Crescentia cujete es un árbol de la familia de las bignoniáceas, originario de la zona intertropical de América.
Árbol pequeño o arbusto de unos 5 metros de altura, se extiende desde México hasta el Brasil, incluyendo a las Antillas.[1] Ramas escasas, gruesas, tortuosas formando una copa amplia y abierta. Tronco de corteza gris, lisa a ligeramente escamosa en ejemplares pequeños y algo fisurada en los grandes. Las hojas son simples y pequeñas, 4-15 x 1-4 cm oblanceoladas, ápice retuso a acuminado, en fascículos situados en ramas cortas. Flores blanco-verdosas o café-verdosas surgen de los troncos o ramas grandes. El fruto de cáscara leñosa tiene aspecto esférico y se suspende del tronco o de las ramas más gruesas; desde tiempos precolombinos se ha utilizado para confeccionar artesanías y recipientes.
Puede encontrarse en zonas húmedas como el sur de México, sin embargo soporta bien períodos prolongados de falta de agua, como por ejemplo en el sur de Honduras o en las zonas costeras del norte de Venezuela y Colombia. Se encuentra también en las zonas tropicales de Bolivia, en Perú, Brasil, así como en las costas y Amazonía de Ecuador y Colombia. Es un árbol muy longevo y puede crecer en terrenos pedregosos.
Es un árbol de follaje y porte ornamental utilizado en proyectos paisajísticos. Las partes más utilizadas son las frutas y semillas. De los frutos se elaboran diversos objetos utilizando la cáscara bastante liviana y resistente. La utilización de sus frutos ha sido estudiada a partir de 1498 en Centroamérica. Es considerado un complemento proteico para el ganado; de su semilla se extrae aceite y de la pulpa, azúcar y etanol.
La variedad conocida como morro en El Salvador, produce frutos pequeños de aproximadamente unos 10 centímetros de diámetro, posee un aroma agradable y sus semillas sirven de base para elaborar la bebida típica conocida como Horchata de morro. En Colombia es usada particularmente como recipiente endurecido para el dulce de leche o Manjar blanco, típicamente del Cauca y Valle del Cauca. En México, en el estado de Tabasco, tradicionalmente se ha utilizado el fruto como recipiente para tomar el pozol que es la bebida típica de esa región, también se usa como artesanía al labrar las jícaras. Los habitantes de la ciudad de Tapachula, Chiapas fabricaban las jícaras que eran utilizados para tomar el agua para bañarse (a jicarazos) en los baños de las antiguas casonas que contaban con enormes tanques. En Ecuador es utilizado tradicionalmente para servir agua o té de guayusa, chicha de chonta o de yuca; también es un utensilio muy típico en la provincia de Napo. En Honduras se elaboran recipientes semejantes a vasos y cuencos, cuyo nombre es guacal; a la semilla se le llama morro.
Tradicionalmente la fruta en decocción se toma por vía oral para tratar la diarrea, dolor de estómago, resfriados, bronquitis, tos, asma, y uretritis. La medicina tradicional le atribuye a las hojas propiedades para tratar la hipertensión. La pulpa del fruto es apreciada para uso medicinal. Algunas investigaciones han mostrado que tiene propiedades anti-hemorrágicas. Así mismo tiene compuestos que ayudan en la curación de enfermedades respiratorias leves.[2]
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 626. 1753.[3]
Crescentia cujete es un árbol de la familia de las bignoniáceas, originario de la zona intertropical de América.
Kalebasno drevo (znanstveno ime Crescentia cujete) je drevo, ki je samoniklo v tropskih in subtropskih delih centralne in južne Amerike. Znanstveno ime je drevo dobilo po bolonjskem agronomu Pietru de Crescenziju.
To drevo zraste od 6 do 10 metrov visoko, deblo pa je prekrito z rjavo, rahlo razpokano skorjo. Premenjalni listi so suličaste oblike in temno zelene barve. Rastejo na kratkih pecljih. Drevo je klaviformno, kar pomeni, da cvetovi poženejo iz stebla ali vej. Ti cvetovi, ki jih oprašujejo netopirji so veliki, rastejo pa posamezno ali v parih in imajo neprijeten vonj. Listna čaša je dvodelna, cvetni venec je cevast in na sredini napihnjen, na vrhu pa nepravilno raztrgani v pet delov. Barva cvetov je rumenkasta, žile pa temnejše ali vijolične barve. Oplojeni cvetovi se razvijejo v okrogle ali jajčaste plodove, ki so različno veliki, dosežejo pa celo do 50 cm v dolžino.
Najbolj uporabni so plodovi drevesa. Domačini iz njih izdelujejo različne izdelke kot so posoda, kipci in drugi predmeti. Meso in seme plodov se uporablja v ljudskem zdravilstvu. Dekokt sredice se uporablja kot zdravilo proti driski, bolečinam v želodcu, prehladom, bronhitisu, kašlju, astmi in uretritisu. Liste uporabljajo za zdravljenje hipertenzije.
Drevo uspeva samo v tropih, razmnožuje pa se s semeni. Les drevesa je bel in trd, uporablja pa se v mizarstvu.
Wikimedijina zbirka ponuja več predstavnostnega gradiva o temi: Kalebasno drevoKalebasno drevo (znanstveno ime Crescentia cujete) je drevo, ki je samoniklo v tropskih in subtropskih delih centralne in južne Amerike. Znanstveno ime je drevo dobilo po bolonjskem agronomu Pietru de Crescenziju.