绿皇鸠

La dúcula verde^[2] (Ducula aenea) ye una especie d'ave columbiforme de la familia Columbidae.^[3][4]

Distribución xeográfica

Ye una especie de palombu tropical asiática que s'atopa dende la India hasta les Célebes y Filipines.

Subespecies

Reconócense les 12 siguientes:^[5][3]

• D. a. sylvatica (Tickell, 1833) - norte d'India y Nepal escontra'l sur de China escontra Tailandia, Indochina y islles Andamán
• D. a. pusilla (Blyth, 1849) - sur d'India y Sri Lanka
• D. a. andamanica Abdulali, 1964 - islles Andamán
• D. a. consobrina (Salvadori, 1887) - islles al oeste de Sumatra sacante Enggano
• D. a. oenothorax (Salvadori, 1892) - Enggano
• D. a. polia (Oberholser, 1917) - península Malaya escontra les islles de la Sonda
• D. a. palawanensis (Blasius, W, 1888) - Banggi (n Borneo) hasta Palawan ya islles cercanes (sudoeste de Filipines)
• D. a. fugaensis (Hachisuka, 1930) - norte de Filipines (Calayan, Camiguin Norte y Fuga)
• D. a. nuchalis (Cabanis, 1882) - norte de Luzón
• D. a. aenea (Linnaeus, 1766) - Filipines (quitando'l norte de Luzón y Palawan)
• D. a. Entemedia (Meyer, AB & Wiglesworth, 1894) - islles Talaud y islles Sangihe
• D. a. paulina Bonaparte, 1854 - Célebes, islles Togian, islles Banggai y islles Sula

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Ducula aenea .

Ducula aenea^[1] a zo ur spesad evned eus kerentiad ar c'hColumbidae.

Anvet e voe Columba ænea da gentañ-penn (e 1766)^[2] gant ar skiantour svedat Carl von Linné (1707-1778).

Doareoù pennañ

Boued

Bevañ a ra diwar fiez dreist-holl, met ivez diwar frouezh (kraoñ-muskadez peurgetket) ha hugennoù.

Annez hag isspesadoù

Al labous a gaver an daouzek isspesad anezhañ^[3] :

• Ducula aenea [aenea pe polia], D. a. pusilla, D. a. [sylvatica pe andamanica], D. a. consobrina (babiensis), D. a. consobrina (consobrina), D. a. consobrina (mista), D. a. consobrina (vicina), D. a. fugaensis, D. a. nuchalis, D. a. oenothorax, D. a. palawanensis, D. a. paulina.

e takadoù trovanel Azia ar Gevred (eus India da Indonezia), ma plij ar geunioù, ar janglennoù, ar c'hoadegi gleborek hag ar mangrovennoù dezhañ.

Liammoù diavaez

• Ducula aenea war al lec'hienn BirdLife International.
• Ducula aenea war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Muioc'h a restroù diwar-benn

Ducula aenea

a vo kavet e Wikimedia Commons.

Notennoù ha daveennoù

El colom imperial verd (Ducula aenea) és un ocell de la família dels colúmbids (Columbidae) que habita boscos i manglars d'Àsia Meridional i Arxipèlag Malai, des de l'est de l'Índia, Sri Lanka i illes Andaman i Nicobar, cap a l'est, pels Ghats Orientals i Bangladesh, el sud de la Xina i, a través del Sud-est Asiàtic fins a Sumatra, Borneo, Java, illes Petites de la Sonda, Filipines, Sulawesi i petites illes a prop d'aquestes.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Colomen ymerodrol werdd (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: colomennod ymerodrol gwyrddion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ducula aenea; yr enw Saesneg arno yw Green imperial pigeon. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. aenea, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.

Teulu

Mae'r colomen ymerodrol werdd yn perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Kejserduen (latin: Ducula aenea) er en dueart, der lever i skove. Den er hjemmehørende i den tropiske del af det sydlige Asien fra Indien i vest til Indonesien i øst. Kejserduen har flere underarter, herunder Ducula aenea paulina, der fx lever på øen Sulawesi.^[2]

IUCN kategoriserer arten som ikke truet.^[1]

Noter

Eksterne henvisninger

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Kejserdue

Die Bronzefruchttaube (Ducula aenea), auch Glanzfruchttaube genannt, ist eine Art der Taubenvögel. Sie kommt in mehreren Unterarten in Südostasien vor.

Erscheinungsbild

Die Bronzefruchttaube ist eine verhältnismäßig große Fruchttaube. Sie erreicht eine Körperlänge zwischen 38 und 45 Zentimetern und wiegt zwischen 450 und 545 Gramm.^[1][2] Sie entspricht damit etwa der Größe einer Ringeltaube, ist aber verglichen mit dieser kompakter gebaut. Der Kopf ist auffällig flach und langgestreckt. Der Geschlechtsdimorphismus ist nur gering ausgeprägt. Weibchen unterscheiden sich von den Männchen durch ein weniger stark schillerndes Gefieder.

Kopf, Hals und Körperunterseite der Bronzefruchttaube sind hellgrau bis hellgraurosa. Der Mantel sowie der Rücken und die Flügeldecken sind grün und schillern bronzefarben. Die Unterschwanzdecken sind dunkelbraun. Der Schnabel ist blaugrau und die Iris ist wie der nackte, unbefiederte Augenring rot.

Verbreitungsgebiet

Bronzefruchttauben kommen in Indien, Thailand, Kambodscha, Laos, Vietnam, den Andamen, Nikobaren, Burma und auf verschiedenen indonesischen und philippinischen Inseln wie Java, Flores, Pantar, Alor, Sulu-Archipel, Palawan, Dumaran, Balabac, Sulawesi, Sula-Inseln, Enggano-Inseln und den Talaud-Inseln vor.^[3] Die Bronzefruchttaube ist eine anpassungsfähige Taubenart, die unterschiedliche Waldtypen nutzt. Sie kommt auch an Waldrändern sowie in Mangrovensümpfen vor. Bevorzugter Lebensraum sind immergrüne Wälder in Tieflandregionen.

Verhalten

Wie die meisten Fruchttauben ist auch die Bronzefruchttaube eine überwiegend baumbewohnende Art. Sie frisst verschiedene Früchte und Beere und verschluckt auch verhältnismäßig große Früchte wie wilde Feigen oder wilde Muskatnüsse. Das Nest ist nur sehr flüchtig gebaut und besteht aus wenigen Ästen und Zweigen. Die Balz der Bronzefruchttaube erinnert an die Balz der Ringeltaube. Das Männchen fliegt von einem Ast ab und schwingt sich zunächst mit kräftigen Flügelschlägen empor und gleitet dann wieder zum Ausgangspunkt zurück.^[4] Das Gelege umfasst ein Ei. Die Brutdauer beträgt 18 Tage. Die Nestlinge verlassen in einem Alter von etwa 20 Tagen das Nest.

Haltung in menschlicher Obhut

Die Bronzefruchttaube wurde bereits 1838 im Zoo von Amsterdam gezeigt. Die Erstzucht gelang 1901 im Zoo von London. Bronzefruchttauben werden verhältnismäßig häufig gehalten. Sie sind allerdings gegenüber anderen großen Taubenarten unverträglich. Eingewöhnte Tiere können verhältnismäßig alt werden. So wurde eine Bronzefruchttaube, die im Berliner Zoo gehalten wurde, 13 Jahre alt.^[5]

Belege

Einzelnachweise

1. ↑ Rösler, S. 295
2. ↑ Burnie, S. 251
3. ↑ Rösler, S. 294 und S. 295
4. ↑ Münst, S. 200
5. ↑ Rösler, S. 295

Literatur

• David Burnie (Hrsg.): Vögel, München 2008, Dorling Kindersley, ISBN 978-3-8310-1272-5
• Wolfgang Fischer: Fruchttauben der Gattung Ducula, Die Voliere, 22. Jahrgang, 1999, Heft 12, Seite 356ff
• David Gibbs, Eustace Barnes und John Cox: Pigeons and Doves. A Guide to the Pigeons and Doves of the World. Pica Press, Sussex 2001, ISBN 90-74345-26-3.
• Alois Münst und Josef Wolters: Tauben – Die Arten der Wildtauben, 2. erweiterte und überarbeitete Auflage, Verlag Karin Wolters, Bottrop 1999, ISBN 3-9801504-9-6
• Franz Pfeffer: Bronzefruchttauben – beliebte Volierenvögel, Gefiederte Welt, 127. Jahrgang, 2003, Heft 2, Seite 52f
• Gerhard Rösler: Die Wildtauben der Erde – Freileben, Haltung und Zucht. Verlag M. & H. Schaper, Alfeld-Hannover 1996, ISBN 3-7944-0184-0

Weblinks

– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien

• Ducula aenea in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2013.1. Eingestellt von: BirdLife International, 2012. Abgerufen am 31. Oktober 2013.

পৰঘুমা (ইংৰাজী: Green Imperial Pigeon, বৈজ্ঞানিক নাম-Ducula aenea) কপৌ গোটৰ এবিধ চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ ই বিষুৱীয় দক্ষিণ এছিয়াত ভাৰতৰ পৰা ইণ্ডোনেছিয়া পৰ্যন্ত হুলভাৱে বিস্তৃত হৈ থকা চৰাইৰ প্ৰজাতি৷

বিৱৰণ

পৰঘুমাৰ দেহটো থুপুকা৷ দেহৰ দৈৰ্ঘ্য ৪৫ ছে:মি৷ দেহটৌৰ বৰণ পাতল নীলা-বেঙুনীয়া৷ ডেউকা ধাতব সেউজীয়া বৰণৰ৷ মূৰ অংশ বগা৷ মতা আৰু মাইকী দুয়োবিধেই দেখিবলৈ একে হয়৷

বিতৰণ

পৰঘুমা সমগ্ৰ বিশ্বতে বহুল ভাৱে বিস্তৃত চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ ইয়াক প্ৰধানকৈ বাংলাদেশ, ভূটান, ব্ৰুনেই, কম্বোডিয়া, চীন, ভাৰত, ইণ্ডোনেছিয়া, মালয়েছিয়া, চিংগাপুৰ, ম্যানমাৰ, ফিলিপাইনছ, শ্ৰীলংকা, থাইলেণ্ড, ভিয়েটনাম আদিত দেখা পোৱা যায়৷

আচৰণ

খাদ্য

পৰঘুমাই সাধাৰণতে গছৰ ওপৰ অংশ (tree canopy)ৰ পৰা পাত আদি খায়৷ ইহঁতে সৰু সৰু গোটত চৰে৷ ইয়াৰ মাতটো গভীৰ আৰু অনুনাদীয় (resonant)৷

প্ৰজনন

ই এবিধ বণাঞ্চলত বাস কৰা চৰাইৰ প্ৰজাতি৷ ই গছত ডালৰ টুকুৰা আদিৰে বাহ সাজে, এবাৰত এটাকৈ বগা বৰণৰ কণী পাৰে৷

আলোকচিত্ৰৰ ভঁৰাল

• Illustration by Keulemans, 1893

• Nominate race

• At San Diego Zoo

• At San Diego Zoo

பெரிய பச்சைப் புறா காடுகளில் வாழும் ஒரு பெரிய புறா இனமாகும். இதன் விலங்கியல் பெயர் Ducula aenea ஆகும்.

பெயர்கள்

தமிழில் :பெரிய பச்சைப் புறா

ஆங்கிலப்பெயர் :Green Imperial – Pigeon

அறிவியல் பெயர் :Ducula aenea ^[2]

உடலமைப்பு

43 செ.மீ. - புறாக்களுள் உருவில் பெரியது. உடலும் வாலும் வெண்கல நிறம் தோய்ந்த பசுமையாகவும் தலை வெளிர் சிவப்புத் தோய்ந்த சாம்பல் நிறமாகவும் இருக்கும். வாலடி செம்பழுப்பாகவும் கால்கள் சிவப்பாகவும் இருக்கும்.

அமெரிக்கா சான் டியாகோ மிருக காட்சி சாலை

காணப்படும் பகுதிகள்

மேற்கு, கிழக்குத் தொடர்ச்சி மலைசார்ந்த மாவட்டங்களில் பசுங்காடுகள், இலையுதிர; காடுகள் ஆகியவற்றில் சமவெளி முதல் 300 மீ வரை பழமரங்கள் பழுக்கும் பருவத்தில் கேற்பத் திரியக் காணலாம். மற்ற புறாக்களைப் போலப் பெருங் கூட்டமாகத் திரள்வதில்லை.

உணவு

உப்பு மண் தின்னவும் தண்ணீர் குடிக்கவும் தரையில் இறங்கும். இனப்பெருக்கப் பருவத்தில் ஆண், பனங்காடையைப் போல உயர எழுந்து பறந்து பின் குப்புற வீழ்ந்து மீண்டும் உயர எழுந்து பெண்ணிடம் காதல் ஆட்டம் காட்டும். பழங்களையே முன்னதைப்போல உண்ணும் இது சாதிக்காயை விரும்பித் தேடித்தின்னும். வூக், வூக், வூர் எனக் குரல் எடுத்துக் கூவும்.

இனப்பெருக்கம்

மார்ச் முதல் ஜுன் வரை காடுகளில் உள்ள நடுத்தர மரங்களில் ஏனோ தானோ எனக் கூடமைத்து ஒரு முட்டையிடும்.

^[3]

படங்கள்

• Illustration by Keulemans, 1893

• பெரிய பச்சைப் புறா படம்

• அமெரிக்கா சான் டியாகோவில் காணப்படும் பெரிய பச்சைப் புறா

• அமெரிக்கா சான் டியாகோவில் காணப்படும் பெரிய பச்சைப் புறா

• பெரிய பச்சைப் புறா

ငှက်ငနွား

Nominate race

Illustration by Keulemans, 1893

ကိုးကား

The green imperial pigeon (Ducula aenea) is a large forest pigeon. The large range extends from Nepal, southern India and Sri Lanka eastwards to southern China, Indonesia and the Philippines.

Taxonomy

In 1760 the French zoologist Mathurin Jacques Brisson included a description of the green imperial pigeon in his six volume Ornithologie. He used the French name Le pigeon ramier des Moluques and the Latin Palumbus moluccensis.^[2] Although Brisson coined Latin names, these do not conform to the binomial system and are not recognised by the International Commission on Zoological Nomenclature.^[3] When in 1766 the Swedish naturalist Carl Linnaeus updated his Systema Naturae for the twelfth edition, he added 240 species that had been previously described by Brisson.^[3] One of these was the green imperial pigeon which he placed with all the other pigeons in the genus Columba. Linnaeus included a brief description, coined the binomial name Columba aenea and cited Brisson's work.^[4] Brisson believed his specimen had come from the Maluku Islands but the species does not occur there and in 1918 the type locality was designated as the island of Flores in Indonesia.^[5][6] The specific name aenea is from the Latin aeneus meaning "of a bronze colour" or "coppery".^[7] This species is now placed in the genus Ducula that was introduced by the English naturalist Brian Houghton Hodgson in 1836.^[8][9]

Eleven subspecies are recognised:^[9]

• D. a. sylvatica (Tickell, 1833) – Indian green imperial pigeon^[10] – north India and Nepal to south China to Thailand, and Indochina
• D. a. pusilla (Blyth, 1849) – south India, Sri Lanka
• D. a. andamanica Abdulali, 1964 – Andaman Islands
• D. a. consobrina (Salvadori, 1887) – islands of West Sumatra except Enggano Island
• D. a. polia (Oberholser, 1917) – Sunda green imperial pigeon^[11] – Malay Peninsula to Greater and Lesser Sunda Islands
• D. a. palawanensis (Blasius, W, 1888)Banggi Island (north Borneo) to Palawan and nearby islands (southwest Philippines)
• D. a. fugaensis (Hachisuka, 1930) – north Philippines (Calayan, Camiguin and Fuga Island)
• D. a. nuchalis (Cabanis, 1882) – Maroon-naped imperial pigeon^[12] – north Luzon (north Philippines)
• D. a. aenea (Linnaeus, 1766) – Nominate subspecies – Philippines (other than northern Luzon and Palawan)
• D. a. intermedia (Meyer, AB & Wiglesworth, 1894) – Talaud imperial pigeon^[13] – Talaud Islands and Sangihe Islands
• D. a. paulina (Bonaparte, 1854) – Chestnut-naped imperial pigeon^[14] – Sulawesi, Togian, Banggai and Sula Islands

The subspecies D. a. oenothorax is sometimes treated as a distinct species, the Enggano imperial pigeon (Ducula oenothorax).^[15] The Nicobar imperial pigeon (Ducula nicobarica) was formerly treated as conspecific.^[9][16]

Description

The green imperial pigeon is a large, plump pigeon, 45 centimetres (18 in) in length. Its back, wings and tail are metallic green. The head and underparts are white, apart from maroon undertail coverts. Sexes are similar. The bird's call is deep and resonant, and is often the first indication of the presence of this treetop species.

Distribution and habitat

Feeding at San Diego Zoo, USA

This is a forest species which is a widespread resident breeding bird in tropical southern Asia from Nepal^[17][18] and India east to Indonesia. It has several subspecies, including the distinctive Celebes form, chestnut-naped imperial pigeon (Ducula aenea paulina).

Behaviour and ecology

This is an arboreal dove, feeding on plant material in the tree canopy. Its flight is fast and direct, with the regular beats and an occasional sharp flick of the wings which are characteristic of pigeons in general. It builds a stick nest in a tree and lays a single white egg. The birds are not very gregarious, but will form small flocks.

Gallery

• 

  Illustration by Keulemans, 1893

• 

  Illustration by Henrik Grønvold & E.C. Stuart Baker, 1913

• 

  At San Diego Zoo

• 

  At San Diego Zoo

References

La dúcula verde^[2]​ (Ducula aenea) es una especie de ave columbiforme de la familia Columbidae.^[3]​^[4]​ En la India se lo considera el ave estatal de Tripura.^[5]​

Distribución geográfica

Es una especie de paloma tropical asiática que se encuentra desde la India hasta las Célebes y Filipinas.

Subespecies

Se reconocen las 12 siguientes:^[6]​^[3]​

• D. a. sylvatica (Tickell, 1833) - norte de India y Nepal hacia el sur de China hacia Tailandia, Indochina e islas Andamán
• D. a. pusilla (Blyth, 1849) - sur de India y Sri Lanka
• D. a. andamanica Abdulali, 1964 - islas Andamán
• D. a. consobrina (Salvadori, 1887) - islas al oeste de Sumatra excepto Enggano
• D. a. oenothorax (Salvadori, 1892) - Enggano
• D. a. polia (Oberholser, 1917) - península Malaya hacia las islas de la Sonda
• D. a. palawanensis (Blasius, W, 1888) - Banggi (n Borneo) hasta Palawan e islas cercanas (sudoeste de Filipinas)
• D. a. fugaensis (Hachisuka, 1930) - norte de Filipinas (Calayan, Camiguin Norte y Fuga)
• D. a. nuchalis (Cabanis, 1882) - norte de Luzón
• D. a. aenea (Linnaeus, 1766) - Filipinas (quitando el norte de Luzón y Palawan)
• D. a. intermedia (Meyer, AB & Wiglesworth, 1894) - islas Talaud y islas Sangihe
• D. a. paulina Bonaparte, 1854 - Célebes, islas Togian, islas Banggai y islas Sula

Referencias

Ducula aenea Ducula generoko animalia da. Hegaztien barruko Columbidae familian sailkatua dago.

Gallery

• John Gerrard Keulemans (1893)

• Spesies utama

• San Diego Zoo

• San Diego Zoo

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Ducula
• Columbidae

Ducula aenea

Le Carpophage pauline ou Carpophage impérial (Ducula aenea) est une espèce de pigeon. Il a un certain nombre de sous-espèces, dont la forme caractéristique de Sulawesi, Ducula aenea paulina.

Description

C'est un gros pigeon dodu de 38 à 48 cm de longueur pour une masse de 365 à 650 g. La tête, le cou, la poitrine et le haut du dos sont généralement gris cendré teinté de rose. Quelques plumes blanc crémeux marquent la base du bec et le tour des yeux. Le dessus du corps et les couvertures alaires sont vert clair plus ou moins bleuté et bronze métallique. Les rémiges et la queue sont d'un vert foncé métallique tirant sur le noir. Le ventre est clair et tend vers le blanc. Les sous-caudales sont brunes. Les iris et les cercles oculaires sont rouges, le bec gris bleu foncé et les pattes rouge violacé. Les deux sexes sont presque similaires, la femelle étant légèrement plus sombre.

Le jeune présente un plumage un peu plus terne avec le rose de la tête moins prononcé.

Répartition

Cet oiseau est largement répandu dans les régions tropicales d'Asie du Sud-Est de l'Inde à l'Indonésie.

Habitat

Cet oiseau peuple les jungles, les zones boisées humides, les mangroves et les marais.

Comportement

Il s'agit d'un pigeon arboricole, se nourrissant dans les arbres en compagnie d'autres espèces frugivores. Ils ne sont pas très grégaires, vivant souvent seul ou en couple mais pouvant former de petits groupes. L'oiseau a un cri profond et résonnant qui est souvent la première indication de la présence de cette espèce dans les arbres. Son vol est rapide et direct avec des battements d'ailes réguliers et occasionnellement des forts battements rapides caractéristiques des pigeons en général.

Alimentation

Cet oiseau consomme surtout des figues mais aussi des noix de muscade, d'autres fruits et des baies.

Nidification

Les deux partenaires construisent un nid léger de branchages à faible hauteur (4 à 6 m) dans un arbre ou un buisson épais. La femelle y pond un seul œuf blanc (42 x 32 mm), exceptionnellement deux. L'incubation dure 18 jours. Le jeune s'envole à l'âge de 20 jours.

Sous-espèces

Cet oiseau est représenté par 12 sous-espèces :

• Ducula aenea aenea (Linné, 1766) en Malaisie, à Bornéo et à Sumatra ;
• Ducula aenea sylvatica (Tickell, 1833) du nord de l'Inde jusqu'à la Thaïlande ;
• Ducula aenea pusilla (Blyth, 1849)au Sri Lanka ;
• Ducula aenea consobrina (Salvadori, 1887) sur l'île Nias ;
• Ducula aenea palawanensis (Blasius, 1888) sur les îles méridionales des Philippines ;
• Ducula aenea fugaensis (Hachisuka, 1930) ;
• Ducula aenea nuchalis (Cabanis, 1882) sur l'île de Luçon, cet oiseau présente une nuque marron pourpre, une poitrine rosâtre et des sous-caudales verdâtres ;
• Ducula aenea andamanica ;
• Ducula aenea polia ;
• Ducula aenea oenothorax (Salvadori, 1892) sur Enggano, cet oiseau présente une tête et un cou gris ;
• Ducula aenea paulina (Bonaparte, 1854) à Sulawesi, le véritable Carpophage pauline avec les parties supérieures vert métallique, la nuque rousse et les ailes bleutées ;
• Ducula aenea intermedia.

Galerie

• Ducula aenea

• Dessin de Ducula aenea

Pergam hijau adalah spesies burung yang terdapat di sebagian besar wilayah Indonesia, bulu bagian atas punggung dan ekor bagian bawah berwarna cokelat tua^[1].

Deskripsi Badan dan Suara

Burung Pergam hijau berukuran besar, kira-kira 45 cm dan kepala,leher, dan tubuh bagian bawah abu-abu agak merah jambu pucat. Penutup ekor bagian bawah merah-coklat. Tubuh bagian atas hijau gelap dengan warna pelangi perunggu mengkilap.Iris coklat kemerahan; paruh biru abu-abu; dan kaki merah gelap^[2] Suaranya adalah derukan menggema keras dan dalam: hu-hu-hu-hu-hu, cek tajam sewaktu berkelahi dan kru-kruuuuu yang keras.

Kebiasaan

Burung ini menetap di tempat bertengger komunal dan mencari makan dalam kelompok-kelompok kecil. Terbang sangat kuat, sering terbang di antara pulau-pulau kecil. Mencari makan pada pohon yang tinggi. Terlihat jelas sewaktu bertengger atau ketika mencari makan pada pohon yang tinggi^[3].

Makanan

Makanan utama burung ini adalah buah-buahan kecil dan biji-bijian.

Perkembangbiakan

Burung Pergam Besar membiak dengan bertelur.Telur burung pergam hijau atau green imperial pigeon mempunyai cangkang yang keras^[4].

Habitat

Umum dijumpai berpasangan atau dalam kelompok kecil di hutan dataran rendah, hutan mangrove, hutan primer dan sekunder, serta hutan monsun sampai ketinggian 1000 mdpl^[5].

Galeri

• Ilustrasi oleh Keulemans, 1893

• 
• Di San Diego Zoo

• Di San Diego Zoo

• Pergam Hijau dalam uang Ringgit Malaysia

Referensi

Pranala luar

• Gambar di Google.

Il piccione imperiale verde (Ducula aenea Linnaeus, 1766) è un uccello della famiglia dei Columbidi^[2].

Descrizione

Il piccione imperiale verde è lungo 40–47 cm e pesa 365-344 g^[3]. Capo, collo, petto e ventre sono rosa grigiastro, le parti superiori sono verde iridescente talvolta con riflessi bronzo o blu. I colori sono molto variabili in base alla sottospecie presa in considerazione^[3]. Non vi è dimorfismo sessuale evidente, solo in alcune sottospecie la femmina ha colori leggermente più sbiaditi del maschio. Iride e zampe sono rosse e becco grigiastro^[3].

Biologia

Si nutre di frutta anche di grandi dimensioni come le noci moscate, semi di ficus e bacche che raccoglie nella parte più alta degli alberi, inoltre si nutre di gemme di mangrovie. Talvolta scende a terra per ingerire piccole particelle di materiale inorganico ricche di sali minerali^[3]. Lo si può osservare spesso in coppia o in piccoli gruppi e in grande numero dove ci sia abbondanza di semi di ficus^[3]. Il volo è lento e rettilineo al di sopra degli alberi^[3]. Il corteggiamento inchinato è simile a quello dei piccioni domestici, mentre nei corteggiamenti aerei il maschio passa dal volo regolare a quello verticale con due o tre colpi d'ala, tenendo il collo allungato per poi scendere rapidamente e riprendere il volo normale^[3]. Il nido è costruito da entrambi i genitori sugli alberi o sui cespugli al di sotto dei 10 metri di altezza, spesso preferisce alberi non molto grandi posti ai bordi della foresta o isolati. Depone un uovo bianco o raramente due incubate da entrambi i genitori^[3].

Distribuzione e habitat

Il suo ampio areale si estende dall'India e Sri Lanka fino alle regioni indo-malesi, Indocina, Filippine, Sulawesi e Sula. Frequenta le foreste sempreverdi a basse altitudini, mangrovie e campagne aperte con pochi alberi. Predilige le zone di pianura spingendosi fino a 1000 metri^[3].

Tassonomia

Comprende le seguenti sottospecie^[2]:

• D. a. sylvatica (Tickell, 1833) - India settentrionale, Nepal, Cina meridionale, Thailandia, Indocina e isole Andamane;
• D. a. pusilla (Blyth, 1849) - India meridionale, Sri Lanka;
• D. a. andamanica Abdulali, 1964 - isole Andamane;
• D. a. consobrina (Salvadori, 1887) - isole al largo delle coste occidentali di Sumatra tranne Enggano;
• D. a. oenothorax (Salvadori, 1892) - isola di Enggano (al largo delle coste sud-occidentali di Sumatra);
• D. a. polia (Oberholser, 1917) - penisola malese, Filippine e Grandi e Piccole Isole della Sonda;
• D. a. palawanensis (W. Blasius, 1888) - isola di Banggi (al largo delle coste settentrionali del Borneo), Palawan e isole vicine;
• D. a. fugaensis (Hachisuka, 1930) - Filippine settentrionali;
• D. a. nuchalis (Cabanis, 1882) - Luzon settentrionale (Filippine settentrionali);
• D. a. aenea (Linnaeus, 1766) - Filippine, a eccezione di quelle settentrionali;
• D. a. intermedia (A. B. Meyer e Wiglesworth, 1894) - isole Talaud e Sangihe;
• D. a. paulina Bonaparte, 1854 - Sulawesi, Togian, Banggai e isole Sula.

Note

Burung Pergam Besar adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Ducula aenea.

Ciri-ciri

Burung Pergam Besar ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Pergam Besar ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Pergam Besar tidak bergigi.

Makanan

buah-buahan

Galeri

• Lukisan John Gerrard Keulemans (1893)

• Spesies utama

• Zoo San Diego

• Zoo San Diego

• 

Pembiakan

Burung Pergam Besar membiak dengan bertelur. Telur Burung Pergam Besar bercangkerang keras.

Habitat

Kawasan tanah pamah, pinggir hutan dan kawasan paya bakau.

Pautan luar

• Carian Google.

De groene muskaatduif (Ducula aenea) is een vogel uit de familie der Columbidae (Duiven en tortelduiven).

Verspreiding en leefgebied

Deze soort komt wijdverspreid voor in Azië en telt 12 ondersoorten:

• Ducula aenea sylvatica: van noordelijk India en Nepal tot zuidelijk China tot Thailand, Indochina en de Andamanen.
• Ducula aenea pusilla: zuidelijk India en Sri Lanka.
• Ducula aenea andamanica: de Andamanen.
• Ducula aenea consobrina: de eilanden ten westen van Sumatra, uitgezonderd Enggano.
• Ducula aenea oenothorax: Enggano (zuidwestelijk van Sumatra).
• Ducula aenea polia: van Maleisië tot de Filipijnen en de Grote- en Kleine Soenda-eilanden.
• Ducula aenea palawanensis: de Banggai-eilanden (noordelijk Borneo) tot Palawan en nabijgelegen eilanden.
• Ducula aenea fugaensis: noordelijke Filipijnen.
• Ducula aenea nuchalis: noordelijk Luzon (noordelijke Filipijnen).
• Ducula aenea aenea: Filipijnen.
• Ducula aenea intermedia: de Talaud- en de Sangihe-eilanden.
• Ducula aenea paulina: Celebes, de Togian-eilanden, de Banggai-eilanden en de Sula-eilanden.

Externe link

• Avibase

Zdjęcie wykonane w ZOO w San Diego

Muszkatela miedziana (Ducula aenea) – gatunek średniego ptaka z rodziny gołębiowatych, podrodziny owocożerów. Zasiedla tropikalne rejony Azji, od Indii na wschód aż do Indonezji i jej wysp. Wyróżniono 12 podgatunków.

Systematyka i taksonomia

Muszkatela miedziana została opisana po raz pierwszy przez Linneusza w roku 1766, na podstawie okazu pochodzącego z Moluków. Jest blisko spokrewniona z dwoma gatunkami z rodzaju Ducula, muszkatelą białooką (D. perspicillata) oraz muszkatelą złotooką (Ducula concinna). Podgatunki oenothorax i paulina bywają wyodrębniane do osobnych gatunków. Podgatunek andamanica jest klasyfikowany jako jeden, wraz z D.a. sylvatica. Natomiast podgatunek polia jest włączany do nominatywnego (aenea), podobnie jak intermedia (muszkatela wyspowa) (wyspa Talaud), pallidinucha (południowo-wschodnie Sulawesi i przybrzeżne wyspy), pulchella (wyspa Togian) oraz sulana (wyspy Banggai i Sula)^[4].

Podgatunki

Muszkatela nikobarska (Ducula nicobarica), endemiczna dla Nikobarów, została wyodrębniona jako gatunek w roku 2005, wcześniej uznawano ją za podgatunek muszkateli miedzianej (D.a. nicobarica)^[5]. Wyróżniono obecnie 12 podgatunków^[6][7]:

• D. aenea sylvatica – północne Indie poprzez Nepal do południowej Mjanmy oraz wysp Andaman, płn. Tajlandia, Laos, Wietnam i Kambodża.
• D. aenea pusilla – południowe Indie oraz Sri Lanka.
• D. aenea andamanica – Andamany.
• D. aenea consobrina – wyspa Nias.
• muszkatela szaroszyja (D. aenea oenothorax) – Enggano.
• D. aenea polia – Półwysep Malajski do Filipin oraz Wielkie i Małe Wyspy Sundajskie.
• D. aenea palawanensis – Banggi, Balabac, Palawan, Dumaran, Linapacan, Culion, Calauit, Busuanga.
• D. aenea fugaenis – Calayan, Fuga and Camiguin Norte (płn. Filipiny).
• D. aenea nuchalis – północny Luzon (płn. Filipiny).
• muszkatela miedziana (D. aenea aenea) – Półwysep Malajski od Taninthayi (prowincja Mjanmy) i południowej Tajlandii poprzez Sumatrę (łącznie z archipelagiem Riau), Borneo (łącznie z wyspami Anambas, Natuna i Tambelan) i Filippiny (wszystkie główne wyspy, poza Palawan) aż do Jawy i Małe Wyspy Sundajskie (Lombok, Sumbawa, Sumba, Flores, Pantar, Alor).
• muszkatela wyspowa (D. aenea intermedia) – Talaud i Sangihe.
• muszkatela rdzawoszyja (D. aenea paulina) – Wyspa Talaud i wyspy Sangihe, Celebes (wraz z okolicznymi wyspami) oraz Togian, Banggai i Sula.

Morfologia

Muszkatela miedziana mierzy od 40-47 cm^[8]. Masa ciała wynosi od 365 do 645 g. Długość skrzydła u okazów należących do Drexel University wynosi u samca 230-235 mm, a samicy 239-252 mm. Są to wymiary (cyt.) Mniejsze, niż zazwyczaj podawane w literaturze^[9].

To duży ptak o różowawoszarej głowie, szyi i spodzie ciała. Grzbiet i skrzydła w większości są zielonkawe. Dorosły samiec podgatunku nominatywnego posiada z wierzchu ciała (w tym skrzydła) pióra opalizujące na zielono, niebieskawo lub brązowawo. Pokrywy podogonowe mają barwę kasztanową. Tęczówka czerwona, dookoła oka białe piórka. Nogi i stopy czerwonawe. Występuje nieznaczny dymorfizm płciowy, samica jest bardziej matowa od samca^[10]. Na ogonie widzianym od spodu brak paska^[11].

Podgatunek pusilla jest ubarwiony podobnie, jak nominatywny. Osobniki z wyspy Celebes, D. a. paulina odróżnia rdzawa szyja. Opalizacja sprawia wrażenie wyraźniejszej. Spód ciała nieznacznie ciemniejszy. Pozostałe podgatunki różnią się w kolorach i opalizacji piór^[10], a także wydawanymi dźwiękami^[12].

Zasięg występowania

Kraje, w którym występuje muszkatela miedziana to Bangladesz, Bhutan, Brunei, Chiny, Filipiny, Indie, Indonezja, Kambodża, Laos, Malezja, Mjanma, Singapur (nie gniazduje), Sri Lanka, Tajlandia oraz Wietnam. Zasiedla także Andamany i Hajnan^[13]. Całkowity obszar występowania szacuje się na 5 160 000 km²^[14]. Występuje także w Nepalu jako rzadki ptak osiadły, na wysokości 100-600 m n.p.m., zarówno w lasach wiecznie zielonych, jak i zrzucających liście^[15].

Środowisko

W przeciwieństwie do muszkateli kasztanowatej (Ducula badia), zasiedlającej podobne rejony Azji, Ducula aenea jest gatunkiem nizinnym^[16]. Mimo tego w Indiach spotykana jest do wysokości 600 m n.p.m., a na Sulawesi do 1000 m n.p.m. Generalnie ptaki osiadłe, odbywają jedynie migracje wysokościowe w poszukiwaniu pożywienia^[10]. Zamieszkują różne typy lasów i ich obrzeża oraz namorzyny^[8]. Często znajdywane w lasach z dojrzewającymi figowcami (Ficus)^[15].

Zachowanie

Podobnie jak inne gołębie, muszkatela miedziana żyje w grupach od 3 do 6 osobników^[15]. Żerując przebywa w górnych częściach roślinności; nie jest agresywny w stosunku do innych gatunków. Schodzi na ziemię celem picia i lizania słonej ziemi^[10]. Ma bardzo szybki lot^[13]. Odzywa się głęboko i donośnie^[17], szorstkim wooh-haw lub wooh wooh wooh woooh^[18].

Pożywienie

Odżywia się głównie owocami muszkatałowca korzennego i figowców^[15]. Zjada także pączki roślin z rodziny akantowatych z rodzaju Avicennia. Wydalając nasiona, przyczynia się do rozprzestrzeniania się drzew^[10].

Lęgi

Gniazda buduje głównie od kwietnia do lipca^[19]. Gniazdo stanowi nierówna platforma z gałązek. Składa zazwyczaj jedno białe jajo, rzadziej dwa. Oba ptaki zajmują się wysiadywaniem i opieką nad pisklętami^[10]. Inkubacja trwa 18 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po 20 dniach od wyklucia^[20].

Zobacz też

• ornitochoria

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Nagrania odgłosów gatunku w serwisie xeno-canto.org

Grön kejsarduva^[2] (Ducula aenea) är en fågel i familjen duvor inom ordningen duvfåglar.^[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.^[1]

Grön kejsarduva delas in i tolv underarter fördelade i tre grupper, med följande utbredning:^[3]

• aenea-gruppen
  • Ducula aenea sylvatica – norra Indien till Nepal, Thailand, Indokina och Andamanerna
  • Ducula aenea pusilla – södra Indien och Sri Lanka
  • Ducula aenea mista – ön Simeulue (utanför nordvästra Sumatra)
  • Ducula aenea babiensis – öarna Babi och Lasia (utanför Simeulues sydöstra kust)
  • Ducula aenea consobrina – Nias (utanför västra Sumatra)
  • Ducula aenea vicinus – Batuöarna och Mentawaiöarna (utanför västra Sumatra)
  • Ducula aenea oenothorax – ön Enggano (utanför västra Sumatra)
  • Ducula aenea aenea – Malackahalvön, Sumatra och Borneo till Bali och Filippinerna
  • Ducula aenea palawanensis – Palawan, närliggande södra Filippinerna och Banggaiöarna
  • Ducula aenea fugaensis – norra Filippinerna (Calayan, Camiguin Norte och Fuga)
• Ducula aenea nuchalis – norra Luzon (norra Filippinerna)
• Ducula aenea paulina – Sulawesi, Sangihe, Talaudöarna, Togianöarna, Sulaöarna och intilliggande öar

Tidigare betraktades nikobarkejsarduva (Ducula nicobarica) utgöra en underart till grön kejsarduva och vissa gör det fortfarande.^[4] IUCN gör det fortfarande, men urskiljer å andra sidan oenothorax som egen art, "engganokejsarduva".^[1]

• Illustration av Keulemans, 1893

• D. a. pusilla, Sri Lanka

• Grön kejsarduva i Assam i Indien

Referenser

1. ^ [a b c] Birdlife International 2014 Ducula aenea Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2016) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2016-11-10
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ Dickinson, E.C., J.V. Remsen Jr. & L. Christidis (Eds). 2013-2014. The Howard & Moore Complete Checklist of the Birds of the World. 4th. Edition, Vol. 1, 2, Aves Press, Eastbourne, U.K.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör grön kejsarduva.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Ducula aenea.
  Artförteckning

Gầm ghì lưng xanh (tên khoa học Ducula aenea) là một loài chim thuộc Chi Gầm ghì, Họ Bồ câu. Loài này được tìm thấy ở Việt Nam tại Biên Hòa, Tây Ninh, Kon Tum, Thừa Thiên, Quảng Trị và Côn Lôn^[2]

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Ducula aenea tại Wikispecies

Bài viết Bộ Bồ câu này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• Carpophaga aenothorax

• 1 Описание
• 2 Распространение
• 3 Образ жизни
• 4 Примечания
• 5 Литература

绿皇鸠（学名：Ducula aenea）为鸠鸽科皇鸠属的鸟类，俗名绿南鸠、大绿鸠。分布于沿中国南缘向南、西至巴基斯坦、东至菲律宾群岛、南抵印度、印度尼西亚以及中国大陆的广东、海南、云南等地，主要栖息于丘陵的阔叶林以及河谷的次生林、平原或丘陵地带居民点附近的榕树、橄榄树等。该物种的模式产地在印度尼西亚弗洛勒斯。^[2]

保护

• 中国国家重点保护动物等级：二级

亚种

• 绿皇鸠广东亚种（学名：Ducula aenea kwantungensis）。在中国大陆，分布于广东、海南等地。该物种的模式产地在广东罗浮山一带。^[3]
• 绿皇鸠云南亚种（学名：Ducula aenea sylvatica）。分布于尼泊尔、孟加拉、印度、缅甸、泰国、老挝、越南、柬埔寨以及中国大陆的云南等地。该物种的模式产地在印度。^[4]

参考文献

ミカドバト （学名：Ducula aenea）は、ハト目ハト科に分類される鳥類の一種。

Sibley分類体系上の位置[編集]