Die moeraswaterskilpad (Pelomedusa subrufa) is 'n waterskilpad wat in die grootste gedeelte van Suid-Afrika voorkom behalwe die weste van die Noord-Kaap. Die skilpad is 25 tot 32 cm lank en weeg tot 2,5 kg. Hulle leef in seisoenpanne, damme en watergate. Die reptiel is middelgroot met redelike afgeplatte rugdop. Die kop het varkagtige neusgate en word sywaarts in die dop ingetrek. Hulle vreet aas, insekte, paddavissies, eendjies en duiwe.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Moeraswaterskilpad.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Moeraswaterskilpad
Die moeraswaterskilpad (Pelomedusa subrufa) is 'n waterskilpad wat in die grootste gedeelte van Suid-Afrika voorkom behalwe die weste van die Noord-Kaap. Die skilpad is 25 tot 32 cm lank en weeg tot 2,5 kg. Hulle leef in seisoenpanne, damme en watergate. Die reptiel is middelgroot met redelike afgeplatte rugdop. Die kop het varkagtige neusgate en word sywaarts in die dop ingetrek. Hulle vreet aas, insekte, paddavissies, eendjies en duiwe.
La tortuga d'escut africana (Pelomedusa subrufa) és una espècie de tortuga de la família Pelomedusidae, pròpia del sud d'Àfrica que es pot enterrar en el fang si la pluja escasseja.
La closca de Pelomedusa subrufa mesura aproximadament 20 cm; el registre màxim n'és de 32,5 cm.
No té frontissa mòbil; a diferència de Pelusios castaneus pot ser completament uniforme, sense enlluernaments, ocre. No obstant això, alguns exemplars tenen colors molt foscos i uniformes.
La closca és ovalada de color marró a verd oliva.
El dimorfisme sexual només és visible mitjançant l'observació de la cua: en mascles, llarga i ampla a la base, amb un pou negre al final de la cua. En la femella, és més curta i prima, amb una claveguera a prop de la seva base.
S'alimenta d'insectes, mol·luscs, crustacis, cucs, petits mamífers, peixos, etc.
Aquesta espècie es troba a l'Àfrica subsahariana, incloent-hi Madagascar, Iemen i l'Aràbia Saudita.
Viuen principalment en petites llacunes i estanys plens de tant en tant, però no triguen a assecar-se, donades les altes temperatures. En el seu hàbitat, durant els dies d'estiu amb molta calor, la temperatura mitjana és de 30°C.
La tortuga d'escut africana (Pelomedusa subrufa) és una espècie de tortuga de la família Pelomedusidae, pròpia del sud d'Àfrica que es pot enterrar en el fang si la pluja escasseja.
Pelomedúza africká nebo také tereka africká (Pelomedusa subrufa) je skrytohlavá želva žijící v subsaharské Africe, Jemenu a na ostrově Madagaskar. Vyskytuje se v mělkých pobřežních vodách, dokud dosáhne na dno (neumí plavat). V období sucha se zahrabává do bahna, kde vydrží několik týdnů.[1] Dosahuje délky 12 až 30 cm, krunýř je hnědě zbarven a tvarem se liší podle pohlaví (samci ho mají výrazně vyklenutý).[2] V nebezpečí stočí krk a hlavu stranou a schová je pod krunýřem. Je všežravá a loví ve skupinách, které napadnou kořist na břehu a stáhnou ji do vody, kde ji utopí. Pro podobnost této strategie s útokem krokodýla se jí přezdívá krokodýlí želva.[3]
Tento druh je chován ve třech desítkách evropských zoo.[4] V rámci Česka jej chovají Zoo Dvůr Králové a Zoo Plzeň.[5] Dříve byl také v Zoo Praha.[4]
Pelomedúza africká nebo také tereka africká (Pelomedusa subrufa) je skrytohlavá želva žijící v subsaharské Africe, Jemenu a na ostrově Madagaskar. Vyskytuje se v mělkých pobřežních vodách, dokud dosáhne na dno (neumí plavat). V období sucha se zahrabává do bahna, kde vydrží několik týdnů. Dosahuje délky 12 až 30 cm, krunýř je hnědě zbarven a tvarem se liší podle pohlaví (samci ho mají výrazně vyklenutý). V nebezpečí stočí krk a hlavu stranou a schová je pod krunýřem. Je všežravá a loví ve skupinách, které napadnou kořist na břehu a stáhnou ji do vody, kde ji utopí. Pro podobnost této strategie s útokem krokodýla se jí přezdívá krokodýlí želva.
Die Starrbrust-Pelomedusen (Pelomedusa) sind eine Gattung der Halswender-Schildkröten, die zu der Familie der Pelomedusenschildkröten (Pelomedusidae) zählt. Sie kommen von Südafrika bis in den Sudan vor und sind im Süden Afrikas die häufigste und weitesten verbreitete im Wasser lebende Schildkröten.[1]
Starrbrust-Pelomedusen erreichen eine Carapaxlänge von bis zu 32,5 Zentimeter und können bis zu 2,5 Kilogramm schwer werden. Weibchen sind gewöhnlich kleiner als Männchen und erreichen Carapaxlängen von bis zu 29,3 Zentimeter. Sie wiegen dann um die 2,2 Kilogramm.
Die Farbe des Rückenpanzers ist olivgrün bis braun. Die Schwanzoberseite sowie die Extremitäten sind graubraun. Der Kopf ist breit mit einer kurzen Schnauze. Der Bauchpanzer ist sehr farbvariabel. Einzelne Individuen weisen einen völlig schwarzen Bauchpanzer auf, während er bei anderen gelblich hornfarben ist. Männchen können an ihrem längeren und dickeren Schwanz von den Weibchen unterschieden werden.
Starrbrust-Pelomedusen sind in einem großen Teil Afrikas und im Südwesten der Arabischen Halbinsel verbreitet. Das Verbreitungsgebiet reicht vom Senegal bis Südafrika und Madagaskar. Sie nutzen gelegentlich auch nur temporär bestehende Gewässer und können während der Regenzeit über beträchtliche Strecken wandern. Starrbrust-Pelomedusen kommen auch in Flüssen vor, auch wenn dies nicht ihr bevorzugter Lebensraum ist. Sie fehlen in Bergregionen, Wäldern und Wüstenregionen.
Trocknen die von ihnen genutzten Gewässer aus, graben sich die Tiere bis zu 5 Zentimeter tief in Erde ein. Da die Trockenperiode im Süden Afrikas gewöhnlich auf die afrikanischen Wintermonate fällt, handelt es sich hier um eine Winterstarre. Sie währt häufig von Mai bis August und gelegentlich sogar bis Oktober.[1]
Starrbrust-Pelomedusen sind eine ans Wasser gebundene und vorwiegend dämmerungs- und nachtaktive Schildkrötengattung. Sie fressen bevorzugt Fisch, Kaulquappen und Frösche und gehen auch an Aas. Starrbrust-Pelomedusen sind dabei beobachtet worden, wie sie Zecken von größeren Säugetieren wie etwa Nashörnern zupfen, die im Wasser ruhen.[1] Sie erbeuten aber auch Vögel, die sich an den Wasserstellen einfinden. Ein erbeuteter Vogel wird ins Wasser gezogen und dort ertränkt. Besonders gefährdet sind Entenküken.[1]
Starrbrust-Pelomedusen fressen auch pflanzliche Kost wie die Wurzeln, Blätter und Blüten von Wasserpflanzen sowie Früchte. Grundsätzlich wird die Nahrung nur im Wasser gefressen.
Die Fortpflanzungszeit der Starrbrust-Pelomedusen fällt ins Frühjahr. Männchen folgen in dieser Zeit den Weibchen und beschnüffeln dabei deren Schwanzregion. Reagiert das Weibchen nicht, schnappen die Männchen häufig nach den Hinterbeinen und dem Schwanz. Bei der Begattung klettert das Männchen auf den Rückenpanzer des Weibchens und klammert sich mit den Krallen seiner Läufe am Panzer fest. Kopf und Hals sind während der Paarung ausgestreckt, das Männchen sondert während der Paarung Wasser aus seinen Nasenlöchern ab.
Das Gelege umfasst 10 bis 30 elliptische Eier.[1] Die Inkubationszeit dauert 90 bis 100 Tage. Frisch geschlüpfte Starrbrust-Pelomedusen messen 2,5 bis 3,5 Zentimeter und haben während der ersten Lebenstage noch einen sichtbaren Dottersack.
Die erste Starrbrust-Pelomeduse wurde 1789 durch den französischen Naturforscher Pierre Joseph Bonnaterre als Testudo subrufa beschrieben und 1830 durch den deutschen Zoologen Johann Georg Wagler der neu aufgestellten Gattung Pelomedusa zugeordnet. Die daraufhin weiter beschriebenen Pelomedusa-Arten wurden später alle mit Pelomedusa subrufa synonymisiert.
Seit einer Revision der Gattung im Jahr 2014 werden zehn Arten anerkannt. Außerdem gibt es zwei weitere, für die noch keine wissenschaftliche Erstbeschreibung vorliegt.
Pelomedusa Candidate species A
Pelomedusa Candidate species B
Pelomedusa schweinfurthi
Pelomedusa gehafie
Pelomedusa neumanni
Pelomedusa kobe
Pelomedusa variabilis
Pelomedusa olivacea
Pelomedusa barbata
Pelomedusa somalica
Pelomedusa galeata
Pelomedusa subrufa
Die Starrbrust-Pelomedusen (Pelomedusa) sind eine Gattung der Halswender-Schildkröten, die zu der Familie der Pelomedusenschildkröten (Pelomedusidae) zählt. Sie kommen von Südafrika bis in den Sudan vor und sind im Süden Afrikas die häufigste und weitesten verbreitete im Wasser lebende Schildkröten.
The African helmeted turtle (Pelomedusa subrufa), also known commonly as the marsh terrapin, the crocodile turtle, or in the pet trade as the African side-necked turtle, is a species of omnivorous side-necked terrapin in the family Pelomedusidae. The species naturally occurs in fresh and stagnant water bodies throughout much of Sub-Saharan Africa, and in southern Yemen.
The marsh terrapin is typically a rather small turtle, with most individuals being less than 20 cm (7.9 in) in straight carapace length, but one has been recorded with a length of 32.5 cm (12.8 in). It has a black or brown carapace. The top of the tail and limbs are a grayish brown, while the underside is yellowish.
The male turtle is distinguished by its long, thick tail. A female tends to have a shorter tail and a broader carapace. A hatchling has a shell size of about 3 cm (1.2 in) in length, and is olive to black in color. It also has two small tubercles under the chin and musk glands in the sides of the carapace.
Uniquely, the genus Pelomedusa does not have a hinged plastron (lower shell). All the other species in the family Pelomedusidae, however, do have this feature with which they can, using muscles, close the plastron to the carapace to cover the head and front limbs. Unlike many chelonians, the African helmeted turtle is able, when it finds itself upside down, to right itself with a vigorous flick of its long muscular neck.[2]
Recent genetic research suggests that Pelomedusa comprises at least 10 different species, and not only one as previously thought. In the past the physical differences between populations were not regarded as substantial enough to recognise more than one species.[3]
The geographic range of P. subrufa covers a large portion of Africa, from the Cape Peninsula to the Sudan. It can be found as far west as Ghana and as far south as Cape Town. It has also been found in Madagascar and Yemen.[4]
P. subrufa is a semiaquatic animal, living in rivers, lakes, and marshes, and it also occupies rain pools and places that are fertilized.
Its preference seems to be for standing water, such as swamps, pans, dams, and lakes. However it is found to a lesser extent along rivers. It is generally absent from regions that are mountainous, forested, or desert.[5]
The African helmeted turtle is an omnivorous eater and will eat almost anything. It may feed on carrion. The fine claws on its feet help it tear its prey apart. Hatchlings will eat tadpoles of many frog species, including Phrynomantis microps.[6]
Groups of P. subrufa have been observed capturing and drowning larger prey such as doves that come to drink; the commotion caused by these group attacks is often mistaken for crocodiles. All food is taken underwater to be eaten.[7]
Several large mammals such as warthogs, Cape buffalo, and rhinoceroses have recently been documented utilizing the turtles to remove parasites at popular wallowing holes. One such incident in Hluhluwe-iMfolozi park involved two African helmeted turtles removing ticks and blood-sucking flies from the body of a wallowing warthog. Though the turtles probably do not have a symbiotic relationship with these animals, it is very likely that the buffalo, rhinos, and warthogs seek them out and have learned to utilize them from past experiences. This behavior was documented for the first time in the September 2015 issue of Herpetological Review by Andy and Michelle Leighty Jones.[8]
During wet weather P. subrufa will often leave water bodies and embark on long overland journeys. During exceptionally dry weather when water bodies dry up, it will typically dig into the ground and bury itself until rains return; it has been known to spend months or even years in such a state. It will also hibernate during very cold weather, and aestivate during unusually hot, dry weather.
Courtship of P. subrufa is held year round. The male will follow the female, nodding his head in front of hers. If she is not responsive, she will nip and snap and walk away. If she is willing, she responds by nodding her head or just standing still, so he can mount her. While mating, each of the turtles shakes its head.
The female will lay two to ten eggs on average, normally during late spring and early summer. The eggs are placed in a flask-shaped nest about 4 to 7 in (10 to 18 cm) deep. The eggs hatch in 75– 90 days.[9]
_laying_eggs.jpg)
laying eggs
Juvenile
.jpg)
adult with head retracted into shell
The African side-necked turtle is popular as a pet because of its unusual head tucking behavior.
The African helmeted turtle (Pelomedusa subrufa), also known commonly as the marsh terrapin, the crocodile turtle, or in the pet trade as the African side-necked turtle, is a species of omnivorous side-necked terrapin in the family Pelomedusidae. The species naturally occurs in fresh and stagnant water bodies throughout much of Sub-Saharan Africa, and in southern Yemen.
La tortuga de escudo africana (Pelomedusa subrufa) es una especie de tortuga de la familia Pelomedusidae. Se distribuye por el sur y centro de África.[1] Se solía considerar la única especie del género Pelomedusa, pero en 2014 un estudio dividió esta especie en diez. Las diferencias con las otras especies de Pelomedusa son principalmente genéticas.[2]
Se alimenta de insectos, moluscos, crustáceos, gusanos, pequeños mamíferos, peces, etc.[cita requerida]
Es ovípara y el sexo de las crías lo determina la temperatura de incubación.[1]
El caparazón es de color marrón claro o marrón oscuro. El caparazón de P. subrufa suele medir menos de 14 cm de longitud, pero el registro máximo es de 19,7 cm. El plastrón es de colores claros en adultos pero suele mostrar manchas oscuras en juveniles. Tiene dos bigotes pequeños en la barbilla.[2]
El dimorfismo sexual sólo es visible mediante la observación de la cola, en machos, larga y ancha en su base, con un pozo negro cerca del final de la cola. En la hembra es más corta y delgada con una cloaca cerca de su base.[cita requerida]
Esta especie se disitrbuye por el sur y centro de África: sur de Angola, Botsuana, sudeste de la República Democrática del Congo, Malaui, Namibia, Sudáfrica y Tanzania. Ha sido introducida en Madagascar.[1]
Viven estanques, charcas y zonas pantanosas de agua dulce.[1] Parte de su área de distribución incluye zonas muy áridas, como los desiertos de Namibia, donde se puede encontrar en arroyos estacionales. Se puede enterrar en el barro si la lluvia escasea y puede llegar a sobrevivir hasta seis años de esta manera.[2]
Datos: Q913795
Multimedia:
Especies: Pelomedusa subrufa
La tortuga de escudo africana (Pelomedusa subrufa) es una especie de tortuga de la familia Pelomedusidae. Se distribuye por el sur y centro de África. Se solía considerar la única especie del género Pelomedusa, pero en 2014 un estudio dividió esta especie en diez. Las diferencias con las otras especies de Pelomedusa son principalmente genéticas.
Se alimenta de insectos, moluscos, crustáceos, gusanos, pequeños mamíferos, peces, etc.[cita requerida]
Es ovípara y el sexo de las crías lo determina la temperatura de incubación.
Pelomedusa subrufa Pelomedusa generoko animalia da. Narrastien barruko Pelomedusidae familian sailkatuta dago.
Pelomedusa subrufa Pelomedusa generoko animalia da. Narrastien barruko Pelomedusidae familian sailkatuta dago.
Afrikankypäräsuokilpikonna (Pelomedusa subrufa) on Pelomedusa-suvun ainoa laji. Se on läheistä sukua afrikansaranasuokilpikonnille (Pelusios). Laji liikkuu päiväaikaan.
Eläin on 30-32 cm pitkä. Kilven yleisväritys on ruskea tai vihreä. Suomuissa voi olla kuvioita, jotka ovat mustia.
Lajia esiintyy Afrikan mantereella, Madagaskarilla, ja Jemenissä. Sitä tavataan järvissä, lammissa ja joissa. Kuivina kausina se oleskelee mudassa.
Yhdessä pesueessa on 10-40 munaa.
Afrikankypäräsuokilpikonna on kaikkiruokainen. Se syö kasveja, hyönteisiä, lintuja, sammakoita ja kaloja. Sillä on varpaissaan kynnet, joilla se paloittelee saaliinsa.[2]
Afrikankypäräsuokilpikonna (Pelomedusa subrufa) on Pelomedusa-suvun ainoa laji. Se on läheistä sukua afrikansaranasuokilpikonnille (Pelusios). Laji liikkuu päiväaikaan.
Pelomedusa subrufa aussi appelée Péloméduse rousse, Péloméduse roussâtre ou plus communément Tortue à cou caché d'Afrique est l'une des espèces de tortues de la famille des Pelomedusidae[1], présentes dans une grande aire africaine.
Le genre Pelomedusa compte 10 espèces depuis la mise à jour des listes taxonomiques en 2017 par l'IUCN (Voir Union internationale pour la conservation de la nature).
La plupart des tortues du genre Pelomedusa qu'on trouve dans le commerce animalier en Europe étaient qualifiées de « subrufa » en magasin. Mais il apparait qu'étant majoritairement importées ou élevées depuis des exemplaires du Togo et ou du Bénin, les Pelomedusa présentes en Europe sont majoritairement des Pelomedusa variabilis.
La carapace de Pelomedusa subrufa mesure environ 20 cm, le record étant de 32,5 cm. Leurs plastrons n'ont pas de charnière mobile, contrairement à la Pelusios castaneus, peuvent être complètement uniformes, sans reflets, allant de la couleur ocre. Cependant quelques spécimens présentent des colorations très sombres et uniformes. La dossière est de forme ovale avec des couleurs, marron au vert olive.
Le dimorphisme sexuel est exclusivement visible en observant la queue qui est, chez les mâles, longue et large à sa base, avec un cloaque proche de l'extrémité de la queue. Celle des femelles est courte et fine avec un cloaque proche de sa base.
Elle se nourrit volontiers de tout ce qui peut lui passer sous les yeux mais surtout d'insectes, mollusques, crustacés, vers de vase, petits mammifères, poissons et algues.
La durée de l’incubation peut varier de 80 à 90 jours.
Cette sous-espèce se rencontre en Angola, Botswana, Congo (DRC), Kenya, Madagascar (aire questionnée - introduction à la préhistoire), Malawi, Mozambique, Namibie, Afrique du sud, Tanzania (aire questionnée), Zambie, Zimbabwe et île de La Réunion.
Elles occupent principalement des petits bassins et mares stagnantes occasionnellement remplis mais qui ne tardent pas à s'assécher, compte tenu des fortes températures. Dans son biotope pendant les jours d'été à forte chaleur, la température ambiante atteint en moyenne 30 °C. Elle a besoin d'une température constante toute l’année oscillant entre 25 et 30°.
Pelomedusa subrufa est une espèce omnivore. Ses apports nutritifs sont principalement issus d'aliments protéiniques ; pour ces mêmes raisons il est nécessaire de lui fournir une alimentation très variée et équilibrée. Les jeunes spécimens nécessitent une alimentation quotidienne avec un jour de jeûne par semaine, les adultes peuvent être alimentés tous les trois jours vu leur temps de digestion beaucoup plus lent que les juvéniles et sub-adultes. Son alimentation en captivité peut être composée d'insectes : grillons, vers de terre, vers de vase, vers de farine et autres larves. Poissons d'eau douce (capitains, tilapias, guppys, néons, etc.) oisillons, souriceaux morts ou vivants, en morceaux ou entiers (selon la taille de la tortue). À cela il est conseillé de compléter avec d’autres aliments : petits invertébrés (escargots entiers car la coquille est très riche en calcium), mollusques, crevettes d'eau douce. On peut également varier l'alimentation avec des viandes blanches, des granulés pour tortues aquatiques, mais il ne faut en aucun cas leur donner des viandes rouges pouvant causer des problèmes aux tortues (par exemple la déformation de la carapace), ni aucun poisson contenant des thiaminases (carpes, laveur de vitre, éperlan...) ce qui leur poserait des problèmes pour assimiler le calcium.
En captivité la maturité sexuelle est plus vite atteinte par les mâles, selon les conditions d'élevage. Pour la ponte il est nécessaire d’aménager une zone de ponte placée à une hauteur d’environ 20 cm et assez large. Dans ces conditions elle y déposera 42 œufs selon les conditions de l'animal, de son âge, etc. en une seule ponte. Pour un taux de naissances optimal il est préférable d’enlever les œufs du nid et de les mettre en incubateur, en utilisant de la vermiculite de 5-8 mm d épaisseur humidifiée. Il est conseillé de maintenir une humidité autour du 70 % et des températures comprises entre 27 et 32 °C. Il est également important de rappeler que les œufs ne doivent jamais être retournés, pour éviter de tuer l'embryon. Les sujets à peine nés, mesurant à peine 30 mm, sont très délicats et demandent plus d'attention et de soins.
La Ménagerie du jardin des plantes de Paris/France détient plusieurs spécimens de Pelomedusa ssp. (voir notamment la "Galerie") Facilement observable lors de la promenade de la maison des Reptiles. Ils sont maintenus dans un grand bassin ouvert. Le décor est composé essentiellement de roches et racines sur lesquels ils peuvent grimper et se faufiler en dessous.(11/2014)
Repas de souris Ménagerie du jardin des plantes de Paris
Repas de souris
Pelomedusa subrufa juvénile
Pelomedusa subrufa (Kampala, Ouganda)
Pelomedusa subrufa en Afrique du Sud. Octobre 2014.
2. http://images.turtleconservancy.org/documents/2017/crm-7-checklist-atlas-v8-2017.pdf
Pelomedusa subrufa aussi appelée Péloméduse rousse, Péloméduse roussâtre ou plus communément Tortue à cou caché d'Afrique est l'une des espèces de tortues de la famille des Pelomedusidae, présentes dans une grande aire africaine.
Le genre Pelomedusa compte 10 espèces depuis la mise à jour des listes taxonomiques en 2017 par l'IUCN (Voir Union internationale pour la conservation de la nature).
La plupart des tortues du genre Pelomedusa qu'on trouve dans le commerce animalier en Europe étaient qualifiées de « subrufa » en magasin. Mais il apparait qu'étant majoritairement importées ou élevées depuis des exemplaires du Togo et ou du Bénin, les Pelomedusa présentes en Europe sont majoritairement des Pelomedusa variabilis.
La testuggine elmetto (Pelomedusa subrufa Lacépède, 1788) è un rettile dell'ordine delle Testudines, diffuso in Africa. È una specie palustre e d'acqua dolce, unica specie del genere Pelomedusa.[1]
Questa specie è caratterizzata dal carapace di colore variabile dal marrone al verde oliva, e il piastrone varia dal giallo al crema e marrone. La testa e gli arti hanno una colorazione grigia o verde oliva sul dorso e bianco giallastra sul ventre. Il collo è piuttosto lungo e viene retratto lateralmente. Le tre sottospecie sono distinguibili dalla diversa disposizione degli scuti pettorali sul piastrone. Il dimorfismo sessuale è molto evidente: i maschi raggiungono la lunghezza di 30 cm, le femmine arrivano massimo a 25, solitamente 20-22. Inoltre la coda del maschio è più lunga e robusta.
Comprende le seguenti sottospecie:[1]
La testuggine elmetto (Pelomedusa subrufa Lacépède, 1788) è un rettile dell'ordine delle Testudines, diffuso in Africa. È una specie palustre e d'acqua dolce, unica specie del genere Pelomedusa.
Pelomedusa subrufa juga dikenali sebagai Kura-kura Helmet Afrika. Peniaga haiwan eksotik memanggilnya Kura-kura leher sisi Afrika. Haiwan ini bersifat maserba, berleher sisi dan dari keluarga Pelomedusidae. Spesies ini berasal dan boleh ditemui di kawasan berair sepanjang wilayah Sub-Sahara Afrika, dan selatan Yaman.
Secara purata, kura-kura ini bersaiz kecil, iaitu sekitar 20 cm (7.9 in) panjang. Namun terdapat juga spesimen yang saiznya mencapai 32.5 cm (12.8 in). Mempunyai karapas berwarna hitam atau coklat. Manakala bahagian atas ekor dan kaki-kakinya berwarna coklat kelabu. Perutnya pula berwarna kekuningan.
Kura-kura jantan mempunyai ekor lebih panjang dan tebal berbanding betina. Kura-kura betina memiliki karapas yang lebih luas. Seekor anak kura-kura yang baru menetas boleh mencapai saiz 3 cm (1.2 in) panjang, dan berwarna zaitun hitam. Mereka juga mempunyai dua tuberkel di bawah dagu dan kelenjar kesturi pada bahagian karapasnya.
Genus Pelomedusa tidak memiliki plastron berengsel. Walau bagaimanapun, kesemua spesies dari keluarga Pelomedusidae, mempunyai ciri-ciri seperti engsel dimana mereka boleh menyembunyikan kepala dan kaki hadapannya dengan menggunakan otot yang ada pada plastron dan karapas. Kura-kura ini memiliki otot leher yang kuat dan panjang menjadikan ia lebih mudah menterbalikkan badannya semula jika terbalik menggunakan kepala.[2]
Kajian terkini mengesahkan Pelomedusa mengandungi sekurang-kurangnya 10 spesies yang berlainan.[3]
Taburan habitat P. subrufa merangkumi sebahagian besar Afrika, iaitu dari Semenanjung Cape hingga ke Sudan. Spesies ini juga boleh ditemui bahagian barat seperti Ghana dan selatan benua Afrika, Cape Town. Malah ada juga ditemukan di Madagascar dan Yaman.[4]
P. subrufa ialah haiwan semi akuatik, menjadikan sungai, tasik, dan lumpur yang subur sebagai habitat.
Ciri-ciri fizikalnya menjadikan ia haiwan yang sesuai mendiami kawasan tadahan air seperti paya dan rawa. Walau bagaimanapun, haiwan ini tidak ditemui di kawasan-kawasan yang lebih jauh daripada tempat tadahan air seperti pergunungan, hutan tebal dan gurun.[5]
Kura-kura ini bersifat maserba. Menjadikan serangga kecil dan hidupan akuatik sebagai makanan. Mereka menggunakan kuku kaki hadapan untuk menyiat daging mangsa.
Sekumpulan spesies P. subrufa pernah direkodkan menangkap dan melemaskan mangsa yang lebih besar daripada mereka seperti burung merpati; Dari atas permukaan air, perlakuan mereka sering disalahanggap seperti buaya yang sedang menerkam mangsa. Semua makanan yang dimakan dibawa masuk ke dalam air.[6]
Sesetengah mamalia besar seperti babi hutan, kerbau Cape, dan badak sumbu yang suka berkubang menggunakan khidmat kura-kura ini untuk membuang parasit pada badan mereka. Contohnya di Taman Hluhluwe-iMfolozi, mereka meletakkan dua ekor Kura-kura Helmet Afrika di dalam taman haiwan tersebut bagi membantu membuang kutu dan lalat penghisap darah dari badan babi-babi hutan yang dibela. Terdapat hubungan simbiotik tidak langsung antara kura-kura dan mamalia berkenaan. Kelakuan ini telah didokumenkan pertama kali melalui rencana Herpetological Review yang diterbitkan pada September 2015 oleh Andy dan Michelle Leighty Jones.[7]
Semasa musim hujan, P. subrufa selalunya meninggalkan kawasan air dan keluar mencari petempatan baru. Hanya apabila tiba musim kering, mereka akan menggali tanah dan menanam diri sendiri sehingga tiba musim hujan semula; selama berbulan-bulan atau bertahun. Proses hibernasi berlaku semasa musim terlalu sejuk, dan estivasi ketika musim panas dan kering.
Musim mengawan P. subrufa berlangsung selama setahun. Kura-kura jantan akan mengekori betina dan menganggukkan kepalanya di hadapan kura-kura betina. Jika tiada tindak balas, kura-kura betina akan pergi, namun jika diterima, kura-kura betina akan menganggukkan kepalanya dan membiarkan kura-kura jantan memanjat belakangnya untuk melakukan proses mengawan. Ketika mengawan kedua-dua kura-kura tersebut akan mengangguk-anggukan kepala mereka.
Secara purata, kura-kura betina mampu menghasilkan dua hingga sepuluh biji telur, terutamanya ketika hujung musim bunga dan awal musim panas. Telur-telur tersebut ditanam di dalam sarang tanah yang digali sedalam 10 ke 18 cm. Selepas 75– 90 hari, telur-telur itu akan menetas.[8]
Kura-kura Helmet Afrika sering dijadikan haiwan belaan kerana sifat unik kepalanya yang boleh dilipat ke dalam cangkerang.
Pelomedusa subrufa juga dikenali sebagai Kura-kura Helmet Afrika. Peniaga haiwan eksotik memanggilnya Kura-kura leher sisi Afrika. Haiwan ini bersifat maserba, berleher sisi dan dari keluarga Pelomedusidae. Spesies ini berasal dan boleh ditemui di kawasan berair sepanjang wilayah Sub-Sahara Afrika, dan selatan Yaman.
De Afrikaanse moerasschildpad[1] (Pelomedusa subrufa) is een schildpad uit de familie scheenplaatschildpadden (Pelomedusidae). De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Bernard Germain de Lacépède in 1788. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Testudo subrufa gebruikt. Het was lange tijd de enige soort uit het geslacht Pelomedusa.[2]
Het is met een gemiddelde carapaxlengte van ongeveer 20 centimeter een middelgrote soort, maar uitschieters tot 30 cm worden aangetroffen.[3] Het schild is groen tot bruin van kleur, langwerpig en koepelvormig en de schildplaten op het midden zijn relatief groot. De kop en poten zijn lichter van kleur, groen tot grijsgroen, de snuitpunt is spits maar niet steelachtig verlengd. Mannetjes zijn van vrouwtjes te onderscheiden door een dikkere staart. Oudere mannetjes hebben een bredere kop, vrouwtjes krijgen een in de doorsnede wat breder schild. De nek is vrij lang, ongeveer de helft van het schild, en wordt bij verstoring onder de schildrand gevouwen. Ze hebben 5 nagels aan iedere poot.
De Afrikaanse moerasschildpad komt voor in een groot deel van Afrika ten zuiden van de Sahara en komt voor in de landen Benin, Botswana, Kameroen, Centraal-Afrikaanse Republiek, Tsjaad, Congo-Brazzaville, Eritrea, Ethiopië, Ghana, Madagaskar, Mali, Niger, Nigeria, Zuid-Afrika, Senegal, Soedan, Swaziland, Tanzania en Togo. De habitat bestaat uit vrijwel alle tijdelijke en permanente wateren; gedurende het regenseizoen trekt de schildpad van poel naar poel, wat waarschijnlijk heeft bijgedragen aan het grote verspreidingsgebied. Als er helemaal geen oppervlaktewater meer is, graaft de schildpad holen in de modder en wacht op vochtiger tijden.
De voormalige ondersoort Pelomedusa subrufa olivacea wordt tegenwoordig als een volwaardige soort gezien; Pelomedusa olivacea. Beide soorten lijken sterk op elkaar. Pelomedusa olivacea en Pelomedusa subrufa zijn uit elkaar te houden door naar de buik te kijken. Het verschil zit voornamelijk in de pectorale (borst) schilden die bij Pelomedusa olivacea elkaar niet raken omdat de humerale (bovenarm) schilden ze blokkeren. Bij Pelomedusa subrufa raken ze elkaar wel op de "normale" manier.
De soort is niet heel sterk aan water gebonden en komt er vaak uit om te foerageren en te zonnen, maar zonnen wordt door exemplaren in de meer tropische delen van het verspreidingsgebied niet gedaan, waarschijnlijk omdat het te heet wordt voor de schildpad. Het voedsel bestaat hoofdzakelijk uit waterdieren als slakken, tweekleppigen en andere ongewervelden, maar ook kleinere amfibieën en reptielen worden gegeten. Deze soort staat bekend om het agressieve gedrag dat sommige exemplaren tonen, ook in gevangenschap. De natuurlijke vijanden zijn onder andere krokodillen. Aanvallen van deze predatoren weren ze af door in hun pantser te kruipen, dat door het scharnierende buikschild geheel gesloten kan worden. Ze kunnen ook een onwelriekend kliervocht afscheiden en hun cloaca ledigen.
De Afrikaanse moerasschildpad (Pelomedusa subrufa) is een schildpad uit de familie scheenplaatschildpadden (Pelomedusidae). De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Bernard Germain de Lacépède in 1788. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Testudo subrufa gebruikt. Het was lange tijd de enige soort uit het geslacht Pelomedusa.
Multimedia w Wikimedia Commons Pelomeduza afrykańska, żółw hełmiasty, żółw hełmogłowy[3] (Pelomedusa subrufa) – gatunek gada z podrzędu żółwi bokoszyjnych z rodziny pelomeduzowate.
Pelomedusa subrufa - Pelomeduza afrykańska, żółw hełmogłowy - opis gatunku oraz hodowli w niewoli
Systematyka współcześnie żyjących żółwi Domena: eukarionty • Królestwo: zwierzęta • Typ: strunowce • Podtyp: kręgowce • Gromada: gady / zauropsydy • Rząd: żółwiePodrządPelomeduza afrykańska, żółw hełmiasty, żółw hełmogłowy (Pelomedusa subrufa) – gatunek gada z podrzędu żółwi bokoszyjnych z rodziny pelomeduzowate.
Opis Karapaks ciemnooliwkowy lub brunatny, owalny, grzbietobrzusznie spłaszczony. Plastron żółtokremowy z ciemnymi plamami, pozbawiony zawiasu. Rozmiary Długość karapaksu samca do 25 cm, największy znany żółw mierzył 32,5 cm. Biotop Rozlewiska. W czasie suszy, żółwie te zakopują się w mulistym dnie. Pokarm Gatunek wszystkożerny, przeważający pokarm to bezkręgowce i ryby. Występowanie Tradycyjnie do tego gatunku zaliczano populacje żyjące w subtropikalnych i tropikalnych rejonach Afryki oraz Madagaskaru. Petzold i współpracownicy (2014) zaliczyli do tego gatunku wyłącznie populacje zasiedlające Namibię, Botswanę, Malawi, południową Angolę, południowy wschód Demokratycznej Republiki Konga, południowoafrykańską prowincję Limpopo i region Kilimandżaro w Tanzanii, a także populacje introdukowane na Madagaskarze; autorzy przenieśli populacje z pozostałych obszarów Afryki do odrębnych gatunków.Hjälmad vändhalssköldpadda (Pelomedusa subrufa) är en sköldpadda från Afrika som tillhör underordningen vändhalssköldpaddor. Arten är den enda i sitt släkte.
Den hjälmade vändhalssköldpaddan har en olivgrönaktig till brunaktig ryggsköld, gråbrunaktiga ben och svans, samt ett förhållandevis stort huvud med kort nos. Undersidan kan variera i färg, hos vissa individer är den svartaktig, men hos andra är den gulaktig. Hanarna kan skiljas från honorna genom att de har en längre och tjockare svans. Längden är omkring 20 till 32 centimeter.
Den hjälmade vändhalssköldpaddan är vitt spridd i Afrika söder om Sahara. Dess utbredningsområde sträcker sig från Ghana i väst till Afrikas horn i öst och söderut till Sydafrika.
Den hjälmade vändhalssköldpaddan föredrar kärr och andra stillastående vattenansamlingar, men den kan också förekomma i floder. Under regnperioden kan den också förekomma i och förflytta sig mellan de olika tillfälliga vattensamlingar som bildas. Födan består av insekter och andra ryggradslösa djur, fisk, grodor, små fåglar och as.
Wikimedia Commons har media som rör hjälmad vändhalssköldpadda.
Hjälmad vändhalssköldpadda (Pelomedusa subrufa) är en sköldpadda från Afrika som tillhör underordningen vändhalssköldpaddor. Arten är den enda i sitt släkte.
Загальна довжина цієї черепахи коливається від 20 до 32,5 м. Жива вага 2—2,5 кг. Статевий диморфізм виявляється тільки при розмірах хвоста: у самців він довшій. Голова велика, вкрита великими роговими щитками. Кінцівки з п'ятьма кігтями. Пластрон цільний з жовтими краями й темний посередині. Карапакс досить плаский
Голова забарвлена у жовтувато—коричневий колір. Карапакс темно-сірий або темно-бурий.
Полюбляє повільні річки, канали, озера й ставки з мулистим дном. Може здійснювати переходи по суходолу між водоймами. Харчується комахами, молюсками, ракоподібними, хробаками, дрібних ссавців, рибою.
Самиці відкладають 10—30 яєць, максимально 42. Інкубаційний період триває 80—90 діб. Черепашата народжує 30 мм завдовжки.
Мешкає по всій тропічний Африці на південь від Сахари й на Мадагаскарі. також зустрічається в Ємені та південному заході Саудівської Аравії.
Pelomedusa subrufa là một loài rùa trong họ Pelomedusidae. Loài này được Bonnaterre mô tả khoa học đầu tiên năm 1789.[2]
Pelomedusa subrufa là một loài rùa trong họ Pelomedusidae. Loài này được Bonnaterre mô tả khoa học đầu tiên năm 1789.
Африканская пеломедуза[1], или шлемоносная пеломедуза[1] (лат. Pelomedusa subrufa) — вид семейства пеломедузовые черепахи, единственный представитель рода пеломедузы.
Небольшая черепаха с плоским панцирем длиной до 25 см и крупной, покрытой правильными щитками головой.
Окрашена сверху в желтовато-коричневый цвет. Она водится по всей Африке к югу от Сахары и на Мадагаскаре, живёт в реках и озёрах, но нередко совершает переходы по суше, чем можно объяснить столь широкое распространение этой черепахи. В засушливый период, когда водоёмы пересыхают, животное зарывается в ил и впадает в оцепенение.
Основу питания составляют мелкие водные беспозвоночные, головастики и лягушки, а также в небольшой степени растительность.
Африканская пеломедуза, или шлемоносная пеломедуза (лат. Pelomedusa subrufa) — вид семейства пеломедузовые черепахи, единственный представитель рода пеломедузы.
Небольшая черепаха с плоским панцирем длиной до 25 см и крупной, покрытой правильными щитками головой.
Окрашена сверху в желтовато-коричневый цвет. Она водится по всей Африке к югу от Сахары и на Мадагаскаре, живёт в реках и озёрах, но нередко совершает переходы по суше, чем можно объяснить столь широкое распространение этой черепахи. В засушливый период, когда водоёмы пересыхают, животное зарывается в ил и впадает в оцепенение.
Основу питания составляют мелкие водные беспозвоночные, головастики и лягушки, а также в небольшой степени растительность.
沼澤側頸龜屬（学名：Pelomedusa subrufa）是非洲側頸龜科的一種龜，其所屬的側頸龜屬（Pelomedusa）是一個單種屬。體型小，大多數小於20厘米，但一個已記錄的背甲長度為32.5厘米。
沼澤側頸龜是雜食性的，幾乎所有東西也吃，飲食中的主要項目是昆蟲，小型甲殼類動物，魚類，蚯蚓和蝸牛。它可能也吃腐肉。已經觀察到他們會捕捉更大獵物，如鴿子。
沼澤側頸龜分佈涵蓋大部分非洲，加納至開普敦以西也可發現牠們。他們也被發現在馬達加斯加和也門。他們是半水棲動物，生活在河流，湖泊，沼澤，他們也佔據臨時水坑。
沼澤側頸龜屬（学名：Pelomedusa subrufa）是非洲側頸龜科的一種龜，其所屬的側頸龜屬（Pelomedusa）是一個單種屬。體型小，大多數小於20厘米，但一個已記錄的背甲長度為32.5厘米。
ヌマヨコクビガメ（Pelomedusa subrufa）は、爬虫綱カメ目アフリカヨコクビガメ科ヌマヨコクビガメ属に分類されるカメ。本種のみでヌマヨコクビガメ属を構成する。ヌマヨコクビガメ属はアフリカヨコクビガメ科の模式属。
アフリカ大陸、イエメン、サウジアラビア、マダガスカル[1][2][3]
最大甲長32.5センチメートル[1][3]。メスよりもオスの方がやや大型になり、メスは最大甲長29.3センチメートル[3]。背甲はやや扁平で[1]、上から見ると楕円形[3]。背甲の頂部は平坦か、やや凹む[3]。椎甲板は第1椎甲板が最も大型で幅が広い[3]。第2-4椎甲板にあまり発達しない筋状の隆起（キール）が入るが、老齢個体では消失することもある[3]。 腹甲はやや大型[3]。胸甲板と腹甲板の継ぎ目に蝶番が無いため[4]、前部の腹甲（前葉）を折り曲げることができない[3]。胸骨板と腹骨板の間にある骨甲板（中骨板、間腹骨板）は左右の2枚が接しない[4]。胸骨板と腹骨板は接する[4]。種小名は「腹が赤い、下側が赤い」の意[3]。
頭部はやや大型かつ、やや扁平[3]。喉には小さい髭状突起が2本ある[3]。頭部背面や側頭部の色彩は褐色や暗黄色で、不規則な暗色斑や斑点が入る個体が多い[3]。頭部腹面の色彩は淡黄色や黄褐色[3]。四肢は頑丈で、指趾には水掻きが発達する[3]。頸部や四肢、尾の色彩は背面が褐色や灰褐色で、腹面は灰色や黄褐色[3]。
卵は直径2.5-4センチメートルの球形で、殻は弾力のある皮革状[3]。卵は乾燥すると粉末状になる分泌物で覆われ、この粉末は水やアリなどの捕食性の昆虫から身を守る効果がある[3]。幼体は後部縁甲板が弱く鋸状に尖る個体もいるが、成長に伴い消失する[3]。
オスの成体は尾が太くて長く、尾をまっすぐに伸ばした状態では総排泄口全体が背甲の外側に位置する[3]。幼体やメスの成体は尾が細いうえに短く、尾をまっすぐに伸ばしても総排泄口の大部分が背甲よりも内側にある[3]。
3亜種に分かれるとされる[2]。一方で分布域の境目が不明瞭なこと、識別形態に該当しない個体が少なくない事（左右の胸甲板が中央で接することの有無）、地域変異が大きいことなどから亜種の有効性を疑問視する説もある[3]。
標高3,100メートル以下にあるサバンナなどの開けた環境にある小規模な池沼、湿原、水溜りなどに生息する[2][3]。河川の本流や大規模な水場、森林内の水場に生息する事はまれ[3]。昼間も活動するが、乾季になると夜行性傾向が強くなる[3]。温帯域や亜熱帯域に分布する個体群は日光浴を好むが、気温の高い熱帯域に分布する個体群は日光浴を行う事はまれ[3]。乾季に水が干上がるような環境に生息することも多く、乾季になると泥の中に潜り休眠する[2]。雨期になると降雨時や夜間に陸伝いに別の水場へ移動することもある[3]。温帯域に分布する個体群は冬季になると、地面や堆積した落ち葉に穴を掘り冬眠する[2]。危険を感じると、四肢の基部にある臭腺から匂いを出す防御行動を取る[2][3]。
食性はほぼ動物食で[2]、昆虫、甲殻類、魚類、両生類、小型爬虫類、小型哺乳類、動物の死骸などを食べる[3]、果実を食べることもある[3]。鳥類を水中に引きずり込み集団で捕食したり[2]、水浴びに来たクロサイやシロサイに付着した外部寄生虫を食べることもある[3]。
繁殖形態は卵生。熱帯域に分布する個体群は雨季に、温帯域や亜熱帯域に分布する個体は春から初夏にかけて交尾を行う[3]。熱帯域に分布する個体群は雨季の終わりに、温帯域や亜熱帯域に分布する個体は晩春から初夏にかけて産卵を行う[3]。水場から離れた乾燥した場所に10-17センチメートルの穴を掘り、1回に最大42個（平均10-30個）の卵を産む[3]。卵は75-90日で孵化する[3]。発生時の温度により雌雄が決定（温度依存性決定）する[3]。発生時の温度がある一定の温度だとオスが、その温度より高温や低温の場合メスになる[3]。
ペットとして飼育されることもあり、日本にも輸入されている。主にガーナやトーゴ、ベナンから基亜種の野生個体が流通するが、飼育下繁殖個体も少数流通する[3]。丈夫であまり大型化しないことから、曲頸亜目のみならず水棲ガメの飼育入門種として紹介されることもある[3]。 アクアテラリウムで飼育する[3]。水深は甲長以上（体調不良の個体や浅い水深で長期間飼育されていた個体はこの限りではない）にし、泳ぎ回れるスペースを用意する[1]。代謝が高く水が汚れやすいため、雑菌の温床となったりメンテナンスが困難になるなどの理由から底砂は敷かない方が良い[1][3]。流木やレンガ、市販の水棲カメ専用のプラスチック製の浮島などで広いスペースの陸地を用意し、屋内で飼育する場合は局所的で水に強い暖房器具などで皮膚や甲羅を乾かすことのできる環境を作る[1][3]。飼育下では配合飼料にも餌付く[1][3]。協調性は悪く昼夜を問わずに動き回り、目の前で動くものを餌だと思い噛みつく。そのため基本的には単独で飼育する[1][3]。
ヌマヨコクビガメ（Pelomedusa subrufa）は、爬虫綱カメ目アフリカヨコクビガメ科ヌマヨコクビガメ属に分類されるカメ。本種のみでヌマヨコクビガメ属を構成する。ヌマヨコクビガメ属はアフリカヨコクビガメ科の模式属。
_(6161806736).jpg)
_(17974863358).jpg)
.jpg)
_(6161806736).jpg)
.jpg){kind=small}
