The lesson here is that life of insect-sized creatures is no picnic, and our gargantuan size has some gargantuan advantages...
Die mierleeu of gewone mierleeu (Myrmeleon formicarius) is 'n insek uit die familie Myrmeleontidae. Die insek is bekend vir die tregtervormige gaatjies, tot 50 mm in deursnee en diepte, wat hulle in hul larwe-stadium grawe om miere mee te vang.
Larwe van 'n mierleeu.
Gaatjie deur larwe gegrawe.
'n Volwasse mierleeu.
Metamorfose van die mierleeu.
Die mierleeu of gewone mierleeu (Myrmeleon formicarius) is 'n insek uit die familie Myrmeleontidae. Die insek is bekend vir die tregtervormige gaatjies, tot 50 mm in deursnee en diepte, wat hulle in hul larwe-stadium grawe om miere mee te vang.
Los mirmeleóntidos (Myrmeleontidae) son una familia del orde Neuroptera, conocíos comúnmente como hormiga león, anque realmente nun son formigues. Son superficialmente paecíes a libélulas, pero estremar poles sos robustes antenes claviformes.[2]
El nome de "hormiga león" deber al bárabu, que vive en suelos arenosos y escava un fuexu en forma de embudu en que'l so fondu esconder, dexando sobresalir namái los sos quexales. Los inseutos pequeños cayen nesta fuesa y nun pueden salir por cuenta de les parés de sable sueltu, de manera que son comíos pola formiga lleón. Toes los bárabos d'hormiga león alimentar d'otros inseutos, pero non toles especies caven los fuexos.
Hai cientos d'especies de mirmeleóntidos. Cuando tán desenvueltes dafechu, pueden llegar a midir alredor de 1 cm de llargor. Tien grandes y poderoses quexales. Pasa la fase de pupa en primavera, nel interior d'un brotu recubiertu de sable. Los adultos son depredadores, alimentándose de pequeños inseutos voladores, guxanos y otres especies d'hormiga león. Comunicar por mediu de feromones. Los sos güevos poner sobre la vexetación, sobre'l suelu o llixeramente soterraos.
Atópense, sobremanera, nes región tropicales, pero n'Europa viven dellos xéneros, llegando una especie inclusive hasta Finlandia. La especie mediterránea Apalpares libelluloides merez especial mención, yá que llega a midir los 11 cm de valumbu.
Los mirmeleóntidos (Myrmeleontidae) son una familia del orde Neuroptera, conocíos comúnmente como hormiga león, anque realmente nun son formigues. Son superficialmente paecíes a libélulas, pero estremar poles sos robustes antenes claviformes.
El nome de "hormiga león" deber al bárabu, que vive en suelos arenosos y escava un fuexu en forma de embudu en que'l so fondu esconder, dexando sobresalir namái los sos quexales. Los inseutos pequeños cayen nesta fuesa y nun pueden salir por cuenta de les parés de sable sueltu, de manera que son comíos pola formiga lleón. Toes los bárabos d'hormiga león alimentar d'otros inseutos, pero non toles especies caven los fuexos.
Hai cientos d'especies de mirmeleóntidos. Cuando tán desenvueltes dafechu, pueden llegar a midir alredor de 1 cm de llargor. Tien grandes y poderoses quexales. Pasa la fase de pupa en primavera, nel interior d'un brotu recubiertu de sable. Los adultos son depredadores, alimentándose de pequeños inseutos voladores, guxanos y otres especies d'hormiga león. Comunicar por mediu de feromones. Los sos güevos poner sobre la vexetación, sobre'l suelu o llixeramente soterraos.
Atópense, sobremanera, nes región tropicales, pero n'Europa viven dellos xéneros, llegando una especie inclusive hasta Finlandia. La especie mediterránea Apalpares libelluloides merez especial mención, yá que llega a midir los 11 cm de valumbu.
An debrer-merien zo un amprevan a denn d'an nadoz-aer.
Toullañ a ra larvenn an debrer-merien ur founilh en traezh ha chom war api er foñs. Pa dosta un amprevan d'ar pej-se e tisac'h an traezh hag e tifaragoell al loen betek karvanoù ar preizhataer.
Larvenn an debrer-merien 
Pej e stumm ur founilh 
Els mirmeleòntids (Myrmeleontidae) són una família de l'ordre Neuroptera, coneguts comunament com a formigues lleó.
El nom de formiga lleó es refereix a la larva, que viu en sòls sorrencs i excava un clot en forma d'embut en el fons del qual s'amaga, deixant sobresortir només les seves mandíbules. Els insectes petits cauen en aquesta fossa i no poden sortir a causa de les parets de sorra solta, de manera que són menjats per la formiga lleó. Totes les larves de formigues lleó s'alimenten d'altres insectes, però no totes les espècies caven les clots.
Hi ha centenars d'espècies de mirmeleòntids. Quan estan desenvolupades completament, poden arribar a mesurar al voltant d'1 cm de longitud. Posseeix grans i poderoses mandíbules. Passa la fase de pupa a la primavera, a l'interior d'un capoll recobert de sorra. Els adults són depredadors, alimentant-se de petits insectes voladors, erugues i altres espècies de formigues lleó. Es comuniquen per mitjà de feromones. Els seus ous els posen sobre la vegetació, sobre el sòl o lleugerament enterrats.
Es troben, sobretot, a les regions tropicals, però a Europa viuen alguns gèneres, arribant una espècie fins i tot fins a Finlàndia. L'espècie mediterrània Palpares libelluloides mereix especial esment, ja que arriba a mesurar els 11 cm d'envergadura.
Mravkolev (latinské rody Myrmeleon, Euroleon, Dendroleon a jiné) je označení pro několik rodů hmyzu z řádu síťokřídlých. Nejznámějším druhem v ČR je mravkolev běžný (Myrmeleon formicarius).
Dravé larvy tohoto hmyzu mají zajímavý způsob lovu. Žijí zahrabané v sypkém materiálu, zejména v jemném písku, ve kterém vytvářejí nálevkovité pasti, jejichž sypké strany zabraňují úniku drobného hmyzu – zejména mravenců, tvořících hlavní složku jejich potravy, kterou vysají. Když mravenec vleze za okraj nálevky, shodí několik zrníček písku na dno. Upozorní tím mravkolva a ten na něj začne házet jemný písek, kterým ho shodí k sobě na dno. Larva je stále schována na dně pod vrstvičkou písku, takže ji obvykle není vidět.
Některé larvy žijí také volně v lesní hrabance. Vyskytují se na okrajích lesů, na písčitých a suchých místech. Dospělé larvy se kuklí v kulovitých zámotcích, utkaných z jemných hedvábných vláken, kterými jsou spojena zrnka písku, takže kokon dokonale splývá s okolním prostředím. Po několika týdnech z ní vyleze larvě i kukle nepodobný dospělec.
Dospělci létají večer a unikají tak lidské pozornosti. Larvu je možno pozorovat snadněji.
Obrázky, zvuky či videa k tématu Mravkolev ve Wikimedia Commons
Galerie Mravkolev ve Wikimedia Commons
Mravkolev (latinské rody Myrmeleon, Euroleon, Dendroleon a jiné) je označení pro několik rodů hmyzu z řádu síťokřídlých. Nejznámějším druhem v ČR je mravkolev běžný (Myrmeleon formicarius).
Dravé larvy tohoto hmyzu mají zajímavý způsob lovu. Žijí zahrabané v sypkém materiálu, zejména v jemném písku, ve kterém vytvářejí nálevkovité pasti, jejichž sypké strany zabraňují úniku drobného hmyzu – zejména mravenců, tvořících hlavní složku jejich potravy, kterou vysají. Když mravenec vleze za okraj nálevky, shodí několik zrníček písku na dno. Upozorní tím mravkolva a ten na něj začne házet jemný písek, kterým ho shodí k sobě na dno. Larva je stále schována na dně pod vrstvičkou písku, takže ji obvykle není vidět.
Některé larvy žijí také volně v lesní hrabance. Vyskytují se na okrajích lesů, na písčitých a suchých místech. Dospělé larvy se kuklí v kulovitých zámotcích, utkaných z jemných hedvábných vláken, kterými jsou spojena zrnka písku, takže kokon dokonale splývá s okolním prostředím. Po několika týdnech z ní vyleze larvě i kukle nepodobný dospělec.
Dospělci létají večer a unikají tak lidské pozornosti. Larvu je možno pozorovat snadněji.
Die Ameisenjungfern (Myrmeleontidae) bilden eine Familie innerhalb der Netzflügler, einer Ordnung der Insekten. Weltweit gibt es etwa 2000 Arten, davon leben elf in Mitteleuropa. Allgemein bekannter als die nachtaktiven Vollinsekten sind die Larven, die Ameisenlöwen, wegen der besonderen Beutefangmethode einiger Arten. Im englischen Sprachraum wird deshalb auch der Name antlion (Ameisenlöwe) für das Insekt in allen Entwicklungsstufen benutzt, es gibt keine englische Entsprechung zu „Ameisenjungfer“.
Die Systematik innerhalb der Netzflügler ist bisher nicht endgültig geklärt. Allgemein akzeptiert ist allerdings, dass die Ameisenjungfern eine monophyletische Gruppe bilden, die im Schwestergruppenverhältnis mit den Schmetterlingshaften (Ascalaphidae) steht. Diese beiden bilden mit den Familien Nymphidae, Nemopteridae und Psychopsidae die Gruppe Myrmeleontiformia.
Innerhalb der Ameisenjungfern wurden zunächst folgende Unterfamilien unterschieden:
Inzwischen werden aber meistens noch mehr (etwa zehn) Gruppen in den Rang einer Unterfamilie gestellt.
Ameisenjungfern sind über alle Kontinente (außer Antarktis) verbreitet, konzentrieren sich aber auf die Wüsten- und Halbwüstengebiete in Afrika und Asien, teilweise auch Südamerika und Asien. Bevorzugte Lebensräume zeichnen sich meistens durch extreme Trockenheit, oft auch weitgehendes Fehlen der Vegetation aus. Manche Arten leben auch in Wäldern, bevorzugen aber auch hier lichte, trockene Wälder.
Dendroleontinae:
Acanthaclisinae:
Myrmecaelurinae:
Myrmeleontinae:
Nemoleontinae:
Glenurinae
Palparinae
Die in Mitteleuropa heimischen Arten der Ameisenjungfern zählen durchweg zu den seltenen Arten. Nur zwei Arten werden regelmäßig in geeigneten Biotopen angetroffen, aber auch diese sind oft durch Zerstörung ihrer Lebensräume betroffen. Meistens reicht schon eine sehr kleine sonnenexponierte und regengeschützte Fläche, damit die Larven von Myrmeleon formicarius und Euroleon nostras ihre Trichter bauen können, etwa unter geschlagenen Baumstämmen oder am Fuß südexponierter Hauswände. Die anderen Trichterbauer bevorzugen offenes Gelände, zu ihrem Schutz ist der Erhalt entsprechender Lebensräume, z. B. Binnendünen, vor Verbuschung oder Versiegelung notwendig.
Die übrigen Arten sind in Mitteleuropa nur selten anzutreffen und haben meistens sehr spezielle Anforderungen an die Biotopverhältnisse. Dendroleon pantherinus als einzige einheimische baumbewohnende Art benötigt Laubwälder mit Totholzstrukturen.
In ihrem Körperbau ähneln die Ameisenjungfern den Kleinlibellen, gemeinsam haben sie mit ihnen den langen, gleichmäßig schmalen Körperbau und zwei Paar weitgehend gleichgestaltete Hautflügel. Die Ähnlichkeiten sind aber nur oberflächlicher Natur, Ameisenjungfern besitzen nicht den abgewandelten Bau des Thorax der Libellen, sondern verfügen als Neuflügler über das Flügelgelenk, das es ihnen erlaubt, die Flügel nach hinten zu klappen. Auffallender Unterschied sind auch die deutlich sichtbaren, bei den europäischen Arten keulenförmigen Fühler.
In manchen Punkten zeigen die Arten der Palparinae Abweichungen im Körperbau: Die Flügel sind deutlich breiter als bei den Myrmeleontinae, oft auch dunkel getönt, insgesamt zeigen die Tiere eine größere Vielfalt in der Färbung. Der Thorax ist breiter und gedrungener, insbesondere das erste Segment, die Schenkel sind deutlich verdickt und die Tarsen kürzer.
Die Entwicklung verläuft nach heutigem Kenntnisstand bei allen Ameisenjungfernarten weitgehend gleich, vor dem ausgewachsenen Stadium durchlaufen alle ein Eistadium, drei Larvenstadien und das Puppenstadium.
Über die Eiablage ist bisher nur wenig bekannt, die Anzahl pro Weibchen abgelegter Eier dürfte sehr niedrig sein. Die Eier sind länglich und mit einem Sekret beschichtet, wodurch sie sich wegen der anhaftenden Partikel nicht vom Untergrund abheben. Sie werden einzeln an geeigneten Orten abgelegt, meistens am frühen Abend und der ersten Nachthälfte.
Die Larven sind als „Ameisenlöwen“ schon von jeher bekannt, vor allem durch die Beutefangmethode der trichterbauenden Arten.
Der Körperbau der Larven ist rautenförmig kompakt, der Kopf ist quadratisch bis herzförmig und wird von den mächtigen, vorne zueinander gebogenen Kiefern bestimmt. Im Umriss heben sich vom Körper außer dem Kopf noch die ersten beiden Beinpaare ab. Im ersten Larvenstadium entfällt fast die Hälfte der Körperlänge auf den Kopf samt Kiefern.
Der Hinterleib besteht aus zehn Segmenten, die seitlich mit beborsteten Höckern versehen sind. Das zehnte Segment ist als ausziehbare Spinnröhre gebildet und ist normalerweise in das achte und neunte Segment zurückgezogen. Am Ende der Larvalzeit tritt aus der Spinnröhre der Faden zum Kokonspinnen aus, der aus einem Sekret aus den Malpighischen Gefäßen gebildet wird.
Der Bau der Beine der Ameisenlöwen ist gemäß der Lebensweise recht unterschiedlich. Während das erste Beinpaar meistens relativ unscheinbar ist, ragt das zweite seitlich weit unter dem Körper hervor. Die beiden vorderen Beinpaare haben zweigliedrige Tarsen, das hintere eingliedrige, die mit der Tibia verwachsen sind.
In einer Tiefe von wenigen Zentimetern im Sandboden beginnt die erwachsene Larve mit dem Spinnen des Kokons, indem zunächst ein schützendes Dach angelegt wird, um nachrutschenden Sand abzufangen. Durch drehende Bewegungen wird dann ein kugelförmiger Außenkokon erzeugt, in dessen Fäden auch Sandpartikel eingebaut werden. Zuletzt wird die innere, pergamentartige Seidenschicht angelegt, die die Praepupa umgibt.
Die praepupale Phase dauert einige Tage bis Wochen, danach häutet sich die Präpupa zur Puppe. Die Puppe ist anfangs farblos bis weißlich und verfärbt sich vor dem Schlupf rötlich-braun. Die Puppe öffnet den Kokon auf der Oberseite und verlässt den Kokon. Danach schlüpft die Imago aus der Puppenhülle, gräbt sich an die Erdoberfläche und klettert auf in der Nähe befindliche Pflanzen um die Flügel zu entfalten und die Cuticula auszuhärten.
Larve
Kokon im Sand
letzte Larvenhaut
geschlüpfte Imago
Das Verhalten der trichterbauenden Larven ist zweifellos das bekannteste und am besten erforschte Phänomen, was die Lebensweise der Ameisenjungfern angeht. Ganz im Gegensatz dazu ist die Lebensweise der erwachsenen Tiere wie auch der Larven, die keine Trichter bauen, nur unzureichend bekannt.
Die erwachsenen Tiere der meisten Arten sind nachtaktiv, einige, oft bunt gefärbte Arten in den baumfreien Zonen aber auch tagaktiv, z. B. die Gattungen Palpares in Afrika oder Periclystus in Australien. Tagsüber sitzen die meisten Arten verborgen in der Vegetation, meistens flach an senkrecht stehenden Grashalmen. Die Flügel werden dachförmig über dem Hinterleib zusammengelegt, die Fühler flach an den Untergrund angelegt. In heißen Sandgebieten halten sich die Ameisenjungfern meistens in einer Höhe von 10–40 cm auf, wo sie einerseits der Hitzeausstrahlung des Untergrundes, andererseits der Windeinwirkung am wenigsten ausgesetzt sind. Dennoch beobachten sie auch tagsüber ihre Umgebung, stets bereit, bei Störung aufzufliegen und sich an einem mehrere Meter entfernten Ort wieder niederzulassen.
Die Nachtaktivität setzt in der Dämmerung ein und erreicht vor Mitternacht ihr Maximum. Die Aktivitäten bestehen einerseits aus längeren Suchflügen, andererseits aus stationären Nahrungs- oder Paarungsflügen.
Die Nahrung der Ameisenjungfern besteht hauptsächlich aus Insekten. Während der nächtlichen Flüge konnten die Tiere beim Fang von Kleinschmetterlingen beobachtet werden, die sie mit den Vorderbeinen festhalten, sich auf der nächstliegenden Pflanze niederlassen um ihre Beute zu zerkauen, wobei die Flügel übrig bleiben. Manchmal nehmen sie auch aus Blüten Nektar und Pollen auf, manche Arten scheinen sich ausschließlich von Blütenpollen zu ernähren. Die langen Sporne an den Tibien mancher Arten werden als Hilfsorgane zum Beuteerwerb gesehen, die spornlosen Arten gelten deswegen hauptsächlich als Blattlausfresser. Größere Arten wie etwa Vertreter der Gattung Acanthaclisis sind dagegen aggressive Jäger.
Über die Paarung der Ameisenjungfern ist bisher nicht sehr viel bekannt, die Beobachtungen sind nur lückenhaft. Man geht davon aus, dass bei der Geschlechterfindung Pheromone eine wesentliche Rolle spielen. Bei vielen Arten besitzen die Männchen spezielle Organe, die der Verbreitung von Duftstoffen dienen. Seit der intensiven Erforschungsgeschichte der Ameisenjungfern blieb die Paarung lange Zeit unbeobachtet, da sie in der Dunkelheit stattfindet. Auch Rösel von Rosenhof und R. A. F. Réaumur und vielen anderen Forschergenerationen gelang es zeitlebens nicht.
Erst 1991 beobachteten die beiden Naturfilmer Klaus Weißmann und Rolf Sziringer dieses Verhalten im ungarischen Kiskunsager Nationalpark. Nach der hereinbrechenden Dämmerung konnten sie die Ameisenjungfernart Myrmecaelurus trigrammus bei der Balz, Paarung und Eiablage fotografieren. Bei der Balz tänzelten die Männchen zunächst mit ihren ausgestülpten, pinselartigen Duftorganen über den Gräsern, während die Weibchen verborgen an Grashalmen saßen, dann aber plötzlich aufflogen und sich ein Männchen aus dem Pulk griffen. Da die Paarung bei fast vollständiger Dunkelheit stattfand, hatten die von den Männchen ausgestülpten pinselartigen Organe am Hinterleib offenbar zwei Funktionen: sie dienten sowohl der olfaktorischen Wahrnehmung als auch als Greifhilfe für das Weibchen. Möglicherweise werden vom Männchen mit diesen Organen Duftstoffe ausgesondert, die es den Weibchen ermöglicht, das Männchen bei Dunkelheit überhaupt aufzufinden. Die Verklammerung fand im Flug in einer Höhe von bis zu zwei Metern statt. Erst danach ruhte das Pärchen für kurze Zeit an einem Grashalm oder Ast, wobei das Weibchen immer vorne und das Männchen kopfüber herunterhing. Die Paarung dauerte bei dieser Art höchstens zwischen ein und zwei Minuten. Klaus Weißmann vermutet, dass den Forschergenerationen zuvor die Beobachtung im Labor deshalb versagt blieb, weil deren Behältnisse, in denen Ameisenjungfern gehalten wurden, zu klein waren, denn die Bildung der Paarungskette fand im Flug statt wozu die Ameisenjungfern genügend Platz benötigten.
Auch die Eiablage haben Weißmann und Sziringer an der Art Myrmecaelurus trigrammus 1991 erstmals fotografiert. Dabei schaufelte das Weibchen mit dem Hinterleib ein bis zu drei Zentimeter tiefes Loch und beförderte mit seinen Beinen den Sandaushub alternierend weiter nach vorne. In die Kuhle wurden bis zu 11 Eier abgelegt. Anschließend wurde der Eiablageplatz wieder mit Sand und Halmen verdeckt. Nach der Eiablage putzten sich die Weibchen und verzehrten häufig auch noch ein eigenes Ei.
Von der einheimischen Art Euroleon nostras ist bekannt, dass sie zwischen Abenddämmerung und Mitternacht die Eier einzeln oder in kleinen Gruppen mit gebogenem Hinterleib in die oberen Sandschichten von geeigneten Biotopen ablegt.
Nur etwa 10 % aller Arten bauen als Larven die bekannten Fangtrichter, dazu gehören alle etwa 100 Arten des Tribus Myrmeleontini. Die Larven dieser Gruppe können sich nur rückwärts gehend fortbewegen und sind damit auf den Trichterbau zum Beutefang praktisch angewiesen. Andere trichterbauende Arten unter den Mymecaelurini und Isoleonini besitzen diese Einschränkung nicht und können daher alternativ auch einem „normalen“ Beutefang nachgehen.
Wichtigste Voraussetzung zum Bau der Trichter ist die Trockenheit des Substrates. Andere Eigenschaften des Untergrundes wie Korngröße oder spezifisches Gewicht haben nur geringen oder keinen Einfluss auf das Gelingen des Trichterbaus, auch Abhänge können einen geeigneten Untergrund bilden.
Der Überlebensvorteil, der zur Entstehung des Trichterbaus führte, dürfte darin bestehen, dass in Extremhabitaten die Notwendigkeit der Bewegungen an der lebensfeindlichen Erdoberfläche auf ein Minimum reduziert werden kann. Zu den Beutetieren der Ameisenjungfern gehören unterschiedlichste Arten von Gliederfüßern, vereinzelt sogar Schnecken und Regenwürmer, also keineswegs ausschließlich Ameisen.
In der Verhaltensweise der trichterlos jagenden Ameisenjungfern gibt es erhebliche Unterschiede, allerdings liegen in diesem Bereich nur sehr wenige Beobachtungen vor. Verschiedene Typen der Spezialisierung wurden beschrieben:
Die mitteleuropäischen Arten haben meistens einen zweijährigen Lebenszyklus, einen einjährigen gibt es bei Myrmeleon inconspicuus, einen dreijährigen bei Myrmeleon bore. Bei tropischen Arten gibt es keine Bindung an den jahreszeitlichen Rhythmus. Die Lebensdauer der erwachsenen Insekten wird unterschiedlich eingeschätzt, dürfte aber meistens zwischen zwei und vier Wochen liegen. In Gefangenschaft können manche Exemplare unter idealen Ernährungsbedingungen aber bis zu sechs Wochen überleben. Die Flugzeiten liegen bei den mitteleuropäischen Arten in den Sommermonaten, eine der frühesten Arten ist Myrmeleon formicarius mit dem Aktivitätsmaximum im Juni, eine der spätesten Euroleon nostras, die vorwiegend im August fliegt. Manche Arten zeigen eine Proterandrie, d. h., dass die Männchen einige Tage früher als die Weibchen erscheinen.
Ameisenlöwen haben, bedingt durch die Wahl des Lebensraums und die verborgene Lebensweise, relativ wenige natürliche Feinde. Von Vögeln und Reptilien werden Ameisenlöwen offenbar nicht als lohnende Beute angesehen, auch dort, wo sie direkt zusammenleben, konnte keine Dezimierung der Populationen festgestellt werden. Auch andere Fressfeinde sind nur wenige bekannt, allerdings können sich manche Beutetiere heftig zur Wehr setzen, z. B. nehmen große Ameisen den Ameisenlöwen mitunter selbst zur Beute. Einige Arten verfallen stattdessen in eine Schreckstarre. Parasiten, die Ameisenlöwen befallen, sind aus den Familien der Schlupfwespen, Erzwespen und Wollschweber bekannt.
Die erwachsenen Insekten dürften sowohl in der nächtlichen Flugzeit wie auch tagsüber in der Ruhephase den üblichen Fressfeinden ausgesetzt sein. Bei Störung verfallen sie meistens in eine Schreckstellung, die durch V-förmig abgespreizte Flügel gekennzeichnet ist.
Die Ameisenjungfern (Myrmeleontidae) bilden eine Familie innerhalb der Netzflügler, einer Ordnung der Insekten. Weltweit gibt es etwa 2000 Arten, davon leben elf in Mitteleuropa. Allgemein bekannter als die nachtaktiven Vollinsekten sind die Larven, die Ameisenlöwen, wegen der besonderen Beutefangmethode einiger Arten. Im englischen Sprachraum wird deshalb auch der Name antlion (Ameisenlöwe) für das Insekt in allen Entwicklungsstufen benutzt, es gibt keine englische Entsprechung zu „Ameisenjungfer“.
De Iemeckenjumfern (Myrmeleontidae) sünd en Familie mank de Nettflunken. Weltwiet gifft dat bi 2.000 Aarden, dormank 11 in Middeleuropa. Bekannter as de adulten Deerter sünd ehre Budden. De weert Iemeckenlöwen nömmt, vunwegen datt sunnerliche Aarden bannig veel Iemecken freten doot. In de Gemarken vun de Engelsche Spraken warrt vundeswegen ok de Naam „Antlion“ (Iemeckenlöwe) for dat ganze Insekt in all Tieden vun siene Entwicklung bruukt. Dat Woort „Iemeckenjumfer“ gifft dat dor nich.
Iemeckenjumfern leevt up all Kontinente (man nich up Antarktika), kaamt avers meist vör in dröge Gemarken mit Wösten oder Halfwösten in Afrika un Asien, to’n Deel ok in Süüdamerika. An’n leevsten wahnt se in en Umto, wo dat unbannig dröge is, faken ok dor, wo rein gor keen Planten wassen doot. Man dat gifft ok Aarden, de sünd in’n Woold tohuse, man denn an’n leevsten in en hellen, drögen Woold.
De Budden vun de Aarden, de Trechters boon doot, sünd sunner Twiefel sunnerlich bekannt. Ok wie se sik upföhren doot un ehre Büte fangt, is bekannt. Man gegen düsse Budden over, weet man nich veel over de Imagines un ehr Leven un ok nich over de Budden, de keen Trechters buddelt.
De utwussenen Deerter vun de meisten Aarden sünd in’e Nacht togange, man en Reeg vun Aarden sünd ok overdag unnerwegens. Faken sünd se bunt farvt un leevt in boomfree Zonen, as u. a. de Geslechter Palpares in Afrika oder Periclystus in Australien. Over Dag versteekt se sik meist in’e Planten, un sitt sunnerlich anduukt an Grasstengels, de liekup staht. De Flunken weert meist as’n Dack over dat Achterlief tohopenfoolt. In’e Schummertied fangt se an un röögt sik, an’n meisten togange sünd se um Middernacht rüm.
De Iemeckenjumfern freet sunnerlich annere Insekten. Se sünd sehn wurrn, wie se in’e Nacht lüttje Bottervagels fangt. De hoolt se mit de Vörbeen fast un laat sik denn dal up de neegste Planten un vertehrt se dor. Bloß de Flunken blievt dorbi over. Towielen nehmt se ok Nektar un Pollen to sik. De hoolt se sik vun Blöten. Dat gifft ok Aarden, de freet Blattlüse.
Bloß man bi 10 % vun de Aaarden boot as Budden Trechters, dormank all bi 100 Aarden vun den Tribus Myrmeleontini. De Budden ut düsse Gruppen könnt bloß trüggaars lopen un bruukt vundeswegen de Trechters to’n Fangen vun ehre Büte. Annere Aarden mank de Mymecaelurini un Isoleonini boot ok Trechters, man könnt ok vörut gahn. Vundeswegen könnt se Büte ok anners fangen, as bloß mit en Trechter.
Mank düsse Aarden verscheelt sik de Bütefang bannig. Veel is noch nich bekannt, man düsse Gruppen sünd bitherto doch funnen wurrn:
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Iemeckenjumfern (Myrmeleontidae) sünd en Familie mank de Nettflunken. Weltwiet gifft dat bi 2.000 Aarden, dormank 11 in Middeleuropa. Bekannter as de adulten Deerter sünd ehre Budden. De weert Iemeckenlöwen nömmt, vunwegen datt sunnerliche Aarden bannig veel Iemecken freten doot. In de Gemarken vun de Engelsche Spraken warrt vundeswegen ok de Naam „Antlion“ (Iemeckenlöwe) for dat ganze Insekt in all Tieden vun siene Entwicklung bruukt. Dat Woort „Iemeckenjumfer“ gifft dat dor nich.
Pilo (bi latînî: Myrmeleon formicarius) navê kurmikekî axê ye. Ew tim di axê de kortikan dikole. Paşê gir dibe pi per dibe dikane bifire.
Pilo kurmikeke di herêma Efrîqa, Awûstûrya û Behra Spî dije. Ji xwe jiyana xwe li gorî neçirvaniyê şêwandiye: Dema ku kortika xwe (malika xwe) çêdike, xwe tê de vedişêrîne û li benda xwarina xwe dipê. Taybetiya kortika xwe ev e ku Pilo vê kortikê wekî kortika neçirê bikartîne: Dema kurmek (bi gelemperî morîyek) lê nêz dibe, ji nişka ve dikeve neçirê û êdî nikare xwe xelas ke. Lê bi tenê piloyên ku li derdora Behra Spî (û li Kurdistanê) de dijîn neçirvan in.
Da ku pilo karibe neçirê bike sê gav jê re pêwîst in:
Li gorî zanyaran Pilo ewqas xurt e ku dikare kevirên 30 qat ji wî girantir bavêje derve. Herwiha Pilo, bi avakirina malikê xwe û bi neçirvaniyê xwe bala zanyaran kişandiye ser xwe.
Ku tiştek dikeve çavên zarokan hanî dibêjin: "Pilo pilo bavê min, tiştek kete çavê min, ku axe bihelle, ku kevire biteqe, ku çopê bifire."
Pilo (bi latînî: Myrmeleon formicarius) navê kurmikekî axê ye. Ew tim di axê de kortikan dikole. Paşê gir dibe pi per dibe dikane bifire.
Pilo kurmikeke di herêma Efrîqa, Awûstûrya û Behra Spî dije. Ji xwe jiyana xwe li gorî neçirvaniyê şêwandiye: Dema ku kortika xwe (malika xwe) çêdike, xwe tê de vedişêrîne û li benda xwarina xwe dipê. Taybetiya kortika xwe ev e ku Pilo vê kortikê wekî kortika neçirê bikartîne: Dema kurmek (bi gelemperî morîyek) lê nêz dibe, ji nişka ve dikeve neçirê û êdî nikare xwe xelas ke. Lê bi tenê piloyên ku li derdora Behra Spî (û li Kurdistanê) de dijîn neçirvan in.
Undur-undur ya iku sebutan kanggo golongan gegremet saka familia Myrmeleontidae.[1] Ing donya iki dikira-kira ana kurang luwih 2.000 spésies undur-undur.[1] Undur-undur nyebar ana ing sakabehing donya, mligi ing tlatah kang hawane anget dan akèh pasiré.[1] Kewan iki diarani undur-undur amarga mlakune mundur nalika gawé gowakan susuh ing lemah.[1] Kéwan iki uga diarani tembukur, cembukur, bukur, bubukur, kebobukur, kebobongkang, bobongkang, bongkang, jongkang, rikriknong lan rikrikma. Ing basa Inggris, kéwan iki diarani antlion (semut singa).[1] Diarani semut singa amarga kéwan iki seneng ngajak semut kanthi ganas ya iku kanthi gawé jebakan ing jero lemah mula diarani singane para semut.[1] Undur-undur duwé dat sulfonylurea.[2] Kerjane dat sulfonylurea kang ana ing undur-undur ya iku nglancarake kerjane pankreas nalika ngasilaké insulin.[2] Undur-undur bisa nambani lelara diabetes.[3] Undur-undur uga bisa nambani kencing manis lan sesek napas.[4] Undur-undur ngalami metamorfosis sampurna saka endhog, larva, entung, lan diwasa.[5] Keampuhan kéwan kang kalebu kategori gegremet iki bisa nambani penakit kang wis dipercaya saka jaman biyèn, undur-undur iki dipercaya bisa nambani remaik, rasa penat ning awak, lan uga nambani lelara stroke kang angèl tambanane.[3]
Undur-undur mangrupa hiji kulawarga serangga dina orde Neuroptera, kagolongkeun salaku Myrmeléontidae (kadang diéjah Myrmeléonidae), tina basa Yunani "myrmex" (nu hartina "sireum") jeung "leo(n)" (nu hartina "lion"); genus nu paling dipikawanohna mah Myrmeléo. Ngaran undur-undur sabenerna mah nujul ka hambalan larva tina ieu kulawarga sato, sedengkeun bentuk sawawana mah arang langka aya nu méré ngaran, sabab tara katempo ku manusa (liar peuting).
Undur-undur sumebar di sakuliah dunya, utamana di patempatan garing nu keusikan, sedengkeun ukuranana béda-béda gumantung spésiésna (bébér jangjangna antara 2–15 cm). Ieu sato téh omnivora: larvana dahar serangga laleutik, sedengkeun nu sawawa mah kadaharanana kawas éngang.
Daur hirup undur-undur dimimitian ku melak endog atawa "oviposisi". Mimitina undur-undur bikang nepakan keusik ku tungtung abdoménna, nu laju disusupkeun ka jero taneuh pikeun neundeun endogna. Sarupa jeung dulur-dulurna di dunya serangga, undur-undur salaku larva téh gangas pisan ka mangsana. Awakna diwangun ku ruas tilu pasang suku, protoraks nu ngabentuk beuheung pikeun hulu gedéna nu sihungan dua. Gumantung kana spésiésna, undur-undur bisa nyumput di jero keusik, handapeun dangdaunan, atawa nyelap dina kai.
Ninggang unggah hambalan, undur-undur nyieun kepongpong ku cara ngagulung keusik nu dibeungkeut ku serat nu dikaluarkeun tina tungtung awakna. Kepongpong ieu bisa aya dina keusik sababaraha sénti jerona, nepi ka wancina sawawa kira sabulan lilana. Jangjangna bakal mekar nepi ka sampurna dina waktu 20 menit, laju hiber néang pasanganana. Lilana hirup undur-undur, ti mimiti endogna diselapkeun dina keusik nepi ka sawawa téh bisa nepi ka 2-3 taun, di antarana gumantung kana aya/henteuna kadaharan dina mangsa jadi larva.
Undur-undur nu sawawa boga dua pasang jangjang nu leutik panjang-heureut, luyu jeung awakna nu abdoménna panjang. Najan pangawakanana mirip jeung papatong atawa papatong jarum, ieu serangga béda ti ordena kénéh. Béda nu utama nyaéta ayana anténeu nu panjang sarta pola urat jangjangna.
Undur-undur nyieun logak jang mangsana ku cara ngabetrikkeun keusik anu aya luhureun huluna, saeutik-saeutik bari muterkeun awakna. Beuki lila, logakna beuki jero sarta ngabentuk aseupan tibalik. Mun geus jadi, si undur-undur ieu cicing di handapeun dasarna, ukur sihungna anu nolol saeutik. Legokan ieu diaméterna rupa-rupa, ti ukur 1–2 cm nepi ka kira 7 cm, kalawan jero 1–5 cm.
ku sabab sisi logak téh diwangun ku keusik nu muruluk[1], serangga nu nincak lebah sisina téh bakal langsung tiporos ragrag kana logak. Barang gebrus, henteu antaparah deui si serangga bakal langsung ditewek ku sakadang undur-undur nu salawasna ngadodoho. Serangga nu tiporos nu nyoba nérékél bakal gagal naék, ku sabab nyorodot deui nyorodot deui, keusikna bakal terus muruluk ka dasar.
Rupa-rupa serangga bisa jadi korban legok 'bubu' undur-undur, kaasup lancah leutik. Nu diarah ti para mangsa téh cairanana, sahingga lamun geus garing mah éta sésa kadaharan téh dibetrikkeun deui ka luhur. Sanggeus kitu, ieu larva bakal ngabebenah deui legok 'bubu'na.
Bab ieu butuh pedaran anu puguh rujukanana.Salira tiasa mantuan ngaropéa ieu artikel ku cara maparinan rujukan anu dipikabutuh (pitulung).
Di masarakat Indonésia, aya sababaraha laporan nu nyebutkeun yén undur-undur bisa dipaké pikeun natambaan kasakit diabétes (tipe 2), tapi can aya laporan ilmiah ngeunaan bener henteuna hal ieu. Undur-undur hirup diasupkeun kana kapsul, lajeng dileueut unggal poé pikeun sababaraha waktu.[rujukan?]
Ngaran 'undur-undur' sigana mah dicokot tina watek ieu larva nu ojahna mundur, sedengkeun dina basa Jepang disebut "Ari-jigoku" nu hartina "naraka sireum". Istilah "ari-jigoku" ogé dipaké salaku babasan nu ngagambarkeun kaayaan hiji jalma (atawa naon baé) anu tiporos sahingga kakurung teu walakaya, ukur bisa nunggu katunggaraan anu bakal tumiba.
Undur-undur mangrupa hiji kulawarga serangga dina orde Neuroptera, kagolongkeun salaku Myrmeléontidae (kadang diéjah Myrmeléonidae), tina basa Yunani "myrmex" (nu hartina "sireum") jeung "leo(n)" (nu hartina "lion"); genus nu paling dipikawanohna mah Myrmeléo. Ngaran undur-undur sabenerna mah nujul ka hambalan larva tina ieu kulawarga sato, sedengkeun bentuk sawawana mah arang langka aya nu méré ngaran, sabab tara katempo ku manusa (liar peuting).
Undur-undur ya iku sebutan kanggo golongan gegremet saka familia Myrmeleontidae. Ing donya iki dikira-kira ana kurang luwih 2.000 spésies undur-undur. Undur-undur nyebar ana ing sakabehing donya, mligi ing tlatah kang hawane anget dan akèh pasiré. Kewan iki diarani undur-undur amarga mlakune mundur nalika gawé gowakan susuh ing lemah. Kéwan iki uga diarani tembukur, cembukur, bukur, bubukur, kebobukur, kebobongkang, bobongkang, bongkang, jongkang, rikriknong lan rikrikma. Ing basa Inggris, kéwan iki diarani antlion (semut singa). Diarani semut singa amarga kéwan iki seneng ngajak semut kanthi ganas ya iku kanthi gawé jebakan ing jero lemah mula diarani singane para semut. Undur-undur duwé dat sulfonylurea. Kerjane dat sulfonylurea kang ana ing undur-undur ya iku nglancarake kerjane pankreas nalika ngasilaké insulin. Undur-undur bisa nambani lelara diabetes. Undur-undur uga bisa nambani kencing manis lan sesek napas. Undur-undur ngalami metamorfosis sampurna saka endhog, larva, entung, lan diwasa. Keampuhan kéwan kang kalebu kategori gegremet iki bisa nambani penakit kang wis dipercaya saka jaman biyèn, undur-undur iki dipercaya bisa nambani remaik, rasa penat ning awak, lan uga nambani lelara stroke kang angèl tambanane.
Арысла́н бөҗәклә́р (Myrmeleontidae) — челтәрканатлылар отрядыннан бөҗәкләр гаиләлеге. Зур гәүдәлеләр, тышкы яктан энә каракларын хәтерләтәләр. 2 меңгә якын төре билгеле, Русиядә - 10. Татарстанда арыслан бөҗәк (Myermeleon formicarius) гадәти төр санала. Гәүдә озынлыгы 18-30 мм, мыеклары чукмарсыман, башыннан һәм күкрәгеннән кыскарак; куе соры төстә; корсагы озын, нәзек; канатлары сузынкы, төбенә таба тарайган, куе җепселле, җәелгәндә 56-70мм, алдагы канатлары коңгырт, башы һәм күкрәкләре саргылт тимгелле; аяклары саргылт-көрән төстә. Җәенке, кыска личинкаларының авыз өлеше озын, алга чыгып тора; җир өстендә яки комда корбаннарын аулау өчен конуссыман чокыр казыйлар. Җир өстендәге төрле бөҗәкләр (аерым алганда, кырмыскалар) бүрәнкә сөзәклегенә эләгеп, ком бөртеге ташкыны белән бергә аска тәгәри һәм аларның җиңел табышына әверелә. Арыслан бөҗәк ачык, яхшы җылына торган урыннарда, нарат урманы буйларында, урман юллары, елга ярлары буенда ком ишелмәләрендә яши. Кич һәм төнлә оча. Республикада һәркайда очрый, хәзер сирәгәя, саны кими бара. ТРның Кызыл китабына кертелгән.
Арысла́н бөҗәклә́р (Myrmeleontidae) — челтәрканатлылар отрядыннан бөҗәкләр гаиләлеге. Зур гәүдәлеләр, тышкы яктан энә каракларын хәтерләтәләр. 2 меңгә якын төре билгеле, Русиядә - 10. Татарстанда арыслан бөҗәк (Myermeleon formicarius) гадәти төр санала. Гәүдә озынлыгы 18-30 мм, мыеклары чукмарсыман, башыннан һәм күкрәгеннән кыскарак; куе соры төстә; корсагы озын, нәзек; канатлары сузынкы, төбенә таба тарайган, куе җепселле, җәелгәндә 56-70мм, алдагы канатлары коңгырт, башы һәм күкрәкләре саргылт тимгелле; аяклары саргылт-көрән төстә. Җәенке, кыска личинкаларының авыз өлеше озын, алга чыгып тора; җир өстендә яки комда корбаннарын аулау өчен конуссыман чокыр казыйлар. Җир өстендәге төрле бөҗәкләр (аерым алганда, кырмыскалар) бүрәнкә сөзәклегенә эләгеп, ком бөртеге ташкыны белән бергә аска тәгәри һәм аларның җиңел табышына әверелә. Арыслан бөҗәк ачык, яхшы җылына торган урыннарда, нарат урманы буйларында, урман юллары, елга ярлары буенда ком ишелмәләрендә яши. Кич һәм төнлә оча. Республикада һәркайда очрый, хәзер сирәгәя, саны кими бара. ТРның Кызыл китабына кертелгән.
Күлдүкүчүктөр (лат. Myrmeleontidae) — каскак жандыктардын бир тукуму, буларга: кадимки күлдүккүчүк (лат. Myrmeleo formicarius) кирет.
குழிநரி (antlions) என்பது ஒரு பூச்சி ஆகும். இதில் 2,000 இனங்கள் உள்ளன. இது Myrmeleontidae என்றக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தது. இதன் குடம்பிகள் அவற்றின் சுறுசுறுப்பான வேட்டை சுபாவத்துக்காக அறியப்படுகிறன. இவற்றில் பல இனங்கள், தனியாக வாழும் இரைகொல்லிப் பூச்சிகள் ஆகும். இவை எறும்பு போன்று ஊர்ந்துவரும் உயிரினங்களைப் பிடித்து உண்ணும். இவை தன் இரையைப் பிடிப்பதற்காக தோட்டங்கள், திறந்தவெளிப் பகுதிகளில், குறிப்பாக மணல் பகுதிகளில் கூம்புவடிவத்தில் சரிவான குழிகளை உருவாக்குகிறன. இந்தக் குழியின் எந்தப் பாகத்தில் ஒரு பூச்சி கால் வைத்தாலும், அவை குழியின் மையப் பகுதிக்குள் விழுந்து குழிநரிக்கு உணவாகிவிடும். இவற்றில் வயது வந்த பூச்சிகள் குறைவாகவே அறியப்படுகின்றன. அவை பெரும்பாலும் அந்தியில் அல்லது இருண்ட பிறகு பறக்கின்றன. மேலும் வளர்ந்த இந்தப் பூச்சிகள் தட்டாரப்பூச்சி அல்லது ஊசித்தட்டான் என தவறாக அடையாளம்காண வாய்ப்புள்ளது. அவை சில நேரங்களில் ஆன்ட்லியன் லசிவிங்ஸ் ( antlion lacewings) என்று ஆங்கிலத்தில் அழைக்கப்படுகின்றன. மேலும் இதன் குடம்பிகள் மணலில் விசித்திரமான பொறியமைப்பை உருவாக்குவதால் அமெரிக்காவில் சிலசமயம் இதன் குடம்பிகளை டோட்லிபக் (doodlebugs) என அழைக்கப்படுகின்றன.
குழிநரிகள் உலகம் முழுக்க பரவியுள்ளன. பெரும்பாலும் அவற்றின் குடம்பிகள் (லார்வா) பொதுவாக வறண்ட மற்றும் மணற்பாங்கான பகுதிகளில் குழிபறித்து பதுங்கி உணவை வேட்டையாடக்கூடியன. ஆனால் சில குடம்பிகள் குப்பைகள் அல்லது இலைகளுக்கு இடையில் பதுங்கியபடி தங்கள் இரையை வேட்டையாடுகின்றன.
தமிழில் இதை குழிநரி என அழைக்கின்றனர். காரணம் நரியைப் போல புத்திசாலித்தனமாக இரையைப் பிடிப்பதால் இப்பெயர் பெயர் வந்திருக்கலாம்.[1] ஆங்கிலத்தில் "ஆன்ட்லயன்" (சிங்க எறும்பு) என்ற பெயரில் அழைக்கப்படுகிறது. பூச்சிகளில் பெரிய சதவிகிதத்தைக் கொண்ட எறும்புகளை, சிங்கம் போல அழிப்பது அல்லது வேட்டையாடுவதைக் கொண்டு இவ்வாறு குறிப்பிடுவதாகக் கருதப்படுகிறது.[2]
இதன் வளர்ச்சி நிலையானது பெண் குழிநரி பொருத்தமான இடத்தில் முட்டை இடுவதில் இருந்து தொடங்குகிறது. குழிநரியின் குடம்பியானது அது எங்கு வெளியாகிறதோ அதைப்பொறுத்து, இலைகள், குப்பைகள் மரத் துண்டுகள் ஆகியவற்றின் கீழ் தன்னை மறைத்துக் கொள்கிறது. தளர்வான மண் அமைப்பு என்றால் சரிவான குழியைப் பறித்து மறைந்து கொள்கிறது. [6] பதுங்கி இருந்து தனக்கான உணவை வேட்டையாடுகின்றது. நேரடியாக இரையைத் தாக்குவது ஆபத்தானது என்பதால் இது பொறிகளை உருவாக்கி அதை பராமரிக்கிறது. இதனால் போதுமான உணவு கிடைக்கவில்லை என்றால் குறைந்த வளர்சிதை மாற்ற விகிதங்களைக் கொண்டிருக்கும், இதனால் உணவு இல்லாமல் இவற்றால் நீண்ட காலம் வாழ முடியும்.[3] இவை தங்கள் வாழ்நாள் சுழற்சியை முடிக்க பல ஆண்டுகள் ஆகலாம்; அவை அதிகமான உணவைப் பெற்றால் அதிக அளவில் முதிர்ச்சி அடையும், இதனால் பல மாதங்கள் உணவளிக்காமல் தப்பிப்பிழைக்கவும் முடியும்.[4][5] குளிர்காலத்தில் அவை ஆழமான இடத்திற்குச் சென்று அங்கு செயலற்ற நிலையில் இருக்கும்.[6]
குடம்பி அதன் அதிகபட்ச அளவு வளர்ச்சி நிலையை அடையும் போது, அது கூட்டுப்புழு நிலையை அடைந்து உருமாற்றம் அடைய தயாராகிறது.[5] இவை மணல் அல்லது எதாவது ஒரு இடத்தில் பட்டுநூல் போன்ற இழையை வெளியுமிழ்ந்து தன்னைச்சுற்றி ஒரு கூடு கட்டிக்கொள்ளுகின்றது. இந்தக் கூட்டோடு இவை மணலில் பல செண்டி மீட்டர் ஆழத்துக்கு புதைத்துக் கொள்ளலாம். சுமார் ஒரு மாத காலகட்டத்தில் வயதுவந்த பூச்சியாக உருமாற்றம் அடைந்து தன் கூட்டைப் பிளந்து மேற்பரப்புக்கு வருகிறது. மேலே வந்த சுமார் இருபது நிமிடங்களுக்குப் பிறகு, குழிநரிக்கு இறக்கைகள் முழுமையாக திறக்கப்படுகின்றது, பின் தனக்கான ஒரு துணையைத் தேடிச் செல்கிறது.
ஒரு வீட்டின் பக்கத்தில் ஒரு குழிநரி பட்டுக் கூட்டு.
மணல் குழிப் பொறி
மணல் குழி பொறியினுள் விழுந்த ஒரு எறும்பு
குழிப் பொறியில் இருந்து எடுக்கப்பட்ட குழி நரியின் குடம்பி (லார்வா)
குழிநரி (antlions) என்பது ஒரு பூச்சி ஆகும். இதில் 2,000 இனங்கள் உள்ளன. இது Myrmeleontidae என்றக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தது. இதன் குடம்பிகள் அவற்றின் சுறுசுறுப்பான வேட்டை சுபாவத்துக்காக அறியப்படுகிறன. இவற்றில் பல இனங்கள், தனியாக வாழும் இரைகொல்லிப் பூச்சிகள் ஆகும். இவை எறும்பு போன்று ஊர்ந்துவரும் உயிரினங்களைப் பிடித்து உண்ணும். இவை தன் இரையைப் பிடிப்பதற்காக தோட்டங்கள், திறந்தவெளிப் பகுதிகளில், குறிப்பாக மணல் பகுதிகளில் கூம்புவடிவத்தில் சரிவான குழிகளை உருவாக்குகிறன. இந்தக் குழியின் எந்தப் பாகத்தில் ஒரு பூச்சி கால் வைத்தாலும், அவை குழியின் மையப் பகுதிக்குள் விழுந்து குழிநரிக்கு உணவாகிவிடும். இவற்றில் வயது வந்த பூச்சிகள் குறைவாகவே அறியப்படுகின்றன. அவை பெரும்பாலும் அந்தியில் அல்லது இருண்ட பிறகு பறக்கின்றன. மேலும் வளர்ந்த இந்தப் பூச்சிகள் தட்டாரப்பூச்சி அல்லது ஊசித்தட்டான் என தவறாக அடையாளம்காண வாய்ப்புள்ளது. அவை சில நேரங்களில் ஆன்ட்லியன் லசிவிங்ஸ் ( antlion lacewings) என்று ஆங்கிலத்தில் அழைக்கப்படுகின்றன. மேலும் இதன் குடம்பிகள் மணலில் விசித்திரமான பொறியமைப்பை உருவாக்குவதால் அமெரிக்காவில் சிலசமயம் இதன் குடம்பிகளை டோட்லிபக் (doodlebugs) என அழைக்கப்படுகின்றன.
குழிநரிகள் உலகம் முழுக்க பரவியுள்ளன. பெரும்பாலும் அவற்றின் குடம்பிகள் (லார்வா) பொதுவாக வறண்ட மற்றும் மணற்பாங்கான பகுதிகளில் குழிபறித்து பதுங்கி உணவை வேட்டையாடக்கூடியன. ஆனால் சில குடம்பிகள் குப்பைகள் அல்லது இலைகளுக்கு இடையில் பதுங்கியபடி தங்கள் இரையை வேட்டையாடுகின்றன.
ಆಂಟ್ ಲಯನ್ ಪಿಪೀಲಿಕಾಸಿಂಹ ಅಥವಾ ಮಿರ್ಮಿಲಿಯಾನ್. ಇದು ಮಿರ್ಮಿಲಿಯಾನಿಡೆ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೂ ನ್ಯೂರಾಪ್ಟೆರ ಉಪವರ್ಗಕ್ಕೂ ಸೇರಿದ ಕೀಟ. ಪ್ರೌಢಜೀವಿ ಕೊಡತಿಹುಳುವನ್ನು ಹೋಲುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಗಿಡ್ಡಗಿರುವ ಗದೆಯಾಕಾರದ ಕುಡಿಮೀಸೆಗಳೂ ಕಿರಿದಾದ ರೆಕ್ಕೆಗಳೂ ಇದ್ದು, ಬಾಯಿಯ ಕೊರೆಯುವ ಉಪಾಂಗಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ[೧]. ಮರಳುಮಿಶ್ರಿತ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಇವು ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನಿಡುತ್ತವೆ. ಲಾರ್ವಗಳಿಗೆ ಚಪ್ಪಟೆಯಾದ ಮೊಟ್ಟೆಯಾಕಾರದ ದೇಹ. ಅಗಲವಾದ ಗುದ್ದಲಿಯಾಕಾರದ ತಲೆ, ತೆಳುವಾದ ಕಾಲುಗಳು ಇರುತ್ತವೆ. ಹೊರಬಂದೊಡನೆ ಲಾರ್ವಗಳು ಆಲಿಕೆಯಾಕಾರದ ಗುಳಿ ತೋಡಿ, ಅದರ ತಳಭಾಗದಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿಕೊಂಡು ಹೊರಭಾಗಕ್ಕೆ ದವಡೆಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಚಾಚಿರುತ್ತವೆ. ಇರುವೆ ಅಥವಾ ಇತರ ಸಣ್ಣ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಈ ಆಲಿಕೆಗೆ ಅಕಸ್ಮಾತ್ತಾಗಿ ಜಾರಿಬಿದ್ದಾಗ ಅವನ್ನು ಪಿಪೀಲಿಕಾಸಿಂಹ ಹಿಡಿದು ಬಲವಾದ ದವಡೆಗಳ ಸಹಾಯದಿಂದ ಅವುಗಳ ರಸವನ್ನು ಹೀರುತ್ತದೆ. ಮೂರುತಿಂಗಳ ಅನಂತರ ಲಾರ್ವಗಳು ಕೋಶಾವಸ್ಥೆ ತಲುಪುತ್ತವೆ. ಕೋಶಾವಸ್ಥೆಯ ಹುಳು ರೇಷ್ಮೆಯಂಥ ಸ್ರಾವದಿಂದ ತನ್ನ ಸುತ್ತ ಗೂಡು ಕಟ್ಟುತ್ತದೆ.[೨]
ಆಂಟ್ ಲಯನ್ ಪಿಪೀಲಿಕಾಸಿಂಹ ಅಥವಾ ಮಿರ್ಮಿಲಿಯಾನ್. ಇದು ಮಿರ್ಮಿಲಿಯಾನಿಡೆ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೂ ನ್ಯೂರಾಪ್ಟೆರ ಉಪವರ್ಗಕ್ಕೂ ಸೇರಿದ ಕೀಟ. ಪ್ರೌಢಜೀವಿ ಕೊಡತಿಹುಳುವನ್ನು ಹೋಲುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಗಿಡ್ಡಗಿರುವ ಗದೆಯಾಕಾರದ ಕುಡಿಮೀಸೆಗಳೂ ಕಿರಿದಾದ ರೆಕ್ಕೆಗಳೂ ಇದ್ದು, ಬಾಯಿಯ ಕೊರೆಯುವ ಉಪಾಂಗಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಮರಳುಮಿಶ್ರಿತ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಇವು ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನಿಡುತ್ತವೆ. ಲಾರ್ವಗಳಿಗೆ ಚಪ್ಪಟೆಯಾದ ಮೊಟ್ಟೆಯಾಕಾರದ ದೇಹ. ಅಗಲವಾದ ಗುದ್ದಲಿಯಾಕಾರದ ತಲೆ, ತೆಳುವಾದ ಕಾಲುಗಳು ಇರುತ್ತವೆ. ಹೊರಬಂದೊಡನೆ ಲಾರ್ವಗಳು ಆಲಿಕೆಯಾಕಾರದ ಗುಳಿ ತೋಡಿ, ಅದರ ತಳಭಾಗದಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿಕೊಂಡು ಹೊರಭಾಗಕ್ಕೆ ದವಡೆಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಚಾಚಿರುತ್ತವೆ. ಇರುವೆ ಅಥವಾ ಇತರ ಸಣ್ಣ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಈ ಆಲಿಕೆಗೆ ಅಕಸ್ಮಾತ್ತಾಗಿ ಜಾರಿಬಿದ್ದಾಗ ಅವನ್ನು ಪಿಪೀಲಿಕಾಸಿಂಹ ಹಿಡಿದು ಬಲವಾದ ದವಡೆಗಳ ಸಹಾಯದಿಂದ ಅವುಗಳ ರಸವನ್ನು ಹೀರುತ್ತದೆ. ಮೂರುತಿಂಗಳ ಅನಂತರ ಲಾರ್ವಗಳು ಕೋಶಾವಸ್ಥೆ ತಲುಪುತ್ತವೆ. ಕೋಶಾವಸ್ಥೆಯ ಹುಳು ರೇಷ್ಮೆಯಂಥ ಸ್ರಾವದಿಂದ ತನ್ನ ಸುತ್ತ ಗೂಡು ಕಟ್ಟುತ್ತದೆ.
ಮಂಗು ಉಂದೊಂಜಿ ಮಣ್ಣ್ ಡ್ ಉಪ್ಪುನ ಮಣ್ಣಪುರಿ ನೆಕ್ಕ್ ಅಂಗರೇ, ಮಾನಿಗ, ಕುಯಮೆ, ಮಣ್ಣ ಮಂಗೆ ಪಂಡ್ದ್ಲಾ ಲೆಪ್ಪುವೆರ್. ನೆನ್ನ್ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಡ್ Antlion ಪಂಪೆರ್, ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಪುದರ್ Myrmeleontidae[೧]. ಲೇಸ್ವಿಂಗ್ಸ್ ಪನ್ಪಿನ ಪಾಂತೆದ ಕಿನ್ನಿ (nymph ) ಉಂದಾದುಂಡು, ಬಡಕಾಯ್ ಕನ್ನಡೊಡ್ ಗುಬ್ಬಕ್ಕ.
ಇಲ್ಲೊದ ಮಣ್ಣ್ ಗೋಡೆದ ಮುದೆಲುಡ್[೨], ಗಾಲಿ ದಿಂಜ ಬರಂದಿನ ಜಾಗೆದ ಸಡ್ಲ್ ಪೊಯ್ಯ ಮಣ್ಣುಡ್ ಎಲ್ಯ ಎಲ್ಯ ಜೂಲಿದ ಆಕಾರೊದ ಮಸ್ತು ಗುರಿನ್ ಮಂತುದ್, ಇಂಚಿನ ಗುರಿತ ಮಣ್ಣ ನಡ್ಯೆಡ್, ದೆಂಗುದು ಕುಲ್ಲುದು ಪಜ್ಜ ತತ್ತುದು ಬೂರುನ ಎಲ್ಯ ಎಲ್ಯ ಪಿಜಿನುಲು ನಸೆ ಪೊಯ್ಯಡ್ದು ಮಿತ್ತ್ ಬರಿಯೆರೆ ಒದ್ದಾಡ್ನಗ, ಅವೆನ್ ಉಲಾಯ್ ಒಯಿತೊಂದು ತಿಂಪುಂಡು.
ಉಂದು ರಡ್ಡ್ ಮೂಜಿ ವರ್ಷ ಮುಟ್ಟ ಬದುಕುಂಡು ಬೊಕ್ಕೊದ ದಿನೊಟು ತನ್ನೊ ಸುತ್ತಲಾ ಕೋಶ ಉಂಡು ಮಲ್ತೊಂದು ಪ್ಯೂಪ ಆಪುಂಡು. ರಡ್ಡ್ ಮೂಜಿ ವಾರೊಡ್ ಸಂಪೂರ್ಣವಾದ್ ಬದಲಾದ್ ರೆಂಕೆ ಇತ್ತಿನ ಪಾಂತೆ ಆದ್ ಪೊಸ ದೇಕಿಡ್ ಪಿದಾಯ್ ಬರ್ಪುಂಡು. ಪಾಂತೆ ಆಯಿಬೊಕ್ಕ ಅವ್ವು ಬದುಕುನು ನಲ್ಪ ದಿನ ಮಾತ್ರ. ಮಂಗು ಪನ್ಪಿನ ಆಂಟ್ ಲಯನ್(Ant Lion) ಲು ನರಮಾನಿಲೆಗ್ ಮಸ್ತು ಉಪಕಾರ ಮಲ್ಪುಂಡು. ಉಪದ್ರ ಕೊರ್ಪಿನ ಕೆಂಪು ಪಿಜಿನ್, ಎಲ್ಯ ತಾಲೆನ್ ತಿಂದುದು ಅಯಿಕ್ಲೆನ ಸಂತತಿನ್ ಕಮ್ಮಿ ಮಲ್ಪುಂಡು.
ಈ ಪುರಿನ್ ಕಡಲ್ ಬರಿತ್ತಾ ಕುಡ್ಲ ಕಿನ್ಯ ಇಪ್ಪುನಗ ಜೋಕುಲು ಗೊಬ್ಬೊನ್ತಿತ್ತೆರ್.
The antlions are a group of about 2,000 species of insect in the neuropteran family Myrmeleontidae. They are known for the predatory habits of their larvae, which mostly dig pits to trap passing ants or other prey. In North America, the larvae are sometimes referred to as doodlebugs because of the marks they leave in the sand. The adult insects are less well known due to their relatively short lifespans compared to the larvae. Adults, sometimes known as antlion lacewings, mostly fly at dusk or after dark and may be mistakenly identified as dragonflies or damselflies.
Antlions have a worldwide distribution. The greatest diversity occurs in the tropics, but a few species are found in cold-temperate locations, one such being the European Euroleon nostras. They most commonly occur in dry and sandy habitats where the larvae can easily excavate their pits, but some larvae hide under debris or ambush their prey among leaf litter.
Antlions are poorly represented in the fossil record. Myrmeleontiformia is generally accepted to be a monophyletic group, and within the Myrmeleontoidea, the antlions' closest living relatives are thought to be the owlflies (Ascalaphidae). A 2019 study finds Myrmeleontidae to be monophyletic, aside from Stilbopteryginae and Palparinae, which form separate clades closer to Ascalaphidae.[1] The predatory actions of the larvae have attracted attention throughout history and antlions have been mentioned in literature since classical times.
The exact meaning of the name "antlion" is uncertain. It has been thought to refer to ants forming a large percentage of the prey of the insect, the suffix "lion" merely suggesting destroyer or hunter.[2] In any case, the term seems to go back to classical antiquity.[3] The antlion larva is often called a "doodlebug" in North America because of the odd winding, spiralling trails it leaves in the sand while relocating, which look as if someone has been doodling.[4]
The scientific name of the type genus Myrmeleo – and thus, the family as a whole – is derived from Ancient Greek léon (λέων) "lion" + mýrmex (μύρμηξ) "ant", in a loan translation of the names common across Europe. In most European and Middle Eastern languages, at least the larvae are known under the local term corresponding to "antlion".[3]
Antlions can be fairly small to very large neuropterans, with wingspans ranging from 2 to 15 cm (0.8 to 5.9 in). The African genus Palpares contains some of the largest examples. Acanthaclisis occitanica is the largest European species, with an 11 cm (4.3 in) wingspan, and most North American species approach this size.[4]
The adult has two pairs of long, narrow, multiveined, translucent wings and a long, slender abdomen. Although they somewhat resemble dragonflies or damselflies, they belong to a different infraclass of winged insects. Antlion adults are easily distinguished from damselflies by their prominent, apically clubbed antennae which are about as long as the head and thorax combined.[5] Also, the pattern of wing venation differs, and compared to damselflies, the adults are very feeble fliers and are normally found fluttering about at night in search of a mate. Adult antlions are typically nocturnal, and rarely seen by day.[2]
Males of most species have a unique structure, a bristle-bearing knob known as a "pilula axillaris", at the base of the rear wing. The abdomen in males is usually longer than in females and often has an extra lobe. The tip of the abdomen of females shows greater variation than that of males, depending perhaps on oviposition sites, and usually bears tufts of bristles for digging and a finger-like extension.[6]
The antlion larva has a robust fusiform body, a very plump abdomen, and a thorax bearing three pairs of walking legs. The prothorax forms a slender mobile "neck" for the large, square, flattened head, which bears an enormous pair of sickle-like jaws with several sharp, hollow projections. The jaws are formed by the maxillae and mandibles; the mandibles each contain a deep groove over which the maxilla fits neatly, forming an enclosed canal for injecting venom to immobilise the victim,[7][8] and enzymes to digest its soft parts. The larva is clad in forward-pointing bristles which help it to anchor itself and exert greater traction, enabling it to subdue prey considerably larger than itself.[9] Antlion larvae are unusual among insects in lacking an anus. All the metabolic waste generated during the larval stage is stored; some is used to spin the silk for the cocoon and the rest is eventually voided as meconium at the end of its pupal stage.[10]
There are about 2,000 species of antlion found in most parts of the world, with the greatest diversity being in warmer areas. The best known species are those in which the larvae dig pits to trap their prey, but not all species do this. Antlions live in a range of usually dry habitats including open woodland floors, scrub-clad dunes, hedge bases, river banks, road verges, under raised buildings and in vacant lots.[11]
Apart from pit-trap-forming taxa, the biology of members of the family Myrmeleontidae, to which the antlions belong, has been little studied. The life-cycle begins with oviposition (egg-laying) in a suitable location. The female antlion repeatedly taps the prospective laying site with the tip of her abdomen and then inserts her ovipositor into the substrate and lays an egg.[12]
Depending on the species and where it lives, the larva either conceals itself under leaves, debris or pieces of wood, hides in a crack or digs a funnel-shaped pit in loose material.[7] As ambush predators, catching prey is risky because food arrives unpredictably and, for those species that make traps, maintaining one is costly. The larvae therefore have low metabolic rates and can survive for long periods without food.[13] They can take several years to complete their life-cycle; they mature faster with plentiful food, but can survive for many months without feeding.[14][15] In cooler climates they dig their way deeper and remain inactive during the winter.[10]
When the larva attains its maximum size, it pupates and undergoes metamorphosis.[15] It makes a globular cocoon of sand or other local substrate stuck together with fine silk spun from a slender spinneret at the rear end of the body. The cocoon may be buried several centimetres deep in sand. After completing its transformation into an adult insect over the course of about one month, it emerges from the case, leaving the pupal integument behind, and works its way to the surface. After about twenty minutes, the adult's wings are fully opened and it flies off in search of a mate. The adult is considerably larger than the larva as antlions exhibit the greatest disparity in size between larva and adult of any type of holometabolous insect. This is by virtue of the fact that the exoskeleton of the adult is extremely thin and flimsy, with an exceptionally low density.[16] The adult typically lives for about 25 days, but some insects survive for as long as 45 days.[15]
Antlion larvae eat small arthropods – mainly ants – while the adults of some species eat pollen and nectar, and others are predators of small arthropods.[17] In certain species of Myrmeleontidae, such as Dendroleon pantherinus, the larva, although resembling that of Myrmeleon structurally, makes no pitfall trap, but hides in detritus in a hole in a tree and seizes passing prey.[18] In Japan, Gatzara jezoensis larvae lurk on the surface of rocks for several years while awaiting prey; during this time they often become coated with lichen, and have been recorded at densities of up to 344 per square metre.[19]
The larva is a voracious predator. Within a few minutes of seizing its prey with its jaws and injecting it with venom and enzymes, it begins to suck out the digestion products.[7][9] The larva is extremely sensitive to ground vibrations, the low-frequency sounds made by an insect crawling across the ground; the larva locates the source of the vibrations by the differences in timing of the arrival of waves detected by receptors, tufts of hairs on the sides of the two hindmost thoracic segments.[20]
In trap-building species, an average-sized larva digs a pit about 2 in (5 cm) deep and 3 in (7.5 cm) wide at the edge. This behavior has also been observed in the Vermileonidae (Diptera), whose larvae dig the same sort of pit to feed on ants. Having marked out the chosen site by a circular groove,[21] the antlion larva starts to crawl backwards, using its abdomen as a plough to shovel up the soil. By the aid of one front leg, it places consecutive heaps of loosened particles upon its head, then with a smart jerk throws each little pile clear of the scene of operations. Proceeding thus, it gradually works its way from the circumference towards the center.[2] As it slowly moves round and round, the pit gradually gets deeper and deeper, until the slope angle reaches the critical angle of repose (that is, the steepest angle the sand can maintain, where it is on the verge of collapse from slight disturbance), and the pit is solely lined by fine grains.[22] By digging in a spiral when constructing its pit, the antlion minimises the time needed to complete the pit.[22]
When the pit is completed, the larva settles down at the bottom, buried in the soil with only the jaws projecting above the surface, often in a wide-opened position on either side of the very tip of the cone.[23] The steep-sloped trap that guides prey into the larva's mouth while avoiding crater avalanches is one of the simplest and most efficient traps in the animal kingdom.[24] The fine grain lining ensures that the avalanches which carry prey are as large as possible.[22] Since the sides of the pit consist of loose sand at its angle of repose,[25] they afford an insecure foothold to any small insects that inadvertently venture over the edge, such as ants. Slipping to the bottom, the prey is immediately seized by the lurking antlion; if it attempts to scramble up the treacherous walls of the pit, it is speedily checked in its efforts and brought down by showers of loose sand which are thrown at it from below by the larva.[2] By throwing up loose sand from the bottom of the pit, the larva also undermines the sides of the pit, causing them to collapse and bring the prey with them. Thus, it does not matter whether the larva actually strikes the prey with the sand showers.[23]
Antlion larvae are capable of capturing and killing a variety of insects and other arthropods, and can even subdue small spiders. The projections in the jaws of the larva are hollow and through this, the larva sucks the fluids out of its victim. After the contents are consumed, the dry carcass is flicked out of the pit. The larva readies the pit once again by throwing out collapsed material from the center, steepening the pit walls to the angle of repose.[23]
Antlion larvae require loose soil, not necessarily, but often, sand. Antlions can also handle larger granular material which is filtered out of the soil during pit construction.[22] The larvae prefer dry places protected from the rain. When it first hatches, the tiny larva specialises in very small insects, but as it grows larger, it constructs larger pits, and thus catches larger prey, sometimes much larger than itself.[23]
Other arthropods may make use of the antlion larva's ability to trap prey. The larva of the Australian horsefly (Scaptia muscula) lives in antlion (for example Myrmeleon pictifrons) pit traps and feeds on the prey caught,[4] and the female chalcid wasp (Lasiochalcidia igiliensis) purposefully allows itself to be trapped so that it can parasitise the antlion larva by ovipositing between its head and thorax.[26]
Recent research has found that antlion larvae often "play dead" for a variable amount of time (from a few minutes up to an hour) when disturbed to hide from predators. The method is effective; it increased survival rates in patches that use it by 20%.[27] Furthermore, they appear to have maximized its usefulness—further increasing the duration is not likely to convey substantial survival benefits to the larvae.[28]
The closest living relatives of antlions within the Myrmeleontoidea are the owlflies (Ascalaphidae); the Nymphidae are more distantly related. The extinct Araripeneuridae and Babinskaiidae are considered likely to be stem groups in the Myrmeleontiformia clade.[29] The phylogeny of the Neuroptera has been explored using mitochondrial DNA sequences, and while issues remain for the group as a whole (the "Hemerobiiformia" being paraphyletic), the Myrmeleontiformia is generally agreed to be monophyletic, giving the following cladogram:[30]
NeuropteraOsmylidae (formerly in "Hemerobiiformia") 
Mantispidae (mantidflies) 
Ithonidae (moth lacewings) 
Chrysopidae (green lacewings) 
Nymphidae (split-footed lacewings) _crop.jpg){kind=small}
Myrmeleontidae (antlions) 
Ascalaphidae (owlflies) 
The subfamilies are shown below; a few genera, mostly fossil, are of uncertain or basal position. The fossil record of antlions is very small by neuropteran standards. However, some Mesozoic fossils attest to the antlions' origin more than 150 million years ago. These were at one time separated as the Palaeoleontidae, but are now usually recognized as early antlions.[17]
There is little consensus regarding the supra-generic classification within the Myrmeleontidae, but the following four subfamilies (with select genera) are accepted by many researchers:[31]
The following subfamilies have been recognized by some taxonomists:
Antlions of uncertain systematic position are:
Antlion larva trails (doodles) in sand
4.8cm)_DD11.176086,-4.335053@Bobo-Dioulasso,BF_thu29oct2015-1054h.jpg)
Thorax and head (with club-shaped antenna) of antlion adult
Larva
20x closeup of larva
Video of antlion larva trying to catch prey with sand traps and eating a small spider
Video of a larva trapping an ant by throwing sand at it
In popular folklore in the southern United States, people recite a poem or chant to make the antlion come out of its hole.[32] Similar practices have been recorded from Africa, the Caribbean, China and Australia.[33]
The Myrmecoleon was a mythical ant–lion hybrid written about in the 2nd century AD Physiologus, where animal descriptions were paired with Christian morals. The ant-lion as described was said to starve to death because of its dual nature – the lion nature of the father could only eat meat, but the ant half from the mother could only eat grain chaff, thus the offspring could not eat either and would starve.[34] It was paired with the Biblical verse Matthew 5:37.[35] The fictional ant-lion of Physiologus is probably derived from a misreading of Job 4:11.[a][34]
The French naturalist Jean-Henri Fabre wrote that "The Ant-lion makes a slanting funnel in the sand. Its victim, the Ant, slides down the slant and is then stoned, from the bottom of the funnel, by the hunter, who turns his neck into a catapult."[36][37]
Antlions appear as antagonists in the 1991 life simulation video game, SimAnt, and (in a giant form) in the Final Fantasy series, Grounded, Terraria, Don't Starve Together, Monster Rancher 2, Mother 3 and in the Half-Life 2 video game series as an unrelated alien insect species sharing sand burowing traits with the real antlion larvae. The Trapinch, Vibrava, and Flygon Pokémon evolution line is based on an antlion. The fictional sarlacc from the Star Wars franchise is often compared to the real-life antlion.[38][39] It also appears as a predator in the film Enemy Mine.
In the third book of Tove Jansson's Moomins series, Finn Family Moomintroll, a rather large and fanciful antlion appears in the second chapter, depicted as a sand-dwelling predator with the literal head of a lion.[40]
The antlions are a group of about 2,000 species of insect in the neuropteran family Myrmeleontidae. They are known for the predatory habits of their larvae, which mostly dig pits to trap passing ants or other prey. In North America, the larvae are sometimes referred to as doodlebugs because of the marks they leave in the sand. The adult insects are less well known due to their relatively short lifespans compared to the larvae. Adults, sometimes known as antlion lacewings, mostly fly at dusk or after dark and may be mistakenly identified as dragonflies or damselflies.
Antlions have a worldwide distribution. The greatest diversity occurs in the tropics, but a few species are found in cold-temperate locations, one such being the European Euroleon nostras. They most commonly occur in dry and sandy habitats where the larvae can easily excavate their pits, but some larvae hide under debris or ambush their prey among leaf litter.
Antlions are poorly represented in the fossil record. Myrmeleontiformia is generally accepted to be a monophyletic group, and within the Myrmeleontoidea, the antlions' closest living relatives are thought to be the owlflies (Ascalaphidae). A 2019 study finds Myrmeleontidae to be monophyletic, aside from Stilbopteryginae and Palparinae, which form separate clades closer to Ascalaphidae. The predatory actions of the larvae have attracted attention throughout history and antlions have been mentioned in literature since classical times.
Los mirmeleóntidos (Myrmeleontidae) son una familia del orden Neuroptera, conocidos como "hormigas león". Son superficialmente parecidas a libélulas, pero se diferencian por sus robustas antenas claviformes.[2]
El nombre de "hormiga león" se debe a la larva, que vive en suelos arenosos y excava un hoyo en forma de embudo en cuyo fondo se esconde, dejando sobresalir sólo sus mandíbulas. Los insectos pequeños caen en esta fosa y no pueden salir debido a las paredes de arena suelta, de manera que son comidos por la hormiga león. Todas las larvas de Myrmeleontidae se alimentan de otros insectos, pero no todas las especies cavan los hoyos.
Hay cientos de especies de mirmeleóntidos. Cuando están desarrolladas completamente, pueden llegar a medir alrededor de 1 cm de longitud. Poseen grandes y poderosas mandíbulas. Pasan la fase de pupa en primavera, en el interior de un capullo recubierto de arena. Los adultos son depredadores, alimentándose de pequeños insectos voladores, orugas y otras especies de Myrmeleontidae. Se comunican por medio de feromonas. Sus huevos los ponen sobre la vegetación, sobre el suelo o ligeramente enterrados.
Se encuentran, sobre todo, en las regiones tropicales, pero en Europa viven algunos géneros, llegando una especie incluso hasta Finlandia. La especie mediterránea Palpares libelluloides merece especial mención, ya que llega a medir 11 cm de envergadura.
Los hormigueros pueden ser desde bastante pequeños hasta muy grandes neurópteros, con una envergadura que oscila entre 2 a 15 cm. El género africano Palpares contiene algunos de los ejemplos más grandes. Acanthaclisis occitanica es la especie europea más grande, con una envergadura de 11 cm, y la mayoría de las especies norteamericanas se acercan a este tamaño.[3]
El adulto tiene dos pares de alas largas, estrechas y multiventadas, y un abdomen largo y delgado. Aunque se asemejan a las dragonflies o a las damiselas, pertenecen a una infraclase diferente de insectos alados. Los adultos de los hormigueros se distinguen fácilmente de los caballitos del diablo por su prominente antennae, que es tan larga como la cabeza y el tórax juntos.[4] Además, el patrón de venación de las alas difiere, y en comparación con los caballitos del diablo, los adultos son voladores muy débiles y normalmente se encuentran revoloteando por la noche en busca de pareja. Los hormigueros adultos suelen ser nocturnos, y rara vez se ven de día.[5]
Los machos de la mayoría de las especies tienen una estructura única, una perilla con cerdas conocida como "pilula axillaris", en la base del ala trasera. El abdomen de los machos suele ser más largo que el de las hembras y a menudo tiene un lóbulo adicional. La punta del abdomen de las hembras muestra una mayor variación que la de los machos, dependiendo quizás de los lugares de oviposición, y suele llevar mechones de cerdas para cavar y una extensión en forma de dedo.[6]
La larva del hormiguero tiene un cuerpo robusto fusiforme, un abdomen muy rollizo y un tórax con tres pares de patas para caminar. El protórax forma un delgado "cuello" móvil para la cabeza grande, cuadrada y aplanada, que lleva un enorme par de mandíbulas en forma de hoz con varios salientes afilados y huecos. Las mandíbulas están formadas por las maxilas y mandíbulas; cada una de las mandíbulas contiene un surco profundo sobre el que encaja perfectamente la maxila, formando un canal cerrado para inyectar veneno para inmovilizar a la víctima,[7][8] y enzimass para digerir sus partes blandas. La larva está revestida de cerdas que apuntan hacia delante y que le ayudan a anclarse y a ejercer una mayor tracción, lo que le permite someter a presas considerablemente mayores que ella.[9] Las larvas de Antlion son inusuales entre los insectos al carecer de ano. Todos los metabólico residuos generados durante la etapa larvaria se almacenan; una parte se utiliza para hilar la seda para la cocoon y el resto es eventualmente vaciado como meconio al final de su etapa de pupal.[10]
Lista de géneros de Myrmeleontidae
Pocock, Reginald Innes (1910-1911). «Ant-lion». En Chisholm, Hugh, ed. Encyclopædia Britannica. A Dictionary of Arts, Sciences, Literature, and General information (en inglés) (11.ª edición). Encyclopædia Britannica, Inc.; actualmente en dominio público. 
.jpg)
_5370350.jpg)
_Macedonia.jpg)
_Macedonia.jpg)
|url= sin título (ayuda). |url-status= ignorado (ayuda) |fecha de acceso= ignorado (se sugiere |fechaacceso=) (ayuda); Parámetro desconocido |trabajo= ignorado (se sugiere |obra=) (ayuda) Los mirmeleóntidos (Myrmeleontidae) son una familia del orden Neuroptera, conocidos como "hormigas león". Son superficialmente parecidas a libélulas, pero se diferencian por sus robustas antenas claviformes.
El nombre de "hormiga león" se debe a la larva, que vive en suelos arenosos y excava un hoyo en forma de embudo en cuyo fondo se esconde, dejando sobresalir sólo sus mandíbulas. Los insectos pequeños caen en esta fosa y no pueden salir debido a las paredes de arena suelta, de manera que son comidos por la hormiga león. Todas las larvas de Myrmeleontidae se alimentan de otros insectos, pero no todas las especies cavan los hoyos.
Hay cientos de especies de mirmeleóntidos. Cuando están desarrolladas completamente, pueden llegar a medir alrededor de 1 cm de longitud. Poseen grandes y poderosas mandíbulas. Pasan la fase de pupa en primavera, en el interior de un capullo recubierto de arena. Los adultos son depredadores, alimentándose de pequeños insectos voladores, orugas y otras especies de Myrmeleontidae. Se comunican por medio de feromonas. Sus huevos los ponen sobre la vegetación, sobre el suelo o ligeramente enterrados.
Se encuentran, sobre todo, en las regiones tropicales, pero en Europa viven algunos géneros, llegando una especie incluso hasta Finlandia. La especie mediterránea Palpares libelluloides merece especial mención, ya que llega a medir 11 cm de envergadura.
Sipelgalõvid on sipelgakiillaste (Myrmeleontidae) sugukonda kuuluvate putukate röövtoidulised vastsed. Sipelgakiillased kuuluvad võrktiivaliste (Neuroptera) seltsi.[1]
Sipelgalõvid elavad liiva sees, teevad lehtri, ise on lehtri põhjas, ja püüavad toiduks lehtrisse kukkuvaid väikeseid organisme, kellest enamik on sipelgad – sellest ka nimetus "sipelgalõvi".
Eestis esinevad liigid:
Sipelgalõvid on sipelgakiillaste (Myrmeleontidae) sugukonda kuuluvate putukate röövtoidulised vastsed. Sipelgakiillased kuuluvad võrktiivaliste (Neuroptera) seltsi.
Sipelgalõvid elavad liiva sees, teevad lehtri, ise on lehtri põhjas, ja püüavad toiduks lehtrisse kukkuvaid väikeseid organisme, kellest enamik on sipelgad – sellest ka nimetus "sipelgalõvi".
Eestis esinevad liigid:
harilik sipelgakiil (Myrmeleon formicarius) luite-sipelgalõvi (Myrmeleon bore) – haruldaneMyrmeleontidae Neuroptera ordenako familia da, 2.000 intsektu espezie inguru dituena. Burruntzien antzekoak, antena sendo klabiformeak dituzte.
Artikulu hau animaliei buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Muurahaiskorennot (Myrmeleontidae) ovat verkkosiipisten (Neuroptera) lahkoon kuuluva hyönteisheimo. Siihen kuuluu maailmanlaajuisesti yli 2 000 lajia, ja muurahaiskorentoja tavataan lähes kaikilta mantereilta.
Aikuinen muurahaiskorento muistuttaa ulkoasultaan hieman pientä sudenkorentoa, mutta on helppo erottaa pitkistä, kärjestään kaartuvista tuntosarvista. Korennon vartalon pituus on 40–80 mm. Korennot käyttävät ravinnokseen joko kukkien siitepölyä tai ovat toukkien tapaan petoja.[1]
Muiden verkkosiipisten tapaan aikuiset korennot ovat aktiivisia lähinnä öisin ja lentävät usein valolle.
Muurahaiskorentojen toukkia kutsutaan muurahaisleijoniksi. Nimensä mukaisesti niiden pääasiallisena ravintona ovat muurahaiset, mutta myös muut pienet hyönteiset. Useiden lajien toukat elävät hiekkamailla, jonne kaivavat pyyntikuopan ja odottelevat kuopan pohjalle piiloutuneina sinne putoavia muurahaisia. Jotkin lajit piilottelevat puiden koloissa tai väijyvät maastossa ohikulkevaa saalista. Muurahaiskorennon toukalla on näyttävät leuat, joilla se pitelee saalistaan paikoillaan samalla kun se imee sen kuiviin. Vaihtaessaan paikkaa toukka liikkuu perä edellä ja jättää jälkeensä helposti tunnistettavan jäljen.
Suomessa esiintyy kaksi muurahaiskorentolajia: aitomuurahaiskorento (Myrmeleon formicarius) ja pikkumuurahaiskorento (Myrmeleon bore). Skandinaviassa on lisäksi kolmaskin laji, laikkumuurahaiskorento (Euroleon nostras), jota on tavattu esimerkiksi Ruotsin Gotlannista, Öölannista ja Gotska Sandönilta. Kotimaisista lajeista aitomuurahaiskorento on verraten yleinen hiekka- ja soramailla koko Etelä- ja Keski-Suomessa, mutta harvinaisempi pikkumuurahaiskorento esiintyy ainoastaan etelä- ja lounaisrannikon avoimilla merenrantahietikoilla ja dyyneillä. Kumpikaan suomalaisista lajeista ei vuoden 2010 kansallisen uhanalaisarvioinnin mukaan ole uhanalainen, mutta pikkumuurahaiskorento on katsottu silmälläpidettäväksi (NT).[2][3][4]
Suomen lajeista pikkumuurahaiskorento on yleensä pienempi ja takaruumiin jaokkeet yleensä kaksiväriset. Eroja on molemmilla sukupuolilla myös takaruumiin viimeisessä jaokkeessa.[3]
Muurahaiskorennot (Myrmeleontidae) ovat verkkosiipisten (Neuroptera) lahkoon kuuluva hyönteisheimo. Siihen kuuluu maailmanlaajuisesti yli 2 000 lajia, ja muurahaiskorentoja tavataan lähes kaikilta mantereilta.
Les Myrmeleontidae forment une famille d'insectes névroptères dont les représentants sont généralement appelés fourmilions ou fourmis-lions. L'aspect de l'adulte rappelle les libellules. Certaines espèces sont connues pour le piège en forme de cône inversé que leur larve creuse dans la terre meuble, afin de capturer les petites proies (notamment des fourmis) qui tombent dans ce trou. Selon une révision de 2004, un peu plus de 1 500 espèces actuelles sont reconnues.
Les fourmilions présentent un long abdomen et des ailes étroites repliées en toit au-dessus de celui-ci au repos. Ils ont des antennes courtes en massue. Ce sont des insectes crépusculaires ou nocturnes au vol lent.
Ils sont en général prédateurs et s'attaquent à des insectes plus petits, mais certaines espèces se nourrissent de pollen. Ils fréquentent des biotopes chauds et secs. On en rencontre une quarantaine d'espèces en Europe, essentiellement dans les régions méditerranéennes.
Les larves de certaines espèces vivent à la base d'entonnoirs qu'elles creusent dans les sols sablonneux, et projettent du sable sur leurs proies pour les faire dégringoler. Ce sont le plus souvent des fourmis qui sont capturées par les puissantes mandibules de la larve. Chez d'autres espèces les larves vivent dans la litière ou s'enterrent et chassent au sol.
Chez certaines espèces tropicales, les ailes peuvent atteindre 10 à 12 centimètres, les ailes postérieures sont disproportionnellement allongées et s'évasent aux extrémités, évoquant des raquettes.
Pièges en entonnoir de larves de fourmilion
Larve de fourmilion commun
Larve creusant son entonnoir
Larve se déplaçant
La classification de niveau supérieur de la famille des Myrmeleontidae fait encore récemment débat, des auteurs proposant différentes divisions taxonomiques au niveau des sous-familles, tribus et sous-tribus[1]. Par exemple, en 2004, Stange[2] reconnait trois sous-familles, Stilbopteryginae, Palparinae et Myrmeleontinae, avec 14 tribus et 191 genres alors que Krivokhatsky[3],[4] divise la famille en 12 sous-familles (Palparinae, Pseudimarinae, Stilbopteryginae, Dimarinae, Echthromyrmicinae, Dendroleontinae, Nemoleontinae, Glenurinae, Myrmecaelurinae, Acanthaclisinae, Brachynemurinae et Myrmeleontinae) avec 23 tribus[1].
Selon BioLib (18 décembre 2020)[5], ITIS (18 décembre 2020)[6] et NCBI (18 décembre 2020)[7] :
Selon BioLib (18 décembre 2020)[5] :
Selon Paleobiology Database (18 décembre 2020)[8] :
Les guêpes lasiochalcididae (voir Chalcididae) sont des parasitoïdes de certaines espèces de fourmilions.
Selon Jean-Baptiste Bory de Saint-Vincent, botaniste voyageur à l'origine de la première description scientifique connue du Formica Leo, un petit cône volcanique parasite du Piton de la Fournaise, cette formation volcanique a été baptisée par le savant réunionnais Joseph Hubert en se référant au fourmi-lion, dont le nom scientifique aurait pu être Formica-leo[9].
Dans la saga Star Wars, dans le film Star Wars, épisode VI : Le Retour du Jedi, l'un des monstres (le Sarlacc[10]) semble être inspiré d'un fourmilion. Un cône gigantesque creusé dans le sable du désert rappelle le cône minuscule qu'une larve de fourmilion crée pour piéger ses proies.
Dans le roman de Bernard Werber Les Fourmis, un fourmilion tente d'attraper une fourmi (la vieille 4000e), tandis qu'une jeune fourmi (103683e) essaie de venir à son secours sans être elle-même emportée.
En 1969, Gerald Durrell mentionne également le fourmilion dans son livre Oiseaux, bêtes et grandes personnes (en).
Dans la série des Final Fantasy, le fourmilion est un monstre récurrent, qu'on trouve le plus souvent dans les zones sableuses ou désertiques.
Dans Half-life 2, les fourmilions sont des insectes géants que le joueur doit éliminer et qui par la suite deviennent alliés de celui-ci.
Dans Ghouls'n Ghosts, les larves de fourmilions tentent de piéger Arthur dans le niveau 2.
Dans Phantasy Star, la planète Motavia est peuplée de fourmilions (en anglais, ant-lions).
Dans Pokémon, le pokémon Kraknoix[11] et ses évolutions Vibraninf et Libégon sont inspirés du Fourmilion.
Dans Titan Quest, les fourmilions sont des créatures géantes rencontrées dans les déserts.
Dans SimAnt, les larves de fourmilion sont des prédateurs statiques qui dévorent les fourmis qui passent dans le rayon de leur entonnoir. En particulier, si le joueur fait se déplacer sa fourmi près d'un entonnoir, une animation en gros plan montre, en coupe, la larve de fourmilion se repaissant de la fourmi.
Dans Pikmin 3, le boss "Dégeulimace" se comporte comme une larve de fourmilion.
Dans A Link to the Past et A link between world, des larves de fourmilion apparaissent dans le Palais du Désert.
Dans Mario Kart: Double Dash!!, un piège de fourmilion se trouve dans le Désert Sec Sec, avec une plante piranha qui remplace la larve.
Dans le dessin animé japonais Yu-Gi-Oh! 5D's, la carte Piège du Fourmilion[12] permet d'invoquer un fourmilion géant pour effrayer l'adversaire.
Les Myrmeleontidae forment une famille d'insectes névroptères dont les représentants sont généralement appelés fourmilions ou fourmis-lions. L'aspect de l'adulte rappelle les libellules. Certaines espèces sont connues pour le piège en forme de cône inversé que leur larve creuse dans la terre meuble, afin de capturer les petites proies (notamment des fourmis) qui tombent dans ce trou. Selon une révision de 2004, un peu plus de 1 500 espèces actuelles sont reconnues.
Os mirmeleóntidos (Myrmeleontidae), coñecidos como formigas león[1] (aínda que non son formigas senón que comen formigas), son unha familia de insectos que comprende unhas 2.000 especies, coñecidas polos voraces hábitos predadores das súas larvas, que en moitas especies escavan pozos para atrapar as formigas que pasan ou outras presas. Os insectos adultos son menos coñecidos, xa que voan principalmente entre lusco e fusco ou de noite, e poden ser confundidos con libélulas.
Teñen unha distribución mundial. A maior diversidade preséntana nos trópicos, pero unhas poucas especies encóntranse en zonas de temperaturas frías, como a especie europea Euroleon nostras. Aparecen xeralmente en hábitats secos e areosos nos que as larvas poden escavar doadamente os seus pozos, pero algunhas larvas agóchanse baixo restos ou emboscan as presas entre as follas caídas.
Están mal representadas no rexistro fósil. Xeralmente acéptase que Myrmeleontiformia é un grupo monofilético, e dentro dos Myrmeleontoidea os seus parentes máis próximos vivos crese que son os Ascalaphidae. As accións predadoras das larvas atraeron moita atención ao longo da historia, e estes insectos foron mencionados na literatura desde os tempos clásicos.
O nome científico do xénero tipo Myrmeleo – e a partir del o da familia – deriva da palabra do grego antigo léon (λέων) 'león' + mýrmex (μύρμηξ) 'formiga', e foi un calco feito a partir do nome común que se lle daba en moitos países europeos. Na maioría das linguas europeas as larvas destes insectos coñécense cun nome equivalente a "formiga león".[2]
O significado exacto orixinario de "formiga león" non se coñece. Pénsase que se refire a que as formigas constitúen unha gran parte da súa dieta de insectos, e "león" simplemente suxire o significado de cazador ou destrutor. En calquera caso, o termo parece proceder da antigüidade clásica.[2][3]
Poden ser insectos neurópteros de bastante pequenos a moi grandes, cunha envergadura alar de 2 a 15 cm.[4] O xénero africano Palpares contén algúns dos exemplos de maior tamaño. Acanthaclisis occitanica é a especie europea máis grande, cunha envergadura alar de 11 cm, e a a maioría das especies norteamericanas aproxímanse a ese tamaño.[3]
O adulto ten dous pares de ás translúcidas, estreitas e longas con múltiples veas e un abdome longo e delgado. Aínda que lembran algo as libélulas, pertencen a unha infraclase diferente de insectos alados. As formigas león adultas distínguense doadamente das libélulas polas súas antenas prominentes, con forma de maza no extremo, que son case tan longas como a cabeza e tórax combinados.[5] Ademais, o patrón de venación das ás difire, e comparados coas libélulas, os adultos teñen un voo pouco potente e encóntranse normalmente voando de noite buscando parella. As formigas león adultas son normalmente nocturnas e raramente se ven de día.[4]
Os machos da maioría das especies teñen unha estrutura única, unha protuberancia que leva sedas chamada "pilula axillaris", situada na base da á posterior. O abdome dos machos é xeralmente máis longo que o das femias e a miúdo ten un lobo extra. O extremo do abdome das femias mostra unha maior variación que o dos machos, dependendo quizais dos sitios que usan para a oviposición e xeralmente leva penachos de sedas para escavar e unha extensión parecida a un dedo.[6]
A larva da formiga león é un animal de aspecto feroz cun robusto corpo fusiforme, un abdome moi repoludo e un tórax que leva tres pares de patas marchadoras. O protórax forma un "pescozo" delgado móbil co que se une á cabeza aplanada grande e cadrada, que leva un enorme par de mandíbulas con forma de fouce con varias proxeccións cortantes ocas. As mandíbulas están formadas polas maxilas e mandíbulas; cada mandíbula contén unha profunda canle sobre a cal a maxila encaixa perfectamente, formando unha canle pechada para inxectar veleno co que inmobiliza as súas vítimas,[7][8] e encimas para dixerir as súas partes brandas. A larva está cuberta de sedas que apuntan cara adiante, o que lles axuda a ancorarse e exercer unha maior tracción, o que lles permite someter presas considerablemente máis grandes que elas.[9] As larvas son pouco comúns dentro dos insectos porque carecen de ano. Almacenan todos os residuos metabólicos xerados durante o estadio larvario; algúns residuos úsanse para fiar a seda do seu casulo e o resto é finalmente baleirado como meconio ao final do seu estadio pupal.[10]
Hai unhas dúas mil especies de mirmeleóntidos, que se encontran na maior parte do mundo, e a súa maior diversidade dáse en áreas cálidas. As especies mellor coñecidas son as que teñen larvas aque escavan pozos para atrapar as súas presas, pero non todas as especies fan iso. As formigas leóns viven en diversos hábitats xeralmente secos, como chans de bosques abertos, dunas con arbustos, bases de setos, ribeiras de ríos, marxes de estradas, baixo edificios e en aparcadoiros baleiros.[11]
Excepto nas especies que forman pozos, a bioloxía dos demais membros da familia Myrmeleontidae foi pouco estudada. O ciclo vital empeza coa oviposición (posta de ovos) nun lugar axeitado. A formiga león femia golpea repetidamente o sitio no que pretende poñer os ovos co extremo do seu abdome e despois insire o seu ovipositor no substrato e deposita un ovo.[12]
Dependendo da especie e do lugar onde vive, a larva ocúltase baixo follas, restos ou cachos de madeira, agóchase nunha greta ou escava un pozo con forma de funil en material solto.[7] Como son predadores de emboscada, a captura das presas é un asunto arriscado porque as presas chegan imprediciblemente e, para as especies que forman unha trampa, mantela é custoso; as larvas, por tanto, teñen baixas taxas metabólicas e poden sobrevivir durante longos períodos sen comida.[13] Poden tardar varios anos en completar o seu ciclo vital; maduran máis rápido con abundancia de comida, pero poden sobrevivir durante moitos meses sen alimentarse.[14][15] En climas máis fríos escavan máis profundamente e permanecen inactivos durante o inverno.[10]
Cando a larva alcanza o seu máximo tamaño, convértese en pupa e sofre a metamorfose.[15] Fai un casulo globular de areas pegadas con fina seda fiada nunha delgada fileira situada na parte posterior do corpo. O casulo pode ser enterrado a varios centímetros de profundidade na area. Despois de completar a súa transformación en insecto adulto nun período de aproximadamente un mes, sae do casulo, deixando o tegumento pupal atrás, e ábrese paso ata a superficie. Despois duns vinte minutos, as ás dos adultos están completamente abertas e vanse voando á procura dunha parella. O adulto é considerablemente máis grande que a larva e as formigas león mostran a maior disparidade en tamaño entre larva e adulto de todos os insectos holometabolos; isto débese a que o exosqueleto do adulto é extremadamente delgado e lixeiro, cunha densidade excepcionalmente baixa.[16] O adulto vive tipicamente durante uns 25 días, pero algúns individuos sobreviven ata 45 días.[15]
A larva da formiga león come artrópodos, principalmente formigas, mentres que os adultos dalgunhas especies comen pole e néctar, e outros son predadores de pequenos artrópodos.[17] En certas especies de mirmeleóntidos, como Dendroleon pantherinus, a larva, aínda que lembra estruturalmente a Myrmeleon, non escava trampas de pozo, senón que se esconde entre detritos nun burato nunha árbore e atrapa as presas que pasan.[18] En Xapón, as larvas de Dendroleon jezoensis axexan na superficie de rochas durante varios anos mentres agardan polas presas; durante este tempo a miúdo quedan cubertas de liques, e chegan a ter densidades de 344 por metro cadrado.[19]
A larva é un voraz depredador. Poucos minutos despois de atrapar unha presa coas súas mandíbulas e de inxectarlle veleno e encimas, empeza a succionar os produtos dixeridos do seu interior.[7][9] A larva é extremadamente sensible a vibracións no chan, como os sons de baixa frecuencia feitos por un insecto que avanza polo chan; a larva localiza a fonte das vibracións polas diferenzas no tempo de chegada das ondas detectadas polos seus receptores, penachos de pelos nos laterais dos dous últimos segmentos torácicos.[20]
Nas especies que constrúen trampas, unha larva de tamaño medio escava un pozo duns 5 cm de fondo e 7,5 cm de ancho na parte superior. Este comportamento foi tamén observado nos Vermileonidae (Diptera), cuxas larvas escavan o mesmo tipo de pozo para alimentarse de formigas. A larva da formiga león, unha vez que marca o sitio elixido por medio dunha canle circular,[21] empeza a arrastrarse cara atrás, usando o seu abdome como un arado para cavar no chan. Coa axuda das patas dianteiras, sitúa sucesivas moreas de partículas soltas sobre a súa cabeza, e despois cunha sacudida guinda cada pequena morea lonxe da escena de operacións. Facendo isto, vai traballando seguindo a circunferencia cara ao centro. Móvese lentamente facendo círculos e o pozo graualmente se fai cada vez máis fondo e grande, ata que o ángulo da pendente do seu pozo cónico chega a un ángulo crítico de repouso (o ángulo máis grande ao que as areas poden manterse no seu sitio, aínda que están a punto de colapsarse se se produce unha lixeira alteración). Cando o pozo está rematado, a larva establécese enterrada no fondo, deixando asomar só as mandíbulas, xeralmente moi abertas no fondo do pozo cónico invertido.[22] Esta trampa de paredes tan costentas guía as presas á boca da larva á vez que evita avalanchas de area, e é unha das trampas máis simples e eficaces do reino animal.[23] Como os lados do pozo están formados por area solta colocda no seu ángulo de repouso,[24] isto só permite dar pisadas pouco firmes a calquera insecto que se aventure inadvertidamente alén das súas beiras, como unha formiga. Ao esvarar cara ao fondo, a presa é inmediatemente atrapada pola larva, e se intenta gabear polas traizoeiras paredes do pozo, é detectada pola larva, que lle lanza area desde abaixo para facela caer. Ademais, aínda que a area non alcanzase a presa, ao retirar a area do fondo a larva está minando a parte inferior do pozo, polo que causa un colapso das paredes, o que acaba por levar a presa ata a ela.[22]
As larvas de formiga león poden capturar e matar unha gran variedade de insectos e outros artrópodos, incluso pequenas arañas. As proxeccións que hai na mandíbula da larva son ocas e a través delas a larva succiona os fluídos das súas vítimas. Unha vez que consome o contido, o exoesqueleto seco é lanzado fóra do pozo. A larva prepara despois o pozo de novo guindando fóra o material colapsado, e dándolle outra vez o ángulo axeitado á pendente.[22]
As larvas de formiga león necesitan un solo solto, xeralmente de area, aínda que non necesariamente. As larvas prefiren lugares secos protexidos da chuvia. Cando eclosionan do ovo, as pequenas larvas especializan a súa alimentación en insectos moi pequenos, pero a medida que medran, constrúen pozos máis grandes nos que poden atrapar presas maiores, ás veces de maior tamaño que o delas.[22]
Outros artrópodos poden aproveitar as habilidades da formiga león para atrapar presas. A larva do tabánido australiano Scaptia muscula vive nos pozos da larva de formiga león e aliméntase dos restos das presas que captura a larva,[3] e a femia da avespa calcidoidea Lasiochalcidia igiliensis deliberadamente déixase atrapar pola formiga león para así poder parasitala ovipositando entre a súa cabeza e tórax.[25]
Os parentes máis próximos das formighas león dentro de Myrmeleontoidea son os Ascalaphidae, mentres que os Nymphidae entán máis distantemente emparentados. Os extintos Araripeneuridae e Babinskaiidae son considerados como probables grupos ramificados do clado Myrmeleontiformia.[26] A filoxenia dos Neuroptera foi explorada usando secuencias do ADN mitocondrial e, aínda que hai cuestións pendentes de resolver neste grupo (os "Hemerobiiformia" son parafiléticos), hai un acordo bastante xeral de que os Myrmeleontiformia son monofiléticos, e diversificáronse conforme ao seguinte cladograma:[27]
NeuropteraOsmylidae (antes en "Hemerobiiformia") 
Myrmeleontidae 
As subfamilias móstranse máis abaixo; uns poucos xéneros, principalmente fósiles, teñen unha posición incerta ou basal. O rexistro fósil das formigas león é moi pequeno para os estándares dos neurópteros. Porén, algúns fósiles do Mesozoico testemuñan as orixes das formigas león en hai máis de 150 millóns de anos. Estes fósiles foron durante algún tempo separados co nome Palaeoleontidae, pero agora son normalmente recoñecidos como formigas león primitivas.[17]
As subfamilias dentro de Myrmeleontoidea, con xéneros seleccionados son:
As formigas león cunha posición sistemática pouco clara son:
Marcas deixadas na area por larvas de formigas león
Cabeza e tórax (con antenas con forma de maza) de formiga león adulta
Larva
Vista en detalle a 20 aumentos dunha larva
Vídeo de larva de formiga león intentando capturar unha presa cunha trampa na area e comendo unha pequena araña
Vídeo dunha larva de formiga león atrapando unha formiga ao botarlle area
No folclore popular de África, Caribe, China, Australia e Estados Unidos, a xente recita un poema ou canto para facer que a formiga león saia do seu burato.[28][29]
O Myrmecoleon era un mítico híbrido de formiga e león do que se escribiu na obra do século II a. C. titulada Physiologus, na que as descricións dos animais estaban asociadas con mensaxes morais cristiás. A formiga león tal como se describe na obra pasaba fame ata morrer debido á súa natureza dual: a natureza de león do pai obrigábao a comer só carne, pero a súa metade materna de formiga só podía comer salvado de cereais, polo que os fillos non podían comer e pasaban fame.[30][31] A formiga real mítica ou de ficción do Physiologus deriva probablemente dunha lectura mal entendida do versículo bíblico do libro de Xob 4:11.[30][32]
Os mirmeleóntidos (Myrmeleontidae), coñecidos como formigas león (aínda que non son formigas senón que comen formigas), son unha familia de insectos que comprende unhas 2.000 especies, coñecidas polos voraces hábitos predadores das súas larvas, que en moitas especies escavan pozos para atrapar as formigas que pasan ou outras presas. Os insectos adultos son menos coñecidos, xa que voan principalmente entre lusco e fusco ou de noite, e poden ser confundidos con libélulas.
Teñen unha distribución mundial. A maior diversidade preséntana nos trópicos, pero unhas poucas especies encóntranse en zonas de temperaturas frías, como a especie europea Euroleon nostras. Aparecen xeralmente en hábitats secos e areosos nos que as larvas poden escavar doadamente os seus pozos, pero algunhas larvas agóchanse baixo restos ou emboscan as presas entre as follas caídas.
Están mal representadas no rexistro fósil. Xeralmente acéptase que Myrmeleontiformia é un grupo monofilético, e dentro dos Myrmeleontoidea os seus parentes máis próximos vivos crese que son os Ascalaphidae. As accións predadoras das larvas atraeron moita atención ao longo da historia, e estes insectos foron mencionados na literatura desde os tempos clásicos.
Undur-undur adalah sebutan untuk kelompok serangga dari familia Myrmeleontidae (kadang-kadang salah dieja sebagai Myrmeleonidae). Di dunia ini diperkirakan ada sekitar 2.000 spesies undur-undur dan mereka tersebar di seluruh dunia, terutama di wilayah bersuhu hangat dan berpasir.[1]
Nama "undur-undur" diberikan pada hewan ini karena kebiasaan larvanya berjalan mundur saat menggali sarang jebakan di tanah. Di daerah Barat, hewan ini dikenal dengan nama antlion (semut singa). Nama itu diberikan karena kebiasaan larvanya yang memburu semut secara ganas dengan cara menggali jebakan di dalam tanah sehingga dianggap sebagai "singanya para semut".
Undur-undur memiliki nama famili Myrmeleontidae yang berasal dari bahasa Yunani myrmex (semut) dan leon (singa) sehingga nama Myrmeleontidae secara harfiah bisa diartikan "semut singa". Famili Myrmeleontidae sendiri termasuk ke dalam ordo Neuroptera yang dalam bahasa Yunani bisa diartikan sebagai "sayap jala" atau "sayap berurat". Nama itu diberikan karena semua serangga dalam ordo ini memiliki dua pasang sayap transparan dan berurat.[1]
Undur-undur memiliki penampilan yang sekilas mirip dengan capung karena sama-sama memiliki abdomennya panjang dan memiliki dua pasang sayap transparan berurat pada thoraxnya. Ia bisa dibedakan dengan capung dengan melihat antenanya yang panjang dan ujungnya sedikit melengkung, ukurannya yang rata-rata lebih kecil, dan matanya yang terletak di sisi kepala serta berukuran lebih kecil dibandingkan mata capung. Undur-undur juga tidak bisa terbang secepat dan selincah capung karena ia pada dasarnya merupakan penerbang lemah.[2]
Undur-undur memiliki ukuran yang bervariasi. Jenis undur-undur terbesar di dunia diketahui berasal dari genus Palpares yang hidup di Afrika dan rentang sayapnya mencapai 16 cm. Spesies yang terkecil berasal dari wilayah Arabia dan rentang sayapnya hanya sekitar 2 cm. Mayoritas undur-undur sendiri umumnya berukuran antara 4–10 cm.[1]
Reproduksi terjadi tidak lama setelah undur-undur baru saja keluar dari kepompongnya. perkawinan dimulai ketika sepasang undur-undur jantan dan betina hinggap di pohon. Sepasang undur-undur itu lalu melakukan kopulasi dengan cara saling melekatkan ujung abdomennya. Kopulasi bisa berlangsung hingga dua jam lamanya. Undur-undur betina yang sudah dibuahi telurnya selanjutnya akan pergi mencari tempat untuk bertelur dan masih mungkin kembali ke tempat yang sama untuk kembali kawin.
Undur-undur mengalami metamorfosis sempurna: telur, larva, kepompong, dan dewasa. Perkembangan undur-undur dimulai ketika betina meletakkan telurnya di dalam tanah berpasir dengan cara mengetuk-ngetuk abdomennya ke dalam tanah dan mengeluarkan telur-telurnya di sana. Di dalam tangkapan, undur-undur betina bisa mengeluarkan telur hingga 20 butir sekali bertelur dan biasanya ia memilih pasir yang bersuhu hangat. Kadang-kadang, undur-undur betina yang sedang menaruh telur di atas pasir tertangkap oleh larva undur-undur lain yang kebetulan membuat jebakan yang berdekatan dengan tempatnya bertelur.[3]
Telur undur-undur akan menetas menjadi larva yang bertubuh gempal, pipih, berkaki enam, dan memiliki sepasang taring panjang di kepalanya. Mayoritas spesies larva undur-undur selanjutnya akan membuat jebakan di tanah dengan cara bergerak mundur memakai tubuhnya seperti mata bor dan mulai menggali dengan gerakan spiral hingga akhirnya membentuk sarang jebakannya yang berbentuk seperti corong (biasa disebut "liang undur-undur"). Pada sebagian spesies undur-undur semisal Dendroleon pantheormis, larvanya tidak membuat sarang jebakan, namun hanya bersembunyi di tempat-tempat tertentu lalu menerkam hewan kecil yang lewat di dekatnya. Hal yang unik pada larva undur-undur adalah mereka tidak memiliki anus sehingga ampas sisa-sisa metabolisme tubuhnya akan disimpan dan baru dikeluarkan ketika mereka sudah menjadi undur-undur dewasa.[4]
Fase selanjutnya dalam pertumbuhan undur-undur adalah fase kepompong atau pupa. Kepompong mereka berupa kumpulan butiran pasir di sekitarnya yang disatukan dengan sutra dari kelenjar di abdomennya. Kepompong ini biasanya terkubur hingga beberapa sentimeter di dalam tanah. Pada fase kepompong terjadi perubahan bentuk di dalamnya dan setelah sekitar satu bulan, undur-undur dewasa akan keluar dan mulai menunggu sayapnya kering sebelum bisa terbang untuk mencari pasangan. Undur-undur dewasa rata-rata berusia antara 20-25 hari, sementara sebagian dari mereka juga diketahui bisa hidup hingga usia 45 hari.[3]
Undur-undur dewasa jarang terlihat di alam liar karena ia baru aktif keluar di sore hari dan bisa terlihat menggerombol di malam hari saat sedang mencari pasangan kawin.[3] Mereka juga kadang-kadang dianggap sebagai gangguan bagi manusia karena jika hinggap pada seseorang, mereka bisa memberikan gigitan yang cukup menyakitkan walaupun tidak sampai membahayakan.[4]
Larva undur-undur terkenal sebagai pemangsa yang ganas karena ia memakan hampir segala jenis Arthropoda kecil, terutama semut. Ia berburu secara pasif dengan cara membuat sarang jebakan berbentuk corong, lalu bersembunyi di tengahnya sambil menunggu ada mangsa yang terperosok masuk. Bila ada mangsa terjebak masuk ke dalam perangkapnya namun masih bisa bergerak naik, larva undur-undur akan melempari mangsanya dengan butiran pasir agar tergelincir. Larva undur-undur mengetahui kehadiran korbannya dengan cara merasakan getaran dari gerakan korbannya.[5] Larva undur-undur juga memiliki sepasang rahang tajam dan di ujungnya terdapat lubang untuk menyuntikkan racun ke dalam tubuh mangsanya untuk membunuhnya, lalu mulai menghisap cairan tubuhnya.
Makanan undur-undur dewasa lebih bervariasi. Sebagian spesies hidup dengan memakan nektar dari bunga, sementara beberapa spesies lainnya hidup dengan memakan Arthropoda kecil seperti halnya larva undur-undur.[6]
Undur-undur adalah sebutan untuk kelompok serangga dari familia Myrmeleontidae (kadang-kadang salah dieja sebagai Myrmeleonidae). Di dunia ini diperkirakan ada sekitar 2.000 spesies undur-undur dan mereka tersebar di seluruh dunia, terutama di wilayah bersuhu hangat dan berpasir.
Nama "undur-undur" diberikan pada hewan ini karena kebiasaan larvanya berjalan mundur saat menggali sarang jebakan di tanah. Di daerah Barat, hewan ini dikenal dengan nama antlion (semut singa). Nama itu diberikan karena kebiasaan larvanya yang memburu semut secara ganas dengan cara menggali jebakan di dalam tanah sehingga dianggap sebagai "singanya para semut".
Maurljón (eða sandverpur) (fræðiheiti: Myrmeleontidae) er skordýr af ættbálki netvængna. Til eru um 600 tegundir maurljóna í hitabelti og heittempruðu beltunum. Lirfur ýmissa tegunda maurljóna grafa trektlaga holur í sand og dyljast á botni þeirra. Þær veiða smáskordýr sem nálgast holuna með því að ausa þau sandi svo þau missa fótfestuna og velta ofan í holuna.
I Mirmeleontidi (Myrmeleontidae Latreille, 1802), generalmente noti come formicaleoni, sono una famiglia di insetti appartenenti all'ordine dei neurotteri.
Il nome Myrmeleontidae è composto dai termini greci μύρμηξ (mýrmex, formica) e λέων (léon, leone); il nome comune, "formicaleone", è composto dai corrispettivi latini di tali termini.
Sono insetti piccoli diffusi solitamente nelle zone costiere o comunque sabbiose, con larve di dimensioni contenute (1,5 cm) e adulti che raggiungono i 4 cm.
Il formicaleone adulto ha due paia di ali lunghe, strette, con molte venature, e un addome lungo e sottile. Benché somiglino molto alle libellule, appartengono a un ordine d'insetti totalmente diverso. I formicaleoni si possono distinguere facilmente dalle libellule per le loro antenne più lunghe, prominenti, clavate, e da un diverso tipo di tessitura delle ali.
Sono cattivi volatori e di solito si vedono svolazzare di notte, in cerca di un compagno. L'adulto è attivo solo nelle ore serali. Durante il giorno si riposa immobile, ben mimetizzato grazie alle ali trasparenti e al corpo bruno.
Le larve si nutrono di formiche e altri insetti, mentre gli adulti mangiano polline e nettare.
Il ciclo vitale del formicaleone comincia quando la femmina depone le uova nella sabbia. La larva, che come spesso accade negli insetti, ha forma molto diversa dall'adulto, scava molto presto una buca conica nella sabbia, di 6–8 cm di diametro e circa 6 cm di profondità e si apposta lasciando uscire dalla buca solo la testa e le mascelle, attendendo con pazienza. Quando una formica o un altro insetto cade nella buca, non riesce a uscirne a causa dell'instabilità e dell'inclinazione delle pareti e attira l'attenzione della larva facendo crollare verso il fondo numerosi granelli di sabbia. Lo stesso formicaleone lancia della sabbia alla sua preda, rendendo ancora più instabile la sua posizione nell'imbuto e facilitandone la caduta verso la bocca.[1] Una volta chiuse le mandibole sulla preda, la larva la trascina sotto la sabbia, dove le inietta del liquido paralizzante digestivo che renderà liquido l'interno della preda, cosicché il formicaleone possa cibarsene semplicemente succhiandola. Quando è cresciuta abbastanza, la larva costruisce un bozzolo sferico di granelli di sabbia cementati insieme con materiale sericeo. Questi bozzoli possono essere sepolti a diversi centimetri di profondità nella sabbia. Dopo una pupazione di circa un mese, l'adulto fora l'estremità superiore del bozzolo e risale verso la superficie. Dopo una ventina di minuti, l'adulto è pronto a spiccare il primo volo, a nutrirsi e subito dopo a cercare un partner.
I Mirmeleontidi (Myrmeleontidae Latreille, 1802), generalmente noti come formicaleoni, sono una famiglia di insetti appartenenti all'ordine dei neurotteri.
Myrmeleontidae (a Graeco: μύρμηξ 'formix' et λέων 'leo') sunt familia insectorum cui sunt circiter duo milia specierum, notarum propter habitum praedatorium vermiculorum, qui in multis speciebus foveas fodiunt ad formicas aliasque praedas capiendas. Insecta adulta minus nota sunt quia plerumque obscuro vesperae noctisque volunt et pro odonatis haberi possunt.
Skudrlauvu dzimta (Myrmeleontidae) ir pie tīklspārņu kārtas piederoši kukaiņi. Parastā skudrlauva pieder pie skudrlauvu dzimtas, kuru pasaulē pārstāv aptuveni 2200 skudrlauvu sugu. Latvijā atrodamas 3 skudrlauvu sugas. Visbiežāk izplatītā ir parastā skudrlauva (Myrmeleon formicarius), retāk — Euroleon nostras un Myrmeleon bore.
Skudrlauvas savu nosaukumu ieguvušas savu kāpuru dēļ — tie veido ķerambedrītes saviem upuriem, pa zemi staigājošiem kukaiņiem. Parastās skudrlauvas kāpuri no Eiropas sugām ir vismazāk prasīgie pret augsnes sasilšanu; tiem pietiek, ja smiltis sasilst līdz 40 °C. Skudrlauvas kāpurs ir vienu līdz pusotru centimetru garš, tā ķermeņa krāsa ir brūngana, parasti atkarīga no substrāta, kur kāpurs dzīvo, krāsas.
Pieaugušo skudrlauvu ķermeņa garums sasniedz četrus centimetrus, bet spārnu plētums dažreiz pārsniedz septiņus centimetrus. Kukaiņiem ir 4 spārni, parasti tie ir bezkrāsaini ar nedaudziem brūnganiem plankumiem. Pieaugušu kukaini var redzēt jūnija beigās, arī jūlijā. Kukaiņi ir neveikli lidotāji.
Skudrlauvām spārni ir bagātīgi punktoti.
Skudrlauvas visvieglāk novērot vietās, kur ir to kāpuriem piemērotas sausas, irdenas smiltis, kas saulē labi uzsilst. Tās ir kāpās, priežu mežu malās un izcirtumos, smilšainās ceļmalās. Visvieglāk skudrlauvas ir novērot pēc to kāpuru ķerambedrītēm — krāteriem.
Skudrlauvu dzimta (Myrmeleontidae)
Skudrlauvu dzimta (Myrmeleontidae) ir pie tīklspārņu kārtas piederoši kukaiņi. Parastā skudrlauva pieder pie skudrlauvu dzimtas, kuru pasaulē pārstāv aptuveni 2200 skudrlauvu sugu. Latvijā atrodamas 3 skudrlauvu sugas. Visbiežāk izplatītā ir parastā skudrlauva (Myrmeleon formicarius), retāk — Euroleon nostras un Myrmeleon bore.
Skudrlauvas savu nosaukumu ieguvušas savu kāpuru dēļ — tie veido ķerambedrītes saviem upuriem, pa zemi staigājošiem kukaiņiem. Parastās skudrlauvas kāpuri no Eiropas sugām ir vismazāk prasīgie pret augsnes sasilšanu; tiem pietiek, ja smiltis sasilst līdz 40 °C. Skudrlauvas kāpurs ir vienu līdz pusotru centimetru garš, tā ķermeņa krāsa ir brūngana, parasti atkarīga no substrāta, kur kāpurs dzīvo, krāsas.
Pieaugušo skudrlauvu ķermeņa garums sasniedz četrus centimetrus, bet spārnu plētums dažreiz pārsniedz septiņus centimetrus. Kukaiņiem ir 4 spārni, parasti tie ir bezkrāsaini ar nedaudziem brūnganiem plankumiem. Pieaugušu kukaini var redzēt jūnija beigās, arī jūlijā. Kukaiņi ir neveikli lidotāji.
Skudrlauvām spārni ir bagātīgi punktoti.
Skudrlauvas visvieglāk novērot vietās, kur ir to kāpuriem piemērotas sausas, irdenas smiltis, kas saulē labi uzsilst. Tās ir kāpās, priežu mežu malās un izcirtumos, smilšainās ceļmalās. Visvieglāk skudrlauvas ir novērot pēc to kāpuru ķerambedrītēm — krāteriem.
Undur-undur adalah sebutan untuk kumpulan serangga daripada famili Myrmeleontidae (kadang-kadang dieja salah sebagai Myrmeleonidae). Di dunia ini dianggarkan ada sekitar 2,000 spesies undur-undur dan mereka tersebar di seluruh dunia, terutama di wilayah bersuhu panas dan berpasir.
Nama undur-undur diberikan pada haiwan ini kerana kebiasaan larvanya berjalan mengundur ketika menggali sarangnya di dalam tanah.
Mierenleeuwen (Myrmeleontidae) zijn een familie van insecten die behoren tot de orde netvleugeligen (Neuroptera).[2] Mierenleeuwen zijn een vrij kleine en relatief uniforme groep; de volwassen exemplaren van de verschillende soorten hebben een vergelijkbare lichaamsbouw en ook de levenswijze komt sterk overeen. Er zijn ongeveer 2000 verschillende mierenleeuwen beschreven die verspreid over de gehele wereld voorkomen. Veel mierenleeuwen leven in tropische en subtropische gebieden maar sommige soorten komen voor in meer gematigde streken zoals noordelijk Europa.
Mierenleeuwen danken hun naam aan de roofzuchtige larven die gespecialiseerd zijn in het vangen van bodembewonende insecten. Ze maken vooral mieren buit maar ook andere kleine diertjes worden gevangen met behulp van een zelfgegraven valkuiltje. De volwassen dieren of imagines daarentegen leven niet van mieren maar van vliegende insecten of plantensappen. Ze lijken wat betreft uiterlijk op een kruising tussen een gaasvlieg en een waterjuffer. Volwassen mierenleeuwen worden wel mierenleeuwjuffers genoemd en zijn te herkennen aan de lange en vrij dikke antennes die aan het einde naar de buitenzijde gekromd zijn en doen denken aan een hockeystick.
Mierenleeuwen zijn goed gecamoufleerde en onopvallende diertjes die ondanks de lengte van vaak enkele centimeters gemakkelijk over het hoofd worden gezien.
Mierenleeuwen komen overal ter wereld voor en zijn vertegenwoordigd op alle continenten. De meeste soorten echter zijn voornamelijk te vinden in tropische streken waar het warm en vochtig is.
In Noord-Amerika komen zo'n 100 soorten voor, vooral in het zuiden, maar enkele komen voor tot in Canada.[3] In Zuid-Amerika leven zo'n 130 soorten. Een opmerkelijke soort is de op de Galapagoseilanden endemische Galapagoleon darwini, die zijn wetenschappelijke naam aan Charles Darwin te danken heeft.[3] In het Palearctisch gebied, inclusief noordelijk Azië, leven zo'n 230 soorten. Uitgezonderd het noorden komen op het Arabisch Schiereiland en in Afrika ongeveer 430 soorten voor. Een voorbeeld is Graonus mesopotamiae, die vernoemd is naar Mesopotamië en endemisch is in Irak.[3] In zuidelijk Azië en Australië ten slotte komen 370 soorten voor waarvan 200 in Australië. Een voorbeeld is Madrastra handlirschi die alleen voorkomt op de Filipijnen.[3]
In België en Nederland komen twee soorten mierenleeuwen voor; de 'gewone' mierenleeuw (Myrmeleon formicarius) en de gevlekte mierenleeuw (Euroleon nostras).[4]
Mierenleeuwen kunnen worden gevonden in woestijnen, duinen, rivieroevers, braakliggende terreinen, heidevelden en bosranden met een zanderige ondergrond. De larven prefereren een omgeving die beschut is tegen regen en wind aangezien een regenbui of storm de nesten verwoest en de larven onder het zand bedelft.[5] Ze worden hierdoor vaak gevonden onder overhangende rotsen of boomtakken, naast grote stenen, onder uitstekende dakranden van huizen en op de bodem van ingangen van grotten.[5]
Mierenleeuwen zijn kwetsbaar voor vertrapping door grotere dieren. Het zijn daarom typische bewoners van plaatsen die niet regelmatig betreden worden door mensen en dieren. Ze kunnen alleen valkuilen graven als de grond droog is en bestaat uit los zand. Bij een natte bodem werkt de valkuil niet omdat de zandkorrels aan elkaar kleven. Hierdoor kunnen potentiële prooien gemakkelijk over de steile wanden naar boven lopen.
Mierenleeuwen hebben een langwerpig achterlijf dat rond in doorsnede is, een iets verdikt borststuk dat aan de voorzijde wat is verlengd en een kleine kop met twee duidelijk zichtbare ogen. Mierenleeuwen zijn gevleugelde insecten die vier langwerpige en gelijkende vleugels bezitten. De lichaamslengte is doorgaans ongeveer de helft van de spanwijdte. Een aantal mierenleeuwen blijft erg klein, zo is een Arabische mierenleeuw bekend die een spanwijdte heeft van ongeveer 2 centimeter. De meeste soorten worden wat groter en bereiken een spanwijdte van ongeveer 5 tot 10 centimeter. De grootste exemplaren behoren tot het Afrikaanse geslacht Palpares en kunnen een vleugelspanwijdte bereiken van 16 centimeter.[6]
De meeste mierenleeuwen hebben onopvallende kleuren zoals bruin en grijs en grillige vlekken zodat ze niet opvallen als ze tegen bomen of planten rusten. Er zijn echter uitzonderingen, zoals de Australische soort Callistoleon erythrocephalus die een opvallende oranje kleur kop en borststuk heeft.[7]
De kop van een mierenleeuw is klein en valt op door de antennes. Deze zijn voor insecten ongebruikelijk lang en dik. Ze vallen met name op doordat ze een naar de buitenzijde gekruld einde hebben, hierdoor heeft de antenne veel weg van een hockeystick. Bij veel soorten zijn de segmenten van de antennes goed te onderscheiden.
De mierenleeuw heeft zogenaamde samengestelde ogen, deze bestaan uit vele honderden kleine oogjes die de ommatidiën worden genoemd. De ogen zijn rond en kraalachtig en zijn in vergelijking met andere insecten tevens vrij groot. Het oog lijkt bij nadere beschouwing een 'pupil' te hebben. Dit wordt veroorzaakt door een optische illusie waarbij het licht op een bepaalde manier uit ogen terugkaatst. Dit komt ook voor bij andere insecten met grote ogen zoals bidsprinkhanen.[8] Mierenleeuwen hebben in tegenstelling tot andere insecten geen enkelvoudige oogjes of ocelli aan de bovenzijde van de kop.
De monddelen bestaan uit de kaken of mandibels die vrij groot zijn en een knippende en bijtende werking hebben. Aan de bovenzijde van de mandibels is een paar kaaktasters gelegen, dit zijn de palpi maxillares. Aan de onderzijde van de mandibels is een paar palpi labiales gelegen. Deze twee paar uitsteeksels ondersteunen de mandibels bij het eten van een prooi.
Het borststuk is verbreed en draagt aan de bovenzijde twee paar vleugels en aan de onderzijde drie paar poten. De poten zijn gesegmenteerd en bestaan net als bij andere insecten uit respectievelijk de coxa of heup, het femur of dij, de tibia of scheen en ten slotte de voet of tarsus. De tarsus is het enige segment dat bestaat uit deelgeledingen, aan het uiteinde zijn gehaakte klauwtjes aanwezig waarmee de mierenleeuw zich aan de ondergrond hecht.
De mierenleeuw heeft twee paar vleugels die vliesachtig en doorzichtig zijn. Het voorste paar worden de voorvleugels genoemd en het achterste paar de achtervleugels. Alle vleugels zijn ongeveer hetzelfde van vorm en structuur, in tegenstelling tot veel andere insecten waarbij één verhard (voor)vleugelpaar het andere vliesachtige (achter)vleugelpaar beschermt, zoals voorkomt bij de kevers en wantsen.
De vleugels zijn te onderscheiden van die van andere insecten door de aanwezigheid van een relatief zeer lange hypostigmatische cel. Dit is een vergrote en langwerpige cel in iedere vleugel. Het hypostigma is gelegen in de buurt van de vleugelpunt of apex. Veel soorten die sterk op elkaar gelijken kunnen onderscheiden worden aan de relatieve lengte en hoogte van deze cel.[9] Fossielen van insecten bestaan vaak uit alleen uit een vleugel of zelfs slechts een afdruk hiervan. Hierdoor is het hypostigma eveneens een belangrijk identificatiekenmerk voor fossiele mierenleeuwen.[10] Een aantal soorten heeft ook een donker vlekje aan de bovenste vleugelrand wat het pterostigma wordt genoemd. Het oppervlak is verdikt waardoor het pterostigma zwaarder is en het zwaartepunt van de vleugel verlegt. De aanwezigheid en de vorm en positie van het pterostigma kan karakteristiek zijn voor de soort.[9]
Het grootste deel van het lichaam bestaat uit het langwerpige en cilindrische achterlijf of abdomen. Het achterlijf draagt geen verdikkingen of extremiteiten en bestaat altijd uit tien segmenten die zowel aan de boven- als onderzijde als zodanig te herkennen zijn. Het achterlijf bevat het grootste deel van het spijsverteringskanaal, daarnaast zijn de anus en de geslachtsorganen aan het einde van het achterlijf gepositioneerd. Aan het uiteinde van het achterlijf zijn twee achterlijfsaanhangsels of cerci aanwezig. Deze spelen een belangrijke rol tijdens de paring.
Waterjuffer; korte antennes
Vlinderhaften; lange antennes met knop
Slijkvlieg; lange dunne antennes
Gaasvliegen; lange dunne antennes
Op het eerste gezicht lijkt de volwassen mierenleeuw sprekend op een waterjuffer, een libel uit de groep juffers. Een mierenleeuw is echter makkelijk van een waterjuffer te onderscheiden door de antennes. Deze zijn bij alle waterjuffers zeer klein, dun en draadachtig en hierdoor moeilijk zichtbaar. Bij mierenleeuwen echter zijn de antennes zonder uitzondering dik en duidelijk gesegmenteerd, de antennes eindigen altijd hockeystickachtig; het uiteinde is naar de zijkant gekromd. Andere verschillen zijn de vleugels, die bij mierenleeuwen in rust als een dakje over het achterlijf worden gevouwen maar bij de juffers achter het lichaam worden samengeklapt, dus niet plat op de rug. Ook zijn waterjuffers in de regel overdag actief en mierenleeuwen 's nachts. Overdag rusten ze en vertrouwen op de camouflage, ze laten zich van de ondergrond plukken. Waterjuffers daarentegen zijn erg schuw en laten zich niet benaderen.
Mierenleeuwen kunnen ook verward worden met soorten uit de familie Osmylidae. Deze verwante netvleugeligen hebben een gelijkende bouw maar duidelijk verschillende, draadvormige antennen.
De larve van de valkuilen gravende soorten is door de gedrongen lichaamsbouw en de ingegraven levenswijze niet met andere insectenlarven te verwarren. Vrijlevende soorten zijn als larve vanwege de grote kaken te verwarren met larven van bijvoorbeeld gaasvliegen.
De mierenleeuw heeft als juveniel een gespecialiseerde levenswijze die met weinig andere insecten is te vergelijken. Het verschil tussen de ronde, gedrongen larven en de dunne, langwerpige en van grote vleugels voorziene imagines is opvallend groot. Het larvale stadium kan jaren in beslag nemen terwijl de volwassen insecten maar kort leven. Over de larven is bij een aantal soorten vrij veel bekend, over de levenswijze van de volwassen dieren is nog veel onduidelijkheid.[5]
Mierenleeuwen zijn ondanks hun vier grote, vliezige vleugels onhandige vliegers die zich maar langzaam fladderend voortbewegen en zich gemakkelijk uit de lucht laten plukken.
Mierenleeuwen behoren tot de gevleugelde insecten of Pterygota, en maken deel uit van de groep Endopterygota. Dit zijn de insecten die een volledige gedaanteverwisseling kennen. De larve lijkt bij deze groep niet op de volwassen dieren en verandert niet in stapjes -zoals de Exopterygota- maar door middel van verpopping.
De eitjes worden afgezet in het zand, meestal worden de eieren individueel in het zand begraven. Omdat ze kleverig zijn wordt de buitenzijde van het ei al snel bedekt met zandkorrels waardoor het goed is gecamoufleerd. Zodra het ei uitkomt gaat de larve direct op jacht; de valkuilbouwende soorten maken meteen een valkuil die echter kleiner is in vergelijking met oudere exemplaren.
De larve is klein en heeft een gedrongen lichaam, de lichaamsvorm is bijna eirond en is voorzien van haren. Wat direct opvalt zijn de enorme kaken aan de voorzijde die aan de binnenzijde voorzien zijn van rijen stekels. De kop staat op enige afstand van het lichaam door een verlengd deel van het borststuk. Achter de kop is een duidelijke inkeping aanwezig.
De larve heeft een duidelijk geribbeld lichaam, wat veroorzaakt wordt door de segmentranden die voorzien zijn van rijen haren die de larve een borstel-achtig oppervlak geven. De pootjes zijn klein en hebben vele naar achteren gerichte haren, evenals het lichaam. Deze dienen bij veel soorten om het lichaam te ankeren in de ondergrond, zie verder onder het kopje voedsel. De pootjes zijn bij de soorten die een valkuil graven naar voren verplaatst en de poten zijn aangepast om achteruit te lopen in plaats van het lichaam voorwaarts te bewegen zoals bij de meeste insecten. Soorten waarbij de pootjes aan de voorzijde zijn gepositioneerd zijn vaak zelfs niet eens meer in staat om vooruit te lopen.[11] Larven die niet tot het 'valkuil-type' behoren kunnen dit wel.[6] Het achterste potenpaar is sterk verbreed en dient om de trechtervormige valkuil te graven.
De larve doorloopt drie stadia, die de instar worden genoemd. Ieder instar begint en eindigt met een vervelling, waarna het volgende stadium aanvangt. Na iedere vervelling wordt het lichaam groter. Aan het eind van het derde instar vervelt de larve voor de laatste maal waarbij de verpopping plaatsvindt. De lengte van de larvale stadia kan variëren, wat waarschijnlijk afhankelijk is van het voedselaanbod.[5] Ze kunnen 1 tot 3 jaar ondergronds leven voor ze zich hebben ontwikkeld.
De beschermende cocon om de pop wordt gesponnen van een fijn spinsel. Net als andere netvleugeligen wordt het spinsel geproduceerd door de buis van Malpighi aan de achterzijde van het lichaam. Dit in tegenstelling tot de larven van andere insecten zoals de rupsen van vlinders die spinklieren aan de kop hebben.[5] Het spinsel van de cocon droogt snel maar is net als het ei kleverig zodat zandkorrels goed blijven plakken en de cocon goed wordt gecamoufleerd.
Pas als de mierenleeuw zich volledig heeft ontwikkeld tot volwassen insect en uit de pop is geslopen draagt het lichaam vier vliezige vleugels, die de eerste tijd nog moeten opdrogen.
Larve
Cocon
Opengewerkte cocon
Uitgeslopen cocon
Mierenleeuwen zijn carnivoor en zowel de larven als de imagines eten kleine diertjes. Van een aantal mierenleeuwen is bekend dat ze als imago geheel of gedeeltelijk van nectar en stuifmeel leven. Vermoedelijk leven enkele soorten van fruit en het honingdauw dat door bladluizen wordt afgescheiden.[5] De volwassen exemplaren leven enkele weken en nemen niet veel voedsel op.
De larve daarentegen is een geduchte jager die vaak -maar niet altijd, zie onder- vanuit een vernuftige hinderlaag loert op prooien die veel groter kunnen zijn dan de larve zelf. Ze vangen over de bodem lopende insecten en in de praktijk worden vooral mieren hiervan de dupe. Andere insecten worden echter ook aangevallen zolang ze niet te groot en weerbaar zijn.
De meeste soorten graven als juveniel een kuiltje door zich achterwaarts en spiraalsgewijs te bewegen, waarbij de achterlijfspunt naar beneden wordt gebogen. Hierdoor ontstaat een trechtervormig kuiltje dat na enige tijd een doorsnede heeft van ongeveer 8 centimeter en zo'n 5 centimeter diep is. Als het kuiltje diep genoeg is graaft de larve zich in waarbij alleen de kaken zichtbaar zijn omdat ze uitsteken in het midden van de kuil. Het dier zelf bevindt zich echter niet direct onder het midden van de kuil met de achterzijde naar beneden zoals weleens wordt afgebeeld maar aan de zijkant van het midden. De lichaamspositie is enigszins scheef waardoor het borstelige lichaam zeer stevig verankerd is in het zand. Bij verstoring graaft de larve zich snel dieper in. Als een prooidiertje langs de kuil loopt heeft dit tot gevolg dat enkele zandkorreltjes naar beneden rollen wat direct wordt opgemerkt door de mierenleeuw. Deze zal vervolgens een regen van zandkorreltjes naar de prooi werpen waardoor deze minder snel grip krijgt.[6] Het zand wordt naar de prooi geslingerd door op- en neergaande bewegingen van de kop, de larve kan het zand met relatief grote kracht en een grote precisie naar een prooi werpen.[5] Als de prooi verder naar beneden zakt naar de kaken toe wordt deze bliksemsnel gegrepen en verder onder het zand gesleurd. Zodra de prooi met de kaken is gegrepen wordt een verlammend gif ingespoten zodat de buitgemaakte prooi niet lang tegenspartelt. De kop draagt zuigende monddelen waarmee de prooi wordt leeggezogen tot er slechts een lege huid overblijft. Deze wordt vervolgens met een welgemikte worp uit het nest verwijderd.[6] Hierdoor wordt voorkomen dat de valkuil zich vult met dode insecten en onbruikbaar wordt.
De larven kunnen soms massaal voorkomen waardoor de valkuilen in groepjes naast elkaar liggen. Hierdoor moet het voedsel worden verdeeld over meerdere exemplaren en kan een tekort ontstaan. De larve van de mierenleeuw kan echter tot acht maanden van voedsel verstoken blijven.[5]
Ondanks het feit dat mierenleeuwen meestal gepresenteerd worden als makers van valkuilen, is dat niet bij alle soorten het geval. Een groot aantal soorten is niet in staat een valkuil te maken; zij leven meestal 's nachts en jagen hierbij actief op prooien. Overdag begraven ze zich in de bodem of houden zich op in kieren en spleten. Van soorten uit het geslacht Glenurus is bekend dat ze leven in dood hout of in holen van een bepaalde schildpad; de gopherschildpad (Gopherus polyphemus).[2] Van alle soorten die in de Verenigde Staten voorkomen is de soort Myrmeleon immaculatus zelfs de enige die als larve valkuilen graaft maar het is hier ook een van de meest algemene en bekendste vertegenwoordiger.[2]
Mierenleeuwen zijn niet de enige insecten waarvan de larven vanuit een ingegraven positie op prooien jagen. Dit gedrag is ook bekend van larven van zandloopkevers. Deze maken echter geen valkuil, er wordt een tunneltje recht naar beneden gegraven waarin zich het lichaam bevindt. De opening aan de bovenzijde wordt afgesloten met de kop en zodra een geschikte prooi nadert wordt deze razendsnel gegrepen met de kaken.[6]
Mierenleeuwen ruimen net als andere carnivore insecten veel dieren op maar worden zelf ook gegeten en geparasiteerd door andere dieren. De larven worden geparasiteerd door de parasitoïde wesp Lasiochalcidia pubescens uit de familie Chalcidae, die ertoe in staat is de mierenleeuw te trotseren. De wesp laat zich 'vangen' door de larve die de poten van de wesp grijpt, deze zijn echter sterk vergroot en klemmen de kaken van de larve vast. Bij de wesp op de tekening rechts -afgebeeld is een andere soort- zijn de duidelijk vergrote dij en scheen van de achterpoot goed zichtbaar. Ze hebben een duidelijke tang-achtige bouw en functie waarbij het achterste deel tegen het voorste wordt geknepen. Zodra de wesp de kaken vast heeft wordt de legboor in de plooi tussen de kop en het borststuk van de larve gestoken waarna een ei wordt afzet.[12] De larve van de wesp eet de larve van de mierenleeuw vervolgens levend en van binnenuit op.
Een dier dat commensaal samenleeft met de mierenleeuw is de larve van de daas Scaptia muscula. De larve van deze Australische vlieg ontwikkelt zich bij de valkuilen van de mierenleeuw en is een aaseter die leeft van de door de mierenleeuw achtergelaten prooiresten.[13]
Mierenleeuwen worden door sommige mensen beschouwd als interessante dieren vanwege hun unieke methode van jagen. Een aantal soorten wordt als huisdier gehouden en op het internet te koop aangeboden. Een zogenaamde 'mierenleeuwenset' bestaat uit een schaaltje gevuld met zand en twee levende larven.[14] Mierenleeuwen zijn niet bedreigd of beschermd en kunnen uit de natuur gehaald worden om ze thuis eens te bestuderen. Ze kunnen het best in een diep schaaltje worden gehouden, ook met meerdere exemplaren tegelijk. Als ze echter onvoldoende voedsel krijgen eten ze elkaar op.[6]
De volwassen exemplaren worden wel mierenleeuwjuffer genoemd maar de Nederlandse naam mierenleeuw wordt gebruikt voor zowel de larve als het volwassen insect of imago, net als in de Engelse taal. In de Duitse taal wordt wel een strikte scheiding aangehouden tussen de larve (Ameisenlöwe) en het volwassen insect (Ameisenjungfern). De mierenleeuwen hebben daarnaast enkele alternatieve namen, zoals de Amerikaanse naam 'doodlebug'. Deze naam kan vertaald worden met krabbelbeestje en slaat op de door elkaar lopende sporen die ze in het zand achterlaten waardoor het lijkt alsof iets in het zand is gekrabbeld.[2] Niet alle soorten maken echter dergelijke sporen, de larven van een aantal soorten leeft in spleten in rotsen en bomen. De larven van de twee soorten die in België en Nederland voorkomen hebben wel een dergelijke levenswijze en maken beide valkuilen.[15]
De wetenschappelijke naam van de groep verwijst naar de levenswijze van de larve; Myrmeleontidae is een samentrekking van myrmex, dat 'mier' betekent en leon dat 'leeuw' betekent.[2] De wetenschappelijke naam voor de groep werd voor het eerst geopperd door de Franse entomoloog Pierre André Latreille in 1802.[16]
Mierenleeuwen behoren tot de netvleugeligen (Neuroptera), dit is een grote groep van insecten waarvan de subgroepen enkele gemeenschappelijke kenmerken delen maar ook een enorme verscheidenheid vertonen. Alle netvleugeligen hebben vier grote vleugels die een duidelijk netachtig patroon van vleugeladeren hebben waaraan de naam te danken is. Bekende groepen zijn de gaasvliegen (Chrysopidae) en de stofgaasvliegen (Coniopterygidae). Sommige netvleugeligen lijken meer op vlinders, zoals de vlinderhaften (Ascalaphidae). Veel netvleugeligen zijn te onderscheiden aan hun antennes; die van gaasvliegen zijn lang en draad-achtig, die van vlinderhaften zijn erg lang en dun en eindigen altijd in een duidelijk knop. Mierenleeuwen hebben relatief dikke antennes met een zijwaarts gebogen uiteinde.
De vroegst bekende fossielen van mierenleeuwen stammen uit het Boven-Krijt, deze soorten leefden zo'n 130 miljoen jaar geleden.[10] Er worden regelmatig nieuwe fossiele soorten beschreven, zoals de in 1996 door Poinar en Stange beschreven Porrerus dominicanus. Dit exemplaar is goed geconserveerd omdat het insect in amber is ingesloten en zo goed is te bestuderen. De soort wordt tot de onderfamilie Palparinae gerekend, waar nog moderne vertegenwoordigers van zijn. Ook van andere moderne onderfamilies zijn fossiele soorten bekend, zoals Stilbopteryginae en Myrmeleontinae.[10]
De mierenleeuwen zijn door verschillende biologen onderzocht, een bekende plaat waarop de verschillende stadia en onderdelen van mierenleeuwen gedetailleerd zijn uitgewerkt is getekend door Antonio Vallisneri in 1733. Een andere tekening van de larven is bekend van René-Antoine Ferchault de Réaumur die het publiceerde in 1738.[2]
De familie van de mierenleeuwen is volgens een indeling van Victor Krivokhatsky uit 1998 verdeeld in 12 verschillende onderfamilies.[17] De bekendste onderfamilie is de groep Myrmeleontinae, hiertoe behoren onder andere de twee soorten die in België en Nederland voorkomen.
Familie Myrmeleontidae
Detail kop gevlekte mierenleeuw.
Gevlekte mierenleeuw met zichtbaar pterostigma en hypostigma.
Een zojuist uitgeslopen mierenleeuw.
Zijaanzicht van een larve.
Referenties
Bronnen
Dit artikel is op 26 oktober 2010 in deze versie opgenomen in de etalage. Mierenleeuwen (Myrmeleontidae) zijn een familie van insecten die behoren tot de orde netvleugeligen (Neuroptera). Mierenleeuwen zijn een vrij kleine en relatief uniforme groep; de volwassen exemplaren van de verschillende soorten hebben een vergelijkbare lichaamsbouw en ook de levenswijze komt sterk overeen. Er zijn ongeveer 2000 verschillende mierenleeuwen beschreven die verspreid over de gehele wereld voorkomen. Veel mierenleeuwen leven in tropische en subtropische gebieden maar sommige soorten komen voor in meer gematigde streken zoals noordelijk Europa.
Mierenleeuwen danken hun naam aan de roofzuchtige larven die gespecialiseerd zijn in het vangen van bodembewonende insecten. Ze maken vooral mieren buit maar ook andere kleine diertjes worden gevangen met behulp van een zelfgegraven valkuiltje. De volwassen dieren of imagines daarentegen leven niet van mieren maar van vliegende insecten of plantensappen. Ze lijken wat betreft uiterlijk op een kruising tussen een gaasvlieg en een waterjuffer. Volwassen mierenleeuwen worden wel mierenleeuwjuffers genoemd en zijn te herkennen aan de lange en vrij dikke antennes die aan het einde naar de buitenzijde gekromd zijn en doen denken aan een hockeystick.
Mierenleeuwen zijn goed gecamoufleerde en onopvallende diertjes die ondanks de lengte van vaak enkele centimeters gemakkelijk over het hoofd worden gezien.
Maurløver (Myrmeleontidae) er en familie av nettvinger. De er blant de største nettvingene.
Det er 58 europeiske arter, men bare 2 norske. Begge er sjeldne.
Maurløver skiller seg fra andre nettvinger ved klubben ytterst på antennen. De har bitende munndeler og to par vinger som ofte er ganske like hverandre. Maurløvene er middels store til store (vingespennet kan være over 10 centimeter) nettvinger med slank kropp. De kan overflatisk minne om øyenstikkere, men flyr helt annerledes. Antennene er nokså korte, i motsetning til familien Nymphidae som de ellers kan ligne på. Hodet er mer eller mindre trekantet sett forfra, kjevene kan være relativt store med tyggende munndeler. Vingene er lange og forholdsvis smale med et tett årenett, ofte med svarte eller gule flekker eller mønstre. De to vingeparene er nokså like på form. Beina er korte men ofte forholdsvis kraftige. Bakkroppen er lang og sylindrisk, cerci er ofte temmelig lange og bladformede.
Larvene har en kort, mer eller mindre pæreformet kropp, et stort hode og lange, sigdformede kjever. I motsetning til de voksne dyrene er de rovdyr.[1] Kjevene består av to deler: kraftige mandibler og tynne laciniae, som er en del av maksillene. Sistnevnte virker som rør for å sprøyte fordøyelsesenzymer inn i byttet og suge ut det oppløste innholdet etterpå.
Maurløvene lever helst på varme, tørre steder, særlig på gressmark, også i svært tørre områder. De unngår lukket skog. Maurløvene har en flagrende flukt, helt ulik øyenstikkernes rettlinjede, og de er lite utholdende flygere og finnes bare i nærheten av der de levde som larve. De fleste artene flyr mest om natten men noen er også dagaktive. Maurløver har fullstendig forvandling og må gjennom et puppestadium før de blir kjønnsmodne (imago).
Maurløver er mest kjent for larven som lager en fangstgrop i løs sand, selv om dette bare gjelder noen få av de ca. 300 slektene. Fangstgropen er perfekt traktformet med glatte vegger. I den sitter larven, delvis nedgravd, i bunnen og fanger dyr (maur og andre insekter som løper på bakken) som faller nedi. Larven merker om et insekt er i ferd med å skli ned i gropen og kan i så fall kaste sand på insektet for å få det til å falle lenger ned. Larvene er vanligvis tunge og trege, men noen er mer bevegelige. Også de som ikke lager fangstgroper, sitter stort sett stille og venter på at et bytte skal passere, og kan finnes under jorden, under steiner, i hule trær, under løs bark etc., men sjelden ute i friluft.
Nærbilde av en maurløvelarve.
Fangstgrop
Maurløver er utbredt i alle verdensdeler unntatt polarstrøkene, men de fleste artene lever i varme, tørre områder, særlig artsrike er de i tørre områder i det sørlige Afrika. I Norge finnes det bare to arter, og maurløvene er sjeldne. Myrmeleon formicarius er den mest utbredte arten, men også den finnes bare der det er et varmt klima. De er funnet mest på sør og østlandet, rundt Oslofjorden, samt ved Kvam i Gudbrandsdalen og i Tafjord og ved Sunndalsfjorden, Møre og Romsdal. Myrmeleon bore er en meget sjelden art som bare er kjent fra noen få sandstrender ved Oslofjorden. Den er sterkt utsatt for tråkk og ferdsel på strendene og er sannsynligvis en av Norges mest truede insektarter.
I Norge er det funnet 2 arter, ingen har norske navn.
Et latinsk familienavn ender med ...idae, og et navn på en overfamilie på ...oidea.
Norsk entomologisk forening har utgitt en rekke Insekttabeller. Dette er små og billige hefter der en kan bestemme insekter til artsnivå. Et av heftene (se kilde) tar for seg Nettvingene (se kilde)..
Nomenklaturen innen maurløvene, følger Greve, 1987.
Maurløver (Myrmeleontidae) er en familie av nettvinger. De er blant de største nettvingene.
Det er 58 europeiske arter, men bare 2 norske. Begge er sjeldne.
Multimedia w Wikimedia Commons Mrówkolwowate, mrówkolwy (Myrmeleontidae) – najliczniejsza w gatunki i najszerzej na świecie rozprzestrzeniona rodzina owadów z rzędu sieciarek (Neuroptera), blisko spokrewniona z żupałkowatymi (Ascalaphidae)[2], od których różnią się krótszymi czułkami osobników dorosłych. Larwy obydwu rodzin są do siebie podobne. Typem nomenklatorycznym rodziny jest rodzaj Myrmeleon. Najstarsze znane skamieniałości pochodzą z wczesnej kredy, ok. 130 mln lat temu[3].
Rodzina obejmuje ponad 2000 gatunków występujących w suchych, piaszczystych środowiskach całego świata. Najliczniej zasiedlają strefę suchych i półsuchych obszarów Azji, Afryki i Australii. W Europie są częstsze w części południowej. Z terenu Polski wykazano 8 gatunków[4], m.in. mrówkolew pospolity (Myrmeleon formicarius).
Do mrówkolwowatych należą najwięksi przedstawiciele sieciarek. Mają dwie pary dużych skrzydeł, których długość dochodzi do 80 mm (przeważnie 40–50 mm)[4], a rozpiętość wynosi około 60 mm[5]. Budową zewnętrzną przypominają ważki, przy czym czułki mrówkolwowatych są lepiej rozwinięte i maczugowato zakończone, o długości zbliżonej do łącznej długości głowy i tułowia. Drugą, obok kształtu i długości czułków, cechą charakterystyczną rodziny jest kształt komórki hipostygmalnej[6] położonej w wierzchołkowej (apikalnej) części skrzydła – jej długość u mrówkolwowatych jest wielokrotnością jej szerokości. Skrzydła obydwu par są podobnego kształtu i wielkości, gęsto użyłkowane, u niektórych gatunków pokryte ciemnymi plamami[4]. Odwłok długi i smukły.
Wszystkie larwy mrówkolwowatych są drapieżne. Mają masywne ciało, głowę spłaszczoną, dobrze schitynizowaną, szczególnie silnie rozwinięte żuwaczki, aparat gębowy typu kłująco-ssącego. Większość larw żyje w piasku lub w sypkiej glebie. Nie są terytorialne.
Larwy niektórych gatunków budują stożkowate zagłębienia pełniące funkcję pułapki. Najczęściej w miejscach osłoniętych od wiatru i deszczu[7] larwa kopie zagłębienie o stromych krawędziach pokrytych sypkim, łatwo osuwającym się piaskiem. Po przygotowaniu pułapki larwa zagrzebuje się na jej dnie, gdzie – z rozsuniętymi żuwaczkami – wyczekuje na nieostrożną ofiarę, która zsunie się do wnętrza lejka. Uciekającą po zboczu pułapki ofiarę bombarduje piaskiem tak, aby zsuwała się. Chwyta ją silnymi żuwaczkami i wstrzykuje paraliżujące toksyny oraz enzymy powodujące rozkład ciała ofiary. Wysysa płynną substancję, a twarde resztki jej ciała odrzuca. W trawieniu pokarmu uczestniczą bakterie symbiotyczne[8].
Larwy pozostałych gatunków nie budują pułapek, lecz polują z ukrycia na przechodzące obok nich drobne zwierzęta. Niektóre żyją na drzewach, w dziuplach lub w spróchniałym drewnie (np. mrówkolew drzewny). Larwy mrówkolwowatych żywią się różnymi gatunkami stawonogów. Częstymi ich ofiarami są dorosłe mrówki, stąd nazwa rodziny.
Okres rozwoju larw jest uzależniony od dostępności pokarmu oraz sprawności łowieckiej osobnika. W zależności od gatunku i warunków środowiska trwa od roku do trzech lat. Po osiągnięciu masy krytycznej larwa buduje lepki kokon, w którym przeobraża się w poczwarkę. Kokon oblepia się ziarnami piasku i szczątkami organicznymi dając poczwarce osłonę na 30 dni, do czasu metamorfozy w postać dorosłą (imago)[7].
Imagines są aktywne wieczorem. Słabo latają, co odróżnia je od ważek. Żywią się owadami i pokarmem pochodzenia roślinnego. Samice składają jaja w piasku. W Europie zimują larwy.
Wielu autorów podejmowało próby ustalenia relacji pokrewieństwa pomiędzy gatunkami zaliczanymi do tej rodziny. Wyróżniono kilka podrodzin obejmujących liczne plemiona[9], m.in. podrodziny:
Mrówkolwowate, mrówkolwy (Myrmeleontidae) – najliczniejsza w gatunki i najszerzej na świecie rozprzestrzeniona rodzina owadów z rzędu sieciarek (Neuroptera), blisko spokrewniona z żupałkowatymi (Ascalaphidae), od których różnią się krótszymi czułkami osobników dorosłych. Larwy obydwu rodzin są do siebie podobne. Typem nomenklatorycznym rodziny jest rodzaj Myrmeleon. Najstarsze znane skamieniałości pochodzą z wczesnej kredy, ok. 130 mln lat temu.
O termo formiga-leão é a designação comum aos insetos neurópteros da família dos Myrmeleontidae, cujas larvas de quem o nome vulgar deriva, são providas de longas mandíbulas e se enterram no fundo de um funil cônico por elas construído na areia para capturar presas.[1]
Também são conhecidos pelos nomes de cachorrinho-do-mato, formigão, furão, joão-torrão, mirmeleão, piolho-de-urubu e tatuzinho.[carece de fontes?]
Apesar do nome vulgar, estes insetos não pertencem ao grupo das formigas.
São insetos de distribuição neotropical; pertencem à ordem Neuropta, que são todas predadoras tanto na fase larval quanto na adulta.[1]
Mede 4 cm de comprimento 8 cm de envergadura, possuem antenas filiformes. O adulto possui dois pares de asas, que quando paradas, cobrem o corpo como um abrigo. Voa apenas ao anoitecer ou à noite. A larva da formiga-leão pode jejuar durante oito meses, e a ninfa se torna adulta em um mês. A vida de um formiga-leão adulta é muito curta: vai da primavera ao outono.[carece de fontes?]
O nome formiga-leão deriva da larva do inseto.[1]
Suas armadilhas levam as presas a ficarem tentando sair do funil que constrói como armadilha, ocasião em que estas arremessam-lhe partículas visando que caia até o fundo quando então realizam o ataque, injetando a saliva digestiva com as mandíbulas, com as quais manipula as presas a fim de enfraquecê-las e enterrá-las.[2]
As larvas da formiga-leão tem por principal característica a construção de uma armadilha em terrenos arenosos, no formato de funil, que servem para capturar o alimento; influem principalmente na escolha do solo para a construção dos funis, além do solo arenoso, o tamanho das partículas, a possibilidade de perturbação do meio, a disponibilidade de presas, a temperatura do solo e a "densidade coespecífica", e é comum que construam os funis sob plantas, pedras ou troncos onde ficam protegidas da chuva, sol ou pisoteio - embora não raro possam ser encontrados longe de qualquer desses meios de proteção.[3]
O diâmetro dessas armadilhas varia entre 2 a 5 cm, a depender do tamanho da larva e ainda da presença de umidade; assim, à medida em que a larva cresce necessita de mais alimentos, de forma que estudos apontam para a relação entre o tamanho da armadilha e o comprimento da larva.[1]
A distribuição das armadilhas revela a competição entre as larvas e podem apresentar equidistância entre elas, e o aumento no tamanho da armadilha parece aumentar também sua eficácia, uma vez que a possibilidade pegar mais presas e de maior tamanho aumenta.[1] Também a presença de várias armadilhas próximas permite que, por resultado de "efeito de ricochete", a captura se torne facilitada quando a presa passa por várias armadilhas e, assim, fica mais enfraquecida - o que permitiria que larvas menores tenham sucesso embora com armadilhas pequenas.[2]
O termo formiga-leão é a designação comum aos insetos neurópteros da família dos Myrmeleontidae, cujas larvas de quem o nome vulgar deriva, são providas de longas mandíbulas e se enterram no fundo de um funil cônico por elas construído na areia para capturar presas.
Também são conhecidos pelos nomes de cachorrinho-do-mato, formigão, furão, joão-torrão, mirmeleão, piolho-de-urubu e tatuzinho.[carece de fontes?]
Apesar do nome vulgar, estes insetos não pertencem ao grupo das formigas.
Leul-furnicilor face referire la reprezentanții unei grupe de 2000 de specii de insecte din familia Myrmeleontidae, ordinul Neuroptera, mai demult Planipennia. Ei constituie o familie bogată în specii și cu un areal mare de răspândire pe glob. Insectele din această familie au realizat ca larve un succes pe scara evolutivă care le-a asigurat perpetuarea speciei. O mare parte din aceste insecte, au larve care sunt răpitoare, trăiesc adaptate la un habitat nou, un teren nisipos. Larvele au un mod neobișnuit de a prinde prada, și anume prin formarea în nisip a unei pâlnii, care devine o capcană periculoasă pentru furnici. Această metodă a atras atenția cercetătorilor entomologi. Metoda larvei carnivore fiind cunoscută deja în vechime, ea fiind preluată în legendele din mitologie.
Leul-furnicilor face referire la reprezentanții unei grupe de 2000 de specii de insecte din familia Myrmeleontidae, ordinul Neuroptera, mai demult Planipennia. Ei constituie o familie bogată în specii și cu un areal mare de răspândire pe glob. Insectele din această familie au realizat ca larve un succes pe scara evolutivă care le-a asigurat perpetuarea speciei. O mare parte din aceste insecte, au larve care sunt răpitoare, trăiesc adaptate la un habitat nou, un teren nisipos. Larvele au un mod neobișnuit de a prinde prada, și anume prin formarea în nisip a unei pâlnii, care devine o capcană periculoasă pentru furnici. Această metodă a atras atenția cercetătorilor entomologi. Metoda larvei carnivore fiind cunoscută deja în vechime, ea fiind preluată în legendele din mitologie.
Myrmeleonidae (lapsus)
Palaeoleontidae
Volkci (znanstveno ime Myrmeleontidae) so družina pravih mrežekrilcev, v katero uvrščamo približno 2000 danes znanih vrst, ki živijo večinoma v sušnih, peščenih okoljih. Širše znani so predvsem po načinu lova ličink, ki kopljejo lijake v pesku in na dnu prežijo na plen, ki pade vanje, čeprav to počnejo le redke vrste.[1]
Kot družina so razširjeni po vsem svetu, največjo vrstno pestrost pa dosegajo v toplejših predelih. Nekaj vrst poseljuje tudi območja z zmernim podnebjem. Za Slovenijo je znanih šest vrst, od katerih sta najbolj razširjena navadni in nekoliko manj pegasti volkec, ličinke obeh delajo lijake. Ostale vrste so redke.[2][3]
Odrasli spominjajo na enakokrile kačje pastirje, od katerih pa imajo mehkejše telo in popolnoma drugačno ožiljenje kril. Ta so lahko popolnoma prosojna ali z različnimi vzorci lis ter šibka, volkci so namreč slabotni letalci. Drugačne od kačjih pastirjev so tudi tipalnice, ki so pri volkcih razmeroma dolge, z betičastimi konicami.[4]
Ličinke imajo valjasto telo, pokrito s čutilnimi dlačicami, najočitnejša značilnost pa so dolge, srpasto zakrivljene čeljusti, ki jih uporabljajo za lov.[4] Na vsaki strani se maksila in mandibula tesno prilegata in tvorita par kanalov za sesanje, kar je posebnost volkcev.[5]
Volkci (znanstveno ime Myrmeleontidae) so družina pravih mrežekrilcev, v katero uvrščamo približno 2000 danes znanih vrst, ki živijo večinoma v sušnih, peščenih okoljih. Širše znani so predvsem po načinu lova ličink, ki kopljejo lijake v pesku in na dnu prežijo na plen, ki pade vanje, čeprav to počnejo le redke vrste.
Kot družina so razširjeni po vsem svetu, največjo vrstno pestrost pa dosegajo v toplejših predelih. Nekaj vrst poseljuje tudi območja z zmernim podnebjem. Za Slovenijo je znanih šest vrst, od katerih sta najbolj razširjena navadni in nekoliko manj pegasti volkec, ličinke obeh delajo lijake. Ostale vrste so redke.
Myrlejonsländor (Myrmeleontidae) är en insektsfamilj. Den kännetecknas av korta, klubblika pannspröt, lång och spenslig bakkropp samt långa, smala vingar, som under vila är taklikt hoplagda över ryggen. Flera hundra arter är kända, de flesta finns endast i tropiska länder, där de uppnår en ansenlig storlek och har vackra teckningar.
I Sverige är 3 arter kända. De tillhör släktena Myrmeleon och Euroleon. En av dem, Myrmeleon formicarius, eller vanlig myrlejonslända har glasklara, ofläckade vingar och ett vingspann på uppåt 80 mm. Den är ganska vanlig ända upp till Medelpad. Den fullbildade sländan, som har ett nattligt levnadssätt, ses dock sällan i rörelse på dagen.
En annan art, Euroleon nostras eller fläckig myrlejonslända, är något mindre och har mörka fläckar på vingarna.
Den tredje arten är Myrmeleon bore, eller liten myrlejonslända.
Dessa sländors larver, som är kända under namnet myrlejon, når en längd av 15-18 mm och har en bred, bakåt tillspetsad, på översidan kullrig bakkropp, från vilken framtill mellankroppens två främre leder är avsatta i form av en kort och smal hals. De tre benparen är korta, de två främre paren snett framåtriktade. Det lilla huvudet har två långa, i spetsen inåtböjda och på insidan tandade mandibler som längs undersidan har en ränna, i vilken de lika långa, men mycket smalare maxillerna är infogade. När myrlejonet har borrat in spetsarna av sina käkar i sitt byte, leds bytets safter till munnen i denna ränna, som är starkt hoppressad och aldrig öppnas.
För att få tag i bytet, som mestadels utgörs av myror, gräver myrlejonet i torr sand eller fin mylla trattformiga (koniska) fångstgropar. Den gräver genom att krypa baklänges i allt mindre cirklar medan den borrar med spetsen av bakkroppen och med häftiga knyckar med huvudet kastar upp sanden över och bortom gropens kant. Med kroppen dold under gropens botten, så att endast huvudet med de utspärrade käkarna är synligt, väntar myrlejonet på att någon myra eller annan mindre insekt ska halka utför gropens sluttande sidor. När detta sker slungar myrlejonet med huvudet skurar av sand, som ytterligare medverkar till att bytet förlorar fotfästet och kan gripas. Det utsugna hudskelettet bortkastas sedan över kanten av gropen, som därefter repareras.
Efter övervintring spinner larven följande sommar en plattrund kokong, i vars väggar sandkorn är rikligt inblandade. Inuti kokongen försiggår förpuppningen, och efter omkring 4 veckor kommer den fullbildade sländan fram. Endast släktet Myrmeleon och den fläckiga myrlejonsländan, Euroleon nostras, är kända för att gräva fångstgropar. Larverna av andra släkten lägger sig i försåt i vilka gömslen som helst för att gripa smådjur som går förbi.
De flesta arter flyger nattetid. Ett undantag är den i sydeuropa förekommande Palpares libelluloides som flyger på dagen[1].
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, Myrlejonsländor, 1904–1926.
Wikimedia Commons har media som rör myrlejonsländor.
Myrlejonsländor (Myrmeleontidae) är en insektsfamilj. Den kännetecknas av korta, klubblika pannspröt, lång och spenslig bakkropp samt långa, smala vingar, som under vila är taklikt hoplagda över ryggen. Flera hundra arter är kända, de flesta finns endast i tropiska länder, där de uppnår en ansenlig storlek och har vackra teckningar.
Karıncaaslanı, Myrmeleontidae familyasından adlarını lavra evresindeki son derece ilginç beslenme davranışlarından alan yırtıcı böcek türlerinin ortak adı. Ama erişkin olduklarında beslenmez ve çok kısa süren bu evrede ince uzun gövdeler, geniş kanatlarıyla kız böceğine benzerler. Karıncaaslanlarının sıcak ve ılıman bölgelere yayılmış 65 türü vardır. Bunların arasında en tanınmışı olan bayağı karıncaaslanı (Myrmeleon formicarius) Avrupa ve Kuzey Amerika'da yaşar.
Bu türün lavraları kumda ya da yumuşak toprakta fazla derin olmayan koni biçimli tuzak çukurları kazar. Aynı zamanda yuvası olan bu çukuru karnıyla kazarken başını da kürek gibi kullanır. Kazı ve temizlik işi bittiğinde, yalnız iyice uzanmış keskin çeneleri dışarıda kalacak biçimde çukurun dibine gömülür. Çukurun eğimli kıyısından geçerken aşağıya yuvarlanan şansız bir karınca ya da başka böcek dipte bekleyen lavraya yem olur. Bütün karıncaaslan türleri oyuk açmaz; bazıları taşların ve bitkilerin arkasından aniden çıkarak avının üstüne atlar.
Bir ile üç yıl arasında değişen lavra evresinde kalan karıncaaslanı yeterli olgunluğa eriştiğinde topragın ya da kumun altında ipek salgısıyla oluşturduğu küre biçimli koza içinde pupa evresine girer. İpek böceğinin tırtılı ipeğini baş bölgesinden salgılamasına karşılık, karıncaaslanının lavrası gövdesinin arka bölümünden salgılar. Yaklaşık bir ay sonra kozadan çıkan erişkin karıncaaslanı otların üzerine tırmanır ve derisi sertleşene, kanatları gelişip kuruyana kadar bir süre burada kalır.
Karıncaaslanı, Myrmeleontidae familyasından adlarını lavra evresindeki son derece ilginç beslenme davranışlarından alan yırtıcı böcek türlerinin ortak adı. Ama erişkin olduklarında beslenmez ve çok kısa süren bu evrede ince uzun gövdeler, geniş kanatlarıyla kız böceğine benzerler. Karıncaaslanlarının sıcak ve ılıman bölgelere yayılmış 65 türü vardır. Bunların arasında en tanınmışı olan bayağı karıncaaslanı (Myrmeleon formicarius) Avrupa ve Kuzey Amerika'da yaşar.
Bu türün lavraları kumda ya da yumuşak toprakta fazla derin olmayan koni biçimli tuzak çukurları kazar. Aynı zamanda yuvası olan bu çukuru karnıyla kazarken başını da kürek gibi kullanır. Kazı ve temizlik işi bittiğinde, yalnız iyice uzanmış keskin çeneleri dışarıda kalacak biçimde çukurun dibine gömülür. Çukurun eğimli kıyısından geçerken aşağıya yuvarlanan şansız bir karınca ya da başka böcek dipte bekleyen lavraya yem olur. Bütün karıncaaslan türleri oyuk açmaz; bazıları taşların ve bitkilerin arkasından aniden çıkarak avının üstüne atlar.
Bir ile üç yıl arasında değişen lavra evresinde kalan karıncaaslanı yeterli olgunluğa eriştiğinde topragın ya da kumun altında ipek salgısıyla oluşturduğu küre biçimli koza içinde pupa evresine girer. İpek böceğinin tırtılı ipeğini baş bölgesinden salgılamasına karşılık, karıncaaslanının lavrası gövdesinin arka bölümünden salgılar. Yaklaşık bir ay sonra kozadan çıkan erişkin karıncaaslanı otların üzerine tırmanır ve derisi sertleşene, kanatları gelişip kuruyana kadar bir süre burada kalır.
Palaeoleontidae
Посилання
Вікісховище: Myrmeleontidae 
EOL: 949 
ITIS: 115093 
NCBI: 27427 Fossilworks: 134068 Мурашині леви (лат. Myrmeleontidae) — родина комах із ряду сітчатокрилих (Neuroptera). Назву отримали завдяки характерному вигляду й способу життя личинок. Відмінні ознаки родини: голова поставлена вертикально, звичайно не має вічок, сяжки до кінця булавоподібно потовщені або з головкою на кінці; черевце довге, вузьке. Личинки з великими, зазубреними на внутрішньому краю, щелепами, забезпеченими каналом (за допомогою яких вони висмоктують видобуток), і з коротким широким черевцем. Личинки ряду видів будують характерні конусоподібні воронки в піщаних ґрунтах, в які ловлять дрібних наґрунтових комах. Найпоширеніший в Україні вид родини — мурашиний лев звичайний (Myrmeleon formicarius L.).
Мурашині леви (лат. Myrmeleontidae) — родина комах із ряду сітчатокрилих (Neuroptera). Назву отримали завдяки характерному вигляду й способу життя личинок. Відмінні ознаки родини: голова поставлена вертикально, звичайно не має вічок, сяжки до кінця булавоподібно потовщені або з головкою на кінці; черевце довге, вузьке. Личинки з великими, зазубреними на внутрішньому краю, щелепами, забезпеченими каналом (за допомогою яких вони висмоктують видобуток), і з коротким широким черевцем. Личинки ряду видів будують характерні конусоподібні воронки в піщаних ґрунтах, в які ловлять дрібних наґрунтових комах. Найпоширеніший в Україні вид родини — мурашиний лев звичайний (Myrmeleon formicarius L.).
Họ Kiến sư tử (tên khoa học Myrmeleontidae) hay còn gọi là Cúc hay Cút là một họ côn trùng thuộc bộ Cánh gân (Neuroptera). Họ Kiến sư tử bao gồm 2 nghìn loài với chi được biết đến nhiều nhất trong họ này là chi cùng tên (Myrmeleo).
Thật ra, nếu định nghĩa một cách khắt khe, thì thuật ngữ "kiến sư tử" hay "cúc" chỉ dùng để ám chỉ dạng ấu trùng của loài này, và trong một số ngôn ngữ thì dạng ấu trùng và dạng trưởng thành có hai tên gọi hoàn toàn khác nhau. Trong tiếng Anh, dù dạng trưởng thành cũng được gọi là "kiến sư tử", chúng cũng có một tên khác là "kiến sư tử cánh viền" ("antlion lacewings"). Ở Bắc Mỹ, loài này cũng được gọi là "bọ nguệch ngoạc" (doodlebug) vì các dấu vết như nét vẽ nguệch ngoạc chúng để lại trên cát trong quá trình tìm nơi thích hợp để đào hang.[1] Trong tiếng Việt, cái tên "con cúc" bắt nguồn từ việc chúng có hình dạng từa tựa như cái cúc áo nhỏ hình hạt đậu xanh.
Kiến sư tử phân bố trên khắp địa cầu, nhưng phổ biến nhất là ở các vùng đất cát và khô. Một số loài cúc sinh sống ở các vùng ôn đới lạnh, tỉ như loài kiến sư tử châu Âu Euroleon nostras (với chiều dài cánh vào khoảng chừng 2–15 cm). Ấu trùng của kiến sư tử ăn các loài chân khớp nhỏ - chủ yếu là kiến (đó là nguồn gốc của cái tên "kiến sư tử"[2]) - trong khi đó kiến sư tử trưởng thành ăn mật hoa, phấn hoa, hoặc một số loài thì ăn thịt các loại chân khớp nhỏ khác.[3] Dạng ấu trùng của loài cúc Dendroleon pantheormis thì không đào hang hình phễu như các đồng hương của chúng mà mai phục trong các hốc và khe nứt và chộp lấy những nạn nhân xui xẻo đi ngang qua.
Kiến sư tử trưởng thành có hai cặp cánh dài, hẹp và có nhiều gân - trong đó các gân đỉnh enclose regular oblong spaces - và phần bụng của chúng thì dài và thon. Mặc dù các loài cúc trưởng thành có hình dạng giống như chuồn chuồn hay chuồn chuồn kim, cúc và chuồn chuồn nằm trong hay bộ côn trùng hoàn toàn khác nhau. Có thể phân biệt cúc với chuồn chuồn kim nhờ vào đặc điểm râu của kiến sư tử/cúc có phần đầu phình to lên như một quả chùy và đồng thời râu có chiều dài rất lớn, có thể bằng ngực và bụng cộng lại. Đồng thời, cánh của kiến sư tử và của chuồn chuồn cũng khác nhau, with the very long hypostigmatic cell (behind the fusion point of Sc and R1) being several times as long as wide. Kiến sư tử cũng là loài bay kém và chỉ xuất hiện vào ban đêm để tìm bạn tình, vì vậy rất khó tìm thấy cúc trưởng thành trong tự nhiên vì giờ cao điểm của chúng là vào chiều tối. Tuy nhiên ở các vùng khô nóng như hoang mạc, kiến sư tử hoạt động rất tích cực đến mức có thể gây nhiều phiền toái, và một vết cắn của cúc thì khá là đau.
Vòng đời của cúc bắt đầu bằng giai đoạn trứng: một con cúc cái sẽ liên tục đập chót bụng vào cát để xới đất lên và đẻ trứng vào trong lòng đất. Ấu trùng kiến sư tử có một dáng vẻ rất bệ vệ và dữ dằn với thân hình thoi, mập mạp, bụng to, ngực có ba cặp chân và đốt ngực trước kéo dài tạo thành một cái "cổ" gắn với một chiếc đầu hình vuông, phẳng bẹt với một cặp "kìm" dài có kích thước khổng lồ mang nhiều gai rỗng và sắc nhọn. Cặp hàm này hình thành bởi hai hàm của con vật với mỗi hàm chứa đựng một đường ống dẫn nọc độc dùng để giết con mồi. Tùy theo loài và cũng tùy vào nơi sinh sống, cúc sẽ đào một cái hang bẫy hình phễu để trú ngụ hoặc đơn giản ẩn nấp dưới những mẩu gỗ, lá hay trong các kẽ nứt, hốc đá. Một điều đáng chú ý là ấu trùng kiến sư tử không có hậu môn. Tất cả phân, nước tiểu và chất thải sẽ được tích chứa trong cơ thể suốt một thời gian dài và sẽ được bài tiết hết trong một lần vào cuối giai đoạn nhộng.[4]
Giai đoạn nhộng của cúc khá là yên lặng về bề ngoài. Con vật xây một cái kén hình cầu làm từ cát và tơ mịn tiết ra từ tuyến tơ nằm ở chót đuôi. Cái kén được chôn sâu đến vài xentimet dưới lòng đất và con vật nằm trong đó suốt một tháng cho đến khi quá trình biến thái hoàn tất và kiến sư tử trưởng thành về sinh dục. Lúc này, con cúc sẽ chui ra khỏi kén, để lại cái vỏ nhộng trong đó và bò lên mặt đất. Sau chừng 20 phút thì cánh của cúc đã được bơm đủ máu, căng cứng và con vật có thể bay đi khắp nơi để tìm bạn tình. Cúc trưởng thành có kích thước lớn hơn ấu trùng của nó rất nhiều, trên thực tế sự chênh lệch kích thước của ấu trùng kiến sư tử và dạng trưởng thành của nó là đáng kể nhất trong số tất cả các côn trùng có quá trình biến thái hoàn toàn. Chính vì vậy mà kiến sư tử trưởng thành có bộ xương ngoài rất mỏng manh và có tỉ trọng cơ thể rất thấp.[5]
Một con ấu trùng cúc.
Đầu của một ấu tùng cúc phóng to 20 lần với hai hàm và các gai nhọn.
Một con cúc trưởng thành với ngoại hình giống như chuồn chuồn kim.
Ấu trùng của một con cúc với kích thước trung bình sẽ đào một cái hang hình phễu sâu chừng 2 inch (5,08 cm) và rộng chừng 3 inch (7,62 cm) để bẫy con mồi. Việc đào hang này cũng được ghi nhận ở một họ của ruồi là Vermileonidae. Sau khi đánh dấu vị trí đào hang thích hợp bằng một đường xoi hình tròn, con cúc bắt đầu đào hang bằng việc dùng phần chót bụng để xúc cát lên. Với sự giúp đỡ của một chân trước, nó xúc từng đống cát một và dùng bụng hất tung đống cát về phía trước đầu. Bằng cách đó, từ chu vi con cúc tiến dần về trung tâm của hang. Cái hang dần dần sâu hơn cho tới khi góc dốc của hang đạt tới giá trị gọi là góc phản ứng tới hạn - tức là góc dốc lớn nhất mà bề mặt cát có thể giữ ổn định và chỉ cần một chút dao động kiến cho góc dốc tăng lên thì bề mặt cát sẽ sụt lở. Sau khi cái hang đã được đào xong, con vật chui xuống đáy, chống đít xuống dưới đất, đầu ngửng lên trời và chôn thân mình ngập trong lòng cát, chỉ chừa cái hàm sắc nhon lên trên.
Như đã nói, vì góc dốc của hang đạt giá trị góc phản ứng tới hạn[6], cái hang này sẽ dễ dàng sạt lở khi một động vật nhỏ (tỉ như kiến) vô tình đặt chân vào và sự sạt lở này sẽ khiến con vật trượt chân té xuống lòng hố, nơi kiến sư tử chờ sẵn. Nếu như con mồi bằng cách nào đó cố gắng bò lết lên được miệng hố, con cúc sẽ hất tung đất cát ở đáy hố lên trên khiến cát ở hố liên tiếp bị sạt lở và kéo con mồi xuống đáy. Thus it does not matter whether the larva actually strikes the prey with the sand showers.
Con mồi của kiến sư tử khá đa dạng, từ các loại côn trùng nhỏ như kiến cho tới một số loài chân khớp nhỏ khác, kể cả nhện. Như đã nói, những chiếc gai nhọn ở hàm cúc có một đường ống rỗng bên trong giúp nó hút chất dịch cơ thể của con mồi. Sau khi tiêu thụ hết "thịt", cái vỏ rỗng của nạn nhân sẽ được con cúc hất ra khỏi hang để các con vật khác không biết rằng hang này từng chứa nhiều nạn nhân của cúc. Cái hang được kiến sư tử tiếp tục chỉnh trang lại để đón con mồi mới.
Kiến sư tử xuất hiện khá nhiều ở các vùng đất cát mềm dưới gốc cây hoặc ở các hốc nằm dưới các tảng đá nhô lên khỏi mặt đất. Con cúc đặc biệt ưa thích các vùng đất khô và được che chắn không bị mưa dội xuống. Sau một thời gian ăn uống no nê, con cúc lớn dần lên và tới một lúc nào đó nó tiến tới giai đoạn nhộng, tạo kén và biến thái thành dạng trưởng thành. Quá trình ấu trùng có thể kéo dài tới 2 hay 3 năm vì nguồn thức ăn cung cấp cho cúc không ổn định và thường xuyên. Khi mới nở, cúc có kích thước rất nhỏ vì vậy hang đào của nó và con mồi cũng nhỏ; sau này khi lớn lên nó xây những cái hang to hơn và bắt những con vật to.
Trong tác phẩm Phong lưu xưa và nay của Vương Hồng Sển có nhắc tới việc bắt cúc về để đá như đá dế[2]:
“ Mà rồi cũng vì tánh hiếu chiến nên cúc và cống bị hại: trong Nam, học trò nghèo mấy chục năm về trước, đều biết cách đi bắt cúc và cống ngoài đồng cát. Cứ sắm một cây chưn nhang, một đầu gắn một cục sáp nhỏ; trên sáp nhét một sợi tóc ngắn ngắn, lấy đó làm khí cụ bắt cúc và cống. Dòm dưới đất, thấy lỗ nào trẹt trẹt, láng láng, ấy là lỗ cúc hay lỗ cống đây rồi. Sẽ ngồi xuống, lấy tay xoe nhẹ đầu chưn nhang. Sợi tóc thay cho con vật, cào cào sột sạt trên cát: cúc và cống, tin chắc đó là con vật té hầm, phóng mình lên xem: bị bắt mười con không sót một! Đem về, để hai con chung một chén nhỏ, chúng nó sẽ cắn nhau còn dữ hơn đá dế! Ấy là thú vui con nhà nghèo mấy chục năm về trước, đâu như bây giờ các cô các cậu vui chơi xe lửa điện, poupée biết nói, đắt tiền thì có mà đâu đổi được thú vui kia, không tốn tiền cha mẹ xu nhỏ xu lớn gì! ”Họ hàng gần nhất của kiến sư tử/cúc là các côn trùng thuộc họ Ruồi cú (Ascalaphidae). Họ Babinskaiidae đã tuyệt chủng từ thời tiền sử (nay chỉ biết đến qua hóa thạch) cũng là một họ hàng gần gũi. Cả ba dạng này hình thành nên the most strongly derived lineages của siêu họ Kiến sư tử (Myrmeleontoidea).[7]
Phần lớn các chi và loài của cúc được xếp chủ yếu vào các phân họ khác nhau. Một số chi, nhất là các chi chỉ còn biết tới qua hóa thạch có vị trí cơ sở tiến hóa không rõ ràng. So với tiêu chuẩn của bộ cánh gân thì các di chỉ hóa thạch của cúc tương đói không nhiều. Tuy nhiên, các dấu vết hóa thạch xưa nhất xác nhận nguồn gốc của cúc có niên đại hơ 150 triệu năm về trước, thuộc Đại Trung sinh. Trước đây chúng từng xếp vào một họ riêng là Palaeoleontidae nhưng nay được xem là những đại diện sơ khởi nhất của cúc thực thụ.[3]
Danh sách dưới đây liệt kê các phân họ của cúc cùng với một số chi và loài tiêu biểu:
Các chi cúc chưa được xếp vào phân họ nào:[7]
Nguồn gốc xuất xứ của cái tên "kiến sư tử" không được rõ ràng. Có lẽ cái tên này bắt nguồn từ việc nạn nhân chủ yếu của cúc là các loài kiến, và cụm "sư tử" mang ý nghĩa là "động vật ăn thịt". Cái tên "kiến sư tử" có lẽ cũng biểu thị ý nghĩa mô tả về một loại côn trùng không cánh sống dưới đất, to lớn hơn kiến rất nhiều và có thói quen ăn thịt kiến, giống như ý niệm "chúa sơn lâm" được gán cho sư tử. Trong trường hợp này, thuật ngữ xem ra có nguồn gốc từ thời cổ đại.
Trong phần lớn các ngôn ngữ của châu Âu, ít nhất trạng thái ấu trùng của cúc được gọi bằng cái tên "kiến sư tử":
Người da đỏ bộ tộc Cherokee gọi cúc là Yahoola.
Trong tiếng Do Thái, cúc được gọi là arinamal (ארינמל), trong tiếng Ả Rập là asad al-naml (أسد النمل[cần thẩm tra]), và trong tiếng Thổ Nhĩ Kỳ là karınca arslanı. Các ngôn ngữ này cũng sử dụng từ "kiến sư tử" ám chỉ cúc nhưng cách dùng này chỉ mới xuất hiện gần đây và chịu ảnh hưởng từ các nước phương Tây.
Tên khoa học của các phân bộ, siêu họ, họ, chi của loại côn trùng này cũng mang nghĩa là "kiến sư tử", cụ thể nó bắt nguồn từ hai từ của tiếng Hy Lạp cổ là léon (λέων, tiếng Hy Lạp hiện đại: lión, λιόν) và mýrmex (μύρμηξ, tiếng Hy Lạp hiện đại: myrmígia, μυρμήγκια) có nghĩa lần lượt là "sư tử" và "kiến", nói đúng hơn đây là cách "phiên dịch" của chữ "kiến sư tử" được dùng rộng rãi ở châu Âu.
Nhưng trong tiếng Hungary - với nguồn gốc tách rời từ ngôn ngữ Phần ở vùng núi Ural thuộc Đông Âu - cúc được gọi là hangyaleső, có nghĩa là "kẻ mai phục kiến". Và đối vối khu vực ngoài châu Âu, "kiến sư tử" không phải là tên nguyên thủy của những loài sinh vật này. Vì vậy, dường như ý niệm và nghĩa của từ "kiến sư tử" được biết đến trên toàn châu Âu muộn nhất là từ thế kỷ thứ 6 sau Công nguyên; lúc đó người Magyar - tổ tiên của người Hungary ngày nay chỉ mới bắt đầu di cư đến các khu vực thuộc lãnh thổ của Hungary hiện giờ và vào thời điểm đó, tên gọi "kẻ mai phục kiến" đã bám rễ vào tiềm thức dân Hung đến mức mà cái tên "kiến sư tử" không thể thay thế được. Cần phải chú ý là một trong những lần đầu tiên chữ μυρμηκολέων xuất hiện là trong trường hợp dịch sai của chữ "sư tử" trong đoạn kinh Hebrew LXX bằng tiếng Hy Lạp thông dụng (còn gọi là Septuagint),[9] xuất hiện cách đây vài thế kỷ trước Công nguyên. Vì vậy khái niệm "kiến sư tử" dường như đã lan tỏa khắp châu Âu từ vùng Địa Trung Hải trong khoảng vài thế kỷ đầu Công nguyên, đại khái vào thời kỳ của Đế quốc La Mã khi sự trao đổi văn hóa giữa vùng Địa Trung Hải và vùng Bắc Trung Âu diễn ra mạnh mẽ.
Bên ngoài châu Âu, cúc mang những tên khác, một vài trong số đó mang ý nghĩa ám chỉ chiếc hàm của nó hình dạng giống như sừng của trâu bò. Trong tiếng Quan thoại, cúc được gọi là đảo thoái ngưu (倒退牛, dǎotuìniú, nghĩa là "trâu bò ngược"), địa cổ ngưu (地古牛,dìgǔniú, "trâu đất cổ") và nghĩ ngưu (蚁牛, yǐniú, "trâu kiến"). Ở Tây Nam của Bắc Mỹ, cộng đồng người dân gốc Tây Ban Nha sử dụng cái tên torito, có nghĩa là "bò tót nhỏ". Một số tên khác ám chỉ hành vi và thói quen của chúng như: aMbututu (tiếng Xitsonga, nghĩa là "con vật đào và ẩn náu"), undur-undur (tiếng Mã Lai, nghĩa là "con vật bò lùi"), kumhar (tiếng Punjab, nghĩa là "thợ gốm"), bingundha (tiếng Sinhala, nghĩa là "thợ đào hầm"), kuzhi-ana (tiếng Malayalam, nghĩa là "voi đào hố").
Trong tiếng Triều Tiên, cúc được gọi là "mã nghĩ quỷ thần" (螞蟻鬼神, 개미귀신, gaemigwisin, nghĩa là "kiến càng quỷ") và cái lỗ cúc được gọi là "mã nghĩ địa ngục" (螞蟻地獄, 개미지옥 gaemijiog, nghĩa là "địa ngục kiến càng").[10] Từ này tương tự với phát âm tiếng Nhật là ari-jigoku (アリジゴク, 蟻地獄, nghĩ địa ngục).[11] Đồng thời trong tiếng Nhật, "địa ngục kiến càng" cũng được dùng để ám chỉ một người bị rơi xuống tình cảnh tuyệt vọng và sắp sửa gặp phải tai họa không tránh được. Trong tiếng Việt, chữ "kiến sư tử" xuất hiện lần đầu trong từ điển Pháp-Việt của cụ Đào Duy Anh, đó là kết quả của việc dịch tên tiếng Pháp của loài này. Tên gọi "cúc" hay "cống" là tên gọi truyền thống trong dân gian, bắt nguồn từ việc con vật có hình dạng như cái cúc áo.
Trong một số ngôn ngữ, ấu trùng cúc và cúc trưởng thành có tên gọi khác nhau. Tỉ như tiếng Đức gọi cúc trưởng thành là {chuồn chuồn kim kiến (Ameisenjungfer)[12]; tiếng Phần Lan và tiếng Estonia dùng các chữ muurahaiskorento và sipelgakiillased với nghĩa tương tự. Tên tiếng Hà Lan của cúc trưởng thành là mierenleeuwjuffer ("kiến sư tử - chuồn chuồn kim"). Tên tiếng Nhật là "bạc vũ phù du" (usuba-kagerou, ウスバカゲロウ, 薄羽蜉蝣, nghĩa là "phù du cánh mỏng), tên tiếng Triều Tiên là Myeongju jamjari (명주잠자리, nghĩa là "chuồn chuồn lụa"). Tất cả những tên này đều nhằm mô tả một số đặc điểm trong kiểu hình của cúc trưởng thành cũng như lối bay bay khá là vụng về của chúng, các đặc điểm này khác với nhiều loại côn trùng phổ biến trong tự nhiên.
Ấu trùng cúc cũng có một số biệt danh, most of which have no readily discernible etymology. Ở Bắc Mỹ chúng được gọi là North America "doodlebug" (bọ nguệch ngoạc), ở Nam Phi là "shuntie" và joerie (pronounced "yoory"), ở Úc là "devil-devil", ở Antigua và Barbuda là jampeepee, trong tiếng Waray-Waray là "tambaboy", ở St Vincent và Grenadines là "tortee" hay "torty" (bắt nguồn từ chữ "tortoise" nghĩa là "rùa") và chanchito ở Costa Rica.
Họ Kiến sư tử (tên khoa học Myrmeleontidae) hay còn gọi là Cúc hay Cút là một họ côn trùng thuộc bộ Cánh gân (Neuroptera). Họ Kiến sư tử bao gồm 2 nghìn loài với chi được biết đến nhiều nhất trong họ này là chi cùng tên (Myrmeleo).
Thật ra, nếu định nghĩa một cách khắt khe, thì thuật ngữ "kiến sư tử" hay "cúc" chỉ dùng để ám chỉ dạng ấu trùng của loài này, và trong một số ngôn ngữ thì dạng ấu trùng và dạng trưởng thành có hai tên gọi hoàn toàn khác nhau. Trong tiếng Anh, dù dạng trưởng thành cũng được gọi là "kiến sư tử", chúng cũng có một tên khác là "kiến sư tử cánh viền" ("antlion lacewings"). Ở Bắc Mỹ, loài này cũng được gọi là "bọ nguệch ngoạc" (doodlebug) vì các dấu vết như nét vẽ nguệch ngoạc chúng để lại trên cát trong quá trình tìm nơi thích hợp để đào hang. Trong tiếng Việt, cái tên "con cúc" bắt nguồn từ việc chúng có hình dạng từa tựa như cái cúc áo nhỏ hình hạt đậu xanh.
Личинки некоторых видов просто живут в песке, преследуя там различных мелких животных, но у других (Myrmeleon formicarius и Myrmeleon formicalynx) они вырывают в песке коническую ямку, выбрасывая песок головой, а более крупные камешки и песчинки вынося на спине. Вырыв воронку, которая у взрослых личинок может достигать 5 см в глубину и 7—8 см в диаметре, личинка зарывается в песок в её центре, выставляя наружу лишь челюсти, и поджидает добычу. Различные насекомые, чаще всего муравьи, а также пауки и другие членистоногие, ступив на край воронки, скатываются с песком внутрь её и схватываются личинками.
Если насекомое сильное и энергично выбирается из воронки, личинка бросает в него песком (трудно сказать, прицельно или наугад), выбрасывая его резкими движениями головы (аналогичным способом она удаляет песок, засыпающий воронку). Попадание песчинок нередко сбивает жертву с ног, после чего та скатывается на дно ловушки. Личинка вонзает в добычу свои серповидные челюсти и впрыскивает под её покровы пищеварительные соки, после чего высасывает растворившееся содержимое тела и ударом головы выбрасывает из воронки пустой хитиновый экзоскелет. Достигнув полного развития, личинка делает в песке шаровидный кокон с помощью шелковистых нитей, превращается Acanthaclisinae Navas, 1912 в нём сначала в куколку, а недели через четыре — во взрослое насекомое, оставляя кокон наполовину выдвинутым из песка.
Ближайшими современными родственниками муравьиных львов считаются аскалафы. Из близких вымерших групп, известных только по ископаемым, следует отметить Babinskaiidae. Три этих семейства принято объединять в надсемейство Myrmeleontoidea[2].
Большинство родов и видов муравьиных львов принято группировать в подсемейства. Тем не менее, имеются несколько родов (в основном ископаемых), которые не были причислены ни к одному подсемейству в свете неопределённости их таксономической позиции или же в свете определения их как базальных представителей семейства. Классификация ископаемых муравьиных львов как отдельного семейства Palaeoleontidae в последнее время не применяется[3]. Древнейшие достоверные находки взрослых муравьиных львов известны из раннего эоцена[4]. Древнейшая личинка муравьиных львов обнаружена в меловом бирманском янтаре[5].
Взгляды на разделение муравьиных львов на подсемейства не являются устоявшимися. Виктор Анатольевич Кривохатский в 1998 году предложил выделять 12 подсемейств[6]:
Таксономическое положение двух вымерших родов Palaeoleon и Samsonileon муравьиных львов пока неясно[2].
В России встречаются представители 7 подсемейтств и 20 родов: Palpares, Dendroleon, Paraglenurus, Megistopus, Deutoleon, Distoleon, Neuroleon, Macronemurus, Mesonemurus, Creoleon, Myrmeleon, Euroleon, Aspoeckiana, Lapezus, Myrmecaelurus, Nohoveus, Cueta, Mongoleon, Acanthiclisis, Synclisis.
В фольклоре южной части США имеется специальное заклинание, которое произносится с целью выманить личинку муравьиного льва из её норы[7]. Похожие обычаи были зарегистрированы среди народов Африки, Карибского бассейна, Китая и Австралии[8].
Myrmecoleon, мифологический муравьиный лев описан в дидактической раннехристианской книге «Физиолог», где свойства мифологических животных соответствуют понятиям христианской морали. Описанный как гибрид льва и муравья, муравьиный лев обречён на голодную смерть, поскольку из-за своей гибридной физиологии он не может быть ни плотоядным как лев, ни растительноядным как муравей[9].
Метод охоты муравьиного льва описывается в научно-фантастическом романе Артура Кларка «Лунная пыль», где он сравнивается с тем, что происходило с пылеходом «Селеной» во время экскурсии по поверхности Луны[10].
Личинки некоторых видов просто живут в песке, преследуя там различных мелких животных, но у других (Myrmeleon formicarius и Myrmeleon formicalynx) они вырывают в песке коническую ямку, выбрасывая песок головой, а более крупные камешки и песчинки вынося на спине. Вырыв воронку, которая у взрослых личинок может достигать 5 см в глубину и 7—8 см в диаметре, личинка зарывается в песок в её центре, выставляя наружу лишь челюсти, и поджидает добычу. Различные насекомые, чаще всего муравьи, а также пауки и другие членистоногие, ступив на край воронки, скатываются с песком внутрь её и схватываются личинками.
Если насекомое сильное и энергично выбирается из воронки, личинка бросает в него песком (трудно сказать, прицельно или наугад), выбрасывая его резкими движениями головы (аналогичным способом она удаляет песок, засыпающий воронку). Попадание песчинок нередко сбивает жертву с ног, после чего та скатывается на дно ловушки. Личинка вонзает в добычу свои серповидные челюсти и впрыскивает под её покровы пищеварительные соки, после чего высасывает растворившееся содержимое тела и ударом головы выбрасывает из воронки пустой хитиновый экзоскелет. Достигнув полного развития, личинка делает в песке шаровидный кокон с помощью шелковистых нитей, превращается Acanthaclisinae Navas, 1912 в нём сначала в куколку, а недели через четыре — во взрослое насекомое, оставляя кокон наполовину выдвинутым из песка.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(8342406354).jpg)
_crop.jpg){kind=small}
4.8cm)_DD11.176086,-4.335053@Bobo-Dioulasso,BF_thu29oct2015-1054h.jpg)
4.8cm)_DD11.176086,-4.335053@Bobo-Dioulasso,BF_thu29oct2015-1054h.jpg)
_5370350.jpg)
.jpg)
{{Translated page}}标签。 蟻蛉是脈翅目蟻蛉科昆蟲的成員。蟻獅是稱呼此科的幼蟲，而成蟲被稱之為蟻蛉。
蟻獅會經歷完全變態過程。幼蟲會在沙地上製造出漏斗狀的陷阱（蟻之地獄），好讓螞蟻或木蝨之類的動物掉落下來並吃掉。
蟻蛉屬於脈翅目，翼展範圍從2到15厘米不等。成蟲有兩對長、狹窄、半透明的翅膀和一個又長又苗條的腹部。雖然他們有點像蜻蜓或豆娘，但它們屬於不同的昆蟲。 蟻獅的成蟲很容易就可區分與蜻蜓的差別，例如其觸角，而且蟻蛉頭部和胸部合在一起。此外，蟻蛉和蜻蜓的翅膀也不同，與蜻蜓相比，成年的蟻蛉的翅膀是非常脆弱的，並通常發現在夜間尋找一個伴侶交配。成年蟻蛉通常是夜行性動物，很少會在白天見到。
大多數物種的雄性都具有獨特的生理構造，雄性蟻蛉的腹部通常比雌性長。
蟻蛉幼蟲是一種非常兇猛的動物，具有堅固的嘴鉗，一個胖胖的腹部，以及胸部有著三對可稍微行走的腿。有巨大的前牙，類似正方形的扁平頭部和細長，並可移動的頸部，為方便捕食，所以其具有巨大的一對鐮刀狀頜，並具有多個尖銳的小刺。鉗口由上頜骨和下頜骨形成;下頜骨每個都包含一個凹槽，上頜骨的突起物整齊地配合下顎的凹槽，方便抓住並固定獵物，好往其注射毒液和消化酶好分解其軟組織。幼蟲被包裹在沙子裡，這讓蟻獅方便鎖定獵物，使其能夠制服比其本身大得多的獵物。蟻蛉幼蟲缺乏肛門，這在昆蟲中是不常見的。幼蟲階段產生的所有代謝廢物都會被蟻獅儲存在身體裡，一些用於作繭的絲，其餘的廢物皆會在蛹階段結束時作為胎糞排泄。
这是一篇與昆虫相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 節足動物門 Arthropoda 綱 : 昆虫綱 Insecta 上目 : 内翅上目 Endopterygota 目 : アミメカゲロウ目 Neuroptera 上科 : ウスバカゲロウ上科 Myrmeleontoidea 科 : ウスバカゲロウ科 Myrmeleontidae ウスバカゲロウ（薄翅蜉蝣）はアミメカゲロウ目（脈翅目）ウスバカゲロウ科 Myrmeleontidae の昆虫の総称、またはその一種ウスバカゲロウ Hagenomyia micans MacLachlan を指す。
ウスバカゲロウ科は「カゲロウ」という名が付けられているがカゲロウ目とは縁遠い昆虫である。ただし、一般的に区別はあまり気にされていない。いわゆる「アリジゴク」の成虫の名として有名であるが、本科全ての種の幼虫がアリジゴクを経ているわけではない。卵→幼虫→蛹→成虫という完全変態をする昆虫である。
外見はトンボによく似ていて、細長い体、丸い頭と細長い翅を持っている。ただし、止まるときは翅を背中に伏せてたたむこと、頭は小さくて複眼がさほど巨大ではないこと、触角が短いながらも太いことなどで区別できる。また、「カゲロウ」というだけあってその飛び方はひらひらと舞うようであり、トンボのように上手ではない。触角が短いのでツノトンボと区別できる。
地方によっては極楽トンボ、神様トンボなど様々な俗称がある。
このグループの一部の幼虫はアリジゴク（蟻地獄）と呼ばれ、軒下等の風雨を避けられるさらさらした砂地にすり鉢のようなくぼみを作り、その底に住み、迷い落ちてきた地表歩行性節足動物に大顎を使って砂を浴びせかけ、すり鉢の中心部に滑り落として捕らえることで有名である。捕らえた獲物には消化液を注入し、体組織を分解した上で口器より吸汁する。この吐き戻し液は獲物に対して毒性を示し、しかも獲物は昆虫病原菌に感染したかのように黒変して致死する。その毒物質は、アリジゴクと共生関係にあるエンテロバクター・アエロゲネスなどに由来する。生きているアリジゴクのそ嚢に多数の昆虫病原菌が共生しており、殺虫活性はフグ毒のテトロドトキシンの130倍といわれている。
吸汁後に残る外骨格は、再び大顎を使ってすり鉢の外に放り投げる。 アリジゴクは飢餓と渇きに強く、１ヶ月以上飲まず食わずで体が小さく縮まっても生存している。
アリジゴクは、後ろにしか進めないが、初齢幼虫の頃は前進して自ら餌を捉える。また、アリジゴクは肛門を閉ざして糞をせず、成虫になる羽化時に幼虫の間に溜まった糞をする。幼虫は蛹になるとき土中に丸い繭をつくる。羽化後は幼虫時と同様に肉食の食性を示す[1]。かつてはウスバカゲロウ類の成虫は水だけを摂取して生きるという説が存在したが、オオウスバカゲロウなど一部の種では肉食の食性が判明している[2]。成虫も幼虫時と同じく、消化液の注入により体組織を分解する能力を備えている。ウスバカゲロウの成虫はカゲロウの成虫ほど短命ではなく、羽化後2 - 3週間は生きる。
一般にはアリジゴクは、羽化時まで糞だけでなく尿も排泄しないということが通説化していたが、2010年にこれが覆されたと報道された[3][4]。報道によれば、千葉県袖ヶ浦市在住の小学校4年生がアリジゴクの尻から黄色い液体が出ることを発見し、日本昆虫協会に報告した。1998年には研究者が「糞は排泄しないが尿はする」ことを調べ、尿の成分に関する論文も発表していたが[5]、多くの人が長年確かめようとしなかった昆虫の生理生態を小学生が自力で発見したことが評価され、この研究に対して協会より「夏休み昆虫研究大賞」が授与された。
前翅の長さは4cm前後で、頭部は光沢のある黒色、胸部の背側は黒で腹側は黄色、隆起した後頭中央接合部は陥没して黄色である。触角は黒色である。翅は透明で薄くやや幅広く、縁紋は黄白色。翅脈は黄褐色ないし褐色である。
ウスバカゲロウの漢字表記は「薄羽蜉蝣」であるが、北杜夫は『どくとるマンボウ昆虫記』の中でこれに「薄馬鹿下郎」を当てた。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 ウスバカゲロウ（薄翅蜉蝣）はアミメカゲロウ目（脈翅目）ウスバカゲロウ科 Myrmeleontidae の昆虫の総称、またはその一種ウスバカゲロウ Hagenomyia micans MacLachlan を指す。
명주잠자리과(明紬-)는 명주잠자리(Hagenomyia micans)를 포함한 풀잠자리목의 분류이다.
몸길이 5~8cm로 더듬이는 길고 곤봉 모양이다. 날개는 길고 좁으며, 수많은 날개맥이 있다. 배는 가느다랗고 길다. 구릉지나 산지에서 살며, 성충은 야행성으로 밤에 불빛에 모여들기도 한다. 주로 열대와 아열대 지방에 분포하지만, 온대 지방에도 많은 종이 분포한다.[1]
먹이는 모기 등의 작은 곤충이며, 성충이 되면 입이 퇴화해 먹지 못하는 종류도 많다. 포켓몬스터의 플라이곤의 모델으로 진화전인 톱치는 개미귀신의 모델이다.
명주잠자리과 곤충의 유충을 개미귀신(Antlion)이라고 부른다. 모래밭에 고깔 모양으로 된 함정(개미지옥이라 부름)을 만들어 그 속에서 먹이를 기다리다가 개미 등의 작은 육상 곤충이 빠지면 큰 턱으로 잡아서 땅 속으로 끌고 들어가 체액만을 빨아먹고 남은 껍데기는 집 밖으로 던져버린다.
또 모래 속이나 낙엽 아래에 있는 돌의 홈 같은 곳에 숨어 있다가 근처를 지나는 작은 곤충을 잡아먹는 것들도 있고, 이끼 자라고있는 나무에 숨어서 그곳을 지나가던 애벌레 등을 먹는 것도 있고, 먹이가 도망치려고 하면 모래를 던져서 다시 미끄러지게 하는 종류도 있다. 곤충학자들의 연구결과에 따르면, 약 6개월 정도 먹이를 먹지 않아도 살 수 있다고 한다.
