Die familie suikerbosvoëls (Promeropidae) is die enigste voëlfamilie wat eie is aan Suider-Afrika. Kenmerkend vir die twee spesies is die buitengewoon lang sterte en die lang, geboë snawels. Die familie van die suikerbosvoëls (Promeropidae) bestaan uit slegs twee spesies, naamlik die Kaapse suikervoël (Promerops cafer) en die rooiborssuikervoël (Promerops gurneyi).
Eersgenoemde kom net in die bergagtige streke van die ou Kaapprovinsie voor, terwyl laasgenoemde noord tot selfs by Zimbabwe aangetref word. Die opvallendste kenmerk van hierdie betreklik vaalkleurige voëls is hul buitengewoon lang sterte. Die stert van die mannetjie van die Kaapse suikerbosvoël kan tot 32 cm lank word en dié van die rooiborssuikerbosvoël tot 17 cm.
Die wyfies van albei spesies het korter sterte. Die rooiborssuikerbosvoël onderskei hom verder van die ander spesie deur sy rooibruin kroon en bors.
Suikerbosvoëls leef hoofsaaklik van insekte, maar suig ook graag nektar uit proteablomme met behulp van hul lang, geboë snawels. Die voëls word hoofsaaklik in gebiede aangetref waar proteas groei en maak ook by voorkeur hul neste hoog in proteabosse.
Die Kaapse suikerbosvoël broei in die herfs of winter en die rooiborssuikerbosvoël in die somer. Die wyfies bou die nes alleen en broei ook alleen die eiers (gewoonlik twee) uit.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Suikerbosvoël.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Suikerbosvoël
Die familie suikerbosvoëls (Promeropidae) is die enigste voëlfamilie wat eie is aan Suider-Afrika. Kenmerkend vir die twee spesies is die buitengewoon lang sterte en die lang, geboë snawels. Die familie van die suikerbosvoëls (Promeropidae) bestaan uit slegs twee spesies, naamlik die Kaapse suikervoël (Promerops cafer) en die rooiborssuikervoël (Promerops gurneyi).
Promeropidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, termenet e 1825 gant al loenoniour iwerzhonat Nicholas Aylward Vigors (1785-1840)[1].
Diouzh Doare 12.1 an IOC World Bird List[2] n'eus nemet ur genad golvaneged oc'h ober ar c'herentiad :
Promeropidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, termenet e 1825 gant al loenoniour iwerzhonat Nicholas Aylward Vigors (1785-1840).
Diouzh Doare 12.1 an IOC World Bird List n'eus nemet ur genad golvaneged oc'h ober ar c'herentiad :
Els promeròpids (Promeropidae) són una família d'ocells, pròpia de la zona afrotròpica, que pertany a l'ordre dels passeriformes. Dins aquesta família només es contemplaven els dos menjamenls del gènere Promerops, més tard s'hi van afegir tres gèneres fins aleshores situats als timàlids i amb els quals modernament s'ha creat la família Arcanatoridae.
Segons la Classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 3.3, 2013) aquesta família està formada per un gènere amb dues espècies:
Els promeròpids (Promeropidae) són una família d'ocells, pròpia de la zona afrotròpica, que pertany a l'ordre dels passeriformes. Dins aquesta família només es contemplaven els dos menjamenls del gènere Promerops, més tard s'hi van afegir tres gèneres fins aleshores situats als timàlids i amb els quals modernament s'ha creat la família Arcanatoridae.
Die Honigvögel (Promerops), früher als Proteavögel bezeichnet, sind eine Singvogelgattung die mit zwei Arten im südlichen und südöstlichen Afrika vorkommt. Ihr Verbreitungsgebiet reicht von der südafrikanischen Provinz Westkap bis an die Grenze zu Eswatini und Mosambik und umfasst daneben auch die Eastern Highlands an der Grenze von Simbabwe zu Mosambik.[1]
Honigvögel sind mittelgroße Singvögel mit einem bräunlichen Rücken, einer hellen Bauchseite. Die Flügel sind mittellang und an ihren Enden spitz. Der Kopf ist mittelgroß, der Hals ist mittellang. Der Schwanz ist sehr lang. Der Schnabel ist lang, schmal und leicht gebogen. Die Beine sind kurz und die Füße sind klein. Männchen sind größer als die Weibchen und besitzen längere Schwänze.[1]
Honigvögel ernähren sich vor allem vom Nektar der Zuckerbüsche (Protea) und anderer Pflanzen, z. B. von Aloen. Sie sind dadurch an Regionen mit entsprechenden Vorkommen gebunden. Dazu gehört der Fynbos und einige Gebirgsgegenden im südlichen Afrika. Außerdem werden Insekten gefressen, darunter Käfer, Fliegen, Ameisen und Wespen. Die meisten Insekten werden erbeutet während sie Blüten besuchen, hin und wieder werden sie auch im Flug gefangen. Honigvögel bestäuben bei ihrer Nektaraufnahme die Blüten, außerdem dienen sie als Lufttaxi für Blütenmilben, die zur Verbreitung die Nasenlöcher der Vögel aufsuchen.
Honigvögel sind monogam und die Männchen sind stark revierbildend und sehr aggressiv gegenüber anderen Männchen, vor allem zu Beginn der Blütezeit. Das vor allem vom Weibchen errichtete Nest ist offen und napfförmig und wird im dichten Strauchwerk der Zuckerbüsche aus Zweigen und Gras errichtet. Das Gelege besteht normalerweise aus zwei Eiern, die über einen Zeitraum von 16 bis 17 Tagen ausschließlich vom Weibchen bebrütet werden. Beide Eltern füttern die Jungvögel, vor allem mit kleinen Insekten. Diese verlassen das Nest im Alter von 17 bis 23 Tagen und werden noch drei bis vier Wochen weiter von den Eltern gefüttert.[1]
Die Honigvögel wurde 1760 durch den französischen Zoologen Mathurin-Jacques Brisson erstmals beschrieben. Im Jahr 1825 führte der irische Zoologe Nicholas Aylward Vigors die monotypische Familie Promeropidae für die Gattung ein. Die Honigvögel gehören innerhalb der Singvögel zur Überfamilie Passeroidea. Molekulargenetische Studien ergaben, dass sie entweder die Schwestergruppe einer Klade aus allen übrigen Familien der Passeroidea sind[2] oder sie sind zusammen mit den ebenfalls in Afrika vorkommenden Sopranisten (Modulatricidae) die Schwestergruppe aller übrigen Familien der Passeroidea.[3][4][1]
Die Honigvögel (Promerops), früher als Proteavögel bezeichnet, sind eine Singvogelgattung die mit zwei Arten im südlichen und südöstlichen Afrika vorkommt. Ihr Verbreitungsgebiet reicht von der südafrikanischen Provinz Westkap bis an die Grenze zu Eswatini und Mosambik und umfasst daneben auch die Eastern Highlands an der Grenze von Simbabwe zu Mosambik.
Ndegesukari (kutoka Kiing.: sugarbird) ni ndege wa familia Promeropidae. Wanatokea Afrika Kusini tu. Domo lao limepindika na mkia ni mrefu sana, kwa dume hasa. Ulimi wao ni mrefu wenye ncha kama brashi na unaweza kuchomozwa nje ili kula mbochi. Hupata nguvu yao takriban yote kutoka mbochi wa maua ya jenasi Protea na ndege hawa ni wachavushaji muhimu wa maua haya. Hula pia wadudu ambao wanavutika na maua ya Protea, kama nyuki na nzi. Hulijenga tago lao katika panda ya mti na jike huyataga mayai mawili.
Ndegesukari wa rasi
Ndegesukari-milima
Makala hii kuhusu "Ndegesukari" inatumia neno (au maneno) ambalo si kawaida na matumizi yake ni jaribio la kutafsiri neno (au maneno) la asili sugarbird kutoka lugha ya Kiingereza. Neno (au maneno) la jaribio ni ndegesukari. Kamusi za Kiswahili ama zinatofautiana kuhusu matumizi ya neno hili au hazieleweki au hazina neno kwa jambo linalojadiliwa.
Ndegesukari (kutoka Kiing.: sugarbird) ni ndege wa familia Promeropidae. Wanatokea Afrika Kusini tu. Domo lao limepindika na mkia ni mrefu sana, kwa dume hasa. Ulimi wao ni mrefu wenye ncha kama brashi na unaweza kuchomozwa nje ili kula mbochi. Hupata nguvu yao takriban yote kutoka mbochi wa maua ya jenasi Protea na ndege hawa ni wachavushaji muhimu wa maua haya. Hula pia wadudu ambao wanavutika na maua ya Protea, kama nyuki na nzi. Hulijenga tago lao katika panda ya mti na jike huyataga mayai mawili.
Цукровыя птушкі або цукровыя медасмокі (Promeropidae) — маленькае сямейства вераб’інападобных, зьмяшчае ўсяго адзін род Promerops, у якім вылучаюць два віды: цукровая птушка Герні (Promerops gurneyi) і капская цукровая птушка (Promerops cafer). Найбольш блізкім зьяўляецца сямейства скаласкочкі (Chaetopidae). Раней цукровыя птушкі як род уключаўся ў сямейства нэктарніцаў (Nectariniidae) або медаедаў (Meliphagidae).
Цукровыя птушкі — птушкі сярэдняга памеру з даўжынёй цела 30—40 см, масай 30—45 г. Апярэньне шаравата-бурае з жоўтымі плямамі, дзюбы доўгія, выгнутыя ўніз. Самцы і саміцы падобныя, але ў самцоў доўгія, каля 40 см, хвасты.
Гнёзды разьмешчаныя ў кустах. У кладцы звычайна два яйкі з рудавата-крэмавай шкарлупай. Выседжваюцца цягам 17 дзён[1].
Харчуюцца птушкі ў асноўным нэктарам пратэйных і вусякамі[2].
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Цукровыя птушкі або цукровыя медасмокі (Promeropidae) — маленькае сямейства вераб’інападобных, зьмяшчае ўсяго адзін род Promerops, у якім вылучаюць два віды: цукровая птушка Герні (Promerops gurneyi) і капская цукровая птушка (Promerops cafer). Найбольш блізкім зьяўляецца сямейства скаласкочкі (Chaetopidae). Раней цукровыя птушкі як род уключаўся ў сямейства нэктарніцаў (Nectariniidae) або медаедаў (Meliphagidae).
Цукровыя птушкі — птушкі сярэдняга памеру з даўжынёй цела 30—40 см, масай 30—45 г. Апярэньне шаравата-бурае з жоўтымі плямамі, дзюбы доўгія, выгнутыя ўніз. Самцы і саміцы падобныя, але ў самцоў доўгія, каля 40 см, хвасты.
Гнёзды разьмешчаныя ў кустах. У кладцы звычайна два яйкі з рудавата-крэмавай шкарлупай. Выседжваюцца цягам 17 дзён.
Afrikaânse suukerveugels maek'n deêl uut van de zangveugels. Ze komm'n allin voe in 't zuuden van Afrika. Ze eet'n vurral nectar mè ok we insecten, die an ze in de lucht vliehend vang'n of van de blèrn plukk'n. Ze zien saemen mie de femielje Chaetopidae, de rotsspriengers, heheêl hebon'n an zuudelijk Afrika.
Suukerveugels zien vrie hroôt, wat a kom vanwehe der lange staert. Bie 't ventje kan de staert tot wè twiderde van zen lichaemshewicht beslaene. Ze èn een brunig veêr'nkleêd en een lange snaevel voe 't eetn van de nectar zodan ze varre in de bloemen kunn'n komme. Der tonge mie een kwastvurmihe punt verhemakkelijk 't eetn van de nectar nog meêr.
Suukerveugels leven in struukhewas en veln mie rooibos. De protea, een dominante plante in 't rooibos, verstrekt de suukerveugels nectar, biedt een schuulplekke en lever nestmateriaol. Suukerveugels bouw'n een komvurmig nest van twiehen en ar plantaârdig materiaâl in de vurke van een takke, ierin worn twi eiers eleid.
Oewel an ze meêr op honiengzuugers lieken, zien ze toch meêr verwant mie de honiengeters.
Der zien slechs twi soôrten Afrikaânse suukerveugels, naemelijk:
Afrikaânse suukerveugels maek'n deêl uut van de zangveugels. Ze komm'n allin voe in 't zuuden van Afrika. Ze eet'n vurral nectar mè ok we insecten, die an ze in de lucht vliehend vang'n of van de blèrn plukk'n. Ze zien saemen mie de femielje Chaetopidae, de rotsspriengers, heheêl hebon'n an zuudelijk Afrika.
Suukerveugels zien vrie hroôt, wat a kom vanwehe der lange staert. Bie 't ventje kan de staert tot wè twiderde van zen lichaemshewicht beslaene. Ze èn een brunig veêr'nkleêd en een lange snaevel voe 't eetn van de nectar zodan ze varre in de bloemen kunn'n komme. Der tonge mie een kwastvurmihe punt verhemakkelijk 't eetn van de nectar nog meêr.
Suukerveugels leven in struukhewas en veln mie rooibos. De protea, een dominante plante in 't rooibos, verstrekt de suukerveugels nectar, biedt een schuulplekke en lever nestmateriaol. Suukerveugels bouw'n een komvurmig nest van twiehen en ar plantaârdig materiaâl in de vurke van een takke, ierin worn twi eiers eleid.
Oewel an ze meêr op honiengzuugers lieken, zien ze toch meêr verwant mie de honiengeters.
The sugarbirds are a small genus, Promerops, and family, Promeropidae, of passerine birds, restricted to southern Africa. In general appearance and habits, they resemble large, long-tailed sunbirds or some of the Australian honeyeaters, but are not closely related to the former and are even more distantly related to the latter. They have brownish plumage, the long downcurved bill typical of passerine nectar feeders, and long tail feathers.
The genus Promerops was introduced by the French zoologist Mathurin Jacques Brisson in 1760 with the Cape sugarbird (Promerops cafer) as the type species.[1][2] The name of the genus combines the Ancient Greek προ pro "close to" or "similar" and the genus Merops that contains the bee-eaters.[3]
The relationships of the sugarbirds have been a source of considerable debate. They were first treated as a far-flung member of the honeyeater family, which is otherwise restricted to the Australasian region. Using egg white proteins in the 1970s, Sibley and Ahlquist mistakenly placed them with the starlings (the samples used were actually those of sunbirds). They have also been linked to the thrushes (Turdidae) and the sunbirds. Molecular studies find support for few close relatives, and they are treated as a monotypic family at present,[4] although they now are usually determined to form a clade with the Modulatricidae, three enigmatic African species formerly placed with the Old World babblers and thrushes.[5]
Both species have been shown to exhibit exceptionally high genetic diversity at both microsatellite and mitochondrial loci, with no signs of inbreeding and large effective population sizes.[6]
The genus contains two species:[7]
The two sugarbird species are medium-sized passerines that weigh between 26 and 46 g (0.92 and 1.62 oz) and are 23 to 44 cm (9.1–17.3 in) in length. Between 15 and 38 cm (5.9 and 15.0 in) of that length is in their massively elongated tails, the tails of the Cape sugarbird being overall longer than those of Gurney's sugarbird. In both species, the tail of the male is longer than the female, although the difference is more pronounced in the Cape sugarbird. In overall body size, the males are slightly larger and heavier than the females. Both species have long and slender bills that are slightly curved, and again the females have a slightly shorter bill, leading to differences in feeding niches. The skull and tongue morphologies of the sugarbirds are very similar to that of the honeyeaters, the result of convergent evolution. The tongue is long and protrusible, and is tubular and frilled at the end.[4]
Gurney's sugarbird is found from Zimbabwe southwards, except the extreme south of South Africa, where it is replaced by the Cape sugarbird in the Cape provinces of South Africa. It has at times been considered conspecific with Gurney's. The distribution of Gurney's sugarbird is disjunct, and currently two subspecies are accepted, one in the north and one further south.
Sugarbirds are dependent on Protea and are found in protea scrub. The Cape sugarbird is found in fynbos and has also moved into gardens and nurseries.
Nectar from the inflorescences of the Protea provide most of the energy these birds require, and they are considered significant pollinators of the genus. The birds' diet is supplemented by insects attracted to the inflorescences.[8] Studies of their diets found that bees in the family Apidae and flies formed a large part of the diet and that the insects were obtained by hawking.
The breeding behaviour and nesting habits of the two species of sugarbird are very similar.[4] Sugarbirds are monogamous, and male sugarbirds defend territories during the breeding season.[9] Females lay two eggs in a nest in a fork of a tree.
The sugarbirds are a small genus, Promerops, and family, Promeropidae, of passerine birds, restricted to southern Africa. In general appearance and habits, they resemble large, long-tailed sunbirds or some of the Australian honeyeaters, but are not closely related to the former and are even more distantly related to the latter. They have brownish plumage, the long downcurved bill typical of passerine nectar feeders, and long tail feathers.
La Promeropedoj (Promeropidae) estas malgranda familio el la ordo de la Paseroformaj birdoj kun nur unu genro Promeropo (Promerops) kaj du specioj, ambaŭ limigitaj tute al suda Afriko, same kiel la Ketopedoj (Chaetipidae).
Promeropedoj estas specialistaj nektaro-manĝantoj, sed ankaŭ manĝas insektojn.
Laŭ siaj ĝenerala aperaĵo kaj kondutoj ili similas al Nektariniedoj (Nectariniidae), sed eble estas pli proksime parencaj al la aŭstralia Melifagedoj (Meliphagiidae). Ili havas brunecan plumaron, longan subenkurbigitan bekon, tipan por paseroformaj nektarmanĝantoj, kaj longajn vostoplumojn.
Oni ofte povas vidi ilin sur la floroj de la Proteo-arbustoj, karakterizaj por la pejzaĝo de la sudafrikaj altaĵoj.
Ili metas du ovojn en neston sur forko de arbobranĉo.
La specio Promerops gurneyi troviĝas de Zambio suden, escepte de la ekstrema sudo de Sudafriko.
La specio Promerops cafer troviĝas en la Kap-provincoj de Sudafriko. Antaŭe iuj konsideris ĝin unu specio kun Promerops gurneyi.
La Promeropedoj (Promeropidae) estas malgranda familio el la ordo de la Paseroformaj birdoj kun nur unu genro Promeropo (Promerops) kaj du specioj, ambaŭ limigitaj tute al suda Afriko, same kiel la Ketopedoj (Chaetipidae).
Promeropedoj estas specialistaj nektaro-manĝantoj, sed ankaŭ manĝas insektojn.
Laŭ siaj ĝenerala aperaĵo kaj kondutoj ili similas al Nektariniedoj (Nectariniidae), sed eble estas pli proksime parencaj al la aŭstralia Melifagedoj (Meliphagiidae). Ili havas brunecan plumaron, longan subenkurbigitan bekon, tipan por paseroformaj nektarmanĝantoj, kaj longajn vostoplumojn.
Oni ofte povas vidi ilin sur la floroj de la Proteo-arbustoj, karakterizaj por la pejzaĝo de la sudafrikaj altaĵoj.
Ili metas du ovojn en neston sur forko de arbobranĉo.
Las Promeropidae o aves azucareras son una pequeña familia de aves paseriformes que están restringidas al sur de África. Esta familia y las Chaetopidae son las dos únicas completamente restringidas completamente al sur de África.
Las dos especies de aves azucareras pertenecen al género Promerops. Ellas se alimentan de néctar, pero también de insectos. En la apariencia general y los hábitos se parecen a grandes Nectariniidae, pero posiblemente sus parientes más próximos son de la familia Meliphagidae de Australia. Tienen plumaje parduzco, pico curvado hacia abajo típico de las paseriforme que se alimentan de néctar, y plumas largas en la cola. Se pueden ver a menudo sobre las flores de arbustos de Protea que son característicos de los paisajes de tierras altas del sur de África. Ponen dos huevos en nidos que hacen en horquetas de árboles.
Promerops gurneyi se encuentra desde Zambia hacia el sur, excepto el extremo sur de Sudáfrica. Promerops cafer es la especie de las provincias de El Cabo de Sudáfrica y ha sido considerada en algunos momentos como la misma especie que la anterior.
Familia Promeropidae
Kapinmesikot (Promerops) on suku pienenkokoisissa varpuslinnuissa. Niitä löytyy luonnonvaraisina ainoastaan eteläisestä Afrikasta. Kapinmesikoiden pääravintoa on mesi, mutta ne syövät myös hyönteisiä. Kapinmesikoilla on ruskeahko höyhenpeite, pitkä alaspäin kaartuva nokka ja pitkät pyrstösulat. Lintuja näkee yleensä imemässä mettä proteoista, ja niiden pesä on oksanhaarassa. Pesässä on yleensä kaksi munaa.
Sukuun kuuluu kaksi lajia.[1]
Kapinmesikot (Promerops) on suku pienenkokoisissa varpuslinnuissa. Niitä löytyy luonnonvaraisina ainoastaan eteläisestä Afrikasta. Kapinmesikoiden pääravintoa on mesi, mutta ne syövät myös hyönteisiä. Kapinmesikoilla on ruskeahko höyhenpeite, pitkä alaspäin kaartuva nokka ja pitkät pyrstösulat. Lintuja näkee yleensä imemässä mettä proteoista, ja niiden pesä on oksanhaarassa. Pesässä on yleensä kaksi munaa.
Sukuun kuuluu kaksi lajia.
Les Promeropidae (ou proméropidés en français) sont une famille de passereaux constituée du seul genre Promerops.
Jusqu'à la version 2.2 (2009) de la classification du Congrès ornithologique international, cette famille comprenait des genres suivants :
À la suite des travaux de Johansson et al. (2008), les genres Modulatrix, Arcanator et Kakamega ont été placés dans la nouvelle famille des Arcanatoridae. Les Promeropidae ne sont plus constitués que du seul genre :
D'après la classification de référence (version 3.2, 2012) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Les Promeropidae (ou proméropidés en français) sont une famille de passereaux constituée du seul genre Promerops.
Promerops Brisson , 1760 è un genere di uccelli passeriformi, l'unico ascritto alla famiglia Promeropidae Vigors, 1825[1].
Il nome scientifico del genere, Promerops, deriva da Merops (nome col quale sono conosciuti i gruccioni) con l'aggiunta del prefisso di origine greca pro- ("simile a"), col significato di "simile a Merops), in riferimento all'aspetto di questi uccelli.
Si tratta di uccelli di dimensioni medio-piccole (attorno ai 24 cm, con lo zuccheriere del Capo che sfiora i 45 cm in virtù della lunga coda), dall'aspetto simile a quello delle nettarinie, con testa arrotondata, lungo becco falciforme sottile e lievemente ricurvo verso il basso, ali appuntite, forti zampe e lunga coda nastriforme: i maschi sono più grandi delle femmine, oltre a possedere becco e coda più lunghi.
La lingua è lunga e tubolare, con punta sfrangiata, atta alla dieta nettarivora di questi uccelli.
Il piumaggio è grigio-nerastro nell'area dorsale, scurendosi sulla coda e schiarendosi sul ventre, mentre faccia, petto e sottocoda sono di colore più brillante (rossiccio nello zuccheriere di Gurney, giallo nello zuccheriere del Capo).
Il genere è diffuso in Africa, con lo zuccheriere di Gurney che abita l'Africa sud-orientale e quello del Capo che vive solo nel sud del Sudafrica: ambedue le specie sono legate al fynbos ed alle aree a prevalenza di Protea.
Si tratta di uccelli diurni e solitari all'infuori del periodo degli amori, quando si formano le coppie ed i maschi divengono più territoriali del solito[2]: la loro dieta si basa sul nettare di Protea, ma di recente si è scoperto che anche gli insetti costituiscono una percentuale significativa dell'alimentazione di questi uccelli[3].
Si tratta di uccelli monogami, il cui periodo riproduttivo coincide con la fioritura delle protee: le femmine si occupano da sole di costruzione del nido, cova e cure parentali, mentre i maschi si occupano nel frattempo della difesa del territorio.
La famiglia Promeropidae è monotipica, con un singolo genere, Promerops, al quale vengono ascritte due specie[1]:
La sistematica di questi uccelli è stata piuttosto travagliata: tradizionalmente ascritti ai Nectariniidae per le evidenti affinità morfologiche, nella tassonomia degli uccelli di Sibley-Ahlquist essi sono stati erroneamente accomunati agli Sturnidae (i campioni utilizzati per le analisi appartenevano ad altri uccelli), per poi essere avvicinati ai Turdidae ed ai Melifagidi australasiani. Le analisi del DNA mitocondriale hanno evidenziato un'affinità coi Modulatricidae, dei quali i promeropidi rappresenterebbero un sister taxon nell'ambito di una radiazione evolutiva basale dei Passeroidea[4][5][6].
Promerops Brisson , 1760 è un genere di uccelli passeriformi, l'unico ascritto alla famiglia Promeropidae Vigors, 1825.
Cukrapaukščiai (lot. Promeropidae, angl. Sugarbirds, vok. Proteavögel) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima.
Cukrapaukščiai (lot. Promeropidae, angl. Sugarbirds, vok. Proteavögel) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima.
Afrikaanse suikervogels (Promeropidae) zijn een familie van vogels uit de orde zangvogels. De familie bestaat uit één geslacht dat vroeger met drie andere geslachten in één familie Afrikaanse suikervogels werd ingedeeld. Moleculair-genetisch onderzoek toonde echter aan dat het geslacht Promerops helemaal niet zo nauw verwant is aan de drie andere geslachten die nu de aparte familie vlekkeellijsters vormen.[1]
Het zijn oscine zangvogels die allemaal endemisch zijn in Afrika. De vogelfamilie is gespecialiseerd in het foerageren op nectar, maar ze vangen zo nu en dan ook insecten.
De familie telt 2 soorten.[2]
Bronnen, noten en/of referentiesAfrikaanse suikervogels (Promeropidae) zijn een familie van vogels uit de orde zangvogels. De familie bestaat uit één geslacht dat vroeger met drie andere geslachten in één familie Afrikaanse suikervogels werd ingedeeld. Moleculair-genetisch onderzoek toonde echter aan dat het geslacht Promerops helemaal niet zo nauw verwant is aan de drie andere geslachten die nu de aparte familie vlekkeellijsters vormen.
Het zijn oscine zangvogels die allemaal endemisch zijn in Afrika. De vogelfamilie is gespecialiseerd in het foerageren op nectar, maar ze vangen zo nu en dan ook insecten.
Sukkerfuglar er ein liten biologisk familie, Promeropidae, av sporvefuglar som er avgrensa til det sørlege Afrika. Familien har ei slekt Promerops med to artar. Sukkerfuglane har brunleg farga fjørdrakt, lange nedbøygde nebb typisk for nektaretande sporvefuglar, og lange halefjører. Promeropidae utgjer ein av berre to fuglefamiliar avgrensa til det heilt sørlege Afrika, den andre familien er klippehopparar, Chaetopidae. I utsjånad og levevis liknar sukkerfuglane store langhala solfuglar, men kan vere nærare knytt til australske honningetarar.
Bandsukkerfugl er funnen frå Zimbabwe og sørover, bortset frå heilt sør i Sør-Afrika, i Kapprovinsen, der han er erstatta av kappsukkerfugl.
Begge artar er avhengig av Protea-plantar og finst i proteakratt. Kappsukkerfugl er funnen i fynbos, og har òg flytta inn i hagar og planteskolar.
Dei to sukkerfuglartane er middels store sporvefuglar, veg mellom 26 og 46 gram og er 23-44 cm i lengd. Stjerten gjer ut for mellom 15-38 cm av lengda, halar hos kappsukkerfugl er samla lengre enn hos bandsukkerfugl. Hannfuglar har lengre stjert enn hofuglar hos begge artane, men skilnaden er meir tydeleg hos kappsukkerfugl. Samla sett er både kroppsstorleik og kroppsmasse størst hos hannar, det gjeld begge artane. Begge har lange og slanke nebb som er svakt bøygd, og igjen har hoer litt kortare nebb, som fører til skilnader i fôringsnisjar. Morfologi i skalle og tunge av sukkerfuglane er viser mykje likskap med honningetarar, eit resultat av konvergent evolusjon. Tunga er lang og kan stikkast fram og ut, ho er røyrforma og har riller mot spissen.[1]
Nektar frå Protea-blomar gjev det meste av den energien desse artane krev, og dei utfører vesentleg pollinering av planteslekta. Føda blir supplert med insekt som tiltrekkjast av blomane.[2] Studiar av føda for sukkerfuglar syner at bier i familien Apidae og fluger gjer ut for ein stor del av kosthaldet, og at insekt blir snappa i lufta.
Hekkeåtferd og hekkevanar hos dei to artane av sukkerfuglar er svært like.[1] Begge artane er monogame, og hannar av sukkerfuglar vil forsvare territorium i hekkesesongen.[3] Hoa legg to egg i reiret som er bygd i ei forgreining i eit tre.
Dei to artane av sukkerfugl har tidlegare vore handsama som same arten. Utbreiingsområdet for bandsukkerfugl er ikkje samanhengande, og for tida er det to aksepterte underartar, éin i nord og éin lengjer sør. Artsliste:[4][5]
Tidlegare var òg tre andre slekter tatt med i familien Promeropidae, alle med uklår taksonomisk status, alle i Afrika sør for Sahara. Til dømes var arten i Modulatrix, prikkstrupe, med leveområde i alpint Aust-Afrika, ein gong plassert i det tidlegare store taksonet som inkluderer timalar.[6]
Frå 2017 blei følgande slekter og artar tatt ut av sukkerfuglfamilien og plassert i sin eigen familie Modulatricidae[7]: prikkstrupe, Modulatrix stictigula, flekkbryst, Arcanator orostruthus og gråbryst, Kakamega poliothorax.
Sukkerfuglar er ein liten biologisk familie, Promeropidae, av sporvefuglar som er avgrensa til det sørlege Afrika. Familien har ei slekt Promerops med to artar. Sukkerfuglane har brunleg farga fjørdrakt, lange nedbøygde nebb typisk for nektaretande sporvefuglar, og lange halefjører. Promeropidae utgjer ein av berre to fuglefamiliar avgrensa til det heilt sørlege Afrika, den andre familien er klippehopparar, Chaetopidae. I utsjånad og levevis liknar sukkerfuglane store langhala solfuglar, men kan vere nærare knytt til australske honningetarar.
Bandsukkerfugl er funnen frå Zimbabwe og sørover, bortset frå heilt sør i Sør-Afrika, i Kapprovinsen, der han er erstatta av kappsukkerfugl.
Begge artar er avhengig av Protea-plantar og finst i proteakratt. Kappsukkerfugl er funnen i fynbos, og har òg flytta inn i hagar og planteskolar.
Multimedia w Wikimedia Commons Dudkowcowate[2] (Promeropidae) – monotypowa rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), obejmujący gatunki występujące w południowo-wschodniej Afryce[3].
Wyglądem zewnętrznym, jak również środowiskiem, które zasiedlają, przypominają nektarniki, ale są przypuszczalnie bardziej spokrewnione z australijskimi miodojadami. Mają brązowawe upierzenie, długi zakrzywiony w dół dziób, typowy dla wróblowych odżywiających się nektarem oraz długie pióra ogona.
Dudkowce zasiedlają głównie fynbos – południoafrykański odpowiednik śródziemnomorskiej makii, jak również podmiejskie ogrody i parki.
Rodzinę opisał w 1825 r. Nicholas Aylward Vigors[4], początkowo umieszczając w niej tylko rodzaj Promerops, lecz później poszerzano ją zależnie od ujęcia taksonomicznego o trzy rodzaje: Modulatrix (wcześniej w rodzinie muchołówek), Kakamega, Arcanator (wcześniej oba w rodzinie tymali)[5][6]. Rodzaj Arcanator, będący rodzajem siostrzanym dla Kakamega, wydzielono z rodzaju Modulatrix[7]. Najbardziej odmiennym rodzajem rodziny jest Kakamega, którego pozycja zarówno w rodzinie, jak i w rzędzie wróblowych jest dyskusyjna. Może być spokrewniony z drozdowatymi lub tymaliowatymi[8]. Taksonomia tych trzech rodzajów wymaga badań i być może powinny być traktowane jako odrębna rodzina Arcanatoridae.
Do rodziny zaliczają się następujące podrodziny[2][9]:
Dudkowcowate (Promeropidae) – monotypowa rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), obejmujący gatunki występujące w południowo-wschodniej Afryce.
Wyglądem zewnętrznym, jak również środowiskiem, które zasiedlają, przypominają nektarniki, ale są przypuszczalnie bardziej spokrewnione z australijskimi miodojadami. Mają brązowawe upierzenie, długi zakrzywiony w dół dziób, typowy dla wróblowych odżywiających się nektarem oraz długie pióra ogona.
Dudkowce zasiedlają głównie fynbos – południoafrykański odpowiednik śródziemnomorskiej makii, jak również podmiejskie ogrody i parki.
Os papa-açúcar são aves passeriformes nectariniídeas oriundas do sul de África, classificadas no género Promerops. O grupo inclui apenas duas espécies e constitui a sub-família Promeropinae.
Os papa-açúcar são aves de pequeno porte, excluindo a cauda enorme que pode atingir o dobro ou triplo do comprimento do corpo. A plumagem é semelhante em ambas as espécies, com dorso e cauda castanhos, ventre branco, peito alaranjado e garganta branca. O papa-açúcar-de-gurney distingue-se pela coroa vermelha na cabeça. O bico é comprido, ligeiramente recurvado e preto. As patas são curtas e as asas são arredondadas. Os sexos são semelhantes, embora a fêmea seja um pouco menor.
Estas aves alimentam-se de pequenos artrópodes e néctar de flores e têm hábitos solitários. Na época de reprodução organizam-se em casais. A fêmea constrói o ninho e incuba os ovos sozinha, mas os juvenis recebem os cuidados parentais de ambos os progenitores. Habitam preferencialmente zonas ricas em árvores do género Protea.
A taxonomia dos papa-açúcar foi alterada diversas vezes. Estas aves já foram consideradas como família própria (Promeropidae), integradas nas famílias Meliphagidae (com base nos critérios de estrutura da língua, ninho e hábitos comportamentais), Sturnidae (estrutura proteica) e Nectariniidae. Os estudos de hibridização de DNA que constituem a base da taxonomia de Sibley-Ahlquist confirmaram os papa-açúcar como nectariniídeos, embora suficientemente distintos para serem isolados como sub-família.
Os papa-açúcar são aves passeriformes nectariniídeas oriundas do sul de África, classificadas no género Promerops. O grupo inclui apenas duas espécies e constitui a sub-família Promeropinae.
Os papa-açúcar são aves de pequeno porte, excluindo a cauda enorme que pode atingir o dobro ou triplo do comprimento do corpo. A plumagem é semelhante em ambas as espécies, com dorso e cauda castanhos, ventre branco, peito alaranjado e garganta branca. O papa-açúcar-de-gurney distingue-se pela coroa vermelha na cabeça. O bico é comprido, ligeiramente recurvado e preto. As patas são curtas e as asas são arredondadas. Os sexos são semelhantes, embora a fêmea seja um pouco menor.
Estas aves alimentam-se de pequenos artrópodes e néctar de flores e têm hábitos solitários. Na época de reprodução organizam-se em casais. A fêmea constrói o ninho e incuba os ovos sozinha, mas os juvenis recebem os cuidados parentais de ambos os progenitores. Habitam preferencialmente zonas ricas em árvores do género Protea.
A taxonomia dos papa-açúcar foi alterada diversas vezes. Estas aves já foram consideradas como família própria (Promeropidae), integradas nas famílias Meliphagidae (com base nos critérios de estrutura da língua, ninho e hábitos comportamentais), Sturnidae (estrutura proteica) e Nectariniidae. Os estudos de hibridização de DNA que constituem a base da taxonomia de Sibley-Ahlquist confirmaram os papa-açúcar como nectariniídeos, embora suficientemente distintos para serem isolados como sub-família.
Sockerfåglar (Promeropidae) är en liten familj av ordningen tättingar.[1] Familjen omfattar idag endast släktet Promerops med de två arterna kapsockerfågel (P. cafer) och gurneysockerfågel (P. gurneyi). Tidigare inkluderades även de tre arterna i fläckhakar (Modulatricidae) och vissa gör det fortfarande.[2]
Sockerfåglar (Promeropidae) är en liten familj av ordningen tättingar. Familjen omfattar idag endast släktet Promerops med de två arterna kapsockerfågel (P. cafer) och gurneysockerfågel (P. gurneyi). Tidigare inkluderades även de tre arterna i fläckhakar (Modulatricidae) och vissa gör det fortfarande.
Promeropidaehay còn gọi Sugarbird (chim đường?) là một họ chim trong bộ Passeriformes (bộ Sẻ).[1]
Loài chim này được tìm thấy chủ yếu ở phía nam châu Phi
Promeropidaehay còn gọi Sugarbird (chim đường?) là một họ chim trong bộ Passeriformes (bộ Sẻ).
Loài chim này được tìm thấy chủ yếu ở phía nam châu Phi
Сахарные медососы, или сахарные птицы (лат. Promerops) — род птиц монотипического семейства Promeropidae, в котором выделяют два вида: родезийский сахарный медосос (Promerops gurneyi) и капский сахарный медосос (Promerops cafer).[1] Наиболее близким является семейство Chaetopidae. Ранее сахарные медососы как род включался в семейства нектарницевые[2] или медососовые.[1]
Родезийский сахарный медосос обитает на юге Африки, капский сахарный медосос — исключительно в Финбоше.
Сахарные медососы — птицы среднего размера с длиной тела 30-40 см, массой 30-45 г. Оперение серовато-бурое с жёлтыми пятнами, клювы длинные, изогнутые вниз. Самцы и самки схожи, но у самцов длинные, около 40 см, хвосты.
Гнёзда расположены в кустах. Обычно откладываются два яйца с рыжевато-кремовой скорлупой, которые высиживаются около 17 дней.[3]
В основном питаются нектаром протейных и насекомыми.[4]
Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Сахарные медососы, или сахарные птицы (лат. Promerops) — род птиц монотипического семейства Promeropidae, в котором выделяют два вида: родезийский сахарный медосос (Promerops gurneyi) и капский сахарный медосос (Promerops cafer). Наиболее близким является семейство Chaetopidae. Ранее сахарные медососы как род включался в семейства нектарницевые или медососовые.
Родезийский сахарный медосос обитает на юге Африки, капский сахарный медосос — исключительно в Финбоше.
Сахарные медососы — птицы среднего размера с длиной тела 30-40 см, массой 30-45 г. Оперение серовато-бурое с жёлтыми пятнами, клювы длинные, изогнутые вниз. Самцы и самки схожи, но у самцов длинные, около 40 см, хвосты.
Гнёзда расположены в кустах. Обычно откладываются два яйца с рыжевато-кремовой скорлупой, которые высиживаются около 17 дней.
В основном питаются нектаром протейных и насекомыми.
.jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Passeri 小目 : スズメ小目 Passerida 上科 : スズメ上科 Passeroidea 科 : オナガミツスイ科 Promeropidae 学名 Promeropidaes Vigors, 1825 属 オナガミツスイ科（オナガミツスイか、Promeropidae）は、鳥類スズメ亜目スズメ上科の科である。
かつてはオナガミツスイ属のみが属する単型だったが、ダルマエナガ科に属しつつも所属科に議論のあった3属3種（2属3種とする分類もあった）が移された[1][2]。
Beresford 2005[1]より（Kakamegaは[2]）。
オナガミツスイ科オナガミツスイ科（オナガミツスイか、Promeropidae）は、鳥類スズメ亜目スズメ上科の科である。
かつてはオナガミツスイ属のみが属する単型だったが、ダルマエナガ科に属しつつも所属科に議論のあった3属3種（2属3種とする分類もあった）が移された。
사탕새과(Promeropidae)는 참새목에 속하는 조류 과의 하나이다.[1] 아프리카에 제한적으로 서식한다.
다음은 2019년 올리버로스(Oliveros) 등의 연구에 의한 참새소목의 계통 분류이다.[2]
참새소목
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
