The common lancehead is often mistakenly referred as the fer-de-lance. The local name for this snake is the Barba amarilla. The true fer-de-lance lives in the West Indies (Mattison, 1986).
Bothrops atrox is a quite common snake throughout forested and agricultural land (Phelps, 1981).
Locals fear Bothrop atrox because of its aggressive reputation and venomous bite. Overall, it is responsible for the majority of venomous snakebites within its forest range. The problem lies in the tendencies of the snake's prey to exploit agricultural land. The common lancehead is a primary concern for plantation and agricultural workers.(Mattison, 1986).
Common lanceheads have economic importance in the production of anti-venom to treat bites. They also control populations of rodents, which are important crop pests.
Positive Impacts: source of medicine or drug ; research and education; controls pest population
The common lancehead has many distinct features of the Viperidae family. The color of this snake can take on many shades for camouflage. It can be gray, brown, olive, or green. This snake also has large, dark, pale, margined triangles with points that meet on the dorsal line. The head is triangular (lance-shaped) and pointed. The common lancehead can grow up to 6.5 feet in length (Phelp, 1981).
Average lifespan
Status: captivity: 8.5 years.
The common lancehead is found throughout the forests of Central and South America. However, it has also been known to invade plantations in search of rodent prey (Phelps, 1981).
When young, these snakes feed on lizards and arthropods. The food habits of the adult snake consist of mainly small mammals, which include opossums, birds, lizards, and smaller snakes (Carnley, 1996) To detect their warm blooded prey, these snakes rely on their pit organ located between the eye and nostril. This organ relays thermal information to the snake about the position of their prey (Encarta, 1999).
The common lancehead (also called "fer de lance") is found in the tropical regions throughout Central and South America. There it is quite common in both wooded and open areas (Mattison, 1986).
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
The lancehead gives birth to live young. The litters can contain up to 80 babies that are about one foot long. They are born with venom glands and are still dangerous (Carnley, 1996).
Common lancehead
Tropical lowlands of South America east of the Andes; known from southeastern Colombia, southern and eastern Venezuela, Guyana, Suriname, French Guiana, eastern Ecuador, eastern Peru, northern Bolivia, and the northern half of Brazil (McDiarmid et al. 1999).
Syntypes: 2 - NHRM 100-101 (McDiarmid et al. 1999).
Type-locality: "Asia." in error. Proposed correction to "Surinam" (Schmidt and Walker 1943).
Křovinář sametový (Bothrops atrox) je jeden z nejnebezpečnějších jedovatých hadů Jižní Ameriky. Patří do čeledi chřestýšovitých. Podobně jako většina jeho příbuzných je živorodý. V některých oblastech Jižní Ameriky jde o nejhojnějšího jedovatého hada a má na svědomí nejvíce uštknutí, která často končí smrtelně. Je znám pod domorodými jmény labaria (z portugalštiny) či šušupi (z indiánského jazyka tupí).
Tento had se vyskytuje ve deštných pralesích severní poloviny Jižní Ameriky, zejména v oblasti Amazonie. Prostředí si příliš nevybírá a nevadí mu ani blízkost člověka. Jeho biotopem jsou deštné pralesy, ale také savany a plantáže, kde často přichází do styku s lidmi. Vyskytuje se především na území států Venezuela, Surinam, Peru, Ekvádor a Brazílie
Může dorůst délky až 150 cm. Jeho zbarvení je světle hnědé až šedé s tmavě hnědými až černými skvrnami, pruhy či mřížkovitou kresbou. Tato kresba slouží jako ochranné zbarvení a skvěle hada maskuje v jeho obvyklém prostředí – ve vrstvě spadaného listí pod pralesními stromy. Na zploštělé hlavě má typickou kresbu — dva černé proužky, které běží od každého oka ke koutku tlamy. Podobně jako ostatní křovináři (a na rozdíl od pravých chřestýšů) nemá vyvinuté chřestidlo.
Je to noční druh. Den tráví v úkrytu či zahrabaný ve vrstvě spadaného listí, odkud po setmění vyráží za potravou. Živí se hlodavci a plazy, mláďata loví ještěrky a žáby. Podobně jako většina chřestýšovitých je i tento druh živorodý. Samice rodí až 30 mláďat, ovšem průměrně jich v jednom vrhu bývá kolem 15. Už od narození jsou nebezpečně jedovatá. Na rozdíl od dospělých, kteří jsou pozemní, mláďata dokáží šplhat po stromech, kde často loví svou potravu – drobné žabky.
Jeho jed je hemotoxický, což znamená, že způsobuje rozklad červených krvinek. Jeho uštknutí končí pro člověka bez lékařské pomoci téměř vždy smrtelně a mrtvoly se po uštknutí velmi rychle rozkládají. I pokud uštknutý přežije, často dochází k úplné destrukci zasažené části těla (např. končetiny), která musí být amputována. Pro svou hojnost a častý výskyt na plantážích je patrně nejnebezpečnějším hadem Ameriky, který ročně způsobí nejvíce smrtelných uštknutí.
Obrázky, zvuky či videa k tématu křovinář sametový ve Wikimedia Commons
Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.Křovinář sametový (Bothrops atrox) je jeden z nejnebezpečnějších jedovatých hadů Jižní Ameriky. Patří do čeledi chřestýšovitých. Podobně jako většina jeho příbuzných je živorodý. V některých oblastech Jižní Ameriky jde o nejhojnějšího jedovatého hada a má na svědomí nejvíce uštknutí, která často končí smrtelně. Je znám pod domorodými jmény labaria (z portugalštiny) či šušupi (z indiánského jazyka tupí).
Die Gewöhnliche Lanzenotter (Bothrops atrox), auch kurz Lanzenotter oder Caicaca, ist eine Vipernart aus der Unterfamilie der Grubenottern und zählt zur Gattung der Amerikanischen Lanzenottern (Bothrops).
Bothrops atrox erreicht eine Gesamtlänge zwischen 120 und 180 cm, selten mehr als 200 cm. Der Kopf ist kantig, länglich, bei Aufsicht dreieckig geformt und deutlich vom Hals abgesetzt. Das Auge besitzt eine bei Lichteinfall vertikal geschlitzte Pupille. Der Körper weist eine braune, gelbbraune oder olivfarbene Grundfärbung auf, die zu den Seiten hin heller wird. In Abständen von 2 bis 6 cm wird der Körper von silbrigen Querstreifen umgeben. Die Körperseiten sind von 20 bis 30 schwarzen Dreiecksflecken (Rand und Zentrum aufgehellt) gezeichnet. Zwischen Auge und Hinterkopf befindet sich ein heller Streifen. Die Kopfoberseite ist braun gefärbt. Die Bauchseite weist eine weißliche bis gelbliche Färbung auf und ist dunkel gefleckt. Der Giftapparat besteht, wie für Vipern typisch, aus seitlich des Schädels befindlichen Giftdrüsen (spezialisierte Speicheldrüsen) und im vorderen Oberkiefer befindlichen, beweglichen Fangzähnen (solenoglyphe Zahnstellung).
Die beiden Arten Bothrops atrox und Bothrops asper können in ihrem Aussehen variieren und miteinander verwechselt werden. Weiterhin lässt sich Bothrops marajoensis morphologisch nicht von Bothrops atrox abgrenzen.[1]
Die Pholidose (Beschuppung) zeigt folgende Merkmale:
Die Erstbeschreibung erfolgte durch den schwedischen Zoologen Carl von Linné im Jahr 1758 unter der Bezeichnung Coluber atrox.[2] Die Systematik der Gattung Bothrops ist Gegenstand der Forschung. Unter anderem auf Basis molekularbiologischer Untersuchungen wurde von Fenwick et al. (2009) und Wallach et al. (2014) eine Aufspaltung der Gattung vorgeschlagen. Der taxonomische Status von Bothrops atrox ist ebenfalls unklar. Möglicherweise sind weitere Arten der Gattung Bothrops atrox zuzuordnen. Dies ist insbesondere im Falle der folgenden Arten abzuklären (Stand 2018): Bothrops colombiensis, Bothrops leucurus, Bothrops marajoensis, Bothrops moojeni und Bothrops pradoi. Bothrops isabelae wird inzwischen weitestgehend als Synonym von Bothrops atrox betrachtet, teilweise dennoch weiterhin als eigene Art geführt. Unterarten werden für Bothrops atrox nicht gelistet.[2]
Das Verbreitungsgebiet in Südamerika umfasst Regionen in Guyana, Surinam, Französisch-Guyana, Venezuela, Brasilien, Kolumbien, Ecuador, Peru, Bolivien und die Insel Trinidad.[2] Die besiedelten Biotope werden von tropischem Regenwald, mäßig montan gelegenen Feuchtwäldern oder Galeriewäldern in Savannengebieten dargestellt. Bothrops atrox wird regelmäßig auf landwirtschaftlichen Flächen (z. B. Plantagen mit Bananen, Zuckerrohr, Kaffee oder Kakao) und in der Nähe zu menschlichen Siedlungen angetroffen, zumeist gewässernah.[3]
Bothrops atrox führt eine bodenbewohnende und weitgehend nachtaktive Lebensweise. Tagsüber versteckt sie sich zwischen Wurzeln, unter Falllaub oder ähnlichem,[3] wobei der Körper tellerartig zusammengerollt ist. Die Verstecke werden besonders nach schweren Regenfällen verlassen. Die Schlange wird gelegentlich kletternd angetroffen, insbesondere wenn der Lebensraum überflutet wird. Zum Beutespektrum zählen kleine Säugetiere, Echsen, Froschlurche, kleine Vögel und andere Schlangen.
Bei Störung setzt sie sich durch Giftbisse zur Wehr.[3] Der Vorderkörper wird dabei lanzenartig nach vorn geworfen, so dass die Reichweite der Schlange im Falle eines Bisses groß ist. Die Fortpflanzung erfolgt durch Ovoviviparie, also ei-lebendgebärend. Ein Wurf kann zwischen 10 und über 20 Jungschlangen umfassen. Diese messen bei der Geburt circa 25 cm und ernähren sich von kleinen Wirbeltieren.
Die Lebenserwartung liegt in Gefangenschaft bei 8,5 Jahren.[4] Trutnau berichtet von Individuen, die in Gefangenschaft ein Alter von über 20 Jahren erreichten.
Bothrops atrox ist zusammen mit einigen eng verwandten Arten (Bothrops asper, Bothrops jararaca) für die meisten lebensbedrohlichen und tödlich verlaufenden Vergiftungen durch Schlangenbisse in Lateinamerika verantwortlich. Begründet wird dies durch ein großes Verbreitungsgebiet, die Nähe zum Menschen, ein potentes Gift und der relativ hohen Giftmenge. Bei Annäherung vertraut sie auf ihre Tarnung und wird daher unter Umständen übersehen. In Bedrängnis zögert sie dann nicht, sich durch Giftbisse zur Wehr zu setzen. Die Letalität ist im Falle einer adäquaten medizinischen Versorgung gering.
Die Ausbeute eines Giftbisses beträgt 70 bis 160 mg, teils bis zu 300 mg Giftsekret (Trockengewicht). Das Gift von Bothrops atrox ist, wie das der meisten Grubenottern, sehr komplex zusammengesetzt und enthält als pharmakologisch aktive Komponenten Prothrombinaktivatoren, Cytotoxine, Hämorrhagine (blutgefäßschädigende Zink-Metalloproteasen) und systemisch wirksame Myotoxine.[3]
Nennenswerte Einzelsubstanzen sind:
Ein Giftbiss muss als potentiell lebensbedrohlich betrachtet werden. Mögliche unspezifische Allgemeinsymptome sind Kopfschmerzen, Abdominalschmerz, Krämpfe und Schwindel. Als Schlüsselsymptome einer Intoxikation nach Giftbiss durch Bothrops atrox sind lokale Schwellung, Blasenbildung, Nekrose (ggf. Amputationen notwendig) und Blutungen zu nennen. Durch Aufbrauch der Gerinnungsfaktoren kann es zu einer disseminierten intravasalen Koagulopathie kommen. Sekundär können Schädigungen der Nieren auftreten. Durch Toxine und Blutverlust kann es zu einem Schock und Kreislaufversagen kommen. Es stehen diverse Antivenine, etwa 'Polyvalent Antivenom' (Instituto Clodomiro Picado, Costa Rica) oder 'Soro antibotropico-laquetico' (Instituto Butantan, Brasilien), für eine Therapie zur Verfügung.[3]
Die Art hat ein relativ großes Verbreitungsgebiet und ist dort häufig.[7] Die Gewöhnliche Lanzenotter wird von der IUCN nicht gelistet.
Die Gewöhnliche Lanzenotter (Bothrops atrox), auch kurz Lanzenotter oder Caicaca, ist eine Vipernart aus der Unterfamilie der Grubenottern und zählt zur Gattung der Amerikanischen Lanzenottern (Bothrops).
Кайсака (лат. Bothrops atrox) – найзабаш жыландардын бир түрү.
Bothrops atrox — also known as the common lancehead, fer-de-lance, barba amarilla[3] and mapepire balsain — is a highly venomous pit viper species found in the tropical lowlands of northern South America east of the Andes, as well as the Caribbean island of Trinidad.[2] No subspecies are currently recognized.[4]
The common lancehead was one of the many reptile and amphibian species described by Carl Linnaeus in the landmark 1758 10th edition of his Systema Naturae, where it was given the binomial name Coluber atrox.[5] The taxonomy of this species is controversial; it may include B. leucurus and B. moojeni, and some of its populations are sometimes said to be separate species. B. asper was formerly included in this species, but most authorities now consider it distinct.
Common names include lancehead, fer-de-lance, barba amarilla, and mapepire balsain, among others.[3]
The Spanish common name barba amarilla (yellow beard), an allusion to the pale yellow chin color, is also used in English. In Venezuela, it is called mapanare. In Colombia, it is known as mapaná (Llanos of Vichada) and talla equis. In Guyana and Suriname, it is called labaria[6] or labarria.[7] In Peru, it is called aroani (Yagua), cascabel (juveniles), ihdóni (Bora), jergón, jergona, jergón de la selva, macánchi (Alto Marañón), machacú, marashar and nashipkit (Aguaruna names). The name jergón[3] is an allusion to the x-like markings of the color pattern. In Ecuador and Panama, these x-like markings have led to the snake simply being referred to as equis (the Spanish name of the letter 'x'). In Trinidad it is known as mapepire balsain.[8] In Bolivia it is called Yoperojobobo. In Brazil the common names are Jararaca[9] or Jararaca-do-norte.
A terrestrial species, adults usually grow to a total length 75–125 cm (about 30-50 inches) and are moderately heavy-bodied. Reports of the maximum size are not clear, as this species is often confused with B. asper. Soini (1974) mentioned of a series of 80 specimens collected in northeastern Peru, the largest was a female of 138.8 cm (4.55 ft). The largest specimen measured by Campbell and Lamar (2004) was a female with a total length of 162 cm (5.31 ft).[3]
The scalation includes 23-29 (usually 23-25) rows of dorsal scales at midbody, 169-214 and 177-214 ventral scales in males and females, respectively, 52-86 (usually 75 or fewer) subcaudal scales in males, which are usually divided, and 47-72 subcaudals in females. On the head, the rostral scale is about as high, or slightly higher, than it is wide. There are three to 11 (usually five to 9) keeled intersupraocular scales, seven to 13 (usually eight to 11) sublabial scales and six to 9 (usually seven) supralabial scales, the second of which is fused with the prelacunal to form a lacunolabial.[3]
The color pattern is highly variable, including a ground color that may be olive, brown, tan, gray, yellow, or (rarely) rusty. The body markings are highly variable, as is the degree of contrast: in some specimens the pattern is very well defined, while in others it may be virtually absent. In general, however, the body pattern consists of a series of dorsolateral blotches, rectangular or trapezoidal in shape, which extend from the first scale row to the middle of the back. These blotches may oppose or alternate across the midline, often fusing to form bands. They also have pale borders, which in some cases may be prominent, and may be invaded from below by tan or gray pigment, occasionally dividing them into pairs of ventrolateral spots. The belly may be white, cream or yellowish gray, with an increasing amount of gray to black mottling posteriorly that may fade again under the tail. The head usually does not have any markings other than a moderately wide postocular stripe that runs from behind the eye back to the angle of the mouth. The iris is gold or bronze, with varying amounts of black reticulation, while the tongue is black.[3]
This species is found in the tropical lowlands of South America east of the Andes, including southeastern Colombia, southern and eastern Venezuela, the island of Trinidad (although there is some confusion regarding the taxonomical systematics of this population), Guyana,[10] Suriname, French Guiana, eastern Ecuador, eastern Peru, Panama, northern Bolivia and the northern half of Brazil.[2] The type locality is listed as "Asia", which is obviously a mistake. Schmidt and Walker (1943:295) proposed this be corrected to "Surinam".[2]
Despite the vast destruction of rain forests, it is among the most numerous and common of pit vipers and is not endangered. In Trinidad, it prefers wet forests from sea level to 940 m.[11] Along with Bothrops caribbaeus and B. lanceolatus, it is one of three Bothrops species found in the West Indies.
Although generally terrestrial, it is also an excellent swimmer and even climbs trees when necessary to reach prey. Generally nocturnal, it may forage at any time of the day, though, if necessary. These snakes are also easily agitated.
The main diet includes mostly small mammals (such as rodents and opossums) and birds, but also frogs, lizards, smaller snakes, fish, centipedes, and tarantulas.[12][13][14] Larger prey is struck and released, after which it is tracked down via its scent trail.
Bothrops atrox can give live birth to up to 80 offspring at once. Adults breed year-round. After mating, females with developing embryos travel in and out of sunlight to keep themselves and the embryos at a constant temperature. In equatorial regions, the gestation period is about three to four months, with an average of 60 young per litter. At birth, the young are about 30 cm (12 in) in total length, more brightly colored than adults, and have yellow or beige tails.
These snakes are known to search for rodents in coffee and banana plantations. Workers there are often bitten by the snakes, which can lie camouflaged for hours, nearly undetectable, and strike with high speed.
Their venom is hemorrhagic, damaging the vascular endothelium and consuming coagulation factors in a mechanism known as “venom-induced consumption coagulopathy”.[15] As a result, clotting assays such as prothrombin time and aPTT will be highly disturbed. Spontaneous recovery from coagulopathy is seen 14 to 30 hours after bite according to a study performed in French Guiana. A Mexican polyvalent antivenom was tested but had no effect on it.[16] Bothrops atrox venom can result in several systemic and local symptoms, such as severe bleeding, kidney failure, abnormal clotting, blisters and necrosis.[17] The bite can also result in hemorrhage in the central nervous system, which leads to sequelae and even death. In a case reported in the Brazilian Amazon, symptoms such as pain and ecchymoses, headaches, nausea, vomiting, diarrhea, hypertension and blood incoagulability were reported, the patient died of stroke, even after administration of the antivenom.[18] The Common lancehead has an LD50 of 1.1 to 4.9 mg/kg, the venom of juveniles is more inflammatory, lethal, hemorrhagic and kills more quickly than that of adults, people bitten by neonates are more likely to develop coagulopathy.[19]
Venom yield averages 124 milligrams (1.91 gr), although it may be as much as 342 milligrams (5.28 gr). The enzyme reptilase (batroxobin), derived from this snake's venom, is used in modern medical laboratories to measure fibrinogen levels and blood coagulation capability. The test is considered to be a replacement for thrombin time, and is used when heparin is present in the sample. The enzyme is unaffected by heparin.[20]
Bothrops atrox — also known as the common lancehead, fer-de-lance, barba amarilla and mapepire balsain — is a highly venomous pit viper species found in the tropical lowlands of northern South America east of the Andes, as well as the Caribbean island of Trinidad. No subspecies are currently recognized.
Bothrops atrox es una especie de serpiente de la familia de las víboras (Viperidae), del género Bothrops comúnmente conocida como jergón, mapanare, mapaná o equis. Se distribuye por la mayor parte del norte y centro de Sudamérica. Es una de las serpientes venenosas que más muertes causa en esa región.[cita requerida] Se le puede encontrar no solo en los bosques, sino en las cercanías de zonas habitadas.
Esta serpiente se alimenta sobre todo de pequeños mamíferos, pájaros, lagartijas y serpientes. Detecta a los animales de sangre caliente al percibir su calor corporal por medio de fosetas loreales, un órgano ubicado entre los ojos y el hocico del animal. Se camufla cerca de caminos a la espera de sus presas. Puede tener diversos colores: desde marrón, pasando por el verde oliva hasta el gris. Su longitud puede llegar hasta los dos metros.[cita requerida]
En español: barba amarilla, una alusión al color amarillo pálido de la mandíbula. En Ecuador es conocida como serpiente X, en Kichwa como "Pitalala". En Guyana es conocida como labaria[1] o labarria.[2] En Perú es llamada jergón, aroani (yagua), cascabel (juveniles), ihdóni (Bora), jergona, jergón de la selva, macánchi (Alto Marañón), machacú, marashar and nashipkit (nombres Aguaruna). En Venezuela es llamada mapanare. En Colombia es conocida como mapaná (Llanos de Vichada, mapaná equis (Region Antioqueña) y taya equis.[3] Esta última es una alusión a las marcas del patrón de coloración que parecen formar una X. Por esta misma razón es simplemente llamada equis en Ecuador. En Panamá se le conoce como mapaná y comparte hábitat con la "equis" (Bothrops asper). En Trinidad es conocida como mapepire balsain.[4] Otros nombres comunes locales incluyen macagua, pelo de gato, jaracacá amarilla, cuatronarices, pudridora, "nauyaca".
Los adultos por lo general tienen un tamaño de 75-125 cm y un cuerpo moderadamente pesado. Las informaciones sobre su tamaño máximo no están claras, ya que esta especie se confunde a menudo con B. asper. Soini (1974) menciona que en una serie de 80 muestras recogidas en el noreste de Perú, el más grande fue una hembra de 138,8 cm. Campbell y Lamar (2004) midieron una hembra con un tamaño total de 162 cm.[3]
La escamación incluye 23-30 (usualmente 23-25) filas de escamas dorsales a la mitad del cuerpo, 169-214/177-214 escamas ventrales en los machos/hembras, 52 a 86 (generalmente 75 o menos) escamas subcaudales en los machos, que suelen ser dividido, y 47-72 subcaudales en las hembras. En la cabeza, la escama rostral es casi tan alta, o ligeramente superior, que es ancho. Hay 3-11 (generalmente 5-9) escamas carenadas intersupraoculares, 7-13 (generalmente 8-11) escalas sublabiales, y 6-9 (normalmente 7) escamas supralabiales, la segunda de las cuales se fusiona con la escama prelacunal para formar una escama lacunolabial.[3]
El patrón de coloración puede variar. El color de fondo puede ser oliva, marrón, beige, gris, amarillo, o (raramente) un color pardo herrumbroso. Las marcas del cuerpo y el contraste pueden variar también: en algunos especímenes el patrón queda bien definido, mientras que en otros puede ser prácticamente inexistente. Sin embargo, en general el patrón del cuerpo consiste de una serie de manchas dorsolaterales que son rectangulares o de forma trapezoidal y se extienden desde la primera fila de dorsales a la mitad de la espalda. Estas manchas pueden alternar en toda la línea media, a menudo fusionando para formar bandas. El vientre puede ser blanco, crema o gris amarillento, con una creciente cantidad de gris a negro que puede desvanecerse bajo la cola. Por lo general, la cabeza no tiene otra marca que una franja postocular moderadamente ancha que va desde detrás del ojo hacia la comisura de los labios. El iris es de tono dorado o de bronce, con diferentes grados de reticulación de negro. La lengua es de color negro.[3]
El área de distribución de Bothrops atrox incluye las tierras bajas tropicales de Sudamérica al este de los Andes, incluyendo el sudeste y noreste de Colombia en los llanos orientales, el sur y el este de Venezuela, Guyana, Surinam, Guyana Francesa, el este de Ecuador, el este de Perú, el norte de Bolivia y la mitad norte de Brasil.[5][6] En Colombia, Ecuador y Venezuela es frecuentemente confundida con Bothrops asper, una de las serpientes más venenosas de Centroamérica y del norte de Sudamérica.[5]
El hábitat natural de esta especie son las selvas tropicales de América del Sur. A pesar de la vasta destrucción de los bosques tropicales, Bothrops atrox se mantiene entre los más numerosos de la subfamilia de las víboras y no está en peligro de extinción.[7]
Aunque por lo general es una serpiente terrestre, es también una excelente nadadora y trepa a los árboles, incluso cuando sea necesario para llegar a la presa. Por lo general es nocturna, pero puede buscar alimento en cualquier momento del día si fuera necesario.
La dieta principal incluye mamíferos pequeños y aves, aunque también incluyen ranas y lagartijas. Las presas de tamaño mayor, son mordidas y dejadas libres hasta que el veneno tenga su efecto, después de lo cual se detecten a través de su rastro de olor.
La jergón es ovovivípara. Después del apareamiento, las hembras con embriones en desarrollo se mueven dentro y fuera del sol para mantener una temperatura constante. En las regiones ecuatoriales, el período de gestación es de aproximadamente 3-4 meses, con un promedio de 60 hasta 80 crías por camada. Al nacer las crías tienen un tamaño de unos 34 cm, un colorido más brillante que los adultos, y una cola de color amarillo o beige. Nacen con glándulas venenosas y son peligrosas desde el comienzo.
La mordedura de Bothrops atrox es peligrosa, conteniendo una hemotoxina cuyos síntomas son dolores y grandes inflamaciones locales. Falla aguda de los riñones, problemas de coagulación, necrosis y fallas en el sistema cardiovascular y renal.
Esta serpiente es muy temida por su veneno que es particularmente letal y de acción rápida. La tasa de mortalidad solía ser elevada, pero hoy en día el tratamiento suele ser posible si la víctima recibe atención médica a tiempo.[8] El promedio de rendimiento del veneno es 124 mg, aunque puede llegar hasta 342 mg. La dosis mortal en los seres humanos es sólo 62 mg.
La enzima reptilasa (batroxobina), derivada del veneno de Bothrops atrox, se utiliza en los laboratorios médicos modernos para medir los niveles de fibrinógeno y para medir la capacidad de coagulación de la sangre. La prueba es considerada un reemplazo para el tiempo de trombina y se utiliza cuando la heparina está presente en la muestra. La enzima no se ve afectada por la heparina.[9]
Datos: Q900848
Multimedia:
Especies: Bothrops atrox
Bothrops atrox es una especie de serpiente de la familia de las víboras (Viperidae), del género Bothrops comúnmente conocida como jergón, mapanare, mapaná o equis. Se distribuye por la mayor parte del norte y centro de Sudamérica. Es una de las serpientes venenosas que más muertes causa en esa región.[cita requerida] Se le puede encontrar no solo en los bosques, sino en las cercanías de zonas habitadas.
Esta serpiente se alimenta sobre todo de pequeños mamíferos, pájaros, lagartijas y serpientes. Detecta a los animales de sangre caliente al percibir su calor corporal por medio de fosetas loreales, un órgano ubicado entre los ojos y el hocico del animal. Se camufla cerca de caminos a la espera de sus presas. Puede tener diversos colores: desde marrón, pasando por el verde oliva hasta el gris. Su longitud puede llegar hasta los dos metros.[cita requerida]
Bothrops atrox Bothrops generoko animalia da. Narrastien barruko Viperidae familian sailkatuta dago.
Bothrops atrox Bothrops generoko animalia da. Narrastien barruko Viperidae familian sailkatuta dago.
Bothrops isabelae Bothrops generoko animalia da. Narrastien barruko Viperidae familian sailkatuta dago.
Bothrops isabelae Bothrops generoko animalia da. Narrastien barruko Viperidae familian sailkatuta dago.
Keihäskäärme (Bothrops atrox) on keski- ja eteläamerikkalainen kyykäärmeiden heimoon kuuluva myrkkykäärme. Sitä kutsutaan usein ranskankielisellä keihäänkärkeä merkitsevällä nimellä fer-de-lance. Sen puremaan kuolee Amerikassa enemmän ihmisiä kuin minkään muun lajin puremiin. Yhdellä puraisulla käärme erittää 100 mg myrkkyä, tappava annos ihmiselle on 50 mg.[2]
Keihäskäärme voi kasvaa yli kaksi metriä pitkäksi. Sen väri vaihtelee harmaan, ruskean ja vihreän välillä. Selässä on kolmiokuvioita, jotka kohtaavat selän keskellä.[3]
Keihäskäärmeen levinneisyysaluetta ovat Venezuela, Kolumbia, Peru, Ecuador, Brasilia, Bolivia ja Argentiinan pohjoisosat sekä Keski-Amerikka, Länsi-Intian saaristo ja mahdollisesti myös Meksiko. Se elää yleensä maassa, vaikka osaa uida ja kiipeillä. Sen luontaista elinympäristöä on metsä, mutta sitä tavataan myös viljelmillä ja autiotaloissa, joista se saalistaa rottia ja hiiriä. [2]
Keihäskääme synnyttää eläviä poikasia, joita voi syntyä kerralla 80.[3]
Keihäskäärme (Bothrops atrox) on keski- ja eteläamerikkalainen kyykäärmeiden heimoon kuuluva myrkkykäärme. Sitä kutsutaan usein ranskankielisellä keihäänkärkeä merkitsevällä nimellä fer-de-lance. Sen puremaan kuolee Amerikassa enemmän ihmisiä kuin minkään muun lajin puremiin. Yhdellä puraisulla käärme erittää 100 mg myrkkyä, tappava annos ihmiselle on 50 mg.
Bothrops atrox
Bothrops atrox, le Fer de lance commun, appelé grage commun en Guyane [1], est une espèce de serpents de la famille des Viperidae[2]. Il est également appelé localement au Venezuela : Mapanare, Macagua, Jaracacá amarilla (en espagnol : jaracacá jaune), Barba amarilla (en espagnol : barbe jaune) ou Cuatronarices (en espagnol : quatre narines). En Martinique, une autre espèce, le Trigonocéphale (Bothrops lanceolatus), est également appelée « fer de lance ».
Cette espèce se rencontre en Colombie, dans l'est de l'Équateur, dans l'est du Pérou, dans le nord de la Bolivie, au Brésil, au Guyana, au Suriname, en Guyane, au Venezuela et sur l'île de Trinité[2].
Les Fer de lance commun sont des serpents terrestres qui habitent les forêts tropicales. On le trouve essentiellement au sol, mais il est capable de nager et de grimper dans la végétation à faible hauteur. Cette espèce s’adapte bien aux perturbations et peut être très fréquente à proximité des habitations humaines [3].
Ce sont des serpents de taille moyenne, atteignant environ 1 m de longueur à l’âge adulte[3], mais ils peuvent atteindre deux mètres, on a déjà observé des tailles de 2,4 m [réf. souhaitée]. Les femelles sont plus grandes que les mâles. La tête est triangulaire et pointue comme un fer de lance. Du point de vue couleur, des variantes existent (en principe brun à olive), avec des dessins géométriques en forme de V ou de triangles sur le dos. La partie inférieure de la tête est jaune pâle, ce qui les fait appeler barba amarilla (barbe jaune) en espagnol. Les couleurs et motifs de ce serpent permettent un camouflage remarquable sur le sol forestier. Les fers de lance communs ont une durée de vie d'environ 20 ans.
Il se nourrit principalement de petits animaux à sang chaud, mammifères et oiseaux, mais aussi de grenouilles et de lézards. Si un Fer de lance commun attaque une proie inhabituellement grande, il va rebrousser provisoirement chemin et attendre que le venin fasse son effet. Après quoi il va suivre, à l'odeur, la trace de l'animal nouvellement tué. Les Bothrops atrox sont généralement actifs la nuit, mais pas uniquement.
La femelle fer de lance est vivipare. Elle peut donner jusqu'à 80 jeunes en une portée.
Ils vivent généralement en solitaires, mais se reproduisent annuellement. Après l'accouplement la femelle porte les embryons en elle, voyageant entre les zones d'ombre et les zones ensoleillées, afin de garder une température constante pour ses petits. En région équatoriale la période de gestation est d'à peu près 3-4 mois, et la portée moyenne est de 60 jeunes. Les jeunes une fois nés ont une taille de plus ou moins 30 cm. Ils sont colorés de manière plus claire que les adultes avec une robe jaune ou beige.
Les jeunes naissent avec des crochets et des glandes à venin déjà opérationnels.
Du fait de sa proximité avec l’homme, cette espèce est responsable de la majorité des envenimations dans son aire de répartition. Les Bothrops atrox sont connus pour chasser des rongeurs dans les plantations de café et de banane là où des travailleurs sont souvent mordus par des serpents, qui peuvent attendre camouflés pendant des heures, presque indécelables. Leurs attaques sont très rapides. Son venin est hémorragique, détruisant l'endothélium vasculaire et affectant les facteurs de coagulation par un mécanisme de "coagulopathie de consommation induite par le venin"[4]. Ceci entraîne une rapide et forte perturbation des paramètres d'hémostase tels que le TP, le TCA et le fibrinogène. D'après une étude menée en Guyane, la rémission spontanée de l'hémostase s'observe dans les 14 à 30 heures après morsure. Un antivenin polyvalent mexicain y a été testé mais n'a eu aucun effet significatif sur cette rémission[5].
Bothrops atrox
Bothrops atrox, le Fer de lance commun, appelé grage commun en Guyane , est une espèce de serpents de la famille des Viperidae. Il est également appelé localement au Venezuela : Mapanare, Macagua, Jaracacá amarilla (en espagnol : jaracacá jaune), Barba amarilla (en espagnol : barbe jaune) ou Cuatronarices (en espagnol : quatre narines). En Martinique, une autre espèce, le Trigonocéphale (Bothrops lanceolatus), est également appelée « fer de lance ».
Il ferro di lancia (Bothrops atrox (Linnaeus, 1758) è un serpente che appartiene alla famiglia dei Viperidi, diffuso nelle regioni tropicali ed equatoriali dell'America meridionale[1]. In Brasile è conosciuto con il nome di jararaca-do-norte.
Il suo nome comune si riferisce alla tipica forma della testa, la sua lunghezza può talvolta superare i 2 metri.
La sua tecnica di caccia consiste nel rimanere immobile in attesa che qualche preda gli passi accanto, quando essa sopraggiunge, grazie alla potente muscolatura, riesce a balzarle addosso e morderla. Il veleno paralizza i muscoli e uccide i piccoli mammiferi in pochi minuti. La sua dieta consiste anche di piccoli rettili, insetti, uccelli e piccoli serpenti.
Le femmine partoriscono anche 80 piccoli.
Il veleno si compone principalmente di emotossine e manda la pelle in necrosi da emotossina
Il ferro di lancia (Bothrops atrox (Linnaeus, 1758) è un serpente che appartiene alla famiglia dei Viperidi, diffuso nelle regioni tropicali ed equatoriali dell'America meridionale. In Brasile è conosciuto con il nome di jararaca-do-norte.
Paprastoji kaisaka (lot. Bothrops atrox) – angių (Viperidae) šeimos nuodingų gyvačių rūšis, gyvenanti Centrinėje ir Pietų Amerikoje.
Paprastoji kaisaka yra labiausiai paplitusi ir stambiausia tarp duobagalvių angių (Crotalinae) – jos ilgis paprastai siekia iki 2 m, tačiau pasitaiko ir iki 2,5 m. Tvirtas lieknas liemuo yra pilko ar rudo atspalvio su matomu didelių rombų, apibrėžtų juoda juosta, piešiniu. Išsiskiria būdinga geltona dėme pasmakrėje, dėl ko ji yra praminta „geltonąja barzda“ (barba amarilla). Nors šiai gyvatei būdingas antžeminis naktinis gyvenimo būdas, tačiau ji puikiai plaukioja bei laipioja medžiais, esant reikalui medžioja ir dieną, yra lengvai suerzinamos. Minta smulkiais žinduoliais ir paukščiais, taip pat varlėmis ir driežais. Stambesnei aukai suleidusi nuodus, ją paleidžia ir seka jos pėdsakais, kol suranda nugaišusią.
Dauginimosi būdas – gyvavedystė. Veisiasi visus metus, nėštumo laikotarpiu pastoviai siekia išlįsti į saulės atokaitą, kad išlaikytų savo kūno ir embrionų pastovią temperatūrą. Atsiveda apie 60 jauniklių, kurie būna iki 30 cm ilgio, ryškesnių atspalvių nei suaugusios gyvatės.
Žinoma, jog šios gyvatės užsimaskavusios gali nejudėdamos ilgai tūnoti, siekdamos sumedžioti graužikų kavos ir bananų plantacijose, todėl jose dirbantys žmonės yra dažnai įgeliami. Nuodų poveikis yra stiprus ir greitas, hemotoksiškas, sužeistajam pirmąją pagalbą būtina suteikti iš karto. Būdingi simptomai: pykinimas, sąmonės aptemimas, paralyžius. Nuodingosios medžiagos naudojamos medicinos laboratorijose: iš gyvatės nuodų išskirtu batroksobinu matuojamas fibrinogeno lygis ir kraujo krešėjimo savybės.
Paprastoji kaisaka (lot. Bothrops atrox) – angių (Viperidae) šeimos nuodingų gyvačių rūšis, gyvenanti Centrinėje ir Pietų Amerikoje.
Paprastoji kaisaka yra labiausiai paplitusi ir stambiausia tarp duobagalvių angių (Crotalinae) – jos ilgis paprastai siekia iki 2 m, tačiau pasitaiko ir iki 2,5 m. Tvirtas lieknas liemuo yra pilko ar rudo atspalvio su matomu didelių rombų, apibrėžtų juoda juosta, piešiniu. Išsiskiria būdinga geltona dėme pasmakrėje, dėl ko ji yra praminta „geltonąja barzda“ (barba amarilla). Nors šiai gyvatei būdingas antžeminis naktinis gyvenimo būdas, tačiau ji puikiai plaukioja bei laipioja medžiais, esant reikalui medžioja ir dieną, yra lengvai suerzinamos. Minta smulkiais žinduoliais ir paukščiais, taip pat varlėmis ir driežais. Stambesnei aukai suleidusi nuodus, ją paleidžia ir seka jos pėdsakais, kol suranda nugaišusią.
Dauginimosi būdas – gyvavedystė. Veisiasi visus metus, nėštumo laikotarpiu pastoviai siekia išlįsti į saulės atokaitą, kad išlaikytų savo kūno ir embrionų pastovią temperatūrą. Atsiveda apie 60 jauniklių, kurie būna iki 30 cm ilgio, ryškesnių atspalvių nei suaugusios gyvatės.
Žinoma, jog šios gyvatės užsimaskavusios gali nejudėdamos ilgai tūnoti, siekdamos sumedžioti graužikų kavos ir bananų plantacijose, todėl jose dirbantys žmonės yra dažnai įgeliami. Nuodų poveikis yra stiprus ir greitas, hemotoksiškas, sužeistajam pirmąją pagalbą būtina suteikti iš karto. Būdingi simptomai: pykinimas, sąmonės aptemimas, paralyžius. Nuodingosios medžiagos naudojamos medicinos laboratorijose: iš gyvatės nuodų išskirtu batroksobinu matuojamas fibrinogeno lygis ir kraujo krešėjimo savybės.
Multimedia w Wikimedia Commons Żararaka lancetowata, kajsaka (Bothrops atrox) – gatunek jadowitego węża z podrodziny grzechotników w rodzinie żmijowatych.
Występowanie
W rozmaitych biotopach, również w środowisku zmienionym przez człowieka, często na plantacjach i polach uprawnych w Ameryce Środkowej i Południowej[2], na tym obszarze jest jednym z najczęściej spotykanych węży jadowitych. Spotyka się ją również na wyspach: Martynika, Saint Lucia, Trynidad i Tobago, na których została sztucznie zaaklimatyzowana przez plantatorów, aby jej obecność w buszu i dżungli odstraszała niewolników od ucieczek z plantacji[potrzebny przypis].
Wygląd
Kajsaka prowadzi naziemny tryb życia. Barwa ciała żółtobrązowa, zielonkawa lub brązowa z ciemnymi trójkątnymi plamami w jasnej obwódce, brzuch jasny, zwykle kremowy lub jasnobrązowy bez plam, głowa wydłużona, pysk oszczepowato zaostrzony, wierzch głowy czekoladowobrązowy. Długość zazwyczaj około 100 cm, maksymalnie 150 cm[3], według niektórych źródeł może osiągać do 200 cm długości[4]. Na terenie swego występowania jest najpospolitszym wężem jadowitym, a ze względu na swą agresywność powoduje największą liczbę ugryzień.
Dymorfizm płciowy
Dymorfizm płciowy wyrażony w długości ciała jest szeroko rozpowszechniony u węży i jest przedmiotem licznych badań. Żararaka lancetowata jest płciowo dymorficzna, samice są większe niż samce, z wyjątkiem długości ogona. Osobniki żeńskie mają również stosunkowo większe głowy, różniące się nie tylko wielkością, ale także kształtem. Wyniki badań wskazują, że zarówno wielkość, jak i kształt głowy różnią się znacznie już u nowo wyklutych. Zmiany kształtu głowy w B. atrox wiążą się z allometrią i podążają za podobnymi trendami u obu płci: nowo wyklute mają stosunkowo krótszą i bardziej rozrośniętą głowę oraz krótszy pysk, podczas gdy u dorosłych osobników widoczna jest szersza i spłaszczona głowa.[5]
Fizjologia i zachowanie
Jad kajsaki w badaniach laboratoryjnych jest trochę słabszy niż u innych gatunków dużych żararak, ale wydzielina przy ukąszeniu w dużej ilości może być dla człowieka bardzo niebezpieczna. Żyworodna samica może wydać na świat ponad 100 młodych[3]. Żywi się drobnymi ssakami, głównie gryzoniami. Jak większość grzechotników poluje z zasadzki.
Jad żmii zawiera reteplazę, używaną w diagnostyce laboratoryjnej do oceny czasu batroksobinowego układu krzepnięcia.
Alethinophidia Żararaka lancetowata, kajsaka (Bothrops atrox) – gatunek jadowitego węża z podrodziny grzechotników w rodzinie żmijowatych.
Występowanie
W rozmaitych biotopach, również w środowisku zmienionym przez człowieka, często na plantacjach i polach uprawnych w Ameryce Środkowej i Południowej, na tym obszarze jest jednym z najczęściej spotykanych węży jadowitych. Spotyka się ją również na wyspach: Martynika, Saint Lucia, Trynidad i Tobago, na których została sztucznie zaaklimatyzowana przez plantatorów, aby jej obecność w buszu i dżungli odstraszała niewolników od ucieczek z plantacji[potrzebny przypis].
Wygląd
Kajsaka prowadzi naziemny tryb życia. Barwa ciała żółtobrązowa, zielonkawa lub brązowa z ciemnymi trójkątnymi plamami w jasnej obwódce, brzuch jasny, zwykle kremowy lub jasnobrązowy bez plam, głowa wydłużona, pysk oszczepowato zaostrzony, wierzch głowy czekoladowobrązowy. Długość zazwyczaj około 100 cm, maksymalnie 150 cm, według niektórych źródeł może osiągać do 200 cm długości. Na terenie swego występowania jest najpospolitszym wężem jadowitym, a ze względu na swą agresywność powoduje największą liczbę ugryzień.
Dymorfizm płciowy
Dymorfizm płciowy wyrażony w długości ciała jest szeroko rozpowszechniony u węży i jest przedmiotem licznych badań. Żararaka lancetowata jest płciowo dymorficzna, samice są większe niż samce, z wyjątkiem długości ogona. Osobniki żeńskie mają również stosunkowo większe głowy, różniące się nie tylko wielkością, ale także kształtem. Wyniki badań wskazują, że zarówno wielkość, jak i kształt głowy różnią się znacznie już u nowo wyklutych. Zmiany kształtu głowy w B. atrox wiążą się z allometrią i podążają za podobnymi trendami u obu płci: nowo wyklute mają stosunkowo krótszą i bardziej rozrośniętą głowę oraz krótszy pysk, podczas gdy u dorosłych osobników widoczna jest szersza i spłaszczona głowa.
Fizjologia i zachowanie
Jad kajsaki w badaniach laboratoryjnych jest trochę słabszy niż u innych gatunków dużych żararak, ale wydzielina przy ukąszeniu w dużej ilości może być dla człowieka bardzo niebezpieczna. Żyworodna samica może wydać na świat ponad 100 młodych. Żywi się drobnymi ssakami, głównie gryzoniami. Jak większość grzechotników poluje z zasadzki.
Jad żmii zawiera reteplazę, używaną w diagnostyce laboratoryjnej do oceny czasu batroksobinowego układu krzepnięcia.
A jararaca-do-norte (Bothrops atrox) é uma serpente de hábito terrícola, sendo a jararaca mais encontrada na região Amazônica.[carece de fontes?] Seu habitat varia entre matas, locais inundados e pequenos portes de mata. Seu tamanho pode chegar até 1,5 metro e, como uma serpente diurna, pode estar ativa durante todo o dia. Está presente na região tropical da América Central e do Sul.[1]
A jararaca-do-norte (Bothrops atrox) é uma serpente de hábito terrícola, sendo a jararaca mais encontrada na região Amazônica.[carece de fontes?] Seu habitat varia entre matas, locais inundados e pequenos portes de mata. Seu tamanho pode chegar até 1,5 metro e, como uma serpente diurna, pode estar ativa durante todo o dia. Está presente na região tropical da América Central e do Sul.
* Coluber atrox - Linnaeus, 1754
Bothrops atrox Andlar'ın doğusunda Güney Amerika'nın kuzey kesimlerindeki tropik alçak bölgelerinde bulunan bir çukur engerek türüdür.[1] Tanımlanmış herhangi bir alt türü bulunmamaktadır.[3] Bu tür çok tehlikelidir ve başka herhangi bir Amerikan sürüngeninden daha fazla insan ölümünden sorumludur.
Kolombiya'nın güneydoğusu, Venezuela, Guyana, Suriname, Fransız Guyanası'nın güneyi ve batısı, Ekvador ve Peru'nun batısı, Bolivya'nın kuzeyi ve Brezilya'nın kuzey yarısı da dah,l olmak üzere Andların doğusunda Güney Amerika'nın tropikal alçak bölgelerinde yaşar.[1]
Yağmur ormanlarındaki büyük yıkıma rağmen en kalabalık çukur engerekler arasında yer alır ve tehlike altında değildir. Trinidad'da nemli alçak bölge ormanlarını tercih eder.[4]
Genellikle karasal olmalarına rağmen çok iyi bir yüzücüdür ayrıca ava ulaşmak için gerekliyse ağaçlara tırmanabilir. Genellikle gececidir ancak yiyecek aramak için günün her vaktinde aktif olabilir. Bu yılanlar ayrıca çok kolay tahrik olabilir ve sıkça saldırır.
Diyeti küçük memelileri, kuşları ve ayrıca kurbağaları ve kertenkeleri kapsar. Büyük avlara saldırır ve serbest bırakır sonrasında kuku yardımı ile avı takip eder.
Bu yılanların kemirgen aramak için kahve ve muz dikim alanlarına girdiği bilinmektedir. İşçiler, neredeyse algılanamayacak şekilde saatlerce kamuflaj halinde bekleyen ve çok hızlı saldırabilen bu yılanlar tarafından sıklıkla ısırılırlar.
Özellikle ölümcül ve çabuk etki eden zehiri yüzünden çok korkulan bir yılandır. Ölüm oranı eskiden yüksek olmasına rağmen, şimdilerde eğer kurban yeterinde kısa zamanda tıbbi yardıma ulaşabilirse tedavi genellikle mümkün olmaktadır.[5] Salgıladığı zehir miktarı ortalama 124 mg'dır. Bazen bu miktar 342 mg'a kadar çıkabilir. Sadece 62 mg zehir insanlar için ölümcüldür.
Bu yılanın zehirinden elde edilen reptilaz (batroxobin) enzimi modern tıpta fibrinojen seviyesinin ölçümünde ve kanın koagülasyon kapasitesinin hesaplanmasında kullanılır.
Bothrops atrox Andlar'ın doğusunda Güney Amerika'nın kuzey kesimlerindeki tropik alçak bölgelerinde bulunan bir çukur engerek türüdür. Tanımlanmış herhangi bir alt türü bulunmamaktadır. Bu tür çok tehlikelidir ve başka herhangi bir Amerikan sürüngeninden daha fazla insan ölümünden sorumludur.
Bothrops atrox là một loài rắn trong họ Rắn lục. Loài này được Linnaeus mô tả khoa học đầu tiên năm 1758.[2]
Bài viết về họ Rắn lục này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Bothrops atrox là một loài rắn trong họ Rắn lục. Loài này được Linnaeus mô tả khoa học đầu tiên năm 1758.
矛頭蝮長達8英呎。矛頭蝮的背上環斑可融入雨林的落葉地表，幫助牠們長時間等候獵物。矛頭蝮受干擾時會像響尾蛇一樣舉起尾巴發聲警告入侵者(尾部無響環)矛頭蝮會受人類住宅區的老鼠吸引而來到人類的住所，在南美洲有高達八成的蛇類咬傷案例元兇都是矛頭蝮。矛頭蝮的毒液會瓦解傷口周遭的組織，毒液還會隨著血液蔓延破壞血液組織，最後導致心臟及腎臟衰竭。
矛頭蝮長達8英呎。矛頭蝮的背上環斑可融入雨林的落葉地表，幫助牠們長時間等候獵物。矛頭蝮受干擾時會像響尾蛇一樣舉起尾巴發聲警告入侵者(尾部無響環)矛頭蝮會受人類住宅區的老鼠吸引而來到人類的住所，在南美洲有高達八成的蛇類咬傷案例元兇都是矛頭蝮。矛頭蝮的毒液會瓦解傷口周遭的組織，毒液還會隨著血液蔓延破壞血液組織，最後導致心臟及腎臟衰竭。
カイサカ（学名：Bothrops atrox）は、クサリヘビ科ヤジリハブ属に分類されるヘビ。有毒。別名Yellow Beard(イエロー・ビヤード）、フェルデランス。
全長は1-2mで、灰色に近い茶褐色の地肌に大きなダイヤのような斑紋が並ぶ。ハブに比べると、体色はやや地味で、落ち葉に隠れると、まったく目立たない。頭は三角形。
本種の毒は非常に強烈で、その主成分は出血毒であるが、大人の男性でもまともに噛まれると20分で死亡するといわれる。一瞬の毒の注入で、人の致死量の数十倍もの毒を体内に撃ち込むことができるため、本種は中南米では最も危険な毒蛇といわれる。 また、ある死亡事故の例では被害者の傷口を洗った人が、指先に小さな傷が付いていたためにそこから毒が体内に侵入し翌朝死亡するという、もらい毒による死亡例も起きている。
おもに森林地帯に生息し、地上でも樹上でも活動する。また、畑や果樹園などのプランテーションにも侵入し、人が噛まれる被害が多い。鼻のすぐ下にあるピット器官で獲物を見つけると、目にもとまらぬ速さで毒牙を獲物に突き刺し、一瞬で毒を撃ち込む。そして次の瞬間には元の体勢に戻って、次の攻撃に備えている。
ブラジルのサントス沖には、本種とは別種ではあるが、同属のBothrops insularis(golden lancehead)が多数生息している通称スネーク・アイランド(Ilha da Queimada Grande)がある。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 
_(39202183975).jpg)
