dcsimg
Image of Italian plumeless thistle
Creatures » » Plants » » Dicotyledons » » Composite Family »

Italian Plumeless Thistle

Carduus pycnocephalus L.

Distribution in Egypt

provided by Bibliotheca Alexandrina LifeDesk

Nile and Mediterranean regions, eastern desert, and Sinai.

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Bibliotheca Alexandrina
author
BA Cultnat
provider
Bibliotheca Alexandrina

Life Expectancy

provided by Bibliotheca Alexandrina LifeDesk

Annaul.

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Bibliotheca Alexandrina
author
BA Cultnat
provider
Bibliotheca Alexandrina

Associations

provided by BioImages, the virtual fieldguide, UK
Foodplant / internal feeder
larva of Chaetostomella cylindrica feeds within capitulum of Carduus pycnocephalus

Foodplant / spot causer
amphigenous colony of Ramularia hyphomycetous anamorph of Ramularia cynarae causes spots on live leaf of Carduus pycnocephalus

Foodplant / feeds on
larva of Terellia serratulae feeds on Carduus pycnocephalus

In Great Britain and/or Ireland:
Foodplant / gall
larva of Urophora solstitialis causes gall of capitulum of Carduus pycnocephalus

Foodplant / feeds on
larva of Urophora stylata feeds on Carduus pycnocephalus
Remarks: Other: uncertain

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
BioImages
project
BioImages

Distribution ( Spanish; Castilian )

provided by IABIN
IV, V, RM, VI, VII, VIII, IX, X
license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
Universidad de Santiago de Chile
author
Pablo Gutierrez
partner site
IABIN

Carduus pycnocephalus ( Azerbaijani )

provided by wikipedia AZ


Carduus pycnocephalus (lat. Carduus pycnocephalus) - mürəkkəbçiçəklilər fəsiləsinin şeytanqanqalı cinsinə aid bitki növü.

Mənbə


Inula britannica.jpeg İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visit source
partner site
wikipedia AZ

Carduus pycnocephalus: Brief Summary ( Azerbaijani )

provided by wikipedia AZ


Carduus pycnocephalus (lat. Carduus pycnocephalus) - mürəkkəbçiçəklilər fəsiləsinin şeytanqanqalı cinsinə aid bitki növü.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipediya müəllifləri və redaktorları
original
visit source
partner site
wikipedia AZ

Ysgallen Plymouth ( Welsh )

provided by wikipedia CY

Planhigyn blodeuol o deulu llygad y dydd a blodyn haul ydy Ysgallen Plymouth sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Asteraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Carduus pycnocephalus a'r enw Saesneg yw Plymouth thistle. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Ysgallen Bengryno.

Daw'r gair "Asteraceae", sef yr enw ar y teulu hwn, o'r gair 'Aster', y genws mwyaf lluosog o'r teulu - ac sy'n tarddu o'r gair Groeg ἀστήρ, sef 'seren'.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

Comin Wikimedia
Mae gan Gomin Wikimedia
gyfryngau sy'n berthnasol i:
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CY

Ysgallen Plymouth: Brief Summary ( Welsh )

provided by wikipedia CY

Planhigyn blodeuol o deulu llygad y dydd a blodyn haul ydy Ysgallen Plymouth sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Asteraceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Carduus pycnocephalus a'r enw Saesneg yw Plymouth thistle. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Ysgallen Bengryno.

Daw'r gair "Asteraceae", sef yr enw ar y teulu hwn, o'r gair 'Aster', y genws mwyaf lluosog o'r teulu - ac sy'n tarddu o'r gair Groeg ἀστήρ, sef 'seren'.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Awduron a golygyddion Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CY

Kerbeşê Reş ( Kurdish )

provided by wikipedia emerging languages

Kerbeşa Reş wek mîna kerbeşê ye le pelçên xwe yên hîn dirêjin. Rengî xwe keskî tarî ye. Bi giştî li derê av li ser qûmê hêşin dibe. nêriyî xwe tê spîkirin û xwarin.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Nivîskar û edîtorên Wikipedia-ê

Carduus pycnocephalus

provided by wikipedia EN

Carduus pycnocephalus, with common names including Italian thistle, Italian plumeless thistle, and Plymouth thistle,[1] is a species of thistle. It is native to: the Mediterranean region in southern Europe, North Africa, and Western Asia; East Europe and the Caucasus; and the Indian Subcontinent.[2]

The plant has become an introduced species in other regions, and on other continents, often becoming a noxious weed or invasive species.

Description

Carduus pycnocephalus plant (California).

A winter annual, Carduus pycnocephalus stems range from 8 inches (20 cm) to 6.6 feet (2.0 m), and are glabrous to slightly wooly. The multiple stems are winged with spines.[3]

The plant grows in a rosettes of 10–14 inches (25–36 cm) in diameter, with four to ten lobed basal leaves that are 4–6 inches (10–15 cm) long. Cauline leaves are tomentose on the underside and contain spines on the lobe tips.[3]

Flower heads are 2-5 per cluster, densely matted with cobwebby hairs at the base of the phyllaries and spiny towards the tips. Corollas are pink to purple, approx. .4-.6 in (1-1.4 cm) long, and the fruits are brown to gold, with a bristly, minutely barbed pappus.[3][4][5]

Noxious weed

Dense crowding by Italian thistle rosettes.

Carduus pycnocephalus has become a noxious weed in Australia, New Zealand, Macaronesia, South Africa, the Arabian Peninsula, South America, Hawaii, and North America, especially in much of California.[2][6] It is a C-listed weed by the California Department of Agriculture and a Moderate Invasive Plant rating by the California Invasive Plant Council.[7] It favors grasslands, woodlands, and chaparral vegetation types, but is especially prevalent in oak woodlands in and around the Central Valley. It is found in disturbed areas, often with basaltic soils, fertile soils, or soils with a relatively high pH (> 6.5).[5][7]

Impacts

Italian thistle can grow densely, crowding out other vegetation with dense rosette 'colonies' in the winter, thereby preventing establishment of native plants. Its spiny leaves, stems, and phyllaries prevent animals from grazing on it and nearby forage.[8][9] Its tendency to grow under the canopy of oaks increases the risk of wildfire damage to the trees, as fire can more easily spread to the canopy.

Control

Mechanical

Mechanical methods can be effective but must be done before the plant sets seed. Additionally, the root must be severed at least 4 inches (10 cm) below the ground to prevent the plant from regenerating.[8] Mowing and slashing are not reliable as the plant is able to regrow and produce seed even at a height of 3 inches (7.6 cm).[5][10]

Biological

Biological control agents have limited success with Carduus pycnocephalus. Insects that tested host-specific by the California Dept. of Agriculture and caused significant damage to the reproductive structures of the Italian thistle have not been utilized, due to concerns about possible predation of California's native thistle species.[11] Puccinia cardui-pycnocephali is a species of rust (fungus) apparently exclusive to Carduus pycnocephalus.[8] Other rust species have been found on Italian thistle as well.[8][12][13]

Grazing by sheep or goats (not cattle) in Australia has showed promise as well.[14]

Chemical

Chemical control can be achieved with a variety of products including: Clopyralid, glyphosate, Diquat, Picloram, and 2, 4-D ester. However, caution must be exercised when using these products, and their use is not always appropriate, especially near water surfaces and other sensitive natural habitats.[5][8] Check with local, regional, and national regulations directing use.

References

  1. ^ BSBI List 2007 (xls). Botanical Society of Britain and Ireland. Archived from the original (xls) on 2015-06-26. Retrieved 2014-10-17.
  2. ^ a b "Carduus pycnocephalus". Germplasm Resources Information Network (GRIN). Agricultural Research Service (ARS), United States Department of Agriculture (USDA). Retrieved 2013-04-08.
  3. ^ a b c U.S. National Park Service: Invasive Non-Native Plants in Sequoia and Kings Canyon National Parks — Italian Thistle
  4. ^ Jepson; Hickman 1993
  5. ^ a b c d Bossard, CC., J.M. Randall, and M. Hoshovsky. (eds.); Invasive Plants of California’s Wildlands; University of California Press, Berkeley, CA; 2000.
  6. ^ USDA
  7. ^ a b Cal-IPC—California Invasive Plant Council species treatment: Carduus pycnocephalus . accessed 4.8.2013
  8. ^ a b c d e Mattole Restoration Council: Italian Thistle (Carduus pycnocephalus) . accessed 4.8.2013
  9. ^ Parsons 1973
  10. ^ Tasmania Dept. of Agriculture 1977
  11. ^ Sheppard et al. 1991
  12. ^ Olivieri 1984
  13. ^ Bruckart 1991
  14. ^ Bendall 1973

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Carduus pycnocephalus: Brief Summary

provided by wikipedia EN

Carduus pycnocephalus, with common names including Italian thistle, Italian plumeless thistle, and Plymouth thistle, is a species of thistle. It is native to: the Mediterranean region in southern Europe, North Africa, and Western Asia; East Europe and the Caucasus; and the Indian Subcontinent.

The plant has become an introduced species in other regions, and on other continents, often becoming a noxious weed or invasive species.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Carduus pycnocephalus ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Carduus pycnocephalus, comúnmente llamado cardo borriquero o cardo negro —vocablos compartidos con otras especies del género— es una especie de planta herbácea del género Carduus de la familia Asteraceae. Es nativa de Eurasia, pero ha sido introducida en otros continentes (América, Oceanía...) donde, localmente, se ha extendido hasta convertirse en una maleza invasiva de difícil erradicación.

 src=
Vista general de un individua muy ramificado y con inflorescencia de capítulos pedunculados
 src=
Tallo surcado y alado
 src=
Hoja: haz
 src=
Hoja: envés araneoso-tomentoso
 src=
Hoja, envés araneoso-tomentoso: detalle
 src=
Inflorescencia de capítulo subsésiles
 src=
Capítulo subsentado; noténse el corto pedúnculo araneoso-tomentoso
 src=
Brácteas involucrales: serie, desde el exterior hacía el interior de izquierda a derecha
 src=
Detalle de una bráctea involucral media
 src=
Cipsela suelta completa
 src=
Cipselas sueltas desprovistas de su vilano; noténse las exudaciones pegajosas
 src=
Cipsela suelta desprovista de su vilano; noténse las exudaciones pegajosas: detalle

Descripción

Es una planta herbácea, anual o bienal, con tallos erectos simples o algo ramificados superiormente que pueden llegar a más 2 m de altura. Dichos tallos, de sección más o menos circular, son acostillados longitudinalmente y alados en su mayor parte, con alas triangulares o palmatilobadas, provistas de espinas amarillentas hasta mediocentrimétricas. Las hojas, que miden, en la base, hasta 25 por 12 cm, son sentadas y decurrentes, menores hacia el ápice del tallo, verdes, discoloras las de la base, glabrescentes o pelosas en el haz y araneosas en el envés, pinnatífidas a pinnatipartidas con 3-6 pares de lóbulos triangulares con furtyes espinas. Los capítulos, solitarios o en grupos de 2 o 4, son sésiles o con pedúnculo blancos tomentosos más bien cortos, y son tempranamente caedizos en bloque después de la fructificación, cuando están ya en vía de desecación —constituyendo así un propágulo de dispersión anemócora. El involucro, de unos 2 por 0,5-0,8 cm, es más o menos cilíndrico, densamente araneoso, sobrepasado por las flores; sus brácteas se organizan en 4-6 series y son gradualmente mayores hacía el interior: las externas y medias son ovado-acuminadas, hasta unos 4 mm de anchura, con dorso glanduloso y denso tomento araneoso, el acumen erecto o erecto-patente, de un verde oscuro, acabado en una espina apical y con un nervio y los márgenes antrorsoescábridos (características propias de la especie y que permiten distinguirla de otros taxones próximos); las más internas, más estrechas y largas, son linear-lanceoladas, sin espinas, con 1-3 nervios, y acabadas en un ápice escariosa a menudo de color rosa-púrpura y con márgenes escariosos. El receptáculo está cubierto de finos pelos. Los flósculos son todos hermafroditas, con una corola de 1,3-1,6 cm, glabra, con tubo, de 4-8 mm, blanquecino o blanco, mientras el limbo de 5-8 mm, es de color rosado-purpúreo o blanco, con 5 lóbulos linear-lanceolados algo desiguales. Las cipselas, oblongo-obovoides y glabras, inconspicuamente asurcadas longitudinalmente, viscosas (por las exudaciones proveniente de los finos surcos longitudinales) cuando jóvenes, miden unos 4-5 mm por 1,5-2 mm y son truncadas por una placa apical de reborde entero y liso con un nectario central persitente rodeado por un vilano caedizo en bloque de 1-3 filas de cerdas finamente antrorsoescabridas soldadas en un anillo basal.[1]

Hábitat y distribución

Hábitat

Es planta nitrófila que crece esencialmente en herbazales viarios y cercanías de vivienda, en altitudes comprendidas entre el nivel del mar y 1300 m. Florece generalmente desde marzo hasta julio.[1]

Distribución geográfica

Distribución nativa

Es una especie eurasiática, concentrándose alrededor del Mediterráneo, y todas sus islas, y extiendéndoso algo hacia el norte (Suiza, Rusia continental) y el este (Afganistán, India y Pakistán). En la península ibérica, está repartida en todo el territorio español —hasta en los descampados y las rendijas de las terrazas de edificios urbanos de Madrid capital— y sus islas mediterráneas, aunque, por la altitud, se rarifica hacia los Pirineos. Su presencia nativa en Portugal es dudosa.[1][2][3][4]

Introducción, naturalización e invasión

Se introdujo, accidentalmente parece, en todos los continentes desde Europa hasta Australasia y las Américas, pasando por Macaronesia, Asia templada y tropical y Hawái.[4]
Se convirtió en maleza invasiva en muchas de dichas zonas, en particular en Australia, Nueva Zelanda, Macaronesia, Sudáfrica, península arábiga, Suramérica, Hawái, y Norteamérica, especialmente en California.[5][6]

Control de la plaga invasiva

Hubo numerosos intentos, con más o menos éxito debido esencialmente a los efectos colaterales, de controlar la plaga de esta especie y otras próximas, en particular en California, con procedimientos mecánicos, biológicos y químicos.[7]

Taxonomía

Carduus pycnocephalus fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum, Editio Secunda, vol. 2, p. 1151, 1763[1].[8]

Etimología
  • Carduus: nombre genérico derivado del latín cardŭus, -i, «cardo» en el más amplio de sus sentidos, o sea no solo el género Carduus pero también unas cuantas plantas espinosas de diversas familias (Asteraceae, Dipsacaceae, Umbelliferae...).[1]​ Parece que el vocablo no tiene origen indoeuropeo, pero más bien de un latín provincial de África del actual Túnez -entonces Cartago- donde se empleaba la palabra cerda, c(h)erda (atestada en un Pseudo Dioscórides como χέρδαν) para designar el Cardo corredor; dicho vocablo tendría un origen bereber o púnico desde una raíz «qrd» con la idea de «pinchar, picar» y evolucionaría hasta un cardus y carduus al mismo tiempo que se ampliaría su uso a otras plantas espinosas.[9]Plinio el Viejo, en su Naturalis Historia (19, 54, 152, 153), empleo el vocablo cardus para designar las alcachofas y los cardos de comer, refiriéndose en particular a los cultivados en Cartago y Córdoba («...carduos apud Carthaginem Magnam Cordubamque...»),[10]​ en lugar de cǐnăra, más clásico, reforzando el probable origen provincial aludido.
  • pycnocephalus: epíteto latíno derivado de los vocablos griegos πυχνό, espeso, denso, compacto y χέφαλος, cabeza, o sea "con capítulos compactos"/"con capítulos en grupos densos", pues la especie ostenta inflorescencias en grupos más o menos compactos, pero de no muchos capítulos, en el ápice de sus tallos.
Sinonimia
  • Onopyxus pycnocephalus (L.) Bubani, 1899
  • Carduus tenuiflorus var. pycnocephalus (L.) DC., 1838[11][12]

Citología

Número de cromosomas: 2n=64[13]

Nombre vernáculos

  • Castellano: cardo (4), cardo borriquero (2), cardo negro. La cifras entre paréntesis indican la frecuencia del uso del vocablo en España.[2]

Referencias

  1. a b c d Carduus en Flora Ibérica, vol. XVI(I), p. 181-233, CSIC/RJB, Madrid 2015
  2. a b Carduus pycnocephalus en Anthos-Sistema de información sobre las plantas de España. CSIC/RJB, Madrid (requiere búsqueda interna)
  3. Carduus pycnocephalus en The Euro+MeditPlantBase, Botanic Garden and Botanical Museum Berlin-Dahlem, 2006
  4. a b Carduus pycnocephalus en USDA/GRIN, U.S. National Plant Germplasm System, Taxonomy, 2012
  5. Carduus pycnocephalus L.-Italian plumeless thistle en USDA-NRCS, Plants Database
  6. Cal-IPC - California Invasive Plant Council species treatment: Carduus pycnocephalus - consultado el 4 de agosto de 2013
  7. A weed report for Carduus acanthoides L.- plumeless thistle, Carduus nutans L.- musk thistle, Carduus pycnocephalus L.- Italian thistle, Carduus tenuiflorus Curtis slenderflower thistle in DiTomaso, J.M., G.B. Kyser et al., Weed Control in Natural Areas in the Western United States, Weed Research and Information Center, University of California, 544 pp., 2013
  8. «Carduus pycnocephalus». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 15 de julio de 2012.
  9. Etimologías Latín en deChile.net, 1998-2014
  10. in Thayer B., Pliny the Elder: the Natural History, Complete Latin text and related resources - Liber XIX, xliii, 152
  11. Carduus pycnocephalus en The Plant List, vers. 1.1, 2013
  12. Sinónimos de Carduus pycnocephalus en Flora Ibérica, CSIC/RJB, Madrid 1015
  13. Devesa, J. A., Contribución al estudio cariológico del género Carduus en la península ibérica, Lagascalia, vol. 10(1), p. 65-80, 1981

Bibliografía para Argentina

  • Cabrera, A.L. 1963-70. Flora de la Provincia de Buenos Aires. Colección Científica del INTA, Buenos Aires.
  • Correa, M.N. 1971-99. Flora Patagónica. Colección Científica del INTA, Buenos Aires.
  • Ochoa M., Laterra P., & Fernández, O. 1999. Estructura del banco de semillas de especies invasoras en pastizales de la Pampa Deprimida con distintas historias de quema. Resúmenes: XIX Reunión Argentina de Ecología, p. 135. Reunión Argentina de Ecología.
  • Troiani, H.O. & Steibel, P.E. 1999. Sinopsis de las Compuestas (Compositae, Gimseke) de la Provincia de La Pampa, República Argentina. Revista de la Facultad de Agronomía 10 (1): 1-86.

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Carduus pycnocephalus: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Carduus pycnocephalus, comúnmente llamado cardo borriquero o cardo negro —vocablos compartidos con otras especies del género— es una especie de planta herbácea del género Carduus de la familia Asteraceae. Es nativa de Eurasia, pero ha sido introducida en otros continentes (América, Oceanía...) donde, localmente, se ha extendido hasta convertirse en una maleza invasiva de difícil erradicación.

 src= Vista general de un individua muy ramificado y con inflorescencia de capítulos pedunculados  src= Tallo surcado y alado  src= Hoja: haz  src= Hoja: envés araneoso-tomentoso  src= Hoja, envés araneoso-tomentoso: detalle  src= Inflorescencia de capítulo subsésiles  src= Capítulo subsentado; noténse el corto pedúnculo araneoso-tomentoso  src= Brácteas involucrales: serie, desde el exterior hacía el interior de izquierda a derecha  src= Detalle de una bráctea involucral media  src= Cipsela suelta completa  src= Cipselas sueltas desprovistas de su vilano; noténse las exudaciones pegajosas  src= Cipsela suelta desprovista de su vilano; noténse las exudaciones pegajosas: detalle
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Carduus pycnocephalus ( French )

provided by wikipedia FR

Carduus pycnocephalus, le Chardon à capitules denses est une espèce de plantes du genre Carduus et de la famille des Asteraceae. Originaire du pourtour méditerranéen, de l'Europe centrale et du Caucase, c'est une espèce introduite dans d'autres régions du monde où elle est devenue envahissante.

Description et habitat

 src=
Spécimen en Californie.

C'est une plante thérophyte annuelle d'une taille de 20 cm à 2 m, ses tiges sont parsemées de piquants. Elle croit en rosette d'un diamètre de 25 cm à 36 cm dont la base est constituée de 5 à 10 feuilles de 10 cm à 15 cm[2].

Liste des sous-espèces

Selon Catalogue of Life (6 octobre 2014)[3] :

  • sous-espèce Carduus pycnocephalus subsp. albidus (M.Bieb.) Kazmi
  • sous-espèce Carduus pycnocephalus subsp. cinereus (M.Bieb.) P.H.Davis
  • sous-espèce Carduus pycnocephalus subsp. intermedius (Lojac.) Giardina & Raimondo
  • sous-espèce Carduus pycnocephalus subsp. marmoratus (Boiss. & Heldr.) P.H.Davis
  • sous-espèce Carduus pycnocephalus subsp. pycnocephalus

Notes et références

  • (en) Cet article est partiellement ou en totalité issu de l’article de Wikipédia en anglais intitulé .

Voir aussi

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Carduus pycnocephalus: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Carduus pycnocephalus, le Chardon à capitules denses est une espèce de plantes du genre Carduus et de la famille des Asteraceae. Originaire du pourtour méditerranéen, de l'Europe centrale et du Caucase, c'est une espèce introduite dans d'autres régions du monde où elle est devenue envahissante.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Carduus pycnocephalus ( Italian )

provided by wikipedia IT

Il cardo saettone (nome scientifico Carduus pycnocephalus L., 1763) è una pianta erbacea angiosperma dicotiledone bienne dai grandi capolini spinosi rosei appartenente alla famiglia delle Asteraceae.[1][2]

Etimologia

Il nome del genere (Carduus) deriva dal latino (= “cardo” in italiano) che a sua volta potrebbe derivare da una parola greca il cui significato si avvicina al nostro vocabolo “rapare”; ma altre ricerche farebbero derivare da un'altra radice, sempre greca, “ardis” (= “punta dello strale”), alludendo ovviamente alla spinosità delle piante di questo genere.[3] L'epiteto specifico (pycnocephalus) deriva dal greco ”pyknos” (= denso, compatto) e ”cephalus” (= testa) e fa riferimento alla compattezza dell'infiorescenza.[4]
Il binomio scientifico della pianta di questa voce è stato proposto da Carl von Linné (1707 – 1778) biologo e scrittore svedese, considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione "Species Plantarum ed. 2" del 1763.[5]

Descrizione

 src=
Il portamento

È una pianta eretta che può raggiungere dai 2 ai 6 dm (massimo 12 dm) di altezza. La forma biologica della specie è emicriptofita bienne (H bienn); ossia sono piante perennanti per mezzo di gemme poste al suolo con un ciclo di crescita biennale: significa che il primo anno produce al più una bassa rosetta basale di foglie, mentre il secondo anno fiorisce completamente. In alcuni casi può essere considerata anche terofita scaposa (T scap) e quindi a ciclo biologico annuo. L'indumento di queste piante può essere tomentoso con peli unicellulari.[6][7][8][9][10][11][12]

Radici

Le radici sono grosse di tipo fascicolato e servono anche da ancoraggio oltre che da alimentazione.

Fusto

La parte aerea del fusto è eretta, ramosa-corimbosa verso l'alto e alata; le ali raggiungono l'infiorescenza con spine robuste lunghe 10 – 15 mm; la continuità delle ali a volte può essere interrotta.

Foglie

Le foglie sono di due tipi: quelle basali che si sviluppano il primo anno e quelle cauline disposte in modo alterno. La lamina è a contorno lanceolato; la pagina inferiore è pubescente-aracnoidea, quella superiore più o meno glabra; il bordo è percorso da spine lunghe 3 – 10 mm.

Dimensioni delle foglie: larghezza 2 – 6 cm (massimo 15 cm); lunghezza 5 – 12 cm (massimo 40 cm).

Infiorescenza

L'infiorescenza è formata da alcuni capolini (da 2 a 5) sessili e strettamente aggruppati. La struttura del capolino è quella tipica delle Asteraceae: un breve peduncolo sorregge un involucro a forma cilindrica o ellissoide (più lungo dei fiori), composto da diverse brattee (o squame) disposte su più serie in modo embricato che fanno da protezione al ricettacolo setoloso (pagliette diritte) sul quale s'inseriscono i fiori tubulosi. Le squame sono intere a forma lanceolata, appressate alla base; quelle mediane sono minutamente cigliate sul bordo e ragnatelose sulla nervatura centrale; quelle inferiori sono poco più brevi delle altre, in genere sono bruscamente ristrette all'apice con una breve punta. Diametro del capolino: 0,8 – 2 cm. Dimensione dell'involucro: larghezza 10 mm; lunghezza 20 mm. Dimensioni delle squame medie: larghezza 2 – 2,5 mm; lunghezza 14 – 16 mm.

Fiore

I fiori sono tutti del tipo tubuloso[13] (il tipo ligulato, i fiori del raggio, presente nella maggioranza delle Asteraceae, qui è assente), sono ermafroditi, attinoformi, tetra-ciclici (con quattro verticilli: calicecorollaandroceogineceo) e pentameri (ossia sia il calice che la corolla sono composti da cinque elementi).

  • /x K ∞ {displaystyle infty } infty , [C (5), A (5)], G 2 (infero), achenio[14]
  • Calice: i sepali del calice sono ridotti ad una coroncina di squame.
  • Corolla: la corolla ha una forma cilindrica (tubolare) terminante con 5 profondi lobi; il colore è roseo (raramente è biancastro o purpureo). I lembi della corolla sono lunghi quanto il tubo. Lunghezza della corolla: 15 – 17 mm.
  • Androceo: gli stami sono 5 con filamenti liberi, papillosi e pubescenti; le antere sono saldate fra di loro e formano un manicotto circondante lo stilo; sono inoltre caudate alla base.
  • Gineceo: l'ovario è infero e uniloculare formato da 2 carpelli; lo stilo è unico con uno stimma terminale lungamente bifido e glabro. All'apice dello stilo è presente un ciuffo di peli. La superficie stigmatica è localizzata nella parte interna dello stilo.[15]
  • Fioritura: da aprile a luglio (agosto).

Frutti

I frutti sono degli acheni a superficie chiara (da marrone chiaro a grigio-marrone), glabri, ad inserzione basale e con una coroncina conico-troncata all'apice; la forma è ovoide di pochi millimetri (4 – 5 mm) con 10 – 13 nervi longitudinali. Gli acheni sono carrucolati; ossia hanno delle protuberanze per agevolare il distacco dei semi.[16] Il pappo è formato da setole semplici e diritte, connate alla base e disposte in un anello deciduo in un unico pezzo; i margini delle setole sono scabri o con fine barbe e avvolgono per 4/5 i fiori (lunghezza del pappo: 10 – 14 mm).

Biologia

  • Impollinazione: l'impollinazione avviene tramite insetti (impollinazione entomogama).
  • Riproduzione: la fecondazione avviene fondamentalmente tramite l'impollinazione dei fiori (vedi sopra).
  • Dispersione: i semi cadendo a terra (dopo essere stati trasportati per alcuni metri dal vento per merito del pappo – disseminazione anemocora) sono successivamente dispersi soprattutto da insetti tipo formiche (disseminazione mirmecoria).

Distribuzione e habitat

 src=
Distribuzione della pianta
(Distribuzione regionale[17] – Distribuzione alpina[18])

Fitosociologia

Areale alpino

Dal punto di vista fitosociologico alpino la specie di questa voce appartiene alla seguente comunità vegetale[18]:

Formazione: delle comunità terofiche pioniere nitrofile
Classe: Stellarietea mediae
Ordine: Sisymbrietalia

Areale italiano

Per l'areale completo italiano questa sottospecie appartiene alla seguente comunità vegetale:[20]

Macrotipologia: vegetazione erbacea sinantropica, ruderale a megaforbieti.
Subclasse: Chenopodio-stellarienea Rivas Goday, 1956
Ordine: Sisymbrietalia officinalis J. Tüxen ex W. Matuszkiewicz, 1962
Alleanza: Hordeion leporini Br.-Bl. in Br.-Bl., Gajewski, Wraber & Walas, 1936 Corr. O. Bolos, 1962

Descrizione: l'alleanza Hordeion leporini raggruppa comunità nitrofile primaverili di tipo ruderale (bordi delle strade, viottoli di campagna e discariche di materiali). La distribuzione di questo gruppo è prevalentemente nella fascia costiera e collinare nei territori a clima mediterraneo arido. Fuori dall'Italia si trova in Spagna, Dalmazia, Grecia e grandi isole centro-mediterranee. Questa alleanza è molto ricca da un punto di vista floristico.

Specie presenti nell'associazione: Hordeum murinum subsp. leporinum, Sisymbrium officinale, Koeleria phleoides, Carduus pycnocephalus, Spergularia campestris, Plantago major, Rumex pulcher, Amaranthus deflexus, Portulaca oleracea, Ammi majus, Marrubium vulgare, Chenopodium vulvaria, Chenopodium opulifolium, Anthemis cotula, Scolymus hispanicus, Xanthium spinosum, Malva sylvestris, Anacyclus clavatus, Crepis bursifolia

Sistematica

La famiglia di appartenenza di questa voce (Asteraceae o Compositae, nomen conservandum) probabilmente originaria del Sud America, è la più numerosa del mondo vegetale, comprende oltre 23.000 specie distribuite su 1.535 generi[21], oppure 22.750 specie e 1.530 generi secondo altre fonti[22] (una delle checklist più aggiornata elenca fino a 1.679 generi)[23]. La famiglia attualmente (2021) è divisa in 16 sottofamiglie.[1][9][24]

Cardueae è una delle 4 tribù della sottofamiglia. La tribù Cardueae a sua volta è suddivisa in 12 sottotribù (la sottotribù Carduinae è una di queste). Il genere Carduus elenca 92 specie distribuite in Eurasia e parte in Africa del nord, delle quali una ventina sono presenti spontaneamente sul territorio italiano.[9][10][11][25][26]

Filogenesi

Il genere di questa voce è inserito nel gruppo tassonomico della sottotribù Carduinae.[11] In precedenza provvisoriamente era inserito nel gruppo tassonomico informale "Carduus-Cirsium Group".[9] La posizione filogenetica di questo gruppo nell'ambito della sottotribù è abbastanza vicina al "core" della sottotribù (con il genere Cirsium forma un "gruppo fratello") e dalle analisi molecolari è stato calcolato in 7,2 milioni di anni fa la separazione di questo genere dal resto del gruppo.[25][26]

Il numero cromosomico di C. pycnocephalus è: 2n = 32, 36, 54, 60, 62 e 64.[12][27].

I caratteri distintivi di questa specie nell'ambito del genere sono:[12]

  • le foglie sono glabre di sopra e pubescenti-aracnoidee di sotto ed hanno 2 - 5 segmenti per lato;
  • le infiorescenze sono formate da 2 - 5 capolini;
  • la forma dell'involucro è più o meno cilindrico;
  • le brattee involucrali medie sono larghe da 1,5 a 3 mm;
  • gli acheni sono lunghi 4 – 5 mm.

Questi caratteri sono condivisi con le seguenti specie (tra parentesi sono indicati alcuni caratteri distintivi della specie):[28]

  • Carduus tenuiflorus Curtis, 1789 - Cardo minore (le foglie hanno 6 - 8 segmenti per lato; le brattee esterne dell'involucro finiscono bruscamente con una breve punta apicale).
  • Catduus sardous DC. - Cardo di Sardegna (le foglie hanno 6 - 8 segmenti per lato; le brattee esterne dell'involucro finiscono gradualmente in una lunga punta apicale).

Le tre specie citate sopra sono molto affini con dei rapporti tassonomici da chiarire insieme alla specie C. membranaceus Lojac., 1903 la cui esistenza è dubbia e la specie balcanica C. angusticeps H. Lindb..[12]

Sottospecie

Per questa specie sono riconosciute le seguenti sottospecie (non sempre le varie sottospecie sono riconosciute da tutte le checklist):[2][12][19]

Subsp. pycnocephalus

  • Nome scientifico: Carduus pycnocephalus subsp. pycnocephalus
  • Descrizione: la superficie delle foglie è marmorizzata con venature bianche; le spine delle foglie superiori non superano i capolini; i capolini sono raggruppati a 2 o 3; l'involucro è ragnateloso-pubescente; le brattee esterne dell'involucro sono meno lunghe dei fiori.
  • Geoelemento: il tipo corologico (area di origine) è Euri-Mediterraneo / Turanico.
  • Distribuzione: in Italia è presente ovunque (esclusa Valle Aosta).

Subsp. intermedius

  • Nome scientifico: Carduus pycnocephalus subsp. intermedius (Lojac.) Giardina & Raimondo.
  • Nome comune: cardo intermedio.
  • Descrizione: i capolini sono più numerosi (4 - 8); l'involucro è glabro; le brattee esterne dell'involucro sono più lunghe dei fiori.
  • Geoelemento: il tipo corologico (area di origine) è Endemico.
  • Distribuzione: Sicilia
  • Sinonimi: C. intermedius Lojac.

Subsp. marmoratus

  • Nome scientifico: Carduus pycnocephalus subsp. marmoratus (Boiss. & Heldr.) P.H.Davis
  • Nome comune: cardo marmorizzato.
  • Descrizione: le foglie spesso sono marmorizzate e venate di bianco; le spine delle foglie superiori superano i capolini; le brattee inferiori dell'involucro sono più brevi delle altre (meno della metà); la forma delle brattee esterne è ovata o triangolare, quella delle brattee intermedie e superiori è progressivamente allungata e termina in un apice ottuso colorato di purpureo; la corolla è bianca. Fioritura: aprile e maggio.
  • Geoelemento: il tipo corologico (area di origine) è Euri-Mediterraneo / Turanico.
  • Distribuzione: questa sottospecie si trova nell'Italia del Sud (e isole) fino ad una altitudine di 500 m s.l.m..
  • Sinonimi: Carduus australis L. f. subsp. marmoratus (Boiss. & Heldr.) Kazmi - C. marmoratus Boiss. et Heldr. - C. arabicus subsp. marmoratus (Boiss. et Heldr.) kazm - C. pycnocephalus subsp. lopadusanus Arcang. - C. pseudosyriacus Lojac.

Altre sottospecie

Ibridi

Nell'elenco seguente sono indicati alcuni ibridi interspecifici (non sempre gli ibridi sono riconosciuti da tutte le checklist):[29]

In questo elenco sono indicati alcuni ibridi intragenerici:

  • ×Carduogalactites ludoviciae (C. Bertrand) P. Fourn., 1940 - Ibrido con Galactites tomentosa Moench

Sinonimi

Questa entità ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco seguente indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:[19]

  • Carduus albidus M.Bieb. (sinonimo della sottospecie albidus)
  • Carduus albidus Lam. (sinonimo della sottospecie albidus)
  • Carduus arabicus Jacq. ex Murray (sinonimo della sottospecie marmoratus)
  • Carduus australis L.f. (sinonimo della sottospecie marmoratus)
  • Carduus beckerianus Tamamsch. (sinonimo della sottospecie cinereus)
  • Carduus brevisquamus (Fiori) Sommier (sinonimo della sottospecie marmoratus)
  • Carduus cinereus M.Bieb. (sinonimo della sottospecie cinereus)
  • Carduus galactites Lam., 1785
  • Carduus halacsyi Heldr. (sinonimo della sottospecie marmoratus)
  • Carduus marmoratus Boiss. & Heldr. (sinonimo della sottospecie marmoratus)
  • Carduus mouillefarinii (Rouy) A.W. Hill, 1826
  • Carduus pseudosyriacus Lojac. (sinonimo della sottospecie marmoratus)
  • Carduus pycnocephalus subsp. arabicus (Jacq. ex Murray) Nyman (sinonimo della sottospecie marmoratus)
  • Carduus pycnocephalus subsp. breviphyllarius P.H.Davis (sinonimo della sottospecie cinereus)
  • Carduus pycnocephalus subsp. lopadusanus Arcang. (sinonimo della sottospecie marmoratus)
  • Carduus pycnocephalus var. pycnocephalus
  • Carduus syncephalus Reichenb. fil. in Reichenb., 1852
  • Carduus tenuiflorus var. albidus (M.Bieb.) DC. (sinonimo della sottospecie albidus)
  • Carduus tenuiflorus var. pycnocephalus (L.) DC.

Specie simili

Tutti i cardi sono molto simili tra di loro. Nell'elenco sottostante sono indicate alcune specie principalmente abitatrici dell'arco alpino con le caratteristiche più differenti rispetto alla specie di questa voce:

  • Carduus acanthoides L. - Cardo branca-orsina: il fusto è poco ramoso con pochi capolini terminali; le foglie superiori hanno la lamina ristretta e pennatosetta; la pagina inferiore delle foglie è cosparsa di peli pluricellulari crespi; tutta la pianta è molto spinosa con spine rigide.
  • Carduus personata (L.) Jacq. - Cardo bardana: il fusto è ampiamente ramoso con diversi capolini terminali; le foglie superiori hanno la lamina ben sviluppata.
  • Carduus defloratus L. - Cardo decapitato: il fusto non è alato e il capolino è solitario e incurvato appena sotto l'infiorescenza; le foglie sono glabre a lamina lanceolata e bordi interi percorsi da deboli spine.
  • Carduus crispus L. - Cardo crespo: la pagina inferiore delle foglie è cosparsa di peli unicellulari lisci; le spine in genere sono più deboli.
  • Carduus tenuiflorus Curtis - Cardo a capolini gracili: il fusto ha delle spine robuste; i capolini hanno un involucro cilindrico e sono riuniti in un numero maggiore (da 3 a 8, fino a 12); le squame mediane sono glabre.
  • Carduus nutans L. - Cardo pendente: le squame mediane dell'involucro presentano nella zona mediana una strozzatura; i capolini sono inclinati.

Altre notizie

(1) Il cardo a capolini densi in altre lingue viene chiamato nei seguenti modi:

  • (DE) Knäuelköpfige Distel
  • (FR) chardon à capitules denses
  • (EN) Plymouth Thistle

(2) In America del Nord e in altre zone questa pianta è considerate infestante sia perché la rosetta basale non permette la crescita di altre specie, ma anche perché con le sue spine tiene lontani gli animali da pascolo riducendo così le zone utili per il foraggiamento.

Note

  1. ^ a b (EN) The Angiosperm Phylogeny Group, An update of the Angiosperm Phylogeny Group classification for the ordines and families of flowering plants: APG IV, in Botanical Journal of the Linnean Society, vol. 181, n. 1, 2016, pp. 1-20.
  2. ^ a b World Checklist - Royal Botanic Gardens KEW, su powo.science.kew.org. URL consultato il 5 febbraio 2021.
  3. ^ Motta 1960, Vol. 1 - pag. 457.
  4. ^ Botanical names, su calflora.net. URL consultato l'11 gennaio 2012.
  5. ^ The International Plant Names Index, su ipni.org. URL consultato l'11 gennaio 2012.
  6. ^ Pignatti 1982, vol.3 pag.1.
  7. ^ Strasburger 2007, pag. 860.
  8. ^ Judd 2007, pag.517.
  9. ^ a b c d Kadereit & Jeffrey 2007, pag. 132.
  10. ^ a b Funk & Susanna 2009, pag. 300.
  11. ^ a b c Herrando et al. 2019.
  12. ^ a b c d e Pignatti 2018, Vol. 3 pag. 941.
  13. ^ Pignatti 1982, Vol. 3 - pag. 142.
  14. ^ Judd-Campbell-Kellogg-Stevens-Donoghue, Botanica Sistematica - Un approccio filogenetico, Padova, Piccin Nuova Libraria, 2007, p. 520, ISBN 978-88-299-1824-9.
  15. ^ Judd 2007, pag. 523.
  16. ^ Musmarra 1996, pag. 292.
  17. ^ Conti et al. 2005, pag. 68.
  18. ^ a b c Aeschimann et al. 2004, Vol. 2 - pag. 580.
  19. ^ a b c Global Compositae Checklist, su compositae.landcareresearch.co.nz. URL consultato il 12 gennaio 2012.
  20. ^ Prodromo della vegetazione italiana, su prodromo-vegetazione-italia.org. URL consultato il 30 giugno 2021.
  21. ^ Judd 2007, pag. 520.
  22. ^ Strasburger 2007, pag. 858.
  23. ^ World Checklist - Royal Botanic Gardens KEW, su powo.science.kew.org. URL consultato il 18 marzo 2021.
  24. ^ Funk & Susanna 2009, pag. 293.
  25. ^ a b Barres et al. 2013.
  26. ^ a b Ackerfield et al. 2020.
  27. ^ Tropicos Database, su tropicos.org. URL consultato il 12 gennaio 2012.
  28. ^ Pignatti 2018, Vol. 4 pag. 881.
  29. ^ web.archive.org, https://web.archive.org/web/20130303035509/http://www2.dijon.inra.fr/bga/fdf/car.htm Titolo mancante per url url (aiuto).

Bibliografia

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Carduus pycnocephalus: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

Il cardo saettone (nome scientifico Carduus pycnocephalus L., 1763) è una pianta erbacea angiosperma dicotiledone bienne dai grandi capolini spinosi rosei appartenente alla famiglia delle Asteraceae.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Carduus pycnocephalus ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Carduus pycnocephalus é uma espécie de planta com flor pertencente à família Asteraceae.

A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum, Editio Secunda 2: 1151. 1763.[1]

Portugal

Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental e no Arquipélago da Madeira.

Em termos de naturalidade é introduzida em Portugal Continental e é nativa do Arquipélago da Madeira.

Protecção

Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.

Referências

  1. Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. 7 de Outubro de 2014 http://www.tropicos.org/Name/2702013>

Bibliografia

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Carduus pycnocephalus: Brief Summary ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

Carduus pycnocephalus é uma espécie de planta com flor pertencente à família Asteraceae.

A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum, Editio Secunda 2: 1151. 1763.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Будяк дрібноголовий ( Ukrainian )

provided by wikipedia UK

Опис

Стебла до 130 см, прості або розгалужені у верхній частині. Стебла мають шипи. Прикореневі листки довгасто-ланцетні, з 3–6 парами часток. Віночок від рожевого до пурпурного. Сім'янки 4,2–4,8 (-5,3) х 1,5–2,2 мм, солом'яно-жовті. Цвітіння і плодоношення з лютого по червень (листопад).

Поширення

Батьківщина: Північна Африка: Алжир; Єгипет; Лівія; Марокко; Туніс. Азія: Афганістан; Кіпр; Іран; Ірак; Ізраїль; Йорданія; Сирія; Туреччина; Індія — Джамму і Кашмір; Пакистан. Кавказ: Вірменія; Азербайджан; Грузія. Європа: Молдова; Україна; Швейцарія; Албанія; Боснія і Герцеговина; Болгарія; Хорватія; Греція; Італія; Македонія; Чорногорія; Словенія; Франція; Гібралтар; Іспанія. Натуралізований в деяких інших країнах світу.

Живе добре в луках, лісах, колючих чагарниках. Високо інвазивний у неспокійних районах, навіть на базальтовому ґрунті.

Примітки

Посилання

Галерея

Aster Tataricus.png Це незавершена стаття про Айстрові.
Ви можете допомогти проекту, виправивши або дописавши її.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Автори та редактори Вікіпедії
original
visit source
partner site
wikipedia UK

Carduus pycnocephalus ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Carduus pycnocephalus là một loài thực vật có hoa trong họ Cúc. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1763.[1]

Chú thích

  1. ^ The Plant List (2010). Carduus pycnocephalus. Truy cập ngày 4 tháng 6 năm 2013.

Liên kết ngoài

 src= Wikimedia Commons có thư viện hình ảnh và phương tiện truyền tải về Carduus pycnocephalus  src= Wikispecies có thông tin sinh học về Carduus pycnocephalus


Bài viết tông cúc Cardueae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Carduus pycnocephalus: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Carduus pycnocephalus là một loài thực vật có hoa trong họ Cúc. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1763.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI