Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate)
Landskilpaaie (Testudinidae) is 'n familie van skilpaaie (Testudines) wat op die land leef. Hulle het, soos die verwante seeskilpaaie, 'n dop (skild) wat hulle teen roofdiere beskerm. Landskilpaaie beweeg stadig en vreet plantegroei. Die meeste is kleinerig, maar 'n paar eilandspesies word besonder groot. Die Galápagos-skilpaaie, as voorbeeld, kan 1,3 tot 1,9 meter lank word. Hulle is oor die algemeen teruggetrokke diere wat daglewend is, maar afhangende van die temperatuur is hulle soms meerendeels in die skemer aktief.
Anders as water- en moerasskilpaaie sal sommige landskilpaaie wel bad, maar feitlik nooit swem nie, en ook nie oor 'n vaartbelynde dop beskik nie. Baie spesies sal selfs verdrink as hulle in diep water beland. Die dop is gewoonlik hard en bolvormig. Waterlewende skilpaaie het gewoonlik 'n sagter en ligter dop, wat baie platter en meer vaartbelyn is. 'n Ander kenmerk is dat die meeste landskilpaaie hoofsaaklik (of geheel en al) van plante lewe, sommige vreet ook aas.
'n Aantal grasvretende spesies het 'n stadige metabolisme en beweeg besonder stadig. Die voordeel hiervan is dat hulle baie oud kan word. Die oudste bekende skilpad ooit (genaamd Adwaitya) is in 2006 op 255-jarige ouderdom dood.[1]
Kleintjie, een maand oud.
Onvolwasse skilpad van drie jaar oud.
Die een vreet plantmateriaal.
Wyfie met haar pote onder haar dop ingetrek.
Die karapaks (bo-dop) van naby.
Die karapaks vervaag by ouer skilpaaie.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Landskilpad
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Landskilpad.Landskilpaaie (Testudinidae) is 'n familie van skilpaaie (Testudines) wat op die land leef. Hulle het, soos die verwante seeskilpaaie, 'n dop (skild) wat hulle teen roofdiere beskerm. Landskilpaaie beweeg stadig en vreet plantegroei. Die meeste is kleinerig, maar 'n paar eilandspesies word besonder groot. Die Galápagos-skilpaaie, as voorbeeld, kan 1,3 tot 1,9 meter lank word. Hulle is oor die algemeen teruggetrokke diere wat daglewend is, maar afhangende van die temperatuur is hulle soms meerendeels in die skemer aktief.
Anders as water- en moerasskilpaaie sal sommige landskilpaaie wel bad, maar feitlik nooit swem nie, en ook nie oor 'n vaartbelynde dop beskik nie. Baie spesies sal selfs verdrink as hulle in diep water beland. Die dop is gewoonlik hard en bolvormig. Waterlewende skilpaaie het gewoonlik 'n sagter en ligter dop, wat baie platter en meer vaartbelyn is. 'n Ander kenmerk is dat die meeste landskilpaaie hoofsaaklik (of geheel en al) van plante lewe, sommige vreet ook aas.
'n Aantal grasvretende spesies het 'n stadige metabolisme en beweeg besonder stadig. Die voordeel hiervan is dat hulle baie oud kan word. Die oudste bekende skilpad ooit (genaamd Adwaitya) is in 2006 op 255-jarige ouderdom dood.
Los testudínidos (Testudinidae) son una familia de tortúes terrestres herbívores. Podemos atopar tortúes d'esta familia en tolos continentes sacante n'Oceanía y na Antártida. Dalgunes de les sos especies algamen tamaños xigantescos, como la tortúa xigante de Aldabra o la tortúa de los Galápagos. Entiende los siguientes xéneros y especies:
Inclúi los siguientes xéneros y especies:[1]
Inclúi amás los siguientes taxones fósiles:[ensin referencies]
.
Los testudínidos (Testudinidae) son una familia de tortúes terrestres herbívores. Podemos atopar tortúes d'esta familia en tolos continentes sacante n'Oceanía y na Antártida. Dalgunes de les sos especies algamen tamaños xigantescos, como la tortúa xigante de Aldabra o la tortúa de los Galápagos. Entiende los siguientes xéneros y especies:
Quru tısbağaları (lat. Testudinidae) — bu sinifə 11-13 cins daxildir. Ümumilikdə 40 növ daxildir.
Bəzi tısbağalar kiçik olur və uzunluqları cəmi 12 sm olur. Bəzi növlər isə hətta 1 metr və daha uzun olur.
Onlara Afrika, Asiya, Cənubi Avropa rast gəımək olar. Xüsusi ilə səhra, yarımsəhra, savanna və rütübətli meşələrdə daha çox yayılmışdır.
Tısbağalar uzun ömürlü olurlar. Növündən asılı olaraq 50-100 il yaşaya bilirlər. Bəzi növlər var ki, 150 il yaşayır.
Əsasən bitkilərlə qidalanırlar. Suya tələbkar olmaması ilə seçilir. Yaşıl otlarla qidalandığı zaman suya ehtiyac duymurlar. İsti yay ayları isə ehtiyac yaranır.
Quru tısbağaları (lat. Testudinidae) — bu sinifə 11-13 cins daxildir. Ümumilikdə 40 növ daxildir.
Testudinidae zo ur c'herentiad e rummatadur ar stlejviled, ennañ baoted.
Enez Santa Cruz - Baot, Santa Cruz (Galápagos)
Enez Santa Cruz - Baot
Enez Santa Cruz - Baot
Enez Santa Cruz - Baot - Chelonoidis nigra
_-_Santa_Cruz_Island.jpeg)
Enez Santa Cruz - Baot, Chelonoidis nigra
Enez Santa Cruz - Baot, Chelonoidis nigra
_El_Chato_Reserve_Gal%C3%A1pagos_tortoise.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._a.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._b.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._c.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._d.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._e.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._f.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._g.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._h.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._i.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._j.JPG){kind=small}
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._k.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._l.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._m.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._q.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._r.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._s.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._t.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._u.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._v.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._w.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._x.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._y.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._z.JPG)
N'emañ ket an holl loenoniourien a-du gant ar genadoù renket ennañ.
Testudinidae zo ur c'herentiad e rummatadur ar stlejviled, ennañ baoted.
Els testudínids (Testudinidae) són una família de tortugues terrestres herbívores de l'ordre Testudines. Es poden trobar tortugues d'aquesta família a tots els continents excepte Oceania i l'Antàrtida. Algunes de les seves espècies arriben a mides gegantines, com la tortuga gegant d'Aldabra o la tortuga gegant de les Galápagos.
Comprèn els següents gèneres i espècies:
Els testudínids (Testudinidae) són una família de tortugues terrestres herbívores de l'ordre Testudines. Es poden trobar tortugues d'aquesta família a tots els continents excepte Oceania i l'Antàrtida. Algunes de les seves espècies arriben a mides gegantines, com la tortuga gegant d'Aldabra o la tortuga gegant de les Galápagos.
Teulu o ymlusgiaid sy'n byw ar y tir yw crwbanod tir (Testudinidae), sy'n rhan o'r urdd Testudines, sef crwbanod.
Dyma restr o ambell rywogaeth:
Teulu o ymlusgiaid sy'n byw ar y tir yw crwbanod tir (Testudinidae), sy'n rhan o'r urdd Testudines, sef crwbanod.
Testudovití (Testudinidae), také želvovití, želvy suchozemské a želvy zemní, patří do skupiny suchozemských plazů z řádu želvy (Testudines) a do nadčeledi Testudinoidea.
Karapax a plastron mají spojený mostem. Různé druhy dorůstají různé velikosti od několika centimetrů až do dvou metrů. Jsou obvykle aktivní ve dne se závislostí na okolní teplotě po setmění. Jsou to obecně samotářská zvířata.
Většinou jsou býložravci, živí se trávou, listovou zeleninou, květinami, ovocem. Některé druhy jsou všežravé. Některé druhy konzumují červy, hmyz a mršiny v jejich přirozeném prostředí. Příliš mnoho bílkovin je pro ně ovšem škodlivé a může způsobit deformaci krunýře a jiné zdravotní problémy.
Mnoho druhů želv je sexuálně dimorfních, rozdíly mezi samci a samicemi se liší druh od druhu. U některých druhů mají samci delší, vyčnívající krční štítek na krunýři než samice,u jiných mají delší drápy na předních končetinách. U většiny druhů želv bývá samice větší než samec. Někteří vědci se domnívají, že samci rostou rychleji, zatímco samice pomaleji ale více. Samec má také plastron zakřivený dovnitř kvůli reprodukci. Nejjednodušší způsob jak určit pohlaví želvy, je podívat se na ocas. Samice mají zpravidla menší ocas, zatímco samci mají mnohem delší.
Samice klade jedno až tři vejce do vyhrabaného důlku v písku.[1] Vejce snáší a poté zahrabává obvykle v noci. Vejce jsou ponechány bez dozoru a podle druhu za 60 - 120 dnů se líhnou mláďata.[2] Velikost vajec závisí na velikosti matky a lze odhadnout podle otvoru kloaky karapaxem a plastronem. Plastron u samice má patrný vrub pod ocasem, což usnadňuje procházení vejce. Po skončení inkubační doby už mají mláďata zub, aby se vymanily ze své skořápky. Mladé želvy často vyžadují více živin než dospělí. Je běžné, že mláďata býložravých druhů jedí červy nebo larvy hmyzu kvůli proteinu.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Tortoise na anglické Wikipedii.
{{Cite web}} označená jako k „pouze dočasnému použití“. {{Cite web}} označená jako k „pouze dočasnému použití“. 
Obrázky, zvuky či videa k tématu želvovití ve Wikimedia Commons
Testudovití (Testudinidae), také želvovití, želvy suchozemské a želvy zemní, patří do skupiny suchozemských plazů z řádu želvy (Testudines) a do nadčeledi Testudinoidea.
Echte Landschildkröten (Testudinidae) sind die am stärksten an eine terrestrische Lebensweise angepasste Familie der Schildkröten. Bereits die Urschildkröte Chinlechelys tenertesta lebte terrestrisch, wie Funde aus dem späten Trias zeigen.[1] Ab dem Eozän sind sie in tertiären Ablagerungen weit verbreitet. Die Gattung Chinlechelys ist aber nicht näher mit den rezenten Landschildkröten verwandt, die vorwiegend in den Tropen und Subtropen der Alten Welt vorkommen. In Nord-, Mittel- und Südamerika gibt es nur wenige, in Australien überhaupt keine Landschildkröten. In Südeuropa leben die Maurische Landschildkröte Testudo graeca, die Griechische Landschildkröte Testudo hermanni und die Breitrandschildkröte Testudo marginata.
Die Größe der rezenten Landschildkröten reicht von wenigen Zentimetern bis zu knapp einem Meter. Die größte bekannte Landschildkröte aller Zeiten war die ausgestorbene Colossochelys atlas mit bis zu 2,5 Meter Panzerlänge.
Es werden bislang 16 rezente Gattungen und 59 Arten der Landschildkröten unterschieden, hinzu kommt noch die Gattung Cylindraspis, deren 5 Arten in historischer Zeit ausgestorben sind.
Landschildkröten haben meist einen hochgewölbten Panzer. Ausnahmen davon stellen die ostafrikanische Spaltenschildkröte und die südafrikanischen Flachschildkröten dar, die auf der Flucht vor Fressfeinden in schmalen Felsspalten Unterschlupf suchen. Die Beine der Landschildkröten sind breit, die Hinterbeine säulenförmig. Bei einigen bodengrabenden Schildkrötenarten, wie etwa den Gopherschildkröten, sind die Vorderbeine abgeflacht und mit Hornschuppen bedeckt. Finger und Zehen haben bei allen Arten nicht mehr als zwei Phalangen und sind bis auf die Krallen verwachsen. Die meisten Arten weisen einen ausgeprägten Geschlechtsdimorphismus auf, wobei Männchen einen dickeren Schwanz und einen konkaven Bauchpanzer haben, der die Paarung erleichtert. Bei vielen weiblichen Schildkröten findet man dagegen einen V-förmigen Einschnitt im Plastron unterhalb des Schwanzes, der die Eiablage begünstigt.
Als die kleinste Schildkrötenart gilt die Gesägte Flachschildkröte mit einer Panzerlänge von im Mittel 7 – 9 Zentimetern und die Ägyptische Landschildkröte mit 12 Zentimetern. Am größten werden mit 70–95 Zentimetern die Galápagos-Riesenschildkröte (Chelonoidis nigra) und die Seychellen-Riesenschildkröten (Dipsochelys)
Weibliche Landschildkröten wählen den Platz zur Eiablage sorgfältig aus, betreiben nach der Eiablage aber keine Brutpflege mehr. Die notwendige Bruttemperatur liefert die Sonne. Die Weibchen graben mit den Hinterbeinen Nisthöhlen, in die sie je nach Art und Alter zwischen einem und dreißig Eier legen.[2] Auch die Eigröße hängt von der Art ab, bzw. von Größe und Alter des individuellen Muttertieres. Bei manchen Arten sind je nach Versorgungslage der Muttertiere Mehrfachgelege pro Saison möglich. Die Eiablage erfolgt in der Regel tagsüber. Nachdem das Gelege abgesetzt wurde, wird die Nisthöhle wieder sorgfältig verschlossen und der Boden eingeebnet, um Nesträubern das Auffinden zu erschweren. Die Zeitdauer, die bis zum Schlupf der Jungtiere vergeht, ist abhängig von klimatischen Bedingungen und kann zwischen 60 und 150 Tagen betragen.[3]
Jungschildkröten sind zum Zeitpunkt des Schlupfes körperlich bereits voll entwickelt. Sie graben sich nach dem Schlupf an die Oberfläche der Nistgrube und beginnen sofort mit einem selbständigen Leben. Sie ziehen nach dem Schlupf Reste des Dottersackes ein und sind so einige Zeit nach dem Schlupf noch mit Nährstoffen versorgt. Danach ernähren sie sich, wie auch die erwachsenen Tiere überwiegend vegetarisch.
Es werden bislang 16 rezente Gattungen und 59 Arten der Landschildkröten unterschieden, hinzu kommt noch die Gattung Cylindraspis, deren 5 Arten in historischer Zeit ausgestorben sind und mehrere fossile Landschildkröten wie z. B. die Atlasschildkröte. Neben mehreren neu beschriebenen Arten sind die Hauptunterschiede zu älteren Systematiken, dass die Spornschildkröte in die neue Gattung Centrochelys gestellt wurde und die Galápagos-Riesenschildkröte (Chelonoidis nigra) nun als Artkomplex betrachtet wird, dadurch wurden ihren Unterarten der Artstatus zuerkannt.
Echte Landschildkröten (Testudinidae) sind die am stärksten an eine terrestrische Lebensweise angepasste Familie der Schildkröten. Bereits die Urschildkröte Chinlechelys tenertesta lebte terrestrisch, wie Funde aus dem späten Trias zeigen. Ab dem Eozän sind sie in tertiären Ablagerungen weit verbreitet. Die Gattung Chinlechelys ist aber nicht näher mit den rezenten Landschildkröten verwandt, die vorwiegend in den Tropen und Subtropen der Alten Welt vorkommen. In Nord-, Mittel- und Südamerika gibt es nur wenige, in Australien überhaupt keine Landschildkröten. In Südeuropa leben die Maurische Landschildkröte Testudo graeca, die Griechische Landschildkröte Testudo hermanni und die Breitrandschildkröte Testudo marginata.
Die Größe der rezenten Landschildkröten reicht von wenigen Zentimetern bis zu knapp einem Meter. Die größte bekannte Landschildkröte aller Zeiten war die ausgestorbene Colossochelys atlas mit bis zu 2,5 Meter Panzerlänge.
Es werden bislang 16 rezente Gattungen und 59 Arten der Landschildkröten unterschieden, hinzu kommt noch die Gattung Cylindraspis, deren 5 Arten in historischer Zeit ausgestorben sind.
Kunkuru (kùŋkuruu) dabba ne.
Kûsî an kosî an jî kîso, ew navê gelemper ku li koma xijendeyên qalikdar (Testudines) dikeve.
Kûsî canewerekî pir hêdî ye. Ku meriv dibîne serê xwe kaşî qalikê xwe dike. Ku meriv dike destê xwe hema aveke gewr berdide.
Kûsî an kosî an jî kîso (bi sanskrît: kasayápa- [1]; avestayî: kasyapa- [2]; farisiya navîn: kaşawag [3]; bi farisî: kaşav; bi soranî: kîsell, zazakî: kesa) Li hin deran bi navê kosî, kîso, req û şkevlatok tê naskirin. Cureyê kûsiyan ku di avê de dijî dibêjinê kûsiyê avî an req an jî reqesêl. Di behrên mezin ên cîhanê de jî çend cureyên kûsiyên deryayê hene wek kûsiyê deryayê yê kesk.
Kîso (kûsiyê bejî)
Kûsiyê deryayê yê kesk (Chelonia mydas)
Di ola zarokan de ev canewerekî xerab e. Dibêjin ku rêq gotiyê "ku qalikê min tunebûna min yê çel keçik avis bikira". Qalikê çêlikên kûsiyan yê vala li malan ji bo xemlê dardixin.
Wekî din, ji çîrokên kurdî ev çîroka li ser dûpişk û req heye: "Dûpişk u kîsell", li pirtûka Es'ed Zengene, Cegirgoşekan, 3, r. 10-15.
Kûsî an kosî an jî kîso, ew navê gelemper ku li koma xijendeyên qalikdar (Testudines) dikeve.
D'Landdeckelsmouken sinn eng Famill aus der Uerdnung vun den Deckelsmouken an der Klass vun den Reptiller.
D'Landdeckelsmouken sinn eng Famill aus der Uerdnung vun den Deckelsmouken an der Klass vun den Reptiller.
Landskjaldbøkur (frøðiheiti - Testudinidae) er í 25 ymiskum skjaldbøkusløgum. Trý sløg eru í Suðurevropa: grikska landsskjaldbøkan, mauriska landsskjaldbøkan og breiðrandaða skjaldbøkan. Tær líkjast allar: skjøldurin á vaksnu skjaldbøkuni er 20-30 cm langur og vigar um eitt kg. Mauriska skjaldbøkan er tann vanligasta. Eins og rára „grikska systir" hennara er hon í Grikkalandi og londum kring Miðjarðarhavið. Breiðrandaða skjaldbøkan er í Suðurgrikkalandi.
Í nógv ár hava landsskjaldbøkur verið kelidýr. Fyri fáum árum síðan vóru villskjaldbøkur í túsundatali savnaðar saman og seldar um allan heimin. Men tær flestu doyðu, tí tær fingu ikki røttu røktina. Til dømis hevur hitin alstóran týdning fyri sodningina og klekingina, og hitin í Suðurevropa er best hóskandi. Í Norðurevropa eru royndir gjørdar at klekja egg í klekitólum, men tær eydnast sjáldan væl. Villskjaldbøkuhandilin minkaði nógv um skjaldbøkustovnin, og eitt skjaldbøkuslag var um at doyggja út. Men í l977 fór ein millumtjóða djóraverndarfelagsskapur til verka og fekk í lag at leggja forboð at flyta inn landsskjaldbøkur. Undantaksloyvi verður bert givið undir strongum eftirliti. Vónandi fer villskjaldbøkustovnurin at økjast. Tíverri verða nógvar villskjaldbøkur týndar sum skaðadýr, tí tær oyðileggja grøði í urtagørðum og vakstrarhúsum. Aðrar doyggja av eitraðum plantum og í ferðsluni, sum alsamt økist.
Ang pagong na panlupa o pag-ong na panglupa (Ingles: land turtle o tortoise) ay isang uri ng maliit na galapago o pawikang may mga paa imbis na palikpik. Nabubuhay ito sa lupa.[1] Ang mga pagong na panlupa, na nakikilala rin bilang mga Testudinidae, ay isang pamilya ng mga reptilyang namumuhay sa lupa na nasa orden ng mga pagong o Testunides. Katulad ng kanilang mga pinsang pandagat, ang mga pawikan o pagong na pandagat, ang mga pagong na panlupa ay isinasanggalang mula sa mga maninila sa pamamagitan ng isang kabibe o kartutso. Ang pang-itaas na bahagi ng kabibe nito ay ang talukab, habang ang pang-ilalim na bahagi ay ang plastron, at ang dalawa ay pinagdurugtong ng isang tulay. Ang pagong na panlupa ay kapwa mayroong isang endoskeleton at isang eksoskeleton. Samu't sari ang sukat o laki ng mga pagong na panlupa magmula sa mangilan-ngilang mga sentimetro hanggang sa dalawang mga metro. Ang mga pagong na panlupa ay pangkaraniwang mga hayop na diurnal o pang-araw ang paggising at pagkilos na may pagkagawi na maging krepuskular o panggabi ayon sa temperaturang pumapaligid. Sila ay pangkalahatang mga hayop na nakaligpit o nakakubli (reklusibo).
Ang lathalaing ito na tungkol sa Hayop ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang pagong na panlupa o pag-ong na panglupa (Ingles: land turtle o tortoise) ay isang uri ng maliit na galapago o pawikang may mga paa imbis na palikpik. Nabubuhay ito sa lupa. Ang mga pagong na panlupa, na nakikilala rin bilang mga Testudinidae, ay isang pamilya ng mga reptilyang namumuhay sa lupa na nasa orden ng mga pagong o Testunides. Katulad ng kanilang mga pinsang pandagat, ang mga pawikan o pagong na pandagat, ang mga pagong na panlupa ay isinasanggalang mula sa mga maninila sa pamamagitan ng isang kabibe o kartutso. Ang pang-itaas na bahagi ng kabibe nito ay ang talukab, habang ang pang-ilalim na bahagi ay ang plastron, at ang dalawa ay pinagdurugtong ng isang tulay. Ang pagong na panlupa ay kapwa mayroong isang endoskeleton at isang eksoskeleton. Samu't sari ang sukat o laki ng mga pagong na panlupa magmula sa mangilan-ngilang mga sentimetro hanggang sa dalawang mga metro. Ang mga pagong na panlupa ay pangkaraniwang mga hayop na diurnal o pang-araw ang paggising at pagkilos na may pagkagawi na maging krepuskular o panggabi ayon sa temperaturang pumapaligid. Sila ay pangkalahatang mga hayop na nakaligpit o nakakubli (reklusibo).
Tortoises are a faimily, Testudinidae, o laund-dwallin reptiles in the order Testudines.
Η χελώνα (λατ. Testudo) είναι ερπετό. Ανήκει στην αρτίγονη τάξη της πρωτόγονης υφομοταξίας αναψιδωτά. Χαρακτηριστικό της ο οστέινος θώρακας (χέλυο) για να προστατεύεται, η σαρκώδης γλώσσα και η απουσία δοντιών. Υπάρχουν χερσαίες, θαλάσσιες και αμφίβιες χελώνες. Ζουν και σε εύκρατα και σε τροπικά κλίματα. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των χελωνών είναι το καβούκι τους, το οποίο προστατεύει το σώμα τους.
Οι χελώνες αναπαράγονται κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Γεννούν αυγά τα οποία αφήνουν σε τρύπες τις οποίες σκάβουν. Οι χελώνες στη συνέχεια δεν έχουν καμιά σχέση με τα μικρά τους, τα οποία μεγαλώνουν μόνα τους.
Οι χερσαίες χελώνες ζουν αποκλειστικά στην ξηρά και υπάρχουν σήμερα περίπου 50 είδη. Τρέφονται κυρίως με φυτά αλλά θεωρείται παμφάγο ζώο. Τους χειμερινούς μήνες οι χελώνες πέφτουν σε χειμέρια νάρκη και η αναπαραγωγή τους γίνεται τους θερινούς μήνες, γεννώντας από 2 ως 12 αυγά.
Κατατάσσονται στην οικογένεια Testudinidae, η οποία συγκροτείται από 7 γένη και 40 περίπου είδη των θερμών περιοχών της Γης, εκτός από την αυστραλιανή περιοχή. Από αυτά μόνο 3 (του πολυπληθέστερου γένους Testudo) απαντούν στην Ευρώπη. Συγκεκριμένα τα 3 χερσαία (άγρια) είδη της Ελλάδας (και τα μοναδικά της Ευρώπης) είναι:
Γενικώς δεν θεωρούνται απειλούμενα είδη αλλά ο πληθυσμός τους έχει περιοριστεί τα τελευταία χρόνια κυρίως λόγω του ανθρώπου. Είναι τα πιο μακρόβια σπονδυλόζωα, εν τούτοις η ανάπτυξή τους είναι γρήγορη, με την γεννητική ωρίμαση να επιτυγχάνεται πριν από τα 10 χρόνια για τα αρσενικά και λίγο πιο μετά για τα θηλυκά.
Καθοδηγούνται κυρίως από την όσφρηση και η όρασή τους είναι αρκετά καλή με δυνατότητα διάκρισης των βασικών χρωμάτων,ενώ η ακοή βασίζεται κυρίως στους κραδασμούς των υποστρωμάτων. Έχουν επίσης ιδιαίτερα ανεπτυγμένη την αίσθηση του τόπου(φιλοπατρία) επιλέγοντας συγκεκριμένα μέρη διαβίωσης.
Τα νεογέννητα χελωνάκια των τριών αυτών ειδών έχουν μήκος 3 - 3,5 cm και όταν μεγαλώνουν μπορούν να φτάσουν (οι μαυριτανικές κυρίως) τα 30 – 35 cm+, ενώ το βάρος τους μπορεί να ξεπεράσει τα 10 kg+.
Στην αιχμαλωσία, γενικά, ζουν περισσότερα χρόνια οπότε αποτελούν μακροχρόνια δέσμευση από μέρους του ανθρώπου που θα επιλέξει χελώνα ως κατοικίδιο. Αυτό συμβαίνει διότι στην αιχμαλωσία σπανίζουν οι ασθένειες που απαντώνται συχνά στη φύση. Προσοχή όμως: σπανίζουν, όχι δεν υπάρχουν. Γι' αυτό το λόγο χρειάζονται μέριμνα κι όχι αμέλεια. Όντως τα τελευταία χρόνια οι χελώνες ξηράς γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς σαν κατοικίδια ζώα κι έτσι δεν είναι σπάνιοι οι κτηνίατροι οι οποίοι ειδικεύονται αποκλειστικά στις χελώνες.
Στη φύση, αν εξαιρέσουμε τους τραυματισμούς μέχρι και θανάτου από αρπακτικά(στις μικρές ηλικίες συνήθως) και φυσικά την ανθρώπινη ενέργεια,οι πιο συνήθεις αρρώστιες είναι: εντερικά παράσιτα (λόγω διατροφής) και εξωπαρασιτικά έντομα (τσιμπούρια, κρότωνες). Τα δεύτερα είναι τόσο συχνά, ώστε να καθίσταται πάρα πολύ σπάνιο να βρει κανείς χελώνα χωρίς τσιμπούρια, αφού αυτά ευδοκιμούν σχεδόν παντού.
Όλες οι χελώνες ξηράς στην Ελλάδα είναι προστατευόμενα είδη και η αιχμαλώτισή τους είναι πράξη παράνομη που διώκεται ποινικά. Συγκεκριμένα και οι 3 χελώνες ξηράς της Ελλάδας προστατεύονται αυστηρά αφού βρίσκονται στις λίστες α) της Σύμβασης της Βέρνης, β) της Κοινοτικής Οδηγίας 92/43/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 21ης Μαΐου 1992 και γ) του Προεδρικού Διατάγματος αρ. 67, ΦΕΚ 23/Α/30-1-81.
Τα άκρα τους είναι σαν πτερύγια και ο θώρακας τους πολύ πεπλατυσμένος.Επίσης αναπνέουν με πνεύμονες. Τρέφονται με θαλάσσια φυτά και ασπόνδυλα. Πάντα επιστρέφουν στην παραλία όπου οι ίδιες γεννήθηκαν για να γεννήσουν.Η γονιμοποίησή τους γίνεται τους θερινούς μήνες και γεννούν περισσότερα αυγά από τις χερσαίες και η απόθεσή τους γίνεται τμηματικά. Σκάβει στην άμμο των παραλιών και εναποθέτει μέσα στην λακκούβα 100-120 αυγά κατά τη διάρκεια της νύκτας, η θερμότητα του ήλιου βοηθά στην εκκόλαψη των αυγών. Τα αυγά έχουν το μέγεθος μιας μπάλας του πινγκ πονγκ και παραμένουν στην φωλιά για 50-60 ημέρες. Όταν εκκολαφθούν οι μικρές χελώνες κατευθύνονται προς το μέρος που υπάρχει φως.
Οι δερματοχελώνες είναι οι μεγαλύτερες θαλάσσιες χελώνες, με μήκος που μπορεί να φτάσει τα 2,50 μέτρα και με βάρος που ξεπερνά τα 500 κιλά και θεωρείται περισσότερο απειλούμενο είδος από την καρέτα-καρέτα.
Γκαλαπάγκος (Chelonoidis nigra) Χελώνα
(Chelonoidis nigra) Χελώνα
(Chelonoidis nigra) Χελώνα
(Chelonoidis nigra) Χελώνα
(Chelonoidis nigra) Χελώνα
(Chelonoidis nigra) Χελώνα
(Chelonoidis nigra) Χελώνα
(Chelonoidis nigra) Χελώνα
(Chelonoidis nigra) El Chato Reserve, Santa Cruz Galapagos
Ñújera Queíños, ZT-LL
De La Íjec
Secáu de la Áutevo
Muscetiàños
Aqúñ
Ñuién de Ájac
Áñer. Érrijas
Ñómicac
Ñequir
Ñardéy
Queñóll
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._l.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._m.JPG)
Ataquíñas
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._r.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._s.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._t.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._u.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._v.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._w.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._x.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._y.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._z.JPG)
Τα άκρα τους είναι ενωμένα σαν πτερύγια και ο θώρακας τους αρκετά πεπλατυσμένος. Ζουν κυρίως στις όχθες ποταμών και τρέφονται με υδρόβια ζώα και πλαγκτονικούς οργανισμούς (μαλάκια, ψάρια, μέδουσες, βατράχους κτλ.). Την χειμέρια νάρκη τους την περνούν στους πυθμένες των τελμάτων.
Η χελώνα (λατ. Testudo) είναι ερπετό. Ανήκει στην αρτίγονη τάξη της πρωτόγονης υφομοταξίας αναψιδωτά. Χαρακτηριστικό της ο οστέινος θώρακας (χέλυο) για να προστατεύεται, η σαρκώδης γλώσσα και η απουσία δοντιών. Υπάρχουν χερσαίες, θαλάσσιες και αμφίβιες χελώνες. Ζουν και σε εύκρατα και σε τροπικά κλίματα. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των χελωνών είναι το καβούκι τους, το οποίο προστατεύει το σώμα τους.
Οι χελώνες αναπαράγονται κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Γεννούν αυγά τα οποία αφήνουν σε τρύπες τις οποίες σκάβουν. Οι χελώνες στη συνέχεια δεν έχουν καμιά σχέση με τα μικρά τους, τα οποία μεγαλώνουν μόνα τους.
Газрын яст мэлхий (Testudinidae) нь нэгэн төрлийн яст мэлхий юм. Тэд далайн яст мэлхийтэй нэгэн адил, араатнуудаас хуягаараа өөрийгөө хамгаалдаг. Хэмжээ нь хэдхэн сантиметрээс 2 метр хүртэл янз бүр байдаг. Ихэвчлэн өдрийн амьдралтай.
Газрын яст мэлхий (Testudinidae) нь нэгэн төрлийн яст мэлхий юм. Тэд далайн яст мэлхийтэй нэгэн адил, араатнуудаас хуягаараа өөрийгөө хамгаалдаг. Хэмжээ нь хэдхэн сантиметрээс 2 метр хүртэл янз бүр байдаг. Ихэвчлэн өдрийн амьдралтай.
स्थलीय कछुए (Tortoises) उन कछुओं को कहा जाता है जो मुख्य रूप से स्थलीय वातावरणों में अपना जीवन बसर करते हैं। अन्य कछुओं की तरह, स्थलीय कछुए का भी पूरा शरीर कड़े कवच से ढ़का रहता है। इसके शरीर के कवच का ऊपरी भाग कारापेश तथा निचला भाग प्लास्ट्रन कहलाता है। इसके चार पैर होते हैं और प्रत्येक पैरों में पाँच-पाँच नाखून तथा जाल-युक्त ऊँगलियाँ पायी जाती हैं। मादा कछुआ मिट्टी खोदकर उसमें अंडे देती है।[1] अंडो की संख्या १ से लेकर ३० तक हो सकती है। साधारणतः अंडे देने का कार्य रात में होता है। मादा अंडे देने के बाद गड्ढे एवं अंडे को मिट्टी तथा बालू इत्यादि से ढ़क देती है। विभिन्न प्रजातियों के अंडो से बच्चों के निकलने का समय भिन्न-भिन्न होता है। अंडो से बच्चे निकलने में ६० से १२० दिनों तक का समय लगता है।[2]
मारवाड़ी भाषा में कछुआ को काछबा कहा जाता है।
स्थलीय कछुए (Tortoises) उन कछुओं को कहा जाता है जो मुख्य रूप से स्थलीय वातावरणों में अपना जीवन बसर करते हैं। अन्य कछुओं की तरह, स्थलीय कछुए का भी पूरा शरीर कड़े कवच से ढ़का रहता है। इसके शरीर के कवच का ऊपरी भाग कारापेश तथा निचला भाग प्लास्ट्रन कहलाता है। इसके चार पैर होते हैं और प्रत्येक पैरों में पाँच-पाँच नाखून तथा जाल-युक्त ऊँगलियाँ पायी जाती हैं। मादा कछुआ मिट्टी खोदकर उसमें अंडे देती है। अंडो की संख्या १ से लेकर ३० तक हो सकती है। साधारणतः अंडे देने का कार्य रात में होता है। मादा अंडे देने के बाद गड्ढे एवं अंडे को मिट्टी तथा बालू इत्यादि से ढ़क देती है। विभिन्न प्रजातियों के अंडो से बच्चों के निकलने का समय भिन्न-भिन्न होता है। अंडो से बच्चे निकलने में ६० से १२० दिनों तक का समय लगता है।
কাছ এবিধ সৰীসৃপ প্ৰাণী । ইহঁতে পানী আৰু মাটি উভয়ত বাস কৰে। ইয়াৰ শৰীৰৰ উপৰিভাগ কঠিন খোলাৰে আবৃত থাকে যি ইহঁতৰ শৰীৰক বিভিন্ন পৰিস্থিতিত ৰক্ষা কৰে। কাছ পৃথিৱীৰ প্ৰাচীনতম প্ৰাণীবোৰৰ ভিতৰত অন্যতম। বৰ্ততমানে কাছৰ প্ৰায় ৩০০ প্ৰজাতি পৃথিৱীত পোৱা যায় , তাৰে কিছুমান প্ৰজাতি বিলুপ্তিৰ পথত। কাছয়ে বিভিন্ন পৰিস্থিতিত তাৰ নিজৰ শৰীৰৰ অভ্যন্তৰীণ তাপমাত্ৰা পৰিবৰ্তন কৰিব পাৰে, সাধাৰণতে এনেধৰণৰ প্ৰাণীক শীতলৰক্তী প্ৰাণী বোলা হয়। কাছৰ অনেক প্ৰজাতি পানীত বা পানীৰ আশে-পাশে বাস কৰিলেও ইহঁতে মাটিত কণী পাৰে ।কাছ (Tortoise) Testudines বৰ্গৰ অন্তৰ্গত মাটিত বসৱাসকাৰী সৰীসৃপ। এদ। ই কেই চেঃমিঃৰ পৰা ২ মিটাৰ পৰ্যন্ত হব পাৰে। ইহঁত ঘাইকৈ দিনত সক্ৰিয় থাকে কিন্তু তাপমাত্ৰাৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰি গধুলিতো সক্ৰিয় হব পাৰে । কাছ এবিধ অকলশৰীয়াকৈ থাকি ভাল পোৱা প্ৰাণী । যদিও “Tortoise” শব্দটো জীৱবিজ্ঞানীসকলে Testudinidae গোত্ৰৰ প্ৰাণীবোৰক বুজাবলৈ ব্যবহাৰ কৰে তথাপি সাধাৰণতে স্থলত বাস কৰা বোৰক Testudinesৰে বুজোৱা হয়।[1]
মাইকী কাছয়ে কণীৰ বাবে গাঁত খান্দে আৰু তাত ১ ৰ পৰা ৩০টা পৰ্যন্ত কণী পাৰে।[2] ইহঁতে সাধাৰণতে ৰাতি কণী পাৰে আৰু কণীবোৰ মাটি, বালি বা অন্য জৈৱ পদাৰ্থ দি ঢাকি দিয়ে আৰু কণী পাৰাৰ পিছত প্ৰকৃতিৰ দায়িত্বত ৰাখি গুচি যায়। কণী ফুটি পোৱালি ওলাবলৈ প্ৰজাতি বিশেষে ৬০ ৰ পৰা ১২০ দিন সময় লাগে।[3] কণীৰ আকাৰ মাকৰ আকাৰৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰে । ইয়াৰ carapace আৰু plastron ৰ মাজত অৱস্থিত cloacal opening(পায়ুমুখ)ৰ প্ৰস্থ জুখিলে মোটামুটি ধাৰণা পোৱা যায়। মাইকী কাছৰ plastron ত প্ৰায়ে “V” আকৃতিৰ খাঁজ থাকে। ই কণী পাৰাৰ সময়ত সহায় কৰে। পোৱালি কাছয়ে ভ্ৰণথল (embryonic sac) লৈ জন্মগ্ৰহণ কৰে যি সিহঁতক ৩ ৰ পৰা ৭ দিন পৰ্যন্ত পুষ্টি যোগান ধৰে। পোৱালি কাছয়ে সিহঁতৰ প্ৰয়োজনীয় পুষ্টি উপাদানৰ বাবে ভিন্ন ধৰণৰ খাদ্য খায়।
কাছৰ চলঙৰ ওপৰৰ অংশত সমকেন্দ্ৰ (concentric rings) বিশিষ্ট ৰিং থাকে। এইবোৰৰ পৰা ইহঁতৰ বয়স গণনা কৰিব পাৰি। কাছ বহু বৰ্ষজীৱী প্ৰাণী। ইহঁত প্ৰায় ৩০০ বছৰ জীয়াই থাকিব পাৰে।
অধিকাংশ স্থলত বসৱাসকাৰী কাছ তৃণভোজী। ইহঁতে ঘাঁ, পাত, ফুল আৰু কিছু ফল খায়। যদিও কিছু সৰ্বভক্ষী কাছও এই পৰিয়ালত আছে। কিছু প্ৰজাতিয়ে কীটপতংগ আৰু মৃতদেহও খায়। তৃণভোজী কাছবোৰে অতিৰিক্ত আমিষ খালে স্বাস্থ্যৰ বাবে ক্ষতিকৰ আৰু চলঙত বিকৃতিসহ অন্যান্য স্বাস্থ্যগত জটিলতা সৃষ্টি কৰে । যেহেতু প্ৰত্যেক প্ৰজাতিৰ কাছৰ পুষ্টিৰ চাহিদা ভিন্ন সেয়ে এই ক্ষেত্ৰত গৱেষণা কৰা দৰকাৰ।
হিন্দু ধৰ্মত কূৰ্ম অৱতাৰ ভগৱান বিষ্ণুৰ দ্বিতীয় অৱতাৰ । মৎস্য অৱতাৰৰ দৰে কূৰ্ম অৱতাৰো সত্য যুগৰ। ভগৱান বিষ্ণু শৰীৰৰ ওপৰৰ অংশ মানুহৰ আৰু তলৰ অংশ কাছৰ ৰূপ ধাৰণ কৰে। প্ৰথাগত ভাবে চতুৰ্ভুজ ৰূপত দেখা যায়। তেওঁ মহাপ্ৰলয়ৰ পিছত সাগৰৰ তলত নিদ্ৰামগ্ন অৱস্থাত থাকে। সমুদ্ৰ মন্থনৰ সময়ত তেওঁৰ পিঠিত মন্দৰগিৰি পৰ্বত স্থাপন কৰি মন্থনৰ কাম সম্পন্ন হয়। প্ৰাচীন চীনত কাছৰ চলঙত ভৱিষ্যৎবাণী কৰোঁতে ব্যৱহাৰ কৰা হৈছিল। প্ৰাচীন গ্ৰীক দেৱতা হাৰ্মিচৰ প্ৰতীক কাছ।
কাছ এবিধ সৰীসৃপ প্ৰাণী । ইহঁতে পানী আৰু মাটি উভয়ত বাস কৰে। ইয়াৰ শৰীৰৰ উপৰিভাগ কঠিন খোলাৰে আবৃত থাকে যি ইহঁতৰ শৰীৰক বিভিন্ন পৰিস্থিতিত ৰক্ষা কৰে। কাছ পৃথিৱীৰ প্ৰাচীনতম প্ৰাণীবোৰৰ ভিতৰত অন্যতম। বৰ্ততমানে কাছৰ প্ৰায় ৩০০ প্ৰজাতি পৃথিৱীত পোৱা যায় , তাৰে কিছুমান প্ৰজাতি বিলুপ্তিৰ পথত। কাছয়ে বিভিন্ন পৰিস্থিতিত তাৰ নিজৰ শৰীৰৰ অভ্যন্তৰীণ তাপমাত্ৰা পৰিবৰ্তন কৰিব পাৰে, সাধাৰণতে এনেধৰণৰ প্ৰাণীক শীতলৰক্তী প্ৰাণী বোলা হয়। কাছৰ অনেক প্ৰজাতি পানীত বা পানীৰ আশে-পাশে বাস কৰিলেও ইহঁতে মাটিত কণী পাৰে ।কাছ (Tortoise) Testudines বৰ্গৰ অন্তৰ্গত মাটিত বসৱাসকাৰী সৰীসৃপ। এদ। ই কেই চেঃমিঃৰ পৰা ২ মিটাৰ পৰ্যন্ত হব পাৰে। ইহঁত ঘাইকৈ দিনত সক্ৰিয় থাকে কিন্তু তাপমাত্ৰাৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰি গধুলিতো সক্ৰিয় হব পাৰে । কাছ এবিধ অকলশৰীয়াকৈ থাকি ভাল পোৱা প্ৰাণী । যদিও “Tortoise” শব্দটো জীৱবিজ্ঞানীসকলে Testudinidae গোত্ৰৰ প্ৰাণীবোৰক বুজাবলৈ ব্যবহাৰ কৰে তথাপি সাধাৰণতে স্থলত বাস কৰা বোৰক Testudinesৰে বুজোৱা হয়।
ਕੱਛੂਕੁੰਮਾ ਜਾਂ ਕੱਛੂ ਪਾਥੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਟੌਰਟੌਆਇਜ਼ tortoise ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਕੱਛੂਕੁੰਮਾ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕਿਰਲੀਆਂ, ਸੱਪਾਂ ਅਤੇ ਮਗਰਮੱਛਾਂ ਦੀਆਂ ਜਾਤੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹਨ। ਇਹ ਰੀਘਣਵਾਲੇ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕੱਛੂਕੁੰਮਾ ਕੋਈ 22 ਕਰੋੜ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਇਸ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਰਹਿ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਹ ਪਾਕਿਸਤਾਨ, ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਸ਼੍ਰੀਲੰਕਾ ਵਿੱਚ ਆਮ ਮਿਲਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਤਟਵਰਤੀ ਇਲਾਕਿਆਂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਰੇਤੀਲੇ ਰੇਗਿਸਤਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।
ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਉਮਰ ਵੀ ਢਾਈ ਸੌ ਸਾਲ ਤੱਕ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਇਹਨਾ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਰਾਜ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਿੱਠ ਉੱਤੇ ਪੁੱਠੇ ਪਏ ਕੌਲੇ ਵਰਗਾ ਕਵਚ ਹੈ। ਇਹ ਕਵਚ ਕੋਈ ਸੱਠ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਹੱਡੀਆਂ, ਜਿਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਰੀੜ੍ਹ ਦੀ ਹੱਡੀ ਦੇ ਮਣਕੇ ਅਤੇ ਪਸਲੀਆਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ, ਦੇ ਚਪਟੇ ਹੋਕੇ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ-ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਜੁੜਨ ਨਾਲ ਬਣਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਕਵਚ ਨੂੰ ਕੈਰਾਪੇਸ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਸਰੀਰ ਦੇ ਹੇਠਲੇ ਜਾਂ ਢਿੱਡ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਹੱਡੀ ਦਾ ਇੱਕ ਸਿੱਧਾ ਫੱਟਾ ਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਛਾਤੀ ਦੀ ਹੱਡੀ ਅਤੇ ਪਸਲੀਆਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਜੁੜਨ ਨਾਲ ਬਣਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਪਲੈਸਟਰੌਨ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਕੈਰਾਪੇਸ ਅਤੇ ਪਲੈਸਟਰੌਨ ਪਾਸਿਆਂ ਤੋਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਛੋਟੀਆਂ-ਛੋਟੀਆਂ ਹੱਡੀਆਂ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਫੇਰ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਹੱਡੀਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਬੰਦ ਬਕਸਾ। ਇਸ ਦੇ ਅਗਲੇ ਪਾਸੇ ਇੱਕ ਮੋਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚੋਂ ਸਿਰ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਾਸਿਆਂ ‘ਤੇ ਚਾਰ ਮੋਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਪੈਰ ਬਾਹਰ ਕੱਢਣ ਲਈ ਅਤੇ ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ ਇੱਕ ਮੋਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਪੂਛ ਬਾਹਰ ਕੱਢਣ ਲਈ। ਖ਼ਤਰੇ ਸਮੇਂ ਕੱਛੂਕੁੰਮਾ ਝੱਟਪੱਟ ਆਪਣਾ ਸਿਰ, ਲੱਤਾਂ ਅਤੇ ਪੂਛ ਨੂੰ ਕਵਚ ਦੇ ਅੰਦਰ ਖਿੱਚ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਹੱਡੀਆਂ ਦੀ ਡੱਬੀ ਦੇ ਬਾਹਰ ਸਿਰਫ਼ ਚਮੜੀ ਦੀ ਇੱਕ ਤਹਿ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਅਤੇ ਲੱਤਾਂ ਦੀ ਚਮੜੀ ਉੱਤੇ ਕਿਰਲਿਆਂ ਵਾਂਗ ਸਕੇਲਜ਼ ਬਣੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ।
ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਛੋਟੀਆਂ ਅਤੇ ਮੋਟੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਪੈਰਾਂ ਦੀਆਂ ਪੰਜ ਉਂਗਲਾਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਝਿੱਲੀ ਨਾਲ ਜੁੜੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਲੱਤਾਂ ਦੇ ਪਾਸਿਆਂ ਉੱਤੇ ਵੀ ਵੱਡੀਆਂ-ਵੱਡੀਆਂ ਸਕੇਲਾਂ ਵਧੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਿਛਲੇ ਪਾਸੇ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਪੂਛ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਮਾਦਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਛੋਟੀ ਅਤੇ ਹੇਠਾਂ ਨੂੰ ਲਮਕਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਨਰਾਂ ਵਿੱਚ ਥੋੜ੍ਹੀ ਵੱਡੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਉਪਰ ਵੱਲ ਚੁੱਕੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਕੱਛੂਕੁੰਮਾ ਬਹੁਤ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਤੁਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਇਹ ਬੜੀ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਤੈਰ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਜ਼ਮੀਨ ‘ਤੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀਆਂ 41 ਜਾਤੀਆਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਟੈਸਟੁਡੀਨੀਡੇਈ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਰਾਤ ਵੇਲੇ ਦੀ ਦੇਖਣ ਸ਼ਕਤੀ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮੂੰਹ ਚੁੰਝ ਵਰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਬਾੜ੍ਹੇ ਬਹੁਤ ਸਖ਼ਤ ਅਤੇ ਤਿੱਖੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਉੱਤੇ ਦੰਦ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਇਹ ਆਪਣੀ ਜੀਭ ਕੁਤਰੇ ਹੋਏ ਭੋਜਨ ਨੂੰ ਸੰਘ ਅੰਦਰ ਧੱਕਣ ਲਈ ਵਰਤਦਾ ਹੈ।
ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀਆਂ ਕੱਛੂਕੁੰਮੇ ਦਿਨ ਜਾਂ ਸ਼ਾਮ ਵੇਲੇ ਘਾਹ, ਦਰੱਖ਼ਤਾਂ ਤੋਂ ਡਿੱਗੇ ਹੋਏ ਫਲ ਅਤੇ ਮੋਟੇ ਤੇ ਪੋਲੇ ਪੱਤਿਆਂ ਵਾਲੇ ਬੂਟਿਆਂ ਦੇ ਪੱਤੇ ਆਪਣੀ ਤਿੱਖੀ ਚੁੰਝ ਨਾਲ ਕੱਟ ਕੇ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਖਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਪਰ ਇਹ ਹੁੰਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਪੇਟੂ ਹਨ। ਇਹ ਠੰਢੇ ਖ਼ੂਨ ਵਾਲੇ ਜੀਵ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਤਾਪਮਾਨ ਉੱਚਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਈ ਵਾਰ ਧੁੱਪ ਸੇਕਣ ਦੀ ਲੋੜ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਬਹੁਤੀ ਬਾਰਿਸ਼ ਵਾਲੇ ਇਲਾਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਹਰ ਬਰਸਾਤ ਦੇ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਮਾਦਾ ਟੋਆ ਪੁਟ ਕੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ-ਸੱਤ ਅੰਡੇ ਕਈ ਵਾਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਚਿੱਟੇ ਰੰਗ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਅੰਡਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ 80-150 ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਬੱਚੇ ਨਿਕਲ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਦਿੱਖ ਬਿਲਕੁਲ ਆਪਣੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਵਰਗੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਦੋ-ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੋੜ੍ਹ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਲੋਕ ਕੱਛੂਕੁੰਮੇ ਦੇ ਅੰਡੇ ਲੱਭ-ਲੱਭ ਕੇ ਖਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰੋੜ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਮਾਸ ਵੀ ਖਾਂਦੇ ਹਨ।
நில ஆமை (Tortoise) என்பது ஆமை வரிசையைச் சேர்ந்த விலங்குக் குடும்பம் ஆகும். இதுவே உலகில் நீண்ட காலம் வாழும் நில விலங்கு ஆகும். பெரும்பாலான நில ஆமை இனங்கள் சராசரியாக 80 முதல் 100 ஆண்டுகள் வரை வாழ்கின்றன.
பெரும்பாலான நில ஆமை இனங்கள் 1 முதல் 2 முட்டைகள் வரை மட்டுமே இடுகின்றன. எனினும் சில அரிய நேரங்களில் 20 முட்டைகளும் மேல் இடுகின்றன. பெரும்பாலான இனங்கள் நீண்ட காலம் முட்டைகளை அடைகாக்கின்றன. அவற்றின் சராசரியான அடைக்காக்கும் காலம் 100 முதல் 160 நாட்கள் வரை இருக்கும்.[1] இரவுப் பொழுதில் முட்டையிட்ட பிறகு பெண் ஆமைகள் அவற்றை மணல், மண் மற்றும் கரிமப் பொருள் ஆகியவற்றைக் கொண்டு மூடிவிடுகின்றன. முட்டைகளுக்கு எந்த பாதிப்பும் ஏற்படாத நிலையில், அதன் இனத்தைப் பொறுத்து, குஞ்சு பொரிக்க 60 முதல் 120 நாட்கள் வரை ஆகும். அடைக்காக்கும் காலம் முடிவுற்ற பிறகு முழுமையாக வளர்ச்சியடைந்த ஆமைக்குஞ்சுகள் தங்கள் பற்களை பயன்படுத்தி முட்டையை உடைத்துக்கொண்டு வெளிவரும். பிறகு அவை தனியாக வாழப் பழகத் தொடங்கும். முதல் மூன்று முதல் ஏழு நாட்கள் வரை பனிக்குடப்பையில் இருந்து பெற்ற சத்துக்கள் ஆமைக்குஞ்சுக்களுக்கு உயிர்வாழ உதவுகின்றன. அவை உணவு தேடி செல்வதற்கான வலிமை மற்றும் நகரும் தன்மை ஆகியவற்றைப் பெற்ற பிறகு உணவு தேடிச் செல்கின்றன. தனக்கு தேவையான ஊட்டச்சத்துக்களைப் பெறுவதற்காக புழுக்கள் மட்டும் பூச்சி குடம்பிகள் ஆகியவற்றை உண்கின்றன.
நில ஆமைகள் உலகின் அதிக ஆயுட்காலம் கொண்ட விலங்கினம் ஆகும். இவற்றில் சில ஆமைகள் 150 வயது வரை வாழ்பவையாக கருதப்படுகின்றன. [2]இதன் காரணமாக சீனா போன்ற நாடுகளில் இவை ஆயுளைக் குறிக்கும் சின்னமாகக் கருதப்படுகின்றது. இதுவரை பதிவு செய்யப்பட்டவைகளில் மிகப் பழமையான விலங்கான து'இ மலிலா என்ற நில ஆமை, 1777ஆம் ஆண்டு பிறந்தவுடன் ஜேம்ஸ் குக் என்ற பயணி ஒருவரால் தொங்கா அரச குடும்பத்திற்கு பரிசாக வழங்கப்பட்டது. அந்த ஆமை மே 19, 1965ஆம் ஆண்டு தன் 188 வயதில் இயற்கைக் காரணங்களால் உயிரிழந்தது.[3] எனவே இது 226 ஆண்டுகள் வாழ்ந்த அனாகோ என்ற கொய் மீனுக்கு அடுத்தபடியாக உலகில் நீண்ட காலம் வாழ்ந்த முதுகெலும்பி ஆகும்.[4]
நில ஆமை (Tortoise) என்பது ஆமை வரிசையைச் சேர்ந்த விலங்குக் குடும்பம் ஆகும். இதுவே உலகில் நீண்ட காலம் வாழும் நில விலங்கு ஆகும். பெரும்பாலான நில ஆமை இனங்கள் சராசரியாக 80 முதல் 100 ஆண்டுகள் வரை வாழ்கின்றன.
తాబేలు లేదా కూర్మము (ఆంగ్లం Tortoise) దృఢమైన పైకప్పుగల ప్రాచీన సరీసృపాలు. ఇవి ట్రయాసిక్ యుగం నుంచి ఎలాంటి మార్పులు లేకుండా జీవించి ఉన్న జీవులు. వీటిని అతి ఎక్కువ జీవితకాలాన్ని కలిగియున్న జీవులుగా చెప్పవచ్చు.
The following species list largely follows Ernst & Barbour (1989), as indicated by The Reptile Database. However, the newly erected genera Astrochelys, Chelonoidis, and Stigmochelys have been retained within Geochelone.
陸龜是龜鱉目（Testudinidae）裏向個陸生爬行動物，是種獨居動物。
根據整合分類學資訊系統，陸龜科一共有11屬40種動物[1]：
Byrdling is eorþdweliend dēor þæt is in scylle gehūsed. Slāw be fōtum is byrdling.
Se byrdling hæfþ ceald blōd and ymbgān in þæs dæges lēohte. Oftost findeþ man þis dēor in wearmum landum, tō bysene on þǣm landum ymbe Wendelsǣ and on manigum īegum þāra wearman brima, ac man mōt sumne byrdling habban swā hūsdēor.
Ge inbānas ge ūtbānas habbaþ byrdlingas. Hiere micelnes on hiere cynn is fram fēa ynca ōþ siexe fēt. Byrdlingas gewunelīce wyrcaþ dægþerne, and hwīlum wyrcaþ hīe geornost on glōme, æfter þǣm stōwlīcum gewederum. Hīe sind gewunelīce ānlēpgu dēor.
Þǣre worulde mǣste byrdlingas sind entbyrdlingas þā oneardiaþ þā īega þæs Sericus Gārsecges. Ǣrost fand man swylc dēor in þǣm 16. gēarhunde ac ūþwitan ne gēafon him Lǣdenne naman ōþ þæt 18. gēarhund forþǣm þe fōre þǣm gēare nān ne cwōm to Lundene, swylce swēte wæs heora flǣsc to lidmanna swæcce.
Man segþ þe Æschylus, sē Crēcisca plegwyrhta, forþfērde þā fēoll byrdling of lyfte on his hēafod, þe wæs gedōn feallan fram earne.
Kamba (tortoise) imhuka yemusango inokambaira ine makwati akavhara muviri wayo. Kamba inokwanisa kudzosera musoro wayo, maoko nemakumbo kupinda mumakwati ayo. Kune kamba dzinogara pavhu koita kamba dzinogara mumvura. Kamba iri pamupanda wemhuka dzinokambaira.
Kamba nzvari dzinochera gomba umo dzinokandira mazai angava rimwe kusvika kumakumi matatu (30). Mazai anokandirwa munguva dzemanheru kamba yobva yafushira mazai aya nejecha,dhaga nemashizha. Mazai aya anosiyiwa asina kurindirwa achizochechenya pamazuva 60-120 zvichienderana nerudzi rwekamba yacho.
Kana yasvika nguva yokuchechenya nhiyo inoboora zai ichishandisa zino rinenge rakura kachiri muzai iroro. Ipapo nhiyo iyi inochera ichibuda mugomba muya yotanga upenyu hwayo isina amai .
Kamba inodya huswa, sora, mashizha; nemichero yakasiyana-siyana. Mamwe marudzi ekamba anodya makonye netupembenene.
Zvirevo
Kamba (tortoise) imhuka yemusango inokambaira ine makwati akavhara muviri wayo. Kamba inokwanisa kudzosera musoro wayo, maoko nemakumbo kupinda mumakwati ayo. Kune kamba dzinogara pavhu koita kamba dzinogara mumvura. Kamba iri pamupanda wemhuka dzinokambaira.
Gwande (Shell of tortoise) Mwana wekamba anonzi shasha.Teylu a gramviles a wra bywa war an tir yw melhwiogesow (Testudinidae), usi rann a'n urdh Testudines. Henwyn kernewek erell rag melhwioges yw kroban ha kronek ervys.
Ìjàpá jẹ́ ẹranko tí ó máa ń gbé nínú omi tàbí ọ̀gbẹlẹ̀. Ó jẹ́ ẹranko tó ní ọpọ́n tí ó fi ń dá ààbò ara rẹ̀. Ìjàpá lè gbé ààyè fún ọgọ́rin sí àádóje ọdún.[1] [2]
Ìjàpá jẹ́ ẹranko tí ó máa ń gbé nínú omi tàbí ọ̀gbẹlẹ̀. Ó jẹ́ ẹranko tó ní ọpọ́n tí ó fi ń dá ààbò ara rẹ̀. Ìjàpá lè gbé ààyè fún ọgọ́rin sí àádóje ọdún.
कूर्मः (Tortoise) प्राणिषु अन्यतमः। कशेरुकसहितः श्रेष्ठः जन्तुः । सरिस्रुपवर्गस्थः जन्तुः । अस्य गतिः सावधानगतिः । प्राणिप्रपञ्चे दीर्घायुश्यवान् एषः । प्रायशः अस्य आयुः १५० वर्षाणाम् अपेक्षया अधिकं भवति ।
कूर्मस्य शिरः, पादान् च विहाय अन्यभागेषु दृढः कवचः भवति । अस्य शरीरस्य उपरिभागाय “क्यारापेस्” इति, अधोभागाय "प्लास्ट्रान्" इति आङ्ग्ले व्यवहारः अस्ति । शिरसः पादानाञ्च आकुञ्चनप्रसारणाय देहस्यान्ते स्थलं भवति। अस्य आत्मसंरक्षणाय एषा व्यवस्था विद्यते। गजः अस्य उपरि स्वस्य सम्पूर्णं भारं स्थापयति चेत् अपि कूर्माय किमपि न भवति । अस्य कवचः तावान् दृढः भवति ।
कूर्मेषु केचन भूमौ वासं कुर्वन्ति । अन्ये केचन जले वसन्ति । भूचराः कूर्माः गात्रे लघुकायाः भवन्ति । अधिकाधिकं चेत् पादपरिमिताः दीर्घकायाः भवन्ति । सस्याहारमेव आश्रिताः भवन्ति । जलचराः कूर्माः तटाके, समुद्रेषु च भवन्ति । तटाकादिशु विद्यमानाः कूर्माः प्रायशः भूचरसदृशाः भवन्ति गात्रे। समुद्रे विद्यमानाः ४,५, पादपरिमिताः भवन्ति । ५०किलो परिमिताः भवन्ति भारेण । एतेषां मत्स्य-मण्डूकादयः आहाराः भवन्ति । अस्य मुखे पुरतः दन्ताः न भवन्ति किन्तु हनुप्रदेशे तीक्ष्णाः दन्ताः भवन्ति । अहारजीर्णार्थं योग्याः उपयुक्ताश्च भवन्ति।
कूर्माः अण्डजाः भवन्ति। भूचराः कूर्माः भूमौ खननं कृत्वा तस्मिन् अण्डान् स्थापयन्ति। जलचराः जलात् बहिरागत्य सिकतासु अण्डानि स्थापयन्ति । कूर्माः जलात् वर्षे द्विवारं, त्रिवारं बहिरागत्य अण्डानि स्थापयन्ति । प्रायशः त्रिषु मासेषु अण्डात् बहिरागच्छन्ति ।
ಕನ್ನಡೊದ ಆಮೆ ತುಳುಟು ಏಮೆ ಆತ್ಂಡ್. ಇಂಗ್ಲಿಷ್ಡ್ tortoise ಪನ್ಪೆರ್. ಏಮೆ ನಾಲ್ ಕಾರ್ದ ಒಂಜಿ ಜೀವಿ. ಅವು ಒಂಜಿ ಚಿಪ್ಪುದ ಜಾತಿಗ್ ಸೆರಿನ ಸರೀಸೃಪ ಜಾತಿ. ಏಮೆದ ನಾಲ್ ಕಾರ್ ನರಮಾನಿಯನ್ ತೂನಗ ಚಿಪ್ಪುದ ಉಲಾಯಿ ಪೋಪುಂಡು. ಅಂಚನೆ ಅಯಿತ ಮಂಡೆ ಬಂಜಿದುಲಾಯಿ ಪೋಪುಂಡು. ಮಂಡೆ ಉಲಾಯಿ ಆಯಿಬುಕ್ಕೊ ಏಮೆನ್ ತೂಂಡ ತರೆ ಒಂಚಿ ಬೀಲೊ ಒಂಚಿಂದ್ ಗೊತ್ತಾಪುಜಿ. ಅಂಚಾದ್ ಒಂಜಿ ವಿಚಿತ್ರೊ ಜೀವಿ ಏಮೆ. ಏಮೆ ಕೆತ್ತಿ ದೀಡುನೆ. ಒರ ದೀವನಗ ನೂದೆಡ್ದ್ ಮಿತ್ತ್ ತೆತ್ತಿಲು ಪಿದಾಯಿ ಬರ್ಪುಂಡು.[೧] ಆಜರೆ ಫೀಟ್ ಅಗೆಲೊದ ೯೦೦ ಕಿಲೋ ತೂಕೊದ ಏಮೆಲುಲಾ ಉಲ್ಲ. ಏಮೆ ಜಡೊ ಪಂಡ ಉದಾಸೀನೊದಕ್ಲೆಗ್ ಉದಾರ್ಮೆ. ಏಮೆ ಮಸ್ತ್ ನಿಧಾನೊ. ಬೋಡಾ ಬೊಡ್ಚಾಂದ್ ಪಜ್ಜೆ ದೆಪ್ಪುನೆ.
ಎಲ್ಯೆಲ್ಯ ಜಾತಿದ ಏಮೆಲು ತೋಡು, ತುದೆ ಬರಿಟ್ಟ್ ತಿಕ್ಕುವ, ಅಂಡ ಆವು ಪರತೊಂದು ಒಡೆಗ್ಲಾ ಪೋಪ. ತೋಟೊಗು ಪೊಗ್ಗಿನ ಏಮೆಲು ತಾರೆದ ಕಟ್ಟೆಡ್, ಜಾಲ ಬರಿಟ್ಟ್ಲಾ ತೋಜಿದ್ ಬರ್ಪಿನವು ಉಂಡು. ಏಮೆ ನಮ್ಮ ಇಲ್ಲಡೆ ಬತ್ತ್ಂಡ ಹಾಳ್, ಆವು ಮಾಟ ಮಲ್ತ್ ಬೈದಿನ ಏಮೆ ಪನ್ಪಿ ನಂಬಿಕೆ ಹಳ್ಳಿಲೆಡ್ ಉಂಡು. ನೆಕ್ಕ್ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಆಧಾರ ಇಜ್ಜಿ.
Tortoises (/ˈtɔːr.təs.ɪz/) are reptiles of the family Testudinidae of the order Testudines (Latin: tortoise). Like other turtles, tortoises have a shell to protect from predation and other threats. The shell in tortoises is generally hard, and like other members of the suborder Cryptodira, they retract their necks and heads directly backward into the shell to protect them.[1]
Tortoises can vary in size with some species, such as the Galápagos giant tortoise, growing to more than 1.2 metres (3.9 ft) in length, whereas others like the Speckled cape tortoise have shells that measure only 6.8 centimetres (2.7 in) long.[2] Several lineages of tortoises have independently evolved very large body sizes in excess of 100 kg, including the Galapagos giant tortoise and the Aldabra giant tortoise. They are usually diurnal animals with tendencies to be crepuscular depending on the ambient temperatures. They are generally reclusive animals. Tortoises are the longest-living land animals in the world, although the longest-living species of tortoise is a matter of debate. Galápagos tortoises are noted to live over 150 years, but an Aldabra giant tortoise named Adwaita may have lived an estimated 255 years. In general, most tortoise species can live 80–150 years.
Tortoises are placid and slow-moving, with an average walking speed of 0.2–0.5 km/h.
Differences exist in usage of the common terms turtle, tortoise, and terrapin, depending on the variety of English being used; usage is inconsistent and contradictory.[3] These terms are common names and do not reflect precise biological or taxonomic distinctions.[4]
The American Society of Ichthyologists and Herpetologists uses "turtle" to describe all species of the order Testudines, regardless of whether they are land-dwelling or sea-dwelling, and uses "tortoise" as a more specific term for slow-moving terrestrial species.[3] General American usage agrees; turtle is often a general term (although some restrict it to aquatic turtles); tortoise is used only in reference to terrestrial turtles or, more narrowly, only those members of Testudinidae, the family of modern land tortoises; and terrapin may refer to turtles that are small and live in fresh and brackish water, in particular the diamondback terrapin (Malaclemys terrapin).[5][6][7][8] In America, for example, the members of the genus Terrapene dwell on land, yet are referred to as box turtles rather than tortoises.[4]
British usage, by contrast, tends not to use "turtle" as a generic term for all members of the order, and also applies the term "tortoises" broadly to all land-dwelling members of the order Testudines, regardless of whether they are actually members of the family Testudinidae.[8] In Britain, terrapin is used to refer to a larger group of semiaquatic turtles than the restricted meaning in America.[6][9]
Australian usage is different from both American and British usage.[8] Land tortoises are not native to Australia, and traditionally freshwater turtles have been called "tortoises" in Australia.[10] Some Australian experts disapprove of this usage—believing that the term tortoises is "better confined to purely terrestrial animals with very different habits and needs, none of which are found in this country"—and promote the use of the term "freshwater turtle" to describe Australia's primarily aquatic members of the order Testudines because it avoids misleading use of the word "tortoise" and also is a useful distinction from marine turtles.[10]
_head.jpg)
Most species of tortoises lay small clutch sizes, seldom exceeding 20 eggs, and many species have clutch sizes of only 1–2 eggs. Incubation is characteristically long in most species, the average incubation period are between 100 and 160.0 days. Egg-laying typically occurs at night, after which the mother tortoise covers her clutch with sand, soil, and organic material. The eggs are left unattended, and depending on the species, take from 60 to 120 days to incubate.[11] The size of the egg depends on the size of the mother and can be estimated by examining the width of the cloacal opening between the carapace and plastron. The plastron of a female tortoise often has a noticeable V-shaped notch below the tail which facilitates passing the eggs. Upon completion of the incubation period, a fully formed hatchling uses an egg tooth to break out of its shell. It digs to the surface of the nest and begins a life of survival on its own. They are hatched with an embryonic egg sac which serves as a source of nutrition for the first three to seven days until they have the strength and mobility to find food. Juvenile tortoises often require a different balance of nutrients than adults, so may eat foods which a more mature tortoise would not. For example, the young of a strictly herbivorous species commonly will consume worms or insect larvae for additional protein.[12]
The number of concentric rings on the carapace, much like the cross-section of a tree, can sometimes give a clue to how old the animal is, but, since the growth depends highly on the accessibility of food and water, a tortoise that has access to plenty of forage (or is regularly fed by its owner) with no seasonal variation will have no noticeable rings. Moreover, some tortoises grow more than one ring per season, and in some others, due to wear, some rings are no longer visible.[13]
Tortoises generally have one of the longest lifespans of any animal, and some individuals are known to have lived longer than 150 years.[14] Because of this, they symbolize longevity in some cultures, such as Chinese culture. The oldest tortoise ever recorded, and one of the oldest individual animals ever recorded, was Tu'i Malila, which was presented to the Tongan royal family by the British explorer James Cook shortly after its birth in 1777. Tu'i Malila remained in the care of the Tongan royal family until its death by natural causes on May 19, 1965, at the age of 188.[15]
The Alipore Zoo in India was the home to Adwaita, which zoo officials claimed was the oldest living animal until its death on March 23, 2006. Adwaita (also spelled Addwaita) was an Aldabra giant tortoise brought to India by Lord Wellesley, who handed it over to the Alipur Zoological Gardens in 1875 when the zoo was set up. West Bengal officials said records showed Adwaita was at least 150 years old, but other evidence pointed to 250. Adwaita was said to be the pet of Robert Clive.[16]
Harriet was a resident at the Australia Zoo in Queensland from 1987 to her death in 2006; she was believed to have been brought to England by Charles Darwin aboard the Beagle and then on to Australia by John Clements Wickham.[17] Harriet died on June 23, 2006, just shy of her 176th birthday.
Timothy, a female spur-thighed tortoise, lived to be about 165 years old. For 38 years, she was carried as a mascot aboard various ships in Britain's Royal Navy. Then in 1892, at age 53, she retired to the grounds of Powderham Castle in Devon. Up to the time of her death in 2004, she was believed to be the United Kingdom's oldest resident.[18]
Jonathan, a Seychelles giant tortoise living on the island of St Helena, may be as old as 191 years.[19]
Many species of tortoises are race dimorphic, though the differences between males and females vary from species to species.[20] In some species, males have a longer, more protruding neck plate than their female counterparts, while in others, the claws are longer on the females.
The male plastron is curved inwards to aid reproduction. The easiest way to determine the race of a tortoise is to look at the tail. The females, as a general rule, have smaller tails, dropped down, whereas the males have much longer tails which are usually pulled up and to the side of the rear shell.
The brain of a tortoise is extremely small. Red-footed tortoises, from Central and South America, do not have an area in the brain called the hippocampus, which relates to emotion, learning, memory and spatial navigation. Studies have shown that red-footed tortoises may rely on an area of the brain called the medial cortex for emotional actions, an area that humans use for actions such as decision making.[21]
In the 17th century, Francesco Redi performed an experiment that involved removing the brain of a land tortoise, which then proceeded to live six months. Freshwater tortoises, when subjected to the same experiment, continued similarly, but did not live so long. Redi also cut the head off a tortoise entirely, and it lived for 23 days.[22][23][24]
Tortoises are found from southern North America to southern South America, around the Mediterranean basin, across Eurasia to Southeast Asia, in sub-Saharan Africa, Madagascar, and some Pacific islands. They are absent from Australasia. They live in diverse habitats, including deserts, arid grasslands, and scrub to wet evergreen forests, and from sea level to mountains. Most species, however, occupy semiarid habitats.
Many large islands are or were characterized by species of giant tortoises. Part of the reason for this is that tortoises are good at oceanic dispersal. Despite being unable to swim, tortoises are able to survive long periods adrift at sea because they can survive months without food or fresh water. Tortoises have been known to survive oceanic dispersals of more than 740 km.[25] Once on islands tortoises faced few predators or competitors and could grow to large sizes and become the dominant large herbivores on many islands due to their low metabolic rate and reduced need for fresh water compared to mammals.[26]
Today there are only two living species of giant tortoises, the Aldabra giant tortoise on Aldabra Atoll and the several species/subspecies of Galapagos giant tortoise found on the Galapagos Islands. However, until recently giant tortoises could be found on nearly every major island group, including the Bahamas, the Greater Antilles (including Cuba and Hispaniola), the Lesser Antilles, the Canary Islands, Malta, the Seychelles, the Mascarene Islands (including Mauritius and Reunion), and Madagascar. Most of these tortoises were wiped out by human arrival. Many of these giant tortoises are not closely related (belonging to different genera such as Megalochelys, Chelonoidis, Centrochelys, Aldabrachelys, Cylindraspis, and Hesperotestudo), but are thought to have independently evolved large body size through convergent evolution. Giant tortoises are notably absent from Australasia and many south Pacific islands, but the distantly related meiolaniid turtles are thought to have filled the same niche. Giant tortoises are also known from the Oligocene-Pliocene of mainland North America, South America, Europe, Asia, and Africa, but are all now extinct, which is also attributed to human activity.[27]
Tortoises are generally considered to be strict herbivores, feeding on grasses, weeds, leafy greens, flowers, and some fruits. However, hunting and eating of birds has been observed on occasion.[28] Pet tortoises typically require diets based on wild grasses, weeds, leafy greens and certain flowers. Certain species consume worms or insects and carrion in their normal habitats. Too much protein is detrimental in herbivorous species, and has been associated with shell deformities and other medical problems. Different tortoise species vary greatly in their nutritional requirements.
Communication in tortoises is different from many other reptiles. Because they are restricted by their shell and short limbs, visual communication is not a strong form of communication in tortoises. Tortoises use olfactory cues to determine the sex of other tortoises so that they can find a potential mate. Tactile communication is important in tortoises during combat and courtship. In both combat and courtship, tortoises use ramming to communicate with other individuals.[29]
This species list largely follows Turtle Taxonomy Working Group (2021)[30] and the Turtle Extinctions Working Group (2015).[31]
Family Testudinidae Batsch 1788[32]
A molecular phylogeny of tortoises, following Le et al. (2006: 525):[50]
Testudinidae GeocheloneA separate phylogeny via mtDNA analysis was found by Kehlmaier et al. (2021):[51]
TestudinidaeIn 2023 Kehlmaier again recovered a very similar phylogeny to the 2021 one, which further reaffirmed the evolutionary distinctiveness of the extinct Cylindraspis, but swapped the position of Gopherus and Manouria, making Gopherus the most basal genus.[52]
In Hinduism, Kurma (Sanskrit: कुर्म) was the second Avatar of Vishnu. Like the Matsya Avatara, Kurma also belongs to the Satya Yuga. Vishnu took the form of a half-man, half-tortoise, the lower half being a tortoise. He is normally shown as having four arms. He sat on the bottom of the ocean after the Great Flood. A mountain was placed on his back by the other gods so they could churn the sea and find the ancient treasures of the Vedic peoples.
In Judaism and early Christianity tortoises were seen as unclean animals.[53]
Tortoise shells were used by ancient Chinese as oracle bones to make predictions.
The tortoise is a symbol of the Ancient Greek god, Hermes.
In September, 1968, two Russian tortoises became the first animals to fly to and circle the Moon. Their Zond 5 mission brought them back to Earth safely.
Teenage Mutant Ninja Turtles is an entertainment franchise. The four anthropomorphic turtle brothers trained in ninjitsu are shown to fight evil in New York City.
Baby Testudo marginata emerges from its egg
Baby tortoise, less than a day old
Young, 20-year-old Tanzanian leopard tortoise feeding on grass
Aldabra giant tortoise, Geochelone gigantea
22-year-old leopard tortoise
African spurred tortoise from the Oakland Zoo
Pair of African spurred tortoises mate in a zoo
Boy rides a tortoise at a zoo
Video of tortoises mating
Young Testudo hermanni
Tortoises (/ˈtɔːr.təs.ɪz/) are reptiles of the family Testudinidae of the order Testudines (Latin: tortoise). Like other turtles, tortoises have a shell to protect from predation and other threats. The shell in tortoises is generally hard, and like other members of the suborder Cryptodira, they retract their necks and heads directly backward into the shell to protect them.
Tortoises can vary in size with some species, such as the Galápagos giant tortoise, growing to more than 1.2 metres (3.9 ft) in length, whereas others like the Speckled cape tortoise have shells that measure only 6.8 centimetres (2.7 in) long. Several lineages of tortoises have independently evolved very large body sizes in excess of 100 kg, including the Galapagos giant tortoise and the Aldabra giant tortoise. They are usually diurnal animals with tendencies to be crepuscular depending on the ambient temperatures. They are generally reclusive animals. Tortoises are the longest-living land animals in the world, although the longest-living species of tortoise is a matter of debate. Galápagos tortoises are noted to live over 150 years, but an Aldabra giant tortoise named Adwaita may have lived an estimated 255 years. In general, most tortoise species can live 80–150 years.
Tortoises are placid and slow-moving, with an average walking speed of 0.2–0.5 km/h.
Chersina
Cylindraspis (formortinta)
Dipsochelys
Geochelone
Gopherus
Homopus
Indotestudo
Kinixys
Malacochersus
Manouria
Psammobates
Pyxis
Testudo
La (sek)teraj testudoj (Testudinidae) estas familio el klaso reptilioj (Reptilia), ordo testuduloj (Testudines).
La plimulto de la hodiaŭ vivantaj sekteraj testudoj apartenas al la familio de sekteraj testudoj. Ekstere karakterizas ilin la karapaco kovrita kun korniĝintaj haŭtaj ŝildoj, kies brustaj lamenoj tuŝas la randajn lamenojn; la brusta karapaco havas ĉiam 11 aŭ 12 ŝildojn. Ili diferencas de la pluaj kolkaŝuloj (Cryptodira), ke la sekteraj testudoj havas irajn kaj naĝajn krurojn kun ungoj, la osta nuka lameno ne havas riposimilajn etendiĝaĵojn. Plua komuna karakterizaĵo de la famili-membroj, ke la kolo kaj la kapo estas tute tirebla en inter la karapacoj. Ĝenerala estas, ke la ungoj havas artikojn kaj 4 aŭ 5 fingroj finiĝas en ungo.
La familio havas 12 genrojn kaj 42 speciojn
Chersina
Cylindraspis (formortinta)
Dipsochelys
Geochelone
Gopherus
Homopus
Indotestudo
Kinixys
Malacochersus
Manouria
Psammobates
Pyxis
Testudo
La (sek)teraj testudoj (Testudinidae) estas familio el klaso reptilioj (Reptilia), ordo testuduloj (Testudines).
La plimulto de la hodiaŭ vivantaj sekteraj testudoj apartenas al la familio de sekteraj testudoj. Ekstere karakterizas ilin la karapaco kovrita kun korniĝintaj haŭtaj ŝildoj, kies brustaj lamenoj tuŝas la randajn lamenojn; la brusta karapaco havas ĉiam 11 aŭ 12 ŝildojn. Ili diferencas de la pluaj kolkaŝuloj (Cryptodira), ke la sekteraj testudoj havas irajn kaj naĝajn krurojn kun ungoj, la osta nuka lameno ne havas riposimilajn etendiĝaĵojn. Plua komuna karakterizaĵo de la famili-membroj, ke la kolo kaj la kapo estas tute tirebla en inter la karapacoj. Ĝenerala estas, ke la ungoj havas artikojn kaj 4 aŭ 5 fingroj finiĝas en ungo.
Los testudínidos (Testudinidae) son una familia de tortugas terrestres herbívoras. Podemos encontrar tortugas de esta familia en todos los continentes excepto en Oceanía y en la Antártida. Algunas de sus especies alcanzan tamaños gigantescos, como la tortuga gigante de Aldabra o la tortuga de las Galápagos.
Incluye los siguientes géneros y especies:[1]
Incluye además los siguientes taxones fósiles:[2]
_(6856968282).jpg)
_-_Santa_Cruz_Island.jpeg)
_El_Chato_Reserve_Gal%C3%A1pagos_tortoise.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._a.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._b.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._c.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._d.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._e.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._f.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._g.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._h.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._i.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._j.JPG){kind=small}
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._k.JPG)
_El_Chato_Reserve,_Santa_Cruz_Galapagos_)pic._q.JPG)
_head.jpg)
_head.jpg)
_head.jpg)
_cactus_at_Smyrna_Dunes_Park_-_Flickr_-_Andrea_Westmoreland.jpg)
|coautores= (ayuda); |apellido1= y |apellido= redundantes (ayuda); |nombre1= y |nombre= redundantes (ayuda)
Los testudínidos (Testudinidae) son una familia de tortugas terrestres herbívoras. Podemos encontrar tortugas de esta familia en todos los continentes excepto en Oceanía y en la Antártida. Algunas de sus especies alcanzan tamaños gigantescos, como la tortuga gigante de Aldabra o la tortuga de las Galápagos.
Kumerkilpkonlased (Testudinidae) on kooldkaelaliste alamseltsi kuuluvate kilpkonnaliste sugukond.
Alamsugukond Testudininae
Alamsugukond Xerobatinae
Kumerkilpkonlased (Testudinidae) on kooldkaelaliste alamseltsi kuuluvate kilpkonnaliste sugukond.
Testudinidae dortoka familia bat da. Mundu osoan zehar aurki daitezke, baina Madagaskarretik desagertu dira.
eta honako genero fosilak:
Testudinidae dortoka familia bat da. Mundu osoan zehar aurki daitezke, baina Madagaskarretik desagertu dira.
Testudinidae on kilpikonnien lahkoon kuuluva heimo.
Testudinidae on kilpikonnien lahkoon kuuluva heimo.
Testudinidae
Les tortues terrestres forment les testudinidés (Testudinidae), une famille de tortues cryptodires. Ce sont des tortues qui passent toute leur vie sur la terre sans avoir besoin d'un cours d'eau pour vivre. Elles possèdent une carapace généralement beaucoup plus bombée que les tortues aquatiques et des pattes massives munies de griffes.
La famille des Testudinidae a été décrite par le naturaliste allemand August Johann Georg Karl Batsch en 1788[1].
Ces tortues ont des carapaces qui vont de moins de 12 cm (Homopus) à 130 cm (Chelonoidis). La carapace est formée d'une dossière voûtée, et d'un plastron habituellement sans articulation. Seules les Pyxis et Testudo possèdent un plastron articulé, et les Kinixys possèdent une dossière articulée. L'adaptation à la vie terrestre se traduit par des pattes épaisses et solides, des doigts courts dont quatre sur les pattes arrière.
L'espèce la plus grande encore vivante est la tortue géante des Galápagos, puis celle des tortue géante des Seychelles. Testudo atlas était une tortue terrestre disparue sans que l'on en connaisse la cause. Elle était la plus grande tortue terrestre connue. Elle avait une carapace voûtée, sa tête, ses membres, et sa queue étaient complètement escamotables. Elle vivait dans les zones arides de l'Inde du Nord et de l'Indonésie il y a deux millions d'années.
Les tortues sont essentiellement herbivores et consomment de l'herbe, des fleurs, des plantes succulentes, des fruits,… bien que certaines espèces s'alimentent de charogne.
Elles sont ovipares et pour certaines espèces, une fraction des femelles peut pondre plusieurs fois dans la même saison.
Les tortues terrestres n'ont pas besoin de la permanence d'un cours d'eau pour vivre.
On les trouve dans leurs milieux naturels (chaud comme les déserts, les forêts tropicales ou les milieux méditerranéens) en Amérique, en Europe, en Afrique, en Asie, et sur les îles de Madagascar, des Galápagos, et aux Seychelles. Elles ont disparu aux Mascareignes. Elles sont souvent endémiques.
Les Testudinidae sont étroitement liées aux tortues d'étang (Emydidae) qui font partie de la même super-famille des Testudinoidea. Ces tortues fossiles sont nombreuses, et le plus vieux (Geochelone majusculus) date de l'Éocène. Le genre Manouria est considéré comme le plus ancien.
La tortue d'Hermann (Testudo hermanni) est la seule tortue terrestre de France : elle est présente dans la plaine et le massif des Maures et en Corse, mais est fortement menacée par les incendies de forêt, le morcellement de son territoire et l'urbanisation.
La tortue grecque (Testudo graeca) est une espèce méditerranéenne et du Moyen-Orient. Elle a largement été commercialisée comme animal de compagnie à partir de la fin du XIXe siècle avec un pic dans les années 1970-1980, au point de mettre l'espèce en danger de disparition.
La tortue bordée (Testudo marginata) est une espèce qui se rencontre en Grèce et dans le sud de l'Albanie.
La tortue étoilée d'Inde (Geochelone elegans) est une tortue terrestre que l'on trouve dans tout le sous-continent indien ainsi qu'au Sri Lanka. Elle est utilisée comme animal de compagnie. De nombreux spécimens sont exportés d'Inde illégalement et aucune étude n'a été produite quant à l'impact de ce commerce. La taille moyenne est de 20 cm de long pour le mâle et 30 cm pour la femelle.
La tortue étoilée de Birmanie (Geochelone platynota ) est une autre tortue originaire de Birmanie et en voie d'extinction. Elle est consommée par les populations locales et est, bien que cela soit interdit, toujours vendue illégalement aux Chinois. Elle mesure 28 cm de long à l'âge adulte. Elle vit dans la forêt sèche et à feuilles caduques. Cette tortue peut facilement être distinguée de la tortue étoilée d'Inde en comparant les plastrons des deux espèces.
La tortue de Horsfield (Testudo horsfieldii) est une tortue terrestre vivant dans le centre de l'Asie.
Manouria est un genre de tortues comptant deux espèces originaires d'Asie. On les trouve au Bangladesh, au Cambodge, en Chine, en Inde, en Malaisie, au Myanmar, en Thaïlande, en Indonésie à Sumatra et à Bornéo.
Indotestudo est un genre de tortues comptant trois espèces originaires d'Asie du Sud et d'Asie du Sud-Est.
La tortue géante des Seychelles (Aldabrachelys gigantea) se trouve sur l'ilot très sec et inhabité d'Aldabra aux Seychelles. Ce petit atoll corallien a une énorme concentration en tortues, puisque leur nombre est estimé à 150 000 individus.
C'est la plus grosse tortue terrestre, puisqu'elle peut atteindre 1,2 m pour 300 kg (chez les mâles), soit un peu plus que les 250 kg de la tortue géante des Galapagos. Les femelles sont un peu plus petites : 90 cm. On pense que la longévité peut dépasser 150 ans.
La tortue sillonnée (Centrochelys sulcata) est une tortue que l'on trouve dans une étroite bande en Afrique sahélienne: Mauritanie, Sénégal, Mali, Burkina Faso, Niger, Nigeria, Tchad, Centrafrique, Soudan, Éthiopie et Érythrée. Elle mesure, à l'âge adulte, 80 cm de long pour un poids d'une centaine de kilogrammes. Les femelles sont plus petites et ne dépassent pas les 60 kg.
La tortue étoilée de Madagascar, encore appelée tortue rayonnée (Astrochelys radiata), est une tortue se trouvant dans le sud et le sud-ouest de Madagascar. Le nom de étoilé ou rayonné vient des motifs en rayons ou en étoile sur sa carapace.
La tortue à soc (Astrochelys yniphora) est une espèce de tortue terrestre endémique de Madagascar.
La tortue léopard (Stigmochelys pardalis) est une tortue que l'on trouve dans le centre-est et du sud de l'Afrique. Elle mesure 70 cm de long à l'âge adulte. Sa longévité est d'au moins 50 ans. Cette espèce de tortue est exclusivement herbivore.
La tortue de Kleinmann ou tortue d'Égypte (Testudo kleinmanni) est une tortue d'Afrique.
Malacochersus tornieri est une espèce de tortue. Dans les pays anglo-saxons, on l'appelle pancake tortoise ou tortue crêpe, du fait que sa carapace est très plate. Elle vit en Tanzanie, au Kenya et en Zambie.
La tortue à soc d'Afrique du Sud (Chersina angulata) est une espèce africaine.
Kinixys est un genre de six espèces tortues africaines originaires d'Afrique subsaharienne.
Homopus est un genre de cinq espèces de tortues originaires du sud de l'Afrique et de Namibie.
Psammobates est un genre de tortues comptant trois espèces qui vivent toutes en Afrique du Sud, seule Psammobates tentorius se trouve aussi en Namibie.
Pyxis est un genre de tortues composé de deux espèces vivant à Madagascar.
La tortue géante des Galapagos (Chelonoidis nigra) est l'un des animaux les plus symboliques de la faune des Îles Galápagos. Cette tortue terrestre peut atteindre, suivant la sous-espèce, jusqu'à un poids record enregistré de 422 kg, mais en moyenne autour de 220 kg et mesure 1,2 m long. Bien que l'espérance de vie maximum d'une tortue sauvage soit inconnue, on estime leur espérance moyenne à 150 à 200 ans. C'est la plus grande tortue vivante, endémique aux neuf îles de l'archipel.
La tortue charbonnière à patte rouge (Chelonoidis carbonaria) est une tortue vivant en Amérique du Sud. Elle a été introduite aux Antilles.
La tortue charbonnière à pattes jaunes (Chelonoidis denticulata) est la troisième plus grande espèce de tortue terrestre du monde (hors espèces fossiles) et la deuxième plus grande d'Amérique du Sud. Sa taille moyenne est de 40 à 50 cm de long mais certains individus mesurant 70 cm ont été observés.
La tortue d'Argentine (Chelonoidis chilensis) est une tortue terrestre vivant en Amérique du Sud.
Gopherus est un genre de tortues terrestres regroupant cinq espèces originaires des régions désertiques d'Amérique du Nord.
C'est l'animal dont on dit qu'il est le plus lent. Dans l'idiotisme animalier, dire de quelqu'un qu'il avance à pas de tortue est peu flatteur. Par contraste, Tazio Nuvolari, coureur automobile, reçut un prix ayant la forme d'une tortue en or pour mettre en valeur ses exploits de vitesse.
La conservation est nécessaire pour beaucoup de tortues et l'impact du ramassage pour le commerce a un impact négatif même s'il est mal connu. Aux États-Unis, la chasse aux serpents à sonnette cause également la disparition de la Gopherus polyphemus.
Les tortues terrestres sont souvent adoptées en tant qu'animal de compagnie. Un commerce souvent illégal de ces espèces peut mettre en péril la survie de ces animaux dans leur habitat naturel.
La tortue terrestre est également concernée par les accidents de la route (encore appelés roadkill). Les espèces impliquées dans les accidents routiers varient évidemment selon les régions. Ce sont en effet des espèces vulnérables du fait de leur faible vitesse de déplacement et sont donc peu capables d’éviter les véhicules, d'autant plus qu'elles se sentent protégées par leur carapace.
Selon TFTSG (20 juin 2014)[2] :
et les genres fossiles :
Une phylogénie moléculaire des tortues terrestres, d'après Le et al. (2006)[3] :
TestudinidaeUne phylogénie distincte via l'analyse de l'ADNmt a été trouvée par Kehlmaier et al. (2021)[4] :
Testudinidae
, Bibcode ) Testudinidae
Les tortues terrestres forment les testudinidés (Testudinidae), une famille de tortues cryptodires. Ce sont des tortues qui passent toute leur vie sur la terre sans avoir besoin d'un cours d'eau pour vivre. Elles possèdent une carapace généralement beaucoup plus bombée que les tortues aquatiques et des pattes massives munies de griffes.
Ainmhí is ea an toirtís. Reiptíl atá ann, agus is ball d'ord na Testudines é. A chosa gearr cruinn, le hingne gearra. Níl na méara coise scamallach. Dúchasach do chreasa trópaiceacha is fothrópaiceacha, ach amháin don an Astraláise. Planditeach de ghnáth.
Olltoirtís oileáin Galápagos
Olltoirtís Oileáin Ghalápagos
Olltoirtís Oileáin Ghalápagos
Ainmhí is ea an toirtís. Reiptíl atá ann, agus is ball d'ord na Testudines é. A chosa gearr cruinn, le hingne gearra. Níl na méara coise scamallach. Dúchasach do chreasa trópaiceacha is fothrópaiceacha, ach amháin don an Astraláise. Planditeach de ghnáth.
Geochelone radiata
Clasificación científica Reino: Animalia Filo: Chordata Clase: Reptilia Orde: Testudines Suborde: Cryptodira Superfamilia: Testudinoidea Familia: Testudinidae SubfamiliasA familia dos testudínidos (Testudinidae) comprende ó redor de 43 especies, das que a maioría pertencen o xénero Testudo e das que se atopan restos fósiles dende o Eoceno. A diferenza doutras familias da superfamilia Testudinoidea, estas son tartarugas terrestres, ben adaptadas á escasa humidade.
Son tartarugas fundamentalmente herbívoras que sobreviven con poucos recursos en zonas secas. Teñen unha cuncha máis alombada que as doutras familias e o seu tamaño varia dende o intermedio a o pequeno como é o caso das especies do xénero Testudo que son as que podemos atopar na Península Ibérica.
Os ovos son brancos e esféricos, e acostuman incubarse en dous ou tres meses. Os individuos máis novos teñen formas máis arredondadas e deseños máis vivos e definidos que os dos adultos.
A familia dos testudínidos (Testudinidae) comprende ó redor de 43 especies, das que a maioría pertencen o xénero Testudo e das que se atopan restos fósiles dende o Eoceno. A diferenza doutras familias da superfamilia Testudinoidea, estas son tartarugas terrestres, ben adaptadas á escasa humidade.
Kura-kura darat sejati (bahasa Inggris: tortoise) adalah sebuah famili, Testudinidae, di bawah ordo Testudinata (kura-kura).[1] Kura-kura darat sejati memiliki batok yang digunakan sebagai pelindung dari predator. Bagian atas dari batok tersebut, karapaks terhubung dengan badannya, plastron.
Kura-kura darat sejati memiliki ukuran yang beragam, mulai dari beberapa sentimeter hingga dua meter. Mereka umumnya merupakan hewan diurnal dengan kecenderungan menjadi krepuskular tergantung suhu lingkungan. Kura-kura darat sejati adalah hewan darat yang memiliki umur paling panjang. Kura-kura galapagos misalnya tercatat dapat hidup hingga lebih dari 150 tahun, dan kura-kura raksasa Aldabra bernama Adwaita hidup selama kurang lebih 255 tahun.[2] Kebanyakan spesies kura-kura darat sejati umumnya dapat hidup selama 80-150 tahun.[3]
Kura-kura darat sejati adalah suku kura-kura dengan banyak anggota yang tersebar luas di seluruh dunia. Indonesia sendiri memiliki dua spesies asli, yaitu baning Sulawesi (Indotestudo forsteni), dan baning cokelat (Manouria emys).
Kura-kura darat sejati (bahasa Inggris: tortoise) adalah sebuah famili, Testudinidae, di bawah ordo Testudinata (kura-kura). Kura-kura darat sejati memiliki batok yang digunakan sebagai pelindung dari predator. Bagian atas dari batok tersebut, karapaks terhubung dengan badannya, plastron.
Kura-kura darat sejati memiliki ukuran yang beragam, mulai dari beberapa sentimeter hingga dua meter. Mereka umumnya merupakan hewan diurnal dengan kecenderungan menjadi krepuskular tergantung suhu lingkungan. Kura-kura darat sejati adalah hewan darat yang memiliki umur paling panjang. Kura-kura galapagos misalnya tercatat dapat hidup hingga lebih dari 150 tahun, dan kura-kura raksasa Aldabra bernama Adwaita hidup selama kurang lebih 255 tahun. Kebanyakan spesies kura-kura darat sejati umumnya dapat hidup selama 80-150 tahun.
Kura-kura darat sejati adalah suku kura-kura dengan banyak anggota yang tersebar luas di seluruh dunia. Indonesia sendiri memiliki dua spesies asli, yaitu baning Sulawesi (Indotestudo forsteni), dan baning cokelat (Manouria emys).
Le Testudinidi (Testudinidae Batsch, 1788) sono una famiglia di rettili dell'ordine delle Testudines.
La famiglia comprende i seguenti generi e specie:[1]
Le Testudinidi (Testudinidae Batsch, 1788) sono una famiglia di rettili dell'ordine delle Testudines.
Testudinidae (-arum) sunt familia reptilium ordinis Testudinum.
Testudinidae (-arum) sunt familia reptilium ordinis Testudinum.
Sausumos vėžliai (lot. Testudinidae, angl. Tortoise, vok. Landschildkröten) – vėžlių (Testudines) šeima, kuriai priklauso augalėdžiai sausumoje gyvenantys vėžliai, turintys aukštą šarvą. Kojos storos, pirštai tarpusavyje sujungti stipriai.
Paplitę daugiausia Afrikoje ir Pietryčių Azijoje. Kai kurios rūšys aptinkamos Šiaurės ir Pietų Amerikoje. Šeimoje yra 13 genčių, 45 rūšys:
Sausumos vėžliai (lot. Testudinidae, angl. Tortoise, vok. Landschildkröten) – vėžlių (Testudines) šeima, kuriai priklauso augalėdžiai sausumoje gyvenantys vėžliai, turintys aukštą šarvą. Kojos storos, pirštai tarpusavyje sujungti stipriai.
Paplitę daugiausia Afrikoje ir Pietryčių Azijoje. Kai kurios rūšys aptinkamos Šiaurės ir Pietų Amerikoje. Šeimoje yra 13 genčių, 45 rūšys:
Agrionemys: Agrionemys horsfieldii Dipsochelys: Dipsochelys abrupta Arnoldo dramblinis vėžlys (Dipsochelys arnoldi) Dipsochelys daudinii Aldabros dramblinis vėžlys (Dipsochelys dussumieri) Dipsochelys grandidieri Seišelių dramblinis vėžlys (Dipsochelys hololissa) Furculachelys: Furculachelys nabeulensis Geochelone: raudonkojis vėžlys (Geochelone carbonaria) čilinis vėžlys (Geochelone chilensis) geltonkojis vėžlys (Geochelone denticulata) žvaigždinis vėžlys (Geochelone elegans) Galapagų dramblinis vėžlys (Geochelone nigra) panterinis vėžlys (Geochelone pardalis) plokščianugaris dramblinis vėžlys (Geochelone platynota) spinduliuotasis vėžlys (Geochelone radiata) Geochelone sulcata kampuotasis vėžlys (Geochelone yniphora) Gopherus: dykuminis vėžlys (Gopherus agassizii) Teksaso vėžlys (Gopherus berlandieri) geltonjuostis vėžlys (Gopherus flavomarginatus) Goferio vėžlys (Gopherus polyphemus) Homopus: Homopus areolatus Homopus boulengeri Homopus femoralis Homopus signatus Indotestudo: Indotestudo elongata Indotestudo forstenii Kinixys: Kinixys belliana kiniksas (Kinixys erosa) Kinixys homeana Kinixys natalensis Kinixys spekii Malocochersus: plokščiašarvis vėžlys (Malacochersus tornieri) Manouria: rudasis vėžlys (Manouria emys) Manouria impressa Psammobates: Psammobates geometricus Psammobates oculiferus Psammobates tentorius Pyxis: madagaskarinis voravėžlis (Pyxis arachnoides) Madagaskaro plokščiauodegis vėžlys (Pyxis planicauda) Testudo: Testudo angulata Testudo antakyensis Testudo flavominimaralis graikinis vėžlys (Testudo graeca) Balkanų vėžlys (Testudo hermanni) egiptinis vėžlys (Testudo kleinmanni) kraštuotasis vėžlys (Testudo marginata) Testudo weissingeriSauszemes bruņurupuču dzimta (Testudinidae) ir viena no bruņurupuču kārtas (Testudines) slēptkakla bruņurupuču dzimtām, kurai piederošās sugas mājo uz sauszemes. Šajā dzimtā ir 15 mūsdienās dzīvojošas ģintis ar apmēram 50 sugām un 4 izmirušas ģintis. Sauszemes bruņurupuču dzimtas tuvākie radinieki ir purva bruņurupuču dzimtas (Emydidae) sugas.[1]
Sauszemes bruņurupuči savvaļā sastopami Ziemeļamerikā, Dienvidamerikā, Eiropā, Āzijā, Āfrikā un vairākās salās - Madagaskarā un Galapagu salās, kā arī Aldabras atolā.[1] Tie mājo gan mērenajā joslā, gan tuksnesī, gan lietus mežos.
Kā lielāko daļu bruņurupuču sauszemes bruņurupuču dzimtas sugas pret ienaidniekiem aizsargā kaula čaula, kuras virsējo kārtu veido ragvielas vairodziņi. Bruņu augšējais vairogs - karapakss lielākajai daļai ir augstu izcelts, turklāt atšķirībā no citām dzimtām, šīm sugām ir papildus savienojums čaulai ar krūšu kurvi (ribām). Divām ģintīm (sauszemes brunurupučiem (Testudo) un zirnekļbruņrupučiem (Pyxis)) plastronam (apakšējam vairogam) ir kustīgs locījums jeb eņģe, bet eņģmuguras bruņurupučiem (Kinixys) vienīgajiem ir kustīgs karapaksa locijums čaulas pēdējā trešdaļā.[1] Enģmuguru bruņurupuči, ievelkoties čaulā, spēj pielocīt karapaksa beigu daļu, līdzīgi kā ar durtiņām nosedzot asti un pakaļkājas. Šīs dzimtas sugām ir masīvas, stabveidīgas kājas. Pirksti saauguši kopā un tikai īsie nagi norāda katra pirksta atrašanās vietu pēdā. Galvas un kāju ādu, īpaši priekškāju, bagātīgi sedz ragvielas zvīņas un vairodziņi.[1]
Sauszemes bruņurupuču dzimtas sugas var būt dažāda lieluma. Vidēji lielākās dzimtā ir zvaigžņoto bruņurupuču (Geochelone) sugas, bet mazākās plakanbruņrupuči (Homopus).[1] Vislielākais uz kontinentālās sauszemes dzīvojošais bruņurupucis ir Āfrikas spurainais bruņurupucis (Geochelone sulcata), kura čaulas garums var sasniegt 83 cm,[2] bet par to lielāks ir Galapagu salās dzīvojošais Galapagu bruņurupucis (Chelonoidis nigra).[3] Tā masa var sasniegt 400 kg[4] un bruņu garums 1,8 metrus.[5] Vismazākais dzimtā un visā bruņurupuču kārtā ir raibais plakanbruņrupucis (Homopus signatus)[6] Tā tēviņu bruņu garums nepārsniedz 8 cm un svars ir apmēram 70 g.[7]
Lielākajai daļai sauszemes bruņurupuču dzimtas sugām piemīt dzimumdimorfisms. Atšķirības dažādām sugām var būt dažādas. Dažām sugām tēviņiem ir garāks karapaksa kakla vairogs, citām sugām mātītēm ir garāki nagi. Lielākajai daļai sugu mātītes ir lielākas par tēviņiem. Tēviņu plastrons ir viegli ieliekts uz iekšu, lai atvieglotu pārošanos. Visvieglākais veids, kā atšķirt abus dzimumus, ir aplūkot bruņurupuču astes. Mātītēm ir īsākas astes un tās ir noliektas uz leju, bet tēviņiem aste ir daudz garāka un parasti pacelta uz augšu.
Sauszemes bruņurupuču dzimtas sugas ir aktīvas dienas gaišajā laikā vai krēslas stundās atkarībā no gaisa temperatūras. Tie pamatā ir vientuļnieki un neveido attiecības ar citiem indivīdiem. Lielie bruņurupuči ir ļoti lēni. Tie pārvietojas ar ātrumu 0,27 km/h.[8] Sauszemes bruņurupuču dzimtas sugas pamatā ir zālēdājas. Tās barojas ar zāli, sēklām, ziediem, kaktusiem un augļiem, lai gan ir dažas sugas, kas barojas arī ar maitu.[1]
Pārošanās sezonā uzvedības modeļi dažādām sugām ir atšķirīgi, bet visbiežāk tēviņi seko mātītēm, kamēr tās noķer. Mātīte izkasa zemē iedobi un parasti izdēj nelielu skaitu olu (līdz 10[1]), bet olu skaits atkarībā no sugas var būt dažāds (1—30[9]) Dējumi viena gada laikā var būt vairāki.[1] Olas tiek izdētas nakts laikā un nosegtas ar augsni vai organiskiem trūdiem. Tad mātīte pamet olas un augsnes siltuma sildīta olās attīstās jaunā paaudze. Atkarībā no sugas inkubācijas periods ilgst 60—120 dienas.[9]
Lai arī pieauguši bruņurupuči ir labi pasargāti no ienaidniekiem, ar to olām un mazuļiem barojas dažādi putni, plēsīgie zīdītāji un citas rāpuļu sugas. Mazāka auguma sugām medīti tiek arī pieaugušie indivīdi, īpaši bruņurupučus ir iecienījuši jenoti un dažādās suņu dzimtas sugas.[1]
Sauszemes bruņurupuču dzimta (Testudinidae)
Sauszemes bruņurupuču dzimta (Testudinidae) ir viena no bruņurupuču kārtas (Testudines) slēptkakla bruņurupuču dzimtām, kurai piederošās sugas mājo uz sauszemes. Šajā dzimtā ir 15 mūsdienās dzīvojošas ģintis ar apmēram 50 sugām un 4 izmirušas ģintis. Sauszemes bruņurupuču dzimtas tuvākie radinieki ir purva bruņurupuču dzimtas (Emydidae) sugas.
Sauszemes bruņurupuči savvaļā sastopami Ziemeļamerikā, Dienvidamerikā, Eiropā, Āzijā, Āfrikā un vairākās salās - Madagaskarā un Galapagu salās, kā arī Aldabras atolā. Tie mājo gan mērenajā joslā, gan tuksnesī, gan lietus mežos.
Kura-kura (bahasa Inggeris: Tortoise) ialah salah satu daripada haiwan yang terdapat di banyak tempat di dunia.
Kura-kura terdapat di banyak tempat di dunia termasuk seluruh Malaysia.
Kura-kura secara umumnya merujuk kepada haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam haiwan, bertulang belakang (vertebrata), kelas reptilia. Tubuh kura-kura dilindungi oleh kerangka khas atau cengkerang yang bertindak melindungi organ-organ dalamannya. Bahagian atasnya dikenali sebagai karapas untuk melindungi belakang kura-kura. Manakala bahagian bawahnya pula adalah plastron untuk melindungi dada haiwan tersebut.
Saiz kura-kura berbeza dari beberapa sentimeter sehinggalah dua meter. Pada kebiasaannya kura-kura mempunyai tempoh hayat yang panjang dan hidup lama, contohnya Kura-kura Galápagos diketahui hidup selama melebihi 150 tahun. Malah terdapat juga kura-kura dari spesis Aldabra bernama Adwaita yang diketahui hidup selama 255 tahun.
Kura-kura pertama telahpun wujud pada era dinosaur, kira-kira 200 juta tahun dahulu. Kura-kura merupakan satu-satunya cabang dari "clade Anapsida" silam, yang termasuk kumpulan seperti procolophonoids, millerettids dan pareiasaurs. Kebanyakan anapsids menjadi pupus pada akhir tempoh Permian, kecuali procolophonoids dan susur-galur testudines (kura-kura).
Kesemua kura-kura, sama ada yang masih hidup atau telahpun pupus merupakan dari susunan Chelonia, termasuk super susunan Testudines.
Kura-kura merupakan haiwan maun. Makanan utama kura-kura adalah tumbuh-tumbuhan seperti kangkung, sawi, rumput liar, buah dan kuntuman bunga. Sesetengah spesis kura-kura juga bergantung hidup dengan makan haiwan kecil lain seperti cacing tanah, ulat, serangga dan siput.
Sebagai reptilia, kura-kura membiak dengan cara bertelur di dalam sarang yang dibinanya.
Terdapat dua jenis kura-kura yang diketahui berdasarkan tabiat hidup mereka secara umum. Pertama ialah kura-kura akuatik atau semi-akuatik. Kura-kura jenis ini menghabiskan sepenuh masanya dengan berada di dalam air. Kedua ialah kura-kura non-akuatik. Tidak seperti kura-kura akuatik, mereka perlu berada di atas darat dan bukanlah perenang yang baik seperti kura-kura akuatik.
Kura-kura ialah haiwan ektoterma (berdarah dingin), oleh itu ia sentiasa kelihatan berjemur di longgokan kayu dan batu untuk mengumpulkan haba pada badannya.
Sebuah tempat yang aman, sungai dengan air yang jernih.[perlu rujukan]
Keluarga Testudinidae (Batsch, 1788)[1]
Senarai genus ini adalah berdasarkan pandangan van Dijk et al. (2014)[2] dan Rhodin et al. (2015).[3] Spesies dari setiap genus ini lebih mudah dikenali sebagai Kura-kura Darat (Tortoise) atau Baning kerana saiznya yang agak besar, habitat mereka yang lebih bersifat kedaratan (non-akuatik), kering, serta jari kaki yang tidak berselaput renang.[4]
Keluarga Emydidae (Rafinesque, 1815)
Senarai ini juga dikenali umum sebagai kura-kura. Ciri-ciri yang dimiliki mereka adalah bersifat semi-akuatik dan biasanya digelar sebagai Kura-kura Air (Turtle atau Terrapin) kerana menghabiskan sepenuh masanya di dalam air. Terdapat dua subkeluarga dan 10 genus seperti berikut:
Terdapat pelbagai spesies kura-kura dari Malaysia, antaranya dikenali dengan nama tempatan seperti berikut:-
. PMID 11749704. Kura-kura (bahasa Inggeris: Tortoise) ialah salah satu daripada haiwan yang terdapat di banyak tempat di dunia.
Landschildpadden[1] (Testudinidae) zijn een familie van schildpadden (Testudines).[2] De groep werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door John Edward Gray in 1825.
Landschildpadden verschillen van de water- en moerasschildpadden doordat veel soorten weleens baden maar vrijwel nooit kunnen zwemmen en dus geen gestroomlijnd schild nodig hebben. Veel soorten landschildpadden zouden zelfs verdrinken als ze in dieper water terechtkomen. Het schild is meestal erg hard en bol van vorm, in water levende schildpadden hebben meestal een zachter en dus lichter schild dat veel platter en dus gestroomlijnder is. Een ander kenmerk is dat de meeste landschildpadden voornamelijk of geheel van planten leven, sommige eten ook wel aas.
Een aantal soorten zijn echte grazers die voornamelijk van grassen leven, deze soorten hebben een trage motoriek en stofwisseling maar een voordeel is dat ze zeer oud kunnen worden. Er zijn echter vele water- of moerasschildpadden die ook voornamelijk planten eten. In België en Nederland leeft geen enkele landschildpad; de bekendste Europese soort is de Griekse landschildpad (Testudo hermanni), die veel gehouden wordt in terraria, maar steeds zeldzamer wordt.
In Frankrijk leven in het 'Morengebergte' ('het Massif des Maures') boven Saint-Tropez nog landschildpadden in het wild. Omdat vele schildpadden omkomen in de bosbranden in de zomer of doordat zij worden aangereden, is er in het gehucht 'Mayon' een kwekerij van schildpadden, waar ook gewonde schildpadden ter verzorging worden opgevangen. Tegen betaling van een entree is deze kwekerij te bezoeken. Het plaatsje Mayon ligt even boven La Garde-Freinet (A8, afslag 'Le Luc'). Aan de kant van de weg wordt de kwekerij met een bord aangegeven.
Landschildpadden spreken vaak tot de verbeelding omdat ze erg groot, erg zwaar en vooral erg oud kunnen worden. De oudst bekende schildpad ooit stierf in 2006 op 255-jarige leeftijd en heette Adwaitya. Een andere stokoude schildpad was Tu'i Malila, dit was een stralenschildpad die minstens 188 jaar oud werd, of misschien zelfs 192 jaar. Een eveneens zeer oude schildpad was Harriet en ze vierde in 2006 haar 175e verjaardag. In juni 2006 overleed ze na aan korte ziekteperiode doordat haar hart het begaf. Vroeger heette dit exemplaar overigens Harry omdat men dacht dat het een mannetje was, maar het bleek een vrouwelijke Galapagosreuzenschildpad (Geochelone nigra).
In 2005 lukte het de ZOO Antwerpen om als eerste ter wereld Egyptische landschildpadden (Testudo kleinmanni) zich te laten voortplanten in gevangenschap, iets wat de dierentuinen van Amsterdam, Berlijn en Rotterdam al enkele jaren tevergeefs hebben geprobeerd. De twee Egyptische landschildpadden kwamen erbij in juli 2005.
Onderstaand een lijst van alle soorten schildpadden uit de familie landschildpadden of Testudinidae. Er zijn 55 soorten die verdeeld worden in 16 geslachten. Vijf geslachten zijn monotypisch wat wil zeggen dat ze slechts door een enkele soort worden vertegenwoordigd. De soorten uit het geslacht Dipsochelys worden sinds 2014 aan andere groepen toegekend.[3]
Familie Testudinidae
Bronnen
Landschildpadden (Testudinidae) zijn een familie van schildpadden (Testudines). De groep werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door John Edward Gray in 1825.
Landschildpadden verschillen van de water- en moerasschildpadden doordat veel soorten weleens baden maar vrijwel nooit kunnen zwemmen en dus geen gestroomlijnd schild nodig hebben. Veel soorten landschildpadden zouden zelfs verdrinken als ze in dieper water terechtkomen. Het schild is meestal erg hard en bol van vorm, in water levende schildpadden hebben meestal een zachter en dus lichter schild dat veel platter en dus gestroomlijnder is. Een ander kenmerk is dat de meeste landschildpadden voornamelijk of geheel van planten leven, sommige eten ook wel aas.
Een aantal soorten zijn echte grazers die voornamelijk van grassen leven, deze soorten hebben een trage motoriek en stofwisseling maar een voordeel is dat ze zeer oud kunnen worden. Er zijn echter vele water- of moerasschildpadden die ook voornamelijk planten eten. In België en Nederland leeft geen enkele landschildpad; de bekendste Europese soort is de Griekse landschildpad (Testudo hermanni), die veel gehouden wordt in terraria, maar steeds zeldzamer wordt.
In Frankrijk leven in het 'Morengebergte' ('het Massif des Maures') boven Saint-Tropez nog landschildpadden in het wild. Omdat vele schildpadden omkomen in de bosbranden in de zomer of doordat zij worden aangereden, is er in het gehucht 'Mayon' een kwekerij van schildpadden, waar ook gewonde schildpadden ter verzorging worden opgevangen. Tegen betaling van een entree is deze kwekerij te bezoeken. Het plaatsje Mayon ligt even boven La Garde-Freinet (A8, afslag 'Le Luc'). Aan de kant van de weg wordt de kwekerij met een bord aangegeven.
Landschildpadden spreken vaak tot de verbeelding omdat ze erg groot, erg zwaar en vooral erg oud kunnen worden. De oudst bekende schildpad ooit stierf in 2006 op 255-jarige leeftijd en heette Adwaitya. Een andere stokoude schildpad was Tu'i Malila, dit was een stralenschildpad die minstens 188 jaar oud werd, of misschien zelfs 192 jaar. Een eveneens zeer oude schildpad was Harriet en ze vierde in 2006 haar 175e verjaardag. In juni 2006 overleed ze na aan korte ziekteperiode doordat haar hart het begaf. Vroeger heette dit exemplaar overigens Harry omdat men dacht dat het een mannetje was, maar het bleek een vrouwelijke Galapagosreuzenschildpad (Geochelone nigra).
In 2005 lukte het de ZOO Antwerpen om als eerste ter wereld Egyptische landschildpadden (Testudo kleinmanni) zich te laten voortplanten in gevangenschap, iets wat de dierentuinen van Amsterdam, Berlijn en Rotterdam al enkele jaren tevergeefs hebben geprobeerd. De twee Egyptische landschildpadden kwamen erbij in juli 2005.
Landskilpadder er en gruppe skilpadder som lever på land. I likhet med havskilpaddene har de et skall som beskytter dem mot rovdyr. Landskilpadder har både et indre og et ytre skjelett. De varierer i størrelse fra noen få centimeter til to meter. De fleste er dagaktive.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Landskilpadder er en gruppe skilpadder som lever på land. I likhet med havskilpaddene har de et skall som beskytter dem mot rovdyr. Landskilpadder har både et indre og et ytre skjelett. De varierer i størrelse fra noen få centimeter til to meter. De fleste er dagaktive.
Multimedia w Wikimedia Commons Żółwie lądowe (Testudinidae) – rodzina żółwi z grupy skrytoszyjnych. Należy do niej około 40 gatunków zwierząt ciepłolubnych, preferujących tereny suche typu sawannowego i pustynie.
Żółwie lądowe (Testudinidae) – rodzina żółwi z grupy skrytoszyjnych. Należy do niej około 40 gatunków zwierząt ciepłolubnych, preferujących tereny suche typu sawannowego i pustynie.
Opis Ich wspólną cechą są grube, słupowate kończyny o zrośniętych palcach zakończone pazurami. Karapaks większości tych żółwi jest skostniały i wysoko wysklepiony. Z powodu ciężkiego pancerza nie mogą się szybko poruszać. Rozmiary od 6 do 130 cm długościTestudinidae é a família da ordem Testudines que engloba várias espécies de répteis terrestres, entre as quais os jabutis.
Como todos os outros quelónios, os testudinídeos têm o corpo protegido por uma carapaça e plastrão. As tartarugas terrestres podem apresentar, conforme a espécie, dimensões muito variáveis, desde alguns centímetros até mais de um metro.
A sua dieta é herbívora, embora nalguns casos se alimentem também de carne (por exemplo todas as espécies do género Kinixys).
Geralmente, estes animais podem viver até idades muito avançadas e por isso representam símbolos de longevidade em diversas culturas. Os animais mais velhos registados na terra foram duas tartarugas terrestres Tui Malila (morreu em 1967) e harriet que tem uma idade estimada em 170 anos.
A família Testudinidae foi tradicionalmente dividida em duas subfamílias, Testudininae Gray, 1825 e Xerobatinae Agassiz, 1857, entretanto, análises filogenéticas não reconhecem nenhuma subdivisão para a família.[1]
Gêneros recentes em ordem alfabética:[2]
Testudinidae é a família da ordem Testudines que engloba várias espécies de répteis terrestres, entre as quais os jabutis.
Como todos os outros quelónios, os testudinídeos têm o corpo protegido por uma carapaça e plastrão. As tartarugas terrestres podem apresentar, conforme a espécie, dimensões muito variáveis, desde alguns centímetros até mais de um metro.
A sua dieta é herbívora, embora nalguns casos se alimentem também de carne (por exemplo todas as espécies do género Kinixys).
Geralmente, estes animais podem viver até idades muito avançadas e por isso representam símbolos de longevidade em diversas culturas. Os animais mais velhos registados na terra foram duas tartarugas terrestres Tui Malila (morreu em 1967) e harriet que tem uma idade estimada em 170 anos.
Testudinidae este o familie de broaște țestoase.
Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Podríša po slovensky=)
Kmeň (phylum) Chordáty (Chordata) Podkmeň (subphylum) Stavovce (Vertebrata) Trieda (classis) Plazy (Sauropsida) Rad (ordo) Korytnačkotvaré (Testudines) Nadčeľaď (superfamilia) Testudinoidea Čeľaď (familia) Korytnačkovité (Testudinidae)Korytnačkovité (Testudinidae) je čeľaď suchozemských plazov z radu korytnačkotvaré (Testudines).
Karapax a plastrón majú spojený mostom. Rôzne druhy dorastajú do rôznych veľkosti od niekoľkých centimetrov až do dvoch metrov. Sú obvykle aktívne cez deň, so závislosťou na okolitej teplote po zotmení. Sú to všeobecne samotárske zvieratá.
Väčšinou sú bylinožravce, živia sa trávou, listovou zeleninou, kvetinami, ovocím. Niektoré druhy sú všežravé. Niektoré druhy konzumujú červy, hmyz a zdochliny v ich prirodzenom prostredí. Príliš mnoho bielkovín je pre nich však škodlivé a môže spôsobiť deformáciu panciera a iné zdravotné problémy.
Mnoho druhov korytnačiek je sexuálne dimorfných, rozdiely medzi samcami a samicami sa líšia druh od druhu. U niektorých druhov majú samci dlhší, vyčnievajúci krčný štítok na panciery ako samice, u iných majú dlhšie drápy na predných končatinách. U väčšiny druhov korytnačiek býva samica väčšia ako samec. Niektorí vedci sa domnievajú, že samci rastú rýchlejšie, zatiaľ čo samice pomalšie ale viac. Samec má tiež plastrón zakrivený dovnútra kvôli reprodukcii. Najjednoduchší spôsob ako určiť pohlavie korytnačky, je pozrieť sa na chvost. Samice majú spravidla menší chvost, zatiaľ čo samci majú oveľa dlhší.
Samica kladie jedno až tri vajca do vyhrabanej jamky v piesku.[1] Vajcia znáša a potom zahrabáva obvykle v noci. Vajcia sú ponechané bez dozoru a podľa druhu za 60 – 120 dní sa liahnu mláďatá.[2] Veľkosť vajíčka závisí na veľkosti matky a možno ho odhadnúť podľa otvoru kloaky medzi karapaxom a plastrónom. Plastrón u samice má viditeľný vrub pod chvostom, čo uľahčuje prechádzaniu vajca. Po skončení inkubačnej doby už majú mláďatá zub, aby sa vymanili zo svojej škrupiny. Mladé korytnačky často vyžadujú viac živín ako dospelí. Je bežné, že mláďatá bylinožravých druhov jedia červy alebo larvy hmyzu kvôli proteínu.
Korytnačkovité (Testudinidae):
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Korytnačkovité
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Korytnačkovité
Korytnačkovité (Testudinidae) je čeľaď suchozemských plazov z radu korytnačkotvaré (Testudines).
Landsköldpaddor (familjen Testudinidae) är oftast mindre än sina havslevande släktingar men det finns även stora arter, som galapagossköldpaddorna och aldabrasköldpaddan. En landsköldpadda som är populär att ha som husdjur är rysk stäppsköldpadda. Vissa landsköldpaddor kan leva i mer än 190 år. Precis som havssköldpaddor lägger de ägg i sandgropar på stränder. För att skydda äggen mot predatorer täcks groparna sedan över med sand, vilket också skyddar mot kraftiga temperatursvängningar och uttorkning. Därefter slutar omsorgen för avkomman: när äggen kläckts får ungarna genast klara sig själva.
Denna artikel om sköldpaddor saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Landsköldpaddor (familjen Testudinidae) är oftast mindre än sina havslevande släktingar men det finns även stora arter, som galapagossköldpaddorna och aldabrasköldpaddan. En landsköldpadda som är populär att ha som husdjur är rysk stäppsköldpadda. Vissa landsköldpaddor kan leva i mer än 190 år. Precis som havssköldpaddor lägger de ägg i sandgropar på stränder. För att skydda äggen mot predatorer täcks groparna sedan över med sand, vilket också skyddar mot kraftiga temperatursvängningar och uttorkning. Därefter slutar omsorgen för avkomman: när äggen kläckts får ungarna genast klara sig själva.
Kara kaplumbağası (Testudinidae), karada yaşayan kaplumbağaların genel adıdır. Kara kaplumbağalarına bazen tosbağa denilse de bu ad daha çok mahmuzlu Akdeniz kaplumbağası (Testudo graeca) için kullanılır.
Türkiye de bulunan kara kaplumbağaları çoğunlukla Testudo Graeca Ibera cinsidir (Akdeniz cinsi). Kara kaplumbağaları, diğer kaplumbağaların aksine su kenarlarında yaşamazlar. Hatta çoğu türü çöl ve bozkır gibi kurak bölgelerde yaşar. Besinlerinin %99'u bitkilerden oluşmaktadır. Kara kaplumbağaları genellikle bitki yiyerek beslenir. Ancak bazı türler solucan ve böcek de yiyebilir. Güneşe karşı dönerek durmaktan ve dinlenmekten hoşlanırlar.Kabukları kitin polisakkaritini içerdiği için çok sert ve dayanıklıdır. Kara kaplumbağaları boyutlarına göre değişerek 40 yıl ile 200 yıl arası yaşarlar. Kara kaplumbağaları çok yavaş hareket eder. En fazla 0.17 km hızla koşabilirler. Küçük kaplumbağalarda cinsiyet ayrımı yapılamaz. Genel olarak erkeklerle dişileri ayıran en önemli özellikler; Erkeklerde kuyruk dişilere oranla daha uzun ve kalındır. Karın altı kabuğu erkeklerde daha kuvvetli ve içbükeydir. Erkeklerde ön bacak tırnaklarından bir tanesi dişiyi çiftleşme anında kavrayabilmek için daha uzundur. Hayvanat bahçesi gibi yerlerde erken dönemlerde cinsiyet tayini, kandaki östrojen ve testosteron hormonları seviyelerine bakılarak yapılır. Yumurtayla üreyen bu hayvanların yumurta şekil ve sayıları, yumurtadan yavrunun çıkma süreleri değişikliler göstermektedir. Yumurtadan çıkma süreleri 2 ile 3 ay arası değişir. Çiftleşme zamanları iklim koşullarına göre değişmektedir. Genelde kaplumbağalar Nisan ayının başından, Mayıs ayının sonuna kadar çiftleşirler. Bu dönemde günlerin uzun olması ve güneş ışığının fazlalığı önemli rol oynamaktadır. Dişiler çiftleştikten sonra spermi 4 yıl gibi bir süre saklayabilirler. Kaplumbağaların yaşamında ısınında çok önemli etkileri vardır. Poikilotermik (vücut ısıları çevre sıcaklığı ile değişir) hayvanlardır. Vücut sıcaklıkları çevre sıcaklığının 0.1-0.2 derece altındadır. Kaplumbağaların sindirim enzimlerinin aktiviteleri 20 - 22 derecenin altında azalmaktadır. Sindirim işlemi yüksek ısıda hızlanmaktadır. Solunum sırasında akciğerlere hava alınması, omuz kaslarının gerilmesi ile göğüs içi hacim genişler daha sonra iç organların basıncı ile hava dışarı atılır .Kaplumbağaların yürümedikleri zaman omuz ve ayaklarının oynaması soluk alma işlemi ile ilgilidir. Kaplumbağaların çenelerinde diş yoktur, dillerini dışarı çıkaramazlar. Gözler parlak ve göz kapakları gelişmiştir. Kulak kepçeleri bulunmamaktadır. Kara kaplumbağalarının ayaklarında beş parmak bulunmaktadır.
Yavru bir kara kaplumbağası yumurtadan çıkıyor
Bir leopar kaplumbağası (Geochelone pardalis)
4 ayrı türden kara kaplumbağası
.png){kind=small}
Sürüngenler ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Kara kaplumbağası (Testudinidae), karada yaşayan kaplumbağaların genel adıdır. Kara kaplumbağalarına bazen tosbağa denilse de bu ad daha çok mahmuzlu Akdeniz kaplumbağası (Testudo graeca) için kullanılır.
Загальний розмір у різних родів та видів цієї родини коливається від 7 см до 1,30 м. Значній кількості видів притаманний статевий диморфізм. Жива вага може сягати 400 кг. Голова зверху вкрита великими симетричними щитками. Панцир опуклий, задні ноги товсті, стовпоподібні. Представники цієї родини наділені міцним кістковим панциром, який вкрито товстими роговими щитками з чіткими концентричними шарами на поверхні. Невральні кісткові пластинки, що розташовані посередині спини, мають 6-ти або поперемінно 4—і 8-кутну форму. Зазвичай у них є 2 метаневральні пластинки. Крайових (маргінальних) щитків — 11 пар, рідше 12. З додаткових інфрамарганальних щитків можуть бути тільки пахвовий й паховий. Пластрон міцно з'єднаний з карапаксом кістковим швом. На кожному пальці не більше двох фаланг. Вони зрощені і тільки кігті залишаються вільними; плавальних перетинок немає.
Це суто наземні, суходольні черепахи. Віддають перевагу степам, саванам, пустелям, напівпустелям. Водночас є роди, що мешкають у вологих тропічних лісах. Досить повільні швидкість до 0,27 км на годину), при небезпеці ховають голову під панцир. Здебільшого травоїдні, інколи можуть вживати хробаків та личинки комах.
Відкладають до 30 яєць. У деяких видів самиці можуть робити декілька кладок за сезон. Молоді черепашата з'являються через 60—120 днів.
Тривалість життя коливається від 50 до 100 років, зафіксовані деякі випадки, коли ці черепахи досягали 150-річного віку.
Мешкають у Північній та Південній Америці, Європі, Африці, Азії, на острові Мадагаскар, Галапагоських й Сейшельських островах.
Họ Rùa cạn hay họ Rùa núi (danh pháp khoa học: Testudinidae) là một họ bò sát thuộc bộ Rùa (Testudines). Từ kỷ Tam Điệp, rùa hoàn toàn chuyển hóa và hầu như không biến đổi cho đến nay. Cũng giống như rùa nước, rùa cạn dùng lớp vỏ cứng của mình để tự bảo vệ khỏi thú ăn thịt. Phần trên của lớp vỏ là mai, phần dưới là yếm. Rùa cạn có cả bộ xương trong lẫn bộ xương ngoài. Rùa cạn có kích thước từ vài cm đến 2 mét. Rùa cạn là động vật hoạt động ban ngày, thiên về lúc hoàng hôn, tùy vào nhiệt độ xung quanh. Nói chung chúng là các loài động vật nhút nhát.
Cơ thể ẩn trong bộ giáp xương hợp thành lớp mai (mảng giáp xương trên) và yếm (mảng giáp dưới). Mai và yếm phủ nhiều lớp sừng là keratin). Có khoảng 58 loài thuộc họ Rùa cạn. Các loài rùa cạn thường phân bố ở vùng nhiệt đới và xích đạo.
Phần lớn rùa cạn ăn thực vật, như cỏ, rong, lá xanh, hoa và một số hoa quả. Rùa cảnh thường được cho ăn cỏ linh lăng, cỏ ba lá, bồ công anh, và một số loại rau diếp. Một số loài rùa thỉnh thoảng ăn giun hay côn trùng, nhưng cho ăn nhiều protein quá sẽ gây biến dạng cho bộ mai và không tốt cho sức khỏe. Không nên cho rùa ăn thức ăn dành cho chó mèo, vì chúng không chứa các chất dinh dưỡng cần thiết cho động vật bò sát; nhất là vì chúng chứa quá nhiều protein. Thêm vào đó, không nên giả định là tất cả các loại rùa nuôi nhốt đều có chung một khẩu vị. Các loại rùa khác nhau đòi hỏi các chất dinh dưỡng khác nhau. Để biết chính xác loại rùa nào cần loại thức ăn nào, cần tham khảo thêm ý kiến bác sĩ thú y, hay người nghiên cứu bò sát.
Các chi rùa cạn sau đây được liệt kê theo Rhodin và ctv., (2010)[2], với bổ sung các chi tuyệt chủng theo Mikko's Phylogeny Archive[3].
Rùa Testudo marginata non nở ra từ trứng.
Rùa con, chưa đầy một ngày tuổi
Testudo graeca ibera,Testudo hermanni boettgeri,Testudo hermanni hermanni,Testudo marginata sarda
Rùa báo (Stigmochelys pardalis) trẻ, chừng 20 tuổi, đang ăn cỏ tại Tanzania.
Rùa khổng lồ Aldabra (Aldabrachelys gigantea).
Rùa báo, chừng 22 tuổi
Cặp rùa trong sở thú kết đôi
Một cậu bé cưỡi rùa trong sở thú
_cactus_at_Smyrna_Dunes_Park_-_Flickr_-_Andrea_Westmoreland.jpg)
_-_Thailand_1.jpg)
_(7783149638).jpg)
|coauthors= bị phản đối (trợ giúp)
|coauthors= bị phản đối (trợ giúp)
Họ Rùa cạn hay họ Rùa núi (danh pháp khoa học: Testudinidae) là một họ bò sát thuộc bộ Rùa (Testudines). Từ kỷ Tam Điệp, rùa hoàn toàn chuyển hóa và hầu như không biến đổi cho đến nay. Cũng giống như rùa nước, rùa cạn dùng lớp vỏ cứng của mình để tự bảo vệ khỏi thú ăn thịt. Phần trên của lớp vỏ là mai, phần dưới là yếm. Rùa cạn có cả bộ xương trong lẫn bộ xương ngoài. Rùa cạn có kích thước từ vài cm đến 2 mét. Rùa cạn là động vật hoạt động ban ngày, thiên về lúc hoàng hôn, tùy vào nhiệt độ xung quanh. Nói chung chúng là các loài động vật nhút nhát.
Как правило, сухопутные черепахи растительноядны (питаются зеленью, овощами и разными фруктами), однако их рацион может включать определённое количество пищи животного происхождения. Могут очень долго обходиться без воды и пищи, а при наличии сочной растительности вообще не нуждаются в воде, но охотно пьют её, особенно в жару.
Это заготовка статьи по герпетологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Как правило, сухопутные черепахи растительноядны (питаются зеленью, овощами и разными фруктами), однако их рацион может включать определённое количество пищи животного происхождения. Могут очень долго обходиться без воды и пищи, а при наличии сочной растительности вообще не нуждаются в воде, но охотно пьют её, особенно в жару.
陸龜是龜鱉目（Testudinidae）的陸生爬行動物，是種獨居動物。像牠們的遠親海龜一樣，陸龜以龜殼保護自身，免受獵食者襲擊。龜殼的頂部為龜甲，底部為龜板。陸龜同時擁有內骨骼與外骨骼，其體形由數公分至兩米不等。陸龜是晝行動物，通常在黃昏時分活动。
陸龜共有11屬40種（或42種）。除大洋洲和南極洲外，其他各大洲均有分佈。
根據整合分類學資訊系統，陸龜科的12屬41種分別如下[1]：
陸龜是龜鱉目（Testudinidae）的陸生爬行動物，是種獨居動物。像牠們的遠親海龜一樣，陸龜以龜殼保護自身，免受獵食者襲擊。龜殼的頂部為龜甲，底部為龜板。陸龜同時擁有內骨骼與外骨骼，其體形由數公分至兩米不等。陸龜是晝行動物，通常在黃昏時分活动。
リクガメ科（リクガメか、Testudinidae）は、爬虫綱カメ目に含まれる科。
アフリカ大陸、北アメリカ大陸、南アメリカ大陸、ユーラシア大陸、インドネシア（スマトラ島、スラウェシ島、ボルネオ島）、エクアドル（ガラパゴス諸島）、スリランカ、セーシェル（アルダブラ環礁）、マダガスカル[4][5]
現生の最大種はアルダブラゾウガメ（A. g. hololissaを亜種とした場合）で最大甲長138センチメートル[6][7]。化石種も含めた最大種はColossochelys atlasで甲長約200センチメートル[6]。最小種はシモフリヒラセリクガメで最大甲長9.6センチメートルとカメ目全種でも最小種[5]。背甲はドーム状やアーチ状に盛り上がる傾向がある[4][5]。
頭部は中型で、縦幅は短いが幅広い[5]。咬合面や顎を覆う角質（嘴）は幅広い[5]。種によっては嘴に鋸状の突起や畝があり、歯のように植物を切断したりすることができる[5]。舌が発達するが、舌弓はあまり発達しない[5]。頸部はやや短い[5]。四肢は太くて短く、指趾は退化して短い（趾骨が2個以上ない[4]）[5]。頭部や四肢は大型鱗で覆われる[5]。
始新世の北アメリカやヨーロッパで出現したと考えられている[8]。
核DNAやミトコンドリアDNAの分子系統学的解析からイシガメ科に最も近縁とされ、単系統群を形成すると考えられている[5]。
以下の現生種および近代に絶滅した種の分類・英名はTurtle Taxonomy Working Group(2017)、和名は安川(2008)に従う[2][5]。
カメ目で唯一陸棲種のみで構成されるが、セオレガメ属の一部やムツアシガメ属などのように頻繁に水に漬かるような生活を送る種もいる[5]。
食性は植物食（一部は植物食傾向の強い雑食）だが[4]、昆虫、陸棲の貝類、動物の死骸などを食べることもある[5]。
生息地では食用とされることもある。
開発による生息地の破壊、食用やペット用の乱獲などにより生息数が減少している種もいる[6][9]。
ペットとして飼育されることもあり、日本にも輸入されている。主に平面的な活動を行うため、床面積の広いケージを用意する[5]。
アルダブラゾウガメ
A. gigantea
ホウシャガメ
A. radiata
ケヅメリクガメ
C. carbonaria
アカアシガメ
C. carbonaria
ソリガメ
C. angulata
インドホシガメ
G. elegans
アナホリゴファーガメ
G. polyphemus
オウムヒラセリクガメ
H. areolatus
エロンガータリクガメ
I. elongata
パンケーキガメ
M. tornieri
エミスムツアシガメ
M. emys
クモノスガメ
P. arachnoides
ヒョウモンガメ
S. pardalis
땅거북과(학명: Testudinidae) 또는 대륙남생이과는 거북목에 속하는 대형 거북 과의 일종이다. 몸길이가 1.5M 이상이며, 몸무게는 100kg 이상이다. 특히, 갈라파고스땅거북은 탐험가 찰스 다윈이 발견한 것으로 유명하다. 속 마다 각각 독특한 특성을 지니고 있으나, 몸이 무거워서 주로 육지에서 살고, 보통 다른 거북들에 비해 등딱지가 매우 넓고 다리가 짧은 특징이 있다.
_-_Thailand_1.jpg)
