nimet breadcrumb-navigoinnissa
El Crescentia cujete ye un árbol de la zona intertropical de la familia de les bignoniacees, orixinariu d'América, d'unos 5 metros d'altor.
Puede atopase en zones húmedes, sicasí soporta bien periodos enllargaos de falta d'agua, como por casu nel sur d'Hondures o nes zones costeres del norte de Venezuela, na Amazonía, Perú y Brasil.es un árbol bien llonxevu y puede crecer en terrenes cascayosos. En Panama ye conocíu como calabazo.
Esta planta d'unos 5 metros d'altor estender dende Méxicu hasta'l Brasil, incluyendo a les Antilles.[1]
Ye un árbol de xamasca y porte ornamental ya interesante pa proyeutos paisaxísticos.
Les partes más utilizaes son les frutes y granes. De los frutos ellabórense diversos oxetos utilizando'l pulgu bastante llixera y resistente.
L'usu de los sos frutos foi estudiada a partir de 1948 en Centroamérica. Ye consideráu un complementu proteicu pal ganáu. D'el so grana estrayi aceite y de la magaya azucre y etanol. La variedá conocida como Morru n'El Salvador, produz frutos pequeños d'aprosimao unos 10 centímetros de diámetru, tien un arume prestoso y les sos granes sirven de base pa ellaborar la bébora típico conocida como horchata de Morru.
En Colombia ye usada particularmente como'l recipiente d'una forma endurecida del Duce de lleche o Arequipe, típicamente del Valle del Cauca.
En Méxicu, los habitantes de la ciudá de Tapachula, Chiapas (Perlópolis de Chiapas) fronteriza con Guatemala, tamién llamada la "Perlla de Soconusco" reciben como xentiliciu'l nome de "huacaleros" aniciáu porque fai yá munchos años, esti árbol yera bien común nes cais del pueblu y onde los paisanos fabricaben los huacales que yeren utilizaos pa tomar l'agua pa bañase (a huacalazos) nos baños de les antigües casones que cuntaben con enormes tanques. Na actualidá, la crecedera metropolitana cuasi escastó del paisaxe urbano esti árbol, y namái pueden ser apreciaos nes xardineres del palaciu municipal (frente a la Escampada de los Llibertadores/Parque Central) y en parques como'l "Bicentenariu" (centru de la ciudá), el "Parque del Café" (zona norte de la ciudá), ente otros.
Tradicionalmente la fruta en decocción tomar por vía oral pa tratar la foria, dolor d'estómagu, resfriaos, bronquitis, tos, asma, y uretritis.
Les medicina tradicional atribúye-y a les fueyes propiedaes pa tratar la hipertensión.
El xéneru foi descritu por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 626. 1753.[2]
Dende tiempos precolombinos, los sos grandes frutu esféricos de pulgu maderizu utilizáronse pa iguar artesaníes y recipientes, que reciben distintos nomes:
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El Crescentia cujete ye un árbol de la zona intertropical de la familia de les bignoniacees, orixinariu d'América, d'unos 5 metros d'altor.
Der Kalebassenbaum (Crescentia cujete) ist eine Pflanzenart aus der Familie der Trompetenbaumgewächse (Bignoniaceae). Aus den Früchten können ähnlich wie aus dem Flaschenkürbis (Lagenaria siceraria) Trinkgefäße (Kalebassen) gefertigt werden, was den deutschen Namen der Art erklärt.
Der Kalebassenbaum ist ein etwa 8 bis 10 (selten bis zu 13) Meter hoher Baum mit kurzem, geradem Stamm, der einen Brusthöhendurchmesser von 25 Zentimetern[1] erreicht. Das Holz ist geruchlos und leicht zu bearbeiten, meist kann das rosafarbene bis rötlichbraune Splintholz vom hellbraunen Kernholz unterschieden werden. Er besitzt eine graubraune, rissige Borke. Die wenigen weit ausladenden Äste bilden eine breite und offene Krone.
Die sitzenden, einfachen Laubblätter sind in Gruppen von drei bis sechs büschelig angeordnet, selten sind sie an Astspitzen wechselständig inseriert. Die Blattform ist verkehrt-ei- bis spatelförmig, manchmal sind die Blätter auch gelappt. Die Blätter sind ganzrandig und abgerundet bis eingebuchtet oder stumpf bis bespitzt mit keilförmiger Basis. Die Blattoberseite ist sattgrün und leicht glänzend, die Unterseite ist stumpfer und blasser. Junge Triebe sind hellgrau bis hellbraun. Die Angaben zur Größe der Blätter variieren, als Länge werden minimal 3,5 bis maximal 26 Zentimeter angegeben, die Breite liegt zwischen 1 und 7,6 Zentimeter. Meist wird der Kalebassenbaum als immergrün bezeichnet, was aber nur für Gegenden ohne ausgeprägte Trockenzeiten zutrifft. In anderen Gebieten wirft die als sehr dürrefest bekannte Art zu Beginn der Trockenzeit das Laub ab.
Die Blüten erscheinen einzeln oder zu zweit direkt am Stamm oder an starken Ästen (Kauli-, Ramiflorie) an behaarten, 1,5 bis 3 Zentimeter langen Blütenstielen. Die zwittrigen Blüten (Rachenblüten) mit muffigem Geruch sind fünfzählig und leicht zygomorph mit doppelter Blütenhülle. Die meist glatten, grünen und ledrigen Kelchblätter sind zu einem etwa 2 Zentimeter langen, zweiteiligen Kelch verwachsen. Die fünf weißen bis grünlich-gelben, teils rötlichen, rippigen Kronblätter sind zu einer glockenförmigen und bauchigen Kronröhre mit breitem Schlund und etwa gleich langen Zipfeln verwachsen. Die Krone besitzt eine Länge von 5 Zentimeter und einen Durchmesser von 3 bis 7,5 Zentimeter. Die vier fertilen, didynamischen Staubblätter sind knapp vorstehen, es kann ein Staminodium vorhanden sein. Der einkammerige Fruchtknoten ist oberständig mit einem langen, schlanken Griffel mit flach keulenförmiger, zweilappigen Narbe. Es ist ein Diskus vorhanden. Die Blüten öffnen sich bei Dunkelheit und fallen am folgenden Morgen wieder ab. Blütezeit ist während des ganzen Jahres (nach anderen Angaben im Monat Juni[1]). Die Bestäubung erfolgt durch Fledermäuse.
Die vielsamigen, glatten Früchte, Beeren (Panzerbeere) sind rundlich bis elliptisch. Die Früchte der Wildform haben eine Größe von etwa 10–12 Zentimeter, Früchte von Kulturformen können einen Durchmesser von 20 bis über 30 Zentimeter erreichen. Sie sind zunächst grün, später gelb und ausgereift rot-braun. Die Schale ist relativ dünn, holzig-ledrig, hart und haltbar. Das nicht essbare Fruchtfleisch ist weiß, saftig und enthält viele flache, beige Samen von 6 bis 8 Millimeter Länge.
Die natürliche Heimat des Kalebassenbaumes dürften wahrscheinlich die Westindischen Inseln und das Gebiet von Südmexiko bis Peru und Brasilien sein. Die ursprüngliche Heimat ist unbekannt, da die Art schon in vorspanischer Zeit, möglicherweise schon seit mehr als 600 Jahren, kultiviert wird.[1] Der Kalebassenbaum wird auch in anderen Ländern mit tropischem Klima angebaut, doch weder in ihrer Heimat noch in anderen Gebieten gibt es große, auf Gewinn ausgerichtete Plantagen.
Crescentia cujete ist gut angepasst an tropische Trockengebiete, dürrefest und frostempfindlich. Die Art wächst von Meereshöhe bis in Höhenlagen von etwa 800 Meter, in Gebieten mit einem jährlichen Niederschlag von 1300 bis 1500 Millimetern und einer mittleren Temperatur von etwa 26 °C.[1]
Aus den schon vor der Reife geernteten, getrockneten, ausgehöhlten und polierten Früchten wurden Trinkgefäße, Behälter für Lebensmittel und Flüssigkeiten, aber auch Maracas (Rumbarasseln) hergestellt. Durchlöcherte Früchte dienen Goldsuchern zum Sieben von Flusssand. Sie sind ähnlich wie die kleineren von Crescentia alata.
Das Fruchtfleisch und die Samen werden volksmedizinisch als Abführmittel und Diuretikum verwendet.[2]
Das nicht beständige, schwere und recht harte Holz kann als Brennmaterial genutzt werden. Es wurde auch beim Bau kleiner Boote eingesetzt, sowie für verschiedene andere Dinge.
Für den Kalebassenbaum bestehen bzw. bestanden auch die weiteren deutschsprachigen Trivialnamen Kürbisbaum und Tutumebaum.[3]
Der Kalebassenbaum (Crescentia cujete) ist eine Pflanzenart aus der Familie der Trompetenbaumgewächse (Bignoniaceae). Aus den Früchten können ähnlich wie aus dem Flaschenkürbis (Lagenaria siceraria) Trinkgefäße (Kalebassen) gefertigt werden, was den deutschen Namen der Art erklärt.
Berenuk (Crescentia cujete) nyaéta hiji tangkal anu asalna ti Amerika Tengah jeung Amerika kidul .[1] Kaasup kana kulawarga Bignoniaceae, bisa direkahkeun ku jalan dicangkok atawa dipelak tina sikina.[2]
Buahna kawilang badag kawas jeruk Bali malahan sok mindeng disasaruakeun jeung buah maja, berenuk bisa dimangpaatkeun pikeun ubar.[1]
Tangkal berenuk mibanda ngaran sinonim : Crescentia acuminata Kunth; Crescentia angustifolia Wild; Crescentia cujete var, puberula Buréau & K; Crescentia fasciculata Miers; Crescentia spathulata Miers.[3] Spesies ieu ditaksir asalna ti daérah Meksiko, Amérika kalér ogé Amérika kidul, kiwari ieu tangkal berenuk loba kapanggih hirup di Amérika jeung benua séjén anu mibanda iklim tropis .[3] Di alam bebas berenuk ngarekahan ku bantuan kalong jeung lalay utamana dina mangsa penyerbukan kembangna.[4]
Tangkal berenuk mibanda ngaran anu béda-béda di unggal nagara saperti : tabu kayu (Malaysia), calabash tree (Inggris), calebassier (Prancis), kalebasboom (Walanda).[2]Japacary (Argentina); Cabaceira, coité, Cuia, Cuieira, Cuité, Cujeté (Brazil); Cirian Tecomate, Cujete (Mexico); Jicaro, Totumo (Panama); Cujete (Pilipina); Arbol De Las Calabazas (Spanyol); Krabasi (Suriname); Camasa, Taparo (Venezuela ); Dao Tién (Vietnam).[3]
Tangkal berenuk hirupna nahun, dialam bébas tangkal ieu biasana kapanggih hirup dina kumpulan kakayon, kebon jukut (tegalan), sisi jalan, nepi ka sisi leuweung.[3] Tangkal berenuk bisa jadi kalawan subur di daérah anu luhur taneuhna aya dina 800 m tina beungeut cai laut (dpl), kalawan cai hujan rata-rata 1500 nepika 1300 mm dina sataun, panasna hawa (suhu) 26° C.[3] Tangkal berenuk ogé bisa jadi dina taneuh tela (tanah liat) sanajan dina kaayaan kakuran cai atawa sabalikna mindeng ditarajang banjir.[3]
Jangkung tangkalna bisa nepika 6 -10 méter,[2] kulit tangkalna korodok kawas rorombeheun, kulit tangkal anu geus kolot baris molotok diganti ku kulit anyar, kituna téh henteu dina waktu bareng tapi ngan sabaraha bagian wungkul sakapeung nepikeunka lukutan.[3] Dahan paranjang tur dipinuhan ku daun anu narapel, unggal susunan daun mibanda 1 - 3 lambar daun.[1][3]
Daunna salambar, ngentep minuhan dahan sakapeung Aya ogé anu bijil dina tangkal, unggal éntépan dauna aya hiji nepi ka tilu pasang daun sakapeung aya ogé anu nepi ka opat lambar.[1] Kelir dauna héjo tur herang luhurna .[2] dauna lonyod panjang kurang leuwih 10-20 cm, tungtungna melengkung semu mencos (nodus), daun palebah cupat leuwih leutik.[3]
Kembangna mangkak tipeuting.[4] Bijil tina tangkal jeung dahana.[2] Panjang cupatna kurang leuwih 1,5 cm, panjang kembangna 5 cm kelirna konéng semu héjo.[2] Kelopak kembang panjang 2 cm bauna rada hapeuk.[3] Bilabiately handapna kabagi dua ; mahkota panjangna 4-6 cm (Corolla), kelirna bodas semu konéng, aya gurat semu gandaria, dina kembangna beulah luarna nyirip (venasi), benang sari pondok jeung napel di handap (subexserted).[3]
Buahna kawilang badag, kelirna héjo ngora tur kulitna lemes, buleud sakapeung aya anu rada lonyod gedéna kurang leuwih sagedé jeruk bali.[2] Ngagantung dina cupat anu bijil tina tangkal atawa dahan.[2] Buah berenuk gedé buleudan Ø 15-25 cm, Sikina laleutik panjang 7-8 mm jeung rubak/(lébar) 4-6 mm nyebar sajeroeun buah.[3]
Buah berenuk (crescentia cutjete) ngahasilkeun 15 sanyawa anyar, tilu iridoid glukosida (6,8,9) lima iridoid (7,11-14), dua 3-hydroxyoctanol glycosides (21,22), kalawan sanyawa séjéna anu disebut, ojugol (1) , 6-Op-hydroxybenzoylajugol (2), aucubin (3), 6-Op-hydroxybenzoyl-6-epi-aucubin (4), l-dehidroksi-3, 4-dihidroaucubigenin (5), (10), acanthoside D 15), benzonic acid glucosyl ester (23) jeung 5-hidroksimetil (24).[3]
Kandungan anu dipibanda buah berenuk, dina kaayaan baseuh jeung garing :
Henteu mibanda toksisitas HCN dina kaayaan baseuh kitu ogé dina kaayaan garing.[3]
Tangkal Berenuk
Buah bijil tina dahan
buah Bijil tina tangkal
Dipaké ngiuhan buruan
Cangkang buah berenuk anu geus garing
.jpg)
|coauthors= (bantuan) |isbn= value (bantuan) Cite uses deprecated parameter |coauthors= (bantuan); Unknown parameter |Location= ignored (|location= suggested) (bantuan) |isbn= value (bantuan) Berenuk (Crescentia cujete) nyaéta hiji tangkal anu asalna ti Amerika Tengah jeung Amerika kidul . Kaasup kana kulawarga Bignoniaceae, bisa direkahkeun ku jalan dicangkok atawa dipelak tina sikina.
Kalbas se yon pyebwa. Kalbas se yon plant. Li nan fanmi plant Cucurbitaceæ Bignoniaceæ Passifloraceæ. Non syantifik li se Lagenaria leucantha Rusby Crescentia cujete L. Passiflora maliformis L.
Kalbas.jpg)
Detay Tutuma, [1] [2] khuya pillchi icha pilchi (Crescentia cujete) nisqaqa Awya Yalapi wiñaq sach'am.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Tutuma
Tutuma, khuya pillchi icha pilchi (Crescentia cujete) nisqaqa Awya Yalapi wiñaq sach'am.
যোগীলাও, (বৈজ্ঞানিক নাম: Crescentia cujete) (ইংৰাজী: Calabash Tree) হৈছে আমেৰিকাৰ গ্ৰীষ্মমণ্ডলীয় অঞ্চলৰ সৰু জোপোহা গছ আৰু তাৰ ফল। ই ছেণ্ট লুছিয়াৰ জাতীয় গছ। ভাৰতত ইয়াৰ প্ৰসাৰ প্ৰকৃতিগতভাবে বৃদ্ধি হোৱা দেখা গৈছে।[1]
গছজোপা মধ্যমীয়া আকাৰৰ চিৰসেউজীয়া, ফল দেখিবলৈ একবাৰে বেলৰ দৰে, কিন্তু আকাৰত ডাঙৰ। ইয়াৰ পাত পাতল সেউজীয়া উপবৃত্তাকাৰ, পাতবোৰ কাণ্ডত প্ৰায় লাগি থাকে, একে লগে পাঁচ-ছটা পাত যুক্ত হৈ থাকে। ফুল কাণ্ডৰ পৰা ওলাই আৰু ফুলৰ পৰা ফল হয়। ফল পকিবলৈ প্ৰায় সাত মাহ সময় লাগে। গ্ৰীষ্মৰ শেষ বা জেঠ মাহত এই গছত ফুল ফুলে, জানুৱাৰী − ছেপ্টেম্বৰ মাহ পৰ্যন্ত গছত ফুল আৰু ফল দেখা পোৱা যায়।
যোগীলাও, (বৈজ্ঞানিক নাম: Crescentia cujete) (ইংৰাজী: Calabash Tree) হৈছে আমেৰিকাৰ গ্ৰীষ্মমণ্ডলীয় অঞ্চলৰ সৰু জোপোহা গছ আৰু তাৰ ফল। ই ছেণ্ট লুছিয়াৰ জাতীয় গছ। ভাৰতত ইয়াৰ প্ৰসাৰ প্ৰকৃতিগতভাবে বৃদ্ধি হোৱা দেখা গৈছে।
গছজোপা মধ্যমীয়া আকাৰৰ চিৰসেউজীয়া, ফল দেখিবলৈ একবাৰে বেলৰ দৰে, কিন্তু আকাৰত ডাঙৰ। ইয়াৰ পাত পাতল সেউজীয়া উপবৃত্তাকাৰ, পাতবোৰ কাণ্ডত প্ৰায় লাগি থাকে, একে লগে পাঁচ-ছটা পাত যুক্ত হৈ থাকে। ফুল কাণ্ডৰ পৰা ওলাই আৰু ফুলৰ পৰা ফল হয়। ফল পকিবলৈ প্ৰায় সাত মাহ সময় লাগে। গ্ৰীষ্মৰ শেষ বা জেঠ মাহত এই গছত ফুল ফুলে, জানুৱাৰী − ছেপ্টেম্বৰ মাহ পৰ্যন্ত গছত ফুল আৰু ফল দেখা পোৱা যায়।
“திருவோட்டுக்காய்” (Calabash Tree) என வழங்கப்படும் சிறுமரம் கிரெசென்சியா குஜெட் (Crescentia cujete) என்ற தாவரவியல் பெயரால் வழங்கப்படுகிறது. இத்தாவரம் பிக்னோனேசியே என்னும் தாவரக் குடும்பத்தைச் சார்ந்தது. தென் அமொpக்காவின் வெப்ப மண்டல மற்றும் மிதவெப்ப மண்டல பகுதிகளைத் தாயகமாகக் கொண்டது. கிரெசென்சியா போசனத்தில் ஏழு சிற்றினங்கள் காணப்பட்டாலும் கிரெசென்சியா குஜெட் என்னும் சிற்றினம் அதன் அழகியல் மதிப்பு காரணமாக இந்தியாவில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு பிரபலமடைந்து வருகிறது.
திருவோட்டுக்காய் மரம் சிறியதாகவும் 10 மீட்டர் உயரம் வரை வளரும் தன்மை கொண்டதாகவும் நேரான தண்டுடனும் அகன்ற கிளைப்படர்வு கொண்டதாகவும் காணப்படும். இதன் பட்டை மென்மையான தோற்றம் கொண்டதாகவும் வெண் சாம்பல் நிறம் கொண்டதாகவும் காணப்படும். இலைகள் அடிப்பகுதியில் அகன்றும் நுனிப்பகுதியில் சிறுத்தும் காணப்படும். பொpய கிளைகள் அல்லது தண்டின் முதிர்ச்சியடைந்த பகுதியில் பூக்கள் தனித்தோ கொத்து கொத்தாகவோ ஆண்டு முழுவதும் தோன்றும். பூக்கள் காம்புடன் குழல் வடிவில் காணப்படும். பழங்கள் ‘பூசணி’ வகை போன்று காணப்படும். பழங்கள் கண்கவர் தோற்றத்துடனும் மெதுவாக முதிர்ச்சியடையும் பண்புடனும் காணப்படுவதால் ஏழு மாதங்கள் வரை மரத்திலேயே இருக்கும். இப்பழங்கள் சேமிப்புக் கலன்கள், அழகுப்பெட்டிகள், இசைக் கருவிகள் போன்ற பொருட்கள் செய்யவும் பயன்படுகின்றன. இதன் பழச்சதை மூச்சிறைப்பு உள்ளிட்ட சுவாசக் கோளாறுகளுக்கும் மலச்சிக்கலைத் தீர்க்கவும் குடற்புழுவை அழிக்கவும் வயிற்றெhpச்சலைக் கட்டுப்படுத்தவும் நாட்டு மருத்துவத்தில் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
Crescentia cujete, commonly known as the calabash tree, is a species of flowering plant native to the Americas, that is grown in Africa, Central America, South America, the West Indies and extreme southern Florida.[2] It is the national tree of St. Lucia. It is a dicotyledonous plant with simple leaves, which are alternate or in fascicles (clusters) on short shoots.[3] It is naturalized in India.[4] The tree shares its common name with that of the vine calabash, or bottle gourd (Lagenaria siceraria).[2]
In Cuba, this tree is known to grow in both disturbed habitat and areas of poor drainage. It can grow up to 10 meters tall.[5]
A calabash is primarily used to make utensils such as cups, bowls, and basins in rural areas. It can be used for carrying water, or for transporting fish, when fishing. In some Caribbean countries, it is worked, painted, and decorated and turned into items by artisans, and sold to tourists.
As a cup, bowl, or even a water-pipe or "bong", the calabash is considered consistent with the "Ital" or vital lifestyle of not using refined products such as table salt, or modern cooking methods, such as microwave ovens. In Haiti, the plant is called kalbas kouran, literally, "running calabash", and is used to make the sacred rattle emblematic of the Vodou priesthood, called an asson. As such, the plant is highly respected. It is the national tree of St. Lucia. In Cuba, the dried fruit is commonly used as a coffee cup by rural farmers.[5] In Dominican Republic, the plant is called the higüero tree and it is popularly used to make decorative objects and ornaments, though historically it has been used in all sorts of ways.[6]
The Costa Rican town of Santa Bárbara de Santa Cruz holds a traditional annual dance of the calabashes (baile de los guacales). Since 2000, the activity has been considered of cultural interest to the community, and all participants receive a hand-painted calabash vessel to thank them for their economic contribution (which they paid in the form of an entrance ticket).[7]
Native Americans throughout the country traditionally serve chicha in calabash vessels to the participants of special events such as the baile de los diablitos (dance of the little fiends - literally, dance of the little devils).[8]
In many rural parts of Mexico, the calabash is dried and carved hollow to create a bule or a guaje, a gourd used to carry water around like a canteen. The jícara fruit is cut in half, which gave the parallel name to a clay cup also called jícara. These jícaras can also be used for serving or drinking.
Bowls made of calabash were used by Brazilians as utensils made to serve food, and the practice is still retained in some remote areas of Brazil (originally by populations of various ethnicities, origins and regions, but nowadays mainly by Native Americans). The fruit are also commonly used in Brazil as the resonator for the berimbau, the signature instrument of capoeira, a martial art/dance developed in Brazilian plantations by enslaved Africans.
In Colombia, the dried fruit is halved and then partially filled with either stones, beads, seeds, broken glass or a combination and is then used to keep the rhythm in bullerengue music. The dried fruit are filled with certain seeds and a handle is made to make maracas in multiple Latin American countries (especially Colombia and Cuba).
In Western and Southern Africa it is also used for decoration and musical instruments. Calabash bowls are also widely used by women working as artisanal gold miners, to 'pan for' & recover fine grains of gold.
{{cite book}}: CS1 maint: others (link) Crescentia cujete, dry fruit and seeds - MHNT 
Flower .jpg)
Pollens Crescentia cujete, commonly known as the calabash tree, is a species of flowering plant native to the Americas, that is grown in Africa, Central America, South America, the West Indies and extreme southern Florida. It is the national tree of St. Lucia. It is a dicotyledonous plant with simple leaves, which are alternate or in fascicles (clusters) on short shoots. It is naturalized in India. The tree shares its common name with that of the vine calabash, or bottle gourd (Lagenaria siceraria).
In Cuba, this tree is known to grow in both disturbed habitat and areas of poor drainage. It can grow up to 10 meters tall.
Crescentia cujete es un árbol de la familia de las bignoniáceas, originario de la zona intertropical de América.
Árbol pequeño o arbusto de unos 5 metros de altura, se extiende desde México hasta el Brasil, incluyendo a las Antillas.[1] Ramas escasas, gruesas, tortuosas formando una copa amplia y abierta. Tronco de corteza gris, lisa a ligeramente escamosa en ejemplares pequeños y algo fisurada en los grandes. Las hojas son simples y pequeñas, 4-15 x 1-4 cm oblanceoladas, ápice retuso a acuminado, en fascículos situados en ramas cortas. Flores blanco-verdosas o café-verdosas surgen de los troncos o ramas grandes. El fruto de cáscara leñosa tiene aspecto esférico y se suspende del tronco o de las ramas más gruesas; desde tiempos precolombinos se ha utilizado para confeccionar artesanías y recipientes.
Puede encontrarse en zonas húmedas como el sur de México, sin embargo soporta bien períodos prolongados de falta de agua, como por ejemplo en el sur de Honduras o en las zonas costeras del norte de Venezuela y Colombia. Se encuentra también en las zonas tropicales de Bolivia, en Perú, Brasil, así como en las costas y Amazonía de Ecuador y Colombia. Es un árbol muy longevo y puede crecer en terrenos pedregosos.
Es un árbol de follaje y porte ornamental utilizado en proyectos paisajísticos. Las partes más utilizadas son las frutas y semillas. De los frutos se elaboran diversos objetos utilizando la cáscara bastante liviana y resistente. La utilización de sus frutos ha sido estudiada a partir de 1498 en Centroamérica. Es considerado un complemento proteico para el ganado; de su semilla se extrae aceite y de la pulpa, azúcar y etanol.
La variedad conocida como morro en El Salvador, produce frutos pequeños de aproximadamente unos 10 centímetros de diámetro, posee un aroma agradable y sus semillas sirven de base para elaborar la bebida típica conocida como Horchata de morro. En Colombia es usada particularmente como recipiente endurecido para el dulce de leche o Manjar blanco, típicamente del Cauca y Valle del Cauca. En México, en el estado de Tabasco, tradicionalmente se ha utilizado el fruto como recipiente para tomar el pozol que es la bebida típica de esa región, también se usa como artesanía al labrar las jícaras. Los habitantes de la ciudad de Tapachula, Chiapas fabricaban las jícaras que eran utilizados para tomar el agua para bañarse (a jicarazos) en los baños de las antiguas casonas que contaban con enormes tanques. En Ecuador es utilizado tradicionalmente para servir agua o té de guayusa, chicha de chonta o de yuca; también es un utensilio muy típico en la provincia de Napo. En Honduras se elaboran recipientes semejantes a vasos y cuencos, cuyo nombre es guacal; a la semilla se le llama morro.
Tradicionalmente la fruta en decocción se toma por vía oral para tratar la diarrea, dolor de estómago, resfriados, bronquitis, tos, asma, y uretritis. La medicina tradicional le atribuye a las hojas propiedades para tratar la hipertensión. La pulpa del fruto es apreciada para uso medicinal. Algunas investigaciones han mostrado que tiene propiedades anti-hemorrágicas. Así mismo tiene compuestos que ayudan en la curación de enfermedades respiratorias leves.[2]
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 626. 1753.[3]
Crescentia cujete es un árbol de la familia de las bignoniáceas, originario de la zona intertropical de América.
Crescentia cujete
Le calebassier (Crescentia cujete) est un petit arbre tropical de la famille des Bignoniacées, originaire d'Amérique tropicale, dont le fruit ligneux est utilisé comme récipient, sous le nom de calebasse ou coui.
Il convient de ne pas confondre les calebasses issues du calebassier de celles tirées des fruits de la plante du même nom, la Calebasse (Lagenaria siceraria), plante rampante de la famille des Courges (Cucurbitacées), originaire d'Afrique.
Étymologie :
Le terme cujete vient du tupi[1]. Il s'analyse en kuya (qui a donné coui) « calebasse » et ete « grand ».
Le calebassier est un arbuste ou petit arbre de 3 à 8 m de hauteur, à l'écorce grise excoriée, aux branches étalées ou pendantes[2].
Les feuilles simples sont groupées en fascicules par 2 à 10. Elles sont spatulées ou oblongues, à base atténuées, luisantes et presque sessiles.
Les fleurs apparaissent solitaires (ou en fascicule de 1-4) directement sur le tronc ou les branches aoûtées (cauliflorie). Le calice vert glauque, de 2-3 cm est charnu et comporte deux larges lobes arrondis ou ovés. La corolle campanulée est jaune verdâtre, rayée de traînées violacées et dégage une odeur de fromage. Le tube subglobuleux se prolonge en lobes foliacés, ondulés, découpés, inégaux. Il contient 4 étamines, didynames et un ovaire unicarpellé.
La floraison a lieu toute l'année mais surtout en mars-juillet.
Le fruit est une grosse baie globuleuse ou ellipsoïde, de 10-35 cm de diamètre, au péricarpe ligneux et à la pulpe abondante et aigrelette, enfermant des graines ovales, aplaties.
L'arbre est originaire du nord de l'Amérique tropicale (Caraïbe, Mésoamérique, Mexique, Colombie).
Il est très commun aux Antilles françaises. On le trouve dans les zones humides.
Il est largement cultivé dans la plupart des pays tropicaux.
La pulpe du fruit contient de l'acide cyanhydrique, de l'acide tartrique, citrique et chlorogénique, des alcaloïdes et des polyphénols (Longuefosse1995[3]). De nombreux iridoïdes et leurs glucosides ont aussi été trouvés[4]. Son ingestion est susceptible de provoquer des diarrhées sévères.
Longuefosse signale aussi une activité cancérigène de la pulpe de type leucémie-lymphome. Des furofuranonaphthoquinones ayant la propriété de cliver l'ADN, ont été mis en évidence.
Les feuilles contiennent des phénols, des leucoanthocyanines et des dérivés de l'épigénine et de la quercétine, qui expliqueraient l'activité anti-inflammatoire et antiallergéniques. Des naphtoquinones, glycosides d'iridoïdes, aucubine, plumieride et aspéruloside ont aussi été détectés[4].
Branche de calebassier
Calebassier à Mlomp, en Casamance, Sénégal
Calebasses
Crescentia cujete - Muséum d'histoire naturelle de Toulouse
Les autochtones des Caraïbes[5] coupaient en deux les fruits, les évidaient et en faisaient des récipients appelés coui (kwi) ou calebasse en créole antillais. Ils pouvaient ensuite être décorés avec du roucou ou de l'indigo. Ces couis coupés à nouveau en deux servaient de cuillères sous le nom de cicayes[6].
En Dominique, les Caraïbes utilisaient la pulpe du fruit contre les refroidissements. Ils la considéraient comme purgative et même abortive. Ils en faisaient aussi des cataplasmes contre les maladies de peau.
Au début du XXe siècle, la pulpe était utilisée en usage externe contre les coups de soleil, les « crabes » (crevasses de la plante du pied), les contusions et les blessures.
Crescentia cujete
Le calebassier (Crescentia cujete) est un petit arbre tropical de la famille des Bignoniacées, originaire d'Amérique tropicale, dont le fruit ligneux est utilisé comme récipient, sous le nom de calebasse ou coui.
Il convient de ne pas confondre les calebasses issues du calebassier de celles tirées des fruits de la plante du même nom, la Calebasse (Lagenaria siceraria), plante rampante de la famille des Courges (Cucurbitacées), originaire d'Afrique.
Étymologie :
Le terme cujete vient du tupi. Il s'analyse en kuya (qui a donné coui) « calebasse » et ete « grand ».
Berenuk (Crescentia cujete) adalah tumbuhan berbentuk pohon asal Amerika Tengah dan Amerika Selatan tropis.[1] Daunnya tersusun khas, tiga berpasangan.[2] Buahnya besar dan dapat dipakai sebagai bahan obat. Buah berenuk kerap dianggap sebagai buah maja.[butuh rujukan]
Pohon, dapat mencapai 10 m;[3] batang silindris, beralur, warna putih kehitaman; daun tersusun majemuk menyirip, tiap helainya lonjong, ujung meruncing, panjang 10–15 cm, bertangkai pendek; bunga tunggal keluar dari cabang atau ranting; buah tipe buni, bulat atau bulat telur; biji tipe kotak, berwarna coklat.[butuh rujukan]
Daun, batang, dan buah berenuk mengandung saponin dan polifenol, di samping itu buahnya juga mengandung flavonoid.[butuh rujukan]
Daun berenuk berkhasiat sebagai obat luka baru dan daging buahnya untuk urus-urus. Untuk obat luka baru dipakai 10 gram daun berenuk, dicuci dan ditumbuk sampai halus, ditempelkan pada bagian yang luka dan dibalut dengan kain bersih. Daunnya dilaporkan dipakai sebagai obat hipertensi.[butuh rujukan]
Buah dan bijinya yang diperas dipakai untuk mengobati diare, sakit perut, pilek, bronkitis, asma, dan susah buang air kecil.[butuh rujukan]
Buah berenuk dapat dibuat sebagai media kerajinan.[butuh rujukan]
Berenuk (Crescentia cujete) adalah tumbuhan berbentuk pohon asal Amerika Tengah dan Amerika Selatan tropis. Daunnya tersusun khas, tiga berpasangan. Buahnya besar dan dapat dipakai sebagai bahan obat. Buah berenuk kerap dianggap sebagai buah maja.[butuh rujukan]
Crescentia cujete is een plant uit de trompetboomfamilie (Bignoniaceae). Het is een tot 10 m hoge kalebasboom, die vaak van de basis af is vertakt met gedeeltelijk horizontaal uitgespreide takken. Jonge takken zijn vierkantig. De tot 12 x 6,5 cm grote bladeren staan in groepjes van twee tot vijf stuks aan kortloten. De leerachtige bladschijf is omgekeerd-eirond, aan de basis wigvormig versmald uitlopend in een breed driehoekige punt. De bladeren zijn gaafrandig, golvend, kaal en aan de bovenkant zwak glanzend. De groene bloemen groeien solitair of in paren aan 1,5 cm lange stelen aan de stam (cauliflorie) of aan twijgen . De bloemen worden in hun oorsprongsgebied bestoven door vleermuizen.
De vruchten zijn rond of eivormig tot ovaal en tot 40 cm groot. Ze hebben een houtige, stugge, tot 5 mm dikke, glanzende groene schil. Nadat de vrucht van de boom valt, verkleurt hij naar bruin tot zwart. De grote vruchtholte is gevuld met waterige, pappige, rijp grijzige en later zwarte pulp. In de vruchtholte liggen vele platte, zwarte zaden.
De pulp van jonge vruchten wordt op de Cariben in azijn ingelegd. De zaden worden geroosterd gegeten. Rauwe vruchten zijn giftig. De vrucht (boomkalebas) is als voedingsmiddel van relatief weinig betekenis, maar de harde schil wordt veel voor houtsnijwerk gebruikt. Net als de fleskalebas dient de schil voor het vervaardigen van potten, schotels, lepels en muziekinstrumenten.
Crescentia cujete komt van oorsprong voor op de Caraïben en in Midden-Amerika. De soort wordt veel verbouwd in Zuid-Amerika en soms in tropisch Afrika en Azië.
Kalebasstre (Crescentia cujete) er et lite, eviggrønt tre i trompettrefamilien.
Det blir 6–10 m høy med ei bred krone og lange greiner. Bladene er tre- til sekskoblete, og småbladene er omvendt eggformede, helrandede, 4–26 cm lange og 1–7 cm brede. Blomsterstanden består av 1–2 blomster og dannes på stammen og bladløse greiner (kauliflori).
Begerrøret er todelt, 1,8–2,6 cm langt og glatt med noen kjertelhår. Kronrøret er trompetformet, håret, gult med purpur linjer, 4–7 cm langt og 3–4,5 cm bredt ytterst. Det er fem kronfliker som ender i en smal spiss. Fire fertile pollenbærere sitter i to par der det ene paret er lengre enn det andre. Det er også én steril pollenbærer, et staminodium. Fruktemnet er 4,5–6 cm langt med en lang griffel.
Blomstene er åpne om natta, har en emmen lukt og pollineres av flaggermus. Frukten er rund, 8–20 cm i diameter, med hardt, glatt skall og saftig fruktkjøtt som inneholder mange brune frø. Modningen tar lang tid, og frukten faller ikke av treet før etter 6–7 måneder. Fargen skifter fra grønn til gul under modningen, og når fruktene faller av er de rødgule.
Den naturlige utbredelsen er usikker, men antatt ville trær forekommer i sørlige Mexico og nordlige Mellom-Amerika der de vokser på savanner og i halvveis eviggrønn skog. Disse trærne har mindre, avlange frukter med tynnere skall. Kalebasstreet er vanlig dyrket i Sør-Amerika og andre tropiske områder, for eksempel Vest-Afrika og India. Forvillede trær vokser ofte i skogkanter, kratt og langs veger.
Tørkede fruktskall kalles kalebasser og brukes til å lage kopper, beholdere og musikkinstrumenter. Trevirket brukes til å lage skaft til redskap, spanter i båter og åk. Fruktkjøttet brukes til medisinske formål og skal ha avførende, mykgjørende, slimløsende og feberdempende virkning. Malte frø blandet med vann gir en forfriskende drikk. Kalebasstre må ikke forveksles med flaskegresskar (Lagenaria siceraria), en ettårig urt i gresskarfamilien der fruktene også brukes til kalebasser.
Vekstform
Blad
Blomst fra siden
Nærbilde av blomst
Moden frukt og frø
Kalebasstre (Crescentia cujete) er et lite, eviggrønt tre i trompettrefamilien.
Det blir 6–10 m høy med ei bred krone og lange greiner. Bladene er tre- til sekskoblete, og småbladene er omvendt eggformede, helrandede, 4–26 cm lange og 1–7 cm brede. Blomsterstanden består av 1–2 blomster og dannes på stammen og bladløse greiner (kauliflori).
Begerrøret er todelt, 1,8–2,6 cm langt og glatt med noen kjertelhår. Kronrøret er trompetformet, håret, gult med purpur linjer, 4–7 cm langt og 3–4,5 cm bredt ytterst. Det er fem kronfliker som ender i en smal spiss. Fire fertile pollenbærere sitter i to par der det ene paret er lengre enn det andre. Det er også én steril pollenbærer, et staminodium. Fruktemnet er 4,5–6 cm langt med en lang griffel.
Blomstene er åpne om natta, har en emmen lukt og pollineres av flaggermus. Frukten er rund, 8–20 cm i diameter, med hardt, glatt skall og saftig fruktkjøtt som inneholder mange brune frø. Modningen tar lang tid, og frukten faller ikke av treet før etter 6–7 måneder. Fargen skifter fra grønn til gul under modningen, og når fruktene faller av er de rødgule.
Den naturlige utbredelsen er usikker, men antatt ville trær forekommer i sørlige Mexico og nordlige Mellom-Amerika der de vokser på savanner og i halvveis eviggrønn skog. Disse trærne har mindre, avlange frukter med tynnere skall. Kalebasstreet er vanlig dyrket i Sør-Amerika og andre tropiske områder, for eksempel Vest-Afrika og India. Forvillede trær vokser ofte i skogkanter, kratt og langs veger.
Tørkede fruktskall kalles kalebasser og brukes til å lage kopper, beholdere og musikkinstrumenter. Trevirket brukes til å lage skaft til redskap, spanter i båter og åk. Fruktkjøttet brukes til medisinske formål og skal ha avførende, mykgjørende, slimløsende og feberdempende virkning. Malte frø blandet med vann gir en forfriskende drikk. Kalebasstre må ikke forveksles med flaskegresskar (Lagenaria siceraria), en ettårig urt i gresskarfamilien der fruktene også brukes til kalebasser.
Dzbaniwo kalebasowe, krescencja, drzewo kalebasowe[3] (Crescentia cujete) – gatunek drzewa tropikalnego należący do rodziny bignoniowatych (Bignoniaceae). Pochodzi z Ameryki Środkowej, gdzie rośnie od południowego Meksyku po Kolumbię, poza tym na wyspach karaibskich. Rozprzestrzenił się w strefie międzyzwrotnikowej jako roślina uprawiana i dziczejąca[2]. Ze względu na wielowiekową tradycję uprawy trudne do ustalenia jest dokładne miejsce pochodzenia[4].
Kwiaty rozwijają się od maja do stycznia i zapylane są przez nietoperze. Owoce dojrzewają przez siedem miesięcy[4]. Miąższ owoców i zawarte w nim nasiona na surowo są trujące. W roślinie stwierdzono obecność m.in. kwasu winowego, cytrynowego, chlorogenowego i garbników[5]. Gatunek ten należy do nielicznych gatunków drzewiastych porastających sawannę zalewową na okresowo podtapianych nizinach przyatlantyckich. Drzewa rosną zwykle pojedynczo, czasem w towarzystwie paurotisa drzewiastego (Paurotis wrightii)[6].
Zdrewniała skorupa owocu służy do wytwarzania naczyń i instrumentów muzycznych, tzw. marakasów[7][3]. Ze zdrewniałych owocni wykonuje się misy oraz naczynia do parzenia yerba mate zwane tykwami, kalebasami lub mate[5]. Owoce wykorzystywane były przez ludność tubylczą Ameryki Środkowej także do maskowania się podczas polowań. Łowca po wykrojeniu odpowiednich otworów wkładał twardą owocnię na głowę, po czym płynąc z głową wystawioną nad powierzchnię wody mógł podpływać do ptaków i chwytać je gołymi rękoma (ptaki nie obawiały się "unoszących się" na wodzie owoców)[4]. Wszechstronne zastosowanie owoców ułatwia możliwość modyfikowania ich kształtu poprzez owijanie ich sznurem we wczesnym okresie rozwoju[5].
Miąższ i nasiona są wszechstronnie wykorzystywane w medycynie ludowej, głównie jako środek moczopędny i przeczyszczający[5].
Twarde i wytrzymałe drewno dzbaniwa służy do wyrobu narzędzi i uchwytów[4].
Dzbaniwo kalebasowe, krescencja, drzewo kalebasowe (Crescentia cujete) – gatunek drzewa tropikalnego należący do rodziny bignoniowatych (Bignoniaceae). Pochodzi z Ameryki Środkowej, gdzie rośnie od południowego Meksyku po Kolumbię, poza tym na wyspach karaibskich. Rozprzestrzenił się w strefie międzyzwrotnikowej jako roślina uprawiana i dziczejąca. Ze względu na wielowiekową tradycję uprawy trudne do ustalenia jest dokładne miejsce pochodzenia.
Crescentia cujete é uma espécie de planta com flor pertencente à família Bignoniaceae. É conhecida popularmente como cuieira, cabaceira, árvore-de-cuia, cuitê, cuité, coité[2] e cabaça.
"Cuitê", "cuité" e "coité" são oriundos do termo tupi kuya e'tê, que significa "cuia verdadeira".[2]
O coité atinge até 12 metros de altura. Possui ramos longos, perenes e cheios de folhas até o fim do galho. Possui folhas que medem até 20 centímetros, de coloração verde escura brilhante, simples, alternadas, inteiras e alongadas. As flores são grandes, solitárias, campanulada com cálice, de cor branco-amarelado e são hermafroditas. Os frutos são de coloração verde-clara, arredondados e medem entre 15 a 30 centímetros de diâmetro.
Quando maduras, apresentam coloração marrom-negro e são bem resistentes, sendo utilizadas como caixa de ressonância em berimbaus (instrumento musical afro-brasileiro) e como recipiente para líquidos. Possuem boa frutificação, dando origem a várias sementes. As frutas frutificam entre os meses de janeiro e agosto. As sementes podem ser consumidas depois de cozidas, possuindo elevado conteúdo proteico.
Originária da América Central, foi introduzida na América do Sul.[carece de fontes?] Seu nome científico é Crescentia cujete L. Pertence à família das Bignoniaceae. Possui ocorrência nas regiões Norte e Nordeste do Brasil.
Crescentia cujete é uma espécie de planta com flor pertencente à família Bignoniaceae. É conhecida popularmente como cuieira, cabaceira, árvore-de-cuia, cuitê, cuité, coité e cabaça.
Kalebasno drevo (znanstveno ime Crescentia cujete) je drevo, ki je samoniklo v tropskih in subtropskih delih centralne in južne Amerike. Znanstveno ime je drevo dobilo po bolonjskem agronomu Pietru de Crescenziju.
To drevo zraste od 6 do 10 metrov visoko, deblo pa je prekrito z rjavo, rahlo razpokano skorjo. Premenjalni listi so suličaste oblike in temno zelene barve. Rastejo na kratkih pecljih. Drevo je klaviformno, kar pomeni, da cvetovi poženejo iz stebla ali vej. Ti cvetovi, ki jih oprašujejo netopirji so veliki, rastejo pa posamezno ali v parih in imajo neprijeten vonj. Listna čaša je dvodelna, cvetni venec je cevast in na sredini napihnjen, na vrhu pa nepravilno raztrgani v pet delov. Barva cvetov je rumenkasta, žile pa temnejše ali vijolične barve. Oplojeni cvetovi se razvijejo v okrogle ali jajčaste plodove, ki so različno veliki, dosežejo pa celo do 50 cm v dolžino.
Najbolj uporabni so plodovi drevesa. Domačini iz njih izdelujejo različne izdelke kot so posoda, kipci in drugi predmeti. Meso in seme plodov se uporablja v ljudskem zdravilstvu. Dekokt sredice se uporablja kot zdravilo proti driski, bolečinam v želodcu, prehladom, bronhitisu, kašlju, astmi in uretritisu. Liste uporabljajo za zdravljenje hipertenzije.
Drevo uspeva samo v tropih, razmnožuje pa se s semeni. Les drevesa je bel in trd, uporablja pa se v mizarstvu.
Wikimedijina zbirka ponuja več predstavnostnega gradiva o temi: Kalebasno drevoKalebasno drevo (znanstveno ime Crescentia cujete) je drevo, ki je samoniklo v tropskih in subtropskih delih centralne in južne Amerike. Znanstveno ime je drevo dobilo po bolonjskem agronomu Pietru de Crescenziju.
Листяне дерево до 10 м заввишки, що скидає листя у посушливу пору року. Лійкоподібні запашні кремового чи рожевого кольору квіти сидять безпосередньо на товстих нижніх гілках (кауліфлорія). Таке розміщення пояснюється тим, що дерево запилюють кажани і так їм легше знайти квітки. Плоди горлянкового дерева завширшки 30 см і містять солодкувато-кислу їстівну м'якоть з численним насінням.
Росте у саванах, заростях ліан, рідколіссі від Центральної Мексики до Болівії.
Плід рослини схожий на плід звичайної тикви (горлянки), звідки й походить назва дерева. Плоди обох рослин мають міцну оболонку, тому їх використовують для виготовлення традиційного посуду, іграшок, музичних інструментів.
Молоді плоди інколи маринують. З насіння виготовляють сироп «карабобо». Смажене насіння використовують як замінник кави. З листя роблять супи.[2]
Квітка
Листя
Плід
Миски з плодів
Молоде дерево
Đào tiên (danh pháp hai phần: Crescentia cujete) là loài thực vật có hoa thuộc họ Chùm ớt (Bignoniaceae).
Cây gỗ nhỡ. Lá xanh đậm, nhẵn, cứng, mọc thành vòng, lá hình trứng ngược, đầu lá tù hoặc gần tròn, đuôi lá men cuống. Hoa đơn độc, to, thong, mùi hôi. Quả mọng, hình cầu rộng, vỏ cứng.
Giải nhiệt, hạ sốt, lợi tiểu, trị ho, trừ đờm, bổ thận, tráng dương.
Cây Đào tiên (Khu du lịch Phù Sa, Việt Nam)
Cây Đào tiên (Casamance, Sénégal)
Quả Đào tiên (Đảo Réunion, Pháp)
Quả Đào tiên (một tháng tuổi)
Quả Đào tiên (hai tháng tuổi)
Bài viết liên quan đến Họ Chùm ớt (Bignoniaceae) này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Đào tiên (danh pháp hai phần: Crescentia cujete) là loài thực vật có hoa thuộc họ Chùm ớt (Bignoniaceae).
Калеба́совое, или горля́нковое де́рево (лат. Crescentia cujete) — дерево семейства Бигнониевые, произрастающее в Центральной и Южной Америке и часто там культивируемое. Оно также интродуцировано в Западную Африку и тропическую Азию (Филиппины, Индонезия, Малайзия и т. д.).
Зрелые плоды калебасового дерева имеют довольно прочную оболочку, благодаря чему из них изготавливают посуду для хранения продуктов (калебас) и музыкальные инструменты (маракаc, гуиро). Поджаренные семена употребляются в пищу. Отвар плодов используется для лечения диареи, болей в желудке, бронхита, кашля, астмы и уретритов. Отвар листьев употребляется при повышенном кровяном давлении. На Суматре отваром коры дерева промывают раны.
Плод калебасового дерева
Калеба́совое, или горля́нковое де́рево (лат. Crescentia cujete) — дерево семейства Бигнониевые, произрастающее в Центральной и Южной Америке и часто там культивируемое. Оно также интродуцировано в Западную Африку и тропическую Азию (Филиппины, Индонезия, Малайзия и т. д.).
葫芦树（学名：Crescentia cujete）又名炮彈果、蒲瓜樹、鐵西瓜、瓠瓜木、炮彈樹，为紫葳科炮弹果属的植物。原產于中美洲、南美洲、現今已引入台湾岛以及中国大陆的广东、福建等地種植而才有了分布，目前已由人工引种栽培。高6-12米，果实大，球形，直径达50厘米，外壳坚硬，掏空后可作碗、杯及盛小容器。果肉带白色，种子扁，深褐色。花5瓣，浅绿色，有紫色条纹，合拢成漏斗状。一年中任何时间均能开花结果。枝条长，向外水平伸展，几乎不再生出小枝。叶常绿，长约5-15厘米，披针形，基部渐细。
炮弹果（中国种子植物科属辞典），红椤（海南），葫芦树（广州），鐵西瓜，蒲瓜樹
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 葫芦树（学名：Crescentia cujete）又名炮彈果、蒲瓜樹、鐵西瓜、瓠瓜木、炮彈樹，为紫葳科炮弹果属的植物。原產于中美洲、南美洲、現今已引入台湾岛以及中国大陆的广东、福建等地種植而才有了分布，目前已由人工引种栽培。高6-12米，果实大，球形，直径达50厘米，外壳坚硬，掏空后可作碗、杯及盛小容器。果肉带白色，种子扁，深褐色。花5瓣，浅绿色，有紫色条纹，合拢成漏斗状。一年中任何时间均能开花结果。枝条长，向外水平伸展，几乎不再生出小枝。叶常绿，长约5-15厘米，披针形，基部渐细。
_3.jpg)
_2-06575.jpg)
_2-06578.jpg)
.jpg)
_2-06575.jpg)
_2-06578.jpg)
_bowls.jpg)
