Adi turac (lat. Francolinus francolinus) — qırqovullar fəsiləsinin turac cinsinə aid quş növü.
Nadir oturaq növdür. Azərbaycanda Lənkəran ovalığının şimal-şərqində (Qızılağac qoruğu), Kür-Araz düzənliyinin ayrı-ayrı hissələrində təsadüf edir. Kolluq bitkiləri ilə örtülü sahələr, pambıq tarlalarında, bağlarda, bağçalarda, dənli bitkillər səpilmiş tarlalarda, Kür boyunca tuqaylarda tez-tez rast gəlinir. 1947-1950-ci illərdə 600 min fərd, 1958–1962-ci illərdə – 100 min fərd, 1992-ci ildə – 4 min fərd turac olmuşdur. Hazırda Qızılağac dövlət təbiət qoruğunda turacın böyük populyasiyası qeydə alınmışdır.
Monoqam quşdur. Bir yaşında çoxalmağa başlayır. Cücəli quşdur. Cütlər fevralın axırında əmələ gəlir. Yuvaya 8-12 yumurta qoyur. Balalar mayın axırı – iyulun əvvəlində yumurtadan çıxırlar. Cavan quşlar ildə bir dəfə, yaşlılar isə ildə iki dəfə yumurta qoyur. Turac çaqqal, tülkü, qamışlıq pişiyi, bataqlıq belibağlısının qidasını təşkil edir.
Yaşayışı üçün əlverişli sahələrin azalması, yuvaların mal-qara tərəfindən tapdalanması. Ot və kolluqların biçilməsi və yandırılması. Çox aşağı temperaturlu qışın dövri olaraq təkrarlanması, bu zaman aclıqdan külli miqdarda quş tələf olur. Eləcə də brakonyerlik.
Qorunma qaydalarına əməl edilməsinə nəzarət. Yasaqlıqlar təşkil etmək, turacın volyer şəraitdə çoxalmasını həyata keçirmək, xalq arasında təşviqatı gücləndirmək. Quşların yemləndirilməsini təşkil etmək. Brakonyerliklə mübarizə etmək. Azərbaycanda təhlükədə olan quşlar siyahısına daxil edilmişdir.[1]
Adi turac (lat. Francolinus francolinus) — qırqovullar fəsiləsinin turac cinsinə aid quş növü.
Nadir oturaq növdür. Azərbaycanda Lənkəran ovalığının şimal-şərqində (Qızılağac qoruğu), Kür-Araz düzənliyinin ayrı-ayrı hissələrində təsadüf edir. Kolluq bitkiləri ilə örtülü sahələr, pambıq tarlalarında, bağlarda, bağçalarda, dənli bitkillər səpilmiş tarlalarda, Kür boyunca tuqaylarda tez-tez rast gəlinir. 1947-1950-ci illərdə 600 min fərd, 1958–1962-ci illərdə – 100 min fərd, 1992-ci ildə – 4 min fərd turac olmuşdur. Hazırda Qızılağac dövlət təbiət qoruğunda turacın böyük populyasiyası qeydə alınmışdır.
Ar frankolin du(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned, Francolinus francolinus an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Tetrao Francolinus (kentanv) da gentañ-penn (e 1766)[1] gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
Bevañ a ra diwar amprevaned, greun ha had.
Ar spesad a gaver ar c'hwec'h isspesad[2] anezhañ :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar frankolin du(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned, Francolinus francolinus an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Tetrao Francolinus (kentanv) da gentañ-penn (e 1766) gant an naturour svedat Carl von Linné (1707-1778).
El francolí pitnegre (Francolinus francolinus) és un ocell semblant a la perdiu, originari de l'est de la Mediterrània, actualment extint a les nostres contrades,[1] tot i que l'espècie gaudeix de bona salut a altres parts del món segons la Llista Vermella de la UICN, que la classifica com de "risc mínim".[2]
Apareix en una de les estrofes de la cançó popular catalana El cant dels ocells:[4]
-Ocells, qui vol venir
a glossar melodia,
a veure el gran Senyor
amb son gran resplendor
dintre d'una establia?
També apareix a la cançó popular " En Pere Gallerí".
per heure un francolí,
les branques eren guerxes,
se’n va tombar, tombí.
Que la mort, que la vi,
marxant d’en Pere Gallerí,
com vares tururururú,
com vares tu morir.
El francolí pitnegre (Francolinus francolinus) és un ocell semblant a la perdiu, originari de l'est de la Mediterrània, actualment extint a les nostres contrades, tot i que l'espècie gaudeix de bona salut a altres parts del món segons la Llista Vermella de la UICN, que la classifica com de "risc mínim".
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ffrancolin du (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ffrancolinod duon) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Francolinus francolinus; yr enw Saesneg arno yw Black partridge. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn F. francolinus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mae'r ffrancolin du yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ceiliog coedwig coch Gallus gallus Ceiliog coedwig gwyrdd Gallus varius
.jpg)
_Male.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ffrancolin du (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ffrancolinod duon) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Francolinus francolinus; yr enw Saesneg arno yw Black partridge. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn F. francolinus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Sort frankolin (latin: Francolinus francolinus) er en fasanfugl, der lever i det sydlige Asien.
Taksonomi fra Wikispecies Der Halsbandfrankolin (Francolinus francolinus) ist eine Vogelart aus der Familie der Fasanenartigen (Phasianidae), der von Südeuropa bis in den Nordosten Indiens verbreitet ist. Er ist etwas größer als ein Rebhuhn und lebt überwiegend auf dem Boden. Als Lebensraum bevorzugt er Strauch- und Wiesenvegetation trockener und halbtrockener Gebiete.
Der Halsbandfrankolin kommt in mehreren Unterarten in Südeuropa und Südasien vor. Er ist der Staatsvogel des indischen Bundesstaats Haryana.
Halsbandfrankoline erreichen eine Körperlänge zwischen 31 und 36 Zentimetern. Männchen sind gewöhnlich etwas größer und wiegen zwischen 450 und 500 Gramm. Weibchen erreichen ein Körpergewicht zwischen 400 und 450 Gramm.[1]
Das Männchen ist fast vollständig dunkel gemustert, mit weißen Flecken auf dem Rücken und an den Flanken. Es hat einen kastanienbraunen Nackenring, weiße Flecken auf den Wangen und braune Flügel. Die Läufe sind rot und weisen einen nach hinten gerichteten Sporn auf. Auffliegende Halsbandfrankoline fallen durch ihre zimtbraun gebänderten Schwingen auf. Das Weibchen ist braun und hat einen kastanienbraunen Nacken.
Der Gesang des Halsbandfrankolinen besteht aus sieben sehr lauten, schrillen Strophen, die in größeren Abständen von etwa 1 Minute zu hören sind. Jede einzelne Strophe besteht aus sieben kurzen Elementen. Der Gesang ist vor allem im Frühjahr zu hören. Der Hahn trägt den Gesang gerne von einem Hügel oder einem Busch aus vor.[2]
Der Halsbandfrankolin läuft am Boden außerordentlich schnell und gewandt. Sofern er nicht beunruhigt ist, fliegt er nicht auf und legt dabei auch größere Strecken zu Fuß zurück. Beim Laufen ist der Vorderkörper geneigt und der Hals vorgestreckt. Bei Beunruhigung versucht er zunächst laufend zu entkommen und fliegt erst im letzten Moment drei bis vier Meter auf, legt eine gewisse Strecke horizontal in der Luft zurück und fällt dann wieder ins Dickicht ein.[3]
Der Flug ähnelt dem des Fasans. Charakteristisch sind rasche Flügelschläge und eine Gleitphase vor dem Landen.
Der Halsbandfrankolin ist einer der wenigen Frankoline, die außerhalb Afrikas leben. Sein Einzugsgebiet reicht von Zypern über den Südosten der Türkei und den Iran bis hin zum Südwesten Turkmenistans und dem Nordosten Indiens. In der Toskana ist er als Jagdwild eingebürgert.
In früherer Zeit war er noch weiter verbreitet. So kam der Halsbandfrankolin in Südeuropa unter anderem in Südostspanien, auf Sizilien und auf Inseln der Ägäis vor. In diesen Regionen wurde er jedoch bereits in der ersten Hälfte des 19. Jahrhunderts ausgerottet.[4] Auch in seinem übrigen Verbreitungsgebiet wurden seine Bestände und seine Ausbreitung durch übermäßige Jagd stark dezimiert. Die Wiederansiedlung des Halsbandfrankolins wurde an verschiedener Stelle mehrfach versucht, ist aber stets gescheitert.
Der Halsbandfrankolin ist ein Bewohner halboffener Landschaften, die Gebüsche sowie Waldränder aufweisen. Er kommt bevorzugt an den Säumen von Feuchtgebieten vor.
Der Halsbandfrankolin lebt bevorzugt in Gebieten mit viel Gestrüpp und niedrigem Bewuchs. Er baut sein Nest in flachen Mulden am Boden, bevorzugt an einem Strauch oder einem Pflanzenhorst. Das Gelege umfasst 8–12 Eier. Die Eier sind spindelförmig bis kurzoval mit einer glänzenden und glatten Schalenoberfläche. Die Eierschale ist sehr dick und weist deutliche Poren auf. Nur das Weibchen brütet. Das Männchen hält sich gewöhnlich in der Nähe des Nestes auf. Die Brutzeit beträgt 18–19 Tage. Die Jungen werden von beiden Elternvögeln geführt. Mit etwa 35 Tagen sind die Jungvögel ausgewachsen. Die Familie bleibt gewöhnlich über das Winterhalbjahr zusammen.[5]
Die Nahrung des Halsbandfrankolins besteht aus den verschiedensten Pflanzen und Insekten. Am leichtesten ist er auf dem Paphos Flughafen in Zypern und in dessen Umgebung zu beobachten. Zypern ist das einzige Land, in dem sich die Population langsam erholt.
Der Halsbandfrankolin (Francolinus francolinus) ist eine Vogelart aus der Familie der Fasanenartigen (Phasianidae), der von Südeuropa bis in den Nordosten Indiens verbreitet ist. Er ist etwas größer als ein Rebhuhn und lebt überwiegend auf dem Boden. Als Lebensraum bevorzugt er Strauch- und Wiesenvegetation trockener und halbtrockener Gebiete.
Der Halsbandfrankolin kommt in mehreren Unterarten in Südeuropa und Südasien vor. Er ist der Staatsvogel des indischen Bundesstaats Haryana.
Адэжынэшхуэ (лат-бз. Francolinus francolinus) — мэзджэд лъэпкъщ.
Щопсэу Къаукъаз ЩӀыбым, Каспий ипщэм, Хы ФӀыцӀэ лъэныкъуэхэм къыщыщӀэдзауэ Афган Гималай къущхьэхэм я ипщэ щӀыпӀэхэм нэсу — чыцэ, удз зэщӀэкӀахэм, псыпцӀэхэм, хыкъум Ӏуфэхэм я къэмылылъэхэм, бжьэхуц, гъавэ зыщащӀэ хьэсэхэм, уеблэмэ санэху хадэхэм, жыг хадэхэми.
И теплъэкӀэ адэжынэм хуэдизынущ, и инагъыр см. 37-рэ хуэдиз мэхъу кӀыхьагъыр, къишэчыр г. 400-500 хуэдизщ. И фэр мэзджэдхэм я нэхъыбэм хуэдуи къуэлэну щытщ, и щӀыфэ гъуабжэм гъуэжьыфэ кусэ-ӀэпапӀэхэр хэлъу.
ЛӀэужьыгъуэ къуэдзипщӀу зэхокӀыр:
Адэжынэшхуэ (лат-бз. Francolinus francolinus) — мэзджэд лъэпкъщ.
Щопсэу Къаукъаз ЩӀыбым, Каспий ипщэм, Хы ФӀыцӀэ лъэныкъуэхэм къыщыщӀэдзауэ Афган Гималай къущхьэхэм я ипщэ щӀыпӀэхэм нэсу — чыцэ, удз зэщӀэкӀахэм, псыпцӀэхэм, хыкъум Ӏуфэхэм я къэмылылъэхэм, бжьэхуц, гъавэ зыщащӀэ хьэсэхэм, уеблэмэ санэху хадэхэм, жыг хадэхэми.
И теплъэкӀэ адэжынэм хуэдизынущ, и инагъыр см. 37-рэ хуэдиз мэхъу кӀыхьагъыр, къишэчыр г. 400-500 хуэдизщ. И фэр мэзджэдхэм я нэхъыбэм хуэдуи къуэлэну щытщ, и щӀыфэ гъуабжэм гъуэжьыфэ кусэ-ӀэпапӀэхэр хэлъу.
काला तीतर (अंग्रेजी:Black francolin) (Francolinus francolinus) चिरइन की तीतर-बटेर परिवार क सदस्य पक्षी हवे।
काला तीतर या काला फ़्रैंकोलिन (Black Francolin) (Francolinus francolinus) फ़ीज़ैन्ट कुल का एक पक्षी है। यह अफ़्गानिस्तान, आर्मीनिया, अज़रबैजान, भूटान, साइप्रस, जॉर्जिया, भारत, ईरान, ईराक, इज़्रायल, जॉर्डन, नेपाल, पाकिस्तान, फ़िलिस्तीनी राज्यक्षेत्र, सीरिया, तुर्की और तुर्कमेनिस्तान में पाया जाता है।[1]
काले तीतर का सिर घुमावदार होता है और इसकी आँख की पुतली का रंग भूरा होता है। सिर का अगला भाग भूरा होता है और गला काले रंग का होता है। इसकी लंबाई ३३ से ३६ से. मी. होती है और वज़न लगभग ४५३ ग्राम होता है। इसका प्रमुख रंग काला होता है-काली छाती, लाल पेट, बगलों पर काले पर सफ़ेद धब्बे और पृष्ठ भाग में सुनहरे भूरे धब्बे होते हैं। यह थोड़ी दूरी तक ही उड़ता है और सीधा उड़ता है। अपनी उड़ान के दौरान यह पंख फड़फड़ाने के बजाय कभी-कभी पंख फैलाकर भी उड़ता है। इसके पंख गोलाई लिए हुए होते हैं और पूंछ पर सफ़ेद-काली धारियाँ होती हैं। इसका प्रजनन काल अप्रैल से जून तक होता है और मादा एक बार में ८ से १२ अण्डे देती है। अण्डे सेने की अवधि १८-१९ दिन की होती है।[2]
काला तीतर झाड़ीदार इलाकों में रहना पसन्द करता है और ऐसे खेतों में रहता है जहाँ फ़सल इतनी ऊँची हो कि उसे छुपने में आसानी हो और नीचे फ़सल इतनी खुली हो कि ख़तरा नज़र आते ही आसानी से भागा जा सके। यह घनी वनस्पति वाले इलाके में बसना पसन्द करता है जो कि पानी के नज़दीक हो। प्राय: यह जंगलों में रहना पसन्द नहीं करता लेकिन वनों के किनारे और पेड़ों की झुरमुट में भी घूमना पसन्द करता है।
प्राय: मार्च के आख़िर से मई तक यह ज़मीन की दरारों में अपना घोंसला बनाते हैं। नर चट्टानों पर या नीचे पेड़ों पर खड़ा होकर अपने अनूठे गीत से मादा को रिझाने की कोशिश करता है। पूरे अप्रैल भर इसे सुना जा सकता है लेकिन मार्च, मई और गर्मियों के महीनों में यह इतना आतुर नहीं प्रतीत होता है। कभी-कभी प्रजनन काल में नर आक्रामक हो जाते हैं। माता-पिता दोनों ही चूज़ों की देखभाल करते हैं। बच्चे अपने माता-पिता के साथ पहली सर्दी ग़ुज़ारते हैं। प्रजनन के सबसे पसन्दीदा इलाके चारागाह, झाड़ियाँ और खेत होते हैं।
|accessdate= में तिथि प्राचल का मान जाँचें (मदद) |accessdate= में तिथि प्राचल का मान जाँचें (मदद) काला तीतर या काला फ़्रैंकोलिन (Black Francolin) (Francolinus francolinus) फ़ीज़ैन्ट कुल का एक पक्षी है। यह अफ़्गानिस्तान, आर्मीनिया, अज़रबैजान, भूटान, साइप्रस, जॉर्जिया, भारत, ईरान, ईराक, इज़्रायल, जॉर्डन, नेपाल, पाकिस्तान, फ़िलिस्तीनी राज्यक्षेत्र, सीरिया, तुर्की और तुर्कमेनिस्तान में पाया जाता है।
काला तीतर (अंग्रेजी:Black francolin) (Francolinus francolinus) चिरइन की तीतर-बटेर परिवार क सदस्य पक्षी हवे।
कालो तित्रा (वैज्ञानिक नाम:Francolinus francolinus) नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा ब्ल्याक फ्रान्कोलिन (Black Francolin) भनिन्छ ।
Black Francoline Female
From Bajoon village in Uttarakhand, India
कालो तित्रा (वैज्ञानिक नाम:Francolinus francolinus) नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा ब्ल्याक फ्रान्कोलिन (Black Francolin) भनिन्छ ।
ਕਾਲਾ ਤਿੱਤਰ(en:black francolin:) ਇੱਕ ਤਿੱਤਰ (pheasant) ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਪਰਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਭਾਰਤ ਦੇ ਹਰਿਆਣਾ ਸੂਬੇ ਦਾ ਰਾਜ ਪੰਛੀ ਹੈ।
The black francolin (Francolinus francolinus) is a gamebird in the pheasant family Phasianidae of the order Galliformes. It was formerly known as the black partridge. It is the state bird of Haryana state, India (locally known as Kaala Teetar काला तीतर).
There are six recognized subspecies:
The black francolin has a length range around 33 to 36 cm and weight about 453 g (16 oz). The male is black with a white patch on the cheek, a chestnut collar and white spots on the flanks. The back and wings are scalloped with shades of golden brown with sub-terminal tawny-buff bands and pale edges. The rounded tail is black with narrow white or greyish bars. The legs and neck are reddish-brown to red. The extent of the white spotting on the flanks varies substantially across the species' range and the depth of colour of the females similarly varies.
The female is mainly brown, but has a chestnut hind neck. The head is curved with brown irises, brown crown and black throat. The upper plumage, wings and tail as in the male, but the black is replaced by mottled brown and the brown bars on the lower back and tail are wider. The female is duller, with no cheek patch, and the collar is replaced with a nuchal patch. The head and underparts are buff where the male shows black. The rump and upper tail coverts are light brown.
Similar species: the grey francolin has a grey-brown and buff body, buff instead of black throat, and lacks the rufous collar.
The call of the black francolin, described as a loud ringing "klik cheek-cheek-cheerakik", "kik-kik-kik" or "kwee-kweeeee-kwee", can be heard in the mornings and evenings and almost all day during the breeding season. The male calls while standing on an earth mound, bund, rock or a low tree branch and is soon joined by other birds answering from all directions.
Black francolins are resident breeders from south-eastern Turkey eastwards through Iran to southwest Turkmenistan and northeast India, and Kazipara, Panchagarh of Bangladesh.[2] The species' range was formerly more extensive, but over-hunting has reduced its distribution and numbers. Fragmented populations occur in the western part of its range.
Black francolins were introduced to the Calcasieu[3][4] and Cameron Parishes of southwestern Louisiana in 1961.[4] Additional introductions have also occurred in south Florida.[5] Elsewhere, black francolins have been introduced to the Caucasus, Guam, and the Hawaiian Islands.[6]
The birds are found in scrubby habitats with plenty of cultivated crops tall enough to offer shelter and open beneath to provide escape routes and easy travel. They prefer areas of thick vegetation, usually near water. They are not forest birds but will frequent scrubland and forest edges associated with grassland. They appear to be more closely associated to water than chukars are, and in drier areas.
The black francolin only flies when disturbed. It has a pheasant's explosive flight, but prefers to creep away unseen. The flight is short and direct, punctuated by glides on rounded wings.
Black francolins are monogamous. They normally nest in tall grasslands from late March to May. The male may be seen standing on a rock or low tree attracting attention with its extraordinary creaking call. It may be heard all day long in April, during nesting, and less persistently in March and May as well as the summer months. Both parents tend chicks after hatching. Young stay with parents through their first winter. The most likely breeding locations Savanna, Grasslands, Scrub vegetation areas under the cultivated crops. They have a loud call during the breeding season. Males may also become aggressive during the breeding season, make sure there is plenty of cover and escape routes for the hen and it maybe necessary to house her separate and allow limited access for breeding only. They are generally monogamous in the wild.
In aviculture it is best to house only one pair per aviary. Well planted aviaries with little surrounding traffic would be best for breeding. They are fairly winter hardy, but always provide some shelter during the coldest months breeds from late March to September depending on the range. The normal clutch size lies between 10 and 14 eggs, and only the hen incubates. The eggs are white-spotted olive or pale brown. The incubation period is 18 to 19 days, the breeding season is April to June and the young appear from April to October.
The birds forage on the ground for plant material and small invertebrates, including grain, grass seeds, fallen berries, shoots, tubers, termites and ants. In aviculture they eat small mealworms and wax worms, but care must be used when feeding chicks as they are prone to toe-picking. .
The black francolin (Francolinus francolinus) is a gamebird in the pheasant family Phasianidae of the order Galliformes. It was formerly known as the black partridge. It is the state bird of Haryana state, India (locally known as Kaala Teetar काला तीतर).
La Nigra frankolino ŝajne troviĝas en arbustaraj biotopoj kun proksimaj terkultivejoj sufiĉe altaj por havigi ŝirmon kaj malfermejoj kiuj havigas fuĝejojn kaj facilan flugadon. Ili preferas areojn de densa vegetaĵaro, kutime ĉe akvo. Ili ne estas arbaraj birdoj, sed ĉeestas arbustarojn kaj arbarbordojn asocie kun herbejoj. Ili estas ŝajne pli asociaj kun akvo ol ĉukaroj, kaj estas en pli sekaj areoj.
Temas pri specio de loĝantaj birdoj el Kaŝmiro, Cipro kaj sudorienta Turkio orienten tra Irano al sudokcidenta Turkmenio kaj nordorienta Barato. Ties teritorio estis iam pli etenda, sed troa ĉasado malpliigis ties distribuadon kaj nombrojn.
Resume el Mezoriento al Bangladeŝo; Fragmentataj populacioj en la okcidenta parto de ties territorioj; [1,000,000km²];
(1) Cipro. Suda Turkio (Amik Golu). Sirio kaj Israelo (Valo Hula). Malgranda Azio orienten al norda Irako kaj norda Irano (Kaŭkazo) kaj Transkaŭkazio.
(2) Suda Irako kaj okcidenta Irano.
(3) Suda Irano orienten al suda Pakistano.
(4) Suda Pakistano orienten al okcidenta Barato (Kutĉ-Distrikto, Guĝarato). La kutĉ-distrikta populacio povus esti enmetita. Suda Afganio?
(5) Norda Barato orienten al okcidenta Biharo kaj Oriso.
(6) Orienta Himalajo al nordorienta Barato (Asamo kaj Manipuro), Sikkimo al Bangladeŝo. Enmetita en Kaŭkazo, Marianoj (Guamo), kaj Havajo (Hawaii, Kauai, Maui). Iam en sudorienta Usono (sudokcidenta Luiziano kaj suda Florido) kaj sudokcidenta Eŭropo.
Facila loko por vidi tiun birdon estas ĉe la flughaveno Pafos en Cipro, la ununura lando kun pliiĝanta rekuperanta populacio. Tamen tio estas ankaŭ milita bazo, kaj tiele birdumantoj uzantaj teleskopojn aŭ binoklojn povus allogi la intereson de la polico.
La Nigra frankolino kutime nestumas en nuda surgrunda skrapaĵo el komenco de marto al majo. La masklo povas esti vidata stare sur roko aŭ malalta arbo atentigante per sia eksterordinara ĉirpan alvokon. Li povas esti aŭdata la tutan tagon aprile, dum nestumado, kaj malpli konstante en marto kaj majo same kiel somere. Ambaŭ gepatroj respondecas pri idozorgado. La junuloj restas kun la gepatroj dum sia unua vintro. La plej oftaj reproduktejoj estas savanoj, herbejoj, arbustaroj kaj aliaj vegetaĵaraj areoj ĉe terkultivejoj.
Ili havas laŭtan alvokon dum la reprodukta sezono. Maskloj povas ankaŭ iĝi agresemaj dum la reprodukta sezono, kaj sekurigas ke estas kovrejo kaj skapejoj por la frankolinino kaj se necese loĝigas ŝin separate kaj permesas nur limigitan aliron nur por reproduktado. Ili estas ĝenerale monogamaj en naturo kaj taŭgas havi nur unu paron en ĉiu kaĝo por bredado. Tiuj kaĝoj suferu ankaŭ malmultan trafikon. Ili kuraĝe suferas vintron, sed oni havigu ĉiam ŝirmon dum la plej malvarmaj monatoj el fina marto al septembro depende de la teritorio.
La normala ovaro estas de 10 al 14 ovoj, kiuj estas olivecaj al palbrunaj kun blankaj mauletoj; nur la ino kovas la ovojn kaj tio okazas dum 18 al 19 tagoj. La reprodukta sezono estas aprilo al junio kaj la junuloj aperas aprile al oktobro.
Ili manĝas plantojn, foliojn kaj tigojn surgrunde kaj ampleksan varion de semoj kaj de insektoj. Ili povas manĝi ankaŭ malgrandajn vermojn, sed ĉefe konsistas el greno, herbosemoj, falitaj beroj, burĝonoj, tuberoj, termitoj, formikoj kaj aliaj insektoj.
La alvoko de la Nigra frankolino, priskribita kiel laŭta metaleca klikaĵo ĉiik-ĉiik-ĉiirakik aŭ "kik-kik-kik", “kŭii-kŭiiiii-kŭii" povas esti aŭdata matene kaj vespere kaj la tutan tagon dum la reprodukta sezono. La masklo alvokas stare sur teramaso, roko aŭ malalta arbobranĉo kaj tuj estas akompanata de aliaj birdoj respondantaj el ĉiuj direktoj.
La Nigra frankolino ŝajne troviĝas en arbustaraj biotopoj kun proksimaj terkultivejoj sufiĉe altaj por havigi ŝirmon kaj malfermejoj kiuj havigas fuĝejojn kaj facilan flugadon. Ili preferas areojn de densa vegetaĵaro, kutime ĉe akvo. Ili ne estas arbaraj birdoj, sed ĉeestas arbustarojn kaj arbarbordojn asocie kun herbejoj. Ili estas ŝajne pli asociaj kun akvo ol ĉukaroj, kaj estas en pli sekaj areoj.
Temas pri specio de loĝantaj birdoj el Kaŝmiro, Cipro kaj sudorienta Turkio orienten tra Irano al sudokcidenta Turkmenio kaj nordorienta Barato. Ties teritorio estis iam pli etenda, sed troa ĉasado malpliigis ties distribuadon kaj nombrojn.
Resume el Mezoriento al Bangladeŝo; Fragmentataj populacioj en la okcidenta parto de ties territorioj; [1,000,000km²];
(1) Cipro. Suda Turkio (Amik Golu). Sirio kaj Israelo (Valo Hula). Malgranda Azio orienten al norda Irako kaj norda Irano (Kaŭkazo) kaj Transkaŭkazio.
(2) Suda Irako kaj okcidenta Irano.
(3) Suda Irano orienten al suda Pakistano.
(4) Suda Pakistano orienten al okcidenta Barato (Kutĉ-Distrikto, Guĝarato). La kutĉ-distrikta populacio povus esti enmetita. Suda Afganio?
(5) Norda Barato orienten al okcidenta Biharo kaj Oriso.
(6) Orienta Himalajo al nordorienta Barato (Asamo kaj Manipuro), Sikkimo al Bangladeŝo. Enmetita en Kaŭkazo, Marianoj (Guamo), kaj Havajo (Hawaii, Kauai, Maui). Iam en sudorienta Usono (sudokcidenta Luiziano kaj suda Florido) kaj sudokcidenta Eŭropo.
Facila loko por vidi tiun birdon estas ĉe la flughaveno Pafos en Cipro, la ununura lando kun pliiĝanta rekuperanta populacio. Tamen tio estas ankaŭ milita bazo, kaj tiele birdumantoj uzantaj teleskopojn aŭ binoklojn povus allogi la intereson de la polico.
El francolín ventrinegro, francolín negro o francolín común (Francolinus francolinus)[2] es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae que habita desde Turquía y Oriente Medio hasta Bangladés. Durante un tiempo formó parte de la fauna ibérica, como testifican numerosos cuadros como el Bodegón con cardo, francolín, uvas y lirios de Felipe Ramírez, así como otras obras de Juan Sánchez Cotán. Al parecer fue introducido por la corona de Aragón en Cataluña, Comunidad Valenciana y Baleares desde el Siglo XIII, donde sobrevivió hasta su extinción seis siglos después. En la India se lo considera el ave estatal de Haryana.[3]
Es reconocible por la rica mezcla de colores negro, marrón, castaño y blanco en el macho; puede identificarse también por el áspero reclamo audible desde lejos que emiten ambos sexos.
Se encuentra tanto en tierras bajas como en las montañas, a altitudes de hasta 1600 m. Es popular como pieza de caza. Su dieta consiste en semillas, brotes y yemas de plantas, suplementada con insectos, gusanos y otros invertebrados.
Se conocen seis subespecies de Francolinus francolinus:[4]
El francolín ventrinegro, francolín negro o francolín común (Francolinus francolinus) es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae que habita desde Turquía y Oriente Medio hasta Bangladés. Durante un tiempo formó parte de la fauna ibérica, como testifican numerosos cuadros como el Bodegón con cardo, francolín, uvas y lirios de Felipe Ramírez, así como otras obras de Juan Sánchez Cotán. Al parecer fue introducido por la corona de Aragón en Cataluña, Comunidad Valenciana y Baleares desde el Siglo XIII, donde sobrevivió hasta su extinción seis siglos después. En la India se lo considera el ave estatal de Haryana.
Francolinus francolinus Francolinus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Francolinus francolinus Francolinus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.
Mustafrankoliini (Francolinus francolinus) on aasianfrankoliinien sukuun kuuluva kanalintu.
Mustafrankoliini on 33–36 senttimetriä pitkä. Se kulkee usein pystyasennossa, ja näyttää siksi suhteellisen suurelta. Koiraalla on musta pää ja rinta sekä leveä, punaruskea kaulavyö. Poskella sillä on valkoinen laikku ja vatsassa ja selässä valkoista täplitystä. Siivet ovat ruskeat ja pyrstö musta. Naaras on kellanruskea ja tummien poikkiraitojen ja täplien värittämä. Sillä on ruosteenruskea niska sekä mustat uloimmat pyrstösulat.[2]
Mustafrankoliineja elää Etelä-Turkista itään Bangladeshiin ulottuvalla alueella. Sitä esiintyy Afganistanissa, Armeniassa, Azerbaidžanissa, Bhutanissa, Kyproksella, Georgiassa, Intiassa, Iranissa, Irakissa, Israelissa, Jordaniassa, Nepalissa, Pakistanissa, Palestiinassa, Syyriassa, Turkissa ja Turkmenistanissa. Sitä on myös istutettu Havaijille[1] sekä Toscanan alueelle Italiaan[3].
Mustafrankoliini pesii veden läheisyydessä kuivilla tasangoilla. Se suosii viljelyksiä, mutta pesii myös matalaa heinikkoa kasvavilla alueilla, esimerkiksi joenvarsilla.[2]
Mustafrankoliini (Francolinus francolinus) on aasianfrankoliinien sukuun kuuluva kanalintu.
Francolinus francolinus
Le Francolin noir (Francolinus francolinus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phasianidae.
Cette espèce native d'Eurasie vivait initialement dans une zone s'étendant de la Chine occidentale à l'Iran. Elle a été introduite dans différentes zones du monde (Europe, Caucase et Proche-Orient, sud-est des États-Unis, etc.) afin de servir de gibier pour la chasse[1].
Le francolin noir est ainsi introduit en Espagne au XIVe siècle et, de là, l'espèce s’introduit en France via le Roussillon. Au XVe siècle, l'espèce est introduite en Italie et dans certaines îles de la Méditerranée, telles que Chypre et la Corse. Mais avant le début du XIXe siècle, l'espèce surchassée avait disparu de toutes les zones où elle avait été introduite en Europe, à part à Chypre et en Turquie[1]. Sa présence n'est donc attestée en France que durant environ 200 ans[1].
Sa répartition actuelle comprend Chypre, le sud de la Turquie, Israël, la Palestine, l’extrême nord-ouest de la Jordanie, la Syrie, l’Azerbaïdjan, une minuscule aire en Arménie, le nord de l’Iran, le sud-ouest du Turkménistan, l’Irak, le sud de l’Iran, l’extrême sud de l’Afghanistan, le Pakistan, le nord de l’Inde, le Népal, le Bangladesh, le Bhoutan, l’Assam et le Manipur. L’espèce a été introduite en Europe (Portugal, Espagne et îles Baléares, Italie avec Sicile et Sardaigne, Chypre, Grèce, Liban) d’où elle a maintenant disparu sauf en Italie (Toscane) où elle a été réintroduite dans les années 1980. On suppose qu’elle avait été importée par les Sarrasins et les Maures au Moyen Âge. Il y a un peu plus d’un siècle, on pense qu’elle vivait encore, de façon sporadique, dans quelques régions de l’Europe du sud (Sicile, quelques îles de la Grèce et les environs du lac Albufera près de Valence en Espagne). Il a également été introduit aux USA (Floride et Louisiane), à Hawaï et sur l’île de Guam (Hennache & Ottaviani 2011).
Le francolin noir est inféodé à des zones à végétation bien développée, le plus souvent à proximité de l’eau, comme des rivières et des canaux bordés d’arbres, de buissons et de plantes herbacées donnant sur des plantations irriguées et d’autres cultures (millet, orge, canne à sucre, potagers). Il affectionne aussi les rives des deltas et des lacs, tapissées de hautes herbes, de buissons et de roseaux. Il fréquente également les formations buissonneuses, ou herbacées à Artemisia, ou encore arbustives à Tamarix. Au Bangladesh le francolin noir s’est adapté aux plantations de canne à sucre dans le district de Jessore (Sarker 2004).
Selon del Hoyo et al. (1994), le francolin noir est sédentaire. Il vit seul, en couples ou en trios et même en petits groupes atteignant six à dix oiseaux en dehors de la période de reproduction. Timide et prudent, le francolin noir est rarement vu en milieu ouvert sauf occasionnellement quand un mâle lance son cri nuptial ou traverse un chemin, souvent la queue légèrement relevée (Madge & McGowan 2002).
Cette espèce est monogame et des couples ont été vus hors période de reproduction. Chaque couple nidifie dans un territoire de surface assez réduite. La saison de nidification s’étend globalement de mars à octobre en Inde avec un pic en avril dans le sud, en juin dans le centre, en juillet dans l’ouest et en septembre (après la mousson) dans l’est (zones plus sèches du Bihar). Dans le sud de la Turquie et dans le nord de l’Irak, la période de nidification s’étend de mars à mai, pendant les pluies de printemps. L’incubation dure 18-19 jours et incomberait exclusivement à la femelle (Madge & McGowan 2002).
L’espèce est considérée comme « globalement non menacée » avec une distribution de plus de un million de km². Toutefois, une forte réduction des effectifs dans certaines régions nécessite une surveillance de ces populations. Les principales causes sont la chasse, le braconnage, la destruction des habitats pour mise en culture, accompagnée de l’utilisation de pesticides, le tout dans des pays souvent confrontés à une démographie galopante (Sarker & Sarker 2000).
Francolinus francolinus
Le Francolin noir (Francolinus francolinus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phasianidae.
Il francolino nero, anche francolino comune o francolino a petto nero (Francolinus francolinus Linnaeus, 1766), è un uccello appartenente alla famiglia Phasianidae, diffuso in Asia meridionale.[2]
Il francolino nero è un uccello lungo dai 33 ai 36 cm, con un'apertura alare di 50–55 cm ed un peso di 320-550 g; presenta dimorfismo sessuale, come molti altri Galliformes. Il maschio ha ventre, gola e addome neri con macchie bianche. Il dorso e la corta coda presentano sottili striature trasversali bianche su fondo nero. Collare e sottocoda sono bruno-rossicci, i lati del capo sono neri, mentre la nuca e le ali hanno un disegno bruno-castano. La macchia auricolare bianca è caratteristica del maschio. La femmina presenta un piumaggio piuttosto uniforme, che garantisce il mimetismo con il terreno, bruno-giallastro con fitte macchie scure sul ventre a forma di Y, più chiaro ai lati della testa, sul sopracciglio e sulla gola. La nuca presenta una fascia ruggine, meno estesa rispetto a quella del maschio[3][4].
Il francolino nero è un uccello stanziale e territoriale. Spesso è solitario in natura, specialmente durante il periodo riproduttivo mentre in cattività è più gregario[5].
Il francolino nero si nutre di semi, piccole piante e bacche, invertebrati (lombrichi, molluschi, insetti e loro larve), piccoli rettili e anfibi.[3] e piccoli topi[6]
I principali predatori sono rappresentati da volpi, rapaci e cinghiali.[3]
Questa specie monogama si accoppia tra marzo e agosto e depone in un'unica covata circa 7-12 uova in un nido ricavato in una depressione del terreno[4]. Le uova, di colore variabile dal bruno chiaro al verde oliva, talvolta punteggiate di bianco[7], sono incubate dalla femmina per 18-19 giorni. I piccoli sono accuditi tutto l'inverno da entrambi i genitori. Durante il periodo riproduttivo il maschio emette richiami ad intervalli di 10-15 secondi, posizionandosi su una roccia o su un cumulo di terra per attrarre l'attenzione della femmina[3]. Durante il corteggiamento, il maschio raccoglie del cibo per presentarlo alla femmina, lasciandolo cadere ripetute volte. Se la femmina non risponde subito (accettando il cibo che il maschio le offre), il maschio intensifica i suoi sforzi, amplificando i movimenti della testa ed emettendo un canto ancora più sonoro[8][9].
La specie è diffusa in Turchia, Cipro, Israele, Palestina, Siria, Giordania, Iraq, Armenia, Azerbaigian, Georgia, Iran, Turkmenistan, Afghanistan, Pakistan, India, Nepal e Bhutan; è stato inoltre introdotto in Portogallo, è incerta la sua presenza in Libano, e probabilmente è ormai estinto in Bangladesh e Arabia Saudita.[1]
Sembra privilegiare ecotoni di collina o di pianura, con presenza di praterie e in prossimità di aree paludose, o di corsi d'acqua e di delta fluviali[4], campi coltivati (spesso a colture cerealicole), vigneti e frutteti (in media fino a 400–600 m slm).
La specie è politipica: si riconoscono su base morfologica e genetica le seguenti sottospecie, così distribuite[10]:
La IUCN Red List classifica Francolinus francolinus come specie a basso rischio (Least Concern).[1]
Il francolino nero, anche francolino comune o francolino a petto nero (Francolinus francolinus Linnaeus, 1766), è un uccello appartenente alla famiglia Phasianidae, diffuso in Asia meridionale.
De zwarte frankolijn (Francolinus francolinus) is een vogel uit de familie fazantachtigen (Phasianidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1766 door Linnaeus.
De soort komt voor van Anatolië tot Bangladesh en telt 6 ondersoorten:[2]
Op de Rode Lijst van de IUCN heeft de soort de status veilig.
Bronnen, noten en/of referentiesDe zwarte frankolijn (Francolinus francolinus) is een vogel uit de familie fazantachtigen (Phasianidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1766 door Linnaeus.
Multimedia w Wikimedia Commons Frankolin obrożny, frankolin[3] (Francolinus francolinus) – gatunek ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Jest ptakiem lęgowym w Azji Zachodniej, został sztucznie wprowadzony w Toskanii.
Wyróżniono kilka podgatunków F. francolinus[4][5]:
Ptak o długości ciała wynoszącej około 30 cm i rozpiętości skrzydeł około 50 cm. Osiąga masę ciała 0,4-0,55 kg[3].
Frankolin obrożny, frankolin (Francolinus francolinus) – gatunek ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Jest ptakiem lęgowym w Azji Zachodniej, został sztucznie wprowadzony w Toskanii.
Svart frankolin[2] (Francolinus francolinus) är en vanlig men tillbakadragen hönsfågel i familjen fasanfåglar som förekommer från östra Medelhavsområdet till Indien.[3]
Svart frankolin är en hönsfågel som med sina 33–36 centimeter i längd är något större än rapphönan, men som ger ett ännu större intryck med en upprätt hållning. Hanen är mycket mörk med svart huvud och bröst åtskilda av ett rödbrunt halsband. På sidan av det svarta huvudet syns en tydlig och stor vit kindfläck. Rygg och bröstsidorna är vitprickiga, längre ner på buken mer U-formade. Honan är gulbrun och kraftigt vattrad med rödbrun nacke och svarta yttre stjärtpennor. Vingarna på båda könen är bruna.[4]
Lätet är karakteristiskt, en upprepad sjustavig rytmisk ramsa med sprucken röst som spelas i gryningen: kjåck, kiiik ki-kii-kå-ki-kiik, med betoningar på andra, fjärde och sista stavelsen.[4]
Svart frankolin delas in i sex underarter med följande utbredning:[3]
Fågeln förekommer i låglänta områden upp till 400 meter över havet, gärna i jordbruksområden men också i täta snår utmed floder. I södra Turkiet häckar den från mars till maj. Den lägger sju till tolv ägg i en försänkning, ibland fodrat med lite växtmaterial. Fågeln livnär sig av gräs, säd, skott, löv och bär men även insekter.[1]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] I Europa tros det häcka 8.000-21.000 par.[1]
Wikimedia Commons har media som rör svart frankolin.
Wikispecies har information om Francolinus francolinus.
Svart frankolin (Francolinus francolinus) är en vanlig men tillbakadragen hönsfågel i familjen fasanfåglar som förekommer från östra Medelhavsområdet till Indien.
Turaç, dürrâc[1] veya çil kuşu[2] (Francolinus francolinus), sülüngiller (Phasianidae) familyasından bir kuş türü.
Afrika dışında bir sahaya sahip olan az sayıda Francolinus türünden biridir. 8-18 beyaz-lekeli soluk kahverengi yeşilimsi yumurtayı koyduğu yalın bir yer kazımasında yuva yapar. Bitki ve böceklerden oluşan geniş bir yiyeceği vardır. Çil keklik-boyutlarındaki erkek, çoğunlukla siyahtır, arkada ve böğürlerde beyaz lekeler vardır. Bacaklar kırmızıdır. Kestane rengi bir boyun yakası, beyaz yanak yamaları ve kahverengi kanatları vardır. Dişi, çoğunlukla kahverengidir ama boyun arkası kestane rengidir.
Erkek ve dişisinde farklılıklar görülmektedir. Erkek Turaç genelde yer yer beyaz ama ağırlıklı olarak siyah renkte yanaklara, parlak kestane renkli bir gerdana, ve beyaz noktalı bir böğüre sahiptir. Sırtı ve kanatları altın kahverengi benekli olan, uca yakın kısmı sarımsı kahverengi parlaklıkta bantlı ve uç kısmı solgun bir renge, ince beyaz çizgileri bulunan siyah bir kuyruğa sahiptir. Dişi Turaç; üst tüyleri, kanatları ve kuyruğunun görünüşü itibarıyla erkek Turaç'a' benzemesine rağmen, erkeğin sırtının alt kısmındaki siyah renkler, dişide yerini kahverengi benekler ve kahverengi çizgilere bırakır ve ayrıca dişilerin kuyruklarının daha geniş olduğu görülür. Boyu 35 cm'dir. Ötüşü uzaklardan duyulur. Flüte benzer sesle öter. Çok sıkıştığı zaman dikine havalanır ve kanat gererek kısa kanat vuruşları ile süzülür. Turaç da diğerleri gibi uçmaktan çok yürümeyi yeğler.
Bu kuşların yetiştiği doğal ortam Kıbrıs'ın güneybatısı ve Karpaz Yarımadası'yla sınırlı görünse de, Hindistan Yarımadası, Çin, Kuzey Afrika, hatta Pasifik'te Hawaii adalarında da görülür. Farklı coğrafyalarda, renk kombinasyonunda farklılıklar görülür. Örneğin Hawaii'de siyah iken, Hindistan'da gri ağırlıklıdır.
Türk halk şiirinde Hasan Hüseyin Korkmazgil'in şu dizeleri ile yer bulur:
Aynı şiir, Ahmet Kaya tarafından bestelenmiştir.
BirdLife International (2004). Francolinus francolinus. Tehlike altında olan türlerin 2006 IUCN Kırmızı Listesisi. IUCN 2006. 11 Mayıs 2006 tarihinde alınmıştır. birdbase.hokkaido-ies.go.jp/rdb/rdb en/frangula.pdf 28 Mart, 2011 tarihinde erişilmiştir.
Tavuksular ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Turaç, dürrâc veya çil kuşu (Francolinus francolinus), sülüngiller (Phasianidae) familyasından bir kuş türü.
Afrika dışında bir sahaya sahip olan az sayıda Francolinus türünden biridir. 8-18 beyaz-lekeli soluk kahverengi yeşilimsi yumurtayı koyduğu yalın bir yer kazımasında yuva yapar. Bitki ve böceklerden oluşan geniş bir yiyeceği vardır. Çil keklik-boyutlarındaki erkek, çoğunlukla siyahtır, arkada ve böğürlerde beyaz lekeler vardır. Bacaklar kırmızıdır. Kestane rengi bir boyun yakası, beyaz yanak yamaları ve kahverengi kanatları vardır. Dişi, çoğunlukla kahverengidir ama boyun arkası kestane rengidir.
Erkek ve dişisinde farklılıklar görülmektedir. Erkek Turaç genelde yer yer beyaz ama ağırlıklı olarak siyah renkte yanaklara, parlak kestane renkli bir gerdana, ve beyaz noktalı bir böğüre sahiptir. Sırtı ve kanatları altın kahverengi benekli olan, uca yakın kısmı sarımsı kahverengi parlaklıkta bantlı ve uç kısmı solgun bir renge, ince beyaz çizgileri bulunan siyah bir kuyruğa sahiptir. Dişi Turaç; üst tüyleri, kanatları ve kuyruğunun görünüşü itibarıyla erkek Turaç'a' benzemesine rağmen, erkeğin sırtının alt kısmındaki siyah renkler, dişide yerini kahverengi benekler ve kahverengi çizgilere bırakır ve ayrıca dişilerin kuyruklarının daha geniş olduğu görülür. Boyu 35 cm'dir. Ötüşü uzaklardan duyulur. Flüte benzer sesle öter. Çok sıkıştığı zaman dikine havalanır ve kanat gererek kısa kanat vuruşları ile süzülür. Turaç da diğerleri gibi uçmaktan çok yürümeyi yeğler.
Bu kuşların yetiştiği doğal ortam Kıbrıs'ın güneybatısı ve Karpaz Yarımadası'yla sınırlı görünse de, Hindistan Yarımadası, Çin, Kuzey Afrika, hatta Pasifik'te Hawaii adalarında da görülür. Farklı coğrafyalarda, renk kombinasyonunda farklılıklar görülür. Örneğin Hawaii'de siyah iken, Hindistan'da gri ağırlıklıdır.
Загальна довжина 33-36 см. Вага коливається від 400 до 500 г. Довжина крила у самців 168—181 мм і у самиць 160—172 мм, при розмаху крил близько 550—600 мм. Має маленьку голову та масивну статуру. Шия середньої довжини і міцна. Має досить короткий і маленький дзьоб, який сильно загнутий на кінці. Хвіст теж короткий і клиноподібної форми. Ноги порівняно короткі і лапи невеликих розмірів. У хвості 14 кермових. Першорядні махові без вирізок. Крило тупе, перше махове зазвичай коротше сьомого. У самців на плюсні завжди шпора.
Забарвлення пір'я самця чорне з білими круглими плямами на нижній стороні тіла, з буро-рудим поздовжнім малюнком на спині і крилах та з чорно-білими поперечними смужками на попереку і хвості. Навколо шиї іржаво-коричневе кільце. Дзьоб чорний, ноги червоні. Самиця забарвлена в більш бліді відтінки.
Зустрічається по долинах. Населяє рясні зарості чагарників тамариску, ожини, держидерева, верблюжої колючки, розташовані поблизу водойм, очеретяні плавні, що чергуються з високотравними галявинами, трав'янисті зарості полину, солянки. Досить звичайний на полях у заростей чагарнику, в садах, виноградниках, по лісових гарям. У сухих степах не зустрічається. Веде осілий спосіб життя. Сезонні переміщення відсутні, а зміна біотопів чітко не виражена.
Досить обережний птах. Звичками нагадує фазанів. Цей птах чудово бігає. При наближенні небезпеки спочатку біжить по землі, потім з шумом злітає «свічкою» вгору; пролетівши кілька метрів, швидко летить з частими помахами крил по горизонталі, потім, ширяюючи, приземляється серед кущів і знову біжить. На ходу зазвичай витягує шию і часто рухає головою. Восени і взимку тримається зграйками.
Живиться рослинними і тваринними харчами. При цьому в холодну пору року переважає рослинна, в теплу — тваринна їжа. Рослинні — складають ягоди, листя, зелені пагони, насіння диких рослин і зерна культурних злаків, що збираються на полях після збирання врожаю. З твариннної — жуки, коники, клопи, мурахи, зелені гусениці, іноді дрібні ящірки, молюски та ін. Їжу збирає на землі, ягоди з кущів скльовує як з землі, так і сідаючи на гілки. Камінці в шлунках зустрічаються рідко і переважно взимку.
Турачі — моногамні птахи. В березні зустрічаються парами, а з кінця березня приступають до токування. Під час токування самець тримається біля самиці, приймаючи своєрідні пози: закидає назад голову, розпускає віялом хвіст і креслить по землі напіврозпущеними крилами. При цьому він часто підстрибує, ляскає крилами, крутить головою і видає далеко чутні крики. Для токування обираються галявини серед кущів, відкриті бугри поблизу чагарникових і трав'янистих заростей, куди птахи тікають при небезпеки. При співі самець часто схоплюється на купину або сідає на кущ. Зазвичай поблизу самця перебуває лише одна самиця. Токування триває до середини червня, а крики окремих самців навіть до останньої декади липня. Незабаром після початку токування самиця приступає до облаштування гнізда і відкладання яєць.
Гніздо у вигляді невеликої ямки з вистилки з сухих травинок і гілочок міститься звичайно під прикриттям куща. У повній кладці від 7 до 18 яєць розміром 41,14×33,12 мм, забарвлених в оливково-бурий або молочно-кавовий колір з рідкісними білими, іноді бурими плямами. Насиджування здійснює лише самиця проти 21-24 дні, самець в цей час тримається поблизу від гнізда. Турбуються про пташенят самець і самиця. Пташенята від пуховиків до розміру в напівматки відзначалися в період від другої половини травня до другої половини жовтня, що свідчить про значний розтягнутість термінів розмноження. Близько 3 місяців молоді птахи триматися біля своїх батьків, а потім розлітаються.
Тримають та розводять у неволі. Є об'єктом спортивного полювання. На нього полюють за допомогою рушниці і собак, а так само використовують хижих птахів. Природніми ворогами є шакали, лисиці, коти, тхори, ласки і деякі інші хижаки; з птахів переважно болотні луні і яструби.
Тривалість життя до 12 років.
Розповсюджено від Кіпру і Малої Азії на заході до північно-східного Індостану. З Південної Європи швидко зникає через постійну на нього полювання. В даний час зберігся ще на Кіпрі. У Західній Азії цей вид місцями звичайний, а раніше водився також в Іспанії, Південній Італії і Сицилії. Мешкає в східному Закавказзі і південно-західному Туркменістану.
Колись був широко поширений на півдні Західної Європи, але посилене переслідування привело до того, що він зовсім зник в значній частині колишнього ареалу. І лише після того, як його було узято під охорону, чисельність цього птаха стала зростати.
У сприятливі роки в деяких місцях щільність може досягати 20-25 птахів на 1 га, зазвичай 6 птахів/га.
Francolinus francolinus là một loài chim trong họ Phasianidae.[2]
Гнёзда строит на земле. В кладке чаще до 10 яиц. Насиживает самка 18—19 суток, выводят птенцов самка и самец.
Турач является объектом охотничьего промысла. Кроме обыкновенной охоты с ружьём и легавой собакой, на турача охотятся преимущественно с ястребами. В дореволюционной России (до 1917 года) местные крестьяне стреляли сидячих турачей, приближавшихся поздней осенью к самым усадьбам, или же охотились за ними по зарослям, вдоль оросительных канав, при чём охотник привешивал себе на пояс такой же бубенчик, какой привязывали к ногам ястреба. Слыша позванивание бубенчика и предполагая, что идут с ястребом, турач затаивался и подпускал на близкий выстрел. Кроме этого, турача ловили в воронкообразные ямы (узкой стороной кверху), вырытые на току или другом месте, часто посещавшемся этими птицами. На отверстие ямы накладывали четырёхугольную раму с двумя створчатыми дверцами, открывавшимися от тяжести севшей на них птицы и затем снова захлопывавшимися. Рама замаскировывалась сухим конским навозом, в котором турачи любят рыться; иногда рама посыпалась и зерном.
Рыхлый снег, глубиной до 10 см, мешает турачу как бежать, так и взлетать (за неимением опоры для ног). В такую погоду турача выслеживали и забивали просто палками в огромном количестве. Подобные истребительные способы добывания привели к тому, что турачи стали быстро исчезать. К началу XX века в некоторых местностях Кавказа были устроены заповедники и предпринято искусственное разведение этой благородной дичи. По закону, охота на турачей разрешалась только с 1 октября по 1 декабря.[3]
Насчитывается 9 подвидов турача:
Гнёзда строит на земле. В кладке чаще до 10 яиц. Насиживает самка 18—19 суток, выводят птенцов самка и самец.
保全状況評価[1] LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : キジ科 Phasianidae 属 : シャコ属 Francolinus 種 : ムナグロシャコムナグロシャコ (Francolinus francolinus)は、キジ目キジ科の鳥類。
キプロス、トルコ、イラン、インド
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.jpg)
.png){kind=small}
