Vleiloeries (Centropus) is 'n genus van voëls in die familie van koekoeke (Cuculidae). Die genus omvat 27 spesies.[1] In Nederlands staan die genus as die spoorkoekoeke bekend.
Vleiloeries (Centropus) is 'n genus van voëls in die familie van koekoeke (Cuculidae). Die genus omvat 27 spesies. In Nederlands staan die genus as die spoorkoekoeke bekend.
Ar c'houkaled(Daveoù a vank) eo an evned kar d'ar c'houkouged a ya d'ober ar genad Centropus, krouet e 1811 gant an evnoniour alaman Johann Karl Wilhelm Illiger (1775-1813).
Eizh spesad warn-ugent a ya d'ober ar genad :
Seizh isspesad ha daou-ugent (47) en holl.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar c'houkaled(Daveoù a vank) eo an evned kar d'ar c'houkouged a ya d'ober ar genad Centropus, krouet e 1811 gant an evnoniour alaman Johann Karl Wilhelm Illiger (1775-1813).
Centropus és un gènere d'ocells de la família dels cucúlids (Cuculidae ), únic de la subfamília dels centropodins (Centropodinae).
Segons la Classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 2.11, 2012) aquest gènere està format per 28 espècies:
Centropus és un gènere d'ocells de la família dels cucúlids (Cuculidae ), únic de la subfamília dels centropodins (Centropodinae).
Die Spornkuckucke oder Sporenkuckucke (Centropus) sind die einzige Gattung der Unterfamilie Centropodinae in der Familie der Kuckucke. Die Gattung wurde erstmals 1811 von Johann Karl Wilhelm Illiger auf der Basis des Ägyptischen Spornkuckucks (Centropus senegalensis aegyptius) beschrieben. Spornkuckucke sind keine Brutparasiten.
Die Spornkuckucke sind große, kräftige, erdbewohnende Kuckucksvögel mit kräftigen Schnäbeln, kurzen, abgerundeten Flügeln und langen, breiten Schwänzen. Der wissenschaftliche Name setzt sich aus den griechischen Begriffen κέντρον (kentron; Mittelpunkt, Sporn) und πούς (pous; Fuß) zusammen und bezieht sich auf die lange, gerade und große Hinterzehenkralle (Hallux) bei den meisten Spornkuckucksarten. Abgesehen vom Mantel bedecken die breiten Flügel den Rücken. Der Rücken und der Bürzel sind häufig von kurzen schwarzen Federn bedeckt, die bei geschlossenen Flügeln verdeckt sind.
In der Gattung der Spornkuckucke werden folgende 28 Arten unterschieden, die in der Alten Welt vorkommen:[1][2]
1985 wurden die fossilen Überreste der ausgestorbenen Art Centropus colossus aus der Green Waterhole Cave bei Tantanoola in South Australia beschrieben.[3] 2016 wurden zwei weitere fossile Arten – Centropus maximus und Centropus bairdi aus der Nullarbor-Ebene in South Australia – beschrieben.[4]
Die Spornkuckucke oder Sporenkuckucke (Centropus) sind die einzige Gattung der Unterfamilie Centropodinae in der Familie der Kuckucke. Die Gattung wurde erstmals 1811 von Johann Karl Wilhelm Illiger auf der Basis des Ägyptischen Spornkuckucks (Centropus senegalensis aegyptius) beschrieben. Spornkuckucke sind keine Brutparasiten.
Dudumizi ni ndege wakubwa kadiri wa jenasi Centropus, jenasi pekee ya nusufamilia Centropodinae katika familia Cuculidae. Wana macho mekundu na mkia mrefu, na ukucha wa kidole kikabilicho nyuma ni mrefu sana. Jina “Centropus” linatoka maneno ya Kiyunani: κεντρον = mwiba na πους = mguu. Spishi nyingi zina mabawa kahawianyekundu na kichwa cheusi. Dudumizi hula wadudu, mijusi, nyoka na wanyama wadogo, na mayai, makinda, matunda na mizoga pia. Tago lao hujengwa katika uoto mzito na mara nyingi juu yake imefungwa. Jike hutaga mayai 2-5, lakini dume, ambaye ni mdogo zaidi, huatamia na hutunza makinda.
Dudumizi wa Burchell
Dudumizi mkia-shaba
Dudumizi mweusi
Dudumizi kichwa-buluu
Dudumizi kichwa-cheusi
Dudumizi nyushi-nyeupe
Dudumizi wa Madagaska
Andaman coucal
Lesser coucal
Bay coucal
Green-billed coucal
Goliath coucal
Sunda coucal
Pheasant coucal
Greater coucal
Rufous coucal
Philippine coucal
Dudumizi ni ndege wakubwa kadiri wa jenasi Centropus, jenasi pekee ya nusufamilia Centropodinae katika familia Cuculidae. Wana macho mekundu na mkia mrefu, na ukucha wa kidole kikabilicho nyuma ni mrefu sana. Jina “Centropus” linatoka maneno ya Kiyunani: κεντρον = mwiba na πους = mguu. Spishi nyingi zina mabawa kahawianyekundu na kichwa cheusi. Dudumizi hula wadudu, mijusi, nyoka na wanyama wadogo, na mayai, makinda, matunda na mizoga pia. Tago lao hujengwa katika uoto mzito na mara nyingi juu yake imefungwa. Jike hutaga mayai 2-5, lakini dume, ambaye ni mdogo zaidi, huatamia na hutunza makinda.
ဘုတ်ငှက် သည် ဥဩမျိုးနှင့်အတူ "ကျူကျူ လီဒီး" မျိုးရင်းတွင် ပါဝင်၍ ပါဏဗေဒ အလိုအားဖြင့် "စင်ထရို ပတ် ဆိုင်နင်ဆစ်" ဟုခေါ်သည်။ ဥဩနှင့် မျိုးတူသော်လည်း ဥဩကဲ့သို့အခြားငှက်၏ အသိုက်တွင် ဥအုလေ့မရှိ။ မိမိ အသိုက်နှင့် မိမိဥအုသည်။ တောကျီးကန်းအရွယ် အလျား ၁၈ လက်မရှိ၍ ကိုယ်မှာ တောက်ပြောင် မည်းနက်ပြီးလျှင် အတောင်သည် အုန်းခွံရောင် နီကျင့်ကျင့် ဖြစ်သည်။ အတောင်နှင့် အမြီးသည် ကြီး၍ လေးလေးပျံတတ်သည်။ အဖိုနှင့်မ ပုံသဏ္ဌာန်ချင်းတူသည်။
ဘုတ်သည် ပုန်းလျှိုးနေ၍ မြေပြင်ပေါ်တွင် အစာ ရှာစားသည်။ အထူးသဖြင့် စိုက်ပျိုးခင်းနှင့် မြေကွပ်လပ် များတွင် အတွေ့ရများသည်။ ချုံထူ၍ စွတ်စိုသော နေရာများကို ကြိုက်နှစ်သက်၍ ရေနှင့် ဝေးဝေးမနေချေ။ တောတွင်းရှိ စမ်းချောင်း၊ ကမ်းပါးတစ်လျှောက် ပေါက်သော ကိုင်းတော၊ ဗိဇတ်တောများတွင် ပိုးကောင်များ၊ နှံကောင်၊ ဖွတ်၊ ပုတတ်၊ မြွေနှင့် အလားတူ အစာများကို ရှာဖွေစားကြသည်။
အစာရှာဖွေရာတွင် မြေပေါ်၌ အမြီးကိုမ၍ တည်ငြိမ်စွာ သွားလာနေသည်ကို တွေ့ရတတ်သည်။ အနှောင့်အယှက်နှင့် တွေ့သောအခါတွင် ထူးခြားစွာ ဖြည်းဖြည်းနှင့် မှန်မှန် မြက်တော၊ ချုံတောထဲသို့ပျံသွားလေ့ရှိသည်။ မိုးရွာပြီးစတွင် ဘုတ်သည် ချုံဖျား၌ ဖြစ်စေ၊ ဝါးရုံဖျား၌ဖြစ်စေ နှစ်ခြိုက်စွာ နေစာလှုံလေ့ရှိသည်။
ဘုတ်၏ အသံမှာ လေးနက်၍ အု-အု ဟုဖြည်းဖြည်း နှင့် မှန်မှန် အော်လေ့ရှိသည်။ အထူးသဖြင့် နွေဥတုတွင် အော်တတ်၍ အဝေးကပင် ကြားနိုင်သည်။ အော်သည့်အခါ အမြီးကိုမ၍ ဖြန့်ထားသည်။ ဦးခေါင်းသည် အောက်သို့စိုက်လာ ၍ လည်ချောင်းလည်းပွလာသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း တုန်နေ သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ကု-ကု ဟုလည်း ၆ ကြိမ်မှ အကြိမ် ၂ဝ ခန့်အထိ အော်လေ့ရှိသည်။ တစ်ကောင်အော်လျှင် အနီး အနား တစ်ဝိုက် ဘုတ် များကပါ ဝိုင်း၍ အော်တတ်ကြသည်။
ဘုတ်သည် အသိုက်ကို ချုံဖုတ်၊ မြက်ဖုတ်၊ သစ်ကိုင်း ခွများတွင် ပြုလုပ်၍ မိုးဥတုတွင် သားပေါက်တတ်သည်။ တစ်မြုံလျှင် ၃ ဥမှ ၅ ဥအထိရှိ၍ ပုံသဏ္ဌာန်မှာ ရှည်မျောမျော ဖြစ်ပြီးလျှင် ကြမ်းတမ်းသည်။ အပြောက် အစက်မရှိချေ။
အရောင်မှာ အဖြူမွဲရောင် ဖြစ်သည်။ အဖိုအမ နှစ်ဦးလုံးပင် အသိုက်လုပ်ခြင်း၊ ဝပ်ခြင်းနှင့် သားငယ်များ ထိန်းကျောင်း ပြုစုခြင်းများကို ခွဲဝေလုပ်ဆောင်ကြသည်။
ဘုတ်များကို အရှေ့တိုင်း နိုင်ငံများတွင် အနှံ့အပြား တွေ့ရသည်။ မြန်မာနိုင်ငံ တစ်ဝန်းလုံးတွင် နေ၍ အမြင့်ပေ ၄ဝဝဝ အထိ တွေ့ရတတ်လေသည်။[၂]
ဘုတ်ငှက် သည် ဥဩမျိုးနှင့်အတူ "ကျူကျူ လီဒီး" မျိုးရင်းတွင် ပါဝင်၍ ပါဏဗေဒ အလိုအားဖြင့် "စင်ထရို ပတ် ဆိုင်နင်ဆစ်" ဟုခေါ်သည်။ ဥဩနှင့် မျိုးတူသော်လည်း ဥဩကဲ့သို့အခြားငှက်၏ အသိုက်တွင် ဥအုလေ့မရှိ။ မိမိ အသိုက်နှင့် မိမိဥအုသည်။ တောကျီးကန်းအရွယ် အလျား ၁၈ လက်မရှိ၍ ကိုယ်မှာ တောက်ပြောင် မည်းနက်ပြီးလျှင် အတောင်သည် အုန်းခွံရောင် နီကျင့်ကျင့် ဖြစ်သည်။ အတောင်နှင့် အမြီးသည် ကြီး၍ လေးလေးပျံတတ်သည်။ အဖိုနှင့်မ ပုံသဏ္ဌာန်ချင်းတူသည်။
ဘုတ်သည် ပုန်းလျှိုးနေ၍ မြေပြင်ပေါ်တွင် အစာ ရှာစားသည်။ အထူးသဖြင့် စိုက်ပျိုးခင်းနှင့် မြေကွပ်လပ် များတွင် အတွေ့ရများသည်။ ချုံထူ၍ စွတ်စိုသော နေရာများကို ကြိုက်နှစ်သက်၍ ရေနှင့် ဝေးဝေးမနေချေ။ တောတွင်းရှိ စမ်းချောင်း၊ ကမ်းပါးတစ်လျှောက် ပေါက်သော ကိုင်းတော၊ ဗိဇတ်တောများတွင် ပိုးကောင်များ၊ နှံကောင်၊ ဖွတ်၊ ပုတတ်၊ မြွေနှင့် အလားတူ အစာများကို ရှာဖွေစားကြသည်။
အစာရှာဖွေရာတွင် မြေပေါ်၌ အမြီးကိုမ၍ တည်ငြိမ်စွာ သွားလာနေသည်ကို တွေ့ရတတ်သည်။ အနှောင့်အယှက်နှင့် တွေ့သောအခါတွင် ထူးခြားစွာ ဖြည်းဖြည်းနှင့် မှန်မှန် မြက်တော၊ ချုံတောထဲသို့ပျံသွားလေ့ရှိသည်။ မိုးရွာပြီးစတွင် ဘုတ်သည် ချုံဖျား၌ ဖြစ်စေ၊ ဝါးရုံဖျား၌ဖြစ်စေ နှစ်ခြိုက်စွာ နေစာလှုံလေ့ရှိသည်။
ဘုတ်၏ အသံမှာ လေးနက်၍ အု-အု ဟုဖြည်းဖြည်း နှင့် မှန်မှန် အော်လေ့ရှိသည်။ အထူးသဖြင့် နွေဥတုတွင် အော်တတ်၍ အဝေးကပင် ကြားနိုင်သည်။ အော်သည့်အခါ အမြီးကိုမ၍ ဖြန့်ထားသည်။ ဦးခေါင်းသည် အောက်သို့စိုက်လာ ၍ လည်ချောင်းလည်းပွလာသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း တုန်နေ သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ကု-ကု ဟုလည်း ၆ ကြိမ်မှ အကြိမ် ၂ဝ ခန့်အထိ အော်လေ့ရှိသည်။ တစ်ကောင်အော်လျှင် အနီး အနား တစ်ဝိုက် ဘုတ် များကပါ ဝိုင်း၍ အော်တတ်ကြသည်။
ဘုတ်သည် အသိုက်ကို ချုံဖုတ်၊ မြက်ဖုတ်၊ သစ်ကိုင်း ခွများတွင် ပြုလုပ်၍ မိုးဥတုတွင် သားပေါက်တတ်သည်။ တစ်မြုံလျှင် ၃ ဥမှ ၅ ဥအထိရှိ၍ ပုံသဏ္ဌာန်မှာ ရှည်မျောမျော ဖြစ်ပြီးလျှင် ကြမ်းတမ်းသည်။ အပြောက် အစက်မရှိချေ။
အရောင်မှာ အဖြူမွဲရောင် ဖြစ်သည်။ အဖိုအမ နှစ်ဦးလုံးပင် အသိုက်လုပ်ခြင်း၊ ဝပ်ခြင်းနှင့် သားငယ်များ ထိန်းကျောင်း ပြုစုခြင်းများကို ခွဲဝေလုပ်ဆောင်ကြသည်။
ဘုတ်များကို အရှေ့တိုင်း နိုင်ငံများတွင် အနှံ့အပြား တွေ့ရသည်။ မြန်မာနိုင်ငံ တစ်ဝန်းလုံးတွင် နေ၍ အမြင့်ပေ ၄ဝဝဝ အထိ တွေ့ရတတ်လေသည်။
A coucal is one of about 30 species of birds in the cuckoo family. All of them belong in the subfamily Centropodinae and the genus Centropus. Unlike many Old World cuckoos, coucals are not brood parasites, though they do have their own reproductive peculiarity: all members of the genus are (to varying degrees) sex-role reversed, so that the smaller male provides most of the parental care. Male pheasant coucals (Centropus phasianinus) invest in building the nest, incubate for the most part and take a major role in feeding the young.[1] At least one coucal species, the black coucal, is polyandrous.[2]
The genus Centropus was introduced in 1811 by the German zoologist Johann Karl Wilhelm Illiger.[3] The type species was subsequently designated as the Senegal coucal by George Robert Gray in 1840.[4][5] The genus name combines the Ancient Greek kentron meaning "spur" or "spike" with pous meaning "foot".[6]
Many coucals have a long claw on their hind toe (hallux). The feet have minute spurs and this is responsible for the German term for coucals Sporenkuckucke. The common name is perhaps derived from the French coucou and alouette (for the long lark like claw).[7] (Cuvier, in Newton 1896) The length of the claw can be about 68-76% of the tarsus length in the African black coucal C. grillii and lesser coucal C. bengalensis. Only the short-toed coucal C. rectunguis is an exception with the hallux claw of only 23% of the tarsus length. Thread like feather structures (elongated sheaths of the growing feathers that are sometimes termed trichoptiles[8][9]) are found on the head and neck of hatchlings and can be as long as 20mm. Nestlings can look spiny.[10] Many are opportunistic predators, Centropus phasianus is known to attack birds caught in mist nets[11] while white-browed coucals Centropus superciliosus are attracted to smoke from grass fires where they forage for insects and small mammals escaping from the fire.[10]: 17
Coucals generally make nests inside dense vegetation and they usually have the top covered but some species have the top open. Pheasant coucal Centropus phasianinus, greater coucal C. sinensis and Madagascar coucal C. toulou sometimes build an open nest while some species always build open nests (the bay coucal C. celebensis)[10]: 120
Some coucal species have been seen to fly while carrying their young.[12]
The genus contains 29 species:[13]
A fossil species, Centropus colossus, is known from the Quaternary-aged Fossil Cave, Tantanoola, South Australia.
A coucal is one of about 30 species of birds in the cuckoo family. All of them belong in the subfamily Centropodinae and the genus Centropus. Unlike many Old World cuckoos, coucals are not brood parasites, though they do have their own reproductive peculiarity: all members of the genus are (to varying degrees) sex-role reversed, so that the smaller male provides most of the parental care. Male pheasant coucals (Centropus phasianinus) invest in building the nest, incubate for the most part and take a major role in feeding the young. At least one coucal species, the black coucal, is polyandrous.
Centropo estas unu el ĉirkaŭ 30 specioj de birdoj, do estas genro de la kukoledoj, familio de la ordo de birdoj, nome Cuculiformes, kiuj inkludas ankaŭ la kukolojn, la aniojn, la vojkurulojn kaj la hoacinon. Ili loĝas en la Malnova Mondo. Ĉiuj el ili apartenas al la subfamilio Centropodinae kaj al la genro Centropus. Malkiel multaj el la kukoledoj de la Malnova Mondo, la centropoj ne estas nestoparazitoj. Aliflanke ili havas sian propran reproduktan singularecon: ĉiu membro de la genro estas iagrade inversita laŭ la seksa rolo, tiele ke la pli eta masklo plie zorgas la idaron. Almenaŭ unu specio de centropo, la Nigra centropo, estas poliandra.(Andersson 1995) Ĵusaj pruvoj per DNA sugestas, ke ili devus esti levita al statuso de familio, kiel la Centropodedoj.
Centropo estas unu el ĉirkaŭ 30 specioj de birdoj, do estas genro de la kukoledoj, familio de la ordo de birdoj, nome Cuculiformes, kiuj inkludas ankaŭ la kukolojn, la aniojn, la vojkurulojn kaj la hoacinon. Ili loĝas en la Malnova Mondo. Ĉiuj el ili apartenas al la subfamilio Centropodinae kaj al la genro Centropus. Malkiel multaj el la kukoledoj de la Malnova Mondo, la centropoj ne estas nestoparazitoj. Aliflanke ili havas sian propran reproduktan singularecon: ĉiu membro de la genro estas iagrade inversita laŭ la seksa rolo, tiele ke la pli eta masklo plie zorgas la idaron. Almenaŭ unu specio de centropo, la Nigra centropo, estas poliandra.(Andersson 1995) Ĵusaj pruvoj per DNA sugestas, ke ili devus esti levita al statuso de familio, kiel la Centropodedoj.
Centropus es un género de aves cuculiformes de la familia Cuculidae cuyos miembros habitan en África subsahariana, Asia y Oceanía.
El género Centropus contiene las siguientes especies:[1][2]
Centropus es un género de aves cuculiformes de la familia Cuculidae cuyos miembros habitan en África subsahariana, Asia y Oceanía.
Centropodini, Centropodinae
Centropus est un genre d'oiseaux qui comprend 28 espèces apparentées aux coucous, dont le générique normalisé français est coucal.
Selon les auteurs, Centropus constitue le seul genre de la sous-famille des Centropodinae[1] Horsfield, 1823 ou de la tribu des Centropodini[2].
Les mâles sont plus petits que les femelles. Les pattes disposent d'un ergot. Les pattes des coucals sont zygodactyles, et la plupart des espèces possèdent une longue griffe particulièrement remarquable sur leur hallux, vers l'arrière, elle a d'ailleurs inspiré le nom au genre. La longueur de la griffe est d'environ 68 à 76 % de la longueur du tarse pour le Coucal noir ou le Coucal rufin. Le Coucal de Strickland dispose lui de la plus petite griffe qui représente tout de même en moyenne 23 % de la taille du tarse de l'animal.
La tête et le cou des coucals est ornée de plumes trichoptiles. Elles peuvent atteindre 20 mm chez les oisillons, qui peuvent paraitre hirsute[3].
Contrairement aux coucous, ils ne parasitent pas les nids. Tous les membres du genre ont, à des degrés divers, un rôle sexuel inversé, de sorte que les mâles donnent la plupart des soins parentaux, ceci est particulièrement visible pour le Coucal faisan[4]. En sus, une espèce, le Coucal noir est polyandre[5].
Les Coucals font en général des nids dans la végétation dense. Beaucoup d'espèces comme le Coucal faisan, le Grand Coucal et le Coucal toulou les recouvrent, mais certains les laissent ouverts comme le Coucal des Célèbes[3].
Beaucoup de ces espèces sont des prédateurs opportunistes. Le Coucal faisan est connu pour attaquer les oiseaux capturés dans les filets japonais[6]. Le Coucal à sourcils blancs est attiré par la fumée provenant des incendies d'herbe là où il peut facilement capturer des insectes et des petits mammifères qui tentent de s'échapper[3].
À la suite des travaux de Sibley et de Ahlquist basés sur l'hybridation de l'ADN, ils ont été placés dans une famille propre, les Centropodidae.
Le nom normalisé est probablement la contraction des termes « coucou » et « alouette »[7].
Le terme Centropus a été formé des termes grecs anciens kentro qui signifie « pique » et de la racine latine pour « pied », en référence à l'ergot que présente leur hallux.
D'après la classification de référence (version 2.7, 2010) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Centropodini, Centropodinae
Centropus est un genre d'oiseaux qui comprend 28 espèces apparentées aux coucous, dont le générique normalisé français est coucal.
Selon les auteurs, Centropus constitue le seul genre de la sous-famille des Centropodinae Horsfield, 1823 ou de la tribu des Centropodini.
I Centropodini (Centropodinae Horsfield, 1823), comunemente detti cucal o cuculi fagiano, sono una sottofamiglia di uccelli cuculiformi della famiglia Cuculidae, a cui appartiene il solo genere Centropus[1][2]. Talvolta vengono classificati nella famiglia separata dei Centropodidae.
I cucal posseggono un lungo artiglio su una delle dita posteriori (l'alluce); da questa particolarità deriva sia il nome comune (dalla fusione delle parole francesi coucou, cuculo, e alouette, allodola, in quanto l'artiglio somiglia proprio a quello dell'allodola),[3] sia il nome del genere e della sottofamiglia (dalle parole greche kentron, punta, e pous, piede). Oltre all'artiglio, in ciascun piede c'è anche un piccolo sperone.
I cucal non sono parassiti di cova. Costruiscono il proprio nido nella fitta vegetazione.
Si cibano di insetti e di piccoli uccelli e mammiferi.
Il genere è suddiviso in 28 specie[2], più una fossile:
I Centropodini (Centropodinae Horsfield, 1823), comunemente detti cucal o cuculi fagiano, sono una sottofamiglia di uccelli cuculiformi della famiglia Cuculidae, a cui appartiene il solo genere Centropus. Talvolta vengono classificati nella famiglia separata dei Centropodidae.
Kukaliai, arba pentinuotosios gegutės (lot. Centropus, angl. Coucal) – gegutinių (Cuculidae) šeimos paukščių gentis.
Gentyje yra 30 rūšių.
Kukaliai, arba pentinuotosios gegutės (lot. Centropus, angl. Coucal) – gegutinių (Cuculidae) šeimos paukščių gentis.
Gentyje yra 30 rūšių.
Centropus of spoorkoekoeken is een geslacht van vogels uit de familie koekoeken (Cuculidae). De wetenschappelijke naam Centropus is ontleend aan het Oudgrieks, κέντρον, kentron (sporen) en πούς, pous (voet). Dit slaat op de lange achterteen van de meeste soorten.
Spoorkoekoeken zijn grote, forse grondbewonende vogels met een krachtige snavel, korte afgeronde vleugels en een lange, brede staart.
Spoorkoekoeken zijn geen broedparasieten. Ze bouwen zelf een nest en broeden hun eigen eieren uit. Ze hebben wel een andere eigenaardigheid wat betreft de voortplanting. Bij bijna alle soorten investeert het kleinere mannetje het meest in de zorg bij het broeden en grootbrengen van de jongen.
Het geslacht telt 28 soorten.[1]
Centropus of spoorkoekoeken is een geslacht van vogels uit de familie koekoeken (Cuculidae). De wetenschappelijke naam Centropus is ontleend aan het Oudgrieks, κέντρον, kentron (sporen) en πούς, pous (voet). Dit slaat op de lange achterteen van de meeste soorten.
_in_Parli,_AP_W_IMG_7935.jpg)
Kukale (Centropodinae) – podrodzina ptaków z rodziny kukułkowatych (Cuculidae).
Podrodzina obejmuje gatunki występujące w Oceanii, Azji i Afryce[2].
Do podrodziny należą dwa plemiona[3]:
Kukale (Centropodinae) – podrodzina ptaków z rodziny kukułkowatych (Cuculidae).
Centropus é um gênero de aves da família Cuculidae que habitam a África subsahariana, Madagascar, Península Arábica, Paquistão, Sudeste Asiático, ilhas de Sonda, Filipinas, Nova Guiné e arquipélagos adjacentes e Austrália.
Vinte e oito espécies são reconhecidas:[1]
Centropus é um gênero de aves da família Cuculidae que habitam a África subsahariana, Madagascar, Península Arábica, Paquistão, Sudeste Asiático, ilhas de Sonda, Filipinas, Nova Guiné e arquipélagos adjacentes e Austrália.
Sporrgökar (Centropus) är ett distinkt fågelsläkte i familjen gökar inom ordningen gökfåglar med utbredning i både Afrika söder om Sahara och från Sydasien ända till Australien.[1]
Släktet sporrgökar innehåller 27-29 arter:
Wikimedia Commons har media som rör Centropus.
Sporrgökar (Centropus) är ett distinkt fågelsläkte i familjen gökar inom ordningen gökfåglar med utbredning i både Afrika söder om Sahara och från Sydasien ända till Australien.
Släktet sporrgökar innehåller 27-29 arter:
Beigehuvad sporrgök (C. milo) Svartvit sporrgök (C. ateralbus) Större svartsporrgök (C. menbeki) Biaksporrgök (C. chalybeus) Rödbrun sporrgök (C. unirufus) Ceylonsporrgök (C. chlororhynchos) Svartmaskad sporrgök (C. melanops) Mindorosporrgök (C. steerii) Malackasporrgök (C. rectunguis) Sulawesisporrgök (C. celebensis) Gabonsporrgök (C. anselli) Svartstrupig sporrgök (C. leucogaster) Senegalsporrgök (C. senegalensis) Blåhuvad sporrgök (C. monachus) Sumpsporrgök (C. cupreicaudus) Vitbrynad sporrgök (C. superciliosus) Burchellsporrgök (C. burchellii) – erkänns ibland som egen art Javasporrgök (C. nigrorufus) Större sporrgök (C. sinensis) Madagaskarsporrgök (C. toulou) Goliatsporrgök (C. goliath) Afrikansk sporrgök (C. grillii) Filippinsporrgök (C. viridis) Mindre sporrgök (C. bengalensis) Violett sporrgök (C. violaceus) Mindre svartsporrgök (C. bernsteini) Fasansporrgök (C. phasianinus) "Kaisporrgök" (C. phasianinus) – erkänns som egen art av Birdlife International Andamansporrgök (C. andamanensis)Bìm bịp là tên chung để chỉ khoảng 30 loài chim do tiếng kêu của chúng tương tự như "bìm bịp" vào mùa sinh sản (từ tháng 3 tới tháng 7 hàng năm). Các tác giả Sibley và Monroe coi chúng là một họ riêng rẽ có danh pháp Centropodidae (họ Bìm bịp) nhưng Howard-Moore vẫn tiếp tục phân loại chúng như là phân họ Centropodinae của họ Cu cu (Cuculidae). Tất cả các loài đều thuộc về chi Centropus. Không giống như nhiều loài chim dạng cu cu Cựu Thế giới, bìm bịp không phải là chim đẻ trứng nhờ. Ngược lại, chúng có nét đặc biệt riêng trong cơ chế sinh sản của mình: tất cả các thành viên trong chi này có vai trò giới tính bị đảo ngược ở các mức độ khác nhau sao cho con trống nhỏ hơn sẽ thực hiện phần lớn vai trò chăm sóc của chim bố mẹ. Ít nhất có một loài bìm bịp, như bìm bịp đen, có tính chất đa phu (nhiều chồng)[1]. Chứng cứ ADN gần đây cho rằng chúng nên được nâng cấp lên thành họ riêng, gọi là Centropodidae.
Các loài dưới đây xếp theo trật tự phát sinh loài và quan hệ gần giữa các loài.
_in_Hyderabad_W_IMG_8962.jpg)
Bìm bịp là tên chung để chỉ khoảng 30 loài chim do tiếng kêu của chúng tương tự như "bìm bịp" vào mùa sinh sản (từ tháng 3 tới tháng 7 hàng năm). Các tác giả Sibley và Monroe coi chúng là một họ riêng rẽ có danh pháp Centropodidae (họ Bìm bịp) nhưng Howard-Moore vẫn tiếp tục phân loại chúng như là phân họ Centropodinae của họ Cu cu (Cuculidae). Tất cả các loài đều thuộc về chi Centropus. Không giống như nhiều loài chim dạng cu cu Cựu Thế giới, bìm bịp không phải là chim đẻ trứng nhờ. Ngược lại, chúng có nét đặc biệt riêng trong cơ chế sinh sản của mình: tất cả các thành viên trong chi này có vai trò giới tính bị đảo ngược ở các mức độ khác nhau sao cho con trống nhỏ hơn sẽ thực hiện phần lớn vai trò chăm sóc của chim bố mẹ. Ít nhất có một loài bìm bịp, như bìm bịp đen, có tính chất đa phu (nhiều chồng). Chứng cứ ADN gần đây cho rằng chúng nên được nâng cấp lên thành họ riêng, gọi là Centropodidae.
Шпорцевые кукушки (лат. Centropus) — единственный род в монотипическом подсемействе Centropodinae семейства кукушковых (Cuculidae), включающий около 30 видов. В отличие от многих других кукушек Старого Света, шпорцевые кукушки не являются гнездовыми паразитами. С другой стороны, у них есть своя собственная особенность размножения: все члены рода проявляют в той или иной степени тенденцию к реверсии родительских ролей в размножающейся паре, которая проявлется в том, что меньшие по размерам самцы обеспечивает большую часть родительской заботы. По крайней мере, один из видов шпорцевых кукушек, черная шпорцевая кукушка, является полиандрическим[1]. У некоторых видов например у (Centropus phasianinus) самцы больше насиживают кладку и заботятся о потомстве, чем самки[2]. На основание последних исследований[источник не указан 1327 дней] ДНК выдвинуто предположение, что таксономический ранг этой группы должен быть повышен до семейства Centropodidae.
У многих шпорцевых кукушек на больших пальцах задних конечностей имеется длинный коготь. Название рода происходит от греческого слова kentron, шип и шпора. Длина когтя может достигать около 68-76% от длины цевки у африканских черных шпорцевых кукушек С. grillii и малой шпорцевой кукушки С. bengalensis. Только короткопалая шпорцевая кукушка С. rectunguis является исключением, у неё коготь большого пальца составляет только 23% от длины цевки. Многие шпорцевые кукушки - оппортунистические хищники, Centropus phasianus известен тем, что атакует птиц, пойманных в паутинные сети [3], а африканскую шпорцевую кукушку (Centropus superciliosus) привлекает дым травяных пожаров, во время которых они кормятся насекомыми и мелкими млекопитающими, спасающимися от огня[4].
Шпорцевые кукушки обычно строят гнёзда в зарослях густой растительности, и их гнёзда, как правило, имеют крышу, но некоторые виды строят открытые сверху гнёзда. Фазанья шпорцевая кукушка Centropus phasianinus, обыкновенная шпорцевая кукушка (C. sinensis) и мадагаскарская шпорцевая кукушка (С. toulou) могут иногда строить открытые сверху гнезда, а некоторые виды (например, целебесская шпорцевая кукушка (С. celebensis)) строят открытые гнезда постоянно[4].
Существуют наблюдения, что некоторые[какие?] виды шпорцевых кукушек способны переносить[куда?] собственных молодых в полёте[5].
Шпорцевые кукушки (лат. Centropus) — единственный род в монотипическом подсемействе Centropodinae семейства кукушковых (Cuculidae), включающий около 30 видов. В отличие от многих других кукушек Старого Света, шпорцевые кукушки не являются гнездовыми паразитами. С другой стороны, у них есть своя собственная особенность размножения: все члены рода проявляют в той или иной степени тенденцию к реверсии родительских ролей в размножающейся паре, которая проявлется в том, что меньшие по размерам самцы обеспечивает большую часть родительской заботы. По крайней мере, один из видов шпорцевых кукушек, черная шпорцевая кукушка, является полиандрическим. У некоторых видов например у (Centropus phasianinus) самцы больше насиживают кладку и заботятся о потомстве, чем самки. На основание последних исследований[источник не указан 1327 дней] ДНК выдвинуто предположение, что таксономический ранг этой группы должен быть повышен до семейства Centropodidae.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カッコウ目 Cuculiformes 科 : カッコウ科 Cuculidae 亜科 : バンケン亜科 Centropodinaeバンケン属 Centropus はカッコウ科の属のひとつ。
27種が属する[1]。
次のような系統樹が得られている[2]。
코칼류(coucals)는 뻐꾸기과 코칼속(Centropus)에 속하는 30여 종의 조류를 일컫는다. 코칼속은 코칼아과(Centropodinae)의 유일속이다.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_in_Hyderabad_W_IMG_8962.jpg)
_in_Hyderabad_W_IMG_8962.jpg)
