dcsimg

Habitat ( kastilia )

tarjonnut INBio
Climas de secos a húmedos.
lisenssi
cc-by-nc-sa-3.0
tekijänoikeus
INBio, Costa Rica
tekijä
J. Francisco Morales
muokkaaja
Fabiana Murillo.
kumppanisivusto
INBio

Distribution ( kastilia )

tarjonnut INBio
Distribucion en Costa Rica: Por todo el país, entre 0 y 1200 m. de elevación.
Distribucion General: De México a Colombia y las Antillas, pero es ampliamente cultivada y ha sido introducida en todo el continente americano, al punto de llegar a naturalizarse en algunas zonas.
lisenssi
cc-by-nc-sa-3.0
tekijänoikeus
INBio, Costa Rica
tekijä
J. Francisco Morales
muokkaaja
Fabiana Murillo.
kumppanisivusto
INBio

Morphology ( kastilia )

tarjonnut INBio
Arbol.
lisenssi
cc-by-nc-sa-3.0
tekijänoikeus
INBio, Costa Rica
tekijä
J. Francisco Morales
muokkaaja
Fabiana Murillo.
kumppanisivusto
INBio

Diagnostic Description ( kastilia )

tarjonnut INBio
Árbol de pequeño a mediano, hasta de 10 m. por 30 cm. de diámetro a la altura del pecho. Fuste corto. Ramas generalmente curvadas. Copa abierta. Hojas simples, fasciculadas, obovadas, cartáceas, variables en tamaño, de 4 a 26 por 1 a 7.6 cm. Apice de obtuso a agudo. Base atenuada. Pecíolo prácticamente ausente. Inflorescencia cauliflora, que nace a lo largo de las ramas y en el tronco. Flores con el cáliz bilabiado, agrietado cerca de la base. Cada lóbulo es de 1.8 a 2.6 por 1.3 a 2.4 cm. Corola de color canela amarillento, con venación purpúrea en los lóbulos, tubular campanulada. Frutos de calabazo, aproximadamente 30, de 13 a 20 cm. de diámetro, de esféricos a ovoide-elípticos. Semillas de 7 a 8, de 4 a 6 mm., pequeñas, delgadas, aladas. Se reconoce por sus hojas simples, sésiles, en fascículos. Por lo general sus frutos son más grandes que los de la otra especie existente en el país.
lisenssi
cc-by-nc-sa-3.0
tekijänoikeus
INBio, Costa Rica
tekijä
J. Francisco Morales
muokkaaja
Fabiana Murillo.
kumppanisivusto
INBio

Benefits ( kastilia )

tarjonnut INBio
Sus frutos se han utilizado ampliamente en la elaboración de recipientes para agua, artesanías y otras formas típicas por parte de la población local e indígena. Algunos de sus frutos alcanzan tamaños impresionantes.
lisenssi
cc-by-nc-sa-3.0
tekijänoikeus
INBio, Costa Rica
tekijä
J. Francisco Morales
muokkaaja
Fabiana Murillo.
kumppanisivusto
INBio

Diagnostic Description ( kastilia )

tarjonnut INBio
Localidad del tipo:
Depositario del tipo: LT: designated by Wijnands, Bot. Commelins 50 (1983); this choice endorsed by the Spermatophyta Committee, Taxon 43: 274 (1994).
Recolector del tipo: Plukenet, Phytograph. 3: t. 171, f. 2 (1692)
lisenssi
cc-by-nc-sa-3.0
tekijänoikeus
INBio, Costa Rica
tekijä
J. Francisco Morales
muokkaaja
Fabiana Murillo.
kumppanisivusto
INBio

Crescentia cujete ( kastilia )

tarjonnut wikipedia ES
 src=
Fruto y semillas

Crescentia cujete es un árbol de la familia de las bignoniáceas, originario de la zona intertropical de América.

Descripción

 src=
Taparas o totumas, recipientes artesanales que ya hacían los indígenas americanos en el período precolombino. Se elaboran con la cáscara del fruto

Árbol pequeño o arbusto de unos 5 metros de altura, se extiende desde México hasta el Brasil, incluyendo a las Antillas.[1]​ Ramas escasas, gruesas, tortuosas formando una copa amplia y abierta. Tronco de corteza gris, lisa a ligeramente escamosa en ejemplares pequeños y algo fisurada en los grandes. Las hojas son simples y pequeñas, 4-15 x 1-4 cm oblanceoladas, ápice retuso a acuminado, en fascículos situados en ramas cortas. Flores blanco-verdosas o café-verdosas surgen de los troncos o ramas grandes. El fruto de cáscara leñosa tiene aspecto esférico y se suspende del tronco o de las ramas más gruesas; desde tiempos precolombinos se ha utilizado para confeccionar artesanías y recipientes.

Distribución y hábitat

Puede encontrarse en zonas húmedas como el sur de México, sin embargo soporta bien períodos prolongados de falta de agua, como por ejemplo en el sur de Honduras o en las zonas costeras del norte de Venezuela y Colombia. Se encuentra también en las zonas tropicales de Bolivia, en Perú, Brasil, así como en las costas y Amazonía de Ecuador y Colombia. Es un árbol muy longevo y puede crecer en terrenos pedregosos.

Usos

Es un árbol de follaje y porte ornamental utilizado en proyectos paisajísticos. Las partes más utilizadas son las frutas y semillas. De los frutos se elaboran diversos objetos utilizando la cáscara bastante liviana y resistente. La utilización de sus frutos ha sido estudiada a partir de 1498 en Centroamérica. Es considerado un complemento proteico para el ganado; de su semilla se extrae aceite y de la pulpa, azúcar y etanol.

La variedad conocida como morro en El Salvador, produce frutos pequeños de aproximadamente unos 10 centímetros de diámetro, posee un aroma agradable y sus semillas sirven de base para elaborar la bebida típica conocida como Horchata de morro. En Colombia es usada particularmente como recipiente endurecido para el dulce de leche o Manjar blanco, típicamente del Cauca y Valle del Cauca. En México, en el estado de Tabasco, tradicionalmente se ha utilizado el fruto como recipiente para tomar el pozol que es la bebida típica de esa región, también se usa como artesanía al labrar las jícaras. Los habitantes de la ciudad de Tapachula, Chiapas fabricaban las jícaras que eran utilizados para tomar el agua para bañarse (a jicarazos) en los baños de las antiguas casonas que contaban con enormes tanques. En Ecuador es utilizado tradicionalmente para servir agua o té de guayusa, chicha de chonta o de yuca; también es un utensilio muy típico en la provincia de Napo. En Honduras se elaboran recipientes semejantes a vasos y cuencos, cuyo nombre es guacal; a la semilla se le llama morro.

 src=
Jícaras labradas. Artesanía tradicional del estado de Tabasco, México.

Usos en la medicina popular

Tradicionalmente la fruta en decocción se toma por vía oral para tratar la diarrea, dolor de estómago, resfriados, bronquitis, tos, asma, y uretritis. La medicina tradicional le atribuye a las hojas propiedades para tratar la hipertensión. La pulpa del fruto es apreciada para uso medicinal. Algunas investigaciones han mostrado que tiene propiedades anti-hemorrágicas. Así mismo tiene compuestos que ayudan en la curación de enfermedades respiratorias leves.[2]

Taxonomía

El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 626. 1753.[3]

Sinonimia

Nombre común

  • güira cimarrona de Cuba
  • güira de las Antillas[6]
  • calabacito de chicha[6]
  • morro en Guatemala y El Salvador
  • bule o guaje en México
  • huacal o huacal de morro en Honduras, El Salvador y sur de México
  • tecomate en El Salvador y México
  • cutuco en El Salvador
  • pilche, cuya (en el pueblo Kichwa de la Amazonía) o mate ancho (en la Provincia de Manabí) en Ecuador
  • wingo o pate en Perú
  • jícaro en Nicaragua,[7]Costa Rica, Cuba, El Salvador, Honduras y México (donde el fruto se llama jícara)
  • totuma o tapara en Venezuela
  • totumo en Colombia y Panamá (la cáscara seca en forma de recipiente se conoce como totuma)
  • Totumo o calabazo en Panamá
  • tutuma en Bolivia
  • higüero en República Dominicana
  • calbasse en Guadalupe

Véase también

Referencias

  1. Jesús Hoyos F.: Guía de árboles de Venezuela, monografía n.º 32, pág. 58. Caracas: Sociedad de Ciencias Naturales La Salle, 1983.
  2. «Química y biología del extracto etanólico del epicarpio de Crescentia cujete L. (totumo)». Consultado el 11 de noviembre de 2019.
  3. «Crescentia cujete». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultado el 4 de septiembre de 2013.
  4. Crescentia cujete en PlantList
  5. «Crescentia cujete». World Checklist of Selected Plant Families. Consultado el 4 de septiembre de 2013.
  6. a b Colmeiro, Miguel: «Diccionario de los diversos nombres vulgares de muchas plantas usuales ó notables del antiguo y nuevo mundo», Madrid, 1871.
  7. En Nicaragua, con el fruto se elaboran recipientes semejantes a un vaso, cuyo nombre es jícara.

 title=
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autores y editores de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia ES

Crescentia cujete: Brief Summary ( kastilia )

tarjonnut wikipedia ES
 src= Fruto y semillas

Crescentia cujete es un árbol de la familia de las bignoniáceas, originario de la zona intertropical de América.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Autores y editores de Wikipedia
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia ES

Kalebasno drevo ( kastilia )

tarjonnut wikipedia SL

Kalebasno drevo (znanstveno ime Crescentia cujete) je drevo, ki je samoniklo v tropskih in subtropskih delih centralne in južne Amerike. Znanstveno ime je drevo dobilo po bolonjskem agronomu Pietru de Crescenziju.

Opis

To drevo zraste od 6 do 10 metrov visoko, deblo pa je prekrito z rjavo, rahlo razpokano skorjo. Premenjalni listi so suličaste oblike in temno zelene barve. Rastejo na kratkih pecljih. Drevo je klaviformno, kar pomeni, da cvetovi poženejo iz stebla ali vej. Ti cvetovi, ki jih oprašujejo netopirji so veliki, rastejo pa posamezno ali v parih in imajo neprijeten vonj. Listna čaša je dvodelna, cvetni venec je cevast in na sredini napihnjen, na vrhu pa nepravilno raztrgani v pet delov. Barva cvetov je rumenkasta, žile pa temnejše ali vijolične barve. Oplojeni cvetovi se razvijejo v okrogle ali jajčaste plodove, ki so različno veliki, dosežejo pa celo do 50 cm v dolžino.

Razširjenost in uporabnost

Najbolj uporabni so plodovi drevesa. Domačini iz njih izdelujejo različne izdelke kot so posoda, kipci in drugi predmeti. Meso in seme plodov se uporablja v ljudskem zdravilstvu. Dekokt sredice se uporablja kot zdravilo proti driski, bolečinam v želodcu, prehladom, bronhitisu, kašlju, astmi in uretritisu. Liste uporabljajo za zdravljenje hipertenzije.

Drevo uspeva samo v tropih, razmnožuje pa se s semeni. Les drevesa je bel in trd, uporablja pa se v mizarstvu.

Wikimedijina zbirka ponuja več predstavnostnega gradiva o temi: Kalebasno drevo
lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Avtorji in uredniki Wikipedije
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia SL

Kalebasno drevo: Brief Summary ( kastilia )

tarjonnut wikipedia SL

Kalebasno drevo (znanstveno ime Crescentia cujete) je drevo, ki je samoniklo v tropskih in subtropskih delih centralne in južne Amerike. Znanstveno ime je drevo dobilo po bolonjskem agronomu Pietru de Crescenziju.

lisenssi
cc-by-sa-3.0
tekijänoikeus
Avtorji in uredniki Wikipedije
alkuperäinen
käy lähteessä
kumppanisivusto
wikipedia SL