Melanocharitidae zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ spesadoù a vev e Ginea Nevez.
Melanocharitidae zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ spesadoù a vev e Ginea Nevez.
Els melanocarítids (Melanocharitidae) són una família de petits ocells de l'ordre dels passeriformes, restringida als boscos de Nova Guinea. Els membres d'aquesta família van ser en el passat situats a la família dels dicèids, i els membres dels gèneres Toxorhamphus i Oedistoma van ser considerats melifàgids. La família està formada per quatre gèneres amb deu espècies.
Els melanocarítids (Melanocharitidae) són una família de petits ocells de l'ordre dels passeriformes, restringida als boscos de Nova Guinea. Els membres d'aquesta família van ser en el passat situats a la família dels dicèids, i els membres dels gèneres Toxorhamphus i Oedistoma van ser considerats melifàgids. La família està formada per quatre gèneres amb deu espècies.
Sýkorčíkovití (Melanocharitidae) je čeleď pěvců, jediná čeleď nadčeledi Melanocharitoidea z infrařádu Passerida. Sýkorčíci jsou endemity Nové Guineje, kde žije v současné době 10 druhů ve 4 rodech. Původně byli řazeni do nadčeledi Passeroidea.[1]
Obrázky, zvuky či videa k tématu sýkorčíkovití ve Wikimedia Commons
Galerie sýkorčíkovití ve Wikimedia Commons
Sýkorčíkovití (Melanocharitidae) je čeleď pěvců, jediná čeleď nadčeledi Melanocharitoidea z infrařádu Passerida. Sýkorčíci jsou endemity Nové Guineje, kde žije v současné době 10 druhů ve 4 rodech. Původně byli řazeni do nadčeledi Passeroidea.
Die Beerenpicker (Melanocharitidae) bilden eine Familie von Singvögeln, die ausschließlich in den Wäldern von Neuguinea und den benachbarten Inseln leben.
Beerenpicker sind kleine bis sehr kleine Vögel mit einer olivgrünen, olivgelben oder blaugrauen Färbung. Mit Ausnahme der Gattung Rhamphocharis sind die Weibchen weniger kontrastreich gefärbt. Der Kopf der Vögel ist klein bis mittelgroß, der Hals ist kurz und dick. Der Schnabel der Melanocharis- und Rhamphocharis-Arten ist kurz und leicht gebogen, der der Oedistoma- und Toxorhamphus-Arten ist lang und deutlich gebogen. Die Flügel sind mittellang, der Schwanz kurz oder lang. Die Beine sind kurz bis mittellang, die Füße klein bis mittelgroß.[1]
Beerenpicker kommen in tropischen Wäldern vom Tiefland bis zu den Montanwäldern in großen Höhen vor. Sie leben dort vom Unterholz bis hoch in den Baumgipfeln. Melanocharis- und Rhamphocharis-Arten ernähren sich vor allem von Früchten, bevorzugt von Beeren und von Feigen. Bei den Oedistoma- und Toxorhamphus-Arten ist Nektar das wichtigste Nahrungsmittel und Früchte stehen an zweiter Stelle. Alle vier Gattungen ergänzen ihre Nahrung durch Insekten. Bei der Nahrungssuche bilden Beerenpicker oft gemischte Gruppen mit anderen Vogelarten. Obwohl einige Arten der Beerenpicker zu den häufigsten Vögeln in den neuguineischen Wäldern gehören, ist ihr Fortpflanzungsverhalten noch weitgehend unbekannt. Das napfförmige, stets in einer Astgabel errichtete Nest, besteht zu einem großen Teil aus Farnblättern und wird außen mit Flechten getarnt. Ein Gelege besteht in der Regel aus einem oder zwei Eiern. Wahrscheinlich beteiligen sich die Männchen an der Fütterung der Jungvögel, ob sie auch brüten, ist noch nicht bekannt.[1]
Ursprünglich gehörten die Arten der Beerenpicker zu den Mistelfressern (Dicaeidae) und Honigfressern (Meliphagidae). In den Beerenpicker wurden sie auf der Basis genetischer Untersuchungen zusammengeführt.[2] Die Familie umfasst 4 Gattungen mit 12 Arten[2]:
Die Beerenpicker (Melanocharitidae) bilden eine Familie von Singvögeln, die ausschließlich in den Wäldern von Neuguinea und den benachbarten Inseln leben.
De bessenpikkers en honiengjaehers (Melanocharitidae) zien een kleine femielje uut de zangveugels die aon allaen voekomm'n in de bossen op Nieuw-Hunea. Voeheen wier de femielje inedeêld bie de femielje Dicaeidae.
De veugels uut de femielje Melanocharitidae zien middelhroôte veugels mie 'n vael hekleurd veêrnkleêd mie hries, bruun, wit en zwartig. De bessenpikkers èn wig van kortsnaevelihe honiengeters en de honiengjaehers liek'n op vaele honiengzuhers. Ze eetn fruit, insect'n en aore onhewurveln.
De soôrten uut de Melanocharitidae leven mistal solitair of in paertjes. Over 't broeihedrag is weinig bekend; ze broeien in 't droôhe seizoen. Ze bouwen 'n komvurmig nist in een takkevurke wirin aon ze eên of twi eiers lène. 't Nist wor vastehouwen deur spinnewabben en versierd mie kosmossen.
De bessenpikkers en honiengjaehers (Melanocharitidae) zien een kleine femielje uut de zangveugels die aon allaen voekomm'n in de bossen op Nieuw-Hunea. Voeheen wier de femielje inedeêld bie de femielje Dicaeidae.
The Melanocharitidae, the berrypeckers and longbills, is a small bird family restricted to the forests of New Guinea. The family contains eleven species in four (sometimes three) genera. They are small songbirds with generally dull plumage but a range of body shapes.
The identification of the family Melanocharitidae was not known or suspected until the work of Sibley and Ahlquist on the taxonomy of birds using DNA–DNA hybridization The genera had been instead placed with other families. The two genera of berrypecker had been placed inside the flowerpecker family Dicaeidae, and the longbills were once considered to be honeyeaters (which they closely resemble). Sibley and Ahlquist placed the berrypeckers and longbill family close to the painted berrypeckers (Paramythiidae), sunbirds and flowerpeckers, but a 2002 study found them closer to the satinbirds (Cnemophilidae, a recent split from the birds-of-paradise).[1]
It comprises ten species in four genera, the Melanocharis berrypeckers and the longbills in the genera Toxorhamphus and Oedistoma. The two longbill genera are sometimes incorrectly lumped into the same genus, Toxorhamphus, in spite of Oedistoma being erected forty years prior to Toxorhamphus (a violation of the taxonomic principal of priority).[1] There are both molecular and morphological reasons to keep the two genera separate, however. A 1993 study of the longbills, berrypeckers and some other aberrant honeyeaters found that the spectacled longbill was more closely related to the berrypeckers than the two longbills in the genus Toxorhamphus.[2] There are also some morphological differences in the shape of the tarsus.[3] The two species in Oedistoma, however, may not be closely related and more research is needed.[1] The spotted berrypecker is placed in its own genus Rhamphocharis,[4] while some treatments lump it with the Melanocharis berrypeckers it is anatomically and behaviourally distinct.[1]
There is some confusion with the common names, as there are two other berrypecker species in the tiny family Paramythiidae, once considered to be close to the flowerpeckers as well; members of several African genera—notably species in the Old World warbler genus Macrosphenus—are also known as longbills.
The berrypeckers and longbills are small to very small songbirds. They range in length from 15 cm (5.9 in) in the case of the fan-tailed berrypecker to 7.3 cm (2.9 in) in the case of the pygmy longbill, which is the smallest bird in New Guinea. The berrypeckers (Melanocharis) are usually bigger than the Toxorhamphus and Oedistoma longbills.[5] The females of two species, the fan-tailed and streaked berrypecker, are unique amongst songbirds in that they exhibit a reversal in the usual pattern of sexual dimorphism, with the females being both longer and heavier.[6] For example, in the fan-tailed berrypecker the male weighs 12 to 15 g (0.42–0.53 oz), whereas the female weighs 16 to 20 g (0.56–0.71 oz).[1]
They have drab-coloured plumage in greys, browns or black and white.[7] The berrypeckers exhibit some sexual dimorphism in their plumage. The berrypeckers resemble stout short-billed honeyeaters, and the longbills are like drab sunbirds[7] or short-tailed honeyeaters.[5] The calls of the berrypeckers have been described as high pitched and faint, and the song rapid.
The berrypeckers are generally montane species, with only one, the black berrypecker, being found in lowland forest.[8] In contrast the longbills live in lowland forests and low montane forests as well as on small islands around New Guinea.[7] Amongst the berrypeckers there is a succession of species at different altitudes, with the black berrypecker being found in the lowlands, the mid-mountain berrypecker being found at lower altitudes (mid-montane) and the fan-tailed berrypecker being found near the treeline.[7]
Melanocharitidae species are usually seen alone or in pairs.[7] They may associate with mixed-species feeding flocks, but are loose members and not core species.[1] The diet of the family is dominated by berries and small fruits. Arthropods are also gleaned from foliage, and more rarely by hovering and snatching. They are highly active feeders, seldom pausing except when at berries. Most species feed in the lower and middle levels of the forest, although records suggest that the obscure berrypecker will enter the canopy to forage. The male black berrypecker will also enter the canopy, while the female will remain lower down in the forest, suggesting some level of sexual segregation of feeding niches.[1]
The breeding of some species is entirely undescribed, and little is known about the breeding in most species. Records of nests have been made in both wet and dry seasons.[1] They build a cup nest,[5][7] usually on a forked branch near the edge of a tree, out of fern scales and plant fibres bound neatly with insect or spider silk and ornamented with lichens.[5] Little is known about the division of labour in the family, although the pattern exhibited by the black berrypecker, where the female constructs the nest alone but both sexes feed the young, may be typical of the family.[1] They lay one or two eggs.[7]
The berrypeckers and longbills are not considered to be threatened by human activities. No species is listed as threatened by the IUCN, although one species, the obscure berrypecker, is listed as data deficient.[9] That species is known officially from two collected specimens, but unconfirmed reports suggest that it is not uncommon in remote parts of New Guinea.[10]
The pygmy and spectacled longbills are sometimes included in the genus Toxorhamphus.
The Melanocharitidae, the berrypeckers and longbills, is a small bird family restricted to the forests of New Guinea. The family contains eleven species in four (sometimes three) genera. They are small songbirds with generally dull plumage but a range of body shapes.
La Melanokaritedoj (Melanocharitidae) formas familion el la ordo de la Paseroformaj birdoj, kiu vivas eksluzive en la arbaroj de Nov-Gvineo. La mezgrandaj birdoj nutras sin de fruktoj, insektoj kaj aliaj senvertebruloj. Oni vidas ilin plej ofte solajn aŭ duopajn. En pelvetoforman neston ili metas unu ĝis du ovojn.
La familio ampleksas 10 speciojn:
Los melanocarítidos (Melanocharitidae) son una familia de aves paseriformes restringidas a los bosques de Nueva Guinea e islas adyacentes. Incluye los picabayas y los picudos. Anteriormente los miembros de esta familia fueron ubicados divididos en las familias Dicaeidae y Meliphagidae. Los melanocarítidos son de tamaño medio y se alimentan de frutos, insectos y otros invertebrados. Tienen plumajes de colores poco llamativos en grises, castaños o negro y blanco. Los picabayas parecen mieleros robustos de pico corto, y los picudos son como nectarinas o pájaros sol poco llamativos. Los melanocarítidos suelen verse solos o en parejas, construyen nidos en forma de cuenco donde ponen uno o dos huevos.
La familia contiene diez especies divididas en cuatro géneros:[1][2]
Los melanocarítidos (Melanocharitidae) son una familia de aves paseriformes restringidas a los bosques de Nueva Guinea e islas adyacentes. Incluye los picabayas y los picudos. Anteriormente los miembros de esta familia fueron ubicados divididos en las familias Dicaeidae y Meliphagidae. Los melanocarítidos son de tamaño medio y se alimentan de frutos, insectos y otros invertebrados. Tienen plumajes de colores poco llamativos en grises, castaños o negro y blanco. Los picabayas parecen mieleros robustos de pico corto, y los picudos son como nectarinas o pájaros sol poco llamativos. Los melanocarítidos suelen verse solos o en parejas, construyen nidos en forma de cuenco donde ponen uno o dos huevos.
Marjastajat (Melanocharitidae) on varsin pieni heimo pienenkokoisissa varpuslinnuissa. Niitä elää luonnonvaraisina ainoastaan Indonesiassa ja Uudesta-Guineassa. Marjastajat ovat keskikokoisia varpuslintuja, jotka syövät hedelmiä ja marjoja, joitain hyönteisiä ja muita selkärangattomia. Höyhenpeite on arkinen, siinä on yleensä harmaata, ruskeaa, mustaa ja/tai valkoista. Marjastajat elävät yleensä yksin tai pareittain, ja ne rakentavat kuppimaisen pesän, jonne munivat 1–2 munaa.
Marjastajia on ennen pidetty kukastajien sukuna, mutta nykyään se on oma heimonsa. Marjastajiin kuuluu 4 sukua ja 10 lajia[1] .
Marjastajat (Melanocharitidae) on varsin pieni heimo pienenkokoisissa varpuslinnuissa. Niitä elää luonnonvaraisina ainoastaan Indonesiassa ja Uudesta-Guineassa. Marjastajat ovat keskikokoisia varpuslintuja, jotka syövät hedelmiä ja marjoja, joitain hyönteisiä ja muita selkärangattomia. Höyhenpeite on arkinen, siinä on yleensä harmaata, ruskeaa, mustaa ja/tai valkoista. Marjastajat elävät yleensä yksin tai pareittain, ja ne rakentavat kuppimaisen pesän, jonne munivat 1–2 munaa.
Marjastajia on ennen pidetty kukastajien sukuna, mutta nykyään se on oma heimonsa. Marjastajiin kuuluu 4 sukua ja 10 lajia .
Les Melanocharitidae sont une famille de passereaux. Cette famille est constituée de 4 genre et 10 espèces.
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Les Melanocharitidae sont une famille de passereaux. Cette famille est constituée de 4 genre et 10 espèces.
I Melanocharitidae Sibley & Ahlquist, 1985 sono una famiglia di uccelli appartenente all'ordine dei passeriformi[1].
Alla famiglia vengono ascritti uccelli di piccole dimensioni (al di sotto dei 15 cm), col beccolungo pigmeo che coi suoi 7 cm e mezzo circa rappresenta l'uccello più piccolo della Nuova Guinea.
Fra le specie ascritte sono osservabili forme anche piuttosto differenti nell'aspetto, coi beccabacche propriamente detti che hanno l'aspetto di cuculi in miniatura e i beccolungo dei generi Toxorhamphus e Oedistoma (da non confondere coi beccolungo africani del genere Macrosphenus, coi quali non sussiste alcun legame di affinità tassonomica) che ricordano dei melifagidi dalla coda corta: nel mezzo si trova il beccabacche maculato, munito di forma del corpo simile ai beccabacche e lungo becco ricurvo simile ai beccolungo.
Tutte le specie presentano colori piuttosto sobri, tendenti al verde-giallastro o al bruno-nerastro: nei beccolungo e nel beccabacche maculato è presente dimorfismo sessuale nel piumaggio, coi maschi dai colori più accesi, mentre nei beccabacche (caso unico fra gli uccelli canori) le femmine sono più grandi rispetto ai maschi[2].
La famiglia è endemica della Nuova Guinea, della quale le varie specie popolano generalmente le aree di foresta pluviale e foresta nebulosa dell'asse montuoso centrale o le aree pedemontane ad esso adiacenti, sebbene quasi tutti i beccolungo prediligano invece le fasce pianeggianti dell'isola: due specie (il beccabacche nero ed il beccolungo panciagialla) sono diffuse anche al di fuori della Nuova Guinea in senso stretto, popolando anche le isole Aru.
Si tratta di uccelli diurni che vivono da soli o in coppie, talvolta associandosi a stormi misti: tutte le specie presentano una componente insettivora della dieta piuttosto consistente, coi beccabacche che (come intuibile dal nome) si nutrono anche di bacche e frutti, mentre i beccolungo si nutrono anche di nettare. A causa della relativa inaccessibilità dell'habitat della maggior parte delle specie, tuttavia, si conosce relativamente poco rispetto alle loro abitudini alimentari, ed anche la riproduzione è in larga parte sconosciuta.
Alla famiglia vengono ascritti quattro generi, per un totale di dieci specie[1]:
Famiglia Melanocharitidae
La famiglia Melanocharitidae non esisteva fino agli anni '90: fino a quel momento non si sospettava alcuna affinità filogenetica fra i beccabacche e i beccolungo, che venivano infatti classificati rispettivamente fra i Dicaeidae e i Meliphagidae.
Con l'utilizzo delle tecniche di ibridazione DNA-DNA portate avanti da Sibley e Ahlquist, tuttavia, si evidenziò una forte affinità fra i due gruppi di uccelli, che vennero uniti in un proprio taxon (la famiglia Melanocharitidae appunto) che i due studiosi individuarono come facente parte della grande radiazione evolutiva australo-papuana dei passeriformi basali. Attualmente i Melanocharitidae vengono considerati affini ai Callaeidae e ai Paramythiidae (due specie in passato ascritte proprio ai Melanocharitidae), ma ancora di più agli Cnemophilidae (segregati dagli uccelli del paradiso)[1][3][4].
Talvolta i due generi di beccolungo vengono accorpati nel genere Toxorhamphus, scelta doppiamente errata, prima di tutto perché non rispetta il principio di priorità (Oedistoma è stato istituito per primo, pertanto ha la precedenza) e in secondo luogo perché i beccolungo nani del genere Oedistoma si sono rivelati geneticamente più affini ai beccabacche che ai beccolungo del genere Toxorhamphus[5], col quale presentano inoltre piccole differenze anche a livello morfologico[6].
I Melanocharitidae Sibley & Ahlquist, 1985 sono una famiglia di uccelli appartenente all'ordine dei passeriformi.
Ilgasnapiniai, uogalesiai, vaislesiniai (lot. Melanocharitidae) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima, kuriai priklauso vidutinio dydžio paukščiai.
Minta vaisiais ir kai kuriais vabzdžiais bei kitais bestuburiais. Jų plunksnų danga pilkos, rudos, juodos ir baltos spalvos.
Laikosi pavieniui ar poromis. Suka puodelio pavidalo lizdą. Deda 1-2 kiaušinius.
Paplitę Naujosios Gvinėjos miškuose. Anksčiau šeima buvo priskirta žiedlesinių (Dicaeidae) šeimai.
Šeimoje 2 gentys, 10 rūšių:
Ilgasnapiniai, uogalesiai, vaislesiniai (lot. Melanocharitidae) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima, kuriai priklauso vidutinio dydžio paukščiai.
Minta vaisiais ir kai kuriais vabzdžiais bei kitais bestuburiais. Jų plunksnų danga pilkos, rudos, juodos ir baltos spalvos.
Laikosi pavieniui ar poromis. Suka puodelio pavidalo lizdą. Deda 1-2 kiaušinius.
Paplitę Naujosios Gvinėjos miškuose. Anksčiau šeima buvo priskirta žiedlesinių (Dicaeidae) šeimai.
Šeimoje 2 gentys, 10 rūšių:
Melanocharis Tamsusis ilgasnapis (Melanocharis arfakiana) Juodasis ilgasnapis, arba juodasis uogalesis (Melanocharis nigra) Geltonkrūtis ilgasnapis, arba ilgauodegis uogalesis (Melanocharis longicauda) Vėduokliauodegis ilgasnapis (Melanocharis versteri) Dryžuotasis ilgasnapis (Melanocharis striativentris) Dėmėtasis ilgasnapis (Melanocharis crassirostris) Toxorhamphus Toxorhamphus novaeguineae Toxorhamphus poliopterus Nykštukinis ilgasnapis (Toxorhamphus iliolophus) Ilgasnapis mažylis (Toxorhamphus pygmaeum)De Melanocharitidae (bessenpikkers en honingjagers) vormen een kleine zangvogelfamilie. Het zijn middelgrote vogels tussen de 7,5 tot 15 cm die zich voeden met vruchten en insecten en andere ongewervelden dieren. Ze zijn meestal nogal onopvallend gekleurd met veel bruin of zwart. De mannetjes en de vrouwtjes verschillen onderling in verenkleed. Het zijn vogels die leven in bossen in het bergland van Nieuw-Guinea. De Versters bessenpikker komt voor vanaf 1800 m boven de zeespiegel tot aan de boomgrens, de zwarte bessenpikker is de enige soort die ook voorkomt in het laagland.
Vroeger dacht men dat deze soorten nauw verwant waren aan de bastaardhoningvogels (Dicaeidae) of aan de honingeters (Meliphagidae) die ook voorkomen in dit gebied, maar dat is niet zo. Ze vormen een eigen aparte familie binnen de eigenlijke zangvogels (oscines). De familie telt 10 soorten.[1]
De Melanocharitidae (bessenpikkers en honingjagers) vormen een kleine zangvogelfamilie. Het zijn middelgrote vogels tussen de 7,5 tot 15 cm die zich voeden met vruchten en insecten en andere ongewervelden dieren. Ze zijn meestal nogal onopvallend gekleurd met veel bruin of zwart. De mannetjes en de vrouwtjes verschillen onderling in verenkleed. Het zijn vogels die leven in bossen in het bergland van Nieuw-Guinea. De Versters bessenpikker komt voor vanaf 1800 m boven de zeespiegel tot aan de boomgrens, de zwarte bessenpikker is de enige soort die ook voorkomt in het laagland.
Bærfuglfamilien, vitskapleg namn Melanocharitidae, er ein liten biologisk familie av små sporvefuglar avgrensa til skogshabitat i Ny-Guinea. «Bærfugl» er òg fellesnemninga for dei seks artane i slekta Melanocharis. Dei fire resterande artane av Melanocharitidae har fellesnemninga «bogenebb» og er medlemmer i slektene Toxorhamphus og Oedistoma.
I tillegg deler dei to artane i kongebærfuglfamilien Paramythiidae òg fellesnamnet «bærfugl».
Melanocharitidae er små fuglar, varierande i lengd frå 7,5 til 15 cm. Bærfuglar i slekta Melanocharis er gjerne større enn bogenebb[1] som beitar på frukt og insekt og andre virvellause dyr.[1] Dei har nær fargelause fjørdrakter i grått, brunt eller svart og kvitt. Bærfuglar syner litt kjønnsdimorfisme i fjørdrakta. I tillegg viser viftebærfugl og stripebærfugl eit uvanleg kjenneteikn blant sporvefuglar med kjønnsdimorfisme i storleik der hofuglen er lengre og tyngre enn hannen.[2] Bærfuglar liknar trauste kortnebba honningetarar, og bogenebb kan minne om solfuglar eller korthala honningetarar.[1] Lætet frå bærfuglar har vore skildra som skarpt og svakt, og songen går snøgt.
Bærfuglar i slekta Melanocharis er generelt alpine artar, med berre eitt unntak, svartbærfugl lever i låglandsskog.[3] Derimot lever bogenebb i skogshabitat i låglandet og i lågtliggande fjellområde så vel som på små øyar rundt Ny-Guinea. Nokre artar av bærfuglar har differensiert seg på ulike høgder, med svartbærfugl i låglandet, blåryggbærfugl høgare opp og viftebærfugl opp mot skoggrensa.
Vanlegvis opptrer Melanocharitidae-artar åleine eller i par. Dei kan vere lauseleg knytte til blandaflokkar for søk av føde saman med andre artar.[2] Føda for artane i familien er dominert av bær og små frukter. Dei kan òg plukke leddyr frå blad, meir sjeldan ved å «stille» i lufta. Dei er svært aktive i søk etter føda, tar sjeldan pause om dei ikkje et bær. Dei fleste artane beitar i nedre og midtre nivå i skogen, men observasjonar tyder på at arfakbærfugl kan gå opp i trekronene for å søkje føde. Hannar av svartbærfugl vil òg gå inn i trekrona, medan hofuglar vil halde seg lågare nede, noko som tyder på ei viss grad av kjønnssegregering i fôringsnisjar.[2]
Ein kjenner lite til forplantingsbiologien for dei fleste artane, og for einskilde artar finst ingen nedteikna informasjon. Registreringar av reir er gjort i både våte og tørre årstider.[2] Dei byggjer koppforma reir,[1] vanlegvis på ei forgreining ut frå trestammen. Byggjematerialar er bregnar og plantefiber bunde fint saman med edderkoppvev og pynta med lav.[1] Lite er kjent om arbeidsdeling mellom kjønna, sjølv om mønstret kjent frå svartbærfugl, der hofuglen byggjer reiret sjølv, medan begge kjønna matar ungane, kan vere typisk for familien.[2] Dei legg eitt eller to egg.
Bærfuglar og bogenebb blir ikkje rekna å vere truga av menneskeleg aktivitet. Ingen artar er oppførte som truga av IUCN, sjølv om ein art, arfakbærfugl, er oppført i kategori 'datamangel'.[4] Arfakbærfugl er berre kjent frå to offisielt innsamla prøver, men ikkje-stadfesta rapportar tyder på at dei ikkje er uvanlege i fjerne delar av Ny-Guinea.
Familien var ein gong plassert inne i blomsterfuglfamilien Dicaeidae, og bogenebba vart ein gong tenkt å vere honningetarar, som dei liknar. I dag samlar bærfuglar 10 artar i to slekter etter Clementslista, det er bærfuglar i Melanocharis og bogenebb i slektene Toxorhamphus og Oedistoma.
Melanocharitidae i rekkjefølgje etter Clementslista versjon 6.9 frå august 2014[5] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler.[6]
Slekt Melanocharis
Slekt Toxorhamphus
Slekt Oedistoma
Bærfuglfamilien, vitskapleg namn Melanocharitidae, er ein liten biologisk familie av små sporvefuglar avgrensa til skogshabitat i Ny-Guinea. «Bærfugl» er òg fellesnemninga for dei seks artane i slekta Melanocharis. Dei fire resterande artane av Melanocharitidae har fellesnemninga «bogenebb» og er medlemmer i slektene Toxorhamphus og Oedistoma.
I tillegg deler dei to artane i kongebærfuglfamilien Paramythiidae òg fellesnamnet «bærfugl».
Bærfugler (Melanocharitidae) er ei relativt lita gruppe spurvefugler som lever kun i skoger på Ny-Guinea. Det er bare to delgrupper, egentlige bærfugler og buenebber. De egentlige bærfuglene var tidligere klassifisert i gruppa blomsterplukkere, mens buenebbene var klassifisert sammen med honningeterne. Langnebbærfugl har tidligere blitt plassert i en egen delgruppe Rhamphocharis.[1]
Fuglene er middels store fugler som lever av frukt, insekter og andre virvelløse dyr.
Bærfugler (Melanocharitidae) er ei relativt lita gruppe spurvefugler som lever kun i skoger på Ny-Guinea. Det er bare to delgrupper, egentlige bærfugler og buenebber. De egentlige bærfuglene var tidligere klassifisert i gruppa blomsterplukkere, mens buenebbene var klassifisert sammen med honningeterne. Langnebbærfugl har tidligere blitt plassert i en egen delgruppe Rhamphocharis.
Fuglene er middels store fugler som lever av frukt, insekter og andre virvelløse dyr.
Multimedia w Wikimedia Commons Jagodziaki[2] (Melanocharitidae) – rodzina małych ptaków z rzędu wróblowych (passeriformes).
Rodzina obejmuje gatunki występujące endemiczne na Nowej Gwinei[3].
Rodzina o bliżej nieokreślonym pokrewieństwie w stosunku do innych taksonów[4]. Do rodziny zalicza się następujące rodzaje[2][5]:
Jagodziaki (Melanocharitidae) – rodzina małych ptaków z rzędu wróblowych (passeriformes).
Melanocharitidae é uma família de aves passeriformes pertencentes à subordem Passeri.
Bärpickare (Melanocharitidae) är en familj av ordningen tättingar.[1][2] Familjen består av tio arter i fyra släkten med utbredning enbart på Nya Guinea:[1]
Bärpickare (Melanocharitidae) är en familj av ordningen tättingar. Familjen består av tio arter i fyra släkten med utbredning enbart på Nya Guinea:
Melanocharis Rhamphocharis Oedistoma ToxorhamphusMelanocharitidae là một họ chim trong bộ Passeriformes.[1]
Họ này có thời được coi là thuộc về siêu họ Sẻ (Passeroidea), chẳng hạn như Sibley và Monroe (1993) liệt kê chúng trong Passeroidea, gần với hai họ chim sâu và hút mật. Hiện tại họ này bao gồm cả hai chi trước đây coi là thuộc họ Ăn mật (Meliphagidae) là Oedistoma và Toxorhamphus.
Họ này chứa 10 loài chim đặc hữu của New Guinea, phân bố trong 4 chi như sau:
Melanocharitidae
Melanocharitidae là một họ chim trong bộ Passeriformes.
Melanocharitidae (Sibley & Ahlquist, 1985)
Melanocharitidae (лат.) — семейство птиц отряда Воробьинообразных.
Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Melanocharitidae (лат.) — семейство птиц отряда Воробьинообразных.
パプアハナドリ科（パプアハナドリか、学名 Melanocharitidae）は、鳥類スズメ目の科である。
ニューギニアに生息する。
Sibleyらにより新設された科で、スズメ小目スズメ上科に分類された。しかしその後カラス上科に近縁とされ[1][2]、再定義された狭義のカラス小目に含められた[3]。しかしその後ふたたび、スズメ小目に近縁である（しかし含まれない）可能性も指摘されている[4]。
Sibleyらはこの科を2族に分けたが、Rhamphocharis はサンプリングされておらず系統位置は不確実である。
パプアハナドリ科 パプアハナドリ族IOCによると4属10種からなる[5]
멜라노카리스과(Melanocharitidae)는 참새목에 속하는 작은 조류 과의 하나로 뉴기니섬의 숲에 제한적으로 분포한다. 4개 또는 3개 속에 10종으로 이루어져 있다.
다음은 2019년 올리버로스(Oliveros) 등의 연구에 의한 참새하목의 계통 분류이다.[1]
참새하목
.jpg)
