nimet breadcrumb-navigoinnissa
Common
Size: 45-54 mm. Most are orange-yellow ground with broad black borders to wings; 5 - 15% of females have yellow replaced by creamy white (form helice). Very rarely either sex can be bright yellow, a form that has resulted in erroneous records of Colias erate from the eastern Mediterranean (Cyprus [John ef al. 2006] and Lebanon).
Widespread in cultivated areas, mostly in the north. AOO = 271 km2. EOO = 560,000 km2. 8 locations
Narrow (Mediterranean basin and Middle East, a migrant to most of Europe)
Cultivated areas.
Least Concern.
Several generations per year.
110 records. Latest in 2001 (South Sinai)
Resident and migrant
April-November
Hostplants: Mainly alfalfa (Medicago sativa), with Tephrosia purpurea and Astragalus spp in Sinai (Leguminosae).
La Colias crocea ye una especie de caparina, de la familia de les Pieridae, que foi descrita orixinalmente, col nome de papilo croceus, por Geoffroy, en 1785, en París (Francia). Ye bien similar a la especie denominada colias alfacariensis.[1]
Nales anteriores de color mariellu-naranxa nel so anverso, con fimbries rosades, con cantu en banda negra, y un llurdiu negru destacada nel so interior. Aviesu mariellu-anaranxáu uniforme, con llurdiu plateada. Les ales posteriores son mariellu-azufráu, con dellos llurdios pardos, ente les que destaca una con núcelo doráu. La fema ye bien similar al machu, con calter xeneral, anque hai un morfotipo nel que el color de fondu de les ales ye blancu-verdosu. Ye una especie de caparina tendente a posase siempres coles ales zarraes. [2]
Polivoltina, reproduzse trés o hasta cuatro veces al añu (aprosimao n'abril, xunetu y ochobre), siendo invernantes les canesbes de la última xeneración. La puesta realízase sobre fueyes de plantes bien diverses, sobremanera Lotus y Trifolium, Medicago sativa, entre otees.
Ye una especie estendida por toa Europa y África del norte. N'España y Portugal ye bien frecuente. Suel vivir en zones soleyeres y vegetadas, ya inclusive en zona de cultivu, llegando hasta ciertu altor (2.000 m). Solo tán ausentes de zones montiegues. Ye bien avezáu nos macizos montascosos de tipu caliar, y menos abondosos, anque frecuentes, en montes más elevaos, como Sierra Nevada.
Olivares, Francisco Javier; Barea-Azcón, José Miguel y otros (2011): Les caparines diurnes de Sierra Nevada, Conseyería de Mediu Ambiente, Xunta d'Andalucía, Granada, ISBN 978-84-92807-72-7, pp. 182-183.
La Colias crocea ye una especie de caparina, de la familia de les Pieridae, que foi descrita orixinalmente, col nome de papilo croceus, por Geoffroy, en 1785, en París (Francia). Ye bien similar a la especie denominada colias alfacariensis.
La safranera de l’alfals (Colias croceus)[1] és una papallona diürna de la família Pieridae.[2]
La seva distribució geogràfica abasta tot el Mediterrani, inclosa l'Àfrica del nord, Europa (excepte l'extrem nord) i vastes regions d'Àsia.[3]
És una papallona de talla mitjana, que fa de 42 a 54 mm d'envergadura.[3] Té les ales de color groc viu i negre, amb zones nebuloses en què els dos colors es barregen. També té un puntet molt definit a cada ala. Els marges de la part superior de les ales són amples i de color negre. La part inferior és de color groc llimona. Hi ha varietats pàl·lides i blanques de la mateixa espècie.
Aquesta papallona viu als prats i camps oberts per sota dels 2.000 m d'altitud. Es passa el dia anant de camp en camp i de flor en flor. Li agrada xuclar les flors del gènere Leontodon, anomenades "dents de lleó". Es troba de la primavera a la tardor i és molt comuna a l'estiu als Països Catalans.
Les erugues de la safranera de l'alfals són de color verd amb una franja groga longitudinal a cada costat. Mengen, preferentment, les fulles de plantes que sovint serveixen de farratge per al bestiar, com l'alfals, la corona de rei, la coroneta rosa (Securigera varia), diverses espècies de Vicia i el trèvol.
Glöyn byw sy'n perthyn i urdd y Lepidoptera yw llwydfelyn; yr enw lluosog ydy llwydfelynion; yr enw Saesneg yw Clouded Yellow, a'r enw gwyddonol yw Colias croceus.[1][2]
Eu tiriogaeth yw de Ewrop hyd at Twrci a'r Dwyrain Canol. Yn yr haf yn unig mae nhw'n ymfudo i Ewrop. Yng ngwledydd Prydain fe'u canfyddir ar arfordir deheuol Lloegr bron yn flynyddol ac yn achlysurol mewn mannau eraill. Mae nhw wedi'u gweld hefyd mor ogleddol â Dumfries yn Galloway yn yr Alban.
Ceir miloedd ohonynt ar adegau'n ymfudo gyda'i gilydd a gelwir y blynyddoedd hyn yn "flynyddoedd y cymylau melyn": 1877, 1947, 1983, 1992, 1994, 1996 a 2000.
Eu prif fwyd ydy is-deulu'r Faboideae e.e. meillion (Trifolium) ac Alfalfa (Medicago sativa) ac ar adegau Lotus corniculatus.
Yn ne Ewrop a gogledd Affrica mae nhw'n bridio drwy'r flwyddyn. Mae'r wyau'n cael eu dodwy ar y dail y byddant yn eu fwyta. Fe'u dodwyir yn unigol ar y dail. yn aml mae nhw'n troi'n chwiler o fewn tua mis; ar ôl tua tair wythnos mae nhw'n deor. Ceir tair cenhedlaeth ar adegau ac fe welir yr oedolyn ar ei adain hyd at gychwyn Tachwedd.
Gellir dosbarthu'r pryfaid (neu'r Insecta) sy'n perthyn i'r Urdd a elwir yn Lepidoptera yn ddwy ran: gloynnod byw a gwyfynod. Mae'r dosbarthiad hwn yn cynnwys mwy na 180,000 o rywogaethau mewn tua 128 o deuluoedd.
Wedi deor o'i ŵy mae'r llwydfelyn yn lindysyn sy'n bwyta llawer o ddail, ac wedyn mae'n troi i fod yn chwiler. Daw allan o'r chwiler ar ôl rhai wythnosau. Mae pedwar cyfnod yng nghylchred bywyd glöynnod byw a gwyfynod: ŵy, lindysyn, chwiler ac oedolyn.
Glöyn byw sy'n perthyn i urdd y Lepidoptera yw llwydfelyn; yr enw lluosog ydy llwydfelynion; yr enw Saesneg yw Clouded Yellow, a'r enw gwyddonol yw Colias croceus.
Orange høsommerfugl (Colias crocea) er en sommerfugl i hvidvingefamilien. Arten er især udbredt i middelhavsområdet og østpå til Afghanistan. I Danmark optræder arten som en træksommerfugl, især i de sydlige egne.
Orange høsommerfugl ligner gul høsommerfugl, men den gule farve er mørkere og vingesømmen er bredere.
Kun én generation i løbet af sommeren (maj-september). Den foretrækker åbent græsland og findes kun her i landet som tilflyver eller eventuelt som en anden generation i sensommeren.
Larven lever på Kløver (Trifolium), Serradel (Ornithopus sativus), Lucerne (Medicago sativa) og Vikke (Vicia).
Orange høsommerfugl (Colias crocea) er en sommerfugl i hvidvingefamilien. Arten er især udbredt i middelhavsområdet og østpå til Afghanistan. I Danmark optræder arten som en træksommerfugl, især i de sydlige egne.
Der Postillon, auch Postillion, Großes Posthörnchen[2], Gelbes Posthörnchen[3] Wander-Gelbling/Wandergelbling oder Orangeroter Kleefalter (Colias croceus, Syn.: C. edusa[2][3]), ist ein Schmetterling (Wanderfalter) aus der Familie der Weißlinge (Pieridae).
Der Postillon hat eine Flügelspannweite von 40 bis 50 Millimeter. Die Männchen haben eine orangegelbe Flügeloberseite mit einer breiten dunklen Randbinde. Diese Randbinde ist auf den Vorderflügeln immer und auf den Hinterflügel oft von gelben Adern durchtrennt, was bei Gegenlicht ein hilfreiches Unterscheidungsmerkmal zu anderen Colias-Arten sein kann. Nahe der Flügelbasis in Zelle 7 der Hinterflügel befindet sich ein deutlicher Duftschuppenfleck. Das Weibchen hat in der dunklen Randbinde gelbe Flecke und die Hinterflügel sind graugelb mit einem deutlich sichtbaren orangen Fleck in der Zelle.
Beide Geschlechter haben auf der Unterseite der Vorderflügel deutlich sichtbare dunkle Flecke in der Postdiskalregion. Die Flügelränder sind graugelb, wobei beim Weibchen der gesamte Hinterflügel graugelb ist.[4]
Die Raupe des Postillons ist grün mit einem schmalen gelb-orangen Seitenstreifen und ähnelt der Raupe der Goldenen Acht (Colias hyale).
Die Verbreitung des Postillons erstreckt sich von Nordafrika über Süd- und Mitteleuropa, die Türkei und Westasien bis nach Afghanistan. Er ist außerdem auf den Mittelmeerinseln und den Atlantikinseln Kanaren, Azoren und Madeira vertreten. In Europa endet die Verbreitung bei etwa 60° Nord. Der Postillon ist hauptsächlich in warmen Gegenden im offenen Gelände bis auf 2.000 Meter über NN anzutreffen. In Deutschland wird er regelmäßig, aber nur in geringer Individuenzahl gesichtet. Da das Tier nördlich der Alpen nicht überwintern kann, muss es in die nördlichen Breiten einwandern. Bei der Wanderung ist er auf 3.200 Meter über NN beobachtet worden.[4][5]
Der Raupen des Postillons ernähren sich von den Blättern von Luzerne, Gewöhnlichem Hornklee, Bunter Kronwicke sowie weiterer Klee- und Wicken-Arten.
Für die Falter stellen Luzerne, Wiesen-Klee und Wiesen-Flockenblume im Sommer wichtige Nektarquellen dar. Im Herbst sind gelbe Blüten wie z. B. Steifhaariger Löwenzahn, Doldiges- und Kleines Habichtskraut und Gewöhnliches Ferkelkraut wichtig. Unter den Gartenblumen werden Studentenblumen (Tagetes) angeflogen.[6]
Die Postillon fliegt von April, Mai bis in den späten Herbst in mehreren Generationen. Die Raupen der ersten Generation können von Juni bis Juli, die der zweiten Generation von August bis September angetroffen werden.[7]
Der Postillon, auch Postillion, Großes Posthörnchen, Gelbes Posthörnchen Wander-Gelbling/Wandergelbling oder Orangeroter Kleefalter (Colias croceus, Syn.: C. edusa), ist ein Schmetterling (Wanderfalter) aus der Familie der Weißlinge (Pieridae).
She foillycan veg 'sy chynney Pieridae ee Buighag ny shamrag (Colias croceus).
Ta'n çheu s'yrdjey airh dys buigh-jiarg. Ta oirr ghoo er ny skianyn as spot doo mysh mean y skian hoshee. Ta'n çheu s'inshley ny s'gilley, as mynghaa glass urree. Ta'n spoht doo cheddin ry-akin er y skian hoshee, agh ta mean gial echey ny keayrtyn. Ta spoht bane ec mean y skian s'jerree, as spot elley bane ny doo er-e-skyn, ny keayrtyn. Ny keartyn, ta spuit ghooey ec oirr ny skianyn s'inshley corrym rish jerrey ny h-oirrey s'yrdjey.
Ta spuit wuighey er oirr ghoo s'yrdjey ny mraane. Ta kuse jeu bane-wuigh er y çheu s'yrdjey, ayns ynnyd yn airh cadjin, as t'ad cur forma helice orroo. Ny yei shen, cha nel scansh eddyr oc; ta mean-chummaghyn ayn, as t'ad jeeaghyn dy vel y daah kyndagh rish tashid tra t'ad gaase, as çhymbyllaght s'çhirmey gientyn cummey s'gilley.
Rere cliaghtey Colias, cha nel ad skeaylley ny skianyn oc as ad nyn soie.
Ta buighag ny shamrag ry-akin er fie ny h-oarpey myr turryssagh souree, eer rish Loghlin. T'ee geddyn sliught 'syn Affrick Hwoaie, yn Oarpey yiass as yn Niar Meanagh. T'ee roshtyn yn Çhibbeyr 'sy hwoaie as yn Injey 'sy yiass. T'ee ry-akin ayns ny h-Inshyn Goaldagh dagh blein, bunnys, as t'ad geddyn sliught ayns shen. Ny keayrtyn, t'ee ry-akin cho foddey hwoaie as yn Ghallioo.
'Syn Oarpey yiass as yn Affrick Hwoaie, t'ad geddyn sliught er feie ny bleeaney. T'ad brey un ooh er duillag, as t'ad gaase dy tappee; ny keayrtyn, t'ad jannoo cryslid lurg mee. Ayns blein mie, foddee ad gientyn tree sheelogheyn 'sy vlein.
T'ad gee lossreeyn poanragh (Faboideae). Ayns ny h-Inshyn Goaldagh, ta shen goaill stiagh shamrag, alfalfey, as crouw chiyt Rangagh.
Flatrat e përparme të verdha - portokalli, buzës anësore kafe të errëta përshkruar me nervura të çelta (mashkulli) ose njolla të verdha (femra).
Flatrat e pasme të verdha, buzës anësore me bordurë të ngushtë kafe të errët. Hapësira e flatrave varion nga 33 - 35 mm. Takohet në mjedise me bimësi në lulëzim.
De Oranje Luzerneflinter (Colias croceus) is in soarte yn it skaai fan de Luzerneflinters (Colia).
De Oranje Luzerneflinter is in frij algemiene trekflinter dy't fan maaie oant oktober yn Nederlân wêze kin. Der binne soms jierren dat de flinter rûnom sjoen wurdt, mar it swiertepunt fan de waarnimmings leit yn it suden fan it lân en de kuststreek bylâns.
De wjuklingte is likernôch 22 oant 27 mm. De boppekant fan de wjuk is oranje mei giel. By de mantsjes is de dûnkere achterrâne oan de boppekant troch ljochte ieren trochbrutsen. De wyfkes binne oranje en hawwe oranje stippen yn de donkere efterrâne. De Oranje Luzerneflinter rêstet noait út mei sprate wjukken.
De earste flinters wurde sjoen yn maaie/juny. De neikommende generaasjes wurde sjoen begjin july oant begjin novimber.
De rûp wurdt likernôch 35 mm. It liif is grien, mei in dizige oranje streek der oer.
De Oranje Luzerneflinter (Colias croceus) is in soarte yn it skaai fan de Luzerneflinters (Colia).
Жолтиот поштар (Colias croceus) е пеперуга од семејството на пеперуги Белци.[2] Пеперугата ја има и во Македонија.
Сите овие напоменати форми се сметаат за синоними на жолтиот поштар.[1]
Жолтиот поштар е еден од најраспространетиот вид во Европа. Пеперугата се наоѓа во Северна Африка, голем дел од Европа, а во Азија живее до Сибир. Ја нема во Источна и Централна Азија.[2][6]
Оваа пеперуга е позната по својата миграција низ Европа и околните региони, особено по масовната миграција, најчесто при парење.
Овие пеперуги живеат во отворени простори, ливади, крајбрежни сртови и полиња. Пеперугата живее на надморска височина до 1600 метри.[4][7]
Жолтиот поштар има распон на крилјата од 46 до 54 мм.[7][8] Горниот дел на крилјата е во жолта боја со црни маргини на сите крилја. Често кога мирува крилјата се затворени и тешко може да се види црната маргина.[4]
Долниот дел на крилјата нема црни маргини и е во посветла боја. Предниот дел на крилјата имаат бела дамка. Женките,за разлика од мажјаците, имаат жолти точки по црната бордура на горната страна на крилјата.
Младите гасеници се жолто-зелени со црни глави. Подоцна тие стануваат темно-зелени. Куклите се зелени и имаат жолта линија.[9]
Возрасните единки летаат од март до октомври.[7] Во Јужна Европа и Северна Африка тие се парат во континуитет низ целата година. Јајцата се полагаат на растение. Една женка вообичаени полага до 600 јајца.[4]
Во топли предели гасениците растат брзо, а понекогаш стануваат кукли за време на еден месец. Куклата се развива од две до три седмици и во добри години има до три генерации годишно.[4]
Ларвите се хранат со растенијата: Trifolium pratense, Medicago sativa, Medicago lappacea, Medicago hispida, Medicago polymorpha, Medicago sulcata, Vicia, Lotus, Onobrychis, Astragalus, Colutea arborescens, Hippocrepis, и Anthyllis.[2]
Мажјак
Женка
Парење
Мажјак (горе), женка (доле)
Жолтиот поштар (Colias croceus) е пеперуга од семејството на пеперуги Белци. Пеперугата ја има и во Македонија.
Colias croceus, clouded yellow, is a small butterfly of the family Pieridae, that is, the yellows and whites.[2]
All said forms are usually considered synonyms of Colias croceus.[1]
_Colias_croceus_f._helice_-_Wyzyna,_Okolice_Polska_-_male_dorsal.jpg)
Colias croceus f. helice
.JPG)
Male
_female_Italy.jpg)
female
_mating_Bulgaria.jpg)
Mating
Mounted specimen. Male (up) and female (down)
Colias croceus is one of the most-widespread species in Europe. The common clouded yellow's breeding range is North Africa and southern Europe and eastwards through Turkey into the Middle East but it occurs throughout much of Europe as a summer migrant, in good years individuals reaching Scandinavia. In Asia, its range extends into central Siberia in the north and barely into India in the south; it is not found in Central Asia.[2][6]
This species is primarily an immigrant to the UK, originating from southern Europe and northern Africa.[4] In the UK they can be seen on the south coast almost every year in varying numbers, and regularly breed there. Occurrence in the rest of the UK varies considerably from year to year,[4] but they are increasingly observed as far north as Dumfries and Galloway. It has also been recorded in Ireland from the Raven, Co. Wexford,[7] to Belfast, Co. Down.[8]
A truly migratory European butterfly, this species is famous for occasional mass migrations and subsequent breeding, which are often referred to in the United Kingdom as "clouded yellow years". Notable clouded yellow years include 1877, 1947, 1983, 1992, 1994, 1996 and 2000.
These butterflies may live in any open area in the countryside, including downland, coastal cliffs and fields containing the caterpillar's host plants, at an elevation up to 1,600 metres (5,200 ft) above sea level.[4][9]
Colias croceus has a wingspan of 46–54 millimetres (1.8–2.1 in).[9][10] The upperside of the wings is golden to orange yellow with a broad black margin on all four wings and a black spot near the centre forewing. Usually these butterflies settles with its wings closed, consequently the black margin of the uppersides of the wings is difficultly visible.[4]
The underside lacks the black borders and is lighter, with a more greenish tint, particularly on the forewings. In the forewing underside is the same dark spot as on the upperside, but often with a light centre; the hindwing underside has a white centre spot, often with a smaller white or dark dot immediately above it. Sometimes, a row of black dots occurs on the underwings' outer margins, corresponding to where the black border ends on the upperside. Females differ from the males in having yellow spots along the black borders on the upperside.
In flight, Colias croceus is easily identifiable by the intense yellow colouring, much brighter than that of the lemon-yellow male common brimstone which also lacks black markings. Like all Colias species they never open their wings at rest.
In a small proportion of females (about 5%) the golden upperside colouration is replaced by a pale cream colour. These females have been distinguished as form helice. The pale form helice does not seem to be that distinct as intermediates exist and the variation is to some extent related to humidity during development, with dryer conditions producing paler colouration. These pale forms helice can be confused with Berger's clouded yellow (Colias alfacariensis) and the rarer Pale clouded yellow (Colias hyale).[9] Even the palest C. croceus tends to have more black on the upperside however, in particular on the hindwings.
Young caterpillars are yellow-green, with a black head. Later they become completely dark green, with a white red spotted lateral line after the third moult. The pupae are green and have a yellow side stripe.[11]
This species is rather similar to Colias myrmidone, Colias chrysotheme, Colias erate, Colias hyale, Colias alfacariensis, Colias caucasica, Colias aurorina.[12]
Adults fly from March to October.[9] In southern Europe and North Africa they breed continuously throughout the year. Eggs are laid singly on food plant leaves. Usually an extraordinary number of eggs – up to 600 – are laid from a single female.[4]
The caterpillars grow fast in warm weather, sometimes pupating within a month. Caterpillars have 4 moults in total.[4] The pupa remains attached to a foodplant stem by a silk girdle. Pupation lasts for two or three weeks and in good years there can be as many as three generations per year,[4] with adults still on the wing at the beginning of November.
Larvae feed on a variety of leguminous plants, namely Faboideae (Trifolium pratense, Medicago sativa, Medicago lappacea, Medicago hispida, Medicago polymorpha, Medicago sulcata, Vicia, Lotus, Onobrychis, Astragalus, Colutea arborescens, Hippocrepis, and Anthyllis species).[2] In the UK wild and cultivated clovers (Trifolium) and alfalfa (Medicago sativa) are favourites; less frequently, common bird's-foot trefoil Lotus corniculatus is eaten.
Adults feed primarily on nectar of thistles (Cirsium spp. and Carduus spp.), knapweeds (Centaurea spp.), dandelion (Taraxacum), fleabane (Pulicaria dysenterica), marjoram (Origanum vulgare), ragwort (Senecio jacobaea), and vetches (Vicia spp.).[4]
Colias croceus, clouded yellow, is a small butterfly of the family Pieridae, that is, the yellows and whites.
La mariposa Colias croceus es una especie de la familia Pieridae, que fue descrita originalmente, con el nombre de Papilo croceus, por Geoffroy Saint-Hilaire, en 1785, en París (Francia). Es muy similar a la especie denominada Colias alfacariensis.[1]
Alas anteriores de color amarillo-naranja en su anverso, con fimbrias rosadas, con borde en banda negra, y una mancha negra destacada en su interior. Reverso amarillo-anaranjado uniforme, con mancha plateada. Las alas posteriores son amarillo-azufrado, con varias manchas pardas, entre las que destaca una con núcleo dorado. La hembra es muy similar al macho, con carácter general, aunque hay un morfotipo en el que el color de fondo de las alas es blanco-verdoso. Es una especie de mariposa tendente a posarse siempre con las alas cerradas.
Es polivoltina, se reproduce tres o hasta cuatro veces al año (aproximadamente en abril, julio y octubre), siendo invernantes las larvas de la última generación. La puesta se realiza sobre hojas de plantas muy diversas, sobre todo Trifolium y Medicago sativa, entre otras.
Es una especie extendida por toda Europa y África del norte. En España y Portugal es muy frecuente. Se extiende hasta el Asia Menor, el oeste de la India y Siberia. Es migratoria, algunos años tiene numerosas migraciones en masa en Europa, por ejemplo en los años 1877, 1947, 1983, 1992, 1994, 1996 y 2000.[2][3][4][5]
Suele vivir en zonas soleadas y vegetadas, e incluso en zona de cultivo, llegando hasta cierta altura (2.000 m). Solo están ausentes de zonas boscosas. Es muy usual en los macizos montañosos de tipo calizo, y menos abundantes, aunque frecuentes, en montañas más elevadas, como Sierra Nevada.
La mariposa Colias croceus es una especie de la familia Pieridae, que fue descrita originalmente, con el nombre de Papilo croceus, por Geoffroy Saint-Hilaire, en 1785, en París (Francia). Es muy similar a la especie denominada Colias alfacariensis.
Kolia arrunta (Colias croceus) Pieridae familiako tximeleta ezaguna da. Izenak dioen bezala, tximeleta arrunta da Euskal Herrian, eta ia txoko guztietan aurki daiteke. Generokideetatik bereiztea nahiko zaila izan ohi da, ez baitute espezie bakoitza identifikatzeko baliagarria den ezaugarri bereizgarri deigarririk. Hala ere, Colias guztien artean ugariena espezie hau da. Apiriletik azarora bitartean ikus daiteke hegan Euskal Herrian, eta espezie migratzailea da.
Tamaina ertain-txikiko tximeleta da. 40-55 mm-ko hego-zabalera du, eta aurreko hegoak 2,8 mm neurtzera irits daitezke. Pausatzen denean, hegoak elkarren kontra itxi ohi ditu, eta ondorioz, hegoen behealdea erakusten du. Ohitura horrek asko zailtzen du espeziearen identifikazioa.
Hegoen goialdea urre-laranja kolorekoa da, eta lau hegoen kanpoaldean orban beltz nabarmenak ikus daitezke. Orban horiek handiagoak izan ohi dira emeetan, eta orban horiak izaten dituzte beltz handiaren barruan . Aurreko hegoetan, gainera, orban beltz txiki bana ageri ohi dira. Atzeko hegoen barnealdea grisaxka da, eta erdialdean laranja argi koloreko orban bana ikus daiteke.
Hegoen behealdearen kolorea goialdearena baino askoz ere argiagoa da; hori-berdexka kolorekoa izaten da, eta ez da ertzetako orban beltz handirik nabarmentzen. Hori beharrean, bi hegoen kanpoaldean indar handirik gabeko hainbat orban ilun agertu ohi dira. Aurreko hegoen erdialdea horia da, eta ertza berdexka. Horrez gain, hegoaren goialdean bezala, behealdean ere orban beltz txiki bana ikus daiteke, baina horiek erdigune argia izaten dute. Atzeko hego berdexka izan ohi da, eta haren erdialdean ingerada marroiak dituzten ondoz ondoko bi orban zuri nabarmentzen dira; bata handia, eta bestea, txikia.
Hegoetako orbanetan eta koloreetan oinarrituta, oso zaila da espezie hau gainerako generokideetatik bereiztea. C. hylaeren aurreko hegoen azpialdea zuriagoa izan ohi da, baina orokorrean, hegoak itxita dituztenean identifikazioa ia ezinezkoa da.
Bestalde, Colias generotik kanpo, oso espezie gutxirekin nahas daiteke; Gonepteryxekin, agian. Azken horiek, ordea, ez dute orban beltzik hegoen goialdearen kanpoaldean eta hegoak puntazorrotzak eta berdeak dira –orbanik gabeak–.
Kolia arruntak banaketa zabala du ipar hemisferioan. Ipar Amerikan, Europa hegoaldean, Afrika iparraldean, Ekialde Hurbilan, Siberia erdialdean eta Indian aurki daiteke, baina ez da alerik aurkitu Asia erdialdean. Aipatutako lurralde horietan parekatzen den arren, espezie migratzailea denez, zenbait urtetan Eskandinaviaraino iritsi izan da.
Aipatutako lurraldeez gain, Ozeano Atlantikoko Madeiran, Azoreetan, Kanarietan eta Mediterraneoko uharteetan ere bizi da espezie hau.
Euskal Herrian lurralde guztian aurki daiteke.
Beldarrak, landare lekadun belarkarez elikatzen direnez, zelaietan bizi ohi dira. Tximeletak ere antzerako habitatak ibili ohi dituzte; larreak, alegia. Itsas mailatik 2.000 metroko altueraraino ikusi izan den espeziea da.
Emeak landare fabazeoen loreen gainean banaka-banaka jartzen ditu arrautzak. Arrautzatik jaiotzen diren beldarrek landare horiek jaten dituzte. Hasiera batean, fruitu eta lore gazteak jaten dituzte, eta hazi ahala, landarearen gainerako atalak ere irensten dituzte. Beldar-faseak 4-7 aste iraun ohi ditu.
Beldarrek landare belarkara horien zurtoinei itsatsita sortzen dituzte krisalidak. Urteko lehen belaunaldietako aleek 2-3 aste behar izaten dituzte metamorfosia gauzatzeko. Azken belaunaldian sortutako aleek, ordea, fase horretan igarotzen dute negua.
Hainbat tximeleta-belaunaldi sortzen ditu espezie honek. Lehenengoak apirila-maiatza inguruan hasten dira hegan, eta 2-3 belaunalditan sortutako aleak udazkenera arte ikusten dira.
Espezie migratzailea da, eta zenbaitetan, talde handietan ibilbide luzeak egiten ditu udaberrian, hegoaldetik iparraldera. Migrazio masiboak gertatu izan diren urte horiei Erresuma Batuan Urte hori lainotsu izena eman izan zaie, eta 1877, 1947, 1983, 1992, 1994, 1996 eta 2000 urtean jazo ziren.
Beldarrak Fabaceae familiako landare belarkaretaz elikatzen dira. Hirusta gorria (Trifolium pratense) eta hirusta zuria (Trifolium repens) izan ohi dira landare gustukoenak, baina zalkeetaz (Vicia sp.) eta uso-belarretaz (Medicago sp.¡¡) ere elikatzen dira.
IUCNren arabera, kontserbazio-egoera onean dagoen espeziea da.
Kolia arrunta (Colias croceus) Pieridae familiako tximeleta ezaguna da. Izenak dioen bezala, tximeleta arrunta da Euskal Herrian, eta ia txoko guztietan aurki daiteke. Generokideetatik bereiztea nahiko zaila izan ohi da, ez baitute espezie bakoitza identifikatzeko baliagarria den ezaugarri bereizgarri deigarririk. Hala ere, Colias guztien artean ugariena espezie hau da. Apiriletik azarora bitartean ikus daiteke hegan Euskal Herrian, eta espezie migratzailea da.
Etelänkeltaperhonen (Colias crocea) on kaaliperhosten heimoon ja keltaperhosten alaheimoon kuuluva keskikokoinen päiväperhonen. Laji esiintyy palearktisella alueella.
Etelänkeltaperhosen etusiiven pituus on yleensä 22–28 mm. Suomessa on mitattu siipien kärkiväliksi 40–47 mm. Siipien yläpinnan pohjaväri on punankeltainen. Siipien reunassa on leveät mustat reunajuovat. Naaraalla on mustassa reunajuovassa keltaisia täpliä, koiraalla erottuu reunajuovassa erityisesti lähellä etusiiven kärkeä keltaisia siipisuonia.[1]
Takasiipien alapinta ja etusiiven alapinnan ulkoreuna ovat vihertävänkeltaisia. Takasiiven alapuolella on kaksiosainen valkoinen ja punareunainen diskoidaalitäplä.
Etelänkeltaperhosella tunnetaan myös värimuoto f. helice, jolla siipien yläpinnan pohjaväri on vihertävänvalkoinen. Muoto tulee näkyviin vain naarailla.
Etelänkeltaperhosen levinneisyysalue ulottuu Afrikan pohjoisosista Euroopan keski- ja eteläosien kautta idässä Iraniin saakka.[2] Laji esiintyy Euroopan pohjoisosissa vain vaeltajana ja kesänviipyjänä.
Suomessa etelänkeltaperhonen on hyvin harvinainen vaeltaja, jota on silloin tällöin tavattu maan eteläosissa. Vuonna 2010 laji tavattiin Suomessa ensimmäistä kertaa seitsemään vuoteen[3]. Joinakin kesinä laji on myös lisääntynyt Suomessa. Suomen havainnot on tehty heinä-elokuussa[4][5].
Etelänkeltaperhosen elinympäristöä ovat avoimet kulttuuriympäristöt, niityt, puutarhat, pellonreunat ja nummet noin 2 000 metrin korkeuteen asti.[2] Laji talvehtii toukkana. Toukalla ei ole kuitenkaan varsinaista lepovaihetta, vaan se syö ja kasvaa joulu–tammikuussa hitaasti. Tämä estää lajin leviämisen pysyvästi alueille joilla talvi estää ravinnonsaannin.
Lentoaika on huhtikuusta alkaen marraskuuhun useana sukupolvena.[2]
Toukan ravintokasveja ovat mailaset (Medicago), apilat (Trifolium), virnat (Vicia), esimerkiksi hiirenvirna (Vicia cracca), mesikät (Melilotus) ja maitteet (Lotus).[2][6]
Etelänkeltaperhonen (Colias crocea) on kaaliperhosten heimoon ja keltaperhosten alaheimoon kuuluva keskikokoinen päiväperhonen. Laji esiintyy palearktisella alueella.
Colias crocea
Le Souci (Colias crocea ou Colias croceus) est une espèce paléarctique de lépidoptères (papillons) migrateurs de la famille des Pieridae et de la sous-famille des Coliadinae.
L'imago du Souci est un papillon de taille moyenne, dont l'envergure varie de 42 à 54 mm. Le dessus des ailes a un fond jaune orangé avec une tache discoïdale noire à l'aile antérieure, une tache discoïdale orangée à l'aile postérieure, et une épaisse bordure noire aux quatre ailes. Chez la femelle, cette bordure contient des taches jaunes. Le dessous des ailes est jaune avec des taches discoïdales et quelques taches postdiscales sombres.
Chez les femelles de la forme helice, la couleur de fond des ailes est blanc crémeux et non jaune orangé. On estime la fréquence de cette forme de 5 à 10 % dans toutes les populations[réf. souhaitée].
Le Souci a un vol rapide et se pose toujours ailes fermées.
Dessus et dessous d'un mâle.
Dessous d'une femelle à contre-jour, montrant par transparence les taches jaunes dans la bordure noire du dessus.
Accouplement.
Le Souci peut être confondu avec d'autres espèces du genre Colias. Il partage notamment avec le Vermeil (Colias aurorina), le Safrané (Colias myrmidone), l'Orangé (Colias chrysotheme) et le Corallin (Colias caucasica balcanica) le fait d'avoir le dessus des ailes jaune-orangé, mais ces derniers ont des aires de répartition plus restreintes et sont notamment absents d'Europe de l'Ouest. Quand il est posé ailes repliées, le Souci est également difficile à distinguer du Fluoré (Colias alfacariensis) ou du Soufré (Colias hyale).
Les œufs sont jaune clair, deviennent roses et éclosent rapidement, donnant naissance à des chenilles vertes à poils blanchâtres, ornées d'une bande blanche à points orange et noirs sur le côté[4]. L'été, elles se nymphosent au bout d'un mois. La chrysalide est, elle aussi, vert vif avec une raie jaune.
Le Souci est multivoltin et ses imagos volent d'avril à octobre. Il hiverne sous forme de chenille.
Les plantes hôtes de la chenille sont des légumineuses, dont la luzerne et le trèfle.
Le Souci se rencontre dans l'Ouest de l'écozone paléarctique : en Afrique du Nord, au Moyen-Orient jusqu'en Iran, et dans toute l'Europe sauf le Nord de la Scandinavie. Il est autochtone dans les régions tempérées du pourtour méditerranéen, et migre au printemps vers l'Europe[5]. Sa présence est signalée dans tous les départements de France métropolitaine[6].
L'espèce affectionne les friches fleuries, jusqu'à environ 2 200 m d'altitude.
L'espèce actuellement appelée Colias crocea a été décrite par l'entomologiste français Étienne Louis Geoffroy en 1785, sous le nom initial de Papilio croceus[7].
Elle souvent appelée Colias croceus, mais certains auteurs considèrent cette combinaison comme fautive car l'adjectif latin croceus (-a, -um) doit être accordé avec le nom féminin Colias[8].
L'espèce n'a pas de statut de protection particulier en France[9].
Ce papillon figure sur un timbre-poste de la République démocratique allemande de 1964 (valeur faciale : 25 pfennigs).
Colias crocea
Le Souci (Colias crocea ou Colias croceus) est une espèce paléarctique de lépidoptères (papillons) migrateurs de la famille des Pieridae et de la sous-famille des Coliadinae.
La crocea o limoncella (Colias croceus (Geoffroy in Fourcroy, 1785)) è un lepidottero diurno appartenente alla famiglia Pieridae, diffuso in Eurasia e Nordafrica.[1][2]
_mating_Bulgaria.jpg)
.jpg)
_male_underside_2.jpg)
La crocea o limoncella (Colias croceus (Geoffroy in Fourcroy, 1785)) è un lepidottero diurno appartenente alla famiglia Pieridae, diffuso in Eurasia e Nordafrica.
Stepinis gelsvys (lot. Colias croceus, angl. Clouded Yellow) – baltukų (Pieridae) šeimos drugys. Tai labai reta rūšis Lietuvoje, atskrenda iš pietinių kraštų (Vidurio Europos, Mažosios Azijos). Patinas oranžinis, sparnų išorinis pakraštys rudas, su geltonomis gyslelėmis. Patelės oranžinės, užpakaliniai sparnai su ryškiomis apvaliomis oranžinėmis dėmėmis.
Stepinis gelsvys (lot. Colias croceus, angl. Clouded Yellow) – baltukų (Pieridae) šeimos drugys. Tai labai reta rūšis Lietuvoje, atskrenda iš pietinių kraštų (Vidurio Europos, Mažosios Azijos). Patinas oranžinis, sparnų išorinis pakraštys rudas, su geltonomis gyslelėmis. Patelės oranžinės, užpakaliniai sparnai su ryškiomis apvaliomis oranžinėmis dėmėmis.
De oranje luzernevlinder (Colias croceus) is een dagvlinder uit de familie Pieridae, de witjes.
De oranje luzernevlinder komt voor op klaver- of luzernevelden. De rupsen leven ook op talrijke andere soorten van de vlinderbloemigen. Het is een Midden- en Zuid-Europese soort die als trekvlinder ook noordelijker kan worden aangetroffen. In Nederland kunnen de aantallen per jaar heel verschillend zijn.
De vliegtijd is van maart tot en met november.
Op de foto rechtsboven is een mannelijk exemplaar weergegeven, het vrouwtje heeft eenzelfde tekening op de vleugels maar die zijn lichter geel van kleur (zie rechtsonder).
De vlinder komt voor op een postzegel uit de DDR uitgegeven in 1964.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Colias croceus op Wikimedia Commons. De oranje luzernevlinder (Colias croceus) is een dagvlinder uit de familie Pieridae, de witjes.
De oranje luzernevlinder komt voor op klaver- of luzernevelden. De rupsen leven ook op talrijke andere soorten van de vlinderbloemigen. Het is een Midden- en Zuid-Europese soort die als trekvlinder ook noordelijker kan worden aangetroffen. In Nederland kunnen de aantallen per jaar heel verschillend zijn.
De vliegtijd is van maart tot en met november.
Op de foto rechtsboven is een mannelijk exemplaar weergegeven, het vrouwtje heeft eenzelfde tekening op de vleugels maar die zijn lichter geel van kleur (zie rechtsonder).
Vandregulvinge (Colias croceus) er en dagaktiv sommerfugl i gruppen hvitvinger. Den norske vinteren er for kald for vandregulvingen og larver klarer ikke overvintringen i Norge på grunn av det kjølige klimaet. Hvert år kommer nye sommerfugler migrerende fra lengre sør i Europa.
Kjønnene er ganske like. Vingeoversiden har lyst gul-orange grunnfarge. Hos hunnen er den mer skitten (mørk pudret), men er renere hos hannen. Langs vingeranden, et fint rødlig tynt bånd eller kant (frynser). Innenfor et mørkere brun-svart felt som sprer seg over hele vingespissen. I dette feltet finnes det hos hunnen noen lysere gule flekker. Framvingens diskalflekk er mørk og markert. Noe av bakvingen er mørkt grønnlig-gult pudret, særlig nær kroppen. Vingens overside har en klar rødorange diskalflekk.
Vingespennet er mellom 44 og 50 millimeter.
Vandregulvinge kan ligne på mjeltgulvinge, men de har helt forskjellig utbredelsesområde.
Kroppen har et ytre skjelett (hudplater) som holder de bløte indre organer på plass. Det ytre hudskjelettet er bygd opp for det meste av kitin. Brystet og bakkroppen er brunsvart og lite håret på oversiden. Undersiden har tett hårbekledning av lyse grå-grønne hår.
Sommerfuglene skiller seg fra de fleste andre insektene ved at munnen ikke har kjever og lepper, men en lang sugesnabel (proboscis) mellom palpene. Den er rullet opp i en spiral, mellom palpene, under hodet, når den ikke er i bruk. Fasettøynene er mørke. Antennene sitter over og helt inntil fasettøynene. Antennene er trådformet og består av sylindriske ganske like ledd. Antenneklubben er flat eller skålformet slik som hos alle dagsommerfuglene. På beina finnes også sanseorgan som gir informasjon om hva sommerfuglen sitter på. Hunner bruker disse sansene for å finne riktig næringsplante, hvor den kan legge sine egg.
Bakkroppens indre organer består av fordøyelsesorganer, forplantningsorganer og åndedrett. Åndedrettet hos sommerfugler foregår ikke ved lunger, men ved at luft hentes inn og ut av kroppen gjennom små hull i hudskjelettet (spirakler). I kroppen er det et svært finmasket system av trakéer som leder oksygenet til kroppens vitale deler. En blodvæske som sirkulerer i kroppen, pumpes rundt av et avlangt rørformet hjerte. Brystpartiet består for det meste av vingenes muskulatur. Sanseorganer, for syn, smak og lukt er stort sett plassert i hodet. Nervesystemet består av en bukmarg med to nervestrenger og én nerveknute (ganglion) i hvert kroppssegment. Den første nerveknuten, som ligger foran munnåpningen, er spesielt stor og omtales som hjerne.
Egget er orange, rundt eller ovalformet med noen fine lengderibber.
Larven har generelt tykk hud og er ganske hardføre. Den er grønnlig på farge, med en lysere gul lengdestripe. Bak hodet, på bryststykket, som består av tre ledd, er det tre par bein. Lengre bak har larvene noen vorteføtter, som ikke er egentlige bein, men utvekster larven kan bruke til å holde seg fast. Lengst bak har den en analfot.
Larvens hode består av en hard hodekapsel med noen punktøyne. Under øynene er det noen små antenner larven bruker til å finne riktig føde. Larvens bakkropp består nesten bare av fordøyelsessystemet. Dette er ganske kort og mye av maten larven spiser passerer før all næringen er tatt opp. Avføringen kommer ut som små kuler helt bakerst på kroppen. Larvene ånder gjennom åpninger i hudskjelettet (spirakler), langs kroppens sider.
Puppen er plassert stående eller oppreist, og er festet i anal-enden mot underlaget. Den holdes oppe ved et magebelte av spinntråder. Den har én spiss i hodeenden, ikke to som hos svalestjerter.
Vandregulvinge foretrekker lokaliteter med blålusern (Medicago sativa). Den norske vinteren er for kald og larver kan ikke overvintre i Norge på grunn av det kjølige klimaet. Hvert år kommer nye sommerfugler migrerende fra lengre sør i Europa.
Flygetiden er fra tidlig om våren. I Norge kan den komme som immigrant allerede i slutten av mai, men er vanligst senere på sommeren.
Om natten og i overskyet vær hviler sommerfuglen. Vingene holdes sammenlagt opp og ut fra kroppen, noe som gir sommerfuglen en viss kamuflasje og beskyttelse. De voksne lever av nektar de suger opp fra blomstene på ulike planter (urter). Sugesnabelen, på hodets underside, gir sommerfuglen mulighet til å nå inn i dype blomster for å suge til seg nektar. Sugesnabelen gjør at sommerfugler er avhengig av flytende føde.
Parringen skjer ved sammenkobling mellom de to kjønnene. Under parring utskiller hannene en duft fra små duftskjell på vingene, dette kan være med å gjøre hunnen mer villig til å parres. Om et par forstyrres under parring, flyr vanligvis hannen, mens hunnen blir hengende passivt. Hunner som har parret seg inntar ofte en spesiell stilling, hvor vingene holdes noe flat og utbredt, mens bakkroppen løftes opp.
Larven er radikalt forskjellige fra de voksne, både i levevis og i kroppsbygning. Den lever som plantespiser på vikker (Vicia), kløvere (Trifolium) og lusern (Medicago sativa). Larven overvintrer og forpupper seg om våren.
Larvens kroppstemperatur er mellom 35 og 38 grader C°. Ved lavere temperatur blir larven inaktiv. Derfor krever larver hos dagsommerfugler gjerne sollys for å være aktive. Om det blir for varmt regulerer larven temperaturen ved å oppsøke skygge.
Vandregulvinge tilhører gruppen av insekter med fullstendig forvandling (holometabole insekter), som gjennomgår en metamorfose i løpet av utviklingen. Mellom larvestadiet og det voksne stadiet er et puppestadium, en hvileperiode, der sommerfuglens indre og ytre organer endres. Larvens bøyelige og myke kropp omdannes til en puppe med hardt skall. Når skallet er hardt begynner omdanningen fra larve til den voksne (imago) sommerfuglen. De indre organer brytes i varierende grad ned til en cellemasse. En omorganisering skjer og dyret bygges opp igjen. Puppeperioden varierer etter temperaturen, vanligvis mellom to til fire uker.
Vandregulvinge finnes i Nord-Afrika, Syd-Europa til Ural. Til Norden kommer den som immigrant og kan finnes i sørøstlige Norge langs kysten til Kristiansand. Den er funnet i Skottland og på Færøyene.
Vandregulvinge (Colias croceus) er en dagaktiv sommerfugl i gruppen hvitvinger. Den norske vinteren er for kald for vandregulvingen og larver klarer ikke overvintringen i Norge på grunn av det kjølige klimaet. Hvert år kommer nye sommerfugler migrerende fra lengre sør i Europa.
Costo capìtol a l'é mach në sboss. Da finì.
La ruva a viv an dzora a Leguminosae. Tre o quatr generassion a l'ann. La farfala a vòla da avril a otober.
A viv an tuta Italia e ìsole, da la pian-a a la montagna.
Costo capìtol a l'é mach në sboss. Da finì.
AmbientLa ruva a viv an dzora a Leguminosae. Tre o quatr generassion a l'ann. La farfala a vòla da avril a otober.
DistribussionA viv an tuta Italia e ìsole, da la pian-a a la montagna.
Szlaczkoń sylwetnik[1] (Colias crocea) – gatunek motyla dziennego z rodziny bielinkowatych (Pieridae).
Wierzchnia strona ciała zabarwiona jest żółtopomarańczowo z czarnym brzegiem wszystkich 4 skrzydeł oraz również czarną plamką nieopodal środka skrzydła przedniego. Spodnia strona nie posiada natomiast czarnego zabarwienia brzegów, ogólnie jest jaśniejsza z pojawiającym się zwłaszcza na skrzydłach przednich zielonkawym odcieniem. Po ich spodniej stronie także ujrzeć można czarną plamkę, może mieć ona jednak jasny środek. Z kolei skrzydło tylne ma na spodzie plamkę białą, nad którą zwykle widnieje biała albo i czarna kropka. Czasami obecny jest także rząd czarnych cętek.
Samice różnią się samców posiadaniem rzędu żółtych kropek na czarnym brzegu skrzydeł. Niewielka ich część zabarwiona jest na kolor bladokremowy, a nie złotawy, jak ma to zwykle miejsce. Odróżniano je jako tzw. formę helice, ale sądzi się raczej, że bladszy kolor jest wynikiem bardziej suchych warunków.
Podczas lotu motyla tego łatwo odróżnić dzięki intensywnie żółtej barwie, jaśniejszej niż u latolistka cytrynka (Gonepteryx rhamni). Blade samice można pomylić z C. hyale i C. C. sareptensis. Jednak nawet najbledsza samica z gatunku C. crocea posiada czarny deseń, zwłaszcza na tylnych skrzydłąch.
Zwierzę to rozmnaża się w północnej Afryce i południowej Europie, na wschodzie zaś aż po Turcję. W Europie pojawia się zwykle w lecie, przy czym przy dobrej pogodzie pojedyncze osobniki można spotkać nawet w Skandynawii. W Azji zapuszcza się aż po Syberię i do Indii, jednakże w Azji Środkowej nie spotyka się tego motyla.
To migrujące zwierzę znane jest z masowych przelotów i kolejnych sezonów rozrodczych zwanych w Wielkiej Brytanii "clouded yellow years". Warte wspomnienia były te w latach 1877, 1947, 1983, 1992, 1994, 1996 i 2000.
W Afryce półnicnej i na południu Europy owady te rozmnażają się cały rok. Jaja składane są pojedynczo na liściach roślin. Gąsienice przy ciepłej pogodzie rosną szybko i przepoczwarzają się po miesiącu. Trwa to kolejne 2 albo 3 tygodnie, co oznacza, że w jednym roku mogą powstać więcej niż 3 pokolenia, gdy dorosłe latają jeszcze na początku listopada.
Owady te zjadają rośliny strączkowe, Faboideae. Na Wyspach Brytyjskich szczególnie lubią koniczynę i lucernę siewną, rzadziej spożywają komonicę zwyczajną.
Colias croceus f. deserticola Verity, 1909
Colias croceus f. helice
Colias croceus f. helicina Oberthür, 1880
Colias croceus f. mediterranea Stauder, 1913
Colias edusa (Fabricius, 1787) (non Fabricius, 1777: Pontia edusa)
Colias edusa f. obsoleta Grüber, 1929
Papilio croceus Fourcroy, 1785
Papilio edusa Fabricius, 1787 (non Fabricius, 1777: Pontia edusa)
Samiec
Żeńska forma helice
Spodu skrzydła - Colias croceus (♀)
Osobnik blady w Indiach
Szlaczkoń sylwetnik (Colias crocea) – gatunek motyla dziennego z rodziny bielinkowatych (Pieridae).
Colias croceus é uma espécie de insetos lepidópteros, mais especificamente de borboletas conhecidas por Maravilha[1] pertencente à família Pieridae.
A autoridade científica da espécie é Fourcroy, tendo sido descrita no ano de 1785.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Colias croceus é uma espécie de insetos lepidópteros, mais especificamente de borboletas conhecidas por Maravilha pertencente à família Pieridae.
A autoridade científica da espécie é Fourcroy, tendo sido descrita no ano de 1785.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Colias croceus f. deserticola Verity, 1909
Colias croceus f. helice
Colias croceus f. helicina Oberthür, 1880
Colias croceus f. mediterranea Stauder, 1913
Colias edusa (Fabricius, 1787) (non Fabricius, 1777: preoccupied)
Colias edusa f. obsoleta Grüber, 1929
Papilio croceus Fourcroy, 1785
Papilio edusa Fabricius, 1787 (non Fabricius, 1777: preoccupied)
Navadni senožetnik (znanstveno ime Colias croceus) je dnevni metulj iz družine belinov.
Navadni senožetnik meri preko kril med 40 in 52 mm in ima zgornjo stran kril oranžno rumene barve. Ob zunanjem robu zgornje strani kril ima ta vrsta širok črn pas. Ta je pri samcih prekinjen z rumenimi žilami, samice pa imajo na sredi tega pasu rumene lise. Na sredini sprednjega para kril je črna pega, na sredini zadnjega para pa se nahaja svetla lisa v obliki številke osem[1]. Obstaja tudi barvna oblika te vrste, pri kateri imajo samice zgornjo stran bledo rumene do zelenkasto bele barve, ta oblika pa se imenuje tip helice.
Metulji te vrste pri počitku nikoli ne razprejo kril.
Ta vrsta metuljev je razširjena po Severni Afriki, južni Evropi, preko Turčije do Bližnjega vzhoda. Poleti se pojavlja tudi v celinski Evropi, občasno pa tudi v Skandinaviji. Razširjen je tudi v Aziji, kjer ga na severu najdemo do Sibirije, na jugu pa do severnega dela Indije.
Navadni senožetnik je hiter letalec, ki se seli na velike razdalje. V Sloveniji ga je moč opaziti med aprilom in novembrom od morja do visokogorskih pašnikov. Najbolje se počuti na toplih travnikih.
Ta vrsta se skozi leto pojavlja v več generacijah, samice pa jajčeca odlagajo na gostiteljske rastline posamično. Gosenice se hitro razvijajo in se lahko zabubijo že po enem mesecu od izvalitve. Iz bube se lahko po dveh do treh tednih razvijejo odrasli metulji. V Sloveniji se gosenice prehranjujejo predvsem z listi rastlinskih vrst iz družine metuljnic (Fabaceae), v glavnem iz rodov meteljka (Medicago), detelja (Trifolium), nokota (Lotus), šmarna detelja (Coronilla), ranjak (Anthyllis) in turška detelja (Onobrychis)[1].
Navadni senožetnik (znanstveno ime Colias croceus) je dnevni metulj iz družine belinov.
Rödgul höfjäril, Colias croceus, är en fjärilsart i familjen vitfjärilar. Vingspannet varierar mellan 44 och 50 millimeter, på olika individer.[1]
Ovansidan är orangegul, något gråorange på bakvingen, med breda mörkbruna ytterkanter. Honan har i dessa mörkbruna kanter gula fläckar. På framvingen finns en mörkbrun fläck och på bakvingen en mörkare orange fläck. Undersidan är ljusare orangegul med gröntonad bakvinge och gröntonad ytterkant på framvingen. Framvingen har några mörkbruna fläckar och bakvingen en större och en mindre vit fläck inringade med brunt. Hos honorna förekommer en vit form vars framvinge på undersidan är vit och har en gul vingspets. Larven är blågrön med en ljus längsgående rand med röda fläckar på sidan och blir upp till 30 millimeter lång.[2]
Hanens undersida.
Hona, form helice
Värdväxter, de växter larven äter av och lever på, är olika ärtväxter, till exempel arter i klöversläktet, lusernsläktet, käringtandssläktet och vedelsläktet.[3][4]
Flygtiden, den period när fjärilen är fullvuxen, imago, infaller mellan juni och september.[2]
Den rödgula höfjärilen finns i norra Afrika, södra och centrala Europa, Mindre Asien, Iran och västra Sibirien.[3] På somrarna flyttar den norrut och har påträffats så långt norrut som Färöarna. I Norden förekommer den tillfälligtvis i Danmark, sydligaste Norge, i Sverige upp till Uppland samt vid Finska viken i Finland.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Rödgul höfjäril.
Rödgul höfjäril, Colias croceus, är en fjärilsart i familjen vitfjärilar. Vingspannet varierar mellan 44 och 50 millimeter, på olika individer.
Sarı azamet (Colias croceus), sonbahar renklerine sahip bu kelebeğin kanat açıklığı 4–5 cm civarındadır. Kanatlarını kapalı tuttuğunda yaprağa benzemesi sayesinde kendini yemek isteyen kuşlara karşı korunur. En belirgin özelliklerinden biri olan kanat üstü koyu çizgileri ise yalnızca uçtuğu zamanlarda görülebilmektedir. Kuzey Afrika ve Güney Avrupa menşeli bu tür birçok ortamda yaşayabilir.
Wikimedia Commons'ta Sarı azamet ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Sarı azamet ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. 
Kelebek ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Sarı azamet (Colias croceus), sonbahar renklerine sahip bu kelebeğin kanat açıklığı 4–5 cm civarındadır. Kanatlarını kapalı tuttuğunda yaprağa benzemesi sayesinde kendini yemek isteyen kuşlara karşı korunur. En belirgin özelliklerinden biri olan kanat üstü koyu çizgileri ise yalnızca uçtuğu zamanlarda görülebilmektedir. Kuzey Afrika ve Güney Avrupa menşeli bu tür birçok ortamda yaşayabilir.
Вид поширений в Західній, Південній та Центральній Європі, Північній Африці та Західній Азії. Ареал виду протягується від Марокко та Іспанії до Ірану та Уральських гір. У посушливі роки метелики можуть залітати у північні регіони — Велику Британію, Скандинавію та Сибір.
У самця довжина переднього крила 23—27 мм. Крила зверху яскраво-помаранчеві. Переднє крило зверху з широкою чорною облямівкою, яка у привершинній області пересічена світлими жилками і чорною овальною дискальною плямою. Заднє крило зверху з чорною облямівкою, що перетинається світлими жилками та насиченим сірим нальотом, на тлі якого виділяється велика помаранчева подвійна дискальна пляма. Бахрома крил рожева.
У самиці довжина переднього крила 24—28 мм. Крила зверху жовто-помаранчеві, з широкою чорною облямівкою, що містить розмиті сірі плями; переднє крило зверху з великою чорною дискальною плямою, заднє — з яскравою помаранчевою великою подвійною дискальною плямою на тлі помітного сірого затемнення. Бахрома крил рожева.
Гусениці темно-зелені, смуги на тілі білуваті або червонуваті, з жовтими плямами.
Метелики літають з травня по жовтень. Трапляються на луках, степових ділянках, полях, узліссях, обабіч доріг. У рік буває 2—3 покоління. Самиця відкладає яйця поштучно на верхню сторону листя кормових рослин. Яйця веретеноподібної форми, блідо-зелені. На другий день вони стають помаранчевими, а перед вилупленням — бурими. Гусениці живляться різними видами бобових рослин: еспарцетом, конюшиною, викою, лядвенцем, в'язелем, люцерною, буркуном, астрагалом. Дорослі гусениці 27—30 мм завдовжки. Лялечки 19—21 мм. При температурі 23—26 °C розвиток від моменту відкладання яйця і до вилуплення метелика закінчується за три-чотири тижні. Зимують гусениці або лялечки.
Colias croceus là một loài bướm thuộc họ Noctuidae. Ấu trùng ăn các loài thực vật Faboideae. Loài này sinh sản ở Bắc Phi và miền nam châu Âu và về phía đông thông qua Thổ Nhĩ Kỳ vào Trung Đông nhưng nó hiện diện khắp châu Âu là 1 mùa hèdi cư, trong những năm tốt, có cá thể đến tận Scandinavia. Trong châu Á, phạm vi của nó mở rộng vào trung tâm Xibia ở phía bắc và hầu như không vào Ấn Độ ở phía nam, nó không được tìm thấy tại Trung Á.
_-_Colias_croceus_-_Boussu-lez-Walcourt_(1a).JPG)
_I_IMG_6944.jpg)
Colias croceus là một loài bướm thuộc họ Noctuidae. Ấu trùng ăn các loài thực vật Faboideae. Loài này sinh sản ở Bắc Phi và miền nam châu Âu và về phía đông thông qua Thổ Nhĩ Kỳ vào Trung Đông nhưng nó hiện diện khắp châu Âu là 1 mùa hèdi cư, trong những năm tốt, có cá thể đến tận Scandinavia. Trong châu Á, phạm vi của nó mở rộng vào trung tâm Xibia ở phía bắc và hầu như không vào Ấn Độ ở phía nam, nó không được tìm thấy tại Trung Á.
Были выпущены марки с изображением этого вида бабочки: на Азорских островах в 1985 г.; в Венгрии в 1966 г.; в ГДР в 1964 г.; в Гибралтаре в 1977 г.; в Олдерни в 1994 г.; в Швейцарии в 1957 г.; в Сан-Марино в 1993 г.; в Турции в 1987 г.[6]
Были выпущены марки с изображением этого вида бабочки: на Азорских островах в 1985 г.; в Венгрии в 1966 г.; в ГДР в 1964 г.; в Гибралтаре в 1977 г.; в Олдерни в 1994 г.; в Швейцарии в 1957 г.; в Сан-Марино в 1993 г.; в Турции в 1987 г.
_I_IMG_6944.jpg)
_P.jpg)
_HB-14.jpg)
_-_Kitchener,_Ontario.jpg)
_male_(36408439053).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_I_IMG_6944.jpg)
.JPG)
_female_Italy.jpg)
_mating_Bulgaria.jpg)
_-_Colias_croceus_-_Boussu-lez-Walcourt_(1a).jpg)
.jpg)
_mating_Bulgaria.jpg)
_-_Colias_croceus_-_Boussu-lez-Walcourt_(1a).JPG)
_I_IMG_6944.jpg)
_I_IMG_6944.jpg)
