Die Atlantiese bonito (Sarda sarda) is 'n seevis wat aan die weskus en suidkus van Suid-Afrika voorkom vanaf Namibië, om Kaappunt tot by Port Alfred. Die vis word tot 92 cm lank. Die boonste helfte van die lyf is blou met 5 - 10 strepe wat horisontaal oor die boonste helfte van die lyf gaan. Die onderste helfte is wit. Hulle eet skoolvisse, pylinkvis en garnale.
Die Atlantiese bonito (Sarda sarda) is 'n seevis wat aan die weskus en suidkus van Suid-Afrika voorkom vanaf Namibië, om Kaappunt tot by Port Alfred. Die vis word tot 92 cm lank. Die boonste helfte van die lyf is blou met 5 - 10 strepe wat horisontaal oor die boonste helfte van die lyf gaan. Die onderste helfte is wit. Hulle eet skoolvisse, pylinkvis en garnale.
La Xerra (Sarda sarda) ye un gran pexe de la familia de los Scombridae. Ye común n'agües superficiales del océanu Atlánticu, y ye de gran importancia na pesca comercial y deportiva. Les Xerres (pexes del xéneru Sarda) difieren del atún polos sos cuerpos más afinaos, esmellaos, y por coloraciones distintes.
Esta especie pertenez al grupu de pexes poseedores d'aletes dorsales casi fundíes ente sigo, o separaes a los sumu por estrechos interespacios. Tien tol cuerpu con escames, cola estaya pectoral y llateral más grandes que'l restu.
Crez hasta 8 dm y pesa 4,5 a 5,5 kg[1]
Ye un poderosu nadador; suel percorrer llargues distancies. Na ciudá de Nueva York ye conocíu como skipjack por cuenta de los sos vezos de saltar nel agua. La temporada de friega ye en xunu; pa setiembre suélense atopar en Long Island especímenes de 13 a 15 cm de llargor.
La so nutrición básase en dellos miembros de les families Scombridae, Clupeidae, Alosa pseudoharengus, Atherinidae, otros pexes, y calamares.
Péscase con atún, per aciu de la téunica de trolling. Nun ye mui bon alimentu pol so escesu d'aceite, pero ye bien usáu na industria latero.
La Xerra (Sarda sarda) ye un gran pexe de la familia de los Scombridae. Ye común n'agües superficiales del océanu Atlánticu, y ye de gran importancia na pesca comercial y deportiva. Les Xerres (pexes del xéneru Sarda) difieren del atún polos sos cuerpos más afinaos, esmellaos, y por coloraciones distintes.
El bonítol o bonyítol[1] (Sarda sarda) és un peix teleosti, perciforme, de la família dels escòmbrids, que forma grans bancs que s'apropen a la costa per fresar.
Epipelàgic, sobretot a aigües costaneres, fins als 200 m de fondària.
Migrador, formant sovint moles prop de la superfície o bé nedant en parelles.
A la Mar Catalana es reprodueix de maig a juliol.
Els ous són pelàgics i estan recoberts per una càpsula de fibres.
És un gran depredador de peixos com sorells, sardines, verats i llisses.
Es troba a tota la Mediterrània, incloent-hi la Mar Negra. Es troba també a les dues ribes de l'Atlàntic en aigües temperades i tropicals (a l'est, de Sud-àfrica a Escandinàvia, i a l'oest, del nord de l'Argentina a Massachusetts, Estats Units).
Carn molt gustosa, una mica llardosa, i d'interès comercial.
Pesca semiindustrial, artesanal i esportiva. Antigament, es pescaven mitjançant almadraves quan passaven prop de la costa en les seues migracions. Actualment, passen més lluny de la costa, i es capturen amb arts d'encerclament, tremall, línies de mà, curricà, teranyina i palangre. Molt interessant per la pesca esportiva des d'embarcació es captura amb les tècniques de pesca de curricà de costa, llancer i jigging.
Es troba ocasionalment als mercats i es comercialitza fresc, salat, fumat o en conserves.
La seua pesca no està regulada ni té talla mínima legal.
El bonítol o bonyítol (Sarda sarda) és un peix teleosti, perciforme, de la família dels escòmbrids, que forma grans bancs que s'apropen a la costa per fresar.
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Scombridae ydy'r bonito sy'n enw gwrywaidd; lluosog: bonitoau (Lladin: Sarda sarda; Saesneg: Atlantic bonito). Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop ac America.
Mae'n bysgodyn dŵr hallt ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru. Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Lleiaf o Bryder' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.[1] Mae'r math yma o bysgodyn yn cael ei bysgota ar gyfer y bwrdd bwyd.
Pysgodyn sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Scombridae ydy'r bonito sy'n enw gwrywaidd; lluosog: bonitoau (Lladin: Sarda sarda; Saesneg: Atlantic bonito). Mae ei diriogaeth yn cynnwys Ewrop ac America.
Mae'n bysgodyn dŵr hallt ac mae i'w ganfod ym Môr y Gogledd ac arfordir Cymru. Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Lleiaf o Bryder' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth. Mae'r math yma o bysgodyn yn cael ei bysgota ar gyfer y bwrdd bwyd.
Pelamida obecná (Sarda sarda) je dravá mořská ryba z čeledi makrelovitých.
Pelamida obecná dosahuje běžně délky 50 cm, maximální zjištěná délka je 91 cm. Dospělosti dosahuje při velikosti kolem 37 cm. Má dlouhé vřetenovité tělo, které je celé pokryté šupinami. Hřbetní ploutev má 20 až 23 postupně se zkracujících trnů, které po velmi krátké mezeře pokračují 15 až 18 měkkými paprsky ve druhé hřbetní ploutvi. Řitní ploutev má 14 až 17 měkkých paprsků.
Pelamida obecná žije v hejnech, je tažná. Většinu života žije v hloubce do 200 metrů (tj. jde o rybu epipelagickou), konkrétně v hloubkách mezi 80 až 200 metry. Vyskytuje se v předbřežním pásu od čáry odlivu po okraj pevninského šelfu, tj. je neritickou rybou.
Pelamida obecná je hospodářsky významná ryba.
Obrázky, zvuky či videa k tématu pelamida obecná ve Wikimedia Commons
Galerie pelamida obecná ve Wikimedia CommonsPelamida obecná (Sarda sarda) je dravá mořská ryba z čeledi makrelovitých.
Der Pelamide (Sarda sarda), auch Atlantischer Bonito genannt, ist ein Meeresfisch aus der Familie der Makrelen und Thunfische (Scombridae). Die Fische leben im östlichen Atlantik von Oslo (Norwegen) bis Port Elizabeth (Südafrika), außerdem im westlichen und nördlichen Mittelmeer und im südlichen Schwarzen Meer. Als Sommergast kommen sie auch in die Nordsee. Eine westatlantische Population kommt von Nova Scotia (Kanada) bis Florida und dem nördlichen Golf von Mexiko vor. Außerdem an den Karibikküsten Kolumbiens und Venezuelas und südlich der Amazonasmündung bis zum nördlichen Argentinien. Im größten Teil der Karibik fehlt der Pelamide.
Der Pelamide erreicht eine Maximallänge von 90 Zentimeter und wird mit etwa 40 Zentimeter Länge geschlechtsreif. Das maximale veröffentlichte Gewicht liegt bei 11 kg, das Höchstalter bei fünf Jahren. Er hat die typische spindelförmige Form der Thunfische, ein großes Maul und kurze Brust- und Bauchflossen. Die Rückenflosse ist zweigeteilt, mit einem von 20 bis 23 Stacheln gestützten hartstrahligen Teil und einem kürzeren weichstrahligen Teil, der von 15 bis 18 Flossenstrahlen gestützt wird. Die kurze Afterflosse besitzt 14 bis 17 Weichstrahlen. Zwischen Rücken- bzw. Afterflosse und der halbmondförmigen Schwanzflosse finden sich oben und unten auf dem Schwanzflossenstiel 6 bis 9 kleine Flössel. Die Oberseite des Fisches wird durch 5 bis 11 dunkle Längsstreifen gemustert. Die Anzahl der Wirbel liegt bei 50 bis 55. Eine Schwimmblase fehlt. Die Milz ist groß, die Leber besitzt einen länglichen linken und rechten Lappen und einen kurzen Mittellappen. Die Region hinter dem Kopf und um die Brustflossen wird von einem Korsett aus großen, dicken Schuppen bedeckt, der Rest des Körpers ist vollständig von kleinen Schuppen bedeckt.
Der Pelamide lebt küstennah in Schulen im Epipelagial in Tiefen von 80 bis 200 Metern. Er verträgt einen weiten Temperaturbereich (12 – 27 °C) und eine wechselnde Salinität (14 – 39 ‰); an Küsten geht er auch in das Brackwasser von Flussmündungen. Als Raubfisch ernährt er sich von kleineren Fischen, darunter auch kleine Artgenossen, Kopffüßern und Krebstieren. Er kann relativ große Beutetiere überwältigen. Eier und Larven sind pelagisch. Im Mittelmeer und an der Küste Marokkos laichen die Fische von Mai bis Juli.
Der Pelamide wird vor allem im Mittelmeer und im Schwarzen Meer kommerziell befischt.
Der Pelamide (Sarda sarda), auch Atlantischer Bonito genannt, ist ein Meeresfisch aus der Familie der Makrelen und Thunfische (Scombridae). Die Fische leben im östlichen Atlantik von Oslo (Norwegen) bis Port Elizabeth (Südafrika), außerdem im westlichen und nördlichen Mittelmeer und im südlichen Schwarzen Meer. Als Sommergast kommen sie auch in die Nordsee. Eine westatlantische Population kommt von Nova Scotia (Kanada) bis Florida und dem nördlichen Golf von Mexiko vor. Außerdem an den Karibikküsten Kolumbiens und Venezuelas und südlich der Amazonasmündung bis zum nördlichen Argentinien. Im größten Teil der Karibik fehlt der Pelamide.
La palamita è nu pisci dû gèniri "Palamita sarda" e dâ famigghia dî Scomberomoridi.
Pelamiidu (lat. Sarda sarda) on makrelliloin heimoh kuului kala.
Η παλαμίδα (επιστημονική ονομασία: Sarda sarda) είναι πελαγικό είδος ψαριού το οποίο ανήκει στην οικογένεια των Σκομβρίδων. Απαντάται στον Ατλαντικό και τη Μεσόγειο και είναι περιζήτητο βρώσιμο ψάρι.
Η παλαμίδα έχει υδροδυναμικό και ατρακτοειδές σώμα. Το πτερύγιο στην ράχη της είναι συνήθως σκουρόχρωμο, ενώ τα υπόλοιπα πτερύγια ασημί. Η κοιλιά της είναι ασημί, η ράχη και οι πίσω πλευρές έχουν μεταλλικό μπλε χρώμα. Στη ράχη της φέρει πλάγιες γραμμές, οι οποίες έχουν μεγαλύτερη γωνία απ' ότι τα άλλα είδη του γένους. Το μήκος της φτάνει περίπου τα 90 εκατοστά και το μέγιστο βάρος της είναι 11 κιλά. Συνήθως έχει μήκος 50 εκατοστά.
Οι ενήλικες παλαμίδες είναι πελαγικά ψάρια που σχηματίζουν κοπάδια. Τρέφονται με σαρδέλες, αντζούγιες, με άλλα πελαγικά ψάρια, ακόμη και του ίδιου είδους, αλλά και με καλαμάρια και γαρίδες.
Η παλαμίδα (επιστημονική ονομασία: Sarda sarda) είναι πελαγικό είδος ψαριού το οποίο ανήκει στην οικογένεια των Σκομβρίδων. Απαντάται στον Ατλαντικό και τη Μεσόγειο και είναι περιζήτητο βρώσιμο ψάρι.
The Atlantic bonito (Sarda sarda) is a large mackerel-like fish of the family Scombridae. It is common in shallow waters of the Atlantic Ocean, the Mediterranean Sea, and the Black Sea, where it is an important commercial and game fish.
Atlantic bonito belong to a group which have the dorsal fins very near, or separated by a narrow interspace. Its body is completely scaled, with those scales in the pectoral fin area and the lateral line usually larger in size. Bonitos (fishes in the genus Sarda) differ from tuna by their compressed bodies, their lack of teeth on the roof of the mouth, and certain differences in colouration.
Atlantic bonito share Atlantic waters with the striped bonito, Sarda orientalis (the Atlantic population of which is sometimes considered a separate species, Sarda velox). The striped bonito has been taken on the Atlantic coast as far north as Cape Cod. It is similar in its habits, but somewhat smaller than the more common Atlantic bonito. The Atlantic bonito can be distinguished from its relative by its dark oblique stripes on the back and with a maxillary only about half as long as the head, whereas the striped bonito has striping on its topside nearly horizontal and a maxillary more than half the length of the head.
Atlantic bonito grow up to 75 centimetres (30 in) and weigh 5–6 kilograms (11–13 lb) at this size. The world record, 18 pounds 4 ounces (8.3 kg), was caught in the Azores.[4]
It is a strong swimmer. Normally, it travels in fairly large schools and is common offshore in the vicinity of New York City, where it is known as "skipjack" because of its habit of jumping from the water. (However, the name "skipjack" more commonly refers to the skipjack tuna, Katsuwonus pelamis.) The spawning season is June, and specimens 12–15 centimetres (4.7–5.9 in) long are taken in September off Long Island.
Atlantic bonito eat mackerel, menhaden, alewives, silversides, sand lances, and other fishes, as well as squid.
Bonito are often captured by tuna fishermen when trolling for bigger game. Bonito have also been caught using pound nets, and amongst other species as bycatch during the traditional fishing practice of Almadraba in addition to the main catch, the far larger Atlantic bluefin tuna. Thought by most fishermen to be inferior to tuna as a food fish, possibly because of the greater oiliness, it is sometimes used as bait.
Bonito is a popular food fish in the Mediterranean; its flesh is similar to tuna and mackerel, and its size is intermediate between the two.[5]
Bonito under 1 kg (2.2 lb) or so (called palamut ~ паламуд in Bulgarian) are often grilled as steaks. Larger bonito (torik in Turkish) are cut into steaks and preserved as lakerda.[5] Bonito is also canned, but canned bonito del norte (Spanish) is not bonito, but albacore tuna.
In Algeria and Spain, it is often prepared as escabeche, which preserves it for about a week.[5] Bonito may also be baked and served cold.[6]
Atlantic bonito, Sarda sarda The Atlantic bonito (Sarda sarda) is a large mackerel-like fish of the family Scombridae. It is common in shallow waters of the Atlantic Ocean, the Mediterranean Sea, and the Black Sea, where it is an important commercial and game fish.
El bonito común (Sarda sarda) es un gran pez de la familia de los Scombridae. Es común en aguas superficiales del océano Atlántico cercanas a países como España, Portugal o Francia, también es común en las aguas de océano Pacífico (sobre todo en las costas del territorio marítimo del Perú) , y en menor número, en costas de países nórdicos donde se incluyen Noruega, Suecia, Rusia o Finlandia (generalmente estos provistos de branquias de mayor tamaño y una capa más gruesa de lípidos y sebos); es de gran importancia en la pesca comercial y deportiva.
Esta especie pertenece al grupo de peces poseedores de aletas dorsales casi fundidas entre sí, o separadas a los sumo por angostos interespacios. Tiene todo el cuerpo con escamas, con el área pectoral y lateral más grandes que el resto. Los Bonitos (peces del género Sarda) difieren del atún por sus cuerpos más afinados, desdentados, y por coloraciones diferentes.
El bonito del Atlántico comparte las aguas con su pariente bonito rayado, Sarda orientalis. El bonito rayado abunda más al norte (Isla Block). Son similares en sus hábitos, pero el último es algo más pequeño. El bonito del Atlántico se distingue de sus parientes por una raya negra oblicua en su dorso, y porque sus maxilares sólo cubren la mitad del largo de su cabeza.
Crece hasta 80 cm y pesa 4,5 a 5,5 kg.[1]
Es un poderoso nadador; suele recorrer largas distancias. En la ciudad de Nueva York es conocido como skipjack debido a sus costumbres de saltar en el agua. La temporada de desove es en junio; para septiembre se suelen encontrar en Long Island especímenes de 13 a 15 cm de longitud.
Su nutrición se basa en diversos miembros de las familias Clupeidae, Alosa pseudoharengus, Atherinidae, otros peces y calamares.
Los pescadores de atún emplean la técnica de trolling para su captura. Por su exceso de aceite no es considerado como un buen alimento, aunque se utiliza ampliamente en conservas.
El bonito común (Sarda sarda) es un gran pez de la familia de los Scombridae. Es común en aguas superficiales del océano Atlántico cercanas a países como España, Portugal o Francia, también es común en las aguas de océano Pacífico (sobre todo en las costas del territorio marítimo del Perú) , y en menor número, en costas de países nórdicos donde se incluyen Noruega, Suecia, Rusia o Finlandia (generalmente estos provistos de branquias de mayor tamaño y una capa más gruesa de lípidos y sebos); es de gran importancia en la pesca comercial y deportiva.
Lanpo haginzorrotza (Sarda sarda) edo soilik atuntxikia (beste espezie batzuekin batera) Scombridae familiako ur gaziko arraina da, iparraldeko Ozeano Atlantikoan bizi dena[1].
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Lanpo haginzorrotza (Sarda sarda) edo soilik atuntxikia (beste espezie batzuekin batera) Scombridae familiako ur gaziko arraina da, iparraldeko Ozeano Atlantikoan bizi dena.
Sarda (Sarda sarda) on keskikokoinen, tonnikaloja muistuttava makrillien heimon kala, joka elää Atlantin valtameren rannikkovesissä. Sarda on voimakasrakenteinen parvissa liikkuva petokala, joka syö muuta kalaa ja mustekaloja. Se on ammattimaisen ja urheilukalastuksen kohde.
Sarda kasvaa noin 75-senttiseksi ja 5–6-kiloiseksi, ennätyskalat jopa 90 sentin ja 11 kilon mittaan.[2][3]
Sarda on tukevarakenteinen kala, joka muistuttaa paljon pientä tonnikalaa tai boniittia. Koko iho on pienten suomujen peittämä. Pyrstön tyvi on huomattavan kapea, ja kaksi selkäevää ovat lähes kiinni toisissaan. Sardalle tyypillisesti sen etummainen selkäevä on kuitenkin kolmiomainen, evän yläreuna on suora eikä kovera. Selkäpuolella on tummia vinoja raitoja; raidat ovat jyrkemmässä kulmassa kuin muilla Sarda-suvun lajeilla.[2]
Sarda on Atlantin valtameren lämpimien ja lauhkeitten rannikkovesien kala, joka esiintyy 80–200 metrin syvyydessä mutta voi myös nousta estuaareihin. Atlantin itärannikolla sen levinneisyys ulottuu Etelä-Norjasta Etelä-Afrikkaan, ja sitä tavataan myös Välimeressä ja Mustassameressä. Amerikassa sardaa tavataan Nova Scotiasta etelään Argentiinan pohjoisosaan saakka, muttei juuri Karibianmerellä.[3][4]
Sarda on tavattu harhailijana Itämerestä, kerran myös Suomen vesillä.[5]
Sardaa pyydetään muun muassa avorysällä ja etenkin Mustanmeren alueella, ja sitä saadaan sivusaaliina uistellessa. Maailman vuosisaaliit ovat olleet 20 000 ja 40 000 tonnin välillä. Tärkein pyyntimaa on Turkki.[4] Sarda on öljyisempi kuin varsinaiset tonnikalat eikä ehkä yhtä arvostettu ruokana. Sitä myydään mm. purkkisäilykkeenä.
Sarda (Sarda sarda) on keskikokoinen, tonnikaloja muistuttava makrillien heimon kala, joka elää Atlantin valtameren rannikkovesissä. Sarda on voimakasrakenteinen parvissa liikkuva petokala, joka syö muuta kalaa ja mustekaloja. Se on ammattimaisen ja urheilukalastuksen kohde.
La bonite à dos rayé (Sarda sarda), aussi appelée pélamide (du latin Pelamis, signifiant jeune thon[1]), est un poisson de la famille des scombridés. C'est une bonite que l'on trouve de l'Atlantique à la mer Méditerranée et la mer Noire.
Au Cinquième Jour (v. 263) de La Sepmaine, Guillaume de Saluste Du Bartas parle de « l'Abydoise Amie », car ce poisson (Bonite à dos rayé, Sarda sarda) était très estimé dans la région d'Abydos.
La bonite à dos rayé (Sarda sarda), aussi appelée pélamide (du latin Pelamis, signifiant jeune thon), est un poisson de la famille des scombridés. C'est une bonite que l'on trouve de l'Atlantique à la mer Méditerranée et la mer Noire.
Au Cinquième Jour (v. 263) de La Sepmaine, Guillaume de Saluste Du Bartas parle de « l'Abydoise Amie », car ce poisson (Bonite à dos rayé, Sarda sarda) était très estimé dans la région d'Abydos.
O bonito,[3] Sarda sarda, tamén coñecido en Galicia como alistado, albacora, listado e serra,[4] é un peixe osteíctio da orde dos perciformes e familia dos escómbridos, mariño, de grande interese pesqueiro e gastronómico. É de carne rica en graxa (é un dos chamados peixes azuis).
Non é moi frecuente en Galicia, aínda que ás veces pode verse nas lonxas.[5] Captúrase principalmente nos mares Mediterráneo e Báltico.[6]
Recibe ás veces tamén a denominación de bonito atlántico ou bonito do sur, para diferencialo do bonito do norte (Thunnus alalunga), o que chamamos en Galicia bonito por antonomasia,[4] moi semellante pero moito máis apreciado, gastronómica e economicamente.
Esta especie foi descrita por primeira vez en 1793, co nome de Scomber sarda,[7] polo médico e naturalista alemán, Marcus Elieser Bloch, que está xeralmente considerado como un dos máis importantes ictiólogos do século XVIII, na súa monumental obra Allgemeine Naturgeschichte der Fische publicada en Berlin entre 1782 e 1795, en 12 volumes. Posteriormente foi reclasificado dentro do xénero Sarda.
Ademais de polo nome orixinario que lle adxudicou Bloch, e do actualmente válido, ao longo do tempo a especoe foi coñecida polos sinónimos seguintes:[2][7][8]
O nome do xénero, Sarda (e o específico sarda), talvez deriva do latín tardío sardina, diminutivo de sarda, termos probablemente de orixe grega: σάρδη sárdē, σαρδήνη sardénē, σαρδῖνος sardĩnos. Tradicionalmente asóciase o termo coa illa mediterránea de Sardeña (en latín Sardinia, en grego antigo Σαρδώ Sardó), cerca da que probablemente se capturarían estes peixes.[9]
De corpo alongado, fusiforme, lixeiramente comprimido, a súa cabeza é cónica, coa boca terminal, grande, e con numerosos dentes cónicos. Os ollos son relativamente grandes.
As aletas pectorais son pequenas, as dorsais alongadas, non falciformes (é dicir, en forma de fouciño); a primeira longa, con de 20 a 23 raios espiñosos, e a caudal gallada, con pedúnculo provisto de dúas series de pínnulas (unha dorsal e outra ventral) e de dúas quillas laterais. O dorso é de cor azul escura sobre o que destacan, no adulto, entre 7 e 10 bandas lonxitudinais, estreitas, negras, lixeiramente oblicuas; o ventre e a parte inferior dos costados son dun prateado case branco. Os individuos novos presentan de 10 a 12 bandas transversais escuras.
Ten o corpo cuberto de pequenas escamas, agás na zona pectoral. Non posúe vexiga natatoria.
Distribúese polo Atlántico tropical, chegando até o golfo de Biscaia, e no Mediterráneo.
Pode acadar até 90 cm de lonxitude e 10 kg de peso, pero nas nosas costas non pasa dos 60 cm e de 1 a 4 kg.[5][6][10][11]
É unha especie peláxica que habita en cardumes preto das costas en todo o océano Atlántico,[6] na franxa comprendida entre os paralelos 55º norte e 45º sur, desde Noruega e as illas Británicas até Suráfrica, e incluíndo o Mediterráneo, até o mar Negro no Atlántico oriental, e desde Nova Escocia até o sur de Brasil e na Arxentina no occidental, incluíndo o golfo de México, e aínda que está xeralmente ausente no mar Caribe, rexistrouse en Colombia e Venezuela; falta no nordeste e o centro do Brasil.[2]
Como o resto dos túnidos, é unha especie peláxica, gregaria e de alimentación carnívora, sendo predador doutros peixes como sardiñas, xardas ou xurelos. Cando van perseguindo os bancos de peixes adoitan saltar fóra da superficie da auga.
A desova prodúcese xa en xuño, en augas costeiras e cálidas. Unha vez realizada, os bancos divídense en grupos máis pequenos que regresan a alta mar espallándose por todo o Atlántico.
Á parte da semellanza que xa se mencionou co bonito do norte, outras especies de bonito de interese comercial son as seguintes:
As poboacións de bonitos achéganse á costa no momento da reprodución, entre xuño e xullo. Este fenómeno é aproveitado polos pescadores para a súa captura, nas chamadas costeiras do bonito, mediante artes de palangre ou de arrastre.
A carne dos bonitos adoita ser máis clara que a doutras especies e o seu contido graxo é bastante máis baixo (da orde do 6%). En consecuencia, as calorías que achega á dieta tamén son moito menores: 138 calorías por 100 gramos.
A primeira cita deste especie en augas galegas débese ao ictiólogo e oceanógrafo español De Buen, en 1930, en "Ictiología española. I. Scombriformes y Thunniformes". Bol. Pesc. 162: 34-53.[12]
En galego existe bastante confusión sobre o nome desta especie. No dicionario da RAG en liña a definición de bonito é ambigua: «Peixe da familia dos escómbridos de corpo alongado, tamaño grande e xeralmente de cor azul escura prateada, que se consome fresco ou en conserva e do que existen varias especies. Algúns bonitos caracterízanse por ter bandas negras e prateadas no ventre. O bonito é un peixe común no Atlántico»,[3] xa que existen «varias especies» de bonitos no Atlántico.
Por iso nas enciclopedias e grandes dicionarios galegos achamos numerosas contardicións. Para a Gran enciclopedia gallega, o bonito é a especie Germo alalunga[13] —hoxe coñecida cientificamente como Thunnus alalunga—, mentres que para o Diccionario enciclopédico galego universal é Sarda sarda.[14][15] Loxicamente, tamén é Sarda sarda para o Dicionario de galego de Ir Indo,[16] Porén, para o Gran dicionario Cumio da lingua galega, o Gran dicionario Século21 da lingua galega e máis o Gran dicionario Xerais da lingua galega o bonito é Thunnus alalunga.[17][18][19]
Segundo Ríos Panisse, Sarda sarda coñécese como alistado en trece portos de Galicia, albacora en nove, bonito en seis , listado en tres, serra noutros tres, e bonito alistado nun (Abelleira). E para a outra "especie conflitiva", Germo alalunga (hoxe Thunnus alalunga), recolleu o nome de bonito nada menos que en corenta e nove localidades costeiras (ademais de albacora en catro, mono —ao pequeno— en dezaseis, e surdo en dúas.[4]
Nas obras ictiolóxicas e terminolóxicas publicadas en galego dan, para Sarda sarda, os nomes de alistado,[5] bonito,[10] e os de bontito do Atlántico, bonito do norte e bonito de lombo raiado.[20]
Á outra especie, Thunnus alalunga, danlle os autores anteriormente citados os nomes de bonito e bonito de ala larga,[5], albacora,[10] e bonito.[20]
O bonito, Sarda sarda, tamén coñecido en Galicia como alistado, albacora, listado e serra, é un peixe osteíctio da orde dos perciformes e familia dos escómbridos, mariño, de grande interese pesqueiro e gastronómico. É de carne rica en graxa (é un dos chamados peixes azuis).
Non é moi frecuente en Galicia, aínda que ás veces pode verse nas lonxas. Captúrase principalmente nos mares Mediterráneo e Báltico.
Recibe ás veces tamén a denominación de bonito atlántico ou bonito do sur, para diferencialo do bonito do norte (Thunnus alalunga), o que chamamos en Galicia bonito por antonomasia, moi semellante pero moito máis apreciado, gastronómica e economicamente.
Palamida (Polanda; Sarda sarda) je morska riba iz porodice skušovki (scombridae). U Hrvatskoj je još poznata kao palovnić, pastirica, polamida, polanda, smucaš, šarica.
Palamida ima izduženo vretenasto tijelo s dugačkom stožastom glavom na čijem vrhu su velika usta puna sitnih i oštrih zuba. Živi do 6 godina,. Tijelo joj je kao i kod drugih skušovki tamnomodre boje a repna peraja izdužena. Preko leđa ima izražene tamne pruge položene ukoso, po čemu se razlikuje od srodnika. Naraste do 70 cm i do 9 kg težine[1]. Tijelo joj je prekriveno sitnim ljuskama.
Palamida obitava duž cijele obale istočnog Atlantika i to od Osla u Norveškoj do Port Elizabeth u Južnoafričkoj Republici, uz zapadne obale Atlantika od Kanade preko floridskih obala Sjedinjenih Američkih Država, sjevera Meksičkog zaljeva, Kolumbije, Venecuele, do obala južno od rijeke Amazona na sjeveru Argentine[2].
Njeno obitavalište je i u Mediteranu te Crnom moru.
Rasprostranjena je duž čitave obale Jadrana, a nešto je učestalija u njegovim južnim dijelovima.
Palamide žive u većim jatima. Ponekad se zadržavaju u kanalima ili u priobalnim vodama, zatvorenim uvalama i zaljevima te u blizini lovišta plave ribe, ali većinom nemaju stalnog boravišta, već putuju otvorenim morem.
Palamida je vrlo brz predator koji se hrani drugom plavom ribom, najviše srdelama, papalinama, inćunima i manjim skušama.
Spolnu zrelost dostiže između druge i treće godine života. Mrijesti se tijekom svibnja i lipnja[3].
Palamida se smatra najčešćom plavom ribom važnom za riblju industriju u Hrvatskoj. Ulov ove vrlo tražene ribe u Jadranu je svake godine u padu jer se palamide love u velikim količinama. Meso im je vrlo ukusno.
Palamida (Polanda; Sarda sarda) je morska riba iz porodice skušovki (scombridae). U Hrvatskoj je još poznata kao palovnić, pastirica, polamida, polanda, smucaš, šarica.
La palamita[2] (Sarda sarda) è un pesce di mare appartenente alla famiglia Scombridae.
È diffusa nel mar Mediterraneo, nel mar Nero (dove non si riproduce) e nell'Oceano Atlantico a nord fino alla congiungente tra la Scandinavia ed il Canada ed a sud tra l'Angola e l'Argentina. È molto raro nei territori posti all'estremo dell'areale.
È un pesce dalle abitudini nettamente pelagiche e si può trovare sia in alto mare che in acque costiere. È frequente imbattersi in banchi numerosi di questi pesci predatori anche nel sotto costa, ma solo in determinati periodi dell’anno quando le condizioni meteorologiche e marine lo consentono. Trattasi, però, di esemplari piuttosto giovani.
È un pesce dal corpo fusiforme, molto idrodinamico, con testa appuntita, peduncolo caudale sottile con 2 carene laterali, coda falcata, caratteristiche che conferiscono una considerevole potenza al suo nuoto. La bocca è ampia e supera l'occhio ed è armata di numerosi denti conici abbastanza evidenti. Le pinne dorsali sono due: quella anteriore è più lunga e triangolare, con altezza decrescente e bordo superiore dritto; la seconda, contigua, è corta ed opposta all'anale. Le pinne ventrali e le pinne pettorali sono piccole. Esistono inoltre due serie di pinnule.
Il colore è azzurro metallico sul dorso e digrada in un colore argenteo sui fianchi, per assumere un colore bianco madreperlaceo sul ventre. Sul dorso ci sono 7-10 barre nere o grigiastre oblique, quasi orizzontali.
Arriva a misurare 80 cm per 10 kg di peso, ma normalmente è più piccola.
Carnivora e predatrice, questa specie caccia principalmente piccoli pesci come acciughe, sardine, aguglie, eccetera.
Avviene in primavera-estate. I giovani portano bande scure verticali.
È una specie gregaria, che vive sempre in banchi. Effettua lunghe migrazioni e si avvicina alle coste in periodi diversi a seconda delle località: in Italia è avvistabile in autunno nel mar Ligure, in estate nel golfo di Napoli, in primavera in Sicilia, ecc.
Date le carni ottime e la sua indole combattiva è molto apprezzata sia da pescatori sportivi che da pescatori professionali: i primi la insidiano soprattutto dalla barca con la tecnica della traina e da terra a spinning, mentre i secondi la catturano soprattutto con apposite reti, denominate “palamitare”. Le sue carni sono adatte ad essere conservate sott'olio come quelle del tonno rosso. In determinati periodi dell'anno, che variano da zona a zona è possibile insidiarla pure da riva con la tecnica dello spinning con artificiali di medie dimensioni.
Atlantijas pelamīda jeb vienkārši pelamīda (Sarda sarda) ir viena no makreļu dzimtas (Scombridae) makreļveidīgo zivju sugām.[1] Sastopama Atlantijas okeāna baseinā.[2] Atlantijas pelamīda ir vērtīgs zvejas objekts, īpaši Vidusjūrā un Melnajā jūrā. Ziemeļeiropā saimnieciskas nozīmes nav.[3][4]
Atlantijas pelamīda sastopama Atlantijas okeāna mērenajos un tropiskajos ūdeņos.[3] Austrumdaļā izplatīta, sākot ar Norvēģiju un beidzot ar Dienvidāfriku, Vidusjūru un Melno jūru ieskaitot. Rietumdaļā pie Amerikas krastiem sastopama no Jaunskotijas (Kanādā) līdz Floridai (ASV), Meksikas līci ieskaitot. Lielākajā daļā Karību jūras nav sastopama, tad salīdzinoši īsāka izplatības areāla josla turpinās pie Kolumbijas un Venecuēlas krastiem. Areāls pēc tam atsākas uz dienvidiem aiz Amazones grīvas un turpinās līdz Argentīnas ziemeļiem.[2][4]
Barošanās periodā Atlantijas pelamīda Ziemeļeiropā pie Skandināvijas krastiem atceļo samērā regulāri. Dāņu šaurumos parasti ienāk laikā no jūnija līdz septembrim, kad ūdens temperatūra ir virs 14 °C. Baltijas jūras austrumdaļā noķerta vienu reizi — 1938. gadā pie Kustavi, Somijā.[3]
Atlantijas pelamīda ir vidēja izmēra vai liela zivs ar vārpstveida ķermeni, konisku galvu un tievu astes stumbru. Ķermeņa garums līdz 91 cm, svars līdz 11 kg. Parasti gan Atlantijas pelamīda ir apmēram 50 cm gara ar svaru ap 2 kg.[2][3][4] Mute liela ar zobiem. Augšžoklis sasniedz vai nedaudz pārsniedz acs ārējo malu. Uz muguras divas spuras, kas savstarpēji satuvinātas. Pirmā muguras spura gara ar 20—23 asiem stariem, otrā spura ar 15—18 mīkstiem stariem. Aiz otrās muguras spuras 7—9 trīsstūrveida spuriņu rinda, bet aiz anālās 6—8 spuriņas. Anālai spurai 14—17 mīksti stari. Uz astes stumbra labi attīstīts sānu ķīlis starp diviem mazākiem ķīļiem. Sānu līnija viļņaina. Ķermeni sedz sīkas zvīņas. Mugura un sānu augšpuse metāliski zila ar 5—11 tumšām, slīpām svītrām, sānu apakšpuse sudrabaini dzeltena.[2][3]
Atlantijas pelamīda ir pelaģiska jūras zivs. Galvenokārt uzturas baros jūras virsējos slāņos, arī piekrastē. Mēdz ieiet lielu upju grīvās. Ātra peldētāja, veic garas barošanās migrācijas.[2][3] Spēj piemēroties dažādām ūdens temperatūrām, no 12 °C līdz 27 °C ar ūdens sāļumu 14—39 PSV.[2]
Atlantijas pelamīda ir plēsīga un barojas ar nelielām zivīm, galvenokārt medī baros dzīvojošās zivis, arī bezmugurkaulniekus (piemēram, kalmārus, garneles). Var norīt salīdzinoši lielu upuri.[2][3] Novērots kanibālisms, gan pieaugušās, gan jaunās zivis uzbrūk mazākām Atlantijas pelamīdām.[2][4]
Nārstošanas sezona atkarībā no izplatības areāla ir ļoti dažāda. Piemēram, Vidusjūrā galvenokārt nārsto no maija līdz jūlijam, pie Alžīrijas krastiem no marta līdz maijam; okeāna austrumdaļā no decembra līdz jūnijam, bet pie Marokas krastiem no jūnija līdz jūlijam; okeāna ziemeļrietumos nārsto jūnijā un jūlijā.[4] Ikri un kāpuri pelaģiski. Var sasniegt 5 gadu vecumu.[2]
Atlantijas pelamīda jeb vienkārši pelamīda (Sarda sarda) ir viena no makreļu dzimtas (Scombridae) makreļveidīgo zivju sugām. Sastopama Atlantijas okeāna baseinā. Atlantijas pelamīda ir vērtīgs zvejas objekts, īpaši Vidusjūrā un Melnajā jūrā. Ziemeļeiropā saimnieciskas nozīmes nav.
De bonito (Sarda sarda) is een straalvinnige vis uit de familie van makrelen (Scombridae), orde van baarsachtigen (Perciformes).
Deze slanke vis kan een lengte bereiken van 91 centimeter. De hoogst geregistreerde leeftijd is 5 jaar. De bovenzijde van het lichaam bevat donkere strepen.
De bonito komt voor in zoute en brakke subtropische wateren in de Atlantische Oceaan en in de Middellandse Zee op een diepte tot 200 meter.
De bonito is voor de visserij van groot commercieel belang. In de hengelsport wordt er weinig op de vis gejaagd.
Voor de mens is de bonito potentieel gevaarlijk omdat er meldingen van ciguatera-vergiftiging zijn geweest.
De bonito (Sarda sarda) is een straalvinnige vis uit de familie van makrelen (Scombridae), orde van baarsachtigen (Perciformes).
Stripet pelamide er en fisk i makrellfamilien. Den er en sjelden gjest i norske farvann.
Den kjennetegnes på den lange, trekantede fremre ryggfinnen, som er nesten sammenvokst med den bakre ryggfinnen. På ryggen har den 5–10 diffuse skrå striper. Buk- og brystfinnene er korte. Hodet og forkroppen har hudplater, mens resten av kroppen er dekket av svært små skjell. Maksimal lengde er 90 cm og maksimal vekt 5,4 kg, men vanlig størrelse er 50 cm lang og en vekt på omtrent 2 kg.
Arten er en stimfisk som lever pelagisk i de øvre vannlagene i kystfarvann. Den jakter på mange fiskeslag og tar også blekksprut og reker.
Stripet pelamide er utbredt på begge sider av Atlanterhavet. I vest finnes den fra Nova Scotia i Canada sørover til nordlige Argentina. Den finnes i nordlige deler av Mexicogolfen, men mangler i det meste av Det karibiske hav. I øst er den utbredt fra Norge og Sverige sørover til Sør-Afrika. Den finnes også i Middelhavet og Svartehavet. En sjelden gang går den inn i Østersjøen, og arten har vist seg i finske farvann.
Høsten 2010 var stripet pelamide vanlig ved varmtvannsutslippet fra Ringhals kjernekraftverk sør for Göteborg.
Arten blir fisket i det meste av utbredelsesområdet, og dette fisket har størst betydning i Middelhavet og Svartehavet. Årsfangsten svinger mellom 21 000 og 84 000 tonn, og viser ingen økende eller minkende trend.
Stripet pelamide er en fisk i makrellfamilien. Den er en sjelden gjest i norske farvann.
Den kjennetegnes på den lange, trekantede fremre ryggfinnen, som er nesten sammenvokst med den bakre ryggfinnen. På ryggen har den 5–10 diffuse skrå striper. Buk- og brystfinnene er korte. Hodet og forkroppen har hudplater, mens resten av kroppen er dekket av svært små skjell. Maksimal lengde er 90 cm og maksimal vekt 5,4 kg, men vanlig størrelse er 50 cm lang og en vekt på omtrent 2 kg.
Arten er en stimfisk som lever pelagisk i de øvre vannlagene i kystfarvann. Den jakter på mange fiskeslag og tar også blekksprut og reker.
Stripet pelamide er utbredt på begge sider av Atlanterhavet. I vest finnes den fra Nova Scotia i Canada sørover til nordlige Argentina. Den finnes i nordlige deler av Mexicogolfen, men mangler i det meste av Det karibiske hav. I øst er den utbredt fra Norge og Sverige sørover til Sør-Afrika. Den finnes også i Middelhavet og Svartehavet. En sjelden gang går den inn i Østersjøen, og arten har vist seg i finske farvann.
Høsten 2010 var stripet pelamide vanlig ved varmtvannsutslippet fra Ringhals kjernekraftverk sør for Göteborg.
Arten blir fisket i det meste av utbredelsesområdet, og dette fisket har størst betydning i Middelhavet og Svartehavet. Årsfangsten svinger mellom 21 000 og 84 000 tonn, og viser ingen økende eller minkende trend.
Multimedia w Wikimedia Commons Pelamida[3] (Sarda sarda) – gatunek ryby z rodziny makrelowatych (Scombridae), czasami błędnie[a] nazywany bonito[3].
Występuje w tropikalnej i subtropikalnej strefie Atlantyku, także Morzu Śródziemnym i północnej części Morza Czarnego.
Ryba żyjąca w przypowierzchniowych warstwach wody, wędrowna, żyjąca w stadach.
Dorasta maksymalnie do 80 cm. Ciało wydłużone, wrzecionowate. Głowa długa, spiczasta, otwór gębowy szeroki. Oczy stosunkowo nieduże, otoczone kostnym pierścieniem. Szczęki długie, uzębienie bardzo silne. Ciało pokryte bardzo drobną łuską. Płetwa grzbietowe podzielona, pierwsza część bardzo długa podparta 21–24 twardymi promieniami, w przedniej część spiczasta, druga krótka podparta 12–16 miękkimi promieniami. Za płetwą 7–10 dodatkowych małych płetewek. Płetwa odbytowa podparta 11–15 miękkimi promieniami, a za nią 6–8 małych płetewek. Trzon ogonowy wąski z dobrze widocznym kilem wzdłuż linii środkowej. Duża płetwa ogonowa o kształcie półksiężyca.
Ubarwienie: grzbiet jasnoniebieski, brzuch srebrzystobiały. W górnej części boków 7–20 podłużnych, ukośnych ciemnych pasów.
Odżywia się ryby ławicowe, głównie sardynki i ostroboki.
Kulminacja tarła odbywa się w czerwcu, choć w różnych rejonach odbywa się także w innych okresach. Samica składa do 420 000 ziaren ikry, które swobodnie unoszą się w wodzie.
Pelamida (Sarda sarda) – gatunek ryby z rodziny makrelowatych (Scombridae), czasami błędnie nazywany bonito.
Sarda sarda (Bloch, 1793) é uma espécie de peixes da família dos Scombridae.[1] A espécie é comum nas águas superficiais do oceano Atlântico, onde assume grande importância na pesca comercial e desportiva.
Dá pelos seguintes nomes comuns: sarrajão[2] (não confundir com o Diplodus cervinus, que consigo partilha este nome), bonito-do-atlântico[3], bonito[4][5](não confundir com a espécie Euthynnus pelamis, que consigo partilha este nome), sarda[6], serra[7][5] (também grafado cerda[5], na ilha da Madeira), gaiado[5](não confundir com a espécie Euthynnus pelamis, que consigo partilha este nome) e, no arquipélago de Cabo Verde, também pode ser conhecido como bonito-de-lombo-listado[5][8].
Esta espécie pertence ao grupo de peixes possuidores de barbatanas dorsais quase fundidas entre si ou separadas por estreitos espaços intersticiais. O corpo é totalmente recoberto por escamas, com as escamas da área peitoral e lateral maiores do que no resto do corpo. Os peixes do género Sarda diferem dos atuns pela morfologia corporal mais afiladas, por serem desdentados e por apresentarem coloração corporal distinta. Dispõe de um dorso e parte superior do flanco de coloração azul-metálica, exornados com 5 a 11 riscas escuras, posicionadas na oblíqua, na parte superior do corpo. Nos espécimes juvenis estas riscas são mais verticais.[4]
No que toca à parte inferior do flanco e ao ventre, exibem uma coloração prateada.[4]
A sarda do Atlântico partilha boa parte da águas onde tem distribuição natural com a espécie próxima Sarda orientalis, com a a qual apresenta hábitos similares, mas sendo esta última espécie algo mais pequena e com distribuição mais setentrional. A espécie do Atlântico distingue-se das espécies próximas por apresentar uma faixa negra oblíqua no dorso e porque os seus maxilares só cobrem cerca de metade da largura da cabeça.
Os espécimes adultos atingem em média cerca de 50 cm de comprimento[7], sendo que o maior comprimento alguma vez registado ascendeu aos 91,4 centímetros[7]. Quanto aos pesos, costumam rondar os 4,5 a 5,5 kg,[9] sendo que o maior peso já registado se cifrou nos 11kg.[10] São poderosos nadadores capazes de percorrer rapidamente grandes distâncias. Quando em movimentação rápida costuma saltar acima da superfície das águas.
A espécie apresenta uma temporada de desova centrada no mês de Junho, sendo frequente encontrarem-se em setembro exemplares juvenis de 13 a 15 cm de comprimento ao largo da costa atlântica da América do Norte.
A espécie é um predador de topo que se alimenta pela captura de diversos membros das famílias Scombridae, Atherinidae e Clupeidae e ainda de Alosa pseudoharengus e muitas outras espécies de peixes e cefalópodes.
A espécie é objecto de uma importante pescaria comercial, sendo capturada em conjunto com os atuns, mediante a técnica de pesca de corrica. Por ser muito oleoso não é considerada uma boa espécie para consumo em fresco, mas é muito procurado pela indústria conserveira.
Sarda sarda (Bloch, 1793) é uma espécie de peixes da família dos Scombridae. A espécie é comum nas águas superficiais do oceano Atlântico, onde assume grande importância na pesca comercial e desportiva.
Pălămida sau pălămida cu spate dungat, lacherda (Sarda sarda) este un pește răpitor marin de cârd, epipelagic, neritic și migrator, din familia scombride, răspândit în apele tropicale și temperate pe ambele coaste ale Oceanului Atlantic, Marea Mediterană, Marea Marmara, Marea Neagră și Marea Azov. Lungimea obișnuită 30–50 cm; maximală 91 cm. Greutatea obișnuită 2–3 kg; maximală 10–12 kg. Are corpul alungit fusiform, ușor comprimat lateral și acoperit cu solzi cicloizi mici. Solzii din spatele capului și regiunea pectorală formează un scut numit corselet. Capul mare este comprimat lateral și are botul alungit și ascuțit. Gura mare așezată oblic este prevăzută cu numeroși dinți puternici. Au două înotătoare dorsale apropiate, dintre care prima este alungită. În urma celei de-a doua înotătoare dorsale se află 7-9 înotătoare mici, numite pinule. Înotătoarele ventrale și pectorală sunt scurte. Înotătoarele ventrale au o poziție pectorală. Înotătoarea caudală este bifurcată. În urma înotătoarei anale se află 6-8 pinule. Peduncul caudal este subțire, cu o carenă laterală bine dezvoltată situată între 2 carene mai mici pe fiecare parte. Coloritul corpului este albastru-închis pe spate, iar pe laturi și abdomen argintiu. Pe flancuri sunt 5-11 dungi întunecate, înguste, oblice, ce merg dinapoi și de sus înainte și în jos. Este un pește epipelagic migrator și trăiește în special în apele de lângă țărm, până la 200 m adâncime, formează adesea bancuri aproape de suprafață. Pălămida întreprinde migrații de hrănire și de reproducere primăvara din Marea Mediterană și Marea Marmara în Marea Neagră, iar de aici toamna se întoarce la locurile de plecare, unde se și reproduce. Depune icre pelagice. În Marea Mediterană, Marea Marmara și Marea Neagră depunerea icrelor are loc în mai-iulie. Este un răpitor lacom și nesățios și se hrănește în principal cu pești (sardeluțe, hamsii, scrumbii, șprot, stavrizi, puiet de chefal și puietul propriu), mai rar cu crevete și calmari. Are valoare economică mare și se pescuiește comercial și sportiv. Carnea este destul de bună și uneori (toamna, mai ales) destul de grasă. Se pretează la conservat atât afumat, cât și în ulei, dar mai ales sub formă sărată; sub această din urmă formă poartă numele de lacherdă. De-a lungul litoralului românesc al Mării Negre pescuitul este slab.
Pălămida sau pălămida cu spate dungat, lacherda (Sarda sarda) este un pește răpitor marin de cârd, epipelagic, neritic și migrator, din familia scombride, răspândit în apele tropicale și temperate pe ambele coaste ale Oceanului Atlantic, Marea Mediterană, Marea Marmara, Marea Neagră și Marea Azov. Lungimea obișnuită 30–50 cm; maximală 91 cm. Greutatea obișnuită 2–3 kg; maximală 10–12 kg. Are corpul alungit fusiform, ușor comprimat lateral și acoperit cu solzi cicloizi mici. Solzii din spatele capului și regiunea pectorală formează un scut numit corselet. Capul mare este comprimat lateral și are botul alungit și ascuțit. Gura mare așezată oblic este prevăzută cu numeroși dinți puternici. Au două înotătoare dorsale apropiate, dintre care prima este alungită. În urma celei de-a doua înotătoare dorsale se află 7-9 înotătoare mici, numite pinule. Înotătoarele ventrale și pectorală sunt scurte. Înotătoarele ventrale au o poziție pectorală. Înotătoarea caudală este bifurcată. În urma înotătoarei anale se află 6-8 pinule. Peduncul caudal este subțire, cu o carenă laterală bine dezvoltată situată între 2 carene mai mici pe fiecare parte. Coloritul corpului este albastru-închis pe spate, iar pe laturi și abdomen argintiu. Pe flancuri sunt 5-11 dungi întunecate, înguste, oblice, ce merg dinapoi și de sus înainte și în jos. Este un pește epipelagic migrator și trăiește în special în apele de lângă țărm, până la 200 m adâncime, formează adesea bancuri aproape de suprafață. Pălămida întreprinde migrații de hrănire și de reproducere primăvara din Marea Mediterană și Marea Marmara în Marea Neagră, iar de aici toamna se întoarce la locurile de plecare, unde se și reproduce. Depune icre pelagice. În Marea Mediterană, Marea Marmara și Marea Neagră depunerea icrelor are loc în mai-iulie. Este un răpitor lacom și nesățios și se hrănește în principal cu pești (sardeluțe, hamsii, scrumbii, șprot, stavrizi, puiet de chefal și puietul propriu), mai rar cu crevete și calmari. Are valoare economică mare și se pescuiește comercial și sportiv. Carnea este destul de bună și uneori (toamna, mai ales) destul de grasă. Se pretează la conservat atât afumat, cât și în ulei, dar mai ales sub formă sărată; sub această din urmă formă poartă numele de lacherdă. De-a lungul litoralului românesc al Mării Negre pescuitul este slab.
Ryggstrimmig pelamid (Sarda sarda) är en pelagisk stimfisk i familjen makrillfiskar som finns i Atlanten och påminner om en liten tonfisk. Kallas även atlantisk bonito.
Den ryggstrimmiga pelamiden har en blå- till grönaktig ovansida med gröna, mörkgröna till mörkblå längs- till diagonalstrimmor ovanför den vågformade sidolinjen. Buken är silvervit.[2] Ungfiskarna har dessutom 10 till 12 mörkblå tvärstrimmor, men dessa försvinner i regel när de blir vuxna. Arten påminner om en liten tonfisk,[3] med 6 till 9 småfenor längs stjärtroten och två ryggfenor som sitter tätt ihop.[4] Längden håller sig vanligtvis under 50 cm, även om arten kan bli över 90 cm lång.[5]
Arten är en pelagisk stimfisk som håller sig nära kusterna[4] på ett djup mellan 80 och 200 m. Den lever på mindre stimfiskar, räkor och bläckfiskar. Kannibalism förekommer.[5] Den ryggstrimmiga pelamiden hoppar ofta ovan vattenytan i jakten på föda.[3]
Arten kan bli minst 5 år gammal.[5]
Den ryggstrimmiga pelamiden blir könsmogen vid en längd av omkring 40 cm.[4] Den leker under försommar till sommar i varmare vatten.[3] Ägg och larver är pelagiska.[5]
Utbredningsområdet omfattar Atlantens kustnära områden, i väster från Nova Scotia i Kanada till Florida i USA och norra Mexikanska golfen, samt från Brasilien söder om Amazonfloden till norra Argentina; i öster från Oslofjorden i äNorge via Medelhavet och Svarta havet till Sydafrika.[5] Har besökt Sverige och mycket sällsynt Östersjön och Finland.[2] Under höstarna 2010 och 2015 var den vanligt förekommande nära Ringhals varmvattensutsläpp.[6]
Arten är föremål för ett flitigt fiske i bland annat Medelhavet.[4] Sportfiske förekommer också.[3]
Ryggstrimmig pelamid (Sarda sarda) är en pelagisk stimfisk i familjen makrillfiskar som finns i Atlanten och påminner om en liten tonfisk. Kallas även atlantisk bonito.
Palamut (Sarda sarda), genellikle sıcak ve ılık denizlerde, hem açıkta hem de kıyı bölgelerinde yaşayan kemikli balık türü.
Oldukça büyük ve keskin dişlerle kaplı olan ağzı, torpil biçimindeki bedeninin ucundadır. Sırtlarının genellikle mavimsi rengi, yanlara doğru gidildikçe karında gümüşi beyaza dönüşür. Sırtlarından başlarına kadar siyaha yakın koyu renkte birçok şerit bulunur. Büyük sürüler oluşturarak mevsimlik uzun göçlere girişir.
Boyuna göre farklı kaynaklarda, farklı isimler ile anılır. Bazı kaynaklara [1][2][3] göre;
Bazı kaynaklara [4] göre ise;
.gif)
|başlık= (yardım) 
Balık ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Palamut (Sarda sarda), genellikle sıcak ve ılık denizlerde, hem açıkta hem de kıyı bölgelerinde yaşayan kemikli balık türü.
Oldukça büyük ve keskin dişlerle kaplı olan ağzı, torpil biçimindeki bedeninin ucundadır. Sırtlarının genellikle mavimsi rengi, yanlara doğru gidildikçe karında gümüşi beyaza dönüşür. Sırtlarından başlarına kadar siyaha yakın koyu renkte birçok şerit bulunur. Büyük sürüler oluşturarak mevsimlik uzun göçlere girişir.
Розповсюджена біля берегів Європи, Америки та Африки, на півночі — до Англії та південної Норвегії. В Україні зустрічається у Чорному морі, куди заходить з Середземного навесні для харчування та нересту. Восени більша частина повертається через Босфор у теплі води, але невелика частина залишається у районі між Батумі та Трапезундом. Чисельність пеламіди у Чорному морі в різні роки сильно коливається.
Довжина 60—65 см (іноді до 85 см), вага 3—4 кг (іноді до 7 кг). Пеламіда має витягнуте тіло з довгою гострою головою та великим ротовим отвором. Кістяне кільце навколо очей розвинено не повністю. Щелепи довгі, доходять до рівня заднього краю очей, верхня щелепа трохи довша за нижню. Луска дуже дрібна, але на грудному відділі крупна, утворює немов панцир. Бічна лінія хвилеподібно вигинається. Має два спинних плавця, перший довгий, складається з 21 — 24 колючих променів, другий короткий, складається з 12 — 16 м'яких променів. Позаду другого спинного плавця є 7 — 10 невеликих додаткових плавців. Анальний плавець складається з 11 — 15 м'яких променів, за ним 6 — 8 додаткових плавців. Дуже вузький хвостовий відділ тіла, який має кіль, хвостовий плавець у вигляді півмісяця. Забарвлення: спина блакитного кольору, боки та черево сріблясті, на боках 7 — 20 смуг, розташованих навкоси вздовж тіла.
Пелагічна хижа риба. Тримається зграями, полює на дрібну зграйна рибу (хамса, ставрида, сардини) біля поверхні води. Швидкий та ненажерливий хижак. Теплолюбний вид, але для харчування може заходити у прохолодні води. Статевої зрілості досягає у віці 3 років при вазі 2,5—3 кг. Розмноження у травні — червні біля поверхні води. Нерест проходить вночі у кілька етапів. Ікра пелагічна. Самиці відрізняються великою плодючістю. Мальки пеламіди дуже швидко ростуть, у віці 3 місяців вони досягають ваги 400—500 г.
Пеламіда має велике промислове значення. М'ясо має гарні смакові якості, в ньому міститься до 10 % жиру та 23 % білка. М'ясо кремового кольору з невеликим темним прошарком. З пеламіди виробляють делікатесну солону продукцію, пресерви, коптять, також використовують для виробництва філе. У продаж потрапляє під товарною назвою «пеламіда океанічна».
Sarda sarda (Bloch, 1793)
Синонимы
Атлантическая пеламида[1], или западноатлантическая пеламида[1], или атлантический бонито[1], или обыкновенный бонито[1] (лат. Sarda sarda) — вид пелагических рыб рода пеламид из семейства скумбриевых (Scombridae). Обитают в субтропических и умеренных водах Атлантического океана, включая Чёрное и Средиземное моря, между 65° с. ш. и 40° ю. ш. и между 98° з. д. и 42° в. д. Встречаются на глубине до 200 м. Достигают длины 91,4 см. Ценная промысловая рыба [2][3].
Атлантические пеламиды обитают у берегов Африки, Европы (в том числе Чёрное и Средиземное моря; прибрежные воды Англии и юга Норвегии), Северной и Южной Америки. Населяют в основном прибрежные зоны, мигрируют в верхних слоях воды[4]. Они могут адаптироваться к существенным, но не быстрым изменениям температуры (12 °C — 27 °C) и солёности воды (14—39 ‰), встречаются на глубине до 200 м[3]. Из Средиземного моря атлантическая пеламида заходит в Чёрное для нереста и нагула и ближе к осени уходит через пролив Босфор в тёплые воды Средиземноморья. В некоторые годы заходит в Азовское море[4].
Максимальная длина от начала рыла до развилки хвостового плавника в Чёрном море составляет 85 см, а масса 5 кг. В западной Атлантике эти параметры равны 91,4 см и 5,4 кг соответственно, средняя длина до развилки хвоста 50 см, а масса 2 кг. У атлантических пеламид веретеновидное невысокое тело, слегка сжатое с боков. Рот довольно крупный, широкий. Верхняя челюсть доходит до заднего края глаза. Зубы небольшие, конические, выстроены в один ряд. На нёбных костях имеются сильные конические однорядные зубы[4]. На верхней челюсти 16—26, а на нижней 12—24 зубов. Иногда имеются зубы на сошнике. На первой жаберной дуге 16—22 тычинок. Расстояние между глазами равно 21,3—30,2 % длины тела. Имеется 2 спинных плавника, расположенных близко друг к другу. В первом спинном плавнике 20—23 колючих лучей, а во втором 14—17 мягких лучей. Край первого спинного плавника почти прямой, длина его основания равна 29,1—33 % от длины тела до развилки хвоста. Позади второго спинного плавника пролегает ряд из 8 мелких плавничков. Грудные плавники короткие, образованы 23—26 лучами. Между брюшными плавниками имеется невысокий раздвоенный выступ. В анальном плавнике 13—16 мягких лучей. Позади анального плавника пролегает ряд из 7 мелких плавничков. Боковая линия единичная, волнообразно изгибается вниз по направлению к хвостовому стеблю. Хвостовой стебель узкий. По обе стороны хвостового стебля пролегает длинный медиальный киль и 2 небольших киля по бокам от него ближе к хвостовому плавнику. В передней части тела имеется панцирь, остальная кожа покрыта мелкой чешуёй. Позвонков намного больше, чем у остальных представителей рода, их общее количество составляет 50—55, в том числе 23—27 в хвостовом отделе [5]. Плавательный пузырь отсутствует. Левая и правая доли печени удлинены, а средняя укорочена. Спина сине-зелёного цвета, бока и брюхо серебристые, верхнюю половину тела покрывают 5—12 узких тёмных продольных полос[4].
Пеламида — хищник. Основу рациона составляют мелкие стайные пелагические рыбы, вид которых зависит от географического места обитания. В Мексиканском заливе охотятся на разнообразных беспозвоночных. Эти рыбы способны проглотить довольно крупную добычу. Распространён каннибализм[5].
Размножаются икрометанием. Икра пелагическая. В Средиземном море нерест пеламиды происходит в с мая по июль, у берегов Алжира с марта по май, в восточной Атлантике с декабря по июнь, с пиками в январе и апреле, а в северо-западной Атлантике, как и у побережья Марокко в июне—июле. Вымётывание икры происходит несколькими порциями. Плодовитость 0,4—4 миллионов икринок[4]. Самцы и самки достигают половой зрелости при длине 39,5 см и 40,5 см, соответственно[5]. Максимальная продолжительность жизни около 5 лет[2].
Пеламида имеет большое промысловое значение. Её ловят кошельковыми, ставными и закидными неводами, ставными и жаберными сетями и крючковыми орудиями лова. Больше всех ловят Турция и Мексика[5][6]. Мясо поступает на рынок в свежем, консервированном, замороженном, солёном, копчёном виде[2]. Представляет интерес для рыболовов-любителей, максимальная длина трофейной рыбы равна 78 см[5], а масса — 8,3 кг[3]. Международный союз охраны природы оценил охранный статус вида как «Вызывающий наименьшие опасения»[3].
Мировые уловы атлантической пеламиды Год 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 Улов, тыс. т 19,17 83,06 47,14 20,02 19,22 26,94 32,99 37,38 50,70 28,74Атлантическая пеламида, или западноатлантическая пеламида, или атлантический бонито, или обыкновенный бонито (лат. Sarda sarda) — вид пелагических рыб рода пеламид из семейства скумбриевых (Scombridae). Обитают в субтропических и умеренных водах Атлантического океана, включая Чёрное и Средиземное моря, между 65° с. ш. и 40° ю. ш. и между 98° з. д. и 42° в. д. Встречаются на глубине до 200 м. Достигают длины 91,4 см. Ценная промысловая рыба .
