麥哲倫鴴科

Magellan çovdarçıları (lat. Pluvianellidae) çovdarçıkimilər dəstəsinə aid quş fəsiləsi. Fəsiləyə yeganə növ daxildir.

Təsviri

Magellan çovdarçısının kürək və döşü açıq boz rəngdə, digər yerləri isə ağ rəngdə olur. Qısa qırmızı ayaqları və qırmızı gözləri var. Cavan fərdlərində göz və ayaqlar sarımtıl rəngdə olur. Quşların çağırışları göyərçinlərin çağırışına bənzəyir.

Çoxalması

Magellan çovdarçısı suya yaxın yerdə yuvalayır və yerə 2 iri yumurta qoyur. Adətən bir cücəsi sağ qalır.

Qidalanması

Magellan çovdarçısı xırda onurğasızlarla qidalanır.

Mənbə

El corriol de Magallanes (Pluvianellus socialis) és un ocell de l'extrem sud d'Amèrica del Sud. Única espècie de la família dels pluvianèl·lids (Pluvianellidae), que pertany a l'ordre dels caradriformes (Charadriiformes).

Morfologia

• Fa 18 – 20 cm de llarg.^[1]
• Parts superiors, cap i pit gris. Parts inferiors, gola i galtes blanques. Primàries i rectrius negroses.
• Bec fi i negre. Potes i iris rosa.

Hàbitat i distribució

Viu a la vora de llacunes i llacs salobres, visitant en hivern les zones costaneres. La distribució és molt restringida, habitant l'extrem sud del Continent americà, fins a la Terra del Foc. També a les Malvines.^[2] Fa alguns moviments cap al Nord en hivern.

Reproducció

Ponen habitualment dos ous de color gris amb fines taques fosques, en una depressió sobre pis de sorra. Els dos pares coven els ous i curen de les cries.^[3]

Alimentació

S'alimenten de minúsculs crustacis de les llacunes, que troben voltejant pedres i algues, a la manera dels remena-rocs.

Taxonomia

Se l'ha classificat com una subfamília dels quiònids^[4] (Chionidae) o com una família independent.^[5]

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Corriol de Magallanes

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cwtiad Magellan (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cwtiaid Magellan) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pluvianellus socialis; yr enw Saesneg arno yw Magellanic plover. Mae'n perthyn i deulu'r Cwtiaid (Lladin: Charadriidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. socialis, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America.

Teulu

Mae'r cwtiad Magellan yn perthyn i deulu'r Cwtiaid (Lladin: Charadriidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Corgwtiad Aur Pluvialis dominica Corgwtiad aur y Môr Tawel Pluvialis fulva Cwtiad aur Pluvialis apricaria Cwtiad Caint Charadrius alexandrinus Cwtiad gwargoch Charadrius ruficapillus Cwtiad Llwyd Pluvialis squatarola Cwtiad Malaysia Charadrius peronii Cwtiad teirtorch Charadrius tricollaris Cwtiad torchog Charadrius hiaticula Cwtiad torchog bach Charadrius dubius Cwtiad tywod mawr Charadrius leschenaultii Hutan mynydd Charadrius morinellus

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Der 20 Zentimeter große Magellanregenpfeifer (Pluvianellus socialis) ist die einzige Art aus der monotypischen Familie der Magellanregenpfeifer (Pluvianellidae) innerhalb der Ordnung der Regenpfeiferartigen (Charadriiformes) und kommt nur im südlichen Südamerika vor. Molekulargenetische Untersuchungen haben gezeigt, dass die Art eng mit den Scheidenschnäbeln verwandt ist.^[1]

Aussehen

Die Magellanregenpfeifer ähneln in Körperbau und Verhalten den Steinwälzern. Rückengefieder und Brust sind hellgrau, ansonsten besitzt die Art weißes Gefieder, kurze rote Beine, einen schwarzen Schnabel und rote Augen. Jungvögel haben gelbliche Augen und Beine. Die Vögel geben taubenähnliche Rufe von sich.

Verbreitung

Die Art kommt in Feuerland und im Süden Patagoniens vor. Sie bewohnen im Sommer die Binnengewässer und Brachwasserlagunen. Zum Überwintern ziehen sie an die Küsten Argentiniens meist in der Nähe kleinerer Buchten oder Flussmündungen.

Lebensweise

Magellanregenpfeifer ernähren sich von kleinen Wirbellosen, die sie ähnlich wie die Steinwälzer am Boden mit den Füßen freischarren oder unter Steinchen aufpicken.

Fortpflanzung

In der Brutzeit verteidigen die beiden Altvögel einen ca. 300–500 Meter langen Uferstreifen gegen fremde Artgenossen. Magellanregenpfeifer brüten in Wassernähe und legen zwei große, graue mit dunklen Streifen versehene Eier direkt auf den Erdboden, gewöhnlich überlebt jedoch nur ein Jungvogel. Das Nest verlässt der Jungvogel erst im Alter von 4 Wochen. Danach wird er noch ca. 2 Wochen von beiden Alt Vögeln versorgt.

Gefährdung und Schutzmaßnahmen

Die IUCN stuft diese Art als Near Threatened (potenziell gefährdet) ein. Die Gründe dafür sind die Zerstörung des Lebensraumes durch die Viehwirtschaft, Nachstellungen durch verwilderte Haushunde, Hauskatzen sowie die Verschmutzung des Lebensraumes durch Abwässer sowie Ölunfälle. Zum Schutz der Art werden verwilderten Haustiere bekämpft, der Gesamtbestand überwacht. Des Weiteren ist diese Art in zahlreichen Naturschutzgebieten vertreten.

Literatur

• George Robert Gray: A list of the genera of birds: with their synonyma an indication of the typical species of each genus / compiled from various source. Band 3. R. and J.E. Taylor, London 1846 (biodiversitylibrary.org).
• Christopher M. Perrins: Die große Enzyklopädie der Vögel. Aus dem Englischen, Orbis-Verlag, München 1996, ISBN 3-572-00810-7, S. 139, 141.

Einzelnachweise

1. ↑ B. C. Livezey: Phylogenetics of modern shorebirds (Charadriiformes) based on phenotypic evidence: analysis and discussion. In: Zoological Journal of the Linnean Society. Band 160, Nr. 3, 2010, S. 567–618.

The Magellanic plover (Pluvianellus socialis) is a rare wader found only in southernmost South America.

Taxonomy

It was long placed in with the other plovers in the family Charadriidae; however, behavioural evidence suggested they were distinct, and molecular studies confirmed this, suggesting that they are actually more closely related to the sheathbills, a uniquely Antarctic family.^[2] As such it is now placed in its own family, Pluvianellidae.

Description

This species is in its structure and habits much like a turnstone, but it cannot be confused with any other wader species. Its upperparts and breast are pale grey, and the rest of the underparts are white. It has short red legs, a black bill and red eyes. In young birds, the eyes and legs are yellowish in colour, and the plumage is grey overall with scaling. The call is a dovelike coo.

Distribution and habitat

This species is not a long-distance migrant, although some birds move further north in southern Argentina in winter. The species breeds inland and then moves to the coast during the winter, particularly to estuaries.^[3] One of their preferred areas during winter is in Puerto Madryn and Península Valdes, Chubut, Argentina (Jehl 1975).

Behaviour

Breeding

This species breeds near water, usually saline lakes but there are reports of nests near rivers as well. Pairs defend territories, and both parents share incubation duties. It lays two large eggs on the ground, although usually only one chick survives. One unique aspect of its behaviour and physiology is its method of feeding its chicks. Chicks are fed by regurgitating food stored in the crop, this species being the only wader to do so.^[3]

Feeding

Magellanic plovers feed on small invertebrates, picked from the ground, or from under pebbles, again like a turnstone. They have been observed collecting worms in the bill in a similar fashion to a puffin.^[4]

References

La Magelanpluvio, Pluvianellus socialis, estas rara kaj unika vadbirdo kiu troviĝas nur en la plej suda Suda Ameriko. Ties rilato kun pluvioj kaj aliaj grupoj de vadbirdoj estas necertaj, kaj ĝi estas ofte lokita en sia propra familio, Pluvianeledoj. Tiu specio ne migras, kvankam kelkaj birdoj moviĝas iome norden sed ĉiam en suda Argentino vintre.

Tiu specio estas laŭ strukturo kaj kutimaro kiel ŝtonturnulo, sed ĝi ne povas esti konfuzita kun iu ajn alia specio de vadbirdo. Ties supraj partoj kaj brusto estas helgrizaj kaj la resto de la subaj partoj estas blankaj. Ĝi havas mallongajn ruĝajn krurojn, nigran bekon kaj ruĝan okulon. Ĉe junuloj la okuloj kaj kruroj estas flavecaj. La voĉo estas kolumbeca kuu.

La Magelanpluvio reproduktiĝas ĉe akvo, kie la ino demetas du grandajn ovojn surgrunde, kvankam plej ofte nur unu ido supervivas.

La Magelanpluvio manĝas etajn senvertebrulojn, prenataj el grundo aŭ el sub ŝtonetoj, denove kiel ŝtonturnulo.

Referencoj

• BirdLife International (2006). Pluvianellus socialis. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11 May 2006. Preskaŭ minacata
• Shorebirds de Hayman, Marchant kaj Prater, ISBN 0-7099-2034-2

El pluvial magallánico, chorlito de Magallanes^[2]​, chorlito ceniciento o chorlo de Magallanes (Pluvianellus socialis) es una especie de ave Charadriiforme de la familia Pluvianellidae propio del extremo sur de Sudamérica; es único de su género y raro dentro del suborden Charadrii. Hay incertidumbre sobre su relación con los pluviales (Charadriidae) u otras familias del suborden; a veces se clasifica en la familia Chionidae,^[3]​ y otras es ubicada independientemente en la familia Pluvianellidae.^{[cita requerida]} Es una especie no migratoria, aunque algunos individuos se mueven algo más al norte en el sur de Argentina durante el invierno.

Características

Esta especie es en su estructura y sus hábitos muy parecida a un vuelvepiedras (Arenaria interpres), pero no se puede confundir con ninguna otra especie en Charadrii. Sus partes superiores y el pecho son de color gris pálido y el resto de las inferiores son blancas. Tiene patas cortas, rojas, el pico negro y los ojos rojos. Los jóvenes tienen los ojos y las patas de color amarillento. Su llamado es un ‘cuu’ como el de una paloma.

Historia natural

Su reproducción es cercana al agua, poniendo dos huevos grandes sobre el suelo, aunque suele sobrevivir sólo uno de los polluelos. Se alimentan de pequeños invertebrados, tomados del suelo o de abajo de piedras pelonas, como mismo hacen los revuelvepiedras

En la provincia de Santa Cruz en Argentina fue declarado monumento natural provincial mediante la ley n.º 3373 sancionada el 12 de junio de 2014.^[4]​^[5]​

Referencias

Bibliografía

• Shorebirds por Hayman, Marchant y Prater, ISBN 0-7099-2034-2

Pluvianellus socialis Pluvianellus generoko animalia da. Hegaztien barruko Pluvianellidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Pluvianellus
• Pluvianellidae

Hopeakurmitsa (Pluvianellus socialis) on eteläamerikkalainen rantalintulaji, joka elää aivan mantereen eteläkärjessä Argentiinassa ja Chilessä. Se talvehtii Argentiinan Valdésin niemimaalla. Lajin holotyypin kuvaili George Robert Gray Magalhãesinsalmesta vuonna 1846.^[3]

Hopeakurmitsan sukulaisuussuhteista muihin lintuihin ei olla yksimielisiä.^[3] Toisinaan se luokitellaan omaan Pluvianellidae-heimoonsa, joskus taas tuppinokkien (Chionidae) heimoon.^[1][2][3] BirdLife Suomen hyväksymässä luokituksessa laji on sijoitettu tuppinokkiin.^[4]

Lähteet

Pluvianellus socialis

La Pluvianelle magellanique ou Pluvianeau de Magellan (Pluvianellus socialis) est une espèce d'oiseaux, la seule du genre Pluvianellus et de la famille Pluvianellidae.

Positionnement taxinomique

Ce taxon était auparavant classé dans la famille des Charadriidae, puis celle des Chionidae.

Il piviere di Magellano (Pluvianellus socialis Gray, 1846) è un uccello caradriiforme unico rappresentante del genere Pluvianellus e della famiglia Pluvianellidae.^[2]

Distribuzione e habitat

Questo uccello è endemico dell'estremo sud di Cile e Argentina. Parte della popolazione migra a nord per l'inverno, raggiungendo la Penisola di Valdés nella Provincia di Chubut e più raramente la Provincia di Buenos Aires. Presenza accidentale sulle Isole Falkland.^[1]

Note

Vogels

De Magelhaenplevier (Pluvianellus socialis) is een steltloperachtige uit de familie van de Magelhaenplevieren (Pluvianellidae). Het is een bijzondere en ook zeldzame steltloper die voorkomt in het uiterste zuiden van Zuid-Amerika.

Beschrijving

Deze vogel lijkt in zijn gedrag en uiterlijk op de steenloper. De verschillen zijn echter onmiskenbaar. De vogel is bleekgrijs van kleur en de buik is wit. De poten zijn kort en rood gekleurd, ook het oog is rood en de snavel is zwart.

Verspreiding en leefgebied

De soort komt voor in de Zuidkegel van Zuid-Amerika. De vogel broedt in kustvlaktes met zout- en brakwaterplassen, maar ook wel hoger stroomopwaarts aan rivieren en in steppe-achtige gebieden tot wel 1200 m boven de zeespiegel.

Status

De vogel is vrij zeldzaam en er zijn redenen om aan te nemen dat de habitat van de vogel wordt aangetast door begrazing door ingevoerd vee in Patagonië. Daarom staat de Magelhaenplevier als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Taxonomie

De vogel werd lange tijd ingedeeld bij de kieviten en plevieren, maar in de jaren 1970 werd de vogel in een eigen familie geplaatst. Deze bijzondere positie werd bevestigd door moleculair genetisch onderzoek sinds 2003 aan de fylogenie van de steltloperachtigen. De Magelhaenplevier vormt samen met de ijshoenders (of zuidpoolkippen, Chionidae) en de grielen (Burhinidae) een eigen clade binnen de orde Charadriiformes.^[2]

• 
• 
• 
• 

Bronnen, noten en/of referenties

Gulpesnipe (Pluvianellus socialis) er ein sjeldan og særeigen vadefugl som berre finst i det sørlegaste Sør-Amerika. Gulpesnipa er no plassert i sin eigen biologiske familie, Pluvianellidae i ordenen vade-, måse- og alkefuglar. Artsnamnet på norsk kjem av at vaksne fuglar kan gulpe opp føde til ungane, dette er unikt for vadefuglar.

Denne arten er ikkje ein langdistansemigratant, sjølv om enkelte fuglar trekk lengre nord i det sørlege Argentina om vinteren. Arten hekkar i innlandet, deretter flyttar fuglane ut til kysten, og spesielt til elvemunningar om vinteren. Gulpesnipe har likskap med steinvendar i struktur og i levemåte, men han kan ikkje forvekslast med andre vadefuglartar. Oversida og brystet er lysegrå, og resten av undersida er kvit. Gulpesnipa har korte, raudfarga bein, svart nebb og raude auge. Ungfuglar har gulaktig farge i auge og bein, og fjørdrakta er grå med gradert tone. Ropet frå denne arten liknar lyden av duer.

Gulpesnipa hekkar nær vatn, gjerne ved saltsjøar, men det er rapportert om reir nær elvar òg. Para forsvarer territorium og begge foreldra deler på ruginga. Hoa legg to store egg på bakken, men vanlegvis er det berre ein unge som veks opp frå kvart kull. Eit unikt aspekt ved åtferda og fysiologien er metoden for å mate ungane. Ungane får nokre gonger føde som dei vaksne har lagra i kroa og gulpar opp.^[1]

Føda er små virvellause dyr som dei plukkar frå bakken eller som dei finn under småstein. Det har vore observert at dei samlar mark i nebbet på ein liknande måte som lunden samlar småfisk.^[2]

Arten var lenge plassert saman med loer i familien Charadriidae men molekylære studiar tyder på at dei er knytt tettare til slirenebbar, den unike familien for Antarktis-regionen.^[3]

Kjelder

Fotnotar

Gulpesnipe (Pluvianellus socialis) er en monotypisk art i slekten gulpesniper (Pluvianellus), som er monotypisk i gulpesnipefamilien (Pluvianellidae). Arten har altså ingen nære slektninger (se taksonomi). Som sådan inngår familien i gruppen av slirenebbfugler (Chionidi), som er en av fem underordener i vade-, måse- og alkefugler (Charadriiformes). Arten er ifølge BirdLife International og IUCNs rødliste nær truet.^[1] Den er dessuten oppført på CMS liste II (Bonnkonvensjonen).^[2]

Taksonomi

Arten var tidligere (før 2005), på grunn av sitt utseende, inkludert i lofamilien (Charadriidae), av og til i en egen underfamilie, men morfologiske analyser indikerte at fuglen var nærmere beslektet med slirenebbfamilien (Chionidae),^[3][4] et slektskap som støttes av genetiske data.^[5] Denne studien støtter også at slekten Pluvianellus plasseres i sin egen en monotypiske familie (Pluvianellidae),^[5] en konklusjon som videre støttes av et nyere studium av fenotypen.^[6]

Det har lenge knyttet seg usikkerhet til den systematiske plasseringen av gulpesnipe. Arten ble i 2005 plassert i sin egen familie (Pluvianellidae) av South American Classification Committee (SACC).^[1] Et nytt forslag (#596) om å behandle gulpesnipefamilien (Pluvianellidae) som en underfamilie av slirenebbfamilien (Chionidae) fikk ikke flertall i SACC per 6. februar 2018, slik at Pluvianellidae består fortsatt som en monotypisk familie for denne arten.^[7]

Beskrivelse

Gulpesnipe blir cirka 19,5–21,5 cm lang. Hannen er størst og veier cirka 79–102 g, mens hunnen er mindre og veier cirka 69,5–87 g. Fjærdrakten er i hovedsak ringduegrå på oversiden og hvit på undersiden. Halsen og øvre del av brystet er ringduegrått. Nebbet er sort og rett, og fra basen av nebbet og bakover mot øyene renner det er mørk stripe. Øynene har rosarød iris. De undere ekstremitetene er rosarøde og kraftige, og føttene har lange tre tær. Kjønnene er nærmest identiske, bortsett fra størrelsen. Ungfugler er imidlertid spraglet på den grå overdelen.^[8]

Systematisk inndeling

Inndelingen under følger Boyd (2016),^[9] og støttes i hovedsak av HBW Alive.^[8] Den basale rekkefølgen innenfor denne underordenen regnes fortsatt som usikker. Norske navn på arter og grupper følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).^[10][11] Eventuelle navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle, men kun foreløpige.

• Charadriiformes, vade-, måse- og alkefugler
  • Chionidi, slirenebbfugler, 3 familier, 4 slekter, 13 arter
    • Pluvianellidae, gulpesnipefamilien, 1 slekt, 1 art
      • Pluvianellus (monotypisk), gulpesniper
        • P. socialis (monotypisk), gulpesnipe
    • Chionidae, slirenebbfamilien, 1 slekt, 2 arter
      • Chionis
    • Burhinidae, trielefamilien, 2 slekter, 10 arter
      • Esacus
      • Burhinus
  • Charadrii, lofugler
  • Scolopaci (også kalt Limicoli), snipefugler (også kalt vadefugler)
  • Turnici, springvaktelfugler
  • Lari, måkefugler

Utbredelse

Gulpesnipa er endemisk for Sør-Amerika og hekker bare i det sørligste Patagonia, i Tierra del Fuego, Perito Moreno National Parks og Bosques Petrificados Natural Monument i det sørligste Argentina og i Magallanes y de la Antártica Chilena og Laguna de los Cisnes National Reserves i det ekstremt sørlige Chile. Den overvintrer lenger mot nord, fra Valdéshalvøya i sør og nordover langs østkysten av Argentina til provinsen Buenos Aires. Hekkeområdene utgjør cirka 194 000 km², mens den totale utbredelsen utgjør cirka 390 000 km².^[2][8]

Totalpopulasjonen har av BirdLife International blitt estimert til å bestå av omkring 1 500–7 000 voksne individer og regnes som stabil.^[2] Den største trusselen kommer fra ødeleggelser av naturlig gressland i Patagonia, som følge av overbeiting fra husdyr og introduserte planteetere.^[2]

Habitat

I hekkesesongen opptrer arten i høylandet, langs breddene på innsjøer av ferskvann eller brakkvann, herunder også ved grunne dammer i steppe-lignende regioner, og av og til ved elvebredder. Utenfor hekkesesongen finner man fuglene langs kysten, for det meste i beskyttede bukter og laguner og ved elvemunninger eller av og til også langs elvebredder. I Chile har man bare registrert arten opp til 300 moh., men i det sørlige Argentina har den blitt registrert opp til minst 1 200 moh.^[8]

Atferd

Gulpesnipa eter mest leddyr og insektlarver i hekketiden. Den plukker føden fra bakken, gjennom å vende på steiner, skjell og rek. Av og til kan de også grave litt med føttene for å komme til føden, noe som regnes som en unikt atferd blant vadere. Arten er svært aktiv og meget hurtig på bakken. Den drikker ved å stikke hele hodet ned i vannet, for deretter å legge det bakover for å svelge. Utenom hekkesesongen leter fuglene flokkvis etter mat.^[8]

Gulpesnipa regnes både som standfugl og trekkfugl, og noen steder noe midt i mellom. Noen fugler trekker ikke. Fugler som hekker i innlandet trekker gjerne ut mot kysten, men det trenger ikke å være et spesielt langt langt. Andre trekker imidlertid mye lenger, for eksempel de som havner opp mot provinsen Buenos Aires. De fuglene som trekker ankommer gjerne hekkeplassene sent i august eller tidlig i september, og forlater dem igjen som regel tidlig i april.^[8]

Hunnen legger eggene (som regel to) fra tidlig i september til i midten av november. Parene opptrer solitært og forsvarer territoriet heftig. Reirplassen ligger ofte nær mindre strømmer av vann. I denne tiden forsvarer parene også et eget territorium for ernæring. Dette kan ligge et godt stygge unna reirplassen. Selve redet bygges av rester og fôres med småstein. Det legges umiddelbart nær vann. Paret kan prøve å drive fram flere enn ett kull, som regel to (sjelden tre), selv om første legging er suksessfull. Inkubasjonstiden tar cirka 24 dager. De nyklekte ungene er svært svake og mates av begge foreldrene, til å begynne med gjennom oppgulp av kromelk fra en godt utviklet krås (noe som også er unikt blant vadere og opphavet til det norske navnet på arten). Voksen fjærdrakt utvikles i løpet av 28–35 dager, men foreldrene fortsetter å mate avkommet i opp mot ti dager til. Som regel overlever bare den sterkteste ungen, som oftest den som klekkes først. Den andre (svakeste) sulter som regel ihjel.^[8] Hver generasjon utgjør i snitt cirka 7,3 år.^[2]

Referanser

Litteratur

• Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal. Handbook of the Birds of the World - Volume 3: «Hoatzin to Auks», 1996, ISBN 978-84-87334-20-7
• Josep del Hoyo, Nigel J. Collar. HBW and BirdLife International Illustrated Checklist of the Birds of the World. Volume 1 - Non-passerines, 904 sider, publisert i juli 2014. ID:ILCHK01 ISBN 978-84-96553-94-1

Eksterne lenker

• (en) Gulpesnipe – oversikt og omtale av artene i WORMS-databasen
• (en) Gulpesnipe i Encyclopedia of Life
• (en) Gulpesnipe i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Gulpesnipe hos NCBI
• (en) Gulpesnipe hos ITIS
• (en) Kategori:Pluvianellus socialis – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Pluvianellidae – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Pluvianellus socialis – detaljert informasjon på Wikispecies

Multimedia w Wikimedia Commons

Magelanówka^[4] (Pluvianellus socialis) – gatunek ptaka jedynego przedstawiciela podrodziny magelanówek (Pluvianellinae)^[4] w rodzinie pochwodziobów (Chionidae). Zamieszkuje Amerykę Południową (Chile, Argentynę i sporadycznie Falklandy)^[5]. Żeruje na ziemi, wydziobując pokarm spomiędzy kamyków i piasku. Gniazduje u wybrzeży płytkich wód słodkich lub słonawych. Samica znosi dwa duże jaja, wysiadywane przez oboje rodziców. Karmią młode częściowo nadtrawionym pokarmem.

Przypisy

Magellanpipare^[2] (Pluvianellus socialis) är en sällsynt och unik vadare som förekommer i södra Sydamerika.

Utseende och läte

Magellanpiparens kroppsbyggnad och biotopval liknar roskarlarnas men den kan inte förväxlas med någon annan vadarfågel. Ovansidan och bröstet är ljusgrå och resten av undersidan är vit. Den har korta röda ben, svart näbb och röd iris. Juvenilen har gulaktiga ben och iris och fjäderdräkten är genomgående fjälligt grå. Dess läte är ett duvliknande coo.

Utbredning och biotop

Magellanpiparen häckar i stäppliknande biotoper i inlandet i Tierra del Fuego i södra Chile och Argentina vid färskvatten och brackvatten som sjöar och dammar men även i närheten av floder.^[3][1] Den kan häcka ända upp på 1200 meter över havet men vanligtvis på lägre nivåer. Den genomför inga längre förflyttningar om vintern men flyttar till kusten eller större floder, främst till estuarier. Vissa flyttar längre norrut, så långt som till Valdeshalvön och ibland ända till den argentinska provinsen Buenos Aires.^[4][1] Den har mycket sällsynt observerats på Falklandsöarna.^[3]

Ekologi

Paren är territoriella och försvarar sitt revir och de ruvar äggen tillsammans. Honan lägger två stora ägg direkt på marken, men oftast överlever bara en unge. Magellanpiparen föder sina ungar genom att stöta upp föda som sparats i krävan, och detta är unikt bland vadarfåglarna.^[4]

Den lever av små ryggradslösa djur som plockas från marken eller under stenar, likt roskarlarna. Det har observerats att den samlar maskar i näbben på samma sätt som lunnefåglarna. Vintertid utgör fjädermyggslarver huvudfödan och den födosöker då i mindre flockar.^[1][5]

Taxonomi

Länge placerades magellanpiparen tillsammans med piparna i familjen Charadriidae, men dess annorlunda ekologi indikerade att arten var distinkt, och DNA-studier visade att de istället är närmare besläktade med familjen slidnäbbar och att den också kanske borde placeras i denna familj.^[6] Men än så länge placeras magellanpiparen i den egna familjen Pluvianellidae och tillsammans med tjockfotar och slidnäbbar utgör de den gemensamma underordningen Chionidi.^[7][8][9]

Status

Världspopulationen uppskattas bestå av färre än 10.000 individer och den kategoriseras som (NT) av IUCN.^[1]

Noter

1. ^ [a b c d e] BirdLife International 2012 Pluvianellus socialis Från: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.1 www.iucnredlist.org. Läst 7 januari 2014.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ [a b] Lars Larsson (2001) Birds of the World, CD-rom
4. ^ [a b] Ferrari, Silvia (27 april 2003). ”Magellanic Plovers Pluvianellus socialis in southern Santa Cruz Province, Argentina”. Wader Study Group Bulletin "101": ss. 1–7. Arkiverad från originalet den 19 februari 2012. https://web.archive.org/web/20120219082831/http://www.grupofalco.com.ar/pedefes/imberti_Chorlo_Ceniciento_en_Santa_Cruz__mail_.pdf.
5. ^ Kampf, Ruud (27 april 1996). ”A note on the feeding behaviour of Magellanic Plover Pluvianellus socialis”. Wader Study Group Bulletin "80": ss. 78.
6. ^ Paton, Tara (27 april 2003). ”RAG-1 sequences resolve phylogenetic relationships within charadriiform birds”. Molecular Phylogenetics & Evolution "29" (2): ss. 268–278. doi:10.1016/S1055-7903(03)00098-8.
7. ^ Christidis & Boles (2008) Systematics and Taxonomy of Australian Birds, CSIRO, Melbourne, sid:132
8. ^ Paton, Tara A. & Baker, Allan J. (2006) Sequences from 14 mitochondrial genes provide a well-supported phylogeny of the Charadriiform birds congruent with the nuclear RAG-1 tree., Molecular Phylogenetics and Evolution, vol.39, nr.3, sid:657–667. doi:10.1016/j.ympev.2006.01.011 (HTML sammanfattning)
9. ^ Paton, T.A.; Baker, A.J.; Groth, J.G. & Barrowclough, G.F.(2003) RAG-1 sequences resolve phylogenetic relationships within charadriiform birds., Molecular Phylogenetics and Evolution, vol.29, sid:268-278. doi:10.1016/S1055-7903(03)00098-8 (HTML sammanfattning)

• 1 Таксономія
• 2 Поширення
• 3 Спосіб життя
• 4 Примітки
• 5 Посилання

1. ↑ BirdLife International (2012). Pluvianellus socialis: інформація на сайті МСОП (версія 2013.2) (англ.) 26 November 2013
2. ↑ Фесенко Г. В. Вітчизняна номенклатура птахів світу. — Кривий Ріг : ДІОНАТ, 2018. — 580 с. — ISBN 978-617-7553-34-1.
3. ↑ Paton, Tara; Bakera, Allan J.; Groth, Jeff G.; Barrowclough, George F. (2003). RAG-1 sequences resolve phylogenetic relationships within charadriiform birds. Molecular Phylogenetics & Evolution 29 (2): 268–278. PMID 13678682. doi:10.1016/S1055-7903(03)00098-8.

Pluvianellus socialis là một loài chim trong họ Pluvianellidae.^[2]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Pluvianellus socialis tại Wikispecies
• Shorebirds by Hayman, Marchant and Prater, ISBN 0-7099-2034-2

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Ржанкообразные

Семейство: Магеллановы ржанки (Pluvianellidae Jehl, 1975)

Род: Магеллановы ржанки (Pluvianellus G. R. Gray, 1846)

Вид: Магелланова ржанка

Близки к уязвимому положению
IUCN 3.1 Near Threatened: 22693570

• 1 Описание
• 2 Размножение
• 3 Питание
• 4 Примечания

Источник — https://ru.wikipedia.org/w/index.php?title=Магелланова_ржанка&oldid=89799052

マゼランチドリ 保全状況評価^[1] NEAR THREATENED
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 亜目 : チドリ亜目 Charadrii 科 : マゼランチドリ科 Pluvianellidae 属 : マゼランチドリ属 Pluvianellus 種 : マゼランチドリ P. socialis 学名 Pluvianellus G.R.Gray, 1846
Pluvianellus socialis G.R.Gray, 1846 ウィキメディア・コモンズには、マゼランチドリに関連するカテゴリがあります。 ウィキスピーシーズにマゼランチドリに関する情報があります。

マゼランチドリ（マゼラン千鳥、Magellanic Plover、Pluvianellus socialis）は、鳥類チドリ目マゼランチドリ科 Pluvianellidae の唯一の属マゼランチドリ属 Pluvianellus の唯一の種である。

南米大陸の、主にアルゼンチン・チリの北部に生息する。長距離の渡りはしない。

系統と分類[編集]

サヤハシチドリ科 Chionididae と姉妹群である^[2][3]。

以前はチドリ科 Charadriidae に分類されてきたが、生態は特異であり、分子系統により系統的に離れていることが判明したため新科に分離された。

Sibley分類では、チドリ下目（ほぼチドリ目に相当）チドリ小目サヤハシチドリ上科に、サヤハシチドリ科と共に属していた。

出典[編集]

この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。

「https://ja.wikipedia.org/w/index.php?title=マゼランチドリ&oldid=51846525」から取得

마젤란물떼새 (Pluvianellus socialis)는 남아메리카 남단에서만 발견되는 희귀하고 독특한 섭금류 조류의 일종이다. 다른 물떼새들처럼 오랫동안 물떼새과로 분류해왔지만, 독특한 습성때문에 다른 종류로 분류하고 있으며, 이는 분자생물학 연구로 통해 확인되고 있다. 실제로는 독특한 남극대륙 조류인 깍지부리물떼새류와 가장 밀접한 관계가 있는 것으로 추정하고 있다.^[2] 마젤란물떼새과(Pluvianellidae)의 유일종이다.

계통 분류

다음은 2008년 "생명의 나무" 프로젝트(The Tree of Life Web Project) 연구에 기초한 계통 분류이다.^[3]

  도요목 넓은 의미의 물떼새아목 깍지부리물떼새아목  

돌물떼새과

     

깍지부리물떼새과

   

마젤란물떼새과

      좁은 의미의 물떼새아목          

검은머리물떼새과

   

따오기물떼새과

     

장다리물떼새과

     

검은가슴물떼새속

     

물떼새과

     

악어물떼새과

        도요아목 씨도요아목    

호사도요과

   

물꿩과

       

떠돌이메추라기과 (이전 두루미목)

   

씨도요과

      좁은 의미의 도요아목

도요과

    갈매기아목 세가락메추라기아목

세가락메추라기과 (이전 두루미목)

  좁은 의미의 갈매기아목    

게물떼새과

   

제비물떼새과

       

갈매기과

     

도둑갈매기과

   

바다쇠오리과

               

? 육조류(참새목 등）

   

각주

• Shorebirds by Hayman, Marchant and Prater, ISBN 0-7099-2034-2