Green Sandpiper

Die Witgatruiter (Tringa ochropus) is 'n seldsame somertrekvoël met voorkeur vir varswatermassas; hoofsaaklik langs tropiese riviere. Die voël is 19 – 21 cm lank, 35 - 75 g groot met 'n vlerkspan van 58 cm. In Engels staan die voël bekend as die Green Sandpiper.

Fotogalery

• Wintervere

• Op soek na kos

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bron

• Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-926-7

Verwysings

Hierdie artikel is ’n saadjie. Voel vry om Wikipedia te help deur dit uit te brei.

El andarríos grande^[2] (Tringa ochropus) ye una especie d'ave Charadriiforme de la familia Scolopacidae. Ye un ave fluvial, d'aspeutu delicáu y elegante, con pates y picu bien llargos. Ye una ave limícola.

Descripción

Ave ente los 24 y 26 cm. Col plumaxe dorsal de color pardu verdosu, con motudu blancuciu, ceya fina y partes inferiores blanques; picu escuru de base verdosa, pates verdoses. Ensin dimorfismu sexual.

Distribución

Especie monotípica de distribución paleártica central y septentrional, N'España, non nidifica, migrante abondosu y invernante moderáu.

Hábitat

Veres de ríos y proximidaes de regueros y tamién en marismas, llagunes, dacuando tamién na mariñes.

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Tringa ochropus.

Qara ilbizcüllüt (lat. Tringa ochropus) — Mələrcüllütlər fəsiləsinə aid quş növü.

Ar strelleg pastellek a zo un evn hirc'harek, Tringa ochropus an anv skiantel anezhañ.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Rummatadur

Liammoù diavaez

Muioc'h a restroù diwar-benn

ar Strelleg pastellek

a vo kavet e Wikimedia Commons.

La xivita comuna o xerlovita (Tringa ochropus) coneguda a les Balears amb el nom de becassineta, és un ocell no nidificant als Països Catalans, però comú a l'època de pas durant les migracions.

Morfologia

Malgrat que el seu port general recorda el de la gamba roja, es diferencien bé en vol pel color negre sota les ales, les potes fosques i el ventre blanc de la xivita.

Costums

Sol trobar-se solitària i arriba durant el mes de març fins al maig i d'octubre a novembre, per bé que alguns exemplars resten als Països Catalans durant l'hivern ocupant zones humides d'aigua dolça com ara els arrossars.

Referències

• Llorente, Gustavo: Els vertebrats de les zones humides dels Països Catalans. Editorial Pòrtic, S.A. Col·lecció Conèixer La Natura, núm. 6, planes 113-114. Desembre del 1988, Barcelona. ISBN 84-7306-354-6.
• BirdLife International (2004). Xivita. Llista Vermella de la UICN, Unió Internacional per a la Conservació de la Natura, 2006. Consultat el 11 de maig del 2008 (en anglès).

Enllaços externs

• Informació sobre la xivita a l'Animal Diversity Web. (anglès)
• Vídeos de xivites en llur hàbitat natural. (anglès)

Mae'r Pibydd Gwyrdd (Tringa ochropus) yn aelod o deulu'r rhydyddion.

Mae'r Pibydd Coesgoch yn nythu ar draws gogledd Ewrop a gogledd Asia. Yn y gaeaf mae'n symud tua'r de a'r gorllewin ac yn gaeafu o gwmpas Môr y Canoldir, de Asia ac Affrica.

Nid yw'r Pibydd Gwyrdd yn hel at ei gilydd yn heidiau y tu allan i'r tymor nythu fel llawer o rydyddion, ac fel rheol dim ond nifer bach, hyd at 6 neu 7, sydd i'w gweld gyda'i gilydd. Mae'n well ganddo ddŵr croyw na glannau'r môr, ac mae'n aml i'w weld ar llan llyn neu bwll llai, neu hyd yn oed mewn ffôs.

Mae ganddo gefn gwyrdd tywyll, sy'n edrych bron yn ddu fel rheol, pen a bron llwydddu a bol gwyn. Mae smotiau gwyn ar y cefn, ac mae llinell wen fer uwchben y llygad, ond heb ymestyn tu draw iddi. Pan mae'n hedfan gellir gweld y darn mawr gwyn uwchben y gynffon.

Mae'r Pibydd Gwyrdd yn dodwy eu wyau mewn hen nythod wedi eu hadeiladu gan adar eraill, er enghraifft y Socan Eira. Dodwyir 3 neu 4 wy. Eu prif fwyd yw unrhyw greaduriad bychain sy'n byw ar y mwd o gwmpas y glannau.

Nid yw'r Pibydd Gwyrdd yn nythu yng Nghymru, ond mae'n weddol gyffredin wrth iddo fudo tua'r de ar ôl nythu, yn enwedig tua diwedd Gorffennaf a thrwy Awst. Mae nifer fychan yn treulio'r gaeaf yma.

Vodouš kropenatý (Tringa ochropus) je středně velký druh bahňáka z čeledi slukovití.

Popis

Vodouš kropenatý je pták velikosti kosa s hnědočerně zbarvenými zády a bílým břichem. Hlava a prsa jsou výrazně skvrnitá. V letu je výrazně vidět bílý kostřec a tmavý spodek křídel.

Hlas

Flétnové „tluíititit“, v úleku „gipgipgip“.

Areál rozšíření

Vyskytuje se v lesním pásmu od Pobaltí přes Střední Evropu až po Sibiř. Vodouš kropenatý je tažný pták, koncem července nebo v srpnu opouští své domovy a vydává se na zimoviště do Afriky. Na hnízdiště se vrací koncem března. V České republice se vyskytovalo v letech 2001–2003 podle Atlasu hnízdního rozšíření ptáků v ČR cca 40–70 párů se stoupající tendencí. Proto je zde zařazen do kategorie ohrožených druhů.

Stanoviště

V době hnízdění se zdržují na březích vod, jejichž břehy jsou porostlé lesy, neboť vodouš kropenatý totiž na rozdíl od svých příbuzných z podřádu bahňáků hnízdí na stromech a keřích. Sám si však hnízda nestaví, ale hnízdí v opuštěných hnízdech jiných, zejména drozdovitých ptáků nebo třeba v hnízdech strak.

Rozmnožování

Samice snáší 4 vejce na kterých sedí oba rodiče 20 až 23 dní. Mláďata zůstávají v hnízdě 1–2 dny a potom se vrhají dolů. Dopadnou obvykle do měkké trávy nebo mechu, a proto se jim nic nestane. Rodiče je nějaký čas vodí, a když se osamostatní, odlétají na rozsáhlé bažiny, rybníky nebo jezera v otevřené krajině.

Potrava

Především hmyz a jeho larvy. Potravu sbírá při procházení po březích rybníků a v mělkých bahnitých vodách.

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-11]

Externí odkazy

• Galerie vodouš kropenatý ve Wikimedia Commons
• Taxon Tringa ochropus ve Wikidruzích

Svaleklire (Tringa ochropus) er en sjælden yngletrækfugl i Danmark, men ret almindelig som trækgæst fra Fennoskandinavien. Svalekliren kan i flugten minde om en bysvale pga. sin hvide overgump. Den overvinter i tropisk Vestafrika eller i det sydvestlige Europa.

Svalekliren ligner tinksmeden, men er mørkere. Den kendes bedst på sin stemme, der et klingende tuit-vit-vit. Til forskel fra de fleste andre vadefugle yngler svalekliren i fugtige skove med småsøer, hvor den ofte overtager gamle drosselreder. Den blev første gang fundet ynglende i Danmark i 1956. Siden har den bredt sig, og den har nu sin største bestand i Gribskov.

Kilder

• Klaus Malling Olsen, Danmarks fugle – en oversigt, Dansk Ornitologisk Forening 1992, ISBN 87-87604-98-1.
• M. Beaman, S. Madge & Klaus Malling Olsen, Fuglene i Europa, Nordafrika og Mellemøsten, Gads Forlag 1998. ISBN 8712022764.

Waldwasserläufer

Waldwasserläufer

Waldwasserläufer

Waldwasserläufer

Der Waldwasserläufer (Tringa ochropus) ist eine Art aus der Familie der Schnepfenvögel. Es werden keine Unterarten unterschieden. Der Waldwasserläufer ist ein Brutvogel der borealen Nadelwaldzone Eurasiens, der in Mitteleuropa unter anderem auch in Deutschland und Polen brütet.

Merkmale

Der 21 bis 24 cm lange Waldwasserläufer ist zwischen 50 und 80 g schwer und hat eine Flügelspannweite von 41 bis 46 cm. Er hat eine plumpe Körpergestalt und einen langen, schwärzlichen Schnabel. Das Gefieder ist auf der Oberseite dunkelbraun und zeigt ein rahmfarbenes Fleckenmuster, das im Winter nur schwach ausgeprägt ist. Kopf und Hals weisen graubraune Strichelungen auf. Die breite, weiße Schwanzwurzel und die schwarz gebänderte Schwanzspitze sind charakteristisch für den Vogel. Im Flug sind der weiße Schwanz mit dunklen Endbinden und der dunkle Unterflügel zu sehen.

Genauere Angaben zur Sterblichkeit liegen nicht vor. Die höchsten durch Wiederfänge belegten Altersangaben sind 11 Jahre sowie 11 Jahre und 6 Monate.^[1]

Vorkommen

Verbreitung des Waldwasserläufers:

Brutgebiete

Migration

Überwinterungsgebiete

Der Waldwasserläufer brütet im Sommer in der Nadelwaldzone von Skandinavien und Ostdeutschland bis nach Ostsibirien. Er lebt in großflächigen, feuchten Bruchwäldern und Hochmooren. Der Aufenthalt im Brutgebiet beschränkt sich auf die Jungenaufzucht und dauert oft nur zwei Monate. Beim Vogelzug sind sie selbst an kleinsten, meist deckungsreichen Wasserstellen zu finden. Den Winter verbringt er teilweise in Mitteleuropa, vorwiegend aber in Zentralafrika und dem südlichen Asien.

Der Waldwasserläufer ist ein Kurz- bis Langstreckenzieher. Zu seinen Überwinterungsquartieren zählt das atlantische Westeuropa, das Mittelmeergebiet, Vorderasien, das tropische Afrika, Arabien sowie Südasien. Auch in Mitteleuropa überwintern Waldwasserläufer regelmäßig und erscheinen dann in den Niederlanden, Belgien, Deutschland sowie der Schweiz. Einzelne überwinternde Waldwasserläufer werden auch weiter östlich beobachtet. Der Wegzug skandinavischer Brutvögel beginnt ab Juni und damit ungewöhnlich früh.^[2] In den tropischen Regionen Afrikas überwinternde Vögel treffen dort ab Anfang August ein. Im September sind sie im tropischen Afrika bereits sehr häufig zu beobachten.^[3] Der Rückzug beginnt im März und auch in Mitteleuropa überwinternde Vögel verlassen ihre Überwinterungsquartiere ab März beziehungsweise ab Anfang April.^[4]

Der Zug erfolgt in breiter Front durch das Binnenland, wobei er sich weitgehend an Süßwasser aufhält. Größere Ansammlungen an einzelnen Rastplätzen oder seinen Überwinterungsquartieren werden nicht beobachtet.^[5]

Lebensraum

Der Waldwasserläufer brütet in baumbestandenen Mooren, feuchten Bruch- und Auwäldern sowie waldbestandenen Ufern von stehenden und langsam fließenden Gewässern. Außerhalb der Brutzeit ist er an einer Vielzahl von Gewässertypen des Binnenlandes anzutreffen. Er ist dann auch an Kleinstgewässern wie beispielsweise Viehtränken, Torfstichen, Wiesengräben und Kanalufern anzutreffen.^[6]

Verhalten

Der dämmerungsaktive Waldwasserläufer wippt ständig mit dem Schwanz und beim Auffliegen oder auf dem Zug ist der Ruf ein lautes »PLÜit-tuit-tuit«. Er ernährt sich von Wasserinsekten, Krebstieren und auch kleinen Fischen.

Fortpflanzung

Der Waldwasserläufer kann bereits im 1. Lebensjahr brüten, die meisten Erstbrüter sind aber bereits im zweiten Lebensjahr. Waldwasserläufer führen eine monogame Saisonehe.

Gelege, Sammlung Museum Wiesbaden

Anders als die meisten Regenpfeiferartigen brütet er nicht direkt am Boden, sondern besetzt meist alte Drosselnester. Genutzt werden aber auch die Nester von Ringeltauben, Krähen, Eichelhähern und Eichhörnchen. Sehr selten brütet er auch auf oder nahe dem Boden oder in Baumhöhlen. Der Legebeginn ist in Mitteleuropa ab Mitte/Ende April, in Skandinavien dagegen meist im Mai und weiter im Norden sogar oft erst im Juni.^[7] Das Gelege umfasst drei bis vier Eier. Diese sind kreiselförmig mit einer grünlichen bis gelben Grundfarbe. Das Legeintervall beträgt ein bis maximal zwei Tage, die Brutdauer beträgt 22 bis 24 Tage. An der Bebrütung sind beide Elternvögel beteiligt, wobei das Männchen ausschließlich nachts brütet.^[8] Der Schlupf der Jungvögel erfolgt ungewöhnlich schnell und ist meist nach 30 bis 180 Minuten abgeschlossen. Die Eischalen werden von den Elternvögel sofort abtransportiert.^[9]

Die Jungvögel können die Nester bereits eine Stunde nach dem Schlupf verlassen, in der Regel erfolgt dies aber erst am nächsten Tag. Die Jungvögel werden dabei von den Elternvögel zum Sprung gelockt. Die Führungszeit beträgt etwa 26 bis 28 Tage.

Bestand

Bestandsentwicklung und aktueller Bestand

Bis in die 1950er Jahre brütete der Waldwasserläufer fast ausschließlich östlich der Oder. Seitdem hat es eine deutliche Änderung der Bestandssituation in Mitteleuropa gegeben. Während es in Polen einen deutlichen Rückgang der Bestände gab, kommt es seit den 1960er Jahren zu einer Arealausweitung und einer Bestandszunahme im Norden und Osten Deutschlands. Brutpaare wurden zuerst in Mecklenburg-Vorpommern, Niedersachsen und dem Süden Schleswig-Holsteins beobachtet. Seit den 1970er Jahren ist der Waldwasserläufer auch Brutvogel in Brandenburg, Sachsen und Sachsen-Anhalt. In Österreich gibt es seit den 1980er Jahren Brutzeitbeobachtungen. In Dänemark wurde der Waldwasserläufer erstmals 1956 beobachtet, Mitte der 1990er Jahre betrug die Brutpaarzahl fünfzig bis sechzig Brutpaare. In Finnland hat der Waldwasserläufer sein Brutareal nach Norden ausgedehnt und brütet jetzt unter anderem in Lappland, in Russland ist er auch Brutvogel auf der Kola-Insel.^[10]

Zu Beginn des 21. Jahrhunderts wird der europäische Brutbestand auf 330.000 bis 800.000 Brutpaare geschätzt. Zu den europäischen Ländern mit mehr als 10.000 Brutpaaren zählen Russland (europäischer Teil, 200.000 bis 600.000 Brutpaare), Weißrussland, Estland, Finnland (70.000 bis 100.000 Brutpaare), Lettland und Norwegen. In Mitteleuropa brüten etwa 5.700 bis 11.000 Brutpaare.^[11] Trotz der Bestandsrückgänge weist Polen mit 5.000 bis 10.000 Brutpaaren den größten mitteleuropäischen Bestand auf. In Deutschland brüten zwischen 650 und 1.050 Brutpaare.^[12]

Bestandsprognosen

Der Waldwasserläufer gilt wie viele Schnepfenvögel als eine der Arten, die vom Klimawandel besonders betroffen sein wird. Ein Forschungsteam, das im Auftrag der britischen Umweltbehörde und der Royal Society for the Protection of Birds die zukünftige Verbreitungsentwicklung von europäischen Brutvögeln auf Basis von Klimamodellen untersuchte, geht davon aus, dass bis zum Ende des 21. Jahrhunderts das Verbreitungsgebiet des Waldwasserläufers erheblich schrumpfen und sich nach Norden verschieben wird. Die Verbreitungsgebiete südlich des 60. Breitengrades werden für diese Art keine geeigneten Lebensräume mehr bieten. Nach dieser Prognose wird der Waldwasserläufer als Brutvogel Mitteleuropas verschwinden. Neue potentielle Verbreitungsgebiete entstehen an den arktischen Küsten von Norwegen und Russland, im Süden von Nowaja Semlja und auf Spitzbergen. Diese Arealgewinne können jedoch die Arealverluste weiter im Süden nicht ausgleichen.^[13]

Belege

Literatur

• Hans-Günther Bauer, Einhard Bezzel und Wolfgang Fiedler (Hrsg.): Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas: Alles über Biologie, Gefährdung und Schutz. Band 1: Nonpasseriformes – Nichtsperlingsvögel. Aula-Verlag Wiebelsheim, Wiesbaden 2005, ISBN 3-89104-647-2.
• Peter Colston, Philip Burton: Limicolen. Alle europäischen Watvogel-Arten, Bestimmungsmerkmale, Flugbilder, Biologie, Verbreitung. BlV Verlagsgesellschaft, München 1989, ISBN 3-405-13647-4
• Simon Delany, Derek Scott, Tim Dodman, David Stroud (Hrsg.): An Atlas of Wader Populations in Africa and Western Eurasia. Wetlands International, Wageningen 2009, ISBN 978-90-5882-047-1.

Einzelnachweise

1. ↑ Hüppop, K & O. Hüppop: Atlas zur Vogelberingung auf Helgoland. Vogelwarte 47 (2009), Seite 214
2. ↑ Delany et al., S. 334
3. ↑ Delany et al., S. 334
4. ↑ Bauer et al., S. 510
5. ↑ Delany et al., S. 337
6. ↑ Colston et al., S. 201
7. ↑ Bauer et al., S. 511
8. ↑ Bauer et al., S. 511
9. ↑ Bauer et al., S. 511
10. ↑ Bauer et al., S. 510
11. ↑ Bauer et al., S. 509
12. ↑ Bauer et al., S. 510
13. ↑ Brian Huntley, Rhys E. Green, Yvonne C. Collingham, Stephen G. Willis: A Climatic Atlas of European Breeding Birds, Durham University, The RSPB and Lynx Editions, Barcelona 2007, ISBN 978-84-96553-14-9, S. 199

Flykrustelkur (frøðiheiti - Tringa ochropus)

Sí eisini

• Fuglar í Føroyum

Meččyvigli

Meččyvigli (Tringa ochropus) on lindu.

Szlapnik

Szlapnik (Tringa ochropus) - strzédny ptôch z rodzëznë bekasowatëch. Òn żëje na Kaszëbach.

Tilvėks, tilvėkis (luotīnėškā: Tringa ochropus, onglėškā: Green Sandpiper) ī mažne balondė dėdloma paukštis.

Kūns ėš vėršous joudā rods, ėšrašīts baltuom diemiem. Oudega balta so tomsiuom skersuom joustuom. Kūna apatė balta ī. Ont kakla ė gorklė ī tomsės diemės. Snaps tomsos. Staibio tomsio, žaliuoko.

Lietovuo tilvėks kāp kor ī tonkos. Čiuonās būn nug kuova lėgė siejės. Anam patink tīrā, mišriū mediū griaumenā, tīkniuo opaliu, ežerieliu krontās. Keušius perėn mediūs, sīkēs ont kēsū. Ded lėgė 10 keušiu i kėtū paukštiu senas gūžtas.

ЛӀыуитӀ (лат-бз. Tringa ochropus) — сыр-сыр лъэпкъщ.

Теплъэр

Бжэндэхъум хуэдизынщ. ТхыцӀэр гъуабжэ-фӀыцӀэщ, удзыфэ мащӀэу къыщӀэуэу; цы гъунэхэм хужь ӀэпапӀэхэр хэсщ; жьэгъур, ныбэщӀагъыр, кӀащхьэр — хужьщ; хулъащхьэмрэ бгъэмрэ кусэ фӀыцӀэхэр яхэсщ.

Здэпсэухэр

Мыр ищхъэрэ щӀыналъэхэм щыпсэу къуалэбзущ — мэз гъунэ псы ежэх, хыкъум цӀыкӀу, псы ина Ӏуфэхэм я деж. Къаукъазым щыгъуалъхьэкъым, щалъагъур щыблэлъэтыкӀкӀэщ, загъэпсэхуну, шхэну псы, хыкъум Ӏуфэхэм къыщетӀысэхкӀэ. ЩӀымахуэр КъаукъазщӀыбым, Ипщэ Азиэм, Африкэм щегъакӀуэ.

Тхылъхэр

• Брат Хьэсин. Адыгэхэм я къуалэбзу щӀэныгъэр. Черкеск къ. 2007 гъ.

Шарената тринга (науч. Tringa ochropus) е мала крајбрежна птица од фамилијата на мочварките (науч. Scolopacidae), родот на трингите (науч. Tringa). Оваа птица ја претставува древната лоза на родот tringa, а нејзин единствен близок жив роднина е осамената тринга ( Т solitaria). Тие и двете имаат кафеави крилја со малку светли точки и прошарани кафеавкави глава, врат и гради. Покрај тоа, овие два вида гнездото го сместуваат во дрвјата, за разлика од повеќето други мочварки кои ги несат јајцата на земја.^[2]

Со оглед на нејзината основна позиција во родот на трингите, малку е изненадувачки што има пријавено хибридни случаи на оваа птица со птицата од сестринскиот род Actitis, речната тринга.

Опис

Со перје вон сезона на парење

Шарената тринга е малку подебелка крајбрежна птица, со темно зеленикавокафено перје одозгора и на крилјата, сивкавокафени глава и гради, а одоздола е бела. На грбот има бели точки во различен обем, најмногу кога е во сезона на парење, а најмалку вон сезона на парење и кај младенчињата. Нозете и краткиот клун се темно зелени. Долги се 21—24 см, тежат од 50 до 80 г, а имаат распон на крилјата од 41 до 46 см.

Воочливи и карактеристични се во лет, со крилја темни горе и долу и брилијантно бели задници. Во лет има карактеристична тринотна свирка.

Распространетост и однесување

Шарената тринга се размножува низ субарктичка Европа и Азија и е птица преселничка која зимува во јужна Европа, Индија, југоисточна Азија и тропска Африка. Презимува и во Македонија. Се храни со мали без'рбетници кои ги собира од површината на калта и тоа го прави постојано на бреговите од езерцата што ги одбира за живеење. Не се многу дружељубиви, но може да се сретнат повеќе птици на едно место ако има доволно храна. Ова е птица на слатките води која живее на места ограничени за другите мочварки, зашто сака да има чист поглед наоколу. Гнездото го прави на старо дрво и несе 2-4 јајца. Младенчињата го напуштаат гнездото по околу 3 недели од излегнувањето.

Статус

За овие птици важи Договорот за заштита на африканско-евроазиските миграторни водни птици. Широко распространет и вообичаен, овој вид има статус на најмала загриженост.^[1].

Наводи

Ҡара сэпсәү, ҙурлығы сыйырсыҡтай (черныш) (лат. Tringa ochropus)

Ҡылыҡһырлама

Яңғыҙ ҙа, күмәкләшеп тә йөрөйҙәр, һирәкләп ағасҡа ла ҡуна. Башы, муйыны һарғылт һоро, түше ҡара сыбарлы. Арҡаһы һәм ҡанаттары ваҡ ҡына һары төртөклө ҡара. Кәүҙәһенең аҫҡы өлөшө, ҡойроҡ аҫты аҡ. Ҡойроғоноң осонда арҡыры ҡара һыҙыҡтар бар. Тебеттән ҡара ҡанаттары һәм ҡойроҡ өҫтө аҡ булыуы менән айырыла.

Тауышы

Яңғырауыҡлы һыҙғыра: «тйүүй-тйүүй» йәки «тйүй-титиит-тңүй».

Йәшәү рәүеше

Шарлыҡтарҙа, һаҙлыҡтарҙа, йылға буйҙарында йәшәй. Төрлө бөжәктәр менән туҡлана. Күомә ҡош. Киң генә таралған. Ағасҡа оялай. Күберәк башҡа ҡоштарҙың иҫке ояларынан файҙалана. Көрән таплы 4 бөртөк һарғылт һоро йомортҡаһы була.

हिउँदको समयमा भारतमा भेटिएको वयस्क

रूख सुड्सुडिया नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा ग्रिन स्यान्डपाइपर (Green Sandpiper) भनिन्छ।

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

ஆற்று உள்ளான் (Green sandpiper, Tringa ochropus) ஐரோப்பாவிலும் ஆசியாவிலும் காணப்படும் ஒரு பறவை. கரைப்பறவை வகையைச் சேர்ந்த இப்பறவை வலசை போகும் பழக்கமுடையது. குளிர்காலங்களை இந்தியத் துணைக்கணடத்திலும், தென்கிழக்காசியாவிலும், ஆப்பிரிக்காவிலும் கழிக்கும். பழுப்பு நிற சிறகுகளில், வெள்ளைப் புள்ளிகளை கொண்டிருக்கும்; மரங்களில் கூடு கட்டி வாழும்.

மேற்கோள்கள்

The green sandpiper (Tringa ochropus) is a small wader (shorebird) of the Old World.

The green sandpiper represents an ancient lineage of the genus Tringa; its only close living relative is the solitary sandpiper (T. solitaria). They both have brown wings with little light dots and a delicate but contrasting neck and chest pattern. In addition, both species nest in trees, unlike most other scolopacids.^[2]

Given its basal position in Tringa, it is fairly unsurprising that suspected cases of hybridisation between this species and the common sandpiper (A. hypoleucos) of the sister genus Actitis have been reported.

Taxonomy

The green sandpiper was formally described by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1758 in the tenth edition of his Systema Naturae under the current binomial name Tringa ochropus.^[3] The genus name Tringa is the Neo-Latin name given to the green sandpiper by Aldrovandus in 1599 based on Ancient Greek trungas, a thrush-sized, white-rumped, tail-bobbing wading bird mentioned by Aristotle. The specific ochropus is from Ancient Greek okhros, "ochre", and pous, "foot".^[4] The species is monotypic: no subspecies are recognised.^[5]

Description

This species is a somewhat plump wader with a dark greenish-brown back and wings, greyish head and breast and otherwise white underparts. The back is spotted white to varying extents, being maximal in the breeding adult, and less in winter and young birds. The legs and short bill are both dark green.

It is conspicuous and characteristically patterned in flight, with the wings dark above and below and a brilliant white rump. The latter feature reliably distinguishes it from the slightly smaller but otherwise very similar solitary sandpiper (T. solitaria) of North America.

In flight it has a characteristic three-note whistle.

Distribution and migration

Eggs, Museum Wiesbaden

The green sandpiper breeds across subarctic Europe and east across the Palearctic and is a migratory bird, wintering in southern Europe, the Indian Subcontinent, Southeast Asia, and tropical Africa. Food is small invertebrate items picked off the mud as this species works steadily around the edges of its chosen pond.

This is not a gregarious species, although sometimes small numbers congregate in suitable feeding areas. Green sandpiper is very much a bird of freshwater, and is often found in sites too restricted for other waders, which tend to like a clear all-round view.

Breeding

It lays 2–4 eggs in an old tree nest of another species, such as a fieldfare (Turdus pilaris). The clutch takes about three weeks to hatch.

Status

Widely distributed and not uncommon, the green sandpiper is not considered a threatened species by the IUCN on a global scale.^[1] It is one of the species to which the Agreement on the Conservation of African-Eurasian Migratory Waterbirds (AEWA) applies.^[6]

Gallery

• 

  Wintering adult near Hodal, Faridabad district, Haryana, India

• 

  Wintering adult Bharathapuzha river Thrithala Palakkad, Kerala India

References

La Blankpuga tringo, Tringa ochropus, estas malgranda malnovmonda vadbirdo de la granda familio de Skolopedoj, la tipaj vadbirdoj, kaj la ordo de Ĥaradrioformaj. Ties ununura proksima parenco en la genro Tringa estas la Solema tringo, Tringa solitaria (Pereira & Baker, 2005); ili ambaŭ havas brunajn flugilojn kun etaj helaj punktetoj kaj delikatan sed kontrastajn kolon kaj brustan bildojn. Krome ambaŭ specioj nestumas en arboj, male al plej granda parto de aliaj Skolopedoj.

Pro ties nekutima lokigo en genro Tringa, estas ne tro surpriza la fakto ke oni informis pri eblaj kazoj de hibridiĝo de tiu specio kun ekzempleroj de Blankventra tringo, Actitis hypoleucos aŭ Tringa hypoleuca, pli akceptita kiel de la genro Actitis.

Disvastiĝo kaj medio

Ĝi reproduktiĝas tra subarktaj Eŭropo kaj Azio, tio estas el Skandinavio kaj landoj el Balta maro orienten tra centra kaj norda Rusio kaj centra Siberio ĝis Kamĉatko. Temas pri migranta birdo, kiu vintras en sudaj Eŭropo -ekzemple Britio kaj Francio- kaj Azio -Mezoriento, Barato, suda Ĉinio, Hindoĉinio- kaj tropika Afriko, inter Saharo kaj Kongo.

Tiu ne estas tre socia specio, kvankam foje etaj kvantoj da ekzempleroj renkontiĝas en taŭgaj manĝejoj. Blankpuga tringo estas birdo de fluanta freŝa akvo kaj pro tio troviĝas tre ofte en lokoj netaŭgaj por aliaj vadbirdoj kiuj preferas pli malfermajn lokojn.

Dum reproduktado tiu specio ĉeestas la tajgajn torfejojn kaj marĉojn. Vintre ne nur marborde sed ankaŭ ĉe riveroj, lagoj aŭ lagetoj; marborde ĉe digoj aŭ ĉe malalta tajdo kaŝite.

Aspekto

Blankpuga tringo estas mezgranda birdo -longa je 21 ĝis 24 cm, kun enverguro de 41 ĝis 46 cm kaj pezo de 70 ĝis 90 g- kiu rimarkindas inter fringoj dukiale, ĉar ili havas rimarkindan blankegan voston -kaj ne la tutan pugon (nur la komencon) kiu finas rekte kaj ne kojne, kiel ĉe aliaj tringoj- kontrasteblan kun malhelaj flugiloj dumfluge kaj eĉ senfluge, kaj ĉar ili montras similan kontraston stare inter malhelbrunaj dorso kaj kapo kun blankaj punktetoj kaj aliflanke blanka ventro. Blankaj punktetoj plie viglas en reproduktantaj plenkreskuloj kaj malplie vintre aŭ ĉe junuloj. Pli precize la blankega vosto finas kun tri horizontalaj nigraj strioj, la lasta pli larĝa. Kruroj -ne longaj- kaj mallonga beko estas ambaŭ malhelverdaj. Blanka strio superokula kaj ĉirkaŭokula ringo, sed la strio ne estas kompleta kiel ĉe la Solema tringo, Tringa solitaria, sed nur ĝis iom post la okulo.

Blankpuga tringo estas rimarkinda dumfluge, kun malhelaj preskaŭ nigraj flugiloj supre kaj sube kaj tre kontrastebla vosto. Tio diferencigas ĝin disde la iomete pli malgranda, sed tre simila Solema tringo, Tringa solitaria de Ameriko al kiu ĝi estas tre proksima parenco.

Kutimoj

La ino demetas 2-4 ovojn en malnova arba nesto de alia specio, kiel de Kolombo aŭ Riza turdo. La ovoj estas konusformaj kaj estas lokataj kun la verto centre, tiele la kovado estas pli fruktodona. Tio sama okazas ĉe aliaj vadbirdoj. La idoj eloviĝas post tri semajnoj de kovado farita ĉefe de la ino.

Ties manĝaĵo estas etaj senvertebruloj plukitaj el koto de akvobordo.

Dumfluge kantas per karaktera trinota fajfado “ti-tiu-iii”.

Ili vivas ĝis 10 jaroj.

Blankpuga tringo estas vadbirdo protektita de internacia traktato por konservado de afrikeŭraziaj migrantaj akvobirdoj (AEWA).

Tringa ochropus - MHNT

El andarríos grande^[2]​ (Tringa ochropus) es una especie de ave Charadriiforme de la familia Scolopacidae. Es un ave fluvial, de aspecto delicado y elegante, con patas y pico muy largos. Es un ave limícola.

Descripción

Ave entre los 24 y 26 cm. Con el plumaje dorsal de color pardo verdoso, con moteado blancuzco, ceja fina y partes inferiores blancas; pico oscuro de base verdosa, patas verdosas. Sin dimorfismo sexual.

Distribución

Especie monotípica de distribución paleártica central y septentrional, En España, no nidifica, migrante abundante e invernante moderado.

Hábitat

Orillas de ríos y proximidades de arroyos y también en marismas, lagunas, a veces también en las costas.

Referencias

Metstilder

Metstilder (Tringa ochropus) on kurvitslaste sugukonda kuuluv lind.

Eestis on ta harilik haudelind.^[1]

Viited

Välislingid

• Metstilder andmebaasis eElurikkus

Kuliska iluna (Tringa ochropus) scolopacidae familiako hegazti zangaluzea da^[1]

Eurasiako hegazti hau tringa solitariaren seniderik gertuena da.^[2]

Erreferentziak

Metsäviklo (Tringa ochropus) on pienikokoinen kahlaajalintu.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus on 20–24 cm, siipien kärkiväli 39–44 cm ja paino 50–120 g. Lintu muistuttaa liroa, mutta on selästä tummempi, lähes musta pienin valkein täplin, ja sen koivet ovat harmaanvihreät. Yläperä on kirkkaanvalkea rajoittuen jyrkästi tummaan selkään. Kutsuääni on voimakas ja melodinen ’tjyit–vit–vit’, varoitus hakkaava ’kip–kip–kip...’. Laulu esitetään soidinlennossa, ja se on erittäin miellyttävän kuuloinen nouseva ja laskeva sarja kutsuäänimäisiä säkeitä.

Vanhin suomalainen rengastettu metsäviklo on ollut 5 vuotta 9 kuukautta 2 päivää vanha. Euroopan vanhin on ollut vähintään 11 vuoden 6 kuukauden ikäinen brittiläinen lintu.

Levinneisyys

Parimäärä Suomessa: 50 000–80 000. EU:n alueella pesii 150 000–200 000 paria. Maailman populaation kooksi arvioidaan 1,2–4 miljoonaa yksilöä.

Se on muuttolintu, joka pesii Euroopan ja Aasian subarktisessa ilmastossa ja talvehtii Etelä-Euroopassa, Etelä-Aasiassa ja Afrikassa. Saapuu Suomeen huhtikuussa, ja lähtee syysmuutolle kesäkuusta alkaen elokuun loppuun.

Elinympäristö

Rikkonaiset metsäalueet, eritoten korvet, missä järviä, lampia ja jokia. Muuttoaikoina myös märillä rantaniityillä.

Lisääntyminen

Pesä on tavallisesti puussa vanhassa rastaan tai oravan pesässä. Naaras munii toukokuussa 4 munaa, joita molemmat puolisot hautovat noin 3 viikkoa. Poikaset ovat pesäpakoisia, ja ne joko hyppäävät maahan tai emot kantavat ne lähimmälle kosteikolle. Ne oppivat lentämään 3–4 viikon ikäisinä. Molemmat emot huolehtivat aluksi poikueesta, mutta naaras jättää huolenpidon koiraalle ennen kuin poikaset lentävät.

Ravinto

Hyönteiset, kotilot, madot, kasvien versot ja silmut.

Lähteet

Aiheesta muualla

• Hildén, Olavi 1974: Metsäviklopuolisoiden osallistumisesta poikasten hoitoon. - Lintumies 3-4.1974 s. 116-117. SLY.
• Metsäviklo Lintukuva.fi-verkkopalvelussa
• LuontoPortti: Metsäviklo (Tringa ochropus)
• ITIS: Tringa ochropus (englanniksi)

Tringa ochropus

Le Chevalier culblanc ou cul-blanc (Tringa ochropus) est une espèce d'oiseaux appartenant au groupe des limicoles et à la famille des Scolopacidae.

Description

Le Chevalier culblanc est un échassier mesurant 20 à 24 cm de long et 39 à 44 cm d'envergure. Les mâles et femelles sont identiques.

Cet oiseau a les aîles noirâtres, le ventre et le croupion blancs, la queue est elle aussi blanche mais est rayée de quelques larges barres noires, la poitrine est sombre contrastant avec le ventre blanc, des sourcils ne dépassants pas l'œil et ses pattes sont jaunes verdâtre.

Répartition et habitat

Aire de répartition du chevalier cul-blanc

Cette espèce vit dans les milieux humides (marais, tourbières, lacs...)

Protection

Le Chevalier culblanc bénéficie d'une protection totale sur le territoire français depuis l'arrêté ministériel du 17 avril 1981 relatif aux oiseaux protégés sur l'ensemble du territoire^[1]. Il est donc interdit de le détruire, le mutiler, le capturer ou l'enlever, de le perturber intentionnellement ou de le naturaliser, ainsi que de détruire ou enlever les œufs et les nids, et de détruire, altérer ou dégrader son milieu. Qu'il soit vivant ou mort, il est aussi interdit de le transporter, colporter, de l'utiliser, de le détenir, de le vendre ou de l'acheter.

Galerie

• Chevalier cul-blanc

• Tringa ochropus - MHNT

Références

Is éan é an gobadán glas (Tringa ochropus). Is baill d'fhine na nAnatidae iad.

Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.

O bilurico alinegro^[2] (Tringa ochropus) é unha pequena ave limícola do Vello Mundo. O nome do xénero Tringa é o nome neolatino que lle deu a esta especie Aldrovandus en 1599 baseándose no nome dunha ave, trungas, mencionada por Aristóteles. O nome específico ochropus vén do grego antigo okhros, 'ocre', e pous, 'pé'.^[3]

O bilurico alinegro represena unha antiga liñaxe dentro do xénero Tringa; o seu único parente próximo vivo é o T. solitaria. Ambos teñen ás marróns con poucos puntos claros e un delicado pero contrastado debuxo no pescozo e peito. Ademais, ambas as especies aniñan nas árbores, a diferenza doutros escolopácidos.^[4]

Dada a súa posición basal en Tringa, non é moi sorprendente que se informase de casos sospeitosos de hibridación entre esta especie e o bilurico bailón (Actitis hypoleucos) do xénero irmán Actitis.

Descrición

Adulto invernante preto de Hodal, Haryana, (India)

Esta especie é un limícola algo gordo cun dorso e ás marróns verdosos escuros, cabeza e peito cincentos e no resto do corpo é branco. O dorso está inzado de manchas brancas en variada extensión, sendo máxima no adulto reprodutor, e menor en inverno e nas aves novas. As patas e o curto bico son verdes escuros.

En voo é moi distinguible e cun padrón característico, coas súas ás escuras pola parte superior e inferior e unha rabadilla moi branca. Esta última característica destacable distíngueo da especie moi similar pero máis pequena T. solitaria de Norteamérica.

En voo emite un asubío de tres notas característico.

Distribución e ecoloxía

Ovos da especie na colección do Museo de Wiesbaden.

Reprodúcese ao longo da Europa e Asia subárticas e é unha ave migratoria, invernando no sur de Europa, o subcontinente indio, sueste asiático, e África tropical. En Galicia é unha ave escasa que aparece como ave de paso ou invernante.^[2] Aliméntae de pequenos invertebrados que apaña na lama, xa que esta especie inspecciona continuamente arredor das beiras da lagoa elixida.

Non é unha especie gregaria, aínda que ás veces se congregan en pequeno número en lugares axeitados para a súa alimentación. É unha ave de auga doce, e a miúdo pode verse en sitios demasiado restrinxidos para outras limícolas, que tenden a preferir sitios cunha vista ampla xeral.

Pon de 2 a 4 ovos en niños nunha árbore vella que pertenceron a outra especie, como o Turdus pilaris. A posta tarda unhas tres semanas en facer eclosión.

O bilurico alinegro é unha das especies ás que se aplica o Acordo para a Conservación de Aves Acuáticas Migratorias Africano-euroasiático (AEWA). Está amplamente distribuído e abunda, polo que a IUCN non o considera unha especie ameazada a escala global.^[1]

Notas

Véxase tamén

Tringa ochropus

Il piro-piro culbianco (Tringa ochropus, Linnaeus 1758) è un uccello della famiglia degli Scolopacidae dell'ordine dei Charadriiformes. È lungo circa 23 cm., con becco breve (cm. 3,3-3,5), con sovraccoda bianco candido e penne ascellari bruno cupe, striate di bianco. Tutte le rachidi delle remiganti sono scure, con timoniere bianche nella metà basale, con 3-4 fasce trasversali nere. il piumaggio presenta variazioni primaverili, con macchiettature biancastre dorsali.

Sistematica

Tringa ochropus non ha sottospecie, è monotipica.

Distribuzione e habitat

Questo uccello vive in tutta l'Africa, l'Asia e l'Europa, e in Alaska. È accidentale sulle isole africane (Seychelles, Madagascar, Sant'Elena, etc.), in Botswana e nel Sahara Occidentale, in Australia, Islanda e sulle Isole Fær Øer.

Bibliografia

• (EN) BirdLife International 2004, Tringa ochropus, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.

Brastinis tilvikas (Tringa ochropus) – tilvikinių (Scolopacidae) šeimos paukštis. Kūno viršutinė pusė juodai rusva, išmarginta baltomis dėmėmis. Antuodegis baltas, uodega balta su tamsiomis skersinėmis juostomis. Apatinė kūno dalis balta. Ant kaklo ir gurklio tamsios dėmelės. Snapas tamsus. Kojos tamsios, žalsvos.

Lietuvoje vietomis dažnas. Aptinkamas kovo – rugsėjo mėn. Mėgsta raistus, mišrių miškų tankynes, upelių, ežerėlių pakrantes. Paprastai peri medžiuose, rečiau ant kupstų. Kiaušinius deda į kitų paukščių apleistus lizdus. Dėtyje būna 10 kiaušinių.

Brastinis tilvikas

Vikiteka

Burung Kedidi Hijau merupakan salah satu daripada haiwan terlindung di Malaysia. Pemburuannya memerlukan lesen pemburuan. Nama sainsnya Tringa ochropus.

Ciri-ciri

Burung Kedidi Hijau ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Burung Kedidi Hijau mempunyai paruh tanpa gigi.

Jantung Burung Kedidi Hijau terdiri daripada empat kamar seperti manusia. Kamar atas dikenali sebagai atrium, sementara kamar bawah dikenali sebagai ventrikel.

Pembiakan

Sebagai burung, Burung Kedidi Hijau membiak dengan cara bertelur. Telur yang dihasilkan mempunyai cangkerang keras di dalam sarang yang dibinanya.

Pautan luar

• Carian Google burung Kedidi Hijau.

Een wit gat is in de astrofysica een hypothetisch hemellichaam dat energie, ster en andere materie uitspuwt.

De witgat (Tringa ochropus) is een kleine steltloper van de oude wereld. De witgat lijkt op de bosruiter, ook een vertegenwoordiger van het geslacht Tringa (ruiters).

Beschrijving

De soort is een vrij kleine steltloper met een donker groenbruin bovendeel en vleugels, grijzige kop en borst en witte buik en anaalstreek. Het donkere bovendeel is bedekt met witte stippen met verschillende grootte, met maximale grootte tijdens het broedseizoen en minimale grootte tijdens de winter en bij juveniele vogels. De poten en korte snavel zijn beide donkergroen.

De witgat is opvallend en karakteristiek tijdens de vlucht. Zijn vleugels zijn donker van boven en onder en de vogel heeft een helderwitte stuit. De donkere ondervleugel is het opvallendste verschil met de bosruiter. In vlucht heeft de witgat een karakteristieke drietonige roep.

Verspreiding en omgeving

De witgat broedt in noordelijk Europa en Azië. Hij overwintert in Zuid-Europa en Azië en tropisch Afrika.

Leefwijze

Zijn voedsel bestaat uit kleine ongewervelden, zoals insecten, wormen, slakken en spinnen, die hij uit de modder vist aan de randen van poelen en meren. Ook plantaardig voedsel staat op het menu. Het is geen sociale soort, desondanks komen ze soms in kleine groepen voor. De witgat is een zoetwatervogel en komt vaak voor op plekken die te onoverzichtelijk zijn voor andere steltlopers.

Voortplanting

Zijn legsel bestaat uit 2 tot 4 grijsgroene, lichtblauwe tot geelbruine eieren met donkergrijze ondervlekken en kleine vlekjes, die hij gelegd heeft in een oud vogelnest in een boom, zoals van een merel. Het legsel komt na ongeveer 3 weken uit.

Status en voorkomen in Nederland

Mogelijke broedde de vogel ooit in Nederland. Er zijn wat (niet geheel eenduidige) waarnemingen uit het einde van de negentiende en begin twintigste eeuw die daarop zouden kunnen wijzen. De witgat is nu een doortrekker in vrij klein aantal. De witgat wordt het meest gezien in augustus op de najaarstrek en (veel minder) in april.^[2]

Referenties

Externe links

• SoortenBank.nl beschrijving, afbeeldingen en geluid
• Kaarten met waarnemingen op waarneming.nl:

• België
• Nederland
• wereldwijd

Skogsnipe (Tringa ochropus) er ein liten vadefugl som høyrer til familien sniper.

Utsjånad og læte

Skogsnipa liknar grønstilken men er litt større. Fuglen er om lag 23 cm lang og har eit vengespenn på kring 57 cm. Han er mørkegrøn på ryggen, gråaktig på hovudet og brystet og kvit på undersida elles. Ryggen har kvite flekkar i ulike strek, mest hos vaksne i hekketida, mindre om vinteren og hos ungfuglar. Beina og den korte nebben er mørkegrøne.

I flukta er fuglen karakteristisk med sine mørke venger og lysande kvite overgump. Dette, saman med den kjappe flukta, gir ein viss likskap med taksvala. Skogsnipa gir frå seg eit karakteristisk trestava vislande læte i flukta.

Skogsnipa er ein sky fugl som held seg mest for seg sjølv. Hannen har eit fluktspel om våren, og kan varsle og vere nærgåande når ein kjem nær ungane etter klekking.

Hannen har to songtyper. Den eine vert framført frå marka eller ein kvist, den andre inngår i fluktspelet. Denne songtypa kan skrivast «titti-lu-i-titti-lu-i…». Fluktspelet er typisk for Tringa-artar. Når fuglen vert skremd opp kan ein høyre eit «tlo-it tlo-it tlo-it». Varsellydane er skarpe og høge «pikk-pikk-pikk» som kan minne om flaggspetta.

Utbreiing

Skogsnipa hekkar i nordlege delar av Europa og Asia. Heile bestanden er trekkfuglar og overvintrar i lengre sør i Europa og Asia, samt i tropisk Afrika.

Førekomst i Noreg

Skogsnipa har ei austleg utbreiing her i landet, og er vanlegast på Aust- og Sørlandet, litt mindre vanleg i Trøndelag, og spreidd eit stykke nordover i Nordland. På Vestlandet hekkar fuglen fåtalig. Nord for polarsirkelen er skogsnipa sjeldan, men fuglen hekkar truleg regelmessig i Øvre Pasvik. Den norske hekkebestanden utgjer kring 13 tusen par.

Arten er ein utprega barskogsfugl, og trivst best i fuktig gran- og furuskog nær småvatn, stilleflytande elvar og myr, og set krav til at der finst mudderbankar i vatnet. Mot fjellet finst skogsnipa opp til barskoggrensa.

Hekking

Skogsnipa bygg ikkje sjølv reir, men nyttar gamle eller nye reir av trehekkande artar, som t.d. måltrast. Dette er utypisk for vadefuglar, men grønstilken kan også hekke i gamle reir i tre. Hoa legg 4 egg i mai-juni. Desse vert ruga av begge foreldra i 20-23 døgn. Ungane dreg frå reiret straks dei er turre, og hoppar ned på marka frå reir som gjerne kan vere høgt oppe i tre. Etter få dagar er hannen aleine om ungepasset, som varer til ungane er 28 dagar gamle og er flygedyktige.

Føde

Fuglen et først og fremst insekt og larvene deira, som vert plukka opp frå leira ved vasskanten.

Trekktilhøve

Norske skogsniper overvintrar i Afrika, men også i Middelhavsområdet og sparsamt i Vest-Europa. Hit til landet kjem dei i april, og frå juni og utover reiser dei sørover, hoene først. Trekktoppen i Danmark er i månadsskiftet juli-august. På trekket opptrer skogsnipene ved ferskvatn og er som oftast aleine. Dei er gjerne å sjå i grøftekantar og småpyttar og liknande.

Kjelder

• Svensk Wikipedia.
• Norsk Fugleatlas, 1994.
• Green Sandpiper i engelskspråkiga Wikipedia 30 augusti 2005
• Roland Staav og Thord Fransson (1991). Nordens fåglar. Stockholm: Norstedts. s. 210–211. ISBN 91-1-913142-9. Den ukjende parameteren |opplag= vart ignorert (hjelp)
• AviBase

Fotnotar

Bakgrunnsstoff

• Sveriges Radio: P2-fågeln - Skogssnäppa - Läte
• Sveriges ornitologiska förening
• Dansk ornitologisk forening
• Karta över skogsnäppans utbredning från AviBase

Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Skogsnipe

Skogsnipe (vitenskapelig navn Tringa ochropus) er en fugl.

Utseende og lyder

Skogsnipa likner grønnstilk, men virker i vår- og sommerdrakt mer kontrastrik med svartaktig overside og hvit overgump og underside. Både i sommer- og vinterdrakt har skogsnipa mørk vingeunderside mot grønnstilkens lyse.

Lydene er generelt skarpere enn grønnstilkens. Varsler skjærende når den flyr opp, og har et mer høylytt fluktspill enn grønnstilken.

Tilholdssted

Om våren og sommeren gjerne langs diker og bekker eller småvann i skogsterreng, sjelden høyt over havet. Hekker gjerne i forlatte trostereir, og ser ut til å foretrekke måltrostreir. På trekket, særlig om høsten, forekommer den gjerne ved bredden av større vann, oftest enkeltvis eller i svært små flokker.

Eksterne lenker

• (sv) Skogsnipe hos Dyntaxa
• (en) Skogsnipe – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) Skogsnipe i Encyclopedia of Life
• (en) Skogsnipe i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Skogsnipe hos Fossilworks
• (en) Skogsnipe hos Fauna Europaea
• (en) Skogsnipe hos NCBI
• (en) Skogsnipe hos ITIS
• (en) Kategori:Tringa ochropus – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Tringa ochropus – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons

Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .

Samotnik, brodziec samotny, stalugwa (Tringa ochropus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).

Występowanie

Zamieszkuje lasy iglaste Półwyspu Skandynawskiego, Europy Środkowej i Wschodniej po Azję Centralną i wschodnią Syberię do Morza Ochockiego. Zimuje w Europie Zachodniej, basenie Morza Śródziemnego, Azji Mniejszej na Bliskim Wschodzie, zwrotnikowej Afryce, Indiach, na Dalekim Wschodzie, Filipinach i Borneo. W Polsce nieliczny ptak lęgowy, liczniejszy w całym kraju podczas wędrówek w marcu–kwietniu i lipcu–październiku. Rozmieszczenie jest nierównomierne i zależy od obecności właściwych biotopów. Pojedyncze osobniki zimują.

Od połowy XX notuje się wzrost populacji i rozszerzanie zasięgu na południowy zachód i południe – gniazduje już w Danii, północnych Niemczech, a pojedynczo w Bawarii. Spotkać go można też nawet w Austrii i Czechach.

Cechy gatunku

Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W upierzeniu godowym wierzch ciała ciemnobrązowooliwkowy z białymi plamami w kształcie kresek na głowie i szyi, a okrągłymi na skrzydłach i grzbiecie. Kuper biały. Ogon również biały z trzema czarnymi pasami. Nad okiem biała brew. Spód ciała biały, jednak na głowie, szyi i piersi ciemne kreski. Dziób czarny z oliwkowozieloną lub ciemnoszarą nasadą, nogi oliwkowe. Niewyraźny pasek za okiem. W szacie spoczynkowej zanikają białe plamki na wierzchu ciała, które stają się szare i słabo widoczne. Osobniki młodociane podobne do dorosłych w szacie godowej, lecz plamy są nie białe, a rdzawe. W locie widać biało-czarne skrzydła, a palce lekko wystają za ogon.

Podobny łęczak ma ciemnoszary dziób, szarożółte nogi, a w locie grzbiet wydaje się jasnobarwny i spód skrzydeł jasny. Jego prążki na ogonie są gęstsze, które nie są białe jak u stalugwy. Ta druga jest za to bardziej krępa i ma krótsze nogi, choć oba gatunki podobnie kiwają ogonami. Samotnik wielkości dorównuje szpakowi i drozdowi. Gdy podrywa się wydaje melodyjne „dluit ijt ijt”.

Wymiary średnie

dł. ciała ok. 20–26 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 44–60 cm
waga ok. 50–120 g

Biotop

Zadrzewione bagna. Na lęgowiska wybiera w Europie Środkowej głównie olsy i łęgi, zarośnięte torfowiska na brzegach śródleśnych jezior, otwarte muliste podłoża i rowy. Poza okresem lęgowym otwarte tereny podmokłe i brzegi zbiorników wodnych. Populacje żyjące w ujściach rzek mogą zostawać też na zimę. Wieczorami ptaki łączą się w stada by wypocząć na noclegowiskach. Spotyka się je też w czasie wędrówek, ale pojedynczo. Preferują słodkie wody.

Toki

Samiec krąży w tym czasie nad wierzchołkami drzew w ramach swojego rewiru. Lecąc wznosi się i opada wydając melodyjne głosy. Dopiero po tokach szukają gniazda, pary wracają razem na lęgowiska między kwietniem a czerwcem.

Dojrzały samotnik na zimowisku, Haryana (Indie)

Gniazdo

W przeciwieństwie do pozostałych brodźców gnieździ się na drzewie, w opuszczonych, zeszłorocznych gniazdach innych gatunków ptaków, np. drozdów, gołębi, sójek, wron, lub wiewiórek. Wyszukuje jednak miejsc, które są w lesie blisko wody lub na torfowiskach. Na ziemi wyprowadza lęg tylko wyjątkowo.

Jaja

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w kwietniu i maju 4 brązowawe lub zielonkawe jaja, które na grubszym końcu są usiane drobnymi, ciemnymi plamkami.

Okres lęgowy

Jaja wysiadywane są przez okres 20–22 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta opuszczają gniazdo po około 2 dniach, przy czym zeskakują same lub znosi je samica. Następnie pozostają pod opieką rodziców, choć często samica opuszcza je i samca przed pierzeniem, które następuje około 3. tygodnia życia. Gdy młode nauczą się latać po 4 tygodniach, odlatują z lasów i kierują się na błotniste brzegi stawów w otwartych obszarach. Przeloty zaczynają się już pod koniec lipca i trwają do października.

Pożywienie

Owady i ich larwy, drobne mięczaki, skorupiaki oraz pajęczaki. Łowią je na brzegach stawów w płytkich wodach lub na powierzchni gruntu.

Ochrona

W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagający ochrony czynnej, dodatkowo obowiązuje zakaz fotografowania, filmowania lub obserwacji, mogących powodować płoszenie lub niepokojenie^[3]. Liczebności samotnika grozi osuszanie lasów, likwidacja małych bagien i starorzeczy.

Zobacz też

• fauna Polski
• ptaki Polski

Przypisy

Bibliografia

• Karel Stastny: Ptaki wodne. Warszawa: Delta, 1993. ISBN 83-85817-10-7.
• Klaus Richarz: Ptaki – Przewodnik. Warszawa: MUZA, 2009. ISBN 978-83-7495-018-3.

Ovos de maçarico-bique-bique - MHNT.

O maçarico-bique-bique (Tringa ochropus) é uma ave da família Scolopacidae.

É uma espécie com 21–24 cm de comprimento, bastante semelhante ao maçarico-bastardo, do qual se distingue pela plumagem mais escura e pela vocalização diferente.

Nidifica no norte da Europa e ocorre em Portugal como migrador de passagem e invernante. Frequenta zonas ribeirinhas de água doce ou salobra.

Subespécies

A espécie é monotípica (não são reconhecidas subespécies).

Fluierarul de zăvoi (Tringa ochropus) este o pasăre migratoare limicolă din familia scolopacidelor (Scolopacidae), ordinul caradriiformelor (Charadriiformes) care cuibărește în ținuturile nordice, eurasiatice, folosind frecvent cuiburile părăsite ale altor păsări și chiar, uneori, în culcușurile veverițelor. Iernează în vestul și sudul Europei, într-o mare parte din Africa, în afara Saharei și a părții de sud a continentului, precum și în sud-estul Asiei. Are o talie de 23–25 cm, penajul cenușiu-închis-negricios cu pete mai deschise pe spate, abdomenul și crupionul albe, ciocul negru-verzui și picioarele cenușiu-verzui. Se hrănește cu nevertebrate (insecte, viermi, crustacee, lipitori, moluște mici) și vertebrate (broscuțe, peștișori).

În România apare în pasaj în număr mare și este observată prin diferite zone ale țării, pe lângă bălți, malurile râurilor, pe lângă ochiuri de apă, șanțuri cu apă, de preferință lângă stufăriș, rogoz etc.; unele exemplare rămân la noi peste iarnă, pe lângă apele neînghețate sau izvoarele mai calde.

Referințe

Bibliografie

• Dimitrie Radu. Păsările din peisajele României. Ed. Sport-Turism, București, 1984
• Dimitrie Radu. Păsările lumii. Ed. Albatros, București, 1977
• M. Talpeanu. Maria Paspaleva. Aripi deasupra Deltei. Editura Științifică. 1973

Legături externe

• Societatea ornitologică română
• Chevalier culblanc. Oiseaux.net
• Green Sandpiper Tringa ochropus. BirdLife International
• Green Sandpiper (Tringa ochropus. Internet Bird Collection.). Imagini, video.

Wikimedia Commons conține materiale multimedia legate de Fluierarul de zăvoi

Kalužiak perlavý alebo kalužiak perlový^[2] (lat. Tringa ochropus) druh vtáka z čeľade slukovité (Scolopacidae). Obýva mokrade tajgy palearktídy. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov kalužiak perlavý patrí medzi najmenej ohrozené druhy, trend celkovej populácie je stúpajúci, v Európe bol zaznamenaný v období od 1980 – 2013 mierny vzostup stavov.^[1]

Výskyt a stav na Slovensku

Na Slovensku v malom počte zimuje a pravidelne migruje. Jarný ťah prebieha od konca marca do mája a na jeseň už od júla do konca októbra na brehoch aj malých mokradí, ako migrujúci bol zaznamenaný v 43,40 % a zimujúci v 13,30 mapovacích kvadrátov.^[3] V období mapovania v rokoch 1980 - 1999 hniezdenie nebolo preukázané.^[3] V roku 2000 boli akceptované tri letné pozorovania, hniezdenie sa opäť nepodarilo dokázať.^[4]

Galéria

• Vajíčka

• Kompozitná fotografia – pomôcka na ľahšie spoznanie druhu

Referencie

1. ↑ ^{a b} IUCN Red list 2019.2. Prístup 9. septembra 2019
2. ↑ KOVALIK, Peter, et al. Slovenské mená vtákov [online]. Bratislava : SOS/BirdLife Slovensko, 2010,2016,2018, rev. 2018-02-25, [cit. 2018-09-19]. Dostupné online.
3. ↑ ^{a b} DANKO, Štefan; DAROLOVÁ, Alžbeta; KRIŠTÍN, Anton, et al. Rozšírenie vtákov na Slovensku. Bratislava : Veda, 2002. Autori druhu Alžbeta Darolová, Štefan Danko. ISBN 80-224-0714-3. Kapitola Kalužiak perlavý, s. 302 - 303.
4. ↑ KARASKA, Dušan. 4. správa Slovenskej faunistickej komisie pre ornitológiu. Tichodroma, roč. 13, čís. 2000, s. 259 - 264. Dostupné online [cit. 2018-09-19].

Iné projekty

• Commons ponúka multimediálne súbory na tému Kalužiak perlavý
• Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Kalužiak perlavý

Skogssnäppa (Tringa ochropus) är en liten vadarfågel som tillhör familjen snäppor.^[3]

Utseende och läte

Skogssnäppan liknar grönbenan men är lite större och mäter cirka 23 centimeter på längden och har ett vingspann på ungefär 57 centimeter. Fjäderdräkten kontrasterar mellan den mörka ovansidan och den vita undersidan som avskiljs med en ganska rak linje över hela kroppen. Huvudet är gråaktigt och ryggen mörkgrön med vita fläckar i olika utsträckning, mest hos häckande adulta fåglar, mindre på vintern och hos ungfåglar. Benen och den korta näbben är båda mörkgröna. Den syns tydligt i flykten med sina mörka vingar och lysande vita gump. I flykten yttrar den ett karakteristiskt trestavigt visslande läte.

Utbredning

Skogssnäppan häckar i norra Europa och Asien. Den är flyttfågel som anländer och flyttar tidigt, och övervintrar i södra Europa och Asien och i tropiska Afrika. De anländer häckningsområdena i mars-april. Fåglarna börjar flytta söderut i etapper, först honorna redan i juni, följda av hanarna i juli och juvenilerna i augusti.

Förekomst i Sverige

I Sverige häckar Skogssnäppan över stora delar av landet, men mest i söder.

Ekologi

Skogssnäppan är en skogsfågel som häckar vid tjärnar och kärr i barrskog. Den är inte särskilt social, även om små grupper ibland samlas i områden med tillgång på föda. Skogssnäppan kan ofta påträffas i ganska slutna biotoper som andra vadare ofta undviker då de föredrar mer obehindrad överblick omkring sig. Skogsnäppan livnär sig av små ryggradslösa djur, främst insekter och deras larver, som den plockar upp ur leran vid kanten av vattnet.

Häckning

Adult i häckningsdräkt om våren i vinterkvarter i Rajasthan, Indien.

Skogssnäppan lägger två till fyra ägg i ett bo som den ofta övertar från en annan art, till exempel björktrast. Ibland kan de driva bort fåglar från ett bo som fortfarande används. Båda föräldrarna ruvar på äggen, som kläcks efter ungefär tre veckor. Ungarna lämnar genast boet. Föräldrarna följer med dem, men honan flyttar redan efter några dagar. Ungarna tas sedan om hand av hanen tills de blir flygfärdiga efter cirka en månad.

Skogssnäppa och människan

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Världspopulationen uppskattas till mellan 1,2 och 3,6 miljoner individer.^[1]

Namn

Skogssnäppan beskrevs först av Linné 1758 i tionde upplagan av Systema naturae under sitt nuvarande vetenskapliga namn Tringa ochropus. Några sidor senare i samma bok placerar han den dock i släktet Totanus. Förr kallades skogssnäppan för gråbent snäppa^[4], gråbena^[5] och ibland i jaktsammanhang också för enkel beckasin^[4].

Referenser

Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från engelskspråkiga Wikipedia, Green Sandpiper, 30 augusti 2005.

Noter

1. ^ [a b c d] BirdLife International 2012 Tringa ochropus Från: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1 www.iucnredlist.org. Läst 7 januari 2014.
2. ^ Artdatabankens rödlista 2015 PDF
3. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2017) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2017 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2017-08-11
4. ^ [a b] Sven Nilssons (1858) Foglarna
5. ^ Malm, A. W. (1877) Göteborgs och Bohusläns Fauna; Ryggradsdjuren, Göteborg, sid:279

Källor

• Roland Staav och Thord Fransson (1991). Nordens fåglar (andra upplagan). Stockholm: Norstedts. sid. 210-211. ISBN 91-1-913142-9
• AviBase

Externa länkar

• Sveriges Radio: P2-fågeln - Skogssnäppa
• Artportalen: Dagens fynd – senaste observationerna – bilder
• Dansk ornitologisk forening
• Karta över skogsnäppans utbredning från AviBase
• Wikimedia Commons har media som rör skogssnäppa.
  Bilder & media

Yeşil düdükçün (Tringa ochropus), çullukgiller (Scolopacidae) familyasından bir çulluk türü.

Göçmendirler, kışı güney Avrupa ve Asya ile tropikal Afrika'da geçirirler. Bazen küçük sayıların, uygun besleme alanlarında toplamasına rağmen toplu halde yaşayan bir tür değildir. Bodur bir tür olup, arkaları koyu yeşil, başı ve grimsidir. Bacaklar ve gaganın her ikisi de koyu yeşildir. Tarla ardıç kuşu gibi başka bir türün yaşlı bir ağaç yuvasına 2-4 yumurta koyar. Yumurtalar, üç hafta civarında kırılır.

Dış bağlantılar

• 1 Поширення
• 2 Опис
• 3 Спосіб життя
• 4 Розмноження
• 5 Примітки
• 6 Посилання
• 7 Література

1. ↑ BirdLife International (2012). Tringa ochropus: інформація на сайті МСОП (версія 2013.2) (англ.) 26 листопада 2013
2. ↑ Фесенко Г. В. Вітчизняна номенклатура птахів світу. — Кривий Ріг : ДІОНАТ, 2018. — 580 с. — ISBN 978-617-7553-34-1.
3. ↑ Фесенко Г. В., Бокотей А. А. Птахи фауни України (польовий визначник). — К., 2002. — 416 с. — ISBN 966-7710-22-Х.

Choắt bụng trắng (danh pháp hai phần: Tringa ochropus) là một loài chim thuộc họ Dẽ. Loài chim này sinh sản ở châu Âu và châu Á cận Bắc Cực và là loài chim di cư, trú đông ở Nam Âu, tiểu lục địa Ấn Độ, Đông Nam Á và châu Phi nhiệt đới. Chúng ăn các động vật không xương sống bắt ở bùn. Chúng làm tổ trên cây, không giống như các loài khác thuộc họ Dẻ^[2].

Hình ảnh

Chú thích

Liên kết ngoài

• Green Sandpiper - Species text in The Atlas of Southern African Birds.
• Green Sandpiper, Ageing and sexing (PDF) by Javier Blasco-Zumeta
• Green Sandpiper, Avibase

Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• 1 Внешний вид
• 2 Распространение
• 3 Поведение
• 4 Примечания
• 5 Ссылки

白腰草鹬（学名：Tringa ochropus）为鹬科鹬属的鸟类。在中国大陆，分布于华北和华南等地。该物种的模式产地在瑞典。^[1]

参考文献

• Tringa ochropus. IUCN Red List of Threatened Species 2008. International Union for Conservation of Nature. 2008.

• 白腰草鷸(Tringa ochropus)鳴聲香港觀鳥會鳥鳴集

クサシギ（草鷸、学名：Tringa ochropus）は、チドリ目シギ科に分類される鳥類の一種である。

分布[編集]

ユーラシア大陸北部で広く繁殖し、冬季はアフリカ、中東、インド、中国南部、東南アジアへの渡りをおこない越冬する。

日本では、旅鳥として春と秋の渡りの時期に全国的に渡来するが、関東地方より南部では冬鳥として越冬する。

形態[編集]

体長約22cm。成鳥夏羽は、頭部から背中、翼にかけての体の上面が緑色味がかった黒褐色で、背と翼には細かい白い斑紋が散在する。腹からの体下面と腰は白い。嘴は黒く、足は灰緑色である。成鳥冬羽は、体の上面が暗い灰褐色で、白斑が目立たなくなる。

雌雄同色である。

生態[編集]

非繁殖期は、湖沼、河川、水田、湿地に生息する。海岸に出ることはほとんどない。渡りの時期でも群れは作らず、単独か数羽でいる。繁殖期は湿地に生息する。

食性は主に動物食で、水深の浅い場所で、昆虫類や甲殻類、貝類などを捕食する。植物の種子を食べることもある。

主に地上や倒木上に営巣するが、他の鳥類の古巣を利用することもある。普通4卵を産み、雌雄で抱卵する。抱卵日数は21-22日である。

Sibley分類体系上の位置[編集]

クサシギ

参考文献[編集]

• 叶内拓哉『山溪ハンディ図鑑7　日本の野鳥』、山と溪谷社、1998年
• 真木広造他『日本の野鳥590』、平凡社、2000年

関連項目[編集]

• 日本の野鳥一覧