto dove si congiunge al cranio è stato rimodellato dall'evoluzione attraverso la riduzione delle dimensioni delle ossa facciali e si differenzia notevolmente da quello degli altri Perissodattili. L'elevata mobilità della proboscide è garantita da tre principali gruppi di muscoli, disposti longitudinalmente e trasversalmente o elicodailmente. Tra questi, diversi grandi muscoli facciali, come il muscolo elevatore del labbro superiore e il muscolo elevatore nasolabiale, hanno subito modifiche significative per consentire alla proboscide di muoversi liberamente[7]. Diversamente da quanto è avvenuto negli elefanti, lo sviluppo della proboscide non ha portato ad ulteriori modificazioni del cranio o della dentatura. La breve lunghezza della proboscide dei tapiri non consente gli svariati utilizzi di quella degli elefanti, ma è pur sempre uno strumento utile per afferrare il cibo e portarselo alla bocca, nonché per annusare e respirare restando immersi nell'acqua, tutte azioni precluse ad altri mammiferi dotati di strutture simili a proboscide quali i suini, i toporagni elefante o le saiga[10].
Come in tutti i Perissodattili, anche nei tapiri la fermentazione del cibo avviene nella parte posteriore dell'intestino, grazie alla partecipazione di numerosi microrganismi. Lo stomaco ha un'unica cavità ed è relativamente piccolo; l'intero tratto intestinale è lungo fino a 11 m, ma il cieco è piuttosto piccolo rispetto a quello degli altri Perissodattili[11][12]. I reni contengono circa tre milioni di corpuscoli renali e pesano fino a 390 g; insieme, i due reni possono costituire lo 0,5% dell'intera massa corporea[13].
I tapiri oggi occupano un areale costituito da due parti del mondo notevolmente distanti tra loro: tre specie vivono nell'America centrale e meridionale, dove sono distribuite dal Messico meridionale al Brasile meridionale e all'Argentina settentrionale. La quarta specie, il tapiro dalla gualdrappa, vive nel Sud-est asiatico, dalla Birmania alla penisola malese e a Sumatra. Questo areale disgiunto è ciò che rimane di una diffusione originariamente molto più ampia. Nel Miocene e nel Pliocene i tapiri erano presenti in tutta la regione eurasiatica, ad eccezione del subcontinente indiano, e anche in gran parte dell'America settentrionale; l'America meridionale venne raggiunta solamente nel Pliocene medio in seguito alla formazione dell'istmo di Panama, durante il grande scambio americano. A causa di cambiamenti climatici che portarono a temperature più fredde e allo sviluppo di stagioni più delineate - nonché alla diffusione di paesaggi aperti nel periodo che va dal Miocene e dal Pliocene fino al Pleistocene - i tapiri scomparvero completamente dall'Europa, dall'Asia settentrionale e dall'America settentrionale[14].
I tapiri vivono nelle foreste, soprattutto nelle foreste pluviali tropicali, ma anche nelle foreste umide di montagna. Sono strettamente dipendenti dall'acqua e si incontrano dal livello del mare fino ad un'altitudine di 4500 m. Dal momento che i tapiri sono animali piuttosto conservatori, che hanno subito solamente lievi cambiamenti fisici nel corso del tempo, si presume che anche le specie fossili abbiano avuto preferenze ambientali simili[15].
I tapiri sono solitari e territoriali; quando due esemplari si incontrano, spesso si comportano in modo molto aggressivo. Solo durante la stagione degli amori maschi e femmine trascorrono un breve periodo insieme. Ciascun territorio misura tra 1 e 8 km² di superficie e contiene punti diversi per dormire, mangiare e sguazzare; talvolta le femmine occupano territori più estesi. I confini e i sentieri più battuti vengono contrassegnati con feci e urina. I tapiri sono animali notturni: durante il giorno si ritirano nel fitto sottobosco, mentre di notte vanno in cerca di cibo, camminando con la proboscide rivolta a terra. Spesso rimangono in prossimità degli specchi d'acqua: possono nuotare e immergersi bene ed effettuano di frequente bagni di fango. In generale i tapiri sono animali molto timidi e cauti, che in caso di minaccia scappano in acqua o trovano scampo nella fuga; se necessario, tuttavia, sono in grado di difendersi con i denti. L'udito e l'olfatto sono ben sviluppati[14].
I tapiri sono creature vegetariane che si nutrono principalmente di sostanze morbide. Oltre alle foglie, consumano anche piante acquatiche, gemme, ramoscelli e frutti. Grazie alla loro lingua lunga, muscolosa e flessibile, possono raggiungere anche le foglie delle piante spinose. Sono note diverse centinaia di specie di piante che costituiscono la fonte di cibo di ogni singola specie di tapiro. Attraverso le loro feci, questi animali diffondono anche i semi delle piante durante i loro spostamenti e svolgono quindi un importante ruolo ecologico nelle foreste tropicali in cui vivono[16]. Alcune specie di tapiro sono solite leccare regolarmente il sale che affiora dalla superficie del terreno per neutralizzare le sostanze velenose ingerite con i vegetali di cui si nutrono e per assumere sali minerali indispensabili all'equilibrio metabolico[17]. I tapiri sono strettamente dipendenti dall'acqua e adattano il proprio fabbisogno idrico alle condizioni locali, assumendo pertanto una quantità di acqua maggiore nelle regioni più aride[18].
La gestazione dura da 13 a 14 mesi (390-410 giorni circa). Di regola nasce un unico cucciolo, raramente due. Appena nati i piccoli delle varie specie di tapiro si assomigliano tutti: hanno un manto di colore marrone scuro attraversato da strisce orizzontali di colore variabile dal marrone chiaro al bianco che possono essere più o meno suddivise in macchie e linee. Il piccolo trascorre la prima settimana di vita in un luogo protetto, dopodiché inizia a seguire la madre, che lo protegge da eventuali pericoli e, se necessario, lo difende dalle aggressioni[1][11][12].
Dopo alcune settimane il disegno del mantello dei giovani inizia a scomparire gradualmente, attraverso un processo che si completa in circa sei mesi. Ad un anno di età, il giovane tapiro assomiglia già ad un animale adulto. Più o meno nello stesso periodo, viene svezzato e scacciato dalla madre. La maturità sessuale viene raggiunta intorno ai tre o quattro anni di età. In natura, i tapiri vivono fino a circa 30 anni; l'esemplare in cattività più longevo di cui siamo a conoscenza è vissuto 35 anni[11][12].
Tra i nemici naturali dei tapiri figurano grandi felini come puma, giaguari, leopardi e tigri, ma anche orsi, cani selvatici (cuon) e coccodrilli. Generalmente i tapiri cercano scampo nella fuga, ma possono anche difendersi bene con i loro grandi canini. Il principale nemico dei tapiri, tuttavia, è l'uomo: le aggressioni dei tapiri ai danni dell'uomo avvengono molto raramente e solo nel caso questi animali vengano molestati[14].
Il genere Tapirus rappresenta un ramo all'interno della famiglia dei Tapiridi (Tapiridae) ed è strettamente imparentato con i generi estinti Tapiravus e Tapiriscus. Questi due generi vissero più o meno nello stesso periodo, ma in media erano quasi sempre più piccoli dei tapiri attuali; tuttavia, sono forme poco conosciute a causa della scarsità dei reperti fossili[14][15]. I parenti più prossimi dei Tapiridi sono i rinoceronti. Le due linee evolutive si separarono nell'Eocene medio circa 47 milioni di anni fa. I Tapiridi sono considerati parte della superfamiglia Tapiroidea. Insieme alla superfamiglia dei rinoceronti, Rhinocerotoidea, formano il gruppo dei Ceratomorfi (Ceratomorpha), uno dei due sottordini che, assieme agli Ippomorfi (Hippomorpha), costituisce l'ordine dei Perissodattili (Perissodactyla). I cavalli si staccarono dalla linea evolutiva dei tapiri 56 milioni di anni fa. A loro volta, i Perissodattili vengono assegnati al superdine Laurasiatheria[19][6].
Sistematica delle specie attuali di Tapirus secondo Price et al., 2009[20] e Cozzuol et al., 2013[2] TapirusOggi vi sono in tutto quattro specie di tapiro: il tapiro sudamericano (Tapirus terrestris) e il tapiro dei monti (Tapirus pinchaque) in America meridionale, il tapiro di Baird (Tapirus bairdii) in America centrale e il tapiro dalla gualdrappa (Tapirus indicus) nel Sud-est asiatico. Oltre a queste, alcuni studiosi riconoscono una terza specie sudamericana, denominata «tapiro pigmeo» (Tapirus kabomani), la cui esistenza non è universalmente accettata, dato che la maggior parte degli studiosi tende a considerarla una forma di tapiro sudamericano. Gli studi di genetica molecolare hanno rivelato che il tapiro dalla gualdrappa si è separato per primo dalla linea evolutiva comune dei tapiri 21-23 milioni di anni fa, seguito poco dopo, 19-20 milioni di anni fa, dal tapiro di Baird. La separazione delle specie sudamericane dal tapiro di Baird è avvenuta tra 3,1 e 3,5 milioni di anni fa, forse già in America meridionale, continente che la forma ancestrale che avrebbe dato origine a queste due specie raggiunse in seguito alla formazione del ponte di terra dell'istmo di Panama[21][22]. La differenziazione tra le due specie sudamericane - il tapiro sudamericano e il tapiro dei monti - ha avuto luogo solamente nel Pleistocene medio, tra 288.000 e 652.000 anni fa. Insieme alle specie fossili vissute in America meridionale, queste due specie costituiscono un gruppo strettamente imparentato ben distinto dalle forme che vissero in America settentrionale e centrale. Al contrario, le relazioni evolutive dei tapiri eurasiatici non sono state ancora chiarite del tutto[2].
Di seguito, vengono elencate tutte le specie, attuali e fossili, appartenenti al genere Tapirus[8][9][14][15][23][24]:
Inoltre, i tassonomi hanno assegnato tutte e quattro le specie attuali e alcune specie fossili a propri sottogeneri. Tuttavia, la suddivisione in sottogeneri non è universalmente accettata dagli studiosi, in quanto, secondo alcuni esperti, complicherebbe soltanto la tassonomia del genere[9][14]:
Rispetto ad altri mammiferi, i tapiri costituiscono un ramo relativamente molto antico. Un possibile antenato di creature simili ai tapiri potrebbe essere il genere Hyrachyus dell'Eocene inferiore e medio. Uno scheletro completo, risalente a circa 44 milioni di anni fa, è stato rinvenuto nel Pozzo di Messel, ma ne sono stati trovati resti fossili sia in Europa che in America settentrionale. A causa della sua struttura scheletrica molto particolare, questo genere viene considerato da alcuni esperti come forma basale sia della superfamiglia Tapiroidea che della superfamiglia Rhinocerotoidea[25]. Sono invece da considerare forme basali di Tapiroidea alcune famiglie come i Deperetellidi (Deperetellidae), con generi quali Deperetella, Teleolophus e Irenolophus, o gli Elaletidi (Helaletidae), ai quali vengono assegnati, tra gli altri, i generi Heptodon, Helaletes e Colodon[26][27]. Alcuni esperti considerano il Colodon dell'Eocene superiore già un rappresentante della famiglia dei Tapiridi, ai quali potrebbe appartenere anche il Thuliadanta, descritto per la prima volta nel 2005 a partire da resti provenienti dal nord del Canada[28]. I fossili più antichi chiaramente appartenenti alla famiglia dei Tapiridi (Tapiridae) risalgono all'Oligocene inferiore dell'Europa e hanno più di 30 milioni di anni. Generalmente vengono assegnati al genere Protapirus e comparvero in concomitanza con l'evento denominato «Grande Coupure», una fase di estinzione causata da cambiamenti climatici che provocarono un grande scambio faunistico. Protapirus, come altre antiche forme eurasiatiche, quali Paratapirus ed Eotapirus, era caratterizzato da premolari appena molarizzati e arti significativamente più sottili, e forse aveva già una breve proboscide. In America settentrionale, rappresentanti indubbiamente attribuibili alla famiglia dei Tapiridi comparvero per la prima volta nell'Oligocene superiore e vengono anch'essi assegnati a Protapirus. In questo continente, inoltre, si svilupparono anche altre forme come Miotapirus e Nexuotapirus[14][26].
Il genere Tapirus comparve per la prima volta in Europa nel Miocene medio, 14 milioni di anni fa. Il suo antenato diretto è sconosciuto, ma potrebbe essere Protapirus. Tuttavia, dal momento che non conosciamo forme fossili del Miocene inferiore vissute nell'Eurasia occidentale, è evidente che questo genere sia giunto qui dall'Asia. Questo periodo caratterizzato dall'assenza di fossili di tapiro è noto in paleontologia come tapir vacuum e corrisponde ad un'epoca di clima mite compresa tra 18 e 14 milioni di anni fa. I fossili oligocenici più antichi che talvolta vengono attribuiti a Tapirus sono, al contrario, estremamente discutibili. In Europa si svilupparono numerose forme, delle quali la più antica è T. telleri e le meglio rappresentate T. antiquus e T. priscus. A queste si aggiunse, alla fine del Miocene, sette milioni di anni fa, la forma di medie dimensioni T. arvernensis. Questo tapiro è un rappresentante regolare, seppur numericamente raro, delle comunità faunistiche europee dell'epoca; uno scheletro completo, risalente però al Pliocene, è stato rinvenuto nel Camp dels Ninots, in Spagna. Nel Miocene superiore e nel periodo di transizione verso il Pliocene, dall'Eurasia occidentale scomparvero tutte le specie di piccoli tapiri, che furono sostituite da forme medio-grandi. Prima di allora, alcune specie erano già scomparse durante la «crisi del Vallesiano medio», un periodo di clima freddo che portò ad una significativa stagionalizzazione del clima[14][15][26].
Nell'Asia orientale e sud-orientale, il genere Tapirus è rilevabile solo a partire dal Miocene superiore, 9,5 milioni di anni fa, ma divenne ampiamente presente nel Pliocene e nel Pleistocene. Il suo rappresentante più antico è T. yunnanensis. Tuttavia, gli studiosi ipotizzano che il genere abbia avuto origine in questa regione, dato che qui comparve durante il tapir vacuum il genere Plesiotapirus, che a volte è considerato solo come un ramo laterale[14]. In America settentrionale, Tapirus fece la sua comparsa nel Miocene medio, 11 milioni di anni fa, più o meno come in Europa, anche qui dopo il tapir vacuum. Una delle prime specie americane fu T. johnsoni. I resti fossilizzati di esemplari appartenenti a questa specie che rimasero uccisi durante una catastrofica eruzione vulcanica sono stati rinvenuti nella Ash Hollow Formation nelle Grandi Pianure del Nebraska. Il suo principale centro di distribuzione, tuttavia, era la parte meridionale del continente, dalla California alla Florida. Altre specie importanti furono T. webbi e T. simpsoni. Alla fine del Miocene comparve la specie particolarmente piccola T. polkensis[8][9][29].
In Europa i tapiri scomparvero nuovamente alla fine del Pliocene, 2,7 milioni di anni fa, probabilmente in seguito al raffreddamento del clima e alle forti fluttuazioni stagionali che portarono alla diffusione di ambienti aperti[14]. In Asia orientale e sud-orientale, tuttavia, questi animali sopravvissero e la prima forma del Miocene, T. yunnanensis, dette origine a diverse linee evolutive. Da T. peii, attraverso la forma intermedia T. sinensis, ebbe origine il più grande tapiro mai esistito, T. augustus, noto anche come Megatapirus, un animale delle dimensioni di un cavallo. Nello stesso periodo, un'altra linea evolutiva portò da T. sanyuanensis a T. indicus (il tapiro dalla gualdrappa). Sebbene la maggior parte di queste specie, a parte il tapiro dalla gualdrappa, vissero durante il Pleistocene inferiore e medio, T. augustus sopravvisse fino al Pleistocene superiore ed era probabilmente ancora presente all'inizio dell'Olocene[3]
In America settentrionale il piccolo T. polkensis sopravvisse ancora per tutto il Pliocene. Durante il Pleistocene inferiore erano ampiamente diffusi T. haysii e T. lundaliusi, entrambi sostituiti successivamente da T. veroensis. Molto probabilmente questa specie di tapiro era ancora presente in America settentrionale quando vi giunsero i primi esseri umani, ma si estinse poco dopo[30][31]. I tapiri raggiunsero l'America meridionale, il fulcro della loro attuale area di distribuzione, relativamente tardi, nel corso del grande scambio americano, a seguito della formazione dell'istmo di Panama; i fossili più antichi rinvenuti nel continente risalgono a circa 2,5 milioni di anni fa. Le specie fossili sudamericane sono rappresentate da T. rondoniensis, T. rioplatensis, T. oliverasi, T. tarijensis, T. cristatellus e T. mesopotamicus. Tutte queste forme sono monofileticamente imparentate e discendono pertanto da un'unica forma ancestrale. Di conseguenza, sono molto più imparentate con il tapiro sudamericano e con quello dei monti che con il tapiro di Baird[23][30][29].
I tapiri erano e sono tipicamente abitatori delle fitte foreste. Pertanto, l'espansione delle grandi praterie nel corso del Neogene non fu loro favorevole. Della famiglia un tempo ricca di specie, solo le quattro oggi presenti sono sopravvissute; l'ultimo grande evento di estinzione, noto come estinzione del Quaternario, interessò anche alcune forme di tapiro[14][26].
La parola tapiro deriva dalla lingua dei Tupí del Brasile, che chiamavano quest'animale Tapira-caaivara, traducibile grossomodo come «bue della boscaglia», un nome che si riferisce sia al suo aspetto fisico che al suo stile di vita riservato. Il termine danta o anta, con cui questo animale viene spesso indicato, soprattutto in America meridionale, è un prestito dalla lingua spagnola e originariamente si riferiva all'alce. Nel Sud-est asiatico il tapiro viene chiamato badak im malese e som-set in thailandese[12][32].
Linneo, nella sua opera Systema Naturae del 1758, considerò il tapiro una specie di ippopotamo, a causa del suo aspetto fisico, e battezzò il tapiro sudamericano, l'unica specie di tapiro conosciuta in Europa all'epoca, Hippopotamus terrestris[12]. Il naturalista francese Mathurin-Jacques Brisson introdusse per la prima volta il termine «tapiro» (le tapir) in lingua francese nella sua opera Regnum animale. Lo zoologo danese Morten Thrane Brünnich utilizzò per primo il nome generico Tapirus, valido ancora oggi, e per molto tempo fu l'unico a dare una corretta descrizione del genere. Brünnich utilizzò per la prima volta questo termine, derivato dal tapir di Brisson, nel 1772. Il paleontologo britannico Arthur Tindell Hopwood, nel 1947, propose Brisson come primo descrittore del genere, provocando numerose discussioni tra gli esperti del settore, in quanto all'epoca la maggior parte degli studiosi considerava Brünnich come descrittore originale[33]. Nel 1998, tuttavia, una riunione plenaria della ICZN decise di indicare Brisson come primo descrittore del genere, visione oggi ampiamente accettata[11].
In alcune regioni i tapiri vengono cacciati per la loro carne e la loro pelle, ma vi sono anche tribù indigene che non danno loro la caccia per motivi religiosi. Al giorno d'oggi non è tanto la caccia, quanto la distruzione dell'habitat, la causa principale del declino delle quattro specie attuali, soprattutto la rapida scomparsa delle foreste tropicali provocata dall'industria del legname e dall'agricoltura taglia e brucia. A ciò si aggiunge la crescente concorrenza per le risorse alimentari con i grandi animali allevati dall'uomo.
La IUCN elenca tre delle quattro specie, il tapiro dei monti, il tapiro di Baird e il tapiro dalla gualdrappa, come in pericolo di estinzione (Endangered) e il tapiro sudamericano come vulnerabile (Vulnerable). L'entità della popolazione del tapiro sudamericano è sconosciuta, la popolazione del tapiro dei monti comprende circa 2500 esemplari e quella del tapiro di Baird dirca 5500 individui. Particolarmente critica è la situazione del tapiro dalla gualdrappa, del quale rimangono appena tra 1500 e 2000 esemplari[34][35][36][37]. Sono tuttora all'opera numerosi programmi di conservazione coordinati dal Tapir Specialist Group della IUCN. Oltre a monitorare questi animali all'interno dei parchi nazionali e in altre aree protette, talvolta con l'aiuto di trappole fotografiche, tali progetti prevedono anche il trasferimento di popolazioni a rischio di estinzione[38].
I tapiri, specialmente quelli appartenenti alla specie sudamericana, sono ospiti comuni degli zoo. In alcune regioni dell'America meridionale vengono tenuti anche come animali domestici[11][12].
Tapirus J. E. Gray, 1821 è l'unico genere oggi esistente dell'omonima famiglia di mammiferi (i Tapiridi) appartenente all'ordine dei Perissodattili (gli ungulati a dita dispari). Comprende solamente quattro specie, ma in passato esso era molto più vario di quanto non sia oggi. I tapiri sono animali caratterizzati dalla corporatura robusta e da una corta proboscide che vivono principalmente nel fitto delle foreste tropicali, nutrendosi di sostanze vegetali per lo più morbide. Appartengono ad un genere molto antico ed erano già presenti nel Miocene medio, 14 milioni di anni fa. Oggi sono diffusi in America meridionale (tapiro sudamericano e dei monti), in America centrale (tapiro di Baird) e nel Sud-est asiatico (tapiro dalla gualdrappa).
Tapirus (binomen a Brünnich anno 1772 statutum) est solum genus vivum familiae Tapiridarum, in ordine perissodactylorum classis mammalium descriptum. Silvas Americae Australis et Asiae habitant.
Tapirus (binomen a Brünnich anno 1772 statutum) est solum genus vivum familiae Tapiridarum, in ordine perissodactylorum classis mammalium descriptum. Silvas Americae Australis et Asiae habitant.
Tapyrai (lot. Tapirus) – neporakanopių (Perissodactyla) žinduolių būrio, monotipinės tapyrinių (lot. Tapiridae) šeimos gentis, kuri istoriškai labai sena ir iki šių dienų beveik per 35 milijonus metų mažai pakitusi. Todėl neretai tapyrai vadinami „gyvosiomis fosilijomis". Gyvūnai panašūs į kiaules, bet turi trumpą ir judrų straublį, kuris susiformavo nosiai suaugus su viršutine lūpa.
Kūnas aptakus, todėl lengvai gali judėti tankiame pomiškyje. Snukis labai įdubęs, nosies ertmės labai padidėjusios, šnervės išsidėsčiusios snukio gale. Uoslė labai jautri ir yra gyvybiškai svarbi ieškant maisto ir užuodžiant pavojų ar kitus tapyrus. Ausys didelės ir stačios, todėl gerai girdi. Akys yra išsidėsčiusios giliose akiduobėse, todėl apsaugotos nuo dyglių ir aštrių šakų. Kojų trys pirštai remiami ant minkštos žemės išsiskiečia ir neleidžia guvūnui grimzti. Uodega trumpa ir plati, oda kieta, tik paduose ji minkšta ir jautri.
Kūnas apaugęs trumpais prigludusiais plaukais. Centrinės Amerikos ir lyguminiai tapyrai turi trumpus, šiurkščius karčius, apsaugančius nuo jaguaro dantų. Dauguma rūšių yra ištisai rudos, pilkos arba juosvos spalvos, išskyrus kai kurių baltus ausų apvadėlius. Kalniniam tapyrui būdingos ryškios baltos lūpos, o lyguminis ir Centrinės Amerikos tapyrai ant skruostų, smakro ir kaklo priekinės dalies turi šviesius lopus. Baltaliemenis tapyras yra su didelėmis baltomis kūno žymėmis. Jaunikliams būdingas rausvai rudas kailis su horizontaliai baltais dryžiais ir dėmėmis. Suaugėlių spalvos pradeda atsirasti maždaug 6 mėnesių amžiaus.
Paplitę miškingose srityse Pietryčių Azijoje ir Pietų bei Centrinėje Amerikoje, visada arti vandens. Saugodamiesi plėšrūnų ir vėsindamiesi jie daug laiko praleidžia vandenyje, iškišę tik straublį kaip kvėpavimo vamzdelį.
Gentyje 4 rūšys:
Tapiri, tapiru dzimta (Tapiridae) tāpat kā degunradži (Rhinocerotidae) pieder pie nepārnadžu kārtas (Perissodactyla) apakškārtas Ceratomorpha. Tapiru dzimtā ir tikai viena tapiru ģints (Tapirus). Tapiri ir lieli un smagi, cūkām līdzīgi dzīvnieki ar īsu, tvērienspējīgu snuķi kā ziloņiem. Tie apdzīvo džungļus un mežus Dienvidamerikā, Centrālamerikā un Āzijas dienvidaustrumos. Visu tapira sugu izdzīvošana savvaļā ir apdraudēta. To tuvākie radinieki ir degunradži un zirgi.
Tapiru izmērs variē atkarībā, kādai sugai tie pieder, bet kopumā tie visi ir apmēram 2 m gari, augstums skaustā ir apmēram 1 m, un svars vidēji variē starp 150 - 300 kg. Mazākais ģintī ir 2013. gadā atklātais Kabomani tapirs (Tapirus kabomani), kura ķermeņa garums ir 130 cm, augstums skaustā 90 cm, svars 110 kg.[1] Apspalvojums ir īss un tā krāsa ir gan sarkanbrūna, gan pelēka, gan gandrīz melna. Izņēmums ir Āzijas tapirs, kuram ir sedlu formas, balts laukums uz muguras un kalnu tapirs, kuram ir garāks apspalvojums. Visiem tapiriem ir ovālas ausis ar baltiem ausu galiem, apaļīgi ķermeņi ar īsām, resnām astēm. Tapiriem priekškājām ir 4 pirksti, bet pakaļkājām 3 pirksti, tomēr to pēdu struktūra ir mezahoniska - tas nozīmē, ka dzīvnieka svars tiek uzņemts caur vidējo trešo pirkstu. Papildus pirksti tapiriem palīdz pārvietoties pa dubļiem un mīkstu pamatu. Visiem tapiru mazuļiem ir strīpains vai plankumains apspalvojums, kas palīdz slēpties no plēsējiem. Mātītēm ir viens pāris piena dziedzeru.[2]
Tapiriem ir ļoti kustīgs, satvēriena spējīgs snuķis, tas var kustēties visos virzienos un satvert augus. Tapiru tēviņi bieži osta gaisu, paceļot augstu gaisā snuķi, atsedzot zobus. Tā viņi pārbauda, vai tuvumā nav citi tapiri vai mātītes, kas meklējas. Snuķa garums dažādām sugām ir atšķirīgs. Visgarākais snuķis ir Āzijas tapiram, bet visīsākais ir līdzenumu tapiram[3].
Tapiru acis ir brūnas, bet bieži ar zilganu ēnu, kas izskatās kā migla. Šādas acis īpaši ir raksturīgas Āzijas tapiriem. Nav zināms, kādēļ acis iegūst šādu miglu, bet tas varētu notikt gan traumas, gan iedzimtas jutības gadījumā pret gaismu[4]. Slikto redzi tapiriem kompensē ļoti labā dzirde un oža.
Viens no pirmajiem tapira zinātniskiem aprakstiem latviski bija pieejams 1921. gadā: "TAPIRI pēc ķermeņa formas mazliet atgādina cūku. Deguns izstiepts īsā kustīgā snuķī, ar kuŗu dzīvnieks saķer baribu un iebāž mutē. Āda ļoti bieza un apklāta ar biezu spalvu. Pakaļkājām ir trīs pirksti, priekškājām — četri, bet ārējais pirksts (mazais) īsaks par citiem un nemaz nepieskaras zemei. Tapiri dzīvo mežu biezumos, ūdens tuvumā un izveicīgi peldetaji. Pārtiek no lapām, zāles un augļiem. Sastopami dienvidus Amerikā un dienvidus Azijā."[5]
Dzimumbriedumu tapiri sasniedz 3 - 5 gadu vecumā. Mātītes nobriest ātrāk nekā tēviņi. Veselīgām mātītēm bērni dzimst katru otro gadu, grūsnība ilgst 13 mēnešus. Tapiri dzīvo apmēram 25 - 30 gadus gan savvaļā, gan zoodārzos. Tapiri ir izteikti vientuļnieki, tikai mātes ar saviem mazuļiem pavada laiku kopā.
Lai gan tapiri pamatā dzīvo sausos mežos, tie galvenokārt uzturas upju tuvumā. Tie daudz laika pavada ūdenī un zem ūdens, ēdot mīkstās ūdenszāles, atdzesējoties karstajās dienās, kā arī slēpjoties no sauszemes plēsējiem. Tapiri labi peld, nirst un pārvietojas pa upes gultni zem ūdens, ļaujot zivīm izlasīt no apspalvojuma parazītus. Tapiri tāpat kā ūdeni mīl arī dubļus, viņi dubļos vārtās, lai pasargātu ādu no saules un kukaiņiem[6].
Savvaļā tapiri barojas ar dažādiem augļiem, ogām, lapām un jauniem krūmu un koku dzinumiem. Lielākā dienas daļa paiet meklējot barību, tie nepārtraukti osta un pārmeklē zemi un apkārtni. Ir novērots, ka Centrālamerikas tapirs vienas dienas laikā apēd apmēram 40 kg dažādas veģetācijas[7].
Pamatā tapiri ir nakts un vakara dzīvnieki, lai gan mazie kalnu tapiri barojas dienas laikā.
Pieaugušiem tapiriem ir maz ienaidnieku, jo tie ir diezgan lieli un smagi dzīvnieki. Uz muguras un kakla tiem ir bieza āda, kas aizsargā tapiru no tādiem plēsējiem kā jaguārs, aligators, anakonda un tīģeris. Tapiri, ja ir nepieciešams, var diezgan ātri skriet, meklējot glābiņu biezos krūmos vai ūdenī. Daudz grūtāk tapiram ir aizbēgt no cilvēka, kas to medī, lai iegūtu gaļu un tā ādu.
Pirmie tapiri, kā heptodoni parādījās agrajā eocēnā[8]. Tie formās izskatījās līdzīgi mūsdienu tapiriem, bet bija apmēram uz pusi mazāki, un tiem nebija snuķu. Pirmie "īstie" tapiri parādījās oligocēnā. Miocēna laikā tādi tapiri kā Miotapirus bija jau gandrīz izmiruši. Zinātnieki ir pārliecināti, ka Āzijas un Amerikas tapiri atdalījās no pārējiem tapiriem pirms 20 - 30 miljoniem gadu[9]. Tapiri sākotnēji apdzīvoja Ziemeļameriku un tikai pirms 3 miljoniem gadu pārvietojās uz Centrālameriku un Dienvidameriku. Kādreiz tapiri dzīvoja visā ziemeļu puslodē un izmira apmēram pirms 10 000 gadiem[10]. Starp zinātniekiem pastāv arī uzskats, ka mūsdienu tapiri ir attīstījušies no primitīvā zirga Hyracotherium[11].
Tapiri, tapiru dzimta (Tapiridae) tāpat kā degunradži (Rhinocerotidae) pieder pie nepārnadžu kārtas (Perissodactyla) apakškārtas Ceratomorpha. Tapiru dzimtā ir tikai viena tapiru ģints (Tapirus). Tapiri ir lieli un smagi, cūkām līdzīgi dzīvnieki ar īsu, tvērienspējīgu snuķi kā ziloņiem. Tie apdzīvo džungļus un mežus Dienvidamerikā, Centrālamerikā un Āzijas dienvidaustrumos. Visu tapira sugu izdzīvošana savvaļā ir apdraudēta. To tuvākie radinieki ir degunradži un zirgi.
Spesies:
Tapirus bairdii
Tapirus indicus
Tapirus pinchaque
Tapirus terrestris
Tapirus kabomani
Tenuk merupakan sejenis haiwan mamalia. Juga dikenali sebagai Tapir, Cipan, Kipan, Badak Tampung, Badak Murai, Badak Tenuk, Badak Babi, dan Kuda Air.
Terdapat empat jenis tenuk, yang mempunyai kaitan rapat, dikenal pasti pada hari ini seperti berikut :-
Tenuk merupakan sejenis haiwan mamalia. Juga dikenali sebagai Tapir, Cipan, Kipan, Badak Tampung, Badak Murai, Badak Tenuk, Badak Babi, dan Kuda Air.
Terdapat empat jenis tenuk, yang mempunyai kaitan rapat, dikenal pasti pada hari ini seperti berikut :-
Tenuk Malaysia (Tapirus indicus) - Terdapat di Asia Tenggara dan Malaysia. Tenuk Baird (Tapirus bairdii) - Terdapat di Mexico dan Amerika Tengah. Tenuk Gunung (Tapirus pinchaque) - Terdapat di hutan tanah tinggi dan paramos di utara Andes di Colombia dan Ecuador. Tenuk Brazil (Tapirus terrestris) - Terdapat di kawasan hutan Amerika Selatan. Tenuk Hitam Kecil (Tapirus kabomani) - Terdapat di kawasan hutan Amerika Selatan.
Tapirus is een geslacht van zoogdieren uit de familie van de Tapiridae (Tapirs).
Tapirus is een geslacht van zoogdieren uit de familie van de Tapiridae (Tapirs).
Tapirar er ei slekt store hovdyr som lever i tropiske skogar i Sør-Amerika og Søraust-Asia, kor dei beiter på frukt og blad. Det finst fire levande artar, men alle er rekna som sårbare eller truga.
Ordet tapir kjem frå tupi tapira eller tapyra. I dag blir dyra gjerne kalla tapyra-ete, 'verkeleg' eller 'retteleg tapir’ eller tapir-ussu, 'stor tapir', fordi storfe også blei kalla tapira etter at det blei innført til Sør-Amerika.[1]
Tapirar er ei slekt store hovdyr som lever i tropiske skogar i Sør-Amerika og Søraust-Asia, kor dei beiter på frukt og blad. Det finst fire levande artar, men alle er rekna som sårbare eller truga.
Ordet tapir kjem frå tupi tapira eller tapyra. I dag blir dyra gjerne kalla tapyra-ete, 'verkeleg' eller 'retteleg tapir’ eller tapir-ussu, 'stor tapir', fordi storfe også blei kalla tapira etter at det blei innført til Sør-Amerika.
Tapirer (Tapirus) er en familie store, planteetende upartåede hovdyr. Fem arter er kjent, hvorav fire er hjemmehørende i det sørlige Amerika og en i Sørøst-Asia. Alle tilhører samme slekt, som også er den eneste i tapirfamilien (Tapiridae). Tapirenes nærmeste nålevende slektninger er neshorn og hester.
Tapirer har en griselignende kropp og hodeform. Skallen er lang og hodet har små øyne og korte, oppstående ører som er ansatt lagt bak på skallen. Et særtrekk er nakkekammen (en sagital kam som løper fra hodet og ned nakken mot skuldrene), som varierer i tydelighet blant artene. Et annet er den store, bevegelige og svært kjøttfulle nesen, som er full av muskler og kan minne om en ultrakort elefantsnabel. Tapirnesen er et viktig griperedskap når dyra spiser. Bena er korte og kraftige, med fire tær på forbena og tre på bakbena. Tærne ender i hovlignende negler, med foten har også ei sentral tråpute.
En tapir blir cirka 1,5–2,5 m lang og måler gjerne cirka 80–100 cm i skulderhøyde. De veier normalt mellom 150 og 350 kg, men kan bli både større og mindre. Den ny-oppdaga dvergtapiren (T. kabomani) har en kroppslengde på cirka 130 cm, en skulderhøyde på cirka 90 cm og en vekt på omkring 110 kg.[1] Tapirer kan leve til de blir omkring 30 år gamle.
Tapirene lever stort sett solitært. De er sky og som regel natt- og skumringsaktive. Dyra kommer bare sammen for å pare seg. Hunnen går drektig i cirka 13 måneder og føder som regel et avkom hvert andre eller tredje år. Avkommet er kamuflasjefarget, rødbrunt med hvite prikker og linjelignende flekker. Etter hvert som avkommet vokser til forsvinner kamuflasjefargen.
Tapirer trives i våtmark, regnskog og tåkeskog og er ypperlige svømmere som lett krysser ei stri elv. Ofte er også vann eller tett krattskog en del av dyras fluktstrategi. De spiser i stor grad løv, skudd og frukt, og er derigjennom viktige spredere av ufordøyde frø som bidrar til gjenvekst. I Sør-Amerika er jaguaren tapirens største fiende, mens tigeren trolig utgjør den asiatiske skaberakktapirens største trussel. Tap av habitat, spesielt gjennom avskoging, utgjør også en stor trussel for alle artene, sammen med illegal jakt.
Familien Tapiridae (Gray 1821) består kun av slekten Tapirus (Brünnich 1772). Det eldste fossile beviset man har for denne familien dateres til Europa under oligocen (for cirka 33–37 millioner år siden).[2] Fossiler er dessuten funnet i Asia og Nord-Amerika. Ifølge Radinsky (1965) oppsto Tapiridae fra Helaletidae, nærmere bestemt fra slekten Colodon.[3] Det eldste fossile beviset man har for slekten Tapirus stammer også fra Europa og dateres til europeisk oligocen.[4]
Stamtreet nedenfor er i henhold til Steiner og Ryder (2011).[5]
PerissodactylaTapiridae
Etterslektstreet nedenfor er i henhold til Cozzuol m. fl. (2013).[1]
Tapirus
Til nå har man regnet med fire arter med tapirer, men mot slutten av 2013 ble en femte art beskrevet i Journal of Mammalogy, 94(6):1331–1345, 2013. Det er en ny dvergart som lever i delstatene Amazonas, Rondônia og Mato Grosso i Brasil og i departementet Amazonas sør i Colombia.[1]
Skaberakktapir, Bairds tapir og andestapir står alle oppført som sterkt truet på IUCNs rødliste, mens amazonastapir regnes som sårbar. Man vet imidlertid svært lite om bestanden av amazonastapirer. Dvergtapiren er så nyoppdaget at den ennå ikke har rukket å bli vurdert.
skaberakktapir
Tapirus indicus
Bairds tapir
Tapirus bairdii
amazonastapir
Tapirus terrestris
andestapir
Tapirus pinchaque
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Tapirer (Tapirus) er en familie store, planteetende upartåede hovdyr. Fem arter er kjent, hvorav fire er hjemmehørende i det sørlige Amerika og en i Sørøst-Asia. Alle tilhører samme slekt, som også er den eneste i tapirfamilien (Tapiridae). Tapirenes nærmeste nålevende slektninger er neshorn og hester.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Tapirowate[16], tapiry (Tapiridae) – monotypowa rodzina ssaków kopytnych z rzędu nieparzystokopytnych (Perissodactyla).
Rodzina obejmuje gatunki występujące na terenach Ameryce Środkowej i Południowej oraz Azji Południowo-Wschodniej[17].
Długość ciała 180–300 cm, ogona 10 cm; wysokość w kłębie 80–130 cm; masa ciała 150–400 kg (samice są zazwyczaj większe i cięższe od samców)[17]. Tapiry posiadają krótką trąbę, która powstała z przekształconego nosa i wargi górnej, oraz bardzo krótki ogon. Na kończynie tylnej posiadają trzy, a na przedniej cztery palce, każdy zakończony kopytem. Ciało okryte jest aksamitną sierścią. Tapiry żyją w podmokłych, bagnistych lasach tropikalnych. Są dobrymi pływakami. Mimo pewnego podobieństwa do świni, tapir należy do tej samej grupy ssaków, co nosorożec i koń.
Do rodziny należy jeden rodzaj tapir (Tapirus) i gatunki żyjące współcześnie[16][26][17]:
oraz wymarłe:
Tapirowate, tapiry (Tapiridae) – monotypowa rodzina ssaków kopytnych z rzędu nieparzystokopytnych (Perissodactyla).
Tapirus é o único gênero da família Tapiridae da ordem Perissodactyla. Habita o continente americano e o Sudeste Asiático, sendo conhecidos popularmente por anta ou tapir. São os maiores mamíferos dos Neotrópicos. Também são os únicos mamíferos neotropicais da ordem Perissodactyla, os ungulados de dedos ímpares. Atualmente, são conhecidas cinco espécies viventes.
"Anta" originou-se do termo árabe lamta.[2]
Também são conhecidos pelo nome tupi tapir, derivado do original tapi'ira.[3]
O gênero Tapirus foi descrito por Mathurin Jacques Brisson, em 1762.[1] Antes disso, Linnaeus havia considerado as espécies do gênero dentro de Hippopotamus.[1] A família Tapiridae só foi descrita por John Edward Gray em 1821.[1] A espécie tipo considerada, Tapirus terrestris, incluía Tapirus pinchaque.[1] Tapirus bairdii já foi classificado em um gênero a parte, Tapirella, e Tapirus indicus em Acrocodia.[1] Atualmente, todas estão incluídas no gênero Tapirus.
Os primeiros tapirídes, tais como Heptodon, apareceram no Eoceno.[4] Eram muito parecidos com as espécies atuais, mas tinham metade do tamanho e careciam da probóscide. Os primeiros tapirídeos verdadeiros surgiram no Oligoceno. No Mioceno, o até então Miotapirus era indistinguível do atual Tapirus. Tapirídeos asiáticos e americanos divergiram há entre 20 a 30 milhões de anos: os ancestrais das antas migraram para a América do Sul há cerca de 3 milhões de anos, como parte do Grande Intercâmbio Americano.[5] Por muito tempo, as antas eram comuns na América do Norte, se extinguindo há cerca de 10000 anos.[6] T. merriami, T. veroensis, T. copei, e T. californicus se tornaram extintos na América do Norte no Pleistoceno. O "tapir-gigante" Megatapirus sobreviveu até há cerca de 4000 anos, na China.
Estudos moleculares sugerem que a primeira espécie atual a divergir no gênero Tapirus foi Tapirus indicus, há cerca de 9 milhões de anos, seguido por Tapirus bairdii, há cerca de 5 milhões de anos.[7] O clado contendo Tapirus terrestris e Tapirus pinchaque divergiu de Tapirus kabomani há 500 mil anos.[7] Entretanto, T. pinchaque, nesta mesma análise filogenética, torna, o clado de T. terrestris, parafilético.[7]
São conhecidas cinco espécies do gênero, sendo que uma quinta espécie foi descrita em 2013.[7]
A anta chega a pesar trezentos quilogramas. Tem três dedos nos pés traseiros e um adicional, bem menor, nos dianteiros. Tem uma tromba flexível, preênsil e com pelos, que sente cheiros e umidade. Vive perto de florestas úmidas e rios: toma, frequentemente, banhos de água e lama para se livrar de carrapatos, moscas e outros parasitas.
Herbívora monogástrica seletiva, come folhas, frutos, brotos, ramos, plantas aquáticas, grama e pasto. Pode ser vista se alimentando até em plantações de cana-de-açúcar, arroz, milho, cacau e melão. Passa quase dez horas por dia forrageando em busca de alimento. De hábitos noturnos, esconde-se de dia na mata, saindo à noite para pastar.
De hábitos solitários, são encontrados juntos apenas durante o acasalamento e a amamentação. A fêmea tem geralmente apenas um filhote, e o casal se separa logo após o acasalamento. A gestação dura de 335 a 439 dias. Os machos marcam território urinando sempre no mesmo lugar. Além disso, a anta tem glândulas faciais que deixam rastro.
Quando ameaçada, mergulha na água ou se esconde na mata. Ao galopar, derruba pequenas árvores, fazendo muito barulho. Nada bem e sobe com eficiência terrenos íngremes. Emite vários sons: o assobio com que o macho atrai a fêmea na época do acasalamento, o guincho estridente que indica medo ou dor, bufa mostrando agressão e produz estalidos.
A carne da anta é comestível pelo ser humano.[12] Sua pele também pode ser usada como couro[13] (os índios brasileiros, até a chegada dos portugueses, costumavam fabricar escudos feitos com o couro da anta).[14]
Atualmente, existem iniciativas isoladas de criação de anta pelo ser humano (criadouros conservacionistas, hotéis fazendas e resorts).[15]
Tapirus é o único gênero da família Tapiridae da ordem Perissodactyla. Habita o continente americano e o Sudeste Asiático, sendo conhecidos popularmente por anta ou tapir. São os maiores mamíferos dos Neotrópicos. Também são os únicos mamíferos neotropicais da ordem Perissodactyla, os ungulados de dedos ímpares. Atualmente, são conhecidas cinco espécies viventes.
Tapirul (Tapirus) este un gen de mamifere imparicopitat din zona tropicală, cu corpul masiv, pielea netedă, buzele și nasul prelungite într-un fel de trompetă scurtă.
Nasul tapirului seamănă cu o trompă și poate fi folosit pentru a apuca ramurile și pentru a rupe frunzele cu care se hrănește.
Genul Tapirus include următoarele specii:[1]
Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Tapirul (Tapirus) este un gen de mamifere imparicopitat din zona tropicală, cu corpul masiv, pielea netedă, buzele și nasul prelungite într-un fel de trompetă scurtă.
Nasul tapirului seamănă cu o trompă și poate fi folosit pentru a apuca ramurile și pentru a rupe frunzele cu care se hrănește.
Elasmognathinae Gray, 1867
Tapirji (znanstveno ime Tapiridae) so družina primitivnih lihoprstih kopitarjev, v katero uvrščamo en sam rod, Tapirus (tapir), vanj pa štiri znane vrste, ki živijo v Južni in Srednji Ameriki ter Jugovzhodni Aziji.[1]
Predstavniki družine so podobni prašičem, s kratkimi nogami in čokatim telesom ter značilnim oprijemalnim rilcem, a so bolj sorodni konjem in nosorogom.[1]
Tapirji dosežejo 1,8 do 2,5 m v dolžino, 75 do 120 cm plečne višine in 225 do 300 kg telesne mase. Hrbet čokatega trupa se dviga od pleč proti zadnjici, zato delujejo okorno. Spredaj se trup prek kratkega vratu nadaljuje v glavo s štrlečimi ušesi ter kratkim mesnatim rilcem, ki je nastal z zraščenjem nosu in zgornje ustnice. Kratke noge se končujejo s štirimi (sprednje) oz. tremi (zadnje) prsti z roževinastimi kopiti, vendar je četrti prst na sprednjem paru nog kratek in dvignjen, zato je njegov odtis viden le na zelo mehkih tleh. Razen ščetinaste grive imajo le redko dlako, z izjemo gorskega tapirja, ki živi v hladnejšem okolju.[1]
So pretežno samotarske in nočno aktivne živali, ki se zadržujejo med gostim rastjem in jih je kljub velikosti težko najti. Konfliktom se raje izognejo, po možnosti z begom v vodo, sicer pa se pasejo po jasah in rečnih bregovih. Pod vodo lahko zdržijo več minut, indijski tapir lahko tudi hodi po dnu kot povodni konj in se prehranjuje s podvodnim rastlinjem. Parijo se skozi vse leto; samica povrže enega mladiča (izjemoma dva) in ima lahko novega že po letu in pol. Mladiči vseh vrst so rdečerjave barve z belimi progami, ki jih skrijejo v podrasti, podobni so mladičem divje svinje.[1]
Tapirjem sorodni kopitarji iz zdaj izumrlega rodu Heptodon so se pojavili v zgodnjem eocenu v Severni Ameriki.[2] Bili so že zelo podobni modernim tapirjem, a približno pol manjši in brez rilca. Pravi tapirji so se pojavili v oligocenu in so do miocena imeli že vse značilnosti sedanjih vrst. Azijski in ameriški predstavniki naj bi se ločili pred 20 do 30 milijoni let, slednji so nato migrirali v Južno Ameriko med t. i. »veliko izmenjavo«, ko je Panamska ožina povezala celini.[3] Večino svoje evolucijske zgodovine so bili razširjeni po večjem delu severne poloble, kjer so izumrli pred komaj 10.000 leti.[4]
Po trenutno veljavni taksonomiji šteje rod tapirjev štiri danes živeče vrste:[1][5]
Še eno vrsto, Tapirus kabomani, so taksonomi opisali leta 2013, kar je povzročilo precej razburjenja v strokovnih krogih in širše, saj je šlo za prvo novo vrsto lihoprstega kopitarja po več kot sto letih in največjega novoodkritega sesalca v zadnjih nekaj desetletjih,[6] a drugi znanstveniki oporekajo veljavnosti nove vrste.[7]
Tapirji (znanstveno ime Tapiridae) so družina primitivnih lihoprstih kopitarjev, v katero uvrščamo en sam rod, Tapirus (tapir), vanj pa štiri znane vrste, ki živijo v Južni in Srednji Ameriki ter Jugovzhodni Aziji.
Predstavniki družine so podobni prašičem, s kratkimi nogami in čokatim telesom ter značilnim oprijemalnim rilcem, a so bolj sorodni konjem in nosorogom.
Tapirer (Tapiridae) är en familj i ordningen uddatåiga hovdjur. Idag finns fem (varav en upptäcktes 2013[1]) arter kvar som alla brukar föras till samma släkte, Tapirus.[2]
Tapirer är de största ursprungliga djuren i Sydamerika och numera hotas alla fem arter (även den asiatiska) av utrotning om än på sikt. Tapirer liknar svindjur i utseende med sin cirka 35 cm långa snabel som den gillar att vädra med samtidigt som den spärrar upp ögonen. Däremot är de inte nära släkt med svindjuren utan med hästar och noshörningar. Tapirer är mellan 130[1] och 250 cm långa och väger mellan 110[1] och 320 kg. Pälsen hos de amerikanska arterna har en brunaktig färg och den asiatiska arten har en påfallande svart-vit mönstring. Svansen är bara en 5 till 13 centimeter lång stump och mankhöjden ligger mellan 75 och 120 centimeter.
Tapirernas kropp är spetsig vid nosen och avrundad vid stjärten, vilket underlättar rörligheten i täta skogar. Extremiteterna är jämförelsevis korta och smala. Som hos alla uddatåiga hovdjur går fotens symmetriaxel genom den tredje tån som även är den största. Tapirer har fyra tår vid de främre extremiteterna men bara tre är väl utvecklade. Vid de bakre extremiteterna finns endast tre tår.
Näsan och överläppen är sammanvuxen till ett slags snabel som används för att plocka löv. Hos de amerikanska arterna är snabeln större än hos schabraktapiren. Alla har små ögon och ovala öron som inte är särskilt rörliga. Arternas tandformel är 3/3 1/1 4/3-4 3/3, alltså sammanräknat 42 till 44 tänder. Tapirernas framtänder liknar en mejsel och hörntänderna är konformade. Mellan hörntänder och kindtänder finns en lucka (diastema). Molarer och premolarer liknar varandra och är anpassade till den vegetabiliska födan.
Tapirerna lever främst i regnskogen där de brukar simma omkring och äta vattenväxter. Schabraktapiren (Tapirus indicus) lever i Asiens regnskogar och förekommer där från Burma över Malackahalvön till Sumatra. De övriga fyra arterna – låglandstapir (Tapirus terrestris), bergstapir (Tapirus pinchaque), kabomanitapiren (Tapirus kabomani, det första nyupptäckta uddatåiga hovdjuret på över 100 år[1]) och centralamerikansk tapir (Tapirus bairdii) finns i Syd- och Centralamerika, från södra Mexiko till södra Brasilien och norra Argentina. Tapirer lever alltid i närheten av vattenansamlingar och förekommer från havsnivån till 4 500 meter över havet.
Tapirerna vilar på dagen gömda i tät vegetation och letar på natten efter föda. De har bra förmåga att simma och dyka. Även hörseln och luktsinnet är bra utvecklade. De är rätt så skygga djur och brukar ta skydd i vattnet vid fara. Finns inget vatten som skydd tar de till flykten eller försvarar sig med bett.
Varje individ lever ensam och när två exemplar träffas är de oftast aggressiva mot varandra. Bara under parningstiden träffas hannar och honor under kort tid.
Tapirer är växtätare och har främst mjuka växter som föda. De äter bland annat löv, vattenväxter, knoppar, unga kvistar och frukter. Med hjälp av den långa tungan kan de även plocka löv från kvistar med taggar.
Efter dräktigheten som varar i lite över ett år (390 till 410 dagar) föder honan vanligen ett enda ungdjur. Nyfödda tapirer har hos alla arter liknande utseende. Deras päls har en brun grundfärg och sedan finns många ljusbruna till vita längsgående strimmor som ibland är upplösta i fläckar. Ungdjuret stannar de första veckorna i ett gömställe i undervegetationen och följer sedan modern.
Efter cirka ett halvt år försvinner pälsens mönster stegvis och efter ett år har ungdjur liknande utseende som vuxna exemplar. Vid denna tidpunkt sluter honan att ge di och sedan blir ungdjuret bortjagat. Efter tre till fyra år är ungarna könsmogna. Tapirer blir ungefär 30 år gamla.
I naturen är stora kattdjur som puma och jaguar samt björnar, krokodiler och stora ormar tapirernas fiender. Det största hotet är dock människan.
I vissa regioner jagas dessa djur för köttets och hudens skull men det finns även grupper av indianer som inte jagar tapirer på grund av sin religiösa inställning. Idag är förstöringen av levnadsområdet det största hotet mot dessa djur och därför minskar beståndet fortfarande. IUCN listar bergstapir, schabraktapir och centralamerikansk tapir som starkt hotade (endangered) och låglandstapir som sårbar (vulnerable).[3]
I vissa delar av Malaysia finns det varningsskyltar med tapir på längs med stora vägar som varnar för att schabraktapirer regelbundet korsar bilvägarna.
Tapirernas närmaste släktingar finns i familjen noshörningar. Dessa två grupper och familjen hästdjur bildar ordningen uddatåiga hovdjur som i sin tur tillhör överordningen Laurasiatheria.
I jämförelse med andra däggdjur är tapirer en ganska gammal djurgrupp. De äldsta kända fossilen är från eocen och hittades i Nordamerika. Under oligocen fanns djurgruppen med släktet Protapirus även i Europa. Dagens släkte Tapirus uppkom under miocen. Tapirer nådde Sydamerika som idag är gruppens huvudsakliga utbredningsområde ganska sent, det vill säga under pleistocen. Samtidigt fanns släktet Megatapirus i östra Asien som var lika stora som stora hästar och som är den största kända tapiren. Idag finns bara fem arter kvar.
Wikimedia Commons har media som rör Tapirer.
Tapirer (Tapiridae) är en familj i ordningen uddatåiga hovdjur. Idag finns fem (varav en upptäcktes 2013) arter kvar som alla brukar föras till samma släkte, Tapirus.
Tapir, domuza benzeyen, burunlarının kavrama özelliği olan ve otlanarak beslenen büyük memelilerden oluşan Tapirus cinsindeki hayvanların ortak adıdır. Güney ve Orta Amerika ile Güneydoğu Asya'nın cengel ve ormanlık bölgelerinde yaşar. Dört tapir türü de, soyu tehdit altında ya da korunmasız olarak sınıflandırılmıştır. En yakın akrabaları diğer tek toynaklılardan atlar ve gergedanlardır.
Dört adet tapir türü bulunur:
Tapirlerin boyutları türlere göre değişiklik gösterse de çoğu 2 metre uzunluğunda ve 1 metre omuz boyundadır. Ağırlıkları 150 kg. ile 300 kg. arasında değişir. Kılları kısa ve kızıl-kahverengi ile gri ve neredeyse siyah renktedir. Ancak Hint tapirinin sırtında beyaz eğer şeklinde bir leke bulunur ve dağ tapirinin de kılları uzun yün gibidir. Tüm tapirlerin kulakları beyaz uçlu ve ovaldir. Arkaları çıkıntılıdır ve kuyrukları güdüktür. Ön ayaklarında dört arka ayaklarında üç toynak bulunur. Seviyeleri farklı olan bu toynaklar sayesinde çamurlu ve yumuşak zeminde kolaylıkla yürüyebilir. Tüm türlerin yavrularının postu gizlenmeyi kolaylaştırmak için çizgili ve beneklidir. İlk bakışta birbirlerine benzeseler de, türler arasında farklı desenler bulunur.
Dişilerde tek çift meme bulunur.[1] Erkek tapirin penisi dik durumdayken oldukça uzundur. Tapir, hayvanlar arasında gövde boyuna orantılı olarak en uzun penise sahiptir.
Tapir familyası, memeliler standartlarına göre oldukça eski bir familyadır. İlk tapir fosillerine, içinde günümüzdekine oldukça benzer tapir benzeri hayvanların kalıntılarını barındıran 55 milyon yıl öncesinden, Oligosen ve Eosen dönemi kayaçlarda rastlanmıştır.[2] Bu toynaklıların fosillerine dünyanın her yerinde rastlanabilir. Oligosen dönemi boyunca tapir benzeri hayvanlarında içinde dahil olduğu tek toynaklılar otlayarak beslenen büyük kara hayvanları arasında üstün sınıf olmuş ve bu grubun üyelerinin çoğu Pleistosen dönemin sonuna kadar hayatta kalmıştır. Asya ve Amerika tapirlerinin yaklaşık 20 ile 30 milyon yıl önce ayrıldığı ve tapir çeşitlerinin Kuzey Amerika'dan Orta ve Güney Amerika'ya yaklaşık 3 milyon yıl önce indiği sanılmaktadır.[3]
Genç tapirler, cinsel olgunluğa üç ile beş yaş arasında erişirler. Erkeklerden daha çabuk erişkin olan dişiler iki ile üç ay arasında âdet görür.[4][5] İyi şartlar altında sağlıklı bir dişi tapir her iki yılda bir yavrulayabilir. Hamilelik süresi 13 aydır ve bir batında tek yavru doğar. Tapirlerin doğal yaşam süresi 25 ile 30 yıl arasındadır. Doğal yaşam alanlarında tapirlerin çiftleşme alışkanlıkları çok az bilinmektedir. Erişkin tapirlerin yaşamları boyunca aynı eşle çiftleştiklerine dair az da olsa kanıt bulunmaktadır. Ancak çiftler çiftleşme dışında birlikte çok az zaman geçirir.[6] Anne ve yavru tapirler dışında kalan tapirler yaşamları boyunca hemen hemen her zaman yalnız yaşar.
Erişkin tapirler çok az doğal düşmana sahip olacak kadar büyüktür ve boyunlarındaki kalın deri jaguar, timsah, anakonda ve kaplan gibi tehditlerden korunmasına yardımcı olur. Boyutlarına ve hantal görünüşlerine rağmen oldukça hızlı koşabilen tapirler sık ormanaltı bitkileri içine ya da sualtına saklanır. Ancak tapirlerin soylarının tükenmesi için en büyük tehdidi oluşturan insanlara karşı güvenilir bir savunmaları yoktur. Etleri ve derileri için avlanmaları sayılarını oldukça azaltmış ve son zamanlarda doğal yaşam alanlarının önemli ölçüde azalması da dört tapir türünün de koruma listelerine girmesine neden olmuştur. Amerikan tapiri ve Hint tapiri korumasız; Baird tapiri ve dağ tapiri ise tehdit altında olarak sınıflandırılmıştır.
Tapir, domuza benzeyen, burunlarının kavrama özelliği olan ve otlanarak beslenen büyük memelilerden oluşan Tapirus cinsindeki hayvanların ortak adıdır. Güney ve Orta Amerika ile Güneydoğu Asya'nın cengel ve ormanlık bölgelerinde yaşar. Dört tapir türü de, soyu tehdit altında ya da korunmasız olarak sınıflandırılmıştır. En yakın akrabaları diğer tek toynaklılardan atlar ve gergedanlardır.
Розміри тапірів відрізняються від виду до виду, але як правило, довжина тапіра — близько двох метрів, висота в холці — близько метра, вага від 150 до 300 кг. Тривалість життя на волі становить близько 30 років, дитинча народжується завжди одне, вагітність триває близько 13 місяців. Новонароджені тапіри мають захисне забарвлення, що складається з плям і смуг, і хоча ця забарвлення здається однаковим, все ж у різних видів є деякі відмінності. Передні ноги у тапірів чотирипалі, а задні трипалі, на пальцях невеликі копитця, що допомагають пересуватися по багнистій і м'якій землі.
Тапіри — лісові тварини, що люблять воду. Хоча вони часто живуть у лісах на суші, тапіри, мешкають поблизу річок і озер[прояснити], проводять багато часу у воді і під водою, харчуючись м'якими водоростями і ховаючись від хижаків. Бразильський тапір часто опускається на дно річки і потім харчується, рухаючись по її руслу. У лісах тапіри харчуються фруктами, листям і ягодами. Три види тапірів, що мешкають на рівнинах, як правило, ведуть нічний або сутінковий спосіб життя. Менший гірський андський тапір веде в основному денний спосіб життя, але всі чотири види через полювання відходять у менш доступні області проживання та переходом до більш нічного способу життя. Вельми полюбляють купатися.
Перші тапірові — Heptodon — з'явилися на початку еоцену[2] Вони були вельми схожі на сучасні форми, але були приблизно в половину менші за розміром, і не мали хоботка. Перші справжні тапіри з'явилися в олігоцені. За міоцену такі роди, як Miotapirus майже не відрізнялися від сучасних видів. Азійські і американські тапіри, як вважають, розділилися близько 20 до 30 мільйонів років тому. З Північної Америки до Південної тапіри мігрували близько 3 мільйонів років тому, як частина Великого американського обміну[3].Протягом більшої частини своєї історії тапіри були поширені по всій Північній півкулі, де вони вимерли 8000 років до Р. Х..[4] Tapirus merriami, Tapirus veroensis, Tapirus copei і Tapirus californicus вимерли в плейстоцені в Північній Америці. Велетенський тапір Megatapirus дожив до близько 2000 до Р. Х. в Китаї.
Припускають що тапірові, можливо, походять від палеотерієвих Hyracotherium[5]
Сьогоденні види тапірів мають наступну кількість хромосомних пар:
Tapirus indicus 2n = 52 Tapirus pinchaque 2n = 76 Tapirus bairdii 2n = 80 Tapirus terrestris 2n = 80До роду Tapirus відносять[6][7]:
Підрід † Helicotapirus
Підрід † Megatapirus
Підрід † Tapiralum
Họ Lợn vòi hay họ Heo vòi (họ Tapiridae, chi duy nhất Tapirus) là một nhóm gồm 4 loài động vật có vú kích thước lớn, gặm lá hay chồi cây, có hình dáng khá giống lợn (heo), với vòi ngắn nhưng có thể nắm được. Chúng sinh sống trong các khu vực rừng nhiệt đới của Nam Mỹ, Trung Mỹ và Đông Nam Á. Tất cả bốn loài heo vòi được phân loại là nguy cấp hay dễ thương tổn. Các họ hàng gần của chúng là các động vật móng guốc ngón lẻ khác như các loài ngựa hay tê giác.
Có 5 loài heo vòi như sau:
Họ lợn vòi là rất cổ theo các tiêu chuẩn về động vật có vú. Các hóa thạch cổ nhất của heo vòi có niên đại từ các tầng đá thuộc đầu thế Oligocen và thế Eocen, tới 55 triệu năm trước và chứa một loạt lớn các động vật tựa như heo vòi và chúng rất ít thay đổi kể từ đó. Các động vật móng guốc này có thể tìm thấy trên khắp thế giới. Các động vật guốc lẻ, bao gồm cả các loài dạng heo vòi, đã trở thành nhóm thống trị trong số các động vật sống trên đất liền ăn lá cây trong suốt thế Oligocen, và nhiều thành viên của nhóm đã sống sót cho tới tận cuối thế Pleistocen. Người ta tin rằng các loài heo vòi châu Á và châu Mỹ đã phân nhánh vào khoảng 20 tới 30 triệu năm trước và các loài heo vòi châu Mỹ đã di chuyển từ Bắc Mỹ tới Trung và Nam Mỹ vào khoảng 3 triệu năm trước.[1]
Kích thước thay đổi giữa các loài, nhưng phần lớn lợn vòi có kích thước dài khoảng 2 m (7 ft), cao khoảng 1 m (3 ft) tính đến vai, và cân nặng khoảng 150 tới 300 kg (330-700 pao). Lớp da có màu từ nâu hung đỏ tới xám hay gần như là đen và bộ lông ngắn, với các ngoại lệ là heo vòi Mã Lai với các vệt trắng hình yên ngựa trên lưng, và heo vòi núi với bộ lông dài dạng như len. Tất cả các loài heo vòi có tai hình bầu dục, rìa tai màu trắng, phần mông tròn lồi ra với đuôi ngắn và các ngón chân móng guốc bẹt, gồm 4 ngón ở các chân trước và 3 ngón ở các chân sau, điều này giúp chúng có thể đi lại ở những chỗ đất mềm và nhiều bùn. Các con heo vòi non đều có bộ da có sọc và đốm để ngụy trang, và mặc dù thoạt nhìn trông chúng khá giống nhau, nhưng vẫn có các khác biệt giữa các kiểu ngụy trang này giữa các loài. Heo vòi cái có một cặp tuyến vú[2]. Dương vật của heo vòi đực khá dài khi cương cứng. Chúng là loài có tỷ lệ kích thước dương vật lớn nhất khi so với kích thước thân trong số các động vật.
Vòi của heo vòi là một cấu trúc có độ mềm dẻo cao, có thể chuyển động theo tất cả các hướng, cho phép chúng có thể lấy lá ở các vị trí mà nếu khác đi thì chúng không thể lấy được. Heo vòi thông thường cũng hay thể hiện phản ứng đánh hơi, một tư thế mà chúng xoăn môi lại để lộ răng ra nhằm phát hiện mùi vị. Phản ứng này thường xuyên được các con đực thể hiện để phát hiện các con đực khác hay các con cái đang động hớn trong khu vực quanh đó. Chiều dài của vòi thay đổi tùy theo loài; heo vòi Mã Lai có vòi dài nhất và heo vòi Brasil có vòi ngắn nhất[3]. Sự tiến hóa của vòi heo vòi, được cấu tạo chủ yếu từ các mô mềm chứ không phải các cấu trúc có xương bên trong, làm cho hộp sộ của họ Tapiridae có hình dạng độc đáo nhất khi so sánh với các loài guốc lẻ khác, với cạnh sống hình mũi mác lớn, các hốc mắt được bố trí kiểu giống như mỏ nhiều hơn, sọ ngắn ở phía sau và các vết rạch kéo dài và thụt vào nhiều hơn[4][5].
Heo vòi là brachyodont hay các răng có thân răng thấp, thiếu xương răng. Công thức bộ răng của chúng là I (răng cửa) 3/3, C (răng nanh) 1/1, P (răng tiền hàm) 4/3-4, M (răng hàm) 3/3, tổng cộng có từ 42 tới 44 răng; kiểu cấu trúc bộ răng này là gần giống như ở ngựa (có thể có khác biệt là ít hơn 1 răng nanh) hơn là ở các họ hàng guốc lẻ khác: tê giác[6],[7]. Các răng cửa của chúng có dạng cái chàng (cái đục), với răng cửa thứ ba lớn, răng cửa trên hình nón được tách rời bởi một kẽ hở nhỏ với răng nanh nhỏ hơn đáng kể. Một khe hở lớn hơn được tìm thấy giữa các răng nanh và các răng tiền hàm, trong đó có thể không có răng tiền hàm đầu tiên[8]. Heo vòi là động vật có răng kiểu méo[9],[10].
Heo vòi có mắt màu nâu, thường với sắc thái hơi xanh, được xác định là sự đục vẩn giác mạc, chủ yếu thấy ở heo vòi Mã Lai. Nguyên nhân chính xác vẫn chưa rõ, nhưng sự vẩn đục có thể là do bị phơi nhiễm ánh sáng quá mạnh hay do chấn thương [11][12]. Tuy nhiên, các tai thính của heo vòi và khứu giác phát triển mạnh đã bù lại cho thị giác kém.
Các con heo vòi non đạt độ tuổi trưởng thành về mặt sinh dục vào khoảng 3-5 tuổi, với các con cái trưởng thành sớm hơn và chúng có chu kỳ động hớn là 2-3 tháng[13],[14]. Trong các điều kiện tốt, một con heo vòi cái khỏe mạnh có thể sinh đẻ sau mỗi 2 năm một; một con non được sinh ra sau khoảng 13 tháng mang thai. Tuổi thọ tự nhiên của heo vòi là khoảng 25-30 năm, cả trong tự nhiên lẫn trong vườn thú. Người ta biết rất ít về kiểu giao phối của heo vòi trong tự nhiên: có một số chứng cứ cho thấy heo vòi trưởng thành có một bạn tình duy nhất trong suốt cả đời, nhưng các cặp chỉ sống rất ít thời gian cạnh nhau, ngoài thời gian giao phối[15]. Ngoài thời gian các con mẹ sống cùng các con non của nó thì heo vòi nói chung có cuộc sống đơn độc.
Mặc dù thường xuyên sống trong các cánh rừng khô, nhưng heo vòi ở những nơi có hồ hay sông thường cũng dành nhiều thời gian dầm mình trong nước, ăn các loại cỏ mềm, tìm nơi trú ẩn khỏi các kẻ thù cũng như làm mát cơ thể trong thời kỳ nóng bức. Những con heo vòi gần các nguồn nước sẽ bơi, lặn xuống đáy và đi dọc theo lòng sông để kiếm ăn, cũng như lặn xuống nước để các loài cá nhỏ bắt các loại sinh vật ký sinh ra khỏi cơ thể đồ sộ của chúng[16]. Cùng với việc lội nước, heo vòi cũng thường dầm mình trong các vũng bùn, giúp chúng làm mát và loại bỏ côn trùng trên cơ thể.
Trong tự nhiên, thức ăn chính của heo vòi là các loại quả, quả mọng hay lá cây, cụ thể là các lá non, mềm. Heo vòi tiêu tốn nhiều thời gian để lục lọi tìm thức ăn dọc theo các đường mòn, dúi mõm xuống đất để tìm thức ăn. Heo vòi Baird đã được quan sát thấy ăn tới 40 kg (85 pao) thức ăn thực vật trong 1 ngày[17].
Heo vòi chủ yếu đi kiếm ăn về đêm hay lúc hoàng hôn, mặc dù heo vòi núi ở khu vực Andes nói chung chỉ hoạt động tích cực về ban ngày.
Heo vòi trưởng thành là đủ to lớn vì thế chúng có rất ít kẻ thù, lớp da dày trên các phần lưng và cổ chúng bảo vệ chúng khỏi các đe dọa từ báo đốm Mỹ, cá sấu, trăn anaconda, hổ. Chúng cũng có khả năng chạy tương đối nhanh, mặc dù kích thước và hình dáng nặng nề, để tìm nơi ẩn nấp trong các bụi rậm trong rừng hay dưới nước. Tuy nhiên, chúng không có vũ khí phòng vệ tin cậy trước mối đe dọa từ con người, là mối đe dọa lớn nhất đối với sự tồn tại của chúng. Việc săn bắn lấy thịt và da đã làm giảm đáng kể số lượng heo vòi và gần đây là sự mất đi môi trường sống đã làm cho cả bốn loài này được liệt kê trong danh sách bảo tồn: Heo vòi Brasil và Mã Lai được liệt kê là dễ thương tổn; còn heo vòi Baird và heo vòi núi là nguy cấp. Heo vòi có xu hướng ưa thích các rừng nguyên sinh và các nguồn thức ăn tìm thấy ở đó, điều này làm cho công tác bảo tồn các rừng nguyên sinh có độ ưu tiên cao trong công tác bảo tồn heo vòi.
Bốn loài heo vòi có số lượng nhiễm sắc thể như sau:
T. indicus2n = 52 T. pinchaque2n = 76 T. bairdii2n = 80 T. terrestris2n = 80Lợn vòi, loài có phân bổ địa lý cô lập nhất trong số các loài heo vòi, có số lượng nhiễm sắc thể nhỏ hơn và được tìm thấy là chia sẻ ít tính tương đồng hơn với các loài châu Mỹ. Số lượng thể thường nhiễm sắc được bảo tồn (13 giữa các karyotype của heo vòi Baird và heo vòi Brasi, và 15 giữa heo vòi Baird và heo vòi núi) cũng được tìm thấy ở các loài châu Mỹ mà không tìm thấy ở loài châu Á. Tuy nhiên, sự gần gặn về mặt địa lý không phải là điều kiện tiên tri tuyệt đối của sự tương đồng di truyền; chẳng hạn, các mẫu giemsa cho thấy heo vòi Mã Lai, Baird và Brasil có các nhiễm sắc thể X như nhau, trong khi heo vòi núi lại khác biệt bởi sự thêm vào/bớt đi các tạp sắc[18].
Sự thiếu vắng tính đa dạng trong bộ gen của các quần thể heo vòi đã là nguồn chính của các e ngại của các nhà bảo tồn. Sự mất đi môi trường sống đã làm cô lập các quần thể heo vòi vốn đã ít ỏi, làm cho các nhóm này càng bị gặp nhiều nguy cơ tuyệt chủng hơn. Thậm chí trong các vườn thú, tính đa dạng gen cũng bị hạn chế; chẳng hạn tất cả các con lợn vòi núi đang nuôi nhốt đều là hậu duệ của hai con bố mẹ ban đầu[19].
Heo vòi nói chung là các động vật nhút nhát, nhưng khi hốt hoảng, chúng có thể tự bảo vệ chúng bằng các quai hàm rất khỏe của chúng. Năm 1998, một nhân viên vườn thú tại Oklahoma đã bị một con heo vòi cái tấn công và cánh tay của người này đã bị thương nặng do các cú cắn của lợn vòi, khi cô này cố gắng cho các con heo vòi con của nó ăn[20]. Năm 2006, một người đàn ông 46 tuổi đã mất tích trong rừng rậm ở Costa Rica đã được tìm thấy với "vết cắn hiểm" từ một con heo vòi hoang[21]. Tuy nhiên, các vụ tấn công của lợn vòi đối với con người là rất hiếm. Trong phần lớn các trường hợp thì lợn vòi để tránh đối đầu đều tìm cách bỏ chạy, ẩn núp hay nếu có thể là ẩn mình dưới nước cho đến khi mối đe dọa qua đi[22].
Các loại con lai của lợn vòi Baird với heo vòi Brasil đã được sinh ra tại Vườn thú San Francisco vào năm 1968 và thế hệ thứ hai được sinh ra vào khoảng năm 1970.[23]
Họ Lợn vòi hay họ Heo vòi (họ Tapiridae, chi duy nhất Tapirus) là một nhóm gồm 4 loài động vật có vú kích thước lớn, gặm lá hay chồi cây, có hình dáng khá giống lợn (heo), với vòi ngắn nhưng có thể nắm được. Chúng sinh sống trong các khu vực rừng nhiệt đới của Nam Mỹ, Trung Mỹ và Đông Nam Á. Tất cả bốn loài heo vòi được phân loại là nguy cấp hay dễ thương tổn. Các họ hàng gần của chúng là các động vật móng guốc ngón lẻ khác như các loài ngựa hay tê giác.
К роду тапиров относятся[2][3]:
Подрод † Helicotapirus
Подрод † Megatapirus
Подрод † Tapiralum
К роду тапиров относятся:
Tapirus terrestris — Равнинный тапир Tapirus pinchaque — Горный тапир Tapirus bairdii — Центральноамериканский тапир Tapirus indicus — Чепрачный тапир Tapirus kabomani † Tapirus johnsoni † Tapirus merriami † Tapirus mesopotamicus † Tapirus polkensis † Tapirus sanyuanensis † Tapirus simpsoni † Tapirus sinensis † Tapirus webbiПодрод † Helicotapirus
† Tapirus haysii † Tapirus lundeliusi † Tapirus veroensisПодрод † Megatapirus
† Tapirus augustusПодрод † Tapiralum
† Tapirus greslebini貘（另有一寫為「獏」），奇蹄目貘科貘屬（学名：Tapirus）动物。体型像猪，但略大，鼻子圆长，可自由伸缩，尾短皮厚，毛少且长，前肢四趾，后肢三趾，善于游泳。现存的貘属动物可分為山貘、中美貘、南美貘、卡波马尼貘及马来貘5种，前4种都分佈在美洲，只有马来貘一种分布于东南亚。貘也是南美洲现存体形最大的陆生哺乳动物。
《說文》：“貘，似熊而黃黑色，出蜀中。”《爾雅·釋獸》：“貘，白豹。”郭璞注：“似熊，小頭庳腳，黑白駁，能舐食銅鐵及竹節。”所述似大熊貓，从现存貘类体色来看，应为马来貘。（釋義出自《王力古漢語字典》）
本文介紹的是奇蹄目貘總科的一種哺乳動物。關於會吃掉人的夢的妖怪，請見「貘 (妖怪)」。 貘（另有一寫為「獏」），奇蹄目貘科貘屬（学名：Tapirus）动物。体型像猪，但略大，鼻子圆长，可自由伸缩，尾短皮厚，毛少且长，前肢四趾，后肢三趾，善于游泳。现存的貘属动物可分為山貘、中美貘、南美貘、卡波马尼貘及马来貘5种，前4种都分佈在美洲，只有马来貘一种分布于东南亚。貘也是南美洲现存体形最大的陆生哺乳动物。
《說文》：“貘，似熊而黃黑色，出蜀中。”《爾雅·釋獸》：“貘，白豹。”郭璞注：“似熊，小頭庳腳，黑白駁，能舐食銅鐵及竹節。”所述似大熊貓，从现存貘类体色来看，应为马来貘。（釋義出自《王力古漢語字典》）
この項目では、実在の動物について説明しています。その他の用法については「バク (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
バク（獏）は、奇蹄目に含まれるバク科（バクか、Taipiridae）の構成種の総称。現生種はすべてバク属（バクぞく、Tapirus）に分類される。
最小種はTapirus kabomani[4]。成獣の体長は1.7-2m程度。体型は流線型で、藪の中を進むのに適している[3]。肩よりも腰の方が高い[3]。皮膚は分厚く、ヤマバクを除いて体毛は少ない[3]。ヤマバクは長い体毛で被われ、寒さから身を守るのに役立つと考えられている[3]。頸部に鬣状に体毛が伸長する種もいるが、これは捕食者から頸部を守る役割があると考えられている[3]。マレーバクは体色が前部と後部が黒・胴体中央部が白だが、これも夜間では体が分断されたように見え輪郭がつかめず捕食者から身を守る役割があると考えられている[3]。ブタのような体つきをし、ゾウの鼻のような口吻をもつ。
吻端は鼻と上唇があわさり、その先端に鼻孔が開口する[3]。眼は小型で眼窩の奥の方にあり、藪の中で眼が傷つきにくくなっている[3]。四肢は短く頑丈[3]。前脚が後脚よりも長いという特異な骨格構造を持つ。これは主な生息域には藪が多く、背丈の長い草を掻き分けて走ることに適した形状であるとされる。前肢の指は4本、後肢の趾は3本[3]。前肢の4本目の指は小型で高い位置にあり、柔らかい地面を移動する時にのみ用いられる[3]。指趾は蹄状になっているが、接地面は球状[3]。奇蹄目はその名が示すとおり、通常奇数の指をもつが、バクの各脚の指の数は、前脚が4本、後脚が3本である。
幼獣の体色は赤褐色で、白い斑点や筋模様が入る[3]。この体色も藪の中では保護色になると考えられている[3]。
これらの形態が中国や日本に伝わる幻獣の「獏」に似ていることが名称の由来だが、むしろ架空の獏こそがバクをモデルとした動物だという説もある。獏の項目も参照。
分子系統によると、奇蹄目の現生3科のうちバク科とサイ科が姉妹群で、ウマ科はやや離れている[5][6]。
以下のうち現生種の分類・英名はGrubb(2005)に、和名はMacKinnon・祖谷訳(1986)に従う[2][3]。
主に森林に生息する[3]。夜行性傾向が強い[3]。水辺を好み、採食や避暑・外部寄生虫から身を守るなどの理由から水中で過ごすことも多い[3]。幼獣を連れた母親以外は、主に単独で生活する[3]。危険を感じると水中へ逃げ込む[3]。
繁殖様式は胎生。周年繁殖する[3]。交尾前の儀式的な行動として、お互いに鳴き声を交し合う[3]。雌雄は互い違いの向きになり、お互いの陰部の臭いをかぎながら回り始める[3]。回るのが早くなると共に互いの耳介や脇腹・四肢に噛みついたり、吻端で腹を突く[3]。1回に1頭の幼獣を産む[3]。
皮革が利用されることもあり、手綱や鞭の原料とされることもある[3]。
森林伐採や農地開発・ダム建設などによる生息地の破壊、食用や皮革用・スポーツハンティングなどの狩猟により生息数が減少している種もいる[3]。
ヤマバク
ベアードバク
マレーバク
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 バク（獏）は、奇蹄目に含まれるバク科（バクか、Taipiridae）の構成種の総称。現生種はすべてバク属（バクぞく、Tapirus）に分類される。
맥(貘)은 맥속(Tapirus)에 속하는 포유류의 총칭이다. 맥속은 맥과의 유일속이다. "테이퍼" 라고도 한다.
맥의 종류에는 5종류가 있다. 첫째 말레이 반도·수마트라·타이에 서식하는 말레이맥이 있고, 둘째 남아메리카와 멕시코에 살고 있는 아메리카맥(브라질맥), 셋째 안데스산맥에 사는 산악맥, 넷째 멕시코와 중앙아메리카에 사는 베어드맥, 그리고 작은검은맥이 그것이다. 이 중 말레이맥은 몸의 전반부와 다리가 흑갈색이고 다른 부분과 배는 회백색이다. 반면 중앙아메리카와 남아메리카에 사는 나머지 세 종은 온몸이 갈색인 점 등으로 이 네 종을 합하여 아메리카맥으로 부르기도 한다. 5종 모두 태어날 때 멧돼지 새끼처럼 흰 가로줄무늬가 있는데 생후 반 년쯤 지나면 없어진다.
몸통이 짧고 육중하며 목이 굵다. 발굽이 앞발에 4개, 뒷발에 3개 있고 코는 유연하게 움직일 수 있는 짧은 통 모양이고 윗입술이 길게 자라 있다. 맥은 숲 속 깊숙한 곳의 물 근처에서 서식하는데, 수영을 좋아한다. 먹이는 잔가지·나뭇잎·과일·채소 등이다. 그러나 고기와 가죽을 얻기 위한 남획과 서식처의 파괴로 멸종 위기에 놓여 있다.
_male_(27546923604).jpg)
_by_JM_Rosier.JPG)
,_Tierpark_Hellabrunn,_M%C3%BAnich,_Alemania,_2012-06-17,_DD_01.JPG)
