Drzewnica górska[3], pałaneczka mała, karłowaty opos górski (Burramys parvus) – gatunek małego ssaka z rodziny drzewnicowatych, jedyny żyjący współcześnie przedstawiciel rodzaju drzewnica (Burramys). Została opisana na podstawie skamieniałości znalezionych w 1894, uważana za gatunek wymarły aż do 1966, kiedy znaleziono żyjące osobniki.
Gatunek po raz pierwszy naukowo opisał w 1896 roku południowo-afrykański paleontolog Robert Broom[4]. Jako miejsce typowe Broom wskazał miejscowość Taralga w Nowej Południowej Walii w Australii[5].
Zamieszkuje wyższe góry stanu Wiktoria (szczyt Mount Bogong, Mount Loch i Mount Higginbotham oraz Nowa Południowa Walia w Australii, gdzie odnotowano jego występowanie w Parku Narodowym Kościuszki – zwłaszcza w obrębie Mount Townsend, Góry Kościuszki i Mount Blue Cow. Spotykany na wysokości od 1400-2230 m n.p.m. Jest jedynym australijskim torbaczem występującym powyżej granicy śniegu. Na zajmowanym przez niego obszarze śnieg występuje od czerwca do września. W pozostałym okresie często pada deszcz i wieją silne wiatry.
Drzewnica górska jest małym ssakiem przypominającym gryzonie. Długość ciała wynosi przeciętnie 11 cm przy wadze ok. 45 g. Ogon ma 14-15 cm. Samce są nieznacznie większe i cięższe od samic. Grzbiet szary, spód ciała jasnokremowy.
Prowadzi nocny tryb życia. Skład diety drzewnicy górskiej jest zależny od pory roku. W okresie występowania ciem Agrotis infusa z rodziny sówkowatych zjada duże ich ilości. W niesprzyjających warunkach żywi się dwuparcami, pająkami, nasionami i jagodami. Zapada w sen zimowy.
Gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem na skutek utraty lub rozczłonkowania siedlisk, głównie spowodowanego budową dróg oraz pożarami. Liczebność populacji szacowana jest na 1 700 dorosłych osobników.
Drzewnica górska, pałaneczka mała, karłowaty opos górski (Burramys parvus) – gatunek małego ssaka z rodziny drzewnicowatych, jedyny żyjący współcześnie przedstawiciel rodzaju drzewnica (Burramys). Została opisana na podstawie skamieniałości znalezionych w 1894, uważana za gatunek wymarły aż do 1966, kiedy znaleziono żyjące osobniki.
