Adar dŵr mawr o deulu'r Gaviidae yw trochyddion. Fe'u ceir yn Hemisffer y Gogledd yng Ngogledd America ac Ewrasia. Fel rheol, maent yn nythu ar lynnoedd dŵr croyw ac yn gaeafu mewn dyfroedd arfordirol. Maent yn nofwyr a deifwyr ardderchog ond ni allant gerdded yn dda. Maent yn bwydo ar bysgod yn bennaf.
Adar dŵr mawr o deulu'r Gaviidae yw trochyddion. Fe'u ceir yn Hemisffer y Gogledd yng Ngogledd America ac Ewrasia. Fel rheol, maent yn nythu ar lynnoedd dŵr croyw ac yn gaeafu mewn dyfroedd arfordirol. Maent yn nofwyr a deifwyr ardderchog ond ni allant gerdded yn dda. Maent yn bwydo ar bysgod yn bennaf.
Doktagat (Gaviidae) leat dovttalottiid (Gaviiformes) čeardda áidna vuollečearda, man áidna sohka lea Gavia. Doktagat leat čáhcelottit. Dovktagiidda gullet vihtta šlája:
Kuikat[1] libo guikat (Gaviidae) on kuikkulinduloin (Gaviiformes) lahkon ainavo heimo. Heimon ainavo sugu on kuikat (Gavia).[2]
Kuikkien heimoh da suguh da samal kogo lahkoh kuuluu viizi luaduu:
Mustukulkukuikku da ruskeikulkukuikku ollah ainavot kuikat, kudamat pezoitutah Suomes. Kuikku pezoittuu kogo pohjazen Euraazien alovehel, a ruskeikulkukuikan aloveh on vie leviembi da kattau Euraazien pohjasvuittiloin lizäkse Pohjas-Amerikan pohjazimat vuitit. Jiäkuikku pezoittuu Sibiris, Al'askas da Kanuadas. Suomes tavatah konzutahto keviäl libo sygyzyl Suomen läbi muuttujii jiäkuikkii. Amerikanjiäkuikku pezoittuu Pohjas-Amerikan pohjasvuittilois, a talvehtiu sežo Päivänlasku-Europas. Suomes se on harvinaine gost'u. Tundrukuikku pezoittuu Al'askas, Pohjas-Kanuadas da Päivännouzu-Sibiris. Suomes tundrukuikku tavattih enzimäzen kerran vuonnu 2010.[3]
Kuikat libo guikat (Gaviidae) on kuikkulinduloin (Gaviiformes) lahkon ainavo heimo. Heimon ainavo sugu on kuikat (Gavia).
De famylje de seedûkers (Gaviidae) is de ienichste yn it skift fan de seedûkereftigen. Se binne behindich yn it ûnder wetter swimmen, en jeie sa op fisken en skaaldieren. Seedûkereftigen kinne harren op it lân net sa best rêde, en komme dêr allinnich om te brieden.
Der binne 5 soarten fan Seedûkers yn ien en itselde skaai.
De famylje de seedûkers (Gaviidae) is de ienichste yn it skift fan de seedûkereftigen. Se binne behindich yn it ûnder wetter swimmen, en jeie sa op fisken en skaaldieren. Seedûkereftigen kinne harren op it lân net sa best rêde, en komme dêr allinnich om te brieden.
Der binne 5 soarten fan Seedûkers yn ien en itselde skaai.
Tekst üüb Öömrang A siadükern san en kategorii an famile faan a fögler (Aves). Jo fiiw slacher lewe trinjam at Arktis.
A siadükern san en kategorii an famile faan a fögler (Aves). Jo fiiw slacher lewe trinjam at Arktis.
லூன் என்பது வட அமெரிக்கா, ஐரோவாசியா ஆகிய பகுதிகளில் காணப்படும் நீர்நிலையை ஒட்டி வாழும் ஒரு வகை மீன்கொத்திப் பறவையாகும். லூன்கள் எல்லாம் கவியா பேரின, கவிடா குடும்ப, கவிபோம் வரிசையைச் சேர்ந்தவையாகும்.
லூன் என்பது வட அமெரிக்கா, ஐரோவாசியா ஆகிய பகுதிகளில் காணப்படும் நீர்நிலையை ஒட்டி வாழும் ஒரு வகை மீன்கொத்திப் பறவையாகும். லூன்கள் எல்லாம் கவியா பேரின, கவிடா குடும்ப, கவிபோம் வரிசையைச் சேர்ந்தவையாகும்.
Loons (North American English) or divers (British / Irish English) are a group of aquatic birds found in much of North America and northern Eurasia. All living species of loons are members of the genus Gavia, family Gaviidae and order Gaviiformes /ˈɡævi.ɪfɔːrmiːz/.
Loons, which are the size of large ducks or small geese, resemble these birds in shape when swimming. Like ducks and geese, but unlike coots (which are Rallidae) and grebes (Podicipedidae), the loon's toes are connected by webbing. The loons may be confused with the cormorants (Phalacrocoracidae), but can be distinguished from them by their distinct call. Cormorants are not-too-distant relatives of loons, and like them are heavy-set birds whose bellies, unlike those of ducks and geese, are submerged when swimming. Loons in flight resemble plump geese with seagulls' wings that are relatively small in proportion to their bulky bodies. The bird points its head slightly upwards while swimming, but less so than cormorants. In flight, the head droops more than in similar aquatic birds.
1918 illustration of a variety of loons by Archibald Thorburn. Top: Common loon, Mid-left: red-throated loon, Mid-right: yellow-billed loon, Bottom: black-throated loon
.jpg)
Common loon flying exhibiting the typical flight profile of a Gavia species
Common loon (Gavia immer) rearing up. Note the plump body and pointed but rather short wings
Yellow-billed loon (Gavia adamsii) in winter plumage
Male and female loons have identical plumage, which is largely patterned black-and-white in summer, with grey on the head and neck in some species. All have a white belly. This resembles many sea-ducks (Merginae) – notably the smaller goldeneyes (Bucephala) – but is distinct from most cormorants, which rarely have white feathers, and if so, usually as large rounded patches rather than delicate patterns. All species of loons have a spear-shaped bill.
Males are larger on average, but relative size is only apparent when the male and female are together. In winter, plumage is dark grey above, with some indistinct lighter mottling on the wings, and a white chin, throat and underside. The specific species can then be distinguished by certain features, such as the size and colour of the head, neck, back and bill. But reliable identification of loons in winter is often difficult even for experts – particularly as the smaller immature birds look similar to winter-plumage adults, making size an unreliable means of identification.[2]
Gaviiformes are among the few groups of birds in which the young moult into a second coat of down feathers after shedding the first one, rather than growing juvenile feathers with downy tips that wear off, as is typical in many birds. This trait is also found in tubenoses (Procellariiformes) and penguins (Sphenisciformes), both relatives of the loons.[3]
Loons are excellent swimmers, using their feet to propel themselves above and under water. However, since their feet are located far back on the body, loons have difficulty walking on land, though they can effectively run short distances to reach water when frightened. Thus, loons avoid coming to land, except for mating and nesting.[4]
Loons fly strongly, though they have high wing loading (mass to wing area ratio), which complicates takeoff. Indeed, most species must run upwind across the water's surface with wings flapping to generate sufficient lift to take flight.[5] Only the red-throated loon (G. stellata) can take off from land. Once airborne, loons are capable of long flights during migration. Scientists from the U.S. Geological Survey, who have implanted satellite transmitters in some individuals, have recorded daily flights of up to 1078 km in a 24-hour period, which probably resulted from single movements.[6] North European loons migrate primarily via the South Baltic and directly over land to the Black Sea or Mediterranean. Loons can live as long as 30 years and can hold their breath for as long as 90 seconds while underwater.[7][8]
Loons are migratory birds, and in the winter months they move from their northern freshwater lake nesting habitats to southern marine coastlines. They are well-adapted to this change in salinity, however, because they have special salt glands located directly above their eyes. These glands filter out salts in their blood and flushes this salty solution out through their nasal passages, which allows them to immediately consume fish from oceans and drink saltwater after their long migration. [9]
Loons find their prey by sight. They eat mainly fish, supplemented with amphibians, crustaceans and similar mid-sized aquatic fauna. Specifically, they have been noted to feed on crayfish, frogs, snails, salamanders and leeches. They prefer clear lakes because they can more easily see their prey through the water. The loon uses its pointy bill to stab or grasp prey. They eat vertebrate prey headfirst to facilitate swallowing, and swallow all their prey whole.
To help digestion, loons swallow small pebbles from the bottoms of lakes. Similar to grit eaten by chickens, these gastroliths may assist the loon's gizzard in crushing the hard parts of the loon's food such as the exoskeletons of crustaceans and the bones of frogs and salamanders. The gastroliths may also be involved in stomach cleaning as an aid to regurgitation of indigestible food parts.
Loons may inadvertently ingest small lead pellets, released by anglers and hunters, that will contribute to lead poisoning and the loon's eventual death. Jurisdictions that have banned the use of lead shot and sinkers include but are not limited to Maine, New Hampshire, Vermont, some areas of Massachusetts, Yellowstone National Park, Great Britain, Canada, Michigan, and Denmark.
Loons nest during the summer on freshwater lakes and/or large ponds. Smaller bodies of water (up to 0.5 km2) will usually only have one pair. Larger lakes may have more than one pair, with each pair occupying a bay or section of the lake. The red-throated loon, however, may nest colonially, several pairs close together, in small Arctic tarns and feed at sea or in larger lakes, ferrying the food in for the young.[7][8]
Loons mate on land, often on the future nest site, and build their nests close to the water, preferring sites that are completely surrounded by water such as islands or emergent vegetation. Loons use a variety of materials to build their nests including aquatic vegetation, pine needles, leaves, grass, moss and mud. Sometimes, nest material is almost lacking. Both male and female build the nest and incubate jointly for 28 days. If the eggs are lost, the pair may re-nest, usually in a different location. Since the nest is very close to the water, rising water may induce the birds to slowly move the nest upwards, over a metre.[7][8]
Common loon on the nest
Juvenile red-throated loon
Common loon feeding its young
Immature common loon with crayfish
Despite the roughly equal participation of the sexes in nest building and incubation, analysis has shown clearly that males alone select the location of the nest. This pattern has the important consequence that male loons, but not females, establish significant site-familiarity with their territories that allows them to produce more chicks there over time. Sex-biased site-familiarity might explain, in part, why resident males fight so hard to defend their territories.[10]
Most clutches consist of two eggs, which are laid in May or June, depending upon latitude. Loon chicks are precocial, able to swim and dive right away, but will often ride on their parents' back during their first two weeks to rest, conserve heat, and avoid predators. Chicks are fed mainly by their parents for about six weeks but gradually begin to feed themselves over time. By 11 or 12 weeks, chicks gather almost all of their own food and have begun to fly.[7][8] In 2019, a necropsy of a bald eagle found floating on a Maine lake (beside the floating body of a loon chick) found that the eagle had been stabbed through the heart by an adult loon's beak.[11]
Biologists, especially from Chapman University, have extensively studied the mating behaviour of the common loon (G. immer). Contrary to popular belief, pairs seldom mate for life. Indeed, a typical adult loon is likely to have several mates during its lifetime because of territorial takeover. Each breeding pair must frequently defend its territory against "floaters" (territory-less adults) trying to evict at least one owner and seize the breeding site. Territories that have produced chicks in the past year are especially prone to takeovers, because nonbreeding loons use chicks as cues to indicate high-quality territories. One-third of all territorial evictions among males result in the death of the owner; in contrast, female loons usually survive. Birds that are displaced from a territory but survive usually try to re-mate and (re)claim a breeding territory later in life.[12][13][14][15]
In 2020, a loon hatched for the first time in over a century in Southeastern Massachusetts at Fall River, the Massachusetts Division of Fisheries and Wildlife and Biodiversity Research Institute. The chicks were relocated in 2015 with the hopes of re-establishing breeding and nesting patterns.[16]
The European Anglophone name "diver" comes from the bird's habit of catching fish by swimming calmly along the surface and then abruptly plunging into the water. The North American name "loon" likely comes from either the Old English word lumme, meaning lummox or awkward person, or the Scandinavian word lum meaning lame or clumsy. Either way, the name refers to the loon's poor ability to walk on land.[17]
Another possible derivation is from the Norwegian word lom for these birds, which comes from Old Norse lómr, possibly cognate with English "lament", referring to the characteristic plaintive sound of the loon.[18] The scientific name Gavia refers to seabirds in general.[19]
The scientific name Gavia was the Latin term for the smew (Mergellus albellus). This small sea-duck is quite unrelated to loons and just happens to be another black-and-white seabird which swims and dives for fish. It is not likely that the ancient Romans had much knowledge of loons, as these are limited to more northern latitudes and since the end of the last glacial period seem to have occurred only as rare winter migrants in the Mediterranean region.[20][21]
The term gavia was transferred from the ducks to the loons only in the 18th century. Earlier naturalists referred to the loons as mergus (the Latin term for diving seabirds of all sorts) or colymbus, which became the genus name used in the first modern scientific description of a Gavia species (by Carl Linnaeus) in 1758. Unfortunately, confusion about whether Linnaeus' "wastebin genus" Colymbus referred to loons or grebes abounded. North American ornithologists used the genus name to refer to grebes, while Europeans used it for loons, following Nicholas Aylward Vigors and Richard Bowdler Sharpe.
The International Commission on Zoological Nomenclature tried to settle this issue in 1956 by declaring Colymbus a suppressed name unfit for further use and establishing Gavia, created by Johann Reinhold Forster in 1788, as the valid genus name for the loons. However, the situation was not completely resolved even then, and the following year the ICZN had to act again to prevent Louis Jean Pierre Vieillot's 1818 almost-forgotten family name Urinatoridae from overruling the much younger Gaviidae. Some eminent ornithologists such as Pierce Brodkorb tried to keep the debate alive, but the ICZN's solution has been satisfactory.[21][22][23][24]
All living species are placed in the genus Gavia. The evolutionary of the genus Gavia has been suggested to have originated from Europe during the Paleogene. The earliest species, G. egeriana, was found early Miocene deposits from Dolnice in the Czech Republic. During the remainder of the Miocene Gavia managed to dispersed into North America via the Atlantic coastlines eventually making their way to the continent's Pacific coastlines by the Late Miocene.[25] The interrelationships of the extant species has found the red-throated loons being the most basal of the five species.[26]
Gavia stellata
G. arctica
G. pacifica
G. immer
G. adamsii
Cladogram of the extant Gavia species.[26]†Gavia egeriana
†G. schultzi
†G. howardae
G. stellata
†G. brodkorbi
†G. paradoxa
†G. moldavica
†G. concinna
G. arctica
G. pacifica
†G. fortis
G. adamsii
G. immer
Cladogram of the Gavia species with the inclusion of fossil species.[29]Nearly ten prehistoric species have been named to date in the genus Gavia, and about as many undescribed ones await further study. The genus is known from the Early Miocene onwards, and the oldest members them are rather small (some are smaller than the red-throated loon). Throughout the late Neogene, the genus by and large follows Cope's Rule.
List of fossil Gavia species
List of fossil Gavia specimens
"Gavia" portisi from the Late Pliocene of Orciano Pisano, Italy, is known from a cervical vertebra that may or may not have been from a loon. If so, it was from a bird slightly smaller than the common loon. Older authors were quite sure the bone was indeed from a Gavia and even considered G. concinna a possibly junior synonym of it. This is now regarded as rather unlikely due to the quite distinct range and age. The Early Pliocene Gavia skull from Empoli (Italy) was referred to G. concinna, and thus could conceivably have been of "G." portisi if that was indeed a loon. The holotype vertebra may now be lost, which would make "G." portisi a nomen dubium.[39][40]
Loons (North American English) or divers (British / Irish English) are a group of aquatic birds found in much of North America and northern Eurasia. All living species of loons are members of the genus Gavia, family Gaviidae and order Gaviiformes /ˈɡævi.ɪfɔːrmiːz/.
La Gaviedoj aŭ Kolimboj ('gavioj' laŭ PIV 2005) estas akvobirdoj, troviĝantaj en multaj partoj de Nordameriko kaj Norda Eŭrazio (Eŭropo, Azio kaj eble Afriko), el la holarktisa familio de kolimbedoj aŭ gaviedoj. Ĉiuj vivantaj specioj de kolimboj estas membroj de la genro Gavia, familio Gaviedoj kaj ordo Gavioformaj.
Ili nestumas rekte sur la bordo de nesalakvaj akvejoj, sed vintrumas pli sude ĉe marbordoj, en kontinenta klimato. Ilia korpoformo similas al la podicipedoj (greboj), sed la piedfingroj ĉe ili havas naĝmembranon kaj la vostoplumoj ne rudimentiĝis. Ili manĝas akvajn bestojn, ĉefe. La subakva mergiĝo atingas la profundon de 70–100 m.
Kolimboj estas komuna nomo por kvin specioj de birdoj de la familio de Gaviedoj, nome:
Kolimboj ŝajnas grandaj anasoj aŭ malgrandaj anseroj, sed al ili tute ne rilatas, similas al tiuj birdoj laŭforme dumnaĝe. Kiek ĉe anasoj kaj anseroj sed malkiel fulikoj (kiuj estas Raledoj) kaj greboj (Podicipedoj), la fingroj de la kolimboj estas konektitaj de membranoj. Tiuj birdoj povas esti konfuzataj kun kormoranoj (Falakrokoracedoj), ne tro distaj parencoj de kolimboj kaj kiel ili estas fortikaj birdoj kies ventroj – malkiel tiuj de anasoj kaj anseroj – estas submerĝitaj dumnaĝe. Fluganta kolimbo similas al diketa ansero kun flugiloj de mevoj, relative malgranda proporcie al la diketa korpo. Tiu birdo havas sian kapon indikante iome supren dumnaĝe, sed malpli ol kormoranoj. Dumfluge la kapo falas pli ol ĉe similaj akvobirdoj.
Ilustraĵo de 1918 de vario de kolimboj de Archibald Thorburn. Supre: Granda kolimbo, Meze maldekstre: Ruĝgorĝa kolimbo, Meze dekstre: Blankbeka kolimbo, Malsupre: Arkta kolimbo
Granda kolimbo dumfluge montranta la tipan flugoprofilon de specio de la genro Gavia
Granda kolimbo (G. immer) skue. Notu la diketan korpon kaj la pintecajn sed mallongajn flugilojn
Blankbeka kolimbo (Gavia adamsii) en vintra plumaro
Maskla kaj ina kolimboj havas identan plumaron, nome tre blankanigra somere, kun grizo en la kapo kaj kolo en kelkaj specioj. Ĉiuj havas blankan ventron. Tio similas al multaj maranasoj (Mergenoj) – ĉefe la plej malgrandaj klanguloj (Bucephala) – sed distingas el plej kormoranoj kiuj rare havas blankajn plumojn, kaj ĉiukaze nur kiel grandaj rondoformaj makuloj ol kiel delikataj bildoj. Ĉiuj specioj de kolimboj havas ponardecajn bekojn.
Maskloj estas pli grandaj averaĝe, sed relativa grando estas ŝajna nur kiam la masklo kaj la ino estas kune.
En vintra plumaro estas malhelgriza supre, kun ioma nedistinga pli hela makuleco en flugiloj, kaj blankaj mentono, gorĝo kaj subaj partoj. La specioj povas esti distingataj laŭ iaj karakteroj, kiaj la grando kaj koloro de la kapo, kolo, dorso kaj beko, sed ofte fidinda identigo de vintraj kolimboj estas malfacila eĉ por espertuloj – partikulare ĉe la plej malgrandaj nematuruloj kiuj aspektas similaj al vintraplumaraj plenkreskuloj, kio faras grandon nefidindan identigilon.[1]
Gavioformaj estas inter malmultaj grupoj de birdoj kie la junuloj mudas al dua plumaro de lanugo post esti perdinta la unuan, pli ol kreski junulajn plumojn kun lanugaj pintoj kiel tipas en multaj birdoj. Tiu trajto troviĝas ankaŭ ĉe tubenozoj (Procelarioformaj) kaj pingvenoj (Sfeniskoformaj), ambaŭ parencoj de kolimboj.[2]
La plej malgranda kaj la plej komuna en plej parto de la regionoj kie ĝi loĝas. Distingiĝas el la Arkta kolimbo, kiu estas tiu al kiu plej similas, ĉar havas, ĝenerale, la bekon indike supren kiam ĝi naĝas. Ankaŭ pro foresto de blanka makulo flanke (tre videbla en la Arkta kolimbo).
Iom pli granda ol la Ruĝgorĝa kolimbo. Ĝi distingiĝas pro rekta beko kiel ponardo. La kolo estas iom pli dika ol tiu de la Ruĝgorĝa kolimbo. Kiam ĝi naĝas estas tre videbla blanka makulo flanke, je la fino de la korpo, ĉe la vosto. La brusto estas pli elstara ol ĉe la Ruĝgorĝa kolimbo.
Granda. Fortika aspekto, simila al la Granda kormorano. Tamen la diferencoj estas klaraj. La frunto estas klina kaj la krono estas ebena. La kolo kaj la malhela beko estas pli fortikaj ol tiuj de la du antaŭaj specioj. Supra bekobordo kurba. En la bazo de la kolo ĝi havas ian duonkolumon pli malhelan. Dumfluge tiu specio, kaj la venonta, flugilfrapas pli malrapide ol la aliaj du antaŭaj specioj.
La plej granda. Kiam ĝi naĝas, la beko kutime indikas iom supren, kiel la Ruĝgorĝa kolimbo. Sed la grando estas multe pli granda. La beko estas ĝenerale hela (aŭ pli pala) pinte kaj ĉe la ekstera parto de la bekobordo, kiu estas preskaŭ rekta. Ĉe la Granda kolimbo, kiu estas la plej simila, la beko estas malhela. Dika kolo, preskaŭ tiom kiom la kapo. Estas la kolimbo kiu restas pli norde dum la vintro. Ĝenerale en la nordo de Norvegio; rare sude de la Norda Maro aŭ de la Balta, pri la populacioj de Eŭropo.
Ili elstare naĝas, uzante siajn piedojn por elpeli sin sur kaj sub akvo dum ties flugiloj helpas je tio, sed surtere ne bone piediras, ĉar ties piedoj estas tro malantaŭe en la korpo. Ili ne estas adaptitaj al surtera movado kaj preferas ne veni surteren, kion faras nur por nestumado.
Ĉiuj kolimboj estas bonaj fluganroj, kvankam la plej grandaj specioj suferas ioman malfacion por ekflugi kaj tiele devas naĝi al venton por akiri sufiĉan rapidecon por iĝi suraere. Nur la Ruĝgorĝa kolimbo (G. stellata) povas ekflugi eltere. Suraere ties konsiderinda forto permesas ilin migri longdistance suden vintre, kie ili loĝas en marbordaj akvoj. Kolimboj povas vivi tiom longe kiom ĝis 30 jarojn kaj kaj povas teni spiron ĝis dum 90 sekundoj subakve.
Ili manĝas akvajn bestetojn, ĉefe fiŝetojn. Ili naĝas trankvile por vidi ilin antaŭ mergiĝi. Do, ili preferas trankvilajn lagajn akvojn. Sed vintre ili marumas. Kolimboj trovas sian predon pervide. Ili manĝas ĉefe fiŝojn, suplemente kun amfibioj, krustuloj kaj simile mezgranda akva faŭno. Specife ili manĝas krabojn, ranojn, helikojn, salamandrojn kaj hirudojn. Kolimboj uzas sian pintecan bekon por ponardi aŭ kapti predon. Ili manĝas vertebrulojn per sistemo unue la kapon por faciligi englutadon, kaj englutas sian tutan predon kune.
Por helpi digeston, kolimboj englutas malgrandajn ŝtonetojn el la fundo de la lagoj. Simile al la ŝtonetoj englutitaj fare de kokoj, tiuj gastrolitoj povas helpi al la maĉstomako de kolimbo por premi la malmolajn partojn de la kolimba manĝo kiaj ekzoskeletoj de krustuloj kaj la ostoj de ranoj kaj salamandroj. La gastrolitoj povas ankaŭ helpi al stomaka purigado kiel helpo al regurgitado de nedigesteblaj manĝeroj.
Kolimboj povas neaverte engluti malgrandajn erojn el plumbo, liberigitaj de ĉu ĉasistoj ĉu fiŝkaptistoj, kio kontribuas al plumbovenenado kaj al eventuala morto de la kolimbo. Kelkaj juraj administroj malpermesis uzadon de plumbaj paferoj kaj pesiloj kiaj Majno, Nov-Hampŝiro, Vermonto, kelkaj areoj de Masaĉuseco, Nacia Parko Yellowstone, Granda Britio, Kanado, Miĉigano, kaj Danio.[3]
La kolimboj nestumas somere en nesalakvaj lagoj aŭ grandaj lagetoj. Plej malgrandaj akvejoj (ĝis de 0.5 km²) kutime havas nur unu paron. Pli grandaj lagoj povas havi pli ol unu paro, el kiuj ĉiu paro okupos unu golfeton aŭ parton de la lago.
La nestojn ili faras apudakve, prefere ĉe lokoj kiuj estu tute ĉirkaŭataj de akvo kiaj insuloj aŭ ĉe elmerĝa vegetaĵaro. La kolimboj uzas varion de materialoj por konstrui siajn nestojn kiaj akva vegetaĵaro, pinpingloj, folioj, herbo, musko kaj koto. Kaj masklo kaj ino konstruas la neston kaj kovas laŭvice dum 28 tagoj. Se la ovoj perdiĝas, la paro povas renestumi, kutime en diferenca loko.
Spite la proksimuman egalecan partoprenon de seksoj en nestokonstruado kaj kovado, analizo montris klare ke nur maskloj selektas la lokon de la nesto. Tiu modelo havas la gravan konsekvencon ke masklaj kolimboj, sed ne inaj, starigas gravan lokfamiliarecon kun siaj teritorioj kio permesas ilin produkti pli da idoj tie dum tempo. Seksdependa lokfamiliareco povus klarigi parte kial loĝantaj maskloj luktas tiom arde por defendi siajn teritoriojn.[4]
Plej ovodemetadoj konsistas el du ovoj, kio okazas maje al junio, depende de latitudo. Kolimbidoj estas frumaturaj, kapablaj naĝi kaj plonĝi rekte, sed ofte rajdas surdorse de gepatroj dum siaj unuaj 2 semajnoj por ripozi, konservi varmon, kaj eviti predantojn.
La idoj estas nutrataj ĉefe de siaj gepatroj dum ses semajnoj sed laŭgrade ekmanĝas per si mem laŭ la tempopaŝo. Post 11 aŭ 12 semajnoj, idoj akiras per si mem sian propran manĝon kaj lernis flugi.
Biologoj, ĉefe el Ĉapmana Universitato, estis etende studita la pariĝada kutimaro de la Granda kolimbo (G. immer). Foje la paro daŭras dumvive, tio estas ĉirkaŭ 30 jaroj, sed male al la populara kredo, paroj rare pariĝas porvive. Tiele tipa plenkreskulo verŝajne havas kelkajn partnerojn dum sia vivo pro la teritoria dediĉado. Ĉiu reprodukta paro devas ofte defendi sian teritorion kontraŭ "flosantoj" (senteritoriaj plenkreskuloj) kiuj klopodas forpeli almenaŭ unu posedanton kaj konkeri la reproduktan lokon. Teritorioj kiuj estis produktintaj idoj la pasintan jaron estas ĉefe dezirataj de dediĉuloj, ĉar la nereproduktuloj uzas la idokvanton kiel ŝlosilon kiu indikas la altakvalitajn teritoriojn. Unu triono de ĉiuj teritoriaj forpeloj inter maskloj rezultas en morto de posedanto; kontrasta kaj logike kolimbinoj kutime supervivas. Birdoj kiuj estis forpeliaj el teritorio sed supervivas kutime klopodas repariĝi kaj (re)postuli reproduktan teritorion poste.[5]
La scienca nomo Gavia aludas al marbirdoj ĝenerale[6] kaj estas la latina termino por la Blanka merĝo (Mergellus albellus). Tiu malgranda maranaso estas tute nerilata al kolimboj kaj koincidas nuu je tio ke ĝi estas alia blankanigra marbirdo kiu naĝas kaj plonĝas por kapti fiŝojn. Plej verŝajne antikvaj romianoj ne havis grandan konon pri kolimboj, ĉar tiuj estas limigitaj al pli nordaj latitudoj kaj ekde la fino de la lasta glaciperiodo ŝajne venis nur kiel raraj vintraj migrantoj en la regionon de Mediteraneo.[7]
La termino gavia estis transpasata el anasoj al kolimboj nur dum la 18a jarcento. Pli fruaj naturalistoj aludis al kolimboj nur kiel mergus (la latina termino por plonĝaj marbirdoj ĉiatipaj) aŭ colymbus, kio iĝis la genronomo uzata en la unua moderna scienca priskribo de specio de la genro Gavia fare (de Carl Linnaeus) en 1758. Bedaŭrinde, konfuzo pri ĉu la rubuja genro de Lineo nome Colymbus aludis al nunaj kolimboj aŭ al greboj abundis, kaj nordamerikaj ornitologoj uzis la genronomon por greboj dum la eŭropaj, sekve al Nicholas Aylward Vigors kaj Richard Bowdler Sharpe, por kolimboj. La Internacia Komisiono pri Zoologia Nomenklaturo klopodis solvi la problemon en 1956 per deklaro de Colymbus forigita nomo netaŭga por plua uzado kaj starigo de Gavia, kreita de Johann Reinhold Forster en 1788, kiel valida genronomo por la kolimboj. Tamen, la situacio ne tute solviĝis eĉ tiam, kaj la venontan jaron la ICZN devis agadi denove por eviti, ke la preskaŭ forgesita familinomo fare de Louis Jean Pierre Vieillot en 1818 nome Urinatoredoj superu la multe pli junan nomon Gaviedoj. Kelkaj elstaraj ornitologoj kiaj Pierce Brodkorb klopodis revivigi la debaton sed la solvo fare de ICZN iĝis definitiva.[8]
Ĉiuj vivantaj specioj estas lokitaj en la genro Gavia. filogenetike, la 5 vivantaj specioj povas esti aranĝitaj jene:[9]
Baza stirpo
Nigragorĝa stirpo
Nigrakapa stirpo
La kolimboj estis iam ofte konsiderataj la plej antikva el la birdofamilioj de la norda hemisfero; tiu ideo kreskiĝis baze el la rimarkinda simileco laŭ formo kaj (probable) kutimaro inter kolimboj kaj la tute ne rilata formortinta ordo de la Kretaceo nome Hesperornitoformaj. Ĉefe Enaliornis, kiu estis ŝajne praa kaj pleziomorfa membro de tiu ordo, estis foje uzata por elteni postulojn kiel Gavioformaj de Albiano (supra Kretaceo).[10]
Pli ĵuse, iĝis klare ke la Anseroformaj (akvobirdoj) kaj la Kokoformaj estas la plej antikvaj grupoj de modernaj birdoj. Eblas, kvankam ne tre bone eltenite, ke tiuj estis distingaj fine de Albiano antaŭ 100 mj. La kolimboj apartenas al pli moderna radiado. Oni supozis iam ke ili rilatas al greboj, kiuj estas same piedelpelitaj plonĝantaj birdoj, kaj ambaŭ familioj estis iam klasitaj kune sub la ordo Kolimboformaj. Tamen nur en la 1930-aj jaroj, oni determinis jam, ke ambaŭ grupoj ne estas tiom proksime rilataj kaj estas nur produkto de konverĝa evoluo kaj adaptitaj laŭ simila vojo al simila ekologia niĉo. La simileco estas tiom forta ke eĉ la plej modernaj analizoj de kladistiko de ĝeneralaj karakteroj laŭ anatomio estas facile kondukitaj al kungrupigo de kolimboj kaj greboj.[11]
La taksonomio de Sibley-Ahlquist ankoraŭ aliancigis la kolimbojn kun la greboj en sia amasa parafiletika grupo de "Cikonioformaj", kaj estas preskaŭ certe ke la rilataro de kolimboj kuŝas kun kelkaj el la ordoj lokitaj tie. Nome, aliaj ĵusaj aŭtoroj konsideris ke kolimboj kunhavas pli proksiman rilataron kun marbirdoj kiaj pingvenoj (Sfeniskoformaj), tubenozoj (Procelarioformaj), vadbirdoj (Karadrioformaj) – kaj eble la ĵus malkovrita klado Mirandornithes kiu unuigas grebojn (Podicipoformaj) kaj ties plej proksimaj vivantaj parencoj, nome la flamengoj (Fenikopteroformaj). Rimarkindas eble ke kelkaj el la komencaj pingvenoj havis kraniojn kaj bekojn kiuj estis laŭ multaj aspektoj similaj al tiuj de vivantaj kaj fosiliaj Gavioformaj.[12]
En prahistoraj tempoj, kolimboj havis pli sudan distribuadon ol nune, kaj ties fosilioj estis trovitaj en lokoj kiaj Kalifornio, Florido kaj Italio. La konflikta molekula informo rilate al ties rilataro ne estis multe solvita de la registro de fosilioj; kvankam ŝajne ili originiĝis fine de malsupra Kretaceo kiel siaj supozataj parencoj, modernaj kolimboj estas konataj certe nur ekde la Eoceno. Ĉirkaŭ tiu epoko preskaŭ ĉiuj modernaj birdordoj almenaŭ estis supozite ekzistantaj – se ne konataj el senerare identigitaj specimenoj – ĉiukaze.[13]
Colymboides, la plej aĝa senerara gavioforma genro konata ĝis 2009, estas amplekse konata el frua Priaboniano – antaŭ ĉirkaŭ 37 milionoj da jaroj (mj) en malsupra Eoceno – al supra Mioceno (malsupra Burdigaliano, malpli ol 20 mj) el nesalakvaj kaj maraj rokoj de okcidenta Eŭrazio norde de Alpa sistemo, inter Atlantiko kaj la iama Turgaja Maro. Ĝi estas kutime lokita jam en la Gaviedoj, sed kutime[14] en subfamilio Kolimboidenoj, dum la modernaj kolimboj formus la subfamilion Gavienoj. Sed la materialo de Colymboides estas ĝenerale tre distinga el la modernaj kolimboj, kaj povus fakte aparteni al nune formortinta familio de primitivaj gavioformaj. Plie, la supozita genro povus bone esti estinta parafiletika, ekzemple pri Dyspetornis – kiu estas nune enhavata ene – kaj povus esti separata denove. Kruro de nepriskribita malgranda kolimbo estis trovita en kuŝejo de malsupra Oligoceno ĉe Enspel (Germanio); ĝi povus aŭ ne aparteni al Colymboides. El la krongenro Gavia, oni nomigis preskaŭ dek prahistoriajn speciojn ĝis nun, kaj ĉirkaŭ tiom multaj nepriskribitaj atendas pluan studon. La genro estas konata el supra Mioceno antaŭen, kaj la plej aĝaj membroj estas sufiĉe malgrandaj (kelkaj estas pli malgrandaj ol la Ruĝgorĝa kolimbo). Tra la malsupra Neogeno, la genro ege sekvas la indikon de la Kopa regulo.[15]
Listo de fosilioj de la genro Gavia
"Gavia" portisi el Malsupra Plioceno de Orciano Pisano (Italio) estas konata el kolvertebro kiu povus aŭ ne esti el kolimbo. Se jes, ĝi estus el birdo iome pli malgranda ol la Granda kolimbo. Komencaj fakuloj estis certaj ke la osto estis ja el Gavia kaj eĉ konsiderata G. concinna eble juna sinonimo. Tiu estas nune konsiderata sufiĉe malverŝajna pro la tre diferenca teritorio kaj aĝo. Interese kranio de Gavia el Supra Plioceno el Empoli (Italio) estis referencata kiel G. concinna, nome "G." portisi se ĝi estis vere kolimbo. La vertebro de la holotipo povus esti nun perdita, kio farus el "G." portisi kazo de nomen dubium.[27]
Aldone, estas kelkaj pli aĝaj fosilioj kiuj estas foje atribuitaj al Gavioformaj. El Malsupra Kretaceo, estis priskribitaj la genroj Lonchodytes (Kuŝejo Lance, Vajomingo) kaj Neogaeornis (Kuŝejo Kinrikina, Ĉilio); ambaŭ estas kutime ligitaj el ordoj kiuj estas konsiderataj rilataj al kolimboj. Partikulare la lasta estas amkoraŭ klare proponita kiel primitiva kolimbo kio ili ambaŭ estis dekomence, sed aliaj fakuloj konsideras Neogaeornis membro de la Hesperornitoformaj; notu tamen ke nek Gavioformaj nek Hesperornitoformaj estis konataj el la Suda Hemisfero kaj ankaŭ ne el loko proksima al ĝi. Lonchodytes estis pli certe tre proksima al la kolimboj, sed probable pli proksima ankoraŭ al kelkaj el la kolimbaj parencoj. De simila dubinda valido kaj ĉirkaŭata de konsiderinda polemiko[28] estas la supozata kolimbo de Malsupra Kretaceo Polarornis (Insulo Seymour, Antarkto). Eupterornis el Paleoceno de Châlons-sur-Vesle (Francio) havas kelkajn karakterojn memorigajn pri kolimboj, sed aliaj aspektas pli similaj al la Karadrioformaj kiaj mevoj (Laredoj). Peco de karpometakarpo supozeble el rokoj de Oligoceno ĉe Lusk (Vajomingo), estis priskribita kiel Gaviella pusilla, sed tiu osto montras ankaŭ kelkajn similaĵojn kun la Plotopteredoj kiuj estis neflugaj flugilelpelataj plonĝantoj kaj se tiuj estas apomorfaj, estus nekonvinka membro de la Gaviedoj (kvankam ĝi estus ankoraŭ malgrandflugilaj gavioformaj de ankoraŭ nepriskribita familio "Gavieledoj"[29]): dum la karpometakarpo de Gavia estas iome konverĝa al la flugilelpelataj plonĝantoj, permesante al la flugiloj esti uzataj kiel rudro por rapidaj subakvaj turniĝoj, Colymboides ankoraŭ havis nespecializitan pleziomorfan manon. Parascaniornis, foje aligitaj al la kolimboj fare de kelkaj fakuloj, estis eventuale determinita kiel juna sinonimo de la hesperornitoforma Baptornis. Supozata fosilio el kolimbo el meza Eoceno el kuŝejo de Geiseltal (Germanio) estis erare atribuita al Gavia.[30]
La Pacifika kolimbo (Gavia pacifica) estas frata specio de la Arkta kolimbo (G. arctica)
La Gaviedoj aŭ Kolimboj ('gavioj' laŭ PIV 2005) estas akvobirdoj, troviĝantaj en multaj partoj de Nordameriko kaj Norda Eŭrazio (Eŭropo, Azio kaj eble Afriko), el la holarktisa familio de kolimbedoj aŭ gaviedoj. Ĉiuj vivantaj specioj de kolimboj estas membroj de la genro Gavia, familio Gaviedoj kaj ordo Gavioformaj.
Ili nestumas rekte sur la bordo de nesalakvaj akvejoj, sed vintrumas pli sude ĉe marbordoj, en kontinenta klimato. Ilia korpoformo similas al la podicipedoj (greboj), sed la piedfingroj ĉe ili havas naĝmembranon kaj la vostoplumoj ne rudimentiĝis. Ili manĝas akvajn bestojn, ĉefe. La subakva mergiĝo atingas la profundon de 70–100 m.
Kuikat (Gaviidae) on kuikkalintujen (Gaviiformes) lahkon ainoa heimo, jonka ainoa suku on kuikkien suku Gavia. Kuikat ovat yksi Euroopan alkukantaisimmista lintuheimoista (vielä hiljattain vanhimmaksi oletettu) ja yksi viidestä veden pinnalta sukeltavien lintujen ryhmästä. Muita sukeltajia ovat uikut, merimetsot, sukeltajasorsat ja ruokkilinnut.
Neoaves jakautui kahteen kehityslinjaan noin 79,6 miljoonaa vuotta sitten. Yhdestä kehittyivät varpuslinnut (Passeriformes), toisesta jalohaukkalinnut (Falconiformes), rantalinnut (Charadriiformes), ulappalinnut (Procellariiformes), kuikkalinnut (Gaviiformes), haikaralinnut (Ciconiiformes) ja pingviinilinnut (Sphenisciformes).[1][2]
Kuikkalinnuilla ja ulappalinnuilla on luultavasti yhteinen esi-isä, joka tutkijoiden mukaan eli Gondwanalla noin 71 miljoonaa vuotta sitten, kun Australia, Etelämanner ja Etelä-Amerikka olivat kiinni toisissaan ja suuri maa-alue sijaitsi etelämpänä.[1][2] Nykyisillä kuikilla on pitkä kehityshistoria takanaan, mutta ovat nykyään varsin samanlaisia ja muodostavat vain yhden suvun ja heimon.
Lajeista vain kuikka ja kaakkuri pesivät Suomessa. Jääkuikka on Suomessa hyvin vähälukuinen läpimuuttaja ja amerikanjääkuikka erittäin harvinainen harhailija.Ulkonäkö ja elintavat Kuikat ovat uikkuja suurempia ja erinomaisesti vesielämään sopeutuneita: ruumis on muodoltaan sikarimainen, pyrstö on lyhyt ja jalat ovat kaukana peräpäässä. Näiden ominaisuuksiensa ansiosta kuikat liikkuvat vedessä taitavasti. Kuikat pystyvät olemaan veden alla 3–5 minuuttia, etenemään 500–800 metriä ja sukeltamaan 30 metrin syvyyteen. Yleensä sukellus kestää 20–50 sekuntia. Sukelluksen ajaksi ihopoimu sulkee sierainaukot. Kuikat ovat kömpelöitä maalla, jonne ne eivät nousekaan muuten kuin pesimään, eivätkä koskaan etäänny maata pitkin 1,5 metriä kauemmaksi vesirajaa. Poikaset osaavat synnynnäisesti ryömiä ja se käyttää tätä taitoa myös aikuisena. Lepoasennossa kuikkalintujen pää on selvemmin vaakasuorassa kuin merimetsojen mutta ei niin vaakasuorassa kuin koskeloiden. Lennossa pää ja kaula työntyvät suoraan eteen vähän ruumiin tason alapuolelle, josta syystä lentokuva on hieman köyryn näköinen. Kuikkien lentonopeus on 70–80 km/h. Kuikkalinnut ovat äänessä etupäässä pesimäaikoina; äänet kuuluvia, valittavia tai kaakattavia. Kuikat pesivät sisävesissä metsä-, suo- ja tunturiseuduilla. Kuikat ovat kotipaikka- ja pariuskollisia. Sama pesäpaikka voi olla käytössä useita vuosia. Talvehtiminen tapahtuu merellä rannikoiden lähellä, harvemmin sisävesissä; muuttoaikoina hajaparvissa. Kuikan suomenkielinen nimi on onomatopoeettinen eli lintu (ja sitä kautta koko heimo) on nimetty sen ääntelyn perusteella, kuik-ko, kuik-ko.
Lähteet
Viitteet
Aiheesta muualla
Kuikat (Gaviidae) on kuikkalintujen (Gaviiformes) lahkon ainoa heimo, jonka ainoa suku on kuikkien suku Gavia. Kuikat ovat yksi Euroopan alkukantaisimmista lintuheimoista (vielä hiljattain vanhimmaksi oletettu) ja yksi viidestä veden pinnalta sukeltavien lintujen ryhmästä. Muita sukeltajia ovat uikut, merimetsot, sukeltajasorsat ja ruokkilinnut.
Les plongeons sont des oiseaux aquatiques que l’on rencontre en de nombreuses régions d’Amérique du Nord et d’Europe septentrionale. Ils ont la taille d’un grand canard, mais ces deux groupes d’oiseaux ne sont pas apparentés. Leur plumage est en grande partie gris ou noir, et leur bec a la forme d'un poignard. Les plongeons forment à eux seuls le genre Gavia, la famille Gaviidae et l'ordre Gaviiformes.
On considérait jadis qu’ils constituaient la plus ancienne des familles d’oiseaux de l’hémisphère Nord, mais il est récemment apparu que les Anseriformes (canards, oies et cygnes) et les Galliformes (faisans et espèces apparentées) sont des taxons plus anciens.
Le nom de plongeons qui leur a été attribué a pour origine l’habitude qu’ils ont de capturer des poissons en nageant calmement à la surface pour s’enfoncer soudainement sous l’eau.
La famille des gaviidés ou Gaviidae comprend les cinq espèces[1] de plongeons, appartenant toutes au même genre, Gavia.
D'après la classification de référence (version 5.1, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Ce sont des oiseaux aquatiques au corps lourd, relativement grands (de 53 à 91 cm de long), aux ailes étroites et au corps fuselé, adapté à la plongée. Le bec est droit et mince, les rectrices assez courtes. Les pattes anisodactyles, palmées, sont implantées très en arrière du corps.
Le plumage est globalement dans les tons de noir, gris et blanc, très contrasté en période nuptiale, mais plus terne en période internuptiale. Il n'y a pas de dimorphisme sexuel.
Les poussins, couverts d'un duvet brun ou gris brun sur le dos, et gris ou gris blanc sur le ventre, subissent une première mue après quelques semaines, acquérant ainsi un plumage juvénile, plus proche de celui de l'adulte. Quelques semaines plus tard, le plumage juvénile sera remplacé par le premier plumage hivernal. Par la suite, l'adulte subira deux mues par an afin d'alterner les plumages nuptial et internuptial, au cours de mue qui le laisseront momentanément dans l'incapacité de voler.
Ces oiseaux aquatiques pêchent dans les lacs en été et dans les eaux côtières en hiver. Ils ont un régime essentiellement carnassier mais comprenant, outre des poissons, des amphibiens et divers invertébrés aquatiques comme des mollusques, des crustacés ou des annélides. Leur pêche peut se pratiquer en plongée ou en surface.
La disposition des pattes, très en arrière du corps, facilite la nage mais rend les déplacements au sol difficiles. Les plongeons se déplacent peu à terre, se traînant plus que marchant et les plus grands d’entre eux ont des difficultés à s'envoler, ne pouvant prendre leur essor qu’après avoir couru à la surface de l’eau sur plus d’une centaine de mètres.
Ils sont par contre capables de nager avec vélocité. En cas de danger, ils peuvent nager le corps immergé sous l'eau, avec seulement la tête qui dépasse à la surface. Comme leur nom vernaculaire l'indique, ce sont d'excellents plongeurs, capables de s'enfoncer sous l'eau sans générer de remous. L'adaptation des plongeons au milieu aquatique est due à plusieurs facteurs : leur silhouette hydrodynamique, leur densité spécifique (très proche de celle de l'eau), un squelette compact très peu pneumatisé, ainsi que des protéines fixatrices du dioxygène (hémoglobine, myoglobine) plus performantes que la moyenne. Grâce à cela, les plongeons sont capables de plonger à plusieurs mètres de profondeur en partant depuis la surface, et de nager sous l'eau sur une distance pouvant dépasser 100 m[2].
Lors de la mue des rémiges, les plongeons deviennent momentanément incapables de voler. En dehors de cette période de mue, le décollage d'un plongeon est rendu difficile du fait de leur corps massif et de leurs ailes relativement courtes ; l'essor est généralement assez long, et nécessite une certaine étendue d'eau libre. Ils décollent en effet toujours depuis la surface de l'eau, leur démarche étant trop malaisée pour courir. Une fois le décollage effectué, le vol est sûr et rapide. Au cours du vol, la tête et les pattes sont tenus un peu pendants par rapport au reste du corps.
Leur cri est très bruyant et plutôt lugubre ; on peut entendre les plongeons surtout lors de la saison de nidification ou de la migration.
Les plongeons, du fait de leurs difficultés à marcher, construisent toujours leur nid tout près de l'eau, sur le rivage ou sur un îlot au milieu d'une étendue d'eau douce. Le nid est habituellement un amoncellement de matières végétales près du bord de l’eau. Les œufs sont verdâtres, parsemés de taches brunes très sombres. La ponte comprend généralement deux œufs, qui seront couvés par les deux parents durant 28 jours en moyenne. Après l'éclosion, les poussins, nidifuges, seront nourris par les deux parents qui transporteront souvent leurs petits sur leur dos, plus ou moins enfouis sous les plumes, même en plongée. Les petits seront autonomes au bout d'environ deux mois[2]. Un couple de plongeons peut être fidèle à vie. Les plongeons peuvent vivre jusqu’à 30 ans.
Ils vivent dans le Nord de la zone holarctique (Amérique du Nord et Eurasie), sur les étendues d'eau libre, aussi bien à l'intérieur des terres que sur les côtes.
Les plongeons nichent sur les lacs et étangs d’eau douce, mais gagnent les côtes en hiver, et souvent migrent plus au Sud.
Toutes les espèces de plongeon sont victimes des pollutions aux hydrocarbures dues aux dégazages illégaux de navires ou aux marées noires.
Ces oiseaux sont tous protégés en annexe II par la Convention de Bonn[3], par le Migratory Bird Treaty Act[4], par l'Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA)[5] et en annexe II de la Convention de Berne (protection de la vie sauvage)[6].
A contrario, l'UICN a classé toutes ces espèces en catégorie LC (préoccupation mineure)[7].
Le plongeon huard figure sur la pièce canadienne d’un dollar. C’est aussi l’oiseau officiel de la province d’Ontario et de l’État du Minnesota.
Les plongeons sont des oiseaux aquatiques que l’on rencontre en de nombreuses régions d’Amérique du Nord et d’Europe septentrionale. Ils ont la taille d’un grand canard, mais ces deux groupes d’oiseaux ne sont pas apparentés. Leur plumage est en grande partie gris ou noir, et leur bec a la forme d'un poignard. Les plongeons forment à eux seuls le genre Gavia, la famille Gaviidae et l'ordre Gaviiformes.
On considérait jadis qu’ils constituaient la plus ancienne des familles d’oiseaux de l’hémisphère Nord, mais il est récemment apparu que les Anseriformes (canards, oies et cygnes) et les Galliformes (faisans et espèces apparentées) sont des taxons plus anciens.
Le nom de plongeons qui leur a été attribué a pour origine l’habitude qu’ils ont de capturer des poissons en nageant calmement à la surface pour s’enfoncer soudainement sous l’eau.
Plijenori (Morski gnjurci; lat. Gaviidae) jedina su porodica iz reda Gaviiformes. U porodicu se svrstava četiri, odnosno pet vrsta, ovisno o tome može li se pacifički plijenor smatrati samostalnom vrstom ili je, kao što neki stručnjaci smatraju, samo podvrsta srednjeg plijenora. Ovaj se tekst odnosi istodobno na red, porodicu i rod.
Plijenori su velike ptice, plivači i gnjurci, dugačke od 53 do 91 cm i rasponom krila između 106 i 152 cm. Težina im se kreće od 1 pa do 6,4 kg, ovisno o vrsti. To znači da su ove velike vrste značajno teže od gusaka (Anserinae). Od gnjuraca (Podicipedidae) razlikuju se prije svega potpunim plivaćim kožicama koje povezuju tri prema naprijed okrenuta prsta (anisodaktilija), kao i vrlo dobro vidljivim, iako kratkim, repom.
Perje je kod većine vrsta u vrijeme kad nose "svadbeno ruho" s gornje strane obojeno crno-bijelo, poput šahovske ploče, dok je s donje strane tijela gotovo bijelo. Kod svih vrsta glava i vrat živih su boja. Ovo upadljivo, raskošno obojeno perje zimi zamjenjuje perje neupadljivih boja. Vrlo je gusto i dobro izolira od hladnoće arktičkih i subarktičkih voda koje su njihovo prirodno stanište. Mnogo vremena posvećuju njezi perja, jer samo čisto, dobro njegovano perje omogućuje i dobru zaštitu.
Mužjaci su nešto krupniji od ženki, no drugi, vidljivi spolni dimorfizam ne postoji. Mladi plijenori imaju cijelu godinu jednostavno obojeno perje kao odrasli zimi. Tek u dobi od oko tri godine perje dobiva tipične boje odraslih u vrijeme parenja i gniježđenja.
Sve vrste imaju snažan, šilasti kljun i mala, isto šiljasta krila. Jako su dobri letači, ali kako su im noge smještene iza sredine tijela, vrlo teško i nespretno hodaju.
Plijenori naseljavaju prije svega sjever holarktika, dakle tundru i tajgu u Kanadi, Aljasci Skandinaviji i Rusiji. Od pet, dvije vrste (crvenogrli i srednji plijenor) gnijezde se i u sjevernoj Europi. Ovdje im je južna granica pojavnosti sjeverna Irska, sjeverna Škotska i jug Norveške i Švedske. Veliki plijenor gnijezdi se prije svega na sjeveru sjeverne Amerike, ali i na Grenlandu i Islandu, dok žutokljuni plijenor to vrijeme provodi na sjeveroistoku Sibira i krajnjem sjeveru sjeverne Amerike.
Čitav svoj život plijenori provode na vodi ili u njenoj neposrednoj blizini. Velike vrste gnijezde se na dubokim, daleko u tundrama i borealnim područjima skrivenim jezerima, dok manje vrste u to vrijeme dolaze i na mala jezera, lokve i ribnjake. Za gnjezdište će plijenori dati prednost jezerskim otocima ako postoje. U rijetkim slučajevima crvenogrli i žutokljuni plijenori gnijezde se i u zaštićenim morskim uvalama ili riječnim deltama.
Zimovališta su im, ovisno o vrsti, na obalama Europe, Azije i Sjeverne Amerike. U Europi to mogu biti između ostalog Sjeverno i Baltičko more kao i sjeverni dijelovi Sredozemnog mora. U sjevernoj Americi zimovališta sežu na jug do kalifornijskog poluotoka i Floride, a u Aziji duž kineske obale do Hainana.
Grenlandske i islandske populacije plijenora mogu se zimi sresti na europskim obalama, a samo iznimno na velikim jezerima u unutrašnjosti. Češći su crvenogrli i srednji plijenor, koji se u većem broju okupljaju zimi na obalama srednje Europe. Obje vrste dolaze pojedinačno ili u manjim skupinama prije svega u vrijeme jesenske selidbe i na velikim jezerima duboko unutar srednjoeuropskog kopna.
Posebno zanimljivo selidbeno ponašanje uočeno je kod sjevernosibirskih populacija srednjih plijenora. U jesen dolaze na Crno more, a selidbeni put u proljeće ide im prvo do Baltika, a zatim odatle na Bijelo more. Ovakvo selidbeno ponašanje, da ptice idu u jesen jednim, a u proljeće drugim putem, do sada je dokazano samo kod vrlo malog broja vrsta ptica.
U srednjoj Europi žutokljuni plijenor samo je rijedak, zalutali gost, dok pacifički plijenor u ovim područjima još nikada nije dokazano viđen.
Plijenori izvanredno dobro rone, sve do dubine od 75 metara, a pod vodom mogu provesti do osam minuta. No, najčešće zaranjaju do dubine od 2 do 10 metara, a pod vodom se rijetko zadržavaju dulje od jedne minute. Plijenori kreću pod vodu ravnim okomitim uronom, bez, kao neke druge vodene ptice, (kao na primjer gnjurci), kretanja prema naprijed usmjerenim skokom. Pod vodom se pokreću nogama, a vrlo rijetko pomažu se krilima.
Na suhom se kreću vrlo nespretno. Ne mogu stajati uspravno dulje vrijeme, nego se pritom naslanjaju na prsa. Nogama ne mogu hodati, nego se kreću kratkim, žabolikim skokovima koji su vrlo naporni i omogućuju prelaženje samo kratkih razdaljina.
Unatoč relativno kratkim krilima, plijenori su vrlo dobri letači, i mogu leteći prevaljivati vrlo velike razdaljine. Lete ispruženog vrata, glavu drže nešto niže od tijela, a noge su isto ispružene i strše iza repa. Gotovo uvijek uzlijeću s vode, a i slijeću na nju. Za uzlet im je potreban dugačak zalet, 50 do 100 metara. Jedino relativno malen crvenogrli plijenor može uzletjeti s kopna. To je razlog da u slučaju opasnosti ove ptice radije zaranjaju, jer pokušaj bijega uzletom ne bi bio dovoljno brz.
Plijenori se hrane gotovo isključivo malim do srednje velikim ribama koje love dok rone, i najčešće ih još pod vodom i pojedu. Vrlo rijetko jedu bilo što drugo, no ako jedu, onda to mogu biti žabe, rakovi, mekušci, crvi ili vodeni kukci. Postoje i slučajevi da se plijenori gnijezde na jezeru gdje nema riba. Tada privremeno promijene prehranu i hrane se samo mekušcima ili kukcima.
Ove ptice imaju vrlo rastezljiv jednjak što im omogućuje gutanje relativno velikog plijena. Tako veliki plijenori mogu progutati pastrve duge do 45 cm i teške do jednog kilograma. U rijetkim slučajevima može gutanje gutanje prevelikog plijena završiti i kobno.
Plijenori žive monogamno. U vrijeme gniježdenja parovi dolaze ponovo na mjesto iz prethodne godine, a zajedno ostaju i u vrijeme seobe i na zimovalištima. No, ne gnijezde se svake godine. Otprilike svake četvrte godine gniježđenje izostaje. Nemaju kompleksan svadbeni ples. Novi parovi u vrijeme sparivanja izvode na vodi niz sinkroniziranih kretnji, dok je kod starijih parova i to ritualizirano ponašanje ograničenije.
Pare se na obali, a s parenjem započinju često odmah po dolasku na gnjezdište i nastavljaju idućih nekoliko dana. Ako se pare uvijek na istom mjestu, zbog toga se može na tlu napraviti manje udubljenje koje zatim često rabe za gradnju gnijezda. Grade ga od vodenog bilja i mahovine, a nalazi se uvijek neposredno uz vodu, gotovo nikad nije udaljenije od jednog metra.
Osim crvenogrlih plijenora koji su najmanji, sve druge vrste izrazito su teritorijalne životinje i vrlo agresivno brane svoj teritorij od svih nametljivaca. Najčešće je dovoljno prijeteće ponašanje da se nametljivac povuče. Rijetko dolazi do prave bitke, no ako do nje dođe, ona se vodi vrlo žestoko i moguće je da jedan od suparnika ugine, bilo od snažnih udaraca kljunom ili od utapanja. U borbi sudjeluju i mužjak i ženka domicilnog para, a pretpostavlja se da je razlog ovakve obrane teritorija nedovoljna količina ribe u jezeru za prehranu većeg broja mladunaca. Suprotno njima, crvenogrli plijenori gnijezde se vrlo blizu jedni drugima, a brane tek neposrednu okolinu gnijezda.
Polažu jedno do tri jaja, a na njima sjede oba roditelja. Nakon valjenja, mladunci ostaju oko tri dana u gnijezdu prije nego uđu u vodu. Već u toj dobi mladunci mogu plivati i roniti. Često se odmaraju na leđima roditelja. Roditelji ih hrane do starosti od sedam tjedana, a ponekad i dulje. Jedan mladunac često se pokaže kao najsnažniji i uspije se izboriti za najveći dio hrane. U slučaju da hrane nema u izobilju, tada je često posljedica toga smrt slabijeg mladunca.
Nema pouzdanih spoznaja o očekivanom životnom vijeku ovih životinja. Crvenogrli i srednji plijenor doživljavaju više od deset, a katkad i dvadeset godina. Za jednog srednjeg plijenora dokazana je starost od 28 godina. S druge strane, do sad nije poznat niti jedan slučaj velikog plijenora starijeg od više od osam godina. No smatra se da to nije najveća moguća starost ovih životinja.
Ako u vrijeme leženja jaja dođe do snažnih kiša i podizanja razine vode u jezeru uz čiju se obalu nalazi gnijezdo, dolazi do plavljenja gnijezda zbog njegove velike blizine vodi i propasti jaja, jer ptice ne mogu, zbog svoje građe tijela, otići dovoljno daleko od obale da izbjegnu tu opasnost.
Nakon valjenja mladunaca, brigu o njima vode oba roditelja. Mladunci odmah nakon valjenja odlaze za roditeljima u vodu. Kako su mladunci još pokriveni paperjem koje nije vodonepropusno, ne mogu provesti mnogo vremena u vodi, a na kopno ne izlaze. Kad im se paperje natopi vodom, penju se na leđa jednog od roditelja. Prije nego što počnu hraniti podmladak ribicama, roditelji mladim ptićima uporno nude jedno svoje pero. Smatra se da im daju pero kako bi im to poslužilo kao zaštita od kosti ribe kojom se hrane. Istodobno, roditelji za njih love male ribice koje im nude i hrane ih.
Odrasli plijenori imaju vrlo malo prirodnih neprijatelja. Jedino velike grabljivice mogu katkad uloviti plijenora. S druge strane, mladunce katkad ugrabe vrane ili gavrani, neki galeb, vidra ili velika riba.
Narodi sjevernih zemalja oduvijek imaju odnos prema ovim pticama. Eskimi ih love i njihovu kožu i perje koriste za izradu odjeće. Ovaj ograničeni lov nikada nije ugrožavao populacije plijenora. U Škotskoj se smatralo lošim znakom čuti glasanje plijenora.
Niti jedna vrsta plijenora nije ugrožena. No, ipak se bilježi smanjenje veličine populacija svih vrsta kao posljedica ljudskih aktivnosti u arktičkom ekosustavu. Za to su odgovorni betoniziranje obala, zagađenje voda i korištenje nekih vrsta ribolovnih mreža u koje se plijenori upletu i utope. U Sjevernoj Americi utvrđeno je da su čitave populacije do granice otrovanosti opterećene živom koju uzimaju s pojedenom ribom[1] [2]
Sve danas recentne vrste plijenora svrstane su u jedan rod, Gavia, jedini rod porodice Gaviidae, koja je opet jedina u redu Gaviiformes. Prema tradicionalnom gledanju, svrstavani su u četiri, a prema novijim spoznajama, u pet vrsta:
Pacifički plijenor ranije je opisan kao podvrsta srednjeg plijenora, no danas se uglavnom smatra zasebnom vrstom.
Mogući kladogram jest:
Plijenori |-- Crvenogrli plijenor `-- N.N. |-- N.N. | |-- Srednji plijenor | `-- Pacifički plijenor | `-- N.N. |-- Veliki plijenor `-- Žutokljuni plijenor
Neke fosilne vrste iz ovog reda su:
Plijenori (Morski gnjurci; lat. Gaviidae) jedina su porodica iz reda Gaviiformes. U porodicu se svrstava četiri, odnosno pet vrsta, ovisno o tome može li se pacifički plijenor smatrati samostalnom vrstom ili je, kao što neki stručnjaci smatraju, samo podvrsta srednjeg plijenora. Ovaj se tekst odnosi istodobno na red, porodicu i rod.
I Gaviidi (Gaviidae Forster, 1788) sono una famiglia di uccelli, diffusi in Nord America ed Eurasia. Si tratta dell'unica famiglia dell'ordine Gaviiformes.[1]
La famiglia comprende un unico genere vivente, Gavia, nel quale sono classificate 5 specie viventi:[1]
Alla famiglia sono ascritti anche i seguenti generi estinti:
Le ali hanno una apertura di 105–150 cm e sono corte e a punta; le strolaghe sono tutte ottime volatrici, nonostante l'apparenza possa suggerire l'opposto. Sono anche uccelli nuotatori e possono immergersi a grandi profondità per parecchi minuti. Una caratteristica che li avantaggia è la posizione piuttosto arretrata delle zampe sul corpo.
Vivono nella parte settentrionale della zona olartica (America del Nord, Europa e Asia).
Vivono in prossimità dell'acqua, per lo più sulle coste marine, ma anche sui laghi.
I Gaviidi (Gaviidae Forster, 1788) sono una famiglia di uccelli, diffusi in Nord America ed Eurasia. Si tratta dell'unica famiglia dell'ordine Gaviiformes.
Duikers (Gaviidae), ook wel zeeduikers genoemd, is een familie watervogels van het open water van het hoge noorden. De benaming (zee)duikers wordt ook wel gebruikt voor de orde Gaviiformes, die slechts één geslacht telt, Gavia, met vijf soorten.[1]
's Winters zijn alle zeeduikers van boven grijsbruin en wit van onderen. Ze zijn dan alleen te onderscheiden aan hun grootte, de vorm van de snavel en de kleur van de rug.
Zij hebben een wat langer lichaam dan de futen en vliegen wat meer. Zij houden daarbij hun kop wat lager dan het lijf. Zij zijn op en vooral in het water in hun element. Zij zijn behendige duikers. Hun poten zitten ver naar achteren en dat is bij het duiken handig maar op het land zijn zij bijzonder onbeholpen, en ze komen daar dan ook alleen om te broeden. Ze jagen op vissen en schaaldieren. Ze duiken plotseling op de prooi of laten zich langzaam wegzinken.
Zij nestelen meest op kleine eilandjes of op de oever van de meren die zij bewonen.
Het DNA-onderzoek van Hackett et al. (2008) werpt interessant licht op de positie van deze groep binnen de Neoaves. Zij passen binnen een veel grotere groep (clade) die met grote waarschijnlijkheid blijkt uit dit genetisch/taxonomisch onderzoek. Deze groep wordt aangeduid als de "watervogels". Zij zijn waarschijnlijk verwant aan de pinguïns en de albatrossen en stormvogels en pijlstormvogels.
Bronnen, noten en/of referentiesDuikers (Gaviidae), ook wel zeeduikers genoemd, is een familie watervogels van het open water van het hoge noorden. De benaming (zee)duikers wordt ook wel gebruikt voor de orde Gaviiformes, die slechts één geslacht telt, Gavia, met vijf soorten.
Gaviidae é a única família da ordem Gaviiformes e contem apenas o género Gavia e as suas cinco espécies. Também chamadas mobelhas, estas aves aquáticas habitam sobretudo lagos de água doce e rios, podendo deslocar-se para zonas costeiras durante a época de reprodução. A sua distribuição geográfica está limitada ao Norte da Europa e América do Norte.
Exteriormente, as mobelhas assemelham-se a patos, embora não sejam de todo relacionadas com a ordem Anseriformes. A sua plumagem é preta, branca e cinzenta, e nalgumas espécies apresenta padrões reticulados muito complexos. O bico tem uma forma distintiva de lança. Outra diferença importante é a estrutura óssea, bastante densa quando comparada com outras aves.
As mobelhas alimentam-se de peixes, moluscos e crustáceos, que caçam debaixo de água em mergulhos. São excelentes nadadoras mas deslocam-se em terra com grande dificuldade. As suas asas estão bem adaptadas ao voo e podem percorrer longas distâncias pelo ar. No entanto a fase de descolagem e aterragem é complicada e requer, como nos aviões, uma “pista” sobre a água de algumas centenas de metros. As mobelhas falham frequentemente a descolagem, tendo, nestes casos, de voltar atrás e iniciar de novo a corrida sobre a água. Os acidentes espalhafatosos, mas inócuos, são vulgares quando pousam. As mobelhas formam casais monogâmicos durante toda a vida e podem chegar aos 30 anos de idade.
A mobelha-grande é a ave nacional do Canadá e está representada nas moedas de 1 dólar canadiano, que recebem na gíria local o nome de looney (de loon, mobelha no inglês das Américas).
Nota: as espécies marcadas com P podem ser avistadas em Portugal durante os períodos de migração.
Gaviidae é a única família da ordem Gaviiformes e contem apenas o género Gavia e as suas cinco espécies. Também chamadas mobelhas, estas aves aquáticas habitam sobretudo lagos de água doce e rios, podendo deslocar-se para zonas costeiras durante a época de reprodução. A sua distribuição geográfica está limitada ao Norte da Europa e América do Norte.
Exteriormente, as mobelhas assemelham-se a patos, embora não sejam de todo relacionadas com a ordem Anseriformes. A sua plumagem é preta, branca e cinzenta, e nalgumas espécies apresenta padrões reticulados muito complexos. O bico tem uma forma distintiva de lança. Outra diferença importante é a estrutura óssea, bastante densa quando comparada com outras aves.
As mobelhas alimentam-se de peixes, moluscos e crustáceos, que caçam debaixo de água em mergulhos. São excelentes nadadoras mas deslocam-se em terra com grande dificuldade. As suas asas estão bem adaptadas ao voo e podem percorrer longas distâncias pelo ar. No entanto a fase de descolagem e aterragem é complicada e requer, como nos aviões, uma “pista” sobre a água de algumas centenas de metros. As mobelhas falham frequentemente a descolagem, tendo, nestes casos, de voltar atrás e iniciar de novo a corrida sobre a água. Os acidentes espalhafatosos, mas inócuos, são vulgares quando pousam. As mobelhas formam casais monogâmicos durante toda a vida e podem chegar aos 30 anos de idade.
A mobelha-grande é a ave nacional do Canadá e está representada nas moedas de 1 dólar canadiano, que recebem na gíria local o nome de looney (de loon, mobelha no inglês das Américas).
Gaviidae là một họ chim trong bộ Gaviiformes.[2]
Tất cả các loài còn sinh tồn đều thuộc chi Gavia. Về phát sinh chủng loài, 5 loài còn sinh tồn có thể được xếp như sau:[3]
Nhánh gốc
Nhánh họng đen
Nhánh đầu đen
Gaviidae là một họ chim trong bộ Gaviiformes.
Населяют тундровую и лесную зоны Европы, Азии и Северной Америки, где распространены на север до самых отдалённых островов. В Азии обитают также по степным озёрам и на озёрах высокогорных хребтов Южной Сибири.
Гагары проводят всю свою жизнь на воде либо в непосредственной близости от неё. Встречаются как у морского побережья, так и на озёрах и реках. Зимуют по берегам незамерзающих морей. В Европе это Северное и Балтийские моря, а также север Средиземного моря. В Америке это побережье Тихого океана на юг до Калифорнийского полуострова и побережье Атлантического океана до Флориды. В Азии это побережье Китая до острова Хайнань.
Интересен путь миграции северо-сибирской популяции чернозобых гагар. Зимуют эти птицы на Чёрном море, весной летят сначала на Балтийское, а уже потом на Белое море. Такое поведение, когда пути миграции на зимовку и с зимовки различаются, характерно только для немногих видов птиц.
Гагары прекрасно плавают и замечательно ныряют, иногда погружаясь до 21 метра и оставаясь под водой до 1,5 минут. Всю жизнь проводят на воде, выходя на сушу только в период гнездования. Преимущественно морские птицы, пресноводные водоёмы посещают лишь в период размножения и на пролёте, а в остальное время постоянно держатся на море.
Взлетают с воды, долго разбегаясь против ветра. Полёт гагар быстрый и, в отличие от уток, маломаневренный, с частыми взмахами крыльев, несколько опущенной головой. Садятся тоже только на воду, при этом приподнимают крылья, отставляют ноги назад и в таком положении совершают плавную глиссирующую посадку на брюхо. На воде сидят низко и при опасности чаще ныряют, а не взлетают. Во время передвижения под водой пользуются главным образом ногами, которые отнесены далеко назад. Иногда при нырянии пользуются крыльями, но обычно крылья плотно уложены на спине и прикрыты от намокания кроющими перьями самих крыльев, спины и длинными боковыми, образующими специальный «карман». Ещё одно приспособление от намокания — смазывание оперения жиром надхвостовой копчиковой железы. Перьевой покров густой, с толстым слоем пуха. От переохлаждения спасает и слой подкожного жира.
У взрослых птиц линька начинается осенью, перед отлётом, брачное оперение меняется на тусклое зимнее. В разгар зимы происходит одновременное выпадение маховых перьев, и птицы на 1—1,5 месяца теряют способность к полёту. К апрелю снова приобретается летний наряд.
Зимуют на тёплых морях. Молодые остаются там на всё первое лето, или даже до достижения половозрелости. Весной прилетают сравнительно поздно, когда много чистой воды. Стаи гагар в полёте выглядят рассеянными группами, между птицами промежутки в несколько метров или даже десятки метров. Даже в паре самец и самка летят поодаль друг от друга.
Живут гагары более 20 лет. Пары постоянны и, предположительно, сохраняются пожизненно.
Питаются гагары почти исключительно мелкой рыбой, которую, как правило, ловят при нырянии. В их желудках находят также моллюсков, ракообразных, червей, насекомых; эти группы животных особенно большую роль играют в питании птенцов. Иногда в пищу употребляются растения. Кормятся гагары на крупных озёрах, реках и в море.
Размножаться начинают в возрасте не менее 3 лет. Гнездятся на стоячих водоёмах с чистой водой. Гнездо располагается вплотную к воде, обычно на отлогом берегу с травянистой растительностью, и состоит из той же травы, что растёт в окрестностях гнезда, и из отмерших растений. От гнезда к воде ведут один-два (реже — три-четыре) лаза, по которым птицы заползают в гнездо и сходят в воду. На топких берегах гнездо может представлять собой внушительную кучу из мокрого, в основном уже гниющего, растительного материала. Лоток неглубокий, в гнезде почти всегда мокро. На плотных берегах подстилки может не быть вовсе, и яйца лежат на торфе или другом голом грунте. Настоящих плавающих гнезд, как у поганок, гагары не делают.
Яиц в кладке как правило 2, редко 1, и как редчайшее исключение — 3. Они имеют продолговато-овальную форму и красивую, очень тёмную оливково-коричневую или зелёно-бурую окраску, с темно-бурыми или чёрными крапинами и небольшими пятнами. Яйца лежат в гнезде обычно не вплотную, а чуть поодаль одно от другого. Самка откладывает их с промежутком до нескольких дней. Насиживают поочерёдно в течение 24—29 дней оба члена пары, но в основном самка.
От ворон, чаек, поморников и других мелких разорителей гагары могут кладку защитить. Если же к гнезду подходит собака, человек или кто-то другой, представляющий серьёзную опасность, насиживающая птица сначала затаивается на гнезде, пригнув вытянутую шею, а затем тихо сползает в воду и выныривает уже в отдалении, молча плавает с внешне безучастным видом. На насиженной кладке сидит более плотно, ближе подпускает хищника, нередко отвлекает его от гнезда шумными демонстрациями — ныряет, кричит, хлопает крыльями, «танцует» на воде. Период инкубации составляет около 4 недель. Птенцы покрыты густым тёмно-серым пухом. Вскоре после вылупления они могут хорошо плавать и нырять, но в первые дни часто сидят на берегу, затаившись среди травы. Родители кормят их водными беспозвоночными, мелкой рыбёшкой. Взрослея, птенцы учатся ловить добычу сами. Приобретают самостоятельность и способность к полёту в возрасте 6—7 недель.
В небольшом количестве гагар попутно с другими промысловыми птицами добывают коренные народы Крайнего Севера, используя мясо в пищу. Ранее из гагарьих шкурок (белые грудь и брюшко) делали дамские шапки, существовал специальный промысел гагар на «птичий мех», или «гагарьи шейки». Мода на такие изделия прошла, и промысел в настоящее время не ведётся.
Репродуктивный потенциал гагар очень низок, они осторожны и редко поселяются рядом с людьми. Часто гибнут в рыболовных сетях, от легкомысленной стрельбы скучающих охотников и от всевозможных загрязнений, особенно нефтяных.
Долгое время в городе Хоторн[en] (Невада, США) на берегу близлежащего солёного горного озера Уокер ежегодно проводился Фестиваль гагар: сотни людей встречали стаи этих птиц, которые делали остановку, чтобы отдохнуть и покормиться во время миграции. С 2009 года фестиваль пришлось отменить, так как Уокер мелеет, вследствие чего повышаются его солёность и концентрация в воде вредных веществ. Теперь птицы облетают это озеро стороной[1].
Гагары, вероятно, одна из самых древних групп среди современных птиц. Наиболее древняя ископаемая гагара найдена в верхнем олигоцене Северной Америки — небольшая птица рода Colymboides. Имеется также ряд более древних остатков, относящихся к концу мелового периода, но их принадлежность к гагарообразным в настоящее время оспаривается. Род гагар (Gavia) появляется с нижнего миоцена. Кроме пяти ныне существующих видов, известно девять ископаемых видов относящихся к роду Gavia:
Морфологически и, похоже, в родственном плане гагарообразные близки к пингвинообразным и трубконосым. Гагары грубо конвергенты с поганками. Эти два отряда птиц не имеют ничего общего ни в морфологии, ни в экологии.
Традиционно гагарообразные считались близкими с поганкообразным, на которых они во многом похожи как внешне, так и по образу жизни. Карл Линней в 1758 г. поместил оба семейства в группу видов Colymbus, которая в свою очередь входила в группу Anseres, объединявшую практически всех известных на то время водоплавающих птиц. Долгое время зоологи придерживались линеевской классификации гагарообразных. В конце XIX века гагарообразные и поганкообразные были впервые разделены на два семейства, которые считались родственными. Леон Гарднер был в 1925 году первым зоологом, который ставил под сомнение родство гагарообразных и поганкообразных. Более поздние исследования, выявили что сходство между этими семействами является результатом конвергентной эволюции.
Все живущие сегодня гагарообразные относятся к одному семейству гагаровых (Gaviidae) и к одному роду гагар (Gavia). Ранее выделяли четыре вида, но последние исследования выявили что белошейная гагара, считавшаяся подвидом чернозобой гагары, является отдельным видом.
Предположительная кладограмма родственных отношений среди гагар:
Гагары |-- Краснозобая гагара `-- N.N. |-- N.N. | |-- Чернозобая гагара | `-- Белошейная гагара | `-- N.N. |-- Белоклювая гагара `-- Черноклювая гагара
Населяют тундровую и лесную зоны Европы, Азии и Северной Америки, где распространены на север до самых отдалённых островов. В Азии обитают также по степным озёрам и на озёрах высокогорных хребтов Южной Сибири.
Гагары проводят всю свою жизнь на воде либо в непосредственной близости от неё. Встречаются как у морского побережья, так и на озёрах и реках. Зимуют по берегам незамерзающих морей. В Европе это Северное и Балтийские моря, а также север Средиземного моря. В Америке это побережье Тихого океана на юг до Калифорнийского полуострова и побережье Атлантического океана до Флориды. В Азии это побережье Китая до острова Хайнань.
Интересен путь миграции северо-сибирской популяции чернозобых гагар. Зимуют эти птицы на Чёрном море, весной летят сначала на Балтийское, а уже потом на Белое море. Такое поведение, когда пути миграции на зимовку и с зимовки различаются, характерно только для немногих видов птиц.
アビ科（アビか、学名 Gaviidae）は、鳥類アビ目 Gaviiformes の唯一の科である。
現生ではアビ属のみが属するが、他に2 - 3の絶滅属がある。
水鳥クレード (water birds) の基底に位置する[1]。
アビ目
.jpg)
