Thlaspi arvense (carraspique, zurrón bolivianu) ye una especie botánica de llanta con flor, fedienta, de Eurasia, con silicues chates; naturalizada en Norteamérica, onde ye una maleza acuática y terrestre. Ta emparentada coles especies de Lepidium.
Ye una planta añal qu'algama un tamañu d'hasta 70 cm d'altor, ramificada enriba, glabra raramente bien pocu peluda. Fueyes basales oblanceolaes, de 2-8 cm de llargu, 1-2 cm peciolaes, dentaes; fueyes cimeres llanceoláu-oblongues, de 2-6 cm de llargu, 0,5-2 cm d'anchu, sésiles, auriculaes na base, amplexicaules, dentaes a subenteros. Recímanos de 30-70-flores, hasta 25 cm de llongura nel frutu. Flores de 3-5 mm de diámetru, blanques; pedicelos de 10-15 mm de llongura nel frutu, glabra, estendiendo. Sépalos los c. 2 mm de llargu, 1,3 mm d'anchu. Pétalos de 3-4.5 mm de llargu, 1.5-2 mm d'anchu. Estambres c. 1.5:2 mm de llargu, anteres c. 0,5 mm. Silicua ± orbicular. 1-2 cm de diámetru, fondamente dentaos nel ápiz col estigma subsésil, glabros; nala. Prominente, reticulately veteada; septum 1,5 mm d'anchu, 4-6 granes en cada lóculo, 1.5-2 mm de llargu, elipsoide, de color marrón escuru.[1]
Tien gustu daqué amargosu; usualmente se parboliza (cocción parcial) pa quitar l'amargor. Ye bien usada n'ensalaes, y en sándwichs.
Les sos granes dan enforma aceite, par faer biodiésel (36-40 % d'aceite por pesu), y un yerbicida de base natural.
Thlaspi arvense foi descritu por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 646. 1753.[1]
Thlaspi: nome xenéricu que remanez del griegu thláspis; llatinizáu thlaspi = en Dioscórides y Plinio, nome de dos plantes; según paez, de la familia de les crucíferas; una d'elles quiciabes la bolsa de pastor o pan y quesiIlo –Capsella bursa-pastoris (L.) Medik.; Thlaspi bursa-pastoris L.–. Diz Dioscórides, según la traducción de Llaguna, que tien “una semienta pequeña... y de figura d'un platu, que paez ser machucada, d'onde-y vieno'l nome” (gr. thláō = romper, machucar)[2]
arvense: epítetu llatín que significa "de cultivu nos campos".[3]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Thlaspi arvense (carraspique, zurrón bolivianu) ye una especie botánica de llanta con flor, fedienta, de Eurasia, con silicues chates; naturalizada en Norteamérica, onde ye una maleza acuática y terrestre. Ta emparentada coles especies de Lepidium.
Traspic (Thlaspi arvense) és una planta silvestre comestible de la família Brassicàcia.
És una planta anual de flors blanques i fruits en síliqua arrodonida
És similar al creixen però més basta, ja que fa una olor fètida i per això normalment es consumeix bullida per treure'n el gust amargant.
El Calendari republicà francès li va dedicar amb el nom de Thlaspi un dia de l'hivern.
Planhigyn blodeuol bychan yw Codywasg y maes sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Brassicaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Thlaspi arvense a'r enw Saesneg yw Field penny-cress.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Codywasg, Codywasg y Maes.
Mae'r dail ar ffurf 'roset' a chaiff y planhigyn ei flodeuo gan wenyn.
Planhigyn blodeuol bychan yw Codywasg y maes sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Brassicaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Thlaspi arvense a'r enw Saesneg yw Field penny-cress. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Codywasg, Codywasg y Maes.
Mae'r dail ar ffurf 'roset' a chaiff y planhigyn ei flodeuo gan wenyn.
Penízek rolní (Thlaspi arvense) je bylina z čeledi brukvovité (Brassicaceae). Patří k rozšířeným plevelům. Od ostatních brukvovitých penízek rozeznáme díky typickým plodům.
Holubí vole, kokošky, luptík, penízky, penížek, penížka, raž, štěničník, tašky, taštička, zmadina,[1] pleskačky.
Jednoletá (někdy dvouletá) bylina, dorůstající 10 až 40 cm (někdy až 60 cm). Listy přízemní, úzce obvejčité nebo podlouhlé, celokrajné nebo oddáleně vykrajovaně zubaté, řapíkaté, netvoří listovou růžici, lodyžní listy podlouhle kopinaté až podlouhlé, přisedlé, úzkými špičatými oušky objímavé.[3]
Rozmnožuje se semeny. Kvete od časného jara do pozdního podzimu. Květy typické pro brukvovité, oboupohlavné, dvouobalné, čtyřčetné, bílé. Tvoří bohaté hroznovité květenství. Kališní lístky žlutozelené. Bílé korunní lístky 2x delší než kališní lístky. Plody jsou široce eliptické až téměř okrouhlé, ploché, lemované, lžícovitě neprohnuté šešulky, obsahující 10 semen.[3] Kořen je tenký vřetenovitý.
Semena jsou v obrysu oválná, zploštělá, 1,5 – 2 mm dlouhá, na jednom konci hubičkovitá, hnědočerná až fialově černá, s kovovým leskem. Na povrchu mají 5 – 7 vroubkovaných rýh, probíhajících paralelně s obrysem.[4] Na jedné rostlině dozrává 500 – 2 000 semen. Čerstvě dozrálá semena klíčí nepravidelně v závislosti na podmínkách při dozrávání a klíčení. Semena vzcházejí z povrchu půdy a z hloubky nejvýše 5 cm v průběhu celého roku (s maximem v březnu až květnu a říjnu až listopadu). Hlavním zdrojem šíření je vysemeňování na stanovišti. Může se šířit i hnojem nebo kompostem.
Penízek rolní je nepřímo pro kulturní plodiny nebezpečný i tím, že hostí četné škůdce a je přenašečem chorob kulturních rostlin. Znehodnocuje jako příměs zelenou píci, tím, že rostliny po rozemnutí vydávají česnekový zápach (v Kanadě má lidový název „stinkweed“ – páchnoucí plevel) a zvířata píci s obsahem penízku odmítají přijímat.[3]
Pochází pravděpodobně ze Střední Asie, rozšířený po celém světě. Evropa s výjimkou arktického pásu a nejjižnějších oblastí ve Středozemí [5]. V asijské části Ruska mezi 50 – 60° s. š., na východ do Japonska a Číny, Pamír, jižní podhůří Himálaje. Zdomácnělý v Severní Americe. U nás se vyskytuje hojně v celém území od nížin až po podhůří na živných půdách, častý na ruderálních stanovištích. Nesnáší zastínění.
Semeno (suché, množství v gramech na 100 g semene): Bílkoviny 25g, tuky 45g. Uvedené údaje o množství tuku byly v rozmezí od 28,2 do 62,2 gramů. List (suchý, množství v gramech na 100 g semene): Bílkoviny 54,2 g, uhlohydráty 33,1 g, vitamín C 1 900 g[6], Hořčík, olej, olej hořčičný, vitamín E[7], glucosinoláty.[8]
Jako koření. Slupka semen má nahořklou chuť, pokud je semeno zbaveno slupky, nemá hořkou chuť. Mladé listy sbíráme před rozkvětem, nebo začátkem květu, dokud je rostlina ještě krásně jasně zelená. Můžete je použít jako součást jarních salátů a na špenát.[9]
Semena penízku rolního (Thlaspi arvense) mohou být použita pro výrobu paliv (biodiesel). Obsahuje 36 až 40 % oleje.
Rostliny se někdy používají jako zelené krmení pro papoušky.
Účinky antibakteriální, efektivní proti streptokokovým infekcím, antipyretické účinky( proti horečce), protizánětlivé, potopudné, močopudné, infekci ledvin, chorobám jater, hepatidě, hnisavým zánětům kůže, jako krevní tonikum, proti očním chorobám, jako protijed, protilék, protilátka, stimulant, tonikum, proti vředům, nežitům, furunklům, k vykašlávání, proti artritidě, bronchitidě, dermatitidě, jako diuretikum, prostředek usnadňující vykašlávání.[7] Proti zánětům, na ženské nemoci a proti menstruačním potížím. [10]]
Lze použít při aromaterapii.[11]
Zavlečen do Severní Ameriky a Austrálie. Není významným invazivním plevelem.
Uváděn jako toxický pro savce. Obsahuje glukosinoláty (glykosidy). Může vyvolávat koliku a potraty. Jedovatost je závislá na množství pozřeného sena.[8]
Obrázky, zvuky či videa k tématu penízek rolní ve Wikimedia Commons
Galerie penízek rolní ve Wikimedia CommonsPenízek rolní (Thlaspi arvense) je bylina z čeledi brukvovité (Brassicaceae). Patří k rozšířeným plevelům. Od ostatních brukvovitých penízek rozeznáme díky typickým plodům.
Das Acker-Hellerkraut (Thlaspi arvense), auch als Acker-Täschelkraut, Acker-Pfennigkraut oder Ackertäschel bezeichnet, ist ein in Mitteleuropa verbreiteter und häufig vorkommender Angehöriger der Kreuzblütengewächse (Brassicaceae).
Die meist einjährige krautige Pflanze erreicht eine Wuchshöhe von etwa 10 bis 40 cm. Die ganze Pflanze ist kahl, gelbgrün und riecht beim Zerreiben deutlich nach Knoblauch. Der Stängel wächst aufrecht, ist meist verzweigt und kantig. Alle Blätter mit Ausnahme der untersten sind sitzend und pfeilförmig stängelumfassend. Sie sind länglich bis schmal verkehrt-eiförmig, ganzrandig oder gezähnt. Die Traube ist reichblütig. Die Kelchblätter sind elliptisch geformt und etwa 2 bis 2,5 mm lang. Die Kronblätter sind weiß, länglich keilförmig, abgerundet bis schwach ausgerandet und etwa 3 bis 5 mm lang. Die Schötchen sitzen auf etwa 7 bis 15 mm langen und fast waagerecht abstehenden Stielen. Sie sind fast kreisrund, 12 bis 18 mm lang und ringsum breit geflügelt. Sie sind stark abgeflacht und besitzen an der Spitze einen tiefen, sehr schmalen Einschnitt. Der Griffel hat eine Länge von nur 0,3 bis 0,5 mm. Pro Samenfach enthält das Schötchen 4 bis 7 dunkelbraune, bogig geriefte, ellipsoidische Samen.
Das Acker-Hellerkraut blüht vorwiegend von April bis Juni, gelegentlich auch bis September.
Die Art hat die Chromosomenzahl 2n = 14.[1]
Das Acker-Hellerkraut ist eine einjährige, sommer- oder winterannuelle Pflanze, die bis 50 cm tief wurzelt[1] und vielleicht deshalb relativ unempfindlich gegen Herbizide ist. Beim Zerreiben entweicht den Blättern ein leichter Geruch nach Lauch.
Die Blüten sind homogame bis vorweibliche „Nektar führende Scheibenblumen“. Der Insektenbesuch ist spärlich. Meist erfolgt spontane Selbstbestäubung. Typisch ist, dass an den langen Trauben oben neue Blüten angelegt werden, während unten die ersten Früchte bereits reif sind. Blütezeit ist vorwiegend von April bis Juni, gelegentlich auch bis September.
Die breit gesäumten rundlichen Schötchen dienen als Windfang. Die Ausbreitung der Diasporen geschieht erfolgt als Wind- und Tierstreuer sowie als Regenballist. Menschenausbreitung vollzieht sich bei der Trittausbreitung des Samen mit Ackererde und durch ihre Verschleppung mit Erntegeräten. Die Samen sind reich an fettem Öl und bis über 30 Jahre keimfähig. Fruchtreife ist von Mai bis November.
Das Acker-Hellerkraut wächst in Ackerunkrautgesellschaften, aber auch in Ruderalfluren und auf Schuttplätzen. Es bevorzugt nährstoffreiche, humose, insbesondere lehmige Böden. Es ist in Mitteleuropa eine Charakterart des Fumario-Euphorbion-Verbands, kommt wenn auch seltener in Gesellschaften des Verbands Sisymbrion oder der Klasse Secalietea vor.[1]
Thlaspi arvense ist praktisch in ganz Europa und von Westasien bis Ostasien und auf dem indischen Subkontinent verbreitet.[2] Als Neophyt kommt es auch in Nordamerika, Südamerika, Afrika, Australien und Neuseeland vor.[2] In Deutschland, Österreich und der Schweiz ist die Art verbreitet und häufig. In den Allgäuer Alpen steigt sie im Kleinwalsertal nahe der Bergstation der Kanzelwandbahn bis zu 1940 m Meereshöhe auf.[3]
Der Name „Hellerkraut“ bzw. „Pfennigkraut“ leitet sich von den rundlichen Schötchen ab, die an kleine Münzen erinnern.
Acker-Hellerkraut ist gekocht oder roh essbar. Es hat einen bitteren Geschmack, der durch Dünsten abgeschwächt werden kann. Bei übermäßiger Verfütterung an Legehühner entstehen Graseier.[4]
Das Acker-Hellerkraut (Thlaspi arvense), auch als Acker-Täschelkraut, Acker-Pfennigkraut oder Ackertäschel bezeichnet, ist ein in Mitteleuropa verbreiteter und häufig vorkommender Angehöriger der Kreuzblütengewächse (Brassicaceae).
Tas straipsnis īr aple augala, katros lietoviu b. k. šaukiams čiožotė. Aple kėtas tap žemaitėškā šaukiamas žuolės veiziekėt žvagėnis.
Žvagē, kėtap žvagėnē, žvagėnis, žvagėlė, žvagėlis (luotīnėškā: Thlaspi arvense) ī tuokė laukū žuolie, katra muokslėškā prigol prī krīžmažėidiu augalū (Brassicaceae) šeimuos.
Tas vėinmetis žuolėškos augals ī. Žvagē ožaug lėg 21–80 cm aukštoma. Ė anūm lapā, ė stombris būn gelsvā žalės (juorėškas) barvas. Žīdia smolkēs baltās aba geltuonās žėidās nū gegožė lėg rogpjūtė. Vėins žvagis sobrondėn ~70 tūkstontiu sieklu. Kap anūm sieklas nūdžiūst, tap jėm žvagietė.
Žvagē gausē aug daržūs, ganīklūs, laukūs, tīrūs, anėm tink muolė dėrvas. Ta ī ikīrė piktžuolė. Daug žvagiu prijiėdė̄ gīvuolē gal` apsitrūčītė. Jēb žvagē pakliūn i rogius, tap douna palėik mielena.
Thlaspi arvense, known by the common name field pennycress,[1] is a flowering plant in the cabbage family Brassicaceae. It is native to Eurasia, and is a common weed throughout much of North America and its home.
Thlaspi arvense is a foetid, hairless annual plant, growing up to 60 cm (24 in) tall,[2] with upright branches. The stem leaves are arrow-shaped, narrow and toothed. It blooms between May and July, with racemes or spikes of small white flowers that have 4 sepals and 4 longer petals.[3] Later it has round, flat, winged pods with a deep apical notch,[2]: 141 measuring 1 cm (0.39 in) across. They contain small brown-black seeds.[3]
The common name 'pennycress' is derived from the shape of the seeds looking like an old English penny.[3] Other English common names are: stinkweed, bastard cress, fanweed, field pennycress, frenchweed and mithridate mustard. Pennycress is an annual, overwintering herb with an unpleasant odor when its leaves are squeezed. It grows up to 40 to 80 cm depending on environmental conditions. White, lavender or pink flowers with four petals develop between five and eight seeds per plant. Numbers of chromosomes is 2x.[4] Pennycress, has flat and circular notched pods. Its seeds have a high oil content and the species has gained interest as a potential feedstock for biofuel production.
Pennycress is planted and germinates in the fall and overwinters as a small rosette.[5] The central stem and upper side stems terminate in erect racemes of small white flowers. Flowers are self-pollinated and produce a penny sized, heart-shaped, flat seed pod with up to 14 seeds. Each dark brown seed is oval-shaped and slightly larger than a camelina seed (Camelina sativa).[6] Pennycress grows as a winter annual across much of the Midwestern US and the world.[5]
The field pennycress is native to the temperate regions of Eurasia, in many of which it is an archaeophyte (an ancient introduction). It has been naturalised to North America, and so can be regarded as having a circumpolar distribution.[7]
It is found throughout Europe (it is missing from Iceland, the Faroese and Svalbard, relatively rarer in the Arctic and the Mediterranean mainlands, and absent from Portugal and the Mediterranean islands).[8][9] Its area then extends through the Greater Caucasus, the Armenian Highlands, northwestern Iran, Kazakhstan, southern Siberia and up to the Pacific coast of Khabarovsk and Primorsky Krai, the Altai, Tian Shan and Pamir mountains, Korea and the Japanese Archipelago,[10] all but the southeasternmost provinces of China,[11] the mountains in the north of South Asia[10] (in parts of Nepal at 2000–4600 m,[12] in Indian Jammu and Kashmir and Ladakh, in Pakistan's Chitral, Hazara, Kurram Valley, and as far south as Rawalpindi District),[13] and Ethiopia.[10]
It has also been introduced to Australia and the Americas.[11] In the northern parts of the United States, its habitats include cropland, fallow fields, areas along roadsides and railroads, gardens plots, weedy meadows, and waste areas. This plant prefers disturbed areas, and its capacity to invade higher quality natural habitats is low.[6]
Pennycress grows well in many different climates. It can produce seeds in the northern hemisphere during the winter season. In the US and the Mediterranean it is sown commonly in October and can be harvested in May/June. To reach its yield potential a precipitation of about 300mm is needed.[14] Pennycress has a rather low water use efficiency needing 405 litres of water to produce 0.45kg of seeds.[15] Limited water availability depresses the yield. In general, pennycress is not well adapted for arid environments where natural precipitation is the only source of moisture.[16]
Field pennycress is a weed of cultivated land and wasteland.[9] A study in Germany indicates that a pennycress-corn double-cropping system improves spider diversity to a larger degree than mustard-corn, green fallow-corn and bare fallow-corn double cropping systems.[17] The addition of pennycress to a corn rotation also increased and stabilized ground beetle diversity more effectively than a mustard (Sinapis alba)–corn rotation, a green fallow–corn rotation, or a bare fallow–corn rotation. This was mainly due to the evenness of plant cover throughout the growing season. Therefore, Bioenergy from double-cropped pennycress may support ground beetle diversity.[17]
Pennycress can be utilized as part of a comprehensive integrated weed management strategy.[18] Fall establishment can provide early spring ground cover and suppress aggressive spring germinating weeds such as common lambsquarters (Chenopodium album), giant ragweed (Ambrosia trifida), and tall waterhemp (Amaranthus tuberculatus).[18] Johnson et al. (2015) speculated that weed suppression may have been caused by allelopathic compounds rather than ground cover when pennycress seeding rates and companion crops were taken into account.[18]
Current studies suggest a seeding rate of 1500 seeds per meter square for Europe while 672 seeds per meter square is suggested for the US. This variability is due to different climates.[4] The recommended seeding depth is around 1 cm. For good germination rates pennycress needs about 25-40mm of water and favours cold and wet conditions.[15]
In order to increase yields several studies evaluated the effect of fertilization on pennycress. Generally cover crops like pennycress are used to take up the available nutrients to prevent them from leaching. Nitrate and sulphur fertilization had positive effects on the seed yield of pennycress, but also no fertilized treatments showed sufficient yields.[15]
Pennycress can be harvested with common machinery used for grain/corn and soy bean production. This makes it favorable for integration in many crop rotations. As pennycress is grown over the winter period the combines for harvesting are available in spring time as the harvest of all other crops happens at a different time of the year. The seed yield ranges for pennycress grown as a production crop currently range from 1000 kg/ha to 1500 kg/ha [19]
In the mid east of the US a common crop rotation is Soybean and Maize. After harvest the fields are kept as fallows. Pennycress appears to be especially well suited for oil production when cultivated before soybean. As a cover crop grown over the winter period with harvest taking place in spring, it can effectively reduce soil erosion, prevent nutrient leaching, improve soil structure and increase biodiversity.[17][14] The required machinery for cultivation is already available in the region, as it is the same used for maize and soybean production.[4]
The first attempts to grow pennycress as an oil crop took place in 1994. However, since 2002 it is more and more considered as a potential oil crop rather than a “noxious weed”.[4] High erucic acid content (>300g per kg of its total seed oil DM) makes the oil from landraces unsuitable for food purposes. Pennycress landraces also contain Glucosinolates, which make the usage as food undesirable.[4] Recently pennycress oil has attracted great interest as raw material for jet fuel and Biodiesel production.[20] Oils with high erucic acid are especially suitable for jet fuel production.[21] Oil characteristics are highly influenced by specific environmental conditions such as precipitation.[4]
Due to the high erucic acid content the seeds are unsuitable for human consumption. Instead, the biomass can be used as feed for livestock. Its fast growth under cold conditions favors the usage as fodder as a second crop.[4] Its low biomass production makes it undesirable to concentrate on pennycress cultivation for fodder production.
The field pennycress has a bitter taste; it is usually parboiled to remove the bitter taste. This is mostly used in salads, sometimes in sandwich spreads. It is said to have a distinctive flavour.[22]
Pennycress is being developed as an oilseed crop for production of renewable fuels.[23][24] The species can be planted in the fall, will germinate and form a vegetative mass which can overwinter. In the spring, the oil-rich seed can be harvested and used as a biodiesel feedstock.
Pennycress is related to the model plant species Arabidopsis thaliana. Researchers have begun studying the genetics of pennycress in order to improve its potential use as a biofuel crop. For example, the transcriptome of pennycress has been sequenced.[25]
Material was copied from this source, which is available under a Creative Commons Attribution 4.0 International License. Thlaspi arvense, known by the common name field pennycress, is a flowering plant in the cabbage family Brassicaceae. It is native to Eurasia, and is a common weed throughout much of North America and its home.
Thlaspi arvense (carraspique, zurrón boliviano) es una especie botánica de planta con flor, fétida, de Eurasia, con silicuas chatas; naturalizada en Norteamérica, donde es una maleza acuática y terrestre. Está emparentada con las especies de Lepidium.
Es una planta anual que alcanza un tamaño de hasta 70 cm de altura, ramificada arriba, glabra raramente muy poco peluda. Hojas basales oblanceoladas, de 2-8 cm de largo, 1-2 cm pecioladas, dentadas; hojas superiores lanceolado-oblongas, de 2-6 cm de largo, 0,5-2 cm de ancho, sésiles, auriculadas en la base, amplexicaules, dentadas a subenteros. Racimos de 30-70-flores, hasta 25 cm de largo en el fruto. Flores de 3-5 mm de diámetro, blancas; pedicelos de 10-15 mm de largo en el fruto, glabra, extendiendo. Sépalos c. 2 mm de largo, 1,3 mm de ancho. Pétalos de 3-4.5 mm de largo, 1.5-2 mm de ancho. Estambres c. 1.5:2 mm de largo, anteras c. 0,5 mm. Silicua ± orbicular. 1-2 cm de diámetro, profundamente dentados en el ápice con el estigma subsésil, glabros; ala. Prominente, reticulately veteada; septum 1,5 mm de ancho, 4-6 semillas en cada lóculo, 1.5-2 mm de largo, elipsoide, de color marrón oscuro.[1]
Tiene gusto algo amargo; usualmente se parboliza (cocción parcial) para quitar el amargor. Es muy usada en ensaladas, y en sándwichs.
Sus semillas dan mucho aceite, par hacer biodiésel (36-40 % de aceite por peso), y un herbicida de base natural.
Thlaspi arvense fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 646. 1753.[1]
Thlaspi: nombre genérico que deriva del griego thláspis; latinizado thlaspi = en Dioscórides y Plinio, nombre de dos plantas; según parece, de la familia de las crucíferas; una de ellas quizá la bolsa de pastor o pan y quesiIlo –Capsella bursa-pastoris (L.) Medik.; Thlaspi bursa-pastoris L.–. Dice Dioscórides, según la traducción de Laguna, que tiene “una simiente pequeña... y de figura de un plato, que parece ser machucada, de donde le vino el nombre” (gr. thláō = romper, machucar)[2]
arvense: epíteto latino que significa "de cultivo en los campos".[3]
Thlaspi arvense (carraspique, zurrón boliviano) es una especie botánica de planta con flor, fétida, de Eurasia, con silicuas chatas; naturalizada en Norteamérica, donde es una maleza acuática y terrestre. Está emparentada con las especies de Lepidium.
Põld-litterhein (Thlaspi arvense) on ristõieliste sugukonda kuuluv taimeliik.
Eestis on taim sage umbrohi põldudel, aedades, teeäärtel[1].
Põld-litterhein (Thlaspi arvense) on ristõieliste sugukonda kuuluv taimeliik.
Peltotaskuruoho (Thlaspi arvense) on yksivuotinen, valkokukkainen, näyttävistä liduistaan helposti tunnistettava ristikukkaiskasvi.
Peltotaskuruoho kasvaa 20–40 senttimetriä korkeaksi. Sen lehdet ovat mutkalaitaiset ja nuolityviset. Kukat ovat pienet ja valkoiset, terälehtiä on neljä. Kukinto on varren latvassa, ja yksittäisten kukkien paikalle kasvaa pian litteä, ympyriäinen siemenkota, joka on ohuella varrella kiinni kasvin varressa. [1]
Peltotaskuruoho on levinnyt ihmisen mukana koko Eurooppaan ja laajalti vastaavalle ilmastovyöhykkeelle muuallakin pohjoisella pallonpuoliskolla. Etelämpänä sitä tavataan Etiopiassa, Uudessa-Seelannissa ja Chilessä.[2]
Suomessa peltotaskuruoho esiintyy yleisenä koko maassa paitsi pohjoisimmassa Lapissa. Etelä- ja Keski-Suomessa se on muinaistulokas, Keski- ja Pohjois-Lapissa uustulokas.[3][4]
Maanviljelyn näkökulmasta peltotaskuruoho on rikkakasvi, toisaalta sen lituhedelmiä kuivatetaan koristeeksi.
Peltotaskuruoho (Thlaspi arvense) on yksivuotinen, valkokukkainen, näyttävistä liduistaan helposti tunnistettava ristikukkaiskasvi.
Thlaspi arvense, le tabouret des champs ou monnoyère, est une petite plante herbacée annuelle ou bisannuelle de la famille des Brassicacées.
Plante entièrement glabre, haute de 10 à 30 cm, à petites fleurs blanches (mai à septembre), formant des silicules plates, presque circulaires, à ailes larges et échancrure profonde, très étroite.
Cultures, terrains rudéralisés jusqu'à 2 000 m d'altitude.
Thlaspi arvense, le tabouret des champs ou monnoyère, est une petite plante herbacée annuelle ou bisannuelle de la famille des Brassicacées.
Rólna jětrowka (Thlaspi arvense) je rostlina ze swójby křižnokwětnych rostlinow (Brasicaceae). Dalše serbske mjeno je pjenježki.
Rólna jětrowka je jednolětna, naha rostlina, kotraž docpěwa wysokosć wot 10 hač 50 cm a při rozrybowanju kobołkojće woni.
Stołpik je zrunany, zwjetša rozhałuzowany a hranity.
Łopjena su wusko-owalne, cyłokromne abo zubate. Delnje łopjena su stołpikate.
Kćěje wot apryla hač awgusta. Běłe kćenja steja we wjelekćenjowych, horjeka na spočatku hłójčkojće-wokołkojtych, pozdźišo sylnje podlěšenych, nakónčnych kićach a docpěwaja šěrokosć wot 4 hač 6 mm. Krónowe łopješka docpěwaja dołhosć wot 3 do 4 mm.
Truki su nimale kruhokulojte, płone, horjeka u-formowje wukromate, docpěwaja dołhosć wot 5 hač 15 mm a njesu šěroke křidleški.
Rosće w njerodźowych wobrostach na wobkopankowych a žitnych rolach, winicach, drjebiznowych městnach a pustym kraju. Preferuje wutkate a bazowe pódy.
Rólna jětrowka (Thlaspi arvense) je rostlina ze swójby křižnokwětnych rostlinow (Brasicaceae). Dalše serbske mjeno je pjenježki.
L'erba storna comune (Thlaspi arvense L., 1753) è una piccola pianta erbacea, appartenente alla famiglia Brassicaceae.[1]
La famiglia delle Brassicaceae (assieme alle Asteraceae) è una delle più numerose delle Angiosperme con circa 350 generi e 3000 specie[2], diffusa principalmente nella fascia temperata e fredda del nostro globo. Il genere Thlaspi comprende oltre un centinaio di specie, una quindicina delle quali sono presenti spontaneamente sul territorio italiano.
Il Sistema Cronquist assegna la famiglia delle Brassicaceae all'ordine Capparales mentre la moderna classificazione APG la colloca nell'ordine delle Brassicales. Sempre in base alla classificazione APG sono cambiati anche i livelli superiori (vedi tabella a destra).
Nelle classificazioni più vecchie la famiglia del genere Thlaspi era chiamata anche Crociferae e a volte Cruciferae.
Il genere Thlaspi è diviso in sezioni. L'“Erba stona comune” appartiene alla sezione “SCORODOTHLASPI” in quanto ha odore di aglio[3].
Thlaspi arvense appartiene ad un genere ancora da chiarire a fondo in quanto le differenziazioni geografiche nelle varie specie creano delle stirpi localizzate di difficile sistemazione tassonomica[4].
Qui di seguito è indicata una sottospecie di Thlaspi arvense :
La specie di questa scheda ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco che segue indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:
Il nome generico (Thlaspi) ha una origine ellenica nel vocabolo (è un verbo) ”thlaò” (= io schiaccio, comprimo), alludendo probabilmente alle forme discoidali appiattite del frutto di questa pianta molto più evidente del fiore stesso. Mentre L'epiteto specifico (“arvense”) fa riferimento al suo habitat tipico: nei campi.
Il binomio scientifico attualmente accettato (Thlaspi arvense) è stato proposto da Carl von Linné (Rashult, 23 maggio 1707 –Uppsala, 10 gennaio 1778), biologo e scrittore svedese, considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione Species Plantarum del 1753.
In lingua tedesca questa pianta si chiama Acker-Täschelkraut; in francese si chiama Tabouret des champs oppure Herbe aux écus; in inglese si chiama: Field Penny-cress.
La pianta di questa scheda ha un ciclo biologico annuale (senza getti sterili), è glabra e di colore glauco. Ha odore di aglio. L'altezza media della pianta è di 30 – 60 cm (altezza minima anche 10 cm). La forma biologica è terofita scaposa (T scap), ossia sono piante erbacee che differiscono dalle altre forme biologiche poiché, essendo annuali, superano la stagione avversa sotto forma di seme; sono inoltre munite di asse fiorale eretto e con poche foglie.
Radice tipo fittone.
Il fusto è eretto, angoloso e semplice (eventualmente ramoso alla base).
La forma delle foglie in genere è lanceolata (lievemente spatolata: la massima larghezza della lamina si presenta verso la metà apicale) con dimensioni medie: larghezza 2 cm; lunghezza 6 cm. Il margine è grossolanamente dentato (ma possono essere anche intere). Le foglie lungo il fusto sono disposte in modo alterno e sono sagittate-amplessicauli. Appassiscono precocemente per cui è facile trovare individui privi di foglie. Le foglie basali hanno un breve picciolo di 0,5 – 3 cm.
L'infiorescenza, priva di brattee ma anche di foglie normali, è un racemo allungato con piccoli fiori bianchi. Il numero dei fiori oscilla tra 30 e 70. In questa infiorescenza non esiste un fiore apicale. I peduncoli dei fiori sono eretto-patenti. Lunghezza del peduncolo : 1 cm. Lunghezza dell'infiorescenza (compresa la fruttificazione) : 25 cm.
I fiori sono ermafroditi, attinomorfi (in realtà sono fiori dissimmetrici – a due piani di simmetria) e tetrameri (calice e corolla composti da 4 parti). Diametro del fiore 4 – 5 mm.
Il frutto consiste in una siliquetta deiscente non articolata (suddivisa in segmenti) ma alata (le due ali sono più lunghe dello stilo persistente disposto in posizione apicale al frutto), peduncolata e glabra. Rispetto al fusto è in posizione patente e sporge in fuori (le siliquette sono orientate tangenzialmente al fusto). La forma è discoide appiattita (obcordata, divisa in due porzioni o logge – carenatura centrale molto evidente) e incavata alla sommità, mentre la base è acuta. I semi (non alati ma rugosi) sono fissati lateralmente e sono da 2 a 8 per ogni loggia. Larghezza del frutto 11 – 16 mm. Lunghezza dei peduncoli : 10 – 12 mm. Larghezza media delle ali: 3 mm. Lunghezza dello stilo persistente : 0,1 – 0,3 mm.
Dal punto di vista fitosociologico la specie di questa scheda appartiene alla seguente comunità vegetale[6]:
Le giovani foglie possono essere usate come insalata (ma non in quantità abbondante in quanto sono abbastanza amare). Possono essere anche mangiate cotte. I semi hanno un gusto simile alla senape.[7].
L'interesse economico per questa pianta è minimo, a parte l'impiego nei giardini rocciosi o alpini. Sono piante da coltivarsi in terreno comune ma in posizione soleggiata. Si riproducono per seme o divisione dei cespi.
Località: Le Laste, Limana (BL), 661 m s.l.m. - 15/04/2009
L'erba storna comune (Thlaspi arvense L., 1753) è una piccola pianta erbacea, appartenente alla famiglia Brassicaceae.
Dirvinė čiužutė (lot. Thlaspi arvense) – bastutinių (Brassicaceae) šeimos augalas.
Tai vienmetis žolinis augalas. Aukštis 21–80 cm. Lapai, stiebas gelsvai žalios spalvos. Žydi smulkiais baltais žiedais nuo gegužės iki rugpjūčio. Vienas augalas išaugina ~70 tūkst. sėklų.
Lietuvoje labai dažna. Auga daržuose, ganyklose, laukuose, dykvietėse, mėgsta molingas dirvas. Dirvinė čiužutė yra sunkiai išnaikinama piktžolė. Nuo didelio jų kiekio gali apsinuodyti galvijai[1].
Liaudies medicinoje naudojama sumažinti kraujospūdžiui, sėklų košele gydomi sužeidimai, nudegimai.
Dirvinė čiužutė (lot. Thlaspi arvense) – bastutinių (Brassicaceae) šeimos augalas.
Tai vienmetis žolinis augalas. Aukštis 21–80 cm. Lapai, stiebas gelsvai žalios spalvos. Žydi smulkiais baltais žiedais nuo gegužės iki rugpjūčio. Vienas augalas išaugina ~70 tūkst. sėklų.
Lietuvoje labai dažna. Auga daržuose, ganyklose, laukuose, dykvietėse, mėgsta molingas dirvas. Dirvinė čiužutė yra sunkiai išnaikinama piktžolė. Nuo didelio jų kiekio gali apsinuodyti galvijai.
Liaudies medicinoje naudojama sumažinti kraujospūdžiui, sėklų košele gydomi sužeidimai, nudegimai.
De witte krodde of boerenkers (Thlaspi arvense) is een eenjarige plant die behoort tot de kruisbloemenfamilie (Brassicaceae).
Deze plant, die een hoogte kan bereiken van 10 tot 50 cm, heeft een rechtopgaande en niet vertakte stengel met pijlvormige, getande bladeren. Hij bloeit van mei tot juli en heeft witte bloemen die in een tros aan de top van de stengel groeien. Zijn vrucht is hartvormig met vleugeltjes, uitgerand aan de top. De zaden hebben concentrische ribbels.
Witte krodde heeft een voorliefde voor akkerland, open wegbermen en ruigten en komt in heel Europa en grote delen van Azië voor.
De witte krodde of boerenkers (Thlaspi arvense) is een eenjarige plant die behoort tot de kruisbloemenfamilie (Brassicaceae).
Deze plant, die een hoogte kan bereiken van 10 tot 50 cm, heeft een rechtopgaande en niet vertakte stengel met pijlvormige, getande bladeren. Hij bloeit van mei tot juli en heeft witte bloemen die in een tros aan de top van de stengel groeien. Zijn vrucht is hartvormig met vleugeltjes, uitgerand aan de top. De zaden hebben concentrische ribbels.
Witte krodde heeft een voorliefde voor akkerland, open wegbermen en ruigten en komt in heel Europa en grote delen van Azië voor.
Pengeurt ( Thlaspi arvense ) er ein eittårig plante i krossblomfamilien.
Planten vert 10-50 cm høg, og har oftast ugreina, snau stengel utan bladrosett. Kronblada er kvite. Blada er tanna, grøngule med spisse bladøyro som sluttar seg om stengelen, og som visnar nedanfrå etterkvart som planten veks. Frøa mognast i talrike, 10-15 mm breie skulper, kvar med om lag ti frø.
Han veks som åkerugras og i vegkantar og sandstrender, i Noreg frå laglåndet opp opp til 1050 m.o.h. Han er sjeldnare lengst nord, men er funnen på Svalbard. Elles er han spreidd over store delar av verda.
Planten har sterk, laukaktig lukt som kan gje usmak på mjølka om kyrne et for mykje av han.
Pengeurt er ein kulturplante som har følgd jordbrukskulturen. Han kom til Noreg frå Europa for eit par tusen år sida. Opphavleg kom han truleg frå sentral-Asia.
Pengeurt ( Thlaspi arvense ) er ein eittårig plante i krossblomfamilien.
Planten vert 10-50 cm høg, og har oftast ugreina, snau stengel utan bladrosett. Kronblada er kvite. Blada er tanna, grøngule med spisse bladøyro som sluttar seg om stengelen, og som visnar nedanfrå etterkvart som planten veks. Frøa mognast i talrike, 10-15 mm breie skulper, kvar med om lag ti frø.
Han veks som åkerugras og i vegkantar og sandstrender, i Noreg frå laglåndet opp opp til 1050 m.o.h. Han er sjeldnare lengst nord, men er funnen på Svalbard. Elles er han spreidd over store delar av verda.
Planten har sterk, laukaktig lukt som kan gje usmak på mjølka om kyrne et for mykje av han.
Pengeurt er ein kulturplante som har følgd jordbrukskulturen. Han kom til Noreg frå Europa for eit par tusen år sida. Opphavleg kom han truleg frå sentral-Asia.
Pengeurt (Thlaspi arvense) er en flerårig plante med basal bladrosett som tilhører korsblomstfamilien. Den blomstrer i mai med 5 mm brede, hvite blomster. Navnet kommer av de penge-formede skulpene (frøkarene).
Planten blir 15-30 cm høy. Skulpene er adskillig større enn hos vårpengeurt (Noccaea caerulescens). Den trives på enger, kulturmark og i veikanter.
Pengeurt ble brakt til Europa fra Asia som åkerplante og rykket fram med jordbruket. Bladene har en skarp smak og kan brukes i salater og supper. Oljeinnholdet er 36-40%, så den vil kunne brukes som basis for biodiesel.
I Norge finnes den i hele landet, men sjelden i nord og i indre strøk. Den er kjent i fjellstrøk i Sør-Norge opp til 1.050 moh.
Pengeurt (Thlaspi arvense) er en flerårig plante med basal bladrosett som tilhører korsblomstfamilien. Den blomstrer i mai med 5 mm brede, hvite blomster. Navnet kommer av de penge-formede skulpene (frøkarene).
Planten blir 15-30 cm høy. Skulpene er adskillig større enn hos vårpengeurt (Noccaea caerulescens). Den trives på enger, kulturmark og i veikanter.
Pengeurt ble brakt til Europa fra Asia som åkerplante og rykket fram med jordbruket. Bladene har en skarp smak og kan brukes i salater og supper. Oljeinnholdet er 36-40%, så den vil kunne brukes som basis for biodiesel.
I Norge finnes den i hele landet, men sjelden i nord og i indre strøk. Den er kjent i fjellstrøk i Sør-Norge opp til 1.050 moh.
Tobołki polne (Thlaspi arvense) – gatunek rośliny należący do rodziny kapustowatych (dawniej nazywanych krzyżowymi). Występuje w całej Europie, na znacznej części Azji i na wyspie Madera[2]. W Polsce jest pospolity na całym obszarze. Status gatunku we florze Polski: archeofit[3].
Płaska i prawie okrągła łuszczyna o długości mniej więcej równej długości szypułki i średnicy ok. 1,5 cm[4]. Jest szeroko obłoniona, ma średnicę 10-15 mm i zawiera 5-6 nasion. Na wierzchołku jest głęboko i wąsko wycięta. Łuszczyna tobołków ma bardzo charakterystyczny wygląd, po którym łatwo rozróżnić można tę roślinę od innych gatunków. Długo utrzymuje się na roślinie. Brunatnego koloru nasiona tobołków mają długość ok. 2 mm, szerokość ok. 1,5 mm i grubość 1 mm. Ich powierzchnia jest regularnie, równolegle-łukowato żeberkowana.
Roślina jednoroczna lub dwuletnia[4]. Kwitnie od kwietnia do września i jest samopylny[4][5]. Siedlisko: przydroża, brzegi dróg i pola uprawne, na których jest chwastem, ogrody, śmietniska[4]. W ciągu roku wydaje kilka pokoleń. Nasiona mogą leżeć kilka lat w ziemi nie tracąc zdolności kiełkowania[6]. Jest rośliną wskaźnikową gleb zasadowych. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl. Stellarietea mediae[7]. Roślina trująca: jest trująca dla bydła. Zawiera glikozyd izosiarkocyjanianowy, który rozpada się do olejku gorczycowego[8].
Tobołki polne (Thlaspi arvense) – gatunek rośliny należący do rodziny kapustowatych (dawniej nazywanych krzyżowymi). Występuje w całej Europie, na znacznej części Azji i na wyspie Madera. W Polsce jest pospolity na całym obszarze. Status gatunku we florze Polski: archeofit.
Thlaspi arvense é uma espécie de planta com flor pertencente à família Brassicaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 2: 646. 1753.
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente no Arquipélago dos Açores e no Arquipélago da Madeira.
Em termos de naturalidade é introduzida no Arquipélago dos Açores e nativa do Arquipélago da Madeira.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Thlaspi arvense é uma espécie de planta com flor pertencente à família Brassicaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 2: 646. 1753.
Penningört (Thlaspi arvense) är ett mycket vanligt åker- och trädgårdsogräs, lite mindre vanligt i Skandinaviens nordliga delar. Örten är ettårig och dess vegetation och blomstring är begränsade till sommaren. Örtståndet och i synnerhet skidorna har svag lukt av senap och lök. Denna växt har ljus och glad grönska och under blomningen gulnar bladen och dör bort i ordning nedifrån och uppåt så att plantan på mycket torra ställen blir nästan bladlös när en större mängd skidor är fullväxta. Skidorna är platta på samma sätt som hos lomme, men har rundad omkrets och är dessutom försedda med en tunn, bred kant av grön färg (de sägs ibland felaktigt vara "vingkantade"). Genom denna breda kant fungerar skidorna som blad när de verkliga bladen, som nyss nämnts, vissnar bort i förtid. Fruktsättningen är ofantligt riklig och jämn. På stora och greniga exemplar kan man ofta räkna ett par tusen skidor. Eftersom dessa i medeltal innehåller ungefär 10 frön, är en kvantitet av 20 000 frön från ett större Thlaspi-stånd inte ovanligt.
Penningörten förekommer i Europa och österut genom tempererade Asien till Japan, samt i Nordafrika, på Grönland och Spetsbergen. Den har införts till bland annat Nordamerika och Australien.
Penningörten har fått sitt svenska namn efter sina stora, runda skidor, vilka liknats vid mynt. Dess vetenskapliga artepitet, arvense, har betydelsen "växande på åkrar". Bland penningörtens många äldre namn finns bland annat penninggräs, skillingar, penningskärf, åkertaskor och åkerlök.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Penningört.
Penningört (Thlaspi arvense) är ett mycket vanligt åker- och trädgårdsogräs, lite mindre vanligt i Skandinaviens nordliga delar. Örten är ettårig och dess vegetation och blomstring är begränsade till sommaren. Örtståndet och i synnerhet skidorna har svag lukt av senap och lök. Denna växt har ljus och glad grönska och under blomningen gulnar bladen och dör bort i ordning nedifrån och uppåt så att plantan på mycket torra ställen blir nästan bladlös när en större mängd skidor är fullväxta. Skidorna är platta på samma sätt som hos lomme, men har rundad omkrets och är dessutom försedda med en tunn, bred kant av grön färg (de sägs ibland felaktigt vara "vingkantade"). Genom denna breda kant fungerar skidorna som blad när de verkliga bladen, som nyss nämnts, vissnar bort i förtid. Fruktsättningen är ofantligt riklig och jämn. På stora och greniga exemplar kan man ofta räkna ett par tusen skidor. Eftersom dessa i medeltal innehåller ungefär 10 frön, är en kvantitet av 20 000 frön från ett större Thlaspi-stånd inte ovanligt.
Назва роду походить від грецьких слів: «Тласпі» (Thlaspi) — означає «здавлений в щит», «тлао» (thlao) — «здавлювати», і пов'язана з формою плодів рослини, та «аспіс» (aspis) — «щит». Видова назва в перекладі з латинської мови — «польовий». Українські народні назви: безвершник, білиця, білка, вередник, волоски, волосник, горобина кашка, гремука, гречичка, дзвінок, дзвонець, дзвонці, клопець, лопатки, талабан, талбан, тоболочник, тоболочник ролевий, чорне ребро, ярошка, ярутка, ярутка польова. [2]
Трав'яниста рослина заввишки 20—50 см з сизим відтінком. Стебла прості або розгалужені. Листки цілісні, нижні — на коротких черешках, довгасті або еліптичні, верхні — сидячі, довгасто-ланцетні або стрілоподібні. Квітки білі, актиноморфні, чотирипелюсткові. Чашолистків 4, вони відлеглі від пелюсток, завдовжки 2-2,5 мм. Тичинок 6, маточка 1. Плоди — стручки, округло-еліптичні, ширококрилаті, на верхівці глибоковиїмчасті, з дуже коротким стовпчиком між виїмками. Насінини коричневі, з борозенчастою поверхнею.
Хімічний склад рослини майже не вивчений. Відомо, що в насінні талабану польового міститься близько 30 % жирної олії. В листках знайдено аскорбінову кислоту (близько 200 мг/100 г), вуглеводи,[3], вони також містять до 25 % клітковини. Трава і насіння талабану польового містять глікозид синігрін, який надає їм яскраво вираженого часникового запаху.
Талабан польовий розповсюджений скрізь — від субтропіків до Крайньої Півночі. Росте на полях, городах, поблизу житла й уздовж доріг. Талабан засмічує посіви. Він зустрічається повсюдно.
Цвітіння триває з травня до липня, плоди дозрівають з травня до листопада. Запилення за допомогою комах відбувається рідко, найчастіше відбувається самозапилення. Розмножується насінням. За літо дає 2—3 покоління; на кожній рослині утворюється до 60—80 тис. насінин.[4] Недозріле насіння проростає майже так само швидко, як і дозріле. Проростає воно з глибини до 1 см, у глибших шарах ґрунту зберігає схожість протягом 9 років.
Жирна олія, що міститься у насінні талабану польового, на смак подібна до лляної (гіркувато-пекуча з гірчичним ароматом), вона придатна для миловаріння і вживання в їжу.[4] У Вірменії вважається кращою олією для засмачування салатів. Рослину розглядали як перспективну сільськогосподарську олійну культуру.[5]
Сто грам зеленого листя талабана містить 200 мг вітаміну C, а також вуглеводи, глюкозиди. З молодих розеткових листків талабану готують весняні салати. Їх не подрібнюють, запобігаючи втраті вітамінів. Окрім олії, солі та крутих січених яєць, салат з талабана польового більше нічого не потребує, бо має легкий часниковий аромат і гострий смак. Салат особливо корисний при зниженій секреції шлунку. [6]
Листки також мають в'яжучі протицинготні, дезинфікуючі, сечогінні, потогінні та тонізуючі властивості. Препарати талабану польового прискорюють та активізують менструальний цикл; у чоловіків стимулюють статеву активність, тому ефективні при лікуванні імпотенції.[3] Водночас, згодовування цієї рослини коровам надає їхньому молоку часникового запаху і неприємного присмаку.
Цю рослину вирощують у промислових масштабах заради олії, яку переробляють на біодизель. Врожайність становить 1000 фунтів на акр.[7] Там, де талабан польовий поширений як бур'ян, боротися з ним досить важко. Цьому перешкоджає як висока урожайність, так і глибока коренева система, яка певною мірою робить рослину нечутливою до гербіцидів.
Листок і нерозквітле суцвіття
Квітка великим планом
Загальний вигляд рослини під час плодоношення
Недозрілий плід
Дозрілий плід
Насіння великим планом
Thlaspi arvense là một loài thực vật có hoa trong họ Cải. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Thlaspi arvense là một loài thực vật có hoa trong họ Cải. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.
Однолетнее растение 10—50 см высотой.
Стебли простые или ветвистые.
Нижние листья продолговатые или овальные, черешковые; стеблевые — стреловидные, сидячие.
Чашелистиков четыре, их длина — от 2 до 2,5 мм. Лепестков также четыре, они белые, продолговатые, длиной 3—5 мм. Тычинок шесть, пестик один.
Плоды — стручочки округлой или округло-овальной формы, длиной 12—18 мм, шириной 11—16 мм. Семена коричневые, бороздчатые, длиной 1,75—2,5 мм, шириной 1,25—1,75 мм. Одно растение может дать около 10 тысяч семян[4].
Цветёт с весны до осени, давая несколько поколений.
Все части растения богаты аскорбиновой кислотой. В молодых листьях содержится около 20 % сырого белка, до 40 % безазотистых экстрактивных веществ и до 25 % клетчатки, до 0,1 % аскорбиновой кислоты.
В семенах содержится масло (до 30 %), которое может использоваться в технических целях[4].
Как вегетативные органы, так и семена содержат гликозид синигрин, который обладает сильным запахом чеснока; по этой причине молоко коров, которым давали корма с примесью семян ярутки полевой, может приобрести чесночный запах[4].
Вид Ярутка полевая входит в род Ярутка (Thlaspi) семейства Капустные (Brassicaceae) порядка Капустоцветные (Brassicales).
Однолетнее растение 10—50 см высотой.
Стебли простые или ветвистые.
Нижние листья продолговатые или овальные, черешковые; стеблевые — стреловидные, сидячие.
Чашелистиков четыре, их длина — от 2 до 2,5 мм. Лепестков также четыре, они белые, продолговатые, длиной 3—5 мм. Тычинок шесть, пестик один.
Плоды — стручочки округлой или округло-овальной формы, длиной 12—18 мм, шириной 11—16 мм. Семена коричневые, бороздчатые, длиной 1,75—2,5 мм, шириной 1,25—1,75 мм. Одно растение может дать около 10 тысяч семян.
Цветёт с весны до осени, давая несколько поколений.
菥蓂（学名：Thlaspi arvense）为十字花科菥蓂属下的一个种。[1]
.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助) 
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
分類 界 : 植物界 Plantae 門 : 被子植物門 Magnoliophyta 綱 : 双子葉植物綱 Magnoliopsida 目 : フウチョウソウ目 Dilleniidae 科 : アブラナ科 Brassicaceae 属 : グンバイナズナ属 Thlaspi 種 : グンバイナズナ T. arvense 学名 Thlaspi arvense L. 和名 グンバイナズナ 英名 Field Penny-cress グンバイナズナ (Thlaspi arvense) は、アブラナ科の一年生植物 (越年草) である。ヨーロッパ原産である[1]が、日本や北アメリカなどに帰化植物として定着している。
草高は約10-60cm[1]。葉は長卵形で、やや厚く光沢がある。葉柄は長く、葉全体は軍配型となる。冬期には葉はロゼットとなる。花期は4-6月で、花弁は2-5mm[1]。果実は広卵形または円形で、長さ1.0-1.8cm[1]。
サラダの材料やサンドイッチの具などとして食用にされることがある。ただし生では苦いため、油通ししてから食されることもある。またバイオディーゼル燃料の原料にされることもある[3]。
亜鉛を含む土壌を好む傾向があり、燃やした後に残った灰のうち16パーセントは亜鉛である。このような土壌に耐えられる植物は他にはあまり存在しないため、古来より中国ではグンバイナズナの群生地は亜鉛採取の指標とされた[4]。
一方雑草として扱われることも多く、収穫された麦などの穀物の中にグンバイナズナの種子が混入する例も知られている[5]。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 
