Хелиобактериите (фамилија Heliobacteriaceae) се мала група на фотосинтетски бактерии, кои се единствените фототрофи во коленото Firmicutes.[2][3]
Главниот фотосинтетски пигмент кај овие бактерии е бактериохлорофил g, кој исклучиво се среќава кај нив, а има уникатен апсорпционен спектар што им дава на хелиобактериите одредена ниша во животната средина.[3]
Фотосинтетскиот реакционен центар е тип 1 хомодимер,[4] и се наоѓа во клеточната мембрана која не е набрана или компарментализирана, како кај повеќето други фототрофни бактерии. При недостаток на светлина, хелиобактериите можат да растат снабдувајќи се со енергија преку процесот на ферментација на пируват.
Хелиобактериите се фотохетеротрофи, што значи дека како извор на јаглерод можат да користат само органски соединенија (за разлика од цијанобактериите кои се фотоавтотрофи бидејќи како извор на јаглерод го користат јаглерод диоксидот).[3] Поради осетливоста на бактериохлорофилот g на кислород, хелиобактериите се стриктни анаероби.[2][3] Досега, тие се најдени само во почвите, особено во влажните почви на оризовите полиња. Нивната азотофиксирачка способност се смета дека допринесува за плодноста на оризовите полиња.
РНК-базираните филогенетски дрва ги сместуваат хелиобактериите во рамките на коленото Firmicutes, меѓутоа тие не се бојат Грам-позитивнокако останатите припадници на ова колено.[3]
Тие не поседуваат надворешна мембрана, а слично на клостридиите способни се да формираат термички-резистентни ендоспори кои содржат високо ниво на калциум и дипоколинска киселина.[2]
Хелиобактериите не треба да се мешаат со Helicobacter, кој е сосема различен род на бактерии, од друго колено .
Фамилија Heliobacteriaceae[5][6]
Забелешки:
♠ Видот се наоѓа во Националниот центар за биотехнолошки информации (анг. National Center for Biotechnology Information - NCBI), но не во Бактериолошкиот кодекс (Bacteriological Code, 1990 година и последователна ревизија), како што е наведено од страна на Листата на имиња на прокариотите со евиденција во номенклатурата (анг. List of Prokaryotic names with Standing in Nomenclature - LPSN) како резултат на следниве причини:
• Нема чиста култура.
• Не се валидно објавени бидејќи ефективната публикација го документира видот или сојот само во една призната колекција од култури.
• Не се одобрени и објавени од страна на Меѓународен весник за систематска бактериологија (анг. International Journal of Systematic Bacteriology) или Меѓународен весник на систематска и еволутивна микробиологија (анг. International Journal of Systematic and Evolutionary Microbiology) (IJSB/IJSEM).
Хелиобактериите (фамилија Heliobacteriaceae) се мала група на фотосинтетски бактерии, кои се единствените фототрофи во коленото Firmicutes.
Главниот фотосинтетски пигмент кај овие бактерии е бактериохлорофил g, кој исклучиво се среќава кај нив, а има уникатен апсорпционен спектар што им дава на хелиобактериите одредена ниша во животната средина.
Фотосинтетскиот реакционен центар е тип 1 хомодимер, и се наоѓа во клеточната мембрана која не е набрана или компарментализирана, како кај повеќето други фототрофни бактерии. При недостаток на светлина, хелиобактериите можат да растат снабдувајќи се со енергија преку процесот на ферментација на пируват.
Хелиобактериите се фотохетеротрофи, што значи дека како извор на јаглерод можат да користат само органски соединенија (за разлика од цијанобактериите кои се фотоавтотрофи бидејќи како извор на јаглерод го користат јаглерод диоксидот). Поради осетливоста на бактериохлорофилот g на кислород, хелиобактериите се стриктни анаероби. Досега, тие се најдени само во почвите, особено во влажните почви на оризовите полиња. Нивната азотофиксирачка способност се смета дека допринесува за плодноста на оризовите полиња.