Osladič přehlížený (Polypodium interjectum) je kapradina z čeledi osladičovité (Polypodiaceae). Český název osladič pochází z chuti oddenků, které jsou nasládlé.
Osladič přehlížený může dosahovat výšky 10 až 50 cm. Tato kapradina má rozvětvený, až 30 cm dlouhý plazivý oddenek.
Detail výtrusných kupek na rubu listu osladiče přehlíženého
Osladič přehlížený se v Česku vyskytuje vzácně na světlých skalních stanovištích, vápencových horninách, buližnících, vyvřelinách a výjimečně na kvádrových pískovcích. Celkový areál rozšíření zahrnuje západní a střední Evropu a západní Středozemí, ojedinělé výskyty jsou i v Rusku, Turecku a Íránu.[1]
Obrázky, zvuky či videa k tématu osladič přehlížený ve Wikimedia Commons
Osladič přehlížený (Polypodium interjectum) je kapradina z čeledi osladičovité (Polypodiaceae). Český název osladič pochází z chuti oddenků, které jsou nasládlé.
Der Mittlere Tüpfelfarn (Polypodium interjectum) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Tüpfelfarne (Polypodium) in der Familie der Tüpfelfarngewächse (Polypodiaceae).
Der Mittlere Tüpfelfarn wächst als ausdauernde krautige Pflanze und erreicht Wuchshöhen von 20 bis 40 Zentimetern. Auf dem Rhizom sind bei einer Länge von 6 bis 7 Millimeter oval-lanzettliche Spreuschuppen.
Die Fiedern sind spitz ausgezogen, die Bucht zwischen den Fiederblättchen hat meistens keine Knorpelverbindung mit der Mittelrippe. Die Seitennerven der untersten Fiederlappen sind meistens drei- bis viermal gegabelt.
Die Sori sind häufig oval. Die Sporangien besitzen sechs bis zehn dickwandige Anuluszellen und zwei bis fünf unverdickte Basalzellen.
Polypodium interjectum ist hexaploid, sie ist allopolyploid aus dem tetraploiden Polypodium vulgare und dem diploiden Polypodium cambricum entstanden. Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 222.[1]
Die genaue Verbreitung ist ungenügend bekannt. Es gibt Fundortangaben für Madeira, Portugal, Spanien, die Balearen, Frankreich, Korsika, Sardinien, Sizilien, Italien, Deutschland, Großbritannien, Irland, Belgien, Luxemburg, die Niederlande, Dänemark, Norwegen, Schweden, die Schweiz, Österreich, Ungarn, Tschechien, die Slowakei, Slowenien, Rumänien, die Ukraine und Russland.[2] Auch in der Türkei und im Iran kommt er vor.[3] Der Mittlere Tüpfelfarn kommt in ganz Mitteleuropa vor, ist dort aber eher selten.
Der Mittlere Tüpfelfarn wächst auf schattigen Felsen, vorwiegend auf Kalkstein und Dolomit.
Die ökologischen Zeigerwerte nach Landolt et al. 2010 sind in der Schweiz: Feuchtezahl F = 2+ (frisch), Lichtzahl L = 3 (halbschattig), Reaktionszahl R = 3 (schwach sauer bis neutral), Temperaturzahl T = 4+ (warm-kollin), Nährstoffzahl N = 2 (nährstoffarm), Kontinentalitätszahl K = 2 (subozeanisch).[4]
Die Erstbeschreibung von Polypodium interjectum erfolgte 1961 durch Mary Grant Shivas in Journal of the Linnean Society, Botany, Volume 58, S. 29.[3] Das [[Epithetum#Biologie|]]Artepithetum interjectum bedeutet „dazwischen stehend“. Ein Synonym für Polypodium interjectum Shivas ist Polypodium vulgare subsp. prionodes (Asch.) Rothm.
Der Mittlere Tüpfelfarn (Polypodium interjectum) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Tüpfelfarne (Polypodium) in der Familie der Tüpfelfarngewächse (Polypodiaceae).
Polypode intermédiaire
Le Polypode intermédiaire (Polypodium interjectum) est une fougère de la famille des Polypodiaceae.
Ce polypode se distingue de son cousin le Polypodium vulgare par ses pennes plus larges et relativement pointues, ainsi que ses sores plus ou moins elliptiques.
Espèce cosmopolite , elle est notamment présente en Europe de l'Ouest[1].
L'identification certaine nécessite l'observation avec une forte loupe des paraphyses entre les sporanges (elles n'existent que chez Polypodium cambricum) et des spores (plus petits chez Polypodium vulgare)[2].
P. interjectum est une espèce allohexaploïde qui s'est formée par l'association des génomes de P. cambricum diploïde et P. vulgare allotétraploïde (formé à partir de deux espèces américaines). Les difficultés de détermination et la fréquence des hybrides expliquent que ces plantes sont parfois traitées comme trois sous-espèces de P. vulgare[3].
Polypode intermédiaire
Le Polypode intermédiaire (Polypodium interjectum) est une fougère de la famille des Polypodiaceae.
De brede eikvaren (Polypodium interjectum) is een vrij zeldzame varen uit de eikvarenfamilie (Polypodiaceae). De soort lijkt zowel in uiterlijk als in habitat sterk op de veel algemenere gewone eikvaren (Polypodium vulgare), maar beperkt zijn verspreiding vooral tot rivierkleigebieden.
De botanische naam Polypodium is afgeleid van het Oudgriekse πολύς, polus (veel) en πόδιον, podion (voet),[bron?] naar de vorm van de wortelstok. De soortaanduiding interjectum komt van het Latijnse intericio (tussen, middenin)[bron?] en moet hier begrepen worden als 'gemiddeld in vorm'.
De brede eikvaren is een middelgrote overblijvende, hemikryptofiete varen met korte, dikke, vertakte, kruipende rizomen bezet met spiesvormige schubben, en in losse bundels geplaatste, tot 70 cm lange en 8 cm brede eenvormige bladen. De bladsteel is meestal korter dan de bladschijf, scharnierend aan de basis, geel tot lichtgroen, met roodbruine schubben en aan de basis drie vaatbundels die naar de top tot één V-vormige bundel samensmelten. De bladen zijn winterhard, de jonge bladen verschijnen in de zomer.
De bladen zijn ovaal van vorm, afgeknot aan de basis, lichtgroen gekleurd, onbehaard, soms lederachtig aanvoelend, en diep gelobd, niet volledig gedeeld. De 18 tot 22 paar blaadjes van tweede orde staan verspreid langs de bladsteel, de langste in het midden, de bladranden ondiep getand, de zijnerven twee of drie maal gevorkt. De onderste deelblaadjes staan naar voren gericht en in een horizontale stand gedraaid. De bovenste blaadjes zijn puntig.
De sporenhoopjes zijn in het begin eirond, later rond en liggen tussen de middennerf en de bladrand op de bovenste helft van de blaadjes aan de onderzijde. Er is geen dekvliesje. De sporen zijn rijp in de zomer.
Het sporangium (sporendoosje) heeft een annulus (een verticale lijn van bijzondere, verdikte cellen van de sporangiumsteel tot de top, die een rol speelt bij het openen van het sporendoosje) met onderaan twee of drie onverdikte cellen en daarboven 7 tot 12 verdikte cellen.
De brede eikvaren komt net als de gewone eikvaren voor op droge, voedselarme, vooral kalkhoudende grond, op zonnige tot halfbeschaduwde plaatsen, zoals in houtwallen, lichte loofbossen, op duinhellingen, oude muren en kaden, in knotwilgen en op boomstronken. In tegenstelling tot de gewone verkiest hij voornamelijk rivierkleigronden.
De brede eikvaren is een soort met een wijde verspreiding over Europa, van Ierland, Groot-Brittannië en Scandinavië tot het Middellands Zeegebied. Over het algemeen heeft hij een zuidelijker verspreidingsgebied dan de gewone eikvaren.
Hij is in België zeldzaam in Vlaanderen (vooral in de kuststreek) en in de Ardennen. In Nederland is de soort vrij algemeen in de Hollandse en Zeeuwse duinen van het Renodunaal District en vrij zeldzaam in het rivierengebied en in Zuid-Limburg.
De brede eikvaren heeft in Europa twee nauwe verwanten, de gewone eikvaren (Polypodium vulgare), en de zuidelijke eikvaren (Polypodium cambricum). Uit DNA-onderzoek is gebleken dat de brede eikvaren een oude hybride van deze twee soorten is, met intermediare kenmerken in zowel vorm als habitat. Dat maakt het onderscheid tussen de drie soorten, vooral waar ze samen voorkomen, zeer moeilijk.
Een extra moeilijkheid is het voorkomen van een nieuwere hybride tussen de brede en de gewone eikvaren, de bastaardeikvaren (Polypodium ×mantoniae).
De meeste verschillen tussen brede en gewone eikvaren zijn slechts relatief: de bladen van de eerste zijn meestal groter en breder, de bladslipjes puntiger, de langste bladslipjes in het midden. De sporenhoopjes zijn meer elliptisch van vorm.
Het enige zekere determinatiekenmerk is de vorm van het sporendoosje en het aantal cellen in de annulus, maar dit is enkel door microscopisch onderzoek vast te stellen.
De brede eikvaren wordt in Vlaanderen en Nederland niet vermeld op de rode lijsten.
Bronnen, noten en/of referentiesDe brede eikvaren (Polypodium interjectum) is een vrij zeldzame varen uit de eikvarenfamilie (Polypodiaceae). De soort lijkt zowel in uiterlijk als in habitat sterk op de veel algemenere gewone eikvaren (Polypodium vulgare), maar beperkt zijn verspreiding vooral tot rivierkleigebieden.
Myk sisselrot (Polypodium interjectum) er en art av bregner innenfor sisselrotslekten i sisselrotfamilien (Polypodiaceae).
Myk sisselrot er 15-50 cm høy, og identifiseres ved at den i likhet med sisselrot er enkelt fliket – den har bare en gangs dobbelt «kamformet» fliking av bladplaten, og flikene er helt helrandete og spisse. Fargen er lysegrønn eller mellomgrønn, og bladene kan være litt læraktige og ha fine tenner. Om sommeren dannes det nye blad, men bregnen er likevel vintergrønn.
Den krypende jordstengelen har eggeformede skjell, men stilken over bakken er helt snau uten skjell eller hår.
Stilken er om lag så lang som den smalt trekantede bladplaten, og hårløs. Sporehushopene (sori) er ovale og ligger i to rekker på langs midt under hver flik. De er brune og mangler slør (indusium).
Myk sisselrot trives på frisk og næringsrik jord, gjerne blant stein, steingjerder, i veikanter og blant gamle lauvtrær, gjerne eiketrær.
I Norge er den lett å forveksle med sisselrot – og å skjelne denne arten sikkert fra sisselrot krever i praksis bruk av mikroskop. Viktige forskjeller er likevel at myk sisselrot har spissere fliker, bredere og mer eggformete bladplater (de lengste finnene midt på bladet), mer ovale sporehushoper, og at nye blad dannes sommerstid og ikke om våren og er noe mykere/slakkere enn hos vanlig sisselrot. [1]
Myk sisselrot kan danne hybrid med sisselrot (P. vulgare). Den finnes enkelte steder i ytre strøk av Rogaland.
Svært nærstående art:
Myk sisselrot (Polypodium interjectum) er en art av bregner innenfor sisselrotslekten i sisselrotfamilien (Polypodiaceae).
Myk sisselrot er 15-50 cm høy, og identifiseres ved at den i likhet med sisselrot er enkelt fliket – den har bare en gangs dobbelt «kamformet» fliking av bladplaten, og flikene er helt helrandete og spisse. Fargen er lysegrønn eller mellomgrønn, og bladene kan være litt læraktige og ha fine tenner. Om sommeren dannes det nye blad, men bregnen er likevel vintergrønn.
Den krypende jordstengelen har eggeformede skjell, men stilken over bakken er helt snau uten skjell eller hår.
Stilken er om lag så lang som den smalt trekantede bladplaten, og hårløs. Sporehushopene (sori) er ovale og ligger i to rekker på langs midt under hver flik. De er brune og mangler slør (indusium).
Myk sisselrot trives på frisk og næringsrik jord, gjerne blant stein, steingjerder, i veikanter og blant gamle lauvtrær, gjerne eiketrær.
I Norge er den lett å forveksle med sisselrot – og å skjelne denne arten sikkert fra sisselrot krever i praksis bruk av mikroskop. Viktige forskjeller er likevel at myk sisselrot har spissere fliker, bredere og mer eggformete bladplater (de lengste finnene midt på bladet), mer ovale sporehushoper, og at nye blad dannes sommerstid og ikke om våren og er noe mykere/slakkere enn hos vanlig sisselrot.
Myk sisselrot kan danne hybrid med sisselrot (P. vulgare). Den finnes enkelte steder i ytre strøk av Rogaland.
Multimedia w Wikimedia Commons Paprotka przejściowa (Polypodium interjectum Shivas) – gatunek byliny z rodziny paprotkowatych. Występuje w Europie i na Maderze[2]. W Polsce rośnie tylko na Pogórzu Kaczawskim[3].
Bylina, hemikryptofit. Zarodnikuje od września do października. Rośnie na zacienionych zboczach. Liczba chromosomów 2n = 222[4].
Umieszczona na polskiej czerwonej liście w kategorii EN (zagrożony)[6].
Paprotka przejściowa (Polypodium interjectum Shivas) – gatunek byliny z rodziny paprotkowatych. Występuje w Europie i na Maderze. W Polsce rośnie tylko na Pogórzu Kaczawskim.
Polypodium interjectum là một loài thực vật có mạch trong họ Polypodiaceae. Loài này được Shivas miêu tả khoa học đầu tiên.[1]
Polypodium interjectum là một loài thực vật có mạch trong họ Polypodiaceae. Loài này được Shivas miêu tả khoa học đầu tiên.
